ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρόν

Ήχος πλ. δ'

Νηστεύοντες αδελφοί σωματικώς, νηστεύσωμεν καί πνευματικώς, λύσωμεν πάντα σύνδεσμον αδικίας, διαρρήξωμεν στραγγαλιάς, βιαίων συναλλαγμάτων, πάσαν συγγραφήν άδικον διασπάσωμεν, δώσωμεν πεινώσιν άρτον, καί πτωχούς αστέγους εισαγάγωμεν εις οίκους, ίνα λάβωμεν παρά Χριστού τού Θεού, τό μέγα έλεος. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Εί τις αρετή, καί εί τις έπαινος, πρέπει τοίς Αγίοις, ξίφεσι γάρ έκλιναν τούς αυχένας, διά σέ τόν κλίναντα ουρανούς, καί καταβάντα, εξέχεαν τό αίμα αυτών, διά σέ τόν κενώσαντα σαυτόν, καί μορφήν δούλου λαβόντα, εταπεινώθησαν έως θανάτου, τήν πτωχείαν σου μιμούμενοι ών ταίς ευχαίς, κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου ο Θεός, ελέησον ημάς.

Είτα, προσόμοια τού Κυρίου Ιωσήφ

Ήχος β' Ως ωράθης Χριστέ

Φεγγοβόλους υμάς, ως αστραπάς εις πάντα Κόσμον, Ιησούς ο νοητός όντως ήλιος εξαποστείλας, απεμείωσε ταίς λαμπρότησι, τού υμών ενθέου κη ρύγματος, πλάνης τό σκότος, θεόπται Απόστολοι, καί εφώτισε τούς εν ζόφω, τής αγνωσίας κεκρατημένους πονηρώς, όνπερ εκδυσωπήσατε, καταπέμψαι καί ημίν τόν φωτισμόν, καί τό μέγα έλεος.

Αρετών Ηλιού, προσεπιβάς άρματι θείω, τή νηστεία λαμπρυνθείς ανεφέρετο, επί τό ύψος τό ουράνιον, Τούτον ζήλωσον, ταπεινή ψυχή μου καί νήστευσον, πάσης κακίας, καί φθόνου καί έριδος, καί τρυφής απορρεούσης, καί ενηδόνου, όπως οδύνην χαλεπήν εκφύγης, διαιωνίζουσαν, τής γεέννης εκβοώσα τώ Χριστώ. Κύριε δόξα σοι.

Έτερον τού Κυρίου Θεοδώρου

Ήχος πλ. α' Όσιε Πάτερ

Απόστολοι θείοι, τού Κόσμου θερμότατοι πρεσβευταί, καί τών ορθοδόξων προασπισταί, έχοντες παρρησίας τό κράτος, πρός Χριστόν τόν Θεόν ημών, υπέρ ημών αιτήσασθε, δεόμεθα πανσεβάσμιοι, ίνα τών Νηστειών, τόν αγαθόν καιρόν, ευμαρώς ποιησώμεθα, καί τής ομοουσίου Τριάδος, τήν χάριν δεξώμεθα. Μεγαλοκήρυκες ένδοξοι, εύχεσθε υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί τού Μηναίου, Προσόμοια δ'

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος πλ. α' Ψαλμός ια'

Σύ, Κύριε, φυλάξαις ημάς, καί διατηρήσαις ημάς.

Στίχ. Σώσόν με, Κύριε, ότι εκλέλοιπεν όσιος.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 24 - Β', 3)

Είπεν ο Θεός. Εξαγαγέτω ή γή ψυχήν ζώσαν κατά γένος, τετράποδα, καί ερπετά, καί θηρία τής γής, κατά γένος, καί εγένετο ούτω. Καί εποίησεν ο Θεός τά θηρία τής γής, κατά γένος αυτών, καί τά κτήνη, κατά γένος αυτών, καί πάντα τά ερπετά τής γής, κατά γένος αυτών. Καί είδεν ο Θεός ότι καλά. Καί είπεν ο Θεός. Ποιήσωμεν άνθρωπον, κατ' εικόνα ημετέραν, καί καθ' ομοίωσιν, καί αρχέτωσαν τών ιχθύων τής θαλάσσης, καί τών πετεινών τού ουρανού, καί τών κτηνών, καί πάσης τής γής, καί πάντων τών ερπετών, τών ερπόντων επί τής γής. Καί εποίησεν ο Θεός τόν ανθρωπον, κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν καί θήλυ εποίησεν αυτούς. Καί ευλόγησεν αυτούς ο Θεός, λέγων. Αυξάνεσθε, καί πληθύνεσθε, καί πληρώσατε τήν γήν, καί κατακυριεύσατε αυτής, καί άρχετε τών ιχθύων τής θαλάσσης, καί τών πετεινών τού ουρανού καί πάντων τών κτηνών, καί πάσης τής γής, καί πάντων τών ερπετών, τών ερπόντων επί τής γής. Καί είπεν ο Θεός, ιδού δέδωκα υμίν πάντα χόρτον σπόριμον σπείρον σπέρμα, ό εστιν επάνω πάσης τής γής, καί πάν ξύλον, ο έχει εν εαυτώ καρπόν σπέρματος σπορίμου, υμίν έσται εις βρώσιν, καί πάσι τοίς θηρίοις τής γής, καί πάσι τοίς πετεινοίς τού ουρανού, καί παντί ερπετώ έρποντι επί τής γής, ο έχει εν εαυτώ πνοήν ζωής, καί πάντα χόρτον χλωρόν εις βρώσιν. Καί εγένετο ούτω. Καί είδεν ο Θεός τά πάντα, όσα εποίησε. καί ιδού, καλά λίαν. Καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ, ημέρα έκτη. Καί συνετελέσθησαν ο ουρανός καί η γή, καί πάς ο κόσμος αυτών. Καί συνετέλεσεν ο Θεός εν τή ημέρα τή έκτη τά έργα αυτού, ά εποίησε, καί κατέπαυσεν ο Θεός εν τή ημέρα τή εβδόμη από πάντων τών έργων αυτού, ών εποίησε. Καί ευλόγησεν ο Θεός τήν ημέραν τήν εβδόμην, καί ηγίασεν αυτήν, ότι εν αυτή κατέπαυσεν από πάντων τών έργων αυτού, ών ήρξατο ο Θεός ποιήσαι.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ιβ'

Επίβλεψον, εισάκουσόν μου, Κύριε ο Θεός μου.

