ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά

Ήχος πλ. α'

Δεύτε πιστοί επεργασωμεθα, εν φωτί τά έργα τού Θεού, ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν, πάσαν άδικον συγγραφήν άφ εαυτών, τού πλησίον αφελώμεθα, μή τιθέντες πρόσκομμα τούτω εις σκάνδαλον, αφήσωμεν τής σαρκός τήν ευπάθειαν, αυξήσωμεν τής ψυχής τά χαρίσματα, δώσωμεν ενδεέσιν άρτον, καί προσέλθωμεν Χριστώ, εν μετανοία βοώντες, ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. (Δίς)

δ' Μαρτυρικά, τά τού Ηχου τής Εβδομάδος

δ' Ιδιόμελα, τού αγίου Θεοδώρου

Ήχος β'

Δεύτε φιλομάρτυρες πάντες, πνευματικώς ευφρανθώμεν, καί πανηγυρίσωμεν, σήμερον γάρ προτίθεται τράπεζαν μυστικήν, ο μάρτυς Θεόδωρος, ευφραίνουσαν τούς φιλεόρτους ημάς, τού βοήσαι πρός αυτόν. Χαίροις Αθλοφόρε αήττητε, ο τάς απειλάς τών τυράννων, επί γής καταστρεψάμενος, χαίροις, ο τό πήλινόν σου σώμα, διά Χριστόν τόν Θεόν, εκδεδωκώς ταίς βασάνοις, χαίροις, ο εν ποικίλοις κινδύνοις, δόκιμος στρατιώτης αναδειχθείς, τής ουρανίου στρατιάς. Διό δυσωπούμέν σε, Μαρτύρων εγκαλλώπισμα, πρέσβευε, υπέρ τών ψυχών ημών.

Τήν Θεοδώρητον χάριν, τών θαυμάτων σου Μάρτυς Θεόδωρε, πάσιν εφαπλοίς, τοίς πίστει σοι προστρέχουσι, δι' ής ευφημούμεν σε λέγοντες. Αιχμαλώτους λυτρούσαι, θεραπεύεις νοσούντας, πενομένους πλουτίζεις, καί διασώζεις πλέοντας, μάταιον δρασμόν επέχεις οικετών, καί ζημίας φανέρωσιν ποιείς, τοίς συληθείσιν Αθλητά, καί στρατιώτας παιδεύεις τής αρπαγής απέχεσθαι, νηπίοις χαρίζεις, συμπαθώς τά αιτήματα, θερμός ευρίσκη προστάτης, τοίς επιτελούσί σου τό ιερόν μνημόσυνον, μεθ' ών καί ημίν Αθλητά ιερώτατε, τοίς ανυμνούσί σου τό μαρτύριον, αίτησαι παρά Χριστού τό μέγα έλεος.

Δώρον Θεού υπέρτατον, ανεδείχθης Μάρτυς Θεόδωρε, ότι καί μετά τέλος, ως ζών, τοίς προστρέχουσι παρέχεις τάς αιτήσεις. Όθεν υιόν αρπαγέντα γυναίου ποτέ, δορυάλωτον εν αλλοπίστω στρατώ, επιστάσα η χήρα, τοίς δάκρυσι τόν Ναόν σου κατέβρεχεν, αυτός δέ ως συμπαθής, εφ' ίππω λευκώ επιβάς, ταύτης τόν παίδα, αοράτως παρέστησας, καί μετά τούτο σύν τούτω ενεργών, τοίς θαύμασιν ουκ έλιπες. Αλλ' αίτησαι Χριστόν τόν Θεόν, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Φείων δωρεών, επώνυμόν σε γεραίρω, τρισμάκαρ Θεόδωρε, τού φωτός γάρ τού θείου, άδυτος φωστήρ αναδειχθείς, κατέλαμψας άθλοις σου, τήν σύμπασαν Κτίσιν, καί πυρός ακμαιότερος φανείς, τήν φλόγα κατέσβεσας, καί τού δολίου δράκοντος, τήν κάραν συνέτριψας, διό εν τοίς άθλοις σου, Χριστός επικαμφθείς εστεφάνωσε τήν θείαν κάραν σου. Μεγαλομάρτυς Αθλητά, ως έχων παρρησίαν πρός Θεόν εκτενώς ικέτευε, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Οργάνω χρησάμενος ο δυσμενής, τώ συναποστάτη Τυράννω, δι' επινοίας χαλεπής, τόν νηστεία καθαγνιζόμενον λαόν ευσεβή, τοίς εκ μιαρών θυσιών κεχραμένοις βρώμασιν, επειράτο καταμιαίνειν, αλλ' αυτός τό εκείνου μηχάνημα, σοφωτέρα διέλυσας επινοία, όναρ επιστάς, τώ τότε Αρχιερεί, καί τό βαθύ τής γνώμης ανακαλύπτων, καί τό άτοπον τού εγχειρήματος υποδηλών, καί δή σοι χαριστήρια θύοντες, σωτήρα επιγραφόμεθα, ετήσιον ανάμνησιν τού γενομένου ποιούμενοι, καί τό λοιπόν εξαιτούμενοι, τών επινοιών τού πονηρού, αβλαβείς περισώζεσθαι, ταίς πρός Θεόν σου πρεσβείαις, μάρτυς Θεόδωρε.

Καί νυν... Θεοτοκίον τό τού Ήχου

Προκείμενον Ήχος πλ. α' Ψαλμός ιθ'

Επακούσαι σου Κύριος εν ημέρα θλίψεως.

Στίχ. Υπερασπίσαι σου τό όνομα τού Θεού Ιακώβ.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Β', 20 - Γ', 20)

