ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά Προσόμοια Ποίημα Ιωσήφ

Ήχος β' Ότε εκ τού ξύλου σε

Πάσαις προσβολαίς τού πονηρού, η πολυπαθής μου καρδία, εξασθενήσασα, τάφω κατενήνεκται, τής ραθυμίας δεινώς, καί ως λίθω καλύπτεται, τή αναισθησία, Σώτερ ο τώ ξύλω σου, τού ζωηφόρου Σταυρού, πάντας τούς εν Άδη ζωώσας, έγειρόν με ζώωσον, όπως, φόβω σου δοξάζω τήν Θεότητα.

Πλούτον ηδονών φθοροποιών, τή τού πονηρού συνεργεία, πάντοτε έστερξα, μάτην ευφραινόμενος, ο ασυνείδητος, τόν δέ νούν μουπαρέβλεψα, ως Λάζαρον άλλον, στένοντα λιμώττοντα, ενθέου βρώσεως, Λόγε τής φλογός τής μελλούσης, ρύσαί με τή σή ευσπλαγχνία, όπως σε δοξάζω τόν φιλάνθρωπον.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου

Ήχος γ' Έστησαν τά τριάκοντα αργύρια

Σήμερον εναπέψυξεν ο Λάζαρος, καί θρηνεί τούτον Βηθανία, όν ο Σωτήρ ημών, εγείρεις εκ τών νεκρών, προπιστούσαι εν τώ φίλωσου, τά τής Αναστάσεώς σου τής φρικτής, τού Άδου τήν νέκρωσιν, καί Αδάμ τήν ζωήν, διά τούτό σε υμνούμεν.

Καί τού Μηναίου, Προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ρι'

Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου.

Στίχ. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΛΑ', 3-16)

Είπε Κύριος πρός Ιακώβ, Αποστρέφου εις τήν γήν τού πατρός σου, καί εις τήν γενεάν σου, καί έσομαι μετά σού, Αποστείλας δέ Ιακώβ, εκάλεσε Λείαν, καί Ραχήλ εις τό πεδίον, ού ήν τά ποίμνια, καί είπεν αυταίς, ορώ εγώ τό πρόσωπον τού πατρός ημών, ότι ουκ έστι πρός εμέ, ως εχθές καί τρίτην ημέραν, ο δέ Θεός τού πατρός μου ήν μετ' εμού, καί αυταί δέ οίδατε, ότι εν πάση τή ισχύϊ μου δεδούλευκα τώ πατρί υμών, ο δε πατήρ υμών παρεκρούσατό με, καί ήλλαξε τόν μισθόν μου τών δέκα αμνών, καί ουκ έδωκεν αυτώ ο Θεός τού πατρός μου κακοποιήσαί με, Εάν ούτως είπη, τά ποικίλα έσται σου μισθός, καί τέξεται πάντα τά πρόβατα ποικίλα, εάν δέ είπη, τά λευκά έσται σου μισθός, καί τέξεται πάντα τά πρόβατα λευκά. Καί αφείλετο ο Θεός πάντα τά κτήνη τού πατρός υμών, καί έδωκέ μοι αυτά. Καί εγένετο ηνίκα ενεκίσσων τά πρόβατα, εν γαστρί λαμβάνοντα, είδον αυτά τοίς οφθαλμοίς μου εν τώ ύπνω, καί Ιδού οι τράγοι. Καί οι κριοί αναβαίνοντες ήσαν επί τά πρόβατα καί τάς αίγας, διάλευκοι καί ποικίλοι καί σποδοειδείς ραντοί, Καί είπέ μοι ο Άγγελος τού Θεού καθ' ύπνον, Ιακώβ, Ιακώβ, Εγώ δέ είπα. Τί έστι; Καί είπεν, Ανάβλεψον τοίς οφθαλμοίς σου, καί ίδε τούς τράγους, καί τούς κριούς αναβαίνοντας επί τά πρόβατα, καί τάς αίγας διαλεύκους καί ποικίλους, καί σποδοειδείς ραντούς, εώρακα γάρ όσα σοι Λάβαν ποιεί, Εγώ ειμι ο Θεός σου, ο οφθείς σοι εν τόπω Θεού, ού ήλειψάς μοι εκεί στήλην, καί ηύξω μοι εκεί ευχήν, Νύν ούν ανάστηθι, καί έξελθε εκ τής γής ταύτης, καί άπελθε εις τήν γήν τής γενέσεώς σου, καί έσομαι μετά σού. Καί αποκριθείσαι Ραχήλ, καί Λεία, είπον αυτώ, Μή εστιν ημίν έτι μερίς, ή κληρονομίαεν τώ οίκω τού πατρός ημών, ουχ ως αλλότριαι λελογίσμεθα αυτώ; πέπρακε γάρ ημάς, καί καταβρώσει κατέφαγε τό αργύριον ημών, πάντα τόν πλούτον, καί τήν δόξαν, ήν αφείλετο ο Θεός τού πατρός ημών, ημίν έσται, καί τοίς τέκνοις ημών, Νύν ούν, όσα σοι είρηκεν ο Θεός σου, ποίει.

