ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ ΕΣΠΕΡΑΣ

Απόστιχα

Ιδιόμελον Ήχος β'

Ο τού Κυρίου Σταυρός, τοίς ακλινώς αυτόν προσκυνούσι, πάσης ηδονής χαλινός εστι, καί νόμος εγκρατείας, οι γάρ απαύστως αφορώντες, εις τόν εν αυτώ παγέντα, σταυρούσι τήν σάρκα, σύν τοίς παθήμασι, καί ταίς επιθυμίαις, εξ ών καί ημείς, γενέσθαι σπεύδοντες διά νηστείας καθαράς, οικειωθώμεν, τώ φιλανθρώπως ημάς οικειωσαμένω τώ πάθει, καί τής οικείας απαθείας τήν φύσιν μεταδόντι, τώ έχοντι τό μέγα έλεος. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Οι τήν επίγειον απόλαυσιν μή ποθήσαντες Αθλοφόροι, ουρανίων αγαθών ηξιώθησαν, καί Αγγέλων συμπολίται γεγόνασι, Κύριε πρεσβείαις αυτών, ελέησον καί σώσον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ότε εκ τού ξύλου σε

Βότρυν, τόν παμπέπειρον Αγνή, όν αγεωργήτως εν μήτρα, εκυοφόρησας, ξύλω ως εώρακας, τούτον κρεμάμενον, θρηνωδούσα ηλάλαζες, καί έκραζες, Τέκνον, γλεύκος εναπόσταξον, δι' ού η μέθη αρθή, πάσα τών παθών Ευεργέτα, δι' εμού τής σέ τετοκυίας, θείαις παρακλήσεσιν, ως εύσπλαγχνος.

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

ΠΡΩΪ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος βαρύς

Ως έχουσα τό συμπαθές

Ανύψωσον Εκκλησιών, τό κέρας τίμιε Σταυρέ, κατάβαλε αιρετικών, τή σή δυνάμει τήν οφρύν, καί εύφρανον τών Ορθοδόξων τάς χορείας, αξίωσον προφθάσαι σου πάντας ημάς τήν προπομπήν, καί καταπροσκυνήσαί σε τό υποπόδιον Χριστού, εν σοί γάρ εγκαυχώμεθα, Ξύλον ευλογημένον.

Δόξα... Τό αυτό

Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ως έχουσα τό συμπαθές, εις τήν ταπείνωσιν ημών, καί βλέπουσα τούς επί γής, εις ευπερίστατον λαόν, σπλαγχνίσθητι, ευλογημένη Θεοτόκε, επίμεινον πρεσβεύουσα, μή απολλώμεθα δεινώς, ικέτευε ως άχραντος, τόν ευδιάλλακτον Θεόν, σωθήναι τάς ψυχάς ημών, Παναγία Παρθένε.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Ο τής εγκρατείας θείος καιρός, επέλαμψε πάσι, μετανοίας τόν φωτισμόν, τό σκότος εξαίρων τών πταισμάτων, τούτον προθύμω καρδία δεξώμεθα.

Ιδού μετανοίας η καλλονή, ψυχάς μεταπλάττει, τής νηστείας προσαγωγή, ταύτη νηφαλέως εισελθόντες, καί τών πταισμάτων πιστοί λύσιν λάβωμεν.

Αρχαί Εξουσίαι καί Χερουβίμ, καί πάσαι δυνάμεις, δυσωπήσατε τόν καιρόν, ημάς τής νηστείας εκτελέσαι, εν μετανοία καί πάση σεμνότητι.

Θεοτοκίον

Αγία Παρθένε η τών πιστών, αντίληψις μόνη τήν πρεσβείαν σου συνεργόν, καιρώ τής νηστείας πάσι δίδου, τοίς Θεοτόκον αγνήν σε γινώσκουσι.

Ωδή γ'

Ουρανίας αψίδος

Τά ολέθρια πάθη, τά τής ψυχής φύγωμεν, τή υποδοχή τής νηστείας καί κατανύξεως, επιδειξώμεθα, καρπούς οι πρίν αμαρτίαις, τόν Θεόν τόν εύσπλαγχνον παραπικράναντες.

Τάς λαμπάδας ελαίω, τών αγαθών πράξεων, πάντες νύν εφάψαι σπουδαίως προθυμηθείημεν, όπως εισέλθωμεν, σύν ταίς φρονίμοις Παρθένοις, εις τόν φωτεινότατον νυμφώνα χαίροντες.

