ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά

Ήχος α' Πανεύφημοι Μάρτυρες

Νηστείαν ποθήσωμεν ψυχής, πάθη χαλεπώτατα τή συνεργεία τού Πνεύματος, καταμαραίνουσαν, καί ενθέους πράξεις, πράττειν ενισχύουσαν, καί νούν πρός ουρανόν αναπέμπουσαν, καί τήν συγχώρησιν, προξενούσαν ών ημάρτομεν, δωρουμένην εκ Θεού οικτίρμονος.

Άπαντα τόν βίον μου αισχρώς, δαπανήσας Κύριε, μετά πορνών ο ταλαίπωρος, ώσπερ ο Άσωτος, κατανύξει κράζω. Πάτερ επουράνιε, ημάρτηκα ιλάσθητι σώσόν με, καί μή απώση με, εμαυτόν εκ σού μακρύναντα, καί ενθέοις, έργοις νύν πτωχεύσαντα.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου

Ήχος γ' Δεύτε Άπαντα τά πέρατα

Δεύτε άπαντες κυμβάλοις ψαλμικοίς, τήν σεπτήν εγκράτειαν κατασπαζόμενοι διηχήσωμεν, εν αυτή γάρ νοητώς, όφιν τόν αρχέκακον καταράσσομεν, όθεν παρρησία βοώμεν Χριστώ. Παράσχου Σώτερ ακατακρίτως, τόν πανάγιόν σου Σταυρόν κατιδέσθαι, καί καταπροσκυνήσαι, εν ψαλμοίς καί ύμνοις, εορτάζειν φαιδρώς.

Καί τού Μηναίου, Προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός μγ'

Εν τώ Θεώ επαινεθησόμεθα όλην τήν ημέραν.

Στίχ. Ο Θεός, εν τοίς ωσίν ημών ηκούσαμεν.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ς', 9-22)

Νώε άνθρωπος δίκαιος, τέλειος ών εν τή γενεά αυτού, τώ Θεώ ευηρέστησε Νώε. Εγέννησε δέ Νώε τρείς υιούς, τόν Σήμ, τόν Χάμ, τόν Ιάφεθ. Εφθάρη δέ η γή εναντίον τού Θεού, καί επλήσθη η γή αδικίας. Καί είδε Κύριος ο Θεός τήν γήν, καί ήν κατεφθαρμένη, ότι κατέφθειρε πάσα σάρξ τήν οδόν αυτού επί τής γής. Καί είπε Κύριος ο Θεός τώ Νώε. Καιρός παντός ανθρώπου ήκει εναντίον μου, ότι επλήσθη η γή αδικίας απ' αυτών, καί ιδού, εγώ καταφθείρω αυτούς, καί τήν γήν. Ποίησον ούν σεαυτώ κιβωτόν εκ ξύλων ασήπτων, τετραγώνων, νοσσιάς ποιήσεις κατά τήν κιβωτόν, καί ασφαλτώσεις αυτήν έσωθεν καί έξωθεν τή ασφάλτω. Καί ούτω ποιήσεις τήν κιβωτόν, τριακοσίων πήχεων τό μήκος τής κιβωτού, καί πεντήκοντα πήχεων τό πλάτος, καί τριάκοντα πήχεων τό ύψος αυτής. Επισυνάγων ποιήσεις τήν κιβωτόν, καί εις πήχυν συντελέσεις αυτήν άνωθεν, τήν δέ θύραν τής κιβωτού ποιήσεις εκ πλαγίων, κατάγαια διώροφα καί τριώροφα ποιήσεις αυτήν. Εγώ δέ ιδού επάγω τόν κατακλυσμόν, ύδωρ επί τήν γήν, καταφθείραι πάσαν σάρκα, εν ή εστι πνεύμα ζωής υποκάτω τού ουρανού, καί όσα άν ή επί τής γής, τελευτήσει. Καί στήσω τήν διαθήκην μου μετά σού, εισελεύση δέ εις τήν κιβωτόν, σύ, καί οι υιοί σου, καί η γυνή σου, καί αί γυναίκες τών υιών σου μετά σού. Καί από πάντων τών κτηνών, καί από πάντων τών ερπετών καί από πάντων τών θηρίων, καί από πάσης σαρκός, δύο δύο από πάντων εισάξεις εις τήν κιβωτόν, ίνα τρέφης μετά σεαυτού, άρσεν καί θήλυ έσονται. Από πάντων τών ορνέων τών πετεινών κατά γένος, καί από πάντων τών κτηνών κατά γένος, καί από πάντων τών ερπετών τών ερπόντων επί τής γής κατά γένος αυτών, δύο δύο από πάντων εισελεύσονται πρός σέ, τρέφεσθαι μετά σού, άρσεν καί θήλυ. Σύ δέ λήψη σεαυτώ από πάντων τών βρωμάτων, ά έδεσθε, καί συνάξεις πρός σεαυτόν, καί έσται σοί, καί εκείνοις φαγείν. Καί εποίησε Νώε πάντα, όσα ενετείλατο αυτώ Κύριος ο Θεός, ούτως εποίησε.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός μδ'

Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά καί γενεά.

Στίχ. Εξηρεύξατο η καρδία μου λόγον αγαθόν.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Η', 1-21)

Υιέ, σύ τήν σοφίαν κήρυξον, ίνα φρόνησίς σοι υπακούση, επί γάρ τών υψηλών άκρων εστίν, ανά μέσον δέ τών τρίβων έστηκε, παρά γάρ πύλαις δυναστών παρεδρεύει, εν δέ εισόδοις υμνείται. Υμάς, ώ άνθρωποι, παρακαλώ, καί προϊεμαι εμήν φωνήν υιοίς ανθρώπων. Νοήσατε άκακοι πανουργίαν, οι δέ απαίδευτοι ένθεσθε καρδίαν. Εισακούσατέ μου, σεμνά γάρ ερώ, καί ανοίσω από χειλέων ορθά. Ότι αλήθειαν μελετήσει ο λάρυγξ μου, εβδελυγμένα δε εναντίον εμού χείλη ψευδή. Μετά δικαιοσύνης πάντα τά ρήματα τού στόματός μου, ουδέν εν αυτοίς σκολιόν, ουδέ στραγγαλιώδες. Πάντα ευθέα εστί τοίς συνιούσι, καί ορθά τοίς ευρίσκουσι γνώσιν. Λάβετε παιδείαν, καί μή αργύριον, καί γνώσιν υπέρ χρυσίον δεδοκιμασμένον, κρείσσον γάρ σοφία λίθων πολυτελών, πάν δέ τίμιον ουκ άξιον αυτής εστιν. Εγώ η σοφία κατεσκήνωσα βουλήν καί γνώσιν, καί έννοιαν εγώ επεκαλεσάμην. Φόβος Κυρίου μισεί αδικίαν, ύβριν τε, καί υπερηφανίαν, καί οδούς πονηρών, μεμίσηκα δέ εγώ διεστραμμένας οδούς κακών. Εμή βουλή καί ασφάλεια, εμή φρόνησις, εμή δέ ισχύς. δι' εμού βασιλείς βασιλεύουσι, καί οι δυνάσται γράφουσι δικαιοσύνην. Δι' εμού μεγιστάνες μεγαλύνονται, καί τύραννοι δι' εμού κρατούσι γής. Εγώ τούς εμέ φιλούντας αγαπώ, οι δέ εμέ ζητούντες ευρήσουσι χάριν. Πλούτος καί δόξα εμοί υπάρχει, καί κτήσις πολλών, καί δικαιοσύνη. Βέλτιον εμέ καρπίζεσθαι υπέρ χρυσίον καί λίθον τίμιον, τά δέ εμά γεννήματα κρείσσον αργυρίου εκλεκτού. Εν οδοίς δικαιοσύνης περιπατώ, καί ανά μέσον τρίβων αληθείας αναστρέφομαι, ίνα μερίσω τοίς εμέ αγαπώσιν ύπαρξιν, καί τούς θησαυρούς αυτών εμπλήσω αγαθών.

