ΤΗ ΑΥΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΛΥΧΝΙΚΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν Ψαλμόν, άνευ άλλης Στιχολογίας, ψάλλομεν τό, Κύριε εκέκραξα, Καιστώμεν Στίχους ι' καί ψάλλομεν Στιχηρά τανυκτικά, τά κατά τόν τυχόντα Ήχον, δ' καί του Τριωδίου, τά παρόντα προσόμοια, γ'.

Ποίημα τού κυρίου Ιωσήφ

Ήχος β'. Αγγελος μέν τό Χαίρε

Εγκρατεία τήν σάρκα, ταπεινώσαι πάντες σπουδάσωμεν, τό θείον υπερχόμενοι στάδιον, τής αμώμου Νηστείας, καί ευχαίς καί δάκρυσι, Κύριον τόν σώζοντα ημάς εκζητήσωμεν, καί λήθην τής κακίας παντελή ποιήσωμεν βοώντες. Ημάρτομέν σοι, σώσον, ως πάλαι Νινευϊτας, Χριστέ Βασιλεύ, καί κοινωνούς ημάς, ουρανίου Βασιλείας ποίησον εύσπλαγχνε.

Εμαυτόν απελπίζω, εννοών τά έργα μου Κύριε, τά πάσης τιμωρίας επάξια, ιδού γάρ παραβλέψας, τά σεπτά σου Σώτερ εντάλματα, ασώτως μου τόν βίον ηνάλωσα, διό καθικετεύω, μετανοίας όμβροις με καθάρας, νηστεία καί δεήσει, ως μόνος Ελεήμων εκλάμπρυνον, καί μή βδελύξη, με Ευεργέτα τών απάντων, καί Υπεράγαθε.

Έτερον Τού κυρίου Θεοδώρου

Ήχος β' Τών υπέρ νούν δωρεών

Τόν τής Νηστείας καιρόν, φαιδρώς απαρξώμεθα, πρός αγώνας πνευματικούς εαυτούς υποβάλλοντες, αγνίσωμεν τήν ψυχήν, τήν σάρκα καθάρωμεν, νηστεύσωμεν ώσπερ εν τοίς βρώμασιν εκ παντός πάθους, τάς αρετάς τρυφώντες τού Πνεύματος, εν αίς διατελούντες πόθω, αξιωθείημεν πάντες, κατιδείν τό πάνσεπτον Πάθος Χριστού τού Θεού, καί τό άγιον Πάσχα, πνευματικώς εναγαλλιώμενοι.

Καί τού Μηναίου, προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Είσοδος μετά τού θυμιατού, ήτις γίνεται εν πάσαις ταίς Κυριακαίς τής αγίας Τεσσαρακοστής εις τό Λυχνικόν, διά τά μεγάλα Προκείμενα. Μετά τό, Φώς ιλαρόν.

Προκείμενον Ήχος πλ. δ'

Μή αποστρέψης τό πρόσωπόν σου από τού παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσόν μου, πρόσχες τή ψυχή μου, καί λύτρωσαι αυτήν.

Στίχ. Η σωτηρία σου ο Θεός αντιλάβοιτό μου.

Στίχ. Ιδέτωσαν πτωχοί, καί ευφρανθήτωσαν.

Καί πάλιν γεγονωτέρα φωνή

Μή αποστρέψης τό πρόσωπόν σου από τού παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσόν μου. πρόσχες τή ψυχή μου, καί λύτρωσαι αυτήν.

Η εκτενής, τό, Καταξίωσον Κύριε, Μετάνοιαι γ', καί αι Αιτήσεις παρά τού Ιερέως.

Εις δέ τά Απόστιχα, τό παρόν Ιδιόμελον.

Ήχος δ'

Έλαμψεν η χάρις σου Κύριε, έλαμψεν ο φωτισμός τών ψυχών ημών, ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας, αποθώμεθα τά έργα τού σκότους, καί ενδυσώμεθα τά όπλα τού φωτός, όπως διαπλεύσαντες τό τής Νηστείας μέγα πέλαγος, εις τήν τριήμερον Ανάστασιν καταντιήσωμεν, τού Κυρίου καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, τού σώζοντος τάς ψυχάς ημών.

