ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν, καί τήν συνήθη Στιχολογίαν, τά, Πρός Κύριον. εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχ. ι' καί ψάλλομεν τά δέκα Στιχηρά Ιδιόμελα.

Ήχος α'

Σέ τόν τής Παρθένου Υιόν, Πόρνη επιγνούσα Θεόν έλεγεν, εν κλαυθμώ δυσωπούσα, ως δακρύων άξια πράξασα. Διάλυσον τό χρέος, ως καγώ τούς πλοκάμους, αγάπησον φιλούσαν, τήν δικαίως μισουμένην, καί πλησίον τελωνών σε κηρύξω, Ευεργέτα φιλάνθρωπε.

Τό πολυτίμητον μύρον, η Πόρνη έμιξε μετά δακρύων, καί εξέχεεν εις τούς αχράντους πόδας σου, καταφιλου σα, εκείνην ευθύς εδικαίωσας, ημίν δε συγχώρησιν δώρησαι, ο παθών υπέρ ημών, καί σώσον ημάς.

Ότε η αμαρτωλός, προσέφερε τό μύρον, τότε ο μαθητής, συνεφώνει τοίς παρανόμοις, η μέν έχαιρε κενούσα τό πολύτιμον, ο δέ έσπευδε πωλήσαι τόν ατίμητον, αύτη τόν Δεσπότην επεγίνωσκεν, ούτος τού Δεσπότου εχωρίζετο, αύτη ηλευθερούτο, καί ο Ιούδας δούλος εγεγόνει τού εχθρού, δεινόν η ραθυμία! μεγάλη η μετάνοια! ήν μοι δώρησαι Σωτήρ, ο παθών υπέρ ημών, καί σώσον ημάς.

Ώ τής Ιούδα αθλιότητος! εθεώρει τήν Πόρνην φιλούσαν τά ίχνη, καί εσκέπτετο δόλω, τής προδοσίας τό φίλημα, εκείνη τούς πλοκάμους διέλυσε, καί ούτος τώ θυμώ εδεσμείτο, φέρων αντί μύρου, τήν δυσώδη κακίαν, φθόνος γάρ ουκ οίδε, προτιμάν τό συμφέρον. Ώ τής Ιούδα αθλιότητος! αφ' ής ρύσαι ο Θεός τάς ψυχάς ημών.

Ήχος β'

Η αμαρτωλός έδραμε πρός τό μύρον πριάσασθαι, πολύτιμον μύρον, τού μυρίσαι τόν ευεργέτην, καί τώ μυρεψώ εβόα. Δός μοι τό μύρον, ίνα αλείψω καγώ τόν εξαλείψαντά μου πάσας τάς αμαρτίας.

Ήχος πλ. β'

Η βεβυθισμένη τή αμαρτία, εύρέ σε λιμένα τής σωτηρίας, καί μύρον συν δάκρυσι κενούσά σοι εβόα. Ίδε ο τών αμαρτανόντων τήν μετάνοιαν φέρων, αλλά Δέσποτα διάσωσόν με, εκ τού κλύδωνος τής αμαρτίας, διά τό μέγα σου έλεος.

Ήχος πλ. β'

Σήμερον ο Χριστός, παραγίνεται εν τή οικία τού Φαρισαίου, καί γυνή αμαρτωλός προσελθούσα, τοίς ποσίν εκυλινδούτο βοώσα. Ίδε τήν βεβυθισμένην τή αμαρτία, τήν απηλπισμένην διά τάς πράξεις, τήν μή βδελυχθείσαν παρά τής σής αγαθότητος, καί δός μοι Κύριε, τήν άφεσιν τών κακών, καί σώσόν με.

Ήπλωσεν η Πόρνη, τάς τρίχας σοι τώ Δεσπότη, ήπλωσεν Ιούδας, τάς χείρας τοίς παρανόμοις, η μέν, λαβείν τήν άφεσιν, ο δέ, λαβείν αργύρια. Διό σοι βοώμεν, τώ πραθέντι καί ελευθερώσαντι ημάς, Κύριε δόξα σοι.

Προσήλθε Γυνή δυσώδης καί βεβορβορωμένη, δάκρυα προχέουσα ποσί σου Σωτήρ, τό Πάθος καταγγέλλουσα. Πώς ατενίσω σοι τώ Δεσπότη; αυτός γάρ ελήλυθας, σώσαι πόρνην, εκ βυθού θανούσάν με ανάστησον, ο τόν Λάζαρον εγείρας, εκ τάφου τετραήμερον, δέξαι μέ τήν τάλαιναν, Κύριε καί σώσόν με.

Η απεγνωσμένη διά τόν βίον, καί επεγνωσμένη διά τόν τρόπον, τό μύρον βαστάζουσα, προσήλθέ σοι βοώσα. Μή με τήν πόρνην απορρίψης, ο τεχθείς εκ Παρθένου, μή μου τά δάκρυα παρίδης, η χαρά τών Αγγέλων, αλλά δέξαι με μετανοουσαν, ήν ουκ απώσω αμαρτάνουσαν Κύριε, διά τό μέγα σου έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Γυνή, τήν σήν αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι, πρό τού ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι, υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε καί ασέληνος, έρως τής αμαρτίας. Δέξαι μου τάς πηγάς τών δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων τής θαλάσσης τό ύδωρ, κάμφθητί μοι πρός τούς στεναγμούς τής καρδίας, ο κλίνας τούς ουρανούς, τή αφάτω σου κενώσει, καταφιλήσω τούς αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δέ πάλιν, τοίς τής κεφαλής μου βοστρύχοις, ών εν τώ Παραδείσω Εύα τό δειλινόν, κρότον τοίς ωσίν ηχηθείσα, τώ φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τά πλήθη καί κριμάτων σου αβύσσους, τίς εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μή με τήν σήν δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων τό έλεος.

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ρλε'

Εξομολογείσθε τώ Θεώ τού ουρανού.

Στίχ. Εξομολογείσθε τώ Θεώ τών Θεών.

