ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Περί ώραν η' σημαίνει. Ευλογήσαντος δέ τού Αρχιερέως ή τού Ιερέως, αρχόμεθα τού Λυχνικού. καί μετά τόν Προοιμιακόν, Συναπτή μεγάλη. είτα τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν δέ Στίχους ι' καί ψάλλομεν τά εις τούς Αίνους, ως εφεξής, Στιχηρά Ιδιόμελα.

Ήχος β'

Συντρέχει λοιπόν, τό συνέδριον τών Ιουδαίων, ίνα τόν Δημιουργόν, καί Κτίστην τών απάντων, Πιλάτω παραδώση, ώ τών ανόμων! ώ τών απίστων! ότι τόν ερχόμενον, κρίναι ζώντας καί νεκρούς, εις κρίσιν ευτρεπίζουσι, τόν ιώμενον τά πάθη, πρός πάθος ετοιμάζουσι. Κύριε μακρόθυμε, μέγα σου τό έλεος, δόξα σοι. (Δίς)

Ιούδας ο παράνομος Κύριε, ο βάψας εν τώ δείπνω χείρα, εν τώ τρυβλίω μετά σού, την εξέτεινεν ανόμως τάς χείρας, τού λαβείν αργύρια, καί ο τού μύρου λογισάμενος τιμήν, σέ τόν ατίμητον ουκ έφριξε πωλήσαι, ο τούς πόδας υφαπλώσας επί τό νίψαι, τόν Δεσπότην κατεφίλησε δολίως, εις τό προδούναι τοίς ανόμοις, χορού δέ Αποστόλων ριφείς, καί τά τριάκοντα ρίψας αργύρια, σού τήν τριήμερον Ανάστασιν ουκ είδε, δι' ής ελέησον ημάς. (Δίς)

Ιούδας ο προδότης δόλιος ών, δολίω φιλήματι παρέδωκε τόν Σωτήρα Κύριον, τόν Δεσπότην τών απάντων, ως δούλον πέπρακε τοίς παρανόμοις, ως πρόβατον επί σφαγήν, ούτως ηκολούθει, ο Αμνός ο τού Θεού, ο Υιός ο τού Πατρός, ο μόνος πολυέλεος. (Δίς)

Ιούδας ο δούλος καί δόλιος, ο μαθητής καί επίβουλος, ο φίλος καί διάβολος, εκ τών έργων απεφάνθη, ηκολούθει γάρ τώ Διδασκάλω, καί καθ' εαυτόν εμελέτησε τήν προδοσίαν, έλεγεν εν εαυτώ. Παραδώσω τούτον, καί κερδήσω τά συναχθέντα χρήματα, επεζήτει δέ καί τό μύρον πραθήναι, καί τόν Ιησούν δόλω κρατηθήναι, απέδωκεν ασπασμόν, παρέδωκε τόν Χριστόν, καί ως πρόβατον επί σφαγήν, ούτως ηκολούθει, ο μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος. (Δίς)

Όν εκήρυξεν Αμνόν Ησαϊας, έρχεται επί σφαγήν εκούσιον, καί τόν νώτον δίδωσιν εις μάστιγας, τάς σιαγόνας εις ραπίσματα, τό δέ πρόσωπον ουκ απεστράφη, από αισχύνης εμπτυσμάτων, θανάτω δέ ασχήμονι καταδικάζεται, πάντα ο αναμάρτητος εκουσίως καταδέχεται, ίνα πάσι δωρήσηται τήν εκ νεκρών ανάστασιν. (Δίς)

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Γέννημα εχιδνών, αληθώς ο Ιούδας, φαγόντων τό Μάννα εν τή ερήμω, καί γογγυζόντων κατά τού τροφέως, έτι γάρ τής βρώσεως ούσης εν τώ στόματι αυτών, κατελάλουν τού Θεού οι αχάριστοι, καί ούτος ο δυσσεβής, τόν ουράνιον Άρτον, εν τώ στόματι βαστάζων, κατά τού Σωτήρος τήν προδοσίαν ειργάσατο. Ώ γνώμης ακορέστου, καί τόλμης απανθρώπου! τόν τρέφοντα επώλει, καί όν εφίλει Δεσπότην, παρεδίδου εις θάνατον, όντως εκείνων υιός ο παράνομος, καί σύν αυτοίς τήν απώλειαν εκληρώσατο. Αλλά φείσαι Κύριε, τοιαύτης απανθρωπίας τάς ψυχάς ημών, ο μόνος εν μακροθυμία ανείκαστος.

Προκείμενον Ήχος α'

Εξελού με, Κύριε, εξ ανθρώπου πονηρού.

Στίχ. Οίτινες ελογίσαντο αδικίαν εν καρδία.

Τής Εξόδου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΘ', 10-19)

Είπε Κύριος πρός Μωϋσήν, καταβάς διαμάρτυραι τώ λαώ τούτω, καί άγνισον αυτούς σήμερον καί αύριον, καί πλυνάτωσαν τά ιμάτια αυτών, καί έστωσαν έτοιμοι εις τήν ημέραν τήν τρίτην, τή γάρ ημέρα τή τρίτη, καταβήσεται Κύριος επί τό όρος τό Σινά, εναντίον παντός τού λαού. Καί αφοριείς τόν λαόν κύκλω λέγων. Προσέχετε εαυτοίς τού αναβήναι εις τό όρος, καί θίγειν τι αυτού, πάς ο αψάμενος τού όρους, θανάτω τελευτήσει, ουχ άψεται αυτού χείρ, εν γάρ λίθοις λιθοβοληθήσεται, ή βολίδι κατατοξευθήσεται, εάν τε κτήνος, εάν τε άνθρωπος, ου ζήσεται. Όταν δέ αι φωναί, καί αι σάλπιγγες, καί η νεφέλη απέλθη από τού όρους, εκείνοι αναβήσονται επί τό όρος. Κατέβη δέ Μωϋσής εκ τού όρους πρός τόν λαόν, καί ηγίασεν αυτούς, καί έπλυναν τά ιμάτια αυτών. Καί είπε τώ λαώ. Γίνεσθε έτοιμοι, τρείς ημέρας μή προσέλθητε γυναικί. Εγένετο δέ τή ημέρα τή τρίτη, γενηθέντος πρός όρθρον, εγένοντο φωναί καί αστραπαί καί νεφέλη γνοφώδης επί όρους Σινά, φωνή τής σάλπιγγος ήχει μέγα, καί επτοήθη πάς ο λαός, ός ήν εν τή παρεμβολή. Καί εξήγαγε Μωϋσής τόν λαόν εις συνάντησιν τού Θεού εκ τής παρεμβολής, καί παρέστησαν υπό τό όρος, Τό όρος τό Σινά εκαπνίζετο όλον, διά τό καταβεβηκέναι τόν Θεόν επ' αυτό εν πυρί, ανέβαινε δέ ο καπνός, ωσεί ατμίς καμίνου, καί εξέστη πας ο λαός σφόδρα. Εγένοντο δέ αι φωναί τής σάλπιγγος, προβαίνουσαι ισχυρότεραι σφόδρα. Μωϋσής ελάλει, ο δέ Θεός απεκρίνατο αυτώ φωνή.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Εξελού με εκ τών εχθρών μου, ο Θεός.

Στίχ. Ρύσαί με εκ τών εργαζομένων τήν ανομίαν.

Ιώβ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΛΗ', 1-21 ΜΒ', 1-5)

Είπε Κύριος τώ Ιώβ, διά λαίλαπος καί νεφών. Τίς ούτος ο κρύπτων με βουλήν, συνέχων δέ ρήματα εν καρδία, εμέ δέ οίεται κρύπτειν. Ζώσαι, ώσπερ ανήρ, τήν, οσφύν σου, ερωτήσω δέ σε, σύ δέ μοι αποκρίθητι. Πού ής εν τώ θεμελιούν με τήν γήν; απάγγειλον δέ μοι, ει επίστασαι σύνεσιν. Τίς. έθετο τά μέτρα αυτής, ει οίδας; ή τίς ο επαγαγών σπαρτίον επ' αυτής; επί, τίνος οι κρίκοι αυτής πεπήγασι; τίς δέ εστιν ο βαλών λίθον γωνιαίον επ' αυτής; ότε εγενήθησαν άστρα, ήνεσάν με φωνή μεγάλη πάντες Αγγελοί μου, έφραξα δέ θάλασσαν πύλαις, ότε εμαιούτο εκ κοιλίας μητρός αυτής εκπορευομένη, εθέμην δε αυτή νέφος αμφίασιν, ομίχλη δέ αυτήν εσπαργάνωσα, εθέμην δέ αυτή όρια, περιθείς κλείθρα καί πύλας. Είπον δε αυτή, μέχρι τούτου ελεύση, καί ουχ υπερβήση, αλλ' εν σεαυτή συντριβήσονταί σου τά κύματα. Η επί σού συντέταχα φέγγος πρωϊνόν, εωσφόρος δέ είδε τήν εαυτού τάξιν, επιλαβέσθαι πτερύγων γής, εκτινάξαι ασεβείς εξ αυτής; Η σύ, λαβών πηλόν, έπλασας ζώον, καί λαλητόν αυτόν έθου επί τής γής; αφείλες δέ από ασεβών τό φώς, βραχίονα δέ υπερηφάνων συνέτριψας; ήλθες δέ επί πηγήν θαλάσσης, εν δέ ίχνεσιν αβύσσου περιεπάτησας; ανοίγονται δέ σοι φόβω πύλαι θανάτου, πυλωροί δέ Άδου ιδόντές σε, έπτηξαν; νενουθέτησαι δέ τό εύρος τής υπ' ουρανόν. Ανάγγειλον δέ μοι, πόση τίς εστι; ποία δέ γή αυλίζεται τό φώς; σκότους δέ ποίος τόπος; Ει αγάγοις με εις όρια αυτών, ει καί επίστασαι τρίβους αυτών, οίδας άρα ότι τότε γεγένησαι, αριθμός δέ ετών σου πολύς; Υπολαβών δέ Ιώβ τώ Κυρίω λέγει. Οίδα ότι πάντα δύνασαι, αδυνατεί δέ σοι ουδέν. Τίς γάρ εστιν ο κρύπτων σε βουλήν; φειδόμενος δέ ρημάτων, καί σέ οίεται κρύπτειν; τίς δέ αναγγελεί μοι, ά ουκ ήδειν, μεγάλα καί θαυμαστά, ά ουκ επιστάμην. Άκουσον δέ μου, Κύριε, ίνα καγώ λαλήσω, ερωτήσω δέ σε, σύ δέ με δίδαξον, ακοήν μέν ωτός, ήκουόν σου τό πρότερον, νυνί δέ, ο οφθαλμός μου, εώρακέ σε.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ν' 4-11)

Κύριος δίδωσί μοι γλώσσαν παιδείας, τού γνώναι ηνίκα δεί ειπείν λόγον, έθηκέ με πρωϊ πρωϊ, προσέθηκέ μοι ωτίον τού ακούειν, καί παιδεία Κυρίου Κυρίου ανοίγει μου τά ώτα, εγώ δέ ουκ απειθώ, ουδέ αντιλέγω. Τόν νώτόν μου έδωκα εις μάστιγας, τάς δέ σιαγόνας μου εις ραπίσματα, τό δέ πρόσωπόν μου ουκ απέστρεψα από αισχύνης εμπτυσμάτων, καί Κύριος, Κύριος βοηθός μοι εγενήθη. Διά τούτο ουκ ενετράπην, αλλά έθηκα τό πρόσωπόν μου ως στερεάν πέτραν, καί έγνων, ότι ου μή αισχυνθώ ότι εγγίζει ο δικαιώσας με. Τίς ο κρινόμενός μοι; αντιστήτω μοι άμα, καί τίς ο κρινόμενός μοι; εγγισάτω μοι, Ιδού Κύριος, Κύριος βοηθήσει μοι, τίς κακώσει με; ιδού πάντες υμείς, ως ιμάτιον, παλαιωθήσεσθε, καί ως σής καταφάγεται υμάς. Τίς εν υμίν ο φοβούμενος τόν Κύριον; υπακουσάτω τής φωνής τού παιδός αυτού. Οι πορευόμενοι εν σκότει, καί ουκ έστιν αυτοίς φώς, πεποίθατε επί τώ ονόματι Κυρίου, καί αντιστηρίσασθε επί τώ Θεώ. Ιδού πάντες υμείς ως πύρ καίετε, καί κατισχύετε φλόγα, πορεύεσθε τώ φωτί τού πυρός υμών, καί τή φλογί ή εξεκαύσατε, δι' εμέ εγένετο ταύτα υμίν, εν λύπη κοιμηθήσεσθε.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Οι άρχοντες συνήχθησαν επί τό αυτό.

Στίχ. Ίνα τί εφρύαξαν έθνη, καί λαοί.

Πρός Κορινθίους Α' Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΑ', 23-32)

Αδελφοί, εγώ παρέλαβον από τού Κυρίου, ό καί παρέδωκα υμίν, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τή νυκτί, ή παρεδίδοτο, έλαβεν άρτον, καί ευχαριστήσας έκλασε, καί είπε, Λάβετε, φάγετε, τούτό μού εστι τό σώμα, τό υπέρ υμών κλώμενον, τούτο ποιείτε εις τήν εμήν ανάμνησιν. Ωσαύτως καί τό ποτήριον, μετά τό δειπνήσαι, λέγων. Τούτο τό ποτήριον, η καινή διαθήκη εστίν εν τώ εμώ αίματι. τούτο ποιείτε, Οσάκις άν πίνητε, εις τήν εμήν ανάμνησιν. Οσάκις γάρ άν εσθίητε τόν άρτον τούτον, καί το ποτήριον τούτο πίνητε, τόν θάνατον τού Κυρίου καταγγέλλετε, άχρις ού άν έλθη. Ώστε, ός άν εσθίη τόν άρτον τούτον, ή πίνη τό ποτήριον τού Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται τού σώματος καί αίματος τού Κυρίου. Δοκιμαζέτω δέ άνθρωπος εαυτόν, καί ούτως εκ τού άρτου εσθιέτω, καί εκ τού ποτηρίου πινέτω. Ο γάρ εσθίων καί πίνων αναξίως, κρίμα εαυτώ εσθίει καί πίνει, μή διακρίνων τό σώμα τού Κυρίου. Διά τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς καί άρρωστοι, καί κοιμώνται ικανοί. Ει γάρ εαυτούς διεκρίνομεν, ουκ άν εκρινόμεθα. Κρινόμενοι δέ, υπό Κυρίου παιδευόμεθα, ίνα μή σύν τώ Κόσμω κατακριθώμεν.

Αλληλούϊα Ήχος πλ. β'

Μακάριος ο συνιών επί πτωχόν καί πένητα.

Στίχ. Οι εχθροί μου είπον κακά μοι. Πότε αποθανείται, καί απολείται τό όνομα αυτού.

Στίχ. Ο εσθίων άρτους μου, εμεγάλυνεν επ' εμέ πτερνισμόν.

Ευαγγέλιον

Κατά Ματθαίον

Είπεν ο Κύριος, Οίδατε, ότι μετά δύο ημέρας...

Τό Τροπάριον

Ήχος πλ. β'

Τού Δείπνου σου τού μυστικού, σήμερον Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε, ου μή γάρ τοίς εχθροίς σου τό Μυστήριον είπω, ου φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας, αλλ' ως ο Ληστής Ομολογώ σοι. Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τή Βασιλεία σου.

Ο ΝΙΠΤΗΡ, ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

Στιχηρά

Ιδιόμελα Ήχος α'

Ο λεντίω ζωσάμενος, καί νίψας τούς πόδας τών Μαθητών, Χριστέ ο Θεός, απόπλυνον ημών, τής ψυχής τόν λογισμόν, καί περίζωσον ημάς συνδέσμω πνευματικώ, τού ποιείν τάς εντολάς σου, καί υμνείν τήν σήν αγαθότητα.

Ήχος β'

Μεγάλης ευεργεσίας απολαύειν, μέλλοντες οι πιστοί, ευλαβώς τώ τιμίω Νιπτήρι προσδράμωμεν, ου σαρκός ρύπον αποπλύνοντες, τάς ψυχάς δε μυστικώς αγιάζοντες. Χριστός γάρ ο Σωτήρ ημών, ο εφορών επί τήν γήν, καί ποιών αυτήν τρέμειν, κλίνει εαυτόν, καί ιχνών άπτεται χοϊκών, πάσης εναντίας δυνάμεως, ασφαλή δωρούμενος τήν επίβασιν. Αυτώ ευχαρίστως βοήσωμεν. Ο αρίστην υψώσεως Οδόν, υποδείξας ημίν τήν ταπείνωσιν, σώσον ημάς Αγαθέ ως φιλάνθρωπος.

Ο Πέτρος ηυλαβείτο νίψασθαι τούς πόδας, εκ τών αχράντων χειρών, υφ' ών επλαστουργήθη ο Αδάμ, ακούσας δέ. Ει μή νίψω σε, ουκ έχεις μέρος μετ' εμού, τρόμω πολλώ συνεχόμενος, εβόα σοι. Κύριε, μή μόνον τούς πόδας μου νίψης, αλλά καί τάς χείρας, καί τήν κεφαλήν. Ώ μεγίστων Δεσπότου δωρεών! κοινωνούς ποιείται τής χάριτος, τούς εαυτού Μαθητάς, καί μέρος έχειν μετ' αυτών επαγγέλλεται εις τήν άρρητον δόξαν, ως καί εν τώ μυστικώ Ποτηρίω έφησε, καινόν αυτό πίνειν μετ' αυτών εν τή Βασιλεία τών ουρανών, ής καί ημάς καταξίωσον, ως ελεήμων καί φιλάνθρωπος.

