ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά

Ήχος πλ. δ'

Τί υμάς καλέσωμεν

Τίνι ωμοιώθης ταλαίπωρε, ραθυμούσα, ώ ψυχή, καί μή ποιούσα τά καλά, αλλά στέργουσα αεί, τή τών κακών επιμονή; η κρίσις επί θύραις, μετανόησον, νηστεία, καί δεήσει καθαγνίσθητι, καί τώ Δεσπότη σου βόησον, Ημάρτηκά σοι, συγχώρησον, ως εύσπλαγχνος, καί τήν άφεσίν μοι δώρησαι.

Έχων αγαθότητος πέλαγος, τά πελάγη τών εμών, αμαρτιών τά πονηρά, αποξήρανον Χριστέ, ως αναμάρτητος Θεός, καί δίδου, τή καρδία μου κατάνυξιν, χειμάρρους, ανομίας αναστέλλουσαν, ίνα υμνώ καί δοξάζω σου, τήν ευσπλαγχνίαν τήν άφατον, μακρόθυμε, ευεργέτα τών ψυχών ημών.

Έτερον τού κυρίου Θεοδώρου

Ο εν Εδέμ Παράδεισος

Ο αγαγών καί νύν ημάς Θεός, τού χρόνου περίοδον, τών πανσέπτων Νηστειών διατελείν, καί χαρισάμενος ημίν, εις τό άγιον στάδιον, τής δευτέρας Εβδομάδος εισελθείν, αυτός αξίωσον Κύριε, καί πρός τό μέλλον ευδρομείν, τό σώμα καί τήν ψυχήν ημών, καί χαριτών καί δυναμών, όπως προφθάσωμεν, εκτελέσαντες τόν δρόμον ανδρικώς, τήν κυρίαν ημέραν, τής Αναστάσεώς σου πάντες εν χαρά καί στεφανηφορούντες, ακαταπαύστως αινέσωμεν.

Καί τού Μηναίου, Προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος α' Ψαλμός κγ'

Κύριος κραταιός καί δυνατός.

Στίχ. Τού Κυρίου η γή, καί τό πλήρωμα αυτής.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Γ', 21 - Δ', 7)

Εποίησε Κύριος ο Θεός τώ Αδάμ καί τή γυναικί αυτού χιτώνας δερματίνους, καί ενέδυσεν αυτούς. Καί είπεν ο Θεός. Ιδού, Αδάμ γέγονεν ως είς εξ ημών, τού γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, καί νύν μή ποτε εκτείνη τήν χείρα αυτού, καί λάβη από τού ξύλου τής ζωής, καί φάγη, καί ζήσεται εις τόν αιώνα. Καί εξαπέστειλεν αυτόν Κύριος ο Θεός εκ τού Παραδείσου τής τρυφής, εργάζεσθαι τήν γήν, εξ ής ελήφθη. Καί εξέβαλε τόν Αδάμ, καί κατώκισεν αυτόν απέναντι τού Παραδείσου τής τρυφής, καί έταξε τά Χερουβίμ, καί τήν φλογίνην ρομφαίαν τήν στρεφομένην, φυλάσσειν τήν οδόν τού ξύλου τής ζωής, Αδάμ δέ έγνω Εύαν τήν γυναίκα αυτού, καί συλλαβούσα έτεκε τόν Κάϊν, καί είπεν, Εκτησάμην άνθρωπον διά τού Θεού, Καί προσέθετο τεκείν τόν αδελφόν αυτού Άβελ, καί εγένετο Άβελ ποιμήν προβάτων, Κάϊν δέ ήν εργαζόμενος τήν γήν. Καί εγένετο μεθ' ημέρας, ήνεγκε Κάϊν από τών καρπών τής γής θυσίαν τώ Κυρίω. Καί Άβελ ήνεγκε καί αυτός από τών πρωτοτόκων τών προβάτων αυτού, καί από τών στεάτων αυτών. Καί επείδεν ο Θεός επί Άβελ, καί επί τοίς δώροις αυτού, επί δέ Κάϊν, καί επί ταίς θυσίαις αυτού ου προσέσχε. Καί ελύπησε τόν Κάϊν λίαν, καί συνέπεσε τό πρόσωπον αυτού. Καί είπε Κύριος ο Θεός τώ Κάϊν. Ίνα τί περίλυπος εγένου; καί ίνα τί συνέπεσε τό πρόσωπόν σου; ουκ εάν ορθώς προσενέγκης, ορθώς δέ μή διέλης, ήμαρτες; ησύχασον, πρός σέ η αποστροφή αυτού, καί σύ άρξεις αυτού.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός κδ'

Επίβλεψον επ' εμέ, καί ελέησόν με.

