ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά

Ήχος β' Ως ωράθης Χριστέ

Βρώσει πάλαι πικρά, εξοικισθέντες Παραδείσου, εγκρατεία τών παθών, επισπεύσωμεν εισοικισθήναι, ανακράζοντες, τώ Θεώ hμών, ο Σταυρώ τανύσας παλάμας σου, όξος πιών, χολής τε γευσάμενος, καί οδύνας καρτερήσας, τάς εκ τών ήλων, τάς πικροτάτας ηδονάς, πάσας εκ τών ψυχών hμών εξηλώσας, διά σπλάγχνα οικτιρμών, σώσον τούς δούλους σου.

Ξύλου βρώσει ποτέ, αποικισθέντες Παραδείσου, τώ Σταυρώ σου πρός αυτόν εiσωκίσθημεν, όν εις πρεσβείαν σοι προσάγομεν, Πολυέλεε, καί πιστώς σου πάντες δεόμεθα. Πηγάς δακρύων, υμίν νύν κατάπεμψον, εν καιρώ τής εγκρατείας, τόν ρύπον πάντα, εκκαθαιρούσας τών παθών, καί τών πταισμάτων ημών, ίνα πάντες σοι βοώμεν εκτενώς. Κύριε δόξα σοι.

Τών πεπραγμένων μοι

Τής εγκρατείας τήν τρυφήν, καμοί Λόγε χαρισαι, ως τώ Αδάμ, τόν Παράδεισον ποτέ, εκ πάσης σου γεύεσθαι, εντολής ο Θεός ημών, καί απέχεσθαι αεί καρπού, ής απέφηνας αμαρτίας, ίνα τό ζωηφόρον Πάθος σου τού Σταυρού, εν χαρά προφθάσω.

Καί τού Μηναίου, Προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος πλ. α' Ψαλμός ζ'

Κύριε ο Θεός μου, επί σοί ήλπισα.

Στίχ. Σώσόν με εκ πάντων τών διωκόντων με.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 14-23)

Είπεν ο Θεός, Γενηθήτωσαν φωστήρες εν τώ στερεώματι τού ουρανού, εις φαύσιν επί τής γής, τού διαχωρίζειν ανά μέσον τής ημέρας, καί ανά μέσον τής νυκτός, καί έστωσαν εις σημεία, καί εις καιρούς, καί εις ημέρας, καί εις ενιαυτούς, καί έστωσαν εις φαύσιν εν τώ στερεώματι τού ουρανού, ώστε φαίνειν επί τής γής, καί εγένετο ούτω. Καί εποίησεν ο Θεός τούς δύο φωστήρας τούς μεγάλους, τόν φωστήρα τόν μέγαν, εις αρχάς τής ημέρας, καί τόν φωστήρα τόν ελάσσω, εις αρχάς τής νυκτός, καί τούς αστέρας. Καί έθετο αυτούς ο Θεός εν τώ στερεώματι τού ουρανού, ώστε φαίνειν επί τής γής, καί άρχειν τής ημέρας και τής νυκτός, καί διαχωρίζειν ανά μέσον τού φωτός, καί ανά μέσον τού σκότους, καί είδεν ο Θεός, ότι καλόν. Καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ, ημέρα τετάρτη. Καί είπεν ο Θεός. Εξαγαγέτω τά ύδατα, ερπετά ψυχών ζωσών, καί πετεινά πετώμενα επί τής γής, κατά τό στερέωμα τού ουρανού, καί εγένετο ούτω. Καί εποίησεν ο Θεός τά κήτη τά μεγάλα, καί πάσαν ψυχήν ζώων ερπετών, ά εξήγαγε τά ύδατα κατά γένος αυτών, καί πάν πετεινόν πτερωτόν κατά γένος. Καί είδεν ο Θεός, ότι καλά, καί ευλόγησεν αυτά ο Θεός λέγων. Αυξάνεσθε, καί πληθύνεσθε, καί πληρώσατε τά ύδατα εν ταίς θαλάσσαις, καί τά πετεινά πληθυνέσθωσαν επί τής γής. Καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ ημέρα πέμπτη.

Προκείμενον Ήχος πλ. α' Ψαλμός η'

Κύριε ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν τό ονομά σου!

Στίχ. Ότι επήρθη ή μεγαλοπρέπειά σου υπεράνω τών ουρανών.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Kεφ Α', 20-33)

Σοφία εν εξόδοις υμνείται, εν δέ πλατείαις παρρησίαν άγει. Επ' άκρων τειχέων κηρύσσεται, επί δέ πύλαις δυναστών παρεδρεύει, επί δέ πύλαις πόλεως θαρρούσι λέγει. Όσον άν χρόνον άκακοι έχωνται τής δικαιοσύνης ου καταισχυνθήσονται, οι δέ άφρονες, τής ύβρεως όντες επιθυμηταί, ασεβείς γενόμενοι, εμίσησαν αίσθησιν, καί υπεύθυνοι εγένοντο ελέγχοις. Ιδού, προήσομαι υμίν εμής βουλής ρήσιν, διδάξω δέ τόν εμόν λόγον υμάς. Επειδή εκάλουν, καί ουχ υπηκούσατε, καί εξέτει να λόγους, καί ου προσείχετε, αλλά ακύρους εποιείτε εμάς βουλάς, τοίς δέ εμοίς ελέγχοις ου προσείχετε, τοιγαρούν καγώ τή ημετέρα απωλεία επι γελάσομαι, επί χαρούμαι δέ, ηνίκα άν έρχηται υμίν όλεθρος. Καί ως άν αφίκηται υμίν θόρυβος άφνω, η δέ καταστροφή ομοίως καταιγίδι παρή, ή όταν έρχηται ημίν θλίψις καί πολιορκία, έσται γάρ, όταν επικαλέσησθέ με, εγώ δέ ουκ εισακούσομαι υμών, ζητήσουσί με κακοί, καί ουχ ευρήσουσι. Εμίσησαν γάρ σοφίαν, τόν δέ φόβον Κυρίου ου προείλοντο, ουδέ ήθελον προσέχειν βουλαίς, εμυκτήριζον δέ εμούς ελέγχους. Τοιγαρούν έδονται τής εαυτών οδού τούς καρπούς, καί τής αυτών ατιμίας πλησθήσονται, καί τής επιθυμίας. Ανθ' ών γάρ ηδίκουν νηπίους, φονευθήσονται, καί εξετασμός ολέσει ασεβείς. Ο δέ εμού ακούων, κατασκηνώσει επ' ελπίδι, καί ησυχάσει αφόβως από παντός κακού.