Στίχ. Πρός σέ ήρα τούς οφθαλμούς μου, τόν κατοικούντα εν τώ ουρανώ. Ιδού, ως οφθαλμοί δούλων εις χείρας τών κυρίων αυτών, ως οφθαλμοί παιδίσκης εις χείρας τής κυρίας αυτής, ούτως οι οφθαλμοί ημών πρός Κύριον τόν Θεόν ημών, έως ού οικτειρήσαι ημάς.

Καί πάλιν τό αυτό Ιδιόμελον

Στίχ. Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, ότι επί πολύ επλήσθημεν εξουδενώσεως, επί πλείον επλήσθη η ψυχή ημών, τό όνειδος τοίς ευθηνούσι, καί η εξουδένωσις τοίς υπερηφάνοις.

Μαρτυρικόν

Ο ενδοξαζόμενος, εν ταίς μνείαις τών Αγίων σου Χριστέ ο Θεός, υπ' αυτών δυσωπούμενος, κατάπεμψον ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος ο αυτός

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Τών Αγγέλων αι τάξεις σε, Θεομήτορ δοξάζουσι, τόν Θεόν γάρ Πάναγνε απεκύησας, τόν σύν Πατρί καί τώ Πνεύματι, αεί συνυπάρχοντα, καί Αγγέλων στρατιάς, εκ μή όντος βουλήματι, υποστήσαντα, όν ικέτευε σώσαι καί φωτίσαι, τάς ψυχάς τών ορθοδόξως, σέ ανυμνούντων Πανάχραντε.

Νύν απολύεις. Καί μετά τό Τρισάγιον, ψάλλομεν τά Τροπάρια ταύτα, ποιούντες καί ανά μίαν μετάνοιαν εις έκαστον αυτών, πλήν τού τελευταίου, όπερ λέγεται άνευ μέλους.

Ήχος πλ. α'

Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σού, ευλογημένη, συ εν γυναιξί, καί ευλογημένος ο καρπός τής κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες τών ψυχών ημών.

Βαπτιστά τού Χριστού, πάντων ημών μνήσθητι, ίνα ρυσθώμεν τών ανομιών ημών, σοί γάρ εδόθη χάρις πρεσβεύειν υπέρ ημών.

Δόξα...

Ικετεύσατε υπέρ ημών, άγιοι Απόστολοι, καί Αγιοι πάντες, ίνα ρυσθώμεν κινδύνων καί θλίψεων, υμάς γάρ θερμούς προστάτας, πρός τόν Σωτήρα κεκτήμεθα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπό τήν σήν ευσπλαγχνίαν, καταφεύγομεν, Θεοτόκε, τάς ημών ικεσίας, μή παρίδης εν περιστάσει, αλλ' εκ κινδύνων λύτρωσαι ημάς, μόνη Αγνή, μόνη ευλογημένη.

Τό, Κύριε ελέησον, μ' πραεία φωνή

Ο Ιερεύς. Ο ών ευλογητός Χριστός Ο Θεός ημών...

Καί ημείς στερεούμεν τούς Βασιλείς, λέγοντες

Επουράνιε Βασιλεύ, τούς πιστούς Βασιλείς ημών στερέωσον, τήν Πίστιν στήριξον, τά έθνη πράϋνον, τόν κόσμον ειρήνευσον, τήν αγίαν Μονήν ταύτην Καλώς διαφύλαξον, τούς προαπελθόντας πατέρας καί αδελφούς ημών εν σκηναίς Δικαίων τάξον, καί ημάς εν μετανοία καί εξομολογήσει παράλαβε, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Καί ποιούμεν τάς τρείς μεγάλας μετανοίας, λέγοντες μυστικώς εν εκάστη μετανοία ανά ένα Στίχον τής επομένης Ευχής τού αγίου Εφραίμ.

Κύριε καί Δέσποτα τής ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί αργολογίας, μή μοι δώς.

· Πνεύμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής, καί αγάπης χάρισαί μοι τώ σώ δούλω.

