Saturday Holy Week

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Περί ώραν δεκάτην τής ημέρας σημαίνει. Ευλογήσαντος δέ τού ερέως, αρχομένου τού Λυχνικού, λέγομεν τόν Προοιμιακόν καί μετά τήν μεγάλην Συναπτήν, τό, Κύριε εκέκραξα. εν ώ ιστώμεν Στίχους ς', καί ψάλλομεν τά εφεξής Στιχηρά Ιδιόμελα πέντε.

Ήχος α'

Πάσα η κτίσις, ηλλοιούτο φόβω, θεωρούσά σε, εν σταυρώ κρεμάμενον Χριστέ, ο ήλιος εσκοτίζετο, καί γής τά θεμέλια συνεταράττετο, τά πάντα συνέπασχον, τώ τά πάντα κτίσαντι, ο εκουσίως δι' ημάς υπομείνας, Κύριε δόξα σοι. (Δίς)

Ήχος β'

Λαός δυσσεβής καί παράνομος, ίνα, τί μελετά κενά; ίνα τί τήν ζωήν τών απάντων θανάτω κατεδίκασε; Μέγα θαώμα! ότι ο Κτίστης τού Κόσμο, εις χείρας ανόμων παραδίδοται, καί επί ξύλου ανυψούται, ο φιλάνθρωπος, ίνα τούς εν Άδη δεσμώτας ελευθερώση κράζοντας. Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι.

Σήμερον σε θεωρούσα, η άμεμπτος Παρθένος, εν Σταυρώ Λόγε αναρτώμενον, οδυρομένη μητρώα σπλάγχνα, ετέτρωτο τήν καρδίαν πικρώς, καί στενάζουσα οδυνηρώς εκ βάθους ψυχής, παρειάς σύν θριξί καταξαίνουσα, κατετρύχετο, διό καί τό στήθος τύπτουσα, ανέκραγε γοερώς. Οίμοι θείον Τέκνον! οίμοι τό φώς τού Κόσμου! τί έδυς εξ οφθαλμών μου, ο Αμνός τού Θεού; όθεν αι στρατιαί τών Ασωμάτων, τρόμω, συνείχοντο λέγουσαι. Ακατάληπτε Κύριε δόξα σοι.

Επί ξύλου βλέπουσα, κρεμάμενον Χριστέ, σέ τόν πάντων Κτίστην καί Θεόν, η σέ ασπόρως τεκούσα, εβόα πικρώς. Υιέ μου, πού τό κάλλoς έδυ τής μορφής σου; ου φέρω καθοράν σε, αδίκως σταυρούμενον, σπεύσον ούν ανάστηθι, όπως ίδω καγώ, σού τήν εκ νεκρών, τριήμερον εξανάστασιν.

Ήχος πλ. β'

Σήμερον ο Δεσπότης τής κτίσεως, παρίσταται Πιλάτω, καί σταυρώ παραδίδοται ο Κτίστης τών απάντων, ως αμνός προσαγόμενος τή ιδία βουλήσει, τοίς ήλοις προσπήγνυται, καί τήν πλευράν κεντάται, καί τώ σπόγγω προσψαύεται, ο μάννα επομβρήσας, τάς σιαγόνας ραπίζεται, ο Λυτρωτής τού Κόσμου, καί υπό τών ιδίων δούλων εμπαίζεται, ο Πλάστης τών απάντων. Ώ Δεσπότου φιλανθρωπίας! υπέρ τών σταυρούντων παρεκάλει τόν ίδιον Πατέρα, λέγων. Άφες αυτοίς τήν αμαρτίαν ταύτην, ου, γάρ οίδασιν οι άνομοι, τί αδίκως πράττουσιν.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Ώ! πώς η παράνομος συναγωγή, τόν Βασιλέα τής Κτίσεως κατεδίκασε θανάτω, μή αιδεσθείσα τάς ευεργεσίας, άς αναμιμνήσκων, προησφαλίζετο λέγων πρός αυτούς. Λαός μου τί εποίησα υμίv, ου θαυμάτων ενέπλησα τήν Ιουδαίαν, ου νεκρούς εξανέστησα μόνω τώ λόγω; ου πάσαν μαλακίαν εθεράπευσα καί νόσον, τί ούν μοι ανταποδίδοτε; εις τί αμνημονείτέ μου; αντί τών ιαμάτων πληγάς μοι επιθέντες, αντί ζωής νεκρούντες, κρεμώντες επί ξύλου, ως κακούργον, τόν ευεργέτην, ως παράνομον, τόν νομοδότην, ως κατάκριτον, τόν πάντων βασιλέα. Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν...

Φοβερόν καί παράδοξον Μυστήριον, σήμερον ενεργούμενον καθοράται. Ο αναφής κρατείται, δεσμείται, ο λύων τόν Αδάμ τής κατάρας. Ο ετάζων καρδίας καί νεφρούς, αδίκως ετάζεται, ειρκτή κατακλείεται, ο τήν άβυσσον κλείσας, πιλάτω παρίσταται, ώ τρόμω παρίστανται ουρανών αι Δυνάμεις, ραπίζεται χειρί τού πλάσματος, ο Πλάστης, ξύλω κατακρίνεται, ο κρίνων ζώντας καί νεκρούς, τάφω κατακλείεται, ο καθαιρέτης τού Άδου. Ο πάντα φέρων συμπαθώς, καί πάντας σώσας τής αράς, ανεξίκακε Κύριε δόξα σοι.

Προκείμενον Ήχος δ'

Διεμερίσαντο τά ιμάτιά μου εαυτοίς, καί επί τόν ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.

Στίχ. Ο Θεός, ο Θεός μου, πρόσχες μοι, ίνα τί εγκατέλιπές με;

Τής Εξόδου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΛΓ' 11-23)

Ελάλησε Κύριος πρός Μωϋσήν, ενώπιος ενωπίω, ως εί τις λαλήσει πρός τόν εαυτού φίλον, καί απελύετο εις τήν παρεμβολήν. Ο δέ θεράπων Ιησούς, υιός Ναυή νέος, ουκ εξεπορεύετο εκ τής σκηνής. Καί είπε Μωϋσής πρός Κύριον. Ιδού σύ μοι λέγεις, Ανάγαγε τόν λαόν τούτον, σύ δέ ουκ εδήλωσάς μοι, όν συναποστελείς μετ εμού. Σύ δέ μοι είπας. Οίδά σε παρά πάντας, καί χάριν έχεις παρ' εμοί. Ει ούν εύρηκα χάριν εναντίον σου, εμφάνισόν μοι σεαυτόν, ίνα γνωστώς ίδω σε, όπως άν ώ ευρηκώς χάριν ενώπιόν σου, καί ίνα γνώ, ότι λαός σου τό έθνος τό μέγα τούτο. Καί λέγει. Αυτός προπορεύσομαί σου, καί καταπαύσω σε, καί είπε πρός αυτόν. Ει μή σύ αυτός συμπορεύση μεθ' ημών, μή με αναγάγης εντεύθεν. Καί πώς γνωστόν έσται αληθώς, ότι εύρηκα χάριν παρά σοί, εγώ τε καί ο λαός σου, αλλ' ή συμπορευομένου σου μεθ' ημών; καί ενδοξασθήσομαι εγώ τε, καί ο λαός σου παρά πάντα τά έθνη, όσα επί τής γής εστιν. Είπε δέ Κύριος πρός Μωϋσήν. Καί τούτόν σοι τόν λόγον, όν είρηκας, ποιήσω, εύρηκας γάρ χάριν ενώπιον εμού, καί οίδά σε παρά πάντας. Καί λέγει Μωϋσής. Δείξόν μοι τήν σεαυτού δόξαν. Καί είπεν. Εγώ παρελεύσομαι πρότερός σου τή δόξη μου, καί καλέσω τώ ονόματί μου. Κύριος εναντίον σου, καί ελεήσω, όν άν ελεώ, καί οικτειρήσω, όν άν οικτείρω. Καί είπεν, ου δυνήση ιδείν τό πρόσωπόν μου, ου γάρ μή ίδη άνθρωπος τό πρόσωπόν μου, καί ζήσεται. Καί είπε Κύριος, ιδού τόπος παρ' εμοί, καί στήθι επί τής πέτρας, ηνίκα δ' άν παρέλθη η δόξα μου, καί θήσω σε εις οπήν τής πέτρας, καί σκεπάσω τή χειρί μου επί σέ, έως άν παρέλθω, καί αφελώ τήν χείρά μου, καί τότε όψει τά οπίσω μου, τό δέ πρόσωπόν μου ουκ οφθήσεταί σοι.

Προκείμενον Ήχος δ'

Δίκασον, Κύριε, τούς αδικούντάς με.

Στίχ. Ανταπεδίδοσάν μοι πονηρά, αντί αγαθών.

Ιώβ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΜΒ', 12-17)

Ευλόγησε Κύριος τά έσχατα τού Ιώβ μάλλον, ή τά έμπροσθεν, ήν δέ τά κτήνη αυτού, πρόβατα μύρια τετρακισχίλια, κάμηλοι εξακισχίλιαι, ζεύγη βοών χίλια, όνοι θήλειαι νομάδες χίλιαι. Γεννώνται δέ αυτώ υιοί επτά, καί θυγατέρες τρείς. Καί εκάλεσε τήν μέν πρώτην, Ημέραν, τήν δέ δευτέραν, Κασσίαν, τήν δέ τρίτην, Αμαλθαίας κέρας. Καί ουχ ευρέθησαν κατά τάς θυγατέρας Ιώβ, βελτίους αυτών εν τή υπ' ουρανόν, έδωκε δέ αυταίς ο πατήρ κληρονομίαν εν τοίς αδελφοίς. Έζησε δέ Ιώβ, μετά τήν πληγήν, έτη εκατόν εβδομήκοντα, τά δέ πάντα έτη έζησε διακόσια τεσσαράκοντα. Καί είδεν ιωβ τούς υιούς αυτού, καί τούς υιούς τών υιών αυτού, τετάρτην γενεάν, καί ετελεύτησεν Ιώβ πρεσβύτερος, καί πλήρης ημερών. Γέγραπται δέ, αυτόν πάλιν αναστήσεσθαι μεθ' ών ο Κύριος ανίστησιν. Ούτος ερμηνεύεται εκ τής Συριακής βίβλου, εν μέν γή κατοικών τή Αυσίτιδι, επί τοίς Ορίοις τής Ιδουμαίας, καί Αραβίας, προϋπήρχε δέ αυτώ όνομα, Ιωβάβ, λαβών δέ γυναίκα Αράβισσαν, γεννά υιόν, ώ όνομα Ενών. Ήν δέ αυτός πατρός μέν Ζαρέ, εκ τών Ησαύ υιών υιός, μητρός δέ Βοσόρρας, ώστε είναι αυτόν πέμπτον από Αβραάμ.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΝΒ', 13 - ΝΔ', 1)

Τάδε λέγει Κύριος. Ιδού συνήσει ο παίς μου, καί υψωθήσεται, καί δοξασθήσεται, καί μετεωρισθήσεται σφόδρα. Όν τρόπον εκστήσονται επί σε πολλοί, ούτως αδοξήσει από τών ανθρώπων τό είδός σου, καί η δόξα σου από υιών ανθρώπων. Ούτω θαυμάσονται έθνη πολλά επ' αυτώ, καί συνέξουσι βασιλείς τό στόμα αυτών, ότι οίς ουκ ανηγγέλη περί αυτού, όψονται, καί οί ουκ ακηκόασι συνήσουσι. Κύριε, τίς επίστευσε τή ακοή ημών, καί ο βραχίων Κυρίου τίνι απεκαλύφθη; Ανηγγείλαμεν, ως παιδίον εναντίον αυτού, ως ρίζα εν γή δι' ψώση, ουκ έστιν είδος αυτώ, ουδέ δόξα, καί είδομεν αυτόν, καί ουκ είχεν είδος, ουδέ κάλλος, αλλά τό είδος αυτού άτιμον καί εκλείπον παρά πάντας τούς υιούς τών ανθρώπων. Άνθρωπος εν πληγή ών, καί ειδώς φέρειν μαλακίαν, ότι απέστραπται τό πρόσωπον αυτού, ητιμάσθη, καί ουκ ελογίσθη. Ούτος τάς αμαρτίας ημών φέρει, καί περί ημών οδυνάται, καί ημείς ελογισάμεθα αυτόν είναι εν πόνω, καί εν πληγή υπό Θεού, καί εν κακώσει. Αυτός δέ ετραυματίσθη διά τάς αμαρτίας ημών, καί μεμαλάκισται, διά τάς ανομίας ημών, παιδεία ειρήνης ημών επ' αυτόν, τώ μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν, πάντες ως πρόβατα επλανήθημεν, άνθρωπος τή οδώ αυτού επλανήθη. Καί Κύριος παρέδωκεν αυτόν ταίς αμαρτίαις ημών, καί αυτός, διά τώ κεκακώσθαι, ουκ ανοίγει τό στόμα αυτού. Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, καί ως αμνός εναντίον τού κείροντος άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει τό στόμα αυτού. Εν τή ταπεινώσει αυτού, η κρίσις αυτού ήρθη, τήν δέ γενεάν αυτού, τίς διηγήσεται; ότι αίρεται από τής γής η ζωή αυτού, από τών ανομιών τού λαού μου ήχθη εις θάνατον. Καί δώσω τούς πονηρούς, αντί τής ταφής αυτού, καί τούς πλουσίους, αντί τού θανάτου αυτού, ότι ανομίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τώ στόματι αυτού, καί Κύριος βούλεται καθαρίσαι αυτόν τής πληγής. Εάν δώτε περι αμαρτίας, η ψυχή υμών όψεται σπέρμα μακρόβιον, καί βούλεται Κύριος εν χειρί αυτού αφελείν από τού πόνου τής ψυχής αυτού, δείξαι αυτώ φώς, καί πλάσαι τή συνέσει, δικαιώσαι δίκαιον, εύ δουλεύοντα πολλοίς, καί τάς αμαρτίας αυτών αυτός ανοίσει, Διά τούτο αυτός κληρονομήσει πολλούς, καί τών ισχυρών μεριεί σκύλα, ανθ' ών παρεδόθη εις θάνατον η ψυχή αυτού, καί εν τοίς ανόμοις ελογίσθη, καί αυτός αμαρτίας πολλών ανήνεγκε, καί διά τάς αμαρτίας αυτών παρεδόθη. Ευφράνθητι στείρα, η ου τίκτουσα, ρήξον καί βόησον η ουκ ωδίνουσα, ότι πολλά τά τέκνα τής ερήμου μάλλον, ή τής εχούσης τόν άνδρα.

