ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΛΥΧΝΙΚΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς', καί ψάλλομεν τά επόμενα, Στιχηρά Ιδιόμελα.

Ήχος πλ. δ'

Χαίρε καί ευφραίνου πόλις Σιών, τέρπου καί αγάλλου η Εκκλησία τού Θεού. Ιδού γάρ ο Βασιλεύς σου παραγέγονεν εν δικαιοσύνη, επί πώλου καθεζόμενος, υπό Παίδων ανυμνούμενος. Ωσαννά εν τοίς υψίστοις, ευλογημένος εί, ο έχων πλήθος οικτιρμών, ελέησον ημάς. (Δίς)

Ήλθεν ο Σωτήρ σήμερον, επί τήν πόλιν Ιερουσαλήμ, πληρώσαι τήν γραφήν, καί πάντες έλαβον εν ταίς χερσί βαϊα, τούς δέ χιτώνας υπεστρώννυον αυτώ, γινώσκοντες, ότι αυτός εστιν ο Θεός ημών, ώ τά Χερουβίμ βοά απαύστως. Ωσαννά εν τοίς υψίστοις, ευλογημένος εί, ο έχων πλήθος οικτιρμών, ελέησον ημάς. (Δίς)

Ο τοίς Χερουβίμ εποχούμενος, καί υμνούμενος υπό τών Σεραφίμ, επέβης επί πώλου, Δαυϊτικώς Αγαθέ, καί Παίδές σε ανύμνουν θεοπρεπώς. Ιουδαίοι εβλασφήμουν παρανόμως, τό ακάθεκτον τών εθνών, η καθέδρα τού πώλου προετύπου, εξ απιστίας εις πίστιν μεταποιούμενον. Δόξα σοι Χριστέ, ο μόνος ελεήμων, καί φιλάνθρωπος. (Δίς)

Δόξα...

Χαίρε καί ευφραίνου πόλις Σιών, τέρπου καί αγάλλου η Εκκλησία τού Θεού. Ιδού γάρ ο Βασιλεύς σου παραγέγονεν εν δικαιοσύνη, επί πώλου καθεζόμενος, υπό Παίδων ανυμνούμενος. Ωσαννά εν τοίς υψίστοις, ευλογημένος εί, ο έχων πλήθος οικτιρμών, ελέησον ημάς.

Καί νύν...

Ο τοίς Χερουβίμ εποχούμενος, καί υμνούμενος υπό τών Σεραφίμ, επέβης επί πώλου, Δαυϊτικώς Αγαθέ, καί Παίδές σε ανύμνουν θεοπρεπώς. Ιουδαίοι εβλασφήμουν παρανόμως, τό ακάθεκτον τών εθνών, η καθέδρα τού πώλου προετύπου, εξ απιστίας εις πίστιν μεταποιούμενον. Δόξα σοι Χριστέ, ο μόνος ελεήμων, καί φιλάνθρωπος.

Προκείμενον Ήχος πλ. δ'

Ιδού δή ευλογείτε τόν Κύριον, πάντες οι δούλοι, Κυρίου.

Στίχ. Οι εστώτες εν οίκω Κυρίου.

Εις τά Απόστιχα

Ιδιόμελα Ήχος β'

Εκ βαϊων καί κλάδων, ως εκ θείας Εορτής εις θείαν μεταβάντες Εορτήν, πρός σεβασμίαν τών Χριστού Παθημάτων, πιστοί συνδράμωμεν, τελετήν σωτήριον, καί τούτον υπέρ ημών, πάθος υφιστάμενον, κατοπτεύσωμεν εκούσιον, αυτώ δέ τόν ύμνον, ευχαριστούντες αναμέλψωμεν, αρμόδιον ανακράζοντες. Η τής ευσπλαγχνίας πηγή, καί τής σωτηρίας λιμήν, Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Άσατε τώ Κυρίω άσμα καινόν.

Ήχος γ'

Φοβερόν τό εμπεσείν, εις χείρας Θεού ζώντος, ούτος Κριτής εστιν, ενθυμήσεων καί εννοιών καρδίας, μηδείς εισέλθη πειράζων, τήν πίστιν τήν αμώμητον, αλλ' εν πραότητι καί φόβω, Χριστώ προσέλθωμεν, ίνα λάβωμεν έλεον, καί χάριν εύρωμεν, εις εύκαιρον βοήθειαν.

