ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά

Ιδιόμελον Ήχος α'

Τήν πνευματικήν αδελφοί, αναλαβόντες Νηστείαν, τή γλώσση μή λαλείτε τά δόλια, μηδέ τίθεσθε πρόσκομμα, τώ αδελφώ εις σκάνδαλον, αλλά τή μετανοία φαιδρύναντες, τήν τής ψυχής λαμπάδα τοίς δάκρυσι, βοήσωμεν τώ Χριστώ, Άφες ημίν τά παραπτώματα ημών, ως φιλάνθρωπος. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Πανεύφημοι Μάρτυρες υμάς, ουχ η γή κατέκρυψεν, αλλ' ουρανός υπεδέξατο, ηνοίγησαν υμίν, Παραδείσου πύλαι, καί εντός γενόμενοι, τού ξύλου τής ζωής απολαύετε, Χριστώ πρεσβεύσατε, δωρηθήναι, ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρά Προσόμοια Ποίημα Ιωσήφ

Ήχος γ'

Μεγάλη τών Μαρτύρων σου

Τών θείων Αποστόλων, Κύριε δεήσεσι, τόν τής Νηστείας χρόνον, καλώς ημάς τελέσαι, κατανύξει διανοίας καταξίωσον, ως αγαθός εύσπλαγχνε, ίνα σωζόμενοι, σέ δοξάζωμεν πάντες.

Μεγάλη καί φρικτή σου Κύριε η έλευσις, εν ή καθίσας κρίσιν, δικαίαν εκτελέσης! Μή ούν κρίνης με, τόν κατακεκριμένον, αλλ' ως Θεός φείσαί μου, τών Αποστόλων σου, ευπροσδέκτοις πρεσβείαις.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου

Ήχος πλ. β' Ολην αποθέμενοι

Χριστού οι Απόστολοι, τών γηγενών οι φωστήρες, θησαυροί κοσμόπλουτοι, τής πανσόφου γνώσεως, τού Θεού ημών, τούς υμάς μέλποντας, πειρασμών ρύσατε, ταίς αγίαις προσευχαίς υμών, καί τόν καιρόν ημίν, τόν τών Νηστειών διεξάγετε, νεανικώς βραβεύοντες, εν ειρήνη νύν τήν ζωήν ημών, ίνα ευαρέστως, προφθάσαντες τό Πάθος τού Χριστού, εν παρρησία προσφέρωμεν, ύμνοις τώ Θεώ ημών.

Καί τού Μηναίου Προσόμοια δ'

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός λα'

Ευφράνθητε επί Κύριον, καί αγαλλιάσθε δίκαιοι.

Στίχ. Μακάριοι, ών αφέθησαν αι ανομίαι.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Δ', 16-26)