Τής Εξόδου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Β', 11-23)

Εν ταίς ημέραις ταίς πολλαίς εκείναις, μέγας γενόμενος Μωϋσής, εξήλθε πρός τούς αδελφούς αυτού, τούς υιούς Ισραήλ. Κατανοήσας δέ τόν πόνον αυτών, oρά άνθρωπον Αιγύπτιον, τύπτοντα τινά Εβραίον, τών εαυτού αδελφών τών υιών Ισραήλ. Περιβλεψάμενος δέ ώδε καί ώδε, ουχ oρά, ουδένα, καί πατάξας τόν Αιγύπτιον, έκρυψεν αυτόν εν τή άμμω. Εξελθών δέ τή ημέρα τή δευτέρα, ορά δύο άνδρας Εβραίους, διαπληκτιζομένους, καί λέγει τώ αδικούντι. Διατί σύ τύπτεις τόν πλησίον; Ο δέ είπε. Τίς, σε κατέστησεν άρχοντα καί δικαστήν εφ' hμάς; μή ανελείν με σύ θέλεις, όν τρόπον ανείλες χθές τόν Αiγύπτιον; Εφοβήθη δέ Μωϋσής, καί είπεν, Ει ούτως εμφανες γέγονε τό ρήμα τούτο! Ήκουσε δέ Φαραώ τό ρήμα τούτο, καί εζήτει ανελείν τόν Μωϋσήν. Ανεχώρησε δέ Μωϋσής από προσώπου Φαραώ, καί ώκησεν εν γή Μαδιάμ, ελθών δέ εις γήν Μαδιάμ, εκάθισεν επί τού φρέατος. Τώ δέ Ιερεί Μαδιάμ ήσαν επτά θυγατέρες, ποιμαίνουσαι τά πρόβατα τού πατρός αυτών Ιωθώρ, παραγενόμεναι δέ ήντλουν, έως έπλησαν τάς δεξαμενάς, ποτίσαι τά πρόβατα τού, πατρός αυτών Ιωθώρ. Παραγενόμενοι δέ οι ποιμένες, εξέβαλον αυτάς. Αναστάς δέ Μωϋσής ερρύσατο αυτάς, καί ήντλησεν αυταίς, καί επότισε τά πρόβατα αυτών. Παρεγένοντο δέ πρός Ραγουήλ τον πατέρα αυτών, ο δέ είπεν αυταίς. Τί ότι εταχύνατε τού παραγενέσθαι σήμερον; Αι δέ είπον. Ανθρωπος Αιγύπτιος ερρύσατο ημάς από τών ποιμένων, καί ήντλησεν ημίν, καί επότισε τά πρόβατα ημών, ο δέ είπε ταίς θυγατράσιν αυτού. Καί πού εστι; καί ίνα τί ούτω καταλελοίπατε τόν άνθρωπον; καλέσατε ούν αυτόν, όπως φάγη άρτον. Κατωκίσθη δέ Μωϋσής παρά τώ ανθρώπω, καί εξέδοτο Σεπφώραν τήν θυγατέρα αυτού τώ Mωϋσή γυναίκα. Εν γαστρί δέ λαβούσα η γυνή, έτεκεν υιόν, καί επωνόμασε Μωϋσής τό όνομα αυτού Γηρσέμ, λέγων. Ότι πάροικός ειμι εν γή αλλοτρία. Έτι δέ συλλαβούσα, έτεκεν υιόν δεύτερον, καί εκάλεσε τό όνομα αυτού Ελιέζερ, λέγων. Ο γάρ Θεός τού Πατρός μου βοηθός μου, καί ερρύσατό με εκ χειρός Φαραώ.

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ρλζ'

Κύριε, τό έλεός σου εις τόν αιώνα, τά έργα τών χειρών σου μή παρίδης.

Στίχ. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου.

Ιώβ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Β' 1-10)

Εγένετο δέ ως η ημέρα αύτη, καί ήλθον οι Άγγελοι τού Θεού παραστήναι εναντίον τού Κυρίου, καί ο Διάβολος ήλθεν εν μέσω αυτών, παραστήναι εναντίον τού Κυρίου. Καί είπεν ο Κύριος τώ Διαβόλω. Πόθεν σύ έρχη; είπε δέ ο Διάβολος εναντίον Κυρίου. Διαπορευθείς τήν υπ' ου ρανόν, καί εμπεριπατήσας τήν σύμπασαν, πάρειμι. Είπε δέ ο Κύριος πρός τόν Διάβολον. Προσέσχες τόν θεράποντά μου Ιώβ, ότι ουκ έστι κατ' αυτόν, τών επί τής γής, άνθρωπος όμοιος αυτώ, άκακος, αληθινός, άμεμπτος, θεοσεβής, απεχόμενος από παντός κακού; έτι δέ έχεται ακακίας, σύ δέ είπας, τά υπάρχοντα αυτού διακενής απολέσαι. Υπολαβών δέ ο Διάβολος, είπε τώ Κυρίω. Δέρμα υπέρ δέρματος, καί πάντα όσα υπάρχει ανθρώπω, υπέρ τής ψυχής αυτού εκτίσει, ου μήν δέ, αλλά αποστείλας τήν χείρά σου, άψαι τών οστών αυτού, καί τών σαρκών αυτού, ή μήν εις πρόσωπον σε ευλογήσει. Είπε δέ ο Κύριος τώ Διαβόλω. Ιδού παραδίδωμί σοι αυτόν, μόνον τήν ψυχήν αυτού διαφύλαξον. Καί εξήλθεν ο Διάβολος από προσώπου Κυρίου, καί έπαισε τόν Ιώβ έλκει πονηρώ από ποδών εως κεφαλής. Καί έλαβεν εαυτώ όστρακον, ίνα τόν ιχώρα ξύη, καί εκάθητο επί τής κοπρίας, έξω τής πόλεως. Χρόνου δέ πολλού προβεβηκότος, είπεν αυτώ η γυνή αυτού. Μέχρι τίνος καρτερήσει λέγων. Ιδού αναμένω χρόνον έτι μικρόν, προσδεχόμενος τήν ελπίδα τής σωτηρίας μου; ιδού γάρ ηφάνισταί σου τό μνημόσυνον από τής γής, υιοί καί θυγατέρες, εμής κοιλίας ωδίνες καί πόνοι, ούς εις τό κενόν εκοπίασα μετά μόχθων, σύ δέ αυτός εν σαπρία σκωλήκων κάθησαι, διανυκτερεύων αίθριος, καγώ πλανήτις καί λάτρις, τόπον εκ τόπου περιερχομένη, καί οικίαν εξ οικίας, προσδεχομένη τόν ήλιον πότε δύσεται, ίνα αναπαύσωμαι τών μόχθων μου, καί τών οδυνών, αί με νύν συνέχουσιν, αλλά είπόν τι ρήμα πρός Κύριον, καί τελεύτα, ο δέ εμβλέψας αυτή, είπεν. Ίνα τί, ώσπερ μία τών αφρόνων γυναικών ελάλησας ούτως; ει τά καλά εδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου, τά κακά ουχ υποίσωμεν; Εν τούτοις πάσι τοίς συμβεβηκόσιν αυτώ, ουδέν ήμαρτεν Ιώβ τοίς χείλεσιν εναντίον τού Θεού.

