ΤΗ ΠΕMΠΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά

Ήχος β' Τόν φωτισμόν ημών

Τόν σκοτισθέντα με, ταίς απάταις τού πολεμήτορος, Χριστέ μου φώτισον, ο σκοτίσας Σταυρώ κρεμάμενος, Ήλιον ποτέ, καί λάμψας τοίς πιστοίς φώς αληθινόν, αφέσεως σαφώς, όπως πορευόμενος εν τώ φωτί τών προσταγμάτων σου, φθάσω καθαρώς, τής Αναστάσεως τής σής, τήν αυγήν τήν σωτήριον.

Καθάπερ άμπελος, επί ξύλου Σωτήρ κρεμάμενος, οίνον επότισας αφθαρσίας, Χριστέ τά πέρατα, όθεν εκβοώ. Τή μέθη με δεινώς τών αμαρτιών, σκοτούμενον αεί, γλεύκος κατανύξεως, αληθινής ποτίσας, νηστεύειν με εξ ηδονών, νύν ενδυνάμωσον Σωτήρ, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Έτερον προσόμοιον Τού κυρίου Θεοδώρου

Ώ τού μεγίστου μυστηρίου!

Ώ τού Σταυρού σου τή δυνάμει! ούτος εξήνθησε τή Εκκλησία τήν εγκράτειαν, τήν εν Εδέμ ποτέ Αδάμ ακρασίαν, πρόρριζον εκτίλασαν, θάνατον μέν εκείνη, επεισήγαγε τοίς βροτοίς, αλλ' ούτος αφθάρτως εκβλύζει, τήν αθανασίαν τώ Κόσμω, ως εκ πηγής άλλης τής τού Παραδείσου, τή κατακενώσει, τού σού ζωηρρύτου Αίματος, ομού τε καί ύδατος, όθεν τά πάντα εζωοποιήθη. Δι' ού ημίν νηστείας τήν τρυφήν, γλύκανον ο Θεός Ισραήλ, ο έχων τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ιε'

Ευλογήσω τόν Κύριον, τόν συνετίσαντά με.

Στίχ. Φυλαξόν με Κύριε, ότι επί σοί ήλπισα.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Β', 4-19)

Αύτη η βίβλος γενέσεως ουρανού τε καί γής, ότε εγένετο ημέρα, ή εποίησεν ο Θεός τόν ουρανόν καί τήν γήν, καί πάν χλωρόν αγρού, πρό τού γενέσθαι επί τής γής, καί πάντα χόρτον αγρού, πρό τού ανατείλαι, ου γάρ έβρεξεν ο Θεός επί τήν γήν, καί άνθρωπος ουκ ήν εργάζεσθαι αυτήν. Πηγή δέ ανέβαινεν εκ τής γής, καί επότιζε πάν τό πρόσωπον τής γής. Καί έπλασεν ο Θεός τόν άνθρωπον, χούν λαβών από τής γής, καί ενεφύσησεν εις τό πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, καί εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν. Καί εφύτευσεν ο Θεός Παράδεισον εν Εδέμ, κατά ανατολάς, καί έθετο εκεί τόν άνθρωπον όν έπλασε. Καί εξανέτειλεν ο Θεός έτι εκ τής γής πάν ξύλον ωραίον εις όρασιν, καί καλόν εις βρώσιν, καί τό ξύλον τής ζωής, εν μέσω τού Παραδείσου, καί τό ειδέναι γνωστόν καλού καί πονηρού, ξύλον του Ποταμός δέ εξεπορεύετο εξ Εδέμ, ποτίζειν τόν Παράδεισον, εκείθεν αφορίζεται εις τέσσαρας αρχάς, όνομα τώ ενί, Φισών, ούτος ο κυκλών πάσαν τήν γήν Ευϊλάτ, εκεί ούν εστι τό χρυσίον. Τό δέ χρυσίον τής γής εκείνης, καλόν, καί εκεί εστιν ο άνθραξ, καί ο λίθος ο πράσινος. Καί όνομα τώ ποταμώ τώ δευτέρω, Γεών, ούτος ο κυκλών πάσαν τήν γήν Αιθιοπίας. Καί ο ποταμός ο τρίτος, Τίγρις, ούτος ο πορευόμενος κατέναντι Ασσυρίων, ο δέ ποταμός ο τέταρτος, Ευφράτης. Καί έλαβε Κύριος ο Θεός τόν άνθρωπον, όν έπλασε, καί έθετο αυτόν εν τώ Παραδείσω τής τρυφής, εργάζεσθαι αυτόν καί φυλάσσειν. Καί ενετείλατο Κύριος ο Θεός τώ Αδάμ, λέγων. Από παντός ξύλου, τού εν τώ Παραδείσω, βρώσει φαγή, από δέ τού ξύλου τού γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, ου φάγεσθε απ' αυτού, ή δ' άν ημέρα φάγητε απ' αυτού, θανάτω αποθανείσθε. Καί είπε Κύριος ο Θεός, ου καλόν είναι τόν άνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν κατ' αυτόν. Καί έπλασεν ο Θεός έτι εκ τής γής πάντα τά πετεινά τού ουρανού, καί τά θηρία τού αγρού, καί ήγαγεν αυτά πρός τόν Αδάμ, ιδείν τί καλέσει αυτά. Καί πάν, ό εάν εκάλεσεν αυτό Αδάμ ψυχήν ζώσαν, τούτο όνομα αυτών.

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ις'

Φύλαξόν με Κύριε, ως κόρην οφθαλμού.

