ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρόν Ιδιόμελον Ήχος πλ. δ'

Τήν ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καί τήν αγίαν εβδομάδα τού Πάθους σου, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε, τού δοξάσαι έν αυτή τά μεγαλείά σου, καί τήν άφατον διημάς οικονομίαν σου, ομοφρόνως μελωδούντες, Κύριε δόξα σοι. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Μάρτυρες Κυρίου, ικετεύσατε τόν Θεόνημών, καί αιτήσατε ταίς ψυχαίς ημών, πλήθος οικτιρμών, καί τόν ιλασμόν τών πολλών παραπτωμάτων δεόμεθα.

Στιχηρά Ιδιόμελα τού Αγίου Λαζάρου

Ποίημα Λέοντος τού Βασιλέως

Ήχος πλ. β'

Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, ο μέλλων γνώμη τάφον οικείν, επηρώτας. Πού τεθείκατε αυτόν, μαθών δέ ό ουκ ηγνόεις, εφώνεις όν επόθεις, Λάζαρε δεύρο έξω, καί επήκουσεν ο άπνους, τώ πνοήν αυτώ διδόντι, σοί τώ Σωτήριών ψυχών ημών. (Δίς)

Κύριε, επί τόν τάφον τού τετραημέρου, επί τό μνήμα ήλθες Λαζάρου, καί επί φίλω δάκρυα ράνας, νεκρόν τετραήμερον ήγειρας, ο στάχυς τής ζωής, διό θάνατος εδέθη φωνή, τά σπάργανα ελύθη χερσί, τότε χαράς επληρούτο, τό στίφος τών Μαθητών, καί μία παρά πάντων, ελειτουργείτο συμφωνία, Ευλογημένος εί Σωτήρ, ελέησον ημάς. (Δίς)

Ήχος πλ. β'

Κύριε, η φωνή σου κατέλυσε, τού Άδου τά βασίλεια, καί ο λόγος τής εξουσίας σου, ήγειρεν εκ τάφου τετραήμερον, καί γέγονεν ο Λάζαρος, τής παλιγγενεσίας, προοίμιον σωτήριον, Πάντα δυνατά σοι Δέσποτα, τώ πάντων Βασιλεί, δώρησαι τοίς δούλοις σου, ιλασμόν καί τό μέγα έλεος.

Κύριε, πιστώσαι θέλων τούς Μαθητάς σου, τήν εκ νεκρών σου Έγερσιν, εν τώ μνήματι Λαζάρου παραγέγονας, καί φωνήσαντός σου τούτον, ο Άδης εσκυλεύθη, καί απέλυσε τόν τετραήμερον, βοώντά σοι, Ευλογημένε Κύριε δόξα σοι.

Κύριε, παραλαμβάνων τούς Μαθητάς σου, εν Βηθανία παρεγένου, ίνα εγείρης τόν Λάζαρον, καί δακρύσας επ αυτόν, νόμω φύσεως ανθρωπίνης, ως Θεός, τούτον τετραήμερον ήγειρας, καί εβόα σοι Σωτήρ, Ευλογημένε Κύριε δόξα σοι.

Δόξα...

Ιδιόμελον Ήχος πλ. δ'

Επιστάς τώ μνήματι Λαζάρου ο Σωτήρ ημών, καί φωνήσας τόν νεκρόν, ως εξ ύπνου εξανέστησας, απεσείσατο τήν φθοράν τής αφθαρσίας τώ πνεύματι, καί συνεξήλθε τώ λόγω, δεδεμένος κειρίαις, Πάντα δύνασαι, πάντα σοι δουλεύει Φιλάνθρωπε, πάντα σοι υποτέτακται, Σωτήρ ημών δόξα σοι.

Καί νύν... Έτερον Ιδιόμελον

Ανδρέου Τυφλού

Τήν ψυχωφελή πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, βοήσωμεν, Χαίροις πόλις Βηθανία, πατρίς η τού Λαζάρου, χαίρετε Μάρθα καί Μαρία, αι τούτου αδελφαί, αύριον Χριστός παραγίνεται, ζωώσαι ρήματι, τόν τεθνεώτα αδελφόν, ού φωνής ακούσας, ο πικρός καί ακόρεστος Άδης, φόβω τρομάξας, καί μέγα στενάξας, απολύσει Λάζαρον, κειρίαις εσφιγμένον, ού τώ θαύματι, δήμος Εβραίων εκπλαγείς, μετά βαϊων καί κλάδων, αυτώ προσυπαντήσουσι, καί οφθήσονται ευφημούντες παίδες, όν φθονούσι πατέρες. Ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου, Βασιλεύς τού Ισραήλ.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ρκγ'

Η βοήθεια ημών εν ονόματι Κυρίου.

Στίχ. Ει μή ότι Κύριος ήν εν ημίν, ειπάτω δή Ισραήλ.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΜΘ', 33 - Ν', 26)

Κατέπαυσεν Ιακώβ, επιτάσσων τοίς υιοίς αυτού, καί εξάρας τούς πόδας αυτού επί τήν κλίνην, εξέλιπε, καί προσετέθη πρός τόν λαόν αυτού, Καί επιπεσών Ιωσήφ επί πρόσωπον τού πατρός αυτού, έκλαυσε πικρώς επ' αυτώ, καί εφίλησεν αυτόν. Καί προσέταξεν, Ιωσήφ τοίς παισίν αυτού τοίς ενταφιασταίς, ενταφιάσαι τόν πατέρα αυτού, καί ενεταφίασαν οι ενταφιασταί τόν Ισραήλ. Καί επλήρωσαν αυτού τεσσαράκοντα ημέρας, ούτω γάρ καταριθμούνται αι ημέραι τής ταφής, καί επένθησεν αυτόν Αίγυπτος εβδομήκοντα ημέρας. Επεί δέ παρήλθον αι ημέραι τού πένθους, ελάλησεν Ιωσήφ πρός τούς δυνάστας Φαραώ, λέγων. Ει εύρον χάριν εναντίον υμίν, λαλήσατε περί εμού εις τά ώτα Φαραώ, λέγοντες, ο πατήρ μουώρκισέ με, πρό τού τελευτήσαι αυτόν, λέγων. Εν τώ μνημείω, ό ώρυξα εμαυτώ εν γή Χαναάν, εκείμε θάψεις, Νύν ούν αναβάς, θάψω τόν πατέρα μου, καί επανελεύσομαι. Είπον ούν τώ Φαραώ, κατάτα ειρημένα υπό τού Ιωσήφ. Καί είπε Φαραώ τώ Iωσήφ, Ανάβηθι, θάψον τόν πατέρα σου, καθάπερ ώρκισέ σε. Καί ανέβη Ιωσήφ θάψαι τόν πατέρα αυτού, καί συνανέβησαν μετ' αυτού πάντες οι παίδες Φαραώ, καί οι πρεσβύτεροι τού οίκου αυτού, καί πάντες οι πρεσβύτεροι γής Αιγύπτου, καί πάσα η παροικία Ιωσήφ, καί οι αδελφοί αυτού, καί πάσα η οικία η πατρική αυτού, καί τήν συγγένειαν αυτού, καί τά πρόβατα, καί τούς βόας υπελείποντο εν γή Γεσέμ. Καί συνανέβησαν μετ' αυτού άρματα, καί ιππείς, καί εγένετο η παρεμβολή μεγάλη σφόδρα. Καί παρεγένοντο εις άλωνα Ατάδ, ό εστι πέραν τού Ιορδάνου, καί εκόψαντο αυτόν κοπετόν μέγαν, καί ισχυρόν σφόδρα, καί εποίησε τό πένθος τώ πατρί αυτού επτά ημέρας. Καί είδον οι κάτοικοι τής γής Χαναάν τό πένθος επί άλωνι Ατάδ, καί είπον. Πένθος μέγα τούτό εστι τοίς Αιγυπτίοις, διά τούτο εκάλεσαν τό όνομα τού τόπου εκείνου. Πένθος Αιγύπτου, ό εστι πέραν τού Ιορδάνου. Καί εποίησαν αυτώ ούτως οιυιοί αυτού, καθώς ενετείλατο αυτοίς, καί ανέλαβον αυτόν οι υιοί αυτού εις γήν Χαναάν, καί έθαψαν αυτόν εις τό σπήλαιον τό διπλούν, ό εκτήσατο Αβραάμ τό σπήλαιον εν κτήσει μνημείου, παρά Εφρών τού Χετταίου, κατέναντι Μαμβρή. Καί υπέστρεψεν Ιωσήφ εις Αίγυπτον, αυτός καί οι αδελφοί αυτού, καί πάντες οι συναναβάντες θάψαι τόν πατέρα αυτού. Ιδόντες δέ οι αδελφοί Ιωσήφ, ότι τέθνηκεν ο πατήρ αυτών, είπον, Μήποτε μνησικακήση ήμίν Ιωσήφ, καί ανταπόδομα ανταποδώ ημίν πάντα τά κακά, ά ενεδειξάμεθα αυτώ, καί παραγενόμενοι πρός Ιωσήφ, είπον, ο πατήρ σου ώρκισε πρό τού τελευτήσαι αυτόν, λέγων. Ούτως είπατε Ιωσήφ, Άφες αυτοίς τήν αδικίαν καί τήν αμαρτίαν αυτών, ότι πονηρά σοι ενεδείξαντο, καί νύν δέξαι τήν αδικίαν τών θεραπόντων τού Θεού τού πατρός σου. Καί έκλαυσεν Ιωσήφ, λαλούντων αυτών πρός αυτόν. Καί ελθόντες πρός αυτόν, είπον, ίδε, ημείς σοί οικέται, Καί είπεν αυτοίς Ιωσήφ, Μή φοβείσθε, τού γάρ Θεού ειμι εγώ, υμείς εβουλεύσασθε κατ' εμού εις πονηρά, ο δέ Θεός εβουλεύσατο περί εμού εις αγαθά, όπως άν γενηθή ως σήμερον, καί ίνα τραφή λαός πολύς. Καί είπεν αυτοίς, Μή φοβείσθε, εγώ διαθρέψω υμάς, καί τάς οικίας υμών, καί παρεκάλεσεν αυτούς, καί ελάλησεν αυτών εις τήν καρδίαν. Καί κατώκησεν Ιωσήφ εν Αιγύπτω, αυτός καί οι αδελφοί αυτού, καί πάσα η παροικία τού πατρός αυτού. Καί έζησεν Ιωσήφ έτη εκατόνδέκα. Καί είδεν Ιωσήφ Εφραίμ παιδία, έως τρίτης γενεάς, καί οι υιοί Μαχείρ τού υιού Μανασσή ετέχθησαν επί μηρών Ιωσήφ. Καί είπεν Ιωσήφ τοίς αδελφοίς αυτού, λέγων. Εγώ αποθνήσκω, επισκοπή δέ επισκέψεται ο Θεός υμάς, καί ανάξει υμάς εκ τής γής ταύτης εις τήν γήν, ήν ώμοσε τοίς πατράσιν υμών Αβραάμ, Ισαάκ, καί Ιακώβ, Καί ώρκισεν Ιωσήφ, τούς υιούς Ισραήλ λέγων. Εν τή επισκοπή, ή επισκέψηται ο Θεός υμάς, καί συνανοίσετε τά οστά μου εντεύθεν μεθ' υμών. Καί ετελεύτησεν Ιωσήφ ετών εκατόν δέκα, καί έθαψαν αυτόν εν τή σορώ εν Αιγύπτω.