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ρια'

Ελεήμων, καί οικτίρμων, καί δίκαιος.

Στίχ. Μακάριος ανήρ, ο φοβούμενος τόν Κύριον.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΚΑ', 3-21)

Υιέ, ποιείν δίκαια καί αληθεύειν, αρεστά παρά Θεώ μάλλον, ή θυσιών αίμα, Μεγαλόφρων εν ύβρει θρασυκάρδιος, λαμπτήρ δέ ασεβών αμαρτία, λογισμοί συντέμνοντος, πλήν εις περίσσειαν, καί πάς μή επισπουδάζων, πλήν εις υστέρημα, ο ενεργών θησαυρίσματα γλώσση ψευδεί, μάταια διώκει, καί έρχεται επί παγίδας θανάτου. ΄Ολεθρος ασεβέσιν επιξενωθήσεται, ου γάρ βούλονται πράσσειν τά δίκαια, Πρός τούς σκολιούς, σκολιάς οδούς αποστέλλει ο Θεός, άγνά γάρ καί ορθά τά έργα αυτού, Κρείσσον οικείν επί γωνίας υπαίθρου, ή εν κεκονιαμένοις μετά αδικίας, καί εν οίκω κοινώ, Ψυχή ασεβούς ουκ ελεηθήσεται υπ' ουδενός τών ανθρώπων, Ζημιουμένου ακολάστου, πανουργότερος γίνεται ο άκακος, συνιών δέ σοφός, δέξεται γνώσιν, Συνιεί δίκαιος ψυχάς ασεβών, καί φαυλίζει ασεβείς εν κακοίς. Ός φράσσει τά ώτα αυτού τού μή επακούσαι ασθενούς, καί αυτός επικαλέσεται, καί ουκ έσται ο επακούων, Δόσις λάθριος, ανατρέπει οργάς, δώρων δέ ο φειδόμενος, θυμόν εγείρει ισχυρόν, Ευφροσύνη δικαίων ποιείν κρίμα, όσιος δέ ακάθαρτος παρά κακούργοις. Ανήρ πλανώμενος εξ οδού δικαιοσύνης, εν συναγωγή γιγάντων αναπαύσεται. Ανήρ ενδεής αγαπά ευφροσύνην, φιλών οίνον, καί έλαιον, ου πλουτήσει, περικάθαρμα δέ δικαίου άνομος, καί αντί ευθέων, παράνομος, Κρείσσον οικείν εν γή ερήμω, ή μετά γυναικός μαχίμου, καί γλωσσώδους, καί οργίλου, θησαυρός επιθυμητός αναπαύσεται επί στόματος σοφού, άφρονες δέ άνδρες καταπίονται αυτόν, οδός δικαιοσύνης καί ελεημοσύνης ευρήσει ζωήν καί δόξαν.