Στίχ. Εισάκουσον, Κύριε, δικαιοσύνης μου.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Γ', 1-19)

Υιέ, εμών νόμων μή επιλανθάνου, τά δέ ρήματά μου τηρείτω σή καρδία, μήκος γάρ βίου, καί έτη ζωής, καί ειρήνην προσθήσουσί σοι. Ελεημοσύναι καί πίστεις μή εκλειπέτωσάν, σοι, άφαψαι δέ αυτάς επί σώ τραχήλω, γράψον αυτάς επι' πλακός καρδίας σου, καί ευρήσεις χάριν. Προνοού καλά ενώπιον Θεού, καί ανθρώπων. Ίσθι πεποιθώς επί Κύριον εν όλη καρδία, επί δέ σή σοφία μή επαίρου. Εν πάσαις ταίς οδοίς σου γνώριζε αυτήν, ίνα ορθοτομή τάς οδούς σου, ο δέ πούς σου μή προσκόψη. Μή ίσθι φρόνιμος παρά σεαυτώ, φοβού δέ τόν Κύριον, καί έκκλινον, από παντός κακού, τότε ίασις έσται τώ σώματί σου, καί επιμέλεια τοίς οστέοις σου. Τίμα τόν Κύριον από σών δικαίων πόνων, καί απάρχου αυτώ από σών καρπών δικαιοσύνης, ίνα πιμπλώνται τά ταμείά σου πλησμονής σίτου, οίνω δέ οι ληνοί σου εκβλύζωσιν. Υιέ, μή ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ' αυτού ελεγχόμενος. Όν γάρ αγαπά Κύριος, παιδεύει, μαστιγοί δέ πάντα υιόν, όν παραδέχεται. Μακάριος άνθρωπος, ός εύρε σοφίαν, καί θνητός ός είδε φρόνησιν. Κρείσσον γάρ αυτήν εμπορεύεσθαι, ή χρυσίου καί αργυρίου θησαυρούς. Τιμιωτέρα δέ εστι λίθων πολυτελών, ουκ αντιτασσεται αυτή ουδέν πονηρόν, εύγνωστός εστι πάσι τοίς αγαπώσιν αυτήν, πάν δέ τίμιον ουκ άξιον αυτής εστι. Μήκος γάρ βίου, καί έτη ζωής εν τή δεξιά αυτής, εν δέ τή αριστερά αυτής πλούτος καί δόξα, εκ τού στόματος αυτής εκπορεύεται δικαιοσύνη, νόμον δέ καί έλαιον επί γλώσσης φορεί. Αι οδοί αυτής, οδοί καλαί, καί πάσαι αι τρίβοι αυτής εν ειρήνη. Ξύλον ζωής εστι πάσι τοίς αντεχομένοις αυτής, καί τοίς επερειδομένοις επ αυτήν, ως επί Κύριον ασφαλής.

Απόστιχα

Ήχος δ'

Οι ποθούντες τού θείου Πάσχα μετασχείν, ουκ απ' Αιγύπτου, αλλ' εκ Σιών αρχομένου, τήν τής αμαρτίας ζύμην, εξάρωμεν τή μετανοία, περιζώσωμεν τάς οσφύας ημών, τή νεκρώσει τών ηδονών, καλλωπίσωμεν τούς πόδας, υποδήμασι κωλυτικοίς, εκ πάσης οδού πονηράς, και στηριχθώμεν, τή βακτηρία τής πίστεως, μή ζηλώσωμεν τούς εχθρούς, τού δεσποτικού Σταυρού, θεοποιούντες τήν γαστέρα, αλλ' ακολουθήσωμεν, τώ διά νηστείας ημίν, τήν κατά τού διαβόλου νίκην υποδείξαντι, Σωτήρι τών ψυχών ημών. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Ο ενδοξαζόμενος, εν ταίς μνείαις τών Μαρτύρων σου, Χριστέ ο Θεός, υπ' αυτών δυσωπούμενος, κατάπεμψον ημίν, τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Εν Σταυρώ ως εώρακε, καθηλούμενον Κύριε, η Αμνάς καί Μήτηρ σου, εξεπλήττετο.

Καί τί τό όραμα έλεγεν, Υιέ ποθεινότατε; ταύτά σοι ο απειθής, δήμος ανταποδίδωσιν, ο παράνομος, ο πολλών σου θαυμάτων απολαύσας! Αλλά δόξα τή αρρήτω, συγκαταβάσει σου Δέσποτα.

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ

Ελέησόν με ο Θεός, ελέησόν με

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ο Ειρμός

Βοηθός καί σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν, Θεός τού Πατρός μου, καί υψώσω αυτόν, ενδόξως γάρ δεδόξασται. (Δίς)

Ο Αμνός ο τού Θεού, ο αίρων πάντων τάς αμαρτίας, άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.

Σοί προσπίπτω Ιησού. Ημάρτηκά σοι ιλάσθητί μοι, άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνος Θεός, μετανοούντα δέξαι με.

Μή εισέλθης μετ' εμού, εν κρίσει φέρων μου τά πρακτέα, λόγους εκζητών, καί ευθύνων ορμάς, άλλ εν οικτιρμοίς σου, παρορών μου τά δεινά, σώσόν με Παντοδύναμε.

Μετανοίας ο καιρός, προσέρχομαί σοι τώ Πλαστουργώ μου, Άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.

Τήν ουσίαν τής ψυχής, καταναλώσας τή αμαρτία, έρημός ειμι αρετών ευσεβών, λιμώττων δέ κράζω. ο ελέους χορηγός, προφθάσας σύ με οίκτειρον.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Αποκύψασα Χριστού, τοίς θείοις νόμοις, τούτω προσήλθες, τάς τών ηδονών ακαθέκτους ορμάς, λιπούσα καί πάσαν, αρετήν πανευλαβώς, ως μίαν εκατώρθωσας.

Δόξα...

Υπερούσιε Τριάς, η εν Μονάδι προσκυνουμένη, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε η ελπίς, καί προστασία τών σέ υμνούντων, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως Δέσποινα αγνή, μετανοούντα δέξαι με.

Ωδή β'

Ο Ειρμός

Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι Θεός, ο μάννα επομβρήσας, καί τό ύδωρ εκ πέτρας, πηγάσας πάλαι εν ερήμω τώ λαώ μου, τή μόνη δεξιά, καί τή Ισχύϊ τή εμή. (Δίς)

Άνδρα απέκτεινα, φησίν, εις μώλωπα εμοί, καί νεανίσκον εις τραύμα, Λάμεχ θρηνών εβόα, σύ δέ ου τρέμεις ώ ψυχή μου, ρυπωθείσα, τήν σάρκα καί τόν νούν, κατασπιλώσασα.