Στίχ. Είδοσαν πάντα τά πέρατα τής γής τό σωτήριον τού Θεού ημών.

Ήχος βαρύς

Συναγωγή πονηρά καί μοιχαλίς, η τώ ιδίω ανδρί, μή φυλάξασα πίστιν, τί κατέχεις διαθήκην, ής ουκ ής κληρονόμος; τί καυχάσαι εν Πατρί, τόν Υιόν αθετήσασα; τούς Προφήτας ουκ εδέξω, τόν ΥΙόν καταγγείλαντας; κάν τά ίδια τέκνα αισχύνθητι, ούτω βοώντα. Ωσαννά τώ Υιώ Δαυϊδ, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου.

Δόξα...

Εκ βαϊων καί κλάδων, ως εκ θείας Εορτής εις θείαν μεταβάντες Εορτήν, πρός σεβασμίαν τών Χριστού Παθημάτων, πιστοί συνδράμωμεν, τελετήν σωτήριον, καί τούτον υπέρ ημών, πάθος υφιστάμενον, κατοπτεύσωμεν εκούσιον, αυτώ δέ τόν ύμνον, ευχαριστούντες αναμέλψωμεν, αρμόδιον ανακράζοντες. Η τής ευσπλαγχνίας πηγή, καί τής σωτηρίας λιμήν, Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν...

Φοβερόν τό εμπεσείν, εις χείρας Θεού ζώντος, ούτος Κριτής εστιν, ενθυμήσεων καί εννοιών καρδίας, μηδείς εισέλθη πειράζων, τήν πίστιν τήν αμώμητον, αλλ' εν πραότητι καί φόβω, Χριστώ προσέλθωμεν, ίνα λάβωμεν έλεον, καί χάριν εύρωμεν, εις εύκαιρον βοήθειαν.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σού, ευλουημένη σύ εν γυναιξί, καί ευλοημένος ο καρπός τής κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες τών ψυχών ημών.

ΤΗ ΑΥΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ

Ψάλλομεν τό επόμενον Τριώδιον. Ποίημα τού κυρίου Ανδρέου Κρήτης.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Τώ συντρίψαντι

Ιωσήφ τήν σωφροσύνην, μιμησώμεθα πιστοί, γνώμεν τόν τιμήσαντα, τήν τών ανθρώπων λογικήν ουσίαν, πάση φυλακή πολιτευσάμενοι, δι' αρετής πρακτικής.

Τών καλών η απραξία, ωμοιώθη τή συκή, ταύτην ούν εκκλίνωμεν, μή ξηρανθώμεν ως εκείνη τότε, τήν συναγωγήν φύλλοις πυκάζουσαν, προϋπογράφουσα.

Τήν εικόνα τού Δεσπότου, υπογράφων Ιωσήφ, λάκκω κατατίθεται, απεμπολείται υπό τών συγγόνων, πάντα υπομένει ο αοίδιμος, εις τύπον όντως Χριστού.

Τής συκής τήν ακαρπίαν, εκφυγόντες αδελφοί, γνώμεν τό υπόδειγμα, μή ξηρανθώμεν ως εκείνη τότε, ότε επανάγων ο φιλάνθρωπος, ήλθε πεινών επ' αυτήν.

Ιησούς υπέρ τού Κόσμου, επειγόμενος παθείν, θέλων συνανέρχεται, τοίς Μαθηταίς αυτού, επί τήν πόλιν Ιερουσαλήμ, πρός τό εκούσιον, Πάθος, ο ήλθε παθείν.

Κολληθέντες τώ Κυρίω, πάντα σπεύδοντι παθείν, έτοιμοι γενώμεθα, πρός εμπαιγμόν, πρός εμπτυσμούς, πρός χλεύην, όπως τοίς αχράντοις αυτού Πάθεσι, συνδοξασθώμεν πιστοί.

Πάθη πάθεσιν ιάται, ο παθών υπέρ ημών, έλων γάρ προσίεται, τή καθ' ημάς ανθρωπίνη ουσία, τά ζωοποιά αυτού Παθήματα, ίνα σωθώμεν ημείς.

Δόξα...