Εις τά Απόστιχα

Ιδιόμελον Ήχος α'

Πορφύραν αυτοκρατορίας θεότευκτον, καί βύσσον αφθαρσίας, εστολισμένη ψυχή μου, τήν οικείαν αξίαν καθύβρισας, πλούτον καί τρυφήν επί αμαρτία ποιησαμένη, καί κατεπαιρομένη, τών ομοφύλων, ως ο τόν πτωχόν Λάζαρον, παριδών Πλούσιος. Αλλ' ίνα μή σύν εκείνω κολασθής, πτώχευσον τώ πνεύματι, καί τώ διά σέ πτωχεύσαντι Κυρίω κράξον, ο πορφύραν ύβρεως πρό Σταυρού φορέσας, καί γυμνός εν Σταυρώ παγείς δι' εμέ, τώ τής σής Βασιλείας ενδύματι, εξ αισχύνης αιωνίου Χριστέ ρύσαί με. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Ώ τής καλής υμών, πραγματείας Αγιοι! ότι αίματα εδώκατε, καί ουρανούς εκληρονομήσατε, καί πρός καιρόν πειρασθέντες, αιωνίως αγάλλεσθε, όντως καλόν υμών τό εμπόρευμα! φθαρτά γάρ καταλιπόντες, τά άφθαρτα απελάβετε, καί σύν Αγγέλοις χορεύοντες, υμνείτε απαύστως, Τριάδα Ομοούσιον.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Ρομφαία δι' ήλθεν ώ Υιέ, η Παρθένος έλεγεν, επί τού ξύλου ως έβλεψε, Χριστόν κρεμάμενον, τήν εμήν καρδίαν, καί σπαράττει Δέσποτα, ως πάλαι Συμεών μοι προέφησεν, αλλά ανάστηθι, καί συνδόξασον Αθάνατε, τήν Μητέρα, καί δούλην σου δέομαι.

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος β'

Τόν λίθον τού μνήματος

Ως λίθω βαρούμενος, ταίς πολλαίς αμαρτίαις, εν τάφω κατάκειμαι, αμελείας Οικτίρμον, εξ ού με ανάγαγε, εύσπλαγχνε Κύριε.

Σταυροθεοτοκίον

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα

Τώ τιμίω Σταυρώ τού Υιού σου, φυλαττόμενοι Δέσποινα αγνή Θεοτόκε, πάσαν προσβολήν τού πολεμήτορος, άπαντες ραδίως εκτρεπόμεθα, διό σε καταχρέως δοξάζομεν, ως Μητέρα τού φωτός, καί μόνην ελπίδα τών ψυχών ημών.

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Σήμερον Λάζαρος, θανών ενθάπτεται, καί θρήνον άδουσιν, αι τούτου σύγγονοι, ως δέ προγνώστης καί Θεός, τό πάθος προηγόρευσας, Λάζαρος κεκοίμηται, τοίς Μαθηταίς προφθεγγόμενος, αλλά νύν απέρχομαι, αναστήσαι όν έπλασα, Διό σοι πάντες βοώμεν, Δόξα τώ κράτει τής ισχύος σου.

Σταυροθεοτοκίον

Η απειρόγαμος, αγνή καί Μήτηρ σου, Χριστέ ορώσά σε, νεκρόν κρεμάμενον, επί τού ξύλου μητρικώς, θρηνολογούσα έλεγε, Τί σοι ανταπέδωκε, τών Εβραίων ο άνομος, δήμος καί αχάριστος, ο πολλών καί μεγάλων σου, Υιέ μου δωρεών απολαύσας; Υμνώ σου τήν θείαν συγκατάβασιν.

Ωδή γ' Ήχος β'

Στειρωθέντα

Τή δυνάμει τού Σταυρού, δυναμώσας μου τόν νούν, εξασθενούντα, προσβολαίς πονηραίς, πρός τό θέλημα τό σόν, ίθυνον Κύριε.

Ραθυμίας νυσταγμώ, επί κλίνης ηδονών, καθεύδοντά με, διανάστησον Χριστέ, καί τών σών προσκυνητήν, Παθών ανάδειξον.