Τό Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον

Τού Ιησού γενομένου εν Βηθανία...

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ

Τριώδιον, Ποίημα Ανδρέου Κρήτης

Ωδή δ' Hχος πλ. β'

Ακήκοεν ο Προφήτης

Ανώγεων εστρωμένον, εδέξατό σε τόν Κτίστην καί τούς συμμύστας, καί αυτού τό Πάσχα επετέλεσας, καί αυτού ειργάσω τά μυστήρια, αυτού γάρ τών δύο σταλέντων, νύν Μαθητών σου, τό Πάσχα ητοιμάσθη σοι.

Υπάγετε πρός τόν δείνα, ο πάντα ειδώς προλέγει, τοίς Αποστόλοις, καί μακάριός εστιν ός δύναται, πιστώς υποδέξασθαι τόν Κύριον, ανώγεων μέν τήν καρδίαν προετοιμάσας, καί δείπνον τήν ευσέβειαν.

Η γνώμη φιλαργυρίας, ο τρόπος σου απονοίας, άφρον Ιούδα, πιστευθείς γάρ μόνος τό γλωσσόκομον, όλως ουκ εκάμφθης πρός συμπάθειαν, αλλ' έκλεισας τά τής σκληράς σου, καρδίας σπλάγχνα, προδούς τόν μόνον εύσπλαγχνον.

Η γνώμη τών θεοκτόνων, τή πράξει τού φιλαργύρου συναρμοσθείσα, η μεν πρός αναίρεσιν ωπλίζετο, η δέ τά αργύρια εφείλκετο, αγχόνην γάρ μεταμελείας τότε προκρίνας, κακώς τού ζήν εστέρηται.

Τό φίλημα γέμει δόλου, τό χαίρέ σου εν μαχαίρα, πλάνε Ιούδα, τή μέν γλώσση φθέγγη τά πρός ένωσιν, τή δέ γνώμη νεύεις πρός διάστασιν, προδούναι γάρ τοίς παρανόμοις τόν Ευεργέτην, δολίως εμελέτησας.

Φιλείς καί πωλείς Ιούδα, ασπάζη καί ουκ οκλάζεις δόλω προστρέχων, τίς μισών ασπάζεται τρισάθλιε; τίς φιλών εξωνείται τιμήματι; τό φίλημα τής αναιδούς σου κακοβουλίας, ελέγχει τήν προαίρεσιν.

Δόξα...

Αμέριστον τή ουσία, ασύγχυτον τοίς προσώποις θεολογώ σε, τήν τριαδικήν μίαν θεότητα, ως ομοβασίλειον καί σύνθρονον, βοώ σοι τό Άσμα τό μέγα, τό εν υψίστοις, τρισσώς υμνολογούμενον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η σύλληψις υπέρ λόγον, ο τόκος σου υπέρ φύσιν Θεογεννήτορ, η μέν γάρ εκ Πνεύματος ου σπέρματος, η δέ νόμους φύσεως λανθάνουσα, ως άφθορος καί υπέρ φύσιν, πάσης λοχείας, Θεός γάρ τό τικτόμενον.

Κάθισμα Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Συνεσθίων Δέσποτα, τοίς Μαθηταίς σου, μυστικώς εδήλωσας, τήν σήν αγίαν τελευτήν, δι' ής φθοράς ελυτρώθημεν, οι τά σεπτά σου τιμώντες Παθήματα.

Ωδή η'

Όν στρατιαί, ουρανών

Τήν νομικήν, εκπληρώσας πρόσταξιν, ο πλάκας τάς νομικάς, γράψας εν Σινά, έφαγε μέν τό Πάσχα, τό πάλαι καί σκιώδες, γέγονε δέ πάσχα, καί μυστική ζωοθυσία. (Δίς)

Τήν απ' αιώνος, κεκαλυμμένην Χριστός, σοφίαν μυσταγωγών, έδειξας ομού, πάσι τοίς Αποστόλοις, Σωτήρ επί τού δείπνου, ήν ταίς Εκκλησίαις, παρέδωκαν οι θεοφόροι.

Είς εξ υμών, δόλω παραδώσει με. Εβραίοις απεμπολών, ταύτη τή νυκτί, τούτο Χριστός βοήσας, συνέχεε τούς φίλους, τότε είς πρός ένα, διαπορών προσεκινείτο.

Ταπεινωθείς, δι' ημάς ο πλούσιος, τού δείπνου εξαναστάς, λέντιον λαβών, τούτο περιεζώσω, καί κλίνας τόν αυχένα, ένιψας τούς πόδας, τών Μαθητών καί τού προδότου.

Τής υπέρ νούν, καί αφράστου γνώσεως, τό ύψος σου Ιησού, τίς μή εκπλαγή, ότι πηλώ παρέστης, ο Κτίστης τών απάντων, νίπτων μέν τούς πόδας, εκμάσσων δέ καί τώ λεντίω;

Ο Μαθητής, όν ηγάπα Κύριος, τώ στήθει αναπεσών, έφη πρός αυτόν. Τίς ο παραδιδούς σε; Χριστός δέ πρός εκείνον. Ούτος ο εμβάψας, εν τώ τρυβλίω νύν τήν χείρα.

O Μαθητής τόν ψωμόν δεξάμενος, κατά τού άρτου χωρεί, πράσιν μελετών, τρέχει πρός Ιουδαίους, λέγει τοίς παρανόμοις. Τί παρέχετέ μοι, καγώ υμίν αυτόν προδώσω;

Δόξα...

Ένα Θεόν, κατ' ουσίαν σέβομαι, τρείς υποστάσεις υμνώ, διοριστικώς, άλλας αλλ' ουκ αλλοίας, επεί θεότης μία, εν τρισί τό κράτος, καί γάρ Πατήρ, Υιός, καί Πνεύμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ρύσαι ημάς, Ιησού Σωτήρ ημών, εκ πλάνης καί πειρασμού, καί τού πονη ρού, δέχου τήν Θεοτόκον, πρεσβεύουσαν απαύστως. Mήτηρ γάρ υπάρχει, καί δύναταί σε δυσωπήσαι.