Απόστιχα

Ιδιόμελον Ήχος πλ. δ'

Νηστείαν, ουκ αποχήν βρωμάτων μόνον τελέσωμεν, αλλά παντός υλικού πάθους αλλοτρίωσιν, ίνα τήν καθ' ημών τυραννούσαν, σάρκα δουλώσαντες, άξιοι γενώμεθα τής τού Αμνού μεταλήψεως, τού υπέρ τού κόσμου σφαγέντος εκουσίως Υιού τού Θεού, καί πνευματικώς εορτάσωμεν, τήν εκ νεκρών τού Σωτήρος Ανάστασιν, εις ύψος αρθέντες, αρετών εν φαιδρότητι, καί τή τρυφή τών αρίστων έργων, ευφραίνοντες τόν Φιλάνθρωπον. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Οι Μάρτυρές σου Κύριε, επιλαθόμενοι τών εν τώ βίω, καταφρονήσαντες καί τών βασάνων, διά τήν μέλλουσαν ζωήν, ταύτης κληρονόμοι ανεδείχθησαν, όθεν καί Αγγέλοις συναγάλλονται. Αυτών ταίς ικεσίαις, δώρησαι τώ λαώ σου τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ώ τού παραδόξου θαύματος! ώ μυστηρίου καινού! ώ φρικτής εγχειρήσεως! η Παρθένος έλεγεν, εν Σταυρώ σε ως έβλεψεν, εν μέσω δύω ληστών κρεμάμενον, όν ανωδύνως, φρικτώς εκύησεν, έκλαιε λέγουσα. Οίμοι τέκνον φίλτατον! πώς ο δεινός, δήμος καί αχάριστος, Σταυρώ προσήλωσε;

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ

Ελέησόν με, ο Θεός, ελέησόν με

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ο Ειρμός

Βοηθός καί σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν, Θεός τού Πατρός μου, καί υψώσω αυτόν, ενδόξως γάρ δεδόξασται. (Δίς)

Τήν τού Κάϊν υπελθών, μιαιφονίαν τή προαιρέσει, γέγονα φονεύς, συνειδότι ψυχής, ζωώσας τήν σάρκα, καί στρατεύσας κατ' αυτής, ταίς πονηραίς μου πράξεσι.

Τή τού Άβελ Ιησού, ουχ ωμοιώθην δικαιοσύνη, δώρά σοι δεκτά, ου προσήξα ποτέ, ου πράξεις ενθέους, ου θυσίαν καθαράν, ου βίον ανεπίληπτον.

Ως ο Κάϊν καί ημείς, ψυχή αθλία τώ πάντων Κτίστη, πράξεις ρυπαράς, καί θυσίαν ψεκτήν, καί άχρηστον βίον, προσηγάγομεν ομού, διό καί κατεκρίθημεν.

Τόν πηλόν ο κεραμεύς, ζωοπλαστήσας ενέθηκάς μοι, σάρκα καί οστά, καί πνοήν καί ζωήν. Αλλ' ώ Ποιητά μου, Λυτρωτά μου καί Κριτά μετανοούντα δέξαι με.

Εξαγγέλλω σοι Σωτήρ, τάς αμαρτίας άς ειργασάμην, καί τάς τής ψυχής, καί τού σώματός μου πληγάς, άς μοι ένδον, μιαιφόνοι λογισμοί, ληστρικώς εναπέθηκαν.

Ει καί ήμαρτον Σωτήρ, αλλ' οίδα ότι φιλάνθρωπος εί, πλήττεις συμπαθώς, καί σπλαγχνίζη θερμώς, δακρύ οντα βλέπεις, καί προστρέχεις ως Πατηρ, ανακαλών τόν Άσωτον.

Δόξα...

Υπερούσιε Τριάς, η εν Μονάδι προσκυνουμένη, άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε η ελπίς, καί προστασία τών σέ υμνούντων, άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως Δέσποινα αγνή, μετανοούντα δέξαι με.

Ωδή β'

Ο Ειρμός

Πρόσεχε, ουρανέ καί λαλήσω, καί ανυμνήσω Χριστόν, τόν εκ Παρθένου σαρκί, επιδημήσαντα. (Δίς)

Κατέρραψε, τούς δερματίνους χιτώνας, η αμαρτία καμοί, γυμνώσασά με τής πρίν, θεοϋφάντου στολής.

Περίκειμαι, τόν στολισμόν τής αισχύνης, καθάπερ φύλλα συκής, εις έλεγχον τών εμών, αυτεξουσίων παθών.

Εστόλισμαι, κατεστιγμένον χιτώνα, καί ημαγμένον αισχρώς, τή ρύσει τής εμπαθούς, καί φιληδόνου ζωής.

Υπέπεσα, τή τών παθών αλγηδόνι, καί τή ενύλω φθορά, καί ένθεν νύν ο εχθρός, καταπιέζει με.

Φιλόϋλον, καί φιλοκτήμονα βίον, τής ακτησίας Σωτήρ, προκρίνας νύν τόν βαρύν, κλοιόν περίκειμαι.

