TΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά

Ήχος β' Πάντας υπερέβην

Πάσαν αμαρτίαν διεπραξάμην, πάντας υπερέβην τή ασωτία, εάν θελήσω μετανοήσαι, ουκ έχω δακρύων οχετούς, εάν ραθύμως καί νύν βιώσω, κολάσει υπόδικός ειμι. Αλλά δός μοι διόρθωσιν μόνε αγαθέ, ο Θεός, καί ελέησόν με.

Όμβρους μοι παράσχου Χριστέ δακρύων, εν τή τής Νηστείας τερπνή ημέρα, όπως πενθήσω καί αποπλύνω, τόν ρύπον τόν εκ τών ηδονών, καί εποφθώ σοι κεκαθαρμένος, ηνίκα Κριτής εξ ουρανού, μέλλης έρχεσθαι Κύριε, κρίναι τούς βροτούς, ως κριτής, καί δίκαιος μόνος.

Έτερον τού κυρίου Θεοδώρου

Ήχος πλ. α' Όσιε Πάτερ

Δεύτε προθύμως, τό στερρόν όπλον τής Νηστείας, έχοντες ως θυρεόν, πάσαν μεθοδείαν πλάνης τού εχθρού, αποστρέψωμεν πιστοί, μή θελχθώμεν ταίς ηδοναίς τών παθών, μή τό πύρ τών πειρασμών δειλιάσωμεν, δι' ών Χριστός ο φιλάνθρωπος, βραβείοις τής υπομονής στεφανώσει ημάς, όθεν παρρησία προσευχόμενοι, προσπίπτομεν κραυγάζοντες, αιτούμενοι ειρήνην, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Καί τού Μηναίου, Προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός γ'

Τού Κυρίου η σωτηρία, καί επί τόν λαόν σου η ευλογία σου.

Στίχ. Κύριε τί επληθύνθησαν οι θλίβοντές με;

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 1-13)

Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τόν ουρανόν καί τήν γήν. Η δέ γή ήν αόρατος, καί ακατασκεύαστος, καί σκότος επάνω τής αβύσσου, καί πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω τού ύδατος. Καί είπεν ο Θεός. Γενηθήτω φώς, καί εγένετο φώς. Καί είδεν ο Θεός τό φώς, ότι καλόν, καί διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον τού φωτός, καί ανά μέσον τού σκότους. Καί εκάλεσεν ο Θεός τό φώς, Ημέραν, καί τό σκότος εκάλεσε, Νύκτα, καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ, ημέρα μία. Καί είπεν ο Θεός. Γενηθήτω στερέωμα εν μέσω τού ύδατος, καί έστω διαχωρίζον ανά μέσον ύδατος, καί ύδατος, καί εγένετο ούτω. Καί εποίησεν ο Θεός, τό στερέωμα, καί διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον τού ύδατος τού επάνω τού στερεώματος, καί ανά μέσον τού ύδατος τού υποκάτω τού στερεώματος. Καί εκάλεσεν ο Θεός τό στερέωμα, ουρανόν, καί είδεν ο Θεός, ότι καλόν, καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ, ημέρα δευτέρα. Καί είπεν ο Θεός. Συναχθήτω τό ύδωρ τό υποκάτω τού ουρανού εις συναγωγήν μίαν, καί οφθήτω η ξηρά, καί εγένετο ούτω. Καί συνήχθη τό ύδωρ τό υποκάτω τού ουρανού εις τάς συναγωγάς αυτών, καί ώφθη η ξηρά. Καί εκάλεσεν ο Θεός τήν ξηράν, Γήν, καί τά συστήματα τών υδάτων εκάλεσε, θαλάσσας. Καί είδεν ο Θεός, ότι καλόν. Καί είπεν ο Θεός. Βλαστησάτω η γή βοτάνην χόρτου σπείρον σπέρμα κατά γένος καί καθ' ομοιότητα, καί ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν, ού τό σπέρμα αυτού εν αυτώ, κατά γένος επί τής γής, καί εγένετο ούτω. Καί εξήνεγκεν η γή βοτάνην χόρτου, σπείρον σπέρμα κατά γένος καί καθ' ομοιότητα, καί ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν, ού τό σπέρμα αυτού εν αυτώ κατά γένος επί τής γής, καί είδεν ο Θεός, ότι καλόν. Καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ ημέρα τρίτη.

Προκείμενον Ήχος πλ. α' Ψαλμός δ'

Κύριος εισακούσεταί μου, εν τώ κεκραγέναι με πρός αυτόν.

Στίχ. Εν τώ επικαλείσθαί με, εισήκουσάς μου, ο Θεός τής δικαιοσύνης μου.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 1-20)

Παροιμίαι Σολομώντος υιού Δαυϊδ, ός εβασίλευσεν εν Ισραήλ, γνώναι σοφίαν καί παιδείαν, καί νοήσαι λόγον φρονήσεως, δέξασθαί τε στροφάς λόγων, νοήσαί τε δικαιοσύνην αληθή, καί κρίμα κατευθύνειν, ίνα δώ ακάκοις πανουργίαν, Παιδί δέ νέω, αίσθησίν τε καί έννοιαν. Τών τε γάρ ακούσας σοφός, σοφώτερος έσται, ο δέ νοήμων κυβέρνησιν κτήσεται, νοήσει τε παραβολήν, καί σκοτεινόν λόγον, ρήσεις τε σοφών καί αινίγματα. Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου, σύνεσις δέ αγαθή πάσι τοίς ποιούσιν αυτήν, ευσέβεια εις Θεόν, αρχή αισθήσεως, σοφίαν δέ καί παιδείαν, ασεβείς εξουθενήσουσιν. Άκουε, Υιέ, νόμους πατρός σου, καί μή απώση θεσμούς μητρός σου. Στέφανον γάρ χαρίτων δέξη σή κορυφή, καί κλοιόν χρύσεον περί σώ τραχήλω. Υιέ, μή σε πλανήσωσιν ασεβείς άνδρες, μηδέ βουληθής, εάν παρακαλέσωσί σε, λέγοντες, ελθέ μεθ' ημών, κοινώνησον αίματος, κρύψωμεν δέ εις γήν άνδρα δίκαιον αδίκως, καταπίωμεν δέ αυτόν, ώσπερ Άδης ζώντα, καί άρωμεν τό μνημόσυνον αυτού από τής γής, τήν κτήσιν αυτού τήν πολυτελή καταλαβώμεθα, πλήσωμεν δέ οίκους ημετέρους σκύλων, τόν δέ κλήρόν σου βάλε εν μέσω ημών, κοινόν δέ βαλλάντιον κτησώμεθα πάντες, καί μαρσίππιον έν γενηθήτω ημίν, Υιέ μου, μή πορευθής εν οδώ μετ' αυτών, έκκλινον δέ τόν πόδα σου εκ τών τρίβων αυτών, οι γάρ πόδες αυτών εις κακίαν τρέχουσι, καί ταχινοί εισι τού εκχέαι αίμα. Ου γάρ αδίκως εκτείνεται δίκτυα πτερωτοίς. Αυτοί γάρ οι φόνου μετέχοντες, θησαυρίζουσιν εαυτοίς κακά, η δέ καταστροφή ανδρών παρανόμων, κακή, Αύται αι οδοί εισι πάντων τών συντελούντων τά άνομα, τή γάρ ασεβεία τήν εαυτών ψυχήν αφαιρούνται. Σοφία εν εξόδοις υμνείται, εν δέ πλατείαις παρρησίαν έχει.

