ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ

ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν, καί τήν συνήθη Στιχολογίαν, εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ι', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου ς', καί τά παρόντα Προσόμοια τής Οσίας δ', δευτερούντες τό α'.

Ήχος πλ. β' Όλην αποθέμενοι

Σέ μέν διεκώλυε, τής τών σεπτών εποπτίας, μολυσμών τών πρότερον, τό επισυρόμενον μιαντήριον, η δέ σή αίσθησις, καί τών σοί θεόφρον, πεπραγμένων, η συνείδησις, τήν πρός τά κρείττονα, σοί επιστροφήν ενειργάσατο, Εικόνι γάρ προσβλέψασα, τής ευλογημένης θεόπαιδος, πάντων καταγνούσα, πταισμάτων σου πανεύφημε τών πρίν, εν παρρησία τό τίμιον, Ξύλον προσεκύνησας.

Τόπους προσκυνήσασα, περιχαρώς τούς αγίους, αρετής εφόδιον, σωτηριωδέστατον, ένθεν γέγονας, καί σφοδρώς έδραμες τήν καλήν πορείαν, καί τό ρείθρον εκπεράσασα, τό Ιορδάνειον, τό τού Βαπτιστού ενδιαίτημα, προθύμως κατεσκήνωσας, καί τήν τών παθών αγριότητα, διά πολιτείας, ημαύρωσας λεπτύνασα σαρκός, εν παρρησία αείμνηστε, Μήτερ τά οιδήματα.

Έρημον οικήσασα, τών σών παθών τάς εικόνας, εκ ψυχής απήλειψας, τό θεοειδέστατον εξεικόνισμα, εν ψυχή γράψασα, αρετών ιδέας, καί τοσούτον υπερέλαμψας, ως καί τοίς ύδασι κούφως υπερβαίνειν μακάριε, καί γήθεν υπεραίρεσθαι, εν ταίς πρός Θεόν σου εντεύξεσι, καί νύν εν παρρησία, πανένδοξε Μαρία τώ Χριστώ, παρισταμένη δυσώπησον, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Ήχος δ'

Εθαυματούργησε Χριστέ, τού Σταυρού σου η δύναμις, ότι καί η πρώην Πόρνη ασκητικόν αγώνα ηγωνίσατο, όθεν καί τό ασθενές απορριψαμένη, γενναίως αντέστη κατά τού διαβόλου, διό καί τό βραβείον τής νίκης κομισαμένη, πρεσβεύει υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον, τό τής Οκτωήχου

Απόστιχα, τά Κατ' Αλφάβητον Αναστάσιμα.

Δόξα... Ιδιόμελον τής Οσίας Ήχος β'

Τά τής ψυχής θηρεύματα, καί τά πάθη τής σαρκός, τώ ξίφει τής εγκρατείας έταμες, τά τής εννοίας εγκλήματα, τή σιγή τής ασκήσεως απέπνιξας, καί ρείθροις τών δακρύων σου, τήν έρημον άπασαν κατήρδευσας, καί εβλάστησας ημίν τής μετανοίας καρπούς, διό σου τήν μνήμην Οσία εορτάζομεν.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος ο αυτός

Ώ θαύματος και νού, πάντων τών πάλαι θαυμάτων! τίς γάρ έγνω μητέρα άνευ ανδρός τετοκυίαν καί εν αγκάλαις φέρουσαν, τόν άπασαν τήν Κτίσιν περιέχοντα; Θεού εστι βουλή τό κυη θέν, όν ως βρέφος Πάναγνε, σαίς ωλέναις βαστάσασα, καί μητρικήν παρρησίαν πρός αυτόν κεκτημένη, μή παύση δυσωπούσα, υπέρ τών σέ τιμώντων, τού οικτειρήσαι, καί σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Αναστάσιμον

Τής Οσίας Ήχος πλ. δ'

Εν σοί Μήτερ ακριβώς διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβούσα γάρ τόν Σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, καί πράττουσα εδίδασκες υπεροράν μέν σαρκός παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται Οσία Μαρία τό πνεύμά σου.

