ΤΗ ΙΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τής Οσίας Μητρός ημών Θεοδώρας τής εν Αλεξανδρεία.

ΕΙΔΗΣΙΣ

Εν ταύτη τή η μέρα ψάλλεται καί η Ακολουθία τού Αγίου Mάρτυρος Αυτονόμου, δά τό αποδίδoσθαι εν τή ΙΒ' τήν Εορτήν τής Θεοτόκου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά τής Οσίας.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Γυναικείω εν σώματι, καί ανδρείω εν σχήματι, ανδρικά διήνυσας αγωνίσματα, μέσον ανδρών κατοικήσασα, καί πάθη μειώσασα, καί ορμάς τών ηδονών, παντελώς χαλινώσασα, ταίς ασκήσεσι, τή συντόνω δεήσει Θεοδώρα, καί ταίς θείαις πρός τό θείον, καί ανενδότοις σου νεύσεσιν.

Υπό γήν σε ο ήλιος, υποδύς ουχ εώρακε, πλημμελούσαν, έγνω δέ σε ο άδυτος, καρδιογνώστης καί Κύριος, ο βλέπων τά κρύφια, καί κατηύγασε φωτί, μετανοιας τά όμματα, τής καρδίας σου, όθεν έσπευσας τούτον θεραπεύσαι, επιμόνω εγκρατεία, καί αρετών τελειότητι.

Tού εχθρού τά σοφίσματα, μηδαμώς αγνοήσασα, όπερ ουκ ωδίνησας στέργεις νήπιον, καί πατρικοίς σπλάγχνοις ένδοξε, εκτρέφουσα έφερες, ευσεβεί τώ λογισμώ, τό ανθρώπινον όνειδος, τήν ανύποιστον, επιτίμησιν όντως Θεοδώρα, διά τούτο τήν σεπτήν σου, επιτελούμεν πανήγυριν.

Καί τού Αγίου

Όμοια

Αρεταίς πυρσευόμενος, ευσεβεία κοσμούμενος, Ιεράρχης ένθεος εχρημάτισας, καί ως πολύφωτος ήλιος, τόν κόσμον διέδραμες, κατασπείρων πανταχού, τό τής κτίσεως κήρυγμα, τήν απάτην δέ, εκριζών τή δρεπάνη τής σής γλώττης, Ιεράρχα θεοφόρε, μεγαλοκήρυξ Αυτόνομε.

Πρός επίπονα σκάμματα, πρός ανδρεία παλαίσματα, πρός πληγάς καί θάνατον, προσεχώρησας, ταίς γάρ νιφάσι χωννύμενος, τών λίθων Αυτόνομε, καί χρησάμενος αυτοίς, ως βαθμίσι καί κλίμαξιν, ανελήλυθας, πρός Θεόν στεφανίτης, καί συνήφθης, στρατιαίς τών Ασωμάτων, υπέρ τού κόσμου δεόμενος.

Τήν στολήν σου εν αίματι μαρτυρίου ετέλεσας, λαμπροτέραν χάριτι θείου Πνεύματος, καί νοερώς εις τά Άγια, τα άνω ανέδραμες, ένθα πρόδρομος ημών, Ιησούς εισελήλυθε, νίκης στέφανον, πρός Θεού δεδεγμένος, μετά πάντων, τών εν αίματι Τιμίω, τελειωθέντων Αυτόνομε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Ει καί θείω βουλήματι, περιφανείς στείραι γυναίκες εβλάστησαν, αλλά πάντων ή Μαρία τών γεννηθέντων, θεοπρεπώς υπερέλαμψεν, ότι καί εξ ακάρπου παραδόξως τεχθείσα μητρός, έτεκεν εν σαρκί τών απάντων Θεόν, υπέρ φύσιν εξ ασπόρου γαστρός, η μόνη πύλη τού μονογενούς Υιού τού Θεού, ήν διελθών, κεκλεισμένην διεφύλαξε, καί πάντα σοφώς οικονομήσας, ως οίδεν αύτος, πάσι τοίς ανθρώποις σωτηρίαν απειργάσατο.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Ιωακείμ καί η Άννα πανηγυρίζουσι, τήν απαρχήν τεκόντες, τής ημών σωτηρίας, τήν μόνην Θεοτόκον, οίς καί ημείς, συνεορτάζοντες σήμερον, τήν εκ τής ρίζης εκείνης τού Ιεσσαί, μακαρίζομεν Παρθένον αγνήν.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Η θεοχώρητος Κόρη, καί Θεοτόκος αγνή, τών Προφητών τό κλέος, τού Δαυϊδ η θυγάτηρ, σήμερον γεννάται εξ, Ιωακείμ, καί τής Άννης τής σώφρονος, καί τού Αδάμ τήν κατάραν την εις ημάς, ανατρέπει εν τώ τόκω αυτής.

Στιχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού.

Η πρώην άγονος χώρα, γήν καρποφόρον γεννά, καί εξ ακάρπου μήτρας, καρπόν άγιον δούσα, γάλακτι εκτρέφει, θαύμα φρικτόν! η τροφός τής ζωής ημών, η τόν ουράνιον άρτον εν τή γαστρί, δεξαμένη γαλουχείται μαζώ.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Σεργίου Αγιοπολίτου

Εν ευσήμω ημέρα Εορτής ημών σαλπίσωμεν, πνεύματι κή κιθάρα, η γάρ εκ σπέρματος Δαυϊδ, σήμερον τίκτεται, η Μήτηρ τής ζωής, τό σκότος λύουσα, τού Αδάμ η ανάπλασις, καί τής Εύας η ανάκλησις, τής αφθαρσίας η πηγή, καί τής φθοράς απαλλαγή, δι' ής ημείς εθεώθημεν, καί τού θανάτου ελυτρώθημεν, καί βοήσωμεν αυτή σύν τώ Γαβριήλ οι πιστοί, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, διά σού χαριζόμενος ημίν τό μέγα έλεος.

Απολυτίκιον τής Εορτής, καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Αι ακτίνες έλαμψαν, τής παγκοσμίου, χαρμονής τού τόκου σου, Παρθενομήτορ Μαριάμ, επί τής γής, καί κατηύγασαν, τάς διανοίας τών πόθω υμνούντων σε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα όμοιον

Τή σεπτή γεννήσει σου, η οικουμένη, τώ αύλω Πνεύματι, πεποικιλμένη νοερώς, εν ευφροσύνη κραυγάζει σοι, Χαίρε Παρθένε, Xριστιανών τό καύχημα.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Ο Κανών τής Εορτής, καί τών Αγίων.

Ο Κανών τής Οσίας. Ποίημα Ιγνατίου.

Ωδή α' Ήχος δ'

Ανοίξω τό στόμα μου

Τό στόμα μου πλήρωσον, τής σής αινέσεως Κύριε, υμνούντος τήν δόξαν σου, τήν πολυύμνητον, καί γεραίροντος, τούς πόνους Θεοδώρας, ευαρεστησάσης σοι, βίου λαμπρότητι.

Ανέτειλε σήμερον, η Ιερά σου πανήγυρις, ηλίου φαιδρότερον, τάς εν τώ κόσμω ψυχάς, καταυγάζουσα, καί ζόφον τών δαιμόνων, συντόνως ελαύνουσα, Αξιοθαύμαστε.

Ουκ έγνω δυόμενος, σέ πλημμελούσαν ο ήλιος, ο άδυτος έγνω δέ, μόνος ως πάντα ειδώς, καί κατηύγασεν, ακτίσι μετανοίας, ψυχής σου τά όμματα, θεομακάριστε.

Θεοτοκίον

Ως έμψυχον θάλαμον, ως αδιάφθορον σκήνωμα, ως πύλην ουράνιον, ως θείαν τράπεζαν, ως παλάτιον, καί θρόνον τού Δεσπότου, Μαρίαν την άχραντον, ύμνοις τιμήσωμεν.

Έτερος Κανών τού Αγίου Αυτονόμου.

Ωδή α' Ήχος δ'

Άρματα Φαραώ

Αίγλη θεαρχική, ελλαμπόμενος αεί, ζόφου με εξάρπασον, αμαρτιών Ιεράρχα, όπως τήν φαιδράν σου σήμερον, ανευφημήσω πανήγυριν.

Παύλου ως μιμητής, γεγονώς Αρχιερεύ, πάσαν περιώδευσας, τήν οικουμένην κηρύττων, τό σωτηριώδες κήρυγμα, καί καθαιρών τών ειδώλων βωμούς.