Στίχ. Πρός σέ, Κύριε, ήρα τήν ψυχήν μου.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Γ', 34 - Δ', 22)

Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δέ δίδωσι χάριν. Δόξαν σοφοί κληρονομήσουσιν, οι δέ ασεβείς ύψωσαν ατιμίαν. Ακούσατε παίδες παιδείαν πατρός, καί προσέχετε γνώναι έννοιαν. Δώρον γάρ αγαθόν δωρούμαι υμίν, τόν εμόν λόγον μή εγκαταλίπητε, Υιός γάρ εγενόμην καγώ, πατρί υπήκοος, καί αγαπώμενος εν προσώπω μητρός. Οί εδίδασκόν με, καί έλεγον, Ερειδέτω ο ημέτερος λόγος εις σήν καρδίαν, φύλασσε εντολάς, μή επιλάθη. Κτήσαι σοφίαν, κτήσαι σύνεσιν, μή επιλάθη, μηδέ παρίδης ρήσιν εμού στόματος, μηδέ εκκλίνης από ρημάτων στόματός μου. Μή εγκαταλίπης αυτήν, καί ανθέξεταί σου, εράσθητι αυτής, καί τηρήσει σε, Αρχή σοφίας, κτήσαι σοφίαν, καί εν πάση κτήσει σου κτήσαι σύνεσιν, Περιχαράκωσον αυτήν, καί υψώσει σε, τίμησον αυτήν, ίνα σε περιλάβη, καί ίνα δώ τή σή κεφαλή στέφανον χαρίτων, στεφάνω δέ τρυφής υπερασπίση σου. Άκουε υιέ, καί δέξαι εμούς λόγους, καί πληθυνθήσεταί σοι έτη ζωής σου, ίνα σοι γένωνται πολλαί οδοί βίου. Οδούς γάρ σοφίας διδάσκων σε, εμβιβάζω δέ σε τροχιαίς ορθαίς. Εάν γάρ πορεύη, ου συγκλεισθήσεταί σου τά διαβήματα, εάν δέ τρέχης, ου κοπιάσεις, Επιλαβού εμής παιδείας, μή αφής, αλλά φύλαξον αυτήν σεαυτώ εις ζωήν σου. Οδούς ασεβών μή επέλθης, μηδέ ζηλώσης οδούς παρανόμων. Εν ώ άν τόπω στρατοπεδεύσωσι, μή επέλθης εκεί, έκκλινον δέ απ' αυτών, καί παράλλαξον. Ου γάρ μή υπνώσουσιν, εάν μή κακοποιήσωσιν, αφήρηται ο ύπνος απ' αυτών, καί ου κοιμώνται. Οί δέ γάρ σιτούνται σίτα ασεβείας, οίνω δέ παρανόμω μεθύσκονται. Αι δέ οδοί τών δικαίων ομοίως φωτί λάμπουσι, προπορεύονται καί φωτίζουσιν, έως άν κατορθώση ημέρα. Αι δέ οδοί τών ασεβών σκοτειναί, ουκ οίδασι πώς προσκόπτουσιν. Υιέ, εμή ρήσει πρόσεχε, τοίς δέ εμοίς λόγοις παράβαλλε σόν ούς. Όπως μή εκλίπωσί σε αι πηγαί σου, φύλασσε αυτάς εν σή καρδία. Ζωή γάρ εστι πάσι τοίς ευρίσκουσιν αυτάς, καί πάση τή σαρκί αυτών ίασις.