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ρκδ'

Οι πεποιθότες επί Κύριον ως όρος Σιών.

Στίχ. Ου σαλευθήσεται εις τόν αιώνα ο κατοικών Ιερουσαλήμ.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΛΑ', 8-31)

Υιέ, άνοιγε σόν στόμα λόγω Θεού, καί κρίνε πάντα υγιώς, Άνοιγε σόν στόμα, καί κρίνε δικαίως, διάκρινε δέ πένητα καί ασθενή, Γυναίκα ανδρείαν τίς ευρήσει; τιμιωτέρα δέ εστι λίθων πολυτελών η τοιαύτη, θαρσεί επ' αυτή η καρδία τού ανδρός αυτής, η τοιαύτη καλών σκύλων ουκ απορήσει, ενεργεί γάρ τώ ανδρί εις αγαθά πάντα τόν βίον, ευραμένη έρια καί λίνον, εποίησεν εύχρηστα ταίς χερσίν αυτής, Εγένετο ωσεί ναύς εμπορευομένη μακρόθεν, συνάγει δέ αυτής τόν πλούτον, καί ανίσταται εκ νυκτών, καί έδωκε βρώματα τώ οίκω, καί έργα ταίς θεραπαίναις, θεωρήσασα γεώργιον, επρίατο, από δέ τών καρπών τών χειρών αυτής κατεφύτευσε κτήμα. Αναζωσαμένη ισχυρώς τήν οσφύν αυτής, ήρεισε τούς βραχίονας αυτής εις έργον, Εγεύσατο, ότι καλόν εστι τό εργάζεσθαι, καί ουκ αποσβέννυται ο λύχνος αυτής όλην τήν νύκτα, Τούς πήχεις αυτής εκτείνει επί τά συμφέροντα, τάς δέ χείρας αυτής ερείδει εις άτρακτον, Χείρας αυτής διήνοιξε πένητι, καρπόν δέ εξέτεινε πτωχώ, ου φροντίζει τών εν οίκω ο ανήρ αυτής, όταν που χρονίζη, πάντες γάρ οι παρ' αυτή ενδεδυμένοι εισί, Διττάς χλαίνας εποίησε τώ ανδρί αυτής, εκ δέ βύσσου καί πορφύρας εαυτή ενδύματα, περίβλεπτος δέ γίνεται ο ανήρ αυτής εν πύλαις, ηνίκα άν καθίση εν συνεδρίω μετά τών πρεσβυτέρων καί κατοίκων τής γής, Σινδόνας εποίησε, καί απέδοτο τοίς Φοίνιξι, καί περιζώματα τοίς Χαναναίοις, Ισχύν καί ευπρέπειαν ενεδύσατο, καί ευφράνθη εν ημέραις εσχάταις. Στόμα αυτής δι' ήνοιξε προσεχόντως καί εννόμως, καί τάξιν εστείλατο, τή γλώσση αυτής. Στεναί διατριβαί οίκων αυτής, σίτα δέ οκνηρά ουκ έφαγεν. Ανέστησε τά τέκνα αυτής, καί επλούτησαν, καί ο ανήρ αυτής ήνεσεν αυτήν. Πολλαί θυγατέρες εποίησαν δύναμιν, πολλαί εκτήσαντο πλούτον, σύ δέ υπέρκεισαι, καί υπερήρας πάσας, Ψευδείς αρέσκειαι, καί μάταιον κάλλος γυναικός ουκ έστιν εν σοί, γυνή γάρ συνετή ευλογείται, φόβον δέ Κυρίου αύτη αινείτω. Δότε αυτή από καρπών χειλέων αυτής, καί αινείσθω εν πύλαις ο ανήρ αυτής.

TΗ ΑΥΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ

Ψάλλομεν τόν επόμενον Κανόνα

Ποίημα Ανδρέου Κρήτης

Ωδή α Ήχος α' Ο Ειρμός

Ωδήν επινίκιον, άσωμεν πάντες, Θεώ τώποι ήσαντι, θαυμαστά τέρατα, βραχίονι υψηλώ, καί σώσαντι τόν Ισραήλ, ότι δεδόξασται.

Νεκρόν τετραήμερον εξαναστήσας, Σωτήρ μου τόν Λάζαρον, τής φθοράς απήλλαξας, βραχίονι υψηλώ, καί έδειξας ως δυνατός, τήν εξουσίαν σου.

Φωνήσας τόν Λάζαρον εκ τού μνημείου, ευθύς εξανέστησας, αλλ' ο Άδης κάτωθεν, πικρώς ωδύρετο, καί στένων έτρεμε Σωτήρ, τήν εξουσίαν σου.

Εδάκρυσας Κύριε επί Λαζάρω, δεικνύων τήν σάρκωσιν, τής οικονομίας σου, καί ότι φύσει Θεός, υπάρχων, φύσει καθ' ημάς, γέγονας άνθρωπος.

Τής Μάρθας τά δάκρυα καί τής Μαρίας, κατέπαυσας Κύριε, εκ νεκρών τόν Λάζαρον, εξαναστήσας Σωτήρ, καί δείξας έμπνουν τόν νεκρόν, τή εξουσία σου.

Τώ νόμω τής φύσεως τής ανθρωπίνης, ηρώτησας Δέσποτα, πού τέθειται Λάζαρος; δεικνύων πάσι Σωτήρ, ανόθευτον τήν πρός ημάς, οικονομίαν σου.