Πέτρα τή νοητή, στηριχθείς σου τήν ψυχήν, λίθοις θανατούμενος, πρός τήν ζωήν τήν αγήρω, Μάρτυς Ιερέ Αυτόνομε, μετά χαράς προσεχώρησας.

Θεοτοκίον

Έτεκες τόν πρό σού, γεννηθέντα εκ Πατρός, Μήτηρ απειρόγαμε, υπέρ αιτίαν καί λόγον, όν υπέρ ημών ικέτευε, τών ευσεβώς ανυμνούντων σε.

Τής Οσίας

Ωδή γ'

Τούς σούς υμνολόγους

Ανδρείαν στολήν ενδυσαμένη, καί φρόνημα έδραμες σπουδή, καί μοναστών συστήμασι, Σεμνή σαυτήν κατέμιξας, πρός τάς αρχάς πυκτεύουσα, τού πονηρού κοσμοκράτορος.

Τό χαύνον τού θήλεος ανδρείως, ηλλάξω τή κλήσει αληθώς, καί τώ καινώ τού σχήματος, τοίς έργοις δώρον τίμιον, καί τώ Θεώ ποθούμενον, σαυτήν Οσία ανέδειξας.

Φρονήματι τεταπεινωμένω, καί τρόποις χρηστοίς διακονείν, σού τήν ισχύν επέδωκας, τοίς τού Θεού θεράπουσι, πρός απαθείας ύψος σε, όθεν αυτός ανεβίβασε.

Θεοτοκίον

Χειμάζει με κλύδων αμαρτίας, καί σάλος ατόπων λογισμών, σπλαγχνίσθητι Πανάμωμε, καί χείρα βοηθείας μοι, ως συμπαθής επέκτεινον, όπως σωθείς μεγαλύνω σε.

Τού Αγίου

Εστερεώθη η καρδία μου

Τούς διωγμούς σου, λιθασμούς καί τάς εκκεντήσεις, καί αιμάτων ποταμηδόν εκχύσεις, τά δεσμά τάς φυλακάς τόν θάνατον, Μάρτυς αναμέλπω, Ιεράρχα Αυτόνομε.

Αυτομολία, καθελών τήν παρανομίαν, ταίς ρανίσι τών σών αιμάτων Μάρτυς, Ιεραρχίας τήν στολήν ελάμπρυνας, καί συμβασιλεύεις, τώ Βασιλεί τών αιώνων Χριστώ.

Τά κατά τύπον, αριστεύματά σου μή φέρων, ο διώκτης αντίπαλος Παμμάκαρ, διαφόρους πειρασμούς σοι ήγειρεν, αλλ' αυτόν τώ όπλω, τώ τού Σταυρού απενέκρωσας,

Θεοτοκίον

Αγιωτέραν, τών Αγγέλων καί πλατυτέραν, Θεοτόκε τών ουρανών ευρών σε, ο εν αγίοις αναπαυόμενος, αχώρητος φύσει, εν σοί χωρείται καί ο σώζει με.

Ο Ειρμός

«Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, τώ δίδοντι ευχήν τώ ευχομένω, ότι τόξον δυνατών ησθένησε, καί οι ασθενούντες, περιεζώσαντο δύναμιν».

Κάθισμα τής Οσίας

Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Ασκήσει ελάμπρυνας, τήν Ιεράν σου στολήν, καί δώρον προσήνεξαι, τώ σαρκωθέντι Θεώ, Θεοδώρα θεόπνευστε, χάριν δέ ιαμάτων, πρός αυτού ειληφυία, νόσων αποδιώκεις, τήν αχλύν μακαρία, πρεσβεύουσα τού σωθήναι, ημάς τούς ευφημούντάς σε.

Δόξα... Τού Αγίου, όμοιον

Διπλούν σοι τόν στέφανον, τής αφθαρσίας Χριστός, παμμάκαρ δεδώρηται, ως Αθλητή καί σεπτώ, Ιεράρχη Αυτόνομε, τούτω γάρ προσηγάγω, αναιμάκτους θυσίας, τούτου τό θείον πάθος, αψευδώς εμιμήσω, αυτού καί τής αγήρω, τρυφάς μακαριότητος.