Θεοτοκίον

Ο δι' ημάς γεννηθείς εκ Παρθένου, καί σταύρωσιν υπομείνας αγαθέ, ο θανάτω τόν θάνατον σκυλεύσας, καί Έγερσιν δείξας ως Θεός, μή παρίδης ούς έπλασας τή χειρί σου, δείξον τήν φιλανθρωπίαν σου ελεήμον, δέξαι τήν τεκούσάν σε Θεοτόκον πρεσβεύουσαν υπέρ ημών καί σώσον Σωτήρ ημών, λαόν απεγνωσμένον.

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΪ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τόν Εξάψαλμον καί τήν συνήθη Στιχολογίαν, τό ενδιάτακτον Εωθινόν Ευαγγέλιον. Είτα, Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, καί μετά τόν Ν' ψάλλομεν τά Ιδιόμελα ταύτα.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τής μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα, ορθρίζει γάρ τό πνεύμά μου πρός Ναόν τόν άγιόν σου ναόν φέρον τού σώματος όλον εσπιλωμένον, Αλλ' ως Οικτίρμων κάθαρον, ευσπλάγχνω σου ελέει.

Καί νύν... Όμοιον

Τής σωτηρίας εύθυνόν μοι τρίβους Θεοτόκε, αισχραίς γάρ κατερρύπωσα τήν ψυχήν αμαρτίαις, ως ραθύμως τόν βίον μου όλον εκδαπανή σας, ταίς σαίς πρεσβείαις ρύσαί με, πάσης ακαθαρσίας.

Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός...

Ήχος πλ. β'

Τά πλήθη τών πεπραγμένων μοι δεινών εννοών ο τάλας, τρέμω τήν φοβεράν ημέραν τής κρίσεως, αλλά θαρρών εις τό έλεος τής ευσπλαγχνίας σου ως ο Δαυϊδ βοώ σοι, Ελέησόν με ο Θεός, κατά τό μέγα σου έλεος.

Οι Κανόνες. Ο Αναστάσιμος, μετά τής Θεοτόκου εις ς', τού Τριωδίου εις δ', καί τής Οσίας εις δ'.

Κανών τού Τριωδίου

Εις τόν Πλούσιον καί εις τόν πτωχόν Λάζαρον

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Παρείκάς με πλούτω τών ηδονών τώ ευφραινομένω καθ' ημέραν εν τή τρυφή, Πλουσίω, διό σε ικετεύω, Σώτερ πυρός με ως Λάζαρον λύτρωσαι.

Ημφίεσμαι Σώτερ ταίς ηδοναίς ώσπερ ο τήν βύσσον, περιθέμενος καί χρυσόν, χρυσήν τε εσθήτα, αλλά μή με εν τώ πυρί ως εκείνον εκπέμψειας.

Ευφραίνετο πλούτω καί τή τρυφή ο Πλούσιος πάλαι εν τώ βίω τώ φθαρτικώ, διό περ βασάνοις κατεκρίθη, ο δέ πτωχός εδροσίζετο Λάζαρος.

Θεοτοκίον

Τάξεις σε Αγγέλων καί τών βροτών ανύμφευτε Μήτερ ευφημούσιν ανελλιπώς, τόν Κτίστην γάρ τούτων ώσπερ βρέφος, εν ταίς αγκάλαις σου εβάστασας.

Έτερος Κανών τής Οσίας Μαρίας

Ήχος πλ. β' Κύματι θαλάσσης

Πόθω τήν φωσφόρον, καί θείαν σου μνήμην πανηγυρίζοντι, φώς μοι κατάπεμψον, παρισταμένη Οσία τώ φωτί τώ απροσίτω Χριστώ πειρασμών παντοίων με τού βίου διασώζουσα.

Ο τοίς Αιγυπτίοις, σαρκί ενδημήσας, ο απερίγραπτος καί προαιώνιος, ολοφαή σε αστέρα εξ Αιγύπτου αναδείκνυσιν, ο γινώσκων Κύριος τά πάντα πρίν γενέσεως.