Στίχ. Έως πότε, Κύριε, επιλήση μου εις τέλος;

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Β', 1-22)

Υιέ, εάν δεξάμενος ρήσιν εμής εντολής, κρύψης παρά σεαυτώ, επακούσεται σοφίας τό σύνεσιν, ούς σου, καί παραβαλείς καρδίαν σου εις παραβαλείς δέ αυτήν εις νουθέτησιν τώ υιώ σου. Εάν γάρ τήν σοφίαν επικαλέση, καί τή συνέσει δώς φωνήν σου, καί εάν ζητήσης αυτήν ως αργύριον, καί ως θησαυρόν εξερευνήσης αυτήν, τότε συνήσεις φόβον Κυρίου, καί επίγνωσιν Θεού ευρήσεις, ότι Κύριος δίδωσι σοφίαν, καί από προσώπου αυτού γνώσις καί σύνεσις. Καί θησαυρίζει τοίς κατορθούσι σωτηρίαν, υπερασπιεί δέ τήν πορείαν αυτών, τού φυλάξασθαι οδούς δικαιωμάτων. καί οδόν ευλαβουμένων αυτόν διαφυλάξει. Τότε συνήσεις δικαιοσύνην καί κρίμα, καί κατορθώσεις πάντας άξονας αγαθούς. Εάν γάρ έλθη η σοφία εις σήν διάνοιαν, η δέ αίσθησις τή σή ψυχή καλή είναι δόξη, βουλή καλή φυλάξει σε, έννοια δέ Οσία τηρήσει σε, ίνα ρύσηταί σε από οδού κακής, καί από ανδρός λαλούντος μηδέν πιστόν. Ώ οι εγκαταλείποντες οδούς ευθείας, τού πορευθήναι εν οδοίς σκότους! Ώ οι ευφραινόμενοι επί κακοίς, καί χαίροντες επί διαστροφή κακή! ών αι τρίβοι σκολιαί, καί καμπύλαι αι τροχιαί αυτών, τού μακράν σε ποιήσαι από οδού ευθείας, καί αλλότριον τής δικαίας γνώμης. Υιέ, μή σε καταλάβη βουλή κακή, η απολείπουσα διδασκαλίαν νεότητος, καί διαθήκην θείαν επιλελησμένη, έθετο γάρ παρά τώ θανάτω τόν οίκον αυτής, καί παρά τώ Άδη μετά τών γηγενών τούς άξονας, ανααυτής. Πάντες οι πορευόμενοι εν αυτή ουκ στρέψουσιν, ουδέ μή καταλάβωσι τρίβους ευθείας, ου γάρ καταλαμβάνονται υπό ενιαυτών ζωής. Ει γάρ επορεύοντο τρίβους αγαθάς, εύροσαν άν τρίβους τάς τών δικαίων, λείας. Χρηστοί έσονται οικήτορες γής, άκακοι δέ υπολειφθήσονται εν αυτή, ότι ευθείς κατασκηνώσουσι γήν, καί όσιοι υπολειφθήσονται εν αυτή. Οδοί ασεβών εκ γής ολούνται, οι δέ παράνομοι εξολοθρευθήσονται απ' αυτής.

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕIΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ

Ελέησον με ο Θεός, ελέησόν με

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ο Ειρμός

Βοηθός καί σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν, Θεός τού Πατρός μου, καί υψώσω αυτόν, ενδόξως γάρ δεδόξασται. (Δίς)

Εκ νεότητος Σωτήρ, τάς εντολάς σου επαρωσάμην, όλον εμπαθώς, αμελών, ραθυμών, παρήλθον τόν βίον, διό κράζω σοι Σωτήρ, κάν εν τώ τέλει. Σώσόν με.

Ερριμμένον με Σωτήρ, πρό τών θυρών σου κάν εν τώ γήρει, μή με απορρίψης εις Άδου κενόν, αλλά πρό τού τέλους, ως φιλάνθρωπός μοι δός, παραπτωμάτων άφεσιν.

Τήν ουσίαν μου Σωτήρ, καταναλώσας εν ασωτία, έρημός ειμι, αρετών ευ σεβών, λιμώττων δέ κράζω. Ο Πατήρ τών οικτιρμών, προφθάσας σύ με οίκτειρον.

Ο λησταίς περιπεσών, εγώ υπάρχων τοίς λογισμοίς μου, όλως υπ' αυτών τετραυμάτισμαι νύν, επλήσθην μωλώπων, αλλ' αυτός μοι επιστάς, Χριστέ Σωτήρ ιάτρευσον.

Ιερεύς με προϊδών, αντιπαρήλθε, καί ο Λευϊτης, βλέπων εν δεινοίς, υπερείδε γυμνόν, αλλ' ο εκ Μαρίας, ανατείλας Ιησούς, σύ επιστάς με οίκτειρον.

Οσία τού Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Σύ μοι δίδου φωταυγή, εκ θείας άνωθεν προμηθείας, χάριν εκφυγείν, τών παθών σκοτασμόν, καί άσαι προθύμως, τού σού βίου τά τερπνά, Μαρία διηγήματα.

