ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν, η συνήθης Στιχολογία τών, Πρός Κύριον. Εις δέ τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ι', καί ψάλλομεν τά εν τώ Όρθρω εις τούς Αίνους, ως εφεξής, Ιδιόμελα.

Ήχος α'

Ερχόμενος ο Κύριος, πρός τό εκούσιον Πάθος, τοίς Αποστόλοις έλεγεν εν τή οδώ. Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, καί παραδοθήσεται ο Υιός τού ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ούν καί ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ, και συσταυρωθώμεν, καί νεκρωθώμεν δι' αυτόν, ταίς τού βίου ηδοναίς, ίνα καί συζήσωμεν αυτώ, καί ακούσωμεν βοώντος αυτού, ουκέτι εις τήν επίγειον Ιερουσαλήμ, διά τό παθείν, αλλά αναβαίνω πρός τόν Πατέρά μου, καί Πατέρα υμών, καί Θεόν μου, καί Θεόν υμών, καί συνανυψώ υμάς εις τήν άνω Ιερουσαλήμ, εν τή Βασιλεία τών ουρανών. (Δίς)

Ήχος πλ. α'

Φθάσαντες πιστοί, τό σωτήριον Πάθος Χριστού τού Θεού, τήν άφατον αυτού μακροθυμίαν δοξάσωμεν, όπως τή αυτού ευσπλαγχνία, συνεγείρη καί ημάς, νεκρωθέντας τή αμαρτία, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος. (Δίς)

Ήχος πλ. α'

Κύριε, ερχόμενος πρός τό Πάθος, τούς ιδίους στηρίζων Μαθητάς έλεγες, κατ ιδίαν παραλαβών αυτούς. Πώς τών ρημάτων μου αμνημονείτε, ών πάλαι είπον υμίν, ότι Προφήτην πάντα ου γέγραπται εί μή εν Ιερουσαλήμ αποκτανθήναι; Νύν ούν καιρός εφέστηκεν, όν είπον υμίν, ιδού γάρ παραδίδομαι, αμαρτωλών χερσίν εμπαιχθήναι, οί καί σταυρώ με προσπήξαντες, ταφή παραδόντες, εβδελυγμένον λογιούνται ως νεκρόν, όμως θαρσείτε, τριήμερος γάρ εγείρομαι εις αγαλλίασιν πιστών καί ζωήν τήν αιώνιον. (Δίς)

Ήχος πλ. α'

Κύριε, πρός τό μυστήριον τό απόρρητον τής σής οικονομίας, ουκ εξαρκούσα η τών εκ Ζεβεδαίου μήτηρ, ητείτό σοι προσκαίρου βασιλείας τιμήν, τοίς εαυτής δωρήσασθαι τέκνοις, αλλ' αντί ταύτης, ποτήριον θανάτου επηγγείλω πιείν τοίς φίλοις σου, ο ποτήριον πρό τούτων, πιείν ο αυτός έλεγες, αμαρτημάτων καθαρτήριον. Διό σοι βοώμεν. Η σωτηρία τών ψυχών ημών, δόξα σοι. (Δίς)

Κύριε, τά τελεώτατα φρονείν, τούς οικείους παιδεύων Μαθητάς, μή ομοιούσθαι τοίς έθνεσιν έλεγες, εις τό κατάρχειν τών ελαχιστοτέρων, ουχ ούτω γάρ έσται υμίν τοίς εμοίς Μαθηταίς, ότι πτωχός θέλων υπάρχω, ο πρώτος ούν υμών, έστω πάντων διάκονος, ο δέ άρχων, ως ο αρχόμενος, ο προκριθείς δέ ως ο έσχατος, καί γάρ ελήλυθα αυτός τώ πτωχεύσαντι Αδάμ διακονήσαι, καί λύτρον δούναι αντί πολλών, τήν ψυχήν τών βοώντων μοι, Δόξα σοι.

Ήχος πλ. δ'

Τής ξηρανθείσης συκής διά τήν ακαρπίαν, τό επιτίμιον φοβηθέντες αδελφοί, καρπούς αξίους τής μετανοίας, προσάξωμεν Χριστώ, τώ παρέχοντι ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν...