Εξήλθε Κάϊν από προσώπου τού Θεού, καί ώκησεν εν γή Ναϊδ, κατέναντι Εδέμ. Καί έγνω Κάϊν τήν γυναίκα αυτού, καί συλλαβούσα έτεκε τόν Ενώχ. Καί ήν οικοδομών πόλιν, καί επωνόμασε τήν πόλιν επί τώ ονόματι τού υιού αυτού, Ενώχ. Εγεννήθη δέ τώ Ενώχ Γαϊδάδ, καί Γαϊδάδ εγέννησε τόν Μαλελεήλ, καί Μαλελεήλ εγέννησε τόν Μαθουσάλα, καί Μαθουσάλα εγέννησε τόν Λάμεχ. Καί ελαβεν εαυτώ Λάμεχ δύο γυναίκας, όνομα τή μιά, Αδά, καί όνομα τή δευτέρα Σελλά. Καί έτεκεν Αδά τόν Ιωβήλ, ούτος ήν πατήρ οικούντων εν σκηναίς κτηνοτρόφων, καί όνομα τώ αδελφώ αυτού Ιουβάλ, ούτος ήν ο καταδείξας ψαλτήριον καί κιθάραν, Σελλά δέ καί αυτή έτεκε τόν θόβελ, καί ήν σφυροκόπος χαλκεύς χαλκού, καί σιδήρου, αδελφή δέ θόβελ, Νοεμά. Είπε δέ Λάμεχ ταίς εαυτού γυναιξίν, Αδά καί Σελλά. Ακούσατέ μου τής φωνής, γυναίκες Λάμεχ, ενωτίσασθέ μου τούς λόγους, ότι άνδρα απέκτεινα εις τραύμα εμοί, καί νεανίσκον εις μώλωπα εμοί. Ότι επτάκις εκδεδίκηται εκ Κάϊν, εκ δέ Λάμεχ εβδομηκοντάκις επτά. Έγνω δέ Αδάμ Εύαν τήν γυναίκα αυτού, καί συλλαβούσα έτεκεν υιόν, καί επωνόμασε τό όνομα αυτού, Σήθ, λέγουσα, Εξανέστησε γάρ μοι ο Θεός σπέρμα έτερον αντί Άβελ, όν απέκτεινε Κάϊν. Καί τώ Σήθ εγένετο υιός, επωνόμασε δέ τό όνομα αυτού. Ενώς, ούτος ήλπισεν επικαλείσθαι τό όνομα Κυρίου τού Θεού.

Προκείμενον Ήχος α' Ψαλμός λβ'

Γένοιτο, Κύριε, τό έλεός σου εφ' ημάς.

Στίχ. Αγαλλιάσθε δίκαιοι εν Κυρίω.

Παροιμιών τό Α νάγνωσμα

(Κεφ. Ε', 15 - ΣΤ', 3)

Υιέ, πίνε ύδατα από σών αγγείων, καί από σών φρεάτων πηγής, υπερεκχείσθω σοι τά σά ύδατα εκ τής σής πηγής, εις δέ σάς πλατείας διαπορευέσθω τά σά ύδατα. Έστω σοι μόνω υπάρχοντα, καί μηδείς αλλότριος μετασχέτω σοι. Η πηγή σου τού ύδατος έστω σοι ιδία, καί συνευφραίνου μετά γυναικός τής εκ νεότητός σου. Έλαφος φιλίας, καί πώλος σών χαρίτων ομιλείτω σοι, η δέ ιδία ηγείσθω σου, καί συνέστω σοι εν παντί καιρώ, εν γάρ τή ταύτης φιλία συμπεριφερόμενος, πολλοστός έση. Μή πολύς ίσθι πρός αλλοτρίαν, μηδέ συνέχου αγκάλαις ταίς μή ιδίαις, ενώπιον γάρ εισι τών τού Θεού οφθαλμών οδοί ανδρός, εις δέ πάσας τροχιάς αυτού σκοπεύει. Παρανομίαι άνδρα αγρεύουσι, σειραίς δέ τών εαυτού αμαρτιών έκαστος σφίγγεται. Ούτος τελευτά μετά απαιδεύτων, εκ δέ πλήθους τής εαυτού βιότητος εξερρίφη, καί απώλετο δι' αφροσύνην. Υιέ, εάν εγγυήση σόν φίλον, παραδώσεις σήν χείρα εχθρώ, παγίς γάρ ισχυρά ανδρί τά ίδια χείλη, καί αλίσκεται χείλεσιν ιδίου στόματος. Ποίει υιέ, ά εγώ σοι εντέλλομαι καί σώζου. Καί τά λοιπά τής Λειτουργίας τών Προηγιασμένων.

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Εις τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Χριστός η άμπελος, ωραίους βότρυας, υμάς ηνέγκατο, γλεύκος σωτήριον, εναποστάζοντας τή γή, Απόστολοι θεοφόροι, όθεν με λυτρώσατε, ηδονών μέθης δέομαι, ρείθρα κατανύξεως, τή ψυχή μου δωρούμενοι, τή θεία τής Νηστείας ημέρα, όπως σωθείς, ζωής επιτύχω.