Τά κλείθρα συνέτριψας τότε τού Άδου, φωνήσας τόν Λάζαρον, καί τό κράτος έσεισας, τού πολεμήτορος, καί έπεισας πρό τού Σταυρού, τρέμειν σε μόνε Σωτήρ.

Δεσμώτην τόν Λάζαρον υπό τού Άδου, κρατούμενον Δέσποτα, ως Θεός προέφθασας, καί έλυσας τών δεσμών, τώ σώ γάρ πάντα Δυνατέ, ήκει προστάγματι.

Δόξα...

Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν καί Πνεύμα, Τριάδα αχώριστοv, εν Μονάδι φύσεως, καί σύν Αγγέλοις αυτήν, ως ένα άκτιστον Θεόν, δοξολογήσωμεν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ατρέπτως εκύησας Παρθενομήτορ, τόν Κτίστην τής φύσεως εξ αγίου Πνεύματος, κατ ευδοκίαν Πατρός, γενόμενον όπερ εσμέν, δίχατροπής καί φυρμού.

Ωδή β' Ο Ειρμός

Πρόσεχε, ουρανέ καί λαλήσω, καί ανυμνήσω Χριστόν, τόν Σωτήρα τού Κόσμου, τόν μόνον φιλάνθρωπον.

Δόξα σοι, τώ φωνήσαντι μόνον, καί εκ τού τάφου, νεκρόν τεταρταίον, τόν φίλον εγείραντι Λάζαρον.

Ήκουσε, τής φωνής σου ο άπνους, καί ψυχωθείς εκ νεκρών, εξανέστη ευθέως, δοξάζων σε Κύριε.

Πρόσταγμα, ζωηφόρου φωνής σου, δεξάμενος οδωδώς, εξηγέρθη τού τάφου, Σωτήρ μου ο Λάζαρος.

Εδάκρυσας, επί φίλω Σωτήρ μου, πιστούμενος τούτον τήν ημών, ως εφόρεσας φύσιν, και ανέστησας.

Ετρόμαξεν, ως κατείδεν ο Άδης, παλινδρομούντα ευθύς, τόν δεδεμένον κειρίαις, φωνή πρός τήν ώδε ζωήν.

Δόξα...

Εξέστησαν, τών Εβραίων οι δήμοι, ότε φωνήσας Σωτήρ, εξανέστησας λόγω, οδωδότα τόν Λάζαρον.

Καί νύν...

Εσείσθησαν, τά ταμεία τού Άδου, ως εψυχούτο ευθύς, κάτω Λάζαρος, τότε τή φωνή, τού ζωώσαντος.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Λίθον, όν απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας, αυτός εστιν η πέτρα, εν ή εστερέωσε, τήν Εκκλησίαν ο Χριστός, ήν εξ εθνών εξηγοράσατο. (Δίς).

Θαύμα, ξένον καί παράδοξον! πώς ο Κτίστης πάντων, όπερ ουκ ηγνόει, ως αγνοών ηρώτα. Πού κείται όν θρηνείτε; πού τέθαπται Λάζαρος, όν μετ' ολίγον εκ νεκρών, ζώντα υμίν εξαναστήσω εγώ;

Λίθον, όν σοι προσεκύλισαν, οι κηδεύσαντές σε, τούτον συγκινήσαι, ο Ιησούς προστάξας, ευθύς ανέστησέ σε, φωνήσας σοι Λάζαρε, Ανάστα δεύρο πρός με, ίνα τήν σήν ο Άδης πτήξη φωνήν.

Μάρθα, καί Μαρία Κύριε, οδυρμοίς εβόων, Ίδε όν εφίλεις, τεταρταίος όζει, ει ής ώδε τότε, ουκ έθνησκε Λάζαρος, Αλλ' ως αχώριστος παντί, τούτον ευθύς φωνήσας ήγειρας.

Ράνας, επί φίλω δάκρυα, δι' οικονομίαν, έδειξας τήν σάρκα, τήν εξ ημών ληφθείσαν, ουσία ου δοκήσει, Σωτήρ ενωθείσάν σοι, καί ως φιλάνθρωπος Θεός, τούτον ευθύς φωνήσας ήγειρας.

Οίμοι, όντως νύν απόλωλα! εκβοών ο Άδης, ούτω προσεφώνει, τώ θανάτω λέγων. Ιδού ο Ναζωραίος, τά κάτω συνέσεισε, καί τήν γαστέρα μου τεμών, άπνουν νεκρόν φωνήσας ήγειρε.

Πού η τών Εβραίων άνοια; πού ή απιστία; έως πότε πλάνοι; έως πότε νόθοι; οράτε τόν θανέvτα, φωνή εξαλλόμενον, καί απιστείτε τώ Χριστώ; όντως υιοί τού σκότους πάντες υμείς!

Δόξα...

Ένα τής Τριάδος οίδά σε, ει καί εσαρκώθης, ένα καί δοξάζω, Υιόν σεσαρκωμένον, τόν εκ τής Θεοτόκου, ασπόρως βλαστήσαντα, καί σύν Πατρί καί Πνεύματι, ένα Υιόν δοξολογούμενον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ξένον, καί φρικτόν τό όραμα, εξ οικονομίας, όπερ προεώρων, οι αψευδείς Προφήται, Παρθένον Θεοτόκον, ασπόρως μέν κύουσαν, αφθόρως τίκτουσαν Θεόν, μένουσαν δέ μετά τόν τόκον αγνήν.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Επήρθη ο ήλιος, καί η σελήνη, έστη εν τή τάξει αυτής, υψώθης Μακρόθυμε, επί τού Ξύλου, καί έπηξας εν αυτώ, τήν Εκκλησίανσου.

Εδάκρυσας Κύριε, επί Λαζάρω, δείξας ότι άνθρωπος εί, καί ήγειρας Δέσποτα, τόν τεθνεώτα, καί έδειξας τοίς λαοίς, ότι Υιός εί τού Θεού.

Ο άπνους ήκουσε, τό πρόσταγμά σου, Δεύρο έξω Λάζαρε, δρομαίος ανίστατο σύν τοίς σπαργάνοις, καί ήλλατο Αγαθέ, δεικνύς τό κράτος σου.

Τής Μάρθας τά δάκρυα, καί τής Μαρίας, κατέπαυσας Χριστέ ο Θεός, φωνήσας τόν Λάζαρον, αυτεξουσίως, συνήγειρας τή φωνή, καί προσεκύνησέ σοι.

Δακρύσας ως άνθρωπος, επί Λαζάρω, εξήγειρας αυτόν ως Θεός, ηρώτας. Πού τέθαπται, ο τεταρταίος; πιστούμενος Αγαθέ, τήν ενανθρώπησίν σου.

Τού Πάθους τά σύμβολα, καί τού Σταυρού σου, Άδου τήν γνωρίσαι βουληθείς Αγαθέ, του άπληστον, γαστέρα ρήξας, ανέστησας ως Θεός, τόν τετραήμερον.

Τίς οίδε, τίς ήκουσεν, ότι ανέστη, άνθρωπος νεκρός οδωδώς; Ηλίας μεν ήγειρε, καί Ελισσαίος, αλλ' ουκ εκ μνήματος, αλλ' ουδέ τεταρταίον.

Υμνούμέν σου Κύριε, τήν δυναστείαν, υμνούμεν καί τά Πάθη Χριστέ, τή μέν γάρ ως εύσπλαγχνος, εθαυματούργεις, τά δέ οικονομικώς, είλου ως άνθρωπος.

Θεός εί καί άνθρωπος, επαληθεύων, τοίς πράγμασι τά ονόματα, επέστης τώ μνήματι, σαρκί ο Λόγος, καί ήγειρας ως Θεός, τόν τετραήμερον.

Εξέστησαν Δέσποτα, Εβραίων δήμοι, ως είδον αναστάντα νεκρόν, εκ τάφου Λάζαρον, σύν τή φωνή σου, καί έμειναν απειθείς, τών θαυμασίων σου.

Δόξα...