Θείων ενταλμάτων σεμνή αγνοούσα θείον εικόνισμα, Θεού ερρύπωσας, θεία προνοία δε πάλιν απεκάθηρας πανεύφημε, θεωθείσα πράξεσιν, Οσία ταίς ενθέοις σου.

Θεοτοκίον

Ώ τής σής Θεέ μου, πολλής ευσπλαγχνίας καί τής αφάτου σου, συγκαταβάσεως! όπως τήν πρότερον Πόρνην, ταίς Μητρός σου παρακλήσεσιν ως αγνήν καί άμωμον Αγγέλοις καθωμοίωσας.

Ωδή γ' Σύ εί τό στερέωμα

Λάζαρον ως έσωσας, εκ τής φλογός Χριστέ, ούτω με εκ τού πυρός, ρύσαι τής γεέννης τόν ανάξιον δούλόν σου.

Πλούσιος τοίς πάθεσι καί ηδοναίς ειμι Κύριε, Λάζαρος δέ πένης τή στερήσει αρετών, αλλά σώσόν με.

Κόκκινον καί βύσσινον ενεδιδύσκετο Πλούσιος, ταίς ηδοναίς καί ταίς αμαρτίαις, διά τούτο φλογίζεται.

Θεοτοκίον

Δός ημίν βοήθειαν ταίς ικεσίαις σου Πάναγνε τάς προσβολάς αποκρουομένη τών δεινών περιστάσεων.

Άλλος, Σέ τόν επί υδάτων

Πύλαις τής απωλείας εγγισάση πράξεσι ταίς ατόποις πύλας ο πρίν τού Άδου συντρίψας σθένει θεότητος πύλας τής μετανοίας σοι ανοίγει Πάνσεμνε, πύλη τής ζωής υπάρχων αυτός.

Όπλον τής αμαρτίας μακρόθυμε τήν πρίν γεγενημένην όπλω Σταυρού τού θείου, τή προσκυνήσει ανέδειξας όπλα δαιμόνων άπαντα καί πανουργεύματα όλως τροπουμένην εύσπλαγχνε.

Λύτρον υπέρ απάντων τό ίδιον ο πρίν εκχέας Αίμα λουτρώ τώ τών δακρύων σέ καθαράν απεργάζεται λέπραν δεινήν νοσήσασαν κακίστης πράξεως, όλως ο τό είναι πάσι διδούς.

Θεοτοκίον

Λόγου παντός υπάρχει, ανώτερον τό επί σοί Παρθένε, Λόγος Πατρός εν σοί γάρ θεοπρεπώς κατεσκήνωσε, λύσιν πταισμάτων άπασι τοίς αμαρτάνουσι λόγω μόνω παρεχόμενος.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τά σκιρτήματα πάντα τά τής σαρκός, χαλινώσασα πόνοις ασκητικοίς ανδρείον απέδειξας, τής ψυχής σου τό φρόνημα, τόν γάρ Σταυρόν ποθήσασα Κυρίου θεάσασθαι ιερώς αοίδιμε τώ Κόσμω εσταύρωσαι, όθεν καί πρός ζήλον, αγγελικής πολιτείας προθύμως διήγειρας σεαυτήν παμμακάριστε, Διά τούτο γεραίρομεν τήν μνήμην σου Μαρία πιστώς τών πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι τού δωρηθήναι πλουσίως υμίν ταίς πρεσβείαις σου,

Θεοτοκίον Όμοιον

Εις ιλύν ενεπάγην αμαρτιών, καί ουκ έστιν υπόστασις εν εμοί, δεινώς γάρ κατεπόντισε, καταιγίς τών πταισμάτων με, αλλ' η τεκούσα Λόγον, τόν μόνον φιλάνθρωπον επ' εμέ επίβλεψον, Παρθένε καί ρύσαί με πάσης αμαρτίας καί παθών ψυχοφθόρων καί πάσης κακώσεως τού δεινού πολεμήτορος ίνα ψάλλω γηθόμενος, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι τοίς καταφεύγουσι πίστει τή σκέπη σου Άχραντε.

