TΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Πλευράν εκκεντούμενος, καί επί ξύλου κρεμάμενος, τήν ζωήν μοι επήγασας, κακία τού όφεως, τή τού ξύλου βρώσει, τεθανατωμένω, όθεν δοξάζω σε Χριστέ, καί ικετεύω τήν ευσπλαγχνίαν σου, Παθών καί τής Εγέρσεως, προσκυνητήν με ανάδειξον, κατανύξει τελέσαντα, τής Νηστείας τό στάδιον.

Οδύνην τρυγήσαντα, εκ τού φυτού τόν Πρωτόπλαστον, Παραδείσου εξώρισας, παγείς δέ ως άνθρωπος, εν τώ ξύλω Σώτερ, τούτον εισοικίζεις, διό σοι κράζω, Λυτρωτά. Τών οδυνών μου νύν με εξάρπασον, νηστεία καθαρίσας με, καί μετανοία καί δάκρυσιν, Ιησού υπεράγαθε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου

Ήχος πλ. α' Κύριε επί Mωϋσέως

Κύριε, τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν ανυμνούμεν, ούτος ζωήν γάρ εν τώ Κόσμω εξήνθησε, τόν θάνατον νεκρώσας, όν σοι καί νύν εις πρεσβείαν προσάγομεν, εν ημέραις αγίαις, κράτυνον ημάς νηστεύοντας, καί δώρησαι κατά παθών τήν ισχύν, καί τής ειρήνης τό τρόπαιον, διά πλήθος ελέους φιλάνθρωπε.

Καί τού Μηναίου, Προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός λε'

Κύριε, εν τώ ουρανώ τό ελεός σου.

Στίχ. Η δικαιοσύνη σου ως όρη Θεού.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ε' 1-24)

Αυτή η βίβλος γενέσεως ανθρώπων, ή ημέρα εποίησεν ο Θεός τόν Αδάμ, κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν καί θήλυ εποίησεν αυτούς, καί ευλόγησεν αυτούς, καί επωνόμασε τό όνομα αυτού, Αδάμ ή ημέρα εποίησεν αυτούς, Έζησε δέ Αδάμ διακόσια τριάκοντα έτη, καί εγέννησεν υιόν κατά τήν ιδέαν αυτού, καί κατά τήν εικόνα αυτού, καί επωνόμασε τό όνομα αυτού, Σήθ, Εγένοντο δέ αι ημέραι Αδάμ, άς έζησε μετά τό γεννήσαι αυτόν τόν Σήθ, έτη, επτακόσια, καί εγέννησεν υιούς καί θυγατέρας. Καί εγένοντο πάσαι αι ημέραι Αδάμ, άς έζησεν, εννακόσια τριάκοντα έτη, καί απέθανεν. Έζησε δέ Σήθ, πέντε καί διακόσια έτη, καί εγέννησε τόν Ενώς. Καί έζησε Σήθ, μετά τό γεννήσαι αυτόν τόν Ενώς, επτά έτη καί επτακόσια, καί εγέννησεν υιούς καί θυγατέρας. Καί εγένοντο πάσαι αι ημέραι Σήθ, δώδεκα καί εννακόσια έτη, καί απέθανε. Καί έζησεν Ενώς έτη εκατόν ενενήκοντα, καί εγέννησε τόν Καϊνάν. Καί έζησεν Ενώς, μετά τό γεννήσαι αυτόν τόν Καϊνάν, πεντεκαίδεκα έτη καί επτακόσια, καί εγέννησεν υιούς καί θυγατέρας. Καί εγένοντο πάσαι αι ημέραι Ενώς, πέντε έτη καί εννακόσια, καί απέθανε. Καί έζησε Καϊνάν εβδομήκοντα καί εκατόν έτη, καί εγέννησε τόν Μαλελεήλ. Καί έζησε Καϊνάν, μετά τό γεννήσαι αυτόν τόν Μαλελεήλ, τεσσαράκοντα καί επτακόσια έτη, καί εγέννησεν υιούς καί θυγατέρας. Καί εγένοντο πάσαι αι ημέραι Καϊνάν, δέκα έτη καί εννακόσια, καί απέθανε. Καί έζησε Μαλελεήλ πέντε καί εξήκοντα καί εκατόν έτη, καί εγέννησε τόν Ιάρεδ. Καί έζησε Μαλελεήλ, μετά τό γεννήσαι αυτόν τόν Ιάρεδ, έτη επτακόσια τριάκοντα, καί εγέννησεν υιούς καί θυγατέρας. Καί εγένοντο πάσαι αι ημέραι Μαλαλεήλ, έτη πέντε καί ενενήκοντα, καί οκτακόσια, καί απέθανε. Καί έζησεν Ιάρεδ δύο καί εξήκοντα έτη καί εκατόν, καί εγέννησε τόν Ενώχ. Καί έζησεν Ιάρεδ, μετά τό γεννήσαι αυτόν τόν Ενώχ, οκτακόσια έτη, καί εγέννησεν υιούς καί θυγατέρας. Καί εγένοντο πάσαι αι ημέραι Ιάρεδ, δύο καί εξήκοντα καί εννακόσια έτη, καί απέθανε. Καί έζησεν Ενώχ πέντε καί εξήκοντα καί εκατόν έτη, καί εγέννησε τόν Μαθουσάλα, Ευηρέστησε δέ Ενώχ τώ Θεώ, μετά τό γεννήσαι αυτόν τόν Μαθουσάλα, διακόσια έτη, καί εγέννησεν υιούς καί θυγατέρας. Καί εγένοντο πάσαι αι ημέραι Ενώχ, πέντε καί εξήκοντα, καί τριακόσια έτη. Καί ευηρέστησεν Ενώχ τώ Θεώ, καί ουχ ευρίσκετο, διότι μετέθηκεν αυτόν ο Θεός.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός λς'