Δευτέραν Εύαν τήν Αιγυπτίαν, ευρών ο δράκων, διά ρημάτων, έσπευδε κολακείαις, υποσκελίσαι τόν Ιωσήφ, αλλ' αυτός καταλιπών τόν χιτώνα, έφυγε τήν αμαρτίαν, καί γυμνός ουκ ησχύνετο, ως ο Πρωτόπλαστος, πρό τής παρακοής, αυτού ταίς ικεσίαις Χριστέ, ελέησον ημάς.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ρκζ'

Ευλογήσαι σε Κύριος εκ Σιών, ο ποιήησας τόν ουρανόν καί τήν γήν.

Στίχ. Μακάριοι πάντες οι φοβούμενοι τόν Κύριον.

Τής Εξόδου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α' 1-20)

Ταύτα τά ονόματα τών υιών Ισραήλ, τών εισπορευομένων εις Αίγυπτον, άμα Ιακώβ τώ πατρί αυτών, έκαστος πανοικί αυτών εισήλθοσαν. Ρουβήμ, Συμεών, Λευϊ, Ιούδας, Ισσάχαρ, Ζαβουλών, Βενιαμίν, Δάν, καί Νεφθαλείμ, Γάδ, καί Ασήρ. Iωσήφ δέ ήν εν Αιγύπτω. Ήσαν δέ πάσαι αί ψυχαί, αι εξελθούσαι εκ μηρού Ιακώβ, πέντε καί εβδομήκοντα. Ετελεύτησε δέ Ιωσήφ, καί πάντες οι αδελφοί αυτού, καί πάσα η γενεά εκείνη. Οι δέ υιοί Ισραήλ ηυξήθησαν, καί επληθύνθησαν, καί χυδαίοι εγένοντο, καί κατίσχυον σφόδρα σφόδρα, επλήθυνε δέ η γή αυτούς. Ανέστη δέ βασιλεύς έτερος επ' Αίγυπτον, ός ουκ ήδει τόν Ιωσήφ. Είπε δέ τώ έθνει αυτού. Ιδού τό έθνος τών υιών Ισραήλ μέγα πλήθος, καί ισχύει υπέρ ημάς, δεύτε ούν, κατασοφισώμεθα αυτούς, μήποτε πληθυνθή, καί ηνίκα άν ημίν συμβή πόλεμος, προστεθήσονται καί ούτοι πρός τούς υπεναντίους, καί εκπολεμήσαντες ημάς, εξελεύσονται εκ τής γής. Καί επέστησεν αυτοίς επιστάτας τών έργων, ίνα κακώσωσιν αυτούς εν τοίς έργοις, καί ωκοδόμησαν πόλεις οχυράς τώ Φαραώ, τήν τε Πειθώ, Ραμεσσή, καί τήν Ών, ή εστιν Ηλιούπολις. Καθότι δέ αυτούς εταπείνουν, τοσούτω πλείους εγίνοντο, καί ίσχυον σφόδρα σφόδρα. Καί εβδελύσσοντο οι Αιγύπτιοι από τών υιών Ισραήλ, καί κατεδυνάστευον οι Αιγύπτιοι τούς υιούς Ισραήλ βία, καί κατωδύνων αυτών τήν ζωήν εν τοίς έργοις τοίς σκληροίς τώ πηλώ, καί τή πλινθεία, καί πάσι τοίς έργοις τοίς εν τοίς πεδίοις, κατά πάντα τά έργα, ών κατεδουλούντο αυτούς μετά βίας. Καί είπεν ο βασιλεύς τών Αιγυπτίων ταίς μαίαις τών Εβραίων, τή μιά αυτών όνομα Σεπφόρα καί τό όνομα τής δευτέρας Φουά, καί είπεν αυταίς. Όταν μαιούσθε τάς Εβραίας, καί ώσι πρός τό τίκτειν, εάν μέν άρσεν ή, αποκτείνατε αυτό, εάν δέ θήλυ, περιποιείσθε αυτό. Εφοβήθησαν δέ αι μαίαι τόν Θεόν, καί ουκ εποίησαν καθ' ότι συνέταξεν αυταίς ο βασιλεύς Αιγύπτου, καί εζωογόνουν τά άρσενα. Εκάλεσε δέ ο βασιλεύς Αιγύπτου τάς μαίας, καί είπεν αυταίς. Τί ότι εποιήσατε τό πράγμα τούτο, καί εζωογονείτε τά άρσενα; Είπαν δέ αι μαίαι τώ Φαραώ, ουχ ως αι γυναίκες Αιγύπτου αι Εβραίαι, τίκτουσι γάρ πρίν ή εισελθείν πρός αυτάς τάς μαίας, καί έτικτον. Εύ δέ εποίει ο Θεός ταίς μαίαις, καί επλήθυνεν ο λαός, καί ίσχυε σφόδρα.