Καί νύν... Τής Εορτής, όμοιον

Ιούδα μεγαλύνθητι, καί κραταιούσθω Δαυϊδ, Αδάμ ανακαινίσθητι, καί ευφραινέσθω Λευϊ, εξ ών μοι ετέχθη Χριστός, Τείνόν σου τήν κινύραν, υμνογράφε καί ο λέγε, Τίς εστιν η τεχθείσα, ήν καλείς θυγατέρα; Τροφός εστι τής ζωής μου, Μήτηρ Χριστού τού Θεού.

Τής Οσίας

Ωδή δ'

Τήν ανεξιχνίαστον θείαν

Ήσκεις πολυήμερον καρτερικώς, Ένδοξε νηστείαν ως άσαρκος, τό ασθενές σου, νευρουμένη τού Χριστού, τώ πανσθενεί βουλήματι, θεία τρεφομένη τε χάριτι.

Θείαν επεπόθησας περιβολήν, καί καταστολήν αδιάφθορον, όθεν τριχίνοις, περιστέλλεις σεαυτήν, ευτελεστάτοις ράκεσι, πόνοις τό σαρκίον σου θλίβουσα.

Ίδε τήν ταπείνωσιν καί τόν κλαυθμόν, ίδε μου τήν θλίψιν καί κούφισον, τής αμαρτίας, τόν βαρύτατον κλοιόν, η Θεοδώρα έκραζε, πρός τόν μόνον σώζειν δυνάμενον.

Θεοτοκίον

Η πανυπερθαύμαστος Μήτηρ Θεού, λάμψον μετανοίας ακτίνά μοι, λύσον τήν ζόφον, τών αμέτρων μου κακών, τούς πονηρούς επέλασον, Κόρη λογισμούς τής καρδίας μου.

Τού Αγίου

Εισακήκοα ο Θεός

Δεδεμένος τή τού Χριστού αγάπη Πάτερ, τούς δεδεμένους τή απάτη λύεις ένδοξε, ταίς πλοκαίς τών λόγων σου, καί προσηλοίς τώ πόθω τής όντως ζωής.

Εμπειρότατος ιατρός υπάρχων Μάρτυς, τούς φαρμαχθέντας τώ ιώ τής ματαιότητος, τών ειδώλων πάνσοφε, καταγλυκαίνεις λόγοις τής πίστεως.

Τών Μαρτύρων η καλλονή, Αρχιερέων η ωραιότης, Εκκλησίας τό εδραίωμα, καί τών πιστών τό στήριγμα, ο θαυμαστός τιμάσθω Αυτόνομος.

Θεοτοκίον

Τώ πελάγει τών οικτιρμών, σού τής τεκούσης τήν ζωήν τώ κόσμω, νεκρωθείς τοίς παραπτώμασι, καταφεύγω Άχραντε, ταίς σαίς πρεσβείαις σώσόν με Δέσποινα.

Τής Οσίας

Ωδή ε'

Εξέστη τά σύμπαντα

Εξέστησαν τάξεις σε, τών Ασωμάτων βλέπουσαι, σώματι ενύλω μιμουμένην, τούτων τόν βίον, και τήν σεπτήν αρετήν, καί καταπαλαίουσαν εχθρόν, πάλαι τόν πτερνίσαντα, Θεοδώρα απάτη σε.

Θηρίων ορμήματα, Θεός σοι καθυπέταξε, χάριν ιαμάτων δεδωκώς σοι, τούτο κηρύττει ο τή χειρί σου σωθείς, βρώσεις αγρίου τού θηρός, όν περ εθεράπευσας, συντριβέντα Αοίδιμε.

Εχθρός ο πανούργός σοι, πολυειδείς εξήγειρε, Μήτερ πειρασμούς, αλλά τώ ξίφει, τούτον οσία τής ταπεινώσεως, έτρωσας συντρίψασα αυτού, κάραν πολυμήχανον, Θεοδώρα θεόπνευστε.

Εκτρέφεις τό νήπιον, τελείω τώ φρονήματι, φέρεις τήν δεινήν συκοφαντίαν, ευχαριστούσα τώ Παντοκράτορι, τώ σοί χορηγήσαντι ισχύν, τώ σέ θαυμαστώσαντι, Θεοδώρα πανεύφημε.