Πύργον εσοφίσω, οικοδομήσαι, ώ ψυχή, καί οχύρωμα πήξαι, ταίς σαίς επιθυμίαις, ειμή συνέχεεν ο κτίστης τάς βουλάς σου, καί κατέαξεν εις γήν, τά μηχανήματά σου.

Ώ πώς εζήλωσα, Λάμεχ τόν πρώην φονευτήν, τήν ψυχήν ώσπερ άνδρα, τόν νούν ως νεανίσκον, ως αδελφόν δέ μου τό σώμα αποκτείνας, ως Κάϊν ο φονεύς, ταίς φιληδόνοις ορμαίς!

Έβρεξε Κύριος, παρά Κυρίου πύρ ποτέ, ανομίαν οργώσαν, πυρπολήσας Σοδόμων, σύ δέ τό πύρ εξέκαυσας τό τής γεέννης, εν ώ μέλλεις ψυχή, συγκατακαίεσθαι πικρώς.

Τέτρωμαι, πέπληγμαι, ιδού τά βέλη τού εχθρού, τά καταστίξαντά μου, τήν ψυχήν καί τό σώμα, ιδού τά τραύματα, τά έλκη, αι πηρώσεις, βοώσι τάς πληγάς, τών αυθαιρέτων μου παθών.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Ήπλωσας χείράς σου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, Μαρία εν αβύσσω, κακών βυθιζομένη, καί ως τώ Πέτρω φιλανθρώπως χείρα βοηθείας, εξέτεινε τήν σήν, επιστροφήν πάντως ζητών.

Δόξα...

Άναρχε άκτιστε, Τριάς αμέριστε Μονάς, μετανοούντά με δέξαι, ημαρτηκότα σώσον, σόν ειμι πλάσμα, μή παρίδης, αλλά φείσαι καί ρύσαι, τού πυρός τής καταδίκης με.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Άχραντε Δέσποινα, Θεογεννήτορ η ελπίς, τών εις σε προστρεχόντων, καί λιμήν τών εν ζάλη, τόν ελεήμονα καί Κτίστην καί Υιόν σου, ιλέωσαι καμοί, ταίς ικεσίαις ταίς σαίς.

Ωδή γ'

Ο Ειρμός

Στερέωσον Κύριε, επί τήν πέτραν τών εντολών σου, σαλευθείσαν τήν καρδίαν μου ότι μόνος Άγιος, υπάρχεις καί Κύριος. (Δίς)

Τή Άγαρ πάλαι ψυχή, τή Αιγυπτία παρωμοιώθης, δουλωθείσα τήν προαίρεσιν, καί τεκούσα, νέον Ισμαήλ, τήν αυθάδειαν.

Τήν Ιακώβ κλίμακα, έγνως ψυχή μου δεικνυομένην, από γής πρός τά ουράνια, τί μή έσχες, βάσιν ασφαλή, τήν ευσέβειαν;

Τόν Ιερέα Θεού, καί βασιλέα μεμονωμένον, τού Χριστού τό αφομοίωμα, τού εν κόσμω, βίου εν ανθρώποις μιμήθητι.

Επίστρεψον στέναξον, ψυχή αθλία πρίν ή τού βίου, πέρας λάβη η πανήγυρις, πρίν τήν θύραν κλείση, τού νυμφώνος ο Κύριος.

Μή γένη στήλη αλός, ψυχή στραφείσα εις τά οπίσω, τό υπόδειγμα φοβείτω σε, τών Σοδόμων, άνω εις Σηγώρ διασώθητι.

Τήν δέησιν Δέσποτα, τών σέ υμνούντων μή απορρίψης, αλλ' οικτείρησον φιλάνθρωπε, καί παράσχου, πίστει αιτουμένοις τήν άφεσιν.

Δόξα...

Μονάς απλή άκτιστε, άναρχε φύσις η εν Τριάδι, υμνουμένη υποστάσεων, ημάς σώσον, πίστει προσκυνούντας τό κράτος σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν εκ Πατρός άχρονον, Υιόν εν χρόνω Θεογεννήτορ, απειράνδρως απεκύησας, ξένον θαύμα! μείνασα Παρθένος θηλάζουσα.

Ωδή δ'

Ο Ειρμός

Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν έλευσίν σου Κύριε, καί εφοβήθη, ότι μέλλεις εκ Παρθένου τίκτεσθαι, καί ανθρώποις δείκνυσθαι, καί έλεγεν. Ακήκοα τήν ακοήν σου, καί εφοβήθην, δόξα τή δυνάμει σου Κύριε. (Δίς)

Ο χρόνος ο τής ζωής μου, ολίγος καί πλήρης πόνων καί πονηρίας, αλλ' εν μετανοία με παράλαβε, καί εν επιγνώσει ανακάλεσαι μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα του αλλοτρίου. Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.

Βασίλειον τήν αξίαν, διάδημα καί πορφύραν ημφιεσμένος, πολυκτήμων άνθρωπος καί δίκαιος, πλούτω επιβρίθων καί βοσκήμασιν, εξαίφνης τόν πλούτον, τήν δόξαν, τήν βασιλείαν, πτωχεύσας απεκείρατο.

Ει δίκαιος ήν εκείνος, καί άμεμπτος παρά πάντας, καί ουκ απέδρα, τά τού πλάνου ένεδρα καί σκάμματα, σύ φιλαμαρτήμων ούσα τάλαινα, ψυχή τί ποιήσεις, εάν τι τών αδοκήτων, συμβή επενεχθήναί σοι;

Υψήγορος νύν υπάρχω, θρασύς δέ καί τήν καρδίαν, εική καί μάτην, μή τώ Φαρισαίω συγκαταδικάσης με, μάλλον τού Τελώνου τήν ταπείνωσιν, παράσχου μοι μόνε οικτίρμον, δικαιοκρίτα, καί τούτω συναρίθμησον.

Εξήμαρτον ενυβρίσας, τό σκεύος τό τής σαρκός μου, οίδα οικτίρμον, αλλ' εν μετανοία με παράλαβε, καί έν επιγνώσει ανακάλεσαι, μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα τού αλλοτρίου. Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.

