ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΛΥΧΝΙΚΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν Ψαλμόν, η Συνήθης Στιχολογία, εις δέ τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχ. ι' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου στ' καί τά εφεξής Προσόμοια τού Τριωδίου δ'.

Ήχος πλ. β' Όλην αποθέμενοι

Όταν μέλλης έρχεσθαι, κρίσιν δικαίαν ποιήσαι, Κριτά δικαιότατε, επί θρόνου δόξης σου καθεζόμενος ποταμός πύρινος, πρό τού σού Βήματος καταπλήττων έλκει άπαντας, παρισταμένων σοι, τών επουρανίων Δυνάμεων, ανθρώπων κρινομένων τε, φόβω καθ' ά έκαστος έπραξε, τότε ημών φείσαι, καί μοίρας καταξίωσον Χριστέ, τών σωζομένων ως εύσπλαγχνος, πίστει δυσωπούμέν σε.

Βίβλοι ανοιγήσονται, φανερωθήσονται πράξεις, ανθρώπων επίπροσθεν, τού αστέκτου Βήματος, διηχήσει δέ, η κοιλάς άπασα, φοβερώ βρύγματι, τού κλαυθμώνος, πάντας βλέπουσα τούς αμαρτήσαντας, ταίς αιωνιζούσαις κολάσεσι, τή κρίσει τή δικαία σου, παραπεμπομένους, καί άπρακτα, κλαίοντας Οικτίρμον, διό σε δυσωπούμεν αγαθέ, Φείσαι ημών τών υμνούντων σε, μόνε Πολυέλεε.

Ηχήσουσι σάλπιγγες, καί κενωθήσονται τάφοι, καί εξαναστήσεται, τών ανθρώπων τρέμουσα, φύσις άπασα, οι καλά πράξαντες εν χαρά χαίρουσι, προσδοκώντες μισθόν λήψεσθαι, οι αμαρτήσαντες, τρέμουσι δεινώς ολολύζοντες, εις κόλασιν πεμπόμενοι, καί τών εκλεκτών χωριζόμενοι, Κύριε τής δόξης, οικτείρησον ημάς ως αγαθός, καί τής μερίδος αξίωσον, τών ηγαπηκότων σε.

Κλαίω καί οδύρομαι, όταν εις αίσθησιν έλθω, τό πύρ τό αιώνιον, σκότος τό εξώτερον, καί τόν τάρταρον, τόν δεινόν σκώληκα, τόν βρυγμόν αύθις τε, τών οδόντων, καί τήν άπαυστον, οδύνην μέλλουσαν, έσεσθαι τοίς άμετρα πταίσασι, καί σέ τόν Υπεράγαθον, γνώμη πονηρά παροργίσασιν ών εις τε καί πρώτος, υπάρχω ο ταλαίπωρος εγώ, αλλά Κριτά τώ ελέει σου, σώσόν με ως εύσπλαγχνος.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Όταν τίθωνται θρόνοι, καί ανοίγωνται βίβλοι, καί Θεός εις κρίσιν καθέζηται, ώ ποίος φόβος τότε!. Αγγέλων παρισταμένων εν φόβω, καί ποταμού πυρός έλκοντος, τί ποιήσομεν τότε οί εν πολλαίς αμαρτίαις υπεύθυνοι άνθρωποι; Όταν δέ ακούσωμεν καλούντος αυτού, τούς ευλογημένους τού Πατρός εις βασιλείαν, αμαρτωλούς δέ αποπέμποντος εις κόλασιν, τίς υποστήσεται τήν φοβεράν εκείνην απόφασιν, Αλλά μόνε φιλάνθρωπε Σωτήρ, ο Βασιλεύς τών αιώνων, πρίν τό τέλος φθάση, διά τής μετανοίας επιστρέψας ελέησόν με.

Καί νύν... Θεοτοκίον, τό τής Οκτωήχου

Είσοδος, Φώς Ιλαρόν, καί τό Προκείμ. Ο Κύριος εβασίλευσεν· καί τά λοιπά.

Εις τήν Λιτήν

Δόξα... Ιδιόμελον Ήχος βαρύς

Τάς τού Κυρίου γνόντες εντολάς ούτω πολιτευθώμεν. πεινώντας διαθρέψωμεν, διψώντας ποτίσωμεν, γυμνούς περιβαλώμεθα ξένους, συνεισαγάγωμεν, ασθενούντας, καί τούς εν φυλακή, επισκεψώμεθα, ίνα είπη καί πρός ημάς, ο μέλλων κρίναι πάσαν τήν γήν, Δεύτε οί ευλογημένοι τού πατρός μου, κληρονομήσατε, τήν ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπό τήν σήν Δέσποινα σκέπην, πάντες οι γηγενείς, προσπεφευγότες βοώμέν σοι, Θεοτόκε η ελπίς ημών, ρύσαι ημάς, εξ αμέτρων πταισμάτων, καί σώσον τάς ψυχάς ημών.