Προκείμενον Ήχος πλ. β

Εθεντό με εν λάκκω κατωτάτω, εν σκοτεινοίς καί εν σκιά θανάτου.

Στίχ. Κύριε ο Θεός τής σωτηρίας μου, ημέρας εκέκραξα.

Πρός Κορινθίους Α' Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α' 18 - Β', 2)

Αδελφοί, ο λόγος ο τού Σταυρού τοίς μέν απολλυμένοις μωρία εστί, τοίς δέ σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι. Γέγραπται γάρ. Απολώ τήν σοφίαν τών σοφών, καί τήν σύνεσιν τών συνετών αθετήσω. Πού σοφός; πού γραμματεύς; πού συζητητής τού αιώνος τούτου; ουχί εμώρανεν ο Θεός τήν σοφίαν τού Κόσμου τούτου; Επειδή γάρ εν τή σοφία τού Θεού ουκ έγνω ο Κόσμος διά τής σοφίας τόν Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός διά τής μωρίας τού κηρύγματος σώσαι τούς πιστεύοντας. Επειδή καί Ιουδαίοι σημείον αιτούσι, καί Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δέ κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μέν σκάνδαλον, Έλλησι δέ μωρίαν, αυτοίς δέ τοίς κλητοίς Ιουδαίοις τε καί Έλλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν καί Θεού σοφίαν, οτι τό μωρόν τού Θεού, σοφώτερον τών ανθρώπων εστί, καί τό ασθενές τού Θεού, ισχυρότερον τών ανθρώπων εστί. Βλέπετε γάρ τήν κλήσιν υμών, αδελφοί, ότι ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς, αλλά τά μωρά τού Κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τούς σοφούς καταισχύνη, καί τά ασθενή τού Κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα καταισχύνη τά ισχυρά, καί τά αγενή τού Κόσμου καί τά εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, καί τά μή όντα, ίνα τά όντα καταργήση, όπως μή καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον τού Θεού. Εξ αυτού δέ υμείς εστε εν Χριστω Ιησού, ός εγενήθη ημίν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε καί αγιασμός καί απολύτρωσις, ίνα, καθώς γέγραπται. ο καυχώμενος, εν Κυρίω καυχάσθω, καγώ δέ, ελθών πρός υμάς, αδελφοί, ήλθον, ου καθ' υπεροχήν λόγου, ή σοφίας, καταγγέλλων υμίν τό μαρτύριον τού Θεού, ου γάρ έκρινα τού ειδέναι τι εν υμίν, ειμή Ιησούν Χριστόν, καί τούτον εσταυρωμένον.

Αλληλούϊα Ήχος πλ. α'

Σώσόν με, ο Θεός, ότι εισήλθοσαν ύδατα έως ψυχής μου.

Στίχ. Καί έδωκαν εις τό βρώμά μου χολήν, καί εις τήν δίψαν μου επότισάν με όξος.

Στίχ. Σκοτισθήτωσαν οι οφθαλμοί αυτών, τού μή βλέπειν.

Ευαγγέλιον

Κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκείνω, συμβούλιον έλαβον...

... καθήμεναι απέναντι τού τάφου.

Aπόστιχα

Στιχηρά Αυτόμελα

Ήχος β'

Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν, ο Αριμαθαίας καθείλε, τήν τών απάντων ζωήν, σμύρνη καί σινδόνι σε Χριστέ εκήδευσε, καί τώ πόθω ηπείγετο, καρδία, καί χείλει, σώμα τό ακήρατον, σού περιπτύξασθαι, όμως συστελλόμενος φόβω, χαίρων ανεβόα σοι. Δόξα, τή συγκαταβάσει σου Φιλάνθρωπε.

Στίχ. Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο.

Ότε εν τώ τάφω τώ καινώ, υπέρ τού παντός κατετέθης, ο Λυτρωτής τού παντός, Άδης ο παγγέλαστος, ιδών σε έπτηξεν, οι μοχλοί συνετρίβησαν, εθλάσθησαν πύλαι, μνήματα ηνοίχθησαν, νεκροί ανίσταντο, τότε ο Αδάμ ευχαρίστως, χαίρων ανεβόα σοι. Δόξα, τή συγκαταβάσει σου Φιλάνθρωπε.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν Οικουμένην, ήτις ου σαλευθήσεται.

Ότε εν τώ τάφω σαρκικώς, θέλων συνεκλείσθης ο φύσει, τή τής θεότητος, μένων απερίγραπτος, καί αδιόριστος, τά θανάτου απέκλεισας, ταμεία καί Άδου, άπαντα εκένωσας, Χριστέ βασίλεια, τότε καί τό Σάββατον τούτο, θείας ευλογίας καί δόξης, καί τής σής λαμπρότητος ηξίωσας.

Στίχ. Τώ οίκω σου πρέπει αγίασμα, Κύριε εις μακρότητα ημερών.

Ότε αι δυνάμεις σε Χριστέ, πλάνον υπ' ανόμων εώρων, συκοφαντούμενον, έφριττον τήν άφατον, μακροθυμίαν σου, καί τόν λίθον τού μνήματος, χερσί σφραγισθέντα, αίς σου τήν ακήρατον, πλευράν ελόγχευσαν, όμως τή ημών σωτηρία, χαίρουσαι εβόων σοι. Δόξα, τή συγκαταβάσει σου, Φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν...

Ιδιόμελον Ήχος πλ. α'

Σέ τόν αναβαλλόμενον, τό φώς ώσπερ Ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από τού ξύλου, σύν Νικοδήμω, καί θεωρήσας νεκρόν γυμνόν άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν. Οίμοι, γλυκύτατε Ιησού! όν πρό μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καί η γή τώ φόβω εκυμαίνετο, καί διερρήγνυτο ναού τό καταπέτασμα, αλλ' ιδού νύν βλέπω σε, δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον, πώς σε κηδεύσω Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δέ προσψαύσω, τό σόν ακήρα τον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω, τή σή εξόδω Οικτίρμον; Μεγαλύνω τά Πάθη σου, υμνολογώ καί τήν Ταφήν σου, σύν τή Αναστάσει, κραυγάζων. Κύριε δόξα σοι.

Απολυτίκια Ήχος β'

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά, ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

Ταίς Μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα. Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός, δέ διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.

ΤΩ ΑΓΙΩ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΠΡΩΪ

Τροπάρια Ήχος β'

Δόξα...

Ότε κατήλθες πρός τόν θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τόν Άδην ενέκρωσας, τή αστραπή τής θεότητος, ότε δέ καί τούς τεθνεώτας εκ τών καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις τών επουρανίων εκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Καί νύν...

Ταίς Μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα. Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.

Μετά ταύτα άρχόμεθα ψάλλειν μετά μέλους τά επόμενα Τροπάρια, ήτοι τά εγκώμια, μετά τού Αμώμου, εις στάσεις τρείς, λέγοντες ανά Στίχον εξ αυτού μεθ' έν έκαστον Τροπάριον

Εκφωνεί δέ ό πρώτος Χορός, εις.

ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ

Ήχος πλ. α'

Έυλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Μακάριοι οι άμωμοι εν οδώ, οι πορευόμενοι εν νόμω Κυρίου.

Τ ά Ε γ κ ώ μ ι α

Η ζωή εν τάφω, κατετέθης Χριστέ, καί Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.

Μακάριοι οι εξερευνώντες τά μαρτύρια αυτού, εν όλη καρδία εκζητήσουσιν αυτόν.

Η ζωή πώς θνήσκεις; πώς καί τάφω οικείς; τού θανάτου τό βασίλειον λύεις δέ, καί τού Άδου τούς νεκρούς εξανιστάς.

Ου γάρ οι εργαζόμενοι τήν ανομίαν, εν ταίς οδοίς αυτού επορεύθησαν.

Μεγαλύνομέν σε, Ιησού Βασιλεύ, καί τιμώμεν τήν Ταφήν καί τά Πάθη σου, δι' ών έσωσας ημάς εκ τής φθοράς.

Σύ ενετείλω τάς εντολάς σου, τού φυλάξασθαι σφόδρα.

Μέτρα γής ο στήσας, εν σμικρώ κατοικείς, Ιησού παμβασιλεύ τάφω σήμερον, εκ μνημάτων τούς θανέντας ανιστών.

Όφελον κατευθυνθείησαν αί οδοί μου...

Ιησού Χριστέ μου, Βασιλεύ τού παντός, τί ζητών τοίς εν τώ Άδη ελήλυθας; ή τό γένος απολύσαι τών βροτών.

Τότε ου μή αισχυνθώ εν τώ με επιβλέπειν..

Ο Δεσπότης πάντων, καθοράται νεκρός, καί εν μνήματι καινώ κατατίθεται, ο κενώσας τά μνημεία τών νεκρών.

Έξoμολογήσομαί σοι εν ευθύτητι καρδίας...

Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ, καί θανάτω σου τόν θάνατον ώλεσας, καί επήγασας τώ Κόσμω, τήν ζωήν.

Τά δικαιώματά σου φυλάξω, μή με εγκαταλίπης έως σφόδρα.

Μετά τών κακούργων, ως κακούργος Χριστέ, ελογίσθης δικαιών ημάς άπαντας, κακουργίας τού αρχαίου πτερνιστού.

Εν τίνι κατορθώσει νεώτερος τήν οδόν αυτού;

Ο ωραίος κάλλει, παρά πάντας βροτούς, ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται, ο τήν φύσιν ωραϊσας τού παντός.

Εν όλη καρδία μου εξεζήτησά σε, μή απώση με από τών εντολών σου.

Άδης πώς υποίσει, Σώτερ παρουσίαν τήν σήν, καί μή θάττον συνθλασθείη σχοτούμενος, αστραπής φωτός σου αίγλη εκτυφλωθείς;

Εν τή καρδία μου έκρυψα τά λόγιά σου, όπως άν μή αμάρτω σοι.

Ιησού γλυκύ μοι, καί σωτήριον φώς, τάφω πώς εν σκοτεινώ κατακέκρυψαι; ώ αφάτου, καί αρρήτου ανοχής!

Ευλογητός εί Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Απορεί καί φύσις, νοερά καί πληθύς, η ασώματος Χριστέ τό μυστήριον, τής αφράστου καί αρρήτου σου ταφής.

Εν τοίς χείλεσί μου εξήγγειλα πάντα τά κρίματα τού στόματός σου.

Ώ θαυμάτων ξένων! ώ πραγμάτων καινών! Ο πνοής μοι χορηγός άπνους φέρεται, κηδευόμενος χερσί τού Ιωσήφ.

Εν τή οδώ τών μαρτυρίων σου ετέρφθην...

Καί εν τάφω έδυς, καί τών κόλπων Χριστέ τών πατρώ ων ουδαμώς απεφοίτησας, τούτο ξένον καί παράδοξον ομού.

Εν ταίς εντολαίς σου αδολεσχήσω, καί κατανοήσω τάς οδούς σου.

Αληθής καί πόλου, καί τής γής Βασιλεύς, ει καί τάφω σμικροτάτω συγκέκλεισαι, επεγνώσθης πάση κτίσει Ιησού.

Εν τοίς δικαιώμασί σου μελετήσω, ουκ επιλήσομαι τών λόγων σου.

Σού τεθέντος τάφω, πλαστουργέτα Χριστέ, τά τού Άδου εσαλεύθη θεμέλια, καί μνημεία ηνεώχθη τών βροτών.

Ανταπόδος τώ δούλω σου, ζήσόν με, καί φυλάξω τούς λόγους σου.

Ο τήν γήν κατέχων, τή δρακί νεκρωθείς, σαρκικώς υπό τής γής νύν συνέχεται, τούς νεκρούς λυτρών τής Άδου συνοχής.

Αποκάλυψον τούς οφθαλμούς μου, καί κατανοήσω τά θαυμάσια εκ τού νόμου σου.

Εκ φθοράς ανέβης, η ζωή μου Σωτήρ, σού θανόντος καί νεκροίς προσφοιτήσαντος, καί συνθλάσαντος τού Άδου τούς μοχλούς.

