ΤΗ ΠΕMΠΤΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρόν Ιδιόμελον Ήχος πλ. δ'

Αυτεξουσίως εξεδύθην, τή πρώτη μου παραβάσει, τών αρετών τήν ευπρέπειαν, ημφιασάμην δέ ταύτην αύθις, τή πρός με συγκαταβάσει σου Λόγε Θεού, ου παρείδες γάρ με τόν εν δεινοίς παθήμασι καταστιχθέντα, καί ληστρικώς οδοπατηθέντα, αλλά τή παναλκεί σου δυναστεία περιποιησάμενός με, αντιλήψεως ηξίωσας Πολυέλεε. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον αγιάζετε, καί πάσαν νόσον θεραπεύετε, καί νύν πρεσβεύσατε, ρυσθήναι τών παγίδων τού εχθρού, τάς ψυχάς ημών δεόμεθα.

Στιχηρά Προσόμοια Ποίημα Ιωσήφ

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες υμάς

Ηλούμενος Κύριε Σταυρώ, Αδάμ τό χειρόγραφον, τή θεία λόγχη διέρρηξας, διό διάρρηξον, τούς δεσμούς μου Λόγε, όπως σοι αινέσεως, θυσίαν θύσω πίστει γηθόμενος, καιρόν ευπρόσδεκτον, τής νηστείας νύν ευράμενος όν εις πάντων, σωτηρίαν έδειξας.

Νηστείας λαμπρότητι ποτέ, Μωϋσής λαμπόμενος, Θεού τήν δόξαν τεθέαται, τούτον ζηλώσασα, ταπεινή ψυχή μου, τόν Σταυρώ τανύσαντα, παλάμας διά σέ αγαθότητι, έργοις θεράπευσον, εγκρατείας καί δεήσεως, όπως τύχης, θείας απολαύσεως.

Έτερον Προσόμοιον Ποίημα Θεοδώρου

Ήχος πλ. β'

Αρχαγγελικώς ανυμνήσωμεν

Τόν ζωοποιόν προσκυνούντές σου Σταυρόν, τής αφράστου πρός ημάς σου, αμέτρου αγαθότητος Χριστέ, καί εν αυτώ φωτισθέντες τάς ψυχάς, ανυμνούμέν σε απαύστως, αιτούμενοι ευθύμως εν χαρά, τελέσαι τό στάδιον τής Νηστείας, καί φθάσαι τά Πάθη σου ανυμνήσαι, Κύριε, δι' ών έσωσας ημάς.

Καί τού Μηναίου, Προσόμοια δ'

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος βαρύς Ψαλμός 98

Υψούτε Κύριον τόν Θεόν ημών, καί προσκυνείτε τώ υποποδίω τών ποδών αυτού.

Στίχ. Ο Κύριος εβασίλευσεν οργιζέσθωσαν λαοί.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΗ', 20-33)