Προκείμενον Ήχος πλ. δ' Ψαλμός ρκη'

Ευλογήκαμεν υμάς εν ονόματι Κυρίου.

Στίχ. Πλεονάκις επολέμησάν με εκ νεότητός μου.

Ιώβ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 1-12)

Ανθρωπός τις ήν εν τή χώρα τή Αυσίτιδι, ώ όνομα Ιώβ, καί ήν ο άνθρωπος εκείνος άμεμπτος, δίκαιος, αληθινός, θεοσεβής, απεχόμενος από παντός πονηρού πράγματος. Εγένοντο δέ αυτώ υιοί επτά, καί θυγατέρες τρείς, καί ήν τά κτήνη αυτού, πρόβατα επτακισχίλια, κάμηλοι τρισχίλιαι, ζεύγη βοών πεντακόσια, θήλειαι όνοι νομάδες πεντακόσιαι, καί υπηρεσία πολλή σφόδρα, καί έργα μεγάλα ήν αυτώ επί τής γής, καί ήν ο άνθρωπος εκείνος ευγενής τών αφ' ηλίου ανατολών. Συμπορευόμενοι δέ οι υιοί αυτού πρός αλλήλους, εποίουν πότον καθ' εκάστην ημέραν, συμπαραλαμβάνοντες άμα καί τάς τρείς αδελφάς αυτών, εσθίειν καί πίνειν μετ αυτών. Καί ως άν συνετελέσθησαν αι ημέραι τού πότου, απέστελλεν Ιώβ, καί εκαθάριζεν αυτους ανιστάμενος τό πρωϊ, καί προσέφερε περί αυτών θυσίας, κατά τόν αριθμόν αυτών, καί μόσχον ένα περί αμαρτίας υπέρ τών ψυχών αυτών. Έλεγε γάρ Ιώβ. Μήποτε οι υιοί μου εν τή διανοία αυτών κακά ενενόησαν πρός τόν Θεόν. Όύτως ούν εποίει Ιώβ πάσας τάς ημέρας. Καί εγένετο ως ημέρα αύτη, καί ιδού, ήλθον οι Άγγελοι τού Θεού παραστήναι έναντι τού Κυρίου, καί ο Διάβολος ήλθε μετ' αυτών. Καί είπεν ο Κύριος τώ Διαβόλω, πόθεν παραγέγονας; καί αποκριθείς ο Διάβολος τώ Κυρίω είπε. Περιελθών τήν γήν, καί εμπεριπατήσας τήν υπ' ουρανόν, πάρειμι. Καί είπεν αυτώ ο Κύριος. Προσέσχες τή διανοία σου κατά τού θεράποντός μου Ιώβ; ότι ουκ έστιν αυτώ όμοιος τών επί τής γής, άνθρωπος άμεμπτος, δίκαιος, αληθινός, θεοσεβής, απεχόμενος από παντός πονηρού πράγματος; Απεκρίθη ο Διάβολος καί είπεν εναντίον Κυρίου. Μή δωρεάν Ιώβ σέβεται τόν Θεόν, ουχί σύ περιέφραξας τά έξω αυτού, καί τά έσω τής οικίας αυτού, καί τά έξω πάντων τών όντων αυτού κύκλω; τά δέ έργα τών χειρών αυτού ευλόγησας, καί τά κτήνη αυτού πολλά εποίησας επί τής γής; αλλά απόστειλον τήν χείρά σου, καί άψαι πάντων, ών έχει, ή μήν εις πρόσωπόν σου ευλογήσει σε. Τότε είπεν ο Κύριος τώ Διαβόλω, Ιδού, πάντα όσα εστίν αυτώ, δίδωμι εν τή χειρί σου, αλλ' αυτού μή άψη. Καί εξήλθεν ο Διάβολος από προσώπου Κυρίου.

Τό Ευαγγέλιον

Κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκείνω, καθημένου τού Ιησού...

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ

Ποίημα Ανδρέου Κρήτης

Ωδή β' Ήχος πλ. δ'

Ο Ειρμός

Πρόσεχε, ουρανέ καί λαλήσω, καί ανυμνήσω Χριστόν, τόν εκ Παρθένου, σαρκί επιδημήσαντα. (Δίς)

Συνέλθωμεν, τώ Χριστώ πρός τό όρος, τών Ελαιών μυστικώς, μετά τών Αποστόλων, συναυλισθώμεν αυτώ.