Θεηγόροι Προφήται, θεοειδείς Μάρτυρες, θείοι Μαθηταί τού Σωτήρος, τούτον αιτήσασθε, καλώς απάρξασθαι, και ευαρέστως τελέσαι, τό νηστείας στάδιον πάντας δεόμεθα.

Θεοτοκίον

Ως αιτίαν σε πάντων, τών αγαθών Δέσποινα, πάντες εκτενώς δυσωπούμεν, συνεισελθείν ημάς, τή μεσιτεία σου, τώ τής νηστείας αγώνι, καί πέρας δωρήσασθαι, τούτου σωτήριον.

Ο Ειρμός

Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Εισακήκοα Κύριε, τής οίκονομίας σου τό μυστήριον, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασά σου τήν θεότητα.

Ώσπερ όρθρος προκύψασα, νύν η τής νηστείας χάρις προβάλλεται, μετανοίας τόν καιρόν ημίν, οφλημάτων σκότος διαλύοντα.

Διαθρέψωμεν πένητας, έλεον ελέω αντιλαμβάνοντες, καί νηστείας θείω ύδατι, ψυχικάς κηλίδας αποπλύνωμεν.

Επουράνιοι Άγγελοι, τόν αγαθοδότην εκδυσωπήσατε, τήν οικτράν ημών μετάνοιαν, οικτιρμοίς αμέτροις υποδέξασθαι.

Θεοτοκίον

Καθαρόν ιλαστήριον, τών αμαρτανόντων αγία Δέσποινα, μεσιτεία σου διάρρηξον, τών αμαρτιών μου τό χειρόγραφον.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φώς τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον, αλλ' επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι.

Τήν παρούσαν ημέραν, απαρχήν ποιούμενοι βίου σεμνότητος εαυτούς προθύμως, πρός αγώνας πιστοί ευτρεπίσωμεν, τής σαρκός τούς πόνους, καί τής ψυχής τήν ευκαρπίαν, τώ τών όλων Δεσπότη προσάγοντες.

Μωϋσήν η νηστεία, θείας θεοπτίας ανέδειξε μέτοχον, τούτον ούν ψυχή μου, μιμουμένη νηστεία ανάλαβε, θείας αναβάσεις, εν σεαυτή διαθεμένη, όπως ίδης Θεού τήν λαμπρότητα.

Ιερών Αποστόλων, καί ιερωνύμων Μαρτύρων δεήσεσι, τής νηστείας χρόνον, διανύσαι ημάς καταξίωσον, Ιησού οικτίρμον, εν μετανοία καί παντοία, αποχή αμαρτίας δεόμεθα.

Θεοτοκίον

Τής νηστείας τήν πύλην, μέλλοντες εισέρχεσθαι εκδυσωπούμέν σε, τού Θεού τήν πύλην, συνελθείν τοίς οικέταις σου Δέσποινα, καί πλατύναι πάντως, τούς λογισμούς καί διανοίας, τά σωτήρια πράττειν θελήματα.

Ωδή ε' Ήχος πλ. β'

Τώ θείω φέγγει σου

Σταυρώ τάς χείρας προσηλωθείς, λόγχη τήν πλευράν διανυγείς, τό γραμματείον φιλάνθρωπε, τού παραπεσόντος Αδάμ διέρρρηξας, διό σε Ζωοδότα ύμνοις δοξάζομεν.

Δολίως όφις ο πονηρός, πάθη επιθείς μοι ψυχικά, τού Παραδείσου εξώρισε, σύ δε τάς παλάμας, εν τώ Σταυρώ προσπαγείς, πρός ύψος αφθαρσίας Σώτερ ανείλκυσας.

Ο τής νηστείας θείος καιρός, πάθη εκκαθαίρων ψυχικά, καί ψυχικούς πλύνων μώλωπας, ήλθε νύν επέστη, πιστοί συνδράμωμεν, καί τούτον φιλοφρόνως υποδεξώμεθα.

Καιρός επέφανεν αγαθός, θείαν ευφροσύνην τής ψυχής, άπαν ενδύων τό πρόσωπον, δεύτε γηθοσύνως τούτον δεξώμεθα, νηστεία καί δεήσει προκαθαιρόμενοι.

