ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΛΥΧΝΙΚΟΝ

Μετά τόν προοιμιακόν, στιχολογούμεν τό Μακάριος ανήρ, τό Κάθισμα όλον.

Εις δέ τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ι' καί ψάλλομεν Αναστάσιμα τής Οκτωήχου ς' καί τού Τριωδίου δ'.

Στιχηρά προσόμοια τού Τριωδίου

Ήχος πλ. β' Όλην αποθέμενοι

Οπλάστης μου Κύριος, χούν εκ τής γής προσλαβών με, ζωηρώ φυσήματι, ψυχώσας εζώωσε καί ετίμησεν, επί γής άρχοντα, ορατών απάντων, καί Αγγέλοις ομοδίαιτον. Σατάν δ ο δόλιος, οργάνω τώ όφει χρησάμενος, εν βρώσει εδελέασε, καί Θεού τής δόξης εχώρισε, καί τώ κατωτάτω, θανάτω παραδέδωκεν εις γήν. Αλλ' ως Δεσπότης καί εύσπλαγχνος, πάλιν ανακάλεσαι.

Στολήν θεοϋφαντον, απεξεδύθην ο τάλας, σού τό θείον πρόσταγμα, παρακούσας Κύριε, συμβουλία εχθρού, καί συκής φύλλα δέ, καί τους δερματίνους, νύν χιτώνας περιβέβλημαι. ιδρώτι κέκριμαι, άρτον μοχθηρόν κατεσθίειν γάρ, ακάνθας καί τριβόλους δέ, φέρειν μοι η γή κεκατήραται. Αλλ' ο εν υστέροις, τοίς χρόνοις εκ Παρθένου σαρκωθείς, ανακαλέσας εισάγαγε, πάλιν εις Παράδεισον.

Παράδεισε πάντιμε, τό ωραιότατον κάλλος, θεόκτιστον σκήνωμα, ευφροσύνη άληκτε, καί απόλαυσις, δόξα τών Δικαίων, Προφητών τερπνότης, καί Αγίων οικητήριον, ήχω τών φύλλων σου, Πλάστην τόν τών όλων ικέτευε, τάς πύλας υπανοίξαί μοι, άς τή παραβάσει απέκλεισα. καί αξιωθήναι, τού ξύλου τής ζωής μεταλαβείν, καί τής χαράς, ής τό πρότερον, εν σοί κατετρύφησα.

Αδάμ εξωστράκισται, παρακοή Παραδείσου, καί τρυφής εκβέβληται, γυναικός τοίς ρήμασιν απατώμενος, καί γυμνός κάθηται, τού χωρίου οίμοι! εναντίον οδυρόμενος. Διό σπουδάσωμεν, πάντες τον καιρόν υποδέξασθαι, νηστειας υπακούοντες, ευαγγελικών παραδόσεων, ίνα διά τούτων, ευάρεστοι γενόμενοι Χριστώ, τού Παραδείσου τήν οίκησιν, πάλιν απολάβωμεν.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι τού Παραδείσου, καί τήν ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τόν απάτη πονηρά πεισθέντα καί κλαπέντα, καί δόξης μακρυνθέντα! οίμοι, τόν απλότητι γυμνόν, νύν δέ ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι ουκέτι σου της τόν Κύριον καί Θεόν μου και Πλάστην, εις γήν γάρ απελεύσομαι, εξ ής καί προσελήφθην. Ελεήμον Οικτίρμον βοώ σοι. Ελέησόν με τόν παραπεσόντα.

Καί νύν... Θεοτοκίον,

τό τής Οκτωήχου

Εις τήν Λιτήν

Τό Ιδιόμελον τού Αγίου τής Μονής

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Ήλιος ακτίνας έκρυψεν, η σελήνη σύν τοίς άστροις εις αίμα μετετράπη, όρη έφριξαν, βουνοί ετρόμαξαν, ότε Παράδεισος εκλείσθη. Εκβαίνων ο Αδάμ, χερσί τύπτων τάς όψεις, έλεγεν. Ελεήμον, ελέησόν με τόν παραπεσόντα.

Καί νύν... Θεοτοκίον, Όμοιον

Μυστικώς ανυμνούμέν σε, Θεοτόκε Μαρία, ανεδείχθης γάρ θρόνος τού μεγάλου Βασιλέως, σκηνή παναγία, τών ουρανών πλατυτέρα, Χερουβίμ άρμα, ανωτέρα δέ τών Σεραφίμ, νυμφών δόξης, εκ σού γάρ προήλθε, σαρκωθείς ο πάντων Θεός. Αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απόστιχα τής Οκτωήχου τά κατ' Αλφάβητον.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Εξεβλήθη Αδάμ τού Παραδείσου, διά τής βρώσεως, διό καί καθεζόμενος απέναντι τούτου, ωδύρετο, ολολύζων, ελεεινή τή φωνή, καί έλεγεν. Οίμοι, τί πέπονθα ο τάλας εγώ! μίαν εντολήν παρέβην τήν τού Δεσπότου, καί τών αγαθών παντοίων εστέρημαι. Παράδεισε αγιώτατε, ο δι' εμέ πεφυτευμένος, καί διά τήν Εύαν κεκλεισμένος, ικέτευε τώ σέ ποιήσαντι, καμέ πλάσαντι, όπως τών σών ανθέων πλησθήσωμαι. Διο καί πρός αυτόν ο Σωτήρ. Τό εμόν πλάσμα ου θέλω απολέσθαι, αλλά βούλομαι τούτο σώζεσθαι, καί εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν, ότι τόν ερχόμενον πρός με, ου μή εκβάλλω έξω.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος ο αυτός