Θεοτοκίον

Τής συμπαθείας σου, πλούτον αμέτρητον, καί δυναστείας σου, κράτος τό άμαχον, αναλαβόμενος εις νούν, προσέδραμον τή σκέπη σου, θλίψει συνεχόμενος, καί δεινώς απορούμενος, κράζω εκ βαθέων μου, τής καρδίας σύν δάκρυσι, Παρθένε Θεοτόκε βοήθει μοι, η μόνη τού κόσμου προστασία.

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος πλ. δ'

Κύριε, παρίστατο

Κύριε, ευϊλατος γενού ημίν, εν τούτω τώ θείω καιρώ, καί δάκρυα πηγάζειν σοι, εκ καρδίας αξίωσον πάντοτε, πρός έκπλυσιν μολυσμάτων ψυχικών, καί βλάστησιν τών αγίων εντολών, ως άν ούτω νηστεύοντες, επαξίως ευαρεστώμέν σοι, καί τό πάνσεπτόν σου άπαντας Πάθος ιδείν ευδόκησον, ευχαίς τών σών κοσμοσώστων Αποστόλων.

δόξα σοι.

Θεοτοκίον

Τής ευσπλαγχνίας

Τής συμπαθείας τήν πηγήν, άχραντε σεμνή, Παρθενομήτορ Θεοτόκε, πλουσίως εν ημίν αγνή επίχεε, καί δώρησαι ημίν πταισμάτων άφεσιν, σύ γάρ εί προστασια ημών, καί θεία σκέπη.

Ο Κανών

Ωδή δ' Ήχος γ'

Μή εν ποταμοίς

Μέθην ηδονών, ψυχοφθόρων σβέσαντες, τό τής κατανύξεως πόμα, διά νηστείας εμφορηθώμεν.

Νήστευσον, ψυχή, ακρασίαν βρώσεως, τρύφησον καλών θεωρίαις, ίνα τής άνω τραπέζης τύχης.

Ανθρακες πυρός, τού αϋλου πέλοντες, φλέξατε παθών μου τήν ύλην, θείοι Απόστολοι τού Σωτήρος.

Θεοτοκίον

Σάρκα τώ Χριστώ, εκ τής σής δανείσασα, νέκρωσον σαρκός μου τά πάθη, Θεοκυήτορ αγνή Παρθένε.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου

Ήχος πλ. β' Ακήκοεν ο Προφήτης

Η δωδεκάς Αποστόλων, Πέτρε, Παύλε, Ιάκωβε, καί Ιωάννη, Ανδρέα, Βαρθολομαίε, Φίλιππε, θωμά, καί Ματθαίε, καί Ιάκωβε, σύν Σίμωνι, καί τώ Ιούδα, λιτάς ποιείτε, τώ Χριστώ σωθήναι ημάς.

Τά δίκτυα τών δογμάτων, χαλάσαντες εν θαλάσση τού βίου ξένως, πρός τρισίν εκατόν καί πεντήκοντα, μυστικώς τά έθνη, ως ιχθύας τό πρίν, ηγρεύσατε, ταύτα Κυρίω προσαγαγόντες, άγιοι Απόστολοι.

Δόξα...

Υιόν εκ Πατρός καί Πνεύμα, δοξάζω ως εξ ηλίου φώς καί ακτίνα, τό μέν γεννητώς, ότι καί γέννημα, τό δέ προβλητώς, ότι καί πρόβλημα, συνάναρχον θείαν Τριάδα προσκυνουμένην, υπό πάσης κτίσεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένος βρέφος τεκούσα, καί τήν αγνείαν τηρούσα, Σεμνή σύ ώφθης, τό Θεόν γεννήσασα καί άνθρωπον, ένα τόν αυτόν εν εκατέρα μορφή, τό θαύμα σου Παρθενομήτορ εκπλήττει πάσαν, ακοήν καί έννοιαν.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Υμείς εστε φώς τού Κόσμου, καθώς υμίν Χριστός έφη, λάμψει τού λόγου, αλλ' ικετεύσατε Απόστολοι, τού μεγαλοψύχως διανύσαι ημάς, τό στάδιον τής εγκρατείας, καί προσκυνήσαι, τήν αυτού Ανάστασιν.