Απόστιχα

Ιδιόμελον Ήχος γ'

Τήν πνευματικήν Νηστείαν νηστεύσωμεν, διάρρήξωμεν πάσαν στραγγαλιάν, εκφευξώμεθα δέ καί τών σκανδάλων τής αμαρτίας, αφήσωμεν αδελφοίς τά οφειλήματα, ίνα καί ημίν αφεθή τά παραπτώματα ημών, ούτω γάρ βοήσαι δυνησόμεθα, Κατευθυνθήτω η προσευχή ημών, ως θυμίαμα, ενώπιόν σου Κύριε. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Προφήται καί Απόστολοι Χριστού, καί Μάρτυρες εδίδαξαν υμνείσθαι, Τριάδα ομοούσιον καί εφώτισαν τά έθνη τά πεπλανημένα, καί κοινωνούς Αγγέλων εποίησαν, τούς υιούς τών ανθρώπων.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Εις τέλος τών πενήτων σου, μή επιλάθη Δέσποινα, αλλά ταίς σαίς πρεσβείαις, μελλούσης ημάς λύτρωσαι απειλής, καί ενεστώσης βλάβης, καί τής οργής Κυρίου εξάρπασον, Θεοτόκε σούς δούλους.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Εις τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Ανέστης εκ νεκρών

Τά πάθη χαλινώ, τής αμώμου Νηστείας, επέχοντες τόν νούν, πρός σεπτάς θεωρίας, πίστει τελειοτάτη, αναπτερώσαι πάντες σπουδάσωμεν, όπως τής χαμαιζήλου, τού βίου τρυφής καταφρονήσωμεν, καί ουρανίου τύχωμεν ζωής, καί θείας ελλάμψεως.

Θεοτοκίον

Εις πέλαγος δεινόν, εμπεσών αθυμίας, εκ πλήθους πονηρών, καί αθέσμων μου έργων, ήλθον εις απορίαν, καί απογνώσει νυνί συνέχομαι, Δέσποινα Θεοτόκε, αυτή με σώσον, αυτή βοήθησον, αμαρτωλών γάρ σύ ο ιλασμός, καί κάθαρσις σωτήριος.

Εις τήν γ' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Ανέστης εκ νεκρών

Προθείσα μυστικήν, η νηστεία τράπεζαν, προτρέπεται ημάς, δαψιλώς εμφορηθήναι, φάγωμεν ώσπερ βρώσιν, τά αείζωα δώρα τού Πνεύματος, πίωμεν ώσπερ πόμα, τά τών δακρύων ρείθρα θεόρρυτα, καί ευφρανθέντες αίνον τώ Θεώ απαύστως προσοίσωμεν.

Θεοτοκίον

Εκ πάσης απειλής, καί κακίας ανθρώπων, διάσωσον ημάς, Παναγία Παρθένε, σέ γάρ έχομεν σκέπην, καί προστασίαν οι καταφεύγοντες, επί σοί Θεομήτορ, καί τόν τεχθέντα εκ σού Θεόν ημών, όν εκδυσώπει ρύσασθαι ημάς, κινδύνων καί θλίψεων.

Ο Κανών

Ωδή β' Ήχος πλ. δ'

Ο Ειρμός

Ίδετε, ίδετε, ότι εγώ ειμι ο Θεός υμών, ο πρό τών αιώνων γεννηθείς εκ τού Πατρός, καί εκ τής Παρθένου επ' εσχάτων, δίχα ανδρός κυηθείς, καί λύσας τήν αμαρτίαν, τού προπάτορος Αδάμ ως φιλάνθρωπος.

Στέναξον δάκρυσον, ψυχή επίστρεψον μετανόησον, ήγγικεν η ημέρα, επί θύραις ο Κριτής, πρός απολογίαν ετοιμάζου, καί βόησον, Ημάρτηκά σοι Οικτίρμον, ελεήμον αγαθέ, σύ με οίκτειρον.

Κόρον αμαρτίας, ψυχή μου μίσησον τόν ολέθριον, τρύφησον τώ κόρω τής νηστείας εμμελώς, τάς σωτηριώδεις εντολάς, βρώμα ποίησον, απόλαυσιν προξενούσας, αιωνίων αγαθών διά πίστεως.

Άγγελοι, Δυνάμεις, Αρχαί, Αρχάγγελοι, Κυριότητες, θρόνοι, Εξουσίαι, Χερουβίμ, καί Σεραφίμ, τόν αγαθοδότην, καί Θεόν ικετεύσατε, συγχώρησιν οφλημάτων, καί παθών απαλλαγήν, δωρηθήναι ημίν.