Οποιητής καί λυτρωτής μου Πάναγνε, Χριστός ο Κύριος, εκ τής σής νηδύος προελθών, εμέ ενδυσάμενος, τής πρώ ην κατάρας τόν Αδάμ ηλευθέρωσε. Διό σοι Πάναγνε, ως τού Θεού Μητρί τε, καί Παρθένω αληθώς, βοώμεν ασιγήτως, τό Χαίρε τού Αγγέλου. Χαίρε Δέσποινα, προστασία καί σκέπη, καί σωτηρία τών ψυχών ημών.

Τό, Νύν απολύεις. Τό Τρισάγιον

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σού, ευλουημένη σύ εν γυναιξί, καί ευλοημένος ο καρπός τής κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες τών ψυχών ημών. εκ γ'

καί η λοιπή Ακολουθία τής Αγρυπνίας

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΪ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τόν Εξάψαλμον, εις τό, Θεός Κύριος, τό Απολυτίκιον Αναστάσιμον, δίς, καί τό Θεοτοκίον. Είτα η συνήθης Στιχολογία. Αρχόμεθα δέ αναγινώσκειν τό βιβλίον τής Εξαημέρου τού Χρυσοστόμου.

Μετά δέ τήν Στιχολογίαν, τά Ευλογητάρια, οι Αναβαθμοί τού Ήχου, τό, Πάσα πνοή, τό ενδιάτακτον Εωθινόν Ευαγγέλιον, καί τό Ανάστασιν Χριστού, καί μετά τόν Ν'.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τής μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα, ορθρίζει γάρ τό πνεύμά μου πρός ναόν τόν άγιόν σου, ναόν φέρον τού σώματος όλον εσπιλωμένον, αλλ' ως Οικτίρμων κάθαρον, ευσπλάγχνω σου ελέει.

Καί νύν... Θεοτοκίον, Όμοιον

Τής σωτηρίας εύθυνόν μοι τρίβους Θεοτόκε, αισχραίς γάρ κατερρύπωσα, τήν ψυχήν αμαρτίαις, ως ραθύμως τόν βίον μου, όλον εκδαπανήσας, ταίς σαίς πρεσβείαις ρύσαί με, πάσης ακαθαρσίας.

Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός σου, καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου, εξάλειψον τό ανόμημά μου.

Ήχος πλ. β'

Τά πλήθη τών πεπραγμένων μοι δεινών, εννοών τάλας, τρέμω τήν φοβεράν ημέραν ο τής κρίσεως, αλλά θαρρών εις τό έλεος τής ευσπλαγχνίας σου, ως ο Δαυϊδ βοώ σοι. Ελέησόν με ο Θεός, κατά τό μέγα σου έλεος.

Οι Κανόνες. Τής Οκτωήχου, ο Αναστάσιμος, ο Σταυροαναστάσιμος, καί τής Θεοτόκου, εις η' καί τού Τριωδίου, εις ς'.

Κανών τού Τριωδίου

Ποίημα Χριστοφόρου τού Πρωτασηκρίτου

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ως εν ηπείρω πεζεύσας

Δεύρο ψυχή μου αθλία, κλαύσον τά σοί, πεπραγμένα σήμερον, μνημονεύουσα τής πρίν, εν Εδέμ γυμνώσεως, δι ής, εξεβλήθης τής τρυφής, καί τής αλήκτου χαράς.

Υπό πολλής ευσπλαγχνίας, καί οικτιρμών, Πλαστουργέ τής κτίσεως, καί τών όλων Ποιητά, εκ χοός ζωώσας με τό πρίν, ενετείλω σε υμνείν, σύν τοίς Αγγέλοις σου.

Διά χρηστότητος πλούτον, σύ φυτουργείς, Πλαστουργέ καί Κύριε, Παραδείσου τήν τρυφήν, εν Εδέμ κελεύων με τρυφάν, τών ωραίων καί τερπνών, καί μή ρεόντων καρπών.

Οίμοι ψυχή μου αθλία! τών εν Εδέμ, απολαύειν είληφας, εξουσίαν εκ Θεού, μή φαγείν δέ γνώσεως καρπόν, προσετάγης, ίνα τί, παρέβης νόμον Θεού;

Θεοτοκίον

Θεοκυήτορ Παρθένε, ως τού Αδάμ, κατά γένος θύγατερ, κατά χάριν δέ Χριστού, τού Θεού γεννήτρια εμέ, τόν εξόριστον Εδέμ, νύν ανακάλεσαι.

Καταβασία

«Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω ίχνεσι, τόν διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμενον, Θεώ επινίκιον ωδήν, εβόα, άσωμεν».