Θεοτοκίον

Ισχύς τε καί στήριγμα, τής ασθενούς καρδίας μου, σύ εί απειρόγαμε Παρθένε, άρρηκτον τείχος, από προσώπου εχθρού, σώζουσα παντοίων με δεινών, τρέπουσα τάς φάλαγγας, τού δεινού πολεμήτορος.

Τού Αγίου

Ανάτειλόν μοι Κύριε

Ως ήλιος ανέτειλας, λαμπρός τώ στερεώματι, τής Εκκλησίας καί φωτίζεις, ακτίσι τών αγώνων, Μάρτυς καί θαυμάτων σου, τούς πιστούς Αυτόνομε, λύων δαιμόνων τήν αχλύν.

Ωραίος ώσπερ κάλαμος, εύ τεθηγμένος Πνεύματι, τώ παναγίω ανεδείχθη, η γλώσσά σου τόν νόμον, τού Χριστού Αυτόνομε, εν πλαξί χαράττουσα, καρδιών τών ευσεβών.

Τό Πνεύμα τό πανάγιον, δοχείόν σε ευράμενον, καί καταγώγιον τής τούτου, αϋλου παρουσίας, θείων χαρισμάτων σε, αληθώς ενέπλησεν, Ιερομάρτυς τού Χριστού.

Θεοτοκίον

Ανάτειλόν μοι Δέσποινα, ακτίνα τού ελέους σου, τώ έν τώ σκότει τών πταισμάτων μου, αεί συνεχομένω, καί πρός φώς οδήγησον, μετανοίας άχραντε, ίνα πίστει σε υμνώ.

Τής Οσίας

Ωδή ς'

Τήν θείαν ταύτην

Πηγήν δακρύων προσφέρουσα, απαύστως τρυχομένη καί στένουσα, τήν επιτίμησιν, καί μοναστών τήν διάζευξιν, ευχαριστούσα φέρεις, θεομακάριστε.

Ποτόν θαλάσσιον έχουσα, αγρίαις τρεφομένη βασάνοις τε, μετά θηρίων δέ, αυλιζομένη τήν έρημον, ως ουρανόν κατώκεις, Αξιοθαύμαστε.

Φλογμόν ηλίου υπήνεγκας, νυκτός τόν παγετόν εκαρτέρησας, τού θείου Πνεύματος, συνθαλπομένη τή χάριτι, όθεν τρυφάς τής άνω, μακαριότητος.

Θεοτοκίον

Τήν θείαν στάμνον καί τράπεζαν, τόν άρτον τής ζωής τήν βλαστήσασαν, τήν αγεώ ογητον, χώραν τό όρος τό άγιον, τήν Θεοτόκον Κόρην, ύμνοις τιμήσωμεν.

Τού Αγίου

Ζάλη με λογισμών

Τή θεία κυβερνώμενος παλάμη, αβλαβώς διέπλευσας, τό πέλαγος τής απάτης, καί προσώρμησας όρμω γαληνώ, τής άνω βασιλείας, Ιερομάρτυς Αυτόνομε.

Πλευράν σου κεντηθείς λόγχη θεόφρον, Χριστού εξεικόνισας τό πάθημα, καί τών λίθων συγχωννύμενος Μάκαρ νιφετοίς, τόν πρώτον τών Μαρτύρων, ως αληθώς παρεζήλωσας.

Τελούντες τήν σεβάσμιον ημέραν, τής σής τελειώσεως, δεόμεθά σου εν πίστει, Παρρησίαν έχων πρός Θεόν, απαύστως εκδυσώπει, υπέρ ημών Παναοίδιμε.

Θεοτοκίον

Η ζάλη τών πολλών μου εγκλημάτων, εις βυθόν καθείλκυσε, τής απογνώσεως Κόρη, αλλ' αυτή με χειρί πρεσβευτική, ανάγαγε καί σώσον, ίνα υμνώ σε πανύμνητε.

Ο Ειρμός

«Ζάλη με λογισμών καταλαβούσα, εις βυθόν καθέλκει με, αμέτρων αμαρτημάτων, αλλά σύ Κυβερνήτα αγαθέ, προφθάσας ανάγαγε, ως τόν Προφήτην καί σώσόν με».