Λαμπρυνθέντες τάς ψυχάς, τή νηστεία καθαροί, προσυπαντήσαι, επειχθώμεν Χριστώ, πρός τήν Ιερουσαλήμ, επιδημούντι σαρκί.

Θεοτοκίον

Μή φλεχθείσα τώ πυρί, τής θεότητος Αγνή, κατάφλεξόν μου, τάς υλώδεις ορμάς, τών παθών όπως πιστώς, αεί δοξάζω σε.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου

Ειρμός άλλος

Ήχος γ' Στείρα ψυχή

Τήν σήμερον ο Λάζαρος, θανών ουκ έλαθε, τό παντέφορον όμμα Ιησού, διό εκφράζει τούτο τοίς Μαθηταίς βοών. Ότι Λάζαρος ο φίλος κεκοίμηται, αναστήσαι ήκω αυτόν.

Πρός Ιουδαίαν Κύριε, πάλιν απαίρειν ειπών, τούς Μαθητάς εφόβησας, αλλ' ευθαρσώς ο θωμάς εκβοά, Ζωή εστιν άγωμεν, καί γάρ άν θνηξώμεθα, αύθις αναζήσωμεν.

Δόξα...

Τριάς η Ομοούσιος, ο παντοκράτωρ Πατήρ, ο Υιός ο συνάναρχος, σύν τώ συνθρόνωθείω Πνεύματι, η μία προσκύνησις, θεότης ηάκτιστος, σέ υμνούμεν πάντες βροτοί.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθενομήτορ άχραντε, η ρίζα τού Ιεσσαί, εξ ής Χριστός ανέτειλε, τό ζωηφόρον άνθος τών γηγενών, δι' ής ελυτρώθημεν, φθοράς καί θνητότητος, Σέ υμνούμεν πάντες Αγνή.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Χαίρε Σιών, νύν έρχεται, ο Βασιλεύς σουπραϋς, ως ο Προφήτης κέκραγε, καί άγει πώλος τούτον σωματικώς, τόν εν τή χειρί αυτού, τό πάν περιέχοντα. Άσωμεν τώ κράτει αυτού.

Ο Ειρμός

Στείρα ψυχή καί άγονε, κτήσαι καρπόν ευκλεή, ευφραινομένη βόησον, Εστερεώθην διά σού ο Θεός, ουκ έστιν άγιος, ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.

Ωδή η'

Τόν εν τή βάτω Μωσή

Τής ταπεινής μου ψυχής, τόν βαρύτατον λίθον, τής δεινής ραθυμίας, αποκύλισον Χριστέ, καί έγειρόν με τάφου, τού τής αναισθησίας, εις αίνεσίν σου Λόγε.

Θάνατον φίλου τού σού, προεδήλωσας φίλοις, διά σπλάγχνα ελέους, ο προγνώστης καί Θεός, όν έμελλες εγείρειν, εκ τάφου τεταρταίον, πρός σήν δοξολογίαν.

Πρός Ιουδαίαν Χριστέ, πάλιν έρχη ζητούσαν, τής ζωής σε τό ξύλον, διά ξύλου ανελείν, ποθών αθανατίσαι τούς τεθανατωμένους, τή διά ξύλου βρώσει.

Θεοτοκίον

Εν σοί Παρθένε αγνή, εθεωρήθησαν πάσαι, τού Θεού αι πορείαι, τού φυλάξαντος τήν σήν, αγνείαν μετά τόκον, εσφραγισμένην σαφώς, εις πάντας τούς αιώνας.

Ειρμός άλλος

Τόν εξ ανάρχου τού Πατρός

Λάζαρος σήμερον θανών, εκκομίζεται φίλος Χριστού, καί θρηνωδούσιν αι περί τήν Μάρθαν, τήν αδελφικήν συμφοράν, ο δέ Χριστός εν χαρά, μεταβαίνει πρός αυτόν, τού δείξαι τοίς λαοίς, ότι εστίν αυτός, η ζωή τών απάντων.