Ήχος πλ. δ'

Σήμερον ο απρόσιτος τή ουσία, έργον δούλου ανέλαβε, λέντιον διεζώσατο, ο περιβάλλων τόν ουρανόν εν νεφέλαις, ύδωρ έβαλεν εις νιπτήρα, ο τήν θάλασσαν τήν ερυθράν διατεμών, καί κάμψας επί τά γόνατα, ήρξατο νίπτειν τούς πόδας τών Μαθητών, καί εκμάσσειν τώ λεντίω, ώ ήν διεζωσμένος. Όταν ούν ένιψε τούς πόδας τών Μαθητών, είπεν αυτοίς. Υμείς καθαροί εστε, αλλ' ουχί πάντες, σημαίνων τόν παραδιδόντα αυτόν.

Συνέφερέ σοι Ιούδα, κάν μή συνελήφθης εν τοίς εγκάτοις τής μητρός, συνέφερέ σοι προδότα, κάν μή εγεννήθης, απηλλοτριωμένε τώ Υιώ τού Θεού, διά σέ διερράγη τό στίφος τών Μαθητών τού Χριστου, καί τήν αληθινήν άμπελον, τρυγά Ληστής σταυρούμενος, διά σέ διεκόπη ο φραγμός, καί ναόν τόν αχειροποίητον λύουσιν οι παράνομοι, έστω, τό μύρον τό τής αμαρτωλού ηδέσθης ως πολύτιμον, πώς τό τού Δικαίου αίμα, χερσίν ανόμων παραδούναι ουκ έφριξας; συνέφερέ σοι προδότα, κάν μή εγεννήθης, απηλλοτριωμένε τώ Υιώ τού Θεού.

Νυσταγμώ διαβολικώ, συσχεθείς ο Ιούδας, ύπνωσεν εις θάνατον, καιρός γρηγορείν, καιρός νήφειν, στεναζέτω καρδία, δακρυέτωσαν βλέφαρα, ψαλμός επαγρυπνείτω, μεγάλη γάρ η ισχύς τού Σταυρού, Χριστός επί θύραις, τό θυόμενον Πάσχα προήλθε, δόξα σοι Κύριε, δόξα σοι.

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΕΣΠΕΡΑΣ

Περί ώραν β' τής νυκτός σημαίνει. Συναχθέντες δέ εν τώ Ναώ, ευλογήσαντος τού Ιερέως, αρχόμεθα τού Εξαψάλμου. Είτα, Συναπτή μεγάλη, καί μετ' αυτήν ψάλλομεν τό, Α λ λ η λ ο ύ ϊ α, αργώς καί μετά μέλους. ωσαύτως καί τό,

Τροπάριον

Ήχος πλ. δ'

Ότε οι ένδοξοι Μαθηταί, εν τώ νιπτήρι τού Δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας εσκοτίζετο, καί ανόμοις κριταίς, σέ τόν δίκαιον Κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων εραστά, τόν διά ταύτα αγχόνη χρησάμενον, φεύγε ακόρεστον ψυχήν, τήν Διδασκάλω τοιαύτα τολμήσασαν. Ο περί πάντας αγαθός, Κύριε δόξα σοι. (εκ γ')

Ψαλλομένου δέ τούτου, ο Εκκλησιάρχης διανέμει κηρία τοίς Αδελφοίς καί μετά τούτο, ευθύς λέγει ο Ιερεύς τό τής Διαθήκης τών αγίων Παθών.

Ευαγγέλιον Α'

Κατά Ιωάννην

Είπεν ο Κύριος τοίς εαυτού Μαθηταίς. Νύν εδοξάσθη ο Υιός τού ανθρώπου...

... εις όν εισήλθεν αυτός καί οι Μαθηταί αυτού.

Πληρουμένου δέ εκάστου Ευαγγελίου, λέγομεν

Δόξα τή μακροθυμία σου Κύριε, δόξα σοι

Είτα ψάλλομεν τά επόμενα Α ν τ ί φ ω ν α, δευτερούντες άπαντα τά Τροπάρια

Αντίφωνον Α' Ήχος πλ. δ'

Άρχοντες Λαών συνήχθησαν, κατά τού Κυρίου, καί κατά τού Χριστού αυτού.

Λόγον παράνομον, κατέθεντο κατ' εμού, Κύριε, Κύριε, μή εγκαταλίπης με.

Τάς αισθήσεις ημών, καθαράς τώ Χριστώ παραστήσωμεν, καί ως φίλοι αυτού, τάς ψυχάς ημών θύσωμεν δι' αυτόν, καί μή ταίς μερίμναις τού βίου, συμπνιγώμεν ως ο Ιούδας, αλλ' εν τοίς ταμείοις ημών κράξωμεν. Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς, από τού πονηρού ρύσαι ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένος έτεκες απειρόγαμε, καί Παρθένος έμεινας, Μήτηρ ανύμφευτε, Θεοτόκε Μαρία. Χριστόν τόν Θεόν ημών ικέτευε, σωθήναι ημάς.

Αντίφωνον Β' Ήχος πλ. β'

Έδραμε λέγων ο Ιούδας, τοίς παρανόμοις γραμματεύσι. Τί μοι θέλετε δούναι, καγώ υμίν παραδώσω αυτόν, εν μέσω δέ τών συμφωνούντων, αυτός ειστήκεις αοράτως συμφωνούμενος.

Καρδιογνώστα, φείσαι τών ψυχών ημών.

Εν ελέει τόν Θεόν θεραπεύσωμεν, ώσπερ Μαρία επί τού δείπνου, καί μή κτησώμεθα φιλαργυρίαν, ως ο Ιούδας, ίνα πάντοτε μετά Χριστού, τού Θεού εσώμεθα.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Όν έτεκες Παρθένε ανερμηνεύτως, διά παντός ως φιλάνθρωπον, μή διαλίπης δυσωπούσα, ίνα κινδύνων σώση, τούς εις σέ καταφεύγοντας.

Αντίφωνον Γ' Ήχος β'

Διά Λαζάρου τήν έγερσιν Κύριε, τό Ωσαννά, σοι εκραύγαζον, παίδες τών Εβραίων φιλάνθρωπε. Ο δέ παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι.

Εν τώ δείπνω σου Χριστέ ο Θεός, τοίς Μαθηταίς σου προέλεγες. Είς εξ υμών παραδώσει με. Ο δέ παράνομος Ιούδας, ουκ ηβουλήθη συνιέναι.

Ιωάννη ερωτήσαντι Κύριε, ο παραδιδούς σε τίς εστι; τούτον διά τού άρτου υπέδειξας, ο δέ παράνομος Ιούδας, ουκ ηβουλήθη συνιέναι.

Εις τριάκοντα αργύρια Κύριε, καί εις φίλημα δόλιον, εζήτουν Ιουδαίοι αποκτείναί σε. Ο δέ παρανομος Ιούδας, ουκ η βουλήθη συνιέναι.

Εν τώ Νιπτήρί σου Χριστέ ο Θεός, τοίς Μαθηταίς σου προέτρεπες. Ούτω ποιείτε ώσπερ ίδετε. Ο δέ παράνομος Ιούδας, ουκ η βουλήθη συνιέναι.

Γρηγορείτε καί προσεύχεσθε, ίνα μή πειρασθήτε, τοίς Μαθηταίς σου ο Θεός ημών έλεγες. Ο δε παράνομος Ιούδας, ουκ ηβουλήθη συνιέναι.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Διάσωσον από κινδύνων; τούς δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν, εις σέ καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος, καί προστασίαν.

Κάθισμα Ήχος βαρύς

Εν τώ δείπνω τούς Μαθητάς διατρέφων, καί τήν σκήψιν τής προδοσίας γινώσκων, εν αυτώ τόν Ιούδαν διήλεγξας, αδιόρθωτον μέν τούτον επιστάμενος, γνωρίσαι δέ πάσι βουλόμενος, ότι θέλων παρεδόθης, ίνα Κόσμον αρπάσης τού αλλοτρίου. Μακρόθυμε δόξα σοι.

Τό Ευαγγέλιον Β'

Κατά Ιωάννην

Τώ καιρώ εκείνω, εξήλθεν ο Ιησούς...

... αλλ' ίνα φάγωσι τό Πάσχα.

Αντίφωνον Δ' Ήχος πλ. α'

Σήμερον ο Ιούδας, καταλιμπάνει τόν Διδάσκαλον, καί παραλαμβάνει τόν διάβολον, τυφλούται τώ πάθει τής φιλαργυρίας, εκπίπτει τού φωτός, ο εσκοτισμένος, πώς γάρ ηδύνατο βλέπειν, ο τόν φωστήρα πωλήσας, τριάκοντα αργυρίων, αλλ' ημίν ανέτειλεν ο παθών υπέρ τού Κόσμου, πρός όν βοήσωμεν. Ο παθών, καί συμπαθών ανθρώποις, δόξα σοι.

Σήμερον ο Ιούδας, παραποιείται θεοσέβειαν, καί αλλοτριούται τού χαρίσματος, υπάρχων μαθητής, γίνεται προδότης, εν ήθει φιλικώ, δόλον υποκρύπτει, καί προτιμάται αφρόνως τής τού Δεσπότου αγάπης, τριάκοντα αργύρια, Οδηγός γενόμενος, συνεδρίου παρανόμου. Ημείς δέ έχοντες σωτηρίαν τόν Χριστόν, αυτόν δοξάσωμεν.

Ήχος α'

Τήν φιλαδελφίαν κτησώμεθα, ως εν Χριστώ αδελφοί, καί μή τό ασυμπαθές πρός τούς πλησίον ημών, ίνα μή ως ο δούλος κατακριθώμεν, ο ανελεήμων, διά τά δηνάρια, καί ως ο Ιούδας μεταμεληθέντες, μηδέν ωφελήσωμεν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Δεδοξασμένα περί σού, ελαλήθη πανταχού, ότι εκύησας σαρκί, τόν τών όλων Ποιητήν, Θεοτόκε Mαρία, πανύμνητε, καί απειρόγαμε.

Αντίφωνον Ε' Ήχος πλ. β'

Ο μαθητής τού Διδασκάλου, συνεφώνει τήν τιμήν, καί τριάκοντα αργυρίοις, πέπρακε τόν Κύριον, φιλήματι δολίω παραδούς αυτόν, τοίς ανόμοις εις θάνατον.

Σήμερον έλεγεν ο Κτίστης Ουρανού καί γής, τοίς εαυτού Μαθηταίς. Ήγγικεν η ώρα, καί έφθασεν Ιούδας ο παραδιδούς με, μή τις με αρνήσηται, βλέπων με εν τώ Σταυρώ, εν μέσω δύω ληστών, πάσχω γάρ ως άνθρωπος, καί σώζω ως φιλάνθρωπος, τούς εις εμέ πιστεύοντας.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκιον

Η αρρήτως, επ' εσχάτων συλλαβούσα, καί τεκούσα, τόν Κτίστην τόν ίδιον, Παρθένε σώζε, τούς σέ μεγαλύνοντας.

Αντίφωνον ς' Hχος βαρύς

Σήμερον γρηγορεί ο Ιούδας, παραδούναι τόν Κύριον, τόν πρό τών αιώνων Σωτήρα τού Κόσμου, τόν εκ πέντε άρτων, χορτάσαντα πλήθη. Σήμερον ο άνομος, αρνείται τόν Διδάσκαλον, μαθητής γενόμενος, Δεσπότην παρέδωκεν, αργυρίω πέπρακε, τόν μάννα χορτάσαντα τόν άνθρωπον.

Σήμερον τώ σταυρώ προσήλωσαν, Ιουδαίοι τόν Κύριον, τόν διατεμόντα τήν θάλασσαν ράβδω, καί διαγαγόντα αυτούς εν ερήμω. Σήμερον τή λόγχη τήν πλευράν αυτού εκέντησαν, τού πληγαίς μαστίξαντος, υπέρ αυτών τήν Αίγυπτον, καί χολήν επότισαν, τόν μάννα, τροφήν αυτοίς ομβρήσαντα.

Κύριε επί τό πάθος τό εκούσιον παραγενόμενος, εβόας τοίς Μαθηταίς σου, κάν μίαν ώραν ουκ ισχύσατε, αγρυπνήσαι μετ εμού, πώς επηγγείλατε αποθνήσκειν δι' εμέ; κάν τόν Ιούδαν θεάσασθε, πώς ου καθεύδει, αλλά σπουδάζει προδούναί με τοίς παρανόμοις; εγείρεσθε, προσεύξασθε, μή τις με αρνήσηται, βλέπων με εν τώ σταυρώ. Μακρόθυμε δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε Θεοτόκε η τόν αχώρητον εν Ουρανοίς, χωρήσασα εν μήτρα σου, χαίρε Παρθένε, τών Προφητών τό κήρυγμα, δι' ής ημίν έλαμψεν ο Εμμανουήλ, χαίρε Μήτηρ Χριστού τού Θεού.

Κάθισμα Ήχος βαρύς

Ποίός σε τρόπος Ιούδα, προδότην τού Σωτήρος ειργάσατο; μή τού χορού σε τών Αποστόλων εχώρισε; μή τού χαρίσματος τών ιαμάτων εστέρησε; μή συνδειπνήσας εκείνοις, σε τής τραπέζης απώσατο; μή τών άλλων νίψας τούς πόδας, τούς σούς υπερείδεν, ώ πόσων αγαθών, αμνήμων εγένου! καί σού μέν η αχάριστος, στηλιτεύεται γνώμη, αυτού δε η ανείκαστος, μακροθυμία κηρύττεται, καί τό μέγα έλεος.

Ευαγγέλιον Γ'

Κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκεί νω, οι στρατιώται...

... καί εξελθών έξω, έκλαυσε πικρώς.

Αντίφωνον Ζ' Ήχος πλ. δ'

Τοίς συλλαβούσί σε παρανόμοις, ανεχόμενος, ούτως εβόας Κύριε. Ει καί επατάξατε τόν ποιμένα, καί διεσκορπίσατε τά δώδεκα πρόβατα τούς Μαθητάς μου, ηδυνάμην πλείους, ή δώδεκα λεγεώνας παραστήσαι Αγγέλων, αλλά μακροθυμώ, ίνα πληρωθή, ά εδήλωσα υμίν διά τών Προφητών μου, άδηλα καί κρύφια. Κύριε δόξα σοι.

Τρίτον αρνησάμενος ο Πέτρος, ευθέως τό ρηθέν αυτώ συνήκεν, αλλά προσήγαγέ σοι δάκρυα μετανοίας. Ο Θεός ιλάσθητί μοι καί σώσόν με.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως πύλην σωτήριον καί Παράδεισον τερπνόν, καί φωτός αϊδίου, νεφέλην υπάρχουσαν, τήν αγίαν Παρθένον υμνήσωμεν άπαντες, λέγοντες τό Χαίρε αυτή.

Αντίφωνον Η' Ήχος β'

Είπατε παράνομοι. Τί ηκούσατε παρά τού Σωτήρος ημών, ου νόμον εξέθετο, καί τών, Προφητών τά διδάγματα; πώς ούν ελογίσασθε Πιλάτω παραδούναι, τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, καί λυτρωτήν τών ψυχών ημών.

Σταυρωθήτω έκραζον, οι τών σών χαρισμάτων αεί εντρυφώντες, καί κακούργον αντ' ευεργέτου, ητούντο λαβείν, οι τών δικαίων φονευταί, εσιώπας δέ Χριστέ, φέρων αυτών τήν προπέτειαν, παθείν θέλων, καί σώσαι ημάς ως φιλάνθρωπος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότι ουκ έχομεν παρρησίαν, διά τά πολλά ημών αμαρτήματα, σύ τόν εκ σού γεννηθέντα δυσώπησον, Θεοτόκε Παρθένε, πολλά γάρ ισχύει δέησις Μητρός, πρός ευμένειαν Δεσπότου, μή παρίδης αμαρτωλών Ικεσίας η πάνσεμνος, ότι ελεήμων εστί, καί σώζειν δυνάμενος, ο καί παθείν υπέρ ημών καταδεξάμενος.

Αντίφωνον θ' Ήχος γ'

Έστησαν τά τριάκοντα αργύρια, τήν τιμήν τού τετιμημένου, όν ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ. Γρηγορείτε καί προσεύχεσθε, ίνα μή εισέλθητε εις πειρασμόν, τό μέν πνεύμα πρόθυμον, η δέ σάρξ ασθενής, διά τούτο γρηγορείτε.

Έδωκαν εις τό βρώμά μου χολήν, καί εις τήν δίψαν μου επότισάν με όξος, σύ δέ Κύριε ανάστησόν με, καί ανταποδώσω αυτοίς.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Οι εξ εθνών υμνούμέν σε Θεοτόκε αγνή, ότι Χριστόν τόν Θεόν ημών έτεκες, τόν εκ τής κατάρας τούς ανθρώπους, διά σού ελευθερώσαντα.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Ώ πώς Ιούδας ο ποτέ σου μαθητής, τήν προδοσίαν εμελέτα κατά σού! συνεδείπνησε δολίως, ο επίβουλος καί άδικος, πορευθείς είπε τοίς Ιερεύσι. Τί μοι παρέχετε, καί παραδώσω υμίν εκείνον, τόν νόμον λύσαντα, καί βεβηλούντα τό Σάββατον; Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι.

