ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν καί τήν συνήθη Στιχολογίαν, εις τό Κύριε εκέκραξα ιστώμεν Στίχ. ι', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου στ', καί τά παρόντα Ιδιόμελα τού Τριωδίου β' δευτερούντες αυτά.

Ήχος α'

Εις αναμάρτητον χώραν, καί ζωηράν, επιστεύθην, γεωσπορήσας τήν αμαρτίαν, τή δρεπάνη εθέρισα, τούς στάχυας τής άμελείας, καί δραγμάτων εστοίβασα, πράξεών μου τάς θημωνίας, άς καί κατέστρωσα ουχ άλωνι τής μετανοίας. Αλλ' αιτώ σε, τόν προαιώνιον γεωργόν ημών Θεόν, τώ ανέμω τής σής φιλευσπλαγχνίας απολίκμισον τό άχυρον τών έργων μου καί σιτάρχησον τή ψυχή μου τήν άφεσιν, εις τήν ουράνιόν σου συγκλείων με αποθήκην καί σώσόν με. (Δίς)

Όμοιον

Επιγνώμεν αδελφοί τού μυστηρίου τήν δύναμιν, τόν γάρ εκ τής αμαρτίας, πρός τήν πατρικήν εστίαν, αναδραμόντα, Άσωτον Υιόν ο πανάγαθος Πατήρ, προϋπαντήσας ασπάζεται, καί πάλιν τής οικείας δόξης, χαρίζεται τά γνωρίσματα, καί μυστικήν τοίς άνω επιτελείευφροσύνην, θύων τόν μόσχον τόν σιτευτόν, ίνα ημείς αξίως πολιτευσώμεθα, τώ τε θύσαντι φιλανθρώπω Πατρί, καί τώ ενδόξω θύματι, τώ Σωτήρι τωνψυχών ημών. (Δίς)

Δόξα... Ήχος β'

Ω πόσων αγαθών, ο άθλιος εμαυτόν εστέρησα! ώ ποίας βασιλείας εξέπεσα ο ταλαίπωρος εγώ! τόν πλούτον ηνάλωσα, όν περ έλαβον. τήν εντολήν παρέβην, Οίμοι τάλαινα ψυχή! τώ πυρί τώ αιωνίω λοιπόν καταδικάζεσαι, διό πρό τέλους βόησον Χριστώ τώ Θεώ. Ως τόν Άσωτον δέξαι με υιόν, ο Θεός, καί ελέησόν με.

Καί νύν... Θεοτοκίον τού ενδιατάκτου Ήχου. Είσοδος, τό Φώς ιλαρόν, Προκείμενον, Ο Κύριος εβασίλευσεν κ. λπ. Εις τήν Λιτήν, τό Στιχηρόν τού Αγίου τής Μονής. Απόστιχα τής Οκτωήχου τά κατ' Αλφάβητον.

Δόξα... Iδιόμελον Ήχος πλ. β'

Τής πατρικής δωρεάς διασκορπίσας τόν πλούτον, αλόγοις συνεβοσκόμην ό τάλας κτήνεσι, καί τής αυτών ορεγόμενος τροφής ελίμωττον μή χορταζόμενος, αλλ' υποστρέψας πρός τόν εύσπλαγχνον Πατέρα, κραυγάζω σύν δάκρυσι. Δέξαι με ως μίσθιον, προσπίπτοντα τή φιλανθρωπία σου, καί σώσόν με.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος ο αυτός

Οποιητής καί λυτρωτής μου Πάναγνε, Χριστός ο Κύριος, εκ τής σής νηδύος προελθών, εμέ ενδυσάμενος, τής πρώην κατάρας, τόν Αδάμ ηλευθέρωσε, διό σοι Πάναγνε, ώς τού Θεού Μητρί τε, καί Παρθένω αληθώς, βοώμεν ασιγήτως, τό Χαίρε του Αγγέλου, χαίρε Δέσποινα, προστασία, καί σκέπη, καί σωτηρία τών ψυχών ημών.