Απόστιχα τής Οκτωήχου τά κατ' Αλφάβητον

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Οίμοι μέλαινα ψυχή! έως πότε τών κακών ουκ εκκόπτεις; έως πότε τή ραθυμία κατάκεισαι; τί ουκ ενθυμή τήν φοβεραν ώραν τού θανάτου; τί ου τρέμεις όλη τό φρικτόν Βήμα τού Σωτήρος; άρα τί απολογήση, ή τί αποκριθήση; τά έργα σου παρίστανται πρός έλεγχόν σου, αι πράξεις σου ελέγχουσι κατηγορούσαι, λοιπόν ώ ψυχή, ο χρόνος εφέστηκε, δράμε, πρόφθασον, πίστει βόησον. Ήμαρτον Κύριε, ήμαρτόν σοι, αλλ' οίδα φιλάνθρωπε τό εύσπλαγχνόν σου, ο ποιμήν ο καλός, μή χωρίσης με, τής εκ δεξιών σου παραστάσεως, διά τό μέγα σου έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ανύμφευτε Παρθένε, η τόν Θεόν αφράστως συλλαβούσα σαρκί, Μήτηρ Θεού τού Υψίστου, σών οικετών παρακλήσεις, δέχου Πανάμωμε, η πάσι χορηγούσα, καθαρισμόν τών πταισμάτων, νύν τάς ημών ικεσίας προσδεχομένη, δυσώπει σωθήναι πάντας ημάς.

Απολυτίκιον Θεοτόκε Παρθένε, καί η λοιπή Ακολουθία τής Αγρυπνίας. Γίνεται δέ καί Ανάγνωσις εις τόν Πραξαπόστολον.

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΪ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τόν Εξάψαλμον εις τό, Θεός Κύριος, τό Απολυτίκιον Αναστάσιμον καί τής Θεοτόκου. Είτα η συνήθης Στιχολογία καί μετ αυτήν αναγινώσκομεν τόν Περί Φιλοπτωχείας λόγον τού θεολόγου εις δόσεις γ', ου η αρχή.

Άνδρες αδελφοί καί συμπένητες

Αναβαθμοί τού Ήχoυ, καί τό Εωθινόν ενδιάτακτoν Ευαγγέλιον.

Μετά δέ τόν Ν'

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τής μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα, ορθρίζει γάρ τό πνεύμά μου, πρός ναόν τόν άγιόν σου, ναόν φέρον τού σώματος, όλον εσπιλωμένον, αλλ' ως οικτίρμων κάθαρον, ευσπλάγχνω σου ελέει.

Καί νύν... Θεοτοκίοv

Ήχος ο αυτός

Τής σωτηρίας εύθυνόν μοι τρίβους, Θεοτόκε, αισχραίς γάρ κατερρύπωσα, τήν ψυχήν αμαρτίαις, ως ραθύμως τόν βίον μου, όλον εκδαπανήσας, ταίς σαίς πρεσβείαις ρύσαί με, πάσης ακαθαρσίας.

Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός κατά τό μέγα ελεός σου καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου, εξάλειψον τό ανόμημα μου.

Ήχος πλ. β'

Τά πλήθη τών πεπραγμένων μοι δεινών, εννοών ο τάλας, τρέμω τήν φοβεράν ημέραν τής κρίσεως, αλλά θαρρών εις τό έλεος τής ευσπλαγχνίας σου, ως ο Δαυίδ βοώ σοι. Ελέησόν με ο Θεός, κατά τό μέγα σου έλεος.

Οι Κανόνες ο Αναστάσιμος, ο Σταυροαναστάσιμος, τής Θεοτόκου καί τού Τριωδίου. Ο Κανών τού Τριωδίου εις η'. Ποίημα Θεοδώρου τού Στουδίτου.

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Βοηθός καί σκεπαστής

Τήν ημέραν τήν φρικτήν, τής παναρρήτου σου παρουσίας φρίττω εννοών, δεδοικως προορώ, εν ή προκαθίσεις κρίναι ζώντας καί νεκρούς, Θεέ μου Παντοδύναμε.

Ότε ήξεις ο Θεός εν μυριάσι καί χιλιάσι, τών Αγγελικών, ουρανίων αρχών, κα μέ εν νεφέλαις, υπαντήσαί σοι Χριστέ, τόν άθλιον αξίωσον.

Δεύρο λάβε μοι ψυχή, αυτήν τήν ώραν καί τήν ημέραν, όταν ο Θεός εμφανώς επιστή καί θρήνησον, κλαύσον, ευρεθήναι καθαρά, εν ώρα τής ετάσεως.

Εξιστά με καί φοβεί, τό πύρ τό άσβεστον της γεέννης, σκώληξ ο πικρός, τών οδόντων βρυγμός, αλλ' άνες μοι άφες, καί τή στάσει με Χριστέ, τών εκλεκτών σου σύνταξον.

Της ευκταίας σου φωνής, τής τούς Αγίους σου προσκαλούσης, επί τήν χαράν, ής ακούσω καγώ, ο τάλας καί εύρω, βασιλείας ουρανών, τήν άρρητον απόλαυσιν.

Μή εισέλθης μετ' εμού, εν κρίσει φέρων μου τά πρακτέα, λόγους εκζητών, καί ευθύνων Ορμάς, αλλ' εν οικτιρμοίς σου, παρορών μου τά δεινά, σώσόν με Παντοδύναμε.

Δόξα...