Εκόσμησα, τόν τής σαρκός ανδριάντα, τή τών αισχρών λογισμών, ποικίλη περιβολή, καί κατακρίνομαι.

Τής έξωθεν, επιμελώς ευκοσμίας, μόνης εφρόντισα, τής ένδον υπεριδών, Θεοτυπώτου σκηνής.

Κατέχρωσα, τής πρίν εικόνος τό κάλλος, Σώτερ τοίς πάθεσιν, αλλ' ως ποτέ τήν δραχμήν, αναζητήσας ευρέ.

Ημάρτηκα, ώσπερ η Πόρνη βοώ σοι, μόνος ημάρτηκά σοι, ως μύρον δέχου Σωτήρ καμού τά δάκρυα.

Ιλάσθητι, ως ο Τελώνης βοώ σοι, Σώτερ ιλάσθητί μοι, ουδείς γάρ τών εξ Αδάμ, ως εγώ ήμαρτέ σοι.

Δόξα...

Ένα σε, εν τρισί τοίς προσώποις, Θεόν απάντων υμνώ, τόν Πατέρα καί τόν Υιόν, καί Πνεύμα άγιον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Άχραντε, Θεοτόκε Παρθένε, μόνη πανύμνητε, ικέτευε εκτενώς, εις τό σωθήναι ημάς.

Ωδή γ'

Ο Ειρμός

Στερέωσον Κύριε, επί τήν πέτραν τών έντολών σου, σαλευθείσαν τήν καρδίαν μου, ότι μόνος άγιος υπάρχεις καί Κύριος. (Δίς)

Πηγήν ζωής κέκτημαι, σέ τού θανάτου τόν καθαιρέτην, καί βοώ σοι εκ καρδίας μου, πρό τού τέλους. Ήμαρτον ιλάσθητι σώσόν με.

Ημάρτηκα Κύριε, ημάρτηκά σοι ιλάσθητί μοι, ου γάρ εστιν ός τις ήμαρτεν, εν ανθρώποις, όν ουχ υπερέβην τοίς πταίσμασι.

Τούς επί Νώε Σωτήρ, ησελγηκότας εμιμησάμην, τήν εκείνων κληρωσάμενος, καταδίκην, εν κατακλυσμώ καταδύσεως.

Τόν Χάμ εκείνον ψυχή, τόν πατραλοίαν μιμησαμένη, τήν αισχύνην ουκ εκάλυψας, τού πλησίον, οπισθοφανώς ανακάμψασα.

Τόν εμπρησμόν, ώσπερ Λώτ, φεύγε ψυχή μου τής αμαρτίας, φεύγε Σόδομα καί Γόμορρα.

φεύγε φλόγα, πάσης παραλόγου ορέξεως.

Ελέησον Κύριε, ελέησόν με αναβοώ σοι, ότε ήξεις μετ' Αγγέλων σου, αποδούναι, πάσι κατ' αξίαν τών πράξεων.

Δόξα...

Μονάς απλή άκτιστε, άναρχε φύσις ή εν Τριάδι, υμνουμένη υποστάσεων, ημάς σώσον, πίστει προσκυνούντας τό κράτος σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν εκ Πατρός άχρονον, Υιόν εν χρόνω Θεογεννήτορ, απειράνδρως απεκύησας, ξένον θαύμα! μείνασα Παρθένος θηλάζουσα.

Ωδή δ'

Ο Ειρμός

Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν έλευσίν σου Κύριε, καί εφοβήθη, ότι μέλλεις εκ Παρθένου τίκτεσθαι, καί ανθρώποις δείκνυσθαι, καί έλεγεν. Ακήκοα τήν ακοήν σου, καί εφοβήθην, δόξα τή δυνάμει σου Κύριε. (Δίς)

Γρηγόρησον ώ ψυχή μου, αρίστευσον ως ο μέγας εν Πατριάρχαις, ίνα κτήση πράξιν μετά γνώσεως, ίνα χρηματίσης νούς ορών τόν Θεόν, καί φθάσης τόν άδυτον γνόφον εν θεωρία, καί γένη μεγαλέμπορος.

Τούς δώδεκα Πατριάρχας, ο μέγας εν Πατριάρχαις παιδοποιήσας, μυστικώς εστήριξέ σοι κλίμακα, πρακτικής ψυχη μου αναβάσεως, τούς παίδας, ως βάθρα, τάς βάσεις, ως αναβάσεις, πανσόφως υποθέμενος.

Ησαύ τόν μεμισημενον, ζηλούσα ψυχή, απέδου τώ πτερνιστή σου, τά τού πρώτου κάλλους πρωτοτόκια, καί τής πατρικής ευχής εξέπεσας, καί δίς επτερνίσθης αθλία, πράξει καί, γνώσει, διό νύν μετανόησον.

Εδώμ ο Ησαύ εκλήθη, δι' άκραν θηλυμανίας επιμιξίαν, ακρασία γάρ αεί πυρούμενος, καί ταίς ηδοναίς κατασπιλούμενος. Εδώμ ωνομάσθη, ό λέγεται θερμασία, ψυχής φιλαμαρτήμονος.

Ιώβ τόν επί κοπρίας, ακούσασα ώ ψυχή μου δικαιωθέντα, τήν αυτού ανδρείαν ουκ εζήλωσας, τό στερρόν ουκ έσχες τής προθέσεως, εν πάσιν οίς έγνως, οίς οίδας, οίς επειράσθης, αλλ' ώφθης ακαρτέρητος.

Ο πρότερον επί θρόνου, γυμνός νύν επί κοπρίας καθηλκωμένος, ο πολύς εν τέκνοις καί περίβλεπτος, άπαις αφαιρέοικος αιφνίδιον, παλάτιον γάρ τήν κοπρίαν, καί μαργαρίτας, τά έλκη ελογίζετο.