Εκάλεσεν Αδάμ ονόματα πάσι τοίς κτήνεσι, καί πάσι τοίς πετεινοίς τού ουρανού, καί πάσι τοίς θηρίοις τής γής, τώ δέ Αδάμ ουχ ευρέθη βοηθός, όμοιος αυτώ. Καί επέβαλεν ο Θεός έκστασιν επί τόν Αδάμ, καί ύπνωσε, καί έλαβε μίαν τών πλευρών αυτού, καί ανεπλήρωσε σάρκα αντ' αυτής. Καί ωκοδόμησε Κύριος ο Θεός τήν πλευράν, ήν έλαβεν από τού Αδάμ, εις γυναίκα, καί ήγαγεν αυτήν πρός τόν Αδάμ. Καί είπεν Αδάμ. Τούτο νύν οστούν εκ τών οστών μου, καί σάρξ εκ τής σαρκός μου, αύτη κληθήσεται Γυνή, ότι εκ τού ανδρός αυτής ελήφθη αύτη. Ένεκεν τούτου, καταλείψει άνθρωπος τόν πατέρα αυτού καί τήν μητέρα, καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναίκα αυτού, καί έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν. Καί ήσαν οι δύο γυμνοί, ό τε Αδάμ καί η γυνή αυτού, καί ουκ ησχύνοντο, ο δέ όφις ήν φρονιμώτατος πάντων τών θηρίων τών επί τής γής, ών εποί ησε Κύριος ο Θεός. Καί είπεν ο όφις τή γυναικί. Τί ότι είπεν ο Θεός, ου μή φάγητε από παντός ξύλου τού εν τώ Παραδείσω; Καί είπεν η γυνή τώ όφει. Από παντός ξύλου τού εν τώ Παραδείσω φαγώμεθα, από δέ τού καρπού τού ξύλου, ό εστιν εν μέσω τού Παραδείσου, είπεν ο Θεός, ου φάγεσθε απ' αυτού, ουδέ μή άψησθε αυτού, ίνα μή θανάτω αποθανείσθε. Καί είπεν ο όφις τή γυναικί, ου θανάτω, αποθανείσθε, ήδει γάρ ο Θεός, ότι ή δ' άν ημέρα φάγητε απ' αυτού, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί, καί έσεσθε ως θεοί, γινώσκοντες καλόν καί πονηρόν. Καί είδεν η γυνή, ότι καλόν τό ξύλον εις βρώσιν, καί ότι αρεστόν τοίς οφθαλμοίς ιδείν, καί ωραίόν εστι τού κατανοήσαι, καί λαβούσα η γυνή από τού καρπού αυτού, έφαγε, καί έδωκε καί τώ ανδρί αυτής μετ' αυτής, καί έφαγον. Καί διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί τών δύω, καί έγνωσαν ότι γυμνοί ήσαν, καί έρραψαν φύλλα συκής, καί εποίησαν εαυτοίς περιζώματα. Καί ήκουσαν τής φωνής Kυρίου τού Θεού, περιπατούντος εν τώ Παραδείσω το δειλινόν, καί εκρύβησαν, ό τε Αδάμ καί η γυνή αυτού, από προσώπου Κυρίου τού Θεού εν μέσω τού Παραδείσου. Καί εκάλεσε Κύριος ο Θεός τόν Αδάμ, καί είπεν αυτώ. Αδάμ, πού εί; Καί είπεν αυτώ. Τής φωνής σου ήκουσα, περιπατούντος εν τώ Παραδείσω, καί εφοβήθην, ότι γυμνός ειμι, καί εκρύβην. Καί είπεν αυτώ ο Θεός. Τίς ανήγγειλέ σοι ότι γυμνός εί; εΙμή από τού ξύλου, ού ενετειλάμην σοι τούτου μόνον μή φαγείν, απ' αυτού έφαγες; Καί είπεν ο Αδάμ. Η γυνή, ήν έδωκας μετ' εμού, αύτη μοι έδωκεν από τού ξύλου, καί έφαγον. Καί είπε Κύριος ο Θεός τή γυναικί. Τί τούτο εποίησας; καί είπεν η γυνή, ο όφις ηπάτησέ με, καί έφαγον. Καί είπε Κύριος ο Θεός τώ όφει. Ότι εποίησας τούτο, επικατάρατος εί από πάντων τών κτηνών, καί από πάντων τών θηρίων τής γής, επί τώ στήθει σου καί τή κοιλία πορεύση, καί γήν φαγή πάσας τάς ημέρας τής ζωής σου, καί έχθραν θήσω ανά μέσον σού, καί ανά μέσον τής γυναικός, καί ανά μέσον τού σπέρματός σου, καί ανά μέσον τού σπέρματος αυτής, αυτός σου τηρήσει κεφαλήν, καί σύ τηρήσεις αυτού πτέρναν. Καί τή γυναικί είπε. Πληθύνων πληθυνώ τάς λύπας σου, καί τόν στεναγμόν σου, εν λύπαις τέξη τέκνα, καί πρός τόν άνδρα σου η αποστροφή σου, καί αυτός σου κυριεύσει. Τώ δέ Αδάμ είπεν. Ότι ήκουσας τής φωνής τής γυναικός σου, καί έφαγες από τού ξύλου, ού ενετειλάμην σοι τούτου μόνου μή φαγείν, απ' αυτού έφαγες, επικατάρατος η γή εν τοίς έργοις σου, εν λύπαις φαγή αυτήν πάσας τάς ημέρας τής ζωής σου, ακάνθας καί τριβόλους ανατελεί σοι, καί φαγή τόν χόρτον τού αγρού, εν ιδρώτι τού προσώπου σου φαγή τόν άρτον σου, έως τού αποστρέψαι σε εις τήν γήν, εξ ής ελήφθης, ότι γή εί, καί εις γήν απελεύση. Καί εκάλεσεν Αδάμ τό όνομα τής γυναικός αυτού, Ζωή, ότι αύτη μήτηρ πάντων τών ζώντων.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός κ'

Υψώθητι, Κύριε, εν τή δυνάμει σου.

Στίχ. Κύριε, εν τή δυνάμει σου ευφρανθήσεται ο βασιλεύς.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Γ', 19-24)

Ο Θεός τή σοφία εθεμελίωσε τήν γήν ήτοίμασε δέ ουρανούς εν φρονήσει. Εν αισθήσει αυτού άβυσσοι ερράγησαν, νέφη δέ ερρύησαν δρόσον. Υιέ, μή παραρρυής, τήρησον δέ εμήν βουλήν καί έννοιαν, ίνα ζή σή ψυχή, καί χάρις ή επί σώ τραχήλω, έσται δέ ίασις ταίς σαρξί σου, καί επιμέλεια τοίς οστέοις σου, ίνα πορεύη πεποιθώς εν ειρήνη πάσας τάς οδούς σου, ο δέ πούς σου ου μή προσκόψη, εάν γάρ κάθη, άφοβος έση, εάν δέ καθεύδης, ηδέως υπνώσεις, καί ού φοβηθήση πτόησιν επελθούσαν, ουδέ ορμάς ασεβών επερχομένας. Ο γάρ Κύριος έσται επί πασών οδών σου, καί ερείσει σόν πόδα, ίνα μή αγρευθής. Μή απόσχου ευποιείν ενδεή, ηνίκα άν έχη η χείρ σου βοηθείν. Μή είπης. Επανελθών επάνηκε, καί αύριον δώσω, δυνατού σου όντος ευποιείν, ου γάρ οίδας τί τέξεται η επιούσα. Μή τέκταινε επί σόν φίλον κακά, παροικούντα καί πεποιθότα επί σοί. Μή φιλεχθρήσης πρός άνθρωπον μάτην, ίνα μή τι εις σέ εργάσηται κακόν. Μή κτήση κακών ανδρών ονείδη, μηδέ ζηλώσης τάς οδούς αυτών. Ακάθαρτος γάρ έναντι Κυρίου πάς παράνομος, εν δέ δικαίοις ου συνεδρεύει. Κατάρα Κυρίου εν οίκοις ασεβών, επαύλεις δέ δικαίων ευλογούνται. Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δέ δίδωσι χάριν.

Απολυτίκιον Ήχος β'

Μεγάλα τά τής πίστεως κατορθώματα! εν τή πηγή τής φλογός, ως επί ύδατος αναπαύσεως, ο Άγιος Μάρτυς Θεόδωρος ηγάλλετο, πυρί γάρ ολοκαυτωθείς, ως άρτος ηδύς, τή Τριάδι προσήνεκται. Ταίς αυτού ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πάντα υπέρ έννοιαν, πάντα υπερένδοξα τά σά Θεοτόκε Μυστήρια, τή αγνεία εσφραγισμένη, καί παρθενία φυλαττομένη, Μήτηρ εγνώσθης αψευδής, Θεόν τεκούσα αληθινόν. Αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Κανών τού Αγίου Θεοδώρου

Ποίημα Ιωάννου τού Δαμασκηνού

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Θεού σε Θεόδωρε εραστήν, ειδώς καί τώ πόθω, τώ αφίκτω σου πεδηθείς, ψυχήν τε καί σώμα καί τούς λόγους, τών εγκωμίων ανατίθημι.

Εγράφετο δόγμα θεοστυγές, θυσίαν ειδώλοις, καί ου ζώντι φέρειν Θεώ, αλλ' ήχθης ου θήσων Αθλοφόρε, τώ δέ Θεώ προσαχθησόμενος.

Ο έρωτι θείω καθηλωθείς, Θεού τού Υψίστου, τώ Υιώ τώ Μονογενεί, Θεόδωρε Μάρτυς εστρατεύθης, καί τών βραβείων ου διήμαρτες.