Τρισυπόστατε Μονάς, αρχικωτάτη Κυρία παντων, τελεταρχική υπεράρχιε, αυτή ημάς σώσον, ο Πατήρ καί ο Υιός, καί Πνεύμα τό πανάγιον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τίς εγέννησεν υιόν, τόν μή σπαρέντα πατρώω νόμω; τούτον ούν γεννά, ο Πατήρ πλήν Μητρός, παράδοξον τέρας! σή γάρ έτεκες Αγνή, Θεόν Ομού καί άνθρωπον,

Καταβασία

«Βοηθός καί σκεπαστής εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν, Θεός τού Πατρός μου καί υψώσω αυτόν. ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Ωδή γ' Στερέωσον Κύριε

Ο Κύριος έρχεται, καί τίς υποίσει αυτού τόν φόβον· τώ προσώπω τίς οφθή αυτού· αλλ' ετοίμη γενού, ώ ψυχή πρός υπάντησιν.

Προφθάσωμεν, κλαύσωμεν, καταλλαγώμεν Θεώ πρό τέλους, φοβερόν γάρ τό κριτήριον, εν ώ πάντες, τετραχηλισμένοι στησόμεθα.

Ελέησον Κύριε ελέησόν με αναβοώ σοι, ότε ήξεις μετ' Αγγέλων σου, αποδούναι, πάσι κατ' αξίαν τών πράξεων.

Τήν άστεκτον Κύριε, οργήν πώς οίσω τής κρίσεώς σου, παρακούσας σου τό πρόσταγμα; αλλά φείσαι, φείσαί μου, εν ώρα τής κρίσεως.

Επίστρεψον, στέναξον, ψυχή αθλία, πρίν ή τού βίου, πέρας λάβη η πανήγυρις, πρίν τήν θύραν κλείση, τού νυμφώνος ο Κύριος.

Ημάρτηκα Κύριε, καθάπερ άλλος ουδείς ανθρώπων, πλημμελήσας υπέρ άνθρωπον, πρό τής δίκης, ίλεως γενού μοι φιλάνθρωπε.

Δόξα...

Τριάς απλή, άκτιστε, άναρχε φύσις, η εν Τριάδι, υμνουμένη υποστάσεων, ημάς σώσον, πίστει, προσκυνούντας τό κράτος σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εβλάστησας Άχραντε, ασπόρω τόκω τόν ζώντα λόγον, σαρκωθέντα εν τή μήτρα σου, ου τραπέντα· Δόξα Θεομήτορ τώ τόκω σου.

Καταβασία

«Στερέωσον, Κύριε, επί τήν πέτραν τών εντολών σου, σαλευθείσαν τήν καρδίαν μου, ότι μόνος Άγιος υπάρχεις καί Κύριος».

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν Τάφον σου, Σωτήρ

Τό Βήμά σου φρικτόν, καί η κρίσις δικαία, τά έργα μου δεινά, αλλ' αυτός, Ελεήμον, προφθάσας με διάσωσον, καί κολάσεως λύτρωσαι, ρύσαι, Δέσποτα, τής τών ερίφων μερίδος, καί αξίωσον, εκ δεξιών σου μέ στήναι, Κριτά δικαιότατε.

Θεοτοκίον, Όμοιον

Τόν πάντων ποιητήν, καί Θεόν σου καί κτίστην, πανάμωμε Άγνή, διά Πνεύματος θείου, εν μήτρα σου εχώρησας, καί φθοράς δίχα τέτοκας, όν δοξάζοντες, σέ ανύμνούμεν Παρθένε, τό παλάτιον τού Βασιλέως τής δόξης, καί κόσμου αντίλυτρον.

έτερον, Κάθισμα Ήχος πλ. β'

Εννοώ τήν ημέραν τήν φοβεράν, καί θρηνώ μου τάς πράξεις τάς πονηράς, πώς απολογήσομαι τώ αθανάτω Βασιλεί; ποία δέ παρρησία ατενίσω τω Κριτή, ο άσωτος εγώ; Εύσπλαγχνε Πάτερ, Υιέ μονογενές, τό Πνεύμα τό Άγιον ελέησόν με.

Δόξα... Ήχος ο αυτός

Εις τήν κοιλάδα τού κλαυθμώνος, εις τόν τόπον όν διέθου, όταν καθίσης Ελεήμον ποιήσαι δικαίαν κρίσιν, μή δημοσιεύσης μου τά κεκρυμμένα, μηδέ καταισχύνης με ενώπιον τών Αγγέλων' αλλά φείσαί μου ο Θεός, καί ελέησόν με.

Καί νύν... Θεοτοκίον, Όμοιον

Ελπίς τού κόσμου αγαθή, Θεοτόκε Παρθένε. τήν σήν καί μόνην φοβεράν, προστασίαν αιτούμαι, σπλαγχνίσθητι εις ευπερίστατον λαόν, δυσώπησον τόν ελεήμονα Θεόν, ρυσθήναι τάς ψυχάς ημών, εκ πάσης απειλής, μόνη ευλογημένη.

Ωδή δ' Ακήκοεν ο Προφήτης

Εφέστηκεν η ημέρα, ήδη πρό θύραις η κρίσις, ψυχή γρηγόρει, όπου βασιλείς ομού καί άρχοντες, πλούσιοι καί πένητες αθροίζονται, καί λήψεται τά κατ αξίαν, τών πεπραγμένων, ο τών αωθρώπων έκαστος.