Απόστιχα

Ιδιόμελον Ήχος β'

Πάτερ αγαθέ, πάντων ών μοι δέδωκας, εγύμνωσέ με η αφροσύνη, εμακρύνθην από σού, καί εδούλευσα ξένω πολίτη, ζώα μοχθηρά εβόσκησα, καί τής αυτών τροφής ουκ ενεπλησκόμην, διό έδραμον πρός σέ, γινώσκων σου τήν ευσπλαγχνίαν. Σκέπασόν μου τήν γύμνωσιν, τή φιλανθρωπία σου καί σώσόν με. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Τών αγίων Μαρτύρων, πρεσβευόντων υπέρ ημών, καί τόν Χριστόν υμνούντων, πάσα πλάνη πέπαυται, καί τών ανθρώπων, τό γένος πίστει διασώζεται.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Εκ λαγόνων σου παρθενικών, φώς τώ Κόσμω έλαμψε, διά λόγου ο Λόγος. Αυτόν ικέτευε σεμνή Παναγία Παρθένε, ρυσθήναι τάς ψυχάς ημών, εκ τών παγίδων τού εχθρού.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος α'

Του λίθου σφραγισθέντος

Νηστεία καί δεήσει, εαυτούς καθαρίσωμεν, καί πενήτων προμηθεία τόν Θεόν θεραπεύσωμεν, στενάξωμεν, πενθήσωμεν θερμώς, ως έχωμεν καιρόν επιστροφής, ίνα πένθους αιωνίου, τού εν φλογί γεέννης λυτρωθείημεν, δόξαν αναπέμποντες Χριστώ, μετάνοιαν Ορίσαντι βροτοίς, πάσι τοίς επιστρέφουσι, γνώμης ευθύτητι.

Θεοτοκίον

Τάς χείράς σου τάς θείας, αίς τόν Κτίστην εβάστασας, Παρθένε Παναγία, σαρκωθέντα χρηστότητι, προτείνασα δυσώπησον αυτόν, λυτρώσασθαι ημάς εκ πειρασμών, καί παθών καί κινδύνων τούς πόθω, ανευφημούντάς σε καί βοώντάς σοι. Δόξα τώ ενοικήσαντι εν σοί, δόξα τώ προελθόντι εκ σού, δόξα τώ ελευθερώσαντι ημάς, διά τού τόκου σου.

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος γ'

Ευφραινέσθω τά ουράνια

Τή νηστεία ευφραινόμενοι, ταίς υμνωδίαις αγαλλόμενοι, καί ταίς εντεύξεσι κράτος, κατά πάντων τών παθών, φερόμενοι πατήσωμεν, τού Βελίαρ τά ένεδρα, βοήσωμεν τώ Χριστώ συνεπόμενοι. Τόν Σταυρόν σου βλέψαι αξίωσον ημάς, ως οικτίρμων παρέχων τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Τήν ωραιότητα

Θεομακάριστε, Μήτερ ανύμφευτε, τήν ασθενούσάν μου, ψυχήν θεράπευσον, ότι συνέχομαι δεινώς, τοίς πταίσμασι Θεοτόκε, όθεν καί κραυγάζω σοι, στεναγμώ τής καρδίας μου. Δέξαι με πανάμωμε, τόν πολλά πλημμελήσαντα, ίνα εν παρρησία βοώ σοι. Χαίρε Θεού οικητήριον.