Απόστιχα

Ιδιόμελον Ηχος γ'

Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, ευάρεστον τώ Κυρίω, αληθής νηστεία, η τών κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους, καί επιορκίας, η τούτων ένδεια, νηστεία εστίν, αληθής καί ευπρόσδεκτος. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Μεγάλη τών Μαρτύρων σου Χριστέ η δύναμις! εν μνήμασι γάρ κείνται, καί πνεύματα διώκουσι, καί κατήργησαν εχθρού τήν εξουσίαν, τή πίστει τής Τριάδος, αγωνισάμενοι υπέρ τής ευσεβείας.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε η προστασία πάντων τών δεομένων, εις σέ θαρρούμεν, εις σέ καυχώμεθα, εν σοί πάσα η ελπίς ημών εστι, πρέσβευε τώ εκ σού τεχθέντι, υπέρ αχρείων δούλων σου.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ

Ελέησόν με ο Θεός, ελέησόν με

Ο Κανών, Ποίημα Ανδρέου Κρήτης

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ο Ειρμός

Βοηθός καί σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν, Θεός τού Πατρός μου, καί υψώσω αυτόν, ενδόξως γάρ δεδόξασται. (Δίς)

Πόθεν άρξομαι θρηνείν, τάς τού αθλίου μου βίου πράξεις; ποίαν απαρχήν, επιθήσω Χριστέ, τή νύν θρηνωδία; αλλ' ως εύσπλαγχνός μοι δός, παραπτωμάτων άφεσιν.

Δεύρο τάλαινα ψυχή, σύν τή σαρκί σου τώ πάντων Κτίστη, εξομολογού καί απόσχου λοιπόν, τής πρίν αλογίας, καί προσάγαγε Θεόν, εν μετανοία δάκρυα.

Τόν πρωτόπλαστον Αδάμ, τή παραβάσει παραζηλώσας, έγνων εμαυτόν, γυμνωθέντα Θεού, καί τής αϊδίου, βασιλείας καί τρυφής, διά τάς αμαρτίας μου.

Οίμοι τάλαινα ψυχή! τί ωμοιώθης τή πρώτη Εύα; είδες γάρ κακώς, καί ετρώθης πικρώς, καί ήψω τού ξύλου, καί εγεύσω προπετώς, τής παραλόγου βρώσεως.

Αντί Εύας αισθητής, η νοητή μοι κατέστη Εύα, ο εν τή σαρκί, εμπαθής λογισμός, δεικνύς τά ηδέα, καί γευόμενος αεί, τής πικράς καταπόσεως.

Επαξίως τής Εδέμ, προεξερρίφη ως μή φυλάξας, μίαν σου Σωτήρ, εντολήν ο Αδάμ, εγώ δέ τί πάθω, αθετών διαπαντός τά ζωηρά σου λόγια;

Δόξα...

Υπερούσιε Τριάς, η εν Μονάδι προσκυνουμένη, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε η ελπίς, καί προστασία τών σε υμνούντων, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως Δέσποινα αγνή, μετανοούντα δέξαι με.

Ωδή β'

Ο Ειρμός

Πρόσεχε, ουρανέ καί λαλήσω, καί ανυμνήσω Χριστόν, τόν εκ Παρθένου σαρκί, επιδημησαντα. (Δίς)

Πρόσεχε, ουρανέ, καί λαλήσω, γή ενωτίζου φωνής, μετανοούσης Θεώ, καί ανυμνούσης αυτόν.

Πρόσχες μοι, ο Θεός ο Σωτήρ μου, ιλέω όμματί σου, καί δέξαι μου, τήν θερμήν εξομολόγησιν.

Ημάρτηκα, υπέρ πάντας ανθρώπους, μόνος ημάρτηκά σοι, αλλ' οίκτειρον ως Θεός, Σώτερ τό ποίημά σου.

Μορφώσας μου, τήν τών παθών αμορφίαν, ταίς φιληδόνοις ορμαίς, ελυμηνάμην τού νού τήν ωραιότητα.

Ζάλη με, τών κακών περιέχει, εύσπλαγχνε Κύριε, αλλ' ως τώ Πέτρω καμοί, τήν χείρα έκτεινον.

Εσπίλωσα, τόν τής σαρκός μου χιτώνα, καί κατερρύπωσα, τό κατ' εικόνα Σωτήρ, καί καθ' ομοίωσιν.

Ημαύρωσα, τής ψυχής τό ωραίον, ταίς τών παθών ηδοναίς, καί όλως όλον τόν νούν, χούν απετέλεσα.

Διέρρηξα, νύν τήν στολήν μου τήν πρώτην, ήν εξυφάνατό μοι, ο Πλαστουργός εξ αρχής, καί ένθεν κείμαι γυμνός.

Ενδέδυμαι, διερρηγμένον χιτώνα, όν εξυφάνατό μοι, ο όφις τή συμβουλή, καί καταισχύνομαι.