Κοντάκιον Ήχος α'

Χορός, Αγγελικός

Τήν νύκτα τών παθών, εκφυγούσα θεόφρον, προσήλθες νοητώς, τώ Ηλίω τής δόξης, ασκήσει νεκρώσασα, τής σαρκός τά σκιρτήματα, όθεν γέγονας, υπογραμμός μοναζόντων, καί ανόρθωσις, τών πεπτωκότων έν βίω, διό σε γεραίρομεν.

Ο Οίκος

Υπογραμμός αναδέδεικται πεπτωκόσιν ο βίος σου, καί βουλομένοις προσέρχεσθαι διά μετανοίας, τώ ειδότι τά πταίσματα συγχωρείν, καθώς γέγραπται, αυτώ γάρ πιστεύσασα, καθάπερ η πόρνη, αντί μύρου προσήγαγες όμβρους δακρύων, εν οίς τόν όφιν ποντίσασα καθείλες, καί τήν νίκην ανεδήσω, Θεοδώρα τρισόλβιε, διό τό θηρίον νεκρώσασα ευχαίς σου, νεκρόν εξανέστησας δυνάμει τού Κτίστου σου, υπέρ ού σύ νενέκρωσαι, διό σε γεραίρομεν.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Οσίας Μητρός ημών Θεοδώρας τής εν Αλεξανδρεία.

Στίχοι

· Καί σχήμα καί νούν αρρενοί Θεοδώρα,

· Καί τόν μέγαν νούν αισχυνει πρό τού τέλους.

· Ενδεκάτη πύματον Θεοδώρη ύπνον ιαύει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ευφροσύνου τού μαγείρου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων, Διοδώρου, Διομήδους καί Διδύμου.

Στίχοι

· Διόδωρος μάστιξι σύν τοίς συνάθλοις,

· Τήν σάρκα δόντες, μαστιγούσι τήν πλάνην.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος, Ίας, πρεσβύτιδος τήν ηλικίαν.

Στίχοι

· Οσμήν μύρων έπνευσεν η Μάρτυς, Ία,

· Ερυθροβαφών αιμάτων ατμοπνόων.

Ο άγιος Δημήτριος καί Ευανθία η σύζυγος αυτού καί Δημητριανός ο υιός αυτών λιμώ τελειούνται.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τής Οσίας

Ωδή ζ'

Ουκ ελάτρευσαν

Αφορήτοις σε, πληγαίς ο πολυμήχανος, εχθρός συνέκοψε, φαντασιούμενος, αλλ' αυτού κατέβαλες, μάταιον φρύαγμα, αναμέλπουσα, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Ξηροτάτους, λάκκους έπλησας εντεύξει σου, υδάτων Ένδοξε, θαυματουργούσα σαφώς, Θεόν μεγαλύνουσα, τόν σέ δοξάσαντα, ώ κραυγάζομεν, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Υπεκκαύματα, παθών εναπεμάρανας, δακρύων επιρροαίς, καί φρυγανώδεις εχθρού, κακίας κατέφλεξας, τής εγκρατείας πυρί, αναμέλπουσα, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Η Βασίλισσα, Παρθένος η κυήσασα, τόν Βασιλέα Xριστόν, οίκτειρον σώσόν με νύν, κλονούμενον πάθεσι, πίστει στερέωσον, καί οδήγησον, πρός σωτηρίας τρίβον με, τών πιστών η σωτηρία.

Τού Αγίου

Ο εν τώ όρει τώ Μωσεί

Εν τή Χωνεία εμβληθείς τών βασάνων, χρυσίου καθαρώτερος ανεδείχθης, ταίς λαμπηδόσιν Άγιε, τών θαυμάτων φωτίζων ημάς.

Λιθολευστούντές σε τόν δίκαιον όντως, οι λίθους προσκυνούντες, πρός όν επόθεις Χριστόν, τήν πέτραν Ένδοξε, τής ζωής διεβίβαζον.

Οι διωγμοί σου τών δαιμόνων διώξεις, θεόφρον ανεδείχθησαν, τών αιμάτων οι ποταμοί δέ έσβεσαν, αθεϊας τήν κάμινον.

Θεοτοκίον

Ο εν τή μήτρα τής Παρθένου οικήσας, καί ταύτην ουρανών πλατυτέραν δείξας, ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Τής Οσίας

Ωδή η'

Παίδας ευαγείς

Νοί καθαρώ λελαμπρυσμένος, ο σός αρχηγός αρθείς μετάρσιος, είδεν ά ητοίμασεν, αγαθά σοι Κύριος, φωτοειδή Παράδεισον, καί ανεκλάλητον, νυμφώνα Θεοδώρα, εν ώ σε, ο αγωνοθέτης κατώκισε νυμφίος.

Αγγέλων Μαρτύρων καί Οσίων, χοροί τής ψυχής σου προεξάρχοντες, ταύτην πρός ουράνια, έφερον σκηνώματα, πρός τήν εκεί κατάπαυσιν, ευφραινομένων εν ή, υπάρχει κατοικία βοώντων, Σέ υπερυψούμεν, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Πληθύς μοναστών συναθροισθείσα, τό θείον κηδεύει πίστει σώμά σου, είδον δέ παράδοξα, έμαθον εξαίσια, όπως γυνή τώ σώματι, ανδρών εν μέσω οικείν, ηυδόκησας χειρί σκεπομένη, τού Παντοδυνάμου θεόφρον Θεοδώρα.

Θεοτοκίον

Ο πίσω σου έδραμον γυναίκες, τών μύρων τών ηδυπνόων επαισθόμεναι, πάναγνε Θεόνυμφε, Κόρη απειρόγαμε, τού εκ γαστρός σου λάμψαντος, μονογενούς σου Υιού, καί σοί συμβασιλεύουσιν όντως, ανυμνολογούσαι Χριστόν εις τούς αιώνας.

Τού Αγίου

Γή καί πάντα τά εν αυτή

Γή τό αίμά σου τό σεπτόν, εδέξατο χυθέν διά Χριστόν, οι ουρανοί δέ τήν ψυχήν, μετά δόξης ανερχομένην, Αγγέλων χορείαι, καί Δικαίων απάντων τά πνεύματα, εν αγαλλιάσει υπήντησάν σοι Μάρτυς.

Τών ιδρώτων σου οι κρουνοί, κατέσβεσαν τό πύρ τών ασεβών οι τών θαυμάτων ποταμοί, απεξήραναν τάς θαλάσσας, Αυτόνομε Μάρτυς, τών παθών ημών μάκαρ τών πίστει σε, ανυμνολογούντων εις πάντας τούς αιώνας.

Διερχόμενος πανταχού, εκήρυξας τό όνομα τού Χριστού, πλάνης κατέρραξας βωμούς, τούς εν σκότει τής αγνωσίας εφώτισας Πάτερ, καί ναούς απειργάσω τού Κτίστου σου, όν υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Γή Αγία εν ή Χριστός, εσκήνωσεν η πέτρα τής ζωής, πύλη φωτός τού νοητού, αλατόμητον όντως όρος, Παράδεισος δόξης, καί λυχνία χρυσή προηγόρευσαι, άχραντε Παρθένε, αεί ευλογημένη.

Ο Ειρμός

«Γή καί πάντα τά εν αυτή, θάλασσα καί πάσαι αι πηγαί, οι ουρανοί τών ουρανών, φώς καί σκότος, ψύχος καί καύσων, υιοί, τών ανθρώπων, Ιερείς ευλογείτε τόν Κύριον».

Τής Οσίας

Ωδή θ'

Άπας γηγενής

Έδυς ως αστήρ, εν κόσμω Πανεύφημε, καί εξανέτειλας, πρός τήν υπερκόσμιον, ζωήν λιπούσα ώσπερ ακτίνας ημίν, τάς αρετάς τού βίου σου, καί κατορθώματα, τάς καρδίας, πάντων καταυγάζουσα, τών πιστώς εκτελούντων τήν μνήμην σου.

Πύλαι ουρανών, φαιδρώς διηνοίγησαν, απολαβούσαί σε, καί τών πρωτοτόκων νύν, η Εκκλησία έχει χορεύουσαν, σύν εκλεκτοίς αοίδιμε, τήν Ιεράν σου ψυχήν, ένθα ήχος, έστιν εορτάζοντος, Θεοδώρα καί φώς τό ανέσπερον.

Εύρες αμοιβάς, τών πόνων ως ήλπισας, τάς ουρανίους τιμάς, έστης τής εφέσεως, αυτήν ευρούσα τών αγαθών τήν πηγήν, κατατρυφάς τρανότερον καί καθαρώτερον, τού νυμφίου, βλέπεις άπερ βλέπουσι, Θεοδώρα Αγγέλων τά τάγματα.

Θεοτοκίον

Σώσόν με άγνή, Σωτήρα κυήσασα, καί πανοικτίρμονα, οίκτειρον τόν δούλόν σου, πρός μετανοίας οδούς κατεύθυνον, τού πονηρού τά σκάνδαλα εκ μέσου ποίησον, τής αυτού δέ λύτρωσαι ενέδρας με, Θεοτόκε πιστών η βοήθεια.

Τού Αγίου

Ότι εποίησε μοι

Τρανότερον χωρήσας, πρός τό φώς τό άδυτον, λυθέντων τών εσόπτρων τής σαρκός, τελεώτερον οράς τόν ποθούμενον Χριστόν, μάκαρ Αυτόνομε.

Τελέσας σου τόν δρόμον, καί τήν πίστιν τετηρηκώς, εδέξω τούς στεφάνους τής ζωής, καί πρεσβεύεις εκτενώς, υπέρ ημών τόν λυτρωτήν, Ιερομάρτυς Χριστού.

Ανέτειλέ σοι φέγγος, ανεσπέρου διαγωγής, τά έργα δεδρακότι τού φωτός, επί γής Αρχιερεύ, καί συνευφραίνη τώ Χριστώ, εις τούς αιώνας αεί.

Θεοτοκίον

Ελπίς καί προστασία, τών πιστών υπάρχουσα, διάσωζε ημάς εκ τών παθών, καί παντοίων Πειρασμών, τούς Θεοτόκον σε αεί, ομολογούντας Αγνή.

Ο Ειρμός

«Ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός, καί άγιον τό όνομα αυτού, καί τό έλεος αυτού εις γενεάν, καί γενεάν τοίς φοβουμένοις αυτόν».

Εξαποστειλάριον τής Οσίας

Γυναίκες ακουτίσθητε

Τό σχήμα διαμείψασα, κρυπτοφανώς εσκήνωσας, μέσον ανδρών μοναζόντων, νύμφη Χριστού Θεοδώρα, τρωθείσα θείω έρωτι, ώ θαύμα! πώς τήν άδικον, συκοφαντίαν ήνεγκας, τόν πτερνιστήν τροπουμένη, τής Εύας Μήτηρ Οσία.

Τού Αγίου

Τών μαθητών ορώντων σε

Εν Ιερεύσιν ώφθης κλέος Μαρτύρων, διπλών τε τών στεφάνων έτυχες μάκαρ, τών ειδώλων πλάνην πάσαν πατήσας, Ιερουργέ Αυτόνομε, καί τά βραβεία τρισμάκαρ, τής νίκης όθεν εδέξω.

Τής Εορτής

Εν πνεύματι τώ ιερώ

Εκ τής ακάρπου σήμερον, Άννης άνθος προήλθεν, η Θεοτόκος άπαντα, ευωδίας ενθέου, πληρούσα πέρατα κόσμου, καί χαράς αϊδίου, εμπιπλώσα τήν κτίσιν, ήν υμνούντες αξίως, ευφημήσωμεν ως ούσαν, τών γηγενών υπερτέραν.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Εορτής.

Ήχος β'

Οίκος τού Ευφραθά

Τύπος θεοπρεπής, τού θείου τοκετού σου, θεόφρον Άννα ώφθη, τού Ααρών η ράβδος, ανίκμως εκβλαστήσασα.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Ότε τήν υλικήν, ουσίαν τών ανθρώπων, ηυδόκησας φορέσαι, προήγαγες εκ στείρας, τήν σήν Μητέρα κυριε.

Στιχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού.

Νέον ως ουρανόν, τήν μήτραν τής Παρθένου, καί Θεοτόκου Λόγε, κατώκησας θεώσας, βροτών τό γένος Δέσποτα.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Δεύτε οι εξ Αδάμ, τήν εκ Δαυϊδ φυείσαν, καί τόν Χριστόν τεκούσαν, υμνήσωμεν Παρθένον, Μαρίαν τήν πανάχραντον.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.