Εννόησον, ταπεινή μου καρδία, τίς η τού μύλωνος παραβολή, ήν προείπε Χριστός, καί νήψον λοιπόν.

Ετοίμαζε, σεαυτήν ώ ψυχή μου, πρός τήν σήν έξοδον, η παρουσία εγγίζει, τού αδεκάστου Κριτού.

Θεοτοκίον

Άχραντε, Θεοτόκε Παρθένε, μόνη Πανύμνητε, τόν Υιόν σου δυσώπει, υπέρ τών δούλων σου.

Ειρμός άλλος

Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι Θεός, ο πρίν γενέσθαι τό πάν, καί πρό τού στήναι τήν γήν καί τόν ουρανόν, γινώσκων τά πάντα, ως όλος ών εν Πατρί, καί όλον φέρων εν εμοί.

Λόγω συνέστησα, τόν ουρανόν άμα τή γή, συνήμην γάρ τώ Πατρί, καί διά λόγου φέρω, τόδε τό πάν, ως Λόγος σοφία καί δύναμις καί εικών, καί συνεργός καί ισουργός.

Τίς χρόνους έθετο; τίς ο αιώνας συντηρών; τίς ο τό πάν ορίζων καί συγκινών; ειμή ο ανάρχως συνών αεί τώ Πατρί, ώσπερ ακτίς εν τώ φωτί;

Ώ τής αμέτρου σου, φιλανθρωπίας Ιησού! εγνώρισας γάρ ημίν, τής συντελείας άνωθεν τόν καιρόν, καλύψας τήν ώραν, τρανώσας δέ τηλαυγώς, τά υποδείγμα, τα αυτής.

Πάντα επίστασαι, πάντα γινώσκεις Ιησού, ως έχων όλον εν σοί, τό πατρικόν αξίωμα θεϊκώς, καί όλον τόν Πνεύμα, εμφύτως φέρων εν σοί, τό συναϊδιον Πατρί.

Δέσποτα Κύριε, ο τών αιώνων ποιητής, αξίωσον καί ημάς, τής ιεράς εκείνης τότε φωνής, ακούσαι καλούσης, τούς εκλεκτούς τού Πατρός, εις Βασιλείαν ουρανών.

Δόξα...

Άναρχε άκτιστε, Τριάς, αμέριστε Μονάς η τρία ούσα και έν, Πατήρ Υιός καί Πνεύμα, είς ο Θεός, προσδέχου τόν ύμνον, εκ τών πηλίνων γλωσσών, ως εκ στομάτων φλογερών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σκήνωμα άγιον, ώφθης Παρθένε τού Θεού, εν σοί γάρ τών ουρανών ο Βασιλεύς, οικήσας σωματικώς, προήλθεν ωραίος, τόν άνθρωπον εν αυτώ, αναμορφώσας θεϊκώς.

Κάθισμα Ήχος β'

Ευσπλαγχνίας

Ευσπλαγχνία κινούμενος Χριστέ, εκουσίως προέρχη τού παθείν ευεργέτα, θέλων τών παθών ημάς λυτρώσασθαι, καί τής εν τώ Άδη κατακρίσεως, διό σου τά τίμια ανυμνούμεν Παθήματα, καί δοξάζομεν Σωτήρ, τήν άκραν σου πάντες συγκατάβασιν.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Άγγελοι καί ουρανοί, τόν επί θρόνου δόξης εποχούμενον, καί ως Θεόν απαύστως δοξαζόμενον, ευλογείτε, υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας. (Δίς)

Πάντως ήκουσας ψυχή, πώς ο Χριστός τοίς θείοις Μαθηταίς αυτού, προανεφώνει λέγων τήν συντέλειαν, σύ δέ γνούσα τό τέλος, ετοιμάζου λοιπόν, καιρός εξόδου ήκει.

Έγνως άγονε ψυχή, τού πονηρού οικέτου τό υπόδειγμα, φοβού καί μή αμέλει τού χαρίσματος, ού εδέξω, ουχ ίνα κατακρύψης εις γήν, αλλ' ίνα εμπορεύση.

Φαιδρυνέσθω η λαμπάς, υπερεκχείσθω ταύτης καί τό έλαιον, ως ταίς Παρθένοις τότε η συμπάθεια, ίνα εύρης ψυχή μου, τόν νυμφώνα τότε, Χριστού ανεωγμένον.

Εν Σαββάτω τήν φυγήν, καί εν χειμώνι λέγων ο Διδάσκαλος, τήν τής εβδόμης ζάλην προαινίττεται, τού παρόντος αιώνος, εν ώ ώσπερ χειμών, τό τέλος επανήξει.