Τά δάκρυα, τά τής πόρνης οικτίρμον, καγώ προβάλλομαι. Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, τή ευσπλαγχνία σου.

Προσέβλεψα, τού φυτού τό ωραίον, καί ηπατήθην τόν νούν, καί άρτι κείμαι γυμνός, καί καταισχύνομαι.

Ετέκταινον, επί τόν νώτόν μου πάντες, οι αρχηγοί τών κακών, μακρύνοντες κατ' εμού τήν ανομίαν αυτών.

Δόξα...

Ένα σε εν τρισί τοίς προσώποις, Θεόν απάντων υμνώ, τόν Πατέρα, καί τόν Υιόν, καί Πνεύμα τό άγιον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Άχραντε, Θεοτόκε Παρθένε, μόνη πανύμνητε, ικέτευε εκτενώς, εις τό σωθήναι ημάς.

Ωδή γ'

Ο Ειρμός

Επί τήν ασάλευτον Χριστέ, πέτραν τών εντολών σου, την Εκκλησίαν σου στερέωσον.

Πύρ παρά Κυρίου ποτέ, Κύριος επιβρέξας, τήν γήν Σοδόμων πρίν κατέφλεξεν.

Εις τό όρος σώζου ψυχή, ώσπερ ο Λώτ εκείνος, καί εις Σηγώρ προανασώθητι.

Φεύγε εμπρησμόν ώ ψυχή, φεύγε Σοδόμων καύσιν, φεύγε φθοράν θείας φλογώσεως.

Ημαρτόν σοι μόνος εγώ, ήμαρτον υπέρ πάντας, Χριστέ Σωτήρ μή υπερίδης με.

Σύ εί ο Ποιμήν ο καλός, ζήτησόν με τόν άρνα, καί πλανηθέντα μή παρίδης με.

Σύ εί ο γλυκύς Ιησούς, σύ εί ο Πλαστουργός μου, εν σοί Σωτήρ δικαιωθήσομαι.

Εξομολογούμαί σοι Σωτήρ. Ημαρτόν σοι αμέτρως, αλλ' άνες άφες μοι, ως εύσπλαγχνος.

Δόξα...

Ώ Τριάς Μονάς ο Θεός, σώσον ημάς εκ πλάνης, καί πειρασμών καί περιστάσεων.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε θεοδόχε Γαστήρ, χαίρε θρόνε Κυρίου, χαίρε η Μήτηρ τής ζωής ημών.

Ωδή δ'

Ο Ειρμός

Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν έλευσίν σου Κύριε, καί εφοβήθη, ότι μέλλεις εκ Παρθένου τίκτεσθαι, καί ανθρώποις δείκνυσθαι καί έλεγεν. Ακήκοα τήν ακοήν σου καί εφοβήθην, δόξα τή δυνάμει σου Κύριε. (Δίς)

Τά έργα σου μή παρίδης, τό πλάσμα σου μή παρόψη Δικαιοκρίτα, ει καί μόνος ήμαρτον ως άνθρωπος, υπέρ πάντα άνθρωπον Φιλάνθρωπε, αλλ' έχεις ως Κύριος πάντων τήν εξουσίαν, αφιέναι αμαρτήματα.

Εγγίζει ψυχή τό τέλος, εγγίζει καί ου φροντίζεις, ουχ ετοιμάζη. Ο καιρός συντέμνει, διανάστηθι, εγγύς επί θύραις ο Κριτής εστιν, ως όναρ, ως άνθος ο χρόνος τού βίου τρέχει, τί μάτην ταραττόμεθα;

Ανάνηψον ώ ψυχή μου, τάς πράξεις σου άς ειργάσω αναλογίζου, καί ταύταις επ' όψεσι προσάγαγε, καί σταγόνας στάλαξον δακρύων σου, ειπέ παρρησία τάς πράξεις, τάς ενθυμήσεις, Χριστώ, καί δικαιώθητι.

Ου γέγονεν εν τώ βίω, αμάρτημα ουδέ πράξις, ουδέ κακία, ήν εγώ Σωτήρ ουκ επλημμέλησα, κατά νούν καί λόγον, καί προαίρεσιν, καί θέσει, καί γνώμη, καί πράξει εξαμαρτήσας, ως άλλος ουδείς πώποτε.

Εντεύθεν καί κατεκρίθην, εντεύθεν κατεδικάσθην εγώ ο τάλας, υπό τής οικείας συνειδήσεως, ής ουδέν εν κόσμω βιαιότερον. Κριτά λυτρωτά μου καί γνώστα, φείσαι καί ρύσαι, καί σώσόν με τόν δείλαιον.

Η κλίμαξ ήν είδε πάλαι, ο μέγας εν Πατριάρχαις, δείγμα ψυχή μου, πρακτικής υπάρχει επιβάσεως, γνωστικής τυγχάνει αναβάσεως, ει θέλεις ούν πράξει, καί γνώσει καί θεωρία, βιούν ανακαι νίσθητι.

Τόν καύσωνα τής ημέρας, υπέμεινε δι' ένδειαν ο Πατριάρχης καί τόν παγετόν τής νυκτός ήνεγκε, καθ' ημέραν κλέμματα ποιούμενος, ποιμαίνων, πυκτεύων, δουλεύων, ίνα τάς δύω, γυναίκας εισαγάγηται.

Γυναίκάς μοι δύω νόει, τήν πράξίν τε καί τήν γνώσιν εν θεωρία, τήν μέν Λείαν, πράξιν ως πολύτεκνον, τήν Ραχήλ δέ, γνώσιν ως πολύπονον, καί γάρ άνευ πόνων, ου πράξις, ου θεωρία, ψυχή κατορθωθήσεται.

Δόξα...

Αμέριστον τή ουσία, ασύγχυτον τοίς προσώποις θεολογώ σε, τήν Τριαδικήν μίαν θεότητα, ως ομοβασίλειον, καί σύνθρονον, βοώ σοι τό Άσμα, τό μέγα, τό εν υψίστοις, τρισσώς υμνολογούμενον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Καί τίκτεις καί παρθενεύεις, καί μένεις δι' αμφοτέρων φύσει Παρθένος. ο τεχθείς καινίζει νόμους φύσεως, η νηδύς δέ κύει μή λοχεύουσα, Θεός όπου θέλει, νικάται φύσεως τάξις, ποιεί γάρ όσα βούλεται.