Ωδή θ'

Ασπόρου συλλήψεως

Τό μέγα μυστήριον, τής σής ενανθρωπήσεως, επί τού δείπνου, συνανακειμένου σου, τοίς Μύσταις Φιλάνθρωπε, ανακαλύψας έφης Φάγετε άρτον τόν ζωτικόν, πίστει πίετε τό αίμα, κενωθέν τής θεοπλεύρου σφαγής.

Σκηνή επουράνιος, εδείχθη τό ανώγεων, ένθα τό Πάσχα, Χριστός επετέλεσε, τό δείπνον αναίμακτον, καί λογική λατρεία, η τράπεζα δέ τών εκεί, τελεσθέντων μυστηρίων, νοητόν θυσιαστήριον.

Τό Πάσχα Χριστός εστι, τό μέγα καί σεβάσμιον, βρωθείς ως άρτος, τυθείς δέ ως πρόβατον, αυτός γάρ ανήνεκται, υπέρ ημών θυσία, αυτού τό Σώμα ευσεβώς, καί αυτού τό Αίμα πάντες, μυστικώς μεταλαμβάνομεν.

Τόν άρτον ευλόγησας, ο Άρτος ο ουράνιος, ευχαριστήσας, Πατρί τώ γεννήτορι, λαβών καί ποτήριον, τοίς Μαθηταίς εδίδως. Λάβετε, φάγετε βοών, τούτο μού εστι τό Σώμα, καί τό Αίμα τής αφθάρτου ζωής.

Αμήν λέγων έφησε, τοίς κλήμασιν η άμπελος, τοίς Αποστόλοις, Χριστός η αλήθεια, απ' άρτι ου μή πίω εκ τής αμπέλου πόμα, έως άν πίω αυτό καινόν, εν τή δόξη τού Πατρός μου, μεθ' υμών τών κληρονόμων μου.

Πιπράσκεις τριάκοντα, αργύρων τόν ατίμητον, καί ου λογίζη, Ιούδα παράνομε, τού δείπνου τήν μύησιν, ή τόν σεπτόν νιπτήρα; Ώ πώς εις τέλος τού φωτός, ολισθήσας πτώμα ήλθες, τήν αγχόνην ασπασάμενος!

Τάς χείρας εξέτεινας, εν αίς τόν άρτον έλαβες, τής αφθαρσίας, λαβείν τά αργύρια, τό στόμα πρός φίλημα, προσαγαγών δολίως, εν ώ τό Σώμα τού Χριστού, καί τό Αίμα υπεδέξω, αλλ' ουαί σοι! ως φησίν ο Χριστός.

Χριστός ειστιάσατο, τόν Κόσμον ο ουράνιος, κάί θείος Άρτος. Δεύτε ούν φιλόχριστοι, πηλίνοις εν στόμασιν, αγναίς δέ ταίς καρδίαις, υποδεξώμεθα πιστώς, τόν θυόμενον τό Πάσχα, εν ημίν ιερουργούμενον.

Δόξα...

Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν υπερυψώσωμεν, τό θείον Πνεύμα, πιστώς προσκυνήσωμεν, Τριάδα αχώριστον, Μονάδα κατ' ουσίαν, ως φώς καί φώτα καί ζωήν, καί ζωάς ζωοποιούσαν, καί φωτίζουσαν τά πέρατα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παστάς επουράνιος, καί Νύμφη αειπάρθενος, μόνη εδείχθης, Θεόν μέν βαστάσασα, τεκούσα δέ ατρέπτως, εκ σού σεσαρκωμένον, διο' σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Τροπάριον

Ήχος πλ. δ'

Ότε οι ένδοξοι Μαθηταί, εν τώ νιπτήρι τού Δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας εσκοτίζετο, καί ανόμοις κριταίς, σέ τόν δίκαιον Κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων εραστά, τόν διά ταύτα αγχόνη χρησάμενον, φεύγε ακόρεστον ψυχήν τήν Διδασκάλω τοιαύτα τολμήσασαν. Ο περί πάντας αγαθός, Κύριε δόξα σοι. (εκ γ')

Τό Ευαγγέλιον κατά Λουκάν

Τώ καιρώ εκείνω, ήγγιζεν η εορτή τών Αζύμων...

Ο Κανών

Ποίημα Κοσμά Μοναχού

Ωδή α' Ήχος πλ. β' Ο Ειρμός

Τμηθείση τμάται, πόντος ερυθρός, κυματοτρόφος δε ξηραίνεται βυθός, ο αυτός ομού αόπλοις γεγονώς βατός, καί πανοπλί ταις τάφος. Ωδή δέ Θεοτερπής ανεμέλπετο. Ενδόξως δεδόξασται, Χριστός ο Θεός ημών.

Η πανταιτία, καί παρεκτική ζωής, η άπειρος σοφία τού Θεού, ω κοδόμησε τόν οίκον εαυτής, αγνής εξ απειράνδρου Μητρός, ναόν γάρ σωματικόν περιθέμενος, ενδόξως, δεδόξασται, Χριστός ο Θεός ημών.

Μυσταγωγούσα, φίλους εαυτής, τήν ψυχοτρόφον ετοιμάζει τράπεζαν, αμβροσίας δέ η όντως σοφία τού Θεού, κιρνά κρατήρα πιστοίς. Προσέλθωμεν ευσεβώς καί βοήσωμεν. Ενδόξως δεδόξασται, Χριστός ο Θεός ημών.

Ακουτισθώμεν, πάντες οι πιστοί, συγκαλουμένης υψηλώ κηρύγματι, τής ακτίστου καί εμφύτου σοφίας τού Θεού, βοά γάρ, Γεύσασθε καί γνόντες, ότι χρηστός εγώ κράξατε. Ενδόξως δεδόξασται, Χριστός ο Θεός ημών.

Καταβασία

Τμηθείση τμάται, πόντος ερυθρός, κυματοτρόφος δε ξηραίνεται βυθός, ο αυτός ομού αόπλοις γεγονώς βατός, καί πανοπλί ταις τάφος. Ωδή δέ Θεοτερπής ανεμέλπετο. Ενδόξως δεδόξασται, Χριστός ο Θεός ημών.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Κύριος ών πάντων καί Κτίστης Θεός, τό κτιστόν ο απαθής, πτωχεύσας σεαυτώ ήνωσας, καί τό Πάσχα, οίς έμελλες θανείν, αυτός ών σεαυτόν προετίθης, Φάγετε βοών τό Σώμά μου, καί πίστει στερεωθήσεσθε.