Είπε Κύριος. Κραυγή Σοδόμων καί Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καί αι αμαρτίαι αυτών μεγάλαι σφόδρα. Καταβάς ούν όψομαι, ει κατά τήν κραυγήν αυτών τήν ερχομένην πρός με, συντελούνται, ει δέ μή, ίνα γνώ. Καί αποστρέψαντες εκείθεν οι άνδρες, ήλθον εις Σόδομα. Αβραάμ δέ έτι ήν εστηκώς έναντι Κυρίου. Καί εγγίσας Αβραάμ, είπε. Μή συναπολέσης δίκαιον μετά ασεβούς, καί έσται ο δίκαιος ως ο ασεβής, εάν ώσι πεντήκοντα δίκαιοι εν τή πόλει, απολείς αυτούς; ουκ ανήσεις πάντα τόν τόπον ένεκεν τών πεντήκοντα δικαίων, εάν ώσιν εν αυτή; Μηδαμώς σύ ποιήσης ως τό ρήμα τούτο, τού αποκτείναι δίκαιον μετά ασεβούς, καί έσται ο δίκαιος ως ο ασεβής, μηδαμώς, ο κρίνων πάσαν τήν γήν, ου ποιήσεις κρίσιν, Είπε δέ Κύριος. Εάν εύρω εν Σοδόμοις πεντήκοντα δικαίους εν τή πόλει, αφήσω πάντα τόν τόπον δι' αυτούς. Καί αποκριθείς Αβραάμ, είπε. Νύν ηρξάμην λαλήσαι πρός τόν Κύριόν μου, εγω δέ ειμι γή καί σποδός. Εάν δέ ελαττονωθώσιν οι πεντήκοντα δίκαιοι εις τεσσαρακονταπέντε, απολείς, ένεκεν τών πέντε, πάσαν τήν πόλιν. Καί είπεν, ου μή απολέσω, εάν εύρω, εκεί τεσσαρακονταπέντε. Καί προσέθηκεν έτι λαλήσαι πρός αυτόν, καί είπεν. Εάν δέ ευρεθώσιν εκεί τεσσαράκοντα; Καί είπεν, ου μή απολέσω, ένεκεν τών τεσσαράκοντα. Καί είπε. Μήτι, Κύριε, εάν λαλήσω; εάν δέ ευρεθώσιν εκεί τριάκοντα; Καί είπεν, ου μή απολέσω, ένεκεν τών τριάκοντα. Καί είπεν. Επειδή έχω λαλήσαι πρός τόν Κύριον, εάν δέ ευρεθώσιν εκεί είκοσι; Καί είπεν. Ου μή απολέσω, ένεκεν τών είκοσι. Καί είπε. Μήτι, Κύριε, εάν λαλήσω έτι άπαξ; εάν δέ ευρεθώσιν εκεί δέκα; Καί είπεν, ουκ απολέσω, ένεκεν τών δέκα. Απήλθε δέ ο Κύριος, ως επαύσατο λαλών τώ Αβραάμ, καί Αβραάμ υπέστρεψεν εις τόν τόπον αυτού.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός 98

Αλαλάξατε τώ Κυρίω πάσα η γή.

Στίχ. Δουλεύσατε τώ Κυρίω εν ευφροσύνη.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΣΤ', 17 - ΙΖ' 17)