Ωδή ε'

Ο Ειρμός

Εκ νυκτός ορθρίζοντα Φιλάνθρωπε, φώτισον δέομαι, καί οδήγησον καμέ, εν τοίς προστάγμασί σου, καί δίδαξόν με Σωτήρ, ποιείν τό θέλημά σου. (Δίς)

Εν νυκτί τόν βίον μου διήλθον αεί, σκότος γάρ γέγονε, καί βαθείά μοι αχλύς, η νύξ τής αμαρτίας, αλλ' ως ημέρας υιόν, Σωτήρ ανάδειξόν με.

Τόν Ρουβίμ μιμούμενος ο τάλας εγώ, έπραξα άθεσμον, καί παράνομον βουλήν, κατά Θεού Υψίστου, μιάνας κοίτην εμήν, ως τού πατρός εκείνος.

Εξομολογούμαί σοι Χριστέ Βασιλεύ. Ήμαρτον ήμαρτον, ως οι πρίν τώ Ιωσήφ, αδελφοί πεπρακότες, τόν τής αγνείας καρπόν, καί τόν τής σωφροσύνης.

Υπό τών συγγόνων η δικαία ψυχή, δέδοτο πέπρατο, εις δουλείαν ο γλυκύς, εις τύπον τού Κυρίου, αυτή δέ όλη ψυχή, επράθης τοίς κακοίς σου.

Ιωσήφ τόν δίκαιον, καί σώφρονα νούν, μίμησαι τάλαινα, καί αδόκιμε ψυχή, καί μή ακολασταί νου, ταίς παραλόγοις ορμαίς, αεί παρανομούσα.

Ει καί λάκκω ώ κησε ποτέ Ιωσήφ, Δέσποτα Κύριε, αλλ' εις τύπον τής Ταφής, καί τής Εγέρσεώς σου, εγώ δέ τί σοι ποτέ, τοιούτο προσενέγκω;

Δόξα...

Σέ Τριάς δοξάζομεν τόν ένα Θεόν, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Πατήρ, ο Υιός καί τό Πνεύμα, απλή ουσία Μονάς, αεί προσκυνουμένη.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εκ σού ημφιάσατο τό φύραμά μου, άφθορε, άνανδρε, Μητροπάρθενε Θεός, ο κτίσας τούς αιώνας, καί ήνωσεν εαυτώ, τήν τών ανθρώπων φύσιν.

Ωδή ς'

Ο Ειρμός

Εβόησα εν όλη καρδία μου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, καί επήκουσέ μου εξ Άδου κατωτάτου, καί ανήγαγεν εκ φθοράς τήν ζωήν μου. (Δίς)

Τά δάκρυα Σωτήρ τών ομμάτων μου, καί τούς εκ βάθους στεναγμούς, καθαρώς προσφέρω, βοώσης τής καρδίας, ο Θεός ημάρτηκά σοι, ιλάσθητί μοι.

Εξένευσας ψυχή τού Κυρίου σου, ώσπερ Δαθάν καί Αβειρών, αλλά φείσαι κράξον, εξ Άδου κατωτάτου, ίνα μή τό χάσμα, τής γής σε συγκαλύψη.

Ως δάμαλις ψυχή παροιστρήσασα, εξωμοιώθης τώ Εφραίμ, ως δορκάς εκ βρόχων, ανάσωσον τόν βίον, πτερωθείσα πράξει, καί νώ καί θεωρία.

Η χείρ ημάς Μωσέως πιστώσεται, ψυχή πώς δύναται Θεός, λεπρωθέντα βίον, λευκάναι καί καθάραι, καί μή απογνώς σεαυτήν, κάν ελεπρώθης.

Δόξα...

Τριάς ειμι απλή αδιαίρετος, διαιρετή προσωπικώς, καί Μονάς υπάρχω, τή φύσει ηνωμένη, ο Πατήρ φησι καί Υιός, καί θείον Πνεύμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η μήτρα σου Θεόν ημίν έτεκε, μεμορφωμένον καθ' ημάς, αλλ' ως Κτίστην πάντων, δυσώπει Θεοτόκε, ίνα ταίς πρεσβείαις ταίς σαίς δικαιωθώμεν.

Κοντάκιον Ήχος πλ. β'

Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις; Τό τέλος εγγίζει, καί μέλλεις θορυβείσθαι. Ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, καί τα πάντα πληρών.

Ωδή ζ'

Ο Ειρμός

Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν. Αλλά μή παραδώης ημάς εις τέλος, ο τών Πατέρων Θεός. (Δίς)

Ημάρτηκα, επλημμέλησα, καί ηθέτησα τήν εντολήν σου, ότι εν αμαρτίαις προήχθην, καί προσέθηκα τοίς μώλωψι τραύμα εμοί, αλλ' αυτός με ελέησον ως εύσπλαγχνος, ο τών Πατέρων Θεός.

Τά κρύφια τής καρδίας μου, εξηγόρευσά σοι τώ Κριτή μου, ίδε μου τήν ταπείνωσιν, ίδε καί τήν θλίψίν μου, καί πρόσχες τή κρίσει μου νύν, καί αυτός με ελέησον ως εύσπλαγχνος ο τών Πατέρων Θεός.

Σαούλ ποτέ, ως απώλεσε, τού πατρός αυτού ψυχή τάς όνους, πάρεργον τό βασίλειον εύρε, πρός ανάρρησιν. Αλλ' όρα μή λάθης σαυτήν, τάς κτηνώδεις ορέξεις σου, προκρίνουσα τής βασιλείας Χριστού.

Δαυϊδ ποτέ, ο πατρόθεος, ει καί ήμαρτε διττώς ψυχή μου, βέλει μέν τοξευθείς τής μοιχείας, τώ δέ δόρατι αλούς τής τού φόνου ποινής. αλλ' αυτή τά βαρύτερα τών έργων νοσείς, ταίς κατά γνώμην ορμαίς.

Συνήψε μέν, ο Δαυϊδ ποτέ, ανομήματι τήν ανομίαν, φόνω γάρ τήν μοιχείαν εκίρνα, τήν μετάνοιαν ευθύς παραδείξας διπλήν. αλλ' αυτή πονηρότερα ειργάσω, ψυχή, μή μεταγνούσα Θεώ.

