ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά

Ήχος γ' Έστησαν τά τριάκοντα

Κύριε ο Σταυρώ κτείνας τόν δόλιον, τής αυτού ρύσαί με απάτης, τόν αμαρτάνοντα καί εξαπατώμενον, καί Νηστεία εκκαθάρας με, δίδου μοι τά σά θελήματα τελείν, όπως βλέψω Δέσποτα, γεγηθώς τά σεπτά Παθήματά σου.

Τέτρωμαι, ηδονής ρομφαία Κύριε, καί δεινώς όλως ενεκρώθην, ίασαι, ζώωσον τήν ταπεινήν μου ψυχήν, o τή λόγχη τρωθείς Δέσποτα, καί τούς τετρωμένους βέλει τού εχθρού, ως Σωτήρ ιασάμενος, καί σεπτών σου Παθών κοινωνόν ανάδειξόν με.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου

Ήχος β' Σταυρωθήτω έκραζον

Τή Νηστεία Κύριε, τάς ψυχάς φωτισθέντες, καταξιωθώμεν, τόν Σταυρόν σου ακατακρίτως ιδείν εν χαρά, καί προσκυνήσαι φοβερώς, διαλάμπει γάρ αυτός, Πάθη τά σά τά εκούσια, ά ευδόκησον φθάσαι, ημάς ως φιλάνθρωπος.

Καί τού Μηναίου, Προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος γ' Ψαλμός μζ'

Μέγας Κύριος, καί αινετός σφόδρα.

Στίχ. Εν πόλει τού Θεού ημών εν όρει αγίω αυτού.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ζ', 1-5)

Είπε Κύριος ο Θεός πρός Νώε. Είσελθε σύ καί πάς ο οίκός σου εις τήν κιβωτόν, ότι σέ είδον δίκαιον εναντίον μου, εν τή γενεά ταύτη. Από δέ τών κτηνών τών καθαρών, εισάγαγε πρός σέ επτά επτά, άρσεν καί θήλυ, καί από τών κτηνών τών μή καθαρών, δύο δύο, άρσεν καί θήλυ. Καί από τών πετεινών τού ουρανού τών καθαρών, επτά επτά, άρσεν καί θήλυ, καί από πάντων τών πετεινών τών μή καθαρών, δύο δύο, άρσεν καί θήλυ, διαθρέψαι σπέρμα επί πάσαν τήν γήν. Έτι γάρ ημερών επτά, εγώ επάγω υετόν επί τήν γήν, τεσσαράκοντα ημέρας. Καί τεσσαράκοντα νύκτας, καί εξαλείψω πάν τό ανάστημα, ό εποίησα, από προσώπου πάσης τής γής. Καί εποίησε Νώε πάντα, όσα ενετείλατο αυτώ Κύριος ο Θεός.

Προκείμενον Ήχος β' Ψαλμός μη'

Τό στόμα μου λαλήσει σοφίαν.

Στίχ. Ακούσατε ταύτα πάντα τά έθνη.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Η', 32 - Θ', 18)

Υιέ, άκουέ μου, καί μακάριοι, οί οδούς μου φυλάξουσιν. Ακούσατε σοφίαν, καί σοφίσθητε, καί μή αποφραγήτε. Μακάριος ανήρ, ός εισακούσεταί μου, καί άνθρωπος, ός τάς εμάς οδούς φυλάξει, αγρυπνών επ' εμαίς θύραις καθ' ημέραν, τηρών σταθμούς εμών εισόδων, αι γάρ έξοδοί μου, έξοδοι ζωής, καί ετοιμάζεται θέλησις παρά Κυρίου. Οι δέ αμαρτάνοντες εις εμέ, ασεβούσιν εις τάς εαυτών ψυχάς, καί οι μισούντές με, αγαπώσι θάνατον. Η σοφία ωκοδόμησεν εαυτή οίκον, καί υπήρεισε στύλους επτά. Έσφαξε τά εαυτής θύματα, εκέρασεν εις κρατήρα τόν εαυτής οίνον, καί ητοιμάσατο τήν εαυτής τράπεζαν. Απέστειλε τούς εαυτής δούλους, συγκαλούσα μετά υψηλού κηρύγματος, επί κρατήρα, λέγουσα. Ος εστιν άφρων, εκκλινάτω πρός με, καί τοίς ενδεέσι φρενών, είπεν. Έλθετε, φάγετε τών εμών άρτων, καί πίετε οίνον, όν κεκέρακα υμίν. Απολείπετε αφροσύνην, ίνα εις τόν αιώνα βασιλεύσητε, καί ζητήσατε φρόνησιν, καί κατορθώσατε εν γνώσει σύνεσιν. Ο παιδεύων κακούς, λήψεται εαυτώ ατιμίαν, ελέγχων δέ τόν ασεβή, μωμήσεται εαυτόν, οι γάρ έλεγχοι τώ ασεβεί, μώλωπες αυτώ. Μή έλεγχε κακούς, ίνα μή μισήσωσί σε, έλεγχε σοφόν, καί αγαπήσει σε, δίδου σοφώ αφορμήν, καί σοφώτερος έσται, γνώριζε δικαίω, καί προσθήσει τού δέχεσθαι. Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου, καί βουλή Αγίων, σύνεσις, τό δέ γνώναι νόμον, διανοίας εστίν αγαθής. Τούτω γάρ τώ τρόπω πολύν ζήσεις χρόνον, καί προστεθήσεταί σοι έτη ζωής.