Ο δεχόμενος παιδείαν, εν αγαθοίς έσται. ο δέ φυλάσσων ελέγχους, σοφισθήσεται. Ός φυλάσσει τάς εαυτού οδούς, τηρεί τήν εαυτού ψυχήν, αγαπών δέ ζωήν αυτού, φείσεται στόματος αυτού. Πρό συντριβής ηγείται ύβρις, πρό δέ πτώματος κακοφροσύνη. Κρείσσων πραϋθυμος μετά ταπεινώσεως, ή ός διαιρείται σκύλα μετά υβριστών. Συνετός εν πράγμασιν ευρετής αγαθών, πεποιθώς δέ επί τώ Κυρίω μακαριστός. Τούς σοφούς καί συνετούς, φαύλους καλούσιν, οι δέ γλυκείς εν λόγω, πλείονα ακούσονται. Πηγή ζωής έννοια τοίς κεκτημένοις, παιδεία δέ αφρόνων κακή. Καρδία σοφού νοήσει τά από τού ιδίου στόματος, επί δέ χείλεσι φορέσει επιγνωμοσύνην. Κηρία μέλιτος λόγοι καλοί, γλύκασμα δέ αυτού ίασις ψυχής. Εισίν οδοί, δοκούσαι ορθαί είναι ανδρί, τά μέντοι τελευταία αυτών βλέπει εις πυθμένα Άδου. Ανήρ έν πόνοις πονεί εαυτώ, καί εκβιάζεται τήν απώλειαν εαυτού. Ο μέντοι σκολιός επί τώ εαυτού στόματι φορεί τήν απώλειαν. Ανήρ άφρων ορύσσει εαυτώ κακά, επί δέ τών εαυτού χειλέων θησαυρίζει πύρ. Ανήρ σκολιός διαπέμπεται κακά, καί λαμπτήρα δόλου πυρσεύει κακοίς, καί διαχωρίζει φίλους. Ανήρ παράνομος αποπειράται φίλων, καί απάγει αυτούς εις οδούς ουκ αγαθάς, στηρίζων δέ οφθαλμούς αυτού, λογίζεται διεστραμμένα, επιδάκνων δέ τοίς χείλεσιν αυτού, ορίζει πάντα τά κακά, ούτος κάμινός εστι κακίας. Στέφανος καυχήσεως γήρας, εν δέ οδοίς δικαιοσύνης ευρίσκεται. Κρείσσων ανήρ μακρόθυμος, ισχυρού. Ο δέ κρατών οργής, κρείσσων τού καταλαμβανομένου πόλιν. Εις κόλπους επέρχεται πάντα τοίς αδίκοις, παρά δέ Κυρίου πάντα τά δίκαια. Κρείσσων ψωμός μεθ' ηδονής εν ειρήνη ή οίκος πλήρης πολλών αγαθών, καί αδίκων θυμάτων μετά μάχης. Οικέτης νοήμων κρατήσει δεσποτών αφρόνων, εν δέ αδελφοίς διελείται μέρη. Ώσπερ δοκιμάζεται εν καμίνω άργυρος καί χρυσός, ούτως εκλεκταί καρδίαι παρά Κυρίω. Κακός υπακούει γλώσσης παρανόμων, δίκαιος δέ ου προσέχει χείλεσι ψευδέσιν. Ο καταγελών πτωχού, παροξύνει τόν ποιήσαντα αυτόν. Ο δέ επιχαίρων απολλυμένω, ουκ αθωωθήσεται. Ο δέ επισπλαγχνιζόμενος ελεηθήσεται. Στέφανος γερόντων, τέκνα τέκνων, καύχημα δέ τέκνων, πατέρες αυτών. Τού πιστού όλος ο κόσμος τών χρημάτων, τού δέ απίστου ουδέ οβολός. Ουχ αρμόσει άφρονι πιστά, ουδέ δικαίω χείλη ψευδή. Μισθός χαρίτων, η παιδεία τοίς χρωμένοις, ού δ' άν επιστρέψη, ευοδωθήσεται. Ος κρύπτει αδικήματα ζητεί φιλίαν, ός δέ μισεί κρύπτειν, διϊστησι φίλους καί οικείους. Συντρίβει απειλή καρδίαν φρονίμου, άφρων δέ μαστιγωθείς, ουκ αισθάνεται. Αντιλογίας εγείρει πάς κακός. Ο δέ Κύριος άγγελον ανελεήμονα εκπέμψει αυτώ. Εμπεσείται μέριμνα ανδρί νοήμονι, οι δέ άφρονες διαλογιούνται κακά. Ός αποδίδωσι κακά αντί αγαθών, ου κινηθήσεται κακά εκ τού οίκου αυτού. Εξουσίαν δίδωσι λόγοις αρχή δικαιοσύνης, προηγείται δέ τής ενδείας στάσις καί μάχη. Ός δίκαιον κρίνει τόν άδικον, άδικον δέ τόν δίκαιον, ακάθαρτος καί βδελυκτός παρά θεώ. Ίνα τί υπήρξε χρήματα άφρονι; κτήσασθαι γάρ σοφίαν ακάρδιος ου δυνήσεται. Ός υψηλόν ποιεί τόν εαυτού οίκον, ζητεί συντριβήν. Ο δέ σκολιάζων τού μαθείν, εμπεσείται εις κακά. Εις πάντα καιρόν φίλος υπαρχέτω σοι, αδελφοί δέ εν ανάγκαις χρήσιμοι έστωσαν.

ΤΗ ΠΑPΑΣKEΥΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Εξέτεινας Χριστέ, τάς παλάμας εν Ξύλω, ιώμενος πληγήν, τού Αδάμ ταίς πληγαίς σου, διό ικετεύω σε, τάς πληγάς μου θεράπευσον, άς απέθετο, εν τή ψυχή μου ο πλάνος, καί αξίωσον, εν προσευχή καί νηστεία, Σωτήρ θεραπεύσαί σε.

Σταυροθεοτοκίον

Ορώσά σε Χριστέ, η πανάμωμος Μήτηρ, νεκρόν επί σταυρού, ηπλωμένον εβόα, Υιέ μου συνάναρχε, τώ Πατρί καί τώ Πνεύματι, τίς η άφατος, οικονομία σου αύτη, δι' ής έσωσας, τό τών αχράντων χειρών σου, Οικτίρμον πλαστούργημα;

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος πλ. β'

Ελπίς τού Κόσμου

Σταυρέ τού Κόσμου φυλακτήρ, τών δαιμόνων διώκτα, τούς σέ κτωμένους εν παντί, προστασίαν άμαχον, αξίωσον τό τής Νηστείας διελθείν υπόλοιπον εν συνειδήσει καθαρά, ευθύνων τάς ψυχάς ημών, ενώπιον Χριστού, Ξύλον ευλογημένον.

Σταυροθεοτοκίον

Αγνή Παρθένε καί σεμνή, τών Αγγέλων η δόξα, ότε παρέστης τώ Σταυρώ, τού Υιού καί θεού σου, μή φέρουσα Οράν τάς παροινίας τών εχθρών, εκραυγαζες οδυνωμένη μητρικώς. Πώς φέρεις ώ Φιλάνθρωπε τάς πάντων απειλάς; Δόξα τή μακροθυμια σου.

Τριώδιον Ποίημα Ιωσήφ

Ωδή ε' Ήχος γ'

Ο φωτίσας τή ελλάμψει

Ο εκτείνας ουρανόν ωσεί δέρριν εξέτεινας, τάς παλάμας, εν Σταυρώ Ιησού υπεράγαθε, διό ικετεύω σε, κατατεινόμενον εχθρού με, ταίς επηρείαις οικτείρησον.

Αφύπνωσας, εν Σταυρώ Ιησού υπεράγαθε, εγρήγορσιν, σωτηρίας ημίν παρεχόμενος, τοίς κειμένοις Κύριε, εν κατωτάτω απωλείας, όθεν σε πίστει δοξάζομεν.

Τού Πάθους σου, τήν ημέραν ιδείν καταξίωσον, τούς δούλους σου, φωτισθέντας καρδίας φαιδρότητι, καί τήν ζωηφόρον σου, Σωτήρ Ανάστασιν υμνούντας, τό κράτος τής Βασιλείας σου.

Σταυροθεοτοκίον

Ορώσά σε, εν σταυρώ ηρτημένον η Πάναγνος, ηλάλαζε, τετρωμένη τά σπλάγχνα καί έλεγε. Διά σπλάγχνα Κύριε, σών οικτιρμών παθείν ηνέσχου, πάσι παρέχων απάθειαν.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου

Ήχος πλ. β' Εκ νυκτός ορθρίζοντα

Εν Σταυρώ Φιλάνθρωπε τάς χείράς σου, ήπλωσαν, ήλωσαν, νύξαντες καί τήν Πλευράν, τή λόγχη Ιουδαίοι, καί φέρεις πάντα Χριστέ, ίνα ημείς σωθώμεν.

Ξύλου βρώσει τέθνηκέ ποτε ο Αδάμ, πάλιν δέ εύρατο, εν τώ ξύλω τού Σταυρού, ζωήν, δι' ής Οικτίρμον, επαπολαύει τρυφής, ένδον τού Παραδείσου.

Δόξα...

Μονάδα τή φύσει σε Τριάς ανυμνώ, άναρχον, άκτιστον, αρχικήν βασιλικήν, υπερτελή Ενάδα, Θεόν καί φώς καί ζωήν, δημιουργόν τού Κόσμου.

