ΤΗ ΑΥΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Δίδου μοι κατάνυξιν, καί τών κακών αλλοτρίωσιν, καί τελείαν διόρθωσιν, εις πάθη τού σώματος, νύν βεβυθισμένω, καί μεμακρυσμένω, εκ σού Θεέ Παμβασιλεύ, καί μηδαμόθεν ελπίδα έχοντι, καί σώσόν με τόν άσωτον, διά πολλήν αγαθότητα, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Μωσής ο θεσπέσιος, διά νηστείας τεθέαται, καθαρθείς τόν ποθούμενον. Τούτον ούν ζηλώσασα, ταπεινή ψυχή μου, σπεύσον εν ημέρα, τής εγκρατείας τών κακών, εκκαθαρθήναι, όπως τόν Κύριον, διδόντα σοι τήν άφεσιν, νύν θεωρήσης υπάρχοντα, αγαθόν καί φιλάνθρωπον, παντοδύναμον Κύριον.

Έτερον Ποίημα τού κυρίου Θεοδώρου

Ήχος πλ. β'

Αρχαγγελικώς ανυμνήσωμεν

Τά τών Νηστειών νύν δισέβδομα φαιδρώς, εναρξώμεθα τελούντες, ημέραν εξ ημέρας αδελφοί, άρμα πυρός εργασάμενοι ημίν, ως Ηλίας ο Θεσβίτης, τάς τέσσαρας μεγάλας αρετάς, τόν νούν ανυψώσωμεν απαθεία, τήν σάρκα οπλίσωμεν τή αγνεία, τρέποντες, καί νικώντες τόν εχθρόν.

Καί τού Μηναίου, Προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος πλ. δ'

Έδωκας κληρονομίαν τοίς φοβουμένοις τό Ονομά σου, Κύριε.

Στίχ. Από τών περάτων τής γής πρός σέ εκέκραξα.

Στίχ. Σκεπασθήσομαι εν τή σκέπη τών πτερύγων σου.

Καί πάλιν γεγονωτέρα φωνή

Έδωκας κληρονομίαν τοίς φοβουμένοις τό Ονομά σου, Κύριε.

Απόστιχα

Ιδιόμελον Ήχος πλ. δ'

Δεύτε εκκαθάρωμεν εαυτούς, εν ελεημοσύναις καί οικτιρμοίς πενήτων, μή σαλπίζοντες, μή δημοσιεύοντες ημών τήν ευποιϊαν, μή επιγνώτω η αριστερά, τής δεξιάς τό έργον, μή σκορπίση η κενοδοξία, τόν καρπόν τής ελεημοσύνης, αλλ' εν κρυπτώ, τώ τά κρυπτά ειδότι κράξωμεν, Πάτερ, άφες τά παραπτώματα ημών, ως φιλάνθρωπος. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον αγιάζετε, καί πάσαν νόσον θεραπεύετε, καί νύν πρεσβεύσατε, ρυσθήναι τών παγίδων τού εχθρού, τάς ψυχάς ημών δεόμεθα.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τά ουράνια υμνεί σε κεχαριτωμένη, Μήτερ ανύμφευτε, καί ημείς δοξολογούμεν, τήν ανεξιχνίαστόν σου γέννησιν, Θεοτόκε πρέσβευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Παραβάσεως καρπώ, θανατωθέντα τήν ψυχήν, ζωοποίησον Χριστέ, διά νηστείας αληθούς, καί μετανοίας μοι δέομαι ως Οικτίρμων, καί δίδου εν οδοίς, αεί πορεύεσθαι, ευθείαις καί καλαίς, τών σών σεπτών εντολών, όπως τής θείας δόξης σου, σύν πάσιν επιτυχών τοίς ποθούσί σε, δοξολογώ σου, τήν περί πάντας Ιησού αγαθότητα.

Θεοτοκίον

Τρικυμίαις τών παθών, ο ασυνείδητος εγώ, χειμαζόμενος Αγνή, επικαλούμαί σε θερμώς, Μή με παρίδης τόν δείλαιον απολέσθαι, άβυσσον ελέους, η τέξασα, πλήν σου γάρ ελπίδα, ου κέκτημαι, μή ούν εχθροίς επίχαρμα, καί γέλως ο πεποιθώς σοι οφθήσομαι, καί γάρ ισχύεις, όσα καί βούλει, ως Μήτηρ ούσα τού πάντων Θεού.

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. β'

Κύριε ελέησον ημάς

Κύριε κατεύθυνον ημάς, τήν νηστείαν δισσεύοντας, αγιασμόν ημίν λάμψον, καί φωτισμόν τών δικαιωμάτων σου, καί αξίωσον ημάς προσφέρειν σοι, ευπρόσδεκτον ευχήν, τό γόνυ κλίνοντας, σύ γάρ εί Πατήρ ημών, καί ημείς υιοί σου, καί σέ φόβω υμνούμεν καί τό όνομά σου, επικεκλήμεθα.