Ώσπερ τάχος αστραπής διερχομένης, ούτω τότε έσεσθαι, τήν φοβεράν εκείνην τού Δεσπότου σου παρουσίαν ψυχή μου, ήκουσας, ετοίμη, λοιπόν γενέσθαι σπεύσον.

Όταν έλθη ο Κριτής, εν χιλιάσι τότε, μυριάσι τε Αγγελικών ταγμάτων καί Δυνάμεων, ποίος φόβος ψυχή μου; ποίος τρόμος οίμοι! γυμνών εστώτων πάντων;

Δόξα...

Είς Θεός ούν η Τριάς, ου τού Πατρός εκ στάντος εις υιότητα, ουδέ Υιού τραπέντος εις εκπόρευσιν, αλλ' ιδία καί άμφω, φώς Θεόν τά τρία, δοξάζω εις αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ταίς πρεσβείαις ο Θεός, τής Θεοτόκου δέχου τήν ευχήν ημών, αντικατάπεμψον δέ τά ελέη σου, επί πάντας πλουσίως, καί τήν σήν παράσχου, ειρήνην τώ λαώ σου.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Τόν προδηλωθέντα, εν όρει τώ Νομοθέτη, εν πυρί καί βάτω, τόκον τόν τής Αειπαρθένου, εις ημών τών πιστών σωτηρίαν, ύμνοις ασιγήτοις μεγαλύνωμεν.

Ήκουσας ψυχή, τού Κριτού προαναφωνούντος, καί διδάσκοντός τε, τής συντελείας τόν χρόνον, ετοίμαζε τά πρός τήν έξοδον έργα, μήπως ως αδόκιμος, Θεού εκριφής.

Από τής συκής, ώ ψυχή, διδάσκου τό τέλος, όταν απαλώση τά φύλλα, καί εκφύη τούς κλάδους, θέρους ώρα λοιπόν, καί σύ όταν ταύτα ίδης, γνώθι ότι επί θύραις εστίν.

Τίς εκτός σου άλλος, τόν σόν γινώσκει Πατέρα; ή τίς πλήν σου οίδε, τήν ώραν ή τήν ημέραν; παρά σοί γάρ οι θησαυροί τής σοφίας πάντες ενυπάρχουσι Χριστέ ο Θεός.

Βίβλοι ανοιγήσονται, τών τε θρόνων τεθέντων, πράξεις διελέγχονται, γυμνών εστώτων πάντων, ου μαρτύρων ου κατηγόρων παρόντων, τετραχηλισμένα γάρ τά πάντα Θεώ.

Έρχεται ο πάντων Κριτής, αχθήναι εις κρίσιν, ο επί τού θρόνου, τών Χερουβίμ εφεδρεύων, ως υπεύθυνος παραστήναι Πιλάτω, καί πάντα παθείν, ίνα σωθή ο Αδάμ.

Ήγγικε τό Πάσχα, ημών τό μέγα καί θείον, μετά δύο γάρ ο Χριστός, προδιδάσκει ημέρας, τήν τού Πάθους προδιαγράφων ημέραν, εν ή τώ Πατρί θύμα προσάγεται.

Παρά τώ Σταυρώ σου, Σωτήρ εστώσα η Μήτηρ, καί τήν άδικόν σου σφαγήν, καθορώσα εβόα. Οίμοι Τέκνον εμόν, τό άδυτον φέγγος, λάμψον πάσιν Ήλιε τής δόξης τό φώς.

Δόξα...

Ώ Μονάς αγία, Τριάς η μία θεότης, καί τριάς Μονάς ο Θεός, τρισυπόστατε φύσις, η ομότιμος καί αμέριστος δόξα, ρύσαι τών κινδύνων τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Δέχου τήν Μητέρα, τήν σήν Χριστέ εις πρεσβείαν, ίνα ταίς ικεσίαις αυτής, ειρηνεύσης τόν Κόσμον, καί κρατύνης τής βασιλείας τά σκήπτρα, καί τάς Εκκλησίας σου συνάψης εις έν.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Τροπάριον

Ήχος πλ. δ'

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τώ μέσω τής νυκτός, καί μακάριος ο δούλος, όν ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δέ πάλιν, όν ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ούν ψυχή μου, μή τώ ύπνω κατενεχθής, ίνα μή τώ θανάτω παραδοθής, καί τής Βασιλείας έξω κλεισθής, αλλά ανάνηψον κράζουσα. Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Θεός, διά τής Θεοτόκου, ελέησον ημάς. (εκ γ' )