Ανάρχως εξέλαμψας, εκ τού Πατρός σου, ως είς τής Τριάδος Σωτήρ, εν χρόνω, εκ Πνεύματος, παρθενικών σύ προήλθες αιμάτων, σάρκα λαβών ο υπερούσιος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η σύλληψις άσπορος τής Θεοτόκου, ο τόκος άνευ πάθους φθοράς, Θεός γάρ αμφότερα, θαυματουργήσας, εκένωσεν εαυτόν, ίνα ημίν ενωθή.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Τήν σήν ειρήνην δός ημίν Υιέ τού Θεού, άλλον γάρ εκτός σου, Θεόν ου γινώσκομεν, τό όνομά σου ονομάζομεν, ότι Θεός ζώντων, καί τών νεκρών υπάρχεις. (Δίς)

Ζωή υπάρχων Κύριε, καί φώς αληθινόν, Λάζαρον νεκρόν φωνήσας ανέστησας, ως δυνατός γάρ πάσιν έδειξας, ότι Θεός ζώντων, καί τών νεκρών υπάρχεις.

Τήν άστεκτόν σου πρόσταξιν, μή φέρων Ιησού, Άδης ο πολλούς δεξάμενος έπτηξε, καί τεταρταίον όντα Λάζαρον, σύν τή φωνή ζώντα, καί ου νεκρόν εδίδου.

Τόν χούν συνάψας πνεύματι, ο πάλαι τόν πηλόν, πνεύματι ψυχώσας, ζωής Λόγε λόγω σου, καί νύν δέ λόγω εξανέστησας, εκ τής φθοράς φίλον, καί τών καταχθονίων.

Τώ νεύματί σου Κύριε ανθέστηκεν ουδείς, ότε γάρ νεκρόν, εφώνεις τόν Λάζαρον, ευθύς ο άπνους εξανίστατο, καί τά δεσμά φέρων, ποσί περιεπάτει.

Ώ Ιουδαίων άνοια! ώ πώρωσις εχθρών! τίς οίδε νεκρόν εκ τάφου εγείραντα; Ηλίας πάλαι εξανέστησεν, αλλ' ουκ εκ μνήματος, αλλ' ουδέ τεταρταίον.

Ανείκαστε μακρόθυμε, ο πάντα δι' ημάς, πράττων ως Θεός, καί πάσχων ως άνθρωπος, πάντας μετόχους ημάς ποίησον, τής σής βασιλείας πρεσβείαις τού Λαζάρου.

Δόξα...

Προάναρχε, συνάναρχε, ομότιμε Τριάς, Πάτερ παντοκράτορ, Υιέ, Πνεύμα άγιον, Μονάς αγία τρισυπόστατε, τούς εξ Αδάμ σώζε, πιστώς σε ανυμνούντας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν άχραντον γαστέρα σου, ηγίασεν Αγνή, σάρκα εξ αυτής, λαβών ο υπέρθεος, ο εν Τριάδι προσκυνούμενος, ο εκ Πατρός Λόγος, καί σύν τώ Πνεύματι Θεός.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Απέρριψάς με, εις βάθη καρδίας θαλάσσης, καί έσωσάς με Σωτήρ, δουλείας θανάτου, καί έλυσας τόν δεσμόν, τών ανομιών μου. (Δίς)

Ηρώτησας Πού ειμι, ο πάντα γινώσκων, εδάκρυσάς με Σωτήρ, ως άνθρωπος φύσει, καί ήγειράς με νεκρόν, τώ προστάγματί σου.

Εφώνησάς με εξ Άδου, Σωτήρ κατωτάτου, βοά Λάζαρος, πρός σέ τόν λύτην τού Άδου, καί ήγειράς με νεκρόν, τώ προστάγματί σου.

Ενέδυσάς με Σωτήρ, τό πήλινον σώμα, καί έπνευσάς μοι ζωήν, καί είδον τό φώς σου, καί ήγειράς με νεκρόν, τώ προστάγματί σου.

Εψύχωσας σύ, τήν άπνουν μορφήν τής σαρκός μου, συνέσφιγξάς με Σωτήρ, οστέοις καί νεύροις, καί ήγειράς με νεκρόν, τώ προστάγματί σου.

Τήν παμφάγον διαρρήξας, γαστέρα τού Άδου, εξήρπασάς με Σωτήρ, τή σή δυναστεία, καί ήγειράς με νεκρόν, τώ προστάγματί σου.

Εφόρεσάς μου Σωτήρ, τό φύραμα όλον, εφύλαξας δέ αγνήν, τήν άχραντον μήτραν, εξ ής προήλθες σαρκωθείς, είς ών τής Τριάδος.

Δόξα...

Τριάς άγία δοξάζω, τήν σήν ευσπλαγχνίαν, καί σύν Αγγέλοις υμνώ, τόν τρισάγιον Ύμνον, ελέησον τάς ψυχάς ημών, τών σέ ανυμνούντων.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν άχραντόν σου νηδύν, υπέδυ ο Λόγος, ετήρησε δέ αύθις, μετά γέννησιν ταύτην, αγνήν Θεογεννήτορ, θαύμα όντως παράδοξον!

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Τούς εν καμίνω Παίδάς σου Σωτήρ, ουχ ήψατο, ουδέ παρηνώχλησε τό πύρ, τότεοι Τρείς, ως εξ ενός στόματος, ύμνουν καί ηυλόγουν λέγοντες, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Επί νεκρώ εδάκρυσας Σωτήρ, φιλάνθρωπε, ίνα δείξης πάσι τοίς λαοίς, ότι Θεός ών, δι' ήμάς άνθρωπος ώφθης, καί εκών εδάκρυσας, τύπους ημίν προτιθείς, ενδιαθέτου στοργής.

Ο τεταρταίος Λάζαρος Σωτήρ, ως ήκουσε, κάτω τής φωνής σου αναστάς, ανύμνησέ σε, καί γεγηθώς ούτως εβόα. Σύ Θεός καί Κτίστης μου, σέ προσκυνώ καί υμνώ, τόν αναστήσαντά με.

Ει καί δεσμά περίκειμαι Σωτήρ, ο Λάζαρος, κάτωθεν εβόα Λυτρωτά, αλλ' ουδαμώς, εν τή γαστρί μενώ τού Άδου, εάν μόνον κράξης με, Λάζαρε δεύρο έξω, σύ γάρ μου φώς καί ζωή.

Παρακαλώ σε Λάζαρε, φησίν, ανάστηθι, έξελθε τών κλείθρων μου ταχύ, άπιθι ούν, καλόνμοι γάρ ένα θρηνήσαι, πικρώς αφαιρούμενον, παρά πάντας ούς πρίν, πεινών κατέπιον.

Καί τί βραδύνεις Λάζαρε; φησίν, ο φίλος σου, δεύρο έξω κράζει εστηκώς, έξελθε ούν, ίνα καγώ άνεσιν λάβω, αφ' ού γάρ σε έφαγον, εις εμετόν η τροφή, αντικατέστη μοι.

Τί ουκ εγείρη Λάζαρε ταχύ; ανέκραζε, κάτωθεν ο Άδης θρηνωδών, τί ουκ ευθύς, εξαναστάς τρέχεις τών ώδε; ίνα μή καί άλλους μοι, αιχμαλωτίση Χριστός εξαναστήσας σε.

Εθαυμαστώθης Δέσποτα Χριστέ, εξαίσια, τότε εργασάμενος πολλά, φώς γάρ τυφλοίς, κωφών δέ ώτα, ήνοιξας λόγω, καί τόν φίλον Λάζαρον, εκ τών νεκρών ως Θεός, φωνήσας ήγειρας.

Δόξα...

Τριαδικήν υμνήσωμεν ωδήν, δοξάζοντες, άναρχον Πατέρα, καί Υιόν, Πνεύμα ευθές, μοναδικήν μίαν ουσίαν, ήν τρισσώς υμνήσωμεν, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί η Τριάς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως τής Τριάδος ένα σε Χριστέ, δοξάζομεν, ότι εκ Παρθένου σαρκωθείς δίχα τροπής, ανθρωπικώς πάντα ηνέσχου, μή εκστάς τής φύσεως, τής πατρικής Ιησού, ει καί ηνώθης ημίν.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Οι ουρανοί τών ουρανών, καί τό ύδωρ, τόυ περάνω τών ουρανών, ευλογείτε, υμνείτε, τόν Κύριον.

Ο Ποιητής καί συνοχεύς τών απάντων, διευσπλαγχνίαν, εν Βηθανία επέστη, εγείραι τόν Λάζαρον.

Ο τεταρταίος οδωδώς, καί κειρίαις συνειλημμένος, ήλλατο έμπνους ο άπνους, φωνούντός σου Κύριε.

Τών Ιουδαίων ο λαός, ως εώρα τόν τεθνεώτα, τή σή φωνή αναστάντα, Χριστέ διεπρίετο.