Θεοτοκίον

Η μόνη κυήσασα, τόν άναρχον Λόγον Πανάμωμε, εκ σού σαρκωθέντα, καί μή τραπέντα, όπερ ήν, μείνασα παρθένος, μετά τόκον ανύμφευτε, ικέτευε υπέρ πάντων λυτρωθήναι, εκ φθοράς τήν ζωήν ημών.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου

Ειρμός

Ίδομεν, έγνωμεν, ως αγαθός ημίν εις μετάνοιαν, όν καιρόν ωρίσω, αλλ' εν τούτω ο Θεός πρόσδεξαι ημών τάς προσευχάς, καί κατεύθυνον ενώπιόν σου Οικτίρμον, ως θυμίαμα καλόν, ώσπερ θυσίαν δεκτήν.

Φρίττω καί πτοούμαι, κατανοούμενος όσα ήμαρτον, Πώς σοι υπαντήσω; πώς οφθώ σοι φοβερέ; πώς δέ παραστώ τώ αδεκάστω σου Βήματι; διό φείσαί μου Οικτίρμον εν τή ώρα, όταν μέλλης κρίναι πάσαν τήν γήν.

Δόξα...

Υπερτελεστάτη Μονάς, υπέρθεε, τρισυπόστατε, αγέννητε Πάτερ, καί Υιέ μονογενες, Πνεύμα εκ Πατρός εκπορευθέν, δι' Υιού δέ φανέν, ουσία μία καί φύσις, κυριότης βασιλεία, σώσον πάντας ημάς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Άρρητον τό θαύμα, τής σής κυήσεως Μητροπάρθενε, πώς γάρ καί λοχεύεις, καί αγνεύεις ενταυτώ; πώς παιδοτοκείς καί αγνοείς, πείραν όλως ανδρός; Ως οίδεν ο υπέρ φύσιν, εξ εμού καινοπρεπώς, Λόγος Θεού γεννηθείς.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Σύ τούς Νινευϊτας, μετανοήσαντας καί νηστεύσαντας, τής απειλουμένης, επανήγαγες οργής, τούς δέ Σοδομίτας, εν πυρί απετέφρωσας, εν πλησμονή ασελγούντας, Αλλά ρύσαί με Χριστέ, τής απειλής αυτών.

Ο Ειρμός

Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι ο Θεός ημών, ο καθιερώσας απαρχήν υμίν δεκτήν, τήν εξ ημερών όλου τού έτους αποδεκάτωσιν, καί ταύτην δούς τώ λαώ μου, εις εκλύτρωσιν παθών, εις σωτηρίας αρχήν.

Ωδή η'

Οι θεορρήμονες Παίδες

Ο δικαιώσας στενάξαντα τόν Τελώνην, ο οικτειρήσας τήν Πόρνην, από καρδίας δακρύσασαν, σώσον οίκτειρον Σώτερ, ψυχάς τών υμνούντων σε.

Καρποφορήσωμεν πράξεις εναρέτους, διά νηστείας Κυρίω, καί βλαβερών αποσχώμεθα, λογισμών, ίνα όλως, τρυφής επιτύχωμεν.

Οι τών Αγγέλων χοροί σε δυσωπούσι, τών Αποστόλων οι δήμοι, καί τών Μαρτύρων τά τάγματα, Ιησού τώ λαώ σου, συγχώρησιν δώρησαι.

Θεοτοκίον

Τό αλατόμητον όρος τήν Παρθένον, τήν φωτοφόρον λυχνίαν, τήν ευδιάβατον κλίμακα, καί Θεού τό χωρίον, πιστοί μακαρίσωμεν.