Δόξα...

Υπερούσιε Τριάς, η εν Μονάδι προσκυνουμένη, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε η ελπίς, καί προστασία τών σέ υμνούντων, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, ως Δέσποινα αγνή, μετανοτόν τής αμαρτίας, και ούντα δέξαι με.

Ωδή β'

Ο Ειρμός

Πρόσεχε, Ουρανέ καί λαλήσω, καί ανυμνήσω Χριστόν τόν εκ Παρθένου σαρκί, επιδημήσαντα.

Ωλίσθησα, ως ο Δαυϊδ ακολάστως, καί βεβορβόρωμαι, αλλ' αποπλύναις καμέ, Σωτήρ τοίς δάκρυσί μου.

Ου δάκρυα, ουδέ μετάνοιαν έχω, ουδέ κατάνυξιν, αυτός μοι ταύτα Σωτήρ, ως Θεός δώρησαι.

Απώλεσα, τό πρωτόκτιστον κάλλος, καί τήν ευπρέπειάν μου, καί άρτι κείμαι γυμνός, καί καταισχύνομαι.

Τήν θύραν σου, μή αποκλείσης μοι τότε, Κύριε, Κύριε, αλλ' άνοιξόν μοι αυτήν μετανοούντί σοι.

Ενώτισαι, τούς στεναγμούς τής ψυχής μου, καί τών εμών οφθαλμών, προσδέχου τούς σταλαγμούς. Κύριε σώσόν με.

Φιλάνθρωπε, ο θέλων πάντας σωθήναι, σύ ανακαλέσαί με, καί δέξαι ως αγαθός, μετανοούντά με.

Θεοτοκίον

Άχραντε, Θεοτόκε Παρθένε μόνη πανύμνητε, ικέτευε εκτενώς, εις τό σωθήναι ημάς.

Ειρμός άλλος

Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι Θεός, ο μάννα επομβρήσας, καί τό ύδωρ εκ πέτρας, πηγάσας πάλαι εν ερήμω τώ λαώ μου, τή μόνη δεξιά, καί τή ισχύϊ τή εμή.

Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι Θεός, ενωτίζου ψυχή μου, τού Κυρίου βοώντος, καί αποσπάσθητι τής πρώην αμαρτίας, καί φοβού ως δικαστήν, καί ως κριτήν καί Θεόν.

Τίνι ωμοιώθης, πολυαμάρτητε ψυχή; οίμοι τώ πρώτω Κάϊν, καί τώ Λάμεχ εκείνω, λιθοκτονήσασα τό σώμα κακουργίαις, καί κτείνασα τόν νούν, ταίς παραλόγοις ορμαίς.

Πάντας τούς πρό νόμου, παραδραμούσα ώ ψυχή, τώ Σήθ ουχ ωμοιώθης, ου τόν Ενώς εμιμήσω, ου τόν Ενώχ τή μεταθέσει, ου τόν Νώε, αλλ' ώφθης πενιχρά, τής τών δικαίων ζωής.

Μόνη εξήνοιξας, τούς καταρράκτας τής οργής, τού Θεού σου ψυχή μου, καί κατέκλυσας πάσαν, ως γήν τήν σάρκα, καί τάς πράξεις, καί τόν βίον, καί έμεινας εκτός, τής σωστικής Κιβωτού.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Όλη προθυμία, πόθω προσέδραμες Χριστώ, τήν πρίν τής αμαρτίας, οδόν αποστραφείσα, καί εν αβάτοις ταίς ερήμοις τρεφομένη, καί τούτου καθαρώς, τελούσα θείας εντολάς.

Δόξα...

Άναρχε άκτιστε, Τριάς αμέριστε Μονάς, μετανοούντά με δέξαι, ημαρτηκότα σώσον.

σόν ειμι πλάσμα, μή παρίδης, αλλά φείσαι, καί ρύσαι, τού πυρός τής καταδίκης με.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Άχραντε Δέσποινα, Θεογεννήτορ η ελπίς, τών εις σέ προστρεχόντων, καί λιμήν τών εν ζάλη, τόν ελεήμονα, καί Κτίστην καί Υιόν σου, ιλέωσαι καμοί, ταίς ικεσίαις ταίς σαίς.

Ωδή γ'

Ο Ειρμός

Στερέωσον Κύριε, επί τήν πέτραν τών εντολών σου, σαλευθείσαν τήν καρδίαν μου, ότι μόνος, Άγιος υπάρχεις καί Κύριος. (Δίς)

Τήν ευλογίαν τού Σήμ, ουκ εκληρώσω ψυχή αθλία, ου πλατείαν τήν κατάσχεσιν, ως Ιάφεθ, έσχες εν τή γή τής αφέσεως.

Εκ γής Χαρράν έξελθε, τής αμαρτίας ψυχή μου, δεύρο εις γήν ρέουσαν αείζωον, αφθαρσίαν, ήν ο Αβραάμ εκληρώσατο.

Τόν Αβραάμ ήκουσας, πάλαι ψυχή μου καταλιπόντα, γήν πατρώαν, καί γενόμενον, μετανάστην, τούτου τήν προαίρεσιν μίμησαι.

Εν τή δρυϊ τή Μαμβρή, φιλοξενήσας ο Πατριάρχης, τούς Αγγέλους εκληρώσατο, μετά γήρας, τής επαγγελίας τό θήραμα.

Τόν Ισαάκ τάλαινα, γνούσα ψυχή μου καινήν θυσίαν, μυστικώς ολοκαρπούμενον, τώ Κυρίω, μίμησαι αυτού τήν προαίρεσιν.