Δόξα...

Αμέριστον τή ουσία, ασύγχυτον τοίς προσώποις θεολογώ σε, τήν Τριαδικήν μίαν θεότητα, ως ομοβασίλειον καί σύνθρονον, βοώ μέγα, τό εν υψίστοις, τρισσώς σοι τό Άσμα, το υμνολογούμενον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Καί τίκτεις καί παρθενεύεις, καί μένεις δι' αμφοτέρων φύσει Παρθένος. ο τεχθεις καινίζει νόμους φύσεως, η νηδύς δέ κύει μή λοχεύουσα. Θεός όπου θέλει, νικάται φύσεως τάξις, ποιεί γάρ όσα βούλεται.

Ωδή ε'

Ο Ειρμός

Εκ νυκτός ορθρίζοντα Φιλάνθρωπε, φώτισον δέομαι καί οδήγησον καμέ, εν τοίς προστάγμασί σου, καί δίδαξόν με Σωτήρ, ποιείν τό θέλημά σου. (Δίς)

Τού Μωσέως ήκουσας τήν θήβην ψυχή, ύδασι, κύμασι φερομένην ποταμού, ως εν θαλάμω πάλαι, φυγούσαν δράμα πικρόν, βουλής Φαραωνίτου.

Ει τάς μαίας ήκουσας κτει νούσας ποτέ, άνη βον τάλαινα, τήν αρρενωπόν ψυχή, τής σωφροσύνης πράξιν, νύν ως ο μέγας Mωσής, τιθηνού τήν σοφίαν.

Ως Μωσής ο μέγας τόν Αιγύπτιον νούν, πλήξασα τάλαινα, ουκ απέκτεινας ψυχή, καί πώς οικήσεις λέγε, τήν έρημον τών παθών, διά τής μετανοίας;

Τάς ερήμους ώκησεν ο μέγας Μωσής, δεύρο ίνα καί τής δέ μίμησαι, τήν αυτού διαγωγήν, εν βάτω, θεοφανείας ψυχή, εν θεωρία γένη.

Τήν Μωσέως ράβδον εικονίζου ψυχή, πλήττουσαν θάλασσαν, καί πηγνύουσαν βυθόν, τύπω Σταυρού τού θείου, δι' ού δυνήση καί σύ, μεγάλα εκτελέσαι.

Ααρών προσέφερε τό πύρ τώ Θεώ, άμωμον άδολον, αλλ' οφνεί, καί Φινεές, ως σύ ψυχή προσήγον, αλλότριον τώ Θεώ, ρερυπωμένον βίον.

Δόξα...

Σέ Τριάς δοξάζομεν τόν ένα Θεόν, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Πατήρ, ο Υιός καί τό Πνεύμα, απλή ουσία Μονάς, αεί προσκυνουμένη.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εκ σού ημφιάσατο τό φύραμά μου, άφθορε άνανδρε, Μητροπάρθενε Θεός, ο κτίσας τούς αιώνας, καί ήνωσεν εαυτώ, τήν τών ανθρώπων φύσιν.

Ωδή ς'

Ο Ειρμός

Εβόησα, εν όλη καρδία μου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, καί επήκουσέ μου, εξ Άδου κατωτάτου, καί ανήγαγεν, εκ φθοράς τήν ζωήν μου. (Δίς)

Τά κύματα, Σωτήρ τών πταισμάτων μου, ως εν θαλάσση Ερυθρά, επαναστραφέντα, εκάλυψέ με άφνω, ως τούς Αιγυπτίους, ποτέ καί τούς τριστάτας.

Αγνώμονα, ψυχή τήν προαίρεσιν, έσχες ως πρίν ο Ισραήλ, τού γάρ θείου μάννα, προέκρινας αλόγως, τήν φιλήδονον, τών παθών αδηφαγίαν.

Τά φρέατα, ψυχή προετίμησας, τών Χαναναίων εννοιών, τής φλεβός τήν πέτραν, εξ ής ο τής σοφίας, ως κρατήρ προχέει, κρουνούς θεολογίας.

Τά ύεια, κρέα καί τούς λέβητας, καί τήν Αιγύπτιον τροφήν, τής επουρανίου, προέκρινας ψυχή μου ως ο πρίν αγνώμων, λαός εν τή ερήμω.

Ως έπληξε, Μωσής ο θεράπων σου, ράβδω τήν πέτραν τυπικώς, τήν ζωοποιόν σου, Πλευράν προδιετύπου, εξ ής πάντες πόμα, ζωής Σωτήρ αντλούμεν.

Ερεύνησον, ψυχή κατασκόπευσον, ως Ιησούς ο τού Ναυή, τής κληροδοσίας, τήν γήν οποία εστί, καί κατοίκησον, εν αυτή δι' ευνομίας.

Δόξα...

Τριάς ειμι, απλή αδιαίρετος, διαιρετή προσωπικώς καί Μονάς υπάρχω, τή φύσει ηνωμένη, ο Πατήρ φησι, καί Υιός καί θείον Πνεύμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η μήτρα σου, Θεόν ημίν έτεκε, μεμορφωμένον καθ' ημάς, αλλ' ως κτίστην πάντων, δυσώπει Θεοτόκε, ίνα ταίς πρεσβείαις, ταίς σαίς δικαιωθώμεν.

Κοντάκιον

Ήχος πλ. β'

Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις; τό τέλος εγγίζει, καί μέλλεις θορυβείσθαι,

ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, καί τά πάντα πληρών.