Απόστιχα

Ιδιόμελον Ήχος β'

Πατέρα σε τόν Κτίστην, επιγράφεσθαι τολμώ Κύριε, ζώ ον υπάρχων γηγενές, τής σής μετέχων εικόνος, κάν τής υιοθεσίας διήμαρτον, ασώτως βιώσας, καί τή λήθη τών σών δωρεών, εκδαπανήσας τήν περιουσίαν. Μή ούν αποκηρύξης με, ο τόν σόν ευδοκήσας Υιόν μονογενή, Σταυρόν υπέρ εμού σαρκί, καί θάνατον υπομείναι, αλλά βελτιώσας, οικείωσον σαυτώ Φιλάνθρωπε. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Χοροί Μαρτύρων αντέστησαν, τοίς Τυράννοις λέγοντες. Ημείς στρατευόμεθα τώ Βασιλεί τών Δυνάμεων, ει καί πυρί, καί βασάνοις παραδώσετε ημάς, ουκ αρνούμεθα τής Τριάδος τήν δύναμιν.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ότε εκ τού ξύλου σε

Ότε σε ο άνομος λαός, Σώτερ τήν ζωήν τών απάντων, ξύλω ανήρτησε, τότε καί η πάναγνος, αγνή καί Μήτηρ σου, παρεστώσα ωδύρετο, ολοφυρομένη. Τέκνον μου γλυκύτατον, φώς τών εμών οφθαλμών, οίμοι! πώς κακούργων εν μέσω ξύλω προσπαγήναι ηνέσχου, ο τήν γήν κρεμάσας εν τοίς ύδασι;

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Ξύλω εμάρανας, τήν φλόγα Δέσποτα, τής παραβάσεως, Σταυρώ υψούμενος καί απενέκρωσας εχθρόν, νεκρούμενος θελήματι, όθεν ικετεύω σε, τής σαρκός μου θελήματα, νέκρωσον καί ζώωσον, τήν αθλίαν καρδίαν μου, νηστεία παθοκτόνω καθάρας με πάσης κηλίδος ως εύσπλαγχνος.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Τόν επονείδιστον, οικτίρμον θάνατον, διά σταυρώσεως, εκών υπέμεινας, όν η τεκούσά σε Χριστέ, ορώσα ετιτρώσκετο, σπλάγχνα κοπτομένη γάρ, μητρικώς επωδύρετο, ής ταίς παρακλήσεσι, διά σπλάγχνα ελέους σου, οικτείρησον καί σώσον τόν Κόσμον, ο αίρων τήν τούτου αμαρτίαν.

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος β'

Αναστάς εκ τού μνήματος

Τήν φαιδράν διανύοντες, τών Νηστειών ευωχίαν βοώμεν. Άπαντας διατήρησον έν ειρήνη Κύριε, πάσης τής μηχανίας τού εχθρού ρυσάμενος, καί αξίωσον ημάς ως υπεράγαθος, τόν Σταυρόν σου τόν σεπτόν, φόβω ασπάσασθαι, ο δι' αυτού τά ελέη σου, παρέχων τή Οικουμένη, μόνε Πολυέλεε.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ευσπλαγχνίας

Η Παρθένος καί Μήτηρ σου Χριστέ, επί ξύλου Ορώσά σε νεκρόν, ηπλωμένον, κλαίουσα πικρώς, βοώσα έλεγε. Τί τό φοβερόν τούτο μυστήριον; ο πάσι δωρούμενος ζωήν τήν αιώνιον, εκουσίως εν σταυρώ πώς θνήσκεις, θάνατον επονείδιστον.