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τόν Νυμφίον αδελφοί αγαπήσωμεν, τάς λαμπάδας εαυτών ευτρεπίσωμεν, εν αρεταίς εκλάμποντες καί πίστει ορθή, ίνα ως αι φρόνιμοι, τού Κυρίου παρθένοι, έτοιμοι εισέλθωμεν, σύν αυτώ εις τούς γάμους, ο γάρ Νυμφίος δώρον ως Θεός, πάσι παρέχει τόν άφθαρτον στέφανον.

Δόξα... Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Βουλευτήριον Σωτήρ, παρανομίας κατά σού, Ιερείς καί Γραμματείς, φθόνω αθροίσαντες δεινώς, εις προδοσίαν εκίνησαν τόν Ιούδαν, όθεν αναιδώς, εξεπορεύετο, ελάλει κατά σού, τοίς παρανόμοις λαοίς. Τί μοι φησί παρέχετε, καγώ υμίν αυτόν παραδώσω εις χείρας υμών; Τής κατακρίσεως τούτου ρύσαι, Κύριε τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν σοφίαν καί Λόγον

Ιούδας τή γνώμη φιλαργυρεί, κατά τού Διδασκάλου ο δυσμενής, κινείται βουλεύεται, μελετά τήν παράδοσιν, τού φωτός εκπίπτει, τό σκότος δεχόμενος, συμφωνεί τήν πράσιν, πωλεί τόν ατίμητον, όθεν καί αγχόνην, αμοιβήν ών περ έδρα, ευρίσκει ο άθλιος, καί επώδυνον θάνατον. Τής αυτού ημάς λύτρωσαι, μερίδος Χριστέ ο Θεός, τών πταισμάτων άφεσιν δωρούμενος, τοίς εορτάζουσι πόθω, τό άχραντον Πάθος σου.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Τό κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον

Τώ καιρώ εκείνω, συμβούλιον έλαβον...

Κοντάκιον Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Τήν ώραν ψυχή, τού τέλους εννοήσασα, καί τήν εκκοπήν, τής συκής δειλιάσασα, τό δοθέν σοι τάλαντον, φιλοπόνως έργασαι ταλαίπωρε, γρηγορούσα καί κράζουσα. Μή μείνωμεν έξω τού νυμφώνος Χριστού.

Ο Οίκος

Τί ραθυμείς αθλία ψυχή μου; τί φαντάζη ακαίρως μερίμνας αφελείς; τί ασχολείς πρός τά ρέοντα; εσχάτη ώρα εστίν απάρτι, καί χωρίζεσθαι μέλλομεν τών ενταύθα, έως καιρόν κεκτημένη, ανάνηψον κράζουσα. Ημάρτηκά σοι Σωτήρ μου, μή εκκόψης με, ώσπερ τήν άκαρπον συκήν, αλλ' ως εύσπλαγχνος Χριστέ, κατοικτείρησον, φόβω κραυγάζουσαν. Μή μείνωμεν έξω τού νυμφώνος Χριστού.

Συναξάριον

Τή αγία καί μεγάλη Τρίτη, τής τών δέκα Παρθένων παραβολής, τής εκ τού ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα.

Στίχοι

· Τρίτη μεγίστη Παρθένους δέκα φέρει,

· Νίκην φερούσας αδεκάστου Δεσπότου.

Αλλ' ώ Νυμφίε Χριστέ, μετά τών φρονίμων ημάς συναρίθμησον Παρθένων, καί τή εκλεκτή σου σύνταξον ποίμνη, καί ελέησον ημάς. Αμήν.

Ποίημα Κοσμά Μοναχού

Ωδή η' Ήχος β'

Ο Ειρμός

Τώ δόγματι, τώ τυραννικώ, οι όσιοι τρείς Παίδες μή πεισθέντες, εν τή καμίνω βληθέντες, Θεόν ωμολόγουν ψάλλοντες. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.

Ραθυμίαν, άποθεν ημών, βαλλώμεθα, καί φαιδραίς ταίς λαμπάσι, τώ αθανάτω Νυμφίω Χριστώ, ύμνοις συναντήσωμεν. Ευλογείτε βοώντες, τά έργα τόν Κύριον.

Ικανούσθω, τό κοινωνικόν, ψυχής ημών έλαιον εν αγγείοις, όπως επάθλων μή θέντες καιρόν εμπορίας, ψάλλωμεν. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.