Ωδή β' Ήχος α'

Ο Ειρμός

Ίδετε ίδετε, ότι Θεός εγώ ειμι, ο δουλωθέντα τόν λαόν τού Ισραήλ, τώ Μωϋσή δημαγωγείν, εν ερήμω προστάξας, καί σώσας ως δυνατός τή εξουσία μου.

Υιοθετήσας με, διά λουτρού βαπτίσματος, ο υπεράγαθος Πατήρ, πλούτω παντοίων εκόσμησας καλών, αλλ' εδούλευσα θέλων, τοίς ακάρποις λογισμοίς, όθεν επτώχευσα.

Ίλεως ίλεως, ίλεως έσο Κύριε, κρίνον τήν κρίσιν μου εμοί, Δικαιοκρίτα τόν μικρόν μου στεναγμόν, διά έλεος μέγα, προσδεχόμενος Χριστέ, καί μή παρίδης με.

Αποδυσάμενοι τό δυσαχθές χιτώνιον, τής ακρασίας, τήν φαιδράν τής εγκρατείας, ενδυσώμεθα στολήν, καί λαμπροί γεγονότες τήν λαμπράν τού Λυτρωτού, φθάσωμεν Έγερσιν.

Θεοτοκίον

Σώσόν με σώσόν με, η τόν Σωτήρα τέξασα, ίδε τήν θλίψίν μου Αγνή, ήν η πληθύς τών αμετρήτων μου κακών, εμποιεί καθ' ημέραν, τή αθλία μου ψυχή, εξ απογνώσεως.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου

Ήχος γ'

Ίδετε, ίδετε, ότι εγώ ειμι

Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι, ο τήν σωτηρίαν υμίν πηγάσας ώς Θεός, ήν διά τής εγκρατείας, πάντες βροτοί αρύσασθε.

Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι, Ο καιρόν Ορίσας, ιερόν άγιον υμίν, εις ευωχίαν ψυχικήν, τό τής Νηστείας στάδιον.

Δόξα...

Τριάδα δοξάσωμεν, Μονάδα προσκυνήσωμεν, άναρχον ανάρχου, Πατρός Υιόν μονογενή, Πνεύμα τό σύνθρονον Υιώ, καί Πατρί συναϊδιον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Δυσώπησον απαύστως, τόν Σωτήρα Πανάμωμε, τους σέ Θεοτόκον, σώματί τε καί ψυχή, ομολογούντας εκ πάσης, ρυσθήναι περιστάσεως.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Μέγας εί Κύριε, καί θαυμαστά τά έργα σου, ότι εν τώ λάκκω άβρωτον έδειξας ποτέ, τόν Δανιήλ εκ λεόντων, νηστεία συμφραξάμενον.

Ο Ειρμός

Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι, Ο Σωτήρ τού Κόσμου, τό φώς τό αληθινόν, η πηγή τής ζωής, ο Υιός τού Θεού.

Ωδή η'

Όν φρίττουσιν Άγγελοι

Θρηνώ καί οδύρομαι, τήν ώραν εννοών, καθ' ήν παραστήσομαι, τώ θρόνω τώ φρικτώ, ευθύνας υφέξων, τών πολλών μου κακών, ών περ εν αγνοία, ετέλεσα καί γνώσει.

Μωσής καθαρτήριον, νηστείαν ευρηκώς, Θεόν κατενόησε, τόν μόνον καθαρόν. Ψυχή μου νηστεία καθαρίσθητι, ίνα πλησιάσης, Θεώ τώ φιλανθρώπω.

Νηστείαν ποθήσωμεν, μητέρα αρετών, τρυφήν βδελυξώμεθα, γεννήτριαν παθών, καί κράξωμεν. Πάτερ ο εν τοίς ουρανοίς, σώσον ημάς σώσον, ευχαίς τών σών Αγίων.

Θεοτοκίον

Κριτήν όν εγέννησας, Παρθένε Μαριάμ δυσώπει εν ώρα με, τής κρίσεως Αγνή, οικτείραι καί σώσαι, τόν κατάκριτον, μόνη προστασία τού γένους τών ανθρώπων.