Ωδή ζ'

Ο Ειρμός

Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν, Αλλά μή παραδώ ης ημάς εις τέλος, ο τών Πατέρων Θεός. (Δίς)

Η Κιβωτός, ως εφέρετο, επιδίφριος ο Ζάν εκείνος, ότε ανατραπέντος τού μόσχου, μόνον ήψατο, Θεού επειράθη οργής, αλλ' αυτού τήν αυθάδειαν, φυγούσα ψυχή, σέβου τά θεία καλώς.

Ακήκοας, τού Αβεσσαλώμ, πώς τής φύσεως αντεξανέστη, έγνως τάς εναγείς αυτού πράξεις, αίς εξύβρισε, τήν κοίτην Δαυϊδ τού πατρός, αλλ' αυτή εμιμήσω, τάς αυτού εμπαθείς, καί φιληδόνους ορμάς.

Υπέταξας, τό αδούλωτον, σού αξίωμα τώ σώματί σου, άλλον γάρ, Αχιτόφελ ευρούσα τόν εχθρόν σύ ψυχή, συνήλθες ταίς τούτου βουλαίς. Αλλ' αυτάς διεσκέδασεν, αυτός ο Χριστός, ίνα σύ πάντων σωθής.

Ο Σολομών, ο θαυμάσιος, ο καί χάριτος σοφίας πλήρης, ούτος τό πονηρόν εναντίον, τού Θεού ποτέ, ποιήσας απέστη αυτού, ώ αυτή τόν επάρατόν σου βίον, ψυχή προσαφωμοίωσας.

Ταίς ηδοναίς, εξελκόμενος, τών παθών αυτού κατερρυπούτο, οίμοι! ο εραστής τής σοφίας, εραστής πορνών γυναικών, καί ξένος Θεού, όν αυτή εμιμήσω, κατά νούν ώ ψυχή, ηδυπαθείαις αισχραίς.

Τόν Ροβοάμ, παρεζήλωσας, αλογήσαντα βουλήν πατρώαν, άμα δέ καί τόν κάκιστον δούλον, Ιεροβοάμ, τόν πρίν αποστάτην ψυχή. Άλλά φεύγε τήν μίμησιν, καί κράζε Θεώ. Ήμαρτον οίκτειρόν με.

Δόξα...

Τριάς απλή, αδιαίρετε, ομοούσιε Μονάς αγία, φώτα καί φώς, καί άγια τρία, καί έν άγιον, υμνείται Θεός η Τριάς. Αλλ' ανύμνησον δόξασον, ζωήν καί ζωάς, ψυχή τόν πάντων Θεόν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υμνούμέν σε, ευλογούμέν σε, προσκυνούμέν σε Θεογεννήτορ, ότι τής αχωρίστου Τριάδος, απεκύησας τόν ένα Υιόν καί Θεόν, καί αυτή προηνέωξας ημίν, τοίς εν γή τά επουράνια.

Ωδή η'

Ο Ειρμός

Όν Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτίσις, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας. (Δίς)

Σύ τόν Οζίαν, ψυχή ζηλώσασα, τήν τούτου λέπραν εν σοί, έσχες εν διπλώ, άτοπα γάρ λογίζη, παράνομα δέ πράττεις, άφες ά κατέχεις, καί πρόσδραμε τή μετανοία.

Τούς Νινευϊτας, ψυχή ακήκοας, μετανοούντας Θεώ, σάκκω καί σποδώ, τούτους ουκ εμιμήσω, αλλ' ώφθης σκαιοτέρα, πάντων τών πρό νόμου, καί μετά νόμον επταικότων.

Τόν εν τώ λάκκω, βορβόρου ήκουσας, Ιερεμίαν ψυχή, πόλιν τήν Σιών, θρήνοις καταβοώντα, καί δάκρυα ζητούντα, μίμησαι τόν τούτου, θρηνώδη βίον καί σωθήση.

Ο Ιωνάς, εις θαρσείς απέδραμε, προγνούς τήν επιστροφήν, τών Νινευϊτών, έγνω γάρ ως προφήτης, Θεού τήν ευσπλαγχνίαν, όθεν παρεζήλου, τήν προφητείαν μή ψευσθήναι.

Τόν Δανιήλ, εν τώ λάκκω ήκουσας, πώς έφραξεν ώ ψυχή, στόματα θηρών, έγνωκας πώς οι Παίδες, οι περί Αζαρίαν, έσβεσαν τή πίστει, καμίνου φλόγα καιομένην.

Τής παλαιάς, Διαθήκης άπαντας, παρήγαγόν σοι ψυχή, πρός υπογραμμόν, μίμησαι τών δικαίων, τάς φιλοθέους πράξεις, έκφυγε δέ πάλιν, τών πονηρών τάς αμαρτίας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Άναρχε Πάτερ, Υιε συνάναρχε, Παράκλητε αγαθέ, Πνεύμά τό ευθές, Λόγου Θεού Γεννήτορ, Πατρός ανάρχου Λόγε, Πνεύμα ζών καί κτίζον. Τριάς Μονάς ελέησόν με.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως εκ βαφής, αλουργίδος Άχραντε, η νοητή πορφυρίς, τού Εμμανουήλ, ένδον εν τή γαστρί σου, η σάρξ συνεξυφάνθη, όθεν Θεοτόκον, εν αληθεία σε τιμώμεν.

Ωδή θ'

Ο Ειρμός

Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις, διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν. (Δίς)

Χριστός επειράζετο, Διάβολος επείραζε, δεικνύς τούς λίθους, ίνα άρτοι γένωνται, εις όρος ανήγαγεν, ιδείν τάς βασιλείας, τού Κόσμου πάσας εν ριπή, Φοβού ώ ψυχή τό δράμα, νήφε, εύχου, πάσαν ώραν Θεώ.

Τρυγών η φιλέρημος, φωνή βοώντος ήχησε, Χριστού ο λύχνος, κηρύττων μετάνοιαν, Ηρώδης ηνόμησε, σύν τή Ηρωδιάδι. Βλέπε ψυχή μου μή παγής, τών ανόμων ταίς παγίσιν, αλλ' ασπάζου τήν μετάνοιαν.