Ωδή γ' Ουκ έστιν άγιος ως σύ

Όφις ο δόλιος ποτέ, τήν τιμήν μου φθονή σας, εψιθύρισε δόλον, τής Εύας εν τοίς ωσίν, εξ ής εγώ, πλανηθείς εξωρίσθην, οίμοι! τού χορού τής ζωής.

Τήν χείρα τείνας προπετώς, εγευσάμην τού ξύλου, τού τής γνώσεως, ούπερ, προσέταξέ μοι Θεός, μηδόλως μεταλαβείν, καί τής θείας, δόξης απερρίφθην πικρώς.

Οίμοι αθλία μου ψυχή! πώς ουκ έγνως τόν δόλον; πώς ουκ ήσθου τής πλάνης, καί τού φθόνου τού εχθρού; αλλ' εσκοτίσθης, τόν νούν, καί παρέβης, εντολήν τού Κτίστου σου;

Θεοτοκίον

Ελπίς καί σκέπη μου σεμνή, η τήν γύμνωσιν πάλαι, περιστείλασα μόνη, τήν τού πεσόντος Αδάμ, τώ τοκετώ σου Αγνή, αφθαρσίαν αύθίς με αμφίασον.

Καταβασία

«Ουκ έστιν άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου Αγαθέ, καί στερεώσας αυτούς, εν τή πέτρα τής ομολογίας σου».

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Iωσήφ

Εξεβλήθη ο Αδάμ, του Παραδείσου τής τρυφής, διά βρώσεως πικράς, εν ακρασία εντολήν, μή φυλάξας τήν τού Δεσπότου, καί κατεκρίθη, εργάζεσθαι τήν γήν, εξ ής ελήφθη αυτός, ιδρώτι δέ πολλώ, εσθίειν άρτον αυτού. Διό ημείς ποθήσωμεν εγκράτειαν, ίνα μή έξω θρηνήσωμεν, τού Παραδείσου, ώσπερ εκείνος, αλλ' εις αυτόν ελευσώμεθα.

Έτερον Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Νύν ο καιρός τών άρετών επεφάνη, καί επί θύραις ο Κριτής, μή στυγνάσωμεν, αλλά δεύτε νηστεύοντες προσάξωμεν, δάκρυα κατάνυξιν καί ελεημοσύνην, κράζοντες. Ημάρτομεν, υπέρ ψάμμον θαλάσσης. Αλλ' άνες πάσι πάντων Λυτρωτά, ίνα καί σχώμεν τόν άφθαρτον στέφανον.

Θεοτοκίον, Όμοιον

Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, εί μή γάρ σύ προϊστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων, τίς δέ διεφύλαξεν, έως νύν ελευθέρους; ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σού, σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Είτα ανάγνωσις τού Λόγου, εις τήν πληγήν τής χαλάζης, ού η αρχή. Τί λύετε τάξιν επαινουμένη; Ποιούμεν δέ αυτόν εις δόσεις δύο.

Ωδή δ' Χριστός μου δύναμις

Τιμής ηξίωμαι, εγώ ο άθλιος, παρά σού τού Δεσπότου εν τή Εδέμ, οίμοι πώς πεπλάνημαι, καί διαβόλω, φθονηθείς, απερρίφην τού προσώπου σου!

Εμέ θρηνήσατε, Αγγέλων τάγματα, Παραδείσου τά κάλλη καί τών φυτών, τών εκεί ευ πρέπεια, τόν πλανηθέντα δυστυχώς καί Θεού αποσκιρτήσαντα.

Λειμών μακάριε, φυτα θεόφυτα, Παραδείσου τερπνότης νύν επ' εμέ, δάκρυα σταλάξατε, εκ φύλλων ώσπερ όφθαλμών, τόν γυμνόν, καί ξένον δόξης Θεού.

Ουκέτι βλέπω σε, ουκ απολαύω σου, τής ηδίστης καί θείας μαρμαρυγής, πάντιμε Παράδεισε. γυμνός γάρ έρριμαι εις γήν, παροργίσας τόν Ποιήσαντα.

Θεοτοκίον

Αγία Δέσποινα, η διανοίξασα, Παραδείσου τάς πύλας πάσι πιστοίς, άς Αδάμ απέκλεισε διά παράβασιν ποτέ, πύλας ελέους μοι διάνοιξον.

Καταβασία

«Χριστός μου δύναμις, Θεός καί Κύριος, η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, μέλπει ανακράζουσα, εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω εορτάζουσα».

Ωδή ε' Τώ θείω φέγγει σου αγαθέ

Φθονήσας πάλαι μοι ο εχθρός, τής εν Παραδείσω ευτυχούς, αναστροφής ο μισάνθρωπος, όφεως εν είδει με υπεσκέλισε, καί δόξης αϊδίου ξένον με έδειξε.

Θρηνώ καί κόπτομαι τήν ψυχήν, καί τοίς οφθαλμοίς επιζητώ, πλήθη δακρύων προστίθεσθαι, όταν αποβλέψω, καί καταμάθω μου, τήν γύμνωσιν ήν έσχον, εκ παραβάσεως.

Εκ γής επλάσθην χειρί Θεού, αύθις δ' επιστρέφειν πρός τήν γήν, εγώ ο άθλιος ήκουσα. Τίς εμέ μή κλαύση, τόν απωσθέντα Θεού, καί τής Εδέμ τόν Άδην ανταλλαξάμενον.