Τό τάλαντον, όσοι πρός Θεού, εδέξασθε ισοδύναμον χάριν, επικουρία τού δόντος Χριστού, αυξήσατε ψάλλοντες. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Καταβασία

Τώ δόγματι, τώ τυραννικώ, οι όσιοι τρείς Παίδες μή πεισθέντες, εν τή καμίνω βληθέντες, Θεόν ωμολόγουν ψάλλοντες. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Η τόν αχώρητον Θεόν, εν γαστρί χωρήσασα, καί χαράν τώ Κόσμω κυήσασα, σέ υμνούμεν, Παναγία Παρθένε.

Τοίς Μαθηταίς ο αγαθός, γρηγορείτε έφησας, ή γάρ ώρα ήξει ο Κύριος, αγνοείτε, αποδούναι εκάστω.

Εν τή δευτέρα σου φρικτή, παρουσία Δέσποτα, δεξιοίς προβάτοις με σύνταξον, τών πταισμάτων, παριδών μου τά πλήθη.

Καταβασία

Η τόν αχώρητον Θεόν, εν γαστρί χωρήσασα, καί χαράν τώ Κόσμω κυήσασα, σέ υμνούμεν, Παναγία Παρθένε.

Εξαποστειλάριον

Ήχος γ'

Τόν νυμφώνά σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον καί ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ, λάμπρυνόν μου τήν στολήν τής ψυχής, Φωτοδότα καί σώσόν με. (εκ γ')

Εις τούς Αίνους

Ιδιόμελα Ήχος α'

Εν ταίς λαμπρότησι τών Αγίων σου, πώς εισελεύσομαι ο ανάξιος; εάν γάρ τολμήσω συνεισελθείν εις τόν νυμφώνα, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι τού γάμου, καί δέσμιος εκβαλούμαι υπό τών Αγγέλων, καθάρισον Κύριε, τόν ρύπον τής ψυχής μου, καί σώσόν με ως φιλάνθρωπος. (Δίς)

Ήχος β'

Ο τή ψυχής ραθυμία νυστάξας, ου κέκτημαι Νυμφίε Χριστέ, καιομένην λαμπάδα τήν εξ αρετών, καί νεάνισιν ωμοιώθην μωραίς, εν καιρώ τής εργασίας ρεμβόμενος, τά σπλάγχνα τών οικτιρμών σου, μή κλείσης μοι Δέσποτα, αλλ' εκτινάξας μου τόν ζοφερόν ύπνον εξανάστησον, καί ταίς φρονίμοις συνεισάγαγε Παρθένοις, εις νυμφώνα τόν σόν, όπου ήχος καθαρός εορταζόντων, καί βοώντων απαύστως. Κύριε δόξα σοι. (Δίς)

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Τού κρύψαντος τό τάλαντον, τήν κατάκρισιν, ακούσασα ψυχή, μή κρυπτε λόγον Θεού, κατάγγελλε τά θαυμάσια αυτού, ίνα πλεονάζουσα τό χάρισμα, εισέλθης, εις τήν χαράν τού Κυρίου σου.

Εις τά Απόστιχα

Ιδιόμελα Ήχος πλ. β'

Δεύτε πιστοί, επεργασώμεθα προθύμως τώ Δεσπότη, νέμει γάρ τοίς δούλοις τόν πλούτον, καί αναλόγως έκαστος, πολυπλασιάσωμεν, τό τής χάριτος τάλαντον. Ο μέν σοφίαν κομιείτω, δι' έργων αγαθών. Ο δέ λειτουργίαν λαμπρότητος επιτελείσθω, κοινωνείτω δέ τού λόγου, πιστος τώ αμυήτω, καί σκορπιζέτω τόν πλούτον, πένησιν άλλος, ούτω γάρ τό δάνειον πολυπλασιάσομεν, καί ως οικονόμοι πιστοί τής χάριτος, δεσποτικής χαράς αξιωθώμεν, αυτής ημάς καταξίωσον, Χριστε ο Θεός, ως φιλάνθρωπος.

Όταν έλθης εν δόξη μετ' Αγγελικών Δυνάμεων, καί καθίσης εν θρόνω Ιησού διακρίσεως, μή με Ποιμήν αγαθέ διαχωρίσης, οδούς δεξιάς γάρ οίδας, διεστραμμέναι δέ εισιν αι ευώνυμοι, μή ούν ερίφοις με, τόν τραχύν τή αμαρτία συναπολέσης, αλλά τοίς εκ δεξιών, συναριθμήσας προβάτοις, σώσόν με ως φιλάνθρωπος.