Υπόμεινον τόν Κύριον, καί φύλαξον τήν Οδόν αυτού.

Στίχ. Μή παραζήλου εν πονηρευομένοις.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ς', 3-20)

Ποίει, υιέ, ά εγώ σοι εντέλλομαι, καί σώζου, ήκεις γάρ εις χείρας κακών διά σόν φίλον, ίσθι μή εκλυόμενος, παρόξυνε δέ καί τόν φίλον σου, όν εγγυήσω, Μή δώς ύπνον σοίς όμμασι, μηδέ επινυστάξης σοίς βλεφάροις, ίνα σώζη ώσπερ δορκάς εκ βρόχων, καί ώσπερ όρνεον εκ παγίδος, Ίθι πρός τόν μύρμηκα, ώ οκνηρέ, καί ζήλωσον, ιδών τάς οδούς αυτού καί γενού εκείνου σοφώτερος, Εκείνω γάρ, γεωργίου μή υπάρχοντος, μηδέ τόν αναγκάζοντα έχων, μηδέ υπό δεσπότην ών, ετοιμάζεται θέρους τήν τροφήν, πολλήν τε εν τώ αμητώ ποιείται τήν παράθεσιν. Η πορεύθητι πρός τήν μέλισσαν, καί μάθε ως εργάτις εστί, τήν τε εργασίαν ως σεμνήν ποιείται, ής τούς πόνους βασιλείς τε καί ιδιώται πρός υγείαν προσφέρονται, ποθεινή δέ εστι πάσι, καί περίδοξος, καί περ ούσα τή ρώμη ασθενής, τήν σοφίαν τιμήσασα προήχθη. Έως τίνος, ώ οκνηρέ, κατάκεισαι; πότε δέ εξ ύπνου εγερθήση; Ολίγον μέν υπνοίς ολίγον δέ κάθησαι, μικρόν δέ νυστάζεις, ολίγον δέ εναγκαλίζη χερσί στήθη, είτ' εμπαραγίνεταί σοι, ώσπερ κακός οδοιπόρος, η πενία, καί η ένδεια, ώσπερ αγαθός δρομεύς. Εάν δέ άοκνος ής, ήξει ώσπερ πηγή ο αμητός σου, η δέ ένδεια, ώσπερ κακός δρομεύς απαυτομολήσει, Ανήρ άφρων καί παράνομος πορεύεται οδούς ουκ αγαθάς, ο δ' αυτός εννεύει οφθαλμώ, σημαίνει δέ ποδί, διδάσκει δέ νεύμασι δακτύλων. Διεστραμμένη καρδία τεκταίνεται κακά, εν παντί καιρώ ο τοιούτος ταραχάς συνίστησι πόλει. Διά τούτο εξαπίνης έρχεται η απώλεια αυτού, διακοπή καί συντριβή ανίατος, ότι χαίρει επί πάσιν, οίς μισεί ο Κύριος, συντρίβεται δέ δι' ακαθαρσίαν ψυχής. Οφθαλμός υβριστού, γλώσσα άδικος, χείρες εκχέουσαι αίμα δικαίου, καί καρδία τεκταινομένη λογισμούς κακούς, καί πόδες επισπεύδοντες κακοποιείν, εξολοθρευθήσονται. Εκκαίει ψευδή μάρτυς άδικος, καί επιπέμπει κρίσεις ανά μέσον αδελφών. Υιέ, φύλασσε νόμους πατρός σου, καί μή απώση θεσμούς μητρός σου.