Τήν έρημον ώκησε, τής χάριτος ο Πρόδρομος, καί Ιουδαία, πάσα καί Σαμάρεια, ακούοντες έτρεχον, καί εξωμολογούντο, τάς αμαρτίας εαυτών, βαπτιζόμενοι προθύμως, ούς αυτή ουκ εμιμήσω ψυχή.

Ο γάμος μέν τίμιος, η κοίτη δέ αμίαντος, αμφότερα γάρ, Χριστός προευλόγησε, σαρκί εσθιόμενος, καί εν Κανά δέ γάμω, τό ύδωρ οίνον εκτελών, καί δεικνύων πρώτον θαύμα, ίνα σύ μετατεθής ώ ψυχή.

Παράλυτον έσφιγξε, Χριστός τήν κλίνην άραντα, καί νεανίσκον, θανέντα εξήγειρε, τής χήρας τό κύημα, καί τού Εκατοντάρχου, καί Σαμαρείτιδι φανείς, τήν εν πνεύματι λατρείαν, σοί ψυχή προεζωγράφησεν.

Αιμόρρουν ιάσατο, αφή κρασπέδου Κύριος, λεπρούς καθήρε, τυφλούς καί χωλεύοντας, φωτίσας ηνώρθωσε, κωφούς τε καί αλάλους, καί τήν συγκύπτουσαν χαμαί, εθεράπευσε τώ λόγω, ίνα σύ σωθής αθλία ψυχή.

Δόξα...

Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν υπερυψώσωμεν, τό θείον Πνεύμα, πιστώς προσκυνήσωμεν, Τριάδα αχώριστον, Μονάδα κατ' ουσίαν, ως φώς καί φώτα, καί ζωήν, καί ζωάς ζωοποιούσαν, καί φωτίζουσαν τά πέρατα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν Πόλιν σου φύλαττε, Θεογεννήτορ πάναγνε, εν σοί γάρ αύτη, πιστώς βασιλεύουσα, εν σοί καί κρατύνεται καί διά σού νικώσα, τροπούται πάντα πειρασμόν, καί σκυλεύει πολεμίους, καί διέπει τό υπήκοον.

Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Ανδρέα σεβάσμιε, καί Πάτερ τρισμακάριστε, Ποιμήν τής Κρήτης, μή παύση δεόμενος, υπέρ τών σέ υμνούντων, ίνα ρυσθώμεν πάσης, οργής καί θλίψεως καί φθοράς, καί πταισμάτων λυτρωθώμεν, οι τιμώντές σου τήν μνήμην αεί.

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕIΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος β'

Ο ευσχήμων Ιωσήφ

Ο τοίς πάθεσι τοίς σοίς, πάσιν απάθειαν διδούς, Φιλάνθρωπε τά πάθη, τής σαρκός μου νεκρώσας τώ σώ Σταυρώ, τό θείον καταξίωσον Πάθος ιδείν, διά νηστείας ευαρεστούντα τή δόξη σου, ίνα λάβω πλουσίως τό μέγα έλεος.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα

Η Παρθένος καί Μήτηρ σου Χριστέ, επί ξύλου ορώσά σε, νεκρόν ηπλωμένον, κλαίουσα πικρώς, Υιέ μου έλεγε, τί τό φοβερόν τούτο, ο πάσι δωρούμενος ζωήν τήν αιώνιον μυστήριον, εκουσίως εν Σταυρώ πώς θνήσκεις, θάνατον επονείδιστον.

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος β'

Τόν ζωοποιόν Σταυρόν

Τόν φωτοποιόν καιρόν, όν νύν αφιέρωσας, καί εδωρήσω ημίν, τής εγκρατείας Κύριε, σύ αξίωσον ημάς, εν κατανύξει πάντας, ειλικρινώς περαιώσασθαι, ειρηνεύοντας τού Σταυρού τή Ισχύϊ, μόνε Φιλάνθρωπε.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα

Τώ τιμίω Σταυρώ τού Υιού σου, φυλαττόμενοι Δέσποι να αγνή Θεοτόκε, πάσαν προσβολήν τού πολεμήτορος, άπαντες ραδίως εκτρεπόμεθα, διό σε κατά χρέος μακαρίζομεν, ως Μητέρα τού φωτός, καί μόνην ελπίδα τών ψυχών ημών.

Ωδή γ' Ήχος β'

Εξήνθησεν η έρημος

Σταυρώσωμεν τά μέλη δι' εγκρατείας, νήψωμεν εις προσευχάς ως γέγραπται, καί κατ' ίχνος πολιτευσώμεθα, τού παθόντος, καί πάθη εκθανατώσαντος.

Εμέσαντες τήν έμπικρον, αμαρτίαν σπεύσωμεν, τώ τήν χολήν θελήματι, γευσαμένω ευαρεστήσαι Χριστώ, τώ Σταυρώ καθελόντι τόν αρχέκακον.

Συνήθειαν λαβούσα, η αμαρτία έλκει με, εις παντελή απώλειαν, αλλά σύ με εκ ταύτης λύτρωσαι, τώ Σταυρώ σου οικτίρμον πολυέλεε.

Θεοτοκίον

Δεσπόζουσα απάντων, τών ποι ημάτων Δέσποινα, ως τόν Δεσπότην τέξασα, τής δουλείας με ελευθέρωσον, τού δολίου καί μόνου πολεμήτορος.

Ειρμός άλλος

Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε

Τό ξύλον τού Σταυρού την εγκράτειαν, τώ Κόσμω εξήνθησεν, ήν εκ πόθου, ασπασάμενοι τρυφήσωμεν, παγκαρπίαν τών θείων εντολών τού Χριστού.