Αυτείδωλον εγενόμην, τοίς πάθεσι τήν ψυχήν μου καταμολύνας, αλλ' έν μετανοία με παράλαβε, καί εν επιγνώσει ανακάλεσαι, μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα τού αλλοτρίου. Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.

Ουκ ήκουσα τής φωνής σου, παρήκουσα τής γραφής σου τού Νομοθέτου, αλλ' εν μετανοία με παράλαβε, καί εν επι' γνώσει ανακάλεσαι, μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα τού αλλοτρίου, Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Μεγάλων ατοπημάτων, εις βάθος κατενεχθείσα, ου κατεσχέθης, αλλ' ανέδραμες λογισμώ κρείττονι, πρός τήν ακροτάτην διαπράξεως, σαφώς αρετήν παραδόξως, Αγγέλων φύσιν, Μαρία καταπλήξασα.

Δόξα...

Αμέριστον τή ουσία, ασύγχυτον τοίς προσώποις θεολογώ σε, τήν Τριαδικήν μίαν θεότητα, ως Ομοβασίλειον καί σύνθρονον, βοώ σοι τό Άσμα, τό μέγα, τό εν υψίστοις, τρισσώς υμνολογούμενον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Καί τίκτεις καί παρθενεύεις, καί μένεις δι' αμφοτέρων, φύσει Παρθένος, ο τεχθείς καινίζει νόμους φύσεως, η νηδύς δέ κύει μή λοχεύουσα, Θεός όπου θέλει, νικάται φύσεως τάξις, ποιεί γάρ όσα βούλεται.

Ωδή ε'

Ο Ειρμός

Εκ νυκτός ορθρίζοντα Φιλάνθρωπε, φώτισον δέομαι, καί οδήγησον καμέ, εν τοίς προστάγμασί σου, καί δίδαξόν με Σωτήρ, ποιείν τό θέλημά σου. (Δίς)

Τήν χαμαί συγκύπτουσαν μιμού ώ ψυχή, πρόσελθε, πρόσπεσον, τοίς ποσί τού Ιησού, ίνα σε ανορθώση, καί βηματίσεις ορθώς, τάς τρίβους τού Κυρίου.

Ει καί φρέαρ Δέσποτα υπάρχεις βαθύ, βλύσόν μοι νάματα, εξ αχράντων σου φλεβών, ίν' ως η Σαμαρείτις, μηκέτι πίνων διψώ, ζωής γάρ ρείθρα βρύεις.

Σιλωάμ γενέσθω μοι τά δάκρυά μου, Δέσποτα Κύριε, ίνα νίψωμαι καγώ, τάς κόρας τής καρδίας, καί ίδω σε νοερώς, τό φώς τό πρό αιώνων.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Ασυγκρίτω έρωτι πανόλβιε, ξύλον ποθήσασα, προσκυνήσαι τού Σταυρού, ηξίωσαι τού πόθου, αξίωσον ούν καμέ, τυχείν τής άνω δόξης.

Δόξα...

Σέ Τριάς δοξάζομεν τόν ενα Θεόν, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Πατήρ, ο Υιός, καί τό Πνεύμα, απλή ουσία Μονάς, αεί προσκυνουμένη.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εκ σού ημφιάσατο τό φύραμά μου, άφθορε άνανδρε, Μητροπάρθενε Θεός, ο κτίσας τούς αιώνας, καί ήνωσεν εαυτώ, τήν τών ανθρώπων φύσιν.

Ωδή ς'

Ο Ειρμός

Εβόησα, εν όλη καρδία μου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, καί επήκουσέ μου, εξ Άδου κατωτάτου, καί ανήγαγεν εκ φθοράς τήν ζωήν μου. (Δίς)

Εγώ ειμι, Σωτήρ ήν απώλεσας, πάλαι βασίλειον δραχμήν, αλλ' ανάψας λύχνον, τόν Πρόδρομόν σου Λόγε, αναζήτησον, καί ευρέ τήν σήν εικόνα.

Αντίστηθι, καί καταπολέμησον, ως Ιησούς τόν Αμαλήκ, τής σαρκός τά πάθη, καί τούς Γαβαωνίτας, τούς απατηλούς λογισμούς αεί νικώσα.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Ίνα παθών, φλογμόν κατασβέσης, δακρύων έβλυζες αεί, οχετούς Μαρία, ψυχήν πυρπολουμένην, ών τήν χάριν νέμοις, καμοί τώ σώ οικέτη.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Απάθειαν, εκτήσω ουράνιον, δι' ακροτάτης επί γής, πολιτείας, Μήτερ, διό τούς σέ υμνούντας, εκ παθών ρυσθήναι, πρεσβείαις σου δυσώπει.

Δόξα...

Τριάς ειμί, απλή αδιαίρετος, διαιρετή προσωπικώς, καί Μονάς υπάρχω, τή φύσει ηνωμένη. Ο Πατήρ φησι, καί Υιός καί θείον Πνεύμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η μήτρα σου, Θεόν ημίν έτεκε, μεμορφωμένον καθ' ημάς, αλλ' ως Κτίστην πάντων, δυσώπει Θεοτόκε, ίνα ταίς πρεσβείαις, ταίς σαίς δικαιωθώμεν.

Κοντάκιον Αυτόμελον

Ήχος πλ. β'

Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις; τό τέλος εγγίζει, καί μέλλεις θορυβείσθαι.

ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, καί τά πάντα πληρών.

Ωδή ζ'

Ο Ειρμός

Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν. Αλλά μή παραδώης ημάς εις τέλος, ο τών Πατέρων Θεός. (Δίς)

Εξέλιπον, αι ημέραι μου, ως ενύπνιον εγειρομένου, όθεν ως Εζεκίας δακρύω, επί κλίνης μου προσθήναί μοι χρόνους ζωής. Αλλά τίς Ησαϊας, παραστήσεταί μοι ψυχή, ει μή ο πάντων Θεός;

Προσπίπτω σοι, καί προσάγω σοι, ώσπερ δάκρυα τά ρήματά μου, ήμαρτον, ως ουχ ήμαρτε Πόρνη, καί ηνόμησα, ως άλλος ουδείς επί γής. Αλλ' οικτείρησον Δέσποτα τό ποίημά σου, καί ανακάλεσαί με.