Ο Νυμφίος ο κάλλει ωραίος, παρά πάντας ανθρώπους, ο συγκαλέσας ημάς, πρός εστίασιν πνευματικήν τού νυμφώνός σου, τήν δυσείμονά μου μορφήν, τών πταισμάτων απαμφίασον, τή μεθέξει τών παθημάτων σου, καί στολήν δόξης κοσμήσας, τής σής ωραιότητος, δαιτυμόνα φαιδρόν ανάδειξον, τής Βασιλείας σου ως εύσπλαγχνος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος βαρύς

Ιδού σοι τό τάλαντον, Δεσπότης εμπιστεύει ο ψυχή μου, φόβω δέξαι τό χάρισμα, δάνεισαι τώ δεδωκότι, διάδος πτωχοίς, καί κτήσαι φίλον τόν Κύριον, ίνα στής εκ δεξιών αυτού, όταν έλθη φωνής. Είσελθε εν δόξη, καί ακούσης μακαριας δούλε, εις τήν χαράν τού Κυρίου σου, Αυτής αξίωσόν με, Σωτήρ τόν πλανηθέντα, διά τό μέγα σου έλεος.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος α'

Τοίς αμέτρως πταίουσι, πλουσίως συγχώρησον Σωτήρ, αξίωσον ημάς, ακατακρίτως προσκυνήσαί σου τήν αγίαν Ανάστασιν, πρεσβείαις τής αχράντου σου Μητρός, μόνε πολυέλεε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ρκθ'

Ότι παρά τώ Κυρίω τό έλεος, καί πολλή παρ αυτώ λύτρωσις.

Στίχ. Εκ βαθέων εκέκραξά σοι Κύριε.

Προφητείας Ιεζεκιήλ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 21-28)

Εν τώ πορεύεσθαι τά ζώα, επορεύοντο και οι τροχοί, καί εν τώ εστάναι αυτά, ειστήκεισαν, καί εν τώ εξαίρειν αυτά από τής γής, εξ ήροντο σύν αυτοίς καί οΙ τροχοί, διότι πνεύμα ζωής ήν εν τοίς τροχοίς καί ομοίωμα υπέρ κεφαλής αυτών τών ζώων, ωσεί στερέωμα, ως όρασις κρυστάλλου, εκτεταμένον επί τών πτερύγων αυτών επάνωθεν, καί υποκάτω τού στερεώματος, αι πτέρυγες αυτών εκτεταμέναι, πτερυσσόμεναι ετέρα τή ετέρα, εκάστω δύο συνεζευγμέναι, καί επικαλύπτουσαι τά σώματα αυτών. Καί ήκουον τήν φωνήν τών πτερύγων αυτών, εν τώ πτερύσσεσθαι αυτά, ως φωνήν ύδατος πολλού, καί ως φωνήν Θεού Σαδαϊ ικανού, εν τώ πορεύεσθαι αυτά, φωνή τού λόγου, ως παρεμβολής, καί εν τώ εστάναι αυτά, φωνη κατέπαυον αι πτέρυγες αυτών. Καί ιδού φωνή υπεράνωθεν τού στερεώματος, τού όντος υπέρ κεφαλής αυτών, εν τώ εστάναι αυτά, ανίεντο αι πτέρυγες αυτών, καί υπεράνω τού στερεώματος τού υπέρ κεφαλής αυτών, ως όρασις λίθου Σαπφείρου, ομοίωμα θρόνου επ' αυτού, καί επί τού ομοιώματος τού θρόνου, ομοίωμα ως είδος ανθρώπου άνωθεν. Καί είδον ως όψιν ηλέκτρου, ως όρασιν πυρός έσωθεν αυτού κύκλω, από οράσεως οσφύος καί επάνω, καί από οράσεως οσφύος έως κάτω, είδον όρασιν πυρός, καί τό φέγγος αυτού κύκλω, ως όρασις τόξου, όταν ή εν τή νεφέλη, εν ημέρα υετού, ούτως η στάσις τού φέγγους κύκλωθεν. Αύτη η όρασις ομοιώματος δόξης Κυρίου.

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ρλ'

Ελπισάτω Ισραήλ επί τόν Κύριον, από τού νύν, καί έως τού αιώνος.

Στίχ. Κύριε, ουχ υψώθη η καρδία μου.