· Ναί Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι τού οράν τά εμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν αδελφόν μου, ότι ευλογητός εί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

Είτα ασπαζόμεθα τάς αγίας Εικόνας εν τοίς στασιδίοις ημών, ως συνήθως, καί λέγει ο Προεστώς, τό, Δόξα σοι ο Θεός, η ελπίς ημών, δόξα σοι... Η Ευχή υπό τού Ιερέως, καί Απόλυσις.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος β'

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα

Τής Νηστείας τή θεία απαρχή, κατάνυξιν κτησώμεθα ψυχής, εκβοώντες, Δέσποτα Χριστέ, τήν προσευχήν ημών δέξαι, εκλεκτόν ώσπερ θυμίαμα, καί ρύσαι δεόμεθα δυσώδους φθοράς ημάς, καί κολάσεως φρικτής, ο μόνος υπάρχων ευδιάλλακτος.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα πηγή, συμπαθείας αξίωσον ημάς, Θεοτόκε, βλέψον εις λαόν τόν αμαρτήσαντα, δείξον ως αεί τήν δυναστείαν σου, εις σέ γάρ ελπίζοντες, τό Χαίρε βοώμέν σοι, ως ποτέ ο Γαβριήλ, ο τών Ασωμάτων Αρχιστράτηγος.

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος β'

Τήν άχραντον Εικόνα σου

Τήν πάνσεπτον εγκράτειαν, εναρξώμεθα φαιδρώς, ακτίνας απολάμποντες, τών αγίων εντολών, Χριστού τού Θεού ημών, αγάπης τήν λαμπρότητα, προσευχής τήν αστραπήν, αγνείας καθαρότητα, ευανδρείας τήν ισχύν, όπως λαμπροφόροι προφθάσωμεν, εις τήν αγίαν καί τριήμερον Ανάστασιν, τήν καταλάμπουσαν αφθαρσίαν τώ κόσμω.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν άμαχον πρεσβείαν σου, κεκτημένος εν δεινοίς, λυτρούμαι τών θλιβόντων με, παρ' ελπίδα θαυμαστώς, ώ Μήτερ Θεού ημών, προφθάνεις γάρ σύ πάντοτε, τοίς αιτούσί σε πιστώς, τόν ζόφον εκδιώκουσα, τών πολλών αμαρτιών. Όθεν ευχαρίστως βοώμέν σοι. Δέξαι Δέσποινα, βραχέα χαριστήρια, ανθ' ών υπάρχεις μοι εν πάσι βοήθεια.

Ωδή α' Ήχος β'

Δεύτε λαοί

Πώς τήν εμήν, νύν αποκλαύσομαι έκπτωσιν, ποίαν αρχήν ποι ήσομαι, τής σωτηρίας μου, ο ασώτως βιώσας; Οικτίρμον οίς περ οίδας, κρίμασι, σώσόν με.

Ίδε καιρός, ίδε ημέρα σωτήριος, η τής Νηστείας είσοδος, ψυχή γρηγόρησον, καί παθών τάς εισόδους, απόκλεισον Κυρίω, ενατενίζουσα.

Αμαρτιών, η τρικυμία χειμάζουσα, επί βυθόν καθέλκει με τής απογνώσεως, αλλά σού τώ πελάγει, προστρέχω τού ελέους. Σώσόν με Κύριε.

Μόνος εγώ, τή αμαρτία δεδούλωμαι, μόνος εγώ τοίς πάθεσι, θύραν ηνέωξα, ευδιάλλακτε Λόγε, επίστρεψόν με, σώσον, τή ευσπλαγχνία σου.

Θεοτοκίον

Η τήν πηγήν, τής απαθείας κυήσασα, τραυματισθέντα πάθεσι, Κόρη θεράπευσον, καί πυρός αιωνίου, εξάρπασόν με μόνη, θεοχαρίτωτε.

Έτερος

Ειρμός ο αυτός

Δεύτε λαοί, σήμερον υποδεξώμεθα, τών Νηστειών τό χάρισμα, ως θεοδώρητον, καιρόν τής μετανοίας, εν ταύτη τόν Σωτήρα, ιλεωσόμεθα.

Έφθασε νύν, εισήκται ο τών αγώνων καιρός, τό τής Νηστείας στάδιον, προθύμως άπαντες, απαρξώμεθα ταύτης, τάς αρετάς Κυρίω, ως δώρα φέροντες.

Δόξα...

Μονάς απλή, τρίφωτε αρχικωτάτη Ενάς, πανσθενεστάτη πάνζωε, Θεέ καί Κύριε, Πατήρ ο παντοκράτωρ, ο Υιός καί τό Πνεύμα, σώζε τούς σέβοντάς σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό τού Θεού, άγιον όρος υμνήσωμεν, Μαρίαν τήν αμίαντον, εξ ής ανέτειλεν, ο τής δικαιοσύνης, Ήλιος τοίς εν σκότει, Χριστός η πάντων ζωή.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Άρμα πυρός, έλαβεν Ηλίαν τόν θαυμαστόν νηστεία οπλισάμενον. Μωσήν ανέδειξε θεατήν τών αρρήτων, καί ημείς ταύτην ελόντες, οψόμεθα τόν Χριστόν.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Βρώσιν Αδάμ, έφαγε, καί Παραδείσου αυτόν, η ακρασία έξωσεν, ημάς δέ Κύριε, η Νηστεία λαβούσα, αξίους μετανοίας, δείξει φιλάνθρωπε.