Οι σκοτεινοί περί τό φώς, Ιουδαίοι, τί απιστείτε, τή τού Λαζάρου εγέρσει; Χριστού τό εγχείρημα.

Αγαλλιάσθω η Σιών, καί υμνείτω τόν Ζωοδότην, τόν αναστήσαντα λόγω, εκ τάφου τόν Λάζαρον.

Αι Στρατιαί τών ουρανών, καί τό γένος, τών γηγενών σε ύμνησεν, ότι Σωτήρ μου, τόν Λάζαρον ήγειρας.

Δόξα...

Σύν τώ Πατρί, καί τώ Υιώ, καί τό Πνεύμα δοξολογώ, καί υμνών ασιγήτως βοώ, Τρισάγιε δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ ευλογώ καί προσκυνώ, τόν τεχθέντα εκ τής Παρθένου, μή χωρισθέντα τού θρόνου, τής αγίας δόξης σου.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Εποίησε κράτος, εν βραχίονι αυτού, καθείλε γάρ δυνάστας από θρόνων, καί ύψωσε ταπεινούς, ο Θεός τού Ισραήλ, εν οίς επεσκέψατο ημάς, Ανατολή εξ ύψους, καί κατεύθυνεν ημάς, εις οδόν ειρήνης.

Υμνείτω τό θαύμα, Βηθανία σύν ημίν, εν ταύτη γάρ εδάκρυσεν ο Κτίστης, τόν Λάζαρον ανιστών, νόμω φύσεως σαρκός, καί Μάρθας τά δάκρυα λιπών, καί τόν κλαυθμόν Μαρίας, εις χαράν μεταβαλών, τόν νεκρόν εγείρει.

Πιστούμενος Λόγε, τήν Ανάστασιν τήν σήν, εκάλεσας τόν Λάζαρον εκ τάφου, καί ήγειρας ως Θεός, ίνα δείξης τοίς λαοίς, Θεόν σε, καί άνθρωπον ομού, εν αληθεία όντα, καί εγείραντα Ναόν, τόν τού σώματός σου.

Συνέσεισας πύλας, καί μοχλούς τούς σιδηρούς, εφόβησας τόν Άδην τή φωνή σου, καί έπτηξε σύν αυτώ, καί ο θάνατος ευθύς, ως είδον τόν Λάζαρον Σωτήρ, τόν παρ αυτοίς δεσμώτην, ψυχωθέντα τή φωνή, καί εξαναστάντα.

Εξέστησαν πάντες, ως εώρων σε Σωτήρ, δακρύοντα, τόν Λάζαρον θανέντα, καί έλεγον οι δεινοί. Ίδε πώς αυτόν φιλεί, ευθύς ούν εφώνησας αυτόν, καί αναστάς ο άπνους, αφηρείτο τήν φθοράν, τώ προστάγματί σου.

Εσείσθησαν πύλαι, συνετρίβησαν μοχλοί, ελύθησαν δεσμά τού τεθνεώτος, ο Άδης δέ τή φωνή, τής δυνάμεως Χριστού, πικρώς ανεστέναξε, καί ανεβόα. Οίμοι! τίς καί πόθεν η φωνή, η νεκρούς ζωούσα;

Ανάστα εντεύθεν, υπακούσας τής φωνής, ο φίλος σου γάρ έξω προσφωνεί σε, ούτός εστιν, ο τό πρίν αναστήσας τούς νεκρούς, Ηλίας μέν ήγειρε νεκρόν, καί Ελισσαίος άμα, αλλ' αυτός ήν δι' αυτών, καί λαλών καί πράττων.

Υμνούμέν σου, Λόγε, τήν ανείκαστον ισχύν, οστέοις γάρ καί νεύροις τόν θανέντα, ήγειρας λόγω τώ σώ, ως τών όλων πλαστουργός, καί τούτον ανέστησας Σωτήρ, εκ τών καταχθονίων, ως τής χήρας τόν υιόν, τόν επί τής κλίνης.

Δόξα...

Τριάς παναγία, Πάτερ άναρχε Θεέ, συνάναρχε Υιέ, καί θείε Λόγε, Παράκλητε αγαθέ, Πνεύμα άγιον Θεού, τό έν καί τρισήλιον φάος, η συμφυής ουσία, είς Θεός καί Κύριος, οίκτειρον τόν Κόσμον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο πάντα ποιήσας, εν σοφία Ιησού καί όλον με φορέσας εκ Παρθένου, καί όλος μένων αεί, εν τοίς κόλποις τού Πατρός, τό άγιόν σου Πνεύμα Χριστέ, επί τό ποίμνιόν σου, καταπέμψας ως Θεός, επισκίασον ημάς.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τόν Εξάψαλμον, εις τό, Θεός Κύριος, ψάλλομεν τό παρόν Τροπάριον, εκ γ'.

Ήχος α'

Τήν κοινήν Ανάστασιν πρό τού σού Πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός, όθεν καί ημείς ως οι Παίδες, τά τής νίκης σύμβολα φέροντες, σοί τώ Νικητή τού θανάτου βοώμεν. Ωσαννά εν τοίς υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου.

Μετά τήν Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Κατοικτείρας τής Μάρθας, καί Μαρίας τά δάκρυα, εκκυλίσαι τόν λίθον, εκ τού τάφου προσέταξας, Χριστέ ο Θεός, ανέστησας φωνήσας τόν νεκρόν, τήν τού Κόσμου ζωοδότα, δι' αυτού πιστούμενος Ανάστασιν, Δόξα τή δυναστεία σου Σωτήρ, δόξα τή εξουσία σου, δόξα τώ διά λόγου πάντα συστησαμένω.

Δόξα... Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Κάθισμα Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Η πηγή τής σοφίας, καί τής προγνώσεως, τούς περί Μάρθαν ηρώτας, εν Βηθανία παρών, Πού τεθήκατε, βοών, φίλον τόν Λάζαρον, όν δακρύσας συμπαθώς, τετραήμερον νεκρόν, ανέστησας τή φωνή σου, Φιλάνθρωπε καί Οικτίρμον, ως ζωοδότης καί Κύριος.

Δόξα... Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Ο Κανών Ποίημα Θεοφάνους

Ωδή α' Ήχος πλ. δ' Ο Ειρμός

Άσωμεν τώ Κυρίω τώ διαγαγόντι τόν λαόναυτού, εν ερυθρά θαλάσση, ωδήν επινίκιον, ότι δεδόξασται. (Δίς)

Λάζαρον τεθνεώτα, νεύματι τώ θείω εξα νέστησας, πλαστουργός ως υπάρχων, καί ζωής ταμιούχος Φιλάνθρωπε.

Λόγω τόν τεταρταίον, Λάζαρον ανέστησας Αθάνατε, σκοτεινόμορφον Άδου, διαλύσας ισχύϊ βασίλειον.

Πάσι τής υπερθέου, γνώρισμα θεότητος, υπέδειξας, εκ τών νεκρών εγείρας, τετραήμερον Λάζαρον Δέσποτα.

Σήμερον Βηθανία, προανακηρύττει τήν Ανάστασιν, Χριστού τού ζωοδότου, τή εγέρσει Λαζάρου χορεύουσα.

Έτερος Κανών

Ποίημα Κοσμά Μοναχού

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Ο πρίν εκ μή όντων παραγαγών, τήν σύμπασαν Κτίσιν, καί γινώσκων τών καρδιών, ταμεία προλέγεις ως Δεσπότης, τοίς Μαθηταίς τού Λαζάρου τήν κοίμησιν.

Τόν άνθρωπον φύσει ουσιωθείς, Χριστέ εκ Παρθένου, τού Λαζάρου σύ τήν ταφήν, μαθείν επη ρώτας ως άνθρωπος, ουκ αγνοών ως Θεός όπου έκειτο.

Πιστούμενος Λόγε τήν σεαυτού, Ανάστασιν όντως, ως, εξ ύπνου τόν προσφιλή, ανέστησας ήδη οδωδότα, τόν τεταρταίον νεκρόν εκ τού μνήματος.

Θεοτοκίον

Τάξεις σε Αγγέλων καί τών βροτών, ανύμφευτε Μήτερ, ευφημούσιν ανελλιπώς, τόν Κτίστην γάρ τούτων ώσπερ βρέφος, εν ταίς αγκάλαις σου εβάστασας.