Δαυϊδ ποτέ ανεστήλωσε, συγγραψάμενος ως εν εικόνι, ύμνον, δι' ού τήν πράξιν ελέγχει, ήν ειργάσατο κραυγάζων. Ελέησόν με, σοί γάρ μόνω εξήμαρτον, τώ πάντων Θεώ, αυτός καθάρισόν με.

Δόξα...

Τριάς απλή αδιαίρετε, Ομοούσιε Μονάς αγία, φώτα καί φώς, καί άγια τρία, καί έν άγιον υμνείται Θεός η Τριάς. αλλ' ανύμνησον, δόξασον, ζωήν καί ζωάς, ψυχή τόν πάντων Θεόν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υμνούμέν σε ευλογούμέν σε, προσκυνούμέν σε Θεογεννήτορ, ότι τής αχωρίστου Τριάδος, απεκύησας τόν ένα Υιόν καί Θεόν, καί αυτή προηνέωξας ημίν, τοίς εν γή τά επουράνια.

Ωδή η'

Ο Ειρμός

Όν Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτίσις υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας. (Δίς)

Ημαρτηκότα, Σωτήρ ελέησον, διέγειρόν μου τόν νούν, πρός επιστροφήν, δέξαι μετανοούντα, οικτείρησον βοώντα. Ημαρτόν σοι, σώσον, ηνόμησα, ελέησόν με.

Ο διφρηλάτης, Ηλίας, άρματι, ταίς αρεταίς επιβάς, ως εις ουρανόν, ήγετο υπεράνω, ποτέ τών επιγείων, τούτου ούν ψυχή μου, τήν άνοδον αναλογίζου.

Ο Ελισσαίος, ποτέ δεξάμενος, τήν μηλωτήν Ηλιού, έλαβε διπλήν, χάριν παρά Κυρίου, αυτή δε ώ ψυχή μου, ταύτης ου μετέσχες, τής χάριτος δι' ακρασίαν.

Τού Ιορδάνου, τό ρείθρον πρότερον, τή μηλωτή Ηλιού, δι' Ελισσαιέ, έστη ένθα καί ένθα, αυτή δέ ώ ψυχή μου, ταύτης ου μετέσχες, τής χάριτος δι' ακρασίαν.

Η Σωμανίτις, ποτέ τόν δίκαιον, εξένισεν ώ ψυχή, γνώμη αγαθή, σύ δέ ουκ εισωκίσω, ου ξένον, ουχ οδίτην, όθεν τού νυμφώνος, ριφήση έξω θρηνωδούσα.

Τού Γιεζή, εμιμήσω τάλαινα, τήν γνώμην τήν ρυπαράν, πάντοτε ψυχή, ού τήν φιλαργυρίαν, απώθου κάν εν γήρει, φεύγε τής γεέννης, τό πύρ εκστάσα τών κακών σου.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Άναρχε Πάτερ, Υιέ συνάναρχε, Παράκλητε αγαθέ, Πνεύμα τό ευθές, Λόγου Θεού Γεννήτορ, Πατρός ανάρχου Λόγε, Πνεύμα ζών καί κτίζον. Τριάς Μονάς ελέησόν με.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως εκ βαφής, αλουργίδος Άχραντε, η νοητή πορφυρίς, τού Εμμανουήλ, ένδον εν τή γαστρί σου, η σάρξ συνεξυφάνθη, όθεν Θεοτόκον, εν αληθεία σέ τιμώμεν.

Ωδή θ'

Ο Ειρμός

Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις. Διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν. (Δίς)

Ο νούς τετραυμάτισται, τό σώμα μεμαλάκισται, νοσεί τό πνεύμα, ο λόγος ησθένησεν, ο βίος νενέκρωται, τό τέλος επί θύραις, διό μοι τάλαινα ψυχή, τί ποιήσεις όταν έλθη, ο Κριτής ανερευνήσαι τά σά;

Μωσέως παρήγαγον, ψυχή τήν κοσμογένεσιν, και εξ εκεί νου, πάσαν ενδιάθετον, γραφήν ιστορούσάν σοι, δικαίους καί αδίκους, ών τούς δευτέρους ώ ψυχή, εμιμήσω, ου τούς πρώτους, εις Θεόν εξαμαρτήσασα.

Ο Νόμος ησθένησεν, αργεί το Ευαγγέλιον, Γραφή δέ πάσα, εν σοί παρημέληται, Προφήται ητόνησαν, καί πάς δικαίου λόγος, αι τραυματίαι σου ώ ψυχή, επληθύνθησαν, ουκ όντος, ιατρού τού υγιούντός σε.

Τής νέας παράγω σοι, Γραφής τά υποδείγματα, ενάγοντά σε, ψυχή πρός κατάνυξιν, δικαίους ούν ζήλωσον, αμαρτωλούς εκτρέπου, καί εξιλέωσαι Χριστόν, προσευχαίς τε καί νηστείαις, καί αγνεία καί σεμνότητι.

Χριστός ενηνθρώπησε, καλέσας εις μετάνοιαν, ληστάς καί πόρνας, ψυχή μετανόησον, η θύρα ηνέωκται, τής Βασιλείας ήδη, καί προαρπάζουσιν αυτήν, Φαρισαίοι καί Τελώναι, καί μοιχοί μεταποιούμενοι.

Χριστός ενηνθρώπησε, σαρκί προσομιλήσας μοι, καί πάντα όσα, υπάρχει τής φύσεως, βουλήσει επλήρωσε, τής αμαρτίας δίχα, υπογραμμόν σοι ώ ψυχή, καί εικόνα προδεικνύων, τής αυτού συγκαταβάσεως.

Χριστός Μάγους έσωσε, Ποιμένας συνεκάλεσε, Νηπίων δήμους, απέδειξε Μάρτυρας, Πρεσβύτην εδόξασε, καί γηραλέαν Χήραν, ών ουκ εζήλωσας ψυχή, ου τάς πράξεις, ου τόν βίον, αλλ' ουαί σοι εν τώ κρίνεσθαι!

Νηστεύσας ο Κύριος, ημέρας τεσσαράκοντα, εν τή ερήμω, ύστερον επείνασε, δεικνύς τό ανθρώπινον. Ψυχή μή αθυμήσης, άν σοι προσβάλλη ο εχθρός, προσευχή τε καί νηστεία, εκ ποδών αποκρουσθήτω σοι.