Ευαγγέλιον Δ'

Κατά Ιωάννην

Τώ καιρώ εκείνω άγουσι τόν Ιησούν...

... τότε ούν παρέδωκεν αυτόν αυτοίς, ίνα σταυρωθή.

Αντίφωνον Ι' Ήχος πλ. β'

Ο αναβαλλόμενος φώς ως ιμάτιον, γυμνός εις κρίσιν ίστατο, καί εν σιαγόνι, ράπισμα εδέξατο, υπό χειρών ών έπλασεν, ο δέ παράνομος λαός, τώ σταυρώ προσήλωσε, τόν Κύριον τής δόξης, τότε τό καταπέτασμα τού Ναού εσχίσθη, ο ήλιος εσκότασε, μή φέρων θεάσασθαι, Θεόν υβριζόμενον, όν τρέμει τά σύμπαντα. Αυτόν προσκυνήσωμεν.

Ο μαθητής ηρνήσατο, ο Ληστής εβόησε. Μνήσθητί μου Κύριε, εν τή Βασιλεία σου.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ειρήνευσον τόν Κόσμον, ο εκ Παρθένου καταδεξάμενος Κύριε, σάρκα φορέσαι υπέρ δούλων, ίνα συμφώνως, σέ δοξολογούμεν φιλάνθρωπε.

Αντίφωνον ΙΑ' Ήχος πλ. β'

Αντί αγαθών, ών εποίησας Χριστέ, τώ γένει τών Εβραίων σταυρωθήναί σε κατεδίκασαν, όξος καί χολήν σε ποτίσαντες. Αλλά δός αυτοίς Κύριε κατά τά έργα αυτών, ότι ου συνήκαν, τήν σήν συγκατάβασιν.

Επί τή προδοσία ουκ ηρκέσθησαν Χριστέ τά γένη τών Εβραίων, αλλ' εκίνουν τάς κεφαλάς αυτών, μυκτηρισμόν καί χλεύην προσάγοντες. Αλλά δός αυτοίς Κύριε, κατά τά έργα αυτών, ότι κενά, κατά σού εμελέτησαν.

Ούτε γή ως εσείσθη, ούτε πέτραι ως ερράγησαν, Εβραίους έπεισαν, ούτε τού Ναού τό καταπέτασμα, ούτε τών νεκρών η ανάστασις; Αλλά δός αυτοίς Κύριε, κατά τά έργα αυτών, ότι κενά, κατά σού εμελέτησαν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεόν εκ σού σαρκωθέντα έγνωμεν Θεοτόκε Παρθένε, μόνη αγνή, μόνη ευλογημένη, διό απαύστως, σέ ανυμνούντες μεγαλύνομεν.

Αντίφωνον ΙΒ' Ήχος πλ. δ'

Τάδε λέγει Κύριος τοίς Ιουδαίοις. Λαός μου τί εποίησά σοι, ή τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου εφώτισα, τούς λεπρούς σου εκαθάρισα, άνδρα όντα επί κλίνης ηνωρθωσάμην. Λαός μου, τί εποίησά σοι, καί τί μοι ανταπέδωκας; αντί τού μάννα χολήν, αντί τού ύδατος όξος, αντί τού αγαπάν με, σταυρώ με προσηλώσατε, ουκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τά έθνη, κακείνα με δοξάσουσι, σύν τώ Πατρί καί τώ πνεύματι, καγώ αυτοίς δωρήσομαι, ζωήν τήν αιώνιον.

Σήμερον τού Ναού τό καταπέτασμα, εις έλεγχον ρήγνυται τών παρανόμων, καί τάς ιδίας ακτίνας, ο ήλιος κρύπτει, Δεσπότην Ορών σταυρούμενον.

Οι νομοθέται τού Ισραήλ, Ιουδαίοι καί Φαρισαίοι, ο χορός τών Αποστόλων βοά πρός υμάς. Ιδε ναός, όν υμείς ελύσατε, ίδε αμνός, όν υμείς εσταυρώσατε, τάφω παρεδώκατε, αλλ' εξουσία εαυτού ανέστη. Μή πλανάσθε Ιουδαίοι, αυτός γάρ εστιν ο εν θαλάσση σώσας, καί εν ερήμω θρέψας, αυτός εστιν η ζωή καί τό φώς, καί η ειρήνη τού Κόσμου.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε η πύλη τού Βασιλέως τής δόξης, ήν ο Ύψιστος μόνος διώδευσε, καί πάλιν εσφραγισμένην κατέλιπεν, εις σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Ότε παρέστης τώ Καϊάφα ο Θεός, καί παρεδόθης τώ Πιλάτω ο Κριτής, αι ουράνιαι δυνάμεις, εκ τού φόβου εσαλεύθησαν, τότε δέ καί υψώθης επί τού ξύλου εν μέσω δύω ληστών, καί ελογίσθης μετά ανόμων ο αναμάρτητος, διά τό σώσαι τόν άνθρωπον. Ανεξίκακε Κύριε, δόξα σοι.

Ευαγγέλιον Ε'

Κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκείνω, ιδών Ιούδας...

... ίνα άρη τόν Σταυρόν αυτού.

Αντίφωνον ΙΓ' Ήχος πλ. β'

Τό άθροισμα τών Ιουδαίων, τώ Πιλάτω ητήσαντο, σταυρωθήναί σε Κύριε, αιτίαν γάρ εν σοί μή ευρόντες, τόν υπεύθυνον Βαραββάν ηλευθέρωσαν, καί σέ τόν Δίκαιον κατεδίκασαν, μιαιφονίας έγκλημα κληρωσάμενοι. Αλλά δός αυτοίς Κύριε, τό ανταπόδομα αυτών, ότι κενά, κατά σού εμελέτησαν.

Όν πάντα φρίσσει καί τρέμει, καί πάσα γλώσσα υμνεί, Χριστόν Θεού δύναμιν, καί Θεού σοφίαν οι Ιερείς ερράπισαν, καί έδωκαν αυτώ χολήν, καί πάντα παθείν κατεδέξατο, σώσαι θέλων ημάς εκ τών ανομιών ημών, τώ ιδίω αίματι, ως φιλάνθρωπος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε η τεκούσα, διά λόγου υπέρ λόγον, τόν Κτίστην τόν ίδιον, αυτόν δυσώπει, σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Αντίφωνον ΙΔ' Ήχος πλ. δ'

Κύριε, ο τόν Ληστήν συνοδοιπόρον λαβών, τόν εν αίματι χείρας μολύναντα, καί ημάς σύν αυτώ καταρίθμησον, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Μικράν φωνήν αφήκεν ο Ληστής εν τώ σταυρώ, μεγάλην πίστιν εύρε, μιά ροπή εσώθη, καί πρώτος Παραδείσου, πύλας ανοίξας εισήλθεν. Ο αυτού τήν μετάνοιαν προσδεξάμενος, Κύριε δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε η δι' Αγγέλου, τήν χαράν τού Κόσμου δεξαμένη, χαίρε η τεκούσα, τόν Ποιητήν σου καί Κύριον, χαίρε η αξιωθείσα γενέσθαι, Μήτηρ Χριστού τού Θεού.

Αντίφωνον ΙΕ' Ήχος πλ. β'

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας. (εκ γ'). Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο τών Αγγέλων Βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τόν ουρανόν έν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τόν Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη, ο Νυμφίος τής Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός τής Παρθένου. Προσκυνούμέν σου τά Πάθη Χριστέ. (εκ γ'). Δείξον ημίν, καί τήν ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Μή ως Ιουδαίοι εορτάσωμεν, καί γάρ τό Πάσχα ημών, υπέρ ημών ετύθη Χριστός ο Θεός, αλλ' εκκαθάρωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού, καί ειλικρινώς δεηθώμεν αυτώ. Ανάστα Κύριε, σώσον ημάς ως φιλάνθρωπος.

Ο Σταυρός σου Κύριε, ζωή καί ανάστασις υπάρχει τώ λαώ σου, καί επ' αυτώ πεποιθότες, σέ τόν σταυρωθέντα, Θεόν ημών υμνούμεν.

Ελέησον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ορώσά σε κρεμάμενον, Χριστέ, η σέ κυήσασα, ανεβόα. Τί τό ξένον ό ορώ, μυστήριον Υιέ μου; πώς επί ξύλου θνήσκεις, σαρκί πηγνύμενος, ζωής χορηγέ;

Κάθισμα Ήχος δ'

Εξηγόρασας ημάς, εκ τής καταρας τού νόμου, τώ τιμίω σου Αίματι, τώ σταυρώ προσηλωθείς, καί τή λόγχη κεντηθείς, τήν αθανασίαν επήγασας ανθρώποις. Σωτήρ ημών δόξα σοι.

Ευαγγέλιον ς'

Κατά Μάρκον

Τώ καιρώ εκείνω, οι στρατιώται απήγαγον...

... καί πιστεύσωμεν αυτώ.

Είτα ψάλλομεν τούς Μακαρισμούς εις Στίχους η'

Εν τή Βασιλεία σου μνήσθητι ημών Κύριε, όταν έλθης εν τή Βασιλεία σου. Μακάριοι οι πτωχοί τώ πνεύματι, ότι αυτών εστιν η Βασιλεία τών ουρανών.

Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται.

Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι τήν γήν.

Ήχος δ'

Διά ξύλου ο Αδάμ, Παραδείσου γέγονεν άποικος, διά ξύλου δέ σταυρού, ο Ληστής Παράδεισον ώκησεν. Ο μέν γάρ γευσάμενος εντολήν ηθέτησε τού ποιήσαντος. Ο δέ συσταυρούμενος, Θεόν ωμολόγησε τόν κρυπτόμενον. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.

Μακάριοι οι πεινώντες καί διψώντες τήν δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.

Τόν τού νόμου Ποιητήν, εκ μαθητού ωνήσαντο άνομοι, καί ως παράνομον αυτόν, τώ Πιλάτου βήματι έστησαν, κραυγάζοντες, Σταύρωσον, τόν εν ερήμω τούτους μανναδοτήσαντα. Ημείς δε τόν δίκαιον, Ληστήν μιμησάμενοι, πίστει κράζομεν, Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.

Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται.

Τών θεοκτόνων ο εσμός, Ιουδαίων έθνος τό άνομον, πρός Πιλάτον εμμανώς, ανακράζων έλεγε. Σταύρωσον, Χριστόν τόν ανεύθυνον. Βαραββάν δέ μάλλον ούτοι ητήσαντο. Ημείς δέ φθεγγόμεθα, Ληστού τού ευγνώμονος, τήν φωνήν πρός αυτόν. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.

Μακάριοι οι καθαροί τή καρδία, ότι αυτοί τόν Θεόν όψονται.

Η ζωηφόρος σου Πλευρά, ως εξ Εδέμ πηγή αναβλύζουσα, τήν Εκκλησίαν σου Χριστέ, ως λογικόν ποτίζει Παράδεισον, εντεύθεν μερίζουσα, ως εις αρχάς εις τέσσαρα Ευαγγέλια, τόν Κόσμον αρδεύουσα, τήν κτίσιν ευφραίνουσα, καί τά έθνη πιστώς, διδάσκουσα, προσκυνείν τήν Βασιλείαν σου.

Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί Υιοί Θεού κληθήσονται.

Εσταυρώθης δι' εμέ, ίνα εμοί πηγάσης τήν άφεσιν, εκεντήθης τήν πλευράν, ίνα κρουνούς ζωής αναβλύσης μοι, τοις ήλοις προσήλωσαι, ίνα εγώ τώ βάθει τών παθημάτων σου, τό ύψος τού κράτους σου, πιστούμενος κράζω σοι ζωοδότα Χριστέ. Δόξα καί τώ Σταυρώ Σώτερ, καί τώ Πάθει σου.

Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η Βασιλεία τών ουρανών.

Σταυρουμένου σου Χριστέ, πάσα η κτίσις βλέπουσα έτρεμε, τά θεμέλια τής γής, διεδονείτο φόβω τού κράτους σου, φωστήρες εκρύπτοντο, καί τού Ναού ερράγη τό καταπέτασμα τά όρη ετρόμαξαν, καί πέτραι εσχίσθησαν, καί Ληστής ο πιστός, κραυγάζει σοι σύν ημίν, Σωτήρ τό Μνήσθητι.

Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς, καί διώξωσι, καί είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ' υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού.

Τό χειρόγραφον ημών, εν τώ Σταυρώ διέρρηξας Κύριε, καί λογισθείς εν τοίς νεκροίς, τόν εκείσε τύραννον έδησας, ρυσάμενος άπαντας εκ δεσμών θανάτου τή αναστάσει σου, δι' ής εφωτίσθημεν, φιλάνθρωπε Κύριε, καί βοώμέν σοι. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.

Χαίρετε καί αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοίς ουρανοίς.

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ, καί τού θανάτου λύσας τήν δύναμιν, καί εξαλείψας ως Θεός, τό καθ' ημών χειρόγραφον Κύριε, Ληστού τήν μετάνοιαν, καί ημίν παράσχου μόνε φιλάνθρωπε, τοίς πίστει λατρεύουσι, Χριστέ ο Θεός ημών, καί βοώσί σοι. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

Δόξα...

Τόν Πατέρα καί Υιόν, καί τό Πνεύμα πάντες τό άγιον, ομοφρόνως οι πιστοί, δοξολογείν αξίως ευξώμεθα, Μονάδα θεότητος, εν τρισίν υπάρχουσαν υποστάσεσιν, ασύγχυτον μένουσαν, απλήν, αδιαίρετον καί απρόσιτον, δι' ής εκλυτρούμεθα, τού πυρός τής κολάσεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν Μητέρα σου Χριστέ, τήν εν σαρκί ασπόρως τεκούσάν σε, καί Παρθένον αληθώς, καί μετά τόκον μείνασαν άφθορον, αυτήν σοι προσάγομεν, εις πρεσβείαν Δέσποτα πολυέλεε, πταισμάτων συγχώρησιν, δωρήσασθαι πάντοτε, τοίς κραυγάζουσι. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.

Προκείμενον Ήχος δ'

Διεμερίσαντο τά ιμάτιά μου εαυτοίς, καί επί τόν ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.

Στίχ. Ο Θεός ο Θεός μου, πρόσχες μοι, ίνα τί εγκατέλιπές με.

Ευαγγέλιον Ζ'

Κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκείνω, ελθόντες οι στρατιώται...

... αληθώς Θεού Υιός ήν ούτος.

Ο Ν'

Ευαγγέλιον Η'

Κατά Λουκάν

Τώ καιρώ εκείνω, ήγοντο σύν τώ Ιησού...

... ορώσαι ταύτα.

Ποίημα Κοσμά Μοναχού

Ωδή ε' Ήχος πλ. β' Ο Eιρμός

Πρός σέ ορθρίζω, τόν δι' ευσπλαγχνίαν σε αυτόν, τώ πεσόντι κενώσαντα ατρέπτως, καί μέχρι παθών, απαθώς υποκύψαντα, Λόγε Θεού. Τήν ειρήνην παράσχου μοι φιλάνθρωπε.

Ρυφθέντες πόδας, καί προκαθαρθέντες, μυστηρίου μεθέξει, τού θείου νύν Χριστέ, σού οι υπηρέται, εκ Σιών ελαιώνος, μέγα πρός όρος συνανήλθον, υμνούντές σε φιλάνθρωπε.

Οράτε έφης, φίλοι μή θροείσθε, νύν γάρ ήγγικεν ώρα, ληφθήναί με κτανθήναι χερσίν ανόμων, πάντες δε σκορπισθήσεσθε, εμέ λιπόντες, ούς συνάξω, κηρύξαί με φιλάνθρωπον.

Καταβασία

Πρός σέ ορθρίζω, τόν δι' ευσπλαγχνίαν σε αυτόν, τώ πεσόντι κενώσαντα ατρέπτως, καί μέχρι παθών, απαθώς υποκύψαντα, Λόγε Θεού. Τήν ειρήνην παράσχου μοι φιλάνθρωπε.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Τόν δι' ημάς Σταυρωθέντα, δεύτε πάντες υμνήσωμεν, αυτόν γάρ κατείδε Μαρία επί τού ξύλου, καί έλεγεν. Ει καί σταυρόν υπομένεις, σύ υπάρχεις ο Υιός καί Θεός μου.

Ο Οίκος

Τόν ίδιον Άρνα, η αμνάς θεωρούσα πρός σφαγήν ελκόμενον, ηκολούθει Μαρία, τρυχομένη μεθ' ετέρων γυναικών, ταύτα βοώσα. Πού πορεύη Τέκνον, τίνος χάριν, τόν ταχύν δρόμον τελείς; μή έτερος γάμος πάλιν εστίν εν Κανά; κακεί νύν σπεύδεις, ίν εξ ύδατος αυτοίς οίνον ποιήσης; συνέλθω σοι Τέκνον, ή μείνω σοι μάλλον, δός μοι λόγον Λόγε, μή σιγών παρέλθης με, ο αγνήν τηρήσας με, σύ γάρ υπάρχεις ο Υιός καί Θεός μου.

Συναξάριον

Τή αγία καί μεγάλη Παρασκευή, τά άγια καί σωτήρια καί φρικτά Πάθη τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν, τούς εμπτυσμούς, τά ραπίσματα, τά κολαφίσματα, τάς ύβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυράν χλαίναν, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό όξος, τούς ήλους, τήν λόγχην, καί πρό πάντων, τόν σταυρόν, καί τόν θάνατον, ά δι' ημάς εκών κατεδέξατο, έτι δέ καί τήν τού ευγνώμονος Ληστού, τού συσταυρωθέντος αυτώ, σωτήριον εν τώ Σταυρώ ομολογίαν.