Θεοτοκίον

Τάξεις σε Αγγέλων καί τών βροτών, ανύμφευτε Μήτερ, ευφημούσιν ανελλιπώς, τόν Κτίστην γάρ τούτων ώσπερ βρέφος, εν ταίς αγκάλαις σου εβάστασας.

Ωδή γ'

Σύ ει τό στερέωμα

Ύμνον εκ χειλέων μου, καί εξ οδυνηράς δέησιν, φέρω ψυχής, ήν κατοικτειρήσαις, αθλοφόρε Θεόδωρε.

Σάρκα καθυπέταξας, τώ αυτοκράτορι ένδοξε, Μάρτυς νοϊ, καί δι' αμφοτέρων, θεραπεύεις τόν Κτίσαντα.

Έστης επί βήματος, τυραννικού Χριστόν άνακτα, θεολογών, θύειν γάρ κιβδήλοις, απηρνήσω Θεόδωρε.

Θεοτοκίον

Σέ πάντες κεκτήμεθα, καταφυγήν καί τείχος αεί, Χριστιανοί, σέ δοξολογούμεν, ασιγήτως Ανύμφευτε.

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Μυστηρίων γευσάμενος, θείων εν συνέσει Μάρτυς Θεόδωρε, ανεπαίσχυντον ανάρρυσιν, τής Θεού γεννήσεως ωμολόγησας.

Εμπαθή τήν θεότητα, ώοντο τοίς πάθεσιν οι λατρεύοντες, ούς εν Πνεύματι διήλεγξας, αθλητά Θεόδωρε φωτιζόμενος.

Λυτρωτήν δι' εντεύξεως, τών σέ ανυμνούντων μάκαρ Θεόδωρε, εκ ποιλκίλων περιστάσεων, καί παθών γενέσθαι ικετεύομεν.

Θεοτοκίον

Η τόν στάχυν βλαστήσασα, τόν ζωοποιόν ανήρωτος άρουρα, τόν παρέχοντα τώ Κόσμω ζωήν, Θεοτόκε σώζε τούς υμνούντάς σε.

Ωδή ε'

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Ποθείτε τόν ποθήσαντα Κύριον, επεφώνεις, αθλητά Θεόδωρε, τοίς συναθλούσί σοι Μάρτυσιν.

Ως ζήλω Αθλοφόρε πυρούμενος, τήν καρδίαν, θεάν τήν ψευδώνυμον, σύν τώ τεμένει κατέφλεξας.

Δυνάμει αηττήτω Θεόδωρε, αθλοφόρε, βαρβάρων θρασύτητα, καμού τά πάθη ανάλωσον.

Θεοτοκίον

Παρθένον μετά τόκον υμνούμέν σε, Θεοτόκε, σύ γάρ τόν Θεόν Λόγον, σαρκί τώ Κόσμω εκύησας.

Ωδή ς'

Ιλάσθη τί μοι Σωτήρ

Ως χαύνον ως ασθενές, Θεών ματαίων τό φρύαγμα, πρός άμυναν εαυτών, ανθρώπων εδέετο, ενστάσει νικώμενον, αψευδών Μαρτύρων, κηρυττόντων τήν αλήθειαν. (Δίς)

Ρωσθείς δυνάμει Θεού, Μαρτύρων κλέος Θεόδωρε, τάς στρέβλας τών ασεβών, νηπίων τοξεύματα, εώρας μακάριε, τό διαιωνίζον, τών μελλόντων προορώμενος.

Θεοτοκίον

Ρυσθείημεν τών δεινών, πταισμάτων ταίς ικεσίαις σου, Θεογεννήτορ αγνή, καί τύχοιμεν Πάναγνε, τής θείας ελλάμψεως, τού εκ σού αφράστως, σαρκωθέντος Υιού τού Θεού.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Πίστιν Χριστού ωσεί θώρακα, ένδον λαβών εν καρδία σου, τάς εναντίας δυνάμεις κατεπάτησας Πολύαθλε, καί στέφει ουρανίω, εστέφθης αιωνίως, ως αήττητος.

Ωδή ζ'

Οι εκ τής Ιουδαίας

Εμαστίχθης τό σώμα, υπέρ τού μαστιχθέντος, Λόγου σαρκί δι' ημάς, καί τούτω ευχαρίστως, γηθόμενος εβόας, αθλοφόρε, Θεόδωρε, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ως εν τάφω ετέθη, καί εκών εσφραγίσθη ο Λυτρωτής τού παντός, ειρκτή εσφραγισμένη, παρώκησας κραυγάζων, αθλοφόρε Θεόδωρε, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Νεκρωθείς καί τά πάθη, τής σαρκός προαιρέσει, εκτιναξάμενος, ου βρώσει Αθλοφόρε, τώ πόθω δέ τώ θείω, εμελώδεις τρεφόμενος, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Εν φρουρά Αθλοφόρε, ώσπερ εν τή καμίνω, τούς νεανίας ποτέ, ο εις τής ακηράτου, Τριάδος σέ θαρρύνει, οραθείς αναμέλποντα, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Τήν ημών σωτηρίαν, ως ηθέλησας Σώτερ οικονομήσασθαι, εν μήτρα τής Παρθένου, κατώκησας τώ Κόσμω, ήν προστάτιν ανέδειξας, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Πεπηρωμένος έννοιαν, τών ανόμων ο έξαρχος τώ θεοσεβεί σοι ασεβώς επέπληττε. Τί μάτην εις άνθρωπον, βιοθανή ανόητε, έθου τάς ελπίδας; αλλά σύ ανεβόας, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τόν αιώνας.

Ως νουνεχής καί φρόνιμος, οικονόμος τής χάριτος, τή δεδωρημένη εκ Θεού σοι χάριτι, εβόας Θεόδωρε, τώ ασεβώς προστάσσοντι. Αύτη μοι αισχύνη, καί τοίς μέλπουσιν ήτω, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Νεανικώς ηγώνισαι, αποτόμως διήλεγξας. Τί ανοηταίνεις, τώ Τυράννω έκραζες, προστάττων τοίς κτίσμασι, ψευδολατρείν τόν Κτίσαντα, εγκαταλιπόντες; αλλ' εγώ αναμέλπω. Οι Παίδες ευλογούσιν, Ιερείς ανυμνούσι, λαοί υπερυψούσι, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Σωματικαίς μορφώσεσι, καί ποικίλοις αινίγμασι, καί συμβολικαίς, καί τυπικαίς εμφάσεσι, τήν σήν προεμήνυον, οι θεηγόροι Γέννησιν, τήν υπερφυά καί θαυμαστήν σου Παρθένε, διό σε γεγηθότες, ευσεβώς ανυμνούμεν, Χριστόν υπερυψούντες, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Σέ τήν απειρόγαμον

Ύλη μαρτυρίου σου, Θεού Θεόδωρε ο πόθος, όθεν σοι καί γέγονε, τώ ενύλω τό σώμα πυρί, δι' ού πρός τό θείον χαίρων, πύρ εξεδήμησας, αθλοφόρε θεραπευτά Θεού Θεόδωρε.

Μάρτυς παναοίδιμε, κατέφλεξας, ου κατεφλέχθης, σύ γάρ τήν απάτην έφλεξας, τώ Θεώ δέ παρίστασαι, ζών καί εν αυτώ μαρτυρικώς ευφραινόμενος, αθλοφόρε θεραπευτά Θεού Θεόδωρε.

Δόξα...