Εγκράτειαν παθών καί νύν φέροντες, τήν σάρκα στα υρώσωμεν τώ Κυρίω, καί νεκρόν, αυτής τό φρονημα, αποδείξωμεν πάντες τή ενθέω ζωή.

Δόξα...

Τά τρία τής μιάς μορφής πρόσωπα, δοξάζω Πατέρα Υιόν καί Πνεύμα, εν τό κράτος τής θεότητος, βασιλείαν απάντων, καί λαμπρότητα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο Τόκος σου Αγνή φρικτός πέφυκε, Θεός γάρ υπάρχει ενανθρωπήσας, ο ανάρχως εκ Πατρός γεννηθείς, καί εκ σού επ εσχάτων πλήν ανδρός κυηθείς.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τήν Σταύρωσιν υμνώ καί τήν λόγχευσιν, τής θείας Πλευράς σου, εξ ής τό πόμα, τό αθάνατον αρύομαι, καθ εκάστην Χριστέ, καί αγιάζομαι.

Ο Ειρμός

Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον, εις τάς καρδίας ημών τών υμνούντων σε.

Ωδή η'

Κάμινος ποτέ, πυρός

Κάμινος παθών, φλογίζει τήν ψυχήν μου, αλλά τή δρόσω τού ελέους σου, ταύτην καταμάρανον, ο πηγάσας απαθείας κρουνούς, Πλευράς εξ ακηράτου σου, σταυρούμενος Ευεργέτα, διά πολλήν συγκατάβασιν.

Ύψωσας ημάς, πεσόντας εις κακίαν, τή εν Σταυρώ σου ανυψώσει Χριστέ, όθεν ολισθήσαντα, αμαρτίας εις τά βάραθρα, ανάγαγε καί στήριξον, πέτρα με σωτηρίας, όπως δοξάζω τό κράτος σου.

Λόγχη σου Χριστέ, παθών τήν σηπεδόνα, αποκαθάρας τής καρδίας μου, όλον με υγείωσον, όν ο όφις ετραυμάτισεν, οδούσιν ιοβόλοις τε, καί δίδου μοι ακλονήτως, θείας πρός τρίβους πορεύεσθαι.

Θεοτοκίον

Σέ τήν φαεινήν, λαμπάδα καί λυχνίαν, εν ή τό πύρ τής θεότητος, οικήσαν εφώτισε, τούς νυκτώδει συσχεθέντας φθορά, Αμίαντε γεραίρομεν, άπαντες, ευλογούντες, Ευλογημένη τόν Τόκον σου.

Ειρμός άλλος

Τόν εν τή βάτω Μωσεί

Τόν μεταξύ τών ληστών, σταυρωθέντα εν ξύλω, καί τή λόγχη νυγέντα, τήν ζωήρρυτον πλευράν, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο κρίνων πάσαν τήν γήν, κριτηρίω παρέστης, ερραπίσθης επαίχθης, εν Σταυρώ ανηρτήθης, φθοράς με απαλλάττων, τής πάλαι αμαρτίας, εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Θεότης μία Τριάς, η αμέριστος φύσις, μεριστή δέ προσώποις, τό ανώλεθρον κράτος, Πάτερ Υιέ καί Πνεύμα, σέ ανυμνολογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοκυήτορ Αγνή, η ουράνιος πύλη, η σωτήριος θύρα, πάντων τών Χριστιανών, τήν δέησιν προσδέχου, τών σέ μακαριζόντων, εις πάντας τούς αιώνας.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Σταυρέ Χριστού ο Ληστήν, οδηγήσας πρός πίστιν, καί εμέ πρός τόν δρόμον, ευτόνως τών Νηστειών, αξίωσον προφθάσαι, εις τήν προσκύνησίν σου, καί ζωοποιηθήναι.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν...

Ο Ειρμός

Τόν εν τή βάτω Μωσεί, τής Παρθένου τό θαύμα, εν Σιναίω τώ όρει προτυπώσαντα ποτέ, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Ανάρχου Γεννήτορος

Ηλίου φαιδρότερον, Νηστεία αναλάμψασα, η πολύφωτος χάρις ευαγγελίζεται, πάσι τού Σταυρού τάς ακτίνας, καί τάς αυγάς, τού τιμίου Πάθους, καί τής Αναστάσεως, τήν ημέραν τήν σωτήριον.

Αγνείαν ποθήσωμεν; πορνείαν αποφύγωμεν, τήν οσφύν σωφροσύνη περιζωσώμεθα, όπως καθαροί εποφθώμεν, τώ καθαρώ, καί μόνω εκ πάντων, ζητούντι τήν κάθαρσιν, τώ Σωτήρι τών ψυχών ημών.

Χριστέ εκ τού φόβου σου, καθήλωσον τάς σάρκας μου. ο Σταυρώ προσηλώσας, τήν αμαρτίαν Αδάμ, λύσον τών κακών μου τήν δέησιν, τού πονηρού σύντριψον τά βέλη, τή λόγχη σου Δέσποτα, καί τής τούτου βλάβης ρύσαί με.

Θεοτοκίον

Κριτήν δικαιότατον, καί μόνον ευδιάλλακτον, η τεκούσα Παρθένε, Χριστόν τόν Κύριον, ρύσαί με τής κρίσεως Κόρη, καί τού πυρός, καί τής τιμωρίας, ήν μοι προεξένησεν, αμαρτίας η απόλαυσις.

Άλλος

Τήν αγνήν καί άχραντον

Ώ τής ευσπλαγχνίας σου! ότι Σταυρόν ηνέσχου, ήλους καί λόγχην Κύριε, δι' εμέ τόν κατάκριτον φθορά, διό ύμνώ σε Χριστέ.