Στίχοι εις τήν Σταύρωσιν

· Ζών ει Θεός σύ, καί νεκρωθείς εν ξύλω,

· Ω νεκρέ γυμνέ, καί Θεού ζώντος Λόγε.

Έτεροι εις τόν ευγνώμονα Ληστήν

· Κεκλεισμένας ήνοιξε τής Εδέμ πύλας,

· Βαλών ο Ληστής κλείδα τό, Μνήσθητί μου.

Τή υπερφυεί καί περί ημάς παναπείρω σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς.

Αμήν.

Ωδή η' Ο ΕΙρμός

Στήλην κακίας αντιθέου, Παίδες θείοι παρεδειγμάτισαν, κατά Χριστού δέ φρυαττόμενον άνομον συνέδριον, βουλεύεται κενά, κτείναι μελετά, τόν ζωής κρατούντα παλάμη, όν πάσα κτίσις ευλογεί δοξάζουσα εις τούς αιώνας.

Από βλεφάρων Μαθηταί, νύν ύπνον έφης Χριστέ τινάξατε, εν προσευχή δέ γρηγορείτε, πειρασμώ μήπως όλησθε, καί μάλιστα Σίμων, τώ κραταιώ γάρ μείζων πείρα, γνώθί με Πέτρε, όν πάσα κτίσις, ευλογεί δοξάζουσα εις τούς αιώνας.

Βέβηλον έπος τών χειλέων, ού ποτε προήσομαι Δέσποτα, σύν σοί θανούμαι ως ευγνώμων, κάν οι πάντες αρνήσωνται, εβόησε Πέτρος, σάρξ ουδέ αίμα, ο Πατήρ σου απεκάλυψέ μοι σέ, όν πάσα κτίσις ευλογεί δοξάζουσα εις τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν καί Άγιον Πνεύμα

Βάθος σοφίας θεϊκής, καί γνώσεως ου πάν εξηρεύνησας, άβυσσον δέ μου τών κριμάτων, ου κατέλαβες άνθρωπε, ο Κύριος έφη. Σάρξ ούν υπάρχων, μή καυχώ, αρνήση τρίτον γάρ με, όν πάσα κτίσις, ευλογεί δοξάζουσα εις τούς αιώνας.

Καί νύν...

Απαγορεύεις, Σίμων Πέτρε, όπερ πείση τάχος ως είρηται, καί σοί παιδίσκη, οία θάττον προσελθούσα πτοήσει σε, ο Κύριος έφη, πικρώς δακρύσας, έξεις όμως ευϊλατόν με, όν πάσα κτίσις, ευλογεί δοξάζουσα εις τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Καταβασία

Στήλην κακίας αντιθέου, Παίδες θείοι παρεδειγμάτισαν, κατά Χριστού δέ φρυαττόμενον άνομον συνέδριον, βουλεύεται κενά, κτείναι μελετά, τόν ζωής κρατούντα παλάμη, όν πάσα κτίσις ευλογεί δοξάζουσα εις τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Τήν τιμιωτέραν τών Χερουβίμ, καί ενδοξοτέραν, ασυγκρίτως τών Σεραφίμ, τήν αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν, τήν όντως Θεοτόκον, σέ μεγαλύνομεν.

Ολέθριος σπείρα θεοστυγών, πονηρευομένων, θεοκτόνων συναγωγή, επέστη Χριστέ σοι, καί ως άδικον είλκε, τόν Κτίστην τών απάντων, όν μεγαλύνομεν.

Νόμον αγνοούντες οι ασεβείς, φωνάς Προφητών τε, μελετώντες διακενής, ως πρόβατον είλκον, σέ τόν πάντων Δεσπότην, αδίκως σφαγιάσαι, όν μεγαλύνομεν.

Τοίς έθνεσιν έκδοτον τήν ζωήν, σύν τοίς Γραμματεύσιν, αναιρείσθαι οι Ιερείς, παρέσχον, πληγέντες, αυτοφθόνω κακία τόν φύσει Ζωοδότην, όν μεγαλύνομεν.

Εκύκλωσαν κύνες ωσεί πολλοί, εκρότησαν, Άναξ, σιαγόνα σήν ραπισμώ, ηρώτων σε, σού δέ, ψευδή κατεμαρτύρουν, καί πάντα υπομείνας, άπαντας έσωσας.

Καταβασία

Τήν τιμιωτέραν τών Χερουβίμ, καί ενδοξοτέραν, ασυγκρίτως τών Σεραφίμ, τήν αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν, τήν όντως Θεοτόκον, σέ μεγαλύνομεν.

Εξαποστειλάριον

Ήχος γ'

Τόν Ληστήν αυθημερόν, τού Παραδείσου ηξίωσας Κύριε, καμέ τώ ξύλω τού Σταυρού, φώτισον καί σώσόν με. (εκ γ' )

Ευαγγέλιον θ'

Κατά Ιωάννην

Τώ καιρώ εκείνω, ειστήκεισαν παρά τώ σταυρώ...

... όψονται εις όν εξεκέντησαν.

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Στιχηρά Ιδιόμελα

Ήχος γ'

Δύο καί πονηρά εποίησεν, ο πρωτότοκος υιός μου Ισραήλ, εμέ εγκατέλιπε, πηγήν ύδατος ζωής, καί ώρυξεν εαυτώ φρέαρ συντετριμμένον, εμέ επί ξύλου εσταύρωσε, τόν δε Βαραββάν ητήσατο, καί απέλυσεν, εξέστη ο ουρανός επί τούτω, καί ο ήλιος τάς ακτίνας απέκρυψε, σύ δέ Ισραήλ ουκ ενετράπης, αλλά θανάτω με παρέδωκας. Άφες αυτοίς Πάτερ άγιε, ου γάρ οίδασι τί εποίησαν. (Δίς)

Έκαστον μέλος τής αγίας σου σαρκός, ατιμίαν δι' ημάς υπέμεινε, τάς ακάνθας η κεφαλή, η όψις τά εμπτύσματα, αι σιαγόνες τά ραπίσματα, το στόμα τήν εν όξει κερασθείσαν χολήν τή γεύσει, τά ώτα τάς δυσσεβείς βλασφημίας. Ο νώτος τήν φραγγέλωσιν, καί η χείρ τόν κάλαμον, αι τού όλου σώματος εκτάσεις εν τώ σταυρώ, τά άρθρα τούς ήλους, καί η πλευρά τήν λόγχην. Ο παθών υπέρ ημών, καί παθών ελευθερώσας ημάς. Ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία, καί ανυψώσας ημάς, παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Σταυρωθέντος σου Χριστέ, πάσα η Κτίσις βλέπουσα έτρεμε, τά θεμέλια τής γής, διεδονήθησαν φόβω τού κράτους σου, σού γάρ υψωθέντος σήμερον, γένος Εβραίων απώλετο, τού Ναού τό καταπέτασμα, διερράγη διχώς, τά μνημεία ηνεώχθησαν, καί νεκροί εκ τών τάφων εξανέστησαν. Εκατόνταρχος ιδών τό θαύμα, έφριξε, παρεστώσα δέ η Μήτηρ σου, εβόα θρηνωδούσα μητρικώς, Πώς μή θρηνήσω, καί τά σπλάγχνα μου τύψω, Ορώσά σε γυμνόν, ως κατάκρι τον εν ξύλω κρεμάμενον; Ο σταυρωθείς καί ταφείς, καί αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε δόξα σοι.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Εξέδυσάν με τά ιμάτιά μου, καί ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην, έθηκαν επί τήν κεφαλήν μου, στέφανον έξ ακανθών, καί επί τήν δεξιάν μου χείρα, έδωκαν κάλαμον, ίνα συντρίψω αυτούς, ως σκεύη κεραμέως.

Καί νύν...

Τόν νώτόν μου έδωκα εις μαστίγωσιν, τό δέ πρόσωπόν μου ουκ απεστράφη από εμπτυσμάτων, βήματι Πιλάτου παρέστην, καί σταυρόν υπέμεινα, διά τήν τού κόσμου σωτηρίαν.

Ευαγγέλιον Ι'

Κατά Μάρκον

Τώ καιρώ εκείνω ελθών Ιωσήφ...

... εθεώρουν πού τίθεται.

Είτα Σοί δόξα πρέπει... τό, Δόξα εν υψίστοις Θεώ... ο δέ Ιερεύς τήν Συναπτήν, καί μετά τήν Εκφώνησιν, Ότι Θεός ελέους..., ευθύς τό

Ευαγγέλιον ΙΑ'

Κατά Ιωάννην

Τώ καιρώ εκείνω ηρώτησε τόν Πιλάτον...

... έθηκαν τόν Ιησούν.

Απόστιχα

Ιδιόμελα Ήχος α'

Πάσα η Κτίσις, ηλλοιούτο φόβω, θεωρούσά σε, εν σταυρώ κρεμάμενον Χριστέ. Ο ήλιος εσκοτίζετο, καί γής τά θεμέλια συνεταράττετο, τά πάντα συνέπασχον, τώ τά πάντα κτίσαντι, ο εκουσίως δι' ημάς υπομείνας, Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Διεμερίσαντο τά ιμάτιά μου εαυτοίς, καί επί τόν ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.

Ήχος β'

Λαός δυσσεβής καί παράνομος, ίνα τί μελετά κενά; ίνα τί τήν ζωήν τών απάντων, θανάτω κατεδίκασε; Μέγα θαύμα! ότι ο Κτίστης τού Κόσμου, εις χείρας ανόμων παραδίδοται, καί επί ξύλου αvυψούται ο φιλάνθρωπος, ίνα τούς εν Άδη δεσμώτας ελευθερώση, κράζοντας. Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Έδωκαν εις τό βρώμά μου χολήν, καί εις τήν δίψαν μου επότισάν με όξος.

Σήμερον σέ θεωρούσα, η άμεμπτος Παρθένος εν Σταυρώ, Λόγε αναρτώμενον, οδυρομένη μητρώα σπλάγχνα, ετέτρωτο τήν καρδίαν πικρώς, καί στενάζουσα οδυνηρώς εκ βάθους ψυχής, παρειάς σύν θριξί καταξαίνουσα, κατετρύχετο, διό καί τό στήθος τύπτουσα, ανέκραγε γοερώς. Οίμοι θείον Τέκνον! οίμοι τό φώς τού Κόμου! τί έδυς εξ οφθαλμών μου, ο Αμνός τού Θεού., όθεν αι στρατιαί τών Ασωμάτων, τρόμω συνείχοντο λέγουσαι. Ακατάληπτε Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Ο δέ Θεός Βασιλεύς ημών, πρό αιώνων ειργάσατο σωτηρίαν εν μέσω τής γής.

Επί ξύλου βλέπουσα, κρεμάμενον Χριστέ, σέ τόν πάντων Κτίστην καί Θεόν, η σέ ασπόρως τεκούσα, εβόα, πικρώς. Υιέ μου, πού τό κάλλος έδυ τής μορφής σου; ου φέρω καθοράν σε, αδίκως σταυρούμενον, σπεύσον ούν ανάστηθι, όπως ίδω καγώ, σού τήν εκ νεκρών, τριήμερον εξανάστασιν.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Κύριε, αναβαίνοντός σου εν τώ σταυρώ, φόβος, καί τρόμος επέπεσε τή Κτίσει, καί τήν γήν μέν εκώλυες, καταπιείν τούς σταυρούντάς σε, τώ δέ Άδη επέτρεπες, αναπέμπειν τούς δεσμίους εις αναγέννησιν βροτών. Κριτά ζώντων καί νεκρών, ζωήν ήλθες παρασχείν, καί ου θάνατον, φιλάνθρωπε δόξα σοι.

Καί νύν...

Ήδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεως, παρά κριτών αδίκων, καί Ιησούς δικάζεται, καί κατακρίνεται σταυρώ, καί πάσχει η Κτίσις, εν σταυρώ καθορώσα τόν Κύριον. Αλλ' ο φύσει σώματος δι' εμέ πάσχων, αγαθέ Κύριε δόξα σοι.

Ευαγγέλιον ΙΒ'

Κατά Ματθαίον

Τή επαύριον, ήτις εστί μετά τήν Παρασκευήν...

... σφραγίσαντες τόν λίθον μετά τής κουστωδίας.

Λαός: Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.

Είτα, τό, Αγαθόν τό εξομολογείσθαι... Τρισάγιον Παναγία Τριάς..., Πάτερ ημών..., Ότι σού εστιν..., καί τό

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Εξηγόρασας ημάς, εκ τής κατάραςτού νόμου, τώ τιμίω σου Αίματι, τώ Σταυρώ προσηλωθείς, καί τή λόγχη κεντηθείς, τήν αθανασίαν επήγασας ανθρώποις. Σωτήρ ημών δόξα σοι.

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

ΠΟΙΗΜΑ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΩΡΑ ΠΡΩΤΗ

Περί ώραν β' τής ημέρας σημαίνει. Αλλάσσοντος δέ τού Ιερέως, καί Ευλογήσαντος, λέγομεν. Βασιλεύ ουράνιε..., Τρισάγιον, Παναγία Τριάς..., Πάτερ ημών..., Ότι σού εστιν..., Κύριε ελέησον, ιβ'. Δόξα... Καί νύν... Δεύτε προσκυνήσωμεν...γ' καί τούς επομένους ψαλμούς.

Ψαλμός ε'

Τά ρήματά μου ενώτισαι, Κύριε, σύνες τής κραυγής μου. Πρόσχες τή φωνή τής δεήσεώς μου, ο Βασιλεύς μου καί ο Θεός μου. Ότι πρός σέ προσεύξομαι, Κύριε, τό πρωϊ εισακούση τής φωνής μου. Τό πρωϊ παραστήσομαί σοι, καί επόψει με, ότι ουχί Θεός θέλων ανομίαν σύ εί, ου παροικήσει σοι πονηρευόμενος, ουδέ διαμενούσι παράνομοι κατέναντι τών οφθαλμών σου. Εμίσησας πάντας τούς εργαζομένους τήν ανομίαν, απολείς πάντας τούς λαλούντας τό ψεύδος. Άνδρα αιμάτων καί δόλιον βδελύσσεται Κύριος. Εγώ δέ εν τώ πλήθει τού ελέους σου εισελεύσομαι εις τόν οίκόν σου, προσκυνήσω πρός ναόν άγιόν σου εν φόβω σου. Κύριε, οδήγησόν με εν τή δικαιοσύνη σου ένεκα τών εχθρών μου, κατεύθυνον ενώπιόν σου τήν οδόν μου. Ότι ουκ έστιν εν τώ στόματι αυτών αλήθεια, η καρδία αυτών ματαία. Τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, ταίς γλώσσαις αυτών εδολιούσαν, κρίνον αυτούς, ο Θεός. Αποπεσάτωσαν από τών διαβουλιών αυτών, κατά τό πλήθος τών ασεβειών αυτών έξωσον αυτούς, ότι παρεπίκρανάν σε, Κύριε. Καί ευφρανθείησαν πάντες οι ελπίζοντες επί σέ, εις αιώνα αγαλλιάσονται, καί κατασκηνώσεις εν αυτοίς, καί καυχήσονται εν σοί πάντες οι αγαπώντες τό όνομά σου. Ότι σύ ευλογήσεις δίκαιον. Κύριε, ως όπλω ευδοκίας εστεφάνωσας ημάς.

Ψαλμός β'

Ίνα τί εφρύαξαν έθνη, καί λαοί εμελέτησαν κενά; Παρέστησαν οι βασιλείς τής γής, καί οι άρχοντες συνήχθησαν επί τό αυτό, κατά τού Κυρίου, καί κατά τού Χριστού αυτού. Διαρρήξωμεν τούς δεσμούς αυτών, καί απορρίψωμεν αφ' ημών τόν ζυγόν αυτών, ο κατοικών εν ουρανοίς εκγελάσεται αυτούς, καί ο Κύριος εκμυκτηριεί αυτούς. Τότε λαλήσει πρός αυτούς εν οργή αυτού, καί εν τώ θυμώ αυτού ταράξει αυτούς. Έγω δέ κατεστάθην βασιλεύς υπ' αυτού, επί Σιών όρος τό άγιον αυτού, διαγγέλλων τό πρόσταγμα Κυρίου. Κύριος είπε πρός με. Υιός μου εί σύ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε. Αίτησαι παρ' εμού, καί δώσω σοι έθνη τήν κληρονομίαν σου, καί τήν κατάσχεσίν σου τά πέρατα τής γής. Ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως σκεύη κεραμέως συντρίψεις αυτούς. Καί νύν, βασιλείς, σύνετε, παιδεύθητε πάντες οι κρίνοντες τήν γήν. Δουλεύσατε τώ Κυρίω εν φόβω, καί αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω. Δράξασθε παιδείας, μήποτε οργισθή Κύριος, καί απολείσθε εξ οδού δικαίας. Όταν εκκαυθή εν τάχει ο θυμός αυτού, μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ' αυτώ.