Ένα σε γινώσκομεν, Χριστόν τόν ένα τής Τριάδος, εν δυσί τελείαις φύσεσι, τόν λαόν σου διάσωσον, τούτον όν εκτήσω τώ τιμίω σου Αίματι, Θεοδώρου τού αθλοφόρου ταίς εντεύξεσι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τήν τόν αόρατον, Θεόν βαστάσασαν αγκάλαις, τόν εν ουρανοίς υμνούμενον, υπό πάσης, Δυνάμεως, καί διά σού ημίν δωρούμενον, πάντοτε σωτηρίαν, οι εν περιστάσει μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμός

Σέ τήν απειρόγαμον Θεού Μητέρα καί Παρθένον, σέ τήν υπέρ νούν κυήσασαν, διά λόγου τόν όντως Θεόν, τήν υψηλοτέραν, τών αχράντων Δυνάμεων, ασιγήτοις δοξολογίαις μεγαλύνομεν.

Απολυτίκιον

Απολυτίκιον Ήχος β'

Μεγάλα τά τής πίστεως κατορθώματα! εν τή πηγή τής φλογός, ως επί ύδατος αναπαύσεως, ο Άγιος Μάρτυς Θεόδωρος ηγάλλετο, πυρί γάρ ολοκαυτωθείς, ως άρτος ηδύς, τή Τριάδι προσήνεκται. Ταίς αυτού ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Τό Κοντάκιον

Πίστιν Χριστού ωσεί θώρακα, ένδον λαβών εν καρδία σου, τάς εναντίας δυνάμεις κατεπάτησας Πολύαθλε, καί στέφει ουρανίω, εστέφθης αιωνίως, ως αήττητος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος πλ. δ'

Ως προστασίαν άπαντες, καί κραταιάν αντίληψιν, οι επταικότες κεκτήμεθα Πάναγνε, σού τήν θερμήν βοήθειαν, Παρθενομήτορ Μαρία, Χριστιανών σωτηρία, διό μιή παύση υπέρ ήμών δυσωπούσα τόν Σωτήρα, δωρήσασθαι τήν συγχώρησιν.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα τού αγίου Θεοδώρου

Ήχος γ' Θείας πίστεως

Ζέων πίστεως ορθοδοξία, πλάνην έσβεσας κακοδοξίας, καταργήσας τών ειδώλων τό άθεον, καί ολοκαύτωμα θείον γενόμενος, θαυματουργίαις δροσίζεις τά πέρατα. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Όμοιον

Θείον δώρόν σε πρός σωτηρίαν, πάση δέδωκε τή οικουμένη, ο εν τοίς άθλοις δυναμώσας σε Κύριος, τάς ψυχικάς ημών νόσους ιώμενος, καί τών σωμάτων τά πάθη τροπούμενος. Μάρτυς Θεόδωρε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Η τόν αχώρητον, Θεόν εν μήτρα σου, Παρθένε άχραντε, κυοφορήσασα, τόν πρό αιώνων εκ Πατρός αρρεύστως ανατείλαντα, Λόγον ενυπόστατον, καί Υιόν ομοούσιον, τούτον εκδυσώπησον, σύν Προφήταις καί Μάρτυσιν. Οσίοις, Ασκηταίς, καί Δικαίοις, δούναι ημίν λύσιν πλημμελημάτων.

Ο Κανών

Ωδή α' Ήχος δ'

Ανοίξω τό στόμα μου

Ο πάντων επέκεινα, σέ τήν αρρήτως γεννήσασαν, απάντων προέθηκε, τών εαυτού εκλεκτών, όθεν σήμερον, τόν τούτου στεφανίτην, υμνούντες Πανύμνητε, σοί προεξάρχομεν.

Τόν μέγαν εν Μάρτυσι, τόν αθλητήν τόν υπέρλαμπρον, τόν ονομαστότατον, καί περιβόητον, τόν εν θαύμασιν, απ άκρων γής εις άκρα, επίσημον άσματι, μέλψω Θεόδωρον.

Ημέρα ευφρόσυνος, εν ταίς πενθίμοις ανέτειλε, καί τήν σκυθρωπότητα, τούτων εφαίδρυνε, προεόρτια, προοίμια μακρόθεν, εκλάμψασα χάριτι, τού θείου Μάρτυρος.

Ραντίζει καθάρσια, τήν Εκκλησίαν τοίς αίμασι, τό άγιον σφάγιον, ό προσελάβετο, ο τεθυμένος, καί θύμα δεδεγμένος, τόν υπεραθλήσαντα, τής θείας δόξης αυτού.

Θεοτοκίον

Ωραίον κάν άωρον, τό εορτάζειν νενόμισται, η γάρ ωραϊσασα, τά πάντα Δέσποινα, καί νύν έδειξε, τής μνήμης κοινωνούσα, τώ προκινδυνεύοντι ταύτης δι' αίματος.

Έτερος Κανών

Ωδή α' Ήχος β'

Ως εν ηπείρω

Ο θαυμαστός εν Αγίοις όντως Θεός, εν εμοί θαυμάστωσαν, τά ελέη σου Χριστέ, λόγον μοι δωρούμενος, ως άν, τά θαυμάσια τού σού, αινέσω Μάρτυρος.

Τό σταθερόν εν τοίς άθλοις καί καρτερόν, εν τοίς πόνοις έδειξας, Αθλοφόρε τού Χριστού, τό ταχύ δέ πάλιν εφ' ημάς, βοηθείας φανερών, τής σής Θεόδωρε.

Τήν ευσεβή τών Πατέρων πίστιν ψυχής, τής αυτού ο τύραννος, απωσάμενος κακώς, ασεβή ηθέλησε βουλήν, τώ Θεώ προσκεκρουκώς, αεί πορεύεσθαι.

Θεοτοκίον

Θεορρημόνων προρρήσεις πάλαι ανδρών, επί σοί πεπλήρωνται, Μητροπάρθενε σαφώς, ως Θεόν τεκούσαν αληθή, καί Θεόν αληθινόν, υπερφυώς καί φρικτώς.

Καταβασία

Ανοίξω τό στόμα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα.

Ωδή γ'

Τούς σούς υμνολόγους

Ιδείν τήν ημέραν τού Υιού σου, ποθών ο χριστώνυμος λαός, εις τύπον ταύτης Δέσποινα, τανύν προεορτάζουσι, σέ φέρουσαν υπόθεσιν, καί τόν κλεινόν Αθλοφόρον σου.

Νικά πάσι τρόποις τά βελτίω, ο μέγιστος γάρ εν αθληταίς, εις ευφροσύνην ήμειψε, τήν τού καιρού κατήφειαν, τής ευαγούς τό σύντονον, νηστείας τρέψας εις άνεσιν.

Οικείον καί πρέπον σοι τό δώρον, καί γάρ εξ οικείων Αθλητά, ούς γάρ αυτός κατώκισας, εν ταύτη τή μερίδι σου, περιχαρώς τά δώρά σοι, τά τών επαίνων προσάγομεν.

Καλλίστην κρηπίδα κατεβάλου, ταίς σαίς αριστείαις Αριστεύ, τόν θήρα τόν ολέθριον, τόν πύρ καί φόνον πνέοντα, καταβαλών ως πάρεργον, υπερφυούς γενναιότητος.

Λυττήσας ο νέος αποστάτης, κατ' ίσον δεινώς τώ παλαιώ, καθάρματα τοίς βρώμασιν, ώσπερ ιώ συνέφυρεν, αλλά ψευσθείς ο δείλαιος, κατεσοφίσθη τώ Μάρτυρι.

Θεοτοκίον

Επλήσθην μέν σύμπασα Παρθένε, τού γνώναι τόν Κύριον η γή, εκ σού τώ Κόσμω φάναντα, αλλά τοίς θείοις Μάρτυσι, χάρις πολλή κρατύνασι, δι' εαυτών τήν αλήθειαν.