Εν τάγματι τώ οικείω, μονάζων καί Ιεράρχης, πρέσβυς καί νέος, δούλος καί δεσπότης ετασθήσονται, χήρα καί παρθένος ευθυνθήσεται, καί άπασιν δεινά τά τότε, τοίς μή τόν βίον, έχουσιν ανεύθυνον γέγραπται.

Αδέκαστός σου η κρίσις, αλάθητόν σου τό Βήμα τεχνολογίας, ου ρητόρων πιθανότης κλέπτουσα, ου μαρτύρων σκήψις παρακρούουσα τό δίκαιον, εν σοι γάρ πάντων τά κεκρυμμένα, τώ Θεώ παρίστανται.

Μή έλθω εις γήν κλαυθμώνος, μή ίδω τόπον τού σκότους, Χριστέ μου λόγε. μή δεθώ χείρας καί πόδας μου, έξω τού νυμφώνός σου ριπτόμενος, τό ένδυμα τής αφθαρσίας ρερυπωμένον, έχων ο πανάθλιος.

Η νίκα αποχωρίσης αμαρτωλούς, εκ δικαίων, κρίνων τόν κόσμον, ένα τών προβάτων σού με σύνταξον, από τών ερίφων διακρίνων με Φιλάνθρωπε, εις τό ακούσαι φωνής εκείνης, τής ευλογημένης σου.

Ετάσεως γινομένης, καί βιβλίων ανεωγμένων, τών πεπραγμένων, τί ποιήσεις, ώ ψυχή ταλαίπωρε; τί απολογήση επί Βήματος, μή έχουσα δικαισύνης καρπούς προσάξαι, τώ Χριστώ καί πλάστη σου;

Ακούων τής τού πλουσίου, εν τή φλογί τής βασάνου θρηνολογίας, κλαίω καί οδύρομαι ο άθλιος, τής αυτής υπάρχων κατακρίσεως, καί δέομαι, Ελέησόν με, Σωτήρ τού κόσμου, εν καιρώ τής κρίσεως.

Δόξα...

Υιόν εκ Πατρός καί Πνεύμα, δοξάζω ως εξ ηλίου φώς καί ακτίνα τό μέν γεννητώς, ότι καί Γέννημα, τό δέ προβλητώς, ότι καί Πρόβλημα, συνάναρχον θείαν Τριάδα προσκυνουμένην, υπό πάσης κτίσεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένος βρέφος τεκούσα, καί τήν αγνείαν τηρούσα, σεμνή, σύ ώφθης, τόν Θεόν γεννήσασα καί άνθρωπον, ένα τόν αυτόν εν ε κατέρα μορφή· τό θαύμά σου Παρθενομήτορ, εκπλήττει πάσαν, ακοήν καί έννοιαν.

Καταβασία

«Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν έλευσίν σου Kύριε, καί εφοβήθη, ότι μέλλεις εκ Παρθένου τίκτεσθαι, καί ανθρώποις δείκνυσθαι, καί έλεγεν· Ακήκοα τήν ακοήν σου καί εφοβήθην. δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Ωδή ε' Εκ νυκτός Ορθρίζοντα

Τρόμος αδιήγητος καί φόβος εκεί, ήξει γάρ Κύριος, καί τό έργον μετ' αυτού, εκάστου τών ανθρώπων, καί τίς εντεύθεν λοιπόν εαυτόν μή πενθήσει;

Ποταμός ο πύρινος ταράττει με, τήκει με, ξέει με, τών οδόντων ο βρυγμός, τό σκότος τής αβύσσου. καί πώς; ή τί πεπραχώς, Θεόν εξιλεώσω;

Φείσαι, φείσαι Κύριε, τού δούλου σου· μήπoτε δώης με, τοίς πικροίς βασανισταίς, Αγγέλων αποτόμων, εν οίς ουκ έστιν εκεί, ανάπαυσιν ευρέσθαι.

Άρχων καί ηγούμενος, εκεί εν ταυτώ, πλούσιος άδοξος, μέγας άμα καί μικρός ευθύνεται επίσης. ουαί εκάστω λοιπόν τό μη ητοιμασμένω!

Άνες άφες Κύριε, καί σύγγνωθι, όσοι ήμαρτον, καί μή δείξης με εκεί, ενώπιον, Αγγέλων, εν κατακρίσει πυρός αισχύνης απεράντου.

Φείσαι, φείσαι Κύριε, τού πλάσματός σου· ήμαρτον άνες μοι, ότι φύσει καθαρός, αυτός υπάρχεις μόνος, καί άλλος πλήν σου ουδείς, υπάρχει έξω ρύπου.

Δόξα...

Μονάδα τή φύσει σε, Τριάς ανυμνώ, άναρχον άληπτον, αρχικήν, βασιλικήν, υπερτελή Ενάδα, Θεόν καί φώς καί ζωήν, δημιουργόν τού κόσμου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εν τή υπέρ φύσιν σου, κυήσει, Σεμνή, νόμοι σοι φύσεως, καταλύονται σαφώς, καί γάρ ασπόρως τίκτεις, τόν πρό αιώνων Θεόν, Πατρός γεννηθέντα.