Απολυτίκιον, Θεοτόκε Παρθένε εκ γ'

Καί η λοιπή, Ακολουθία τής Αγρυπνίας

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΪ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τόν Εξάψαλμον τό, Θεός Kύριος τό Απολυτίκιον Αναστάσιμον δίς, καί τό Θεοτοκίον. Είτα η συνήθης Στιχολογία, τά Αναστάσιμα Ευλογητάρια τά Καθίσματα, καί οι Αναβαθμοί τής Οκτωήχου τό, Πάσα πνοή, καί τό Εωθινόν ενδιάτακτον Ευαγγέλιον. Ειθ' ούτω τό, Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι καί μετά τόν Ν' ψάλλομεν τά Ιδιόμελα ταύτα.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τής μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα, ορθρίζει γάρ τό πνεύμά μου, πρός ναόν τόν άγιόν σου, ναόν φέρον τού σώματος, όλον εσπιλωμένον, αλλ' ως οικτίρμων κάθαρον, ευσπλάγχνω σου ελέει.

Καί νύν... Θεοτοκίοv

Ήχος ο αυτός

Τής σωτηρίας εύθυνόν μοι τρίβους, Θεοτόκε, αισχραίς γάρ κατερρύπωσα, τήν ψυχήν αμαρτίαις, ως ραθύμως τόν βίον μου, όλον εκδαπανήσας, ταίς σαίς πρεσβείαις ρύσαί με, πάσης ακαθαρσίας.

Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός κατά τό μέγα ελεός σου καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου, εξάλειψον τό ανόμημα μου.

Ήχος πλ. β'

Τά πλήθη τών πεπραγμένων μοι δεινών, εννοών ο τάλας, τρέμω τήν φοβεράν ημέραν τής κρίσεως, αλλά θαρρών εις τό έλεος τής ευσπλαγχνίας σου, ως ο Δαυίδ βοώ σοι. Ελέησόν με ο Θεός, κατά τό μέγα σου έλεος.

Οι Κανόνες, ο Αναστάσιμος, ο Σταυροαναστάσιμος τής Θεοτόκου καί τού Τριωδίου. Τήν δέ Ακολουθίαν τού Μηναίου ψάλλομεν τή παρελθούση Παρασκευή εσπέρας εν τοίς, Αποδείπνοις.

Ο Κανών τού Τριωδίου εις στ'. Ποίημα τού κυρίου Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος β'

Τήν Mωσiως ωδήν

Ιησού ο Θεός, μετανοούντα δέξαι νύν καμέ, ως τόν Άσωτον Υιόν, πάντα τόν βίον εν αμελεία ζήσαντα καί σέ παροργίσαντα.

Ον μοι δέδωκας πρίν, κακώς εσκόρπισα θείον πλούτον, εμακρύνθην από σού, ασώτως ζήσας, εύσπλαγχνε Πάτερ. Δέξαι ούν καμέ επιστρέφοντα.

Τάς αγκάλας νυνί, τάς πατρικάς προσεφαπλώσας δέξαι, Κύριε, καμέ, ώσπερ τόν Άσωτον, πανοικτίρμον, όπως ευχαρίστως δοξάζω σε.

Θεοτοκίον

Εν εμοί ο Θεός, πάσαν δεικνύς αγαθωσύνην, πάριδέ μου τήν πληθύν, τών εγκλημάτων ως ευεργέτης, θείαις τής Μητρός σου δεήσεσι.

Καταβασίας δε λέγoμεν τoύς Ειρμούς τού Kανόνος.

«Τήν Μωσέως ωδήν, αναλαβούσα βόησον ψυχή, Βοηθός και σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός καί δοξάσω αυτόν».

Ωδή γ'

Στειρωθέντα μου τόν νούν

Έξω όλος εμαυτού, γεγονώς φρενοβλαβώς προσεκολλήθην, τοίς παθών εφευρέταις, αλλά δέξαι με Χριστέ, ώσπερ τόν Άσωτον.

Τού Ασώτου τήν φωνήν, εκμιμούμενος βοώ Ήμαρτον Πάτερ, ως εκείνον ούν καμέ, εναγκάλισαι νυνί, καί μή απώση με.