Δόξα...

Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν υπερυψώσωμεν, τό θείον Πνεύμα, πιστώς προσκυνήσωμεν Τριάδα αχώριστον, Μονάδα κατ' ουσίαν, ως φώς καί φώτα καί ζωήν, καί ζωάς ζωοποιούσαν, καί φωτίζουσαν τά πέρατα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν πόλιν σου φύλαττε, Θεογεννήτορ Πάναγνε, εν σοί γάρ αύτη, πιστώς βασιλεύουσα, εν σοί καί κρατύνεται, καί διά σού νικώσα, τροπούται πάντα πειρασμόν, καί σκυλεύει πολεμίους, καί διέπει τό υπήκοον.

Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ήμών

Ανδρέα σεβάσμιε, καί Πάτερ τρισμακάριστε, Ποιμήν τής Κρήτης, μή παύση δεόμενος, υπέρ τών σέ υμνούντων, ίνα ρυσθώμεν πάσης οργής, καί θλίψεως, καί φθοράς, καί πταισμάτων λυτρωθώμεν, οι τιμώντές σου τήν μνήμην αεί.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Εις τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος β'

Υπερευλογημένη η χάρις, τής πανσέπτου Νηστείας, Μωϋσής γάρ δι' αυτής εδοξάσθη, καί Νόμον τόν εν γράμματι, εν πλαξίν υπεδέξατο, τού πυρός δυνατώτεροι, Παίδες νέοι ανεδείχθησαν. Εν αυτή ούν κατασβέσωμεν, τής σαρκός πάθη φλογίζοντα, Χριστώ τώ Σωτήρι βοώντες. Επιστροφήν ημίν πάσι δώρησαι, καί ρύσαι τής γεέννης.

Δόξα...

Έτερον Ευσπλαγχνίας

Μετανοίας εφέστηκε καιρός, εγκρατείας επίδειξαι καρπούς ώ ψυχή μου, βλέψον πρός τούς πρίν μετανοήσαντας, κράξον τώ Χριστώ. Ήμαρτον σώσόν με, ως έσωσας Δέσποτα, Τελώνην στενάξαντα, εκ καρδίας Αγαθέ, ο μόνος υπάρχων πολυέλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Προστασία θερμή Χριστιανών, τόν Υιόν σου ικέτευε αεί Θεοτόκε, πάσης κακουργίας καί δεινότητος, ρύσασθαι ημάς τού πολεμήτορος, καί δούναι συγχώρησιν ημίν, ών ημάρτομεν, διά σπλάγχνα οικτιρμών, ταίς σαίς ικεσίαις Μητροπάρθενε.

Εις τήν γ' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος πλ. α'

Κύριε, τήν σωτήριον εγκράτειαν δισημερεύοντες, βοώμέν σοι. Κατάνυξον ημών τάς καρδίας τών δούλων σου, καί πρόσδεξαι τάς εν φόβω ευχάς ημών, παρέχων ημίν εύδρομον τό τής Νηστείας στάδιον, ιλασμόν καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν συνάναρχον Λόγον

Η τό Άνθος τό θείον, ρίζα βλαστήσασα, κιβωτέ καί λυχνία, καί στάμνε πάγχρυσε, αγία τράπεζα ζωής, τόν άρτον φέρουσα, ως Υιόν σου καί Θεόν εκδυσώπησον αυτόν, σύν τώ αγίω Προδρόμω, τού οικτειρήσαι καί σώσαι, τούς Θεοτόκον ομολογούντάς σε.

Ωδή β' Ήχος β'

Ο Ειρμός

Ίδετε, ίδετε, ότι εγώ ειμι, ο εν θαλάσση σώσας, καί εν ερήμω κορέσας, Ισραηλίτην λαόν, καί τό ύδωρ εκ πέτρας πηγάσας τοίς βροτοίς, ίνα τόν πάλαι τή φθορά, πεπτωκότα φορέσας, ελκύσω πρός εμαυτόν, δι' άφατον έλεος.

Νήψον γρηγόρησον, στέναξον δάκρυσον, διά νηστείας, όλον τής αμαρτίας τόν φόρτον ψυχή απόρριψον, τή θερμή μετανοία, απόφυγε τό πύρ, καί διά πένθους τών παθών, τόν πενθήρη χιτώνα διάρρηξον, τήν στολήν τήν θείαν λαμβάνουσα.

Όρει προσέλθωμεν, αρίστων πράξεων, διά νηστείας πάντες, τάς χαμαιζήλους λιπόντες, τών ηδονών προσβολάς, καί εις γνόφον εισδύντες, σεπτών θεωριών, μόνον οψώμεθα Χριστού, τό εράσιμον κάλλος, Θεούμενοι μυστικώς, θείαις αναβάσεσιν.

Οίμοι! τί γένωμαι; τί διαπράξωμαι; τήν αμαρτίαν πράττων, καί τόν Δεσπότην ου φρίττων, ο ασυνείδητος; διά τούτο πρό δίκης κατάδικός ειμι. Δικαιοκρίτα Αγαθέ, επιστρέψας με σώσον, τόν υπέρ πάντας βροτούς, σέ παραπικράναντα.

Θεοτοκίον

Ηαγεώργητος, γή η βλαστήσασα, τόν τού παντός τροφέα, τόν υπανοίγοντα χείρα, καί ευδοκία τή αυτού, εμπιπλώντα πάν ζώ ον, ισχύϊ θεϊκή, στήριξον άρτω ζωτικώ, παρειμένας καρδίας, τώ κόρω τών δυσχερών, ημών παραπτώσεων.

Ειρμός άλλος

Ήχος πλ. α' Ίδετε, ίδετε...

Δεύτε συνέλθωμεν, εν τώ ταμείω τής ψυχής, Κυρίω τάς ευχάς αποδιδόντες, καί βοώντες, Πάτερ ο εν ουρανοίς, τά οφειλήματα ημών, άνες καί άφες, ως μόνος εύσπλαγχνος.