Ρύσιον παντός, τού βροτείου γένους, τό οικείον Αγαθέ, τούς σούς Μαθητάς επότισας, ευφροσύνης ποτήριον πλήσας, αυτός γάρ σεαυτόν ιερούργεις, Πίετε βοών τό Αίμά μου, καί πίστει στερεωθήσεσθε.

Άφρων ανήρ, ός εν υμίν προδότης, τοίς οικείοις Μαθηταίς προέφης, ο ανεξίκακος, ού μή γνώσηται ταύτα, καί ούτος ασύνετος ών, ου μή συνήσει, όμως εν εμοί μείνατε, καί πίστει στερεωθήσεσθε.

Καταβασία

Κύριος ών πάντων καί Κτίστης Θεός, τό κτιστόν ο απαθής, πτωχεύσας σεαυτώ ήνωσας, καί τό Πάσχα, οίς έμελλες θανείν, αυτός ών σεαυτόν προετίθης, Φάγετε βοών τό Σώμά μου, καί πίστει στερεωθήσεσθε.

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν Τάφον σου Σωτήρ

Ο λίμνας καί πηγάς, καί θαλάσσας ποιήσας, ταπείνωσιν ημάς, εκπαιδεύων αρίστην, λεντίω ζωννύμενος, Μαθητών πόδας ένιψε, ταπειvούμενος, υπερβολή ευσπλαγχνίας, καί υψών ημάς, από βαράθρων κακίας, ο μόνος φιλάνθρωπος.

Έτερον Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Ταπεινούμενος, δι' ευσπλαγχνίαν, πόδας ένιψας, τών Μαθητών σου, καί πρός δρόμον θείον τούτους κατεύθυνας, απαναινόμενος Πέτρος δέ νίπτεσθαι, αύθις τώ θείω υπείκει προστάγματι, εκνιπτόμενος, καί σού εκτενώς δεόμενος, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Έτερον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Συνεσθίων Δέσποτα, τοίς Μαθηταίς σου, μυστικώς εδήλωσας, τήν παναγίαν σου σφαγήν, δι' ής φθοράς ελυτρώθημεν, οι τά σεπτά σου, τιμώντες Παθήματα.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Προκατιδών ο Προφήτης, τού μυστηρίου σου τό απόρρητον, Χριστέ προανεφώνησεν. Έθου κραταιάν, αγάπησιν ισχύος, Πάτερ οικτίρμον, τόν μονογενή, Υιόν γάρ αγαθέ, ιλασμόν εις τόν Κόσμον απέστειλας.

Επί τό πάθος τό πάσι, τοίς εξ Αδάμ πηγάσαν απάθειαν, Χριστέ μολών τοίς φίλοις σου, είπας. Μεθ' υμών, τού Πάσχα μετασχείν, τούτου επεθύμησα, τόν Μονογενή επεί με ιλασμόν, ο Πατήρ εις τόν Κόσμον απέστειλε.

Μεταλαμβάνων κρατήρος, τοίς Μαθηταίς εβόας Αθάνατε. Γεννήματος αμπέλου δέ, πίομαι λοιπόν, ουκέτι μεθ' υμών βιοτεύων, τόν Μονογενή επεί με ιλασμόν, ο Πατήρ εις τόν Κόσμον απέστειλε.

Πόμα καινόν υπέρ λόγον, εγώ φημι εν τή Βασιλεία μου, Χριστέ τοίς φίλοις πίομαι, ώστε γάρ θεοίς, Θεός υμίν, συνέσομαι είπας, τόν Μονογενή καί γάρ με ιλασμόν, ο Πατήρ εις τόν Κόσμον απέστειλε.

Καταβασία

Προκατιδών ο Προφήτης, τού μυστηρίου σου τό απόρρητον, Χριστέ προανεφώνησεν. Έθου κραταιάν, αγάπησιν ισχύος, Πάτερ οικτίρμον, τόν μονογενή, Υιόν γάρ αγαθέ, ιλασμόν εις τόν Κόσμον απέστειλας.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Τώ συνδέσμω τής αγάπης, συνδεόμενοι οι Απόστολοι, τώ δεσπόζοντι τών όλων, εαυτούς Χριστώ, αναθέμενοι, ωραίους πόδας εξαπενίζοντο, ευαγγελιζόμενοι πάσιν ειρήνην.

Η τό άσχετον κρατούσα, καί υπερώ ον εν αιθέρι ύδωρ, η αβύσσους χαλινούσα, καί θαλάσσας αναχαιτίζουσα, Θεού σοφία, ύδωρ Νιπτήρι βάλλει, πόδας αποπλύνει δέ δούλων Δεσπότης.

Μαθηταίς υποδεικνύει, ταπεινώσεως ο Δεσπότης τύπον, ο νεφέλαις δέ τόν πόλον περιβάλλων, ζώννυται λέντιον, καί κάμπτει γόνυ, δούλων εκπλύναι πόδας, ού εν τή χειρί πνοή πάντων τών όντων.

Καταβασία

Τώ συνδέσμω τής αγάπης, συνδεόμενοι οι Απόστολοι, τώ δεσπόζοντι τών όλων, εαυτούς Χριστώ, αναθέμενοι, ωραίους πόδας εξαπενίζοντο, ευαγγελιζόμενοι πάσιν ειρήνην.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Άβυσσος εσχάτη αμαρτημάτων, εκύκλωσέ με, καί τόν κλύδωνα μηκέτι φέρων, ως ο Ιωνάς, τώ Δεσπότη βοώ σοι. Εκ φθοράς με ανάγαγε.

Κύριον φωνείτε, ώ Μαθηταί, καί Διδάσκαλόν με, καί γάρ πέφυκα. Σωτήρ εβόας, διό μιμείσθε τόν τύπον, όν τρόπον εν εμοί εθεάσασθε.

Ρύπόν τις μή έχων απορρυφθήναι, ου δείται πόδας, καθαροί ώ Μαθηταί υμείς δέ, αλλ' ουχί πάντες, ροπή γάρ ατάκτως, εξ υμών ενός μαίνεται.

Καταβασία

Άβυσσος εσχάτη αμαρτημάτων, εκύκλωσέ με, καί τόν κλύδωνα μηκέτι φέρων, ως ο Ιωνάς, τώ Δεσπότη βοώ σοι. Εκ φθοράς με ανάγαγε.