Ειρμός άλλος

Ουκ έστιν Άγιος

Ο πρίν τής Εύας τοίς ωσί, ψιθυρίσας δολίως, τόν Αδάμ δι' αυτής δέ, απατήσας δολερώς, αυτός καί νύν τόν ιόν, τής κακίας πρός απάτην κέχυκε.

Τόν δόλον είχε κατ' αυτού, έτρεφε τήν μανίαν, κατά τών ευθηνούντων, καιρόν εζήτει ευθή, καθ' όν τό μίσος τελείν, εμελέτα, ο παρανομώτατος.

Τών ημερών η απαρχή, τών αγίων επέστη Νηστειών, εν αίς άπας, Χριστιανός εαυτόν, δι' εγκρατείας πολλής, εκκαθαίρει, πάντων απεχόμενος.

Θεοτοκίον

Ελπίς τού Κόσμου κραταιά, σκέπη καί προστασία, Παναγία Παρθένε, μή παρίδης αγαθή τήν δέησιν οικετών, τών εκ πόθου, σέ μακαριζόντων αεί.

Καταβασία

Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν σοφίαν καί Λόγον

Θεϊκήν παντευχίαν αναλαβών, καί ειδώλων τήν πλάνην καταβαλών, Αγγέλους διήγειρας, ευφημείν τούς αγώνάς σου, τώ γάρ θείω πόθω, τόν νούν πυρπολούμενος, τού έν πυρί θανάτου, στερρώς κατεφρόνησας, όθεν φερωνύμως, τοίς αιτούσί σε νέμεις, τά θεία δωρήματα, ιαμάτων χαρίσματα. Αθλοφόρε Θεόδωρε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα...

Μαξιμίνου θωπείαις μή εκλυθείς, τού Χριστού δέ τοίς λόγοις ανδρειωθείς, ειδώλων τά τεμένη, εν πυρί απετέφρωσας, αθλητικώς νικήσας, καλώς τόν αντίπαλον, προφητικώς διήλθες, τό πύρ ως εν ύδατι, όθεν επαξίως, αμοιβήν τών αγώνων, πηγάζεις ιάματα, τοίς αιτούσιν εκ πίστεως. Αθλοφόρε Θεόδωρε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως πανάμωμος Νύμφη τού Ποιητού, ως απείρανδρος Μήτηρ τού Λυτρωτού, δοχείον ως υπάρχουσα, τού Υψίστου Πανύμνητε ανομιών με όντα, αισχρόν καταγώγιον καί εν γνώσει γενόμενον, τοίς δαίμοσι παίγνιον, σπεύσον καί τής τούτων, κακουργίας με ρύσαι, λαμπρόν οικητήριον, δι' αρετής απαρτίσασα, φωτοδόχε ακήρατε, δίωξον τό νέφος τών παθών, καί τής άνω λαμπρότητος αξίωσον, καί ακιβδήλου αίγλης, φωτός ανεσπέρου σου.

Ωδή δ'

Ο καθήμενος εν δόξη

Ώ καινής καί παραδόξου, μίξεώς τε, καί κράσεως! παρθενία τόκον, ήνωσε τεχθείς ο θεάνθρωπος, ταίς σκυθρωπαίς δέ ημέραις, τήν ευφρόσυνον, τόν οικείον τιμών, Αθλητήν εγκατέμιξεν.

Ίδε πώς Χριστόν εφίλει, ο Χριστώ στρατευόμενος, τούς εχθρούς γάρ τούτου, ζήλω καί πυρί κατηνάλωσε, καί εαυτόν τελευταίον καλλιέργημα, καί δεκτόν αυτώ θύμα, προθύμως απέδωκε.

Νικηφόρος εκ τών άθλων, ο Γεννάδας ανέλυσε, παρρησία λόγων, καί υπεροψία κολάσεων, τούς θεατάς καταπλήξας, καί γενόμενος, πάση κτίσει καινόν, καί παράδοξον θέατρον.

Οστούν μέν ου συνετρίβη, τού Θεού καί Δεσπότου μου, ώ μακροθυμίας! καί μετά τήν νέκρωσιν πάσχοντος, τόν δέ αυτού Στρατιώτην πύρ δεξάμενον, καί τροχός ηυλαβήθη, θανόντος προσάψασθαι.

Θεοτοκίον

Συνθανόντες τώ Δεσπότη, τής ζωής οι θεράποντες, καί συναναστάντες, ζώσι παρ' αυτώ νύν αιώνια, καί τώ Υιώ τήν Μητέρα συνδοξάζουσιν, ευλογούντες Πατέρα, Υιόν, Πνεύμα άγιον.

Άλλος

Χριστός μου δύναμις

Βουλήν βουλεύεται, ο ασεβέστατος, καί σκοπείται, ως όντως εστί φρικτή, έγνω γάρ ο δείλαιος, διά βρωμάτων μιαρών, τόν λαόν καταμολύνειν Χριστού.

Εις έργον ήνεγκε, βουλήν τήν άθεσμον, συσταλήναι προστάξας τών καθαρών, εδεσμάτων ένθεσιν, καί προτεθήναι ά αυτός, κατεμόλυνε τοίς αίμασι.

Γέγονεν έκπυστον, καί διαβόητον, τό ανόμημα πάσι Χριστιανοίς, όθεν ως επέγνωσε, καί συνδρομή πάντων ομού, εις Ναόν Κυρίου άγιον.

Θεοτοκίον

Τήν σέ Κυήσασαν, τόν προαιώνιον, εκ Πατρός γεννηθέντα νύν οι πιστοί, πρέσβιν προβαλλόμεθα, ταύτης δεήσεσι καμφθείς, ευμενής γενού τοίς δούλοις σου.

Καταβασία

Ο καθήμενος εν δόξη, επί θρόνου θεότητος, έν νεφέλη κούφη, ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος, τή ακηράτω παλάμη, καί διέσωσε, τούς κραυγάζοντας. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.

Ωδή ε'

Εξέστη τά σύμπαντα

Ανοίγεται σήμερον, τά πρόθυρα τής χάριτος, καί η καταπαύσιμος νύν αύτη, προεικονίζει τήν αναστάσιμον, ούτω λαμπροφόρος τήν λαμπράν, Δέσποιναν γεραίρουσα, καί τόν ένδοξον Μάρτυρα.

Δωρείται φερώνυμον, δώρον Θεός Θεόδωρον τοίς ηγαπηκόσι τού φανέντος, ηγαπημένου τήν επιφάνειαν, παραδόξων έργων ποιητήν θείων τε δυνάμεων, αυτουργόν εργασάμενον.

Ουδέν πρός τόν Μάρτυρα, τά τόξα καί τά βέλη σου, εχθρέ τής ανθρώπων σωτηρίας, καί τεθνηκώς γάρ, ζή καί εγρήγορε, καί τοίς κακουργήμασι τοίς σοίς, αντικαθιστάμενος, σώζει πάντα ορθόδοξον.

Θεοτοκίον

Ξενίζον ήν πρότερον, τό θαύμα τής θεόπαιδος, ταίς τών Αθλητών δέ μαρτυρίαις, είληφε πίστιν, τήν αναμφίβολον, καί τό πιστευόμενον αεί, μένει θαυμιαζόμενον, καί πιστώς προσκυνούμενον.

Άλλος

Τώ θείω φέγγει σου Αγαθέ

Ο τότε τοίνυν Αρχιερεύς όλος θαμβηθείς τού ασεβούς, ως έγνω τό διαβούλιον, ύμνοις εν παννύχοις Θεόν ικέτευε, μή παριδείν εις τέλος, λαόν τόν κλήρον αυτού.