Θεοτοκίον

Νυμφώνα δόξης σε μυστικόν, πάντες καταγγέλλομεν πιστοί, Θεοκυήτορ, πανάμωμε, όθεν δυσωπώ σε Αγνή πεσόντα με, νυμφώνος Παραδείσου, οικείον ποίησον.

Καταβασία

«Τώ θείω φέγγει σου Αγαθέ, τάς τών ορθριζόντων σοι ψυχάς, πόθω καταύγαυσον δέομαι, σέ ειδέναι Λόγε Θεού, τόν όντως Θεόν, εκ ζόφου τών πταισμάτων ανακαλούμενον».

Ωδή ς' Τού βίου τήν θάλασσαν

Στολήν με ενέδυσας, θεοϋφαντον Σωτήρ, εν τή Εδέμ ώς εύσπλαγχνος, εγώ δέ σου παρείδον τήν εντολήν, πεισθείς τώ αλάστορι, καί γυμνός καθωράθην ο ταλαίπωρος.

Ψυχή παναθλία μου, εμακρύνθης εκ Θεού, διά απροσεξίας σου, Παραδείσου εστέρησαι τής τρυφής, Αγγέλων κεχώρισαι, εις φθοράν κατηνέχθης, ώ τού πτώματος!

Ελέησον οίκτειρον, Παντοκράτορ ο Θεός, τών σών χειρών τό ποίημα, μή παρίδης με δέομαι Αγαθέ, τόν αποχωρίσαντα, εμαυτόν τής χορείας τών Αγγέλων σου.

Θεοτοκίον

Μαρία Θεόκλητε, η Κυρία τού παντός, ώς τετοκυία Κύριον, Βασιλέα τών όλων καί Λυτρωτήν, αιχμάλωτον όντα με, Παραδείσου τής δόξης ανακάλεσαι.

Καταβασία

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, εν ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Ανάγαγε εκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Κοντάκιον

Αυτόμελον Ήχος πλ. β'

Τής σοφίας οδηγέ, φρονήσεως χορηγέ, τών αφρόνων παιδευτά, καί πτωχών υπερασπι, στήριξον, συνέτισον τήν καρδίαν μου Δέσποτα. Σύ δίδου μοι λόγον, ο τού Πατρός Λόγος, ιδού γάρ τά χείλη μου, ου μή κωλύσω εν τώ κράζειν σοι. Ελεήμον, ελέησόν με τόν παραπεσόντα.

Ο Οίκος

Εκάθισεν Αδάμ τότε, καί έκλαυσεν απέναντι τής τρυφής τού Παραδείσου, χερσί τύπτων τάς όψεις, καί έλεγεν. Ελεήμον, ελέησόν με τόν παραπεσόντα.

· Ιδών Αδάμ τόν Άγγελον, ωθήσαντα, καί κλείσαντα τήν τού θείου κήπου θύραν, ανεστέναξε μέγα, καί έλεγεν. Ελεήμον, ελέησόν με τόν παραπεσόντα.

· Συνάλγησον Παράδεισε, τώ κτήτορι πτωχεύσαντι, καί τώ ήχω σου τών φύλλων, ικέτευσον τόν Πλάστην, μή κλείση σε. Ελεήμον, ελέησόν με τόν παραπεσόντα.

· Παράδεισε πανάρετε, πανάγιε, πανόλβιε, ο Εύαν κεκλειδι Αδάμ πεφυτευμένος, καί διά την σμένος, ικέτευσον Θεόν διά τόν παραπεσόντα. Ελεήμον, ελέησόν με τόν παραπεσόντα.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, ανάμνησιν ποιούμεθα τής από τού Παραδείσου τής τρυφής εξορίας τού Πρωτοπλάστου Αδάμ.

Στίχοι

· Κόσμος γενάρχαις πικρά συνθρηνησάτω.

· Βρώσει γλυκεία, συμπεσών πεπτωκόσι.

Τή αφάτω σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ημών, τής τρυφής τού Παραδείσου ημάς καταξίωσον, καί ελέησον, ώς μόνος φιλάνθρωπος. Αμήν.

Ωδή ζ' Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον

Ο δεσπόζων τών αιώνων πάντων Κύριος, ο πλάσας με βουλήματι σώ, φθονηθέντα με, τώ δολίω δράκοντι ποτέ, καί σέ παροργίσαντα Σωτήρ, μή υπερίδης ο Θεός, αλλ' ανακάλεσαί με.

Τά τού αίσχους περικείμενος ενδύματα, οίμοι! αντί στολής φωταυγούς, αποκλαίομαι τήν εμήν απώλειαν Σωτήρ, καί πίστει βοώ σοι Αγαθέ. Μή υπερίδης, ο Θεός, αλλ' ανακάλεσαί με.

Ετραυμάτισεν ο όφις ο παμπόνηρος, όλην μου τήν ψυχήν φθονερώς, Παραδείσου δέ τής τρυφής, εξόριστον ποιεί, αλλ' ώ ευσυμπάθητε Σωτήρ, μή υπερίδης ώς Θεός, αλλ' ανακάλεσαί με.