Ειρμός άλλος

Τόν εν όρει, αγίω

Εν ευσήμω, ημέρα εγκρατείας, δεύτε πάντες, σαλπίσωμεν τοίς ύμνοις, καί ως τρυφήν τοίς θείοις ευωχούμενοι, Κύριον υμνούμεν, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Τίς βιβρώσκει, Θεού άνθρωπον πάλαι; θήρ ο λέων, εκ πλάνης τού Προφήτου, παρακοής τά βρώματα δεξάμενον, Βλέπε ούν ψυχή μου, μή σε απατήση, γαστριμαργίας όφις.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Ως Μονάδα, τή ουσία υμνώ σε, ως Τριάδα, τοίς προσώποις σέ σέβω, Πάτερ, Υιέ, καί Πνεύμα τό πανάγιον, άναρχον τό κράτος, τής σής βασιλείας, δοξάζω εις αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σύ τό όρος, τού Θεού ανεδείχθης, Θεοτόκε, εν ώ Χριστός οικήσας, θείους ναούς ειργάσατο τούς ψάλλοντας, Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τήν Νηστείαν, ως φύλακα αγνείας, καί μητέρα, απαθείας τιμώντες, δεύτε λαοί εκ πόθου ασπασώμεθα, Κύριον υμνούντες, καί υπερυψούντες, εις πάντας τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν...

Ο Ειρμός

Τόν εν Όρει, αγίω δοξασθέντα, καί εν βάτω, πυρί τό τής Αειπαρθένου, τώ Μωϋσή μυστήριον γνωρίσαντα, Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Τόν προδηλωθέντα

Η καλή νηστεία, πιαίνουσα τήν καρδίαν, στάχυν αρετών ώριμον, ενθέως εκβλαστάνει, ήν ποθήσωμεν, εν αγίαις ημέραις, τόν αγιασμόν υποδεχόμενοι.

Τόν εν αμαρτίαις, πολλαίς κατεσπιλωμένον, τετραυματισμένον Ορών καί κατακεκριμένον, τώ σώ ελέει οικτείρας, σώσον ικεσίαις Ελεήμον, τών Αγίων σου.

Οίμοι παναθλία, ψυχή πώς απολογήση; ποία φρίκη σε λήψεται, Κριτού καθεζομένου, μυριάδων παρισταμένων Αγγέλων, Σπεύσον ούν; πρό τέλους μετανόησον.

Θεοτοκίον

Τό βασιλικόν όχημα, τήν φαιδράν νεφέλην, όρος τό πιώτατον, όρος τετυρωμένον, απειρόγαμε δυσωπούμεν Παρθένε, Ίασαι τά πάθη τών ψυχών ημών.

Ειρμός ο αυτός

Αληθή νηστείαν, νηστεύσωμεν τώ Κυρίω, ως βρωμάτων εγκράτειαν, γλώσσης θυμού καί ψεύδους, καί παντός άλλου αλλοτρίωσιν πάθους, ίνα καθαρώς τό Πάσχα ίδωμεν.

Σύ τόν Σαμουήλ ήνθησας, καρπόν η νηστεία, σύ ετιθηνήσω Σαμψών τόν μέγαν αριστέα, σύ τελειοίς Ιερείς καί Προφήτας, σύ ημάς αγίασον, νηστεία σεμνή.

Δόξα...

Τό τρισσοφαές Κύριε, τής σής μοναρχίας, εκφαντορικαίς λάμψεσιν, εις νούν ημών αστράπτον, από πλάνης πολυσχιδούς επιστρέφει, πρός ενωτικήν ημάς ενθέωσιν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σύ εί Θεοτόκε, τά όπλα ημών καί τείχος, σύ εί η αντίληψις, τών εις σέ προστρεχόντων, σέ καί νύν εις πρεσβείαν κινούμεν, ίνα λυτρωθώμεν τών εχθρών ημών.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Έχοντες το Πνεύμα, τό άγιον τής νηστείας, εστιάτορα πλούσιον, τών αυτού χαρισμάτων, εμφορηθώμεν καί δαψιλώς εντρυφώμεν, τούτο ανυμνούντες ως Θεόν ημών.

Ο Ειρμός

Τόν προδηλωθέντα, εν όρει τώ Νομοθέτη, εν πυρί καί βάτω, τόκον, τόν τής Αειπαρθένου, εις ημών τών πιστών σωτηρίαν, ύμνοις ασιγήτοις μεγαλύνομεν.