Απόστιχα

Ιδιόμελον Ήχος πλ. α'

Μή νηστεύσαντες κατ' εντολήν τού Κτίσαντος, από τού φυτού τής γνώσεως οι Πρωτόπλαστοι, τόν εκ τής παρακοής θάνατον εκαρπώσαντο, τού δέ ξύλου τής ζωής, καί τού Παραδείσου τής τρυφής απεξενώθησαν. Διό νηστεύσωμεν πιστοί, από τροφών φθειρομένων, καί παθών ολεθρίων, ίνα τήν εκ τού θείου Σταυρού ζωήν τρυγήσωμεν, καί σύν τώ ευγνώμονι Ληστή, πρός τήν αρχαίαν επανέλθωμεν πατρίδα, κομιζόμενοι παρά Χριστού τού Θεού τό μέγα έλεος. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Τών επιγείων απάντων καταφρονήσαντες, καί τών βασάνων ανδρείως κατατολμήσαντες, τών μακαρίων ελπίδων ουκ ηστοχήσατε, αλλ' ουρανών Βασιλείας κληρονόμοι γεγόνατε, πανεύφημοι Μάρτυρες, έχοντες παρρησίαν, πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν, τώ Κόσμω τήν ειρήνην αιτήσατε, καί ταίς ψυχαίς ημών, τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Χαίροις ασκητικών

Άρνα τόν εαυτής η Αμνάς, ποτέ Ορώσα, πρός σφαγήν επισπεύδοντα, προθύμως κατηκολούθει, ταύτα βοώσα αυτώ, Πού πορεύη Τέκνον μου γλυκύτατον, Χριστέ, τίνος χάριν, τόν ταχύν δρόμον τούτον μακρόθυμε, τρέχεις αόκνως, Ιησού ποθεινότατε, αναμάρτητε, πολυέλεε Κύριε, δός μοι λόγον τή δούλη σου, Υιέ μου παμφίλτατε, μή με παρίδης, Οικτίρμον, σιγών εμέ τήν τεκούσάν σε, Θεέ πανοικτίρμον, ο δωρούμενος τώ Κόσμω τό μέγα έλεος.

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Εις τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Νηστεία υψούμενοι, τών χαμαιζήλων παθών, υψώσωμεν Κύριον, τόν υψωθέντα σταυρώ, καί Κόσμον υψώσαντα, πίωμεν εν αισθήσει, κατανύξεως πόμα, λάβωμεν τήν ημέραν, κατά νούν καί τήν ώραν, εν ή τώ αιωνίω Κριτή παραστησόμεθα.