Τόν Ισραήλ ήκουσας, νήφε ψυχή μου εκδιωχθέντα, ως παιδίσκης αποκύημα, βλέπε μήπως, όμοιόν τι πάθης λαγνεύουσα.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Συνέχομαι κλύδωνι, καί τρικυμία Μήτερ πταισμάτων, αλλ' αυτή με νύν διάσωσον, καί πρός όρμον, θείας μετανοίας εισάγαγε.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Ικέσιον δέησιν, καί νύν Οσία προσαγαγούσα, πρός τήν εύσπλαγχνον πρεσβείαις σου, Θεοτόκον, άνοιξον τάς θείας εισόδους μου.

Δόξα...

Μονάς απλή άκτιστε, άναρχε φύσις η εν Τριάδι, υμνουμένη υποστάσεων, ημάς σώσον, πίστει προσκυνούντας τό κράτος σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν εκ Πατρός άχρονον, Υιόν εν χρόνω Θεογεννήτορ, απειράνδρως απεκύησας, ξένον θαύμα! μείνασα παρθένος θηλάζουσα.

Ωδή δ'

Ο Ειρμός

Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν έλευσίν σου Κύριε, καί εφοβήθη, ότι μέλλεις εκ Παρθένου τίκτεσθαι, καί ανθρώποις δείκνυσθαι καί έλεγεν. Ακήκοα τήν ακοήν σου καί εφοβήθην, δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Τό σώμα κατερρυπώθην, τό πνεύμα κατεσπιλώθην, όλως ηλκώθην, αλλ' ως ιατρός Χριστέ αμφότερα, διά μετανοίας μοι θεράπευσον, απόλουσον, κάθαρον, πλύνον, δείξον Σωτήρ μου, χιόνος καθαρώτερον.

Τό Σώμά σου καί τό Αίμα, σταυρούμενος υπέρ παντων, έθηκας Λόγε, τό μεν Σώμα, ίνα αναπλάσης με, τό δε Αίμα, ίνα αποπλύνης με, τό πνεύμα παρέδωκας, ίνα εμέ προσάξης, Χριστέ τώ σώ Γεννήτορι.

Ειργάσω τήν σωτηρίαν, εν μέσω τής γής οικτίρμον, ίνα σωθώμεν, εκουσίως ξύλω ανεσταύρωσαι, η Εδέμ κλεισθείσα ανεώγνυτο, τά άνω, τά κάτω, η κτίσις, τά έθνη πάντα, σωθέντα προσκυνούσί σε.

Γενέσθω μοι κολυμβήθρα, τό Αίμα τό εκ πλευράς σου, άμα καί πόμα, τό πηγάσαν ύδωρ τής αφέσεως, ίνα εκατέρωθεν καθαίρωμαι, χριόμενος, πίνων, ως χρίσμα καί πόμα Λόγε, τά ζωηρά σου λόγια.

Κρατήρα η Εκκλησία, εκτήσατο τήν Πλευράν σου, τήν ζωηφόρον, εξ ής ο διπλούς ημίν ανέβλυσε, κρουνός τής αφέσεως καί γνώσεως, εις τύπον τής πάλαι, τής νέας, τών δύω άμα, Διαθηκών Σωτήρ ημών.

Γυμνός ειμι τού Νυμφώνος, γυμνός ειμι καί τού γάμου, άμα καί δείπνου, η λαμπάς εσβέσθη ως ανέλαιος, η παστάς εκλείσθη μοι καθεύδοντι, τό δείπνον εβρώθη, εγώ δέ χείρας καί πόδας, δεθείς έξω εκβέβλημαι.

Δόξα...

Αμέριστον τή ουσία, ασύγχυτον τοίς προσώποις θεολογώ σε, τήν Τριαδικήν μίαν θεότητα, ως ομοβασίλειον καί σύνθρονον, βοώ σοι τό Ασμα, τό μέγα, τό εν υψίστοις τρισσώς υμνολογούμενον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Καί τίκτεις καί παρθενεύεις, καί μένεις δι' αμφοτέρων, φύσει Παρθένος, ο τεχθείς καινίζει νόμους φύσεως, η νηδύς δέ κύει μή λοχεύουσα, Θεός όπου θέλει, νικάται φύσεως τάξις, ποιεί γάρ όσα βούλεται.

Ωδή ε'

Ο Ειρμός

Εκ νυκτός ορθρίζοντα Φιλάνθρωπε, φώτισον δέομαι, καί οδήγησον καμέ, εν τοίς προστάγμασί σου, καί δίδαξόν με Σωτήρ, ποιείν τό θέλημά σου. (Δίς)

Ως βαρύς τήν γνώμην Φαραώ τώ πικρώ, γέγονα Κύριε, Ιαννής καί Ιαμβρής τήν ψυχήν καί τό σώμα, καί υποβρύχιος νούς, αλλά βοήθησόν μοι.

Τώ πηλώ συμπέφυρμαι ο τάλας τόν νούν, πλύνόν με Δέσποτα, τώ λουτήρι τών εμών, δακρύων δέομαί σου, τήν τής σαρκός μου στολήν, λευκάνας ως χιόνα.

Εάν ερευνήσω μου τά έργα Σωτήρ, άπαντα άνθρωπον, υπερβάντα εμαυτόν, ορώ ταίς αμαρτίαις, ότι εν γνώσει φρενών, ήμαρτον, ουκ αγνοία.

Φείσαι φείσαι Κύριε, τού πλάσματός σου. Ήμαρτον άνες μοι, ο τή φύσει καθαρός, αυτός υπάρχων μόνος, καί άλλος πλήν σου ουδείς, υπάρχει έξω ρύπου.