Ωδή δ' Εισακήκοα Κύριε

Κατετρύφα ο Πλούσιος βρώσει καί ενδύμασι ευφραινόμενος, ο δέ Λάζαρος χορτάζεσθαι επεθύμει τούτου τών τραπέζης ψιχίων,

Οι μέν κύνες απέλειχον γλώττη τού πτωχού Λαζάρου τούς μώλωπας συμπαθέστεροι γινόμενοι τής Πλουσίου γνώμης εις τόν πένητα,

Τώ πυλώνι εβέβλητο πάλαι τού Πλουσίου Σώτερ ο Λάζαρος τιμωρούμενος ταίς μάστιξι τής πενίας, όθεν νύν δοξάζεται.

Θεοτοκιον

Όν εκύησας Άχραντε, πρέσβευε σωθή ναι τούς ανυμνούντάς σε εκ δουλείας τού αλάστορος ότι μόνη πέλεις προστασία ημών.

Άλλος, Τήν εν Σταυρώ σου θείαν κένωσιν

Ως πλαστουργός βροτείας φύσεως ως ελέους πηγή καί ευσπλαγχνίας πλούτος ωκτείρησας φιλάνθρωπε πρόσφυγα τήν σήν, καί αφήρπασας ταύτην τού ολεθρίου θηρός.

Σταυρόν ιδέσθαι επισπεύδουσα σταυρικώ φωτισμώ Μαρία κατηυγάσθης Σταυρώ τού ομιλήσαντος, νεύσει θεϊκή σταυρωθείσα τώ Κόσμω αξιοθαύμαστε.

Η τών κακών αιτία πρότερον ηδονή πονηρά πολλοίς γεγενημένη ηλίου δίκην λάμψασα πάσιν οδηγός η Οσία εδείχθη τοίς αμαρτάνουσι.

Θεοτοκίον

Νούν υπερέβης καί ουράνιον νοητέ ουρανέ τού πάντων Βασιλέως, νομίμων γάρ τής φύσεως άνευθεν Αγνή νομοδότην καί Κτίστην πάντων εκύησας.

Ωδή ε' Ίνα τί με απώσω

Αβραάμ εν τοίς κόλποις Λάζαρον ο Πλούσιος ως εθεάσατο, εν φωτί καί δόξη ευφραινόμενον Πάτερ, εκραύγαζεν, Αβραάμ ελέησόν με τόν εν πυρί κατακριθέντα καί τήν γλώτταν δεινώς φλογιζόμενον.

Κατετρύφησας πλούτω, βίου ευφραινόμενος Αβραάμ έφησε, τώ Πλουσίω, όθεν, τετιμώρησαι ώδε αιώνια, εν πυρί υπάρχων, Ο δέ πτωχός εν ευφροσύνη, τή αλήκτω αγάλλεται Λάζαρος.

Τή τού βίου απάτη, πλούσιος γεγένημαι ώσπερ ο Πλούσιος ο τόν βίον όλον ηδοναίς δαπανήσας Φιλάνθρωπε, αλλά δέομαί σου, τών οικτιρμών τού λυτρωθήναι, τού πυρός ώσπερ σέσωσται Λάζαρος.

Θεοτοκίον

Μητρικήν παρρησίαν, τήν πρός τόν Υιόν σου κεκτημένη Πάναγνε συγγενούς προνοίας τής ημών μή παρίδης δεόμεθα ότι σέ καί μόνην, Χριστιανοί πρός τόν Δεσπότην ιλασμόν ευμενή προβαλλόμεθα.

Άλλος, Θεοφανείας σου Χριστέ

Μωσής δεδόξασταί ποτε, εν τώ Σινά Θεού τά οπίσθια, μυστικώς θεώμενος Ο ένδοξος υπογράφων ξένον μυστήριον, μανναδόχον δέ στάμνον νύν, Εικόνα άχραντον, θερμώς προσπεσούσα Μαρία Αγγελικόν βίον κομίζεται.

Ναού ευπρέπειαν τού σού επιποθούσα, ψαλμικώς θεάσασθαι, νοερόν τε σκήνωμα τής δόξης σου η τόν σόν ναόν βεβηλώσασα νοεραίς πρεσβείαις Χριστέ τής απειράνδρου σου ναού γενομένης ναόν με τού παντουργού, ποίησον Πνεύματος.