Τάς αγκάλας σου Χριστέ, υφαπλώσας συμπαθώς υπόδειξαί με, από χώρας μακράς, αμαρτίας καί παθών επαναστρέφοντα.

Θεοτοκίον

Η καλή εν γυναιξί, καταπλούτισον καμέ, καλών ιδέαις, αμαρτίαις πολλαίς, τόν πτωχεύσαντα, Αγνή, όπως δοξάζω σε.

Ο Ειρμός

«Στειρωθέντα μou τόν νούν, καρποφόρον ο Θεός ανάδειξόν με, γεωργέ τών καλών, φυτουργέ τών αγαθών, τή ευσπλαγχνία σου».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Αγκάλας πατρικάς, διανοίξαί μοι σπεύσον, ασώτως τόν εμόν, κατηνάλωσα βίον, εις πλούτον αδαπάνητον, αφορών τού ελέους Σου. Νύν πτωχεύουσαν, μή υπερίδης καρδίαν, σοί γάρ Κύριε, εν κατανύξει κραυγάζω. Ήμαρτον, σώσόν με.

Δόξα... Τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον, Όμοιον

Ανύμφευτε αγνή, Θεοτόκε Παρθένε, η μόνη τών πιστών, προστασία καί σκέπη, κινδύνων καί θλίψεων, καί δεινών περιστάσεων, πάντας λύτρωσαι, τούς επί σοί τάς ελπίδας, Κόρη, έχοντας, καί τάς ψυχάς ημών σώσον ταίς θείαις πρεσβείαις σου.

Ωδή δ'

Τήν εκ Παρθένου σου γέννησιν

Πλούτον καλών όν μοι δέδωκας, επουράνιε Πάτερ, διεσκόρπισα κακώς, ξένοις πολίταις δουλούμενος, διό βοώ σοι. Ημαρτόν σοι δέξαι με, ως τόν Άσωτον πάλαι, υφαπλώσας, τάς αγκάλας μοι τάς σάς.

Πάση κακία δεδούλωμαι, υποκύψας αθλίως τοίς παθών δημιουργοίς καί εμαυτού έξω γέγονα, απροσεξία, οικτειρόν με Σώτερ, επουράνιε Πάτερ, προσφυγόντα, τοίς πολλοίς σου οικτιρμοίς.

Πάσης αισχύνης πεπλήρωμαι, μη τολμών ατενίσαι εις τό ύψος τού ουρανού, καί γάρ αλόγως υπέκυψα τή αμαρτία, νύν δέ επιστρέφων, εκβοώ κατανύξει. Ήμαρτόν σοι, δέξαι με, Παμβασιλεύ.

Θεοτοκίον

Η τών ανθρώπων βοήθεια, η ελπίς η βεβαία, πάντων τών Χριστιανών, τό καταφύγιον, άχραντε, τών σωζομένων, σώσόν με, Παρθένε, μητρικαίς σου πρεσβείαις, καί μελλούσης, καταξίωσον ζωής.

Ο Ειρμός

«Τήν εκ Παρθένου σου γέννησιν, ο Προφήτης προβλέπων, ανεκήρυττε βοών. Τήν ακοήν σου ακήκοα καί εφοβήθην, ότι από θαιμάν, καί εξ όρους αγίου κατασκίου, επεδήμησας, Χριστέ».

Ωδή ε'

Τής νυκτός διελθούσης

Εδουλώθην πολίταις, ξένοις καί εις χώραν φθοροποιόν απεδήμησα, καί επλήσθην αισχύνης, νύν δέ επιστρέφων, κράζω σοι, Οικτίρμον τό, Ήμαρτον.

Τά πατρώά σου σπλάγχνα, νύν υπάνοιξόν μοι, από τών κακών επιστρέφοντα, επουράνιε Πάτερ, καί μή με απώση, έχων υπερβάλλον τό έλεος.