Κατέχρωσα, τήν εικόνα σου, καί παρέφθειρα τήν εντολήν σου, όλον απημαυρώθη τό κάλλος, καί τοίς πάθεσιν εσβέσθη Σωτήρ η λαμπάς. αλλ' οικτείρας απόδος μοι, ως ψάλλει Δαυϊδ τήν αγαλλίασιν.

Επίστρεψον, μετανόησον, ανακάλυψον τά κεκρυμμένα, λέγε Θεώ τώ τά πάντα ειδότι.

Σύ γινώσκεις μου τά κρύφια μόνε Σωτήρ, καί αυτός με ελέησον, ως ψάλλει Δαυϊδ, κατά τό έλεός σου.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Βοήσασα, πρός τήν άχραντον, Θεομήτορα πρίν απεκρούσω, λύσσαν παθών βιαίων οχλούντων, καί κατήσχυνας, εχθρόν τόν πτερνίσαντα. Αλλά δός νύν βοήθειαν εκ θλίψεως, καμοί τώ δούλω σου.

Οσία τού Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Όν έστερξας, όν επόθησας, δι' όν έτηξας σάρκας Οσία, αίτησαι νύν Χριστόν υπέρ δούλων, όπως ίλεως γενόμενος πάσιν ημίν, ειρηναίαν κατάστασιν βραβεύσειε, τοίς σεβομένοις αυτόν.

Δόξα...

Τριάς απλή, αδιαίρετε, Ομοούσιε Μονάς αγία, φώτα καί φώς καί άγια τρία, καί εν άγιον υμνείται Θεός η Τριάς, αλλ' ανύμνησον, δόξασον ζωήν καί ζωάς, ψυχή τόν πάντων Θεόν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υμνούμέν σε, ευλογούμέν σε, προσκυνούμέν σε Θεογεννήτορ, ότι τής αχωρίστου Τριάδος, απεκύησας τόν ένα Υιόν καί Θεόν, καί αυτή προηνέωξας ημίν, τοίς εν γή τά επουράνια.

Ωδή η'

Ο Ειρμός

Όν Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτισις, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας. (Δίς)

Τό τών δακρύων, Σωτήρ αλάβαστρον, ως μύρον κατακενών, επί κεφαλής, κράζω σοι ως η Πόρνη, τόν έλεον ζητούσα, δέησιν προσάγω, καί άφεσιν αιτώ λαβείν με.

Ει καί μηδείς, ως εγώ σοι ήμαρτεν, αλλ, όμως δέξαι καμέ, εύσπλαγχνε Σωτήρ, φόβω μετανοούντα, καί πόθω κεκραγότα. Ήμαρτον σοι μόνω, ηνόμησα, ελέησόν με.

Φείσαι Σωτήρ, τού ιδίου πλάσματος, καί ζήτησον ως ποιμήν, τό απολωλός, πρόβατον πλανηθέντα, εξάρπασον τού λύκου, ποίησόν με θρέμμα, εν τή νομή τών σών προβάτων.

Όταν Κριτής, καθίσης ως εύσπλαγχνος, καί δείξης τήν φοβεράν, δόξαν σου Χριστέ, ώ ποίος φόβος τότε! καμίνου καιομένης, πάντων δειλιώντων, τό άστεκτον τού βήματός σου.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Η τού Φωτός, τού αδύτου Μήτέρ σε, φωτίσασα σκοτασμού, έλυσε παθών, όθεν εισδεδεγμένη, τού Πνεύματος τήν χάριν, φώτισον Μαρία, τούς σέ πιστώς ανευφημούντας.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Θαύμα καινόν, κατιδών εξίστατο, ο θείος όντως εν σοί, Μήτερ Ζωσιμάς, Άγγελον γάρ εώρα, εν σώματι καί θάμβους, όλος επληρούτο, Χριστόν υμνών εις τούς αιώνας.

Δόξα...

Άναρχε Πάτερ, Υιέ συνάναρχε, Παράκλητε αγαθέ, Πνεύμα τό ευθές, Λόγου Θεού Γεννήτορ, Πατρός ανάρχου Λόγε, Πνεύμα ζών καί κτίζον, Τριάς Μονάς ελέησόν με.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως εκ βαφής, αλουργίδος Άχραντε, η νοητή πορφυρίς, τού Εμμανουήλ, ένδον εν τή γαστρί σου, η σάρξ συνεξυφάνθη, όθεν Θεοτόκον, εν αληθεία σέ τιμώμεν.

Ωδή θ'

Ο Ειρμός

Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις, διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν. (Δίς)

Σπλαγχνίσθητι σώσόν με, Υιέ Δαυϊδ ελεησον, ο δαιμονώντας, λόγω Ιασάμενος, φωνήν δέ τήν εύσπλαγχνον, ως τώ Ληστή μοι φράσον. Αμήν σοι λέγω μετ' εμού, έση εν τώ Παραδείσω, όταν έλθω εν τή δόξη μου.

Ληστής κατηγόρει σοι, Ληστής εθεολόγει σοι, αμφότεροι γάρ, σταυρώ συνεκρέμαντο, αλλ' ω Πολυεύσπλαγχνε, ως τώ πιστώ Ληστή σου, τώ επιγνόντι σε Θεόν, καμοί άνοιξον τήν θύραν, τής ενδόξου βασιλείας σου.

Η κτίσις συνείχετο, σταυρούμενόν σε βλέπουσα, όρη καί πέτραι, φόβω διερρήγνυντο, καί γή συνεσείετο, καί Άδης εγυμνούτο, καί συνεσκότασε τό φώς, εν ημέρα καθορών σε, Iησού, προσηλωμένον σαρκί.

Αξίους μετανοίας, καρπούς μή απαιτήσης με, η γάρ Ισχύς μου, εν εμοί εξέλιπε, καρδίαν μοι δώρησαι, αεί συντετριμμένην, πτωχείαν δέ πνευματικήν, ίνα ταύτά σοι προσοίσω, ως δεκτήν θυσίαν μόνε Σωτήρ.