Η τώ αγκίστρω τής σαρκός, δι' οφθαλμών τούς πολλούς ζωγρήσασα ηδονή βραχεία τε κατάβρωμα διαβόλου τούτους ποιήσασα, ηγκιστρεύθη, παναληθώς τή θεία χάριτι Σταυρού τού τιμίου ηδύτατον τώ Χριστώ όψον υπάρξασα.

Θεοτοκίον

Μεμυημένος ο χορός, τών Προφητών, τό εν σοί μυστήριον, μυστικαίς θεηγορίαις Άχραντε σέ ποικιλοτρόπως προέλεγε, μανναδόχου στάμνου ιδέ νύν Εικόνα άχραντον αυτή προσπεσούσα Μαρία, η εγγυήτρια, αμαρτωλών πρός Θεόν.

Ωδή ς' Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ο πλούσιος εαυτόν φλογί πυρός κατεδίκασε, τή ενηδόνω ζωή, ο πένης δέ Λάζαρος, πτωχείαν ελόμενος, εν τώδε τώ βίω, ηξιώθη τής αλήκτου χαράς.

Εν κόλποις τού Αβραάμ ο Λάζαρος κατηξίωται, τής αιωνίου ζωής, Χριστέ εμφορούμενος, πυρί δέ ο Πλούσιος, καί ψυχήν καί σώμα, κατεκρίθη τιμωρούμενος.

Κατεδικάσθη εις πύρ, ο Πλούσιος διά Λάζαρον, μή κατακρίνης εμέ, τόν δείλαιον δέομαι φιλάνθρωπε Κύριε αλλ' ως Λάζαρόν με, τού φωτός σου καταξίωσον.

Θεοτοκίον

Ρυσθείημεν τών δεινών, πταισμάτων ταίς ικεσίαις σου, Θεοκυήτορ αγνή, καί τύχοιμεν πάναγνε, τής θείας ελλάμψεως, τού εκ σού αφράστως σαρκωθέντος Υιού τού Θεού.

Άλλος, Άβυσσος εσχάτη

Χαίρουσι Μαρία τά τών Αγγέλων στρατεύματα, τόν εφάμιλλον Οσία βίον, τόν εν σοί καθορώντες καί δόξαν τώ, Κυρίω κραυγαζοντες.

Φρίττουσι Δαιμόνων τών ζοφερών τά συστήματα τό τής σής καρτερικόν ισχύος, ότι γυνή παραδόξως καί γυμνή, καί μόνη τούτους ήσχυνας.

Έλαμψας ηλίου δίκην Μαρία πανεύφημε, καί τήν έρημον ταίς φρυκτωρίαις πάσαν εφώτισας, όθεν καμέ τώ σώ φωτί καταλάμπρυνον.

Θεοτοκίον

Άγγελοι περιλαμφθέντες, τή δόξη τού τόκου σου εν τή γή ειρήνην πάσιν ημίν, καί ευδοκίαν ανθρώποις, Παρθένε κεκράγασιν.

Κοντάκιον Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον

Η πορνείαις πρότερον, μεμεστωμένη παντοίαις Χριστού Νύμφη σήμερον τή μετανοία εδείχθης, Αγγέλων, τήν πολιτείαν επιποθούσα, δαίμονας Σταυρού τώ όπλω καταπατούσα, διά τούτο βασιλείας εφάνης νύμφη Μαρία ένδοξε.

Ο Οίκος

Τήν αμνάδα Χριστού καί θυγατέρα, άσμασιν ευφημούμέν σε νύν, Μαρία παναοίδιμε τήν τών Αιγυπτίων αναφανείσαν θρέμμα τήν πλάνην δέ τούτων πάσαν φυγούσαν, καί καλώς προσενεχθείσαν τή Εκκλησία βλάστημα τίμιον δι' εγκρατείας καί δεήσεως, ασκήσασαν υπέρ μέτρον τής ανθρωπίνης φύσεως, διό καί υψώθης εν Χριστώ, διά βίου καί πράξεως, Βασιλείας Ουρανού φανείσα νύμφη Μαρία πάνσεμνε.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Κυριακή πέμπτη τών Νηστειών, διετάχθημεν μνήμην ποιείσθαι τής Οσίας Μητρός ημών Μαρίας τής Αιγυπτίας.