Νηστείαν, δάκρυα, προσευχήν, ήθος ταπεινόν τώ δι' ημάς, ταπεινωθέντι προσάξωμεν, όπως εν ημέρα τής εγκρατείας, συγχώρησιν βραβεύση τών επταισμένων ημίν.

Θεοτοκίον

Ταίς φωτοβόλοις σου αστραπαίς, Δέσποινα τού κόσμου αγαθή, τό τής ψυχής μου απέλασον σκότος, καί τήν νύκτα τής αμαρτίας μου, προθύμως ίνα ψάλλω, καί μακαρίζω σε,.

Έτερον Ήχος πλ. δ'

Ίνα τί με απώσω

Τόν Σταυρόν προσκυνώ σου, Κύριε φιλάνθρωπε, δι' ού με έσωσας, καί υμνώ τά πάθη, τά σωτήρια καί θεία Δέσποτα, δι' ών τών παθών μου, τών αλγεινών ερρύσθην Λόγε, εις ζωήν μετελθών τήν απήμονα.

Τώ Σταυρώ πεποιθότες, τήν τών εναντίων απάτην τρεπόμεθα, εν αυτώ παγέντες, οι πιστοί γνωρισθέντες εγνώσθημεν, τώ Θεώ ως άρνες, νεογενείς εκλελεγμένοι, καί τό άδολον γάλα πεπώκαμεν.

Δόξα...

Τόν Πατέρα και Λόγον, πάντες καί τό άγιον Πνεύμα δοξάζομεν, εν μιά τή φύσει, γνωρισμόν, τηλαυγή εκτιθέμενοι, προσκυνούντες άμφω, καί διαιρούντες τοίς προσώποις, ασυγχύτως ατρέπτως λατρεύοντες.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η ελπίς τών περάτων, η χαρά τών δούλων σου, σύ εί Παρθένε αγνή, τούς τιμώντας πόθω, τήν Εικόνα σου φύλαττε Πάναγνε, καί ταίς σαίς πρεσβείαις, πάντας ημάς τού αλλοτρίου, ελευθέρωσον ως συμπαθέστατος.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Τήν ευθείαν οδόν σου, Κύριε κατεύθυνον, πάσι τοίς δούλοις σου, τοίς τιμώσι πόθω, τής νηστείας τό στάδιον στήριξον, καί ταίς εις τό κρείττον, επαγωγαίς τής σής αγίας, Βασιλείας ημάς καταξίωσον.

Ο Ειρμός

Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φώς τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον, αλλ' επίστρεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι.

Ωδή ς'

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Νηστεύσας ο Λυτρωτής, τόν ενεστώτα καιρόν ημίν, ωρίσατο ψυχικών, κηλίδων καθάρσιον, ζεούση προσέλθωμεν, οι πιστοί καρδία, όπως λάβωμεν συγχώρησιν.

Ο τού Τελώνου Χριστέ, τόν στεναγμόν προσδεξάμενος, καί Πόρνης τόν εκ ψυχής, κλαυθμόν προσαγόμενος, δέξαι ως φιλάνθρωπος, τάς ημών δεήσεις, ιλασμόν ημίν δωρούμενος.

Κηρύκων καί Προφητών, Μαρτύρων καί Αποστόλων σου, Οσίων Ιεραρχών, καί Χριστέ παρακλήσεσιν, πάντων Δικαίων σου, ιλασμόν πταισμάτων, ταίς ψυχαίς ημών κατάπεμψον.

Θεοτοκίον

Η μόνη τό ασθενές, τής ανθρωπίνης υπάρξεως, τώ θείω σου τοκετώ, Αγνή επιρρώσασα, συνεργός μοι φάνηθι, πρός τό τής νηστείας, εισιόντι θείον στάδιον.

Ο Ειρμός

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών ανάγαγε δέομαι, πρό σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου.

Ωδή ζ'

Παίδες Εβραίων εν καμίνω

Πάλαι εν άρματι πυρίνω, ανεφέρετο Ηλίας τή νηστεία, λαμπρυνθείς, ώ ψυχή, τούτον εκμιμουμένη, τάς τής σαρκός θανάτωσον, ακρασίας εγκρατεία.

Ίδε καιρός τής εγκρατείας, υπεμφαίνων σοι τό φώς τής σωτηρίας, μή αμέλει ψυχή, Θεού μακροθυμούντος, αλλά προθύμως βόησον, Αγαθέ οικτείρησόν με.