Τρία άναρχα δοξάζω, τρία άγια υμνώ, τρία συναϊδια, εν ουσιότητι μιά κηρύττω, εις γάρ εν Πατρί Υιώ καί Πνεύματι, δοξολογείται Θεός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η μέν ράβδος Μωϋσέως, καί η ράβδος Ααρών, ξένην μεταποίησιν, καί υπέρ νούν οικονομίαν έσχον, σού δέ η νηδύς Θεογεννήτρια, τόκον καινίζει καινόν.

Κάθισμα Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τής συκής τό έγκλημα, μή σε προφθάση, αλλ' ευκάρπους σπούδασον, καρδίας αύλαξι ψυχή, τώ ποιητή σου Χριστώ αγαγείν, εν μετανοία αυτώ προσκομίζουσα.

Ωδή η'

Τόν εν Όρει, αγίω δοξασθέντα

Σωφροσύνη, κοσμήσαντες τόν βίον, καί φρονήσει, φυλάξαντες τήν πίστιν, δικαιοσύνης τρόπους πορισώμεθα, ίνα εν ανδρεία, συνακολουθούντες, Χριστώ συσταυρωθώμεν.

Άλλην Εύαν, ευρών τήν Αιγυπτίαν, ουκ εκλάπη, πρός ανοσιουργίαν, ο Πατριάρχης Ιωσήφ, αλλ' έστηκεν, ώσπερ τις αδάμας, υπό τών παθών, μή αλούς τής αμαρτίας.

Παροδεύων, τού βίου τάς πορείας, ο Σωτήρ μου, επείνασας βουλήσει, τήν σωτηρίαν πάντων εφιέμενος, τούτο γάρ επείνας, τήν επιστροφήν, τών εκ σού αποσφαλέντων.

Ο Προπάτωρ, γευσάμενος τού ξύλου, ως εγνώσθη, γυμνός κατησχυμμένος, φύλλα συκής λαβών περιεζώσατο, τήν συναγωγήν γάρ, απογυμνωθείσαν, Χριστού προδιετύπου.

Ετοιμάζου, ψυχή πρό τής εξόδου, ευτρεπίζου, πρός τόν εκείθεν βίον, καί τώ Χριστώ παθείν διά σέ σπεύδοντι, ίνα σέ δοξάση, σπεύσον συμπαθείν, καί θανείν καί σταυρωθήναι.

Πώς μή φρίξη, ο θάνατος Σωτήρ μου; πώς μή πτήξη, ο Άδης συναντών σοι, κατ ευδοκίαν πρός το Πάθος σπεύδοντι, καί υπέρ αδίκων, δίκαιον ορών σε, παθείν εληλυθότα;

Τού Λαζάρου, τήν έγερσιν ορώντες, Ιουδαίοι, Ιερείς καί Λευϊται, συνωμοσίαν φθόνω συσκευάσαντες, δόλω προδοσίας, τόν Χριστόν προυδίδουν, εις θάνατον Πιλάτω.

Η Αμνάς σου, καί δούλη καί Παρθένος, πρός τό Πάθος, ορμώντά σε ορώσα, καί τήν ψυχήν υπέρ ημών προθέμενον, τόν καλόν Ποιμένα, σπλάγχνοις μητρικοίς, επί σοί προσωδυνάτο.

Δόξα...

Ως Μονάδα, τή ουσία υμνώ σε, ως Τριάδα, τοίς προσώποις σε σέβω, Πάτερ Υιέ, καί Πνεύμα τό πανάγιον, άναρχον τό κράτος, τής σής Βασιλείας, δοξάζω εις αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Δυσωπεί σε, Χριστέ η, Θεοτόκος, ικετεύει, τών Μαθητών ο δήμος. Τήν σήν ειρήνην δώρησαι τώ Κόσμω σου, καί τούς οικτιρμούς σου, χάρισαι πλουσίως, ημίν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Αλλότριον τών μητέρων

Αλλότριον τών ασέμνων η σωφροσύνη καί ξένον τοίς δικαίοις η παρανομία. Ιωσήφ δέ ο μέγας, εξέκλινε τήν αμαρτίαν, καί σωφροσύνης εχρημάτισεν εικών, καί τύπος όντως Χριστού.

Αλλότριον τών ανόμων η ευνομία, καί ξένον τοίς απίστοις η θεογνωσία, Ιουδαίοι δέ ταύτα, απώσαντο δι' ανομίαν, διό καί μόνοι εκληρώσαντο, καθάπερ η συκή τήν αράν.