Στίχοι

· Απήρε πνεύμα, σάρξ απερρύη πάλαι.

· Τόν όστινον, γή, κρύπτε νεκρόν Μαρίας.

Ταίς αυτής πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον, καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Οι εκ τής Ιουδαίας

Ιώβ καθάπερ πάλαι εν σαπρία σκωλήκων καί εν κοπρία εστώς υπήρξε πρό πυλώνος ο Λάζαρος ωσαύτως, τού Πλουσίου εκάθευδεν, ο τών πατέρων βοών Θεός ευλογητός εί.

Βεβλημένος πυλώσι τού ασπλάγχνου Πλουσίου πάλαι ο Λάζαρος ψιχίων επεθύμει αυτού τών τής τραπέζης αλλ' ουδείς επεδίδου αυτώ, αλλ' αντί τούτων εύρε τού Αβραάμ τούς κόλπους.

Τού ασπλάγχνου Πλουσίου τής μερίδος Χριστέ μου ρύσαί με δέομαι καί πένητι Λαζάρω συντάξας με βοάν σοι ευχαρίστως αξίωσον, ο τών πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Παρθενικής εκ νηδύος, σαρκωθείς επεφάνης, εις σωτηρίαν ημών, διό σου τήν Μητέρα, ειδότες Θεοτόκον, ευχαρίστως κραυγάζομεν, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Άλλος, Οι Παίδες εν Βαβυλώνι

Ο μέγιστος εν πατράσι, περιπολεύων τήν έρημον, Ζωσιμάς ο σοφός, τήν Οσίαν ιδείν κατηξίωται, Ευλογητός εί κράζει δέ, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Τί Πάτερ ξένον απάσης, ιδείν ελήλυθας γύναιον, αρετής πρακτικής; η Οσία εβόα τώ γέροντι, Ευλογητός εί κράζει δέ, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Νεκρώσασα Μακαρία, τά τών παθών σου σκιρτήματα, απαθείας νυνί προσωρμίσθης, λιμένι κραυγάζουσα, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Συνέλαβες απορρήτως, παρθένος μείνασα Άχραντε, καί εκύησας Κόσμω τήν σωτηρίαν Χριστόν, τόν Θεόν ημών, διό σε πάντες άσμασιν οι πιστοί μεγαλύνομεν.

Ωδή η' Επταπλασίως κάμινον

Στολήν κοκκίνην βύσσον τε καί πορφύραν ο Πλούσιος πάλαι ενεδύετο λαμπρώς ο δείλαιος, ο πένης δέ Λάζαρος, εν τώ πυλώνι τούτου δεινώς, έκειτο ψιχίων, τών πιπτόντων τραπέζης εθέλων κορεσθήναι καί ουδείς επεδίδου, αυτώ, διό εν δόξη, Χριστώ συμβασιλεύει.

Εν τώ πυλώνι έκει το τού Πλουσίου Ο Λάζαρος σεσηπώς τώ σώματι πληγαίς καί ήθελε, κορέννυσθαι βρώσεως καί ουκ εδίδου τούτω ουδείς, αλλά καί οι κύνες συμπαθώς εν τή γλώττη, απέλειχον τά έλκη καί τούς μώλωπας τούτου, διό εν Παραδείσω τρυφής κατηξιώθη.

Εν ηδοναίς επλούτησα ώσπερ πάλαι ο Πλούσιος ο ενδεδυμένος, καθ' ημέραν κόκκινον, καγώ Πολυέλεε, εν τή τού βίου τούτου τρυφή εμαυτόν κατακρίνω ταις τρυφαίς καί απάταις, διό σε ικετεύω εκ πυρός τού ρυσθήναι Χριστέ τού αιωνίου εις πάντας τούς αιώνας.