Κοντάκιον Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Τόν άρτον λαβών, εις χείρας ο προδότης, κρυφίως αυτάς, εκτείνει καί λαμβάνει, τήν τιμήν τού πλάσαντος, ταίς οικείαις χερσί τόν άνθρωπον, καί αδιόρθωτος έμεινεν, Ιούδας ο δούλος καί δόλιος.

Ο Οίκος

Τή μυστική εν φόβω τραπέζη, προσεγγίσαντες πάντες, καθαραίς ταίς ψυχαίς, τόν άρτον υποδεξώμεθα, συμπαραμένοντες τώ Δεσπότη, ίνα ίδωμεν τούς πόδας πώς απονίπτει τών Μαθητών, καί εκμάσσει τώ λεντίω, καί ποιήσωμεν ώσπερ κατίδωμεν, αλλήλοις υποταγέντες, καί αλλήλων τούς πόδας εκπλύνοντες, αυτός γάρ ο Χριστός ούτως εκέλευσε, τοίς αυτού Μαθηταίς ως προέφησεν, αλλ' ουκ ήκουσεν, Ιούδας ο δούλος καί δόλιος.

Συναξάριον

Τή αγία καί μεγάλη Πέμπτη, οι τά πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως έκ τε τών θείων Αποστόλων, καί τών ιερών Ευαγγελίων, παραδεδώκασιν ημίν τέσσαρά τινα εορτάζειν, τόν ιερόν Νιπτήρα, τόν μυστικόν Δείπνον (δηλαδή τήν παράδοσιν τών καθ' ημάς φρικτών Μυστηρίων), τήν υπερφυά Προσευχήν, καί τήν Προδοσίαν αυτήν.

Στίχοι εις τόν Iερόν Νιπτήρα

· Νίπτει Μαθητών εσπέρας Θεός πόδας,

· Ού πούς πατών ήν εις Εδέμ δείλης πάλαι.

Εις τόν Μυστικον Δείπνον

· Διπλούς ο Δείπνος, Πάσχα γάρ νόμου φέρει,

· Καί Πάσχα καινόν, Αίμα. Σώμα Δεσπότου.

Εις τήν υπερφυά Προσευχήν

· Προσεύχη, καί φόβητρα, θρόμβοι αιμάτων,

· Χριστέ, προσώπου, παραιτούμενος δήθεν

· θάνατον, εχθρόν εν τούτοις φενακίζων.

Εις τήν Προδοσίαν

· Τί δεί μαχαιρών, τί ξύλων λαοπλάνοι,

· Πρός τό θανείν πρόθυμον εις Κόσμου λύτρον.

Τή αφάτω σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Οι Παίδες εν Βαβυλώνι, καμίνου φλόγα ουκ έπτηξαν αλλ' εν μέσω φλογός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Νευστάζων κάραν Ιούδας, κακά προβλέπων εκίνησεν, ευκαιρίαν ζητών παραδούναι, τόν Κριτήν εις κατάκρισιν, ός πάντων εστί Κύριος, καί Θεός τών Πατέρων ημών.

Υμίν ο Χριστός τοίς φίλοις, εβόα. Είς παραδώσει με, ευφροσύνης λαθόντες, αγωνία καί λύπη συνείχοντο. Τίς ούτος; φράσον λέγοντες, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Μεθ' όστις εμού τήν χείρα, τρυβλίω βάλλει θρασύτητι, τούτω πλήν καλόν ήν, πύλας βίου περάσαι μηδέποτε, τούτον ός ήν εδήλου δέ, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Καταβασία

Οι Παίδες εν Βαβυλώνι, καμίνου φλόγα ουκ έπτηξαν αλλ' εν μέσω φλογός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Νόμων πατρώων οι μακαριστοί, εν Βαβυλώνι Νέοι προκινδυνεύοντες, βασιλεύοντος, κατέπτυξαν, προσταγής αλογίστου, καί συνημμένοι ώ ουκ εχωνεύθησαν πυρί, τού κρατούντος επάξιον ανέμελπον τόν ύμνον. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Οι δαιτυμόνες οι μακαριστοί, εν τή Σιών τώ Λόγω προσκαρτερήσαντες, οι Απόστολοι παρείποντο, τώ Ποιμένι ως άρνες, καί συνημμένοι, ώ ουκ εχωρίσθησαν Χριστώ, θείω λόγω τρεφόμενοι, ευχαρίστως εβόων. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Νόμου φιλίας, ο δυσώνυμος, Ισκαριώτης γνώμη επιλαθόμενος, ούς ενίψατο ηυτρέπισε πρός προδοσίαν πόδας, καί σού εσθίων άρτον, Σώμα θείον, επήρε πτερνισμόν επί σέ, Χριστέ, καί βοάν ου συνήκε. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Εδεξιούτο τό λυτήριον, τής αμαρτίας σώμα, ο ασυνείδητος, καί τό Αίμα τό χεόμενον, υπέρ Κόσμου τό θείον, αλλ' ουκ ηδείτο πίνων, ο επίπρασκε τιμής ου κακία προσώχθισε καί βοάν ου συνήκε. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Καταβασία

Νόμων πατρώων οι μακαριστοί, εν Βαβυλώνι Νέοι προκινδυνεύοντες, βασιλεύοντος, κατέπτυξαν, προσταγής αλογίστου, καί συνημμένοι ώ ουκ εχωνεύθησαν πυρί, τού κρατούντος επάξιον ανέμελπον τόν ύμνον. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Ξενίας δεσποτικής, καί αθανάτου τραπέζης, εν υπερώω τόπω, ταίς υψηλαίς φρεσί, πιστοί δεύτε απολαύσωμεν, επαναβεβηκότα λόγον, εκ του Λόγου μαθόντες, όν μεγαλύνομεν.

Άπιτε τοίς Μαθηταίς, ο Λόγος έφη, τό Πάσχα εν υπερώω τόπω, ώ νούς ενίδρυται, οίς μυσταγωγώ, σκευάσατε, αζύμω αληθείας λόγω, τό στερρόν δέ τής χάριτος μεγαλύνατε.

Δημιουργόν ο Πατήρ, πρό τών αιώνων σοφίαν, γεννά αρχήν οδών με, εις έργα έκτισε, τά νύν μυστικώς τελούμενα. Λόγος γάρ άκτιστος ών φύσει, τάς φωνάς οικειούμαι, ού νύν προσείληφα.

Ως άνθρωπος υπάρχω, ουσία ου φαντασία, ούτω Θεός τώ τρόπω τής αντιδόσεως, η φύσις η ενωθείσά μοι. Χριστόν ένα, διό με γνώτε, τά εξ ών, εν οίς, άπερ πέφυκα σώζοντα.