Ο Ειρμός

Δεύτε λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι, τόν λαόν όν ανήκε, δουλείας Αιγυπτίων, ότι δεδόξασται.

Ωδή η'

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Πυρποληθέντα ηδοναίς, καί ψυχής τό οπτικόν αμαυρωθέντα, τώ πυρί τού σού φόβου, ανακαινίσας Χριστέ, φωτί με σωτηρίας αύγασον, ίνα σε δοξάζω, εις πάντας τούς αιώνας.

Κόρον μισήσασα παθών, εστιάθητι καλών τή καρυκεία, καί ηδύνθητι μάλλον, τή εκ νηστείας τρυφή, πικρίας ηδονών εκκλίνουσα, ταπεινή ψυχή μου, καί ζήθι εις αιώνας.

Πεπωρωμένος τήν ψυχήν, καί τή μέθη τών παθών εσκοτισμένος, ουδαμώς ατενίζω, πρός σέ τόν μόνον Θεόν, διό με οίκτειρον καί φώτισον, καί τής μετανοίας υπάνοιξόν μοι πύλας.

Θεοτοκίον

Η ουρανώσασα ημών, τήν γεώδη καί φθαρτήν Αγνή ουσίαν, τή θερμή σου πρεσβεία, κατευθυνθήναι ημών, εντεύξεις καί δεήσεις ποίησον, πρός τόν σόν καί πάντων, Θεόν καί Βασιλέα.

Ειρμός άλλος

Τόν πάλαι δροσίσαντα

Φαιδρώς εισδεξώμεθα, τής Νηστείας τήν είσοδον πιστοί, καί μή σκυθρωπάσωμεν, αλλά νίψωμεν τά πρόσωπα ημών, απαθείας τώ ύδατι, ευλογούντες, καί υπερυψούντες, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ελαίω αλείψαντες, συμπαθείας ψυχής τήν κεφαλήν, μή βαττολογήσωμεν, τώ Πατρί ημών τώ εν τοίς ουρανοίς, προσευχάς αναπέμποντες, ευλογούντες, καί υπερυψούντες, αυτόν εις τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Αϊδιον άναρχον, τόν Πατέρα υμνήσωμεν πιστοί, Υιόν δέ συνάναρχον, καί Πνεύμα συνεκλάμψαν εκ Πατρός, Ομοούσια Πρόσωπα, μιάς όντα, τής παντοδυνάμου, αρχής καί εξουσίας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μαρία θεόκλητε, ιλαστήριον όντως τών πιστών, εκ σού γάρ η άφεσις, παροχεύεται τοίς πάσι δαψιλώς, τόν Υιόν σου καί Κύριον, μή ελλίπης, ευμενιζομένη, υπέρ τών σέ υμνούντων.

Δόξα σοι ο Θεός ημών, δόξα σοι

Νηστεύσας ο Κύριος, τεσσαράκοντα μέτρον ημερών, τάς νύν αφιέρωσε, καί ηγίασεν ημέρας αδελφοί, εν αίς φθάσαντες κράζομεν. Ευλογείτε, καί υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν...

Ο Ειρμός

Τόν πάλαι δροσίσαντα, τών Εβραίων τούς Παίδας εν φλογί, καί φλέξαντα Κύριον, τούς Χαλδαίους παραδόξως εν αυτή, ανυμνήσωμεν λέγοντες. Ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον

Η τής Νηστείας ημέρα, αποχή αμαρτίας, γενέσθω σοι ψυχή, καί πρός Θεόν νεύσις ομού καί οικείωσις, όπως φύγης κακίας τά βάραθρα, καί μόνας τάς οδούς, τάς φερούσας ποθήσης, πρός τήν εκεί κατάπαυσιν.

Καί λογισμοίς ολισθήσας, καί σαρκί πλημμελήσας, οδύρομαι καί στένω καί βοώ. Σώσόν με Κύριε, σώσόν με, ανεξίκακε μόνε, καί μή καταδικάσης με εις πύρ, τής γεέννης εκείνης, τόν καταδίκης άξιον.