Σταυροθεοτοκίον

Η άνυμφος Μήτηρ σου, ως εθεάσατο, σταυρώ σε υψούμενον, οδυρομένη θρηνούσα, τοιαύτα εφθέγγετο. Τί τό καινόν καί ξένον τούτο Υιέ μου θαύμα; πώς σε άνομος δήμος, τώ σταυρώ προσπηγνύει, τήν τών απάντων ζωήν, φώς μου γλυκύτατον.

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος πλ. α'

Λάμπει σήμερον

Λάμπει Κύριε, η χάρις η τού Σταυρού σου, άπασαν τήν οικουμένην αστράπτουσα, τήν ισχύν τών δαιμόνων εξαφανίζει, καί νηστείας δρόμον νύν ευμαρίζει, εν αυτή δυναμών, Ελέησον ημάς.

Σταυροθεοτοκίον

Τόν συνάναρχον Λόγον

Υψωθέντα εν ξύλω ως εθεάσατο, η τεκούσά σε Μήτηρ ωδίνων άνευθεν, ωλοφύρετο κλαυθμώ, καί ανεκραύγαζεν. Οίμοι γλυκύτατε Υίέ! τιτρώσκομαι νύν την ψυχήν, εν τώ σταυρώ καθορώσά σε, εν μέσω δύω κακούργων, δίκην κακούργου προσηλούμενον.

Ο Κανών

Ωδή ε' Ήχος δ'

Ασεβείς ουκ όψονται

Εκουσίως Δέσποτα, υψώθης εν σταυρώ, καί κατέρραξας τόν εχθρόν, εκουσίως όθεν κατερραγμένον με, ηδονών εις βάραθρα, ευσπλαγχνία σου ανόρθωσον.

Σκοτισθέντα πάθεσιν, ατόποις τήν ψυχήν, φωταγώγησον Ιησού, ο σκοτίσας ήλιον, σταυρώ τεινόμενος, καί φωτίσας άπαντα, Οικουμένης τά πληρώματα.

Τό Νηστείας πέλαγος, εκπλεύσαι γαληνώς, καταξίωσόν με Χριστέ, κατευνάζων κύματα τής διανοίας μου, καί τής Αναστάσεως, εις λιμένας εγκαθόρμισον.

Θεοτοκίον

Τήν Αγνήν αγνεύοντι, τιμήσωμεν νοϊ, καλλονήν τήν τού Ιακώβ, ταίς ενθέοις πράξεσι καλλυνόμενοι, ευσεβώς υμνήσωμεν, ως Μητέρα τού Θεού ημών.

Έτερον Τριώδιον Ποίημα Θεοδώρου

Ήχος πλ. α'

Τούς εκ νυκτός, προσκυνούντάς σε

Σύ σταυρωθείς, φθοράς απαλλάττεις με, καί λογχευθείς, απαθανατίζεις με, δοξάζω σου τό άφραστον έλεος, ότι ήλθες Χριστέ; ίνα σώσης με.

Εν τώ σταυρώ, τείνας τάς παλάμας σου, τόν νοητόν Αμαλήκ απέκτεινας, τόν λαόν σου ανασώζων Κύριε, διά τούτο υμνούμεν τό κράτος σου.

Δόξα...

Τήν εν τρισί, προσώποις θεότητα, μίαν αρχήν, τήν πανυπερούσιον υμνήσωμεν, τόν Πατέρα άναρχον, καί τόν Υιόν, καί Πνεύμα άγιον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Όν ουρανός, χωρείν ουκ ηδύνατο, σύ εν γαστρί συλλαβούσα τέτοκας, ώ τού φρικτού καί αρρήτου θαύματος! Διό πάντες, υμνουμέν σε Άχραντε.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Ο δι' εμέ, υπομείνας σταύρωσιν, όξος πιών, καί ειπών, Τετέλεσται, τέλεσόν μου τό Νηστείας στάδιον, αξιών με ιδείν σου τήν Έγερσιν.