Ο Ειρμός

Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν έλευσίν σου Κύριε, καί εφοβήθη, ότι μέλλεις εκ Παρθένου τίκτεσθαι, καί ανθρώποις δείκνυσθαι, καί έλεγεν, Ακήκοα τήν ακοήν σου, καί εφοβήθην, δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ωδή η'

Τόν εν φλογί, τοίς Παισί

Θανατωθείς, ταίς πολλαίς αμαρτίαις, νεκράν προσφέρω τήν ψυχήν εν τώ βίω, διό με οικτείρατε, ζωηφόροις πρεσβείαις ταίς υμών, θεόπται, Μαθηταί τού Σωτήρος.

Περισχεθείς, αμαρτίάς ομίχλη, Άδη προσήγγισα, απογνώσεως όντως, διό με φωτίσατε, τού Ηλίου τής δόξης, μυστικαί ακτίνες, υπάρχοντες θεόπται.

Από παθών εγκράτεύου καί σώζου, ψυχή ταλαίπωρε, αποχή γάρ βρωμάτων νηστεία απρόσδεκτος, τοίς ορθώς εκζητούσιν, ει μή καί σφαλμάτων, διόρθωσις υπάρξη.

Θεοτοκίον

Βάτον πυρί, καιομένην Μωσής σε, προεθεώρει Θεομήτορ Παρθένε, διό μου κατάσβεσον τών παθών τάς καμίνους, καί πυρός γεέννης, εξάρπασον καί σώσον.

Ειρμός άλλος

Όν Στρατιαί, ουρανών

Εξ Ιακώβ, ως τό δωδεκάφυλον, τών Αποστόλων εκ σού, άλλ η δωδεκάς, ώφθη Χριστέ εν Κόσμω, δι' ής απεγεννήθη, πάς πιστός εν λόγω, σε ανυμνών εις τούς αιώνας.

Τού νοητού, Φαραώ τά άρματα, βυθίσαντες μυστικώς, ως εν ερυθρά, τόν λαόν τού Κυρίου, πρός γήν θεογνωσίας, ήξατε υμνούντα, Απόστολοι εις τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Ένα Θεόν, κατ' ουσίαν σέβομαι, τρείς υποστάσεις υμνώ, διοριστικώς, άλλας, αλλ' ουκ αλλοίας, επεί θεότης μία, εν τρισί τό κράτος, καί γάρ Πατήρ, Υιός, καί Πνεύμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εκ φωτεινής, προελθών νηδύος σου, Νυμφίος ως εκ παστού, έλαμψε Χριστός, φώς τοίς εν σκότει μέγα, καί γάρ δικαιοσύνης, Ήλιος αστράψας, εφώτισεν Αγνή, τόν Κόσμον.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Οι τού Χριστού, μύσται καί συγκάθεδροι, εκτενώς υπέρ ημών, τών αμαρτωλών, πάντοτε δυσωπούντες, καί νύν παρακαλείτε, τήν Νηστείαν πάσαν, ειλικρινώς αποπεράσαι.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν...

Ο Ειρμός

Όν Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτίσις, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Εν Σιναίω τώ όρει

Ποταμοί γεγονότες Απόστολοι, τής πηγής τής νοητής, καί τό ύδωρ τό ζών ευπορήσαντες, εν καρδία καθαρά, τής εμής αμαρτίας τά ρείθρα, ξηράνατε ταίς προσευχαίς υμών, καί πρός σωτηρίας οδούς οδηγήσατε.

Αμαρτίας χειμάζει κλυδώνιον, τήν αθλίαν μου ψυχήν, δεξιάν ως τώ Πέτρω μοι έκτεινον, Κυβερνήτα αγαθέ, μή βυθός με καλύψη ο τής απογνώσεως, βρώμα μή γένωμαι, κήτους ψυχοφθόρου, Χριστέ πολυέλεε.