Τό τής ψυχής ημών, εν τή νηστεία ιλαρόν, δεικνύντες μή στυγνάσωμεν, τήν τών πεποθημένων ημερών εναλλαγήν, ως εκλάμπουσαν ημίν, τής ευσεβείας τά κατορθώματα.

Δόξα...

Άναρχε άκτιστε, η τρισυπόστατος Μονάς, Κυρία Βασιλεία τών αιώνων, σέ δοξάζει τόν Πατέρα, καί Υιόν, καί τό άγιον Πνεύμα, πληθύς Αγγέλων, καί πάσα φύσις βροτών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τό πανάρετον κλέος, τού γένους ημών υμνούμεν, διά σού γάρ εθεώθημεν Παρθένε, καί γάρ έτεκες ημίν τόν Σωτήρα καί Θεόν, Χριστόν τόν λύσαντα, τής κατάρας ημάς.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τίς πύρ απέσβεσε; τίς φράττει στόματα θηρών. Νηστεία η τούς Παίδας, εκ καμίνου ρυσαμένη, καί Προφήτην Δανιήλ, εκ λεόντων τής βοράς, ήν ασπασώμεθα, καί ημείς αδελφοί.

Ο Ειρμός

Ίδετε, ίδετε ότι εγώ ειμι Θεός, ο σάρκα ενδυσάμενος, βουλήσει εκουσία, ίνα σώσω τόν Αδάμ, τόν εκ πλάνης πεσόντα, τή παραβάσει διά τού όφεως.

Ωδή η'

Τόν εν τή βάτω Μωσεί

Ύπνον απώθου ψυχή, τής δεινής ραθυμίας, καί προθύμως γρηγόρει, πρός τάς θείας εντολάς, εγγίζει ο Νυμφίος, λαμπαδηφόρος σπεύσον, αυτώ προσυπαντήσαι.

Τραυματισθέντα δεινώς, ηδονών τή ρομφαία, τή μ οτώσει οικτίρμον, τής ευσπλάγχνου σου ροπής, ιάτρευσόν με Λόγε, όπως σε ευχαρίστως, δοξάζω εις αιώνας.

Από παθών βλαβερών, από φθόνου καί μίσους, από πάσης κακίας, εγκρατεύθητι ψυχή, σιτίοις τρεφομένη, τοίς τήν τρυφήν τήν άνω, αϋλως προξενούσι.

Θεοτοκίον

Θεογεννήτορ Αγνή, τής ψυχής μου τά έλκη, καί καρδίας τά πάθη, καί νοός τάς εκτροπάς, θεράπευσον ως μόνη, αμαρτωλών βοηθός, καί πορθουμένων τείχος.

Ειρμός άλλος

Τόν Ποιητήν τής Κτίσεως

Εν εγκρατεία άπαντες, τάς ψυχάς πτερώσαντες, εν τοίς ουρανοίς, ευχάς ευπροσδέκτους, προσάξωμεν Κυρίω.

Πνεύμα τής κατανύξεως, λαβόντες δακρύσωμεν, πρός λύτρον ψυχών ανυμνολογούντες, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Τριάς η ομοούσιος, καί Μονάς η άκτιστος, καί πάντων Θεός, σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ικετηρίαν ποίησον, υπέρ τών υμνούντων σε Πανάχραντε, ρυσθήναι παντοίων, πειρασμών καί κινδύνων.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τρυφήν πλουσίου πτύσαντες, δεύτε τώ Λαζάρω συννηστεύσωμεν, ίνα ημάς θάλψη, τού Αβραάμ ο κόλπος.

Αινούμεν, ευλογούμεν καί προσκυνούμεν...

Ο Ειρμός

Τόν Ποιητήν τής Κτίσεως, όν φρίττουσιν Άγγελοι, υμνείτε λαοί, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Τών γηγενών, τίς ήκουσε

Τών γηγενών, τίς ούτως ολισθήσας, Θεόν παρώργισε ποτέ; τίς ταίς ορμαίς τής κακίας εξηκολούθησε, καί καταγώγιον ώφθη τής αμαρτίας, ώσπερ εγώ ο τάλας; Αλλ' ο Θεός, ο θελητής τού ελέους, σύ με οίκτειρον.

Θεοειδών, Αγγέλων αι Δυνάμεις, τόν ευδιάλλακτον Θεόν, εκδυσωπήσατε, σώσαι ψυχήν, εις πέλαγος, βιωτικών τε ηδονών, καί τρικυμίαις παθών χειμαζομένην, καί προσβολαίς τών εναντίων, πνευμάτων κινδυνεύουσαν.

Δεύρο ψυχή πτεροίς κουφιζομένη, διά νηστείας αρετών, τής χαμαιζήλου κακίας υπεξανάστηθι, καί θεωρίαις εντρύφα, ταίς φανωτάταις τρυφήν ταίς προξενούσαις τών αρετών, θεοειδής γενομένη, διά πίστεως.

Θεοτοκίον

Τίς ακουστάς ποιήσει τάς αινέσεις, σού τής τεκούσης υπέρ νούν, τόν αινετόν καί Δεσπότην Αγνή καί Κύριον, όν υπεραινούσιν, Αγγέλων Ταξιαρχίαι. Αυτόν ούν εκδυσώπει, υπέρ λαού ημαρτηκότος, Παρθένε απειρόγαμε.

Ειρμός άλλος

Ησαϊα χόρευε

Ο καιρός ευπρόσδεκτος, η ημέρα, τών σωτηριών, προσάξωμεν τώ Θεώ, δώρα αρετών, εν ώ αποθέμενοι, τά τού σκότους, έργα αδελφοί, επενδυσώμεθα, όπλα φωτός, καθώς Παύλος βοά.

Δεύτε ως ο Κύριος, εν νηστεία, είλε τόν εχθρόν, εν τούτω καί ημείς, θραύσωμεν αυτού, τά βέλη καί ένεδρα. Οπίσω μου ύπαγε Σατάν, έκαστος λέγοντες, εν τώ μέλλειν εκπειράζειν ημάς.

Δόξα...