Επείνασε τών ανθρώπων τήν σωτηρίαν, ζωής υπάρχων άρτος, ο Χριστός καί Θεός, μου, ως συκήν δέ προφθάσας, τήν άκαρπον συναγωγήν, φύλλοις κομώσαν νομικοίς αυτήν, ως είδε κατηράσατο.

Τήν νομικήν ακαρπίαν προκατηράσω, ως φύλλα εξανθούσαν, του γράμματος σκιώδη γνώμην, τούς καρπούς δέ τών έργων ουκ έχουσαν δι' ανομίαν, ημάς δέ πάντας τούς τής χάριτος, υιούς Σωτήρ ευλόγησον.

Η ράβδος μέν Μωϋσέως τό πρίν εις όφιν, η Ααρών δέ ράβδος, εις χλωρόν μετεβλήθη, καί εξήνθησε φύλλα, η άκαρπος καί ξηρανθείσα, συναγωγή δέ η παράνομος, εις άκαρπον μετήχθη συκήν.

Ετοίμαζε Ιουδαία τούς Ιερείς σου, ευτρέπιζε τάς χείρας πρός θεοκτονίαν. Ιδού γάρ ήλθε πραϋς, καί ήσυχος επί τό Πάθoς, αμνός υπάρχων καί ποιμήν ημών, Χριστός ο Βασιλεύς Ισραήλ.

Υπόδεξαι Ιουδαία τόν Βασιλέα, ιδού γάρ πρός τό Πάθος, έρχεται εκουσίως, ίνα πάθη καί σώση, τούς κράζοντας ακαταπαύστως. Ευλογημένος ο ερχόμενος, Σταυρώ σώσαι τά σύμπαντα.

Μετέστρεψεν Ιουδαία τάς εορτάς σου, εις πένθος ο Δεσπότης, κατά τήν προφητείαν, θεοκτόνος γάρ ώφθης, τού στρέψαντος ποτέ τήν πέτραν, καί τήν ακρότομον εις ύδατα, καί λίμνας καθώς ψάλλει Δαυϊδ.

Δόξα...

Αλλότριον τοίς ανόμοις τό σέ δοξάζειν, τήν άναρχον ουσίαν, Πατέρα, καί Υιόν, καί τό άγιον Πνεύμα, τήν άκτιστον παντοκρατορίαν, δι' ής ο σύμπας Κόσμος ήδρασται, τώ νεύματι τού θείου κράτους αυτής.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Προσάγομεν εις πρεσβείαν τήν Θεοτόκον, αυτής ταίς ικεσίαις καί τών σών Αποστόλων, κοινωνούς ημάς ποίησον, Δέσποτα τών αγαθών σου, καί τής λαμπρότητος αξίωσον, Σωτήρ τής Αναστάσεώς σου.

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τόν Εξάψαλμον, ψάλλομεν αργώς καί μετά μέλους εις Ήχον πλ. δ' τό, Αλληλούϊα. Είθ' ούτω, τό παρόν Τροπάριον, μετά μέλους καί αυτό.

Ήχος πλ. δ'

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τώ μέσω τής νυκτός, καί μακάριος ο δούλος, όν ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δέ πάλιν, όν ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ούν ψυχή μου, μή τώ ύπνω κατενεχθής, ίνα μή τώ θανάτω παραδοθής, καί τής βασιλείας έξω κλεισθής, αλλά ανάνηψον κράζουσα. Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Θεός, διά τής Θεοτόκου ελέησον ημάς (εκ τρίτου).

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τά Πάθη τά σεπτά, η παρούσα ημέρα, ως φώτα σωστικά, ανατέλλει τώ Κόσμω, Χριστός γάρ επείγεται, τού παθείν αγαθότητι, ο τά σύμπαντα, εν τή δρακί περιέχων, καταδέχεται, αναρτηθήναι εν ξύλω, τού σώσαι τόν άνθρωπον.

Δόζα... Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Όμοιον

Αόρατε Κριτά, εν σαρκί πώς ωράθης, καί έρχη υπ' ανδρών, παρανόμων κτανθήναι; ημών τό κατάκριμα, κατακρίνων τώ πάθει σου. Όθεν αίνεσιν, μεγαλωσύνην καί δόξαν, αναπέμποντες, τή εξουσία σου Λόγε, συμφώνως προσφέρομεν.