Αλλ' ο ταχύς όντως βοηθός, τών εν αληθεία καί θερμή, προσκαλουμένων δεήσει αυτόν, ου παρείδεν όλως, αλλά ταχίστην αυτοίς εργάζεται τήν λύσιν τού εγχειρήματος.

Εκ τών υψίστων ο βοηθός, πέμπεται ως τάχιστα πρός γήν, ο αθλοφόρος Θεόδωρος, καί τώ Αρχιποίμενι εποπτάνεται, τήν λύσιν εκδιδάσκων, τής παρανόμου βουλής.

Θεοτοκίον

Ουδείς προστρέχων επί τήν σήν, Δέσποινα αντίληψιν θερμώς, καταισχυνθήσεται πώποτε, αλλ' αιτείται χάριν, καί δώρον δέχεται, πρός τό συμφέρον θάττον, τής εξαιτήσεως.

Καταβασία

Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, σύ γάρ απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα, τόν επί πάντων Θεόν, καί τέτοκας άχρονον Υιόν, πάσι τοίς υμνούσί σε, σωτηρίαν βραβεύουσα.

Ωδή ς'

Τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον

Νηστεύειν Σώτερ ου δύνανται, οι φίλοι καί υιοί τού νυμφώνός σου, σέ τόν Νυμφίον γάρ, σύν τή Μητρί καί τώ φίλω σου, ξενίζουσι παρόντα, καί θεραπεύουσιν.

Απέστη Θεού τού σώζοντος, απέστη καί φρενών ο δυσώνυμος, καί πρός απόνοιαν, κατεξανέστη τής πίστεως, αλλ' αντί ταύτης εύρε, τόν μεγαλώνυμον.

Παθών κατέστη σοφώτερος, καί δράσας ο γενναίος θερμότερος, τήν πρός τυράννους γάρ, πάλην καί νίκην καλώς ασκηθείς, ουδέ θανών απέστη, τού κατορθώματος.

Θεοτοκίον

Ρυσθέντες σήμερον Δέσποινα, κινδύνου ψυχοφθόρου τώ θαύματι, τού Αθλοφόρου σου, κατά τήν σήν θείαν πρόνοιαν, τήν χάριν αμφοτέροις, αντιτιθέαμεν.

Άλλος

Τού βίου τήν θάλασσαν

Τόν ξένον θαμβούμενος, τής οράσεως τής σής, Αρχιερεύς αντέφησε. Σύ τίς εί Κύριε, ο λαλών εμοί; γνώρισον καί δίδαξον, πώς ευρήσωμεν θάττον τήν βοήθειαν.

Θεόδωρος έφησεν. Εγώ πέφυκα σαφώς, ο αθλητής καί άκουσον. Σίτον εψήσας, μέρισον τοίς λαοίς, καί ούτω σωθήσεσθε, κεχραμένων βρωμάτων τού αλάστορος.

Ως μέγα τό θαύμά σου, καί παράδοξος η σή, αντίληψις Θεόδωρε! διό θαρρούντες πάντες ειλικρινώς, πρός σέ καταφεύγομεν, καί δεόμεθα. Σώσον τούς οικέτας σου.

Θεοτοκίον

Φωτός οικητήριον, καί δοχείον καθαρόν, τού Λόγου εχρημάτισας, Πατρός τή ευδοκία, καί τή εν σοί, επισκέψει Πνεύματος, τού αγίου, διό με φωταγώγησον.

Καταβασία

Τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον, τελούντες εορτήν οι θεόφρονες, τής Θεομήτορος, δεύτε τάς χείρας κροτήσωμεν, τόν εξ αυτής τεχθέντα, Θεόν δοξάζοντες.

Κοντάκιον Αυτόμελον

Ήχος πλ. δ'

Πίστιν Χριστού ωσεί θώρακα, ένδον λαβών εν καρδία σου, τάς εναντίας δυνάμεις κατεπάτησας Πολύαθλε, καί στέφει ουρανίω εστέφθης αιωνίως, ως αήττητος.

Ο Οίκος

Τόν εν θρόνω φωτός εποχούμενον, ευχαρίστως εν πίστει υμνούμέν σε, ότι δώρημα θείον δεδώρησαι, τόν γενναίον τοίς άθλοις Θεόδωρον, τόν εν τώ βίω τρισμακάριστον, ως υπέρμαχον όντα τής αληθείας, ευσεβεί λογισμώ κεκτημένος Χριστόν, ανεδείχθη κραταιός νικητής κατά τού δολερού, ως αήττητος.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Σαββάτω τής πρώτης Εβδομάδος τών Νηστειών, τό διά τών Κολλύβων παράδοξον θαύμα τού αγίου καί ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τού Τήρωνος εορτάζομεν.

Στίχοι

· Τροφή κολλύβων, εστιά Τήρων πόλιν,

· Τροφήν τιθείς άπρακτον, ηλιγισμένην.

Ταίς αυτού πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον, καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Ουκ ελάτρευσαν

Νόμον έφησας μή κείσθαι τοίς δικαίοις σου, δίκαιε Δέσποτα, όθεν η Μήτηρ η σή, καί ο πολυθαύμαστος ούτος θεράπων σου, τή φαιδρότητι, τής μνήμης τούτων σήμερον, νόμους λύουσι νηστείας.

Ως ηδίστη καί μεγάλη καί χαρμόσυνος, η νύν πανήγυρις, ήν ο Μαρτύρων ημίν, κάλλιστος καί μέγιστος, νύν εσχεδίασεν, ενί θαύματι, εξ ακαθάρτων άχραντον, τού Χριστού λαόν τελέσας.

Τόν πρός δράκοντας δεινούς αντιταξάμμμιενον, καί κατισχύσαντα, τόν ψυχοφθόρον τε νύν, καί τόν λυμαινόμενον, έμψυχα σώματα, αναδήσωμεν, επινικίοις άσμασι, καί στεφάνων εγκωμίοις.

Θεοτοκίον

Ο Γενάρχης μέν προγνούς τήν ψυχολέτειραν, βρώσιν ουκ έφυγεν, ο σός δέ πιστός λαός, παρά τού σού μάρτυρος, προδιδαχθείς καί φυγών, τήν ολέθριον, τροφήν σύν τούτω Δέσποινα, τά σωτήριά σοι θύει.

Άλλος

Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον

Δροσοβόλος αθυμίας καί φλογώσεως, νεφέλη ώφθης Ένδοξε, καί διέσωσας, εκ καμίνου τής τυραννικής, κραυγάζοντας πάντας τούς πιστούς. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Βασιλεύ παρανομώτατε αισχύνθητι, καί εμφραγείη στόμα τό σόν, τό μελετήσαν, καθ' ημών παράνομον βουλήν, κατέλυσε γάρ σου τήν ισχύν, ο βασιλεύων Βασιλεύς, καί πάντων Κύριος.

Ιουλιανέ ανόητε, καρδία σου όλη κακίας πέπλησται, φαρμακούται δέ, παρά τού σοφού ημών Θεού, σχεθείσα δολίως καθ' ημών, τών εκβοώντων πρός αυτόν, τήν χάριν νέμει σαφώς.

Θεοτοκίον

Υπέρ λόγον σου η σύλληψις γεγένηται, καί υπέρ νούν ο τόκος σου, Παναμώμητε. Θεόν γάρ εγέννησας σαρκί, τόν σώσαντα πάντας εκ φθοράς, ευλογημένη διό νύν, Θεοτόκε σέ δοξάζομεν.

Καταβασία

Ουκ ελάτρευσαν τή κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν κτίσαντα, αλλά πυρός απειλήν, ανδρείως πατήσαντες, έχαιρον ψάλλοντες. Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός, ευλογητός εί.