Ου τολμώ ατενίσαι, άνω εις τό ύψος, άμετρα Χριστέ παροργίσας σε' αλλ' ειδώς σου Οικτίρμον τό εύσπλαγχνον κράζω Ήμαρτον, ιλάσθητι, σώσόν με.

Θεοτοκίον

Παναγία Παρθένε, κεχαριτωμένη, η τόν ιλασμόν πάντων τέξασα, τών εμών εγκλημάτων, τό βαρύ φορτίον, σού ταίς ικεσίαις ελάφρυνον.

Ο Ειρμός

«Τής νυκτός διελθούσης, ήγγικεν η ημέρα, καί τό φώς τώ κόσμω επέλαμψε, διά τούτο υμνεί σε τάγματα Αγγέλων καί δοξολογεί σε Χριστέ ο Θεός».

Ωδή στ'

Βυθώ αμαρτημάτων

Βυθός αμαρτημάτων, συνέχει με αεί, καί τρικυμία πταισμάτων, βυθίζει με κυβέρνησον, πρός λιμένα με ζωής Χριστέ ο Θεός, καί σώσόν με Βασιλεύ τής δόξης.

Τόν πλούτον τόν πατρώον, εσκόρπισα δεινώς, καί πενητεύσας, αισχύνης πεπλήρωμαι, δουλούμενος τοίς ακάρποις λογισμοίς, διό σοι βοώ φιλάνθρωπε Οικτειρόν με σώσον.

Λιμώ καταφθαρέντα, παντοίων αγαθών καί ξενωθέντα εκ σού Υπεράγαθε, οικτείρησον, επιστρέφοντά με νύν, καί σώσον Χριστέ, υμνούντά σου τήν φιλανθρωπίαν.

Θεοτοκίον

Σωτήρα καί Δεσπότην κυήσασα Χριστόν, τής σωτηρίας με Κόρη αξίωσον, πτωχεύσαντα, εκ παντοίων αγαθών, Παρθένε αγνή, ίνα υμνώ τά σά μεγαλεία.

Ο Ειρμός

«Βυθώ αμαρτημάτων, συνέχομαι Σωτήρ, καί εν πελάγει τού βίου βυθίζομαι αλλ' ώσπερ τόν Ιωνάν εκ τού θηρός, καμέ τών παθών ανάγαγε, καί διάσωσόν με».

Kοντάκιον Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον

Τής πατρώας, δόξης σου, αποσκιρτήσας αφρόνως, εν κακοίς εσκόρπισα, όν μοι παρέδωκας πλούτον, όθεν σοι τήν τού Ασώτου, φωνήν κραυγάζω. Ήμαρτον ενώπιόν σου Πάτερ οικτίρμον, δέξαι με μετανοούντα, καί ποίησόν με, ως ένα τών μισθίων σου.

Ο Οίκος

Τού Σωτήρος ημών καθ' εκάστην διδάσκοντος δι' οικείας φωνής, τών Γραφών ακουσώμεθα, περί τού Ασώτου καί σώφρονος πάλιν, καί τούτου πίστει εκμιμησώμεθα τήν καλήν μετάνοιαν, τώ κατιδόντι πάντα τά κρύφια μετά ταπεινης καρδίας κράξωμεν. Ημάρτομέν σοι Πάτερ οικτίρμον, καί ουκ εσμέν άξιοι ποτέ, κληθήναι τέκνα ως πρίν, Αλλ' ως φύσει υπάρχων φιλάνθρωπος, σύ προσδέχου, καί ποίησόν με, ως ένα τών μισθίων σου.

Συναξάριον τού Μηναίου, είτα τό παρόν.

Τή αυτή ημέρα τής τού Ασώτου Υιού παραβολής εκ τού ιερού Ευαγγελίου μνείαν ποιούμεθα, ήν οι θειότατοι Πατέρες ημών δευτέραν εν τώ Τριωδίω ενέταξαν.

Στίχοι

· Άσωτος εί τις, ως εγώ, θαρρών ίθι.

· Θείου γάρ οίκτου πάσα ήνοικται θύρα.