Δόξα... Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν, καί Λόγον

Τών παθών τού Κυρίου τάς απαρχάς, η παρούσα ημέρα λαμπροφορεί. Δεύτε ούν φιλέορτοι, υπαντήσωμεν άσμασιν, ο γάρ Κτίστης έρχεται, σταυρόν καταδέξασθαι, ετασμούς καί μάστιγας, Πιλάτω κρινόμενος, όθεν καί εκ δούλου ραπισθείς επί κόρρης, τά πάντα προσίεται, ίνα σώση τόν άνθρωπον. Διά τούτο βοήσωμεν. Φιλάνθρωπε Χριστέ ο Θεός, τών πταισμάτων δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, τά άχραντα Πάθη σου.

Δόξα... Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Ευαγγέλιον τού Όρθρου

Εκ τού κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκείνω, επανάγων ο Ιησούς...

Ποίημα Κοσμά Μοναχού

Ωδή α' Ήχος β'

Ο Ειρμός

Τώ τήν άβατον, κυμαινομένην θάλασσαν, θείω αυτού προστάγματι, αναξηράναντι, καί πεζεύσαι δι' αυτής, τόν Ισραηλί την λαόν καθοδηγήσαντι, Κυρίω άσωμεν, ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Η απόρρητος, Λόγου Θεού κατάβασις, όπερ Χριστός αυτός εστι, Θεός καί άνθρωπος, τό Θεός ουχ αρπαγμόν, είναι ηγησάμενος, εν τώ μορφούσθαι δούλον, δεικνύει τοίς Μαθηταίς, ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Διακονήσαι, αυτός ελήλυθα, ού τήν μορφήν ο Πλαστουργός, εκών περίκειμαι, τώ πτωχεύσαντι Αδάμ, ο πλουτών θεότητι, θείναι εμήν τε αυτού, ψυχήν αντίλυτρον, ο απαθής θεότητι.

Καταβασία

Τώ τήν άβατον, κυμαινομένην θάλασσαν, θείω αυτού προστάγματι, αναξηράναντι, καί πεζεύσαι δι' αυτής, τόν Ισραηλί την λαόν καθοδηγήσαντι, Κυρίω άσωμεν, ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Ως απαρχάς

Ο Ιακώβ ωδύρετο, τού Ιωσήφ τήν στέρησιν, καί ο γενναίος εκάθητο άρματι, ως βασιλεύς τιμώμενος, τής Αιγυπτίας γάρ τότε ταις ηδοναίς μή δουλεύσας, αντεδοξάζετο παρά τού βλέποντος τάς τών ανθρώπων καρδίας, καί νέμοντος στέφος άφθαρτον.

Ο Οίκος

Επί τώ οδυρμώ νύν προσθήσωμεν οδυρμόν, καί εκχέωμεν δάκρυα, μετά τού Ιακώβ συγκοπτόμενοι, Ιωσήφ τόν αοίδιμον καί σώφρονα, τόν δουλωθέντα μέν τώ σώματι, τήν ψυχήν δέ αδούλωτον συντηρούντα, καί Αιγύπτου παντός κυριεύσαντα. Ο Θεός γάρ παρέχει τοίς δούλοις αυτού, στέφος άφθαρτον.

Συναξάριον

Τή αγία καί μεγάλη Δευτέρα, μνείαν ποιούμεθα τού μακαρίου Ιωσήφ τού Παγκάλου, καί τής υπό τού Κυρίου καταραθείσης καί ξηρανθείσης Συκής.

Στίχοι εις τόν Πάγκαλον Ιωσήφ

· Σώφρων Ιωσήφ, δίκαιος κράτωρ ώφθη,

· Καί σιτοδότης, ώ καλών θημωνία!

Έτεροι, εις τήν ξηρανθείσαν Συκήν

· Τήν Συναγωγήν, συκήν Χριστός, Εβραίων,

· Καρπών άμοιρον πνευματικών εικάζων,

· Αρά ξηραίνει, ής φύγωμεν τό πάθος.

Ταίς τού Παγκάλου Ιωσήφ πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς.

Ωδή η'

Ο Ειρμός

Έφριξε Παίδων ευαγών, τό Ομόστολον ψυχής άσπιλον σώμα, καί είξε τό τραφέν, εν απείρω ύλη, ακάματον πύρ. Αειζώου δέ εκμαρανθείσης φλογός, διαιωνίζων ύμνος ανεμέλπετο. Τόν Κύριον πάντα τά έργα υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Υμάς μου τότε Μαθητάς, παντες γνώσονται, ει τάς εμάς εντολάς τηρήσητε, φησίν ο Σωτήρ τοίς φίλοις πρός Πάθος μολών. Ειρηνεύετε εν εαυτοίς, καί πάσι, καί ταπεινά φρονούντες, ανυψώθητε, καί Κύριον γινώσκοντές με υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Τάξεως έμπαλιν υμίν, εθνικής έστω τό κράτος ομογενών, ου κλήρος γάρ εμός, τυραννίς δέ γνώμη αυθαίρετος. ο ούν πρόκριτος εν υμίν είναι θέλων, τών άλλων έστω πάντων εσχατώτερος, καί Κύριον γινώσκοντές με υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Καταβασία

Έφριξε Παίδων ευαγών, τό Ομόστολον ψυχής άσπιλον σώμα, καί είξε τό τραφέν, εν απείρω ύλη, ακάματον πύρ. Αειζώου δέ εκμαρανθείσης φλογός, διαιωνίζων ύμνος ανεμέλπετο. Τόν Κύριον πάντα τά έργα υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Ο Ειρμός

Εμεγάλυνας Χριστέ, τήν τεκούσάν σε Θεοτόκον, αφ' ής ο πλάστης ημών, ομοιοπαθές περιέθου σώμα, τό τών ημετέρων λυτήριον αγνοημάτων, ταύτην μακαρίζοντες, πάσαι γενεαί, σέ μεγαλύνομεν.

Ρύπον πάντα εμπαθή, απωσάμενοι, επάξιον τής θείας Βασιλείας, γνώμην αναλάβετε έμφρονα, τοίς σοίς Αποστόλοις προέφης, η πάντων σοφία, εν ή δοξασθήσεσθε, λάμποντες ηλίου τηλαυγέστερον.

Αφορώντες εις εμέ, είπας Κύριε τοίς σεαυτού Μαθηταίς, μή φρονείτε υψηλά, αλλά συναπάχθητε τοίς ταπεινοίς, εμόν όπερ πίνω, πίετε ποτήριον, ότι εν τή Βασιλεία τού Πατρός, εμοί συνδοξασθήσεσθε.

Καταβασία

Εμεγάλυνας Χριστέ, τήν τεκούσάν σε Θεοτόκον, αφ' ής ο πλάστης ημών, ομοιοπαθές περιέθου σώμα, τό τών ημετέρων λυτήριον αγνοημάτων, ταύτην μακαρίζοντες, πάσαι γενεαί, σέ μεγαλύνομεν.

Εξαποστειλάριον Αυτόμελον

Ψαλλόμενον αργώς καί μετά μέλους

Ήχος γ'

Τόν νυμφώνά σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον, καί ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ, λάμπρυνόν μου τήν στολήν τής ψυχής, Φωτοδότα, καί σώσόν με. (Εκ γ').

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά Ιδιόμελα

Ήχος α'

Ερχόμενος ο Κύριος, πρός τό εκούσιον Πάθος, τοίς Αποστόλοις έλεγεν εν τή οδώ. Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, καί παραδοθήσεται ο Υιός τού ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ούν καί ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ, και συσταυρωθώμεν, καί νεκρωθώμεν δι' αυτόν, ταίς τού βίου ηδοναίς, ίνα καί συζήσωμεν αυτώ, καί ακούσωμεν βοώντος αυτού, ουκέτι εις τήν επίγειον Ιερουσαλήμ, διά τό παθείν, αλλά αναβαίνω πρός τόν Πατέρά μου, καί Πατέρα υμών, καί Θεόν μου, καί Θεόν υμών, καί συνανυψώ υμάς εις τήν άνω Ιερουσαλήμ, εν τή Βασιλεία τών ουρανών. (Δίς)

Ήχος πλ. α'