Καταβασία

«Εκ νυκτός Ορθρίζοντα Φιλάνθρωπε, φώτισον δέομαι, καί Οδήγησον καμέ, εν τοίς προστάγμασί σου, καί δίδαξόν με ποιείν, αεί τό θέλημά σου».

Ωδή ς' Εβόησα εν όλη καρδία μου

Εν τή φρικτή, Χριστέ, παρουσία σου, όταν φανής εξ ουρανού, καί τεθώσι θρόνοι, καί βίβλοι ανοιγώσι, φείσαι, φείσαι τότε, Σωτήρ τού πλάσματός σου.

Εκεί ουδέν βοηθήσαι δύναται, Θεού υπάρχοντος κριτού, ου σπουδή, ου τέχνη, ου δόξα, ου φιλία, εί μή η εξ έργων, ισχύς σου ώ ψυχή μου.

Εκεί ομού άρχων καί ηγούμενος, πένης καί πλούσιος ψυχή, ου πατήρ ισχύει, ου μήτηρ βοηθούσα, ου λυτρούμενος αδελφός τής καταδίκης.

Τό φοβερόν ψυχή λογοθέσιον, εννοουμένη τού Κριτού, φρίξον απ' εντεύθεν, ετοίμασον τόν λόγον, μή κατακριθήση, δεσμοίς τοίς αιωνίοις.

Άρον τό σόν, μή ακούσω Κύριε, αποπεμπόμενος εκ σού, μηδέ τό, Πορεύου, εις πύρ κατη ραμένον, αλλά τής ευκταίας φωνής τής τών Δικαίων.

Άδου πυλών λύτρωσαί με, Κύριε, χάους καί ζόφου αφεγγούς, εκ καταχθονίων, καί πυρός τού ασβέστου, εξ απάσης άλλης, ποινής τής αιωνίου.

Δόξα...

Τριαδικής μονάδος θεότητα, υμνώ Πατέρα καί Υιόν, καί τό θείον Πνεύμα, Μιάς Αρχής τό κράτος, συνδιηρημένης, Τρισί τοίς Χαρακτήρσι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πύλη σύ, ήν μόνος διώδευσεν, ο εισελθών καί εξελθών, καί τάς κλείς μή λύσας, Αγνή, τής παρθενίας, Ιησούς ο πλάσας, Αδάμ, καί ο Υιός σου.

Καταβασία

«Εβόησα, εν όλη καρδία μου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, καί επήκουσέ μου, εξ Άδου κατωτάτου, καί ανήγαγεν, εκ φθορας τήν ζωήν μου».

Κοντάκιον Ήχος α'

Όταν έλθης ο Θεός, επί γής μετά δόξης, καί τρέμωσι τά σύμπαντα, ποταμός δέ τού πυρός πρό τού Βήματος έλκη, καί βίβλοι ανοίγωνται, καί τά κρυπτά δημοσιεύωνται· τότε ρύσαί με, εκ τού πυρός τού ασβέστου, καί αξίωσον, εκ δεξιών σού με στήναι, Κριτά δικαιότατε.

Ο Οίκος

Τό φοβερόν σου κριτήριον ενθυμούμενος, υπεράγαθε Κύριε, καί τήν ημέραν τής κρίσεως, φρίττω καί πτοούμαι υπό τής συνειδήσεως τής εμής ελεγχόμενος, όταν μέλλης καθέζεσθαι επί τού θρόνου σου, καί ποιείν τήν εξέτασιν, τότε αρνείσθαι τάς αμαρτίας ουδείς εξισχύσει, αληθείας ελεγχούσης, καί δειλίας κατεχούσης, μέγα μέν ηχήσει τότε, πύρ τό τής γεέννης, αμαρτωλοί δέ βρύξουσι· Διό με ελέησον πρό τέλους, καί φείσαι μου, Κριτά δικαιότατε.

Συναξάριον τού Mηναίου, είτα τό παρόν

Τή αυτή ημέρα, τής δευτέρας καί αδεκάστου Παρουσίας τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μνείαν ποιούμεθα.

Στίχοι

· Ότε κρίνων γήν, ο Κριτής πάντων κάθη.

· Τής, Δεύτε, φωνής άξιον κα μέ κρίνοις.

Τή αφάτω φιλανθρωπία σου, Χριστέ ο Θεός, τής ευκταίας σου φωνής η μάς καταξίσον, καί τοίς εκ δεξιών σου συναρίθμησον, καί ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν

Προσπέσωμεν καί προκλαύσωμεν πρό τής κρίσεως πιστοί εκείνης, ότε οι ουρανοί απολούνται, άστρα πίπτουσι, καί πάσα κλονείται η γή, ίνα ίλεων εύρωμεν είς τέλος, τόν τών Πατέρων Θεόν.

Αδέ καστος η εξέτασις, φοβερά εστιν εκεί η κρίσις, όπου Κριτής αλάθητός εστιν, όπου πρόσωπον, ουκ έστιν εν δώροις λαβείν, αλλά φείσαί μου Δέσποτα καί λύτρωσαι, πάσης οργής σου φρικτής.

Ο Κύριος κρίναι έρχεται, τίς ενέγκει οπτασίαν αυτού· φρίξον, ψυχή αθλία μου, φρίξον, καί ετοίμασον εξόδου τά έργα σου, ίνα ίλεων καί εύσπλαγχνον ευρήσης αυτόν, τόν τών Πατέρων Θεόν.