Ψαλμός κα'

Ο Θεός ο Θεός μου, πρόσχες μοι, ίνα τί εγκατέλιπές με; μακράν από τής σωτηρίας μου οι λόγοι τών παραπτωμάτων μου, ο Θεός μου, κεκράξομαι ημέρας, καί ουκ εισακούση, καί νυκτός, καί ουκ εις άνοιαν εμοί. Σύ δέ εν Αγίω κατοικείς, ο έπαινος τού Ισραήλ. Επί σοί ήλπισαν οι πατέρες ημών, ήλπισαν, καί ερρύσω αυτούς. Πρός σέ εκέκραξαν, καί εσώθησαν, επί σοί ήλπισαν, καί ου κατησχύνθησαν. Εγώ δέ ειμι σκώληξ, καί ουκ άνθρωπος, όνειδος ανθρώπων, καί εξουθένημα λαού. Πάντες οι θεωρούντές με εξεμυκτήρισάν με, ελάλησαν εν χείλεσιν, εκίνησαν κεφαλήν. Ήλπισεν επί Κύριον, ρυσάσθω αυτόν, σωσάτω αυτόν, ότι θέλει αυτόν, οτι σύ εί ο εκσπάσας με εκ γαστρός, η ελπίς μου από μαστών τής μητρός μου, επί σέ επερρίφην εκ μήτρας. Από γαστρός μητρός μου Θεός μου εί σύ, μή αποστής απ' εμού, ότι θλίψις εγγύς, ότι ουκ έστιν ο βοηθών μοι. Περιεκύκλωσάν με μόσχοι πολλοί, ταύροι πίονες περιέσχον με. Ήνοιξαν επ' εμέ τό στόμα αυτών, ως λέων αρπάζων, καί ωρυόμενος. Ωσεί ύδωρ εξεχύθη, καί διεσκορπίσθη πάντα τά οστά μου. Εγενήθη η καρδία μου ώσεί κηρός, τηκόμενος εν μέσω τής κοιλίας μου. Εξηράνθη ως όστρακον η ισχύς μου, καί η γλώσσά μου κεκόλληται τώ λάρυγγί μου, καί εις χούν θανάτου κατήγαγές με, οτι εκύκλωσάν με κύνες πολλοί, συναγωγή πονηρευομένων περιέσχον με. Ώρυξαν χείράς μου, καί πόδας μου, εξηρίθμησαν πάντα τά οστά μου, αυτοί δε κατενόησαν, καί επείδόν με. Διεμερίσαντο τά ιμάτιά μου εαυτοίς, καί επί τόν ιματισμόν μου έβαλον κλήρον. Σύ δέ, Κύριε, μή μακρύνης τήν βοήθειάν σου απ' εμού, εις τήν αντίληψίν μου πρόσχες. Ρύσαι από ρομφαίας τήν ψυχήν μου, καί εκ χειρός κυνός τήν μονογενή μου. Σώσόν με εκ στόματος λέοντος, καί από κεράτων μονοκερώτων τήν ταπείνωσίν μου. Διηγήσομαι τό όνομά σου τοίς αδελφοίς μου, εν μέσω εκκλησίας υμνήσω σε, οι φοβούμενοι τόν Κύριον, αινέσατε αυτόν, άπαν τό σπέρμα Ιακώβ δοξάσατε αυτόν. Φοβηθήτω δή απ' αυτού άπαν τό σπέρμα Ισραήλ, ότι ουκ εξουδένωσεν, ουδέ προσώχθισε τή δεήσει τού πτωχού, ουδέ απέστρεψε τό πρόσωπον αυτού απ' εμού, καί εν τώ κεκραγέναι με πρός αυτόν, εισήκουσέ μου. Παρά σού ο έπαινός μου, εν εκκλησία μεγάλη εξομολογήσομαί σοι, τάς ευχάς μου αποδώσω ενώπιον τών φοβουμένων σε. Φάγονται πένητες, καί εμπλησθήσονται, καί αινέσουσι Κύριον οι εκζητούντες αυτόν, ζήσονται αι καρδίαι αυτών εις αιώνα αιώνος. Μνησθήσονται καί επιστραφήσονται πρός Κύριον πάντα τά πέρατα τής γής, καί προσκυνήσουσιν ενώπιον αυτού πάσαι αι πατριαί τών εθνών. Ότι τού Κυρίου η βασιλεία, καί αυτός δεσπόζει τών εθνών. Εφαγον, καί προσεκύνησαν πάντες οι πίονες τής γής, ενώπιον αυτού προπεσούνται πάντες οι καταβαί νοντες εις γήν. Καί η ψυχή μου αυτώ ζή, καί τό σπέρμα μου δουλεύσει αυτώ. Αναγγελήσεται τώ Κυρίω γενεά η ερχομένη, καί αναγγελούσι τήν δικαιοσύνην αυτούλαώ τώ τεχθησομένω, όν εποίησεν ο Κύριος.

Δόξα... Καί νύν... Αλληλούϊα, γ' Κύριε ελέησον, γ'

Δόξα...

Τροπάριον Ήχος α'

Σταυρωθέντος σου Χριστέ, ανηρέθη η τυραννίς, επατήθη η δύναμις τού εχθρού, ούτε γάρ Άγγελος, ουκ άνθρωπος, αλλ' αυτός ο Κύριος, έσωσας ημάς, δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τί σε καλέσωμεν, ώ Κεχαριτωμένη; ουρανόν; ότι ανέτειλας τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης. Παράδεισον; ότι εβλάστησας τό άνθος τής αφθαρσίας. Παρθένον, ότι έμεινας άφθορος. Αγνήν, Μητέρα; ότι έσχες σαίς αγίαις αγκάλαις Υιόν, τόν πάντων Θεόν, αυτόν ικέτευε σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Είτα ψάλλομεν τά επόμενα τρία Ιδιόμελα, δευτερούντες αυτά, τό πρώτον χωρίς Στίχων, τό δεύτερον μετά τών Στίχων, καί τό τρίτον εις τό, Δόξα, Καί νύν, ούτω ποιούντες καί εις τά εν ταίς λοιπαίς Ώραις τοιαύτα Τροπάρια.

Στιχηρά Ιδιόμελα

Ήχος πλ. δ'

Σήμερον τού Ναού τό καταπέτασμα, εις έλεγχον ρήγνυται τών παρανόμων, καί τάς ιδίας ακτίνας, ο ήλιος κρύπτει, Δεσπότην ορών σταυρούμενον.

Καί πάλιν τό αυτό

Στίχ. Ίνα τί εφρύαξαν έθνη, καί λαοί εμελέτησαν κενά;

Ως πρόβατον επί σφαγήν, ήχθης Χριστέ Βασιλεύ, καί ως αμνός άκακος, προσηλώθης τώ σταυρώ, υπό τών παρανόμων ανδρών, διά τάς αμαρτίας ημών φιλάνθρωπε.

Στίχ. Παρέστησαν οι βασιλείς τής γής, καί οι άρχοντες συνήχθησαν επί τό αυτό.

Καί πάλιν τό αυτό

Δόξα...

Τοίς συλλαβούσί σε παρανόμοις, ανεχόμενος ούτως εβόας Κύριε. Ει καί επατάξατε τόν ποιμένα, καί διεσκορπίσατε τά δώδεκα πρόβατα τούς Μαθητάς μου, ηδυνάμην πλείους, ή δώδεκα λεγεώνας, παραστήσαι Αγγέλων, αλλά μακροθυμώ, ίνα πληρωθή, ά εδήλωσα υμίν διά τών Προφητών μου, άδηλα καί κρύφια. Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ

Εξεπορεύετο έξω, καί ελάλει επί τό αυτό.

Στίχ. Μακάριος ο συνιών επί πτωχόν καί πένητα.

Προφητείας Ζαχαρίου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΑ', 10-13)

Τάδε λέγει Κύριος. Λήψομαι τήν ράβδον μου τήν καλήν, καί απορρίψω αυτήν, τού διασκεδάσαι τήν διαθήκην μου, ήν διεθέμην πρός πάντας τούς λαούς, καί διασκεδασθήσεται εν τή ημέρα εκείνη, καί γνώσονται οι Χαναναίοι τά πρόβατα τά φυλασσόμενά μοι, διότι λόγος Κυρίου εστί. Καί ερώ πρός αυτούς. Ει καλόν ενώπιον υμών εστι, δότε τόν μισθόν μου, ή απείπασθε, καί έστησαν τόν μισθόν μου, τριάκοντα αργυρούς. Καί είπε Κύριος πρός με. Κάθες αυτούς εις τό χωνευτήριον, καί σκέψομαι ει δόκιμόν εστιν, όν τρόπον εδοκιμάσθην υπέρ αυτών. Καί έλαβον τούς τριάκοντα αργυρούς, καί ενέβαλον αυτούς εις τόν οίκον Κυρίου εις τό χωνευτήριον, καθά συνέταξέ μοι Κύριος.

Πρός Γαλάτας επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ς' 14-18)

Αδελφοί, εμοί μή γένοιτο καυχάσθαι, ειμή εν τώ Σταυρώ τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι' ού εμοί Κόσμος εσταύρωται, καγώ τώ Κόσμω. Εν γάρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει, ούτε ακροβυστία, αλλά καινή κτίσις. Καί όσοι τώ κανόνι τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ' αυτούς, καί έλεος, καί επί τόν Ισραήλ τού Θεού. Τού λοιπού, κόπους μοι μηδείς παρεχέτω, εγώ γάρ τά στίγματα τού Κυρίου Ιησού εν τώ σώματί μου βαστάζω. Η χάρις τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά τού πνεύματος υμών, αδελφοί. Αμήν.

Ευαγγέλιον

Κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκείνω, πρωϊας γενομένης...

... καί η μήτηρ τών υιών Ζεβεδαίου.

Τά διαβήματά μου κατεύθυνον κατά τό λόγιόν σου, καί μή κατακυριευσάτω μου πάσα ανομία. Λύτρωσαί με από συκοφαντίας ανθρώπων, καί φυλάξω τάς εντολάς σου. Τό πρόσωπόν σου επίφανον επί τόν δούλόν σου, καί δίδαξόν με τά δικαιώματά σου. Πληρωθήτω τό στόμα μου αινέσεώς σου, Κύριε, όπως υμνήσω τήν δόξαν σου, όλην τήν ημέραν τήν μεγαλοπρέπειάν σου.

Είτα, Τρισάγιον Παναγία Τριάς..., Πάτερ ημών..., Ότι σού εστιν..., καί τό παρόν

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Τόν δι' ημάς σταυρωθέντα, δεύτε πάντες υμνήσωμεν, αυτόν γάρ κατείδε Μαρία επί τού ξύλου, καί έλεγεν. Ει καί σταυρόν υπομένεις, σύ υπάρχεις ο Υιός καί Θεός μου.

Τό, Κύριε ελέησον, μ', ο εν παντί καιρώ... Κύριε ελέησον, γ' Δόξα... Καί νύν... Τήν τιμιωτέραν τών Χερουβίμ..., Εν ονόματι Κυρίου ευλόγησον, Πάτερ ο δέ Ιερεύς εκφωνεί, ο Θεός οικτειρήσαι ημάς..., καί τήν παρούσαν

Ευχήν

Χριστέ, τό φώς τό αληθινόν, τό φωτίζον καί αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τόν κόσμον, σημειωθήτω εφ' ημάς τό φώς τού προσώπου σου, ίνα εν αυτώ ο ψώμεθα φώς τό απρόσιτον.

καί κατεύθυνον τά διαβήματα ημών πρός εργασίαν τών εντολών σου, πρεσβείαις τής παναχράντου σου Μητρός, καί πάντων σου τών Αγίων. Αμήν

ΩΡΑ ΤΡΙΤΗ

Τρισάγιον. Παναγία Τριάς..., Πάτερ ημών..., Ότι σού εστιν..., Κύριε ελέησον, ιβ'. Δόξα... Καί νύν... Δεύτε προσκυνήσωμεν..., γ'. Είτα τούς επομένους Ψαλμούς.

Ψαλμός λδ'

Δίκασον, Κύριε, τούς αδικούντάς με πολέμησον τούς πολεμούντάς με. Επιλαβού, όπλου καί θυρεού, καί ανάστηθι εις τήν βοήθειαν μου. Εκχεον ρομφαίαν, καί σύγκλεισον εξ εναντίας τών καταδιωκόντων με. Είπον τή ψυχή μου. Σωτηρία σου ειμί εγώ. Αισχυνθήτωσαν, καί εντραπήτωσαν οι ζητούντες τήν ψυχήν μου, αποστραφήτωσαν εις τά οπίσω, καί καταισχυνθήτωσαν οι λογιζόμενοί μοι κακά. Γενηθήτωσαν ωσεί χνούς κατά πρόσωπον ανέμου, καί Αγγελος Κυρίου εκθλίβων αυτούς. Γενηθήτω η οδός αυτών σκότος καί ολίσθημα, καί Άγγελος Κυρίου καταδιώκων αυτούς. Ότι δωρεάν έκρυψάν μοι, διαφθοράν παγίδος αυτών, μάτην ωνείδισαν τήν ψυχήν μου. Ελθέτω αυτώ παγίς, ήν ου γινώσκει, καί η θήρα, ήν έκρυψε, συλλαβέτω αυτόν, καί εν τή παγίδι πεσείται εν αυτή, η δέ ψυχή μου αγαλλιάσεται επί τώ Κυρίω, τερφθήσεται επί τώ σωτηρίω αυτού. Πάντα τά οστά μου ερούσι. Κύριε, Κύριε, τίς όμοιός σοι; Ρυόμενος πτωχόν εκ χειρός στερεωτέρων αυτού, καί πτωχόν καί πένητα από τών διαρπαζόντων αυτόν. Αναστάντες μοι μάρτυρες άδικοι, ά ουκ εγίνωσκον ηρώτων με. Ανταπεδίδοσάν μοι πονηρά αντί αγαθών, καί ατεκνίαν τή ψυχή μου. Εγώ δέ, εν τώ αυτούς παρενοχλείν μοι, ενεδυόμην σάκκον, καί εταπείνουν εν νηστεία τήν ψυχήν μου, καί η προσευχή μου είς κόλπον μου αποστραφήσεται. Ως πλησίον, ως αδελφώ ημετέρω, ούτως ευηρέστουν, ως πενθών καί σκυθρωπάζων, ούτως εταπεινούμην. Καί κατ' εμού ευφράνθησαν, καί συνήχθησαν, συνήχθησαν επ' εμέ μάστιγες, καί ουκ έγνων. Διεσχίσθησαν, καί ου κατενύγησαν, επείρασάν με, εξεμυκτήρισάν με μυκτηρισμώ, έβρυξαν επ' εμέ τούς οδόντας αυτών. Κύριε, πότε επόψει, αποκατάστησον τήν ψυχήν μου από τής κακουργίας αυτών, από λεόντων τήν μονογενή μου, σοι εν εκκλησία πολλή, εν λαώ Eξομολογήσομαί βαρεί αινέσω σε. Μή επιχαρείησάν μοι οι εχθραίνοντές μοι αδίκως, οι μισούντές με δωρεάν, καί διανεύοντες οφθαλμοίς. Ότι εμοί μέν ειρηνικά ελάλουν, καί επ' οργήν δόλους διελογίζοντο. Επλάτυναν επ' εμέ τό στόμα αυτών, είπον. Εύγε, εύγε, είδον οι οφθαλμοί ημών. Είδες, Κύριε, μή παρασιωπήσης. Κύριε, μή αποστής απ' εμού. Εξεγέρθητι, Κύριε, καί πρόσχες τή κρίσει μου, ο Θεός μου, καί ο Κύριός μου, εις τήν δίκην μου. Κρίνόν με, Κύριε, κατά τήν δικαιοσύνην σου, Κύριε ο Θεός μου, καί μή επιχαρείησάν μοι. Μή είποισαν εν καρδίαις αυτών. Εύγε, εύγε τή ψυχή ημών, μηδέ είποιεν, Κατεπίομεν αυτόν. Aισχυνθείησαν, καί εντραπείησαν άμα οι επιχαίροντες τοίς κακοίς μου. Ενδυσάσθωσαν αισχύνην, καί εντροπήν οι μεγαλορρημονούντες επ' εμέ. Αγαλλιάσθωσαν, καί ευφρανθήτωσαν οι θέλοντες τήν δικαιοσύνην μου, καί ειπάτωσαν διαπαντός. Μεγαλυνθήτω ο Κύριος, οι θέλοντες τήν ειρήνην τού δούλου αυτού. Καί η νλώσσά μου μελετήσει τήν δικαιοσύνην σου, όλην τήν ημέραν τόν έπαινόν σου.