Θεοτοκίον

Αρχή σωτηρίας, η τού Γαβριήλ προσηγορία, πρός τήν Παρθένον εγένετο, ήκουσε γάρ τό Χαίρε, καί ουκ απέφυγε τόν ασπασμόν, ουκ εδίστασεν, ως η Σάρρα εν τή σκηνή, αλλ' ούτως έλεγεν, Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρήμά σου.

Ο Κανών

Ωδή α' Ήχος δ'

Τριστάτας κραταιούς

Ο μόνος αγαθός, η πηγή τού ελέους, ο Αμνός ο τού Θεού, ο αίρων ως Θεός, τά τού Κόσμου εγκλήματα, σώσόν με αμαρτημάτων, τρικυμία ποντούμενον, μετανοίας πρός όρμον ιθύνων με.

Νηστεία καθαρά, μακρυσμός αμαρτίας, αλλοτρίωσις παθών, αγάπη πρός Θεόν, προσευχής επιμέλεια, δάκρυα σύν κατανύξει, καί πενήτων προμήθεια, ως ο Χριστός εν Γραφαίς επηγγείλατο.

Πληγέντα τήν ψυχήν, αμαρτίας ρομφαία, καί κατάστικτον πολλοίς, υπάρχοντα κακοίς, Ιατρέ τών ψυχών ημών, ίασαι ως ευεργέτης, επιθείς μοι τά φάρμακα, τών σοφών εντολών σου φιλάνθρωπε.

Θεοτοκίον

Αμόλυντε σκηνή, Παναγία Παρθένε, μολυνθέντα με δεινών, παθών επαγωγαίς, τή πηγή τού ελέους σου, κάθαρον, καί δός μοι όμβρους, κατανύξεως Δέσποινα, αμαρτίας βυθόν αφανίζουσα.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου

Ήχος πλ. β'

Βοηθός καί σκεπαστής

Ως μεθέορτον χαράν, καί δευτερεύουσαν Εβδομάδα, τών φωτοποιών, Νηστειών αδελφοί, δεξάμενοι πόθω, ανυμνήσωμεν Χριστόν, ενθέως ευφραινόμενοι.

Κατανύξεως καιρόν, τόν τής νηστείας νύν ευρηκότες, κλαύσωμεν σφοδρώς, καί στενάξωμεν, πετάσωμεν χείρας, πρός τόν μόνον Λυτρωτήν, τού σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα...

Τρισυπόστατε Μονάς, αρχικωτάτη Κυρία πάντων, τελεταρχική, υπεράρχιε, αυτή ημάς σώσον, ο Πατήρ, καί ο Υιός, καί Πνεύμα τό πανάγιον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τίς εγέννησεν υιόν, τόν μή σπαρέντα πατρώω νόμω; τούτον ούν γεννά, ο Πατήρ πλήν μητρός, παράδοξον τέρας! σύ γάρ έτεκες Αγνή, Θεόν ομού καί άνθρωπον.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Πώς σου οίσω τήν οργήν, Χριστέ μου όταν εις κρίσιν έλθης; ποίον δέ ευρών, λόγον δώσω εκεί, μή πράξας μή δράσας, τό σόν θέλημα Χριστέ; διό πρό τέλους άνες μοι.

Ο Ειρμός

Βοηθός καί σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν, Θεός τού Πατρός μου, καί υψώσω αυτόν, ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Ωδή η'

Λυτρωτά τού παντός

Παροδεύων τού βίου τό άστατον, ληστρικοίς λογισμοίς περιέπεσα, καί πληγωθείς προσώζεσα, ιατρέ τών νοσούντων, δίδου μοι χείρα, τών Αγίων σου πάντων δεήσεσι.

Χαλεπής αμαρτίας κλυδώνιον, τήν εμήν συνταράσσει διάνοιαν, ώσπερ τόν Πέτρον σώσόν με, Ιησού μελωδούντα, Πάντα τά έργα, ευλογείτε, υμνείτε τόν Κύριον.

Εγκρατεία τά πάθη νεκρώσωμεν, τή νηστεία τό πνεύμα πτερώσωμεν, πρός ουρανόν καί κράξωμεν, κατανύξει καρδίας, Ημάρτομέν σοι, ο Θεός, ως οικτίρμων συγχώρησον.

Θεοτοκίον

Εν γαστρί σου σκηνώσας ο Ύψιστος, ουρανών πλατυτέραν σε έδειξε, καί προστασίαν άμαχον, τών βοώντων Παρθένε, Πάντα τά έργα, ευλογείτε, υμνείτε τόν Κύριον.