Ωδή γ' Ήχος γ'

Τό στερέωμα

Συσταυρούμενοι, τώ δι' ημάς σταυρωθέντι, νεκρώσωμεν άπαντα, σαρκός τά μέλη εν νηστείαις καί ευχαίς καί δεήσεσιν.

Ο τήν άκανθαν, τής αμαρτίας εκτείλας, σταυρώσει σου Κύριε, τούς ακανθώδεις, λογισμούς τής διανοίας μου έκτιλον.

Καθοπλίσαντες, τάς διανοίας νηστεία τρεψώμεθα έκφυλα Δαιμόνων στίφη, τή δυνάμει τού Σταυρού τειχιζόμενοι.

Θεοτοκίον

Σωματούμενος εκ σού προήλθεν ο Λόγος, τήν έκπτωσιν Άχραντε, τών Προπατόρων, διά σπλάγχνα οικτιρμών διορθούμενος.

Έτερον Ποίημα τού κυρίου Θεοδώρου

Ήχος β'

Στερέωσον ημάς

Οσός ζωοποιός Σταυρός Κύριε, σφραγίς μοι υπάρχεις εις σωτηρίαν, εν αυτώ γάρ τόν αντίπαλον καταργών ανυμνώ σε ως Θεόν δυνατόν.

Τό ξύλον τού Σταυρού καρπόν ήνεγκε, τώ Κόσμφ ζωώσεως αϊδίου, ού ημείς απογευόμενοι, εκ θανάτου Χριστέ απολυτρούμεθα.

Δόξα...

Τά τρία τής μιάς μορφής πρόσωπα δοξάζω Πατέρα, Υιόν, καί Πνεύμα, Έν τό κράτος τής θεότητος, βασιλεύει γάρ, καί μοναρχεί ως Θεός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο τόκος σου σεμνή φρικτός πέφυκε, Θεός γάρ υπάρχει ενανθρωπήσας, ο ανάρχως εκ Πατρός γεννηθείς, καί εκ σού επ' εσχάτων πλήν ανδρός κυηθείς.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Η χάρις τού Σταυρού προεκλάμπουσα, τώ Κόσμω πρός τά θείά σου Οικτίρμον, συγκαλείται Πάθη πάντας ημάς, ά πιστώς προσκυνήσαι καταξίωσον.

Ο Ειρμός

Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον εις τάς καρδίας ημών τών υμνούντων σε.

Ωδή η'

Αστέκτω πυρί ενωθέντες

Σταυρώ τας αρχάς θριαμβεύσας, καί τάς εξουσίας τού σκότους Φωτοδότα, όταν έλθης μετ' εξουσίας, κρίναι Κόσμον άπαντα, μή τά εμα', Λόγε θριαμβεύσης κρύφια, ίνα τήν πολλήν σου, δοξάζω ευσπλαγχνίαν.

Κριτός ο κριτής πρό βημάτων, έστης κατακρίνων τήν έχθραν τώ Σταυρώ σου, μακρόθυμε Δικαιοκρίτα, διό κατακρίσεως αιωνίου ρύσαι, τούς φόβω κραυγάζοντας, καί υπερυψούντας τήν σήν φιλανθρωπίαν.

Νηστείας πυρί στομωθέντες, Παίδες ευσεβείς, τήν επηρμένην πάλαι φλόγα, θεία δρόσω έσβεσαν όντως, καί ημείς νηστεύοντες τάς καμίνους πάντων, παθών κατασβέσωμεν, όπως τής γεέννης εκφύγωμεν τήν φλόγα.

Θεοτοκίον

Εκ σού τού Θεού η σοφία, οίκον εαυτή δομησαμένη εσαρκώθη απορρήτω συγκαταβάσει, Κόρη απειρόγαμε, σύ γάρ μόνη, πασών γενεών εκλέλεξαι, άφθορος αφθάρτου εις κατοικίαν Λόγου.

Ειρμός άλλος

Τόν εν τή βάτω Μωσεί

Ο φέρων λόγω τό πάν, δι' εμέ πάντα φέρεις, ραπισμούς εμπτυσμούς τε, καί τήν σταύρωσιν Χριστέ, αινώ τά μεγαλεία, τής σής φιλανθρωπίας, εις πάντας τούς αιώνας.