Αποστόλων χορός ικετεύει σε, Ιησού Παμβασιλεύ, δυσωπεί σε Αγγέλων τά τάγματα, τώ λαώ σου παράσχου, διά πλήθος οικτιρμών, κακών απολύτρωαιν, βίου διόρθωσιν, καί τής Βασιλείας τής σής τήν οικείωσιν.

Θεοτοκίον

Παρθενία καί τόκος συνέδραμον, υπέρ φύσιν επί σέ, κιβωτέ τού σεπτού αγιάσματος, Μητροπάρθενε αγνή, διό πίστει βοώ σοι, όλον με αγίασον, όλον εκλύτρωσαι, πάσης ενεργείας παθών τών θλιβόντων με.

Ειρμός άλλος

Ασπόρου συλλήψεως

Εν Κόσμω ως άσαρκοι, καί εν σαρκί ως Άγγελοι, τόν Λόγον μόνον, εν καρδία φέροντες ειλκύσατε τά έθνη, εις Χριστού μίαν πίστιν, σοφούς καί ρήτορας ως μωρούς, απελέγξαντες τή γνώσει, παμμακάριστοι Απόστολοι.

Ο Πέτρος της πίστεως, η πέτρα καί θεμέλιος, Παύλος ο κήρυξ, καί εθνών διδάσκαλος, Υιοί τού Ζεβεδαίου, σύν τή λοιπή οκτάδι, Χριστώ πρεσβεύσατε εκτενώς, ευσθενώς ημάς περάσαι, τής Νηστείας τό διάστημα.

Δόξα...

Μόνε μονογεννήτωρ, μονογενούς Υιού Πατήρ, καί μόνε μόνου, φώς φωτός απαύγασμα, καί μόνον μόνως μόνου, Θεού άγιον Πνεύμα, Κυρίου Κύριον όντως όν, ώ Τριάς Μονάς αγία, σώσόν με θεολογούντά σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό θαύμα τού τόκου σου, εκπλήττει με Πανάμωμε, πώς συλλαμβάνεις, ασπόρως τόν άληπτον, ειπέ πώς παρθενεύεις, γεννήσασα ως Μήτηρ; Τό υπέρ φύσιν πίστει λαβών, τό τικτόμενον προσκύνει, όσα θέλει γάρ καί δύναται.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Δυνάμει τού Πνεύματος, πρός βασιλείς καί άρχοντας, εκβεβηκότες, μηδόλως πτοούμενοι, ου πύρ ουδέ μάχαιραν, τροπούτε πάσαν πλάνην, καί διασώζετε τούς βροτούς, στρατηγοί Κυρίου όντες, παμμακάριστοι Απόστολοι.

Ο Ειρμός

Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις, διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν.

Απόστιχα τών Αίνων

Ιδιόμελον Ήχος πλ. δ'

Μετανοίας ο καιρός, καί ζωής αιωνίου πρόξενος ημίν ο τής Νηστείας αγών, εάν εκτείνωμεν χείρας εις ευποιϊαν, ουδέν γάρ ούτω σώζει ψυχήν, ως η μετάδοσις τών επιδεομένων, η ελεημοσύνη συγκεκραμένη τή νηστεία, εκ θανάτου ρύεται τόν άνθρωπον, Αυτήν ασπασώμεθα, ής ουδέν ίσον, ικανή γάρ υπάρχει, σώσαι τάς ψυχάς ημών. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Τόν θώρακα τής Πίστεως, ενδυσάμενοι καλώς, καί τώ τύπω τού Σταυρού, καθοπλίσαντες εαυτούς, στρατιώται ευσθενείς ανεδείχθητε, τοίς τυράννοις ανδρείως αντικατέστητε, καί διαβόλου τήν πλάνην κατηδαφίσατε, νικηταί γενόμενοι, τών στεφάνων ηξιώθητε, πρεσβεύσατε Χριστώ υπέρ ημών, εις τό σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Εγώ Παρθένε αγία Θεοτόκε, τή σκέπη σου προστρέχω, οίδα ότι τεύξομαι τής σωτηρίας.