Δι' εμέ Θεός ών εμορφώθης εμέ, έδειξας θαύματα, ιασάμενος λεπρούς, καί παραλύτους σφίγξας, Αιμόρρου στήσας Σωτήρ, αφή κρασπέδου ρύσιν.

Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Ρείθρον Ιορδάνειον περάσασα, εύρες ανάπαυσιν, τήν ανώδυνον σαρκός, ηδονήν εκφυγούσα, ής καί ημάς εξελού, σαίς προσευχαίς Οσία.

Δόξα...

Σέ Τριάς δοξάζομεν τόν ένα Θεόν, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Πατήρ, ο Υιός καί τό Πνεύμα, απλή ουσία Μονάς, αεί προσκυνουμένη.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εκ σού ημφιάσατο τό φύραμά μου, άφθορε άνανδρε, Μητροπάρθενε Θεός, ο κτίσας τούς αιώνας, καί ήνωσεν εαυτώ, τήν τών ανθρώπων φύσιν.

Ωδή ς'

Ο Ειρμός

Εβόησα, εν όλη καρδία μου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, καί επήκουσέ μου, εξ Άδου κατωτάτου, καί ανήγαγεν εκ φθοράς τήν ζωήν μου. (Δίς)

Ανάστηθι, καί καταπολέμησον, ως Ιησούς τόν Αμαλήκ, τής σαρκός τά πάθη, καί τούς Γαβαωνίτας, τούς απατηλούς λογισμούς, αεί νικώσα.

Διάβηθι, τού χρόνου τήν ρέουσαν, φύσιν ως πρίν η Κιβωτός, καί τής γής εκείνης, γενού εν κατασχέσει, τής επαγγελίας ψυχή, Θεός κελεύει.

Ως έσωσας, τόν Πέτρον βοήσαντα, σώσον προφθάσας με Σωτήρ, τού θηρός με ρύσαι, εκτείνας σου τήν χείρα, καί ανάγαγε τού βυθού τής αμαρτίας.

Λιμένα σε, γινώσκω γαλήνιον, Δέσποτα Δέσποτα Χριστέ, αλλ' εκ τών αδύτων, βυθών τής αμαρτίας, καί τής απογνώσεώς με, προφθάσας ρύσαι.

Δόξα...

Τριάς ειμι, απλή αδιαίρετος, διαιρετή προσωπικώς, καί Μονάς υπάρχω, τή φύσει ηνωμένη, ο Πατήρ φησι, καί Υιός, καί θείον Πνεύμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η μήτρα σου, Θεόν ημίν έτεκε, μεμορφωμένον καθ' ημάς, αλλ' ως Κτίστην πάντων, δυσώπει Θεοτόκε, ταίς πρεσβείαις, ταίς σαίς ίνα δικαιωθώμεν.

Κοντάκιον

Ήχος πλ. β'

Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις; τό τέλος εγγίζει, καί μέλλεις θορυβείσθαι, ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, καί τά πάντα πληρών.

Ωδή ζ'

Ο Ειρμός

Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν. Αλλά μή παραδώης ημάς εις τέλος, ο τών Πατέρων Θεός. (Δίς)

Τού Μανασσή, επεσώρευσας, τά εγκλήματα τή προαιρέσει, στήσασα ως βδελύγματα πάθη, καί πληθύνουσα ψυχή, προσωχθίσματα. Αλλ' αυτού τήν μετάνοιαν, ζηλούσα θερμώς, κτήσαι κατάνυξιν.

Τόν Αχαάβ παρεζήλωσας, τοίς μιάσμασι ψυχή μου, οίμοι! γέγονας σαρκικών μολυσμάτων, καταγώγιον καί σκεύος αισχρόν τών παθών. Αλλ' εκ βάθους σου στέναξον, καί λέγε Θεώ, τάς αμαρτίας σου.

Εκλείσθη σοι, ουρανός ψυχή, καί λιμός Θεού κατέλαβέ σε, ότε τοίς Ηλιού τού θεσβίστου, ως ο Αχαάβ, ηπείθησας λόγοις ποτέ., Αλλά τή Σαραφθία ομοιώθητι, θρέψον Προφήτου ψυχήν.

Ενέπρησεν, Ηλιού ποτέ, δίς πεντήκοντα τής Ιεζάβελ, ότε τούς τής αισχύνης πρεσβύτας, κατηνάλωσεν, εις έλεγχον τού Αχαάβ. Αλλά φεύγε τήν μίμησιν τών δύω, ψυχή, καί κραταιώθητι.

Δόξα...

Τριάς απλή, αδιαίρετε, Ομοούσιε Μονάς αγία φώς, καί άγια τρία, καί εν άγιον, φώτα και υμνείται Θεός η Τριάς. αλλ' ανύμνησον, δόξασον, ζωήν καί ζωάς, ψυχή τόν πάντων Θεόν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υμνούμέν σε, ευλογούμέν σε, προσκυνούμέν σε Θεογεννήτορ, ότι τής αχωρίστου Τριάδος, απεκύησας τόν ένα Υιόν καί Θεόν, καί αυτή προηνέωξας ημίν, τοίς εν γή τά επουράνια.

Ωδή η'

Ο Ειρμός

Όν Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτίσις, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Δικαιοκρίτα, Σωτήρ ελέησον, καί ρύσαί με τού πυρός, καί τής απειλής, ής μέλλω εν τή κρίσει, δικαίως υποστήναι, άνες μοι πρό τέλους, δι' αρετής καί μετανοίας.

Ως ο Ληστής εκβοώ σοι Μνήσθητι, ως Πέτρος κλαίω πικρώς. Άνες μοι Σωτήρ, κράζω ως ο Τελώνης, δακρύω ως η Πόρνη, δέξαι μου τόν θρήνον, καθώς ποτέ τής Χαναναίας.