Ο Ειρμός

Τούς εκ νυκτός, προσκυνούντάς σε Χριστέ ελέησον, καί ειρήνην δώρησαι, διότι φώς καί τά σά προστάγματα, εγένοντο ιάματα τοίς δούλοις σου φιλάνθρωπε.

Ωδή η'

Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω

Σταυρώ προσπαγείς δι' ευσπλαγχνίαν, Ληστή τόν Παράδεισον ηνέωξας, νύν δέ ληστευθέντα με, δαίμονος δεινότητι, καί τή ψυχή ολόσωμον, πληγήν δεξάμενον, ιάτρευσον ανοίξας μοι πύλας, τάς τής μετανοίας, τή σή φιλανθρωπία.

Νηστεία λαμπρύναντες τήν σάρκα, ψυχήν αρεταίς καταπιάνωμεν, πένητας εκθρέψωμεν, πλούτον μή κενούμενον, εν ουρανοίς ωνούμενοι, καί ανακράξωμεν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Τώ Πάθει σου Κτίσις εκλονήθη, σταυρώ σε θεασαμένη καθηλούμενον, Σώτερ υπεράγαθε, όθεν ικετεύω σε, ταίς προσβολαίς κλονούμενον, αεί τού όφεως, στερέωσον τόν νούν μου, Οικτίρμον, σού τών θελημάτων, εν αρραγεί τή πέτρα.

Θεοτοκίον

Η πύλη Θεού η κεκλεισμένη, ήν μόνος διώδευσεν ο Κύριος, ίθυνον πρός τρίβους με, θείας καί διάνοιξον, τής σωτηρίας πύλας μοι θεοχαρίτωτε! πρός σέ γάρ καταφεύγω Παρθένε, μόνη προστασία, τού γένους τών ανθρώπων, Ειρμός άλλος. Τόν Ποιητήν τής Κτίσεως.

Τό Ξύλον τό πανάγιον, εν ώ σύ Χριστέ μου εσταυρώθης υμνών, υπερευλογώ σε, εις πάντας τούς αιώνας.

Εν Γολγοθά οι άνομοι, σέ Χριστέ σταυρώσαντες απέκτειναν, αλλά ζής καί σώζεις, ημάς εις τούς αιώνας. Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα.

Ξενοπρεπώς μερίζεται, η Τριάς, καί μένει αμερής ως Θεός, όν υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ικετηρίαν ποίησον, υπέρ τών υμνούντων σε Πανάχραντε, ρυσθήναι παντοίων, πειρασμών καί κινδύνων.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τή τού Σταυρού σου Κύριε, δυνάμει νευρώσας με αξίωσον, ευψύχως ανύσαι, τόν τής Νηστείας δρόμον.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

Τόν Ποιητήν τής Κτίσεως, όν φρίττουσιν Άγγελοι, υμνείτε λαοί, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Λίθος αχειρότμητος

Λίθον σε τμηθέντα προείδεν, όρους Προφήτης τής Παρθένου, Σώτερ διαρρήξαντα πέτρας, τή σή σταυρώσει, διό βαρούμενον, αναισθησίας λίθω με, ως πανοικτίρμων ελευθέρωσον.

Νήστευσον κακίας ψυχή μου, θείαν αγάπην εντρυφώσα, θύραν αναπέτασον πάσαις, καλών ιδέαις, εναποφράττουσα, τής πονηρίας είσοδον, δι' εγκρατείας καί δεήσεως.

Εμέ τον κατάκριτον σώσον, ο κατακρίνας τώ Σταυρώ σου, Δέσποτα Σωτήρ μου τήν έχθραν, καί μή γεέννης δείξη υπεύθυνον, τόν σπιλωθέντα πάθεσι, καί αμαρτίαις αμαυρούμενον.