Ψαλμός ρη'

Ο Θεός, τήν αίνεσίν μου μή παρασιωπήσης, ότι στόμα αμαρτωλού, καί στόμα δολίου επ' εμέ ηνοίχθη. Ελάλησαν κατ' εμού γλώσση δολία, καί λόγοις μίσους εκύκλωσάν με, καί επολέμησάν με δωρεάν. Αντί τού αγαπάν με, ενδιέ βαλλόν με, εγώ δέ προσηυχόμην. Kαί έθεντο κατ' εμού κακά αντί αγαθών, καί μίσος αντί τής αγαπήσεώς μου. Κατάστησον επ' αυτόν αμαρτωλόν, καί διάβολος στήτω εκ δεξιών αυτού. Εν τώ κρίνεσθαι αυτόν εξέλθοι καταδεδικασμένος, καί η προσευχή αυτού γενέσθω εις αμαρτίαν. Γενηθήτωσαν αι ημέραι αυτού ολίγαι, καί τήν επισκοπήν αυτού λάβοι έτερος. Γενηθήτωσαν οι υιοί αυτού ορφανοί, καί ή γυνή αυτού χήρα. Σαλευόμενοι μεταναστήτωσαν οι υιοί αυτού, καί επαιτησάτωσαν, εκβληθήτωσαν εκ τών οικοπέδων αυτών. Εξερευνησάτω δανειστής πάντα όσα υπάρχει αυτώ, καί διαρπασάτωσαν αλλότριοι τούς πόνους αυτού. Μή υπαρξάτω αυτώ αντιλήπτωρ, μηδέ γενηθήτω οικτίρμων τοίς ορφανοίς αυτού. Γενηθήτω τά τέκνα αυτού εις εξολόθρευσιν, εν γενεά μιά εξαλειφθείη τό όνομα αυτού. Αναμνησθείη η ανομία τών πατέρων αυτού έναντι Κυρίου, καί η αμαρτία τής μητρός αυτού μή εξαλειφθείη. Γενηθήτωσαν εναντίον Κυρίου διαπαντός, καί εξολοθρευθείη εκ γής τό μνημόσυνον αυτών, ανθ' ών ουκ εμνήσθη ποιήσαι έλεος, καί κατεδίωξεν άνθρωπον πένητα, καί πτωχόν, καί κατανενυγμένον τή καρδία τού θανατώσαι. Καί ηγάπησε κατάραν, καί ήξει αυτώ, καί Ουκ ηθέλησεν ευλογίαν, καί μακρυνθήσεται απ' αυτού. Καί ενεδύσατο κατάραν, ως ίμάτιον, καί εισήλθεν, ωσεί ύδωρ, εις τά έγκατα αυτού, καί ωσεί έλαιον, εν τοίς οστέοις αυτού. Γενηθήτω αυτώ ως ιμάτιον, ό περιβάλλεται, καί ωσεί ζώνη, ήν διαπαντός περιζώννυται. Τούτο τό έργον τών ενδιαβαλλόντων με παρά Κυρίου, καί τών λαλούντων πονηρά κατά τής ψυχής μου. Καί σύ, Κύριε, Κύριε, ποίησον μετ' εμού, ένεκεν τού ονόματός σου, ότι χρηστόν τό έλεός σου, ρύσαί με, ότι πτωχός καί πένης ειμί εγώ, καί ή καρδία μου τετάρακται εντός μου. Ωσεί σκιά εν τώ εκκλίναι αυτήν, αντανηρέθην, εξετινάχθην ωσεί ακρίδες. Τά γόνατά μου ησθένησαν από νηστείας, καί η σάρξ μου ηλλοιώθη δι' έλαιον, καγώ εγενήθην όνειδος αυτοίς, είδοσάν με, εσάλευσαν κεφαλάς αυτών. Βοήθησόν μοι, Κύριε ο Θεός μου, καί σώσόν με κατά τό έλεός σου. Καί γνώτωσαν, ότι η χείρ σου αύτη, καί σύ, Κύριε, εποίησας αυτήν. Καταράσονται αυτοί, καί σύ ευλογήσεις, οι επανιστάμενοί μοι αισχυνθήτωσαν, ο δέ δούλός σου ευφρανθήσεται. Ενδυσάσθωσαν οι ενδιαβάλλοντές με εντροπήν, καί περιβαλέσθωσαν, ως διπλοϊδα, αισχύνην αυτών. Εξομολογήσομαι τώ Κυρίω σφόδρα εν τώ στόματί μου, καί εν μέσω πολλών αινέσω αυτόν. Ότι παρέστη εκ δεξιών πένητος, τού σώσαι εκ τών καταδιωκόντων τήν ψυχήν μου.

Ψαλμός ν'

Ελέησόν με, ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός σου, καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου εξάλειψον τό αvόμημά μου. Επί πλείον πλύνόν με από τής ανομίας μου, καί από τής αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι τήν ανομίαν μου εγώ γινώσκω, καί η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός. Σοί μόνω ήμαρτον, καί τό πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως άν δικαιωθής εν τοίς λόγοις σου, καί νικήσης εν τώ κρίνεσθαί σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην, καί εν αμαρτίαις ε κίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας, τά άδηλα καί τά κρύφια τής σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω, καί καθαρισθήσομαι, πλυνείς με, καί υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν, καί ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον τό πρόσωπόν σου από τών αμαρτιών μου, καί πάσας τάς ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, καί πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοίς εγκάτοις μου. Μή απορρίψης με από τού προσώπου σου, καί τό Πνεύμά σου τό άγιον μή αντανέλης απ' εμού. Απόδος μοι τήν αγαλλίασιν τού σωτηρίου σου, καί πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τάς οδούς σου, καί ασεβείς, επί σέ επιστρέψουσι. Ρύσαί με εξ αιμάτων, ο Θεός, ο Θεός τής σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσά μου τήν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τά χείλη μου ανοίξεις, καί τό στόμα μου αναγγελεί τήν αίνεσίν σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν. ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. θυσία τώ Θεώ, πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τή ευδοκία σου τήν Σιών, καί οικοδομηθήτω τά τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν, καί ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί τό θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Δόξα... Καί νύν... Αλληλούϊα, γ' Κύριε ελέησον γ' Δόξα...

Τροπάριον Ήχος πλ. β'

Κύριε, κατέκρινάν σε οι Ιουδαίοι θανάτω, τήν ζωήν τών απάντων, οι τήν ερυθράν ράβδω πεζεύσαντες, σταυρώ σε προσήλωσαν, καί οι εκ πέτρας μέλι θηλάσαντες, χολήν σοι προσήνεγκαν, αλλ' εκών υπέμεινας, ίνα ημάς ελευθερώσης τής δουλείας τού εχθρού. Χριστέ ο Θεός δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε Δέσποινα μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ήχος πλ. δ'

Διά τόν φόβον τών Ιουδαίων, ο φίλος σου καί ο πλησίον Πέτρος, ηρνήσατό σε Κύριε, καί οδυρόμενος ούτως εβόα. Τών δακρύων μου μή παρασιωπήσης, είπα γάρ φυλάξαι τήν πίστιν οικτίρμον, καί ουκ εφύλαξα, καί ημών τήν μετάνοιαν, ούτω δέξαι, καί ελέησον ημάς.

Καί πάλιν τό αυτό

Στίχ. Τά ρήματά μου ενώτισαι, Κύριε, σύνες τής κραυγής μου.

Πρό τού τιμίου σου Σταυρού, στρατιωτών εμπαιζόντων σε Κύριε, αι νοεραί στρατιαί κατεπλήττοντο, ανεδήσω γάρ στέφανον ύβρεως, ο τήν γήν ζωγραφήσας τοίς άνθεσι, καί τήν χλαίναν χλευαζόμενος εφόρεσας, ο νεφέλαις περιβάλλων τό στερέωμα, τοιαύτη γάρ οικονομία, εγνώσθη σου η ευσπλαγχνία, Χριστέ, τό μέγα έλεος, δόξα σοι.

Στίχ. Πρόσχες τή. φωνή τής δεήσεώς μου, ο Βασιλεύς μου καί ο Θεός μου.

Καί πάλιν τό αυτό

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Ελκόμενος επί σταυρού, ούτως εβόας Κύριε. Διά ποίον έργον, θέλετέ με σταυρώσαι Ιουδαίοι; ότι τούς παραλύτους υμών συνέσφιγξα; ότι τούς νεκρούς, ως εξ ύπνου ανέστησα; Αιμόρρουν Ιασάμην, Χαναναίαν ηλέησα, διά ποίον έργον θέλετέ με φονεύσαι Ιουδαίοι; αλλ' όψεσθε εις όν νύν εκκεντάτε, Χριστόν παράνομοι.

Καί νύν... πάλιν τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ'

Ότι εγώ εις μάστιγας έτοιμος.

Στίχ. Κύριε, μή τώ θυμώ σου ελέγξης με.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ν', 4-11 )

Κύριος δίδωσί μοι γλώσσαν παιδείας, τού γνώναι ηνίκα δεί ειπείν λόγον, έθηκέ με πρωϊ πρωϊ, προσέθηκέ μοι ωτίον τού ακούειν, καί η παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τά ώτα, εγώ δέ ουκ απειθώ, ουδέ αντιλέγω. Τόν νώτόν μου έδωκα εις μάστιγας, τάς δέ σιαγόνας μου εις ραπίσματα, τό δέ πρόσωπόν μου ουκ απέστρεψα από αισχύνης εμπτυσμάτων, καί Κύριος, Κύριος βοηθός μου εγενήθη. Διά τούτο ουκ ενετράπην, αλλ' έθηκα τό πρόσωπόν μου ως στερεάν πέτραν, καί έγνων, ότι ου μή αισχυνθώ, ότι εγγίζει ο δικαιώσας με. Τίς ο κρινόμενός μοι; αντιστήτω μοι άμα, καί τίς ο κρινόμενός μοι; εγγισάτω μοι. Ιδού Κύριος, Κύριος βοηθήσει μοι, τίς κακώσει με; ιδού πάντες υμείς, ως ιμάτιον, παλαιωθήσεσθε, καί ως σής καταφάγεται υμάς. Τίς εν υμίν ο φοβούμενος τόν Κύριον, υπακουσάτω τής φωνής τού παιδός αυτού. Οι πορευόμενοι εν σκότει, καί ουκ εστιν αυτοίς φώς, πεποίθατε επί τώ ονόματι Κυρίου, καί αντιστηρισασθε επί τώ Θεώ. Ιδού πάντες υμείς ως πύρ καίετε, καί κατισχύετε φλόγα, πορεύεσθε τώ φωτί τού πυρός υμών, καί τή φλογί, ή εξεκαύσατε, δι' εμέ εγένετο ταύτα υμίν, εν λύπη κοιμηθήσεσθε.

Πρός Ρωμαίους Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ε', 6-10)

Αδελφοί, έτι Χριστός, όντων ημών ασθενών, κατά καιρόν υπέρ ασεβών απέθανε. Μόλις γάρ υπέρ δικαίου τις αποθανείται, υπέρ γάρ τού αγαθού τάχα τις καί τολμά αποθανείν. Συνίστησι δέ τήν εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι, αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανε. Πολλώ ούν μάλλον, δικαιωθέντες νύν εν τώ Αίματι αυτού, σωθησόμεθα δι' αυτού από τής οργής, Ει γάρ εχθροί όντες, κατηλλάγη μεν τώ Θεώ, διά τού θανάτου τού Υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες, σωθησόμεθα εν τή ζωή αυτού.

Ευαγγέλιον

Εκ τού κατα Μάρκον

Τώ καιρώ εκείνω, οι στρατιώται...

... αι συναναβάσαι αυτώ εις Ιεροσόλυμα.

Ηύριος ο Θεός ευλογητός, ευλογητός Κύριος ημέραν καθ' ημέραν, κατευοδώσαι ημίν ο Θεός τών σωτηρίων ημών, ο Θεός τού σώζειν.

Τρισάγιον Παναγία Τριάς..., Πάτερ ημών..., Ότι σού εστιν..., καί τό

Κοντάκιον

Τόν δι' ημάς σταυρωθέντα, δεύτε πάντες υμνήσωμεν, αυτόν γάρ κατείδε Μαρία επί τού ξύλου, καί έλεγεν. Ει καί σταυρόν υπομένεις, σύ υπάρχεις ο Υιός καί Θεός μου.

Τό, Κύριε ελέησον, μ'. Ο εν παντί καιρώ..., Κύριε ελέησον, γ'. Δόξα... Καί νύν... Τήν τιμιωτέραν..., Εν ονόματι Κυρίου ευλόγησον, Πάτερ. ο Ιερεύς. ο Θεός οικτειρήσαι ημάς..., καί τήν παρούσαν.

Ευχήν

Δέσποτα Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ, Κύριε Υιέ μονογενές, Ιησού Χριστέ καί άγιον Πνεύμα, μία θεότης, μία Δύναμις, ελέησόν με τόν αμαρτωλόν, καί, οίς επίστασαι κρίμασι, σώσόν με τόν ανάξιον δούλόν σου, ότι ευλογητός εί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

ΩΡΑ ΕΚΤΗ

Τρισάγιον. Παναγία Τριάς..., Πάτερ ημών..., Ότι σού εστιν..., Κύριε ελέησον, ιβ', Δεύτε προσκυνήσωμεν... γ', καί τούς παρόντας Ψαλμούς.

Ψαλμός νγ'

Ο Θεός, εν τώ ονόματί σου σώσόν με, καί εν τή δυνάμει σου κρινείς με, ο Θεός, εισάκουσον τής προσευχής μου, ενώτισαι τά ρήματα τού στόματός μου, ότι αλλότριοι επανέστησαν επ' εμέ, καί κραταιοί εζήτησαν τήν ψυχήν μου, καί ου προέθεντο τόν Θεόν ενώπιον αυτών, Ιδού γάρ ο Θεός βοηθεί μοι, καί ο Κύριος αντιλήπτωρ τής ψυχής μου. Αποστρέψει τά κακά τοίς εχθροίς μου, εν τή αληθεία σου εξολόθρευσον αυτούς. Εκουσίως θύσω σοι, εξομολογήσομαι τώ ονόματί σου, Κύριε, ότι αγαθόν, ότι εκ πάσης θλίψεως ερρύσω με, καί εν τοίς εχθροίς μου επείδεν ο οφθαλμός μου.

Ψαλμός ρλθ'

Εξελού με, Κύριε, εξ ανθρώπου πονηρού, από ανδρός αδίκου ρύσαί με. Οί τινες ελογίσαντο αδικίαν εν καρδία, όλην τήν ημέραν παρετάσσοντο πολέμους. Ηκόνησαν γλώσσαν αυτών, ωσεί όφεως, ιός ασπίδων υπό τά χείλη αυτών, Φύλαξόν με, Κύριε, εκ χειρός αμαρτωλού, από ανθρώπων αδίκων εξελού με, οίτινες διελογίσαντο τού υποσκελίσαι τά διαβήματά μου. Έκρυψαν υπερήφανοι παγίδα μοι, καί σχοινίοις διέτειναν παγίδα τοίς ποσί μου, εχόμενα τρίβους σκάνδαλα έθεντό μοι. Είπα τώ Κυρίω, Θεός μου εί σύ, ενώτισαι, Κύριε, τήν φωνήν τής δεήσεώς μου. Κύριε, Κύριε, δύναμις τής σωτηρίας μου, επεσκίασας επί τήν κεφαλήν μου, εν ημέρα πολέμου. Μή παραδώς με, Κύριε, από τής επιθυμίας μου αμαρτωλώ, διελογίσαντο κατ' εμού, μή εγκαταλίπης με, μή ποτε υψωθώσιν. Η κεφαλή τού κυκλώματος αυτών, κόπος τών χειλέων αυτών καλύψει αυτούς. Πεσούνται επ' αυτούς άνθρακες, εν πυρί καταβαλείς αυτούς, εν ταλαιπωρίαις ου μή υποστώσιν. Ανήρ γλωσσώδης ου κατευθυνθήσεται επί τής γής, άνδρα άδικον κακά θηρεύσει εις διαφθοράν. Έγνων ότι ποιήσει Κύριος τήν κρίσιν τών πτωχών, καί τήν δίκην τών πενήτων. Πλήν δίκαιοι εξομολογήσονται τώ ονόματί σου, καί κατοικήσουσιν ευθείς σύν τώ προσώπω σου.

Ψαλμός 90

Ο κατοικών εν βοηθεία τού Υψίστου, εν σκέπη τού Θεού τού ουρανού αυλισθήσεται. Ερεί τώ Κυρίω. Αντιλήπτωρ μου εί, καί καταφυγή μου, ο Θεός μου, καί ελπιώ επ' αυτόν, ότι αυτός ρύσεταί σε εκ παγίδος θηρευτών, καί από λόγου ταραχώδους. Εν τοίς μεταφρένοις αυτού επισκιάσει σοι, καί υπό τάς πτέρυγας αυτού ελπιείς, όπλω κυκλώσει σε η αλήθεια αυτού, ου φοβηθήση από φόβου νυκτερινού, από βέλους πετομένου ημέρας, από πράγματος εν σκότει διαπορευομένου, από συμπτώματος καί δαιμονίου μεσημβρινού. Πεσείται εκ τού κλίτους σου χιλιάς, καί μυριάς εκ δεξιών σου, πρός σέ δέ ουκ εγγιεί. Πλήν τοίς οφθαλμοίς σου κατανοήσεις, καί ανταπόδοσιν αμαρτωλών όψει ότι σύ, Κύριε, η ελπίς μου, τόν Υψιστον έθου καταφυγήν σου. Ου προσελεύσεται πρός σέ κακά, καί μάστιξ ουκ εγγιεί εν τώ σκηνώματί σου, ότι τοίς Αγγέλοις αυτού εντελείται περί σού, τού διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταίς οδοίς σου. Επί χειρών αρούσί σε, μήποτε προσκόψης πρός λίθον τόν πόδα σου. Επί ασπίδα καί βασιλίσκον επιβήση, καί καταπατήσεις λέοντα καί δράκοντα. Ότι επ' εμέ ήλπισε, καί ρύσομαι αυτόν, σκεπάσω αυτόν, ότι έγνω τό όνομά μου. Κεκράξεται πρός με, καί επακούσομαι αυτού, μετ' αυτού ειμι εν θλίψει, εξελούμαι αυτόν, καί δοξάσω αυτόν. Μακρότητα ημερών εμπλήσω αυτόν, καί δείξω αυτώ τό σωτήριόν μου.

Δόξα... Καί νύν... Αλληλούϊα, γ' Κύριε ελέησον, γ' Δόξα...