Ωδή η'

Λυτρωτά τού παντός

Η χαράς τή γεννήσει πληρώσασα, τά ουράνια καί τά επίγεια, τή τού καιρού στυγνότητι, χάριν εύκαιρον νέμει, τώ στεφανίτη, συγκροτούσα λαμπρώς τά εόρτια.

Σαββατίσωμεν άνθρωποι σήμερον, εκ τών κόπων τών χθές καταπαύοντες, διά τόν ευλογήσαντα, τήν παρούσαν ημέραν, τή καταπαύσει, καί τή νύν πανηγύρει τού Μάρτυρος.

Αληθώς τούτο πρώτον εν Σάββασι, καί Σαββάτων άν λέγοιτο Σάββατον, μαρτυρικής τε χάριτος, καί δυνάμεως θείας εμπεπλησμένον, σωτηρίας μεγίστης ανάκλησις.

Βασιλέως Θεού αγνοίς βρώμασι, βασιλείας αθέσμου μιάσματα, ο καθαρός κατήργησε, παραδόξω τε τρόπω, θαυματουργίας, τήν αγίαν εβδόμην ηγίασε.

Θεοτοκίον

Βεβαιοί τό σόν Κόρη μυστήριον, τών Μαρτύρων ο πρόθυμος θάνατος, ως γάρ Θεώ πιστεύσαντες, τώ τεχθέντι, κάν πάθος, εκών υπέστη, εαυτούς οι γενναίοι κατέθυσαν.

Άλλος

Εκ φλογός τοίς Οσίοις

Εκ φλογός ως ερρύσθης Μάρτυς Θεόδωρε, θεϊκή δυναστεία, ούτω καί νύν ημάς έσωσας αυτός, επιστασία θεία σου, τής τού Παρανόμου, βουλής κακομηχάνου.

Τό εσπέρας ηυλίσθη κλαυθμός τοίς δούλοις σου, πονηράς εξ ενέδρας τού αποστάτου ημών, άλλ εις τό πρωϊ αγαλλίασις έλαμψε, Μάρτυς καρτερόφρον, θερμή σου βοηθεία.

Λυτρωτήν σε ευρόντες οι εν κινδύνοις ημείς, εμπεσόντες, καί ρύστην τής τού εχθρού μηχανής, Μάρτυς τού Χριστού, αθλοφόρε Θεόδωρε, σέ δοξολογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Απορεί νούς ανθρώπων τής σής λοχείας Αγνή, τό μυστήριον φράσαι, καί διά τούτό σε, πίστει ευσεβώς, ως Θεοτόκον σέβομεν, καί δοξολογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Καταβασία

Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμμμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Ο τόκος σου άφθορος εδείχθη

Συντρέχει τά πλήθη πανταχόθεν, επί τήν σκηνήν τού μαρτυρίου, καί τήν ένοικον χάριν, τού προλάμποντος, εν δόξη πάντων Μαρτύρων, σύν τή Δεσποίνη τών απάντων μεγαλύνομεν.

Ανδρίζου Χριστού η Εκκλησία, καί κράτει τών μάτην πολεμούντων, τού Χριστού γάρ οι φίλοι, καί παρόντες σού προκήδονται, καί απόντες, ως ο Γενναίος, ώ τελείς τά χαριστήρια.

Τόν δόξαντα πάλαι τεθνηκέναι, τά πράγματα ζήν καί μετά τέλος, καί τής πίστεως πάλιν, προστατείν μετά τού ίσου, δείκνυσι ζήλου, όν οι πλουτούντες, ευεργέτην μεγαλύνομεν.

Θεοτοκίον

Ως θείαν σφραγίδά σε τοίς ύμνοις, τήν εσφραγισμένην Θεού βίβλον, επιτίθημι φέρων, καί συνάγω τούς επαίνους εις σέ Παρθένε, ούτω δοξάζων, επί πλέον τόν σόν Μάρτυρα.

Άλλος

Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον

Καλώς εδείχθης πρόμαχος Ένδοξε, καί κραταιά αντίληψις ημίν τοίς τιμώσί σου, τήν σεπτήν καί αοίδιμον μνήμην νύν, καί τών σών αθλημάτων τά κατορθώματα, καί τήν γενομένην εις ημάς, θείαν αντίληψιν.

Τό σόν παμμάκαρ θαύμα Θεόδωρε, τό τελεσθέν αγίαις επομβρίαις εξάδεται, εις τόν σύμπαντα Κόσμον μακάριε, όθεν καί ετησίως συναθροιζόμενοι, δόξαν αναπέμπομεν Χριστώ, τώ σέ δοξάσαντι.

Ορών τόν πόθον τών ευφημούντων σε, Μάρτυς Χριστού, τήν χάριν αντιδώρησαι μείζονα, καί τήν πίστιν ειδώς όση πέφυκεν, ένδοξε μή ελλίπης, πρέσβυς θερμότατος, μάρτυς καί μεσίτης, πρός Θεόν ημών δεικνύμενος.

Θεοτοκίον

Υμνείν Παρθένε σέ ου παυόμεθα, τήν βοηθόν, τήν σκέπην, τήν ταχείαν αντίληψιν, τήν προστάτιν ημών, ακαταίσχυντον, τήρησον σούς ικέτας, πάσης κακώσεως, πάσης μηχανής τού πονηρού, εκλυτρουμένη αεί.

Καταβασία

Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι, λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δέ, αϋλων Νόων φύσις γεραίρουσα, τήν Ιεράν πανήγυριν, τής Θεομήτορος, καί βοάτω, Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε.

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς

Στεφανηφόρος Άγιε, παρεστώς σύν Αγγέλοις, τώ τού Χριστού νύν Βήματι, καί φωτός τού εκείθεν, πληρούμενος Αθλοφόρε, τήν ειρήνην τώ Κόσμω, αδιαλείπτως πρέσβευε, καί ημίν σωτηρίαν τοίς ευσεβώς, τήν φωσφόρον μνήμην σου εκτελούσι, Θεόδωρε πανόλβιε, Μάρτυς ηγλαϊσμένε.

Θεοτοκίον

Εν τή γαστρί σου Κύριος, απολλύμενον Κόσμον, φθοράς ανακαλέσασθαι, βουληθείς ώσπερ οίδεν, εσκήνωσε Θεοτόκε. Σωτηρίαν ούν πάντες, ευρόντες εκβοώμέν σοι. Χαίρε τό τού Αγγέλου, πανευκλεές, γυναιξίν εν πάσαις ευλογημένη, καί γάρ χαράν εκύησας, πάση τή οικουμένη.

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Ήχος α' Τών ουρανίων ταγμάτων

Τόν αριστέα τής άνω, στρατολογίας πιστοί, ως καρτερόν οπλίτην, τής ημών ευσεβείας, συμφώνως συνελθόντες, ωδαίς μυστικαίς, ευφημήσωμεν λέγοντες. Αξιοθαύμαστε Μάρτυς τού Ιησού, εύχου υπέρ τών τιμώντων σε.

Τή φερωνύμω σου κλήσει, δώρον Θεού αληθώς, τοίς θλιβομένοις πάσι, θυμηδία εδόθης, Θεόδωρε τρισμάκαρ, πάς γάρ τώ σώ, προσπελάζων Ναώ αληθώς, μετ' ευφροσύνης λαμβάνων τάς αμοιβάς, τών θαυμάτων σου γεραίρει Χριστόν.

Τής ευσεβείας τόν πλούτον, καί τήν λαμπρότητα, αθλητικοίς καμάτοις, σεαυτώ θησαυρίσας, πάσαν τήν ισχύν σου, δώρον δεκτόν, τώ Θεώ προσενήνοχας, αναπληρών εν τοίς άθλοις μετά σπουδής, Θεοδώρητόν σου πρόσκλησιν.