Τή αφάτω φιλανθρωπία σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Τά Χερουβίμ μιμούμενοι

Ταίς ηδοναίς τού σώματος, υπέκυψα παναθλίως, καί εδουλώθην όλως, τοίς τών παθών εφευρεταίς, καί ξένος εγενόμην, από σού φιλάνθρωπε, νύν δέ κράζω, τήν τού, Ασώτου φωνήν Ημάρτηκα Χριστέ, μή με υπερίδης, ως μόνος ελεήμων.

Αναβοώ τό Ήμαρτον, μηδόλως ενατενίσαι, αποτολμών εις ύψος τού ουρανού Παμβασιλεύ, ότι εν αφροσύνη, μόνος σε παρώργισα, αθετήσας τά σά προστάγματα, διό ως μόνος αγαθός, μή με απορρίψης από τού σού προσώπου.

Τών Αποστόλων Κύριε, καί Προφητών καί Οσίων, καί τών σεπτών Μαρτύρων καί τών Δικαίων προσευχαίς συγχώρησόν μοι πάντα, άπερ επλημμέλησα, παροργίσας Χριστέ, τήν αγαθότητά σου, όπως υμνολογώ σε εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Τών Χερουβίμ φανείσα, καί Σεραφίμ Θεοτόκε, καί πάσης λαμπροτέρα, επουρανίου στρατιάς, σύν τούτοις εκδυσώπει, όν περ εσωμάτωσας Θεόν Λόγον πανάμωμε, ανάρχου Πατρός, όπως τών αγαθών τών αιωνιζόντων, πάντες αξιωθώμεν.

Ο Ειρμός

«Τά Χερουβίμ μιμούμενοι, Παίδες, εν τή καμίνω εχόρευον βοώντες. Ευλογητός εί ο Θεός, ότι εν αληθεία καί κρίσει, επήγαγες ταύτα πάντα διά τάς αμαρτίας ημών, ο υπερύμνητος καί δεδοξασμένος εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή η'

Τόν εν τή βάτω

Ο καταβάς επί γής είς τό σώσαι τόν κόσμον, εκουσίω πτωχεία διά έλεος πολύ, πτωχεύσαντά με πάσης νύν αγαθοεργίας, ως ελεήμων σώσον.

Από τών σών εντολών μακρυνθείς εδουλώθην, παναθλίως τώ πλάνω, επιστρέφοντα δέ νύν, τόν Άσωτον ως πάλαι, προσπίπτοντά σοι δέξαι, επουράνιε Πάτερ.

Φθοροποιοίς λογισμοίς, υπαχθείς ημαυρώθην, καί εκ σού εμακρύνθην, όλως έξω εμαυτού, γενόμενος Οικτίρμον, διό εν μετανοία, προσπίπτοντά σοι σώσον.

Θεοτοκίον

Θεογεννήτορ Αγνή η τών κατερραγμένων, επανόρθωσις μόνη, επανόρθωσον καμέ, παντοίαις αμαρτίαις, συντετριμμένον όλον, καί τεταπεινωμένον.

Ο Ειρμός

«Τόν εν τή βάτω Μωσή, τής Παρθένου τό θαύμα, έν Σιναίω τώ όρει προτυπώσαντά ποτέ, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ' ής η ακροστιχίς, Ιωσήφ.

Τών γηγενών τίς ήκουσε

Ίδε Χριστέ, τήν θλίψιν τής καρδίας, ίδε μου τήν επιστροφήν, ίδε τά δάκρυα Σώτερ, καί μή παρίδης με, αλλ' εναγκάλισαι πάλιν δι' ευσπλαγχνίαν, πληθύϊ σωζομένων συναριθμών όπως υμνώ ευχαρίστως τά ελέη σου.

Ως ο ληστής βοώ τό Μνήσθητί μου. ως ο Τελώνης κατηφής τύπτω τό στήθος καί κράζω, νύν τό, ιλάσθητι ώσπερ τόν Άσωτον ρύσαί με πανοικτίρμον, εκ πάντων τών κακών μου Παμβασιλεύ, όπως υμνώ σου τήν άκραν συγκατάβασιν.