Τριαδικόν

Τρισσοφαή θεότητα ενιαίαν εκλάμπουσαν αίγλην εκ μιάς τρισυποστάτου φύσεως Γεννήτορα άναρχον Ομοφυά τε Λόγον Πατρός καί συμβασιλεύον ομοούσιον Πνεύμα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Άλλος, Έκστηθι φρίττων ουρανέ

Βάθη καρδίας ερευνών, Ο πρό γενέσεως προγινώσκων τά ημών, βιαίας βιοτής αφήρπασας, τήν προσφυγούσάν σοι Σωτήρ, βεβαίως τή σή φιλανθρωπία, βοώσαν ασιγήτως, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ώ αλλοιώσεως σεπτής, τής πρός τό κρείττόν σου, μεταθέσεως σεμνή! ώ πόθου θεϊκού μισήσαντος, τάς σαρκικάς ηδονάς! ώ πίστεως ζεούσης καί θείας! πανεύφημε Μαρία, ήν πιστώς ευφημούμεν, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Εύρες τών πόνων αμοιβήν, καί τών καμάτων σου τήν αντίδοσιν σεμνή, Μαρία, δι' ών καταβέβληκας, τόν παλαμναίον εχθρόν, καί νύν σύν τοίς, Αγγέλοις κραυγάζεις, τόν ύμνον ασιγήτως βοώσα, καί υπερυψούσα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Όλον ανέπλασεν εμέ δι αγαθότητα, εν τή μήτρα σου Αγνή, ου φθείρας εκατέρας φύσεως τά ιδιώματα, ώς πάντων τών αιώνων Δεσπότης, όθεν σε ως αιτίαν, τής ημών σωτηρίας άσμασιν υμνούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Σέ τήν απειρόγαμον

Πένητά με Λάζαρον, Χριστέ αιτούμαι απεργάζου, τάς τών ηδονών ορέξεις μου, εξορίζων ως φύσει Θεός, ταίς δέ αρεταίς με, ως τόν Πλούσιον, ποίησον ίνα πίστει, εν υμνωδίαις μεγαλύνω σε.

Πλούσιος καί άσπλαγχνος, τόν νούν παρέβλεψά μου πίστει σού τών εντολών Φιλάνθρωπε, πρό πυλών ερριμμένον δεινώς, αλλ' ως συμπαθής καί φιλοικτίρμων ανάστησον ώσπερ συμπαθής πάλαι, τόν τεταρταίον φίλον Λάζαρον.

Πάντες μεμαθήκαμεν παραβολήν τήν τού Δεσπότου, πάντες ούν πιστοί μισήσωμεν τού Πλουσίου τό άσπλαγχνον, ίνα τής κολάσεως εκφύγωμεν καί εν κόλποις τού Αβραώμ αεί χορεύσωμεν

Θεοτοκίον

Σέ τήν τόν αόρατον Θεόν βαστάσασαν αγκάλαις, τόν εν ουρανοίς υμνούμενον υπό, διώ σού ημίν δωρούμενον πάσης τής Κτίσεως και πάντοτε σωτηρίαν, έν πίστει μεγαλύνομεν.

Άλλος, Μή εποδύρου μου Μήτερ

Ράον υπέφερες Μήτερ τής ερήμου τόν πόνον ρυθμιζομένη κραταιά δυνάμει τού Χριστού, ρυπαρούς λογισμούς, επερχομένους καί γάρ, ρείθροις θείων δακρύων εσβέννυες σεμνή, Ασκητών η ακρότης Οσίων καύχημα.

Φαεινοτάταις ακτίσι, καταυγάζει σε μόνη, η φώς τεκούσα τόν Χριστόν, Παρθένος καί αγνή, φοβερόν τοίς εχθροίς σέ καθιστώσα σεμνή, φανεράν δέ τοίς πάσι Μαρία δεικνύει σε, Ασκητών ωραιότης, Οσίων έρεισμα.

Καταλιπούσα εμφρόνως, τά επίγεια πάντα, κατοικητήριον σεπτόν τού Πνεύματος ώφθης, κοσμικών ούν δεινών απολυτρώσασθαι, καθικέτευε μόνον Χριστόν τόν λυτρωτήν, τούς πιστώς εκτελούντας, τήν θείαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Νόμους τής φύσεως Κόρη υπέρ φύσιν λαθούσα, νέον, Παιδίον επί γής, εκύησας αγνή νομοδότην όντα καί παλαιόν ημερών νοητέ Ουρανέ, τού τών πάντων Ποιητού, διό πίστει καί πόθω, σέ μακαρίζομεν.