Ειρμός άλλος

Τόν εν φλογί τοίς Παισί

Τών νηστειών τήν υπέρλαμπρον, χάριν μεμυημένοι, αρεταίς αστραφθώμεν, γαληνά τά πρόσωπα, γαληνά καί τά ήθη εναποδεικνύντες, τής ψυχής καταστάσει.

Νενηστευκώς Ελισσαίος τόν παίδα, τή Σωμανίτιδι, αποδίδωσι ζώντα. Εν τούτω γνωρίσωμεν, αδελφοί τήν νηστείαν, ως καλόν μέγα, ως θεοδώρητον χάριν.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν καί άγιον Πνεύμα

Σύν τώ Πατρί τόν Υιόν προσκυνούμεν, καί Πνεύμα άγιον, έν Τριάδι Μονάδα, σύν Αγγέλοις κράζοντες, τοίς πηλίνοις στόμασι. Δόξα εν υψίστοις, Θεώ τώ εν Τριάδι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παιδοτοκείς παρθενεύουσα μόνη, θεοχαρίτωτε, τό μυστήριον μέγα, φρικτόν τό τεράστιον! Θεόν γάρ εγέννησας σεσωματωμένον, τόν Σωτήρα τού Κόσμου.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Μηδείς ημών ρα θυμία καί όκνω, βαλλέσθω ώ αδελφοί. Ο καιρός εργασίας, ώρα πανηγύρεως, τίς ο φρόνιμος άρα, έν μιά ημέρα, κερδήσαι όλους αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Ο Ειρμός

Τόν εν φλογί τοίς Παισί τών Εβραίων, συγκαταβάντα θεϊκή τή δυνάμει, καί οφθέντα Κύριον, Ιερείς ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Τήν φωτοφόρον νεφέλην

Εις αμαρτίας πελάγη, εις απογνώσεως βάθη, εις τρικυμίας λογισμών καί παθών καταιγίδας, περιπεσών αναβοώ. Ελέους η άβυσσος, βοήθει μοι, καί τή σή ευσπλαγχνία, όμβρησόν μοι ιλασμόν αμαρτιών.

Διά νηστείας τό σώμα, δι' εγκρατείας τό πνεύμα, διά δακρύων τήν ψυχήν, εκκαθάρωμεν πιστοί, καί καθαροί τώ καθαρώ, λαμπρώς υπαντήσωμεν, οψόμενοι τά σωτήρια Πάθη, ά υπέστη δι' ημάς ο Λυτρωτής.

Ως ο Τελώνης στενάζω, ώσπερ η Πόρνη δακρύω, ως ο Ληστής αναβοώ. Μνήσθητί μου Οικτίρμον, ως ο Τυφλός, Υιέ Θεού, κραυγάζω σοι. Άνοιξον, τής ψυχής μου οφθαλμούς, πυρωθέντας τή κακία, τού δολίου πτερνιστού.

Θεοτοκίον

Τό αλατόμητον όρος, τήν αδιόδευτον πύλην, τήν ανωτέραν ουρανού, καί τής Κτίσεως πάσης, τήν καλλονήν τού Ιακώβ, τήν στάμνον τήν πάγχρυσον, καί γέφυραν, καί Μητέρα τού Κτίστου, τήν Παρθένον, μακαρίσωμεν πιστοί.

Άλλος

Εν Σιναίω τώ όρει

Τάς παρούσας ημέρας γνωρίσαντες, υπέρ πάσας Ιεράς, προσευχάς τώ Θεώ αναπέμψωμεν, συνειδήσει καθαρά, συχνοτέρως τό γόνυ κλίνοντες, καί λέγοντες. Κύριε πρόσδεξαι, τάς δεήσεις καί προσευχάς, τών σών δούλων αεί.