Παίδας στομώσασα νηστεία, διετήρησε τό πύρ ακαταφλέκτους, Ιησού ταίς αυτών δεήσεσι πυρός με, τού αιωνίου λύτρωσαι, τή πολλή σου ευσπλαγχνία.

Θεοτοκίον

Μόνη βοήθεια ανθρώπων, βοηθός ημίν καιρώ τής εγκρατείας, τοίς σοίς δούλοις γενού, όπως εν μετανοία, ευαρεστούντες λάβωμεν, ουρανών τήν βασιλείαν.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο Τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Τής μετανοίας κάμινον, προθυμία εκκαύσωμεν, καί τάς ηδονάς, εν αυτή καταφλέξωμεν, απάσας τού σώματος, καί τού πυρός τού μέλλοντος, πείραν μή λαβείν, τόν πλούσιον εν ελέει, αιτήσωμεν βοώντες, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο εισιών καιρός ημίν, τής νηστείας γενήσεται, πάσης αμαρτίας, αποχής παραίτιος, μή ούν κάτω κλίνωμεν, μηδέ ραθύμως δράμωμεν, όπως εν βραχείαις, καί ολίγαις ημέραις, ετών πολλών κηλίδας, κατανύξει καρδίας, εκπλύνωμεν τόν μόνον, Θεόν ημών υμνούντες.

Τά τών Αγγέλων τάγματα, τών Μαρτύρων ο σύλλογος, θείων Αποστόλων ο χορός ο άγιος, Οσίων ομήγυρις, Ιεραρχών τε καί Προφητών, σέ εκδυσωπούσιν, Αγαθέ πανοικτίρμον, μετάνοιαν γνησίαν, τοίς σοίς δούλοις παράσχου, καιρώ τής εγκρατείας, τής νύν εισαγομένης.

Θεοτοκίον

Θεοκυήτορ πάναγνε, επί σέ καταφεύγομεν, οίκτειρον ημάς, τή αγαθή πρεσβεία σου, καί δίδου ευϊλατον, τόν σόν Υιόν καί Κύριον, άπασιν ημίν εν τώ καιρώ τής νηστείας, τής νύν, εισαγομένης, εις πιστών σωτηρίαν, τών σέ υμνολογούντων, εις πάντας τούς αιώνας.

Τό Τριώδιον

Ωδή η'

Νόμων πατρώων

Κλήρον πατρώ ον μή φυλάξαντες, τής αμαρτίας νόμω κατεδουλώθημεν, αλλ' εκτείνας τάς παλάμας σου, εν τώ Σταυρώ τώ θείω, ελευθερίαν πάσιν, εδωρήσω δι' αυτού, όν σοι πίστει προσάγομεν, εν ημέραις αγίαις, Ελέησον ημάς Ελεήμον, σέ υπερυψούντας, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο τώ Σταυρώ σου τήν διάστασιν, καί τού φραγμού εξάρας τε τό μεσότοιχον, ειρήνην εν τοίς πέρασιν, εγκαινίσας πλουσίαν, ειρηνευούση δίδου, διελθείν ημάς Χριστέ, καταστάσει τήν μέλλουσαν νηστείαν, σέ Κύριον υμνούντας απαύστως, καί υπερυψούντας, εις πάντας τούς αιώνας.

Η τής νηστείας χάρις σήμερον, ηλιακάς ακτίνας, πάσι προβάλλεται, προκαθαίρουσα τήν ζόφωσιν, τήν εκ τής αμαρτίας, οι συσχεθέντες πάθεσι, ποικίλοις εν χαρά, προσελθόντες δεξώμεθα τό δώρον φιλοφρόνως, Τόν Κύριον υμνείτε βοώντες, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Πικρώς τρυγήσας ο Πρωτόπλαστος, εν Παραδείσω πάλαι, βρώσιν παράλογον, απερρίφη καί κατάκριτος, τής τρυφής εξεβλήθη, αλλ' επί ξύλου, ήλοις προσπαγείς, τό πονηρόν γραμματείον, προσήλωσας τής αυτού αμαρτίας, διό σου τήν πολλήν ευσπλαγχνίαν, ανυμνολογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας,