Θεοτοκίον

Φείσαί μου Χριστέ όταν έλθης, κρίναι τόν Κόσμον μετά δόξης, λύσον τήν αχλύν τών κακών μου, ταίς ικεσίαις τής Κυησάσης σε, καί κληρονόμον ποίησον, τής ουρανίου Βασιλείας σου.

Ειρμός άλλος

Ησαϊα χόρευε

Πάλιν τόν Παράδεισον, υπανοίγεις άπαξ σταυρωθείς, εν ώ μεταλαβών, χαίρω τής ζωής, θανάτου λυτρούμενος αιωνίου, τής παρακοής, όθεν Φιλάνθρωπε, ως Θεόν μου μεγαλύνω σε.

Τό κατάρας όργανον, ευλογίας δέδεικται σφραγίς, ο σός ζωοποιός, Κύριε Σταυρός, εν ώ καθορωντές σε, ζωούμεθα θνήξαντες τό πριν, καί ανυμνούντές σε, ως Δεσπότην μεγαλύνομεν.

Δόξα...

Ομοουσιότητι, ανυμνώ σε άναρχε Τριάς, σεπτή ζωαρχική, άτμητε Μονάς, Πατήρ ο αγέννητος, καί γεννητέ, Λόγε καί Υιέ, Πνεύμα τό άγιον, σώσον πάντας τούς υμνούντάς σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπέρ νούν ο τόκος σου, Θεομήτορ, άνευ γάρ ανδρός, η σύλληψις εν σοί, καί παρθενικώς, η κύησις γέγονε, καί γάρ Θεός, εστίν ο τεχθείς. Όν μεγαλύνοντες, σέ Παρθένε μακαρίζομεν.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Ο Σταυρός ο τίμιος, η ισχύς μου καί καταφυγή, γενού μοι φωτισμός, νύν εγκρατευτώς, ευφραίνων καθαίρων με, ρυόμενος από πειρασμών, ίνα δοξάζων σε, τόν Δεσπότην μεγαλύνω Χριστόν.

Ο Ειρμός

Ησαϊα χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν υιόν τόν Εμμανουήλ, Θεόν τε καί άνθρωπον, Ανατολή, όνομα αυτώ. Όν μεγαλύνοντες, σέ Παρθένε μακαρίζομεν.

Απόστιχα τών Αίνων

Ιδιόμελον Ήχος πλ. δ'

Η παθοκτόνος Νηστεία παρούσα, τούς κακωθέντας υπό τής αμαρτίας, ιατρεύειν επαγγέλλεται, ήν ως θεόσδοτον βοηθόν τιμήσωμεν, τάς θεογράφους πλάκας, διά Μωσέως δεξάμενοι, μή προκρίνωμεν τήν συντρίψασαν αυτάς ακρασίαν, μή γενώμεθα μέτοχοι, ών τά κώλα έπεσον εν τή ερήμω, μή σκυθρωπάσωμεν Ιουδαϊκώς, αλλά Εκκλησιαστικώς φαιδρυνθώμεν, μή φαρισαϊκώς υποκριθώμεν, αλλ' Ευαγγελικώς καλλωπισθώμεν, εγκαυχώμενοι τώ Σταυρώ Χριστού, τού λυτρωτού τών ψυχών ημών. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Τί υμάς καλέσωμεν Άγιοι; Χερουβίμ; ότι υμίν επανεπαύσατο Χριστός, Σεραφίμ; ότι απαύστως εδοξάσατε αυτόν, Αγγέλους; τό γάρ σώμα απεστράφητε, Δυνάμεις; ενεργείτε εν τοίς θαύμασι, πολλά υμών τά ονόματα, καί μείζονα τά χαρίσματα, πρεσβεύσατε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Τί τό θαυμαστόν, καί εξαίσιον, η Παρθένος τώ Κυρίω, ανεβόα μητρικώς, Αι ωδίνες, άς ουκ έγνων εν τώ τίκτειν σε, Υιέ, δριμείαι, καθικνούνται τής καρδίας μου, ου φέρω, εν σταυρώ φώς τών ομμάτων προσηλωμένον σε, οράν το μου, σπεύσον ούν ανάστηθι, όπως δοξάσω σύν τώ Κόσμω, τήν φρικτήν Οικονομίαν σου.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος α'