Τόν φωτεινόν τής Νηστείας, ενδυθέντες χιτώνα, κραιπάλης σκοτεινόν καί δυσαχθές, αποδυσώμεθα ένδυμα, καί φαιδροί γεγονότες, ταίς θείαις αρεταίς τά φωταυγή, τού Σωτήρος εν πίστει, οψόμεθα παθήματα.

Θεοτοκίον

Εξασθενήσασαν πάσαις, προσβολαίς τών κακίστων, δαιμόνων τήν αθλίαν μου ψυχήν, ίασαι άχραντε Δέσποινα, ιατρόν τετοκυία, Χριστόν τήν απολύτρωσιν ημών, τών ειδότων σε Κόρην, Παρθένον αδιάφθορον.

Ειρμός άλλος

Τήν υπερφυώς σαρκί

Νύν επέστη ο καιρός, τών αγίων Νηστειών, εναρξώμεθα ταύτης, εν καλαίς αναστροφαίς, εις κρίσεις γάρ καί μάχας, μή νηστεύετε φησίν.

Εν τώ όρει τώ Χωρήβ, τή νηστεία καθαρθείς, είδε Θεόν Ηλίας, καθαρθώμεν καί ημείς, νηστεία τήν καρδίαν, καί οψόμεθα Χριστόν.

Δόξα...

Μίαν φύσιν προσκυνώ, τρία Πρόσωπα υμνώ, ένα Θεόν τών όλων, τόν Πατέρα καί Υιόν καί τό άγιον Πνεύμα, τήν αϊδιον αρχήν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η Αγνή παιδοποιείς, η Παρθένος γαλουχείς, πώς εν ταυτώ τά δύω, παρθενεύεις τίκτουσα; Θεός εστιν ο δράσας, μή εκζήτει μοι τό πώς.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Ημέρα μία μέν φησί, βίος όλος γηγενών, τοίς κάμνουσιν εκ πόθου, τεσσαράκοντα εισίν, ημέραι τής Νηστείας, άς τελέσωμεν φαιδρώς.

Ο Ειρμός

Τήν υπερφυώς σαρκί, συλλαβούσαν εν γαστρί, τόν εκ Πατρός αχρόνως, προεκλάμψαντα Λόγον, εν ύμνοις ασιγήτοις, μεγαλύνομεν πιστοί.

Απόστικα

Ήχος πλ. α'

Ελήλυθεν η Νηστεία, η μήτηρ τής σωφροσύνης, η κατήγορος τής αμαρτίας, καί συνήγορος τής μετανοίας, η πολιτεία τών Αγγέλων, καί σωτηρία τών ανθρώπων, οι πιστοί ανακράξωμεν, ο Θεός ελέησον ημάς. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Ευλογημένος ο στρατός, τού Βασιλέως τών ουρανών, ει γάρ καί γηγενείς υπήρχον οι Αθλοφόροι, αλλά αγγελικήν αξίαν έσπευδον φθάσαι, τών σωμάτων καταφρονήσαντες, καί διά τών παθημάτων, τής τών Ασωμάτων αξιωθέντες τιμής. Ευχαίς αυτών Κύριε, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τήν τού Θεού Μητέρα καί Παρθένον αγνήν, καί τών Χερουβίμ αγιωτέραν, εν φωναίς ασμάτων μεγαλύνομεν, ότι ψυχή καί σώματι, Θεοτόκον ομολογούμεν, ως κυρίως γεννήσασαν, Θεόν σεσαρκωμένον, πρέσβευε Πάναγνε, υπέρ τών ψυχών ημών.

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος πλ. α'

Κύριε, Κύριε, όν πάντα φρίσσει καί τρέμει, από προσώπου τής δυνάμεώς σου, σοί προσπίπτομεν Αθάνατε, σού δεόμεθα Άγιε. Σώσον τάς ψυχάς ημών, πρεσβείαις τών Αγίων σου.

Δόξα... Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός α'

Γινώσκει Κύριος οδόν δικαίων, καί οδός ασεβών απολείται.