Στέναξον νύν, ψυχή μου, παναθλια, καί αναβόησον Χριστώ. Ο δι' εμέ εκουσίως πτωχεύσας Κύριε, πτωχεύσαντά με εκ πάσης αγαθοεργίας, καλών περιουσία, ως αγαθός καί πολύελεος, μόνος καταπλούτισον.

Ήν περ ποτέ, ειργάσω ευφροσύνην, τή τού, Άσώτου αγαθέ, επιστροφή εκουσίω ταύτην νύν ποίησον καί επ' εμοί τώ αθλίω προσεφαπλών μοι, τάς σάς σεπτας αγκάλας ίνα σωθείς υμνολογώ σου τήν άκραν συγκατάβασιν.

Θεοτοκίον

Φωτιστικαίς, πρεσβείαις σου Παρθένε, τούς νοερούς μου οφθαλμούς, εσκοτισμένους κακία, φώτισον δέομαι, καί πρός οδούς μετανοίας εισάγαγέ με, όπως χρεωστικώς σε υμνολογώ, τήν υπέρ λόγον τόν λόγον σωματώσασαν.

Ο Ειρμός

«Τών γηγενών τίς ήκουσε τοιούτον, ή τίς εώρακε ποτέ; ότι παρθένος ευρέθη εν γαστρί έχουσα, καί ανωδίνως τό βρέφος αποτεκούσα τοιούτόν σου τό θαύμα καί σέ αγνή Θεοκυήτορ Μαρία μεγαλύνομεν».

Eξαποστειλάριον τό Εωθινόν Αναστάσιμον.

Είτα τά παρόντα τού Τριωδίου.

Γυναίκες ακουτίσθητε

Τόν πλούτον, όν μοι δέδωκας τής χάριτος ο άθλιος, αποδημήσας αχρείως, κακώς ηνάλωσα Σώτερ, ασώτως ζήσας δαίμοσι, δολίως διεσκόρπισα, διό με επιστρέφοντα, ώς περ τόν Άσωτον δέξαι, Πάτερ οικτίρμον, καί σώσον.

Έτερον, Όμοιον

Εσκόρπισα τόν πλούτόν σου, εκδαπανήσας Κύριε, καί πονηροίς δαιμονίοις, καθυπετάγην ο τάλας, αλλά Σωτήρ πανεύσπλαγχνε τόν Άσωτον οικτείρησον, καί ρυπωθέντα κάθαρον, τήν πρώπην αποδιδούς μοι, στολήν τής σής βασιλείας.

Θεοτοκίον, Όμοιον

Αγία Μητροπάρθενε, τό μέγα περιήχημα τών Άποστόλων Μαρτύρων, καί Προφητών καί Οσίων, τόν σόν Υιόν καί Κύριον, ιλέωσαι τοίς δούλοις σου, ημίν Θεογεννήτρια, όταν καθίση τού κρίναι, τά κατ' αξίαν εκάστου.

Εις τούς Αίνους Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου δ' καί Ανατολικόν έν, καί τού Τριωδίου γ' τά παρόντα Στιχ. Ιδιόμελα.

Ήχος β'

Τήν τού Ασώτου φωνήν προσφέρω σοι κυριε, Ήμαρτον ενώπιον τών οφθαλμών σου αγαθέ, εσκόρπισα τόν πλούτον τών χαρισμάτων σου, αλλά δέξαι με μετανοούντα, Σωτήρ καί σώσόν με.

Στίχ. Εξομολογήσομαί σοι Κύριε.

Ήχος δ'

Ως ο Άσωτος Υιός ήλθον καγώ οικτίρμον, ο τόν βίον όλον δαπανήσας εν τή αποδημία, εσκόρπισα τόν πλούτον, όν δέδωκάς μοι Πάτερ, δέξαί με μετανοούντα ο Θεός, καί ελέησόν με.

Στίχ. Ανάστηθι Κύριε ο Θεός μου.