Απόστιχα τών Αίνων

Ιδιόμελον Ήχος πλ. α'

Ίνα τί ραθυμούσα ψυχή μου, τή αμαρτία δουλεύεις; καί ίνα τί ασθενούσα, τώ ιατρώ ου προστρέχεις; Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού σωτηρίας νύν ημέρα αληθής, διεγέρθητι, νίψον σου τό πρόσωπον τοίς τής μετανοίας δάκρυσι, καί ελαίω ευποιϊας, τήν λαμπάδα φαίδρυνον, όπως εύρης ιλασμόν, παρά Χριστού τού Θεού, καί τό μέγα έλεος. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Οι Αθλοφόροι σου Κύριε, τάς τάξεις τών Αγγέλων μιμησάμενοι, ως ασώματοι, ταίς βασάνοις ενεκαρτέρησαν, μονολόγιστον ελπίδα έχοντες, τών επηγγελμένων αγαθών τήν απόλαυσιν. Ταίς αυτών πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ημών, τήν ειρήνην δώρησαι τώ Κόσμω σου, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε, Παρθένε, καί δοξάζομέν σε, οι πιστοί κατά χρέος, τήν πόλιν τήν άσειστον, τό τείχος τό άρρηκτον, τήν αρραγή προστασίαν, καί καταφυγήν τών ψυχών ημών.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος πλ. β'

Αξίως ανυμνείν σε ουκ έχομεν, αλλ' αιτούμεν δεόμενοι, Μή συναπολέσης ημάς, ταίς ανομίαις ημών, ευδιάλλακτε Κύριε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός κε'

Κύριε, ηγάπησα ευπρέπειαν Οίκου σου.

Στίχ. Κρίνόν με, Κύριε, ότι εγώ εν ακακία μου επορεύθην.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ε' 7-16)

Τάδε λέγει Κύριος, ο αμπελών Κυρίου Σαβαώθ, οίκος τού Ισραήλ εστι, καί ο άνθρωπος τού Ιούδα, νεόφυτον ηγαπημένον. Έμεινα, ίνα ποιήση κρίσιν, εποίησε δέ ανομίαν, καί ου δικαιοσύνην, αλλά κραυγήν, ουαί οι συνάπτοντες οικίαν πρός οικίαν, καί αγρόν πρός αγρόν προσεγγίζοντες, ίνα τού πλησίον αφέλωνταί τι! Μή οικήσετε μόνοι επί τής γής; ηκούσθη γάρ εις τά ώτα Κυρίου Σαβαώθ ταύτα, Εάν γάρ γένωνται οικίαι πολλαί, εις ερήμωσιν έσονται μεγάλαι καί καλαί, καί ουκ έσονται οι ενοικούντες εν αυταίς, Ού γάρ εργώνται δέκα ζεύγη βοών, ποιήσει κεράμιον έν, καί ο σπείρων αρτάβας έξ, ποιήσει μέτρα τρία, ουαί, οι εγειρόμενοι τό πρωϊ, καί τά σίκερα διώκοντες, οι μένοντες τό οψέ! ο γάρ οίνος αυτού συγκαύσει αυτούς, μετά γάρ κιθάρας καί ψαλτηρίου καί τυμπάνων καί αυλών, τόν οίνον πίνουσι, τά δέ έργα Κυρίου ουκ εμβλέπουσι, καί τά έργα τών χειρών αυτού ου κατανοούσι. Τοίνυν αιχμάλωτος ο λαός μου εγενήθη, διά τό μή ειδέναι αυτούς τόν Κύριον, καί πλήθος εγενήθη νεκρών, διά λιμόν καί δίψος ύδατος. Καί επλάτυνεν ο Άδης τήν ψυχήν αυτού καί διήνοιξε τό στόμα αυτού τού μή διαλιπείν, καί καταβήσονται οι ένδοξοι, καί οι μεγάλοι, καί οι πλούσιοι, καί οι λοιμοί αυτής, καί ο αγαλλιώμενος εν αυτή. Καί ταπεινωθήσεται άνθρωπος, καί ατιμασθήσεται ανήρ, καί οι οφθαλμοί οι μετέωροι ταπεινωθήσονται. Καί υψωθήσεται Κύριος Σαβαώθ εν κρίματι, καί ο Θεός ο άγιος δοξασθήσεται εν δικαιοσύνη.

Προκείμενον Ήχος γ' Ψαλμός κς'

Κύριος φωτισμός μου, καί σωτήρ μου.

Στίχ. Κύριος υπερασπιστής τής ζωής μου.