Εξαποστειλάριον

Τό Εωθινόν Αναστάσιμον

Τής Οσίας τό παρόν

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Υπόδειγμα μετανοίας σέ έχοντες πανοσία Μαρία Χριστόν δυσώπει, εν τώ καιρώ τής Νηστείας, τούτο ημίν δωρηθήναι, όπως εν πίστει καί πόθω, σέ άσμασιν ευφημώμεν.

Θεοτοκίον Όμοιον

Ο γλυκασμός τών Αγγέλων, τών θλιβομένων η χαρά Χριστιανών η προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, αντιλαβού μου καί ρύσαι, τών αιωνίων βασάνων.

Εις τούς Αίνους

Ψάλλομεν τά Αναστάσιμα Στιχηρώ τής Οκτωήχου

Δόξα... Ήχος α' Ιδιόμελον

Ουκ έστιν η Βασιλεία τού Θεού βρώσις καί πόσις αλλά δικαιοσύνη καί άσκησις, σύν αγιασμώ, όθεν ουδέ πλούσιοι εισελεύσονται εν αυτή, αλλ' όσοι τούς θησαυρούς αυτών εν χερσί πενήτων αποτίθενται. Ταύτα καί Δαυϊδ ο Προφήτης διδάσκει λέγων. Δίκαιος ανήρ ο ελεών όλην τήν ημέραν, ο κατατρυφών τού Κυρίου καί τώ φωτί περιπατών ός ου μή προσκόψη, ταύτα δέ πάντα, πρός νουθεσίαν ημών γέγραπται όπως νηστεύοντες, χρηστότητα ποιήσωμεν, καί δώη ημίν Κύριος αντί τών επιγείων τά επουράνια.

Καί νύν...

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, διά γάρ τού εκ σού σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα εζωοποιήθημεν, διό ανυμνούντες βοώμεν, Ευλογητός Χριστός ο Θεός ημών, ο ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι.

Δοξολογία μεγάλη καί Απόλυσις

Εις τήν Λιτήν

Τό Εωθινόν Ιδιόμελον κτλ.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Τά Τυπικά οι Μακαρισμοί τής Οκτωήχου καί εκ τού Κανόνος τού Τριωδίου η ς' Ωδή.

Ο Α π ό σ τ ο λ ο ς

Προκείμενον Ήχος πλ. δ'

Εύξασθε καί απόδοτε Κυρίω τώ Θεώ.

Στίχ. Γνωστός εν τή Iουδαία ο Θεός.

Πρός Εβραίους Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. θ', 11-14)

Αδελφοί Χριστός παραγενόμενος Αρχιερεύς τών μελλόντων αγαθών, διά τής μείζονος καί τελειοτέρας σκηνής ου χειροποιήτου τουτέστιν ου ταύτης τής κτίσεως, ουδέ δι αίματος τράγων καί μόσχων, διά δέ τού ιδίου Αίματος εισήλθεν εφ' άπαξ εις τά Άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος. Εί γάρ τό Αίμα ταύρων καί τράγων, καί σποδός δαμάλεως ραντίζουσα τούς κεκοινωμένους, αγιάζει πρός τήν τής σαρκός καθαρότητα, πόσω μάλλον τό Αίμα τού Χριστού, ός διά Πνεύματος αιωνίου, εαυτόν προσήνεγκεν άμωμον τώ Θεώ, καθαριεί τήν συνείδησιν ημών από νεκρών έργων, εις τό λατρεύειν Θεώ ζώντι;

Αλληλούϊα Ήχος πλ. δ'

Δεύτε αγαλλιασώμεθα τώ Κυρίω.

Ευαγγέλιον κατά Μάρκον

Τώ καιρώ εκείνω παραλαμβάνει ο Ιησούς...

Κοινωνικόν

Αινείτε τόν Κύριον εκ τών ουρανών. Αλληλούϊα.