Καταβασία

Υγράν διοδεύσας ωσεί ξηράν, καί τήν Αιγυπτίαν, μοχθηρίαν διαφυγών, ο Ισραηλίτης ανεβόα. Τώ λυτρωτή καί Θεώ ημών άσωμεν.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Σύ ει τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου. (Δίς)

Δύο προβαλλόμενος, τάς ενεργείας σου έδειξας, τών ουσιών, Σώτερ τήν διπλόην, Θεός γάρ εί καί άνθρωπος.

Άβυσσος ών γνώσεως, σύ ερωτάς πού τέθειται, ο τεθνεώς, μέλλων αναστήσειν, Ζωοδότα τόν κείμενον.

Τόπους αμειβόμενος, ως γεγονώς βροτός πέφηνας, περιγραπτός, ο πληρών τά πάντα, ως Θεός απερίγραπτος.

Λάζαρον εξήγειρας, τώ θεϊκώ Χριστέ ρήματι, καμέ πολλοίς, πταίσμασι θανέντα, εξανάστησον δέομαι.

Άλλος ουρανίας αψίδος

Επιστάς σύ τώ τάφω, θαυματουργέ Κύριε, εντή Βηθανία, Λαζάρου, τούτον εδάκρυσας, νόμω τής φύσεως, πιστοποιών σου τήν σάρκα, Ιησού ο Θεός μου, ήν περ προσείληφας.

Τής Μαρίας τό πένθος, σύ παρευθύς έπαυσας, Σώτερ, καί τής Μάρθας, δεικνύων τό αυτεξούσιον, σύ γάρ ανάστασις, καί σύ ζωή ώσπερ έφης, αληθεία πέλεις γάρ, καί πάντων Κύριος.

Ειλημμένον κειρίαις, τόν προσφιλή Κύριε, Άδου εκ νεκάδων, καί ζόφου τούτον αφήρπασας, σύ εν τώ λόγω σου, τώ πανσθενεί τού θανάτου, διαρρήξας κλείθρά τε, καί τά βασίλεια.

Θεοτοκίον

Ενοικήσας Παρθένω, σωματικώς Κύριε, ώφθης τοίς ανθρώποις, ως έπρεπε θεαθήναί σε, ήν καί ανέδειξας, ως αληθή Θεοτόκον, καί πιστών βοήθειαν, μόνε φιλάνθρωπε.

Καταβασία

Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε.

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Συμπαρέστησαν Χριστώ, αι τού Λαζάρου αδελφαί, καί δακρύουσαι πικρώς, καί ολολύζουσαι αυτώ, έφησαν, Κύριε, τέθνηκε Λάζαρος, αυτός δέ ως Θεός, ουκ αγνοών τήν ταφήν, ηρώτα πρός αυτάς. Πού τεθήκατε; καί προσελθών τώ τάφω προσεφώνει, τόν τετραήμερον Λάζαρον, ο δέ ανέστη, καί προσεκύνει, τόν αυτόν αναστήσαντα.

Έτερον Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Προγινώσκων τά πάντα ως ποιητής, εν Βηθανία προείπας τοίς Μαθηταίς, ο φίλος ημών Λάζαρος, κεκοίμηται σήμερον, καί ειδώς ηρώτας, φησί, πού τεθήκατε; καί τώ Πατρί προσηύξω, δακρύσας ως άνθρωπος, όθεν καί φωνήσας, όν εφίλεις εξ Άδου, ανέστησας Κύριε, τετραήμερον Λάζαρον. Διά τούτο βοώμέν σοι, Πρόσδεξαι Χριστέ ο Θεός, τών τολμώντων προσφέρειν τήν αίνεσιν, καί καταξίωσον πάντας τής δόξης σου.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Εισακήκοα Κύριε, τής οικονομίας σου τό μυστήριον, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασά σου τήν θεότητα. (Δίς)

Ου συμμάχου δεόμενος, αλλ' οικονομίαν τελών απόρρητον, προσευχόμενος ανέστησας, νεκρόν τετραήμερον Παντοδύναμε.

Ο Πατρί συναϊδιος, Λόγος καί Θεός τό πρίν καθορώμενος, νύν ως άνθρωπος προσεύχεται, προσευχάς ο πάντων προσδεχόμενος.

Η φωνή σου κατέλυσε, Σώτερ τού θανάτου πάσαν τήν δύναμιν, τά θεμέλια τού Άδου δέ, θεϊκή δυνάμει διεκλόνησε.

Θεοτοκίον

Τήν Παρθένον υμνήσωμεν, ως μετά τόν τόκον παρθένον μείνασαν, καί κυήσασαν Χριστόν τόν Θεόν, τόν εκ πλάνης Κόσμον λυτρωσάμενον.

Ειρμός άλλος

Σύ μου ισχύς, Κύριε

Σύ ως ποιμήν, ήρπασας Σώτερ τόν άνθρωπον, τόν φθαρέντα, ήδη τετραήμερον, δημιουργέ, λύκου εκ δεινού, όντως καί παμφάγου, ως δυνατός τε καί Κύριος, εν τούτω, προδεικνύων, τήν παγκόσμιον δόξαν, τής σής νύν τριημέρου Εγέρσεως.

Σέ τήν ζωήν, βλέπουσαι αι περί Μάρθαν Χριστέ, ανεβόων. Ει ής ώδε Κύριε, ο φωτισμός, πάντων καί ζωή, όλως ου τεθνήκει, νεκρός ουκ ώφθη ο Λάζαρος, ζωή δέ τών θανέντων, σύ, φιλάνθρωπε πέλων, εις χαράν μετατρεπεις τό πένθος αυτών.

Σέ τήν πηγήν, φρίττουσι Κύριε άβυσσοι, σοί δουλεύει, η υγρά η σύμπασα, σέ πυλωροί, τρέμουσι Χριστέ, Άδου δέ τά κλείθρα, τώ κράτεισου διαλύονται, Λαζάρου αναστάντος, εκ νεκρών τή φωνή σου, παντοδύναμε Σώτερ φιλάνθρωπε.

Θεοτοκίον

Σύ τών πιστών, καύχημα πέλεις Ανύμφευτε, σύ προστάτις, σύ καί καταφύγιον, Χριστιανών, τείχος καί λιμήν, πρός γάρ τόν Υίόν σου, εντεύξεις φέρεις πανάμωμε, καί σώζεις εκ κινδύνων, τούς εν πίστει καί πόθω, Θεοτόκον αγνήν σε γινώσκοντας.

Καταβασία

Σύ μου ισχύς, Κύριε, σύ μου καί δύναμις, σύ Θεός μου, σύ μου αγαλλίαμα, ο πατρικούς κόλπους μή λιπών, καί τήν ημετέραν, πτωχείαν επισκεψάμενος, διό σύν τώ Προφήτη, Αββακούμ σοί κραυγάζω, Τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φως τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον, αλλ' επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι.

Επιστάς τώ Λαζάρου, μνήματι φιλάνθρωπε, τούτον εκάλεσας, καί ζωήν παρέσχες, ως ζωήν χρηματίζων αθάνατος, τών βροτών απάντων, οία Θεός, τήν εσομένην, προθεσπίζων προδήλως Ανάστασιν.

Δεδεμένος τούς πόδας, Λάζαρος εβάδιζε, θαύμα εν θαύμασι! καί γάρ μείζων ώφθη, τού κωλύοντος ο ενισχύων Χριστός, ού τώ λόγω πάντα, δουλοπρεπώς υπηρετούσιν, ως Θεώ καί Δεσπότη δουλεύοντα.

Ο νεκρόν οδωδότα, Λάζαρον εγείρας Χριστέ τετραήμερον, εξανάστησόν με, νεκρωθέντα νύν αμαρτήμασι, καί τεθέντα λάκκω, καί σκοτεινή σκιά θανάτου, αλλά ρύσαι, καί σώσον ως εύσπλαγχνος.

Ειρμός Ο αυτός

Τώ Πατρί νέμων δόξαν, ώσπερ ουκ αντίθεος, ήσθα ευχόμενος, τόν περιεστώτα, σύ πιστούμενος όχλον Μακρόθυμε, τήν ευχαριστίαν, τώ σώ Πατρί προσαναφέρων, τή κελεύσει εγείρων τόν Λάζαρον.

Ώ φωνής θεοφθόγγου, θείας τε δυνάμεως, Σώτερ τού κράτους σου! δι' ής Άδου πύλας, τού παμφάγου θανάτου συνέτριψας, αλλ' εξάρπασόν με, ώσπερ τόν πρίν εκ τών παθών μου, τετραήμερον φίλον σου Λάζαρον.