Τό άσβεστον πύρ ταράττει με, ο πικρότατος βρυγμός σκωλήκων, Άδης ο ψυχοφθόρος φοβεί με, ευκατάνυκτος ουδόλως δέ γίνομαι. αλλά, Κύριε Κύριε πρό τέλους με, στήριξον φόβω τώ σώ.

Προσπίπτω σοι, καί προσάγω σοι, ώσπερ δάκρυα τά ρήματά μου, Ήμαρτον, ως ουχ ήμαρτε Πόρνη, καί ηνόμησα, ως άλλος ουδείς επί γής, αλλ' οικτείρησον, Δέσποτα, τό ποίημά σου, καί ανακάλεσαί με.

Επίστρεψον μετανόησον, ανακάλυψον τά κεκρυμμένα, λέγε Θεώ τώ τά πάντα ειδότι,

Σύ γινώσκεις μου τα κρύφια, μόνε Σωτήρ, αλλ' αυτός με ελέησον, ως ψάλλει Δαυϊδ, κατά τό έλεός σου.

Δόξα...

Τα Τρία. Έν, Ουσιότητι, καί τό Έν, Προσώποις τρία υμνώ, ταύτα Πατήρ, Υιός, καί άγιον Πνεύμα, μία δύναμις βουλή καί ενέργεια εις Θεός ο τρισάγιος, βασίλειον έν μοναρχικώτατον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Προέρχεται ωραιότατος, εκ θαλάμου τής γαστρός σου Θεός, ώσπερ ανάκτωρ ημφιεσμένος, θεούφαντον αλουργίδα βαφής μυοτικής, τών πανάγνων αιμάτων σου, Ανύμφευτε, καί βασιλεύει τής γής.

Καταβασία

«Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν, αλλά μή παραδώ ης ημάς εις τέλος, ο τών Πατέρων Θεός».

Ωδή η' Όν στρατιαί ουρανών

Της φοβεράς δευτέρας σου, Κύριε, Παρουσίας εννοών τήν υπαπαντήν, τρέμω τήν απειλήν σου φοβούμαι τήν οργήν σου. Ταύτης με, τής ώρας, κραυγάζω, σώσον εις αιώνας.

Σού τού Θεού κρίνοντος τά σύμπαντα τίς ενέγκη γηγενών, ών περιπαθής; άσβεστον πύρ γάρ τότε, καί σκώληξ βρύχων μέγα, τούς κατακριθέντας, συλλήψεται εις τούς αιώνας.

Πάσαν πνοήν ηνίκα προσκέκλησαι, τού διακρίναι Χριστέ, επί τό αυτό, μέγας ο φόβος τότε, μεγάλη η ανάγκη, μόνων βοηθούντων, τών έργων εις αιώνας.

Πάντων Κριτά Θεέ μου καί Κύριε, ακούσομαί σου φωνής, τότε ευκτικής, ίδω σου φώς τό μέγα, αθρήσω τάς σκηνάς σου, βλέψω σου τών δόξαν, γηθόμενος εις τούς αιώνας.

Δκαιοκρίτα Σωτώρ, ελέησον, καί ρύσαί με τού πυρός, καί τής απειλής, ής μέλλω εν τή κρίσει, δικαίως υποστήναι, άνες μοι πρό τέλους, δι' αρετής καί μετανοίας.

Όταν καθίσης Κριτής, ώς εύσπλαγχνος, καί δείξης τών φοβεράν δόξαν σου Χριστέ, ώ ποίος φόβος τότε! καμίνου καιομένης, πάντων δειλιώντων, τό άστεκτον τού Βήματός σου.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν καί άγιον Πνεύμα

Ένα Θεόν κατ' oυσίαν σέβομαι, Τρείς Υποστάσεις υμνώ, διοριστικώς άλλας, αλλ' ουκ αλλοίας, επεί θεότης μία, εν Τρισί Προσώποις, Πατήρ Υιός καί θείον Πνεύμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εκ φωτεινής προελθών νηδύος σου, ως νυμφίος εκ παστού, έλαμψε Χριστός, φώς τοίς εν σκότει μέγα, καί γάρ δικαιοσύνης, Ήλιος αστράψας, εφώτισεν Αγνή τόν κόσμον, Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν.

Καταβασία

«Ο Στρατιαί Ουρανών δοξάζουσι καί φρίττει τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοώ καί κτίσις υμνείτε, ευλογείτε, καί. υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ' Ασπόρου συλλήψεως

Ως Κύριος έρχεται αμαρτωλούς κολάσασθαι, δικαίους σώσαι, φρίξωμεν θρηνήσωμεν, καί λάβωμεν αίσθησιν, εκείνης τής ημέρας, εν ή τά άδηλα καί κρυπτά, εκκαλύψας τών ανθρώπων, αποδίδωσιν επάξια.

Έμφοβος καί έντρομος, Μωσής ιδών σε γέγονεν, εκ τών οπίσω, πώς δέ υποστήσομαι, σού βλέπων τό πρόσωπον, τότε εγω ο τάλας, ηνίκα έλθης εξ ουρανού; αλλά φείσαί μου Οικτίρμον, εν ιλέω σου προσβλέμματι.