Ο λαός ο καθίσας ως γέγραπται, τού φαγείν τε καί πιείν, εξανέστησαν παίζειν λατρεύοντες, τώ γλυπτώ Βεελφεγώρ. Βλέπε γαστριμαργίας τά δεινά κυήματα, ημείς δέ νηστεύσωμεν, καί δοξασθησόμεθα, ως ο μέγας Μωσής.

Δόξα...

Τή ουσία Μονάς εστιν άτμητος, η υπέρθεος Τριάς, ενουμένη τή φύσει μερίζεται, τοίς προσώποις ιδικώς, μή τμωμένη γάρ τμάται, έν ούσα τρισσεύεται, αύτη Πατήρ εστιν, ο Υιός, καί Πνεύμα τό ζών, η φρουρούσα τό πάν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παιδοτόκον παρθένον τίς ήκουσε, καί μητέρα πλήν ανδρός; Μαριάμ εκτελείς τό τεράστιον, αλλά φράζε μοι τό Πώς; Μή ερεύνα τά βάθη τής Θεοτοκίας μου, τούτο πανάληθες, υπέρ δέ ανθρώπινον νούν η κατάληψις.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Ότι σου η οργή ανυπόστατος επί τούς αμαρτωλούς, τίς λοιπόν υποστήσεται Κύριε, τήν εκ ταύτης απειλήν; Ο αμέτρητον έχων τό έλεος σώσόν με, τή ευσπλαγχνία σου, ου κατά τά έργα μου, τά πολλά καί δεινά.

Ο Ειρμός

Εν Σιναίω τώ όρει κατείδέ σε, εν τή βάτω Μωϋσής, τήν αφλέκτως τό πύρ τής θεότητος, συλλαβούσα εν γαστρί. Δανιήλ δέ σε είδεν, όρος αλατόμητον, ράβδον τήν βλαστήσασαν, Ησαϊας κέκραγε, τήν εκ ρίζης Δαυϊδ.

Απόστιχα τών Αίνων

Ιδιόμελον Ήχος βαρύς

Ήμαρτον ομολογώ σοι Κύριε, ο άσωτος εγώ, ου τολμώ ατενίσαι εις ουρανόν τό όμμα, εκείθεν γάρ εκπεσών, εγενόμην άθλιος. Ήμαρτον εις τόν ουρανόν καί ενώπιόν σου, καί ουκ ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, εμαυτόν αποκηρύττω, ου χρήζω κατηγόρων, ουδέ πάλιν μαρτύρων, έχω θριαμβεύουσάν μου τήν ασωτίαν, έχω στηλιτεύουσαν τήν φαύλην πολιτείαν, έχω καταισχύνουσαν τήν παρούσάν μου γύμνωσιν, πρός εντροπήν δέ τά ράκη, ά περιβέβλημαι. Εύσπλαγχνε Πάτερ, Υιέ μονογενές, τό Πνεύμα τό άγιον, μετανοούντά με δέξαι, καί ελέησόν με. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Εν μέσω τού σταδίου τών παρανόμων, αγαλλόμενοι, ανεβόων οι Αθλοφόροι. Κύριε δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ετέχθης εκ Παρθένου ανερμηνεύτως, καί εφώτισας τούς εν σκότει, Χριστέ, βοώντας. Κύριε δόξα σοι.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος βαρύς

Σωτηρία ημών υπάρχεις Κύριε, καί υπερασπιστής εν ημέρα θλίψεως, ελέησον ημάς κατά τό μέγα σου έλεος, φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός με'

Κύριος τών δυνάμεων μεθ' ημών.