Θεοτοκίον

Τήν ικέσιόν μου δέησιν Πανάμωμε πρόσδεξαι συμπαθεία τή σή, καί συγχώρησιν τών πταισμάτων, δίδου μοι Αγνή, εν θρήνοις βοώντι εκτενώς. Μή υπερίδης Αγαθή, αλλ' ανακάλεσαί με.

Καταβασία

«Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον ειργάσατο, Άγγελος τοίς Οσίοις Παισί, τούς Χαλδαίους δέ καταφλέγον πρόσταγμα Θεού, τόν Τύραννον έπεισε βοάν. Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών».

Ωδή η' Εκ φλογός τοίς Οσίοις

Δωρεαίς πολυτρόποις πάλαι τετίμηκας, τών χειρών σου τό έργον, μόνε φιλάνθρωπε. δράκων δέ δεινός συριγμώ εδελέασεν, οίμοι! τών προσόντων, καλών απογυμνώσας.

Ίνα τί συμβουλίας πικράς ακήκοας, καί τής θείας εγένου ψήφου παρήκοος; οίμοι ταπεινή ψυχή, Θεόν λυπήσασα, όν αεί δοξάζειν, ετάχθης συν Αγγέλοις.

Ερπετών καί θηρίων δεσπότης γέγονας, ερπετώ ψυχοφθόρω, πώς προσωμίλησας, σύμβουλον λαβών, ώς ευθή τόν αλάστορα; ώ τής σής απάτης, ψυχή μου παναθλία!

Θεοτοκίον

Φωτοφόρον σκηνήν σε Θεού σαρκώσεως, ανυμνούμεν Μαρία Θεοχαρίτωτε, όθεν με δεινώς σκοτισθέντα τοίς πάθεσι, λάμψον φώς ελέους, ελπίς απηλπισμένων.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον.

Καταβασία

«Εκ φλογός τοίς Οσίοις, δρόσον επήγασας, καί δικαίου θυσίαν, ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς Χριστέ, μόνω τώ βούλεσθαι. Σέ υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ' Θεόν ανθρώποις ιδείν

Γλυκύς εις γεύσιν καρπός τής γνώσεως, εν τή Εδέμ εφάνη μοι, πλησθέντι τής βρώσεως, εις χολήν δέ γέγονε τό τέλος αυτής, οίμοι ψυχή αθλία! πώς ακρασία σε, τής τού Παραδείσου εστίας, ξένην πεποίηκε;

Θεέ τών όλων, ελέους Κύριε, εις τήν εμήν ταπείνωσιν, ευσπλάγχνως επίβλεψον, καί μή πόρρω πέμψης με τής θείας Εδέμ, όπως βλέπων τά κάλλη, όθεν εκπέπτωκα, σπεύσω πάλιν θρήνοις, προσλαβείν άπερ απώλεσα.

Θρηνώ, στενάζω, καί αποδύρομαι, τά Χερουβίμ φλογίνη τή ρομφαία θεώμενος, τής είσοδον φυλάττειν ταχθέν, πάσι τοίς Εδέμ την παραβάταις, οίμοι! απρόσιτον, ειμή σύ ακώλυτον Σωτήρ, ταύτην ποιήσεις μοι.

Θαρρώ τώ πλήθει, τώ τού ελέους σου, Χριστέ Σωτήρ, καί θείας εκ πλευράς σου τώ Αίματι. δι' ού καθηγίασας τήν φύσιν βροτών, ήνοιξας δέ τάς πύλας, τοίς σοί λατρεύουσι, τάς τού Παραδείσου Αγαθέ, τάς πρίν κλεισθείσας Αδάμ.

Θεοτοκίον

Ζωής η πύλη η αδιόδευτος, η νοητή Παρθένε Θεοτόκε ανύμφευτε, Παραδείσου πύλας μοι κλεισθείσας τό πρίν, άνοιξον σαίς πρεσβείαις, όπως δοξάζω σε, τήν μετά Θεόν μου βοηθόν, καί κραταιάν προσφυγήν.

Καταβασία

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ου τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις Στρατιαίς, σέ μακαρίζομεν».

Εξαποστειλάριον Αναστάσιμον

Είτα τό παρόν

Γυναίκες ακουτίσθητε

Τής εντολής σου Κύριε, παρήκουσα ο άθλιος, καί γυμνωθείς τής σής δόξης, αισχύνης πέπλησμαι, οίμοι! καί τής τρυφής εκβέβλημαι, τού Παραδείσου εύσπλαγχνε. Ελεήμον ελέησον, τόν στερηθέντα δικαίως, τής αγαθότητος τής σής.

Έτερον

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Αποικισθέντες Κύριε, Παραδείσου τό πρώτον, διά τής ξύλου βρώσεως, αντεισήγαγες πάλιν, διά Σταυρού καί τού Πάθους, σού Σωτήρ καί Θεέ μου, δι' ού ημάς οχύρωσον, τήν Νηστείαν πληρώσαι, αγνοπρε πώς, καί τήν θείαν Έγερσιν προσκυνήσαι, τό Πάσχα τό σωτήριον, σέ Τεκούσης πρεσβείαις.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους η', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα δ', καί Ανατολικόν έν, καί τού Τριωδίου γ'.