Καί νύν... θεοτοκίον

Εν τή υπερφυεί σου κυήσει Αγνή, νόμοι σοι φύσεως, καταλύονται σαφώς, καί γάρ ασπόρως τίκτεις, τόν πρό αιώνων Θεόν, εκ Πατρός γεννηθέντα.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τόν Σταυρόν τήν Λόγχην καί τούς Ήλους σου, σέβομαι Δέσποτα, δι' αυτών γάρ τής φθοράς, ημάς απελυτρώσω, εν τώ σώ πάθει Χριστέ, απαθανατισθέντας.

Ο Ειρμός

Εκ νυκτός ορθρίζοντα Φιλάνθρωπε, φώτισον δέομαι, καί οδήγησον καμέ, εν τοίς προστάγμασί σου, καί δίδαξόν με Σωτήρ, ποιείν τό θέλημά σου.

Ωδή η'

Θαύματος υπερφυούς

Ήμβλυνας τού πονηρού Σώτερ τά κέντρα, καθηλούμενος ήλοις εν ξύλω, ακανθών διάδημα, ανεδύσω χλευαστικώς, εκριζών τής παραβάσεως τήν άκανθαν, διό ανυμνούντές σοι κραυγάζομεν. Ευλογείτω η Κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω εις πάντας τούς αιώνας.

Ήπλωσας επί Σταυρού Χριστέ παλάμας, τό ανθρώπινον επισυνάγων, πρός τήν σήν επίγνωσιν, καί τή λόγχη τήν σήν Πλευράν, κεντηθήναι κατεδέξω, αναβλύσας ημίν, πηγήν φωτισμού τοίς αναμέλπουσιν. Ευλογείτω η Κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω εις πάντας τούς αιώνας.

Ρείθροις ευσπλαγχνίας σου Οικτίρμον, αποκάθαρόν μου τήν καρδίαν, αμαρτίας δήγματι, σπιλωθείσαν καί ποταμούς, κατανύξεως πηγάζειν με αξίωσον, Χριστέ Ιησού, ίνα κραυγάζω σοι. Ευλογείτω η Κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Στάμνον σε τό θείον Μάννα κεκτημένην, τής θεότητος έγνωμεν Κόρη, κιβωτόν καί τράπεζαν, καί λυχνίαν, θρόνον Θεού, καί παλάτιον καί γέφυραν μετάγουσαν, πρός θείαν ζωήν τούς αναμέλποντας. Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω εις πάντας τούς αιώνας.

Ειρμός άλλος

Τών Παίδων τήν ωδήν

Σταυρούται ο Χριστός, καί ζωούμενος εγώ συμψάλλω τοίς Παισίν. Ευλογείτε, τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ο κόσμος εκ φθοράς, τή σταυρώσει σου ρυσθείς, συμψάλλει τοίς Παισίν. Ευλογείτε, τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί Άγιον Πνεύμα

Τριάς ισοκλεής, Ομοούσιε Μονάς, ο Πατήρ, καί ο Υιός, καί τό Πνεύμα, σώσόν με τόν πίστει υμνούντά σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν τόκον τής αγνής, Θεοτόκου προσκυνώ, συμψάλλων τοίς Παισίν. Ευλογείτε, τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Υμνώ σου τόν Σταυρόν, δι' ού σέσωσμαι Σωτήρ, συμψάλλων τοίς Παισίν. Ευλογείτε, τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Ο Ειρμός

Τών Παίδων τήν ωδήν, εκμιμούμενος βοώ, συμψάλλων τοίς Παισίν. Ευλογείτε, τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ωδή θ'

Τύπον τής αγνής λοχείας σου

Είδεν Ηλιού τόν Κύριον, εν λεπτοτάτη αύρα, λεπτύνας πρότερον, σάρκα προσευχών, καί νηστειών επιδόσεσιν, όν ζηλούσα ψυχή μου απόρριψον, τών ηδονών τό πάχος, όπως θεάση τόν ποθούμενον.