Ήχος πλ. δ'

Δαπανήσας ασώτως, τής πατρικής ουσίας τόν πλούτον, καί καταναλωσας, έρημος γέγονα, εν τή χώρα οικήσας, τών πονηρών πολιτών, καί μηκέτι φέρων τό μετά τούτων συνοικέοιον, επιστρέψας βοώ σοι τώ οικτίρμονι Πατρί, Ήμαρτον εις τόν ουρανόν, καί ενώπιόν σου, καί Ουκ ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποίησόν με ως ένα τών μισθίων σου, ο Θεός, καί ελέησόν με.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Πάτερ αγαθέ, εμακρύνθην από σού μή εγκαταλίπης με, μηδέ αχρείον δείξης τής βασιλείας σου, ο εχθρός ο παμπόνηρος εγύμνωσέ με, καί ήρέ μου τόν πλούτον, τής ψυχής τά χαρίσματα ασώτως διεσκόρπισα, αναστάς ούν, επιστρέψας πρός σέ εκβοώ. Ποίησόν με ως ένα τών μισθίων σου, ο δι' εμέ εν Σταυρώ τάς αχράντους σου χείρας απλώσας, ίνα τού δεινού θηρός αφαρπάσης με, καί τήν πρώτην καταστολήν επενδύσης με, ως μόνος πολυέλεος.

Καί νύν... Υπερευλογημένη υπάρχεις

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις. Καί η συνήθης Λιτή εν η ψάλλομεν τό Εωθινόν Ιδιόμελον, καί αναγινώσκονται αι Κατηχήσεις.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Τά τυπικά, καί οι Μακαρισμοί τής Οκτωήχου, καί από τού Κανόνος η στ' Ωδή. Απόστολος.

Προκείμενον Ήχος α'

Γένοιτο, Κύριε, τό έλεός σου εφ' ημάς.

Στίχ. Αγαλλιάσθε δίκαιοι εν Kυρίω,

Πρός Kορινθίους α' Επιστολής Παύλου

Κεφ. στ' 12 - 20

Αδελφοί, πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ου πάντα συμφέρει, πάντα μοι έξεστιν αλλ' ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος, Τά βρώματα τή κοιλία, καί η κοιλία τοίς βρώμασιν, ο δέ Θεός καί ταύτην, καί ταύτα καταργήσει, τό δέ σώμα ου τή πορνεία αλλά τώ Κυρίω, καί ο Κύριος τώ σώματι. Ο δέ Θεός και τόν Κύριον ήγειρε, καί ημάς εξεγερεί διά τής δυνάμεως αυτού, Ουκ οίδατε, ότι τά σώματα υμών, μέλη Χριστού εστιν; Άρας ούν τά μέλη τού Χριστού, ποιήσω πόρνης μέλη; Μή γένοιτο. Ή ουκ οίδατε, ότι ο κολλώμενος τή πόρνη έν σώμά εστιν. Έσονται, γάρ, φησίν, οι δύο εις σάρκα μίαν, ο δέ κολλώμενος τώ Κυρίω, έν πνεύμά εστι, Φεύγετε την πορνείαν, παν αμάρτημα, ό εάν ποιήση άνθρωπος, εκτός τού σώματός εστιν, ο δέ πορνεύων, εις τό ίδιον σώμα αμαρτάνει, Ή ουκ οίδατε, ότι τά σώματα υμών ναός τού εν υμίν αγίου Πνεύματός εστιν, ού έχετε από Θεού, καί ουκ εστέ εαυτών, Ήγοράσθητε γάρ τιμής, δοξάσατε δη τόν Θεόν εν τώ σώματι υμών καί εν τώ πνεύματι υμών, άτινά εστι τού Θεού.

Αλληλούϊα Ήχος α'

Ο Θεός ο διδούς εκδικήσεις εμοί.

Ευαγγέλιον εκ τού κατά Λουκάν, Είπεν ο Κύριος τήν παραβολήν ταύτην. Ανθρωπός τις είχε δύο υιούς. (Λουκ. ιε' 11-33)

Κοινωνικόν

Αινείτε τόν Κύριον εκ τώv ουρανώv, Αινείτε αυτόν εν τοίς υψίστοις. Αλληλούϊα.