Άλλος

Όν Στρατιαί, ουρανών

Τής τών παθών τυραννίδος Κύριε, αδούλωτον τήν ψυχήν, δείξον τήν εμήν, ίνα ελευθερίως, ποιών τό θέλημά σου, χαίρω καί δοξάζω, τό κράτος σου εις τούς αιώνας.

Τήν τού Ησαύ, ακρασίαν μίσησον, ψυχή μου, καί Ιακώβ, ζήλου τά καλά, πτέρνισον τόν Βελίαρ, διά τής εγκρατείας, πλούτισον τά θεία, καί ύμνησον εις τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί Άγιον Πνεύμα

Ένα Θεόν, κατ' ουσίαν σέβομαι, τρείς υποστάσεις υμνώ, διοριστικώς, άλλας αλλ' ουκ αλλοίας, επεί θεότης μία, εν τρισί τό κράτος, καί γάρ Πατήρ, Υιός καί Πνεύμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εκ φωτεινής, προελθών νηδύος σου, ως νυμφίος εκ παστού, έλαμψε Χριστός, φώς τοίς εν σκότει μέγα, καί γάρ δικαιοσύνης, Ήλιος αστράψας, εφώτισεν Αγνή τόν Κόσμον.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Υδροποτών, ουδείς ηφρονεύσατο, ώφθη δέ Νώε γυμνός, οίνου πειραθείς, σπέρματα δέ κακίας, ο Λώτ εντεύθεν τίκτει, φεύγε ώ ψυχή μου, τήν μίμησιν, Χριστόν υμνούσα.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν...

Ο Ειρμός

Όv Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτίσις, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Εύα μέν τώ τής παρακοής

Νηστεύσωμεν μήνιδος παθών, τρυφήσωμεν τήν αγάπην τήν ανόθευτον, θρέψωμεν πένητας τώ άρτω, τή θεία σιτιζόμενοι χάριτι, καί δάκρυσι τά δάκρυα σβέσωμεν, τά τής μελλούσης αποφάσεως.

Ταλαίπωρε στέναξον ψυχή, σκυθρώπασον, μετανοίας τρόπους ένδειξον, νύν επί θύραις η ημέρα, ο κρίνων αποτόμως καθέζεται, εκάστω απονέμων τά άξια, τών πεπραγμένων καθώς γέγραπται.

Ου κέκτημαι πράξεις αγαθάς, εσπίλωσα τόν χιτώνα, όνπερ είληφα θείου Βαπτίσματος ενδύσει, εν σκότει αγνωσίας πορεύομαι, φωτί με τού προσώπου σου Κύριε, απεγνωσμένον νύν ανόρθωσον.

Θεοτοκίον

Μαρία Κυρία τού παντός, παντοίοις με δουλωθέντα αμαρτήμασι, σύ ελευθέρωσον Παρθένε, τόν ελευθερωτήν τών ψυχών ημών, αυτή γάρ υπέρ λόγον εκύησας, τήν ουσιώδη αγαθότητα.

Άλλος

Ασπόρου συλλήψεως

Νύν κακοπαθήσωμεν, ως στρατιώται τού Χριστού, όσον γάρ όσον, ο καιρός παρέρχεται, οι στέφανοι πλέκονται, τών αγωνιζομένων, ούς αποδίδωσιν ο Χριστός, όταν ήξη μετά δόξης, επί γής τού κρίναι πάσαν τήν γήν.

Όλος τετραυμάτισμαι, όλος Χριστέ μου ήλκωμαι, ιάτρευσόν μου, τά έλκη τά τραύματα, τά πάθη τά δήγματα, τά εκ τής αμαρτίας, ίνα ακούσω ως ο Λεπρός, τής φωνής σου τής αγίας, ότι θέλω καθαρίσθητι.

Δόξα...

Μόνου μονογεννήτωρ, μονογενούς Υιού Πατήρ, καί μόνος μόνου, φώς φωτός απαύγασμα, καί μόνον μόνως μόνου, Θεού άγιον Πνεύμα, Κυρίου Κύριον όντως όν, Ώ Τριάς Μονάς αγία, σώσόν με θεολογούντά σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό θαύμα τού τόκου σου, εκπλήττει με Πανάμωμε, πώς συλλαμβάνεις, ασπόρως τόν άληπτον, ειπέ πώς παρθενεύεις, γεννήσασα ως μήτηρ; τό υπέρ φύσιν πίστει λαβών, τό τικτόμενον προσκύνει, όσα θέλει γάρ καί δύναται.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Νηστεία τόν Μωσέα, θεόπτην απειργάσατο, Ηλίαν πάλαι, φλογερόν ηνίοχον, τόν Παύλον δέ ψυχή μου, φρικτόν ουρανοδρόμον, διό νηστεύσωμεν εκ κακών, καί εις ύψος απαθείας, καί ημείς αρπαγησόμεθα.