Στίχ. Μακάριος ανήρ, ός ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 1-20)

Όρασις, ήν είδεν Ησαϊας, υιός Αμώς, ήν είδε κατά τής Ιουδαίας, καί κατά Ιερουσαλήμ, εν βασιλεία Οζίου, καί Ιωάθαμ, καί Άχαζ, καί Εζεκίου, οί εβασίλευσαν τής Ιουδαίας. Άκουε ουρανέ, καί ενωτίζου γή, ότι Κύριος ελάλησεν, Υιούς εγέννησα καί ύψωσα, αυτοί δέ με ηθέτησαν. Έγνω βούς τόν κτησάμενον, καί όνος τήν φάτνην τού κυρίου αυτού. Ισραήλ δέ με ουκ έγνω, καί ο λαός μου ου συνήκεν, ουαί, έθνος αμαρτωλόν, λαός πλήρης αμαρτιών, σπέρμα πονηρόν, υιοί άνομοι! εγκατελίπατε τόν Κύριον, καί παρωργίσατε τόν Άγιον τού Ισραήλ. Τί έτι πληγείτε, προστιθέντες ανομίαν, πάσα κεφαλή εις πόνον, καί πάσα καρδία εις λύπην, από ποδών έως κεφαλής, ουκ έστιν εν αυτώ ολοκληρία, ούτε τραύμα, ούτε μώλωψ, ούτε πληγή φλεγμαίνουσα, ουκ έστι μάλαγμα επιθείναι, ούτε έλαιον, ούτε καταδέσμους. Η γή υμών έρημος, αι πόλεις υμών πυρίκαυστοι, τήν χώραν υμών, ενώπιον υμών αλλότριοι κατεσθίουσιν αυτήν, καί ηρήμωται, κατεστραμμένη υπό λαών αλλοτρίων. Εγκαταλειφθήσεται η θυγάτηρ Σιών, ως σκηνή έν αμπελώνι, καί ως οπωροφυλάκιον εν σικυηράτω, ως πόλις πολιορκουμένη. Καί ει μή Κύριος Σαβαώθ εγκατέλιπεν ημίν σπέρμα, ως Σόδομα άν εγεννήθημεν, καί ως Γόμορρα άν ωμοιώθημεν. Ακούσατε λόγον Κυρίου, άρχοντες Σοδόμων, προσέχετε νόμον Θεού, λαός Γομόρρας. Τί μοι πλήθος τών θυσιών υμών, λέγει Κύριος, πλήρης ειμί ολοκαυτωμάτων κριών, καί στέαρ αρνών, καί αίμα ταύρων, καί τράγων ου βούλομαι, ουδ' άν έρχησθε οφθήναί μοι, τίς γάρ εξεζήτησε ταύτα εκ τών χειρών υμών, πατείν τήν αυλήν μου, ου προσθήσεσθε, εάν φέρητέ μοι σεμίδαλιν, μάταιον, θυμίαμα, βδέλυγμά μοι εστί. Τάς νουμηνίας υμών, καί τά σάββατα, καί ημέραν μεγάλην, ουκ ανέχομαι, νηστείαν καί αργίαν, καί τάς εορτάς υμών μισεί η ψυχή μου, εγεννήθητέ μοι εις πλησμονήν, ουκέτι ανοίσω τάς αμαρτίας υμών. Όταν εκτείνητε τάς χείρας υμών πρός με, αποστρέψω τούς οφθαλμούς μου αφ' υμών, καί εάν πληθύνητε τήν δέησιν, ουκ εισακούσομαι υμών, αι γάρ χείρες υμών, αίματος πλήρεις. Λούσασθε, καί καθαροί γίνεσθε, αφέλετε τάς πονηρίας από τών ψυχών υμών, απέναντι τών οφθαλμών μου, παύσασθε από τών πονηριών υμών, μάθετε καλόν ποιείν, εκζητήσατε κρίσιν, ρύσασθε αδικούμενον, κρίνατε ορφανώ, καί δικαιώσατε χήραν. Καί δεύτε, καί διαλεχθώμεν, λέγει Κύριος, εάν ώσιν αι αμαρτίαι ημών ως φοινικούν, ως χιόνα λευκανώ, εάν δέ ώσιν ως κόκκινον, ως έριον λευκανώ. Καί εάν θέλητε, καί εισακούσητέ μου, τά αγαθά τής γής φάγεσθε, εάν δέ μή θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται, τό γάρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα.

Προκείμενον Ήχος βαρύς Ψαλμός β'

Δουλεύσατε τώ Κυρίω εν φόβω, καί αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω.

Στίχ. Ίνα τί εφρύαξαν έθνη, καί λαοί εμελέτησαν κενά;