Κριτά μου καί γνώστά μου, ο μέλλων πάλιν έρχεσθαι, σύν τοίς Αγγέλοις, κρίναι Κόσμον άπαντα, ιλέω σου όμματι, τότε ιδών με φείσαι, καί οίκτειρόν με Ιησού, τόν υπέρ τήν πάσαν φύσιν, τών ανθρώπων αμαρτήσαντα.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Απάσας εξέστησας, τή ξένη πολιτεία σου, Αγγέλων τάξεις, βροτών τά συστήματα, αϋλως βιώσασα, καί φύσιν υπερβάσα, ανθ' ών ως άϋλος τοίς ποσίν, επιβαίνουσα Μαρία, Ιορδάνην διεπέρασας.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Τόν Κτίστην ιλέωσαι, υπέρ τών ευφημούντων σε, οσία Μήτερ, ρυσθήναι κακώσεων, καί θλίψεων τών κύκλω, συνεπιτιθεμένων, ίνα ρυσθέντες τών πειρασμών, μεγαλύνωμεν απαύστως, τόν δοξάσαντά σε Κύριον.

Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπερ ημών

Ανδρέα σεβάσμιε, καί Πάτερ τρισμακάριστε, Ποιμήν τής Κρήτης, μή παύση δεόμενος, υπέρ τών σέ υμνούντων, ίνα ρυσθώμεν πάσης, οργής καί θλίψεως καί φθοράς, καί πταισμάτων λυτρωθώμεν, οι τιμώντές σου τήν μνήμην αεί.

Δόξα...

Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν υπερυψώσωμεν, τό θείον Πνεύμα, πιστώς προσκυνήσωμεν, Τριάδα αχώριστον, Μονάδα κατ' ουσίαν, ως φώς καί φώτα καί ζωήν, καί ζωάς ζωοποιούσαν, καί φωτίζουσαν τά πέρατα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν Πόλιν σου φύλαττε, Θεογεννήτορ πάναγνε, εν σοί γάρ αύτη, πιστώς βασιλεύουσα, εν σοί καί κρατύνεται, καί διά σού νικώσα, τροπούται πάντα πειρασμόν, καί σκυλεύει πολεμίους καί διέπει τό υπήκοον.

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος β'

Ο ευσχήμων Iωσήφ

Ο τοίς Πάθεσι τοίς σοίς, πάσιν απάθειαν διδούς, τά πάθη τής σαρκός μου, νεκρώσας τώ Σταυρώ, τώ θείω, καταξίωσον, ιδείν καί τήν σεπτήν, Ανάστασίν σου Κύριε, ίνα λάβωμεν πλουσίως τό μέγα έλεος.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Τώ τιμίω Σταυρώ τού Υιού σου, φυλαττόμενοι Δέσποινα, αγνή Θεοτόκε, πάσαν προσβολήν τού πολεμήτορος, άπαντες ραδίως εκτρεπόμεθα, διό κατά χρέος σέ αεί μακαρίζομεν, ως Μητέρα τού Θεού, καί μόνην ελπίδα τών ψυχών ημών.

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος β'

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα

Τής αγνείας υπάρχων η πηγή, τή νηστεία συντήρησον ημάς Ελεήμον, βλέψον εις ημάς τούς σοί προσπίπτοντας, πρόσχες τή επάρσει τών χειρών ημών, ο τείνας τάς παλάμας σου, εν ξύλω σταυρούμενος, υπέρ πάντων γηγενών ο τών Ασωμάτων μόνος Κύριος.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Η Παρθένος καί Μήτηρ σου Χριστέ, επί ξύλου ορώσά σε νεκρόν ηπλωμένον, κλαίουσα πικρώς, Υιέ μου έλεγε, τί τό φοβερόν τούτο μυστήριον, ο πάσι δωρούμενος, ζωήν τήν αιώνιον, εκουσίως εν Σταυρώ, πώς θνήσκεις θάνατον, επονείδιστον;

Ωδή ε' Ήχος β'

Ο φωτισμός τών εν σκότει

Τήν εν εμοί, καθορών αμαρτίαν, ο δολιόφρων, σπεύδει καί συμπράττει τή αμαρτία, χαίρει γάρ όντως τή εμή απωλεία. Αλλά σύ μοι δίδου διόρθωσιν, Σώτερ εις εκείνου αναίρεσιν δέομαι.

Ο τάς αρχάς, θριαμβεύσας τού σκότους εν τώ Σταυρώ σου, τούτων εξελού με τής κακουργίας, τόν εμπεσόντα εις βυθόν αμαρτίας, καί εις βόθρον ατόπων πράξεων, σού δέ τώ ελέει, σωθήναι ελπίζοντα.

Ο νεκρωθείς, εν Σταυρώ ηπλωμένος, τήν νεκρωθείσαν, ζώωσον ψυχήν μου τή αμαρτία, καί τήν σεπτήν σου Εξανάστασιν φθάσαι, εν ειρήνη Χριστέ αξίωσον, πράττοντα τά σά, εμμελώς δικαιώματα.

Θεοτοκίον

Ο φωτισμός, τής εμής ασθενείας, η σωτηρία, τής αμαυρωθείσης, Αγνή ψυχής μου, σώσόν με σώσον, απολλύμενον Κόρη, καί χιτώνα τής αφθαρσίας με, ένδυσον φθαρέντα, δεινοίς πλημμελήμασι.

Ειρμός άλλος

Τής νυκτός διελθούσης

Σύ εν τόπω Κρανίου, σαρκί σταυρωθήναι, κατεδέξω μόνε Αθάνατε, τό ανθρώπινον γένος, απαθανατίζων, καί αναμορφούμενος Κύριε.

Τήν τού Πάθους σου ύβριν, η Κτίσις Ορώσα, όλη μετεβάλλετο, Κύριε, Ιουδαίων θρηνούσα, τήν μιαιφονίαν, αλλ' ηνέσχου σώσαι τά σύμπαντα.

Δόξα...

Ώ Τριάς παναγία, σύ ημών λατρεία, σύ καί προσφυγή καί κραταίωμα, τοίς εν φύσει μιά σε, ανυμνολογούσιν, ιλασμόν πταισμάτων κατάπεμψον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πολυώνυμε Κόρη, χαίροις Θεοτόκε, κιβωτέ καί στάμνε καί τράπεζα, φωτοφόρε λυχνία, πυρίμορφε βάτε, όρος τού Θεού τό κατάσκιον.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Κόσμω καί τοίς εν κόσμω, χαίρειν προσειπόντες, νύν ως τώ Χριστώ, συσταυρούμενοι, υπομείνωμεν ύβριν, χλεύην καί τά άλλα, ίνα σύν αυτώ δοξασθώμεν.

Ο Ειρμός

Τής νυκτός διελθούσης, ήγγικεν η ημέρα, καί τό φώς τώ κόσμω επέλαμψε, διά τούτο ύμνεί σε, τάγματα Αγγέλων, καί δοξολογούσί σε, Κύριε.

Ωδή η'

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Ο ταπεινώσας σεαυτόν, ανυψώθης εν Σταυρώ δι' ευσπλαγχνίαν, ανυψών τόν πεσόντα, βρώσει τού ξύλου ποτέ, διό σε μόνε υπεράγαθε, τόν δεδοξασμένον, υμνούμεν εις αιώνας.

Απροσεξίας νυσταγμώ, αμαρτίας τόν βαρύν υπέστην ύπνον, αλλά σύ ο υπνώσας, επί Σταυρού δι' εμέ, Χριστέ μου, έγειρον πτωθέντα με, μή με καταλάβη, η νύξ η τού θανάτου.

Εκτυφλωθείς ταίς ηδοναίς, περιφέρω τήν ψυχήν εσκοτισμένην, καί γελά καθορών με, ο δολιόφρων εχθρός, διό με φώτισον καί λύτρωσαι, τούτου τής κακίας, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Εν αμελεία τήν ζωήν, δαπανήσας νυσταγμώ τής αμαρτίας, τήν ψυχήν εβαρύνθην, τή ακοιμήτω δέ σου πρεσβεία, προστρέχω. Μή δώσης με, εις θάνατον Κόρη, πανάχραντε υπνώσαι.

Άλλος

Τόν εν τή βάτω Μωσεί

Ακάνθαις στεφανωθείς, καί στολήν εκ πορφύρας, ενδυσάμενος ώφθης, ωραιότατατος Χριστέ, τώ κάλλει υπέρ πάντας, τούς υιούς τών ανθρώπων, τή δόξη απαστράπτων.

Χολήν καί όξος πιών, δύω ρείθρα προχέεις, ζωης καί αφθαρσίας, εκ τής θείας Πλευράς σου, τοίς πίστει σε υμνούσι, καί δοξολογούσιν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Θεότης μία Τριάς, η αμέριστος φύσις, μεριστή δέ προσώποις, τό ανώλεθρον κράτος, Πάτερ Υιέ καί Πνεύμα, σέ ανυμνολογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεογεννήτορ Αγνή, η ουράνιος πύλη, η σωτηριος θύρα, πάντων τών Χριστιανών, τήν δέησιν προσδέχου, τών σέ μακαριζόντων, εις πάντας τούς αιώνας.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Σταυρέ τό σκήπτρον Χριστού, Εκκλησίας τό κέρας, Βασιλέων τό νίκος, φύλαξ τών Χριστιανών, αυτός εί φωτισμός μου, αυτός καί καυχημά μου, εις πάντας τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί Προσκυνούμεν...

Ο Ειρμός

Τόν εν τή βάτω Μωσεί, τής Παρθένου τό θαύμα, εν Σιναίω τώ όρει, προτυπώσαντα ποτέ, υμνείτε ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Η τόν πρό ηλίου

Τήν λελεπρωμένην, ψυχήν μου ταίς ατόποις ενθυμήσεσι, τώ ραντισμώ τού Αίματός σου κάθαρον, θείε Λόγε, καί κοινωνόν, τής δόξης σου μέ ποίησον, ο δι' εμέ τήν άδοξον, καθυπομείνας Χριστέ Σταύρωσιν.

Όλος κατεκάμφθην, τώ βάρει τών ατόπων Χριστέ πράξεων, καί σκυθρωπάζων κράζω σοι Φιλάνθρωπε. Τής ψυχής μου τούς ανιάτους, μώλωπας θεράπευσον, τώ σώ τιμίω Αίματι, ίνα υμνώ σου τήν θεότητα.

Βρώμα τήν κακίαν, καί πόμα τήν αμέλειαν ποιούμενος, ο κατά πάντα μένων αδιόρθωτος, τών βρωμάτων τή αποχή, ακαίρως επαγάλλομαι, ου γάρ τοιαύτην έφησε, νηστείαν έσεσθαι ο Κύριος.

Θεοτοκίον

Τήν τής αποτόμου, αρχαίας αναιρέτιν αποφάσεως, καί τής Προμήτορος τήν επανόρθωσιν, τήν τού γένους τής πρός Θεόν, αιτίαν οικειώσεως, τήν πρός τόν Κτίστην γέφυραν, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Ειρμός άλλος

Τήν αγνήν καί άχραντον

Ξυλω σταυρωθέντος σου, η Κτίσις εδονείτο, Θεός υπάρχων, πέπονθας σαρκικώς, διά σπλάγχνα οικτιρμών, ίνα σώσης ημάς.

Τού Σταυρού σου Κύριε, η δύναμις μεγάλη, καί γάρ τυπούντες τούτον εν αυτοίς ευθύς δαιμόνων τήν ισχύν, αποκρουόμεθα.

Δόξα...

Μονάς τρισυπόστατε, τριάς ενικωτάτη, κυριαρχία, φύσις ισοκλεής, Πάτερ Υιέ καί θείον Πνεύμα, σώσον πάντας ημάς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίροις ιλαστήριον, τού κόσμου Θεοτόκε, εν ώ προστρέχοντες, πάντες αμαρτωλοί, πρός Θεόν καταλλαγάς, αεί ευρίσκομεν.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τού Σταυρού σου Κύριε, τή θεία δυναστεία ενίσχυσόν με, άμωμον καί αγνόν, τόν καιρόν σοι τής νηστείας, προσενέγκασθαι.