Τροπάριον Ήχος β'

Σωτηρίαν ειργάσω εν μέσω τής γής, Χριστε ο Θεός, επί Σταυρού τάς αχράντους σου χείρας εξέτεινας, επισυνάγων πάντα, τά έθνη, κράζοντα. Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότι ουκ έχομεν παρρησίαν διά τά πολλά ημών αμαρτήματα, σύ τόν εκ σού γεννηθέντα δυσώπησον Θεοτόκε Παρθένε, πολλά γάρ ισχύει δέησις Μητρός πρός ευμένειαν Δεσπότου. Μή παρίδης αμαρτωλών ικεσίας, η πάνσεμνος, ότι ελεήμων εστί, καί σώζειν δυνάμενος, ο καί παθείν υπέρ ημών καταδεξάμενος.

Ήχος πλ. δ'

Τάδε λέγει Κύριος τοίς Ιουδαίοις, Λαός μου, τί εποίησά σοι, ή τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου εφώτισα, τούς λεπρούς σου εκαθάρισα, άνδρα όντα επί κλίνης ηνωρθωσάμην. Λαός μου, τί εποίησά σοι; καί τίμοι ανταπέδωκας; αντί τού μάννα, χολήν, αντί τού ύδατος, όξος, αντί τού αγαπάν με, σταυρώ με προσηλώσατε, ουκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τά έθνη, κακείνά με δοξάσουσι σύν τώ Πατρί καί Πνεύματι, καγώ αυτοίς δωρήσομαι, ζωήν αιώνιον.

Καί πάλιν τό αυτό

Στίχ. Έδωκαν εις τό βρώμά μου χολήν, καί εις τήν δίψαν μου επότισάν με όξος.

Οι νομοθέται τού Ισραήλ, Ιουδαίοι καί Φαρισαίοι, ο χορός τών Αποστόλων, βοά πρός υμάς. Ίδε ναός, όν υμείς ελύσατε. Ίδε αμνός, όν υμείς εσταυρώσατε, τάφω παρεδώκατε, αλλ' εξουσία εαυτού ανέστη. Μή πλανάσθε Ιουδαίοι, αυτός γάρ εστιν ο εν θαλάσση σώσας, καί εν ερήμω θρέψας, αυτός εστιν η ζωή καί τό φώς, καί η ειρήνη τού Κόσμου.

Στίχ. Σώσόν με ο Θεός, ότι εισήλθοσαν ύδατα έως ψυχής μου.

Καί πάλιν τό αυτό.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Δεύτε χριστοφόροι λαοί κατίδωμεν, τί συνεβουλεύσατο Ιούδας ο προδότης, σύν ιερεύσιν ανόμοις, κατά τού Σωτήρος ημών, σήμερον ένοχον θανάτου, τόν αθάνατον Λόγον πεποίηκαν, καί Πιλάτω προδώσαντες, εν τόπω Κρανίου εσταύρωσαν, καί ταύτα πάσχων, εβόα ο Σωτήρ ημών λέγων, Άφες αυτοίς Πάτερ τήν αμαρτίαν ταύτην, όπως γνώσι τά έθνη, τήν εκ νεκρών μου Ανάστασιν.

Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ'

Κύριε ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν τό όνομά σου εν πάση τή γή!

Στίχ. Ότι επήρθη η μεγαλοπρέπειά σου υπεράνω τών ουρανών.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΝΒ' 13 - ΝΔ', 1)

Τάδε λέγει Κύριος. Ιδού συνήσει ο παίς μου, καί υψωθήσεται, καί δοξασθήσεται, καί μετεωρισθήσεται σφόδρα. Όν τρόπον εκστήσονται επί σε πολλοί, ούτως αδοξήσει από τών ανθρώπων τό είδός σου, καί η δόξα σου από υιών ανθρώπων. Ούτω θαυμάσονται έθνη πολλά επ' αυτώ, καί συνέξουσι βασιλείς τό στόμα αυτών, ότι, οίς ουκ ανηγγέλη περί αυτού, όψονται, καί οί ουκ ακηκόασι, συνήσουσι. Κύριε, τίς επίστευσε τή ακοή ημών, καί ο βραχίων Κυρίου τίνι απεκαλύφθη; Ανηγγείλαμεν, ως παιδίον εναντίον αυτού, ως ρίζα εν γή διψώση. Ουκ έστιν είδος αυτώ, ουδέ δόξα, καί είδομεν αυτόν, καί ουκ είχεν είδος, ουδέ κάλλος, αλλά τό είδος αυτού άτιμον, καί εκλείπον παρά πάντας τούς υιούς τών ανθρώπων. Άνθρωπος εν πληγή ών, καί ειδώς φέρειν μαλακίαν, ότι απέστραπται τό πρόσωπον αυτού, ητιμάσθη καί ουκ ελογίσθη. Ούτος τάς αμαρτίας ημών φέρει, καί περί ημών οδυνάται, καί ημείς ελογισάμεθα αυτόν είναι εν πόνω, καί εν πληγή υπό Θεού, καί εν κακώσει. Αυτός δέ ετραυματίσθη διά τάς αμαρτίας ημών, καί μεμαλάκισται διά τάς ανομίας ημών. Παιδεία ειρήνης ημών επ' αυτόν, τώ μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν. Πάντες ως πρόβατα επλανήθημεν, ανθρωπος τή οδώ αυτού επλανήθη. Καί Κύριος παρέδωκεν αυτόν ταίς αμαρτίαις ημών, καί αυτός διά τό κεκακώσθαι, ουκ ανοίγει τό στόμα αυτού. Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, καί ως αμνός εναντίον τού κείροντος άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει τό στόμα αυτού. Εν τή ταπεινώσει αυτού, η κρίσις αυτού ήρθη, τήν δέ γενεάν αυτού τίς διηγήσεται; ότι αίρεται από τής γής η ζωή αυτού, από τών ανομιών τού λαού μου ήχθη εις θάνατον. Καί δώσω τούς πονηρούς, αντί τής ταφής αυτού, καί τούς πλουσίους, αντί τού θανάτου αυτού, ότι ανομίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τώ στόματι αυτού, καί βούλεται Κύριος καθαρίσαι αυτόν από τής πληγής. Εάν δώτε περί αμαρτίας, η ψυχή υμών όψεται σπέρμα μακρόβιον, καί βούλεται Κύριος εν χειρί αυτού αφελείν από τού πόνου τής ψυχής αυτού, δείξαι αυτώ φώς, καί πλάσαι τή συνέσει, δικαιώσαι δίκαιον, εύ δουλεύοντα πολλοίς, καί τάς αμαρτίας αυτών αυτός ανοίσει. Διά τούτο αυτός κληρονομήσει πολλούς, καί τών ισχυρών μεριεί σκύλα, ανθ' ών παρεδόθη εις θάνατον η ψυχή αυτού, καί εν τοίς ανόμοις ελογίσθη, καί αυτός αμαρτίας πολλών ανήνεγκε, καί διά τάς αμαρτίας αυτών παρεδόθη. Ευφράνθητι στείρα, ή ου τίκτουσα, ρήξον καί βόησον η ουκ ωδίνουσα, ότι πολλά τά τέκνα τής ερήμου μάλλον, ή τής εχούσης τόν άνδρα.

Πρός Εβραίους Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Β', 11-18)

Αδελφοί, ο αγιάζων καί οι αγιαζόμενοι, εξ ενός πάντες, δι' ήν αιτίαν ουκ επαισχύνεται αδελφούς αυτούς καλείν, λέγων. Απαγγελώ τό όνομά σου τοίς αδελφοίς μου, εν μέσω εκκλησίας υμνήσω σε. Καί πάλιν. Εγώ έσομαι πεποιθώς επ' αυτώ. Καί πάλιν. Ιδού εγώ καί τά παιδία, ά μοι έδωκεν ο Θεός. Επεί ούν τά παιδία κεκοινώνηκε σαρκός καί αίματος, καί αυτός παραπλησίως μετέσχε τών αυτών, ίνα διά τού θανάτου καταργήση τόν τό κράτος έχοντα τού θανάτου, τουτέστι τόν διάβολον, καί απαλλάξη τούτους, όσοι φόβω θανάτου, διαπαντός τού ζήν ένοχοι ήσαν δουλείας, ου γάρ δήπου Αγγέλων επιλαμβάνεται, αλλά σπέρματος Αβραάμ επιλαμβάνεται. Όθεν ώφειλε κατά πάντα τοίς αδελφοίς ομοιωθήναι, ίνα ελεήμων γένηται, καί πιστός Αρχιερεύς τά πρός τόν Θεόν, εις τό ιλάσκεσθαι τάς αμαρτίας τού λαού, εν ώ γάρ πέπονθεν αυτός πειρασθείς, δύναται τοίς πειραζομένοις βοηθήσαι.

Ευαγγέλιον

Κατά Λουκάν

Τώ καιρώ εκείνω, ήγοντο σύν τώ Ιησού...

... ορώσαι ταύτα.

Ταχύ προκαταλαβέτωσαν ημάς οι οικτιρμοί σου, Κύριε, ότι επτωχεύσαμεν σφόδρα, βοήθησον ημίν, ο Θεός, ο σωτήρ ημών, ένεκεν τής δόξης τού ονόματός σου, Κύριε, ρύσαι ημάς, καί ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών, ένεκεν τού ονόματός σου.

Τρισάγιον, Παναγία Τριάς..., Πάτερ ημών..., Ότι σού εστιν..., καί τό

Κοντάκιον

Τόν δι' ημάς σταυρωθέντα, δεύτε πάντες υμνήσωμεν, αυτόν γάρ κατείδε Μαρια επί τού ξύλου καί έλεγεν. Ει καί σταυρόν υπομένεις, σύ υπάρχεις ο Υιός καί Θεός μου.

Κύριε ελέησον, μ' ο εν παντί καιρώ..., Κύριε ελέησον. γ'. Δόξα... Καί νυν... Τήν Τιμιωτέραν..., Εν ονόματι Κυρίου ευλόγησον Πάτερ. Ο Ιερεύς. ο Θεός οικτειρήσαι ημάς..., καί τήν

Ευχήν

Θεέ καί Κύριε τών δυνάμεων, καί πάσης κτίσεως δημιουργέ, ο διά σπλάγχνα ανεικάστου ελέους σου, τόν μονογενή σου Υιόν, τόν Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, καταπέμψας επί σωτηρία τού γένους ημών, καί διά τού τιμίου αυτού Σταυρού, τό χειρόγραφον τών αμαρτιών ημών διαρρήξας, καί θριαμβεύσας εν αυτώ τάς αρχάς καί εξουσίας τού σκότους, αυτός, Δέσποτα φιλάνθρωπε, πρόσδεξαι καί ημών τών αμαρτωλών τάς ευχαριστηρίους ταύτας καί ικετηρίους εντεύξεις, καί ρύσαι ημάς από παντός ολεθρίου καί σκοτεινού παραπτώματος, καί πάντων τών κακώσαι ημάς ζητούντων, ορατών καί αοράτων εχθρών. Καθήλωσον εκ τού φόβου σου τάς σάρκας ημών, καί μή εκκλίνης τάς καρδίας ημών εις λόγους, ή εις λογισμούς πονηρίας, αλλά τώ πόθω σου τρώσον ημών τάς ψυχάς, ίνα πρός σέ διαπαντός ατενίζοντες, καί τώ παρά σού φωτί οδηγούμενοι, σέ τό απρόσιτον καί αϊδιον κατοπτεύοντες φώς, ακατάπαυστόν σοι τήν εξομολόγησιν, καί ευχαριστίαν αναπέμπομεν, τώ ανάρχω Πατρί σύν τώ μονογενεί σου Υιώ, καί τώ παναγίω, καί αγαθώ, καί ζωοποιώ σου Πνεύματι, νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

ΩΡΑ ΕΝΑΤΗ

Τρισάγιον. Παναγία Τριάς..., Πάτερ ημών..., Ότι σού εστιν..., Δεύτε προσκυνήσωμεν... γ', καί τούς επομενους ψαλμούς.

Ψαλμός ξη'

Σώσόν με, ο Θεός, ότι εισήλθοσαν ύδατα έως ψυχής μου. Ενεπάγην εις ιλύν βυθού, καί ουκ έστιν υπόστασις, ήλθον εις τά βάθη τής θαλάσσης, καί καταιγίς κατεπόντισέ με. Εκοπίασα κράζων, εβραγχίασεν ο λάρυγξ μου, εξέλιπον οι οφθαλμοί μου από τού ελπίζειν με επί τόν Θεόν μου. Επληθύνθησαν υπέρ τάς τρίχας τής κεφαλής μου οι μισούντές με δωρεάν. Εκραταιώθησαν οι εχθροί μου, οι εκδιώκοντές με αδίκως, ά ουχ ήρπαζον, τότε απετίννυον, ο Θεός, σύ έγνως τήν αφροσύνην μου, καί αι πλημμέλειαί μου από σού ουκ απεκρύβησαν. Μή αισχυνθείησαν επ' εμέ οι υπομένοντές σε, Κύριε, Κύριε τών δυνάμεων, μηδέ εντραπείησαν επ' εμέ οι ζητούντές σε, ο Θεός τού Ισραήλ, ότι ένεκά σου υπήνεγκα ονειδισμόν, εκάλυψεν εντροπή τό πρόσωπόν μου. Απηλλοτριωμένος εγενήθην τοίς αδελφοίς μου, καί ξένος τοίς υιοίς τής μητρός μου. Ότι ο ζήλος τού οίκου σου κατέφαγέ με, καί οι ονειδισμοί τών ονειδιζόντων σε επέπεσον επ' εμέ. Καί συνεκάλυψα εν νηστεία τήν ψυχήν μου, καί εγενήθη εις ονειδισμούς εμοί. Καί εθέμην τό ένδυμά μου σάκκον, καί εγενόμην αυτοίς εις παραβολήν. Κατ' εμού ηδολέσχουν οι καθήμενοι εν πύλαις, καί εις εμέ έψαλλον οι πίνοντες οίνον. Εγώ δέ τή προσευχή μου πρός σέ, Κύριε, καιρός ευδοκίας. Ο Θεός, εν τώ πλήθει τού ελέους σου επάκουσόν μου, εν αληθεία τής σωτηρίας σου. Σώσόν με από πηλού, ίνα μή εμπαγώ, ρυσθείην εκ τών μισούντων με, καί εκ τών βαθέων τών υδάτων. Μή με καταποντισάτω καταιγίς ύδατος, μηδέ καταπιέτω με βυθός, μηδέ συσχέτω επ' εμέ φρέαρ τό στόμα αυτού. Εισάκουσόν μου, Κύριε, ότι χρηστόν τό έλεός σου, κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου επίβλεψον επ' εμέ. Μή αποστρέψης τό πρόσωπόν σου από τού παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσόν μου. Πρόσχες τή ψυχή μου, καί λύτρωσαι αυτήν, ένεκα τών εχθρών μου ρύσαί με. Σύ γάρ γινώσκεις τόν ονειδισμόν μου καί τήν αισχύνην μου, καί τήν εντροπήν μου. Εναντίον σου πάντες οι θλίβοντές με, ονειδισμόν προσεδόκησεν η ψυχή μου, καί ταλαιπωρίαν. Καί υπέμεινα συλλυπούμενον, καί ουχ υπήρξε, καί παρακαλούντας, καί ουχ εύρον. Καί έδωκαν εις τό βρώμά μου χολήν, καί εις τήν δίψαν μου επότισάν με όξος. Γενηθήτω η τράπεζα αυτών, ενώπιον αυτών εις παγίδα, καί εις ανταπόδοσιν, καί εις σκάνδαλον. Σκοτισθήτωσαν οι οφθαλμοί αυτών τού μή βλέπειν, καί τόν νώτον αυτών διαπαντός σύγκαμψον. Έκχεον επ' αυτούς τήν οργήν σου, καί ο θυμός τής οργής σου καταλάβοι αυτούς. Γενηθήτω η έπαυλις αυτών ηρημωμένη, καί εν τοίς σκηνώμασιν αυτών μή έστω ο κατοικών. Ότι, όν σύ επάταξας, αυτοί κατεδίωξαν, καί επί τό άλγος τών τραυμάτων μου προσέθηκαν. Πρόσθες ανομίαν επί τή ανομία αυτών, καί μή εισελθέτωσαν εν δικαιοσύνη σου. Εξαλειφθήτωσαν εκ βίβλου ζώντων, καί μετά δικαίων μή γραφήτωσαν. Πτωχός καί αλγών ειμι εγώ, η σωτηρία σου, ο Θεός, αντιλάβοιτό μου. Αινέσω τό όνομα τού Θεού μου μετ' ωδής, μεγαλυνώ αυτόν εν αινέσει. Καί αρέσει τώ Θεώ υπέρ μόσχον νέον, κέρατα εκφέροντα καί Οπλάς. Ιδέτωσαν πτωχοί, καί ευφρανθήτωσαν, εκζητήσατε τόν Θεόν, καί ζήσεται η ψυχή ημών. Ότι εισήκουσε τών πενήτων ο Κύριος, καί τούς πεπεδημένους αυτού ουκ εξουδένωσεν. Αινεσάτωσαν αυτόν οι ουρανοί καί η γή, θάλασσα καί πάντα τά έρποντα εν αυτή. Ότι ο Θεός σώσει τήν Σιών, καί οικοδομηθήσονται αι πόλεις τής Ιουδαίας. Καί κατοικήσουσιν εκεί, καί κληρονομήσουσιν αυτήν. Καί τό σπέρμα τών δούλων σου καθέξουσιν αυτήν, καί οι αγαπώντες τό όνομά σου κατασκηνωσουσιν εν αυτή.

