ΤΗ ΚΕ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Οσίας Μητρός ημών Ευφροσύνης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά.

Ήχος πλ. α'

Όσιε Πάτερ

Μήτερ Οσία, Ευφροσύνη αξιάγαστε, τήν όντως ευφροσύνην επιποθήσασα, τήν ταύτην προξενούσαν ώδευσας τρίβον, πλούτου ηλλάξω γάρ, πτωχείαν πολλήν, σαρκικού μνηστήρος, τόν ζώντα εις αιώνας, τρυφής ρεούσης, τό εγκρατές, τής αναπαύσεως, πόνους τούς εν ασκήσει, τήν υπερκόσμιον ζωήν τήν εν τώ κόσμω, ής καί επέτυχες φρονίμοις σύν Παρθένοις, διατηρήσασα τήν σήν λαμπάδα άσβεστον, καί νυμφώνος αξιωθείσα, ως παρθένος, ως νύμφη Χριστού πανεύφημε.

Ρείθροις δακρύων, αρδευθείσα τήν διάνοιαν, ευθήνησας ασκήσει, τούς εναρέτους καρπούς, άμπελος καθάπερ ωραιοτάτη, ήνεγκας βότρυας ωραίους σεμνή, ών τού θείου γλεύκους, σαφώς εμφορηθέντες, τά αισθητήρια τής ψυχής, καταγλυκαίνομεν όντως σού τή μιμήσει, καί ευφραινόμεθα τήν θείαν ευφροσύνην, μέθην ωθούμενοι τήν εκ τής αμαρτίας, βοώντες, Πάνσεμνε, Χριστόν δυσώπει πάντοτε, δωρηθήναι τή οικουμένη, ομόνοιαν ειρήνην καί μέγα έλεος.

Θέαμα ξένον, καί τή φύσει δυσπαράδεκτον! πώς έλαθες τής Εύας τού παλαιού πτερνιστού, δεινάς μηχανουργίας, μέσον ανδρών, κατασκηνώσασα τελείω νοϊ, πώς πυρός εν μέσω, διήλθες μή φλεχθείσα, πώς συνεκαλυψας γυναικών τό ασθενές, νευρουμένη θεία δυνάμει, τού τήν ασθένειαν ημών αναλαβόντος, καί ανατείλαντος εκ Κόρης απειράνδρου, όν καθικέτευε, Αγγέλοις συγχορεύουσα, δωρηθήναι τή οικουμένη, ομόνοιαν ειρήνην καί μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος β'

Τού Στουδίτου

Τό καθαρόν τής αγνείας σου χρήμα, άμωμον εξ ανδρών φυλάξασα, νύμφη Χριστού εχρημάτισας, Ευφροσύνη παμμακάριστε, σώματος μέν κάλλος, ασκητικοίς πόνοις μαράνασα, ψυχήν δέ ωραϊσασα, τή ευμορφία τής χάριτος, εν γάρ τώ άρρενι τό θήλυ σαφώς υποκρύψασα, έλαθες Βελίαρ τά ένεδρα, αγγελικώς εν γή βιώσασα, Αλλ' αίτησαι ειρήνην, τοίς πόθω ευφημούσί σε, ως χαράς επώνυμος κοσμοχαρμόσυνε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Χαίρε, ηλιόμορφε αστήρ, χαίρε η αιτία απάντων, καλών Πανάμωμε, χαίρε η χωρήσασα, Θεόν αχώρητον, η τον στάχυν βλαστήσασα, τής αθανασίας, χαίρε θείον όχημα, πύλη η πάμφωτος, χαίρε η αράς αναιρέτις, τής προγονικής ημών Κόρη, αγαθών η πρόξενος υπάρχουσα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ότε, η αμίαντος αμνάς, έβλεψε τόν ίδιον άρνα, επί σφαγήν ως βροτόν, θέλοντα ελκομενον, θρηνούσα έλεγεν, Ατεκνώσαι νύν σπεύδεις με, Χριστέ τήν τεκούσαν, τί τούτο πεποίηκας, ο λυτρωτής τού παντός; Όμως, ανυμνώ καί δοξάζω, σού τήν υπέρ νούν τε καί λόγον, άκραν αγαθότητα φιλάνθρωπε.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ'

Εν σοί Μήτερ ακριβώς διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβούσα γάρ τόν Σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ καί πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσία Ευφροσύνη, τό πνεύμά σου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, Κανόνες τής Οκτωήχου είς, καί τής Αγίας δύο (ο παρών ουχ ευρίσκε ται εν τώ χειρογράφω).

Ωδήα' Ήχος πλ. δ'

Αρματηλάτην

Ο τρισαγίαις εν φωναίς υμνούμενος, υπό φρικτών στρατιών, καί συνωδά δείξας, τούς βροτούς δοξάζειν σε, καί νύν αυτός τήν βλάσφημον, ανατρέπων προσθήκην, τού Τρισαγίου εξαίσιον, έθου τού παιδός αρπαγήν καί φωνήν.

Σύ τόν Θεόν από ψυχής επόθησας, καί εμνηστεύθης αυτώ, κοσμικόν μνηστήρα, καί σαρκός ευπάθειαν, καί πλούτον τόν επίκηρον, καί τρυφήν καί τήν δόξαν, καταλιπούσα Πανεύφημε, καί ασκητικόν βίον ζήσασα.

Ευφορωτάτη γή καθάπερ πέφηνας, εκατοστεύοντα, καρπόν αποδούσα, Ευφροσύνη πάνσεμνε, καί γάρ εν τή καρδία σου, δεξαμένη προθύμως, τήν συμβουλήν τήν σωτήριον, ενεγκείν εις έργον εσπούδασας.

Θεοτοκίον

Ρήσεσι θείων Προφητών επόμενοι, καθωμολόγησαν, τόν τού Θεού Λόγον, σάρκα προσλαβόμενον, οι θεοφόροι Μάρτυρες, εξ αχράντου Παρθένου, ήν Θεοτόκον δοξάζομεν, άσμασιν αεί μακαρίζοντες.

Έτερος Κανών, τής Οσίας, ού η Ακροστιχίς.

Ύμνον σοι μέλπω προφρόνως Ευφροσύνη. Ο Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. α'

Ίππον καί αναβάτην

Ύμνοις Θεοτερπέσιν, υμνούντα σήμερον, τήν αγίαν σου μνήμην, καί όντως αξιέπαινον, φωτί με καταύγασον, τών εύχών σου Πάνσεμνε, ευφροσύνης θείας επώνυμε.

Μόνον τό θείον κάλλος, Χριστού ποθήσασα, καί ταίς τουτου θελχθείσα, αϋλοις ωραιότησι, τό κάλλος τού σώματος, εβδελύξω ένδοξε, θεωρίαις θείαις σχολάζουσα.

Νύμφη ωραϊσμένη, τών αρετών καλλοναίς, εμνηστεύσω τόν όντως, ωραίον κάλλει Χριστόν, λιπούσα τόν πρόσκαιρον, Ευφροσύνη μνήστορα, καί τού βίου πάσαν τερπνότητα.

Θεοτοκίον

Όλος επιθυμία, καί γλυκασμός καί ζωή, ο εκ σού ανατείλας, υπερβολή χρηστότητος, Παρθένε πανάμωμε, όν δυσώπει σώσαί με, τόν απαύστως σε μακαρίζοντα.

Ωδή γ'

Ο στερεώσας

Από σοφών καί συνετών, ο αποκρύψας τά βάθη, μυστηρίων σου καί αποκαλύψας, νηπίοις ταύτα θαυμαστώς, νηπίω εκκαλύπτεις νύν, αρθέντι εν νεφέλαις, μέλος σαφώς τό Τρισαγιον.

Τής εμπαθείας δυσειδή, χιτώνα εκδυσαμένη, εν σοφία τήν στολήν ενεδύσω, απαθείας εν Χριστώ, μέσον ανδρών απήστραψας, ασκητικώς βιούσα, καί σκεπομένη τή χάριτι.

Τής εγκρατείας χαλινώ, τάς ακαθέκτους ορέξεις, τής σαρκός αναχαιτίζουσα, Μήτερ, πρός τόν δρόμον τόν καλόν, τής Ιεράς ασκήσεως, τήν σήν καρδίαν είχες, ευθυπορούσαν απρόσκοπα.

Θεοτοκίον

Απειρογάμως τού Θεού, τόν Λόγον ώ Θεοτόκε, απεγέννησας εκ σού σαρκωθέντα, όν οι Μάρτυρες Θεόν, ανδρείως ωμολόγησαν, ως στρατιώται τούτου, στεφανίται γενόμενοι.

Άλλος

Ο πήξας επ' ουδενός

Μεγάλως εγκαρτερήσασα αγωνίσμασι, τού εχθρού καθείλες τά μηχανήματα, έτρεψας δαιμόνων προσβολάς, Αγγέλοις ωμοιώθης, αθανασίαν μελετήσασα, Μήτερ, εν θνητώ σου τώ σώματι.

Ευφραίνει τών Μοναστών καρδίας ο βίος σου, στηριγμός υπάρχων καί παιδαγώγησις, πρός σωτηριώδεις εντολάς, πρός τρίβους αφθαρσίας, πρός τής αγάπης τόν ακρότατον, όρον Ευφροσύνη τού Κτίσαντος.

Λαμπρύνει τά τών πιστών ενθέως συστήματα, η λαμπρά σου μνήμη καί αξιέπαινος, θέλγει τών Οσίων τούς χορούς, Αγγέλους επευφραίνει, μεθ' ών αυλίζη ώσπερ Άγγελος, ών περ καί τόν βίον εζήλωσας.

Θεοτοκίον

Παθών με τό χαλεπόν χειμάζει κλυδώνιον, πονηρών πνευμάτων βυθός συνέχει με, η τής αμαρτίας καταιγίς, δονεί μου τήν καρδίαν, Θεοκυήτορ σύ με στήριξον, ειλικρινώς σε δοξάζοντα.

Ο Ειρμός

«Ο πήξας επ' ουδενός τήν γήν τή προστάξει σου, καί μετεωρίσας ασχέτως βρίθουσαν, επί τήν ασάλευτον Χριστέ, πέτραν τών εντολών σου, τήν Εκκλησίαν σου στερέωσον, μόνε αγαθέ καί φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον

Τό τού θήλεος χαύνον επινευρώσασα, ουρανίαις ελπίσι μέσον Κατώκησας, αδιστάκτω λογισμώ ανδρών θεόπνευστε, τόν τής Εύας πτερνιστήν, υποτάττουσα ταίς σαίς, Παρθένε πτέρναις τοίς πόνοις, καί ταίς αγρύπνοις μελέταις, διό εν πίστει σέ μακαρίζομεν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ λιμένα καί τείχος καί καταφύγιον, Καί ελπίδα καί σκέπην καί προστασίαν θερμήν, ευρηκότες οι πιστοί, πρός σέ προστρέχομεν, καί εκβοώντες εκτενώς, ανακράζομεν πιστώς, Ελέησον Θεοτόκε, τούς επί σοί πεποιθότας, καί τών πταισμάτων απάλλαξον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Εν Σταυρώ σε ορώσα Χριστέ η Μήτηρ σου, εκουσίως εν μέσω ληστών κρεμάμενον, κοπτομένη μητρικώς τά σπλάγχνα έλεγεν, Αναμάρτητε Υιέ, πώς αδίκως εν Σταυρώ, ώσπερ κακούργος επάγης, τό γένος τό τών ανθρώπων, ζωώσαι θέλων ως υπεράγαθος.

Ωδή δ'

«Σύ μου ισχύς Κύριε, συ μου καί δύναμις, σύ Θεός μου, σύ μου αγαλλίαμα, ο Πατρικούς κόλπους μή λιπών, καί τήν ημετέραν, πτωχείαν επισκεψάμενος, διό σύν τώ Προφήτη, Αββακούμ σοι κραυγάζω, Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε».

Οικονομών, πρός τό συμφέρον τά πάντα Σωτήρ, καί παιδεύων, πάντας πρός διόρθωσιν, καί τών κακών πάντων αποχήν, καί τά νύν συνήθως, σεισμώ τήν γήν συνετάραξας, βλασφήμους ανατρέπων, δόξας αιρετιζόντων, καί διδάσκων ως θέμις δοξάζειν σε.

Ασκητικήν, παλαίστραν ήνυσας χαίρουσα, Ευφροσύνη, ανδρών μέσον μένουσα, καί θανατούσα τάς εμπαθείς, τής σαρκός ορέξεις, τώ πόθω τώ τού Δεσπότου σου, διό τής αθανάτου, κατοικίας καί δόξης, ηξιώθης λαβούσα τόν στέφανον.

Τούς στεναγμους, τών σών δακρύων προσφέρουσα, ώσπερ μύρα, Μήτερ τώ Δεσπότη σου, τήν ευωδίαν τήν παρ' αυτού, τήν τών χαρισμάτων, τών θεϊκών ανταπείληφας, δι' ών ευωδιάσθης, καί διέπνευσας πάσι, τήν οσμήν τών θαυμάτων θεόπνευστε.

Θεοτοκίον

Όπλον Χριστέ, τήν σέ τεκούσαν Πανάμωμον, κεκτημένοι, πλάνης ετροπώσαντο, τάς μηχανάς, Μάρτυρες σοφοί, καί τάς τών τυράννων, θωπείας σοφώς διέλυσαν, καί νύν στεφανηφόροι, δεδειγμένοι βοώσι, Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.

Άλλος

Τήν θείαν εννοήσας aou

Πατρί σε ουρανίω προσέχουσαν, τώ τών ψυχών νυμφαγωγώ, πατρός στοργή ουκ εκώλυσε, ούτε προσκαίρου νυμφίου, οδεύσαι τήν οδόν τήν σωτήριον.

Ως φοίνιξ θεοφρόνως εξήνθησας, δικαιοσύνης γλυκασμόν, καί ωσεί κέδρος παρ' ύδατα, τής εγκρατείας θεόφρον, καρπούς τούς εναρέτους επλήθυνας.

Πυρί τής εγκρατείας ετέφρωσας, τάς φρυγανώδεις ηδονάς, καί πυρωθείσα τώ άνθρακι, τής τού Κυρίου αγάπης, θαυμάτων λαμπηδόνας εξήστραψας.

Θεοτοκίον

Οικτείρησον οικτίρμων υπάρχουσα, τήν παναθλίαν μου ψυχήν, Θεοκυήτορ πανάμωμε, τήν εκ παθών αμαρτίας, δεινώς αμαυρωθείσαν καί στένουσαν.

Ωδή ε'

Ίνα τί με απώσω

Προτυπών τών δικαίων τήν εν τή δευτέρα Χριστέ παρουσία σου, υπαντήν φρικώδη, εν νεφέλαις καί νύν τήν εξαίσιον, αρπαγήν ειργάσω τήν τού παιδός, δι' ού διδάσκεις, τό Τρισάγιον μέλος ορθότομον.

Τοίς ενθέοις σου έργοις, έδειξας τήν κλήσίν σου επαληθεύουσαν, ως γάρ λίθος ώφθης, πολυτίμητος σμάραγδος ένδοξε, διαλάμπων μέσον τών ιερών ανδρών Παρθένε, τή λαμπρότητι τής καθαρότητος.

Ευφροσύνην τήν θείαν, έσχες εν καρδία σου, ευφραινομένη αεί, εν τοίς τού Κυρίου διατάγμασιν, οίς εντρυφήσασα, πολιτείαν ήσκεις, τήν ακραιφνή καί πανολβίαν, Ευφροσύνη παρθένε Θεόνυμφε.

Θεοτοκίον

Αληθή Θεοτόκον, πάντες επιγνόντες σε Μάρτυρες ένδοξοι, τόν εκ σού τεχθέντα, Θεόν Λόγον ειδότες εκήρυξαν, πρός τήν αμαρτίαν, νεανικώς μέχρι τού θανάτου, ανθιστάμενοι Κόρη πανύμνητε.

Άλλος

Ο αναβαλλόμενος

Φέγγει θείων πράξεων, ως λίθος σμάραγδος, σεμνή ωράθης, ανδρών εν μέσω, ανδρικά παλαίσματα, επιδεικνυμένη, καί τέρπουσα τόν Κύριον.

Ραίνουσα τά δάκρυα, ώσπερ αρώματα ευωδιάσθης, εμεγαλύνθης ως μύρον πολύτιμον, Θεώ προσηνέχθης, παρθένος αδιάφθορος.

Όλην σου τήν έφεσιν, Θεώ προσένειμας, αυτόν ποθούσα, αυτόν ζητούσα, αυτού ανιχνεύουσα, τήν νομοθεσίαν, Παρθένε τήν σωτήριον.

Θεοτοκίον

Νέον απεκύησας, ως βρέφος άχραντε, τόν πρό αιώνων, Πατρός ανάρχου, αχρόνως εκλάμψαντα, όν υπέρ τού κόσμου, δυσώπει Θεονύμφευτε.

Ωδή ς'

lλάσθητί μοι Σωτήρ

Συνέσεισας μέν τήν γήν, καί βλέμματι, συνετάραξας, καρδίας δέ τών βροτών, κλονήσας εσάλευσας δεινώς βλασφημούντων σε, αλλ' ανεκαλέσω, συμπαθώς αύθις τό σύντριμμα.

Ωραία νύμφη Χριστού, εδείχθης καί περιδέξιος, τώ κάλλει τών αρετών, σεαυτήν κοσμήσασα, Ευφροσύνη πάνσεμνε, διό καί παστάδος ουρανίου κατηξίωσαι.

Μαράνασα τής σαρκός, τά θηριώδη ορμήματα, τόν έρωτα τής Χριστού, αγάπης λαμπρότερον, έσχες διανάπτοντα, καί φωτίζοντά σου, τής ψυχής τά αισθητήρια.

Θεοτοκίον

Νευρούμενοι ταίς εκ σού, εκπεμπομέναις δυνάμεσιν, οι Αθλοφόροι Χριστέ, νομίμως ενήθλησαν, τήν αγνήν Μητέρα σου, ανυμνολογούντες, απορρήτως σε κυήσασαν.

Άλλος

Μαινομένην κλύδωνι

Ως αγνή καί άμωμος, ως ωραία ως περικαλής, τώ νυμφίω Λόγω σύ μεμνήστευσαι, εις αιώνας, διατηρούντί σε άφθορον.

Στεναγμοίς καί δάκρυσιν, εκζητούσα τόν Δημιουργόν, τής εκείνου θέας κατηξίωσαι, ως εκλεκτή, σύν εκλεκτοίς αξιάγαστε.

Εγκρατείας άγαλμα, σωφροσύνης έμψυχος εικών, τοίς πιστοίς ωράθης ευφημούσί σου, τό Ιερόν, ώ Ευφροσύνη μνημόσυνον.

Θεοτοκίον

Υπέρ νούν τόν άχρονον, υπέρ λόγον τόν Δημιουργον, Παναγία τέτοκας λυτρούμενον, πάσης φθοράς, τούς Θεοτόκον υμνούντάς σε.

Ο Ειρμός

«Μαινομένην κλύδωνι, ψυχοφθόρω Δέσποτα Χριστέ, τών παθών τήν θάλασσαν κατεύνασον, καί εκ φθοράς, ανάγαγέ με ως εύσπλαγχνος».

Κοντάκιον Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Τής άνω ζωής, τυχείν επιποθήσασα, τήν κάτω τρυφήν, σπουδαίως καταλέλοιπας, καί σαυτήν ανέμιξας, αναμέσον ανδρών παναοίδιμε, διά Χριστόν γάρ τόν νυμφίον σου, μνηστήρος προσκαίρου κατεφρόνησας.

Ο Οίκος

Εν ευφροσύνη καί θυμηδία, τάς ψυχάς ευφρανθέντες, αναστώμεν σπουδή ακούσαι λόγον παράδοξον, υπερβαίνει γάρ έννοιαν πάσαν τό διήγημα τούτο καί καταπλήττει, ότι γυνή εν μέσω ανδρών καταμένουσα, ενίκησε τόν Βελίαρ, καί τό πύρ κατεπάτησε τών ηδονών, καί ουκ εφλέχθη τό σύνολον, τόν Χριστόν γάρ ποθούσα η άσπιλος, μνηστήρος προσκαίρου κατεφρόνησε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΕ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Οσίας Μητρός ημών Ευφροσύνης, θυγατρός Παφνουτίου τού Αιγυπτίου.

Στίχοι

· Τό θήλυ κρύπτεις ανδρικώς Ευφροσύνη,

· Καί κρυπτά τόν βλέποντα Δεσπότην βλέπεις.

· Εικάδα Ευφροσύνη κατά πέμπτην πότμον υπέστη.

Εις τόν Όσιον Παφνούτιον, τόν πατέρα αυτής.

Στίχοι

· Μύσας ο Παφνούτιος εν τώ σαρκίω,

· Τώ πνεύματι ζή, καί θεωρεί φώς μέγα.

Τή αυτή ημέρα, Μνημη τού Αγίου Μάρτυρος Παφνουτίου.

Στίχοι

· Σταυρούσι Παφνούτιον οι κόσμου φίλοι.

· Τόν παντί κόσμω καί πρίν εσταυρωμένον.

Τή αυτή ημέρα, η ανάμνησις τού μεγάλου σεισμού, εν ή τελείται η εν αέρι αρπαγή τού παιδός.

Στίχοι

· Αρθείς άνω παίς τό τρισύμνητον μέλος,

· καθώς νόες ψάλλουσιν, αγγέλλει κάτω.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Παύλου, Τάττης, καί τέκνων αυτών Σαβινιανού, Μαξίμου, Ρούφου καί Ευγενίου.

Στίχοι

· Πατήρ ο Παύλος μαρτυρεί σύν τοίς τέκνοις,

· Μεθ' ών σεαυτήν Τάττα τάττεις εμφρόνως.

Ταίς αυτών αγίαις, πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Θεού συγκατάβασιν

Εχθρούς ματαιόφρονας, νηπιοφρόνως σε παροργίζοντας, καί δεινώς βλασφημούντας, προσθήκη νόθω τής τρισαγίας φωνής, διά νηπίου φωνής νύν διήλεγξας, επιστηρίξας πιστούς εν ξένοις τέρασι.

Θεώ προσανέθηκας τήν τής καρδίας πάσαν έφεσιν, αυτόν στέργουσα πίστει, αυτόν ζητούσα καί ανιχνεύουσα, τών προσταγμάτων αυτού τήν σωτήριον, νομοθεσίαν σεμνή, δι' ής εφεύρες ζωήν.

Νηστείαις δεήσεσι, σκληραγωγίαις καί χαμευνίαις σεμνή, εκλεπτύνασα σάρκα, τόν νούν ανύψωσας πρός τόν Κτίστην σου, ώ ενυμφεύθης, όν καί επόθησας, ού κατετρύφησας νύν τής ωραιότητος.

Θεοτοκίον

Υπάρχουσα Δέσποινα, καθαρωτέρα πάσης τής Κτίσεως, υπεδέξω τόν Λόγον, εκ σού αρρήτως αποτικτόμενον, όν οι γενναίοι ποθήσαντες Μάρτυρες, τή τών βασάνων πυρά ενεκαρτέρησαν.

Άλλος

Ο υπερυψούμενος

Φώς σοι ανατέταλκε, καί η τούτου σύζυγος, ευφροσύνη Ένδοξε, ευθείαν γάρ έσχηκας, τήν γνώμην μελωδούσα, ο Θεός ευλογητός εί.

Ράβδον δυναμούσάν σε, τόν Σταυρόν κατέχουσα, δαιμόνων τά χάσματα, διέβης απήμαντος, Οσία μελωδούσα, ο Θεός ευλογητός εί.

Οίκον τήν καρδίαν σου, τού Αγίου Πνεύματος, Οσία ετέλεσας, τού ενισχύσαντος, καί δείξαντος πνευμάτων, πονηρών δυνατωτέραν.

Θεοτοκίον

Σώμα περικείμενον, Θεόν τόν ασώματον, Πανάμωμε τέτοκας, ημάς εκλυτρούμενον, τούς φόβω μελωδούντας, ο Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Επί τώ πύργω πάλαι μέν, τής Χαλάνης συνέχεας, γλώσσας τών κακώς, ομονοούντων Κύριε, καί νύν εστηλίτευσας, τάς γλωσσαλγίας τών δυσσεβών, επί βλασφημία, συμφωνούντων αθέσμω, εν γλώσση ψελλιζούση, αιθερίου αρθέντος, νηπίου παραδόξως, εις θάμβος τών ορώντων.

Ασκητικοίς παλαίσμασι, τόν εχθρόν κατεπάτησας, καί ηγαλλιάσθης, αληθώς τώ πνεύματι, εντεύθεν αϊδιος, σέ ευφροσύνη πάνσεμνε, Κόρη υπεδέχθη, τά βραβεία τής νίκης, κατέχουσαν καί πίστει, τόν Σωτήρα βοώσαν, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Μέσον ανδρών κατώκησας, τήν αγνείαν φυλάττουσα, καί συντηρουμένη, μηχαναίς τού όφεως, απήμων ακράδαντος, τού Θεού σε σκεπάζοντος, καί διατηρούντος, τή οικεία δυνάμει, καί πάσι προδεικνύντος, τής ψυχής σου τήν αίγλην, καί γνώμην καί ανδρίαν, θεόφρον Ευφροσύνη.

Θεοτοκίον

Νέον ως βρέφος τέτοκας, τόν Πατρί καί τώ Πνεύματι, άχραντε Παρθένε, συμφυώς νοούμενον, Χριστόν τόν Θεόν ημών, όν οι γενναίοι Μάρτυρες, καθομολογούντες, Ιερώς εναθλούσι, μεθ' ών σε Παναγία, μακαρίζουσι πίστει, λαοί φυλαί καί γλώσσαι, εις πάντας τούς αιώνας.

Άλλος

Σοί τώ παντουργώ

Ύλην τών παθών, απετινάξω κόρη, Αγγέλων τόν άϋλον, βίον ζηλώσασα, οις περ συμμέλπεις, τόν κυριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Νέμει σοι ζωήν, ο τής ζωής ταμίας, αυτού γάρ τοίς ίχνεσιν, εξηκολούθησας, τούτου τό κάλλος, ποθήσασα τό θείον, ώ καί συνεφραίνη, εις πάντας τους αιώνας.

Ήρθης πρός μονάς, τάς αειζώους όντως, εφέσεως έτυχες, ής επεπόθησας, ξύλου Παρθένε, ζωής κατατρυφώσα, καί υπερυψούσα, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Όλη εκλεκτή, ωραϊσμένη όλη, Θεός ήν ηγίασεν, ήν εξελέξατο, ώφθης Παρθένε, αεί δεδοξασμένη, όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Σοί τώ παντουργώ, εν τή καμίνω Παίδες, παγκόσμιον πλέξαντες, χορείαν έμελπον, Πάντα τά έργα, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Εξέστη επί τούτω

Εξέστη επί ξένω καί φοβερώ, τεραστίω τώ νύν τελεσθέντι γή, καί ουρανός, ότι πρός αιθέριον αρπαγήν, από λαού θεόφρονος, τό νήπιον ήρθη τό τήν ωδήν, μεμυσταγωγημένον, τού Τρισαγίου μέλους, δι' ού αθάνατος υμνείται Θεος.

Εκσπάσας σε ιλύος βιωτικής, ο νυμφίος ο σός Ευφροσύνη σεμνή, εις τήν στερράν, πέτραν προσταγμάτων τών εαυτού, έστησε καί κατεύθυνε, σού τά διαβήματα προφανώς, εις πράξιν εναρέτου, καί σεμνής πολιτείας, καί κατεσκήνωσεν εις θείας αυλάς.

Ασκήσεως τόν δρόμον τόν ευκλεή, διανύσασα σθένει τού Πνεύματος, καί σεαυτήν, τέμενος τελέσασα θεϊκόν, τήν ευφροσύνην είληφας, τήν διηνεκή τε καί καθαράν, τού κάλλους τού νυμφίου, αεί κατατρυφώσα, ώ Ευφροσύνη παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Ως ήλιος η μνήμη τών αθλητών, τούς πιστούς Περιλάμπει τοίς θαύμασιν, ο γάρ εκ σού, άχραντε Παρθένε τεχθείς Θεός, όν ευσεβώς εκήρυξαν, τούτοις κατελάμπρυνεν εμφανώς, δοξάζων τούς εν πίστει, αυτού τήν παρουσίαν, τετιμηκότας ως υπέσχετο.

Άλλος

Ησαϊα χόρευε

Ιεράν πανήγυριν, μοναζόντων δήμος συγκροτεί, τήν μνήμην σου εκτελών τήν θεολαμπή, χορός επαγάλλεται, μοναζουσών, ώφθης γάρ σεμνή, πάντων αγλάϊσμα, Ευφροσύνη αξιάγαστε.

Ως σεπτόν ανάθημα, ουρανίου γέγονας ναού, ως κρίνον εν ταίς αυλαίς, ήνθησας Θεού, ως ρόδον ηδύπνοον, προσηνέχθης τώ Παμβασιλεί, μύρον ως τίμιον, Ευφροσύνη παμμακάριστε.

Σεαυτήν εφαίδρυνας, αρετών σου κόσμω φωτεινώ, καί ήχθης πρός νοητόν θάλαμον αγνή, καί νύν τό αμήχανον, κατανοείς, κάλλος τού Χριστού, καί τής Θεώσεως, απολαύεις τελεώτερον.

Η αγία μνήμη σου, αγιάζει σήμερον πιστούς, πηγάζουσα φωτισμόν αγιαστικόν, εν ή δυσωπούμέν σε, ως εκλεκτήν νύμφην τού Χριστού, σώζε πρεσβείαις σου, Ευφροσύνη τούς τιμώντάς σε.

Θεοτοκίον

Φωτί τού προσώπου σου, τόν εν σκότει κείμενον παθών, καταύγασον τού φωτός, πύλη νοητή, μή νύξ καταλάβη με, τού θανάτου άχραντε Αγνή, τής σωτηρίας μου, τάς ελπίδας ανακόπτουσα.

Ο Ειρμός

«Ησαϊα χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν υιόν τόν Εμμανουήλ, Θεόν τε καί άνθρωπον, ανατολή όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, τήν Παρθένον μακαρίζομεν».

Εξαποστειλάριον

Εν πνεύματι τώ Ιερώ

Τόν άρχοντα διέλαθες, τής αισχύνης καί τούτον, εν φιλοσόφω σχήματι, εναπέδειξας άνουν, παρθένος ούσα τήν ψυχήν, καί το σώμα γέγονας, ανήρ φρονήσει καί πίστει, Ευφροσύνη Οσία, τών παρθένων καλλονή, μοναζουσών ωραιότης.

Θεοτοκίον

Θρόνοι καί Κυριότητες, Εξουσίαι Δυνάμεις,, Αρχάγγελοι καί Άγγελοι, Μητροπάρθενε Κόρη, τώ σώ Υιώ λατρεύουσιν, ως Θεώ καί Δεσπότη, καί σέ απαύστως υμνούσι, τούτον αεί ικέτευε, λυτρωθήναί με αγνή, τής φοβεράς καταδίκης.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.