Φθάσαντες πιστοί, τό σωτήριον Πάθος Χριστού τού Θεού, τήν άφατον αυτού μακροθυμίαν δοξάσωμεν, όπως τή αυτού ευσπλαγχνία, συνεγείρη καί ημάς, νεκρωθέντας τή αμαρτία, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος. (Δίς)

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Κύριε, ερχόμενος πρός τό Πάθος, τούς ιδίους στηρίζων Μαθητάς έλεγες, κατ ιδίαν παραλαβών αυτούς. Πώς τών ρημάτων μου αμνημονείτε, ών πάλαι είπον υμίν, ότι Προφήτην πάντα ου γέγραπται εί μή εν Ιερουσαλήμ αποκτανθήναι; Νύν ούν καιρός εφέστηκεν, όν είπον υμίν, ιδού γάρ παραδίδομαι, αμαρτωλών χερσίν εμπαιχθήναι, οί καί σταυρώ με προσπήξαντες, ταφή παραδόντες, εβδελυγμένον λογιούνται ως νεκρόν, όμως θαρσείτε, τριήμερος γάρ εγείρομαι εις αγαλλίασιν πιστών καί ζωήν τήν αιώνιον.

Εις τά Απόστιχα

Ιδιόμελα Ήχος πλ. α'

Κύριε, πρός τό μυστήριον τό απόρρητον τής σής οικονομίας, ουκ εξαρκούσα η τών εκ Ζεβεδαίου μήτηρ, ητείτό σοι προσκαίρου βασιλείας τιμήν, τοίς εαυτής δωρήσασθαι τέκνοις, αλλ' αντί ταύτης, ποτήριον θανάτου επηγγείλω πιείν τοίς φίλοις σου, ο ποτήριον πρό τούτων, πιείν ο αυτός έλεγες, αμαρτημάτων καθαρτήριον. Διό σοι βοώμεν. Η σωτηρία τών ψυχών ημών, δόξα σοι.

Κύριε, τά τελεώτατα φρονείν, τούς οικείους παιδεύων Μαθητάς, μή ομοιούσθαι τοίς έθνεσιν έλεγες, εις τό κατάρχειν τών ελαχιστοτέρων, ουχ ούτω γάρ έσται υμίν τοίς εμοίς Μαθηταίς, ότι πτωχός θέλων υπάρχω, ο πρώτος ούν υμών, έστω πάντων διάκονος, ο δέ άρχων, ως ο αρχόμενος, ο προκριθείς δέ ως ο έσχατος, καί γάρ ελήλυθα αυτός τώ πτωχεύσαντι Αδάμ διακονήσαι, καί λύτρον δούναι αντί πολλών, τήν ψυχήν τών βοώντων μοι, Δόξα σοι.

Ήχος πλ. δ'

Τής ξηρανθείσης συκής διά τήν ακαρπίαν, τό επιτίμιον φοβηθέντες αδελφοί, καρπούς αξίους τής μετανοίας, προσάξωμεν Χριστώ, τώ παρέχοντι ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν...

Δευτέραν Εύαν τήν Αιγυπτίαν, ευρών ο δράκων, διά ρημάτων, έσπευδε κολακείαις, υποσκελίσαι τόν Ιωσήφ, αλλ' αυτός καταλιπών τόν χιτώνα, έφυγε τήν αμαρτίαν, καί γυμνός ουκ ησχύνετο, ως ο Πρωτόπλαστος, πρό τής παρακοής, αυτού ταίς ικεσίαις Χριστέ, ελέησον ημάς.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος πλ. β'

Εν ψυχή συντετριμμένη, προσπίπτομεν σοι, καί δεόμεθά σου Σωτήρ τού Κόσμου. Σύ γάρ εί Θεός τών μετανοούντων.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ρκε'

Εν τώ επιστρέψαι Κύριον τήν αιχμαλωσίαν Σιών.

Στίχ. Τότε επλήσθη χαράς τό στόμα ημών.