Ως εξ όρους Ελαιών, από ύψους ελεημοσυνών, αρετών κλάδους οι λαοί τεμόντες, δεύτε ετοιμάσωμεν, τήν πρός ημάς νοητώς, παρουσίαν τού Χριστού, υμνούντες ευλογούντες, καί υπερυψούντες, αυτόν εις τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Η τρισυπόστατος Μονάς, ο Πατήρ ο Υιός, καί Πνεύμα τό ζών, μία θεότης, μία Βασιλεία, σέ αινεί το άδυτον φώς, Αγγέλων αι στρατιαί, καί ημείς οι επί γής, υμνούμεν ευλογούμεν, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ιδού πάσαι αι γενεαί, μακαρίζομέν σε Άχραντε, τά μεγαλεία τά σά καθορώντες, σύ γάρ τίκτεις υπερφυώς, τόν τού παντός ποιητήν, Θεόν όντα καί βροτόν, Διό σε ευλογούμεν καί υπερυψούμεν, Αγνή εις τούς αιώνας.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Μετά τών Παίδων καί ημείς υπαντήσωμεν Χριστώ τώ θεώ, αντί βαϊων προσάγοντες ελεημοσύνην, εν καρδίας προσευχή, μετά κλάδων, Ωσαννά βοώντες, ευλογείτε, καί υπερυψούτε αυτόν εις τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Ο Ειρμός

Τόν εξ ανάρχου τού Πατρός, γεννηθέντα πρό αιώνων Θεόν, καί επ' εσχάτων εκτής Θεοτόκου, σάρκα ενδυσάμενον, ως τέλειον άνθρωπον, καί Θεόν αληθινόν, υμνούμεν ευλογούμεν, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Τών γηγενών, τίς ήκουσε

Ο Δανιήλ, νηστεία πεφραγμένος, έφραξε στόματα θηρών, Τούτον ζηλούσα ψυχή μου, τόν ωρυόμενον, καθάπερ λέοντα όφιν, καί εκζητούντα, κατάβρωμα ποιήσαι πάσαν ψυχήν, τή τού Σταυρού συμμαχία αποδίωξον.

Λόγε Θεού, τήν τεθανατωμένην, ταίς αμαρτίαις ψυχήν μου, καί καθειργμένην τάφω τής παραβάσεως, ζωοπαρόχω σου λόγω εξαναστήσας, προσφέρειν σοι βαϊα τών αρετών, τώ Νικητή τού θανάτου καταξίωσον.

Ο ουρανόν, ως θρόνον κεκτημένος, καί υποπόδιον τήν γήν, ο τού Θεού Πατρός Λόγος, πώλω οχούμενος, επί τήν Πόλιν εισέρχεται τήν αγίαν, εκ στόματος νηπίων αίνον τερπνόν, ως Βασιλεύς τών απάντων καταρτίσασθαι.

Θεοτοκίον

Εν γυναιξί, σύ μόνη ωραιώθης, ώ υπερθαύμαστε Αγνή, τόν ωραιότατον Λόγον αποκυήσασα, τόν υπέρ πάντας φανέντα βροτούς ωραίον, αυτόν ούν εκδυσώπει, τό ειδεχθές καθωραϊσαι, Παρθένε τής καρδίας μου.

Άλλος Εν Σιναίω τώ όρει

Επιτάφια δάκρυα ραίνουσιν, αι Λαζάρου Αδελφαί, καθορώσαι τόν σύγγονον σήμερον, υπό λίθον τόν πικρόν, ο Χριστός δέ μου πόρρω, Αποστόλοις σου, Χαίρω τούτο δηλών έλεγες, τοις δι' υμάς, ου παρής τή σαρκί γάρ εκεί.

Πάλιν ήκει πρός σέ τήν φονεύτριαν, Ιουδαίαν ο Χριστός, τό σωτήριον πάθος γλιχόμενος, εκπληρώσαι ως Θεός, όν εζήτεις λιθάσαι, ιδούσοι αυτόκλητος, θέλων προσίεται, τής μιαιφονίας σου, εις τό σώσαι ημάς.

Δόξα...

Η θεότης Μονάς, καί Τριάς εστι, παραδόξου ώ στροφής! ενουμένη τή φύσει μερίζεται, τοίς προσώποις ιδικώς, μή τμωμένη γάρ τμάται, έν ούσα τρισσεύεται, αύτη Πατήρ εστιν, Υιός, καί Πνεύμα τό ζών, η φρουρούσα τό πάν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παιδοτόκον παρθένον τίς ήκουσε, καί μητέρα πλήν ανδρός; Μαριάμ εκτελείς τό τεράστιον, Αλλά φράζε μοι τό, Πώς; Μή ερεύνα τά βάθη, τής Θεοτοκίας μου, τούτο πανάληθες, υπέρ δέ ανθρώπινον νούν η κατάληψις.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τών φοινίκων βαϊα συμπλέξαντες, νοητώς καί αισθητώς, υπαντήν τώ Δεσπότη ποιήσωμεν, ερχομένω πρός ημάς, καί γάρ ευλογημένος, αυτός ο ερχόμενος εν τώ ονόματι τού Κυρίου καί Πατρός, ως Υιός αληθής.

Ο Ειρμός

Εν Σιναίω τώ όρει κατείδέ σε, εν τή Βάτω Μωϋσής, τήν αφλέκτως τό πύρ τής θεότητος, συλλαβούσαν εν γαστρί, Δανιήλ δέ σε είδεν, όρος αλατόμητον, Ράβδον βλαστήσασαν, Ησαϊας κέκραγε, τήν εκ ρίζης Δαυϊδ.

Εις τά Απόστιχα τών Αίνων,

Ιδιόμελον Ήχος α'

Ο Ισραήλ πορφύραν καί βύσσον ενεδέδυτο, στολαίς ιεραίς καί βασιλείοις λάμπων, νόμον δε καί Προφήτας πλουτών νομίμοις λατρείαις ενευφραίνετο, αλλά σε πτωχεύσαντα, σταυρώσας έξω πυλών Ευεργέτα, καί ζώντα μετά σταυρόν αθετών, τόν εν κόλποις Θεού Πατρός αεί όντα, διψεί σταγόνα χάριτος, ως Πλούσιος άσπλαγχνος Λαζάρω πένητι, ο πορφύρας καί βύσσου, άσβεστον πύρ ανθυποδύς, καί βλέπων οδυνάται τόν πρίν ψιχίων αληθείας, ενδεή λαόν τών εθνών, νύν εν κόλποις πίστεως, Αβραάμ θαλπόμενον, τήν τού Αίματός σου πορφυρίδα, σύν τή βύσσω τού βαπτίσματος φορούντα, καί συνευθηνούμενον, καί εντρυφώντα χαρίσμασι, καί λέγοντα, Χριστέ ο Θεός ημών δόξα σοι. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Υμάς πανεύφημοι Μάρτυρες, ου θλίψις ου στενοχωρία, ου λιμός ου διωγμός, ουδέ μάστιγες, ου θυμός θηρών, ου ξίφος, ουδέ πύρ απειλούν, χωρίσαι Θεού δεδύνηνται, πόθω δέμάλλον τώ πρός αυτόν, ως εν αλλοτρίοις, αγωνισάμενοι σώμασι, τήν φύσιν ελάθετε, θανάτου καταφρονήσαντες, όθεν καί επαξίως τών πόνων υμών, μισθόν εκομίσασθε, ουρανών Βασιλείας, κληρονόμοι γεγόνατε, απαύστως πρεσβεύσατε, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Ορώσα κρεμάμενον Χριστέ, η αγνώς κυήσασα, σέ τόν κρεμάσαντα ύδασι, τήν γήν φιλάνθρωπε, ανεβόα. Οίμοι! τί τό ξένον θέαμα; πού έδυ σου τό κάλλος γλυκύτατε, Υιέ τό άπειρον; Μεγαλύνω σου τό έλεος, ότι πάσχεις, εκών υπέρ άπαντας.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος πλ. α

Τά ελέη σου Κύριε ποίησον μεθ' ημών, καί μή παραδώης ημάς ταίς ανομίαις ημών, άγιε Δέσποτα παντοκράτορ, σού δεόμεθα.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ριβ'

Αινείτε, παίδες, Κύριον, αινείτε τό όνομα Κυρίου.

Στίχ. Είη τό όνομα Κυρίου ευλογημένον.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΝΗ', 1-11)

Ούτω λέγει Κύριος, Αναβόησον εν ισχύϊ, καί μή φείση, ως σάλπιγγι ύψωσον τήν φωνήν σου, καί ανάγγειλον τώ λαώ μου τά αμαρτήματα αυτών, καί τώ οίκω Ιακώβ, τάς ανομίας αυτών, Εμέ ημέραν εξ ημέρας ζητούσι, καί γνώναί μου τάς οδούς επιθυμούσιν, ως λαός δικαιοσύνην πεποιηκώς, καί κρίσιν Θεού αυτού μή εγκαταλελοιπώς, αιτούσί με νύν κρίσιν δικαίαν, καί εγγίζειν Θεώ επιθυμούσι, λέγοντες, τί ότι ενηστεύσαμεν, καί ουκ είδες; εταπεινώσαμεν τάς ψυχάς ημών, καί ουκ έγνως. Εν γάρ ταίς ημέραις τών νηστειών υμών ευρίσκετε τά θελήματα υμών, καί πάντας τούς υποχειρίους υμών υπονύσσετε, ει εις κρίσεις καί μάχας νηστεύετε, καί τύπτετε πυγμαίς ταπεινόν, ίνα τί μοι νηστεύετεως σήμερον, ακουσθήναι εν κραυγή τήν φωνήν υμών, ου ταύτην τήν νηστείαν εγώ εξελεξάμην; καί ημέραν ταπεινούν άνθρωπον τήν ψυχήν αυτού, ουδ' άν κάμψης ως κρίκον τόν τράχηλόν σου, καί σάκκον καί σποδόν υποστρώσης, ουδέ ούτω καλέσετε νηστείαν δεκτήν, ουχί τοιαύτην νηστείαν εξελεξάμην, λέγει Κύριος, αλλά λύε πάντα σύνδεσμον αδικίας, διάλυε στραγγαλιάς βιαίων συναλλαγμάτων, απόστειλε τεθραυσμένους έν αφέσει, καί πάσάν σου συγγραφήν άδικον διάσπα, διάθρυπτε πεινώντι τόν άρτον σου, καί πτωχούς αστέγους εισάγαγε εις τόν οίκόν σου, εάν ίδης γυμνόν περίβαλε, καί από τών οικείων τού σπέρματός σου ουχ υπερόψει. Τότε ραγήσεται πρώϊμον τό φώς σου, καί τά ιαματά σου, ταχύ ανατελεί, καί προπορεύσεται έμπροσθέν σου η δικαιοσύνη σου, καί η δόξα τού Θεού περιστελεί σε, τότε βοήση, καί ο Θεός εισακούσεταί σου, έτι λαλούντός σου, ερεί, Ιδού πάρειμι, εάν αφέλης από σού σύνδεσμον, καί χειροτονίαν, καί ρήγμα γογγυσμού, καί δώς πεινώντι τόν άρτον εκ ψυχής σου, καί ψυχήν τεταπεινωμένην εμπλήσης, τότε ανατελεί εν τώ σκότει τό φώς σου, καί τό σκότος σου ως μεσημβρία, καί έσται ο Θεός σου μετά σού διαπαντός.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ριγ'

Ευλογημένοι υμείς τώ Κυρίω τώ ποιήσαντι τόν ουρανόν καί τήν γήν.

Στίχ. Εν εξόδω Ισραήλ εξ Αιγύπτου.