Ο Ειρμός

Τήν αγνήν καί άχραντον, Μητέρα καί Παρθένον, ωδαίς ασμάτων, άπαντες οι πιστοί, ως Θεοτόκον μεγαλύνομεν.

Απόστιχα τών Αίνων

Ήχος πλ. δ'

Τό τής Νηστείας διάγγελμα, περιχαρώς υποδεξώμεθα, ει γάρ ταύτην ο Προπάτωρ διεφυλάξατο, τήν τής Εδέμ έκπτωσιν ουκ άν υπέστημεν, ωραίος ήν εις όρασιν, καί καλός εις βρώσιν, ο εμέ θανατώσας καρπός, μή συναρπασθώμεν τοίς βλεφάροις, μηδέ γλυκανθήτω ημών ο φάρυγξ, τοίς τιμωμένοις βρώμασι, μετά δέ τήν μετάληψιν ατιμαζομένοις, φύγωμεν τήν ακρασίαν, καί τοίς μετά κόρον πάθεσιν, ουχ υποβληθώμεν, ενσημανθώμεν τώ αίματι, τού υπέρ ημών αχθέντος εις θάνατον εκουσίως, καί ου μή θήγη ημών ο ολοθρευτής, καί φάγοιμεν Πάσχα, Χριστού τό Ιερώτατον, εις σωτηρίαν τών ψυχών ημών. (Δίς)

Mαρτυρικόν

Τί υμάς καλέσωμεν Άγιοι; Χερουβίμ; ότι υμίν επανεπαύσατο Χριστός. Σεραφίμ; ότι απαύστως εδοξάσατε αυτόν. Αγγέλους; τό γάρ σώμα απεστράφητε. Δυνάμεις; ενεργείτε εν τοίς θαύμασι. Πολλά υμών τά ονόματα, καί μείζονα τά χαρίσματα, πρεσβεύσατε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεoτοκίoν

Ώ τού παραδόξου θαύματος!

Ως έβλεψέ σε σταυρούμενον, εν τώ Κρανίω Σωτήρ, ηλλοιούτο η σύμπασα, Κτίσις καί συνείχετο, δονουμένη μή φέρουσα, η δέ Παρθένος, αγνή καί Μήτηρ σου, οδυρομένη, σοί ανεβόησεν. Οίμοι ώ τέκνον μου, Σώτέρ μου γλυκύτατε! τί τό καινόν, τούτο καί παράδοξον, καί ξένον θέαμα;

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τό τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος πλ. δ'

Τόν πολυαμάρτητον ημών βίον, καί τόν αμετανόητον τρόπον, οικτιρμοίς προκατάλαβε Κύριε, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, ζωής καί θανάτου δεσπόζοντα, σώσον ως φιλάνθρωπος.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ιζ'

Αγαπήσω σε, Κύριε, η ισχύς μου.

Στίχ. Ο Θεός μου, βοηθός μου, καί ελπιώ επαυτόν.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Γ', 1-14)

Ίδού, ο Δεσπότης Κύριος Σαβαώθ αφελεί από τής Ιουδαίας καί Ιερουσαλήμ, ισχύοντα καί ισχύουσαν, ισχύν άρτου καί ισχύν ύδατος, γίγαντα, καί ισχύοντα, καί άνθρωπον πολεμιστήν, καί δικαστήν, καί προφήτην, καί στοχαστήν, καί πρεσβύτερον, καί πεντηκόνταρχον, καί θαυμαστόν σύμβουλον, καί σοφόν αρχιτέκτονα, καί συνετόν ακροατήν. Καί επιστήσω νεανίσκους άρχοντας αυτών, καί εμπαίκται κυριεύσουσιν αυτών. Καί συμπεσείται ο λαός, άνθρωπος πρός άνθρωπον, καί άνθρωπος πρός τόν πλησίον αυτού, προσκόψει τό παιδάριον πρός τόν πρεσβύτην, καί ο άτιμος πρός τόν έντιμον. Ότι επιλήψεται άνθρωπος τού αδελφού αυτού, ή τού οικείου τού πατρός αυτού, λέγων. Ιμάτιον έχεις, αρχηγός ημών γενού, καί τό βρώμα τό εμόν υπό σέ έστω. Καί αποκριθείς εν τή ημέρα εκείνη, ερεί, ουκ έσομαί σου αρχηγός, ου γάρ εστιν εν τώ οίκω μου άρτος, ουδε ιμάτιον, ουκ έσομαι αρχηγός τού λαού τούτου, ότι ανείται Ιερουσαλήμ, καί Ιουδαία συμπέπτωκε, καί αι γλώσσαι αυτών, μετά ανομίας, τά πρός Κύριον απειθούσι, διότι εταπεινώθη η δόξα αυτών, καί η αισχύνη τού προσώπου αυτών αντέστη αυτοίς, τήν δέ αμαρτίαν αυτών, ως Σοδόμων ανήγγειλαν, καί ενεφάνισαν, ουαί τή ψυχή αυτών! διότι βεβούλευνται βουλήν πονηράν καθ' εαυτών, ειπόντες. Δήσωμεν τόν δίκαιον, ότι δύσχρηστος ημίν εστι, τοίνυν, τά γεννήματα τών έργων αυτών φάγωνται, ουαί τώ ανόμω! πονηρά κατά τά έργα τών χειρών αυτού συμβήσεται αυτώ. Λαός μου, οι πράκτορες υμών καλαμώνται υμάς, καί οι απαιτούντες κυριεύουσιν υμών. Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς, πλανώσιν υμάς, καί τήν τρίβον τών ποδών υμών ταράσσουσιν. Αλλά νύν καταστήσεται εις κρίσιν Κύριος, καί στήσει εις κρίσιν τόν λαόν αυτού, αυτός γάρ Κύριος εις κρίσιν ήξει μετά τών πρεσβυτέρων τού λαού, καί μετά τών αρχόντων αυτού.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ιη'

Κύριε, βοηθέ μου καί λυτρωτά μου.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού.