ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

ΕΣΠΕΡΑΣ

Προκείμενον Ήχος πλ. α'

Ο Θεός, εν τώ ονόματί σου σώσόν με, καί εν τή δυνάμει σου κρινείς με.

Στίχ. Ο Θεός, εισάκουσον τής προσευχής μου.

Προφητείας Ιωήλ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ Δ' 12-21)

Τάδε λέγει Κύριος, Εξεγειρέσθω, καί αναβαινέτω πάντα τά έθνη εις τήν κοιλάδα τού Ιωσαφάτ, ότι εκεί καθιώ τού διακρίναι πάντα τά έθνη κυκλόθεν, Εξαποστείλατε δρέπανα, ότι παρέστηκεν ο τρυγητός, εισπορεύεσθε, πατείτε, διότι πλήρης ο ληνός, υπερεκχείται τά υπολήνια, ότι επληθύνθη τά κακά αυτών, Ήχοι εξήχησαν εν τή κοιλάδι τής δίκης, ότι εγγύς ημέρα Κυρίου εν τή κοιλάδι τής δίκης, ο ήλιος, καί η σελήνη συσκοτάσουσι, καί οι αστέρες δύσουσι τό φέγγος αυτών, ο δέ Κύριος εκ Σιών ανακράξεται, καί εξ Ιερουσαλήμ δώσει φωνήν αυτού, καί σεισθήσεται ο ουρανός καί η γή, ο δέ Κύριος φείσεται τού λαού αυτού, καί ενισχύσει τούς υιούς Ισραήλ. Καί επιγνώσεσθε, ότι εγώ Κύριος ο Θεός υμών, ο κατασκηνών εν Σιών όρει αγίω μου. Καί έσται Ιερουσαλήμ αγία, καί αλλογενείς ου διελεύσονται δι' αυτής ουκέτι. Καί έσται εν τή ημέρα εκείνη, αποσταλάξει τά όρη γλυκασμόν, καί οι βουνοί ρυήσονται γάλα, καί πάσαι αί αφέσεις Ιούδα ρυήσονται ύδατα, καί πηγή εξ οίκου Κυρίου εξελεύσεται, καί ποτιεί τόν χειμάρρουν τών σχοίνων, Αίγυπτος εις αφανισμόν έσται, καί η Ιδουμαία εις πεδίον αφανισμού έσται, εξ αδικιών υιών Ιούδα, ανθ' ών εξέχεον αίμα δίκαιον εν τή γή αυτών. Η δέ Ιουδαία εις τόν αιώνα κατοικηθήσεται, καί Ιερουσαλήμ εις γενεάς γενεών. Καί εκζητήσω τό αίμα αυτών, καί ου μή αθωώσω, καί Κύριος κατασκηνώσει εν Σιών.

Προκείμενον Ήχος πλ. β'

Ελπισάτω Ισραήλ επί τόν Κύριον.

Στίχ. Κύριε ουχ υψώθη η καρδία μου.

Απόστιχα

Ιδιόμελον Ήχος γ'

Ανέτειλε τό έαρ τής νηστείας, καί τό άνθος τής μετανοίας, αγνίσωμεν ούν εαυτούς αδελφοί, από παντός μολυσμού, τώ φωτοδότη ψάλλοντες, είπωμεν, Δόξα σοι, μόνε φιλάνθρωπε. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Οι Μάρτυρές σου Κύριε, πίστει στηριχθέντες, ελπίδι βεβαιωθέντες, τή αγάπη τού Σταυρού σου ψυχικώς ενωθέντες, τού εχθρού τήν τυραννίδα έλυσαν, καί τυχόντες τών στεφάνων, μετά τών Ασωμάτων πρεσβεύουσιν, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Αγιόπρωτε σεμνή, εγκώμιον ούσα τών ουρανίων Ταγμάτων, Αποστόλων υμνωδία, Προφητών περιοχή, Δέσποινα πρόσδεξαι καί ημών τάς δεήσεις.

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

ΠΡΩΪ ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Τήν τεσσαρακονθήμερον, καί προκαθάρσιμον, οι Απόστολοι πάντες, σήμερον στέφουσι, καί τής νηστείας τόν καιρόν αγιάζουσι, παρά Χριστού τού Λυτρωτού, καί τήν Ανάστασιν αυτού προκαταγγέλλουσι πάσι, καί πρεσβεύουσι τώ Κυρίω, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον Όμοιον

Τών εν σοί τάς ελπίδας, Παρθένε άχραντε, ανενδότως εχόντων σκέπη υπάρχουσα, εκ ποικίλων πειρασμών, καί περιστάσεων, καί κινδύνων χαλεπών, ελευθέρωσον αυτούς, πρεσβεύουσα τώ Υίώ σου, σύν τοίς αυτού Αποστόλοις, καί σώσον πάντας τούς ανυμνούντάς σε.

Ωδή δ' Ήχος δ'

Ακήκοεν ο Προφήτης

Εξέλαμψαν εν τώ κόσμω, ακτίνα θεογνωσίας, οι Μαθηταί σου, καί τήν πλάνην απημαύρωσαν, τής απάτης λύσαντες τήν ζόφωσιν, αυτών προσευχαίς, σώσον τούς υμνούντάς σε.

Τά πρόθυρα τής νηστείας, αγώνων στεφανωθέντα, ταίς ευκαρπίαις, δεξιούνται τούς προσωδαίς μυστικαίς, τρέχοντας, νηφαλέως ύμνοις και σπουδαίως πιστοί, άπαντες συνδράμωμεν.

Νεκρώσεως τούς χιτώνας, δεξάμενος προπετεία τής ακρασίας, ενεδύθην ο ταλαίπωρος, αλλά σύ με ένδυσον Υιέ τού Θεού, στολήν φωτεινήν, τής αναγεννήσεως.

Ο βίος μου πονηρία, καί πάση ακαθαρσία συνετελέσθη, αλλά σοί τώ πανοικτίρμονι, καταφεύγω, πρόφθασον ούν σώσόν με, Χριστέ ο Θεός, τή σή αγαθότητι.

Θεοτοκίον

Συνέλαβες υπέρ λόγον, καί έτεκες υπέρ φύσιν, Θεογεννήτορ, τόν δεσπόζοντα τής κτίσεως, όν απαύστως πρέσβευε, ρυσθήναι ημάς, εκ πάσης οργής, τούς σέ μακαρίζοντας.

Ο Ειρμός

Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν ελευσίν σου Κύριε καί εφοβήθη, κατενόησε τά έργα σου, καί εξέστη, Δόξα τή δυνάμει σου, δόξα Χριστέ, τή συγκαταβάσει σου.

Άλλος Ήχος β'

Ελήλυθας εκ Παρθένου

Σκεδάσαντες, ακρασίας τόν ζόφον Απόστολοι, ταίς τών διδαχών υμών μαρμαρυγαίς εκλαμπρύνατε, εγκρατεία άπαντας, αμαρτωλούς καί δικαίους ως πανεύφημοι.

Ως διαυγείς, μαργαρίται τού Λόγου Απόστολοι, πάντα εκοσμήσατε, δι' εγκρατείας τά πέρατα, καί καλλιεργήσαντες, τήν τών ψυχών ημών, όντως νύν ευγένειαν.

Τήν κάμινον, διά δροσου νηστείας Απόστολοι, τών παθών μαράναντες, πάσι βροτοίς εδιδάξατε, πόλιν ταύτην άσυλον, καί οικητήριον, έχειν αγιάσματος.

Ημάρτηκα, υπέρ πάντας ανθρώπους ο άθλιος, καί αμετανόητα, ως Μανασσής επλημμέλησα, τρόπους μετανοίας μοι, ποίησον Κύριε, πρίν με λύση θάνατος.

Θεοτοκίον

Σέ λιμένα, σωτηρίας καί τείχος ακραδάντον, Θεοτόκε Δέσποινα, πάντες πιστοί επιστάμεθα, Σύ γάρ ταίς πρεσβείαις σου, εκ τών κινδύνων λυτρούσαι, τάς ψυχάς ημών.

Ο Ειρμός

Ελήλυθας εκ Παρθένου, ου πρέσβυς ουκ Αγγελος, αλλ' αυτός ο Κύριος σεσαρκωμένος, καί έσωσας, όλον με τόν άνθρωπον, διό κραυγάζω σοι, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ωδή η'

Τά σύμπαντα Δέσποτα

Γή σύμπασα Κύριε, τής σής αινέσεως επλήσθη, πάσαν γάρ διέδραμε, τών θείων Μαθητών σου, ο φθόγγος ο ένθεος, εκ βυθού αγνωσίας μεταστρέφων πρός γνώσιν, αναμέλπουσαν, Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.

Η χάρις η ένθεος, τής μετανοίας επεφάνη, σωτηρίαν φέρουσα, τοίς ταύτης εντρυφώσι, τά άθλα καί σκάμματα, τών ιδρώτων καί κόπων, διό τρέχε ψυχή μου τώ Δεσπότη σου, τών πολλών σου πταισμάτων ζητούσα, λαβείν τήν συγχώρησιν.

Τό στάδιον ήνοικται, τής θεοσδότου εγκρατείας, φαιδρώς υπαντήσωμεν, οι χρήζοντες ελέους, διψά γάρ ο εύσπλαγχνος, τήν ημών σωτηρίαν, καί τού δούναι συγγνώμην, επεκτείνεται, τοίς αυτόν εκζητούσι προθύμως, καί πόθω δουλεύουσι.

Νηστεία στομώθητι, ειρηνευούση διανοία, θρέψον δή τόν Κύριον, ψυχή τή ευπραξία, αρετής εδέσματα, ως ευώδεις θυσίας, προσκομίζουσα τούτω, καί κραυγάζουσα, Ευλογείτε τά έργα, απαύστως τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Η πάντων δεσπόζουσα, τάς ικεσίας δεχομένη, Δέσποινα τών δούλων σου, αγία Θεοτόκε, τού σκότους με λύτρωσαι, καί πυρός τού ασβέστου, τών κακών μου τά πλήθη εξαλείψασα, εν τή σή μεσιτεία, καί μόνη τή θεία σου πρεσβεία.

Άλλος

Έφριξε Παίδων ευαγών

Υμάς φώς ώσπερ ο Χριστός, εις τά πέρατα τής οικουμένης πάσης, Απόστολοι διδούς, απελθόντες έφη διδάξατε, εν τοίς έθνεσιν, ίν' εν σαρκί με όντα, ειδήτε εγκρατεία διαιτώμενον, καί τού εχθρού όλον τό σθένος πατούντα, καί οδόν ανθρώποις, δεικνύοντα ευθείαν.

Έδειξας βαίνουσαν Χριστέ, τήν εγκράτειαν εις ιλασμόν τών βροτών, παθών τε χωρισμόν, δι' αυτής γάρ σου οι Απόστολοι ευηρέστησαν, καί φαεινοί φωστήρες, επί τής γής εδείχθησαν, κηρύττοντες τόν Κύριον τρισί προσώποις, μιά δέ εν ουσία πάσι τοίς αυτόν ανυμνούσι.

Τών εθνών κήρυκες υμείς, απεστάλητε υπό τού Διδασκάλου Χριστού, ώ Μαθηταί, διδαχαίς ενθέοις, φωτίζειν αυτών τά νοήματα, παθών τε καί βρωμάτων απέχεσθαι, παθών δέ τήν εγκράτειαν, καί Κύριον γινώσκειν τούτον καί κτίστην, καί δημιουργόν τού παντός καί ευεργέτην.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν καί Άγιον Πνεύμα.

Ως ποτέ Κάϊν ο φονεύς, ου προσήγαγον τό τής ψυχής μου θύμα, αμώμητον Χριστέ, ακαθάρτω γνώμη κρατούμενος, μή βδελύξη με, προσερχόμενον ούν σοι, διά νηστείας Σώτερ υπεράγαθε, αλλ' έπιδε επί τοίς δώροις, οίς πόθω άγω σοι Θεέ μου, εν καιρώ τής νηστείας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Όλβιος γέγονε γαστήρ, Θεομήτορος ως δεξαμένη Λόγον, παχύτητι σαρκός, εξ αυτής μιγέντα βροτεία μορφή καθ' υπόστασιν, καί ωώφθη πόλις Θεού, εν ή οικείν ο Ύψιστος ευδόκησε, καί Κύριος Θεός, βοώμεν τό Χαίρε κεχαριτωμένη, άγνή σοι Θεοτόκε.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν...

Ο Ειρμός

Έφριξε Παίδων ευαγών, τό ομόστολον ψυχής άσπιλον σώμα, καί είξε τό τραφέν, εν απείρω ύλη, ακάματον πύρ, αειζώου δέ εκμαρανθείσης φλογός, διαιωνίζων ύμνοις ανεμέλπετο, Τόν Κύριον πάντα τά έργα υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο Δυνατός, καί άγιον τό Όνομα αυτού, καί τό έλεος αυτού εις γενεάν καί γενεάν, τοίς φοβουμένοις αυτόν.

Ότι πυρσοί τώ κόσμω, απεστάλητε, απλανείς, λυτρούμενοι βυθού αμαρτιών, ανυμνούμεν εν χαρά, τόν ενισχύσαντα υμάς, ως Αποστόλους αυτού.

Ότι υμάς τώ κόσμω, μωρανθέντι πάλαι Χριστός, ως άλας εξαπέστειλε σοφοί, συνετίζοντας αυτόν, πρός τήν επίγνωσιν αυτού, ανευφημούμεν πιστώς.

Ότι πληθύς πταισμάτων, περιέχει με χαλεπών, εν δάκρυσι προσπίπτω σοι Χριστέ, συγχωρήσεως αιτών, τάς αφορμάς μοι παρασχείν, εν τώ τής νηστείας καιρώ.

Ότι σειραίς αλύτοις, πεπεδημένος μου τών παθών, στενάζω καί κραυγάζω σοι Σωτήρ, Ελευθέρωσον καμέ, όπως υμνώ περιχαρώς τήν ευσπλαγχνίαν σου.

Θεοτοκίον

Ότι ανέδειξέ σε ο Θεός, Παρθένε αγνή, βοήθειαν τού γένους τών βροτών, μή ελλίπης εκτενώς, καθικετεύουσα αυτόν, υπέρ ημών τών πιστών.

Άλλος

Η τόν αχώρητον Θεόν

Τών, Αποστολων τόν χορόν, η νηστεία έδειξεν, οικουμένη πάση εκλάμποντα, αίγλη θεία, καί φωτίζοντα κόσμον.

Τών Μαθητών σου ο χορός, Ιησού φιλάνθρωπε, τών εθνών τά γένη εδίδαξεν, εγκρατείας, θησαυρίζειν τόν πλούτον.

Η δωδεκάχορδος φθογγή, Μαθητών σου σύστημα, εγκρατείας πλούτον χαρίζεται, τοίς ανθρώποις, καί πηγήν σωτηρίας.

Τήν τού Ασώτου σοι φωνήν, ανακράζω Κύριε, Πάτερ ήμαρτον, σώσον οίκτειρον, μή με δόξης, τής σής αποχωρίσης.

Θεοτοκίον

Η εν γαστρί σου τόν Θεόν, ως βροτόν βαστάσασα, καί ζωήν τώ κόσμω πηγάσασα, σέ υμνούμεν, Παναγία Παρθένε.

Ο Ειρμός

Η τόν αχώρητον Θεόν, εν γαστρί χωρήσασα, καί χαράν τώ Κόσμω κυήσασα, σέ υμνούμεν, Παναγία Παρθένε.

Απόστιχα τών Αίνων

Ιδιόμελον Ήχος γ'

Έλαμψε τής εγκρατείας η ευπρέπεια, τών δαιμόνων τήν αχλύν φυγαδεύουσα, επεδήμησε τής νηστείας η σεμνότης, τών ψυχικών παθών, τήν ιατρείαν φέρουσα, ταύτη ποτέ Δανιήλ, καί οι εν Βαβυλώνι Παίδες φραξάμενοι, ο μέν, στόμα λεόντων εχαλίνωσεν, οι δέ, τήν φλόγα τής καμίνου έσβεσαν, μεθ' ών καί ημάς δι' αυτής σώσον, Χριστέ ο Θεός, ως φιλάνθρωπος. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Ως φωστήρες εν κόσμω λάμπετε, καί μετά θάνατον άγιοι Μάρτυρες, τόν αγώνα τόν καλόν αγωνισάμενοι, έχοντες παρρησίαν, Χριστόν ικετεύσατε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Εν γυναιξίν αγία Θεοτόκε, Μήτηρ ανύμφευτε, πρέσβευε όν έτεκες, Βασιλέα καί Θεόν, ίνα σώση ημάς ως φιλάνθρωπος.