Τή παμφαεί πανηγύρει, τού θείου Μάρτυρος, ευωχηθώμεν πάντες, καί πιστώς ευφρανθώμεν, φιλέορτοι τιμώντες, φαιδράν εορτήν, τής αυτού τελειώσεως, ασματικώς ανυμνούντες τόν Ιησούν, τόν δοξάσαντα τήν μνήμην αυτού.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Αγιωσύνης δωρεά, καί πλούτος θείας ζωής, πεφανέρωσαι τώ Κόσμω Θεόδωρε. Χριστός γάρ σου σοφέ, τήν μνήμην εδόξασεν, εν ή συμφώνως οι πιστοί, γεγηθότες υμνούμεν, τούς αγώνας τών πόνων σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής, σέ ικετεύομεν, Πρέσβευε Δέσποινα, μετά τού Αθλοφόρου, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι, τάς ψυχάς ημών.

Απόστιχα

Ήχος γ'

Χορεύουσι στίφη Μαρτύρων χαρμονικώς, νύν εν τώ τεμένει σου, αθλοφόρε Θεόδωρε, καί Αγγέλων τά τάγματα, τούς άθλους κροτούσι τής καρτερίας σου. καί αυτός ο στεφοδότης Χριστός πάρεστι, πλουτοποιά χαρίσματα, τοίς υμνωδοίς δεξιά παρεχόμενος. όν ποθήσας εζήτεις, καί ευρών ωμίλησας, όνπερ επόθησας, Όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Η καθαρά καί πανάμωμος Νηστεία, επιδημήσασα νύν πρός ημάς, μαρτυρικών θαυμάτων, τελετήν συνεισήγαγε, διά γάρ νηστείας, τών ψυχικών μολυσμών, καί ρύπων εκκαθαιρόμεθα, καί διά τών μαρτυρικών σημείων καί άθλων, γενναίως κατά τών παθών ανδριζόμεθα. Όθεν καί τής ιεράς εγκρατείας τή χάριτι φωτιζόμενοι, καί ταίς θαυματουργίαις, Θεοδώρου τού Μάρτυρος, τή πρός Χριστόν στηριζόμεθα πίστει, αιτούμενοι αυτόν, σωτηρίαν βραβεύσαι ταίς ψυχαίς ημών.

Τή μαρτυρική σου πρός Θεόν παρρησία Θεόδωρε, τό τού αποστάτου, κατά τής Χριστού πίστεως μηχάνημα, μάταιον απετέλεσας, υπέρμαχος, τώ ευσεβούντι χρηματίσας λαώ, δι' επιστασίας φρικτής, τών μεμολυσμένων βρωμάτων, θυσίαις ειδωλικαίς, αυτούς λυτρωσάμενος, όθεν σε καί ως ειδώλων καθαιρέτην, καί ως τής ποίμμμνης Χριστού σωτήρα καί φύλακα, καί προστάτην ημών ευεπήκοον, τιμώντες, δεόμεθα εν άσμασιν, ιλασμόν καί φωτισμόν, διά σού δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Αθλητικήν ανδρείαν, ευσεβώς καθοπλισθείς Αθλοφόρε Χριστού, καί λογικήν λατρείαν, μυστικώς υπερμαχών τή δυνάμει αυτού, τών ειδώλων τό ασεβές, καί τών τυράννων τό απηνές, ασθενές απέδειξας, καταφρονών τών βασάνων, καί τού προσκαίρου πυρός, αλλ' ώ θείων δωρεών, καί πράγμα καί όνομα, τή πρεσβεία σου σώζε, τούς εκτελούντας τήν μνήμην σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Δέσποι να πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τών δούλων σου, καί λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης καί θλίψεως.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Τά Τυπικά, καί εν τοίς Μακαρισι μοίς, Ωδη γ' καί ς' εκ τού Κανόνος τού Αγίου.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Ευφρανθήσεται δίκαιος εν Κυρίω.

Στίχ. Εισάκουσον, ο Θεός, τής φωνής μου.

Πρός Εβραίους Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 1-12)

Πολυμερώς καί πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοίς, πατράσιν εν τοίς Προφήταις, επ εσχάτων τών ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν Υιώ, όν έθηκε κληρονόμον πάντων, δι' ού καί τούς αιώνας εποίησεν, ος, ών απαύγασμα τής δόξης, καί χαρακτήρ τής υποστάσεως αυτού, φέρων τε τά πάντα τώ ρήματι τής δυνάμεως αυτού, δι' εαυτού καθαρισμόν ποιησάμενος τών αμαρτιών ημών, εκάθισεν εν δεξιά τής μεγαλωσύνης εν υψηλοίς, τοσούτω κρείττων γενόμενος τών Αγγέλων, όσω διαφορώτερον παρ' αυτούς κεκληρονόμηκεν όνομα, Τίνι γάρ είπέ ποτε τών Αγγέλων, Υιός μου εί σύ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε; Καί πάλιν. Εγώ έσομαι αυτώ εις Πατέρα, καί αυτός έσται μοι εις Υιόν; Όταν δέ πάλιν εισαγάγη τόν Πρωτότοκον εις τήν οικουμένην, λέγει. Καί προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες Άγγελοι Θεού. Καί πρός μέν τούς Αγγέλους λέγει, ο ποιών τούς Αγγέλους αυτού πνεύματα, καί τούς λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα. Πρός δέ τόν Υιόν. Ο θρόνος σου, ο Θεός, εις τόν αιώνα τού αιώνος, ράβδος ευθύτητος η ράβδος τής Βασιλείας σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην, καί εμίσησας ανομίαν, διά τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τούς μετόχους σου. Καί, Σύ καταρχάς, Κύριε, τήν γήν εθεμελίωσας, καί έργα τών χειρών σου εισίν οι ουρανοί, αυτοί απολούνται, σύ δέ διαμένεις, καί πάντες, ως ιμάτιον, παλαιωθήσονται, καί ωσεί περιβόλαιον ελίξεις αυτούς, καί αλλαγήσονται, σύ δέ ο αυτός εί, καί τά έτη σου ουκ εκλείψουσιν.

Έτερος τού Αγίου

Πρός Τιμόθεον Β' Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Β', 1-10)

Τέκνον Τιμόθεε, ενδυναμού εν τή χάριτι τή εν Χριστώ Ιησού, καί ά ήκουσας παρ' εμού διά πολλών μαρτύρων, ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται καί ετέρους διδάξαι. Σύ ούν κακοπάθησον, ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού. Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται ταίς τού βίου πραγματείαις, ίνα τώ στρατολογήσαντι αρέση. Εάν δέ καί αθλή τις, ου στεφανούται, εάν μή νομίμως αθλήση. Τόν κοπιώντα γεωργόν δεί πρώτον τών καρπών μεταλαμβάνειν. Νόει ά λέγω, δώ η γάρ σοι ο Κύριος σύνεσιν εν πάσι. Μνημόνευε Ιησούν Χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών, εκ σπέρματος Δαυϊδ, κατά τό ευαγγέλιόν μου, εν ώ κακοπαθώ μέχρι δεσμών, ως κακούργος, αλλ' ο λόγος τού Θεού ου δέδεται. Διά τούτο πάντα υπομένω διά τούς εκλεκτούς, ίνα καί αυτοί σωτηρίας τύχωσι, τής εν Χριστώ, Ιησού, μετά δόξης αιωνίου.

Αλληλούϊα Ήχος δ'

Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει καί ωσεί κέδρος η εν τώ Λιβάνω πληθυνθήσεται.

Κοινωνικόν

Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται Δίκαιος. Αλληλούια.