Θύη Χριστέ ως αμνός, λογχευθείς τήν πλευράν σου, ίνα με τό πρόβατον σώσης, τό απολωλός, εκ θήρας διαβόλου, καί τή καλή σου μάνδρα, συντάξης εις αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Θεότης μία Τριάς, η αμέριστος φύσις μεριστή δέ προσώποις, τό αϊδιον κράτος, Πάτερ, Υιέ, καί Πνεύμα, σε ανυμνολογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοκυήτορ Αγνή, η ουράνιος πύλη, η σωτήριος θύρα, πάντων τών Χριστιανών, τήν δέησιν προσδέχου, τών σέ μακαριζόντων, εις πάντας τούς αιώνας.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Εν τώ Σταυρώ σου Χριστέ, Ιερείς εγκαυχώνται, Βασιλείς κραταιούνται, πάς φωτίζεται πιστός, αξίωσόν με τούτον, ιδείν καί προσκυνήσαι καί άσαι εις αιώνας.

Αινoύμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Ο Ειρμός

Τόν εν τή βάτω Μωσεί, τής Παρθένου τό θαύμα, εν Σιναίω τώ όρει, προτυπώσαντά ποτε, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Εν νόμω σκιά καί γράμματι

Τόν όφιν Μωσής εν ξύλω ανυψών, σέ προετύπου Χριστέ, Σταυρώ εθελουσίως υψωθέντα,, καί τού πονηρού τήν ιοβόλον κακίαν, απορραπίσαντα, πρός σεαυτόν δέ τούς βροτούς, ανελκύσαντα φιλάνθρωπε.

Πυρί με τού σού καθάρισον φόβου, ανάπτων μου τή ψυχή, τήν θείαν σου αγάπην, καί Σταυρώ τειχίζων με τώ σώ, ήν εξηπάτησε δόλω, ο παλαιός πτερνιστής, ταίς ηδοναίς αμαυρώσας, τήν εμήν Χριστέ διάνοιαν.

Αισχρών λογισμών, καί πράξεων φαύλων, νηστεύσωμεν αδελφοί, αγνίσωμεν καρδίας, πτερωθώμεν θείαις αρεταίς, καί χαμαιζήλου κακίας, ορμάς εκκλίνωμεν, ίνα τό Πάσχα τό μέγα, λαμπροφόροι θεασώμεθα.

Θεοτοκίον

Εκ σού τήν ημών, πτωχείαν Παρθένε, θέλων εφόρεσεν ο πλούσιος τή φύσει, ορατός δέ γέγονεν ημίν, ο αοράτως τοίς άνω χοροίς υμνούμενος, τήν συντριβείσαν εικόνα, αναπλάττων αγαθότητι.

Ειρμός άλλος

Σέ τήν νοητήν

Σέ τόν εν Σταυρώ, τάς χείρας τανύσαντα, καί τά τετραπέρατα οικειούμενον, δι' ού τήν πρός τόν Πατέρα, εύρομεν είσοδον, Υιέ Θεού πάντες μεγαλύνομεν.

Σέ εξ ακανθών, Χριστέ στεφανώσαντες, οι άνομοι έτυπτον, καί εσταύρωσαν, εν οίς η υπ' ουρανόν εκλονείτο άπασα, ημείς δέ σωθέντες, σέ μεγαλύνομεν.

Δόξα...

Σέ τήν τριφεγγή, αγίαν θεότητα, τήν τό πάν συνέχουσαν, καί φυλάττουσαν αεί, τόν Πατέρα, Υιόν τε, καί Πνεύμα τό ζών, ύμνοις ασιγήτοις μεγαλύνομεν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τήν φωτεινήν, νεφέλην τού Πνεύματος, εξ ής ημίν έλαμψε φώς τό απρόσιτον, Χριστός τής δικαιοσύνης ο μέγας Ήλιος, ύμνοις Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Σύ ημών τό φώς, τό άγιον σύνθημα, τό τής νίκης τρόπαιον, ο Σταυρός τού Χριστού, αυτός τήν εγκράτειαν ημίν καταγλύκανον, καί σέ προσκυνήσαι καταξίωσον.

Ο Ειρμός

Σέ τήν νοητήν, καί έμψυχον κλίμακα, εν ή ο Θεός ημών επεστήρικτο, δι' ού τήν πρός ουρανόν εύρομεν άνοδον, ύμνοις ασιγήτοις μεγαλύνομεν.