δύνασαι γάρ, Αγνή, βοηθήσαί μοι.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος α'

Πεπτωκότας ανάστησον ημάς, αποστραφέντας επίστρεψον πρός σέ ο Θεός ως φιλάνθρωπος, ο τής γής συνέχων τά πέρατα.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός λγ'

Εξεζ ήτησα τόν Κύριον, καί επήκουσέ μου.

Στίχ. Ευλογήσω τόν Κύριον εν παντί καιρώ.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ς', 1-12)

Εγένετο τού ενιαυτού, ού απέθανεν Οζίας ο βασιλεύς, είδον τόν Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού, καί επηρμένου, καί πλήρης ο οίκος τής δόξης αυτού. Καί Σεραφίμ ειστήκεισαν κύκλω αυτού, έξ πτέρυγες τώ ενί, καί έξ πτέρυγες τώ ενί, καί ταίς μέν δυσί, κατεκάλυπτον τό πρόσωπον, ταίς δε δυσί, κατεκάλυπτον τούς πόδας, καί ταίς δυσίν επέταντο. Καί εκέκραγεν έτερος πρός τόν έτερον, καί έλεγον, Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γή τής δόξης αυτού. Καί επήρθη τό υπέρθυρον από τής φωνής, ής εκέκραγον, καί ο οίκος επλήσθη καπνού. Καί είπον, Ώ τάλας εγώ, ότι κατανένυγμαι, οτι άνθρωπος ών, καί ακάθαρτα χείλη έχων, εν μέσω λαού ακάθαρτα χείλη έχοντος εγώ οικώ, καί τόν Βασιλέα Κύριον Σαβαώθ είδον τοίς οφθαλμοίς μου, Καί απεστάλη πρός με έν τών Σεραφίμ, καί εν τή χειρί είχεν άνθρακα, όν τή λαβίδι έλαβεν από τού θυσιαστηρίου, καί ήψατο τού στόματός μου, καί είπεν. Ιδού, ήψατο τούτο τών χειλέων σου, καί αφελεί τάς ανομίας σου καί τάς αμαρτίας σου περικαθαριεί. Καί ήκουσα τής φωνής Κυρίου λέγοντος. Τίνα αποστείλω; καί τίς πορεύσεται πρός τόν λαόν τούτον, καί είπα. Ιδού, εγώ, ειμι, απόστειλόν με. Καί είπε, Πορεύθητι, καί ειπέ τώ λαώ τούτω. Ακοή ακούσετε, καί ου μή συνήτε, καί βλέποντες βλέψετε, καί ου μή ίδητε, επαχύνθη γάρ η καρδία τού λαού τούτου, καί τοίς ωσίν αυτών βαρέως ήκουσαν, καί τούς οφθαλμούς αυτών εκάμμυσαν, μήποτε ίδωσι τοίς οφθαλμοίς, καί τοίς ωσίν ακούσωσι, καί τή καρδία συνώσι, καί επιστρέψωσι, καί ιάσωμαι αυτούς. Καί είπα, Έως πότε Κύριε; καί είπεν, Έως άν ερημωθώσι πόλεις, παρά τό μή κατοικείσθαι, καί οίκοι, παρά τό μή είναι ανθρώπους, καί η γή καταλειφθήσεται έρημος. Καί μετά ταύτα μακρυνεί ο Θεός τούς ανθρώπους, καί πληθυνθήσονται οι εγκαταλειφθέντες επί τής γής.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός λδ'

Εξεγέρθητι, Κύριε, καί πρόσχες τή κρίσει μου.

Στίχ. Δίκασον Κύριε, τούς αδικούντάς με, πολέμησον τούς πολεμούντάς με.