Στιχηρά Ιδιόμελα τού Τριωδίου

Ήχος πλ. α'

Οίμοι! ο Αδάμ, εν θρήνω κέκραγεν, ότι όφις καί γυνή, θεϊκής παρρησίας με έξωσαν, καί Παραδείσου τής τρυφής ξύλου βρώσις ηλλοτρίωσεν. Οίμοι! ου φέρω λοιπόν τό όνειδος, ο ποτέ βασιλεύς τών επι γείων πάντων κτισμάτων Θεού, νύν αιχμάλωτος ώφθην, υπό μιάς αθέσμου συμβουλής, καί ο ποτέ δόξαν αθανασίας ημφιεσμένος, τής νεκρώσεως τήν δοράν, ώς θνητός ελεεινώς περιφέρω. Οίμοι! τίνα τών θρήνων συνεργάτην ποιήσομαι; Αλλά σύ Φιλάνθρωπε, ο εκ γής δημιουργήσας με, ευσπλαγχνίαν φορέσας, τής δουλείας τού εχθρού, ανακάλεσαι καί σώσόν με.

Στίχ. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου, διηγήσομαι πάντα τά θαυμάσιά σου.

Ο αυτός

Τό στάδιον τών αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τόν καλόν τής Νηστείας αγώνα, οι γάρ νομίμως αθλούντες, δικαίως στεφανούνται, καί αναλαβόντες τήν πανοπλίαν τού Σταυρού, τώ εχθρώ αντιμαχησώμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες τήν Πίστιν, καί ως θώρακα τήν προσευχήν, καί περικεφαλαίαν τήν ελεημοσύνην, αντί μαχαίρας τήν νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν. Ο ποιών ταύτα, τόν αληθινόν κομίζεται στέφανον, παρά τού Παμβασιλέως Χριστού, εν τή ημέρα τής Κρίσεως.

Στίχ. Ανάστηθι, Κύριε ο Θεός μου, υψωθήτω η χείρ σου. μή επιλάθη τών πενήτων σου εις τέλος.

Ήχος πλ. β'

Αδάμ τού Παραδείσου διώκεται, τροφής μεταλαβών ως παρήκοος, Μωσής θεόπτης εχρημάτισε, νηστεία τά όμματα, τής ψυχής καθηράμενος, Διό τού Παραδείσου οικήτορες γενέσθαι επιποθούντες, απαλλαγώμεν τής αλυσιτελούς τροφής, καί Θεόν καθοράν εφιέμενοι, Μωσαϊκώς τήν τετράδα, τής δεκάδος νηστεύσωμεν, προσευχή καί τή δεήσει, ειλικρινώς προσκαρτερούντες, κατευνάσωμεν τής ψυχής τά παθήματα, αποσοβήσωμεν τής σαρκός τά οιδήματα, κούφοι πρός τήν άνω πορείαν μετίωμεν, όπου αι τών Αγγέλων χορείαι, ασιγήτοις φωναίς, τήν αδιαίρετον ανυμνούσι Τριάδα, καθοράν τό αμήχανον κάλλος, καί δεσποτικόν. Εκεί αξίωσον ημάς, Υιέ Θεού ζωοδότα, τούς επί σοί πεποιθότας, συγχορεύσαι ταίς τών Αγγέλων στρατιαίς, ταίς τής τε Αποκούσης σε Μητρός Χριστέ πρεσβείαις, και στόλων, καί τών Μαρτύρων, καί πάντων τών Αγίων.

Δόξα... Ήχος ο αυτός

Έφθασε καιρός, η τών πνευματικών αγώνων αρχή, η κατά τών δαιμόνων νίκη, η πάνοπλος εγκράτεια, η τών Αγγέλων ευπρέπεια, η πρός Θεόν παρρησία, δι' αυτής γάρ Μωϋσής, γέγονε τώ Κτίστη συνόμιλος, καί φωνήν αοράτως, εν ταίς ακοαίς υπεδέξατο, Κύριε, δι' αυτής αξίωσον καί ημάς, προσκυνήσαί σου τά Πάθη καί τήν αγίαν Ανάστασιν, ως φιλάνθρωπος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, διά γάρ τού εκ σού σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα εζωοποιήθημεν, διό ανυμνούντες βοώμεν. Ευλογητός Χριστός ο Θεός ημών, ο ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι.

Δοξολογία μεγάλη, καί η συνήθης Λιτή εν τώ Νάρθηκι, εν ή ψάλλομεν καί τό Εωθινόν Ιδιόμελον. Συνάπτομεν δέ καί τήν πρώτην Ώραν, καί αναγινώσκονται αι Κατηχήσεις τού Οσίου Πατρός ημών Θεοδώρου τού Στουδίτου.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Τά Τυπικά, οι Μακαρισμοί τής Οκτωήχου καί εκ τού Κανόνος τού Τριω δίου η ς' Ωδή. Ο Απόστολος.

Προκείμενον Ήχος πλ. δ'

Εύξασθε, καί απόδοτε, Κυρίω τώ Θεώ ημών.

Στίχ. Γνωστός εν τή Ιουδαία ο Θεός.

Πρός Ρωμαίους Επιστολής Παύλου Τό Ανάγνωσμα.