Καταβασία

Ξενίας δεσποτικής, καί αθανάτου τραπέζης, εν υπερώω τόπω, ταίς υψηλαίς φρεσί, πιστοί δεύτε απολαύσωμεν, επαναβεβηκότα λόγον, εκ του Λόγου μαθόντες, όν μεγαλύνομεν.

Εξαποστειλάριον

Ήχος γ'

Τόν νυμφώνά σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον, καί ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ. λάμπρυνόν μου τήν στολήν τής ψυχής, Φωτοδότα, καί σώσόν με. (εκ γ')

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Ιδιόμελα Ήχος β'

Συντρέχει λοιπόν, τό συνέδριον τών Ιουδαίων, ίνα τόν Δημιουργόν, καί Κτίστην τών απάντων, Πιλάτω παραδώση, ώ τών ανόμων! ώ τών απίστων! ότι τόν ερχόμενον, κρίναι ζώντας καί νεκρούς, εις κρίσιν ευτρεπίζουσι, τόν ιώμενον τά πάθη, πρός πάθος ετοιμάζουσι. Κύριε μακρόθυμε, μέγα σου τό έλεος, δόξα σοι.

Ιούδας ο παράνομος Κύριε, ο βάψας εν τώ δείπνω χείρα, εν τώ τρυβλίω μετά σού, την εξέτεινεν ανόμως τάς χείρας, τού λαβείν αργύρια, καί ο τού μύρου λογισάμενος τιμήν, σέ τόν ατίμητον ουκ έφριξε πωλήσαι, ο τούς πόδας υφαπλώσας επί τό νίψαι, τόν Δεσπότην κατεφίλησε δολίως, εις τό προδούναι τοίς ανόμοις, χορού δέ Αποστόλων ριφείς, καί τά τριάκοντα ρίψας αργύρια, σού τήν τριήμερον Ανάστασιν ουκ είδε, δι' ής ελέησον ημάς.

Ιούδας ο προδότης δόλιος ών, δολίω φιλήματι παρέδωκε τόν Σωτήρα Κύριον, τόν Δεσπότην τών απάντων, ως δούλον πέπρακε τοίς παρανόμοις, ως πρόβατον επί σφαγήν, ούτως ηκολούθει, ο Αμνός ο τού Θεού, ο Υιός ο τού Πατρός, ο μόνος πολυέλεος.

Ιούδας ο δούλος καί δόλιος, ο μαθητής καί επίβουλος, ο φίλος καί διάβολος, εκ τών έργων απεφάνθη, ηκολούθει γάρ τώ Διδασκάλω, καί καθ' εαυτόν εμελέτησε τήν προδοσίαν, έλεγεν εν εαυτώ. Παραδώσω τούτον, καί κερδήσω τά συναχθέντα χρήματα, επεζήτει δέ καί τό μύρον πραθήναι, καί τόν Ιησούν δόλω κρατηθήναι, απέδωκεν ασπασμόν, παρέδωκε τόν Χριστόν, καί ως πρόβατον επί σφαγήν, ούτως ηκολούθει, ο μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.

Δόξα... Καί νύν...

Όν εκήρυξεν Αμνόν Ησαϊας, έρχεται επί σφαγήν εκούσιον, καί τόν νώτον δίδωσιν εις μάστιγας, τάς σιαγόνας εις ραπίσματα, τό δέ πρόσωπον ουκ απεστράφη, από αισχύνης εμπτυσμάτων, θανάτω δέ ασχήμονι καταδικάζεται, πάντα ο αναμάρτητος εκουσίως καταδέχεται, ίνα πάσι δωρήσηται τήν εκ νεκρών ανάστασιν.

Εις τά Απόστιχα

Ιδιόμελα Ήχος πλ. δ'

Σήμερον τό κατά τού Χριστού πονηρόν συνήχθη συνέδριον, καί κατ' αυτού κενά εβουλεύσατο, παραδούναι Πιλάτω εις θάνατον τόν ανεύθυνον. Σήμερον τήν τών χρημάτων αγχόνην, Ιούδας εαυτώ περιτίθησι, και στερείται κατ' άμφω, ζωής προσκαίρου καί θείας. Σήμερον Καϊάφας, άκων προφητεύει, Συμφέρει λέγων, υπέρ τού λαού ένα απολέσθαι, ήλθε γάρ υπέρ τών αμαρτιών ημών τού παθείv, ίνα ημάς ελευθερώση, εκ τής δουλείας τού εχθρού, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Στίχ. Ο εσθίων άρτους μου εμεγάλυνεν επ' εμέ πτερνισμόν.

Σήμερον ο Ιούδας, τό τής φιλοπτωχείας κρύπτει προσωπείον, καί τής πλεονεξίας ανακαλύπτει τήν μορφήν, ουκέτι τών πενήτων φροντίζει, ουκέτι τό μύρον πιπράσκει, τό τής αμαρτωλού, αλλά τό ουράνιον μύρον, καί εξ αυτού νοσφίζεται τά αργύρια, τρέχει πρός Ιουδαίους, λέγει τοίς παρανόμοις. Τί μοι θελετε δούναι, καγώ υμίν παραδώσω αυτόν. Ώ φιλαργυρίας προδότου! εύωνον ποιείται τήν πράσιν, πρός τήν γνώμην τών αγοραζόντων, τού πωλουμένου τήν πραγματείαν ποιείται, ουκ ακριβολογείται πρός τήν τιμήν, αλλ' ως δούλον φυγάδα απεμπολεί, έθος γάρ τοίς κλέπτουσι, ρίπτειν τά τίμια, νύν έβαλε τά άγια, τοίς κυσίν ο μαθητής η γάρ λύσσα τής φιλαργυρίας, κατά του ιδίου Δεσπότου, μαίνεσθαι εποίησεν αυτόν, ής τήν πείραν φύγωμεν, κράζοντες. Μακρόθυμε Κύριε, δόξα σοι.

Στίχ. Εξεπορεύετο έξω, καί ελάλει επί τό αυτό.

Ο τρόπος σου δολιότητος γέμει, παράνομε Ιούδα, νοσών γάρ φιλαργυρίαν, εκέρδησας μισανθρωπίαν, ει γάρ πλούτον ηγάπας, τί τώ περί πτωχείας διδάσκοντι εφοίτας; ει δέ καί εφίλεις, ίνα τί επώλεις τόν ατίμητον, προδιδούς εις μιαιφονίαν. Φρίξον ήλιε, στέναξον η γή, καί κλονουμένη βόησον. Ανεξίκακε Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Λόγον παράνομον κατέθεντο κατ' εμού.