Εν νυκτί καί ημέρα, προσπίπτομέν σοι Κύριε, τού δούναι άφεσιν αμαρτιών ταίς ψυχαίς ημών, ίνα εν ειρήνη σε προσκυνώμεν, καί δοξολογώμεν φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός λς'

Κύριε, μή τώ θυμώ σου ελέγξης με, μηδέ τή οργή σου παιδεύσης με.

Στίχ. Ότι τά βέλη σου ενεπάγησάν μοι, καί επεστήριξας επ' εμέ τήν χείρά σου.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ζ', 1-14)

Εγένετο εν ταίς ημέραις Άχαζ τού Ιωάθαμ, τού υιού Οζίου βασιλέως Ιούδα, ανέβη Ρασείμ, βασιλεύς Αράμ, καί Φακκεέ, υιός Ρωμελίου, βασιλεύς Ισραήλ επί Ιερουσαλήμ, πολεμήσαι αυτήν, καί ουκ ηδυνήθησαν πολιορκήσαι αυτήν. Καί ανηγγέλη εις τόν οίκον Δαυϊδ, λέγων, Συνεφώνησεν Αράμ πρός τόν Εφραϊμ, καί εξέστη η ψυχή αυτού, καί η ψυχή τού λαού αυτού, όν τρόπον εν δρυμώ ξύλον υπό πνεύματος σαλευθή, Καί είπε Κύριος πρός Ησαϊαν. Έξελθε εις συνάντησιν τώ Άχαζ σύ, καί ο καταλειφθείς Ιασούβ ο υιός σου, πρός τήν κολυμβήθραν τής άνω οδού τού αγρού τού κναφέως, καί ερείς αυτώ. Φύλαξαι τού ησυχάσαι, καί μή φοβού, μηδέ η ψυχή σου ασθενείτω από τών δύο ξύλων, τών δαλών τών καπνιζομένων τούτων, όταν γάρ οργή τού θυμού μου γένηται, πάλιν ιάσομαι. Καί ο υιός τού Αράμ, καί ο υιός τού Ρωμελίου, ότι εβουλεύσαντο βουλήν πονηράν, Εφραϊμ περί σού, λέγοντες. Αναβησόμεθα εις τήν Ιουδαίαν, καί συλλαλήσαντες αυτοίς, αποστρέψομεν αυτούς πρός ημάς, καί βασιλεύσομεν αυτοίς τόν υιόν Ταβεήλ, τάδε λέγει κύριος Σαβαώθ, Ου μή μείνη η βουλή αύτη, ουδέ έσται, αλλ' η κεφαλή Αράμ, Δαμασκός, καί η κεφαλή Δαμασκού, Ραασείμ, άλλ εφ' εξήκοντα καί πέντε ετών εκλείψει η βασιλεία Εφραϊμ από λαού, καί η κεφαλή Εφραϊμ Σομόρων, καί η κεφαλή Σομόρων, υιός τού Ρωμελίου, καί εάν μή πιστεύσητε, ουδέ μή συνήτε. Καί προσέθετο Κύριος λαλήσαι τώ Αχαζ, λέγων. Αίτησον σεαυτώ σημείον παρά Κυρίου τού Θεού σου εις βάθος, ή εις ύψος. Καί είπεν Άχαζ. Ου μή αιτήσω, ουδέ μή πειράσω Κύριον, Καί είπεν, Ακούσατε δή οίκος Δαυϊδ, μή μικρόν υμίν αγώνα παρέχειν ανθρώποις, καί πώς Κυρίω παρέχετε αγώνα; Διά τούτο δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός λη'

Εισάκουσον τής προσευχής μου, Κύριε.

Στίχ. Είπα, φυλάξω τάς οδούς μου.