Προφητείας Ιεζεκιήλ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 1-20)

Εγένετο εν τώ τριακοστώ έτει, εν τώ τετάρτω μηνί, πέμπτη τού μηνός, καί εγώ ήμην εν μέσω τής αιχμαλωσίας επί τού ποταμού τού Χοβάρ, καί ηνοίχθησαν οι ουρανοί, καί είδον όρασιν Θεού, πέμπτη τού μηνός, τούτο τό έτος τό πέμπτον τής αιχμαλωσίας τού βασιλέως Ιωακείμ. Καί εγένετο λόγος Κυρίου πρός Ιεζεκιήλ, υιόν Βουζεί, τόν Ιερέα, εν γή Χαλδαίων, επί τού ποταμού τού Χοβάρ, καί εγένετο επ' εμέ χείρ Κυρίου. Καί είδον, καί ιδού πνεύμα εξαίρον ήρχετο από Βορρά, καί νεφέλη μεγάλη εν αυτώ, καί φέγγος κύκλω αυτού, καί πύρ εξαστράπτον, καί εν τώ μέσω αυτού ως όρασις ηλέκτρου εν μέσω τού πυρός, καί φέγγος εν αυτώ, καί εν τώ μέσω ως ομοίωμα τεσσάρων ζώων. Καί αύτη η όρασις αυτών, ομοίωμα ανθρώπου επ' αυτοίς, καί τέσσαρα πρόσωπα τώ ενί, καί τέσσαρες πτέρυγες τώ ενί, καί τά σκέλη αυτών όρθια, καί πτερωτοί οι πόδες αυτών, καί σπινθήρες ως εξαστράπτων χαλκός, καί ελαφραί αι πτέρυγες αυτών, καί χείρ ανθρώπου υποκάτωθεν τών πτερύγων αυτών επί τά τέσσαρα μέρη αυτών, καί τά πρόσωπα αυτών, καί αι πτέρυγες αυτών τών τεσσάρων, εχόμεναι ετέρα τής ετέρας, καί τά πρόσωπα αυτών τών τεσσάρων ουκ επεστρέφοντο εν τώ βαδίζειν αυτά, έκαστον απέναντι τού προσώπου αυτών επορεύοντο. Καί ομοίωσις τών προσώπων αυτών, πρόσωπον ανθρώπου, καί πρόσωπον λέοντος εκ δεξιών τοίς τέσσαρσι, καί πρόσωπον μόσχου εξ αριστερών τοίς τέσσαρσι, καί πρόσωπον αετού τοίς τέσσαρσι, καί αι πτέρυγες αυτών εκτεταμέναι άνωθεν τοίς τέσσαρσιν, εκατέρω δύο συνεζευγμέναι πρός αλλήλας, καί δύο επεκάλυπτον επάνω τού σώματος αυτών. Καί εκάτερον κατά πρόσωπον αυτού επορεύετο, ού άν ή τό πνεύμα πορευόμενον επορεύοντο, καί ουκ επέστρεφον. Καί εν μέσω τών ζώων όρασις, ως ανθράκων πυρός καιομένων, ως όψις λαμπάδων συστρεφομένων αναμέσον τών ζώων, καί φέγγος τού πυρός, καί εκ τού πυρός εξεπορεύετο αστραπή, καί τά ζώα έτρεχον, καί ανέκαμπτον ως είδος τού Βεζέκ. Καί είδον, καί ιδού τροχός εις επί τής γής, εχόμενος τών ζώων τοίς τέσσαρσι, καί τό είδος τών τροχών ως είδος θαρσείς, καί ομοίωμα καί τό ποίημα αυτών έν τοίς τέσσαρσι, καί τό έργον αυτών ήν, καθώς άν είη τροχός εν τροχώ. Επί τά τέσσαρα μέρη αυτών επορεύοντο, καί ουκ επέστρεφον εν τώ πορεύεσθαι αυτά, ουδ' οι νώτοι αυτών, καί ύψος ήν αυτοίς. Καί είδον αυτά, καί οι νώτοι αυτών, πλήρεις οφθαλμών κυκλόθεν τοίς τέσσαρσι. Καί εν τώ πορεύεσθαι τά ζώ, επορεύοντο καί οι τροχοί εχόμενοι αυτών, καί εν τώ εξαίρειν τά ζώα από τής γής, εξήροντο καί οι τροχοί. Ού άν η νεφέλη, εκεί ήν καί τό πνεύμα τού πορεύεσθαι, επορεύοντο τά ζώα, καί οι τροχοί εξήροντο σύν αυτοίς, διότι πνεύμα ζωής ήν εν τοίς τροχοίς.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ρκς'

Εάν μή Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες.

Στίχ. Εάν μή Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων.