ΤΗ ΚΓ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Η Σύλληψις τού τιμίου ενδόξου Προφήτου, Προδρόμου, καί Βαπτιστού Ιωάννου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια γ' δευτερούντες αυτά.

Ήχος δ'

Ο εξ υψίστου κληθείς

Ιερατεύων ο θείος Ζαχαρίας, καί ένδον γενόμενος, τού θειοτάτου ναού, καί τού λαού τά αιτήματα, προσαναφέρων, τώ ευεργέτη καί πανοικτίρμονι, θειότατον Άγγελον, είδε βοώντα αυτώ, Η προσευχή καί η δέησις, σού εισηκούσθη, θάρσει πρεσβύτα, καί μή απίστει μοι, έξεις γάρ παίδα θείον Πρόδρομον, γεννητοίς γυναικών υπερέχοντα, Ηλιού εν δυνάμει, τού Χριστού προπορευσόμενον.

Ξένος μοι φαίνη τή θέα καί τώ τρόπω, ξένος καί τοίς ρήμασι, καί τοίς μηνύμασιν, ο Ζαχαρίας αντέφησεν, εγώ γάρ ήλθον, τήν σωτηρίαν λαού αιτήσασθαι, ουχί δέ κομίσασθαι, παίδα ως προσφωνείς, απ' εναντίας ευρίσκω σε, τών αιτημάτων, καί υποπτεύω μή αληθεύειν σε, πώς γάρ ο λέγεις πιστωθήσεται; Ελισάβετ τά μέλη νενέκρωται, καί εμού δέ τό γήρας, δυσπιστίαν νύν τεκμαίρεται.

Τί απιστείς μου τοίς λόγοις Ζαχαρία, ψευδή ευαγγέλια, λέγων κομίζειν με; Θεού Αρχάγγελος πέφυκα, ά προσετάχθην, ταύτά σοι λέγω σύν σοί ιστάμενος, επεί δέ ηπίστησας, καί ουκ επίστευσας, έση κωφεύων καί άλαλος, έως άν ίδης, εμών ρημάτων τήν θείαν έκβασιν, Επάν δέ τέκη Ελισάβετ σοι, τήν τού Λογου φωνήν μέγαν Πρόδρομον, τρανουμένης τής γλώττης, ευλογήσεις τον Θεόν Ισραήλ.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Βυζαντίου

Εκ στειρευούσης σήμερον νηδύος, καρπός προσευχής ανεβλάστησεν, Iωάννης ο Πρόδρομος, Αγάλλου η έρημος, καί χόρευε η ανθρωπότης, ο τής μετανοίας κήρυξ, ιδού άρχεται, εν κοιλία μητρική σαρκούσθαι, Δεύτε αγαλλόμενοι εν τή ενδόξω αυτού συλλήψει, οι φιλέορτοι χορεύσωμεν βοώντες, ο εν γεννητοίς γυναικών μείζων υπάρχων, μή διαλίπης πρεσβύειν, υπέρ τών πίστει τιμώντων, τήν θείαν σου σύλληψιν, όπως εύρωμεν ιλασμόν αμαρτιών, καί τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον ο αυτός

Τίς μή μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε; τίς μή ανυμνήσει σου τόν αλόχευτον τόκον, ο γάρ αχρόνως εκ Πατρός εκλάμψας Υιός μονογενής, ο αυτός εκ σού τής Αγνής προήλθεν, αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων, καί φύσει γενόμενος άνθρωπος δι' ημάς, ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ' εν δυάδι φύσεων ασυγχύτως γνωριζόμενος, Αυτόν ικέτευε, σεμνή παμμακάριστε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. β'

Όλην αποθέμενοι

Μολούντι εις Άγια, τά τών Αγίων αγίως, ιερεί Προφήτη τε, καί αγίω άγιος, καθώς γέγραπται, επιστάς Άγγελος, προσεφώνει λέγων, Εισηκούσθη σου η δέησις, καί διαλύεται, νύν τής Ελισάβετ η στείρωσις, καί τέξεται πρεσβύτά σοι, υιόν Ιωάννην καί Πρόδρομον, λύχνον τού Ηλίου, προφήτην τού Υψίστου καί φωνήν, τού εκ Παρθένου θεόπαιδος, Λόγου ανατείλαντος.

Στίχ. Καί σύ παιδίον, Προφήτης Υψίστου κληθήση.

Λέγε μοι τρανότατα, κατά τί γνώσομαι τούτο; αύθις πρός τόν Άγγελον, ο μακαριώτατος πρέσβυς έφησεν, ως οράς πλήρης γάρ, ημερών υπάρχω, Ελισάβετ στείρα πέφυκε, Πώς ούν μοι ρήματα, φθέγγη υπέρ φύσιν, εξίσταμαι, ουδόλως αληθεύοντα, νύν υπονοώ σε ώ άνθρωπε, Άπιθι, εγώ γάρ, λαού τήν σωτηρίαν εξαιτώ, ουχί δέ παίδα κομίσασθαι, πράγμα δυσπαράδεκτον.

Στίχ. Λατρεύειν αυτώ εν οσιότητι, καί δικαιοσύνη ενώπιον αυτού πάσας τάς ημέρας ημών.

Θεού Παντοκράτορος, εγώ Αρχάγγελος πέλω, Γαβριήλ μοι όνομα, τώ πρεσβύτη έφησεν ο Ασώματος, τό Παρόν κύφευσον, καί σιγήν άσκησον, απιστήσας εμοίς ρήμασιν, Επάν δέ τέκη σοι, σάλπιγγα τού Λόγου η σύζυγος, τού Πνεύματος τρανούντός σοι, γλώτταν εκβοήσεις τρανότατα, Προφήτης Υψίστου, κληθήση ώ παιδίον τάς αυτού, προετοιμάσαι εν χάριτι, τρίβους ως ηυδόκησεν.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Άγγελος, εκ στειρωτικών ωδίνων προήλθες Βαπτιστά, εξ αυτών τών σπαργάνων, τήν έρημον οικήσας, σφραγίς τε πάντων τών Προφητών εδείχθης, όν γάρ εκείνοι πολυτρόπως εθεάσαντο, καί αινιγματωδώς προεκήρυξαν, τούτον βαπτίσαι εν Iορδάνη κατηξιώθης, φωνής τε ακήκοας Πατρικής ουρανόθεν, μαρτυρούσης αυτού τήν υιότητα, καί τό Πνεύμα είδες, περιστεράς εν είδει, τήν φωνήν έλκον επί τόν βαπτιζόμενον, Αλλ' ώ πάντων τών Προφητών υπέρτερε, μή διαλίπης πρεσβεύειν υπέρ ημών, τών πιστώς σου τελούντων τό μνημόσυνον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής, σέ ικετεύομεν, Πρέσβευε Δέσποινα, μετά καί τού Προδρόμου, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Η πρώην ού τίκτουσα, στείρα ευφράνθητι, ιδού γάρ συνέλαβες, Ηλίου λύχνον σαφώς, φωτίζειν τόν μέλλοντα, πάσαν τήν οικουμένην, αβλεψίαν νοσούσαν, χόρευε Ζαχαρία, εκβοών παρρησία, Προφήτης τού Υψίστου εστίν, ο μέλλων τίκτεσθαι.

Ήχος δ’ Θεοτοκίον

Τό απ' αιώνος απόκρυφον, καί αγγέλοις άγνωστον Μυστύριον, διά σού Θεοτόκε τοίς επί γής πεφανέρωται, Θεός εν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος, καί Σταυρόν εκουσίως υπέρ ημών καταδεξάμενος, δι’ ού αναστήσας τόν Πρωτόπλαστον, έσωσεν εκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Ελισάβετ στειρώσεως ηλευθέρωται, η Παρθένος δέ πάλιν Παρθένος έμεινεν, ότε φωνή τού Γαβριήλ, γαστρί συνέλαβεν, αλλ' εν νηδύϊ προσκιρτά τόν εν γαστρί παρθενική, Θεόν προγνούς καί Δεσπότην, ο Πρόδρομος Ιωάννης, εις σωτηρίαν ημών σαρκούμενον.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον όμοιον

Χαίρε άγιον όρος καί θεοβάδιστον, χαίρε έμψυχε βάτε καί ακατάφλεκτε, χαίρε η μόνη πρός Θεόν κόσμου γέφυρα, η μετάγουσα θνητούς, πρός τήν αιώνιον ζωήν, χαίρε ακήρατε Κόρη, η απειράνδρως τεκούσα, τήν σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Τρυγών η φιλέρημος, ο ιερός Βαπτιστής, κηρύξας μετάνοιαν, καί φανερώσας Χριστόν, γενόμενον άνθρωπον, πάντων αμαρτανόντων, εγεννήθη προστάτης, πάσι χειμαζομένοις, βοηθών αενάως, αυτού ταίς ικεσίαις Χριστέ, σώσον τόν κόσμον σου.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον όμοιον

Η μόνη κυήσασα, τό Ποιητήν τού παντός, η μόνη κοσμήσασα, τήν ανθρωπότητα, τώ τόκω σου Άχραντε, ρύσαί με τών παγίδων, τού δολίου Βελίαρ, στήσόν με επί πέτραν, τών Χριστού θελημάτων, αυτόν εκδυσωπούσα εκτενώς, όν εσωμάτωσας.

Οι Κανόνες, τής Οκτωήχου είς, καί τού Αγίου. Ποίημα Ιωάννου τού Δαμασκηνού.

Μετά δέ τόν Κανόνα, ει βούλει, ειπέ καί Καταβασίας.

Ανοίξω τό στόμα μου

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ως εν ηπείρω

Τής στειρευούσης ψυχής μου τούς λογισμούς, τούς ακάρπους έκτιλον, στειρευούσης ο βλαστός, ευφημείν ορμήσαντος τήν σήν, εν νηδύϊ μητρική, αγίαν Σύλληψιν.

Ο Ιερός Ζαχαρίας εν τώ ναώ, εισελθών τεθέαται, θείον Άγγελον αυτώ, εμφανώς μηνύοντα, Υιόν, μετά γήρας Ιερεύ, έξεις τόν Πρόδρομον.

Λύχνος Ηλίου τής δόξης ο φωταυγής, εν νηδύϊ άρχεται, αναλάμπειν μητρική, δι' ού σκότος λέλυται παθών, καί στειρώσεως δεσμά, ο μέγας Πρόδρομος.

Θεοτοκίον

Τόν εν γαστρί σου Δεσπότην εν μητρική, Θεοτόκε πάναγνε, βασταζόμενον γαστρί, κατιδων εσκίρτησε σαφώς, Ιωάννης ως αυτού, υπάρχων Πρόδρομος.

Ωδή γ'

Ουκ έστιν Άγιος

Η στείρα σήμερον καρπόν, ιερόν συλλαμβάνει, τόν μετέπειτα πάσαν, ακαρπίαν τών ψυχών, αξίην τή νοητή, αποτέμνειν, μέλλοντα εν Χάριτι.

Κωφεύσας ένδον τού ναού, Ζαχαρίας ο μέγας, τήν φωνήν τήν τού Λογου, αγγελία φοβερά, κομίζεται καί λαμπρώς, μεγαλύνει, Κύριον τόν εύσπλαγχνον.

Ο δείξας τρίβον ασφαλή, τοίς πιστοίς μετανοίας, προτροπή τού Αγγέλου, εν νηδύϊ μητρική, βλαστάνει θεία βουλή, παρ' ελπίδα, ο Ένδοξος Πρόδρομος.

Θεοτοκίον

Γαστρί φερόμενον Χριστόν, τής Παρθένου ως έγνω, ο εκ στείρας εσκίρτα, προμηνύων τήν χαράν, επιδημούσαν εν γή, κατηφείας, πάντας εκλυτρώσασθαι.

Ο Ειρμός

«Ουκ έστιν άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου, Αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα, τής Ομολογίας σου».

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Θυμιώντι εν ναώ, τώ Ζαχαρία Ιερεί, Γαβριήλ εξ ουρανού, επέστη λέγων πρός αυτόν, Ότι εν γήρα σου έξεις καρπόν ευκλεή, Καί στείρωσις ή πρίν, τής Ελισάβετ νυνί, λυθήσεται ευθύς, καί ακαρπία γονής, καί συλλαβούσα τέξεται τόν κήρυκα, τού Ιησού τε καί Πρόδρομον, Αυτών πρεσβείαις, Σωτήρ τού κόσμου, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Κατεπλάγη, Ιωσήφ, τό υπέρ φύσιν θεωρών, καί ελάμβανεν εις νούν, τόν επί πόκον υετόν, εν τή ασπόρω συλλήψει σου Θεοτόκε, βάτον εν πυρί ακατάφλεκτον, ράβδον Ααρών τήν βλαστήσασαν, καί μαρτυρών ό μνήστωρ σου καί φύλαξ, τοίς Ιερεύσιν εκραύγαζε, Παρθένος τίκτει, καί μετά τόκον, πάλιν μένει Παρθένος.

Ωδή δ'

Χριστός μου δύναμις

Φωνή Αγγέλου σε, τόν όντως άγγελον, τής Χριστού παρουσίας τώ Ιερεί, Ιερώς προήγγειλε, στειρωτικής από γαστρός, εκβλαστάνειν μάκαρ Πρόδρομε.

Η πρώην άγονος, καί η ου τίκτουσα, νύν ευφράνθητι στείρα ότι Χριστού, Βαπτιστήν καί Πρόδρομον, καρπογονείς πανευκλεώς, Ελισάβετ αξιάγαστε.

Αξίνη Πρόδρομε, τής σής δεήσεως, τών παθών μου ακάνθας καί λογισμών, έκτιλον Προσκόμματα, καί Καρποφόρον μου τόν νούν, αρεταίς παμμάκαρ ποίησον.

Θεοτοκίον

Νηδύς σε έφερε, τόν πάντα φέροντα, τής Παρθένου ηνίκα ο Βαπτιστής, εν γαστρί φερόμενος, σέ προσεκύνησε Χριστέ, καί σκιρτών ηγαλλιάσατο.

Ωδή ε'

Τώ θείω φέγγει σου

Μολούντι ένδον τού Ιερού, καί τάς νομικάς τώ Ποιητή, λατρείας προσαναφέροντι, ώφθη τώ Προφήτη Άγιος Άγγελος, μηνύων τού Προδρόμου, τήν θείαν σύλληψιν.

Πώς έσται τούτό μοι τηλαυγώς; πέλω γάρ πρεσβύτης ως οράς, καί στείραν σύζυγον κέκτημαι, έφη Ζαχαρίας πρός τόν Αρχάγγελον, φύσεως εναντία, λέγεις μοι ρήματα.

Πρός Σάρραν βλέψον τού Αβραάμ, ίδε πώς εκείνη Ισαάκ, εν γήρα τέτοκεν άνθρωπε, καί τοίς λεγομένοις δικαίως πίστευε, πρεσβύτη προσεφώνει, ο μέγας Άγγελος.

Θεοτοκίον

Ευλογημένη εν γυναιξί, σύ Θεοχαρίτωτε σαφώς, η Ελισάβετ εβόα σοι, ότι κυοφόρον ανάνδρως έγνων σε, τήν μόνην μετά τόκον, άφθορον μείνασαν.

Ωδή ς'

Τού βίου τήν θάλασσαν

Αμφίβολον κέκτημαι, τήν διάνοιαν εγώ, καί απιστώ τοίς λόγοις σου, τώ Αρχαγγέλω έφη ο Ιερεύς, λαού σωτηρίαν γάρ, ουκ εμής εξ οσφύος καρπόν ήτησα.

Ο πλάστης τής φύσεως, τών Αγγέλων Βασιλεύς, ο λειτουργός αντέφησε, τής παρουσίας Αγγελον τής αυτού, ηυδόκησε τίκτειν σε, τοίς εμοίς μή απίστει λόγοις άνθρωπε.

Τό είδός σου πύρινον καί η θέα σου φρικτή, καί θαυμαστός ο λόγος σου, ο Ζαχαρίας έφη τώ λειτουργώ, αλλ' ούν ου πιστεύω σοι, υπέρ φύσιν λαλούντι ξένα ρήματα.

Θεοτοκίον

Ο λύχνος τόν Ήλιον, εν νεφέλη μητρική, γαστρός κατακρυπτόμενον, επεγνωκώς υπάρχων εν ζοφερώ, τής μήτρας σκηνώματι, προσεκύνησε χαίρων καί εσκίρτησε.

Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου πολυέλεε».

Κοντάκιον Ήχος α'

Χορός Αγγελικός

Ευφραίνεται λαμπρώς, Ζαχαρίας ο μέγας καί η πανευκλεής, Ελισάβετ η σύζυξ, αξίως συλλαμβάνουσα, Ιωάννην τόν Πρόδρομον, όν Αρχάγγελος ευηγγελίσατο χαίρων, καί οι άνθρωποι, αξιοχρέως τιμώμεν, ως μύστην τής χάριτος.

Ο Οίκος

Τό ιερόν Ευαγγέλιον αναπτύξωμεν, ο Λουκάς ημίν έγραψεν ο Ιερός καί θαυμάσιος, καί τήν τού Προδρόμου θεασώμεθα σύλληψιν, την φαιδράν καί επίσημον, φησί γάρ, ως εισήλθεν ο πρεσβύτης καί δίκαιος Ζαχαρίας, εις τά Άγια τών Αγίων τού θυμιάσαι, τώ τής εφημερίας καιρώ, επέστη αυτώ Γαβριήλ, ευαγγελιζόμενος καί λέγων, Έξεις Ιεράρχα υιόν εν τώ γήρα, Προφήτην τε καί Πρόδρομον, φωνήν τε καί κήρυκα, καί λύχνον αείφωτον, τόν μύστην τής χάριτος.

Συναξάριον

Τή ΚΓ' τού αυτού μηνός, η Σύλληψις τού αγίου καί ενδόξου προφήτου Προδρόμου, καί Βαπτιστού, Ιωάννου.

Στίχοι

· Ανδρί Προφήτη χρησμός εξ Αρχαγγέλου,

· Τεκείν προφήτην, καί Προφήτου τι πλέον.

· Εικάδη τή τριτάτη γαστήρ λάβε Πρόδρομον είσω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ανδρέου, Ιωαννου, Πέτρου καί Αντωνίου, τών εν Αφρική τελειωθέντων.

Στίχοι

· Υπέρ νυγέντος πρίν μιά λόγχη Λόγου,

· Λόγχαις νυγείς, ήνεγκε διτταίς Ανδρέας.

· Έχθραν πλάνη θείς, καί σφαγείς, Ιωάννης,

· Σφάττει τόν εχθρόν, καί σύν αυτώ τήν πλάνην.

· Αντώνιος καί Πέτρος, ώς στερραί πέτραι,

· Πρός τάς μεληδόν εκκοπάς εκαρτέρουν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Ραϊδος τής παρθένου.

Στίχοι

· Ποθούσα κάλλος η Ραϊς Θεου βλέπειν,

· Σαρκός τό κάλλος εκδίδωσι τώ ξίφει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών οσίων γυναικών Ξανθίππης καί Πολυξένης τών αυταδέλφων.

Στίχοι

· Τάς συγγόνους Ξανθίππην καί Πολυξένην,

· Χοροί συνοίκους λαμβάνουσιν Αγγέλων.

Τή αυτή ημέρα, ο άγιος νεομάρτυς Νικόλαος ο παντοπώλης, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατά τό 1672, ξίφει τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον

Απιστήσας μου τοίς ρήμασι τήν κώφευσιν, κομίζου προδηλότατα, καί τικτομένην οπηνίκα, ίδης τήν φωνήν, τού Λόγου ανάλαβε φωνήν, Ευλογητός εί εκβοών, τού Ισραήλ ο Θεός.

Τή σελήνη Ελισάβετ προσενούμενος, πολύφωτος ως ήλιος, ο Ζαχαρίας σελασφόρον λύχνον τού φωτός, εκτέτοκε φαίνοντα ημίν, τοίς εν τώ σκότει τών παθών, κατασχεθείσι δεινώς.

Τοίς σκιρτήμασιν ως ρήμασι χρησάμενος, Χριστού ο μέγας Πρόδρομος, προσεκύνησεν εν νηδύϊ σε Παρθενική, αυτός βασταζόμενος γαστρί, τής Ελισάβετ Ιησού, ο τών Πατέρων Θεός.

Θεοτοκίον

Η σελήνη Ελισάβετ ένδον φέρουσα, αστέρα θείον Πρόδρομον, προσεκύνησε, φωτεινήν νεφέλην Μαριάμ, τόν ήλιον φέρουσαν Χριστόν, σαρκοφορούμενον εκ σού, διά τό σώσαι ημάς.

Ωδή η'

Εκ φλογός τοίς Οσίοις

Τού νυμφίου ο φίλος προετοιμάζεται, η φωνή δέ τού Λόγου αρχήν εισδέχεται, καί στειρωτικαίς, νύν λαγόσιν εκτρέφεται, τού παμβασιλέως, ο μέγας Στρατιώτης.

Στειρευούσαις καρδίαις γεωργός ήνθησε, τών παθών η αξίνη ήδη χαλκεύεται, μόσχος ο σεπτός, εγκρατεία σιτεύεται, Πρόδρομος ο μέγας, λαοί αγαλλιάσθε.

Τά δεσμά ώσπερ πάλαι τά τής στειρώσεως, τής εμής διανοίας, ούτω τήν πώρωσιν, λύσον Βαπτιστά, καί καρπούς μετανοίας με, ποίησον βλαστάνειν, καί ζήν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Κυοφόρον σε Κόρη ως εθεάσατο, Ελισάβετ ενθέως ηγαλλιάσατο, ένδοθεν αυτής, τού εμβρύου σκιρτήσαντος, ως επιγνωκότος, τόν εαυτού Δεσπότην.

Ωδή θ'

Θεόν ανθρώποις ιδείν

Χριστού ο μέγας καί θείος Πρόδρομος, στειρωτικάς νύν πύλας, διανοίξας αυλίζεται, ως εν βασιλείοις εν νηδύϊ μητρός, ός τις ως στρατιώτης, προεξελεύσεται, τού Παμβασιλέως τάς οδούς ετοιμαζόμενος.

Θεού Προφήτα πρεσβύτα χόρευε, έξεις υιόν, ού μείζων εν βροτοίς ουκ εγήγερται, Ιωάννην Κυρίου τόν Πρόδρομον, Σκίρτησον Ελισάβετ, γή πάσα γήθησον, αίνεσιν τώ πάντων Ποιητή Θεώ προσάγουσα.

Ημών τών πίστει ανευφημούντων σε, μέμνησο νύν Προφήτα τού Κυρίου καί Πρόδρομε, ψυχικών εκ παθών εκλυτρουμενος, σώζων ημάς κινδύνων, καί πρός ουράνιον τρίβον οδηγών, θεοπρεπώς αειμακάριστε.

Θεοτοκίον

Αγνήν μητέρα σαφώς επέγνω σε, στειρωτικών δεσμών η Ελισάβετ ως ήσθετο, εαυτήν λελυμένην καί φέρουσαν, Πρόδρομον τού εν μήτρα, σού κατοικήσαντος, άχραντε Παρθένε, Μαριάμ Θεοχαρίτωτε.

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Η τού Προδρόμου ένδοξος, σύλληψις προμηνύει, τόν εκ Παρθένου μέλλοντα, τίκτεσθαι Βασιλέα, ως ούτος εξ Ελισάβετ, τής ακάρπου καί στείρας, πρεσβύτου Ιερέως τε, Ζαχαρίου τού πάνυ, ών ταίς ευχαίς, καί τής Θεοτόκου καί Ιωάννου, τού Βαπτιστού σου Κύριε, σώσον οίκτειρον πάντας.

Θεοτοκίον όμοιον

Χαρμονικώς τό Χαίρέ σοι, τού σεπτού Αρχαγγέλου, οι λυτρωθέντες πάναγνε, τής αρχαίας κατάρας, διά τού θείου σου τόκου, ευχαρίστως, βοώμεν, Χαίρε, Αδάμ η λύτρωσις, Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε σεμνή, δι' ής απηλλάγημεν τού θανάτου, χαίρε, δι' ής ετύχομεν, ουρανών Βασιλείας.

Εις τούς Αίνους, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Αγαλλιάται η κτίσις εν τή συλλήψει σου, Πρόδρομε καί Προφήτα, Βαπτιστά Ιωάννη, ο θείος γάρ σου τόκος, σημαίνει ημίν, τού Δεσπότου τήν γέννησιν, καί διά τούτο συμφώνως οι επί γής, επαξίως ευφημούμέν σε. (Δίς)

Ως θαυμαστήν μαρτυρίαν ευρών ο Άγγελος, τήν σύλληψιν τής στείρας, τή Μαρία προσάγει, πρός πίστωσιν προσφέρων, διό καί ημείς, Ελισάβετ πρίν άγονον, καί Ζαχαρίαν ομόζυγον τόν αυτής, καί Ιωάννην ευφημήσωμεν.

Ο θεοσκεύαστος λύχνος τού αϊδίου φωτός, ο τού νυμφίου φίλος, τού Ηλίου τής δόξης, ο μέγας Εωσφόρος, η ζώσα φωνή, Θεού Λόγου ο Πρόδρομος, τής παρουσίας Κυρίου αγγελική, προσφωνήσει νύν συνείληπται.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Η Ελισάβετ συνέλαβε τόν Πρόδρομον τής χάριτος, η δέ Παρθένος τόν Κύριον τής δόξης, ησπάσαντο αλλήλας αι μητέρες, καί τό βρέφος εσκίρτησεν, ένδοθεν γάρ ο δούλος ήνει τόν Δεσπότην, θαυμάσασα η μήτηρ τού Προδρόμου, ήρξατο βοάν, Πόθεν μοι τούτο, ίνα η Μήτηρ τού Κυρίου μου έλθη πρός με; ίνα σώση λαόν απεγνωσμένον, ο έχων τό μέγα έλεος.

Δοξολογία Μεγάλη καί Απόλυσις

Εις τήν Λειτουργίαν, Τυπικά, καί εκ τού Κανόνος τού Προδρόμου Ωδή γ' καί ς' κτλ.

Κοινωνικόν

Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται Δίκαιος. Αλληλούια.