Τόν Σταυρόν, τόν κάλαμον, τούς ήλους καί τήν λόγχην, τά ζωηρά σου Πάθη, πάς ο λαός προσκυνούντες, εν ωδαίς Χριστέ υμνούμέν σε.

Δόξα...

Μονάς τρισυποστατε, Τριάς ενικωτάτη, Κυριαρχία φύσις, ισοκλεής, Πάτερ Υιέ, καί θείον Πνεύμα, σώσον πάντας ημάς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαιροις ιλαστήριον, τού Κόσμου Θεοτόκε, εν ώ προσφεύγοντες πάντες αμαρτωλοί, πρός Θεόν καταλλαγάς αεί ευρίσκομεν.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τώ Σταυρώ σου Κύριε, καμέ ενδυναμώσας, τών Νηστειών μοι δώρησαι Αγαθέ, ευσθενώς αποπληρώσαι τήν περίοδον.

Ο Ειρμός

Τήν αγνήν καί άχραντον, Μητέρα καί Παρθένον, ωδαίς ασμάτων άπαντες οι πιστοί, ευσεβώς ως Θεοτόκον μεγαλύνομεν.

Απόστιχα τών Αίνων

Ήχος πλ. δ'

Νηστεία, τών λογισμών τά πάθη, δεύτε δουλώσωμεν, πνευματικαίς εαυτούς πτέρυξι περιστείλαντες, ίνα τήν τού εχθρού, κινουμένην ζάλην, κούφοι περάσαντες, άξιοι γενώμεθα, τής τού Σταυρού προσκυνήσεως, τού υπέρ τού Κόσμου σφαγέντος εκουσίως, Υιού τού Θεού, καί πνευματικώς εορτάσωμεν, τήν εκ νεκρών τού Σωτήρος Ανάστασιν, επ' όρους αρθέντες, Μαθηταίς συνδοξάσωμεν, τόν εξουσίαν λαβόντα πάσαν, Υιόν εκ Πατρός τόν φιλάνθρωπον. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Μάρτυρες Χριστού οι αήττητοι, οι νικήσαντες τήν πλάνην, τή δυνάμει τού Σταυρού, απελάβετε τήν χάριν τής αιωνίου ζωής, τυράννων απειλάς ουκ επτοήθητε, βασάνοις αικιζόμενοι ευφραίνεσθε, καί νύν τά αίματα υμών γέγονεν ιάματα ταίς ψυχαίς ημών, πρεσβεύσατε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ώ τού παραδόξου θαύματος!

Τί τό ορώμενον θέαμα, ο τοίς εμοίς οφθαλμοίς, καθοράται, ώ Δέσποτα; ο συνέχων άπασαν, Κτίσιν ξύλω ανήρτησαι, καί θανατούσαι, ο πάσιν νέμων ζωήν, η Θεοτόκος κλαίουσα έλεγεν, ότε εώρακεν, εν Σταυρώ η πάναγνος, τόν εξ αυτής, αρρήτως εκλάμψαντα, Θεόν καί άνθρωπον.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος δ'

Οίδας τό πλάσμα ημών, οίδας τήν ασθένειαν ημών Φιλάνθρωπε, ημάρτομεν, αλλ' ουκ απέστημέν σου ο Θεός, ουδέ διεπετάσαμεν χείρας ημών, πρός Θεόν αλλότριον. Φείσαι ημών τή σή αγαθότητι, Εύσπλαγχνε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός θ'

Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου.

Στίχ. Εθφρανθήσομαι, καί αγαλλιάσομαι εν σοί.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Kεφ Β', 3-11)

Τάδε λέγει Κύριος. Εκ Σιών εξελεύσεται νόμος, καί λόγος Κυρίου εξ Ιερουσαλήμ. Καί κρινεί ανά μέσον τών εθνών, καί ελέγξει λαόν πολύν, καί συγκόψουσι τάς μαχαίρας αυτών εις άροτρα, καί τάς ζιβήνας αυτών εις δρέπανα, καί ου λήψεται έθνος επί έθνος μάχαιραν, καί ου μάθωσιν έτι πολεμείν. Καί νύν σύ, οίκος τού Ιακώβ, δεύτε, καί πορευθώμεν εν τώ φωτί Κυρίου, ανήκε γάρ τόν λαόν αυτού, τόν οίκον τού Ιακώβ, ότι ενεπλήσθη η χώρα αυτών, ως τό απαρχής, κλυδωνισμών, ως η τών αλλοφύλων, καί τέκνα πολλά αλλόφυλα εγεννήθη αυτοίς. Ενεπλήσθη γάρ η χώρα αυτών αργυρίου καί χρυσίου, καί ουκ ήν αριθμός τών θησαυρών αυτών, καί ενεπλήσθη η γή ίππων, καί ουκ ήν αριθμός τών αρμάτων αυτών, καί ενεπλήσθη η γή βδελυγμάτων τών έργων τών χειρών αυτών, καί προσεκύνησαν, οίς εποίησαν οι δάκτυλοι αυτών. Καί έκυψεν άνθρωπος, καί εταπεινώθη ανήρ, καί ου μή ανοίσω αυτούς. Καί νύν εισέλθετε εις τάς πέτρας, καί κρύπτεσθε εις τήν γήν, από προσώπου τού φόβου Κυρίου, καί από τής δόξης τής ισχύος αυτού, όταν αναστή θραύσαι τήν γήν. Οι γάρ οφθαλμοί Κυρίου, υψηλοί, ο δέ άνθρωπος ταπεινός, καί ταπεινωθήσεται τό ύψος τών ανθρώπων, καί υψωθήσεται Κύριος μόνος εν τή ημέρα εκείνη.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ι'

Δίκαιος Κύριος, καί δικαιοσύνας ηγάπησεν.

Στίχ. Επί τώ Κυρίω πέποιθα, πώς ερείτε τή ψυχή μου;