(Κεφ. ΙΓ', 11 - ΙΔ', 4)

Αδελφοί, νύν εγγύτερον ημών η σωτηρία, ή ότε επιστεύσαμεν. Η νύξ προέκοψεν, η δέ ημέρα ήγγικεν. Αποθώμεθα ούν τά έργα τού σκότους, καί ενδυσώμεθα τά όπλα τού φωτός. ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν, μή κώμοις καί μέθαις, μή κοίταις καί ασελγείαις, μή έριδι καί ζήλω, αλλ' ενδύσασθε τόν Κύριον Ιησούν Χριστόν, καί τής σαρκός πρόνοιαν μή ποιείσθε εις επιθυμίας. Τόν δέ ασθενούντα τή πίστει προσλαμβάνεσθε, μή εις διακρίσεις διαλογισμών. Ός μέν πιστεύει φαγείν πάντα. Ο δέ ασθενών λάχανα εσθίει. Ο εσθίων, τόν μή εσθίοντα μή εξουθενείτω, καί Ο μή εσθίων, τόν εσθίοντα μή κρινέτω, ο Θεός γάρ αυτόν προσελάβετο. Σύ τίς εί ο κρίνων αλλότριον οικέτην. Τώ ιδίω Κυρίω στήκει, ή πίπτει, σταθήσεται δέ, δυνατός γάρ εστιν ο Θεός, στήσαι αυτόν.

Αλληλούϊα Ήχος δ'

Αγαθόν τό εξομολογείσθαι τώ Κυρίω.

Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον

Είπεν ο Κύριος, Εάν αφήτε τοίς ανθρώποις...

Κοινωνικόν

Αινείτε τόν Κύριον εκ τώv ουρανώv, Αινείτε αυτόν εν τοίς υψίστοις. Αλληλούϊα.

ΤΗ ΑΥΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΛΥΧΝΙΚΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν Ψαλμόν, άνευ άλλης Στιχολογίας, ψάλλομεν τό, Κύριε εκέκραξα, Καιστώμεν Στίχους ι' καί ψάλλομεν Στιχηρά τανυκτικά, τά κατά τόν τυχόντα Ήχον, δ' καί του Τριωδίου, τά παρόντα προσόμοια, γ'.

Ποίημα τού κυρίου Ιωσήφ

Ήχος β'. Αγγελος μέν τό Χαίρε

Εγκρατεία τήν σάρκα, ταπεινώσαι πάντες σπουδάσωμεν, τό θείον υπερχόμενοι στάδιον, τής αμώμου Νηστείας, καί ευχαίς καί δάκρυσι, Κύριον τόν σώζοντα ημάς εκζητήσωμεν, καί λήθην τής κακίας παντελή ποιήσωμεν βοώντες. Ημάρτομέν σοι, σώσον, ως πάλαι Νινευϊτας, Χριστέ Βασιλεύ, καί κοινωνούς ημάς, ουρανίου Βασιλείας ποίησον εύσπλαγχνε.

Εμαυτόν απελπίζω, εννοών τά έργα μου Κύριε, τά πάσης τιμωρίας επάξια, ιδού γάρ παραβλέψας, τά σεπτά σου Σώτερ εντάλματα, ασώτως μου τόν βίον ηνάλωσα, διό καθικετεύω, μετανοίας όμβροις με καθάρας, νηστεία καί δεήσει, ως μόνος Ελεήμων εκλάμπρυνον, καί μή βδελύξη, με Ευεργέτα τών απάντων, καί Υπεράγαθε.

Έτερον Τού κυρίου Θεοδώρου

Ήχος β' Τών υπέρ νούν δωρεών

Τόν τής Νηστείας καιρόν, φαιδρώς απαρξώμεθα, πρός αγώνας πνευματικούς εαυτούς υποβάλλοντες, αγνίσωμεν τήν ψυχήν, τήν σάρκα καθάρωμεν, νηστεύσωμεν ώσπερ εν τοίς βρώμασιν εκ παντός πάθους, τάς αρετάς τρυφώντες τού Πνεύματος, εν αίς διατελούντες πόθω, αξιωθείημεν πάντες, κατιδείν τό πάνσεπτον Πάθος Χριστού τού Θεού, καί τό άγιον Πάσχα, πνευματικώς εναγαλλιώμενοι.

Καί τού Μηναίου, προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Είσοδος μετά τού θυμιατού, ήτις γίνεται εν πάσαις ταίς Κυριακαίς τής αγίας Τεσσαρακοστής εις τό Λυχνικόν, διά τά μεγάλα Προκείμενα. Μετά τό, Φώς ιλαρόν.

Προκείμενον Ήχος πλ. δ'

Μή αποστρέψης τό πρόσωπόν σου από τού παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσόν μου, πρόσχες τή ψυχή μου, καί λύτρωσαι αυτήν.

Στίχ. Η σωτηρία σου ο Θεός αντιλάβοιτό μου.

Στίχ. Ιδέτωσαν πτωχοί, καί ευφρανθήτωσαν.

Καί πάλιν γεγονωτέρα φωνή

Μή αποστρέψης τό πρόσωπόν σου από τού παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσόν μου. πρόσχες τή ψυχή μου, καί λύτρωσαι αυτήν.