Νόμον νηστείας απωσάμενοι, τής αμαρτίας, βόθρω, κατωλισθήσαμεν, καί νηστείας εδεήθημεν, τής νύν εισαγομένης, ήν περ Οικτίρμον, χάριν διανύουσιν ημίν, ουρανόθεν κατάπεμψον, καί ειρήνην πλουσίαν, Τόν Κύριον υμνείτε βοώσι, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Καταπιπτόντων επανόρθωσις, αμαρτωλών μεσίτις, ξένων ανάψυξις, λυπουμένων η παράκλησις, Παναγία Παρθένε, τήν τής ψυχής μου λύπην διασκέδασον αγνή, καί παράκλησιν άνωθεν, εκ Θεού μοι δοθήναι, δυσώπει μελωδούντι προθύμως, σέ υπερυψούντι, εις πάντας τούς αιώνας.

Άλλος

Άγγελοι καί ουρανοί

Καθηλούμενον σαρκί, εν τώ Σταυρώ Οικτίρμον, κατιδούσά σε, η τών κτισμάτων φύσις, διεστρέφετο, φώς ημέρας εις σκότος, εσαλεύετο η γή, καί πάντα εκλονείτο.

Εν τώ ύψει τού Σταυρού, τήν τών ανθρώπων φύσιν, συνανύψωσας, καί εκ πλευράς σου θείας, πλούτον έβλυσας σωτηρίας, τοίς πίστει προσκυνούσι Σωτήρ, τό άχραντόν σου Πάθος.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα.

Είς Θεός ούν η Τριάς, ου τού Πατρός εκστάντος εις υιότητα, ουδέ Υιού τραπέντος εις εκπόρευσιν, αλλ' ίδια καί άμφω, φώς Θεόν τά τρία, δοξάζω εις αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πώς εγέννησας, ειπέ, τόν εκ Πατρός αχρόνως προεκλάψαντα, καί σύν αγίω Πνεύματι ανυμνούμενον, ή ως οίδεν ο μόνος, ευδοκήσας τεχθήναι, εκ σού εις τούς αιώνας.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Τήν μετάνοιαν ημών, ως αγαθός τή φύσει προσδεξάμενος, τών τού εχθρού παγίδων ρύσαι Κύριε, ίνα πίστει καί πόθω, σήν νύν ανυμνώμεν, αγίαν δεσποτείαν.

Αινούμεν, ευλογούμεν καί προσκυνούμεν...

Ο Ειρμός

Άγγελοι καί ουρανοί, τόν επί θρόνου δόξης εποχούμενον, καί ως Θεόν απαύστως δοξαζόμενον, ευλογείτε, υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Είρμός

Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν.

Ιδού ο φωτοφόρος ήλθε καιρός, η αγία ημέρα, επέλαμψε, τά σκοτει νά, πάθη σου απόφευγε, ώ ψυχή, καί τάς αυγάς υπόδεξαι, τάς καθοδηγούσας σε πρός τό φώς, κατάνυξιν ως οίνον, πίνουσα επευφραίνου, καί ηδονών τήν μέθην μίσησον.

Ως όντως αγαθώτατος ο καιρός, τής νηστείας Χριστέ, όν περ δέδωκας, πάσι πιστοίς, εις αμαρτημάτων αποτροπάς, καί ιλασμόν σωτήριον, καί τών χαρισμάτων υποδοχήν, εν ώ σε δυσωπούμεν, μετόχους Σωτήρ πάντας, τών αγαθών σου ημάς ποίησον.

Συνήθως τά ελέη σου εφ' ημάς, επιρραίνων Οικτίρμον τά πλούσια, δίδου ημίν, δάκρυα καθαίροντα μολυσμούς, καί λογισμούς ποθούντάς σε, πίστιν καί αγάπην ειλικρινή, μετάνοιαν πλουσίαν, οικείωσιν τελείαν, πρός σέ τόν μόνον Πολυέλεον.

Η πάντων τών Αγγέλων θεία πληθύς, καί Αγίων χοροί αξιάγαστοι, τόν αγαθόν, νύν εκδυσωπήσατε εκτενώς, όπως τό θείον στάδιον, τούτο τής νηστείας τό ενεστώς, δραμείν ανεμποδίστως, ημάς ενδυναμώση, καί νικηφόρους απεργάσηται.

Θεοτοκίον

Φιλάγαθε Παρθένε τόν αγαθόν, η τεκούσα Σωτήρα αγάθυνον, πάντας ημάς, πάθεσιν αμέτροις καί λογισμοίς, κεκακωμένους Δέσποινα, καί βεβαρημένους αμαρτιών, φορτίοις δυσβαστάκτοις, ίνα σε κατά χρέος, ως Θεοτόκον μεγαλύνωμεν.

Άλλος

Απορεί πάσα γλώσσα

Ατονεί πάσα φύσις, καί βροτών καί Αγγέλων, τήν ευσπλαγχνίαν σου, ευχαριστείν Ευεργέτα, ότι σάρκα θέλων, δι' ημάς επτώχευσας, καί επί ξύλου υπέρ ημών ετάθης, κατάρα γεγονώς, ίνα τήν πρίν κατάραν ανέλης, τής ανθρωπότητος.

Φαιδρά ημέρα, η τής εγκρατείας επέστη, φαιδρώ τώ προσώπω, δεύτε υπαντήσωμεν, ψυχή μου τώ Δεσπότη, χάριν εκπεμφθήναι άνωθεν, ημίν αιτούντες, καί τών πολλών σφαλμάτων διόρθωσιν ευρείν, όπως φρικωδεστάτης γεέννης, μή πειραθώμεν εκεί.

Τοίς εν τώ σκότει, τών αμαρτιών συσχεθείσι, τής μετανοίας νύν τά ίερά εισόδια επέστη, πάντων τάς ψυχάς φωτίζοντα, διό ψυχή μου, τόν σκοτασμόν έκκλινον, τού κόρου τών παθών, σπεύσον ίνα τρυφής αιωνίου, επαπολαύσης εκεί.

Επί τού ξύλου χείρας, εκουσίως απλώσας, τά διεστώτα πάντα συνηγάγω Ζωοδότα, τή δέ λόγχη, σήν διανυγείς μακρόθυμε πλευράν, τήν ήτταν τήν εκ πλευράς φυείσαν, ηνώρθωσας ημών, όθεν ευχαριστούντες, υμνούμεν τήν ευσπλαγχνίαν σου.

Η φωτοφόρος, νύν επιδημούσα νηστεία, προσδεξιούται τράπεζαν αγώνων, προτιθείσα, διά τούτο, ταύτης νηφαλέως άπαντες, σεπτόν κρατήρα καθαρτικών δακρύων ληψώμεθα πιστοί, ίνα τών ανηκέστων δακρύων, μή πειραθώμεν εκεί.

Θεοτοκίον

Η προστασία, πάντων τών εις σέ πεποιθότων, η εν ανάγκαις, άγρυπνος υπάρχουσα προστάτις Θεοτόκε, τής αιωνιζούσης λύτρωσαι, υμάς γεέννης, καί τών αποκειμένων, κολάσεων πικρών, όπως χρεωστικώς υμνώμεν, τά μεγαλείά σου.

Ο Ειρμός

Απορεί πάσα γλώσσα, ευφημείν πρός αξίαν, ιλιγγιά, δέ νούς καί υπερκόσμιος, υμνείν σε Θεοτόκε, όμως αγαθή υπάρχουσα, τήν πίστιν δέχου, καί γάρ τόν πόθον οίδας τόν ένθεον ημών, σύ γάρ Χριστιανών εί προστάτις, σέ μεγαλύνομεν.

Απόστικα

Ιδιόμελον Ήχος πλ. β'

Πρό τού σωτηρίου Σταυρού, τής αμαρτίας βασιλευούσης, τής ασεβείας επικρατούσης, τών ανθρώπων εμακαρίζετο, τρυφή σωματική καί σαρκικών ορέξεων, ολίγοι κατεφρόνουν, αφ' ού δέ, τό τού Σταυρού μυστήριον πέπρακται, καί δαιμόνων εσβέσθη τυραννίς τή θεογνωσία, η τών ουρανών επί γής αρετή πολιτεύεται, διό νηστεία τιμάται, εγκράτεια λάμπει, προσευχή κατορθούται, καί μάρτυς καιρός, ο παρών δεδομένος ημίν, υπό τού σταυρωθέντος Χριστού τού Θεού, εις σωτηρίαν τών ψυχών ημών. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Κύριε, εν τή μνήμη τών Αγίων σου, πάσα η κτίσις εορτάζει, ουρανοί αγάλλονται σύν τοίς Αγγέλοις, καί η γή ευφραίνεται σύν τοίς ανθρώποις, αυτών ταίς παρακλήσεσιν, ελέησον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Η πάναγνος ως είδέ σε, επί Σταυρού κρεμάμενον, θρηνωδούσα, ανεβόα μητρικώς, Υιέ μου καί Θεέ μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, πώς φέρεις πάθος επονείδιστον,

ΕΝ ΔΕ ΤΑΙΣ ΩΡΑΙΣ

Μετά τήν Τ ρ ι θ έ κ τ η ν, ψάλλομεν τό παρόν Τροπάριον τής Προφητείας.