Ομοουσιότητι, ανυμνώ σε, άναρχε Τριάς, σεπτή ζωαρχική, άτμητε Μονάς. Πατήρ ο αγέννητος, καί γεννητέ, Λόγε καί Υιέ, Πνεύμα τό άγιον, ημάς σώσον τούς υμνούντάς σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπέρ νούν ο Τόκος σου, Θεομήτορ, άνευ γάρ ανδρός, η σύλληψις εν σοί, καί παρθενικώς, η κύησις γέγονε, καί γάρ Θεός εστιν ο τεχθείς, ον μεγαλύνοντες, σέ Παρθένε μακαρίζομεν.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Νηστεία προβάλλοντες, τώ τών ευχών, όρει καί ημείς, καρδία καθαρά, ίδωμεν Θεόν, τάς πλάκας δεχόμενοι, τών εντολών, ένδον ως Μωσής, δόξη αστράπτοντες, τώ προσώπω τής αγάπης αυτού.

Ο Ειρμός

Ησαϊα χόρευε, η Παρθένος, έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν Υιόν, τόν Εμμανουήλ, Θεόν τε καί άνθρωπον. Ανατολή, όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, σέ Παρθένε μακαρίζομεν.

Απόστιχα τών Αίνων

Ιδιόμελον Ήχος γ'

Αρξώμεθα λαοί, τής αμώμου Νηστείας, ήτις εστί τών ψυχών σωτηρία, δουλεύσωμεν τώ Κυρίω εν φόβω, ελαίω ευποιϊας, τάς κεφαλάς αλείψωμεν, καί ύδατι αγνείας τά πρόσωπα νιψώμεθα, μή βαττολογήσωμεν, εν ταίς προσευχαίς, αλλ' ως εδιδάχθημεν, ούτω βοήσωμεν, Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς, άφες ημίν τά παραπτώματα ημών, ως φιλάνθρωπος. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Βασιλέων καί τυράννων, τόν φόβον απώσαντο οι Χριστού Στρατιώται, καί ευθαρσώς καί ανδρείως, αυτόν ωμολόγησαν, τόν απάντων Κύριον, Θεόν καί Βασιλέα, καί πρεσβεύουσιν, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε η προστασία πάντων τών δεομένων, εις σέ θαρρούμεν, εις σέ καυχώμεθα, εν σοί πάσα η ελπίς ημών εστί. Πρέσβευε τώ εκ σού τεχθέντι, υπέρ αχρείων δούλων σου.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τροπάριον τής Προφητείας Ήχος α'

Ότι πάροικοι εσμέν εν τή γή, καθώς πάντες οι πατέρες ημών, τό βραχύ τής ζωής ημών, αναμάρτητον φύλαξον Σωτήρ ημών καί ελέησον ημάς ως φιλάνθρωπος.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ε'

Πρόσχες τή φωνή τής δεήσεώς μου.

Στίχ. Τά ρήματά μου ενώτισαι Κύριε.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 19-31 Β', 13)

Τάδε λέγει Κύριος. Εάν θέλητε καί εισακούσητέ μου, τά αγαθά τής γής φάγεσθε, εάν δέ μή θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται, τό γάρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα. Πώς εγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών, πλήρης κρίσεως; εν ή δικαιοσύνη εκοιμήθη εν αυτή, νύν δέ φονευταί. Τό αργύριον υμών αδόκιμον, οι κάπηλοί σου σμίγουσι τόν οίνον ύδατι, οι άρχοντές σου απειθούσι, κοινωνοί κλεπτών, αγαπώντες δώρα, διώκοντες ανταπόδομα, ορφανούς ου κρίνοντες, καί κρίσει χηρών ου προσέχοντες. Διά τούτο, τάδε λέγει Κύριος, ο Δεσπότης Σαβαώθ, ο Δυνάστης τού Ισραήλ, ουαί τοίς ισχύουσιν εν Ιερουσαλήμ! ου παύσεται γάρ μου ο θυμός εν τοίς υπεναντίοις, καί κρίσιν εκ τών εχθρών μου ποιήσω, καί επάξω τήν χείρά μου επί σέ, καί πυρώσω σε εις καθαρόν, τούς δέ απειθούντας απολέσω, καί αφελώ πάντας ανόμους από σού, καί πάντας υπερηφάνους ταπεινώσω. Καί επιστήσω τούς κριτάς σου, ως τό πρότερον, καί συμβούλους σου, ως τό απ' αρχής, καί μετά τούς ταύτα κληθήση πόλις δικαιοσύνης, μητρόπολις πιστή Σιών, μετά γάρ κρίματος σωθήσεται η αιχμαλωσία αυτής, καί μετά ελεημοσύνης. Καί συντριβήσονται οι άνομοι καί οι αμαρτωλοί άμα, καί οι εγκαταλιπόντες τόν Κύριον συντελεσθήσονται. Διότι νύν αισχυνθήσονται εν τοίς ειδώλοις αυτών, ά αυτοί ηβούλοντο, καί αίσχυνθήσονται εν τοίς γλυπτοίς αυτών, εφ' οίς αυτοί επεποίθησαν, καί αισχυνθήσονται εν τοίς έργοις τών χειρών αυτών, εφ οίς αυτοί εβουλεύσαντο. Έσται γάρ, ως τερέβινθος, αποβεβληκυία τά φύλλα αυτής, καί ως παράδεισος, ύδωρ μή έχων. Καί έσται η ισχύς αυτών, ως καλάμη στυππείου, καί η εργασία αυτών, σπινθήρες πυρός, καί κατακαυθήσονται οι άνομοι καί οι αμαρτωλοί άμα, καί ουκ έσται ο σβέσων, ο λόγος ο γενόμενος πρός Ησαϊαν υιον Αμώς, περί Ιουδαίας, καί περί Ιερουσαλήμ. Ότι έσται εν ταίς εσχάταις ημέραις εμφανές τό όρος Κυρίου, καί ο οίκος τού Θεού επ' άκρων τών ορέων, καί υψωθήσεται υπεράνω τών βουνών, καί ήξουσιν επ' αυτώ πάντα τά έθνη. Καί πορεύσονται λαοί πολλοί, καί ερούσι. Δεύτε, αναβώμεν εις τό όρος Κυρίου, καί εις τόν οίκον τού Θεού Ιακώβ, καί αναγγελεί ημίν τήν οδόν αυτού, καί πορευσώμεθα εν αυτή.

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ς'

Κύριε, μή τώ θυμώ σου ελέγξης με.

Στίχ. Ελέησον με Κύριε, ότι ασθενής ειμι.