Απόστιχα τών Αίνων

Ιδιόμελον Ήχος β'

Εν τιμή ών υιότητος, Πατρός αγαθού, ο άνους εγώ ου συνήκα, αλλ' εμαυτόν τής δόξης εστέρησα, τόν πλούτον κακώς δαπανήσας τής χάριτος, λειπόμενος δέ θείας τροφής, παράσιτος γέγονα μιαρώ πολίτη, υπ' αυτού δέ πεμφθείς εις τόν αυτού ψυχοφθόρον αγρόν, ζών ασώτως συνεβοσκόμην τοίς κτήνεσι, καί ταίς ηδοναίς δουλεύων, ουκ ενεπλησκόμην. Αλλ' υποστρέψας, βοήσω τώ ευσπλάγχνω, καί οικτίρμονι Πατρί. Εις τόν ουρανόν, καί ενώπιόν σου, ήμαρτον, ελέησόν με. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Τών Μαρτύρων σου τα πλήθη, δυσωπούσί σε Χριστέ. Ελέησον ημάς ως φιλάνθρωπος.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ότε εκ τού ξύλου

Πόνους υπομείνασα πολλούς, εν τή τού Υίού καί Θεού σου, σταυρώσει Άχραντε, έστενες δακρύουσα, καί ανεβόας πικρώς. Οίμοι Τέκνον γλυκύτατον! αδίκως πώς πάσχεις, θέλων εκλυτρώσασθαι, τούς εξ Αδάμ γηγενείς; Όθεν Παναγία Παρθένε, σέ παρακαλούμεν εν πίστει, ίλεων ημίν τούτον απέργασαι.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος πλ. δ'

Υπόστασις έργων, εν ημίν ουκ έστι Κύριε, ελεήμων υπάρχεις φιλάνθρωπε, τά έργα τών χειρών σου, μή παρίδης αναμάρτητε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός μθ'

Θύσον τώ Θεώ θυσίαν αινέσεως.

Στίχ. Θεός θεών Κύριος ελάλησε, καί εκάλεσε τήν γήν.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ι', 12-20)

Έσται, όταν συντελέση Κύριος πάντα ποιών έν τώ όρει Σιών, καί εν Ιερουσαλήμ, επισκέψομαι επι' τόν νούν τόν μέγαν, επί τόν άρχοντα τών Ασσυρίων, καί επί τό ύψος τής δόξης τών οφθαλμών αυτού. Είπε γάρ. Εν τή ισχύϊ ποιήσω, καί εν τή σοφία τής συνέσεως αφελώ όρια εθνών, καί τήν ισχύν αυτών προνομεύσω, καί σείσω πόλεις κατοικουμένας, καί τήν Οικουμένην όλην καταλήψομαι τή χειρί ως νοσσιάν, καί ως καταλελειμμένα ωά αρώ, καί ουκ έστιν, ός διαφεύξεταί με, ή αντείπη μοι. Μή δοξασθήσεται αξίνη άνευ τού κόπτοντος εν αυτή; ή υψωθήσεται πρίων άνευ τού έλκοντος αυτόν, ως άν τις άρη ράβδον ή ξύλον, καί ουχ ούτως, αλλά αποστελεί Κύριος Σαβαώθ εις τήν σήν τιμήν, ατιμίαν, καί εις τήν σήν δόξαν, πύρ καιόμενον καυθήσεται. Καί έσται τό φώς τού Ισραήλ εις πύρ, και αγιάσει αυτόν εν πυρί καιομένω, καί φάγεται ωσεί χόρτον τήν ύλην. Τή ημέρα εκεί, νη αποσβεσθήσονται τά όρη, καί οι βουνοί, καί οι δρυμοί, καί καταφάγεται από ψυχής έως σαρκών, καί έσται ο φεύγων, ως ο φεύγων από φλογός καιομένης, καί οι καταλειφθέντες απ' αυτών, αριθμός έσονται, καί παιδίον γράψει αυτούς. Καί έσται εν τή ημέρα εκείνη, ουκέτι προστεθήσεται τό καταλειφθέν Ισραήλ, καί οι σωθέντες τού Ιακώβ ουκέτι μή πεποιθότες ώσιν επί τούς αδικήσαντας αυτούς, αλλ' έσονται πεποιθότες επί τόν Θεόν, τόν Άγιον τού Ισραήλ τή αληθεία.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ν'

Ελέησόν με ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός σου.

Στίχ. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός.