ΤΗ ΚΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Η Μετάστασις τού Αγίου, ενδόξου καί πανευφήμου Αποστόλου καί θεολόγου, Ιωάννου τού Ευαγγελιστού.

Ει βουλει, ποίησον Αγρυπνίαν, εν ή

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚPΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους γ' καί ψάλλομεν τά παρόντα Προσόμοια.

Ήχος β'

Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Δεύτε, τής σοφίας τόν βυθόν, καί τών ορθοδόξων δογμάτων, τόν συγγραφέα πιστοί, ύμνοις στεφανώσωμεν, ενθέοις σήμερον, Ιωάννην τόν ένδοξον, καί ηγαπημένον, ούτος γάρ εβρόντησεν, Ο Λόγος ήν εν αρχή, όθεν βροντοφώνος εδείχθη, ως τό Ευαγγέλιον κόσμω, γράψας πολυσόφως ο αοίδιμος. Δίς

Όντως, σύ εφάνης αληθώς, επιστήθιος μέγας, τώ Διδασκάλω Χριστώ, στήθει γάρ ενέπεσας, όθεν εξήντλησας, τής σοφίας τά δόγματα, εν οίς καί πλουτίζεις, πάσαν τήν περίγειον, ως θεηγόρος Θεού, όθεν καί κατέχουσα ταύτα, η τερπνή τού Χριστού Εκκλησία, νύν ευφραινομένη επαγάλλεται.

Χαίροις, θεολόγε αληθώς, χαίροις τής Μητρός τού Κυρίου, υιέ παμπόθητε, σύ γάρ παριστάμενος, εν Σταυρώ τού Χριστού, τής ενθέου ακήκοας, φωνής τού Δεσπότου, Ίδε νύν η μήτηρ σου, πρός σέ βοήσαντος, όθεν, επαξίως σε πάντες, ως Χριστού Απόστολον μέγαν, καί ηγαπημένον μακαρίζομεν.

Δόξα... Ήχος β'

Θεολόγε Παρθένε, Μαθητά ηγαπημένε τού Σωτήρος, ταίς ικεσίαις σου ημάς περίσωζε δεόμεθα, από βλάβης παντοίας, ότι σού εσμεν ποίμνιον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ώ σεί ελαία κατάκαρπος, η Παρθένος εβλάστησε, σέ τόν καρπόν τής ζωής, καρποφορούντα κόσμω, τό μέγα καί πλούσιον έλεος.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. β'

Τριήμερος ανέστης Χριστέ

Τήν μνήμην τού σεπτού Μαθητού, Χριστού τού Βασιλέως ημών, επαξίως, ανυμνήσωμεν πιστοί, αυτός γάρ τής Τριάδος, τήν γνώσιν αριδήλως, πάσι τοίς έθνεσιν εκήρυξεν.

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Τήν ζάλην μετεποίησε, τής πλάνης τών ειδώλων πρίν, εις γαλήνην, ο Απόστολος Χριστού, τόν κόσμον οδηγήσας, εν πίστει ορθοδόξω, καί νύν πρεσβεύει υπέρ πάντων ημών.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα.

Μέγιστον αντιλήπτορα, Χριστέ τόν σόν Απόστολον, εδωρήσω, Εφεσίοις τόν σόφον, καί θείον θεολόγον, όν καί νύν ευφημούμεν, ως οικιστήν καί πολιούχον αυτής.

Δοξα... Καί νύν... όμοιον

Τριάς απειροδύναμε, Mονάς η τρισυπόστατος, ταίς πρεσβείαις, θεολόγου τού σεπτού, καί τής αειπαρθένου, καί μόνης Θεοτόκου, σώσον ημάς τούς ανυμνούντάς σε.

Απολυτίκιον Ήχος β'

Απόστολε, Χριστώ τώ Θεώ ηγαπημένε, επιτάχυνον, ρύσαι λαόν αναπολόγητον, δέχεταί σε προσπίπτοντα, ο επιπεσόντα τώ στήθει καταδεξάμενος, όν ικέτευε θεολόγε, καί επίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Πάντα υπέρ έννοιαν, πάντα υπερένδοξα, τά σά Θεοτόκε μυστήρια, τή αγνεία εσφραγισμένη, καί παρθενία φυλαττομένη, μήτηρ εγνώσθης αψευδής, Θεόν τεκούσα αληθινόν, αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Μετά τόν Προοιμιακόν, τήν α' στάσιν τού Mακάριος ανήρ, Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν τά παρόντα Προσόμοια γ', ά καί δευτερούμεν.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Ο θεατής τών αρρήτων αποκαλύψεων, καί ερμηνεύς τών άνω, τού Θεού μυστηρίων, ο παίς τού Ζεβεδαίου, γράψας ημίν, τό Χριστού Ευαγγέλιον, θεολογείν τόν Πατέρα καί τόν Υιόν, καί τό Πνεύμα εξεπαίδευσεν. (Δίς)

Η θεοκίνητος λύρα, τών ουρανίων ωδών, ο μυστογράφος ούτος, τό θεόπνευστον στόμα, τό άσμα τών ασμάτων, άδει τερπνώς, τά μέν χείλη κινών ως νευράς, ως περ δέ πλήκτρον τήν γλώτταν ανακινών, καί πρεσβεύει τού σωθήναι ημάς. (Δίς)

Τή βροντοφώνω σου γλώττη αναφθεγγόμενος, τής τού Θεού σοφίας, τόν απόκρυφον λόγον, Θεώ ηγαπημένε, κράζεις αεί, αναπτύσσων τά χείλη πυκνώς, τό, Εν αρχή ήν ο Λόγος, καί δαδουχείς, πάντα άνθρωπον πρός γνώσιν Θεού. (Δίς)

Δόξα... Ήχος β'

Γερμανού

Οι δέ Βυζαντίου

Τόν υιόν τής βροντής, τόν θεμέλιον τών θείων λόγων, τόν αρχηγόν τής θεολογίας, καί κήρυκα πρώτιστον, τής αληθούς δογμάτων Θεού σοφίας, τόν ηγαπημένον Ιωάννην καί Παρθένον, μερόπων γένος κατά χρέος ευφημήσωμεν, ούτος γάρ, άληκτον έχων τό θείον εν εαυτώ, τό, Εν αρχή μέν έφησεν ο Λόγος, αύθίς τε τό πρός τόν Πατέρα αχώριστον, καί τό ίσον μετά ταύτα, τής τού Πατρός ουσίας, δεικνύων ημίν δι' αυτού, τήν ορθοδοξίαν τής Αγίας Τριάδος, δημιουργόν τε όντα σύν τώ Πατρί, καί ζωήν φέροντα, καί φώς αληθινόν, τόν αυτόν έδειξεν ημίν, Ώ θαύματος εκστατικού καί πράγματος εκπληκτικού! ότι πλήρης ών τής αγάπης, πλήρης γέγονε καί τής θεολογίας, δόξη καί τιμή καί πίστει, θέμεθλος υπάρχων, τής ακραιφνούς ημών πίστεως, δι' ής τύχοιμεν τών αιωνίων αγαθών, εν τή ημέρα τής κρίσεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον ο αυτός

Παρήλθεν η σκιά τού νόμου, τής χάριτος ελθούσης, ως γάρ η βάτος ουκ εκαίετο καταφλεγομένη, ούτω παρθένος έτεκες, καί παρθένος έμεινας, αντί στύλου πυρός, δικαιοσύνης ανέτειλεν ήλιος, αντί Μωϋσέως Χριστός, η σωτηρία τών ψυχών ημών.

Είσοδος, τό Φώς ιλαρόν, τό Προκείμενον τής ημέρας, καί τά αναγνώσματα.

Καθολικής Α' Επιστολής, Ιωάννου

(Κεφ. 3, 21-24 & 4, 1-6)

Αγαπητοί, εάν η καρδία ημών μή καταγινώσκη ημών, παρρησίαν έχομεν πρός τόν Θεόν, καί ο εάν αιτώμεν, λαμβάνομεν παρ' αυτού, ότι τάς εντολάς αυτού τηρούμεν, καί τά αρεστά ενώπιον αυτού ποιούμεν. Καί αύτη εστίν η εντολή αυτού, ίνα πιστεύωμεν τώ ονόματι τού Υιού αυτού Ιησού Χριστού, καί αγαπώμεν αλλήλους, καθώς έδωκεν ημίν εντολήν, καί ο τηρών τάς εντολάς αυτού, εν αυτώ μένει, καί αυτός εν αυτώ καί εν τούτω γινώσκομεν, ότι μένει εν ημίν, εκ τού Πνεύματος ού έδωκεν ημίν. Αγαπητοί, μή παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τά πνεύματα, εί εκ τού Θεού εστιν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τόν κόσμον. Εν τούτω γινώσκετε τό Πνεύμα τού Θεού. Πάν πνεύμα, ο ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ τού Θεού εστικαί πάν πνεύμα, ο μή ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ τού Θεού ουκ έστι, καί τούτό εστι τό τού Αντιχρίστου, ο ακηκόατε, ότι έρχεται, καί νύν εν τώ κόσμω εστίν ήδη. Υμείς εκ τού Θεού εστε, τεκνία, καί νενικήκατε αυτούς, ότι μείζων εστίν ο εν υμίν, ή ο εν τώ κόσμω. Αυτοί εκ τού κόσμου εισί, διά τούτο εκ τού κόσμου λαλούσι, καί ο κόσμος αυτών ακούει. Ημείς εκ τού Θεού εσμεν, ο γινώσκων τόν Θεόν, ακούει ημών, ός ουκ έστιν εκ τού Θεού, ουκ ακούει ημών.

Καθολικής Α' Επιστολής Ιωάννου

(Κεφ. 4, 11-16)

Αγαπητοί, ει ούτως ο Θεός ηγάπησεν ημάς, καί ημείς οφείλομεν αλλήλους αγαπάν, Θεόν ουδείς πώποτε τεθέαται, εάν αγαπώμεν αλλήλους, ο Θεός εν ημίν μένει, καί η αγάπη αυτού τετελειωμένη εστίν εν ημίν. Εν τούτω γινώσκομεν, ότι εν αυτώ μένομεν, καί αυτός εν ημίν, ότι εκ τού Πνεύματος αυτού δέδωκεν ημίν. Καί ημείς τεθεάμεθα καί μαρτυρούμεν, ότι ο Πατήρ απέσταλκε τόν Υιόν σωτήρα τού κόσμου. Ός άν ομολογήση, ότι Ιησούς εστιν ο Υιός τού Θεού, ο Θεός εν αυτώ μένει, καί αυτός εν τώ Θεώ. Καί ημείς εγνώκαμεν καί πεπιστεύκαμεν τήν αγάπην, ήν έχει ο Θεός εν ημίν. Ο Θεός αγάπη εστί, καί ο μένων εν τή αγάπη, εν τώ Θεώ μένει καί ο Θεός εν αυτώ.

Καθολικής Α' Επιστολής Ιωάννου

(Κεφ. 4, 20-21 & 5, 1-5)

Αγαπητοί, εάν τις είπη. Ότι αγαπώ τόν Θεόν καί τόν αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστί, ο γάρ μή αγαπών τόν αδελφόν αυτού, όν εώρακε, τόν Θεόν, ουχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν. Καί ταύτην τήν εντολήν έχομεν απ' αυτού, ίνα ο αγαπών τόν Θεόν, αγαπά καί τόν αδελφόν αυτού. Πάς ο πιστεύων, ότι Ιησούς εστιν ο Χριστός, εκ τού Θεού γεγέννηται, καί πάς ο αγαπών τόν γεννήσαντα αγαπά καί τόν γεγεννημένoν εξ αυτού. Εν τούτω γινώσκομεν, ότι αγαπώμεν τά τέκνα τού Θεού, όταν τόν Θεόν αγαπώμεν, καί τάς εντολάς αυτού τηρώμεν. Αύτη γάρ εστιν η αγάπη τού Θεού, ίνα τάς εντολάς αυτού τηρώμεν, καί αι εντολαί αυτού βαρείαι ουκ εισίν, ότι πάν τό γεγεννημένoν εκ τού Θεού νικά τόν κόσμον. Καί αύτη εστίν η νίκη, η νικήσασα τόν κόσμον, η πίστις ημών. Τίς εστιν ο νικών τόν κόσμον, ειμή ο πιστεύων, ότι Ιησούς εστίν ο Υιός τού Θεού.

Εις τήν Λιτήν Στιχηρά Ιδιομελα.

Ήχος α' Γερμανού

Ποταμοί θεολογίας εκ τού τιμίου σου στόματος ανέβλυσαν Απόστολε, εξ ών η Εκκλησία τού Θεού αρδευομένη, προσκυνεί ορθοδόξως Τριάδα ομοούσιον, ήν καί νύν αίτησαι, Ιωάννη θεολόγε, στηριχθήναι, καί σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ο αυτός

Ανδρέου Πυρού

Τό φυτόν τής αγνείας, τό μύρον τής ευωδίας, πάλιν ανέτειλεν ημίν, εις τήν παρούσαν Εορτήν, βοήσαι πρός αυτόν, ο αναπεσών επί τό στήθος τό δεσποτικόν, καί επομβρήσας τώ κόσμω τόν λόγον, Ιωάννη Απόστολε, ο τήν Παρθένον φυλάξας ως κόρην οφθαλμού, αίτησαι ημίν παρά Χριστού τό μέγα έλεος.

Ο αυτός

Μαθητά τού Σωτήρος, Παρθένε καί θεολόγε, σοί ως Παρθλενω τήν Παρθένον καί Θεοτόκον παρέθετο, Χριστός ο Θεός σταυρούμενος, καί ταύτην εφύλαξας ως κόρην οφθαλμού, διό πρέσβευε σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ο αυτός

Ως τών απορρήτων μυστηρίων αυτόπτης εκέκραγες βοών, τόν προαιώνιον Λόγον εν αρχή υπάρχειν πρός Θεόν, καί αυτόν είναι Θεον, Ιωάννη Απόστολε, επιστήθιε Χριστού, καί φίλε γνήσιε, τής Τριάδος τό ήδυσμα, Εφέσου καί τής πάτμου, τό στήριγμα τό άσειστον, ημών δέ βοήθεια, Πρέσβευε θεολόγε παμμακάριστε, εκ δυσσεβών εχθρών, αισθητών καί νοητών, λυτρωθήναι λαόν τόν τήν μνήμην σου, αεί εκτελούντα πιστώς.

Ήχος β' Θεοφάνους

Τήν τών Αποστόλων ακρότητα, τής θεολογίας τήν σάλπιγγα, τόν πνευματικόν στρατηγόν, τόν τήν οικουμένην Θεώ καθυποτάξαντα, δεύτε οι πιστοί μακαρίσωμεν, Ιωάννην τόν αοίδιμον, εκ γής μεθιστάμενον, καί γής ουκ αφιστάμενον, αλλά ζώντα καί μένοντα, τήν φοβεράν τού Δεσπότου δευτέραν έλευσιν, ήν ακατακρίτως υπαντήσαι ημάς αίτησαι, φίλε μυστικέ, Χριστού επιστήθιε, τούς εκ πόθου εκτελούντας τήν μνήμην σου.

Δόξα... Ήχος δ'

Βυζαντίου

Αναπεσών εν τώ στήθει τού Διδασκάλου Χριστού, εν τώ δείπνω Κυρίου, ηγαπημένε Μαθητά, εκείθεν έγνως τά άρρητα, καί τήν ουράνιον πάσιν εβρόντησας φωνήν, Εν αρχή ήν ο Λόγος, καί ο Λόγος ήν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ήν ο Λόγος, τό φώς τό αληθινόν, τό φωτίζον πάντα άνθρωπον, εις τόν κόσμον ερχόμενον, Χριστός ο Θεός, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο σύν Πατρί καί Πνεύματι δοξολογούμενος Υιός, εν υψίστοις υπό τών Χερουβίμ, τόν πρωτόπλαστον αναπλάσαι βουλόμενος, όλον εαυτόν εκένωσεν αφράστως εν μήτρα, σου, Θεοτόκε πανύμνητε, καί εκ σού ανατείλας, εφώτισε πάντα τόν κόσμον θεότητι, ρυσάμενος ειδωλομανίας, καί εν εαυτώ Θεώσας εις ουρανούς συνανήγαγε τό ανθρώπινον, Χριστός ο Θεός, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσομοια.

Ήχος δ'

Ο εξ υψίστου κληθείς

Τόν τού Υψίστου Υιόν θεολογήσας, Πατρί συναϊδιον καί ομοούσιον, φώς εκ φωτός απαράλλακτον, καί χαρακτήρα, τής υποστάσεως τού γεννήτορος, αχρόνως εκλάμψαντα, καί απαθώς εξ αυτού, Δημιουργόν τε καί Κύριον, πάντων αιώνων, Ηγαπημένε σύ ανεκήρυξας, τούτον τώ κόσμω, τόν εξάγοντα, φώς εκ σκότους Χριστόν τόν Θεόν ημών, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Τού Παρακλήτου τό φώς εισδεδεγμένος, ώ καί φωτιζόμενος εθεολόγησας, εκ τού Πατρός προερχόμενον, διά Υιού δέ, τή ανθρωπότητι φανερούμενον, ομότιμον σύνθρονον καί ομοούσιον, όν τώ Πατρί τώ ανάρχω τε, καί θείω Λόγω, Ηγαπημένε πάσιν εκήρυξας, όθεν εν ύμνοις, σέ γεραίρομεν, ως τής πίστεως θείον θεμέλιον, ήν ασάλευτον τήρει, ταίς πρός Κύριον πρεσβείαις σου.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα.

Τής υψηλής επιβάς θεολογίας, εμυήθης άρρητα Θεού μυστήρια, μίαν ουσίαν θεότητος, καί μίαν δόξαν, καί βασιλείαν καί κυριότητα, τρισίν υποστάσεσι, διαιρουμένην αυτήν, ουσιωδώς αδιαίρετον, καί ενουμένην, εν ασυγχύτω θεία ενότητι, ούτω δοξάζων ανεκήρυξας, θεολόγε Τριάδα αχώριστον, ήν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Ιωάννου Μοναχού

Απόστολε Χριστού, Ευαγγελιστά θεολόγε, τών απορρήτων μύστης γενόμενος, τής σοφίας τά απόρρητα, ημίν εβρόντησας δόγματα, τό, Εν αρχή ήν τρανώσας τοίς πιοτοίς, καί τό, Ουκ ήν αποβαλών, τών αιρετιζόντων απεκρούσω τούς λόγους, επιστήθιος φανείς καί φίλος ηγαπημένος, ως Ησαϊας ο μεγαλοφωνότατος, καί Μωσής ο θεόπτης, Παρρησίαν έχων πρός Θεόν, εκτενώς ικέτευε υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο ποιητής καί λυτρωτής μου Πάναγνε, Χριστός ο Κύριος, εκ τής σής νηδύος προελθών, εμέ ενδυσάμενος, τής πρώην κατάρας τον Αδάμ ηλευθέρωσε, διό σοι άπαντες, ως τού Θεού Μητρί τε, καί Παρθένω αληθώς, βοώμεν ασιγήτως, τό Χαίρε τού Αγγέλου, Χαίρε Δέσποινα, προστασία καί σκέπη, καί σωτηρία τών ψυχών ημών.

Απολυτίκιον Ήχος β'

Απόστολε, Χριστώ τώ Θεώ ηγαπημένε, επιτάχυνον, ρύσαι λαόν αναπολόγητον, δέχεταί σε προσπίπτοντα, ο επιπεσόντα τώ στήθει καταδεξάμενος, όν ικέτευε θεολόγε, καί επίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Πάντα υπέρ έννοιαν, πάντα υπερένδοξα, τά σά Θεοτόκε μυστήρια, τή αγνεία εσφραγισμένη, καί παρθενία φυλαττομένη, μήτηρ εγνώσθης αψευδής, Θεόν τεκούσα αληθινόν, αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Σύ υιός επεκλήθης θείας βροντής, ως τά ώτα κωφεύσας τών δυσσεβών, καί σάλπιγγος ηδύτερον, διηχήσας ώ πάνσοφε, εις ευθείας καρδίας τού Λόγου τήν σάρκωσιν, καί ως γνήσιος φίλος, τώ στήθει ανέπεσας, όθεν εξαντλήσας, τό τής γνώσεως βάθος, τοίς πάσιν εκήρυξας, τού Πατρός τόν συνάναρχον, Ιωάννη Απόστολε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Τήν Σοφίαν καί Λόγον εν σή γαστρί, συλλαβούσα αφράστως Μήτερ Θεού, τώ κόσμω εκύησας, τόν κόσμον κατέχοντα, καί εν αγκάλαις έσχες, τόν πάντα συνέχοντα, τόν τροφοδότην πάντων, καί πλάστην τής φύσεως, όθεν δυσωπώ σε, Παναγία Παρθένε, ρυσθήναι πταισμάτων μου, όταν μέλλω παρίστασθαι, πρό προσώπου τού Κτίστου μου, Δέσποινα Παρθένε αγνή, τήν σήν βοήθειαν τότε μοι δώρησαι, καί γάρ δύνασαι, δσα θέλεις πανύμνητε.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα όμοιον

Τόν βυθόν τής αλείας καταλιπών, τού Σταυρού τώ καλάμω πάντα σαφώς, τά έθνη εζώγρησας, ως ιχθύας Πανεύφημε, καί γάρ καθώς σοι έφη, Χριστός αναδέδειξαι, αλιεύς ανθρώπων, ζωγρών πρός ευσέβειαν, όθεν κατασπείρας, Θεού Λόγου τήν γνώσιν, τήν Πάτμον καί τήν Έφεσον, εκαρπώσω τοίς λόγοις σου, θεολόγε Απόστολε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Ενθυμούμαι τήν κρίσιν καί δειλιώ, έργα πράξας αισχύνης ο ταπεινός, άξια καί δέομαι, Θεοτόκε πανύμνητε, Πρίν ή νύξ με φθάση, θανάτου επίστρεψον, πρός τήν τής μετανοίας, οδόν οδηγούσά με, ίνα ευχαρίστως, προσκυνών ανυμνώ σου, τήν άμετρον δύναμιν, καί τήν θείαν αντίληψιν, Παναγία Θεόνυμφε, πρεσβεύουσα Χριστώ τώ Θεώ, υπέρ ού αιτούμαί σε, δοθήναί μοι, ιλασμόν αμαρτιών, καί τό μέγα έλεος.

Μετά τόν Πολυέλεον

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Αναπεσών εν τώ στήθει τού Ιησού, παρρησίας τυγχάνων ως μαθητής, ηρώτησας, Τίς εστιν, ο προδότης σου Κύριε; καί ως ηγαπημένω, υπάρχοντι ένδοξε, διά τού άρτου ούτος, σαφώς υπεδείχθη σοι, Όθεν καί ως μύστης, γεγονώς τών αρρήτων, τού Λόγου τήν σάρκωσιν, εκδιδάσκεις τά πέρατα, θεολόγε Απόστολε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Παναγία Παρθένε Μήτηρ Θεού, τής ψυχής μου τά πάθη τά χαλεπά, θεράπευσον δέομαι, καί συγγνώμην παράσχου μοι, τών εμών πταισμάτων, αφρόνως ών έπραξα, τήν ψυχήν καί τό σώμα, μολύνας ο άθλιος, Οίμοι! τί ποιήσω, εν εκείνη τή ώρα, ηνίκα οι Άγγελοι, τήν ψυχήν μου χωρίζουσιν, εκ τού αθλίου μου σώματος; τότε Δέσποινα, βοήθειά μοι γενού, καί προστάτις θερμότατος, σέ γάρ έχω ελπίδα ο δούλός σου.

Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.

Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'

· Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.

· Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.

Προκείμενον Ήχος δ'

Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα.

Πάσα πνοή. Ευαγγέλιον Εωθινόν ΙΑ'

Ο Ν'

Δόξα... Ταίς τού Αποστόλου...

Καί νύν... Ταίς τής Θεοτόκου...

Ιδιόμελον Ήχος β'

Θεολόγε Παρθένε, Μαθητά ηγαπημένε τού Σωτήρος, ταίς ικεσίαις σου ημάς, περίσωζε δεόμεθα, από βλάβης παντοίας, ότι σού εσμεν ποίμνιον.

Οι Κανόνες τής Θεοτόκου, καί τού Αποστόλου οι δύο.

Κανών τής Θεοτόκου, ού η Ακροστιχίς.

Αλφάβητος αντιστρόφως. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος β'

Ο Ειρμός

«Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα, πανστρατιάν η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Ως ωραίαν ως περικαλή, όλην ως αμώμητον, εν γυναιξί Θεός σε εκλεξάμενος, σού τήν μήτραν ώκησε, τήν αμώμητον, όν δυσώπει Πανάμωμε, μώμου εγκλημάτων, άπαντας ρυσθήναι τούς υμνούντάς σε.

Ψαλμικώς Αγνή εκ δεξιών, οίά περ Βασίλισσα, τού εκ τής σής νηδύος αναλάμψαντος, Βασιλέως έστηκας, όν ικέτευε, δεξιόν παραστάτην με, δείξαι εν ημέρα, τής ανταποδόσεως Θεόνυμφε.

Χερσωθείσαν φύσιν τών βροτών, πάσιν ατοπήμασι, τόν υετόν τεκούσα τόν ουράνιον, όλην ανεκαίνισας, αλλά δέομαι, τής ψυχής μου τήν αύλακα, αποχερσωθείσαν, δείξον καρποφόρον Θεονύμφευτε.

Κανών τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Βροντής τόν υιόν χριστοτερπώς

Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος β'

Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ

Βασιλείαν τήν τών ουρανών, Μάκαρ ήν εκήρυξας, απολαβων καί τώ Λόγω συνόμιλος, γεγονώς ουράνιος, τούς πιστεύοντας τώ σεπτώ σου κηρύγματι, καί θεολογία, ταίς σαίς ικεσίαις διαφύλαξον.

Ρωμαλέον φρόνημα δεικνύς, πάντων κατεφρόνησας, τών επί γής καί δεσμών τών τής φύσεως, καί τώ Λόγω Πάνσοφε, λογικώς τε καί νουνεχώς συγγινόμενος, εκ τής αλογίας, τούς αλογωθέντας ηλευθέρωσας.

Ουρανίων γνώσιν ειληφώς, θεολογικώτατα, τόν τού Θεού Θεόν Λόγον εκήρυξας, Εν αρχή ο Λόγος ήν, καί ο Λόγος ήν πρός τόν αυτού Γεννήτορα, καί Θεός ο Λόγος, ευαγγελιζόμενος θεόσοφε.

Θεοτοκίον

Νεανίδων θείων ο χορός, ενθεαστικώτατα, εν γυναιξί σε καλήν ασματίζουσι, Θεοτόκε Δέσποινα, καλλοναίς ωραϊζομένην θεότητος, τόν καλλοποιόν γάρ, Λόγον υπέρ λόγον απεκύησας.

Έτερος Κανών, τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Έκτην δέησιν τώ Θεού Μύστη φέρω. ο Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ως εν ηπείρω πεζεύσας

Εις τά τού Πνεύματος βάθη τόν λογισμόν, ελλαμφθείς ενέκυψας, καί τήν γέννησιν ημίν, τήν φρικτήν ετράνωσας βοών, θεολόγε, Εν αρχή, ο Λόγος ήν τού Θεού.

Κατακαμπτόμενοι πλήθει τών πειρασμών, καί παθών καί θλίψεων, καί δεινών επαγωγαίς, πίστει καταφεύγομεν πρός σέ, θεολόγε, βοηθός, γενού τοίς δούλοις σου.

Τά τών ψυχών ημών πάθη τά χαλεπά, ιατρός ως άριστος, ιασάμενος σοφέ, αιωνίου λύτρωσαι ημάς, καταδίκης καί πυρός, τή μεσιτεία σου.

Θεοτοκίον

Η τόν Θεόν συλλαβούσα τόν δι' ημάς, γεγονότα άνθρωπον, τούτον αίτησαι Αγνή, εν ημέρα κρίσεως ημάς, οικτειρήσαι τούς πολλά, ημαρτηκότας αυτώ.

Καταβασία

Ανοίξω τό στομα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα.

Τής Θεοτόκου

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Εξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον Κύριε, η τών εθνών στειρεύουσα, Εκκλησία τή παρουσία σου, εν ή εστερεώθη η καρδία μου».

Φορέσας με τόν άνθρωπον, εκ γαστρός σου πρόεισιν, ο Ποιητής Πανάμωμε, αφθαρσίας στολήν δωρούμενος, τοίς πολλοίς γυμνωθείσιν ατοπήμασιν.

Υπέρτιμον εκύησας, Θεόν Λόγον Δέσποινα, όν εκτενώς ικέτευε, οικτειρήσαι τήν ταπεινήν μου ψυχήν, ηδονών ατιμίαις, σκυθρωπάζουσαν.

Τά τραύματα θεράπευσον, τής ψυχής μου Άχραντε, τήν ταπεινήν καρδίαν μου, φαρμαχθείσαν ιώ τού όφεως, δραστικώ σου φαρμάκω περιποίησαι.

Τού Αγίου

Ο αυτός

Τριάδος εφανέρωσας, θεολόγω γλώττη σου, τό υπέρ νούν μυστήριον, Ιωάννη θεομακάριστε, εν ή εστερεώθη η καρδία μου.

Η γλώσσά σου γεγένηται, γραμματέως κάλαμος, τού Παναγίου Πνεύματος, θεογράφως υποσημαίνουσα, τό σεπτόν τε καί θείον Ευαγγέλιον.

Σοφίας σύ τήν άβυσσον, ανυμνήσω πάνσοφε, αναπεσών θεόφρονι, παρρησία τή τής σοφίας πηγή, καί ταύτης θεοκήρυξ εχρημάτισας.

Θεοτοκίον

Τήν μόνην παρθενεύουσαν, καί Μητέρα σέβομεν, ως σωτηρίας πρόξενον, γενομένην ημίν Πανάμωμε, καί κόσμον ρυομένην ταίς πρεσβείαις σου.

Άλλος

Ουκ έστιν άγιος ως σύ

Νοϊ λαμπρώ καί καθαρώ, ομιλήσας τώ Λόγω, θεολόγε τρισμάκαρ, εμυήθης παρ' αυτού, τά υπέρ λόγον σαφώς, καί τήν κτίσιν, πάσαν κατεφώτισας.

Δεσμών με ρύσαι χαλεπών, αμαρτίας Τρισμάκαρ, τή στοργή συνδεσμών με, τού Δεσπότου καί Θεού, όν αγαπήσας θερμώς, θεολόγος, τούτου εχρημάτισας.

Εδόθης πρόμαχος ημίν, καί μεσίτης καί ρύστης, καί πρός Κύριον πρέσβυς, καί θαυμάτων αυτουργος, καί ιαμάτων πηγή, θεολόγε, όθεν σε γεραίρομεν.

Θεοτοκίον

Η νίκα Λόγος ο εκ σού, σαρκωθείς απορρήτως, Θεοτόκε εν ξύλω, ανυψούτο τού Σταυρού, παρθενω τώ Μαθητή, ως παρθένον, Κόρην σε παρέθετο.

Kαταβασία

Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τής σοφίας τώ στήθει αναπεσών, καί τήν γνώσιν τού Λόγου καταμαθών, ενθέως εβρόντησας, Εν αρχή ήν ο Λόγος, καλλιγραφήσας πρώτος, τήν άναρχον γέννησιν, καί καταγγείλας πάσι, τού Λόγου τήν σάρκωσιν, όθεν καί τή γλώττη, σαγηνεύσας τά έθνη, τήν χάριν τού Πνεύματος, εκδιδάσκεις τοίς πέρασι, θεολόγε Απόστολε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Ελεήμονα Λόγον καί συμπαθή, ως κυήσασα Δέσποινα τού παντός, ελέησον άπαντας, τούς εις σέ καταφεύγοντας, πειρασμών καί νόσων, καί πάσης κακώσεως, καί τής αιωνιζούσης φλογός ελευθέρωσον, όπως ευχαρίστως, τών πολλών οικτιρμών σου, τόν πλούτον δοξάζωμεν, καί τό άμετρον έλεος, καί βοώμέν σοι πάντοτε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς ανυμνούσιν αξίως, τόν τόκον σου Άχραντε.

Τής Θεοτόκου

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Ελήλυθας, εκ Παρθένου ου πρέσβυς ουκ Άγγελος, αλλ' αυτός ο Κύριος, σεσαρκωμένος, καί έσωσας, όλον με τόν άνθρωπον, διό κραυγάζω σοι, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Σταγόνα μοι, κατανύξεως όμβρησον Δέσποινα, εξαίρουσαν άπαντα, τον τής καρδίας μου καύσωνα, καί τής αθυμίας μου, τάς βλαβεράς επικλύσεις αναστέλλουσαν.

Ρομφαία με, ηδονής πληγωθέντα καί κείμενον, τραυματίαν Άχραντε, μή υπερίδης, αλλ' ίασαι, λόγχη καί τώ αίματι, τού σταυρωθέντος Υιού σου καί Θεού ημών.

Πλουτήσασα, δεσποτείαν απάσης τής κτίσεως, δεινώς με πτωχεύσαντα, χάριτος θείας αξίωσον, όπως μεγαλύνω σε, ως αγαθήν με προστάτιν Παναμώμητε.

Τού Αγίου

Ο αυτός

Ο Λόγος σε, θεολόγον αξίως ανέδειξε, τήν αυτού θεότητα, μυσταγωγήσας Πανάριστε, καί τήν κατά άνθρωπον, οικονομίαν διδάξας τήν απόρρητον.

Νούν ένθεον καί παρθένον τό σώμα κτησάμενος, ναός εχρημάτισας, ζών τε καί έμψυχος ένδοξε, καί κατοικητήριον, τής πανυμνήτου Τριάδος Ιερώτατε.

Υιότητι, τής αχράντου Παρθένου τετίμησαι, Παρθένε μακάριε, καί αδελφάς αναδέδειξαι, τού εκλεξαμένου σε, καί μαθητήν θεολόγον εκτελέσαντος.

Θεοτοκίον

Ιώμενος, τήν τής Εύας αρχαίαν παράβασιν, σέ τήν παναμώμητον, καί Παναγίαν κατώκησεν, όλον με τόν άνθρωπον, αναμορφώσας πεσόντα ο Υπέρθεος.

Άλλος

Χριστός μου δύναμις

Σταγόσιν ήρδευσας, τού Λόγου Ένδοξε, τήν υφήλιον πάσαν, τά θολερά, ασεβείας ύδατα, αποξηράνας ευσεβώς, διά τούτό σε γεραίρομεν.

Ισχύν περίζωσον, καί κράτος δέομαι, παρειμένην παντοίαις επιφοραίς, τήν ψυχήν μου Πάνσοφε, τών ακαθάρτων δυσμενών, προσφυγούσαν εν τή σκέπη σου.

Ναός γενόμενος, τού θείου Πνεύματος, τούς τώ θείω ναώ σου διηνεκώς, πίστει προσεδρεύοντας, ναούς ανάδειξον Θεού, θεολόγε μεσιτεία σου.

Θεοτοκίον

Τό θείον τέμενος, Θεού υμνήσωμεν, τήν Αγίαν Παρθένον περιφανώς, πάντες μακαρίσωμεν, οι θεωθέντες δι' αυτής, καί δεινών απολυτρούμενoι.

Καταβασία

Τήν ανεξιχνίαστον θείαν βουλήν, τής εκ τής Παρθένου σαρκώσεως, σού τού Υψίστου, ο Προφήτης, Αββακούμ, κατανοών εκραύγαζε. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Τής Θεοτόκου

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Μεσίτης Θεού, καί ανθρώπων γέγονας, Χριστέ ο Θεός, διά σού γάρ Δέσποτα, τήν πρός τόν αρχίφωτον Πατέρα σου, εκ νυκτός αγνωσίας, προσαγωγήν εσχήκαμεν».

Οδόν τής ζωής, η τεκούσα Άχραντε, οδήγησον, οδόν εις ευθείάν με, νύν εις ανοδίας τε καί βάραθρα, χαλεπών συμπτωμάτων, αλόγως κρημνιζόμενον.

Ξενώσας φρενί, εμαυτόν αγνώμονι Παρθένε Θεού, ασώτως εβίωσα, χώραν εις μακράν παθών πλανώμενος, αλλ' επίστρεψον σώσον, ταίς σαίς με παρακλήσεσι.

Ναμάτων τών σών, ζωηρύτων πότισον τόν δούλόν σου, φλογμώ συγκαιόμενον, τών αμαρτιών καί φλογιζόμενον, προσβολαίς τών δαιμόνων, Παρθενομήτορ άχραντε.

Τού Αγίου

Ο αυτός

Ουράνιος νούς, θεολόγε πέφηνας τή χάριτι, όλος φώς γενόμενος, τή πρός τόν αρχίφωτον εγγύτητι, καί συντόνω σου νεύσει, τή πρός αυτόν Θεούμενος.

Νοϊ καθαρώ, καί αγίοις χείλεσι θεόπνευστε, καί πανάγνω στόματι, τό σόν Ευαγγέλιον εκήρυξας, καί κοινήν σωτηρίαν, πάσι πιστοίς προτέθεικας.

Χριστώ συνοικών, από βρέφους όργανον τής χάριτος, υπ' αυτού προβέβλησαι, τήν θεολογίαν εξασκούμενος, καί Τριάδος τήν δόξαν, υπερφυώς μυούμενος.

Θεοτοκίον

Ρημάτων τών σών, μεμνημένοι σέ νύν μακαρίζομεν, διά σού Πανάμωμε, τήν μακαριότητα τήν άφραστον, καί ζωήν τήν αγήρω, παναληθώς πλουτήσαντες.

Άλλος

Τώ θείω φέγγει σου αγαθέ

Ως όρθρος έλαμψας τοίς εν γή, τήν ανατολήν τήν νοητήν, ανακηρύττων Απόστολε, κόσμω μετά σώματος ενδημήσασαν, καί τής πολυθεϊας τό σκότος λύσασαν.

Θεολογίαις σου Ιεραίς, άπασαν κατήρδευσας ψυχήν, Ιεροκήρυξ, Απόστολε, όθεν σοι κραυγάζω, τήν χερσωθείσάν μου, καρδίαν αμαρτίαις, όλην κατάρδευσον.

Επλήγην βέλεσι τού εχθρού, όλον με υγίωσον Σοφέ, επιστασία σου δέομαι, καί πρός τάς οδούς με Θεού κατεύθυνον, αεί ταίς ανοδίαις αποπλανώμενον.

Θεοτοκίον

Ότε παρέστης σύν Μαθητή, τώ ηγαπημένω εν Σταυρώ, τού σού Υιού Παναμώμητε, έστενες δακρύουσα καί εθαύμαζες, αυτού τήν πρός ανθρώπους πολλήν συμπάθειαν.

Καταβασία

Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, σύ γάρ απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα, τόν επί πάντων Θεόν, καί τέτοκας άχρονον Υιόν, πάσι τοίς υμνούσί σε, σωτηρίαν βραβεύοντα.

Τής Θεοτόκου

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Μή με δείξης δαιμόνων επίχαρμα, εν τώ κριτηρίω τώ μέλλοντι Δέποινα, αλλ' ευμενώς προσβλέψαι μοι, τόν Κριτήν καί Υιόν σου δυσώπησον.

Λογισμοίς παροργίζων σε Κύριε, καί ταίς πονηραίς καί αθέσμοις μου πράξεσιν, εις ιλασμόν προσάγω σοι, τήν Μητέρα σου, Οίκτειρον σώσόν με.

Κατακρίσεως ρύσαί με Δέσποινα, τόν αυτοκατάκριτον όντα τοίς πταίσμασιν, ως τόν Κριτήν κυήσασα, καί Θεόν τών απάντων πανύμνητε.

Τού Αγίου

Ο αυτός

Ιησούς ο Θεός μου καί Κύριος, σέ τής καθαρότητος αποδεξάμενος, καί παντελούς αγνότητος, αδελφόν θεολόγε προσήκατο.

Στεφανώσας αγίως τόν βίον σου, ούτω πεποιθώς τής σοφίας ανέπεσες, επί τό στήθος Ένδοξε, καί τήν χάριν εκείθεν ανείλκυσας.

Τά μεγάλα καί θεία πυρσεύματα, τής θεολογίας σου πάσαν εφώτισαν, τήν οικουμένην Ένδοξε, καί φωτί Τρισηλίω κατηύγασαν.

Θεοτοκίον

Ουρανόν ο τανύσας βουλήματι, ουρανόν επίγειον άλλον επλάτυνε, σέ Θεομήτορ άχραντε, καί εκ σού ανατείλας επέφανεν.

Άλλος

Τού βίου τήν θάλασσαν

Υπήρξεν ως κάλαμος, οξυγράφου αληθώς, η θεολόγος γλώττά σου, καλλιγραφούσα γνώσιν αληθινήν, καί νόμον καινότατον, εν πλαξί θεολόγε καρδιών ημών.

Μαράνας προθέλυμνα, ασεβείας τά φυτά, ως γεωργός πανάριστος, εν τή ψυχή μου φόβον τόν τού Θεού, εμφύτευσον Ένδοξε, αρετών ευκαρπίαν αναθαλλοντα.

Υιόν τής Παρθένου σε, ο εκ ταύτης προελθών, περιφανώς ώνόμασε, μεθ' ής δυσώπει, θέσει πάντας υιούς, Θεού Παναοίδιμε, χρηματίσαι ποιούντας τά ευάρεστα.

Θεοτοκίον

Σαρκός ομοιώματι, εγνωρίσθη τοίς βροτοίς, Θεός εκ σού Πανάμωμε, όν εκδυσώπει πάντοτε τής σαρκός, ημών τά φρονήματα, Παναγία νεκρώσαι τά ολέθρια.

Καταβασία

Τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον, τελούντες εορτήν οι θεόφρονες, τής Θεομήτορος, δεύτε τάς χείρας κροτήσωμεν, τόν εξ αυτής τεχθέντα Θεόν δoξάζοντες.

Κοντάκιον Ήχος β'

Τά μεγαλείά σου Παρθένε, τίς διηγήσεται; βρύεις γάρ θαύματα, καί πηγάζεις ιάματα, καί πρεσβεύεις υπέρ τών ψυχών ημών, ως θεολόγος καί φίλος Χριστού.

Ο Οίκος

Ύψη ουράνια εκμανθάνειν, καί θαλάσσης τά βάθη ερευνάν, τολμηρόν υπάρχει καί ακατάληπτον, ώσπερ ούν άστρα εξαριθμήσαι, καί παράλιον ψάμμον ουκ έστιν όλως, ούτως ούτε τά τού θεολόγου ειπείν ικανόν, τοσούτοις αυτόν στεφάνοις ο Χριστός, όν ηγάπησεν έστεψεν! ού τώ στήθει ανέπεσε, καί εν τώ μυστικώ δείπνω συνειστιάθη, ως θεολόγος καί φίλος Χριστού.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΣΤ' τού αυτού μηνός, η Μετάστασις τού Αγίου ενδόξου, καί Αποστόλου, καί Ευαγγελιστού, Φίλου, Επιστηθίου, Παρθένου, Ηγαπημένου, Ιωάννου τού θεολόγου.

Στίχοι

· Πατρός παρέστης ηγαπημένω Λόγω,

· Πάντων μαθητών Ηγαπημένε πλέον.

· Πρός γε Θεον μετέβη βροντής παίς εικάδι έκτη.

Ταίς αυτού αγίαις πρεσβείαις ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τής Θεοτόκου

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Αντίθεον πρόσταγμα, παρανομούντος τυράννου, μετάρσιον τήν φλόγα ανερρίπισε, Χριστός δέ εφήπλωσε, θεοσεβέσι Παισί, δρόσον τήν τού Πνεύματος, ο ών ευλογημένος, καί υπερένδοξος».

Ισχύς μου καί ύμνησις καί σωτηρία, βεβαία αντίληψις, καί τείχος απροσμάχητον, υπάρχουσα Δέσποινα, τούς πολεμούντάς με, δαίμονας πολέμησον αεί, επιζητούντας τού θανατώσαί με.

Θεόν σωματώσασα παρθενικών σου, αιμάτων εθέωσας, Παρθένε τό ανθρώπινον, διό με τοίς πάθεσι καταρρυπούμενον, καί καταφθειρόμενον εχθρού, ταίς μεθοδείαις ρύσαι πρεσβείαις σου.

Η κάμινος γέννησιν προδιετύπου, τήν σήν Παναμώμητε, τούς Παίδας γάρ ουκ έφλεξεν, ως ουδέ τήν μήτραν σου τό πύρ τό άστεκτον, όθεν ικετεύω σε, πυρός τού αιωνίου ρύσαι τόν δούλον σου.

Τού Αγίου

Ο αυτός

Τή θεία λαμπόμενος φωτοχυσία, τό Πνεύμα τό Άγιον, τρανώς εθεολόγησας, τό εκπορευόμενον εκ τού ανάρχου Πατρός, καί αναπαυόμενον Υιώ, ανεκφοιτήτως ως ομοούσιον.

Εν σοί Μάκαρ έθετο δικαιοσύνης, ο ήλιος σκήνωμα, ουρανόν αεικίνητον, ο σέ εργασάμενος, καί θεολόγω σου, γλώττη κηρυττόμενος Χριστός, ηγαπημένε ο υπερένδοξος.

Ρημάτων η δύναμις, ο θείος φθόγγος, τών σών εξελήλυθε, Παμμάκαρ αξιάγαστε, καί τό υπερκόσμιον σού Ευαγγέλιον, πάσαν περιέλαβε τήν γήν, τή τών δογμάτων μεγαλειότητι.

Θεοτοκίον

Πανάχραντον σύλληψιν, άφθορον τόκον, σύ μόνη υπέδειξας, παρθένος διαμείνασα, Θεόν γάρ συνέλαβες, τόν επί πάντων Αγνή, άνθρωπον γενόμενον πιστών, πρός σωτηρίαν καί απολύτρωσιν.

Άλλος

Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον

Τήν βροντήν τήν διηχήσασαν εις άπαντα, τά πέρατα υμνήσωμεν, τόν θεολόγον, δι' ού πάσα όντως ακοή, εμβρόντητος ήρθη από γής, καί μεγαλύνεται Χριστός, ο τού παντός Ποιητής.

Η περίβλεπτος τού οίκου σου ευπρέπεια, πάσαν φαιδρύνει έννοιαν, εν ώ πάντοτε αθροιζόμενοι θεοπρεπώς, υμνούμεν τόν πάντων Ποιητήν, καί ευφημούμέν σε πιστώς, όντα προστάτην ημών.

Φωτοβόλον ως αστέρα σε γινώσκοντες, ταίς σελασφόροις λάμψεσι, σού φωτίζεσθαι, μαθητά δεόμεθα Χριστού, ρυόμενοι σκότους τών παθών, καί πειρασμών παντοδαπών τή μεσιτεία σου.

Θεοτοκίον

Ευλογούμέν σε πανάμωμε κυήσασαν, ευλογημένον Κύριον, τόν ευλογίαις καταστέψαντα ταίς θεϊκαίς, επάρατον φύσιν τών βροτών, καί καινουργήσαντα ημάς, παλαιωθέντας φθορά.

Καταβασία

Ουκ ελάτρευσαν τή κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν Κτίσαντα, αλλά πυρός απειλήν; ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον. Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Τής Θεοτόκου

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Κάμινος ποτέ, πυρός εν Βαβυλώνι, τάς ενεργείας διεμέριζε, τύ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τούς δέ πιστούς δροσίζουσα ψάλλοντας, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Ζήλου τά καλά, κακών μακρυνομένη, δι' εμμελείας θείων πράξεων, ψυχή μου πρεσβεύουσαν, υπέρ σού τήν Θεομήτορα, καί πάντων ακαταίσχυντον, έχουσα προστασίαν, ως συμπαθή καί φιλάνθρωπον.

Έλυσας δεσμού, τής πάλαι καταδίκης, Θεοκυήτορ τό ανθρώπινον, όθεν ικετεύω σε, διαλύσαι πάντα σύνδεσμον, κακίας τής καρδίας μου, Άχραντε συνδεσμούσα, θεία στοργή με τού κτίσαντος.

Δόξης τού Πατρός, απαύγασμα, τεκούσα, τήν αδοξία σκυθρωπάζουσαν πταισμάτων καρδίαν μου, Θεοτόκε καταφαίδρυνον, καί δόξης με ανάδειξον, μέτοχον αϊδίου, όπως εν πίστει δοξάζω σε.

Τού Αγίου

Ο αυτός

Ώσπερ αστραπή, φωτός διερχομένη, τή οικουμένη Μάκαρ έφανας, αγνείας λαμπρότητι, παρθενίας τε φανότητι, καί ευσεβείας δόγμασι, κόσμον καταλαμπρύνων, ηγαπημένε Χριστώ τώ Θεώ.

Σώμα καί ψυχήν, καί νούν κεκαθαρμένος ευηγγελίσω τό ουράνιον, Χριστού Ευαγγέλιον, καί Αγγέλοις ομοδίαιτος, εν ουρανοίς γενόμενος, κράζεις νύν, Ευλογείτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον.

Άγαλμα φαιδρόν, ανάθημά τε θείον, επουρανίου ναού γέγονας, καί θρόνου αισθήσεως, καί σοφίας ενδιαίτημα, θεολογίας όργανον, μέλπων, Υπερυψούτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ίνα τήν αράν, τήν πρώην αφανίσης, καί τού θανάτου τό κατάκριμα, τής πάλαι Προμήτορος, εκ Παρθένου Θεομήτορος, Λόγε Θεού γεγέννησαι, πάσι δεδωρημένος, αθανασίαν ανώλεθρον.

Άλλος

Εκ φλογός τοίς Οσίοις

Ρητορεύουσαν γλώσσαν, Μάκαρ ευπόρησας, καί θανόντας κακία, πάντας εζώωσας, τούς τό ιερόν, δεξαμένους σου κήρυγμα, όθεν σε τιμώμεν, ως μύστην τών αρρήτων.

Ως Παράδεισος άλλος, ο θείος οίκός σου, αναδέδεικται θαύμασιν, ώσπερ άνθεσι, πάντων τάς ψυχάς, ενηδύνων Απόστολε, καί τών παθημάτων, διώκων το δυσώδες.

Ο Θεός ο Θεός μου, πρόσχες καί ρύσαί με, εξ εχθρών καθ' εκάστην, επεμβαινόντων μοι, καί τήν ταπεινήν, συντριβόντων καρδίαν μου, έχων δυσωπούντα, τόν θείον Μαθητήν σου.

Θεοτοκίον

Ιησούν τόν Σωτήρα, όν εσωμάτωσας, εξ αγνών σου αιμάτων, θεοχαρίτωτε, αίτησαι ημάς, οικτειρήσαι τούς δούλους σου, καί τής αιωνίου κολάσεως εξάραι.

Καταβασία

Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Τής Θεοτόκου

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Γευσάμενος βρώσεως, μή προσηκούσης θάνατον, ο Αδάμ εκ τού ξύλου πικρώς ετρύγησε, ξύλω δέ παγείς ο Υιός σου, τόν γλυκασμόν τής αθανασίας, επήγασεν Άχραντε, διά τούτό σε γεραίρομεν.

Βασίλισσα πέφυκας, τόν Βασιλέα Κύριον, υπέρ λόγον τεκούσα τόν διαλύσαντα, Άδου τά βασίλεια Κόρη, όν εκτενώς, δυσώπει τής άνω, βασιλείας άπαντας, αξιώσαι τούς τιμώντάς σε.

Αγάθυνον Δέσποινα, τήν Ταπεινήν καρδίαν μου, ηδονών κακωθείσαν ταίς επικλύσεσιν, ως τόν αγαθόν τετοκυία, καί αγαθή υπάρχουσα όλη, καί πρός μετανοίας με, αγαθάς πύλας εισάγαγε.

Τού Αγίου

Ο αυτός

Νύν ουκ εν αινίγματι, πρός πρόσωπον δέ πρόσωπον, τής τρυφής τόν χειμάρρουν οράν ηξίωσαι, καί τόν ποταμόν τής ειρήνης, καί τήν πηγήν τής αθανασίας, εξ ής αρδευόμενος, απολαύεις τής Θεώσεως.

Επίγειον ήτησας, παρά Χριστού καθέδραν λαβείν, αλλ' αυτός σοι τό στήθος αυτού χαρίζεται, ώ επικλιθείς θεολόγε, τήν ασφαλή καί μόνιμον έδραν, τού καλού πεπλούτηκας, Αποστόλων εγκαλλώπισμα.

Σοφίας κατέσβεσας, Ελληνικής τό άθεον, εν αρχή ήν ο Λόγος σοφέ φθεγξάμενος, καί πρός τόν Θεόν ήν ο Λογος, καί αληθώς Θεός ήν ο Λόγος, δι' ού πάντα γέγονεν, ορατά καί τά αόρατα.

Θεοτοκίον

Ως όρθρος ευρέθης πρωϊνός, εν τή τού βίου νυκτί, παρθενίας ακτίσι περιαστράπτουσα, τήν ανατολήν τού Ηλίου, τού νοητού τής δικαιοσύνης, ημίν φανερώσασα, Θεομήτορ πανσεβάσμιε.

Άλλος

Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον

Ωρών καί χρόνων υπάρχων κύριος, ο Λυτρωτής μεσούσης τής ημέρας εκρέματο, επί ξύλου καί σοί παρετίθετο, οία παρθένω Μάκαρ, τήν Αειπάρθενον, κλέος αναφαίρετον διδούς, τού μεγαλύνειν σε.

Συνών ταίς άνω θείαις Δυνάμεσι, καί σύν αυταίς τό θείον ανακράζων μελώδημα, τούς εν οίκω αγίω σου ψάλλοντας, καί ανυμνολογούντας, τόν υπεράγαθον, σώζε μεσιτείαις σου σεπταίς, Χριστού Απόστολε.

Ημάς τούς πίστει παρακαλούντάς σε, σώζε παντός κινδύνου, θεολόγε μακάριε, τάς πορείας ημών τάς πρός Κύριον, πνεύματι κατευθύνων, καί οδηγών ημάς, εις οδόν ειρήνης, εντολών τού Παντοκράτορος.

Θεοτοκίον

Φωνήν προσάξωμεν χαριστήριον, τή τού Θεού μητρί περιφανώς καί βοήσωμεν, Χαίρε θρόνε Θεού υψηλότατε, χαίρε φωτός νεφέλη, χαίρε παράδεισε, δι' ής Παραδείσου τής τρυφής κατηξιώθημεν.

Καταβασία

Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δέ, αύλων Nόων φύσις γεραίρουσα, τήν ιερά θαυμάσια τής Θεομήτορος, καί βοάτω. Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε Αγνή αειπάρθενε.

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Βροντής υιός γενόμενος, βροτοίς εθεολόγησας, τό, εν αρχή ήν ο Λόγος, Απόστολε Ιωάννη, επιπεσών τώ στήθει γάρ, Πιστώς τώ τού Δεσπότου σου, κακείθεν αρυσάμενος, θεολογίας τά ρείθρα, τήν κτίσιν πάσαν αρδεύεις.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σταυρώ τώ τού Κυρίου σου, παρισταμένη Πάναγνε, σύν Μαθητή τώ Παρθένω, Γύναι ιδού ο υιός σου, ακήκοας τού πλάσαντος, τώ Μαθητή ωσαύτως δέ, ιδού φησίν η μήτηρ σου, μεθ' ού σε πάντες υμνούμεν, Θεογεννήτορ Παρθένε.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Μάκαρ, Iωάννη πάνσοφε, περιουσία θερμή, τής Χριστού αγαπήσεως, πλέον πάντων πέφηνας, Μαθητών αγαπώμενος, τώ παντεπόπτη Λόγω καί κρίνοντι, δικαίοις πάσαν τήν οικουμένην ζυγοίς, τής καθαρότητος, καί αγνείας κάλλεσι καταυγασθείς, σώμα καί διάνοιαν θεομακάριστε.

Θεολογίας τά νάματα, επί τού στήθους πεσών, τής σοφίας εξήντλησας, καί τόν κόσμον ήρδευσας, Ιωάννη πανάριστε, τή τής Τριάδος γνώσει τήν θάλασσαν, καταξηράνας τής αθεότητος, στύλος γενόμενος, καί νεφέλη έμψυχος καθοδηγών, πρός τήν επουράνιον, κληροδοσίαν ημάς.

Τό παρθενίας απάνθισμα, τό τών σεπτών αρετών, δεκτικόν ενδιαίτημα, τής σοφίας όργανον, τό τού Πνεύματος τέμενος, τό φωτοφόρον στόμα τής χάριτος, τής Εκκλησίας τό φαεινότατον, όμμα τόν πάνσεπτον, Ιωάννην άσμασι πνευματικοίς, νύν ανευφημήσωμεν, ως υπηρέτην Χριστού.

Ευαγγελιστά θεσπέσιε, τών αγαθών τήν πηγήν, βασιλείαν ασάλευτον, καί ζωήν αιώνιον, καί χαράν ανεκλάλητον, καί θεωρίας θείας απολαυσιν, καί πλουτοδότως Χριστού χαρίσματα, νούν υπερβαίνοντα, καί βροτών διάνοιαν, γόνε βροντής, ευαγγελιζόμενος, τώ κόσμω έλαμψας.

Δόξα... Ήχος.πλ. δ'

Ευαγγελιστά Ιωάννη, Ισάγγελε Παρθένε, θεολόγε θεοδίδακτε, ορθοδόξως τώ κόσμω, τήν άχραντον πλευράν, τό αίμα καί τό ύδωρ βλύζουσαν εκήρυξας, εν ώ τήν αιώνιον ζωήν, ποριζόμεθα ταίς Ψυχαίς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τών δούλων σου, καί λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης καί θλίψεως.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

Εις τήν Λειτουργίαν, Τυπικά, καί εκ τών Κανόνων, Ωδή γ' καί ς' κλπ.

Κοινωνικόν

Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών. Αλληλούϊα.