Δανιήλ πεφόβηται, τών ώραν τής ετάσεως, εγώ τί πάθω, επ' αυτής ερχόμενος, ο δύστηνος, Κύριε, τής φοβεράς ημέρας; αλλά μοι δίδου πρό τελευτής, ευαρέστως σοι λατρεύσαι καί τυχείν τής βασιλείας σου.

Τό πύρ ετοιμάζεται, ο σκώληξ ευτρεπίζεται, τής ευφροσύνης η δόξα, η άνεσις, τό φώς τό ανέσπερον, η χαρά τών δικαίων, καί τίς μακάριος εκφυγείν, τιμωρίας τών προτέρων, κληρωσάμενος τά δεύτερα;

Μή με τού προσώπου σου, αποστρεψάτω, Κύριε, θυμός οργής σου, μηδέ εισακούσομαι, φωνής αραμένης σου, εις πύρ αποπεμπούσης, αλλ' εισελεύσομαι εις χαράν, τού αφθάρτου σου νυμφώνος, καγώ τότε σύν Αγίοις σου.

Ο νούς τετραυμάτισται, τό σώμα μεμαλάκισται, νοσεί τό πνεύμα, ο λόγος ησθένησεν, ο βίος νενέκρωται, τό τέλος επί θύραις, διό μοι, τάλαινα ψυχή, τί ποιήσεις, όταν έλθη ο Κριτής ανερευνήσαι τά σά;

Δόξα...

Μόνε μονογεννήτορ, μονογενούς Υιού, Πατήρ, καί Μόνου Λόγε, Φώς, τού Νού Απαύγασμα, καί μόνον μόνως μόνου, Πατρός Πρόβλημα, Πνεύμα, Κυρίου Κύριον όντως όν. Ω Τριάς μονάς αγία, σώσόν με θεολογούντά σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Το θαύμα τού τόκου σου, εκπλήττει με, Πανάμωμε, πώς συλλαμβάνεις, ασπόρως τόν άληπτον, ειπέ πώς παρθενεύεις, γεννήσασα ως Μήτηρ, τό υπέρ φύσιν πίστει λαβων τό τικτόμενον προσκύνει, όσα θέλει γάρ καί δύναται.

Καταβασία

«Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άσπορος η κύησις. Θεού γάρ η γέννησις καινοποιεί τάς φύσεις, διό σε πάσαι αί γενεαί, ώς Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον, τό Εωθινόν, Αναστάσιμον, Είτα τά παρόντα τού Τριωδίου.

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Τήν φοβεράν τής κρίσεως, καί αρρήτου σου δόξης, ημέραν ενθυμουμενος, φρίττω, Κύριε όλως, καί τρέμων φόβω κραυγάζω, επί γής όταν έλθης, κρίναι, Χριστέ, τά σύμπαντα, ο Θεός μετά δόξης, τότε οικτρόν, από πάσης ρύσαί με τιμωρίας, εκ δεξιών σου, Δέσποτα, αξιώσας με στήναι.

Έτερον Γυναίκες ακουτίσθητε

Ιδού ημέρα έρχεται, Κυρίου παντοκράτορος, καί τίς υποίσει τόν φόβον, τής Παρουσίας εκείνου, ημέρα γάρ θυμού εστι, καί κλίβανος καιόμενος, εν ή Κριτής καθέζεται, καί κατ' αξίαν εκάστω τών πράξεων απονέμων.

Θεοτοκίον, Όμοιον

Τήν ώραν τής ετάσεως, καί τής φρικτής ελεύσεως, τού φιλανθρώπου Δεσπότου, κατανοών όλως τρέμω, καί σκυθρωπάζων κράζω σοι. Κριτά μου δικαιότατε, καί μόνε πολυέλεε, μετανοούντά με δέξαι, τής Θεοτόκου πρεσβείαις.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν, Στίχους η' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου ε' καί τού Τριωδίου τά παρόντα Ιδιόμελα γ'.

Ήχος πλ. β'

Εννοώ τήν ημέραν εκείνην καί τήν ώραν, όταν μέλλωμεν πάντες, γυμνοί καί ως κατάκριτοι, τώ αδεκάστω Κριτή παρίστασθαι, τότε σάλπιγξ ηχήσει μέγα, καί τά θεμέλια τής γής σεισθήσονται, καί οι νεκροί εκ τών μνημάτων εξαναστήσονται, καί ηλικία μία πάντες γενήσονται, καί πάντων τά κρυπτά φανερά παρίστανται ενώπιόν σου, καί κόψονται, καί κλαύσονται, καί εις τό πύρ τό εξώτερον απελεύσονται, οι μηδέποτε μετανοήσαντες, καί εν χαρά καί αγαλλιάσει, ο τών Δικαίων κλήρος, εισελεύσεται εις παστάδα ουράνιον.

Ο αυτός

Στίχ. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου, διηγήσομαι πάντα τά θαυμάσιά σου.