Η εκτενής, τό, Καταξίωσον Κύριε, Μετάνοιαι γ', καί αι Αιτήσεις παρά τού Ιερέως.

Εις δέ τά Απόστιχα, τό παρόν Ιδιόμελον.

Ήχος δ'

Έλαμψεν η χάρις σου Κύριε, έλαμψεν ο φωτισμός τών ψυχών ημών, ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας, αποθώμεθα τά έργα τού σκότους, καί ενδυσώμεθα τά όπλα τού φωτός, όπως διαπλεύσαντες τό τής Νηστείας μέγα πέλαγος, εις τήν τριήμερον Ανάστασιν καταντιήσωμεν, τού Κυρίου καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, τού σώζοντος τάς ψυχάς ημών.

Στίχ. Πρός σέ ήρα τούς οφθαλμούς μου, τόν κατοικούντα εν τώ ουρανώ. Ιδού, ως οφθαλμοί δούλων εις χείρας τών κυρίων αυτών, ως οφθαλμοί παιδίσκης εις χείρας τής κυρίας αυτής, ούτως οι οφθαλμοί ημών πρός Κύριον τόν Θεόν ημών, έως ού οικτειρήσαι ημάς.

Καί πάλιν τό αυτό Ιδιόμελον

Στίχ. Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, ότι επί πολύ επλήσθημεν εξουδενώσεως, επί πλείον επλήσθη η ψυχή ημών, τό όνειδος τοίς ευθηνούσι, καί η εξουδένωσις τοίς υπερηφάνοις.

Μαρτυρικόν

Ο ενδοξαζόμενος, εν ταίς μνείαις τών Αγίων σου Χριστέ ο Θεός, υπ' αυτών δυσωπούμενος, κατάπεμψον ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος ο αυτός

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Τών Αγγέλων αι τάξεις σε, Θεομήτορ δοξάζουσι, τόν Θεόν γάρ Πάναγνε απεκύησας, τόν σύν Πατρί καί τώ Πνεύματι, αεί συνυπάρχοντα, καί Αγγέλων στρατιάς, εκ μή όντος βουλήματι, υποστήσαντα, όν ικέτευε σώσαι καί φωτίσαι, τάς ψυχάς τών ορθοδόξως, σέ ανυμνούντων Πανάχραντε.

Νύν απολύεις. Καί μετά τό Τρισάγιον, ψάλλομεν τά Τροπάρια ταύτα, ποιούντες καί ανά μίαν μετάνοιαν εις έκαστον αυτών, πλήν τού τελευταίου, όπερ λέγεται άνευ μέλους.

Ήχος πλ. α'

Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σού, ευλογημένη, συ εν γυναιξί, καί ευλογημένος ο καρπός τής κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες τών ψυχών ημών.

Βαπτιστά τού Χριστού, πάντων ημών μνήσθητι, ίνα ρυσθώμεν τών ανομιών ημών, σοί γάρ εδόθη χάρις πρεσβεύειν υπέρ ημών.

Δόξα...

Ικετεύσατε υπέρ ημών, άγιοι Απόστολοι, καί Αγιοι πάντες, ίνα ρυσθώμεν κινδύνων καί θλίψεων, υμάς γάρ θερμούς προστάτας, πρός τόν Σωτήρα κεκτήμεθα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπό τήν σήν ευσπλαγχνίαν, καταφεύγομεν, Θεοτόκε, τάς ημών ικεσίας, μή παρίδης εν περιστάσει, αλλ' εκ κινδύνων λύτρωσαι ημάς, μόνη Αγνή, μόνη ευλογημένη.

Τό, Κύριε ελέησον, μ' πραεία φωνή

Ο Ιερεύς. Ο ών ευλογητός Χριστός Ο Θεός ημών...

Καί ημείς στερεούμεν τούς Βασιλείς, λέγοντες

Επουράνιε Βασιλεύ, τούς πιστούς Βασιλείς ημών στερέωσον, τήν Πίστιν στήριξον, τά έθνη πράϋνον, τόν κόσμον ειρήνευσον, τήν αγίαν Μονήν ταύτην Καλώς διαφύλαξον, τούς προαπελθόντας πατέρας καί αδελφούς ημών εν σκηναίς Δικαίων τάξον, καί ημάς εν μετανοία καί εξομολογήσει παράλαβε, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Καί ποιούμεν τάς τρείς μεγάλας μετανοίας, λέγοντες μυστικώς εν εκάστη μετανοία ανά ένα Στίχον τής επομένης Ευχής τού αγίου Εφραίμ.

Κύριε καί Δέσποτα τής ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί αργολογίας, μή μοι δώς.

· Πνεύμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής, καί αγάπης χάρισαί μοι τώ σώ δούλω.

· Ναί Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι τού οράν τά εμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν αδελφόν μου, ότι ευλογητός εί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

Είτα ασπαζόμεθα τάς αγίας Εικόνας εν τοίς στασιδίοις ημών, ως συνήθως, καί λέγει ο Προεστώς, τό, Δόξα σοι Ο Θεός, η ελπίς ημών, δόξα σοι... Η Ευχή υπό τού Ιερέως, καί Απόλυσις.