Ικεσίαις Λαζάρου, Μάρθας καί Μαρίας τε, ημάς αξίωσον, θεατάς γενέσθαι, τού Σταυρού καί τού Πάθους σου Κύριε, καί τής λαμπροφόρου, τών ημερών καί βασιλίδος, Αναστάσεως τής σής φιλάνθρωπε.

Θεοτοκίον

Μητρικήν παρρησίαν, τήν πρός τόν Υιόν σου, κεκτημένη Πάναγνε, συγγενούς προνοίας, τής ημών μή παρίδης δεόμεθα, ότι σέ καί μόνην, Χριστιανοί πρός τόν Δεσπότην, ιλασμόν ευμενή προβαλλόμεθα.

Καταβασία

Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου, τό φώς τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον, αλλ' επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι.

Εντεύθεν αρχόμεθα τών Τετραωδίων, ποιούντες τούς Ειρμούς ανά β', καί τά Τροπάρια ανά δ'.

Τετραώδιον

Ποίημα τού αυτού Κοσμά

Ωδή ς' Ήχος πλ. δ' Ο Ειρμός

Τόν Ιωνάν, εν τώ κήτει Κύριε, μονώτατον κατώκισας, εμέ δε τόν πεπεδημένον, εν άρκυσι τού εχθρού, ως εκ φθοράς εκείνον διάσωσον.

Αγάπη σε, εις Βηθανίαν Κύριε, απήγαγε πρός Λάζαρον, καί τούτον ήδη οδωδότα, ανέστησας ως Θεός, καί εκ δεσμών, τού Άδου διέσωσας.

Η Μάρθα μέν, απεγνώκει Λάζαρον, ως ήδη τετραήμερον, Χριστός δέ τόν διαφθαρέντα, ανέστησεν ως Θεός, καί εις ζωήν μετήγαγε ρήματι.

Έτερον Ποίημα Ιωάννου Μοναχού

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Θεός ών αληθινός, Λαζάρου έγνως τήν κοίμησιν, καί ταύτην τοίς Μαθηταίς, τοίς σοίς προηγόρευσας, πιστούμενος Δέσποτα, τής θεότητός σου, τήν αόριστον ενέργειαν.

Τή σαρκί περιγραπτός, υπάρχων ο απερίγραπτος, εις Βηθανίαν ελθών, ως άνθρωπος Δέσποτα, δακρύεις τόν Λάζαρον, ως Θεός δέ θέλων, ανιστάς τόν τετραήμερον.

Καταβασία

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου.

Κοντάκιον Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Η πάντων χαρά, Χριστός η αλήθεια, τό φώς η ζωή, τού Κόσμου η ανάστασις, τοίς εν γή πεφανέρωται, τή αυτού αγαθότητι, καί γέγονε τύπος τής αναστάσεως, τοίς πάσι παρέχων θείαν άφεσιν.

Ο Οίκος

Τοίς Μαθηταίς ο Κτίστης τών όλων, προηγόρευσε λέγων; Αδελφοί καί γνωστοί, ημών ο φίλος κεκοίμηται, τούτοις προλέγων καί εκδιδάσκων, ότι πάντα γινώσκεις ως Κτίστης πάντων, άγωμεν ούν πορευθώμεν, καί ίδωμεν ξένην ταφήν, καί θρήνον τόν τής Μαρίας, καί τόν τάφον Λαζάρου οψώμεθα, εκεί γάρ μέλλω θαυματουργείν, εκτελών τού Σταυρού τά προοίμια, καί πάσι παρέχων θείαν άφεσιν.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Σαββάτω πρό τών Βαϊων, εορτάζομεν τήν Έγερσιν τού αγίου καί δικαίου, φίλου τού Χριστού, Λαζάρου τού τετραημέρου.

Στίχοι

· Θρηνείς Ιησού, τούτο θνητής ουσίας.

· Ζωοίς φίλον σου, τούτο θείας Ισχύος.

Ταίς τού σού φίλου Λαζάρου πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς, Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Παίδες Εβραίων εν καμίνω, κατεπάτησαν τήν φλόγα θαρσαλέως, καί εις δρόσον τό πύρ, μετέβαλον βοώντες, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Δακρύσας ως άνθρωπος Οικτίρμον, εξανέστησας ως Θεός τόν εν τάφω, καί τού Άδου λυθείς, ο Λάζαρος εβόα, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Εξήλθε κειρίαις δεδεμένος, χάους Άδου τεκαί ζόφου αποδράσας, τού Δεσπότου τώ λόγω, ο Λάζαρος κραυγάζων, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Άλλος Οι εκ τής Ιουδαίας

Επί φίλω δακρύσας, τό τής Μάρθας Οικτίρμον, δάκρυον έπαυσας, καί πάθει εκουσίω, αφείλες εκ προσώπου, τού λαού σου πάν δάκρυον, ο τών πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Τής ζωής ο ταμίας, τόν νεκρόν ως υπνούντα, Σώτερ εκάλεσας, καί λόγω τήν τού Άδου, γαστέρα διαρρήξας, εξανέστησας ψάλλοντα, οτών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Τόν νεκρόν οδωδότα, δεδεμένον κειρίαις, Δέσποτα ήγειρας, καμέ πεπεδημένον, σειραίς αμαρτημάτων, διανάστησον ψάλλοντα. Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Καταβασία

Οι εκ τής Ιουδαίας, καταντήσαντες Παίδες εν Βαβυλώνί ποτε, τή πίστει τής Τριάδος, τήν φλόγα τής καμίνου, κατεπάτησαν ψάλλοντες. Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Μουσικών οργάνων συμφωνούντων, καί λαών απείρων προσκυνούντων, εικόνι τή εν Δεηρά, τρείς Παίδες μή πεισθέντες, τόν Κύριον ανύμνουν, καί εδοξολόγουν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ως ποιμήν τόν άρνα κατιχνεύσας, καί εκ λύκου δεινού ολετήρος, αρπάσας ο επικρατής, φθαρέντα εκαινούργεις, βοώντά σοι, Υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ως βροτός τόν τάφον επεζήτεις, τόν νεκρόν ως Πλάστης αναστήσας, προστάγματι δεσποτικώ, όν Άδης κατεπλάγη, βοώντά σοι, Υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Άλλος

Τόν Βασιλέα τών Ουρανών

Επιζητείς μέν ώσπερ θνητός, ως Θεός δέ, ανιστάς λόγω τόν τεταρταίον, όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Σοί ευγνωμόνως ως οφειλην, τού συγγόνου, η Μαρία Δέσποτα προσφέρει, μύρον ανυμνούσα, εις πάντας τούς αιώνας.

Επικαλείς μέν ώσπερ βροτός, τόν Πατέρα, ως Λάζαρον εγείρεις, όθεν σέ υμνού Θεός δέ μεν, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Καταβασία

Τόν Βασιλέα τών ουρανών, όν υμνούσι, στρατιαί τών Αγγέλων, υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Η Τιμιωτέρα ου στιχολογείται

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Τήν αγνήν ενδόξως τιμήσωμεν, λαοί Θεοτόκον, τήν τό θείον πύρ εν γαστρί, αφλέκτως συλλαβούσαν, ύμνοις ασιγήτοις μεγαλύνωμεν.

Οι λαοί ιδόντες βαδίζοντα, νεκρόν τεταρταίον, εκπλαγέντες τώ θαύματι, ανεβόων τώ Λυτρωτή, Θεόν σε εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Προπιστών τήν ένδοξον Έγερσιν, τήν σήν ώ Σωτήρ μου, νεκρόν τετραήμερον, εκ τού Άδου ελευθεροίς, τόν Λάζαρον, εν ύμνοις μεγαλύνω σε.

Άλλος Κυρίως Θεοτόκον

Τιμών σου τόν Πατέρα, καί αποδεικνύων, ως ουκ αντίθεος ήσθα, προσεύχη Χριστέ, αυτεξουσίως εγείρας τόν τετραήμερον.

Εκ τάφου τεταρταίον, Λάζαρον εγείρας, τής τριημέρου Χριστέ μου. Εγέρσεως, παναληθέστατον πάσι, δεικνύεις μάρτυρα.

Βαδίζεις καί δακρύεις, φθέγγη τε Σωτήρ μου. Τήν ανθρωπίνην δεικνύς σου ενέργειαν, τήν θεϊκήν δέ μηνύων, εγείρεις Λάζαρον.

Ενήργησας αφράστως, Δέσποτα Σωτήρ μου, καθ' εκατέρων τών δύο σου φύσεων, αυτεξουσίω θελήσει, τήν σωτηρίαν μου.