Στίχ. Ο Θεός ημών καταφυγή, καί δύναμις.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Θ', 9 - Ι', 4)

Τάδε λέγει Κύριος. Γνώσονται πάς ο λαός τού Εφραϊμ, καί οι καθήμενοι εν Σαμαρεία, εφ ύβρει καί υψηλή καρδία, λέγοντες. Πλίνθοι πεπτώκασιν, αλλά δεύτε λαξεύσωμεν λίθους, καί κόψωμεν συκαμίνους, καί κέδρους, καί οικοδομήσωμεν εαυτοίς πύργον, καί ράξει ο Θεός τούς επανισταμένους επ' όρους Σιών επ' αυτόν, καί τούς εχθρούς αυτού διασκεδάσει. Συρίαν αφ' ηλίου ανατολών, καί τούς Ελληνας αφ' ηλίου δυσμών, τούς κατεσθίοντας τόν Ισραήλ όλω τώ στόματι. Επί πάσι τούτοις ουκ απεστράφη ο θυμός, αλλ' έτι η χείρ υψηλή. Καί ο λαός ουκ απεστράφη, έως επλήγη, καί τόν Κύριον ουκ εξεζήτησαν. Καί αφείλε Κύριος από Ισραήλ, κεφαλήν καί ουράν, μέγαν καί μικρόν, εν μιά ημέρα, πρεσβύτην, καί τούς τά πρόσωπα θαυμάζοντας, αύτη η αρχή, καί προφήτην διδάσκοντα άνομα ούτος η ουρά. Καί έσονται, οι μακαρίζοντες τόν λαόν τούτον, πλανώντες, καί πλανώσιν, όπως καταπίωσιν αυτούς. Διά τούτο επί τούς νεανίσκους αυτών ουκ ευφρανθήσεται ο Κύριος, καί τούς ορφανούς αυτών, καί τάς χήρας αυτών ουκ ελεήσει, ότι πάντες άνομοι καί πονηροί, καί πάν στόμα λαλεί άδικα. Επί πάσι τούτοις ουκ απεστράφη ο θυμός, αλλ' έτι η χείρ υψηλή. Καί καυθήσεται ως πύρ η ανομία, καί ως άγρωστις ξηρά βρωθήσεται υπό πυρός, καί καυθήσεται εν τοίς δάσεσι τού δρυμού, καί συγκαταφάγεται τά κύκλω τών βουνών πάντα. Διά θυμόν οργής Κυρίου συγκέκαυται η γή όλη, καί έσται ο λαός ως κατακεκαυμένος υπό πυρός, άνθρωπος τόν αδελφόν αυτού ουκ ελεήσει, αλλά εκκλινεί εις τά δεξιά, ότι πεινάσει, καί φάγεται εκ τών αριστερών, καί ου μή εμπλησθή άνθρωπος, εσθίων τάς σάρκας τού βραχίονος αυτού. Φάγεται γάρ Μανασσής τού Εφραϊμ, καί Εφραϊμ τού Μανασσή, ότι άμα πολιορκήσουσι τόν Ιούδαν. Επί τούτοις πάσιν ουκ απεστράφη ο θυμός, αλλ' έτι η χείρ υψηλή, ουαί τοίς γράφουσι πονηρίαν! γράφοντες γάρ, πονηρίαν γράφουσιν, εκκλίνοντες κρίσιν πτωχών, αρπάζοντες κρίμα πενήτων τού λαού μου, ώστε είναι αυτοίς χήραν εις διαρπαγήν, καί ορφανόν εις προνομήν. Καί τί ποιήσουσιν εν τή ημέρα τής επισκοπής; η γάρ θλίψις υμίν πόρρωθεν ήξει, καί πρός τίνα καταφεύξεσθε τού βοηθηθήναι; καί πού καταλείψετε τήν δόξαν υμών, τού μή εμπεσείν εις απαγωγήν. Επί πάσι τούτοις ουκ απεστράφη, η οργή αυτού, αλλ' έτι η χείρ αυτού υψηλή.

Προκείμενον Ήχος γ' Ψαλμός μς'

Ψάλατε τώ Θεώ ημών, ψάλατε.

Στίχ. Πάντα τά έθνη κροτήσατε χείρας.