Ξύλω ανυψώσας πρότερον, ο Μωϋσής τόν όφιν, Σώτερ ετύπου σου τήν ανύψωσιν, τήν εν Σταυρώ υπεράγαθε, ιοβόλου κακίας τού όφεως, δι' ού απελυτρώσω, πάντα τά έθνη προσκυνούντά σε.

Τάφω ραθυμίας κείμενος, επιβαρούντα έχων, λίθον πωρώσεως, τόν αείζωον μή συνιών Σώτερ λόγον σου, καί τού φόβου σου μή αισθανόμενος, οικτείρησόν με σώσον, τώ σώ ελέει πολυέλεε.

Θεοτοκίον

Πάντων υπερτέρα Δέσποινα, τής τών παθών κακίας, δείξον υπέρτερον, τόν δοξάζοντα παναληθή Θεοτόκον σε, καί υμνούντα τόν τόκον σου άχραντε, τόν ακαταληψία, θεοχαρίτωτε τιμώμενον.

Ειρμός άλλος

Ασπόρου συλλήψεως

Σταυρούσαι καί σώζεις με, καί θνήσκεις καί ζωοίς εμέ, ώ ευσπλαγχνίας! ώ φιλανθρωπίας σου! τίς είδε, τίς ήκουσε, Δεσπότην υπέρ δούλων ελόντα θάνατον Ορατόν; αλλά δόξα τή αρρήτω, αγαθότητί σου Κύριε.

Ο ήλιος έδυσε, σταυρούμενον ως είδέ σε, πώς γάρ μή έδυ, τήν ύβριν αισθόμενος, τού Δημιουργού αυτού, ως καί η κτίσις πάσα, συγκλονουμένη τοίς σταυρωταίς, σιωπώσα ανεβόα. Ότι σύ Θεός υπάρχεις παντός.

Δόξα...

Μόνου Μονογεννήτορ, μονογενούς Υιού Πατήρ καί μόνε μόνου, φώς φωτός απαύγασμα, καί μόνον μόνως μόνου, Θεού άγιον Πνεύμα, Κυρίου Κύριον όντως όν, ώ Τριάς μονάς αγία, σώσόν με θεολογούντά σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό θαύμα τού τόκου σου, εκπλήττει με Πανάμωμε, πώς συλλαμβάνεις, ασπόρως τόν άληπτον; ειπέ πώς παρθενεύεις, γεννήσασα ως μήτηρ; Τό υπέρ φύσιν πίστει λαβών, τό τικτόμενον προσκύνει, όσα θέλει γάρ καί δύναται,

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Δι' ημάς υπέστη σου, έκαστον μέλος πάθημα, πυγμήν η κάρα, η όψις ραπίσματα, αι χείρες προσηλώσεις, καί η πλευρά τήν λόγχην, καί τά εξαίρετα τού Σταυρού, αλλά δόξα τή αρρήτω, ευσπλαγχνία σου Σωτήρ ημών.

Ο Ειρμός

Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις, διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν.

Απόστιχα τών Αίνων

Ιδιόμελον Ήχος πλ. δ'

Ο μετά ληστών, εν Σταυρώ προσπαγείς Χριστέ ο Θεός, καί τώ μώλωπί σου, τήν ανθρωπίνην φύσιν ιασάμενος, μή παρίδης με νοητοίς οδοστάταις, καί λησταίς ασωμάτοις εμπεσόντα, καί τής αρετής υπ' αυτών εκδυθέντα, καί χαλεπώς τραυματισθέντα, παρά μηδενός δέ τών οσίων, ιαθήναι δυνάμενον, ημίθνητος γάρ ειμι, βραχύτατον έχων ζωής λείψανον, τήν εις σέ μόνην ελπίδα, τόν καί νεκροίς ζωήν παρέχοντα, αλλά κατάδησόν μου τά τραύματα, τήν σήν επιστάξας μοι χρηστότητα, μόνε Φιλάνθρωπε. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Τί υμάς καλέσωμεν Άγιοι; Χερουβίμ; ότι υμίν επανεπαύσατο Χριστός, Σεραφίμ; ότι απαύστως εδοξάσατε αυτόν. Αγγέλους; τό γάρ σώμα απεστράφητε. Δυνάμεις; ενεργείτε εν τοίς θαύμασι. Πολλά υμών τά ονόματα, καί μείζονα τά χαρίσματα, πρεσβεύσατε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ω τού παραδόξου θαύματος

Ώ τού παραδόξου θαύματος! ώ μυστηρίου καινού! ώ φρικτής εγχειρήσεως! η Παρθένος έλεγεν, εν σταυρώ σε ως έβλεψεν, εν μέσω δύω, ληστών κρεμάμενον, όν δίχα πόνου, καί φθοράς τέτοκε, πώς σε ο άνομος, δήμος καί αχάριστος, σπλάγχνον εμόν, Ιησού γλυκύτατε, σταυρώ προσήλωσεν;

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος πλ. α'

Υπερύμνητος εί Χριστέ ο Θεός ημών, ο σαλεύων τήν γήν, εις τό επιστρέψαι, καί σωθήναι τούς κατοικούντας εν αυτή, καί πάλιν στερεών αυτήν, διά ιδίαν αγαθότητα, καί άφατον ευσπλαγχνίαν, πρεσβείαις τής Θεοτόκου, ελέησον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος πλ. δ' Ψαλμός ρ'

Έλεος καί κρίσιν άσομαί σοι, Κύριε.

Στίχ. Ψαλώ καί συνήσω εν οδώ αμώμω.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΜΕ', 11-17)

Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, ο άγιος Ισραήλ, ο ποιήσας τά επερχόμενα. Ερωτήσατέ με περί τών υιών μου, καί περί τών έργων τών χειρών μου εντείλασθέ μοι. Εγώ εποίησα τήν γήν, καί άνθρωπον επ' αυτής, εγώ τή χειρί μου εστερέωσα τόν ουρανόν, εγώ πάσι τοίς άστροις ενετειλάμην, εγώ ήγειρα αυτόν μετά δικαιοσύνης βασιλέα, καί πάσαι αι οδοί αυτού ευθείαι, ούτος οικοδομήσει τήν πόλιν μου, καί τήν αιχμαλωσίαν τού λαού μου επιστρέψει, ου μετά λύτρων, ουδέ μετά δώρων, είπε Κύριος Σαβαώθ. Ούτω λέγει Κύριος. Εκοπίασεν Αίγυπτος, καί εμπορεία Αιθιόπων, καί οι Σεβαείμ άνδρες υψηλοί επί σέ διαβήσονται, καί σοί έσονται δούλοι, καί οπίσω σου ακολουθήσουσι δεδεμένοι χειροπέδαις, καί διαβήσονται πρός σέ, καί προσκηνήσουσί σοι, καί προσεύξονται εν σοί, ότι ο Θεός εν σοί εστι, καί ουκ έστι Θεός πλήν σού. Σύ γάρ ει Θεός, καί ουκ ήδειμεν. Ο Θεός τού Ισραήλ Σωτήρ. Αισχυνθήσονται καί εντραπήσονται πάντες οι αντικείμενοι αυτώ, καί πορεύσονται εν αισχύνη. Εγκαινίζεσθε πρός με, νήσοι. Ισραήλ σώζεται υπό Κυρίου σωτηρίαν αιώνιον, ουκ αισχυνθήσονται, ουδέ μή εντραπώσιν έως τού αιώνος έτι, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ.

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ρα'

Κύριε, εισάκουσον τής προσευχής μου, καί η κραυγή μου πρός σέ ελθέτω.

Στίχ. Μή αποστρέψης τό πρόσωπόν σου απ' εμού.