Ο Ειρμός

Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, και νοποιεί τάς φύσεις, διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν.

Απόστιχα

Ιδιόμελον Ήχος πλ. α

Θαυμαστόν όπλον, η προσευχή καί νηστεία, αύτη τόν Μωσέα, νομογράφον έδειξε, καί Ηλίαν εν θυσίαις ζηλωτήν, ταύτη προσκαρτερήσαντες πιστοί, τώ Σωτήρι βοήσωμεν, Σοί μόνω ημάρτομεν, ελέησον ημάς. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Ευλογημένος ο στρατός, τού Βασιλέως τών ουρανών, ει γάρ καί γηγενείς υπήρχον οι Αθλοφόροι, αλλά Αγγελικήν αξίαν έσπευδον φθάσαι, τών σωμάτων καταφρονήσαντες, καί διά τών παθημάτων, τής τών Ασωμάτων αξιωθέντες τιμής, Ευχαίς αυτών Κύριε, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ δυσωπούμεν ως Θεού Μητέρα ευλογημένη, Πρέσβευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος πλ. α'

Ο πλάσας κατά μόνας τάς καρδίας ημών, μνήσθητι ότι χούς εσμεν, μή καταδικάσης ημάς, εν τοίς κατωτάτοις τής γής Αναμάρτητε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός κα'

Οι φοβούμενοι τόν Κύριον, αινέσατε αυτόν.

Στίχ. Ο Θεός ο Θεός μου, πρόσχες μοι.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ Δ', 2-6 Ε', 1-7)

Τάδε λέγει Κύριος, Επιλάμψει ο Θεός τή ημέρα εκείνη, εν βουλή μετά δόξης επί τής γής, τού υψώσαι καί δοξάσαι τό καταλειφθέν τού Ισραήλ. Καί έσται τό υπολειφθέν εν Σιών, καί τό καταλειφθέν εν Ιερουσαλήμ, Άγιοι κληθήσονται πάντες, οι γραφέντες εις ζωήν εν Ιερουσαλήμ. Ότι εκπλυνεί Κύριος τόν ρύπον τών υιών, καί τών θυγατέρων Σιών, καί τό αίμα Ιερουσαλήμ εκκαθαριεί εκ μέσου αυτών, εν πνεύματι κρίσεως, καί πνεύματι καύσεως. Καί ήξει Κύριος, καί έσται πάς τόπος τού όρους Σιών, καί πάντα τά περικύκλω αυτής σκιάσει νεφέλη ημέρας, καί ως καπνού και ως φωτός πυρός καιομένου νυκτός, καί πάση τή δόξη σκεπασθήσεται. Καί έσται εις σκιάν από καύματος, καί εν σκέπη καί εν αποκρύφω από σκληρότητος καί υετού Άσω δή τώ ηγαπημένω άσμα τού αγαπητού μου, τώ αμπελώνι μου, αμπελών εγενήθη τών ηγαπημένων εν κέρατι, εν τόπω πίονι, καί φραγμόν περιέθηκα, καί εχαράκωσα, καί εφύτευσα άμπελον Σωρήχ, καί ωκοδόμησα πύργον εν μέσω αυτού, καί προλήνιον ώρυξα εν αυτώ, καί έμεινα τού ποιήσαι σταφυλήν, καί εποίησεν ακάνθας. Καί νύν οι ενοικούντες εν Ιερουσαλήμ, καί άνθρωπος τού Ιούδα, κρίνατε εν εμοί, καί ανά μέσον τού αμπελώνός μου. Τί ποιήσω έτι τώ αμπελώνί μου, καί ουκ εποίησα αυτώ; διότι ενέμεινα τού ποιήσαι σταφυλήν, εποίησε δέ ακάνθας, Νύν ούν αναγγελώ υμίν, τί ποιήσω τώ αμπελώνί μου, αφελώ τόν φραγμόν αυτού, και έσται εις καταπάτημα. Καί ανήσω τόν αμπελώνά μου, καί ου μή τμηθή, ουδ' ου μή σκαφή, καί αναβήσονται εις αυτόν, ως εις χέρσον, άκανθαι, καί ταίς νεφέλαις εντελούμαι, τού μή βρέξαι εις αυτόν υετόν, ο γάρ αμπελών Κυρίου Σαβαώθ, οίκος τού Ισραήλ εστι, καί ο άνθρωπος τού Ιούδα νεόφυτον ηγαπημένον.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός κβ'

Η ράβδος σου καί η βακτηρία σου, αύταί με παρεκάλεσαν.

Στίχ. Κύριος ποιμαίνει με καί ουδέν με υστερήσει.