Ω ποία ώρα τότε, καί ημέρα φοβερά, όταν καθίση ο Κριτής επί θρόνου φοβερού! βίβλοι ανοίγονται, καί πράξεις ελέγχονται, καί τά κρυπτά τού σκότους δημοσιεύονται, Άγγελοι περιτρέχουσιν, επισυνάγοντες πάντα τά έθνη, Δεύτε ακούσατε βασιλείς καί άρχοντες, δούλοι καί ελεύθεροι, αμαρτωλοί καί δίκαιοι, πλούσιοι καί πένητες, ότι έρχεται Κριτής, ο μέλλων κρίναι πάσαν τήν οικουμένην, καί τίς υποστήσεται από προσώπου αυτού, όταν Άγγελοι παρίστανται, ελέγχοντες τάς πράξεις, τάς διανοίας, τάς ενθυμήσεις, τά εν νυκτί καί εν ημέρα; ώ ποία ώρα τότε! Άλλά πρό τού φθάσαι τό τέλος, σπούδασον κράζουσα, ψυχή, ο Θεός, επίστρεψον, σώσόν με, ως μόνος εύσπλαγχνος.

Ήχος πλ. δ'

Στίχ. Ανάστηθι, Κύριε, ο Θεός μου, υψωθήτω η χείρ σου, μή επιλάθη τών πενήτων σου εις τέλος.

Δανιήλ ο Προφήτης, ανήρ επιθυμιών γενόμενος, τό εξουσιαστικόν Θεού θεωρήσας, ούτως εβόα, Κριτήριον εκάθισε, καί βίβλοι ηνεώ χθησαν. Βλέπε, ψυχή μου, νηστεύεις; τόν πλησίον σου μή αθέτει. βρωμάτων απέχη; τόν αδελφόν σου μη κατακρίνης, μήτώ πυρί παραπεμπομένη, κατακαής ώσεί κηρός, αλλ' ανεμποδίστως εισάξη σε Χριστός, εις τήν βασιλείαν αυτού.

Δόξα... Ήχος α'

Προκαθάρωμεν εαυτούς, αδελφοί, τή βασιλίδι τών αρετών, ιδού γάρ παραγέγονε, πλούτον ημίν αγαθών κομίζουσα, τών παθών κατευνάζει τά οιδήματα, καί τώ Δεσπότη καταλλάττει τούς πταίσαντας, διό μετ' ευφροσύνης ταύτην υποδεξώμεθα, βοώντες Χριστώ τώ Θεώ, ο αναστάς εκ τών νεκρών, ακατακρίτους ημάς διαφύλαξον, δοξολογούντάς σε τόν μόνον αναμάρτητον.

Καί νύν... Υπερευλογημένη υπάρχεις...

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις. Είτα η συνήθης Λιτή εν τώ Νάρθηκι ψαλλομένου τού Εωθινού Ιδιομέλου, Συνάπτομεν δέ καί τήν α' Ώραν, εν ή αναγινώσκεται η Κατήχησις τού οσίου Θεοδώρου τού Στουδίτου.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓlΑΝ

Τά τυπικά, οι Μακαρισμοί τής Οκτωήχου καί εκ τού Κανόνος τού Τριωδίου η στ' Ωδή.

Ο Απόστολος Προκείμενον Ήχος γ'

Μέγας ο Κύριος ημών, καί μεγάλη η ισχύς.

Στίχ. Αινείτε τόν Κύριον ότι αγαθός.

Πρός Kορινθίους α' Επιστολής Παύλου

(Κεφ. η', 8-13 καί θ', 1-2)

Αδελφοί, βρώμα ημάς ου παρίστησι τώ Θεώ ούτε γάρ εάν φάγωμεν περισσεύομεν, ούτε εάν μή φάγωμεν, υστερούμεθα, Βλέπετε δέ μήπως η εξουσία ημών αύτη πρόσκομμα γένηται τοίς ασθενούσιν, Εάν γάρ τις ίδη σε, τόν έχοντα γνώσιν, εν ειδωλείω κατακείμενον, ουχί η συνείδησις αυτού, ασθενούς όντος, οικοδομηθήσεται, εις τό τά ειδωλόθυτα εσθίειν, καί απολείται ο ασθενών αδελφός επί τή σή γνώσει, δι' όν Χριστός απέθανεν. Ούτω δέ αμαρτάνοντες εις τούς αδελφούς, καί τύπτοντες αυτών τήν συνείδησιν ασθενούσαν, εις Χριστόν αμαρτάνετε, Διό περ, εί βρώμα σκανδαλίζει τόν αδελφόν μου, ου μή φάγω κρέα εις τόν αιώνα, ίνα μή τόν αδελφόν μου σκανδαλίσω. Ουκ ειμί απόστολος; ουκ ειμί ελεύθερος; Ουχί Ιησούν Χριστόν τόν Κύριον ημών εώρακα; Ου τό έργον μου υμείς εστέ εν Κυρίω; Εί άλλοις ουκ ειμί Απόστολος, αλλά γε υμίν ειμί η γάρ σφραγίς τής εμής αποστολής, υμείς εστε εν Κυρίω.

Αλληλούϊα Ήχος πλ. δ'

Δεύτε αγαλλιασώμεθα τώ Κυρίω,

Ευαγγέλιον εκ τού κατά Mατθαίον

ΚΑ' 31-46

Είπεν ο Κύριος, Όταν έλθη ο Υιός...

Kοινωνικόν

Αινείτε τόν Κύριον εκ τώv ουρανώv, Αινείτε αυτόν εν τοίς υψίστοις. Αλληλούϊα.