Καταβασία

Κυρίως Θεοτόκον, σέ ομολογούμεν, οι διά σού σεσωσμένοι Παρθένε αγνή, σύν ασωμάτοις Χορείαις, σέ μεγαλύνοντες.

Είτα Άγιος Κύριος ο Θεός ημών

(εκ γ')

Καί τό παρόν Εξαποστειλάριον, εκ δευτέρου,

Επεσκέψατο ημάς

Λόγω σου Λόγε τού Θεού, Λάζαρος νύν εξάλλεται, πρός βίον παλινδρομήσας, καί μετά κλάδων οι λαοί, σέ Κραταιέ γεραίρουσιν, ότι ειςτέλος ολέσεις, τόν Άδην θανάτω σου.

Έτερον, όμοιον, άπαξ

Διά Λαζάρου σε Χριστός, ήδη σκυλεύει θάνατε, καί πού σου Άδου τό νίκος; τής Βηθανίας ο κλαυθμός, νύν επί σέ μεθίσταται, πάντες κλάδους τής νίκης, αυτώ επισείωμεν.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους η' καί ψάλλομεν τά επόμενα Στιχηρά Ιδιόμελα.

Στίχ. Δόξα αυτη έσται πάσι τοίς Οσίοις αυτού.

Ήχος α'

Ανάστασις καί ζωή τών ανθρώπων, υπάρχων Χριστέ, εν τώ μνήματι Λαζάρου επέστης, πιστούμενος ημίν τάς δύο ουσίας σου μακρόθυμε, ότι Θεός καί άνθρωπος, εξ αγνής Παρθένου παραγέγονας, ως μέν γάρ βροτός, επερώτας, πού τέθαπται; ως δέ Θεός ανέστησας, ζωηφόρω νεύματι, τόν τετραήμερον.

Στίχ. Αινείτε τόν Θεόν εν τοίς Αγίοις αυτού...

Λάζαρον τεθνεώτα, τετραήμερον ανέστησας εξ Άδου Χριστέ, πρό τού σού θανάτου, διασείσας τού θανάτου τό κράτος, καί δι' ενός προσφιλούς τήν πάντων ανθρώπων προμηνύων, εκ φθοράς ελευθερίαν, διό προσκυνούντές σου, τήν παντοδύναμον εξουσίαν, βοώμεν, Ευλογημένος εί Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Στίχ. Αινείτε αυτόν επί ταίς δυναστείαις αυτού...

Μάρθα καί Μαρία, τώ Σωτήρι έλεγον, Εί ής ώδε Κύριε, ουκ άν τέθνηκε Λάζαρος, Χριστός δέ η ανάστασις τών κεκοιμημένων, τόν ήδη τετραήμερον, εκ νεκρών ανέστησε, Δεύτε πάντες οι πιστοί τούτον προσκυνήσωμεν, τόν ερχόμενον εν δόξη, σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Στίχ. Αινείτε αυτόν εν ήχω σάλπιγγος...

Τής θεότητός σου Χριστέ, παρέχων τοίς Μαθηταίς σου τά σύμβολα, εν τοίς όχλοις εταπείνους σεαυτόν αποκρύψαι ταύτην βουλόμενος, διό τοίς Αποστόλοις, ως προγνώστης καί Θεός, τού Λαζάρου τον θάνατον προηγόρευσας, εν Βηθανία δέ παρών τοίς λαοίς, τού φίλου σου τόν τάφον αγνοών, μαθείν εζήτεις ως άνθρωπος, αλλ' ο διά σού τετραήμερος αναστάς, τό θείόν σουκράτος εδήλωσε, Παντοδύναμε Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Aινείτε αυτόν εν τυμπάνω καί χορώ...

Ήχος δ

Τεταρταίον ήγειρας τόν φίλον σου Χριστέ, καί τόν τής Μάρθας καί Μαρίας θρήνον έπαυσας, υποδεικνύων τοίς πάσιν, ότι αυτός εί ο τά πάντα πληρών, θεϊκή δυναστεία, αυτεξουσίω θελήματι, ώ τά Χερουβίμ βοά απαύστως. Ωσαννά εν τοίς υψίστοις, ευλογημένος εί ο επί πάντων Θεός, δόξα σοι.

Στίχ. Αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις...

Μάρθα τή Μαρία εβόα, ο Διδάσκαλος πάρεστι, καί φωνεί σε, πρόσελθε, Η δέ δρομαία ελθούσα, όπου ήν εστώς ο Κύριος, ιδούσα ανεβόησε, πεσούσα προσεκύνησε, καί τούς αχράντους πόδας σου, καταφιλούσα έλεγε, Κύριε, ει ής ώδε, ουκ άν απέθανεν ημών ο αδελφός.

Στίχ. Ανάστηθι, Κύριε ο Θεός μου, υψωθήτωη χείρ σου, μή επιλάθη τών πενήτων σου εις τέλος.

Ήχος πλ. δ'

Λάζαρον τεθνεώτα, εν Βηθανία ήγειρας τετραήμερον, μόνον γάρ ως επέστης τώ μνήματι, η φωνή ζωή τώ τεθνεώτι γέγονε, καί στενάξας ο Άδης, απέλυσε φόβω, Μέγα τό θαύμα! Πολυέλεε Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε εν όλη καρδία μου, διηγήσομαι πάντα τά θαυμάσιά σου.

Καθώς είπας Κύριε τή Μάρθα, Εγώ ειμι η ανάστασις, έργω τόν λόγον επλήρωσας, εξ Άδου καλέσας τόν Λάζαρον, καμέ φιλάνθρωπε, νεκρόν τοίς πάθεσιν, ως συμπαθής εξανάστησον, δέομαι.

Δόξα... Ήχος β'

Μέγα καί παράδοξον θαύμα, τετέλεσται σήμερον! ότι νεκρόν τεταρταίον, εκ τάφου Χριστός φωνήσας ήγειρε, καί φίλον εκάλεσε, δοξολογήσωμεν αυτόν, ως υπερένδοξον, ως ταίς πρεσβείαις, τού δικαίου Λαζάρου, σώση τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν...

Υπερευλογημένη υπάρχεις...

Δοξολογία μεγάλη καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Τά Τυπικά, καί εν τοίς Μακαρισμοίς, εκ τού Κανόνος η γ' καί η ς' Ωδή.

Αντί δέ τού Τρισαγίου

Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε...

Προκείμενον Ήχος γ'

Κύριος φωτισμός μου καί σωτήρ μου.

Στίχ. Κύριος υπερασπιστής τής ζωής μου.

Πρός Εβραίους Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΒ', 28 - ΙΓ', 8)

Αδελφοί, βασιλείαν ασάλευτον παραλαμβάνοντες, έχομεν χάριν, δι' ής λατρεύομεν ευαρέστως τώ Θεώ, μετά αιδούς καί ευλαβείας, καί γάρ ο Θεός ημών, πύρ καταναλίσκον. Η φιλαδελφία μενέτω. Τής φιλοξενίας μή επιλανθάνεσθε, διά ταύτης γάρ έλαθόν τινες ξενίσαντες Αγγέλους, Μιμνήσκεσθε τών δεσμίων, ως συνδεδεμένοι, τών κακουχουμένων, ως καί αυτοί όντες εν σώματι. Τίμιος ο γάμος εν πάσι, καί η κοίτη αμίαντος, πόρνους δέ καί μοιχούς κρινεί ο Θεός. Αφιλάργυρος ο τρόπος, αρκούμενοι τοίς παρούσιν, αυτός γάρ είρηκεν. Ου μή σε ανώ, ουδ' ου μή σε εγκαταλίπω, ώστε θαρρούντας ημάς λέγειν, Κύριος εμοί βοηθός, καί ου φοβηθήσομαι, τί ποιήσει μοι άνθρωπος; Μνημονεύετε τών ηγουμένων υμών, οί τινες ελάλησαν υμίν τόν λόγον τού Θεού, ών αναθεωρούντες τήν έκβασιν τής αναστροφής, μιμείσθε τήν πίστιν, Ιησούς Χριστός χθές καί σήμερον ο αυτός, καί εις τούς αιώνας.

Αλληλούϊα Ήχος πλ. α'

Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο.

Ευαγγέλιον Κατά Ιωάννην

Τώ καιρώ εκείνω, ήν τις ασθενών Λάζαρος...

Κοινωνικόν

Εκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον, Αλληλούϊα.