Τήν σηπεδόνα, Σωτήρ θεράπευσον, τής ταπεινής μου ψυχής, μόνε ιατρέ, μάλαγμά μοι επίθες, καί έλαιον καί οίνον, έργα μετανοίας, κατάνυξιν μετά δακρύων.

Τήν Χαναναίαν, καγώ μιμούμενος, Ελέησόν με βοώ, τώ Υιώ Δαυϊδ, άπτομαι τού κρασπέδου, ως η Αιμορροούσα, κλαίω ως η Μάρθα, καί Μαρία επί Λαζάρου.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Άναρχε Πάτερ, Υιέ συνάναρχε, Παράκλητε αγαθέ, Πνεύμα τό ευθές, Λόγου Θεού Γεννήτορ, Πατρός ανάρχου Λόγε, Πνεύμα ζών καί κτίζον, Τριάς Μονάς ελέησόν με.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως εκ βαφής, αλουργίδος Άχραντε, η νοητή πορφυρίς, τού Εμμανουήλ, ένδον εν τή γαστρί σου, η σάρξ συνεξυφάνθη, όθεν Θεοτόκον εν αληθεία σέ τιμώμεν.

Ωδή θ'

Ο Ειρμός

Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις, διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν.

Τάς νόσους ιώμενος, πτωχοίς ευηγγελίζετο, Χριστός ο Λόγος, κυλλούς εθεράπευσε, τελώναις συνήσθιεν, αμαρτωλοίς ωμίλει, τής Ιαείρου θυγατρός, τήν ψυχήν προμεταστάσαν, επανήγαγεν αφή τής χειρός.

Τελώνης εσώζετο, καί Πόρνη εσωφρόνιζε, καί Φαρισαίος, αυχών κατεκρίνετο, ο μέν γάρ, Ιλάσθητι, η δέ, Ελέησόν με, ο δέ εκόμπαζε, βοών, ο Θεός ευχαριστώ σοι, καί εξής τά τής ανοίας ρητά.

Ζακχαίος Τελώνης ήν, αλλ' όμως διεσώζετο, καί Φαρισαίος, ο Σίμων εσφάλλετο, καί Πόρνη ελάμβανε, τάς αφεσίμους λύσεις, παρά τού έχοντος ισχύν, αφιέναι αμαρτίας, ήν ψυχή σπεύσον μιμήσασθαι.

Τήν Πόρνην ώ τάλαινα, ψυχή μου ουκ εζήλωσας, ήτις λαβούσα, μύρου τό αλάβαστρον, σύν δάκρυσιν ήλειψε, τούς πόδας τού Κυρίου, εξέμαξε δέ ταίς θριξί, τών αρχαίων εγκλημάτων, τό χειρόγραφον ρηγνύντος αυτή.

Τάς πόλεις αίς έδωκε, Χριστός τό Ευαγγέλιον, ψυχή μου έγνως, όπως κατηράθησαν, φοβού τό υπόδειγμα, μή γένη ως εκείναι, ταίς εν Σοδόμοις γάρ αυτάς, ο Δεσπότης παρεικάσας, έως Άδου κατεδίκασε.

Μή χείρων ώ ψυχή μου, φανής δι' απογνώσεως, τής Χαναναίας, τήν πίστιν ακούσασα, δι' ής τό θυγάτριον, λόγω Θεού ιάθη. Υιέ Δαυϊδ σώσον καμέ, αναβόησον εκ βάθους, τής καρδίας ως εκείνη Χριστώ.

Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Ανδρέα σεβάσμιε, καί Πάτερ τρισμακάριστε, Ποιμήν τής Κρήτης, μή παύση δεόμενος, υπέρ τών σέ υμνούντων, ίνα ρυσθώμεν πάσης, οργής καί θλίψεως καί φθοράς, καί πταισμάτων λυτρωθώμεν, οι τιμώντές σου τήν μνήμην αεί.

Δόξα...

Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν υπερυψώσωμεν τό θείον Πνεύμα, πιστώς προσκυνήσωμεν, Τριάδα αχώριστον, Μονάδα κατ' ουσίαν, ως φώς καί φώτα καί ζωήν, καί ζωάς ζωοποιούσαν, καί φωτίζουσαν τά πέρατα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν Πόλιν σου φύλαττε, Θεογεννήτορ πάναγνε, εν σοί γάρ αύτη, πιστώς βασιλεύουσα, εν σοί καί κρατύνεται, καί διά σού νικώσα, τροπούται πάντα πειρασμόν, καί σκυλεύει πολεμίους, καί διέπει το υπήκοον.

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Εις τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος β'

Ο σοφίσας υπερ ρήτορας

Φωστήρας εν τοίς πέρασι τούς Μαθητάς αναδείξας, τώ κηρύγματι Λόγε Θεού, τάς καρδίας ημών φώτισον, φωτί αρετών καί νηστεία κάθαρον, διδούς μετάνοιαν επιστροφής τοίς δούλοις σου, εις τό δοξάζειν σε Σωτήρ, ο μόνος υπάρχων υπεράγαθος.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε μή παρίδης με, δεόμενον αντιλήψεως τής υπό σού, επί σοί γάρ πέποιθεν η ψυχή μου. Ελέησόν με.

Εις τήν γ' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος πλ. α'

Αγιωτέρα τών Χερουβίμ

Τήν φαιδροτέραν τών αρετών, τήν συμπολίτιν τών ουρανών, εγκράτειαν, δυσωπούμεν, σέ τών Αποστόλων τήν δωδεκάδα, πρέσβευε ειρηνικώς διανύσαι, καί κομίσασθαι τούς καρπούς τής σωτηρίας, υμείς γάρ όντως τών γηγενών υπάρχετε, κραταίωμα, καί καταφυγή τών ψυχών ημών.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον

Αγιωτέρα τών Χερουβίμ, υψηλοτέρα τών ουρανών, πανύμνητε Θεοτόκε, σέ εν αληθεία ομολογούντες, έχομεν αμαρτωλοί σωτηρίαν, καί ευρίσκομεν εν πειρασμοίς προστασίαν, διό μή παύση υπέρ ημών πρεσβεύουσα, κραταίωμα, καί καταφυγή τών ψυχών ημών.