Πάροικος εγώ ειμι εν τή γή, μή αποκρύψης απ' εμού τάς εντολάς σου.

Ως φωτός λυχνία, νύν η σάρξ τού Θεού, υπό γήν ως υπό μόδιον κρύπτεται, καί διώκει τόν εν Άδη σκοτασμόν.

Επεπόθησεν η ψυχή μου, τού επιθυμήσαι τά κρίματά σου εν παντί καιρώ.

Νοερών συντρέχει, στρατιών η πληθύς, Ιωσήφ καί Νικοδήμω συστείλαί σε, τόν αχώρητον εν μνήματι σμικρώ.

Επετίμησας υπερηφάνοις, επικατάρατοι οι εκκλίνοντες από τών εντολών σου.

Νεκρωθείς βουλήσει, καί τεθείς υπό γήν, ζωοβρύτα Ιησού μου εζώωσας, νεκρωθέντα παραβάσει με πικρά.

Περίελε απ' εμού όνειδος καί εξουδένωσιν...

Ηλλοιούτο πάσα, κτίσις πάθει τώ σώ, πάντα γάρ σοι Λόγε συνέπασχον, συνοχέα σε γινώσκοντα παντός.

Καί γάρ εκάθησαν άρχοντες, καί κατ' εμού κατελάλουν...

Τής ζωής τήν πέτραν εν κοιλία λαβών, Άδης ο παμφάγος εξήμεσεν, εξ αιώνος ούς κατέπιε νεκρούς.

Καί γάρ τά μαρτύριά σου μελέτη μου εστί...

Εν καινώ μνημείω, κατετέθης Χριστέ, καί τήν φύσιν τών βροτών ανεκαίνισας, αναστάς θεοπρεπώς εκ τών νεκρών.

Εκολλήθη τώ εδάφει η ψυχή μου, ζήσόν με κατά τόν λόγον σου.

Επί γής κατήλθες, ίνα σώσης Αδάμ, καί εν γή μή ευρηκώς τούτον Δέσποτα, μέχρις Άδου κατελήλυθας ζητών.

Τάς Οδούς μου εξήγγειλα, καί επήκουσάς μου, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Συγκλονείται φόβω, πάσα Λόγε η γή, καί Φωσφόρος τάς ακτίνας απέκρυψε, τού μεγίστου γή κρυβέντος σου φωτός.

Όδόν δικαιωμάτων σου συνέτισόν με...

Ως βροτός μέν θνήσκεις, εκουσίως Σωτήρ, ως Θεός δέ τούς θνητούς εξανέστησας, εκ μνημάτων καί βυθού αμαρτιών.

Ενύσταξεν η ψυχή μου από ακηδίας, βεβαίωσόν με εν τοίς λόγοις σου.

Δακρυρρόους θρήνους, επί σέ η Αγνή, μητρικώς ώ Ιησού επιρραίνουσα, ανεβόα. Πώς κηδεύσω σε Υιέ;

Οδόν αδικίας απόστησον απ' εμού...

Ώσπερ σίτου κόκκος, υποδύς κόλπους γής, τόν πολύχουν αποδέδωκας άσταχυν, αναστήσας τούς βροτούς τούς εξ, Αδάμ.

Οδόν αληθείας ηρετισάμην, καί τά κρίματά σου ουκ επελαθόμην.

Υπό γήν εκρύβης, ώσπερ ήλιος νύν, καί νυκτί τή τού θανάτου κεκάλυψαι, αλλ' ανάτειλον φαιδρότερον Σωτήρ.

Εκολλήθην τοίς μαρτυρίοις σου, Κύριε...

Ως ηλίου δίσκον, η σελήνη Σωτήρ, αποκρύπτει, καί σέ τάφος νύν έκρυψεν, εκλιπόντα τού θανάτου σαρκικώς.

Οδόν εντολών σου έδραμον, όταν επλάτυνας τήν καρδίαν μου.

Η ζωή θανάτου, γευσαμένη Χριστός, εκ θανάτου τούς βροτούς ηλευθέρωσε, καί τοίς πάσι νύν δωρείται τήν ζωήν.

Νομοθέτησόν με, Κύριε, τήν οδόν τών δικαιωμάτων σου, καί εκζητήσω αυτήν διά παντός.

Νεκρωθέντα πάλαι, τόν Αδάμ φθονερώς, επανάγεις πρός ζωήν τή νεκρώσει σου, νέος Σώτερ εν σαρκί φανείς Αδάμ.

Συνέτισόν με, καί εξερευνήσω τόν νόμον σου...

Νοεραί σε τάξεις, ηπλωμένον νεκρόν, καθορώσαι δι' ημάς εξεπλήττοντο, καλυπτόμεναι ταίς πτέρυξι Σωτήρ.

Οδήγησόν με εν τή τρίβω τών εντολών σου, ότι αυτήν ηθέλησα.

Καθελών σε Λόγε, από ξύλου νεκρόν, εν μνημείω Ιωσήφ νύν κατέθετο. Αλλ' ανάστα σώζων πάντας ως Θεός.

Κλίνον τήν καρδίαν μου εις τά μαρτύριά σου, Καί μή εις πλεονεξίαν.

Τών Αγγέλων Σώτερ, χαρμονή πεφυκώς, νύν καί λύπης τούτοις γέγονας αίτιος, καθορώμενος σαρκί άπνους νεκρός.

Απόστρεψον τούς οφθαλμούς μου, τού μή ιδείν ματαιότητα, εν τή οδώ σου ζήσόν με.

Υψωθείς εν ξύλω, καί τούς ζώντας βροτούς, συνυψοίς, υπό τήν γήν δέ γενόμενος, τούς κειμένους δ' υπ' αυτήν εξανιστάς.

Στήσον τώ δούλω σου τό λόγιόν σου εις τόν φόβον σου.

Ώσπερ λέων Σώτερ, αφυπνώσας σαρκί, ως τις σκύμνος ο νεκρός εξανίστασαι, αποθέμενος τό γήρας της σαρκός.

Περίελε τόν ονειδισμόν μου, όν υπώπτευσα...

Τήν πλευράν ενύγης, ο πλευράν ειληφώς, τού Αδάμ εξ ής τήν Εύαν διέπλασας, καί εξέβλυσας κρουνούς καθαρτικούς.

Ιδού επεθύμησα τάς εντολάς σου, εν τή δικαιοσύνη σου ζήσόν με.

Εν κρυπτώ μέν πάλαι, θύεται ο αμνός, σύ δ' υπαίθριος τυθείς ανεξίκακε, πάσαν κτίσιν απεκάθηρας Σωτήρ.

Καί έλθοι επ' εμέ τό έλεός σου, Κύριε...

Τίς εξείποι τρόπον, φρικτόν όντως καινόν, ο δεσπόζων γάρ τής Κτίσεως σήμερον, πάθος δέχεται, καί θνήσκει δι' ημάς.

Καί αποκριθήσομαι τοίς ονειδίζουσί μοι λόγον, ότι ήλπισα επί τοίς λόγοις σου.

Ο ζωής ταμίας, πώς οράται νεκρός; εκπληττόμενοι οι Άγγελοι έκραζον, πώς δ' εν μνήματι συγκλείεται Θεός:

Καί μή περιέλης εκ τού στόματός μου λόγον αληθείας έως σφόδρα...

Λογχονύκτου Σώτερ, εκ πλευράς σου ζωήν, τή ζωή τή εκ ζωής εξωσάση με, επιστάζεις καί ζωοίς με σύν αυτή.

Καί φυλάξω τόν νόμον σου διαπαντός εις τόν αιώνα, καί εις τόν αιώνα τού αιώνος.

Απλωθείς εν ξύλω, συνηγάγω βροτούς, τήν πλευράν σου δέ νυγείς τήν ζωήρρητον, πάσιν άφεσιν πηγάζεις Ιησού.

Καί επορευόμην εν πλατυσμώ, ότι τάς εντολάς σου εξεζήτησα.

Ο ευσχήμων Σώτερ, σχηματίζει φρικτώς, καί κηδεύει ως νεκρόν ευσχημόνως σε, καί θαμβείταί σου το σχήμα τό φρικτόν.

Καί ελάλουν εν τοίς μαρτυρίοις σου εναντίον βασιλέων, καί ουκ ησχυνόμην.

Υπό γήν βουλήσει, κατελθών ως θνητός, επανάγεις από γής πρός ουράνια, τούς εκείθεν πεπτωκότας Ιησού.

Καί εμελέτων εν ταίς εντολαίς σου, άς ηγάπησα σφόδρα.

Κάν νεκρός ωράθης, αλλά ζών ως Θεός, επανάγεις από γής πρός ουράνια, τούς εκείθεν πεπτωκότας Ιησού.

Καί ήρα τάς χείράς μου πρός τάς εντολάς σου, άς ηγάπησα.

Κάν νεκρός ωράθης, αλλά ζών ως Θεός, νεκρωθέντας τούς βροτούς ανεζώωσας, τόν εμόν απονεκρώσας νεκρωτήν.

Καί ηδολέσχουν εν τοίς δικαιώμασί σου.

Ώ χαράς εκείνης! ώ πολλής ηδονής! ής περ τούς εν Άδη πεπλήρωσας, εν πυθμέσι φώς αστράψας ζοφεροίς.

Μνήσθητι τών λόγων σου τώ δούλω σου...

Προσκυνώ τό Πάθος, ανυμνώ τήν Ταφήν, μεγαλύνω σου τό κράτος Φιλάνθρωπε, δι' ών λέλυμαι παθών φθοροποιών.

Αύτη με παρεκάλεσεν εν τή ταπεινώσει μου...

Κατά σού ρομφαία, εστιλβούτο Χριστέ, καί ρομφαία ισχυρού μεν αμβλύνεται, καί ρομφαία δέ τροπούται τής Εδέμ.

Υπερήφανοι παρηνόμουν έως σφόδρα...

Η Αμνάς τόν Άρνα, βλέπουσα εν σφαγή, ταίς αικίσι βαλλομένη ηλάλαζε, συγκινούσα καί τό ποίμνιον βοάν.

Εμνήσθην τών κριμάτων σου απ' αιώνος, Κύριε, καί παρεκλήθην.

Κάν ενθάπτη τάφω, κάν εις Άδου μολής, αλλά Σώτερ καί τούς τάφους εκένωσας, καί τόν Άδην απεγύμνωσας Χριστέ.

Αθυμία κατέσχε με από αμαρτωλών, τών εγκαταλιμπανόντων τόν νόμον σου.

Εκουσίως Σώτερ, κατελθών υπό γήν, νεκρωθέντας τούς βροτούς ανεζώωσας, καί ανήγαγες εν δόξη πατρική.

Ψαλτά ήσάν σοι τά δικαιώματά σου...

Τής Τριάδος ο είς, εν σαρκί δι' ημάς, επονείδιστον υπέμεινε θάνατον, φρίττει ήλιος, καί τρέμει δέ η γή.

Εμνήσθην εν νυκτί τού ονόματός σου, Κύριε...

Ως πικράς εκ κρήνης, τής Ιούδα φυλής, οι απόγονοι εν λάκκω κατέθεντο, τόν τροφέα μανναδότην Ιησούν.

Αύτη εγενήθη μοι, ότι τά δικαιώματά σου εξεζήτησα.

Ο Κριτής ως κριτός, πρό Πιλάτου κριτού, καί παρίστατο καί θάνατον άδικον, κατεκρίθη διά ξύλου σταυρικού.

Μερίς μου εί, Κύριε, είπα τού φυλάξασθαι τόν νόμον σου.

Αλαζών Ισραήλ, μιαιφόνε λαέ, τί παθών τόν Βαραββάν ηλευθέρωσας; τόν Σωτήρα δέ παρέδωκας Σταυρώ;

Εδεήθην τού προσώπου σου εν όλη καρδία μου, ελέησόν με κατά τό λόγιόν σου.

Ο χειρί σου πλάσας, τόν Αδάμ εκ τής γής, δι' αυτόν τή φύσει γέγονας άνθρωπος, καί εσταύρωσαι βουλήματι τώ σώ.

Διελογισάμην τάς οδούς σου, καί επέστρεψα τούς πόδας μου εις τά μαρτύριά σου.

Υπακούσας Λόγε, τώ ιδίω Πατρί, μέχρις Άδου τού δεινού καταβέβηκας, καί ανέστησας τό γένος τών βροτών.

Ητοιμάσθην, καί ουκ εταράχθην, τού φυλάξασθαι τάς εντολάς σου.

Οίμοι φώς τού Κόσμου! οίμοι φώς το εμόν! Ιησού μου ποθεινότατε έκραζεν, η Παρθένος θρηνωδούσα γοερώς.

Σχοινία αμαρτωλών περιεπλάκησάν μοι, καί τού νόμου σου ουκ επελαθόμην.

Φθονουργέ, φονουργέ, καί αλάστορ λαέ, κάν σινδόνας καί αυτό τό σουδάριον, αισχύνθητι, αναστάντος τού Χριστού.

Μεσονύκτιον εξηγειρόμην, τού εξομολογείσθαί σοι επί τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Δεύρο δή μιαρέ, φονευτά μαθητά, καί τόν τρόπον τής κακίας σου δείξόν μοι, δι' όν γέγονας προδότης τού Χριστού.

Μέτοχος εγώ ειμι πάντων τών φοβουμένων σε...

Ως φιλάνθρωπός τις, υποκρίνη μωρέ καί τυφλέ πανωλεθρότατε άσπονδε, ο τό μυρον πεπρακώς διά τιμής.