Ήχος πλ. β'

Δός ημίν βοήθειαν εκ θλίψεως Κύριε, καί σώσον ημάς, ο τεχθείς εκ Παρθένου, φιλάνθρωπε. (Δίς)

Προκείμενον Ήχος α'

Γένοιτο Κύριε τό έλεός σου εφ' ημάς.

Στίχ. Αγαλλιάσθε δίκαιοι εν Κυρίω.

Προφητείας Ζαχαρίου τό Ανάγνωσμα

(Kεφ Η' 7-17)

Τάδε λέγει Κύριος Παντοκράτωρ, Ιδού, εγώ σώζω τόν λαόν μου από γής ανατολών, καί από γής δυσμών, καί εισάξω αυτόν εις τήν γήν αυτού, καί κατασκηνώσω εν μέσω Ιερουσαλήμ, καί έσονταί μοι εις λαόν, καί εγώ έσομαι αυτοίς εις Θεόν, εν αληθεία, καί εν δικαιοσύνη, Τάδε λέγει Κύριος Παντοκράτωρ, Κατισχυέτωσαν αι χείρες υμών τών ακουόντων εν ταίς ημέραις ταύταις τούς λόγους τούτους, εκ στόματος τών Προφητών, αφ' ής ημέρας τεθεμελίωται ο οίκος Κυρίου Παντοκράτορος, καί ο Ναός, αφ' ού ωκοδόμηται, Διότι πρό τών ημερών εκείνων, ο μισθός τών ανθρώπων ουκ έσται εις όνησιν, καί ο μισθός τών κτηνών ουχ υπάρξει, καί τώ εκπορευομένω, καί τώ εισπορευομένω, ουκ έσται ειρήνη από τής θλίψεως, καί εξαποστελώ πάντας τούς ανθρώπους, έκαστον επί τόν πλησίον αυτού. Καί νύν, ου κατά τάς ημέρας τάς έμπροσθεν εγώ ποιώ τοίς καταλοίποις τού λαού τούτου, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ, αλλ' ή δείξω ειρηνην, η άμπελος δώσει τόν καρπόν αυτής, καί ή γή δώσει τά γεννήματα αυτής, καί ο ουρανός δώσει τήν δρόσον αυτού, καί κατακληρονομήσω τοίς καταλοίποις τού λαού μου ταύτα πάντα. Καί έσται, όν τρόπον ήτε εν κατάρα εν τοίς έθνεσιν ο οίκος Ιούδα, καί ο οίκος Ισραήλ, ούτω διασώσω υμάς, καί έσεσθε εν ευλογία, θαρσείτε, καί κατισχύετε εν ταίς χερσίν υμών, διότι τάδε λέγει Κύριος Παντοκράτωρ. Όν τρόπον διενοήθην τού κακώσαι υμάς, εν τώ παροργίσαι με τούς πατέρας υμών, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ, καί ου μετενόησα, ούτω παρατέταγμαι καί διανενόημαι, εν ταίς ημέραις ταύταις, τού καλώς ποιήσαι τή Ιερουσαλήμ, καί τώ οίκω Ιούδα, θαρσείτε. Ούτοι οι λόγοι, ούς ποιήσετε, λαλείτε αλήθειαν έκαστος πρός τόν πλησίον αυτού, αλήθειαν καί κρίμα ειρηνικόν κρίνετε εν ταίς πύλαις υμών, καί έκαστος τήν κακίαν τού πλησίον αυτού μή λογίζεσθε εν ταίς καρδίαις υμών, καί όρκον ψευδή μή αγαπάτε, διότι ταύτα πάντα εμίσησα, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ.

Προκείμενον Ήχος γ'

Ψάλατε τώ Θεώ ημών, ψάλατε.

Στίχ. Πάντα τά έθνη κροτήσατε χείρας.