Ωδή δ' Ήχος β'

Ελήλυθας

Εγκρατείας, τάς αυγάς δεχομένη αστράφθητι, ψυχή καί απόφυγε, τής αμαρτίας τήν ζόφωσιν, όπως ανατείλη σοι, η τής αφέσεως αίγλη θείω Πνεύματι.

Αγκίστρω με, ηδονής δελεάσας ο δόλιος, αιχμάλωτον ήρπασεν, αλλ' οι τόν κόσμον Απόστολοι, λόγω σαγηνεύσαντες, εκ τής αυτού με κακίας εκλυτρώσατε.

Εδείχθητε, τού Ηλίου τής δόξης αυγάσματα Απόστολοι ένδοξοι, πλάνης αυχμόν απελαύνοντες, καμέ ούν φωτίσατε τόν υπό πάσης κακίας σκοτιζόμενον.

Θεοτοκίον

Κεκράξομαι, εν νυκτί καί ημέρα θλιβόμενος, πρός σέ καί σωθήσομαι, καί ηδονών υπερβήσομαι, τείχος καί βοήθεια, τή σή Παρθένε δυνάμει τειχιζόμενος.

Ειρμός άλλος Ήχος πλ. α'

Τά έργα, τής οικονομίας

Τού Ηλίου, τής δικαιοσύνης υπάρχοντες, Απόστολοι, λαμπηδόνες παμφαείς, φωτίζετε τόν περίγειον κόσμον, τόν ζόφον τής απάτης διώκοντες.

Λύρα όντες, τού Σωτήρος πνευματοκίνητος, Απόστολοι, γνωρισθέντες επί γής, τό εύηχον μελουργείτε υμών έπος, καί Κόσμον πρός Θεόν επιστρέφετε.

Δόξα...

Τήν Τριάδα, εν μοναδική ουσιότητι, δοξάζοντες ένα Κύριον Θεόν, υμνήσωμεν τόν αγέννητον Πατέρα, Υιόν τόν γεννητόν, καί τό Πνεύμα τό ζών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένος, εν γαστρί συνέλαβε Κύριε, καί έτεκε, σέ τόν Εμμανουήλ, εξήλθες γάρ εις σωτηρίαν λαού σου, τού σώσαι τούς χριστούς σου Φιλάνθρωπε.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Αποστόλων, δωδεκάς η θεία καί πάνσεπτος, ικέτευε, τόν Χριστόν υπέρ ημών, δεόμεθα διελθείν ημάς ευτόνως, τό τεσσαρακονθήμερον στάδιον.

Ο Ειρμός

Τά έργα, τής οικονομίας σου Κύριε, εξέστησαν, τόν Προφήτην Αββακούμ, εξήλθες γάρ εις σωτηρίαν λαού σου, τού σώσαι τούς χριστούς σου ελήλυθας.

Ωδή η'

Τώ δόγματι, τώ τυραννικώ

Νηστεύσωμεν, πάσαν ηδονήν, πιαίνοντες τάς αισθήσεις νηστεία, καί κατανύξεως πόμα θερμώς, πιώμεθα ψάλλοντες. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.

Τής στάσεως, τής εκ δεξιών, γενέσθαι με κοινωνόν δυσωπείτε, όταν καθίσητε κρίναι βροτούς, σύν Χριστώ Απόστολοι, τόν πολλαίς αμαρτίαις, καί κρίσει υπεύθυνον.

Εν άρματι, θείων αρετών, νηστεία καθαρθέντες επιβώμεν, καί πρός αιθέριον ύψος τόν νούν, πτερώσωμεν ψάλλοντες. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Διέμεινας, άφλεκτος τό πύρ, τεκούσα τής θεότητος Παρθένε, αλλά κατάφλεξον πάθη ψυχών, τών πίστει βοώντων σοι, τήν φωνήν τού Αγγέλου, χαράς μόνη πρόξενε.

Ειρμός άλλος

Οι όσιοί σου

Τού Πνεύματος τάς σάλπιγγας, τού Χριστού τούς Μαθητάς, ανυμνούντες βοώμεν. Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ως πρεσβευτάς τού Κόσμου, καί πλάνης φυγαδευτάς, τούς Μαθητάς υμνούμεν Χριστού. Ευλογείτε βοώντες, τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Τριάδα παναγίαν, τήν εν Πατρί καί Υιώ, καί Πνεύματι, υμνούντες ψάλλομεν. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν άρρητόν σου Τόκον, πάντες υμνούμεν βροτοί, ευσεβώς εκβοώντες Αγνή. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Απόστολοι πρεσβεύσατε, εν ειρήνη ημάς, τάς ιλαστηρίους ημέρας τελείν. Ευλογείτε βοώντας, τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον.

Ο Ειρμός

Οι όσιοί σου Παίδες, εν τή καμίνω Χριστέ, ανυμνούντες έλεγον. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.

Ωδή θ'

Η τόν αχώρητον Θεόν

Απερριμμένος ηδονών, αχανες εις πέλαγος, τήν τής σής ευσπλαγχνίας άβυσσον, προσκαλούμαι. Κυβερνήτά με σώσον.

Τής ευσπλαγχνίας η πηγή, δός μοι νύν κατάνυξιν, στεναγμόν, όπως αποκλαύσωμαι, τών κακών μου, τάς απείρους θαλάσσας.

Τών Μαθητών σου Ιησού, ταίς σεπταίς δεήσεσι, τήν σεπτήν δίδου μοι Ανάστασιν, προσκυνήσαι, καί τά θείά σου Πάθη.

Θεοτοκίον

Ηουρανώσασα ημών, τό γεώδες φύραμα, τή εν σοί, τού Θεού Πανάμωμε, ενοικήσει, ρύσαι πάντας κινδύνων.

Ειρμός άλλος

Μεγαλύνομεν Χριστέ

Εκ τών πηγών προφητικώς, τών τού Σωτήρος εξαντλήσαντες, οι Απόστολοι, ύδωρ αθανασίας, τοίς διψώσι δόγματα ζωής, ποτίζουσι πάντοτε.

Τού Βασιλέως ουρανών, φανέντες άρχοντες Απόστολοι, υπετάξατε, πάσαν τήν οικουμένην, τούτον μόνον σέβειν, προσκυνείν, καί δοξολογείν ως Θεόν.

Δόξα...

Τριάς αμέριστε Μονάς, η παντουργός καί παντοδύναμος, ο Πατήρ ο Υιός, καί τό άγιον Πνεύμα, σύ Θεός μου Κύριος καί φώς, καί σέ ανυμνών προσκυνώ.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ Μητροπάρθενε αγνή, μακαριούμεν γενεαί γενεών, ότι γέγονας, ιλαστήριον Κόσμου, τόν Σωτήρα καί Δημιουργόν, αρρήτως κυήσασα.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τών Αποστόλων ο χορός, τούς ανυμνούντάς σε περίσω ζε, καί αξίωσον, εν κατανύξει καρδίας, τάς ημέρας πάσας διελθείν, τών φωτοποιών Νηστειών.

Ο Ειρμός

Μεγαλύνομεν Χριστέ, τήν σήν πανάμωμον Μητέρα αγνήν, ότι έτεκέ σε, υπερφυώς κατά σάρκα, πάσης πλάνης καί καταφθοράς, ημάς λυτρωσάμενον.

Απόστιχα τών Αίνων

Ήχος γ'

Κύριε, εμοί τώ αμαρτωλώ έθου μετάνοιαν, εμέ τόν ανάξιον, σώσαι βουλόμενος, αμετρήτω ελέει σου, σοί προσπίπτω δεόμενος. Εν νηστείαις, τήν ψυχήν μου σύγκαμψον, ότι πρός σέ κατέφυγον, τόν μόνον Πολυέλεον. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Ως φωστήρες εν Κόσμω λάμπετε, καί μετά θάνατον άγιοι Μάρτυρες, τόν αγώνα τόν καλόν αγωνισάμενοι, έχοντες παρρησίαν, Χριστόν ικετεύσατε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε η προστασία πάντων τών δεομένων, εις σέ θαρρούμεν, εις σέ καυχώμεθα, εν σοί πάσα ελπίς ημών εστι. Πρέσβευε τώ εκ σού Τεχθέντι, υπέρ αχρείων δούλων σου.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος α'

Ορατών καί αοράτων εχθρών, ρύσαι ημάς Κύριε, μή ποτε είπωσι τά έθνη. Πού εστιν ο Θεός αυτών, γνώτωσαν Δέσποτα, ότι παροράς αμαρτίας, λαού σου μετανοούντος.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ιγ'

Εν τώ επιστρέψαι Κύριον τήν αιχμαλωσίαν τού λαού αυτού.

Στίχ. Είπεν άφρων εν καρδία αυτού, ουκ έστι Θεός.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Kεφ. Β', 11-21)

Υψωθήσεται Κύριος μόνος εν τή ημέρα εκείνη, ημέρα γάρ Κυρίου Σαβαώθ επί πάντα υβριστήν καί υπερήφανον, καί επί πάντα υψηλόν καί μετέωρον, καί ταπεινωθήσονται. Καί επί πάσαν κέδρον τού Λιβάνου, τήν υψηλήν καί μετέωρον, καί επί πάν δένδρον βαλάνου Βασάν, καί επί πάν όρος υψηλόν, καί επί πάντα πύργον υψηλόν, καί επί πάν τείχος υψηλόν, καί επί πάv, πλοίον θαλάσσης, καί επί πάσαν θέαν κάλλους πλοίων. Καί ταπεινωθήσεται πάς άνθρωπος, καί πεσείται τό ύψος τών ανθρώπων, καί υψωθήσεται Κύριος μόνος εν τή ημέρα εκείνη. Καί τά χειροποίητα πάντα κατακρύψουσιν, εισενέγκαντες εις τά σπήλαια, καί εις τάς σχισμάς τών πετρών, καί εις τάς τρώγλας τής γής, από προσώπου τού φόβου Κυρίου, καί από τής δόξης τής ισχύος αυτού, όταν αναστή θραύσαι τήν γήν. Τή γάρ ημέρα εκείνη εκβαλεί άνθρωπος τά βδελύγματα αυτού, τά αργυρά καί τά χρυσά, ά εποίησαν εαυτοίς, εις τό προσκυνείν τοίς ματαίοις, καί ταίς νυκτερίσι, τού ελθείν είς τάς τρώγλας τής στερεάς πέτρας, καί εις τάς σχισμάς τών πετρών, από προσώπου τού φόβου Κυρίου, καί από τής δόξης τής ισχύος αυτού, όταν αναστή θραύσαι τήν γήν.

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ιδ'

Κύριε, τίς παροικήσει εν τώ σκηνώματί σου;

Στίχ. Πορευόμενος άμωμος, καί εργαζόμενος δικαιοσύνηv.