Τού ελέους σου, Κύριε, πλήρης η γή...

Ουρανίου μύρου, ποίαν έσχες τιμήν, τού τιμίου τί εδέξω αντάξιον, λύσσαν εύρες καταρώτατε Σατάν.

Χρηστότητα εποίησας μετά τού δούλου σου, Κύριε, κατά τόν λόγον σου.

Ει φιλόπτωχος εί, καί τό μύρον λυπή, κενουμένου εις ψυχής ιλαστήριον, πώς χρυσώ απεμπολείς τόν Φωταυγή;

Χρηστότητα καί παιδείαν καί γνώσιν δίδαξόν με, ότι ταίς εντολαίς σου επίστευσα.

Ο Θεέ καί Λόγε, ώ χαρά η εμή, πώς ενέγκω σου ταφήν τήν τριήμερον.

νύν σπαράττομαι τά σπλάγχνα μητρικώς.

Πρό τού με ταπεινωθήναι, εγώ επλημμέλησα...

Τίς μοι δώσει ύδωρ, καί δακρύων πηγάς, η Θεόνυμφος Παρθένος εκραύγαζεν, ίνα κλαύσω τόν γλυκύν μου Ιησούν;

Χριστός εί σύ, Κύριε, καί εν τή χρηστότητί σου δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Ώ βουνοί καί νάπαι, καί ανθρώπων πληθύς, κλαύσατε καί πάντα θρηνήσατε, σύν εμοί τή τού Θεού ημών Μητρί.

Επληθύνθη επ' εμέ αδικία υπερηφάνων...

Πότε ίδω Σώτερ, σέ τό άχρονον φώς, τήν χαράν καί ηδονήν τής καρδίας μου; η Παρθένος ανεβόα γοερώς.

Ετυρώθη ως γάλα η καρδία αυτών, εγώ δέ τόν νόμον σου εμελέτησα.

Κάν ως πέτρα Σώτερ, η ακρότομος σύ, κατε τομήν, αλλ' επήγασας, ζών τό ρείδέξω τήν θρόνως πηγή ών τής ζωής.

Αγαθόν μοι ότι εταπείνωσάς με, όπως άν μάθω τά δικαιώματά σου.

Ως εκ κρήνης μιάς, τόν διπλούν ποταμόν, τής πλευράς σου προχεούσης αρδόμενοι, τήν αθάνατον καρπούμεθα ζωήν.

Αγαθός μοι ο νόμος τού στόματός σου υπέρ χιλιάδας χρυσίου καί αργυρίου.

Θέλων ώφθης Λόγε, εν τώ τάφω νεκρός, αλλά ζής, καί τούς βροτούς ως προείρηκας, αναστάσει σου Σωτήρ μου εγερείς.

Δόξα...

Ανυμνούμεν Λόγε σέ τόν πάντων Θεόν, σύν Πατρί καί τώ Αγίω σου Πνεύματι, καί δοξάζομεν τήν θείαν σου Ταφήν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε αγνή, καί τιμώμεν τήν Ταφήν τήν τρι ήμερον, τού Υιού σου καί Θεού ημών πιστώς.

Καί πάλιν τό πρώτον Τροπάριον

Η ζωή εν τάφω, κατετέθης Χριστέ, καί Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.

Είτα Συναπτή μικρά παρά τού Ιερέως καί η

Εκφώνησις

Ότι ευλόγηταί σου τό όνομα, καί δεδόξασταί σου η βασιλεία τού Πατρός, καί τού Υιού, καί τού αγίου Πνεύματος, νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

Καί θυμιάσαντος τού Ιερέως, αρχόμεθα τής δευτέρας στάσεως

ΣΤΑΣIΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ήχος πλ. α'

Άξιόν εστι, μεγαλύνειν σε τόν Ζωοδότην, τόν εν τώ Σταυρώ τάς χείρας εκτείναντα, καί συντρίψαντα τό κράτος τού εχθρού.

Αι χείρές σου εποίησάν με, καί έπλασάν με, συνέτισόν με, καί μαθήσομαι τάς εντολάς σου.

Άξιόν εστι, μεγαλύνειν σε τόν πάντων Κτίστην, τοίς σοίς γάρ παθήμασιν έχομεν, τήν απάθειαν ρυσθέντες τής φθοράς.

Οι φοβούμενοί σε όψονταί με, καί ευφρανθήσονται, ότι εις τούς λόγους σου επήλπισα.

Έφριξεν η γή, καί ο ήλιος Σώτερ εκρύβη, σού τού ανεσπέρου φέγγους Χριστέ, δύναντος εν τάφω σωματικώς.

Έγνων, Κύριε, ότι δικαιοσύνη τά κρίματά σου, καί αληθεία εταπείνωσάς με.

Υπνωσας Χριστέ, τόν φυσίζωον ύπνον εν τάφω, καί βαρέως ύπνου εξήγειρας, τού τής αμαρτίας, τό τών ανθρώπων γένος.

Γενηθήτω δή τό έλεός σου τού παρακαλέσαι με, κατά τό λόγιόν σου τώ δούλω σου.

Μόνη γυναικών, χωρίς πόνον έτεκόν σε Τέκνον, πόνους δέ νύν φέρω πάθει τώ σώ, αφορήτους, έλεγεν η Σεμνή.

Ελθέτωσάν μοι οι οικτιρμοί σου, καί ζήσομαι...

Άνω σε Σωτήρ, αχωρίστως τώ Πατρί συνόντα, κάτω δέ νεκρόν ηπλωμένον γή, φρίττουσιν ορώντα τά Σεραφίμ.

Αισχυνθήτωσαν υπερήφανοι, ότι αδίκως ηνόμησαν εις εμέ...

Ρήγνυται ναού, καταπέτασμα τή σή σταυρώ, σε, κρύπτουσι φωστήρες Λόγε τό φώς, σού κρυβέντος Ήλιε υπό γήν.

Επιστρεψάτωσάν με οι φοβούμενοί σε, καί οι γινώσκοντες τά μαρτύριά σου.

Γής ο καταρχάς, μόνω νεύματι πήξας τόν γύρον, άπνους ως βροτός καθυπέδυ γήν, φρίξον τώ θεάματι ουρανέ.

Γενηθήτω η καρδία μου άμωμος εν τοίς δικαιώμασί σου, όπως άν μή αισχυνθώ.

Έδυς υπό γήν ο τόν άνθρωπον χειρί σου πλάσας, ίν' εξαναστήσης τού πτώματος, τών βροτών τά στίφη, πανσθενεστάτω κράτει.

Εκλείπει εις τό σωτήριόν σου η ψυχή μου...

Θρήνον ιερόν, δεύτε άσωμεν Χριστώ θανόντι, ως αι Μυροφόροι γυναίκες πρίν, ίνα καί τό Χαίρε ακουσώμεθα σύν αυταίς.

Εξέλιπον οι οφθαλμοί μου εις τό λόγιόν σου...

Μύρον αληθώς, σύ ακένωτον υπάρχεις Λόγε, όθεν σοι καί μύρα προσέφερον, ως νεκρώ τώ ζώντι, γυναίκες Μυροφόροι.

Ότι εγενήθην ως ασκός εν πάχνη, τά δικαιώματά σου ουκ επελαθόμην.

Άδου μέν ταφείς, τά βασίλεια Χριστέ συντρίβεις, θάνατον θανάτω δέ θανατοίς, καί φθοράς λυτρούσαι τούς γηγενείς.

Πόσαι εισίν αι ημέραι τού δούλου σου;

Ρείθρα τής ζωής, η προχέουσα Θεού σοφία, τάφον υπεισδύσα ζωοποιεί, τούς εν τοίς αδύτοις Άδου μυχοίς.

Διηγήσαντό μοι παράνομοι αδολεσχίας, αλλ' ουχ ως ο νόμος σου, Κύριε.

Ίνα τήν βροτών, καινουργήσω συντριβείσαν φύσιν, πέπληγμαι θανάτω θέλων σαρκί. Μήτερ ούν μή κόπτου τοίς οδυρμοίς.

Πάσαι αι εντολαί σου αλήθεια...

Έδυς υπό γήν, ο φωσφόρος τής δι' καιοσύνης καί νεκρούς ώσπερ εξ ύπνου εξήγειρας, εκδιώξας άπαν, τό εν τώ Άδη σκότος.

Παρά βραχύ συνετέλεσάν με εν τή γή, εγώ δέ ουκ εγκατέλιπον τάς εντολάς σου.

Κόκκος διφυής, ο φυσίζωος εν γής λαγόσι, σπείρεται σύν δάκρυσι σήμερον, αλλ' αναβλαστήσας, Κόσμον χαροποιήσει.

Κατά τό έλεός σου ζήσόν με, καί φυλάξω τά μαρτύρια τού στόματός σου.

Έπτηξεν Αδάμ, Θεού βαίνοντος εν Παραδείσω, χαίρει δέ πρός Άδην φοιτήσαντος, πεπτωκός τό πρώην, καί νύν εγηγερμένος.

Εις τόν αιώνα, Κύριε, ο λόγος σου διαμένει εν τώ ουρανώ.

Σπένδει σοι χοάς, η τεκούσά σε Χριστέ δακρύων, σαρκικώς κατατεθέντι εν μνήματι, εκβοώσα. Τέκνον, ανάστα ως προέφης.

Εις γενεάν καί γενεάν η αλήθειά σου...

Tάφω Ιωσήφ, ευλαβώς σε τώ καινώ συγκρύπτων, Τύμνους εξοδίους θεοπρεπείς, τοίς συμμίκτοις θρήνοις μέλπει σοι Σωτήρ.

Τή διατάξει σου διαμένει ημέρα...

Ήλοις σε Σταυρώ, πεπαρμένον η σή Μήτηρ Λόγε, βλέψασα τοίς ήλοις λύπης πικράς, βέβληται καί βέλεσι τήν ψυχήν.

Ει μή ότι ο νόμος σου μελέτη μού εστι...

Σέ τόν τού παντός, γλυκασμόν η Μήτηρ καθορώσα, πόμα ποτιζόμενον τό πικρόν, δάκρυσι τάς όψεις βρέχει πικρώς.

Εις τόν αιώνα ου μή επιλάθωμαι, τών δικαιωμάτων σου, ότι εν αυτοίς έζησάς με.

Τέτρωμαι δεινώς, καί σπαράττομαι τά σπλάγχνα Λόγε, βλέπουσα τήν άδικόν σου σφαγήν, έλεγεν η Πάναγνος εν κλαυθμώ.

Σός ειμι εγώ, σώσόν με, ότι τά δικαιώματά σου εξεζήτησα.

Όμμα τό γλυκύ, καί τά χείλη σου πώς μύσω Λόγε; πώς νεκροπρεπώς δέ κηδεύσω σε; φρίττων ανεβόα ο Ιωσήφ.

Εμέ υπέμειναν αμαρτωλοί τού απολέσαι με...

Ύμνους Ιωσήφ, καί Νικόδημος επιταφίους, άδουσι Χριστώ νεκρωθέντι νύν, άδει δέ σύν τούτοις καί Σεραφίμ.

Πάσης συντελείας είδον πέρας, πλατεία η εντολή σου σφόδρα.

Δύνεις υπό γήν, Σώτερ Ήλιε δικαιοσύνης, όθεν η τεκούσα Σελήνη σε, ταίς λύπαις εκλείπει, σής θέας στερουμένη.

Ώς ηγάπησα τόν νόμον σου, Κύριε!

Έφριξεν ορών, Σώτερ, Άδης σε τόν ζωοδότην, πλούτον τόν εκείνου σκυλεύοντα, καί τούς απ' αιώνας, νεκρούς εξανιστώντα.

Υπέρ τούς εχθρούς σου εσόφισάς με τήν εντολήν σου, ότι εις τόν αιώνα εμή εστι.

Ήλιος φαιδρόν, απαστράπτει μετά νύκτα Λόγε, καί σύ δ' αναστάς εξαστράψειας, μετά θάνατον φαιδρώς ως εκ παστού.

Υπέρ πάντας τούς διδάσκοντάς με συνήκα...

Γή σε πλαστουργέ, υπό κόλπους δεξαμένη τρόμω, συσχεθείσα Σώτερ τινάσσεται, αφυπνώσασα νεκρούς τώ τιναγμώ.

Υπέρ πρεσβυτέρους συνήκα, ότι τάς εντολάς σου εξεζήτησα.

Μύροις σε Χριστέ, ο Νικόδημος καί ο Ευσχήμων, νύν καινοπρεπώς περιστείλαντες. Φρίξον, ανεβόων, πάσα η γή.

Εκ πάσης οδού πονηράς εκώλυσα τούς πόδας μου, όπως άν φυλάξω τούς λόγους σου.

Έδυς Φωτουργέ, καί συνέδυ σοι τό φώς ηλίου, τρόμω δέ η Κτίσις συνεχεται, πάντων σε κηρύττουσα Ποιητήν.

Από τών κριμάτων σου ουκ εξέκλινα, ότι σύ ενομοθέτησάς με.

Λίθος λαξευτός, τόν ακρόγωνον καλύπτει λίθον, άνθρωπος θνητός δ' ως θνητόν Θεόν, κρύπτει νύν τώ τάφω, φρίξον η γή !

Ως γλυκέα τώ λάρυγγί μου τά λόγιά σου! υπέρ μέλι τώ στόματί μου.

Ίδε Μαθητήν, όν ηγάπησας καί σήν Μητέρα, Τέκνον, καί φθογγήν δός γλυκύτατον, έκραζε δακρύουσα η Αγνή.

Από τών εντολών σου συνήκα, διά τούτο εμίσησα πάσαν οδόν αδικίας.

Σύ ως ών ζωής, χορηγός Λόγε τούς Ιουδαίους, εν Σταυρώ ταθείς ουκ ενέκρωσας, αλλ' ανέστησας καί τούτων τούς νεκρούς.

Λύχνος τοίς ποσί μου ο νόμος σου, καί φώς ταίς τρίβοις μου.

Κάλλος Λόγε πρίν, ουδέ είδος εν τώ πάσχειν έσχες, αλλ' εξαναστάς υπερέλαμψας, καλλωπίσας τους βροτούς θείαις αυγαίς.

Ώμοσα καί έστησα τού φυλάξασθαι τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Έδυς τή σαρκί, ο ανέσπερος εις γήν φωσφόρος, καί μή φέρων βλέπειν ο ήλιος, εσκοτίσθη μεσημβρίας εν ακμή.

Εταπεινώθην έως σφόδρα, Κύριε...

Ήλιος ομού, καί σελήνη σκοτισθέντες Σώτερ, δούλους ευνοούντας εικόνιζον, οι μελαίνας αμφιέννυνται στολάς.

Τά εκούσια τού στόματός μου ευδόκησον δή, Κύριε, καί τά κρίματά σου δίδαξόν με.

Οίδέ σε Θεόν, Εκατόνταρχος κάν ενεκρώθης, πώς σέ ούν Θεέ μου ψαύσω χερσί; φρίττω, ανεβόα ο Ιωσήφ.

Η ψυχή μου εν ταίς χερσί σου διαπαντός...

Ύπνωσεν Αδάμ, αλλά θάνατον πλευράς εξάγει, σύ δε νύν υπνώσας Λόγε Θεού, βρύεις εκ πλευράς σου Κόσμω ζωήν.

Έθεντο αμαρτωλοί παγίδα μοι, καί εκ τών εντολών σου ουκ επλανήθην.

Ύπνωσας μικρόν, καί εζώωσας τούς τεθνεώτας, καί εξαναστάς εξανέστησας, τούς υπνούντας εξ αιώνος Αγαθέ.

Εκληρονόμησα τά μαρτύριά σου εις τόν αιώνα, ότι αγαλλίαμα τής καρδίας μού εισιν.

Ήρθης από γής, αλλ' ανέβλυσας τής σωτηρίας, τόν οίνον ζωήρρυτε άμπελε. Δοξάζω τό Πάθος καί τόν Σταυρόν.

Έκλινα τήν καρδίαν μου, τού ποιήσαι τά δικαιώματά σου εις τόν αιώνα δι' αντάμειψιν.

Πώς οι νοεροί, Ταγματάρχαι σε Σωτήρ ορώντες, γυμνόν ημαγμένον κατάκριτον, έφερον τήν τόλμαν τών σταυρωτών.,

Παρανόμους εμίσησα, τόν δέ νόμον σου ηγάπησα.

Αραβιανόν, σκολιώτατον γένος Εβραίων, έγνως τήν ανέγερσιν τού ναού, διά τί κατέκρινας τόν Χριστόν.

Βοηθός μου καί αντιλήπτωρ μου εί σύ...

Χλαίναν εμπαιγμού, τόν Κοσμήτορα πάντων ενδύεις, ός τόν ουρανόν κατεστέρωσε, καί τήν γήν εκόσμησε θαυμαστώς.

Έκκλίνατε απ' εμού πονηρευόμενοι...

Ώσπερ πελεκάν, τετρωμένος τήν πλευράν σου Λόγε, σούς θανέντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς.

Αντιλαβού μου κατά τό λόγιόν σου, καί ζήσόν με, καί μή καταισχύνης με από τής προσδοκίας μου.

Ήλιον τό πρίν, Ιησούς τούς αλλοφύλους κόπτων, έστησεν, αυτός δέ απέκρυψας, καταβάλλων τόν τού σκότους αρχηγόν.

Βοήθησόν μοι, καί σωθήσομαι...

Κόλπων πατρικών, ανεκφοίτητος μείνας οικτίρμον, καί βροτός γενέσθαι ευδόκησας, καί εις Άδην καταβέβηκας Χριστέ.

Εξουδένωσας πάντας τούς αποστατούντας από τών δικαιωμάτων σου...

Ήρθη σταυρωθείς, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας, καί ως άπνους εν αυτή νύν προσκλίνεται, ό μή φέρουσα εσείετο δεινώς.

Παραβαίνοντας ελογισάμην πάντας τούς αμαρτωλούς τής γής, διά τούτο ηγάπησα τά μαρτύριά σου.

Οίμοι ώ Υιέ! η Απείρανδρος θρηνεί καί λέγει, όν ως Βασιλέα γάρ ήλπιζον, κατάκριτον νύν βλέπω εν Σταυρώ.

Καθήλωσον εκ τού φόβου σου τάς σάρκας μου...

Ταύτα Γαβριήλ, μοί απήγγειλεν ότε κατέπτη, ός τήν βασιλείαν αιώνιον, έφη τού Υιού μου τού Ιησού.

Εποίησα κρίμα καί δικαιοσύνην...

Φεύ! τού Συμεών, εκτετέλεσται η προφητεία, η γάρ σή ρομφαία διέδραμε, τήν εμήν καρδίαν Εμμανουήλ.

Έκδεξαι τόν δούλόν σου εις αγαθόν...

Κάν τούς εκ νεκρών, επαισχύνθητε ώ Ιουδαίοι, ούς ο ζωοδότης ανέστησεν, όν υμείς εκτείνατε φθονερώς

Οι οφθαλμοί μου εξέλιπον εις τό σωτήριόν σου...

Έφριξεν ιδών, τό αόρατον φώς σε Χριστέ μου, μνήματι κρυπτόμενον άπνουν τε, καί εσκότασεν ο ήλιος τό φώς.

Ποίησον μετά τού δούλου σου κατά τό έλεός σου, καί τά δικαιώματά σου δίδαξόν με.

Έκλαιε πικρώς, η πανάμωμος Μήτηρ σου Λόγε, ότε εν τώ τάφω εώρακε, σέ τόν άφραστον καί άναρχον Θεόν.

Δούλός σού ειμι εγώ, συνέτισόν με...

Νέκρωσιν τήν σήν, η πανάφθορος Χριστέ σου Μήτηρ, βλέπουσα πικρώς σοι εφθέγγετο. Μή βραδύνης η ζωή εν τοίς νεκροίς.

Καιρός τού ποιήσαι τώ Κυρίω, διεσκέδασαν τον νόμον σου.

Άδης ο δεινός, συνετρόμαξεν ότε σε είδεν, Ήλιε τής δόξης αθάνατε, καί εδίδου τούς δεσμίους εν σπουδή.

Διά τούτο ηγάπησα τάς εντολάς σου υπέρ χρυσίον καί τοπάζιον.

Μέγα καί, φρικτον, Σώτερ θέαμα νύν καθοράται ! ο ζωής γάρ θέλων παραίτιος, θάνατον υπέστη, ζωώσαι θέλων πάντας.

Διά τούτο πρός πάσας τάς εντολάς σου κατωρθούμην, πάσαν οδόν άδικον εμίσησα.

Νύττη τήν πλευράν, καί ηλούσαι Δέσποτα τάς χείρας, πληγήν εκ πλευράς σου ιώμενος, καί τήν ακρασίαν, χειρών τών Προπατόρων.

Θαυμαστά τά μαρτύριά σου, διά τούτο εξηρεύνησεν αυτά η ψυχή μου.

Πρίν τόν τής Ραχήλ, υιόν έκλαυσεν άπας κατ' οίκον, νύν τόν τής Παρθένου εκόψατο, Μαθητών χορεία σύν τή Μητρί.

Η δήλωσις τών λόγων σου φωτιεί, καί συνετιεί νηπίους.

Ράπισμα χειρών, Χριστού δέδωκαν εν σιαγόνι, τού χειρί τόν άνθρωπον πλάσαντος, καί τάς μύλας θλάσαντος τού θηρός.

Τό στόμα μου ήνοιξα, καί είλκυσα πνεύμα, ότι τάς εντολάς σου επεπόθουν.

Ύμνοις σου Χριστέ, νύν τήν Σταύρωσιν καί τήν Ταφήν τε, άπαντες πιστοί εκθειάζομεν, οι θανάτου λυτρωθέντες σή ταφή.

Δόξα...

Άναρχε Θεέ, συναϊδιε Λόγε καί Πνεύμα, σκήπτρα τών Ανάκτων κραταίωσον, κατά πολεμίων ως αγαθός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τέξασα ζωήν, Παναμώμητε αγνή Παρθένε, παύσον Εκκλησίας τά σκάνδαλα, καί βράβευσον ειρήνην ως αγαθή.

Καί πάλιν παρά τών δύο Χορών τό πρώτον

Άξιόν εστι, μεγαλύνειν σέ τόν Ζωοδότην, τόν εν τώ Σταυρώ τάς χείρας εκτείναντα, καί συντρίψαντα τό κράτος τού εχθρού.

Είτα Συναπτή μικρά, καί η

Εκφώνησις

Οτι άγιος εί ο Θεός ημών, ο επί θρόνου δόξης τών Χερουβίμ επαναπαυόμενος, καί σοί τήν δόξαν αναπέμπομεν σύν τώ ανάρχω σου Πατρί, καί τώ παναγίω, καί αγαθώ, καί ζωοποιώ σου Πνεύματι, νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.

ΣΤΑΣΙΣ ΤΡΙΤΗ

Ηχος γ'

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τή Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.

Επίβλεψον επ' εμέ, καί ελέησόν με κατά τό κρίμα τών αγαπώντων τό όνομά σου.

Καθελών τού ξύλου, ο Αριμαθαίας, εν τάφω σε κηδεύει.

Τά διαβήματά μου κατεύθυνον κατά τό λόγιόν σου, καί μή κατακυριευσάτω μου πάσα ανομία.

Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Λύτρωσαί με από συκοφαντίας ανθρώπων, καί φυλάξω τάς εντολάς σου.

Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίσωμεν τώ Κτίστη.

Τό πρόσωπόν σου επίφανον επί τόν δούλόν σου, καί δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Ως νεκρόν τόν ζώντα, σύν Μυροφόροις πάντες, μυρίσωμεν εμφρόνως.

Διεξόδους υδάτων κατέδυσαν οι οφθαλμοί μου, επεί ουκ εφύλαξα τόν νόμον σου.

Ιωσήφ τρισμάκαρ, κήδευσον τό σώμα, Χριστού τού ζωοδότου.

Δίκαιος εί, Κύριε, καί ευθείαι αι κρίσεις σου.

Ούς έθρεψε τό μάννα, εκίνησαν τήν πτέρναν, κατά τού Ευεργέτου.

Ενετείλω δικαιοσύνην τά μαρτύριά σου, καί αλήθειαν σφόδρα.

Ούς έθρεψε τό μάννα, φέρουσι τώ Σωτήρι, χολήν άμα καί όξος.

Εξέτηξέ με ο ζήλός σου, ότι επελάθοντο τών λόγων σου οι εχθροί μου.

Ώ τής παραφροσύνης, καί τής Χριστοκτονίας, τής τών προφητοκτόνων!

Πεπυρωμένον τό λόγιόν σου σφόδρα, καί ο δούλός σου ηγάπησεν αυτό.

Ως άφρων υπηρέτης, προδέδωκεν ο μύστης, τήν άβυσσον σοφίας.

Νεώτερος εγώ ειμι, καί εξουδενωμένος, τά δικαιώματά σου ουκ επελαθόμην.

Τόν ρύστην ο πωλήσας, αιχμάλωτος κατέστη, ο δόλιος Ιούδας.

Η δικαιοσύνη σου, δικαιοσύνη εις τόν αιώνα, καί ο νόμος σου αλήθεια.

Κατά τόν Σολομώντα, βόθρος βαθύς τό στόμα, Εβραίων παρανόμων.

Θλίψεις καί ανάγκαι εύροσάν με, αι εντολαί σου μελέτη μου.

Εβραίων παρανόμων, εν σκολιαίς πορείαις, τρίβολοι καί παγίδες.

Δικαιοσύνη τά μαρτύριά σου εις τόν αιώνα, συνέτισόν με, καί ζήσομαι.

Ιωσήφ κηδεύει, σύν τώ Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τόν Κτίστην.

Εκέκραξα εν όλη καρδία μου, επάκουσόν μου, Κύριε, τά δικαιώματά σου εκζητήσω.

Ζωοδότα Σώτερ, δόξα σου τώ κράτει, τόν Άδην καθελόντι.

Εκέκραξά σοι, σώσόν με, καί φυλάξω τά μαρτύριά σου.

Ύπτιον ορώσα, η Πάναγνός σε Λόγε, μητροπρεπώς εθρήνει.

Προέφθασα έν αωρία καί εκέκραξα, εις τούς λόγους σου επήλπισα.

Ώ γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου τό κάλλος;

Προέφθασαν οι οφθαλμοί μου πρός όρθρον, τού μελετάν τά λόγιά σου.

Θρήνον συνεκίνει, η πάναγνός σου Μήτηρ, σού Λόγε νεκρωθέντος.

Τής φωνής μου άκουσον, Κύριε, κατά τό έλεός σου, κατά τό κρίμά σου ζήσόν με.

Γύναια σύν μύροις, ήκουσι μυρίσαι, Χριστόν τό θείον μύρον.

Προσήγγισαν οι καταδιώκοντές με ανομία, από δέ τού νόμου σου εμακρύνθησαν.

Θάνατον θανάτω, σύ θανατοίς Θεέ μου, θεία σου δυναστεία.

Εγγύς εί σύ, Κύριε, καί πάσαι αι οδοί σου αλήθεια.

Πεπλάνηται ο πλάνος, ο πλανηθείς λυτρούται, σοφία σή Θεέ μου.

Καταρχας έγνων εκ τών μαρτυρίων σου, ότι εις τόν αιώνα εθεμελίωσας αυτά.

Πρός τόν πυθμένα Άδου, κατήχθη ο προδότης, διαφθοράς εις φρέαρ.

Ίδε τήν ταπείνωσίν μου καί εξελού με, ότι τού νόμου σου ουκ επελαθόμην.

Τρίβολοι καί παγίδες, οδοί τού τρισαθλίου, παράφρονος Ιούδα.

Κρίνον τήν κρίσιν μου καί λύτρωσαί με, διά τόν λόγον σου ζήσόν με.

Συναπολούνται πάντες, οι σταυρωταί σου Λόγε, Υιέ Θεού παντάναξ.

Μακράν από αμαρτωλών σωτηρία, ότι τά δικαιώματά σου ουκ εξεζήτησαν.

Διαφθοράς εις φρέαρ, συναπολούνται πάντες, οι άνδρες τών αιμάτων.

Οι οικτιρμοί σου πολλοί, Κύριε, κατά τό κρίμά σου ζήσόν με.

Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;

Πολλοί οι εκδιώκοντές με καί θλίβοντές με, εκ τών μαρτυρίων σου ουκ εξέκλινα.

Η δάμαλις τόν μόσχον, εν Ξύλω κρεμασθέντα, ηλάλαζεν ορώσα.

Είδον ασυνετούντας καί εξετηκόμην, ότι τά λόγια σου ουκ εφυλάξαντο.

Σώμα τό ζωηφόρον, ο Ιωσήφ κηδεύει, μετά τού Νικοδήμου.

Ίδε, ότι τάς εντολάς σου ηγάπησα, Κύριε, εν τώ ελέει σου ζήσόν με.

Ανέκραζεν η Κόρη, θερμώς δακρυρροούσα, τά σπλάγχνα κεντουμένη.

Αρχή τών λόγων σου αλήθεια, καί εις τόν αιώνα πάντα τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Ώ φώς τών οφθαλμών μου, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πώς τάφω νύν καλύπτη;

Άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν, καί από τών λόγων σου εδειλίασεν η καρδία μου.

Τόν Αδάμ καί Εύαν, ελευθερώσαι Μήτερ, μή θρήνει, ταύτα πάσχω.

Αγαλλιάσομαι εγώ επί τά λόγιά σου, ως ο ευρίσκων σκύλα πολλά.

Δοξάζω σου Υιέ μου, τήν άκραν ευσπλαγχνίαν, ής χάριν ταύτα πάσχεις.

Αδικίαν εμίσησα καί εβδελυξάμην, τόν δέ νόμον σου ηγάπησα.

Όξος εποτίσθης, καί χολήν οικτίρμον, τήν πάλαι λύων γεύσιν.

Επτάκις τής ημέρας ήνεσά σε, επί τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Ικρίω προσεπάγης, ο πάλαι τόν λαόν σου, στύλω νεφέλης σκέπων.

Ειρήνη πολλή τοίς αγαπώσι τόν νόμον σου, καί ουκ έστιν αυτοίς σκάνδαλον.

Αι Μυροφόροι Σώτερ, τώ τάφω προσελθούσαι, προσέφερόν σοι μύρα.

Προσεδόκων τό σωτήριόν σου, Κύριε, καί τάς εντολάς σου ηγάπησα.

Ανάστηθι οικτίρμον, ημάς εκ τών βαράθρων, εξανιστών τού Άδου.

Εφύλαξεν η ψυχή μου τά μαρτύριά σου, καί ηγάπησεν αυτά σφόδρα.

Ανάστα Ζωοδότα, η σέ τεκούσα Μήτηρ, δακρυρροούσα λέγει.

Εφύλαξα τάς εντολάς σου καί τά μαρτύριά σου, ότι πάσαι αι οδοί μου εναντίον σου, Κύριε.

Σπεύσον εξαναστήναι, τήν λύπην λύων Λόγε, τής σέ αγνώς Τεκούσης.

Εγγισάτω η δέησίς μου ενώπιόν σου, Κύριε, κατά τό λόγιόν σου συνέτισόν με.

Ουράνιοι Δυνάμεις, εξέστησαν τώ φόβω, νεκρόν σε καθορώσαι.

Εισέλθοι τό αξίωμά μου ενώπιόν σου, Κύριε, κατά τό λόγιόν σου ρύσαί με.

Τοίς πόθω τε καί φόβω, τά πάθη σου τιμώσι, δίδου πταισμάτων λύσιν.

Εξερεύξαιντο τά χείλη μου ύμνον, όταν διδάξης με τά δικαιώματά σου.

Ώ φρικτόν καί ξένον, θέαμα Θεού Λόγε! πώς γή σε συγκαλύπτει;

Φθέγξαιτο η γλώσσά μου τά λόγιά σου, ότι πάσαι αι εντολαί σου δικαιοσύνη.

Φέρων πάλαι φεύγει, Σώτερ Ιωσήφ σε, καί νύν σε άλλος θάπτει.

Γενέσθω η χείρ σου τού σώσαί με, ότι τάς εντολάς σου ηρετισάμην.

Κλαίει καί θρηνεί σε, η πάναγνός σου Μήτηρ, Σωτήρ μου νεκρωθέντα.

Επεπόθησα τό σωτήριόν σου, Κύριε, καί ο νόμος σου μελέτη μού εστι.

Φρίττουσιν οι νόες, τήν ξένην καί φρικτήν σου, Ταφήν τού πάντων Κτίστου.

Ζήσεται η ψυχή μου, καί αΙνέσει σε, καί τά κρίματά σου βοηθήσει μοι.

Έρραναν τόν τάφον, αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωϊ ελθούσαι.

Επλανήθην ως πρόβατον απολωλός, ζήτησον τόν δούλόν σου, ότι τάς εντολάς σου ουκ επελαθόμην.

Ειρήνην Εκκλησία, λαώ σου σωτηρίαν, δώρησαι σή Εγέρσει.

Δόξα...

Ώ Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός καί Πνεύμα, ελέησον τόν Κόσμον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ιδείν τήν τού Υιού σου, Ανάστασιν Παρθένε, αξίωσον σούς δούλους.

Ευλογητάρια

Ήχος πλ. α'

Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Τών Αγγέλων ο δήμος, κατεπλάγη ορών σε, εν νεκροίς λογισθέντα, τού θανάτου δέ Σωτήρ, τήν ισχύν καθελόντα, καί σύν εαυτώ τόν Αδάμ εγείραντα, καί εξ Άδου πάντας ελευθερώσαντα.

Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Τί τά μύρα, συμπαθώς τοίς δάκρυσιν, ώ Μαθήτριαι κιρνάτε; ο αστράπτων εν τώ τάφω Άγγελος, προσεφθέγγετο ταίς Μυροφόροις. Ίδετε υμείς τόν τάφον καί ήσθητε, ο Σωτήρ γάρ εξανέστη τού μνήματος.

Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Λίαν πρωϊ, Μυροφόροι έδραμον, πρός τό μνήμά σου θρηνολογούσαι, αλλ' επέστη, πρός αυτάς ο Άγγελος, καί είπε, θρήνου ο καιρός πέπαυται, μή κλαίετε, τήν Ανάστασιν δέ Απόστόλοις είπατε.

Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Μυροφόροι γυναίκες; μετά μύρων ελθούσαι, πρός τό μνήμά σου Σώτερ ενηχούντο, Αγγέλου τρανώς, πρός αυτάς φθεγγομένου. Τί μετά νεκρών, τόν ζώντα λογίζεσθε; ως Θεός γάρ εξανέστη τού μνήματος.

Δόξα... Τριαδικόν

Προσκυνούμεν Πατέρα, καί τόν τούτου Υιόν τε, καί τό άγιον Πνεύμα, τήν αγίαν Τριάδα, εν μιά τή ουσία, σύν τοίς Σεραφίμ, κράζοντες τό Άγιος, Άγιος, Άγιος εί Κύριε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ζωοδότην τεκούσα, ελυτρώσω Παρθένε, τόν Αδάμ αμαρτίας, χαρμονήν δέ τή Εύα, αντί λύπης παρέσχες, ρεύσαντα ζωής, ίθυνε πρός ταύτην δέ, ο εκ σού σαρκωθείς Θεός καί άνθρωπος.

Αλληλούϊα, Αλληλούϊα, Αλληλούϊα Δόξα σοι ο Θεός (εκ γ')

Συναπτή μικρά, καί η

Εκφώνησις

Σύ γάρ εί ο Βασιλευς τής ειρήνης, Χριστέ ο Θεός ημών, καί σοί τήν δόξαν αναπέμπομεν, σύν τώ ανάρχω σου Πατρί, καί τώ παναγίω καί αγαθώ, καί ζωοποιώ σου Πνεύματι, νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.

Καθίσματα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Σινδόνι καθαρά καί αρώμασι θείοις, τό Σώμα τό σεπτόν, εξαι τήσας Πιλάτω, μυρίζει καί τίθησιν, Ιωσήφ καινώ μνήματι, όθεν όρθριαι, αι μυροφόροι γυναίκες, ανεβόησαν. Δείξον ημίν ως προείπας, Χριστέ τήν Ανάστασιν.

Δόξα...

Δείξον ημίν ως προείπας, Χριστέ τήν Ανάστασιν.

Καί νύν...

Εξέστησαν χοροί, τών Αγγέλων ορώντες, τόν εν τοίς τού Πατρός, καθεζόμενον κόλποις, πώς τάφω κατατίθεται, ως νεκρός ο αθάνατος, όν τά τάγματα, τά τών Αγγέλων κυκλούσι, καί δοξάζουσι, σύν τοίς νεκροίς εν τώ Άδη, ως Κτίστην καί Κύριον.

Μετά ταύτα γίνεται ανάγνωσις εις τό κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον. Τή επαύριον, ήτις εστί μετά τήν Παρασκευήν... Είτα τόν Ν', καί τόν επόμενον Κανόνα, ψάλλοντες τούς Ειρμούς ανά β', καί τά Τροπάρια εις δ', καί αύθις έσχατον Καταβασίας τούς αυτούς Ειρμούς.

Εστι δέ ούτος ο Κανών, η μέν α', γ', δ' καί ε' Ωδή, ποίημα Μάρκου Μοναχού επισκόπου Υδρούντος. η δέ ς', ζ', η καί θ' Ωδή, Κοσμά τού Αγιοπολίτου. οι δέ Ειρμοί εισι ποίημα γυναικός τινος Κασσίας. Όλος δέ ο Κανών φέρει ακροστιχίδα, άνευ τών Ειρμών.

Καί σήμερον δέ Σάββατον μέλπω μέγα.

Ωδή α' Ήχος πλ. β' Ό Ειρμός

Κύματι θαλάσσης, τον κρύψαντα πάλαι, διώκτην τύραννον, υπό γής έκρυψαν, τών σεσωσμένων οι Παίδες, αλλ' ημείς ως αι Νεάνιδες, τώ Κυρίω άσωμεν. Ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Κύριε Θεέ μου, εξόδιον ύμνον, καί επιτάφιον, ωδήν σοι άσομαι, τώ τή ταφή σου ζωής μοι, τάς εισόδους διανοίξαντι, καί θανάτω θάνατον, καί Άδην θανατώσαντι.

Άνω σε ενθρόνω, καί κάτω εν τάφω, τά υπερκόσμια, καί υποχθόνια, κατανοούντα Σωτήρ μου, εδονείτο τή νεκρώσει σου, υπέρ νούν ωράθης γάρ, νεκρός ζωαρχικώτατος.

Ίνα σου τής δόξης, τά πάντα πληρώσης, καταπεφοίτηκας, εν κατωτάτοις τής γής, από γάρ σού ουκ εκρύβη, η υπόστασίς μου η εν Αδάμ, καί ταφείς φθαρέντα με, και νοποιείς, Φιλάνθρωπε.

Καταβασία

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Σέ τόν επί υδάτων, κρεμάσαντα πάσαν τήν γήν ασχέτως, η Κτίσις κατιδούσα, εν τώ Κρανίω κρεμάμενον, θάμβει πολλώ συνείχετο. Ουκ έστιν άγιος πλήν σου Κύριε, κραυγάζουσα.

Σύμβολα τής ταφής σου, παρέδειξας τάς Οράσεις πληθύνας, νύν δέ τά κρύφιά σου, θεανδρικώς διετράνωσας, καί τοίς εν Άδη Δέσποτα, ουκ έστιν άγιος, πλήν σου Κύριε, κραυγάζουσιν.

Ήπλωσας τάς παλάμας, καί ήνωσας τά τό πρίν διεστώτα, καταστολή δέ Σώτερ, τή εν σινδόνι καί μνήματι, πεπεδημένους έλυσας. Ουκ έστιν άγιος, πλήν σου Κύριε, κραυγάζοντας.

Μνήματι καί σφραγίσιν, αχώρητε συνεσχέθης βουλήσει, καί γάρ τήν δύναμίν σου, ταίς ενεργείαις εγνώρισας, θεουργικώς τοίς μέλπουσιν, ουκ έστιν άγιος, πλήν σου Κύριε φιλάνθρωπε.

Καταβασία

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ, στρατιώται τηρούντες, νεκροί τή αστραπή, τού οφθέντος Αγγέλου, εγένοντο κηρύττοντος, Γυναιξί τήν Ανάστασιν. Σέ δοξάζομεν, τόν τής φθοράς καθαιρέτην, σοί προσπίπτομεν, τώ αναστάντι εκ τάφου, καί μόνω Θεώ ημών.

Δόξα... Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Τήν εν Σταυρώ σου θείαν κένωσιν, Προορών Αββακούμ εξεστηκώς εβόα. Σύ δυναστών διέκοψας κράτος Αγαθέ, ομιλών τοίς εν Άδη, ως παντοδύναμος.

Εβδόμην σήμερον ηγίασας, ήν ευλόγησας πρίν, καταπαύσει τών έργων, παράγεις γάρ τά σύμπαντα, καί καινοποιείς, σαββατίζων Σωτήρ μου, καί ανακτώμενος.

Ρωμαλαιότητι τού κρείττονος, εκνικήσαντός σου, τής σαρκός η ψυχή σου, δι' ή ρηται σπαράττουσα, άμφω γάρ δεσμούς, τού θανάτου καί Άδου, Λόγε τώ κράτει σου.

Ο Άδης Λόγε συναντήσας σοι, επικράνθη, βροτόν ορών τεθεωμένον, κατάστικτον τοίς μώλωψι, καί πανσθενουργόν, τώ φρικτώ τής μορφής δέ, διαπεφώνηκεν.

Καταβασία

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Θεοφανείας σου Χριστέ, τής πρός ημάς συμπαθώς γενομένης, Ησαϊας φώς ιδών ανέσπερον, εκ νυκτός ορθρίσας εκραύγαζεν. Αναστήσονται οι νεκροί, καί εγερθήσονται οι εν τοίς μνημείοις, καί πάντες οι εν τή γή αγαλλιάσονται.

Νεοποιείς τούς γηγενείς, ο πλαστουργός χοϊκός χρηματίσας, καί σινδών καί τάφος υπεμφαίνουσι, τό συνόν σοι Λόγε μυστήριον, ο ευσχήμων γάρ βουλευτής, τήν τού σέ φύσαντος βουλήν σχηματίζει, εν σοί μεγαλοπρεπώς καινοποιούντός με.

Διά θανάτου τό θνητόν, διά ταφής τό φθαρτόν μεταβάλλεις, αφθαρτίζεις γάρ θεοπρεπέστατα, απαθανατίζων τό πρόσλημμα, η γάρ σάρξ σου διαφθοράν ουκ είδε Δέσποτα, ουδέ η ψυχή σου εις Άδου, ξενοπρεπώς εγκαταλέλειπται.

Εξ αλοχεύτου προελθών, καί λογχευθείς τήν πλευράν Πλαστουργέ μου, εξ αυτής ειργάσω τήν ανάπλαοιν, τήν τής Εύας Αδάμ γενόμενος, αφυπνώσας υπερφυώς, ύπνον φυσίζωον, καί ζωήν εγείρας εξ ύπνου, καί τής φθοράς ως παντοδύναμος.

Καταβασία

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Συνεσχέθη, αλλ' ου κατεσχέθη, στερνοις κητώοις Ιωνάς, σού γάρ τόν τύπον φέρων, τού παθόντος καί ταφή δοθέντος, ως εκ θαλάμου, τού θηρός ανέθορε, προσεφώνει δέ τή κουστωδία. Οι φυλασσόμενοι μάταια καί ψευδή, έλεον αυτοίς εγκατελίπετε.

Ανηρέθης, αλλ' ου διηρέθης, Λόγε ής μετέσχες σαρκός, ει γάρ καί λέλυταί σου, ο ναός εν τώ καιρώ τού πάθους, αλλά και ούτω μία ήν υπόστασις, τής θεότητος καί τής σαρκός σου, εν αμφοτέροις γάρ, είς υπάρχεις Υιός, Λόγος τού Θεού, Θεός καί άνθρωπος.

Βροτοκτόνον, αλλ' ου θεοκτόνον, έφυ τό πταίσμα τού Αδάμ, ει γάρ καί πέπονθέ σου, τής σαρκός η χοϊκή ουσία, αλλ' η θεότης απαθής διέμεινε, τό φθαρτόν δέ σου πρός αφθαρσίαν μετεστοιχείωσας, καί αφθάρτου ζωής, έδειξας πηγήν εξ αναστάσεως.

Βασιλεύει, αλλ' ουκ αιωνίζει, Άδης τού γένους τών βροτών, σύ γάρ τεθείς εν τάφω, Κραταιε ζωαρχική παλάμη, τά τού θανάτου, κλείθρα διεσπάραξας, καί εκήρυξας τοίς απ' αιώνος εκεί καθεύδουσι λύτρωσιν αψευδή, Σώτερ γεγονώς νεκρών πρωτότοκος.

Καταβασία

Κοντάκιον Ήχος β'

Τήν άβυσσον ο κλείσας, νεκρός οράται, καί σμύρνη καί σινδόνι ενειλημμένος, εν μνημείω κατατίθεται, ως θνητός ο αθάνατος. Γυναίκες δέ αυτόν ήλθον μυρίσαι, κλαίουσαι πικρώς καί εκβοώσαι. Τούτο Σάββατόν εστι τό υπερευλογημένον, εν ώ, Χριστός αφυπνώσας, αναστήσεται τριήμερος.

Ο Οίκος

Ο συνέχων τά πάντα επί σταυρού ανυψώθη, καί θρηνεί πάσα η Κτίσις, τούτον βλέπουσα κρεμάμενον γυμνόν επί τού ξύλου, ο ήλιος τάς ακτίνας απέκρυψε, καί τό φέγγος οι αστέρες απεβάλλοντο, η γή δέ σύν πολλώ τώ φόβω συνεκλονείτο, η θάλασσα έφυγε, καί αι πέτραι διερρήγνυντο, μνημεία δέ πολλά ηνεώχθησαν, καί σώματα ηγέρθησαν αγίων Ανδρών. Άδης κάτω στενάζει, καί Ιουδαίοι σκέπτονται συκοφαντήσαι Χριστού τήν Ανάστασιν, τά δέ Γύναια κράζουσι. Τούτο Σάββατόν εστι τό υπερευλογημένον, εν ώ Χριστός αφυπνώσας, αναστήσεται τριήμερος.

Συναξάριον

Τώ αγίω καί μεγάλω Σαββάτω, τήν θεόσωμον Ταφήν, καί τήν εις Άδου Κάθοδον τού Κυρίου καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν δι' ών τής φθοράς τό ημέτερον γένος ανακληθέν, πρός αιωνίαν ζωήν μεταβέβηκε.

Στίχοι

· Μάτην φυλάττεις τόν τάφον, κουστωδία.

· Ου γάρ καθέξει τύμβος αυτοζωϊαν.

Τή ανεκφράστω σου συγκαταβάσει, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Άφραστον θαύμα! Ο εν καμίνω ρυσάμενος, τούς Οσίους Παίδας εκ φλογός, εν τάφω νεκρός, άπνους κατατίθεται, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Τετρωται Άδης, εν τή καρδία δεξάμενος τόν τρωθέντα λόγχη τήν πλευράν, καί σθένει πυρί θείω δαπανώμενος, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Όλβιος τάφος! εν εαυτώ γάρ δεξάμενος, ως υπνούντα τόν Δημιουργόν, ζωής θησαυρός, θείος αναδέδεικται, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Νόμω θανόντων, τήν εν τώ τάφω κατάθεσιν, η τών όλων δέχεται ζωή, καί τούτον πηγήν, δείκνυσιν εγέρσεως, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Μία υπήρχεν, η εν τώ Άδη αχώριστος, καί εν τάφω, καί εν τή Εδέμ, θεότης Χριστού, σύν Πατρί καί Πνεύματι, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Καταβασία

Ωδή η' Ο Ειρμός

Έκστηθι φρίττων ουρανέ, καί σαλευθήτωσαν τά θεμέλια τής γής, ιδού γάρ εν νεκροίς λογίζεται, ο εν υψίστοις οικών, καί τάφω σμικρώ ξενοδοχείται, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Λέλυται άχραντος ναός, τήν πεπτωκυίαν δέ συνανίστησι σκηνήν. Αδάμ γάρ τώ προτέρω δεύτερος, ο εν υψίστοις οικών, κατήλθεν μέχρις Άδου ταμείων, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Πέπαυται τόλμα Μαθητών, Αριμαθαίας δέ αριστεύει Ιωσήφ, νεκρόν γάρ καί γυμνόν Θεώμενος, τόν επί πάντων Θεόν, αιτείται, καί κηδεύει κραυγάζων, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ώ τών θαυμάτων τών καινών! ώ αγαθότητος! ώ αφράστου ανοχής! εκών γάρ υπό γής σφραγίζεται, ο εν υψίστοις οικών, καί πλάνος Θεός συκοφαντείται, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Καταβασία

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Μή εποδύρου μου Μήτερ, καθορώσα εν τάφω, όν εν γαστρί άνευ σποράς, συνέλαβες Υιόν, αναστήσομαι γάρ καί δοξασθήσομαι, καί υψώσω εν δόξη, απαύστως ως Θεός, τούς εν πίστει καί πόθω σε μεγαλύνοντας.

Επί τώ ξένω σου τόκω, τάς οδύνας φυγούσα, υπερφυώς εμακαρίσθην, άναρχε Υιέ, νύν δέ σε Θεέ μου, άπνουν ορώσα νεκρόν, τή ρομφαία τής λύπης, σπαράττομαι δεινώς, αλλ' ανάστηθι, όπως μεγαλυνθήσωμαι.

Γή με καλύπτει εκόντα, αλλα φρίττουσιν Άδου, οι πυλωροί, ημφιεσμένον, βλέποντες στολήν, ημαγμένην Μήτερ, τής εκδικήσεως, τούς εχθρούς εν Σταυρώ γάρ, πατάξας ως Θεός, αναστήσομαι αύθις καί μεγαλύνω σε.

Αγαλλιάσθω η Κτίσις, ευφραινέσθωσαν πάντες οι γηγενείς, ο γάρ εχθρός εσκύλευται Άδης, μετά μύρων Γυναίκες προσυπαντάτωσαν, τόν Αδάμ σύν τή Εύα, λυτρούμαι παγγενή, καί τή τρίτη ημέρα εξαναστήσομαι.

Καταβασία

Εξαποστειλάριον

Ήχος β'

Άγιος Κύριος ο Θεός ημών.

Τούτο λέγεται εκ γ' μόνον, καί ουδέν άλλο.

Εις τούς Αίνους

Ιδιόμελα Ήχος β'

Σήμερον συνέχει τάφος, τόν συνέχοντα παλάμη τήν Κτίσιν, καλύπτει λίθος, τόν καλύψαντα αρετή τούς ουρανούς, υπνοί η ζωή, καί Άδης τρέμει, καί Αδάμ τών δεσμών απολύεται. Δόξα τή σή οικονομία, δι' ής τελέσας πάντα σαββατισμόν αιώνιον, εδωρήσω ημίν, τήν παναγίαν εκ νεκρών σου Ανάστασιν.

Τί τό ορώμενον θέαμα; τίς η παρούσα κατάπαυσις; Ο Βασιλεύς τών αιώνων, τήν διά πάθους τελέσας οικονομίαν, εν τάφω σαββατίζει, καινόν ημίν παρέχων σαββατισμόν. Αυτώ βοήσωμεν. Ανάστα ο Θεός κρίνων τήν γήν, ότι σύ βασιλεύεις εις τούς αιώνας, ο αμέτρητον έχων τό μέγα έλεος.

Δεύτε ίδωμεν τήν ζωήν ημών, εν τάφω κειμένην, ίνα τούς εν τάφοις κειμένους ζωοποιήση, δεύτε σήμερον, τόν εξ Ιούδα υπνούντα Θεώμενοι, προφητικώς αυτώ εκβοήσωμεν. Αναπεσών κεκοίμησαι ως λέων, τίς εγερεί σε Βασιλεύ; αλλ' ανάστηθι αυτεξουσίως, ο δούς εαυτόν υπέρ ημών εκουσίως. Κύριε δόξα σοι.

Ήχος πλ. β'

Ητήσατο Ιωσήφ, τό σώμα τού Ιησού, καί απέθετο εν τώ καινώ αυτού μνημείω, έδει γάρ αυτόν εκ τάφου, ως εκ παστάδος προελθείν. Ο συντρίψας κράτος θανάτου, καί ανοίξας πύλας Παραδείσου ανθρώποις, δόξα σοι.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Τήν σήμερον μυστικώς, ο μέγας Μωϋσής προδιετυπούτο λέγων. Καί ευλόγησεν ο Θεός, τήν ημέραν τήν εβδόμην, τούτο γάρ εστι τό ευλογημένον Σάββατον, αύτη εστίν η τής καταπαύσεως ημέρα, εν ή κατέπαυσεν από πάντων τών έργων αυτού, ο Μονογενής Υιός τού Θεού, διά τής κατά τόν θάνατον οικονομίας, τή σαρκί σαββατίσας, καί εις ό ήν, πάλιν επανελθών, διά τής Αναστάσεως, εδωρήσατο ημίν ζωήν τήν αιώνιον, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Καί νύν...