Μηδείς ώ πιστοί, τού δεσποτικού δείπνου αμύητος, μηδείς όλως ως ο Ιούδας, δολίως προσίτω τή τραπέζη, εκείνος γάρ τόν ψωμόν δεξάμενος, κατά τού άρτου εχώρησε, σχήματι μέν ών μαθητής, πράγματι δέ παρών φονευτής, τοίς μεν Ιουδαίοις συναγαλλόμενος, τοίς δέ Αποστόλοις συναυλιζόμενος, μισών εφίλει, φιλών επώλει, τόν εξαγοράσαντα ημάς τής κατάρας, τόν Θεόν καί Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Δόξα...

Ο τρόπος σου δολιότητος γέμει, παράνομε Ιούδα, νοσών γάρ φιλαργυρίαν, εκέρδησας μισανθρωπίαν, ει γάρ πλούτον ηγάπας, τί τώ περί πτωχείας διδάσκοντι εφοίτας; ει δέ καί εφίλεις, ίνα τί επώλεις τόν ατίμητον, προδιδούς εις μιαιφονίαν. Φρίξον ήλιε, στέναξον η γή, καί κλονουμένη βόησον. Ανεξίκακε Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Μυσταγωγών σου Κύριε τούς Μαθητάς, εδίδασκες λέγων. Ώ φίλοι, οράτε, μηδείς υμάς χωρίσει μου φόβος, ει γάρ πάσχω, αλλ' υπέρ τού Κόσμου, μή ούν σκανδαλίζεσθε εν εμοί, ου γάρ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, καί δούναι τήν ψυχήν μου, λύτρον υπέρ τού Κόσμου. Ει ούν υμείς φίλοι μου εστέ, εμέ μιμείσθε, ο θέλων πρώτος είναι, έστω έσχατος, ο δεσπότης, ως ο διάκονος, μείνατε εν εμοί, ίνα βότρυν φέρητε, εγώ γάρ ειμι τής ζωής η άμπελος.

Τό Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος γ'

Ο ραπισθείς υπέρ γένους ανθρώπων, καί μή οργισθείς, ελευθέρωσον εκ φθοράς τήν ζωήν ημών Κύριε, καί σώσον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος α'

Γνώτωσαν έθνη, ότι όνομά σοι Κύριος.

Στίχ. Ο Θεός, τίς ομοιωθήσεταί σοι;

Προφητείας Ιερεμίου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΑ', 18-23 ΙΒ' 15, 9-11 14-15)

Κύριε, γνώρισόν μοι, καί γνώσομαι. Τότε είδον τά επιτηδεύματα αυτών, εγώ δέ ως αρνίον άκακον αγόμενον τού θύεσθαι, ουκ έγνων, επ' εμέ ελογίσαντο λογισμόν πονηρόν, λέγοντες. Δεύτε, καί εμβάλωμεν ξύλον εις τόν άρτον αυτού, καί εκτρίψωμεν αυτόν από γής ζώντων, καί τό όνομα αυτού ου μή μνησθή έτι. Κύριε τών δυνάμεων, κρίνων δίκαια, δοκιμάζων νεφρούς καί καρδίας, ίδοιμι τήν παρά σού εκδίκησιν έν αυτοίς! ότι πρός σέ απεκάλυψα τό δικαίωμά μου. Διά τούτο τάδε λέγει Κύριος επί τούς άνδρας Αναθώθ, τούς ζητούντας τήν ψυχήν μου, τούς λέγοντας, ου μή προφητεύσης επί τώ ονόματι Κυρίου, ειδέ μή, αποθάνη εν ταίς χερσίν ημών. Ιδού εγώ επισκέψομαι επ' αυτούς, οι νεανίσκοι αυτών εν μαχαίρα αποθανούνται, καί οι υιοί αυτών καί αι θυγατέρες αυτών τελευτήσουσιν εν λιμώ, καί εγκατάλειμμα ουκ έσται αυτών, ότι επάξω κακά επί τούς κατοικούντας εν Αναθώθ, εν ενιαυτώ επισκέψεως αυτών. Δίκαιος εί Κύριε, ότι απολογήσομαι πρός σέ, πλήν κρίματα λαλήσω πρός σέ. Τί ότι οδός ασεβών ευοδούται; ευθήνησαν πάντες οι αθετούντες αθετήματα; εφύτευσας αυτούς, καί ερριζώθησαν, ετεκνοποιήσαντο, καί εποίησαν καρπόν, εγγύς εί σύ τού στόματος αυτών, καί πόρρω από τών νεφρών αυτών. Καί σύ, Κύριε, γινώσκεις με, οίδάς με, καί δεδοκίμακας τήν καρδίαν μου εναντίον σου, άθροισον αυτούς ώσπερ πρόβατα εις σφαγήν, άγνισον αυτούς εις ημέραν σφαγής αυτών, έως πότε πενθήσει η γή, καί πάς ο χόρτος τού αγρού ξηρανθήσεται από κακίας τών κατοικούντων εν αυτή; ηφανίσθησαν κτήνη καί πετεινά, ότι είπαν, ουκ όψεται ο Θεός οδούς ημών, σού οι πόδες τρέχουσι, καί εκλύουσί σε, Συναγάγετε πάντα τά θηρία τού αγρού, καί ελθέτωσαν τού φαγείν αυτήν. Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τόν αμπελώνά μου, εμόλυναν τήν μερίδα μου, έδωκαν τήν μερίδα τήν επιθυμητήν μου εις έρημον άβατον, ετέθη εις αφανισμόν απωλείας, ότι τάδε λέγει Κύριος περί πάντων τών γειτόνων τών πονηρών, τών απτομένων τής κληρονομίας μου, ής εμέρισα τώ λαώ μου τώ Ισραήλ. Ιδού εγώ αποσπώ αυτούς από τής γής αυτών, καί τόν Ιούδαν εκβαλώ εκ μέσου αυτών, καί έσται μετά τό εκβαλείν με αυτούς, επιστρέψω καί ελεήσω αυτούς, καί κατοικιώ αυτούς, έκαστον εις τήν κληρονομίαν αυτού, καί έκαστον εις τήν γήν αυτού.

Προκείμενον Ήχος πλ. β'

Εύξασθε, καί απόδοτε Κυρίω τώ Θεώ ημών.

Στίχ. Γνωστός εν τή Ιουδαία ο Θεός.