Ψαλμός ξθ'

Ο Θεός, εις τήν βοήθειάν μου πρόσχες. Κύριε, εις τό βοηθήσαί μοι σπεύσον. Αισχυνθήτωσαν, καί εντραπήτωσαν οι ζητούντες τήν ψυχήν μου. Αποστραφήτωσαν εις τά οπίσω, καί καταισχυνθήτωσαν οι βουλόμενοί μοι κακά. Αποστραφήτωσαν παραυτίκα αισχυνόμενοι οι λέγοντές μοι. Εύγε, εύγε. Αγαλλιάσθωσαν, καί ευφρανθήτωσαν επί σοί πάντες οι ζητούντές σε, ο Θεός, καί λεγέτωσαν διαπαντός. Μεγαλυνθήτω ο Κύριος, οι αγαπώντες τό σωτήριόν σου. Εγώ δέ πτωχός ειμι καί πένης. Ο Θεός, βοήθησόν μοι. Βοηθός μου καί ρύστης μου εί σύ. Κύριε, μή χρονίσης.

Ψαλμός πε'

Κλίνον, Κύριε, τό ούς σου, καί επάκουσόν μου, ότι πτωχός καί πένης ειμί εγώ. Φύλαξον τήν ψυχήν μου, ότι όσιός ειμι, σώσον τόν δούλόν σου, ο Θεός μου, τόν ελπίζοντα επί σε. Ελέησόν με, Κύριε, ότι πρός σέ κεκράξομαι όλην τήν ημέραν, εύφρανον τήν ψυχήν τού δούλου σου, ότι πρός σέ ήρα τήν ψυχήν μου. Ότι σύ, Κύριε, χρηστός, καί επιεικής, καί πολυέλεος πάσι τοίς επικαλουμένοις σε. Ενώτισαι, Κύριε, τήν προσευχήν μου, καί πρόσχες τή φωνή τής δεήσεώς μου. Εν ημέρα θλίψεώς μου εκέκραξα πρός σέ, ότι επήκουσάς μου. Ουκ έστιν όμοιός σοι εν θεοίς Κύριε, καί ουκ έστι κατά τά έργα σου. Πάντα τά έθνη, όσα εποίησας, ήξουσι καί προσκυνήσουσιν ενώπιόν σου, Κύριε, καί δοξάσουσι τό όνομά σου. Ότι μέγας εί σύ, καί ποιών θαυμάσια, σύ εί Θεός μόνος. Οδήγησόν με, Κύριε, εν τή οδώ σου, καί πορεύσομαι εν τή αληθεία σου, ευφρανθήτω η καρδία μου, τού φοβείσθαι τό όνομά σου. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε ο Θεός μου, εν όλη καρδία μου, καί δοξάσω τό όνομά σου εις τόν αιώνα. Ότι τό έλεός σου μέγα επ' εμέ, καί ερρύσω τήν ψυχήν μου εξ Άδου κατωτάτου. Ο Θεός, παράνομοι επανέστησαν επ' εμέ, καί συναγωγή κραταιών εζήτησαν τήν ψυχήν μου, καί ου προέθεντό σε ενώπιον αυτών. Καί σύ, Κύριε ο Θεός μου, οικτίρμων καί ελεήμων, μακρόθυμος καί πολυέλεος καί αληθινός. Επίβλεψον επ' εμέ, καί ελέησόν με, δός τό κράτος σου τώ παιδί σου, καί σώσον τόν υιόν τής παιδίσκης σου. Ποίησον μετ' εμού σημείον εις αγαθόν, καί ιδέτωσαν οι μισούντές με, καί αισχυνθήτωσαν, ότι σύ, Κύριε, εβοήθησάς μοι, καί παρεκάλεσάς με.

Δόξα... Καί νύν... Αλληλούϊα, γ' Κύριε ελέησον γ' Δόξα...

Τροπάριον Ήχος πλ. δ

Βλέπων ο Ληστής τόν αρχηγόν τής ζωής, επί Σταυρού κρεμάμενον, έλεγεν. Ει μή Θεός υπήρχε σαρκωθείς, ο σύν ημίν σταυρωθείς, ουκ άν ο ήλιος τάς ακτίνας εναπέκρυψεν, ουδέ η γή σειομένη εκυμαί νετο. Αλλ' ο πάντων ανεχόμενος, Μνήσθητί μου Κύριε, εν τή Βασιλεία σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο δι' ημάς γεννηθείς εκ Παρθένου, καί σταύρωσιν υπομείνας Αγαθέ. Ο θανάτω τόν θάνατον σκυλεύσας, καί Έγερσιν δείξας ως Θεός, μή παρίδης ούς έπλασας τή χειρί σου, δείξον τήν φιλανθρωπίαν σου ελεήμον, δέξαι τήν τεκούσάν σε Θεοτόκον, πρεσβεύουσαν υπερ ημών, καί σώσον Σωτήρ ημών, λαόν απεγνωσμένον.

Ήχος βαρύς

Θάμβος ήν κατιδείν, τόν ουρανού καί γής Ποιητήν, επί Σταυρού κρεμάμενον, ήλιον σκοτισθέντα, τήν ημέραν δέ πάλιν εις νύκτα μετελθούσαν, καί τήν γήν εκ τάφων αναπέμπουσαν, σώματα νεκρών, μεθ' ών προσκυνούμέν σε, σώσον ημάς.

Καί πάλιν τό αυτό

Στίχ. Διεμερίσαντο τά ιμάτιά μου εαυτοίς, καί επί τόν ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.

Ήχος β'

Ότε σέ Σταυρώ προσήλωσαν παράνομοι, τόν Κύριον τής δόξης, εβόας πρός αυτούς. Τί υμάς ελύπησα; ή εν τίνι παρώργισα; πρό εμού, τίς υμάς ερρύσατο εκ θλίψεως; καί νύν, τίμοι ανταποδίδοτε; πονηρά αντί αγαθών, αντί στύλου πυρός Σταυρώ με προσηλώσατε, αντί νεφέλης, τάφον μοι ωρύξατε, αντί τού μάννα, χολήν μοι προσηνέγκατε, αντί τού ύδατος, όξος με εποτίσατε. Λοιπόν καλώ τά έθνη, κακείνά με δοξάσουσι, σύν Πατρί καί αγίω Πνεύματι.

Στίχ. Έδωκαν εις τό βρώμά μου χολήν, καί εις τήν δίψαν μου επότισάν με όξος.

Kαί πάλιν τό αυτό

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας. (εκ γ' ). Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο τών Αγγέλων Βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τόν ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τόν Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη ο Νυμφίος τής Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός τής Παρθένου. Προσκυνούμέν σου τά Πάθη Χριστέ. (εκ γ). Δείξον ημίν καί τήν ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Προκείμενον Ήχος πλ. β'

Είπεν άφρων εν καρδία αυτού, ουκ έστι Θεός.

Στίχ. Ουκ έστι ποιών χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός.

Προφητείας Ιερεμίου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΑ', 18-23, ΙΒ', 1-5, 9-11, 14-15)

Κύριε, γνώρισόν μοι, καί γνώσομαι. Τότε είδον τά επιτηδεύματα αυτών, εγώ δέ, ως αρνίον άκακον αγόμενον τού θύεσθαι, ουκ έγνων. Επ' εμέ ελογίσαντο λογισμόν πονηρόν, λέγοντες. Δεύτε, καί εμβάλωμεν ξύλον εις τόν άρτον αυτού, καί εκτρίψωμεν αυτόν από γής ζώντων, καί τό όνομα αυτού ου μή μνησθή έτι. Κύριε τών δυνάμεων, κρίνων δίκαια, δοκιμάζων νεφρούς, καί καρδίας, ίδοιμι τήν παρά σού εκδίκησιν εν αυτοίς, ότι πρός σέ απεκάλυψα τό δικαίωμά μου. Διά τούτο τάδε λέγει Κύριος επί τούς άνδρας Αναθώθ, τούς ζητούντας τήν ψυχήν μου, τούς λέγοντας, ου μή προφητεύσης επί τώ ονόματι Κυρίου, ει δέ μή, αποθάνη εν ταίς χερσίν ημών. Ιδού εγώ επισκέψομαι επ' αυτούς, οι νεανίσκοι αυτών εν μαχαίρα αποθανούvται, καί οι υιοί αυτών καί αι θυγατέρες αυτών τελευτήσουσιν εν λιμώ, καί εγκατάλειμμα ουκ έσται αυτών, ότι επάξω κακά επί τούς κατοικούντας εν Αναθώθ, εν ενιαυτώ επισκέψεως αυτών. Δίκαιος εί, Κύριε, ότι απολογήσομαι πρός σέ, πλήν κρίματα λαλήσω πρός σέ. Τί ότι οδός ασεβών ευοδούται; ευθήνησαν πάντες οι αθετούντες αθετήματα, εφύτευσας αυτούς, καί ερριζώθησαν, ετεκνοποιήσαvτο, καί εποίησαν καρπόν, εγγύς εί σύ τού στόματος αυτών, καί πόρρω από τών νεφρών αυτών. Καί σύ, Κύριε, γινώσκεις με, οίδας με, καί δεδοκίμακας τήν καρδίαν μου εναντίον σου, άθροισον αυτούς ώσπερ πρόβατα εις σφαγήν, άγνισον αυτούς εις ημέραν σφαγής αυτών. Έως πότε πενθήσει η γή, καί πάς ο χόρτος τού αγρού, ξηρανθήσεται, από κακίας τών κατοικούντων εν αυτή; ηφανίσθησαν κτήνη καί πετεινά, ότι είπον, ουκ όψεται ο Θεός οδούς Τιμών, σού οι πόδες τρέχουσι, καί εκλύουσί σε. Συναγάγετε πάντα τά θηρία τού αγρού, καί ελθέτωσαν τού φαγείv αυτήν. Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τόν αμπελώνά μου, εμόλυναν τήν μερίδα μου, έδωκαν τήν μερίδα τήν επιθυμητήν μου εις έρημον άβατον, ετέθη εις αφανισμόν απωλείας. Ότι τάδε λέγει Κύριος περί πάντων τών γειτόνων τών πονηρών, τών απτομένων τής κληρονομίας μου, ής εμέρισα τώ λαώ μου τώ Ισραήλ. Ιδού εγώ ανασπώ αυτούς από τής γής αυτών, καί τόν Ιούδαν εκβαλώ εκ μέσου αυτών, καί έσται μετά τό εκβαλείν με αυτούς, επιστρέψω καί ελεήσω αυτούς, καί κατοικιώ αυτούς, έκαστον εις τήν κληρονομίαν αυτού, καί έκαστον εις τήν γήν αυτού.

Πρός Εβραίους Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ι', 19-31)

Αδελφοί, έχοντες παρρησίαν εις τήν είσοδον τών Αγίων, εν τώ Αίματι Ιησού, ήν ανεκαίνισεν ημίν οδόν πρόσφατον καί ζώσαν, διά τού καταπετάσματος (τουτέστι, τής σαρκός αυτού) καί Ιερέα μέγαν επί τόν οίκον τού Θεού, προσερχώμεθα μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως, ερραντισμένο τάς καρδίας από συνειδήσεως πονηράς, καί λελουμένοι τό σώμα ύδατι καθαρώ, κατέχωμεν τήν ομολογίαν τής ελπίδος ακλινή (πιστός γάρ ο επαγγειλάμενος), καί κατανοώμεν αλλήλους, εις παροξυσμόν αγάπης, καί καλών έργων, μή εγκαταλιπόντες τήν επισυναγωγήν εαυτών, καθώς έθος τισίν, αλλά παρακαλούντες, καί τοσούτω μάλλον, όσω βλέπετε εγγίζουσαν τήν ημέραν. Εκουσίως γάρ αμαρτανόντων ημών μετά τό λαβείν τήν επίγνωσιν τής αληθείας, ουκέτι περί αμαρτιών απολείπεται θυσία, φοβερά δέ τις εκδοχή κρίσεως, καί πυρός ζήλος, εσθίειν μέλλοντος τούς υπεναντίους. Αθετήσας τις νόμον Μωσέως, χωρίς οικτιρμών επί δυσίν ή τρισί μάρτυσιν αποθνήσκει, πόσω (δοκείτε) χείρονος αξιωθήσεται τιμωρίας ο τόν Υιόν τού Θεού καταπατήσας, καί τό αίμα τής διαθήκης κοινόν ηγησάμενος, εν ώ ηγιάσθη, καί τό Πνεύμα τής χάριτος ενυβρίσας; Οίδαμεν γάρ τόν ειπόντα. Εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος. Καί πάλιν, Κύριος κρινεί τόν λαόv αυτού. Φοβερόν τό εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος.

Ευαγγέλιον

Κατά Ιωάννην

Τώ καιρώ εκείνω, ότε εσταύρωσαν τόν Ιησούν...

... όψονται εις όν εξεκέντησαν.

Μή δή παραδώ ης ημας εις τέλος, διά τό όνομά σου τό άγιον, καί μη διασκεδάσης τήν διαθήκην σου, καί μή αποστήσης τό έλεός σου αφ' ημών, διά Αβραάμ τόν ηγαπημένον υπό σού, καί διά Ισαάκ τόν δούλόν σου, καί Ισραήλ, τόν άγιόν σου.

Τρισάγιον. Παναγία Τριάς..., Πάτερ ημών..., Ότι σού εστιν..., καί τό

Κοντάκιον

Τόν δι' ημάς σταυρωθέντα δεύτε πάντες υμνήσωμεν. αυτόν γάρ κατείδε Μαρία επί τού ξύλου, καί έλεγεν. Ει καί σταυρόν υπομένεις, σύ υπάρχεις ο Υιός καί Θεός μου.

Κύριε ελέησον, μ' ο εν παντίκαιρώ..., Κύριε ελέησον, γ'. Δόξα... Καί νύν... Τήν τιμιωτέραv...,' Εν ονόματι Κυρίου ευλόγησον, Πάτερ. Ο Ιερεύς. Ο Θεός οικτειρήσαι ημάς..., καί τήν επομένην

Ευχήν

Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ο μακροθυμήσας επί τοίς ημών πλημμελήμασι, καί άχρι τής παρούσης ώρας αγαγών ημάς, έν ή επί τού ζωοποιού Ξύλου κρεμάμενος, τώ ευγνώμονι Ληστή, τήν εις τόν Παράδεισον ωδοποίησας είσοδον, καί θανάτω τόν θάνατον ώλεσας, ιλάσθητι ημίν τοίς αμαρτωλοίς, καί αναξίοις δούλοις σου, ημάρτομεν γάρ καί ηνομήσαμεν, καί ουκ εσμέν άξιοι άραι τά όμματα ημών, καί βλέψαι εις τό ύψος τού ουρανού, διότι κατελίπομεν τήν οδόν τής δικαιοσύνης σου, καί επορεύθημεν εν τοίς θελήμασι τών καρδιών ημών. Αλλ' Ικετεύομεν τήν σήν ανείκαστον αγαθότητα. Φείσαι ημών, Κύριε, κατά τό πλήθος τού ελέους σου, καί σώσον ημάς, διά τό όνομά σου τό άγιον, ότι εξέλιπον εν ματαιότητι αι ημέραι ημών. Εξελού ημάς τής τού αντικειμένου χειρός, καί άφες ημίν τά αμαρτήματα, καί νέκρωσοv τό σαρκικόν ημών φρόνημα, ίνα τόν παλαιόν αποθέμενοι άνθρωπον, τόν νέον ενδυσώμεθα, καί σοί ζήσωμεν τώ ημετέρω Δεσπότη καί κηδεμόνι, καί ούτω, τοίς σοίς ακολουθούντες προστάγμασιν, εις τήν αιώνιον ανάπαυσιν καταντήσωμεν, ένθα πάντων εστί τών ευφραινομένων η κατοικία. Σύ γάρ εί η όντως αληθινή ευφροσύνη καί αγαλλίασις τών αγαπώντων σε, Χριστέ ο Θεός ημών, καί σοί τήν δόξαν αναπέμπομεν, σύν τώ ανάρχω σου Πατρί, καί τώ Παναγίω καί αγαθώ, καί ζωοποιώ σου Πνεύματι, νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

Είτα λέγομεν χύμα τούς Μακαρισμούς.

Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται.

Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι τήν γήν.

Μακάριοι οι πεινώντες καί διψώντες τήν δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.

Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται.

Μακάριοι οι καθαροί τή καρδία, ότι αυτοί τόν Θεόν όψονται.

Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί Υιοί Θεού κληθήσονται.

Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η Βασιλεία τών ουρανών.

Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς, καί διώξωσι, καί είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ' υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού.

Χαίρετε καί αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοίς ουρανοίς.

Εν τή Βασιλεία σου μνήσθητι ημών, Κύριε... καί τούς λοιπούς. Χορός ο επουράνιος..., Πιστεύω εις ένα Θεόν..., Άνες, άφες..., Πάτερ ημών..., Ότι σού εστιν..., καί τό

Κοντάκιον

Τόν δι' ημάς σταυρωθέντα δεύτε πάντες υμνήσωμεν. αυτόν γάρ κατείδε Μαρία επί τού ξύλου, καί έλεγεν. Ει καί σταυρόν υπομένεις, σύ υπάρχεις ο Υιός καί Θεός μου.

Είτα, Κύριε ελέησον ιβ', Είη τό όνομα Κυρίου..., εκ γ' καί τόν Ψαλμόν, Ευλογήσω τόν Κύριον εν παντί καιρώ...