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, διά γάρ τού εκ σού σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα εζωοποιήθημεν, διό ανυμνούντες βοώμεν. Ευλογητός Χριστός ο Θεός ημών, ο ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι.

Δοξολογία μεγάλη

Ο δέ Ιερεύς αλλάσσει όλην τήν ιερατικήν στολήν, καί ψαλλομένου τού Τρισαγίου (Ήχος πλ. β'), εισοδεύει μετά τού αγίου Ευαγγελίου.

Μετά δέ τήν συμπλήρωσιν τούτου, λέγει.

Πρόσχωμεν. Ειρήνη πάσι. Σοφία.

Τροπάριον

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος β'

Ο συνέχων τά πέρατα, τάφω συσχεθήναι κατεδέξω Χριστέ, ίνα τής τού Άδου καταπτώσεως, λυτρώσης τό ανθρώπινον, καί αθανατίσας, ζωώσης ημάς, ως Θεός αθάνατος.

Προκείμενον Ήχος δ'

Ανάστα, Κύριε, βοήθησον ημίν.

Στίχ. Ο Θεός, εν τοίς ωσίν ημών ηκούσαμεν.

Προφητείας Ιεζεκιήλ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΛΖ', 1-14)

Εγένετο επ' εμέ χείρ Κυρίου, καί εξήγαγέ με εν πνεύματι Κυρίου, καί έθηκέ με εν μέσω τού πεδίου, καί τούτο ήν μεστόν οστέων ανθρωπίνων, καί περιήγαγέ με επ' αυτά, κύκλωθεν κύκλω, καί ιδού πολλά σφόδρα, επί προσώπου τού πεδίου, καί ιδού ξηρά σφόδρα. Καί είπε πρός με. Υιέ ανθρώπου, εί ζήσεται τά οστέα ταύτα; καί είπα. Κύριε, Κύριε, σύ επίστασαι ταύτα. Καί είπε πρός με. Προφήτευσον επί τά οστά ταύτα, καί ερείς αυτοίς. Τά οστά τά ξηρά, ακούσατε λόγον Κυρίου, τάδε λέγει Κύριος τοίς οστέοις τούτοις. Ιδού εγώ φέρω εις υμάς πνεύμα ζωής, καί δώσω εις υμάς νεύρα, καί ανάξω εις υμάς σάρκας, καί εκτενώ εφ' υμάς δέρμα, καί δώσω πνεύμά μου εις υμάς, καί ζήσεσθε, καί γνώσεσθε, ότι εγώ ειμι Κύριος. Καί προεφήτευσα, καθώς ενετείλατό μοι Κύριος. Καί εγένετο φωνή εν τώ εμέ προφητεύσαι, καί ιδού σεισμός, καί προσήγαγε τά οστά, εκάτερον πρός τήν αρμονίαν αυτού. Καί είδον, καί ιδού επ' αυτά νεύρα καί σάρκες εφύοντο, καί ανέβαινεν επ' αυτά δέρμα επάνω, καί πνεύμα ουκ ήν εν αυτοίς. Καί είπε πρός με. Προφήτευσον, επί τό πνεύμα, υιέ ανθρώπου, προφήτευσον, καί είπε τώ πνεύματι. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος. Εκ τών τεσσάρων πνευμάτων ελθέ, καί εμφύσησον εις τούς νεκρούς τούτους, καί ζησάτωσαν. Καί προεφήτευσα, καθ' ό, τι ενετείλατό μοι, καί εισήλθεν εις αυτούς τό πνεύμα, καί έζησαν, καί έστησαν επί τών ποδών αυτών, συναγωγή πολλή σφόδρα. Καί ελάλησε Κύριος πρός με, λέγων. Υιέ ανθρώπου, τά οστά ταύτα, πάς οίκος Ισραήλ εστιν, αυτοί λέγουσι. Ξηρά γέγονε τά οστά ημών, απώλωλεν η ελπίς ημών, διαπεφωνήκαμεν. Διά τούτο προφήτευσον, καί ειπέ πρός αυτούς. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος. Ιδού εγώ ανοίγω τά μνήματα υμών, καί ανάξω υμάς εκ τών μνημάτων υμών, καί εισάξω υμάς εις τήν γήν τού Ισραήλ, καί γνώσεσθε, ότι εγω' ειμι Κύριος, εν τώ ανοίξαί με τούς τάφους υμών, τού αναγαγείν με εκ τών τάφων τόν λαόν μου. Καί δώσω πνεύμά μου εις υμάς, καί ζήσεσθε, καί θήσομαι υμάς επί τήν γήν υμών, καί γνώσεσθε, ότι εγώ Κύριος, ελάλησα, καί ποιήσω, λέγει Κύριος Κύριος.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Ανάστηθι, Κύριε ο Θεός μου, υψωθήτω η χείρ σου.

Στίχ. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου.

Πρός Κορινθίους Α' Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ε', 6-8, Γαλ. Γ', 13-14)

Αδελφοί, μικρά ζύμη όλον τό φύραμα ζυμοί. Εκκαθάρατε ούν τήν παλαιάν ζύμην, ίνα ήτε νέον φύραμα, καθώς εστε άζυμοι, καί γάρ τό Πάσχα ημών, υπέρ ημών ετύθη Χριστός. Ώστε εορτάζωμεν, μή εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμιη κακίας καί πονηρίας, αλλ' εν αζύμοις ειλικρινείας καί αληθείας. Χριστός γάρ ημάς εξηγόρασεν εκ τής κατάρας τού νόμου, γενόμενος υπέρ ημών κατάρα. Γέγραπται γάρ. Επικατάρατος πάς ο κρεμάμενος επί ξύλου, ίνα εις τά έθνη η ευλογία τού Αβραάμ γένηται εν Χριστώ Ιησού, ίνα τήν επαγγελίαν τού Πνεύματος λάβωμεν διά τής πίστεως.

Αλληλούϊα Ήχος πλ. α'

Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού.

Στίχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλειπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί, από προσώπου τού Θεού.

Ε υ α γ γ έ λ ι ο ν

Κατά Ματθαίον

Τή επαύριον, ήτις εστί μετά τήν Παρασκευήν...

... σφραγίσαντες τόν λίθον μετά τής κουστωδίας.

ΤΩ ΑΓΙΩ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

Περί ώραν δεκάτην τής ημέρας σημαίνει. ο δέ Ιερεύς αλλάσσει στολήν λευκήν, καί Ευλογήσαντος αυτού μετά τόν Προοιμιακόν, γίνεται Συναπτή μεγάλη παρά τού Διακόνου. Είτα τό, Κύριε εκέκραξα..., ιστώμεν δέ Στίχους η', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου δ' καί Ιδιόμελα τής ημέρας γ'.

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος α'

Τάς εσπερινάς ημών ευχάς, πρόσδεξαι άγιε Κύριε καί παράσχου ημίν, άφεσιν αμαρτιών, ότι μόνος εί ο δείξας, εν Κόσμω τήν Ανάστασιν.

Κυκλώσατε λαοί Σιών, καί περιλάβετε αυτήν, καί δότε δόξαν εν αυτή, τώ αναστάντι εκ νεκρών, ότι αυτός εστιν ο Θεός ημών, ο λυτρωσάμενος ημάς, εκ τών ανομιών ημών.

Δεύτε λαοί υμνήσωμεν, καί προσκυνήσωμεν Χριστόν, δοξάζοντες αυτού τήν εκ νεκρών Ανάστασιν, ότι αυτός εστιν ο Θεός ημών, ο εκ τής πλάνης τού εχθρού, τόν Κόσμον λυτρωσάμενος.

Τώ Πάθει σου Χριστέ, παθών ηλευθερώθημεν, καί τή Αναστάσει σου, εκ φθοράς ελυτρώθημεν. Κύριε δόξα σοι.

Στιχηρά Ιδιόμελα

Ήχος πλ. δ'

Σήμερον ο Άδης στένων βοά, Συνέφερέ μοι, ει τόν εκ Μαρίας γεννηθέντα, μή υπεδεξάμην, ελθών γάρ επ' εμέ, τό κράτος μου έλυσε, πύλας χαλκάς συνέτριψε, ψυχάς άς κατείχον τό πρίν, Θεός ών ανέστησε. Δόξα Κύριε τώ Σταυρώ σου, καί τή Αναστάσει σου. (Δίς)

Σήμερον ο Άδης στένων βοα, Κατελύθη μου η εξουσία, εδεξάμην θνητόν, ώσπερ ένα τών θανέντων, τούτον δέ κατέχειν όλως ουκ ισχύω, αλλ' απολώ μετά τούτου, ών εβασίλευον, εγώ είχον τούς νεκρούς απ' αιώνας, αλλά ούτος ιδού πάντας εγείρει. Δόξα Κύριε τώ Σταυρώ σου, καί τή Αναστάσει σου.

Σήμερον ο Άδης στένων βοά, Κατεπόθη μου τό κράτος, ο Ποιμήν εσταυρώθη, καί τόν Αδάμ ανέστησεν, ών περ εβασίλευον εστέρημαι, καί ούς κατέπιον ισχύσας, πάντας εξήμεσα, εκένωσε τούς τάφους ο σταυρωθείς, ουκ ισχύει τού θανάτου τό κράτος. Δόξα Κύριε τώ Σταυρώ σου, καί τή Αναστάσει σου.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος α'

Τήν παγκόσμιον δόξαν, τήν εξ ανθρώπων σπαρείσαν, καί τόν Δεσπότην τεκούσαν, τήν επουράνιον πύλην, υμνήσωμεν Μαρίαν τήν Παρθένον, τών Ασωμάτων τό άσμα, καί τών πιστών τό εγκαλλώπισμα, αύτη γάρ ανεδείχθη, ουρανός καί ναός τής θεότητος, αύτη τό μεσότοιχον τής έχθρας καθελούσα, ειρήνην αντεισήξε, καί τό βασίλειον ηνέωξε. Ταύτην ούν κατέχοντες τής Πίστεως τήν άγκυραν, υπέρμαχον έχομεν τόν εξ αυτής τεχθέντα Κύριον. Θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαός τού Θεού, καί γάρ αυτός πολεμήσει, τούς εχθρούς ως παντοδύναμος.

Ανάγνωσμα Α'

Γινέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 1-13)

Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τόν ουρανόν...

Ανάγνωσμα Β'

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ξ', 1-16)

Φωτίζου, φωτίζου, Ιερουσαλήμ, ήκει γάρ...

Ανάγνωσμα Γ'

Τής Εξόδου τό' Ανάγνωσμα

(Κεφ. IΒ' 1-11)

Είπε Κύριος πρός Μωϋσήν καί Ααρών...

Ανάγνωσμα Δ'

Προφητείας Ιωνά τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α' - Δ')

Εγένετο λόγος Κυρίου πρός Ιωνάν, τόν τού Αμαθί...

Ανάγνωσμα Ε'

Ιησού τού Ναυή τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ε', 10-15)

Παρενέβαλον οι υιοί Ισραήλ έν Γαλγάλοις...

Ανάγνωσμα ΣΤ'

Τής Εξόδου τό Ανάγνωσμα

(Kεφ. ΙΓ', 20-22 ΙΔ', 1-31 ΙΕ', 1-19)

Εξάραντες οι υιοί Ισραήλ εκ Σοκχώθ...

Ανάγνωσμα Ζ'

Προφητείας Σοφονίου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Γ', 8-15)

Τάδε λέγει Κύριος. Υπόμεινόν με εις ημέραν...

Ανάγνωσμα Θ'

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΞΑ', 10-11 ΞΒ', 1-5)

Αγαλλιάσθω η ψυχή μου επί τώ Κυρίω...

Ανάγνωσμα Ι'

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΚΒ', 1-18)

Εγένετο μετά τά ρήματα ταύτα, ο Θεός...

Ανάγνωσμα ΙΑ'

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Kεφ. ΞΑ', 1-10)

Πνεύμα Κυρίου επ' εμέ, ού ένεκεν έχρισέ με...

Ανάγνωσμα ΙΒ'

Βασιλειών τετάρτης τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Δ', 8-37)

Εγένετο ημέρα, καί διέβη Ελισσαιέ εις Σωμάν...

Ανάγνωσμα ΙΓ'

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΞΓ' 11-19 ΞΔ', 1-5)

Τάδε λέγει Κύριος. Πού ο αναβιβάσας...

Ανάγνωσμα ΙΔ'

Προφητείας Ιερεμίου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΛΗ', 31-34)

Τάδε λέγει Κύριος. Ιδού ημέραι έρχονται...

Ανάγνωσμα ΙΕ'

Προφητείας Δανιήλ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Γ', 1-23 καί Ύμνου Τριών Παίδων 1-33)

Έτους οκτωκαιδεκάτου Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς...

...Ευλογημένος εί εν τώ στερεώματι τού ουρανού, ο υπερύμνητος, καί υπερυψούμενος εις τούς αιώνας.

Ήχoς πλ. β'