ΤΗ Ι' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Μηνοδώρας, Μητροδώρας καί Νυμφοδώρας.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'.

Ήχος β'

Ποίοις ευφημιών στέμμασιν

Ποίοις οι ευτελείς χείλεσιν, ευφημήσωμεν νύν τήν τεχθείσαν; τήν αγιωτέραν τής κτίσεως, καί Τιμιωτέραν υπάρχουσαν, Χερουβίμ, καί πάντων τών Αγίων, τόν θρόνον, τού Βασιλέως τόν ασάλευτον, τόν οίκον, εν ώ κατώκησεν ο Ύψιστος, τήν σωτηρίαν τού κόσμου, τό Θεού αγίασμα, τήν παρέχουσαν τοίς πιστοίς, εν τή θεία γεννήσει αυτής, τό μέγα έλεος.

Ποία πνευματικά άσματα, νύν προσάξωμέν σοι Παναγία; τή γάρ εκ τής στείρας κυήσει σου, άπαντα τόν κόσμον ηγίασας, καί Αδάμ δεσμών απελυτρώσω, καί Εύαν, εκ τών ωδίνων ηλευθέρωσας, Αγγέλων, διό χοροί συνεορτάζουσιν, ο ουρανός τή γή χαίρει, καί επικροτούσιν, αι ψυχαί Δικαίων ωδάς, πιστώς ανακράζουσαι, εις δόξαν τών γενεθλίων σου.

Τίνα τά φοβερά άσματα, ά προσήξάν σοι τότε Παρθένε; κύκλω σου τεχθείσης ιστάμεναι, κόραι χαρμοσύνως χορεύουσαι, καί θαμβητικώς αναβοώσαι, Ετέχθη, τού Βασιλέως τό παλάτιον, εκλάμπει, η κιβωτός τού αγιάσματος, πύλαι ηνοίχθησαν στείραι, τού Θεού γάρ πύλη, ευτεκνίαν τών αρετών εισάγει βραβεύουσα, ειρήνην καί μέγα έλεος.

Καί τών Αγίων γ'

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Ταίς βαφαίς ταίς εξ αίματος, εαυτάς ωραϊσασαι, τώ ωραίω κάλλει, κόραι νεάνιδες, αδιαφθόρως συνήφθητε, Χριστώ τώ Θεώ ημών, συντηρούντι τήν υμών, παρθενίαν αμόλυντον, εις ακήρατον, αφθαρσίας νυμφώνα, εις θαλάμους, ουρανίους εις παστάδα, αχειροποίητον Μάρτυρες.

Ατελεί εν τώ σώματι, καί τελείω φρονήματι, παλαμναίον δράκοντα, τόν αρχέκακον, κατεπαλαίσατε ένδοξοι, δυνάμει τού Πνεύματος, καί ανίσχυρον αυτού, τήν ισχύν άπεδείξατε, όθεν ήρατε, τούς στεφάνους τής νίκης, Μηνοδώρα, Μητροδώρα, Νυμφοδώρα, αι τής Τριάδος υπέρμαχοι.

Καί τά μέλη στρεβλούμεναι, καί πυρί δαπανώμεναι, σιδηροίς τε όνυξι σπαραττόμεναι, καί επί ξύλου κρεμάμεναι, καί ξίφει τεμνόμεναι, ουκ ηρνήσασθε Χριστόν, αθληφόροι πανεύφημοι, όθεν εύρατε, τούς στεφάνους τής νίκης, Μηνοδώρα, Μητροδώρα, Νυμφοδώρα, αι τής Τριάδος ισάριθμοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Δι' Αγγέλου προρρήσεως, γόνος πάνσεπτος, εξ Ιωακείμ καί Άννης τών δικαίων, σήμερον προήλθες Παρθένε, ουρανός καί θρόνος Θεού, καί δοχείον καθαρότητος, τήν χαράν προμηνύουσα παντί τώ κόσμω, τής ζωής ημών πρόξενε, κατάρας αναίρεσις, ευλογίας η αντίδοσις, διό εν τή γεννήσει σου Κόρη θεόκλητε, τήν ειρήνην αίτησαι, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Ευφραθά

Χορός τών Προφητών, αγάλλεσθε, ιδού γάρ, στείρα καρπόν εκφύει, εν ώ αι προφητείαι, υμών περαιωθήσονται.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Σκίρτα Ιωακείμ, ορών Άνναν κοιλίας, καρπόν εκφύουσάν σοι, εξ ού ζωή τώ κόσμω, καί λύτρωσις τεχθήσεται.

Στιχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού.

Γήρας, Ιωακείμ, καί στείρωσις τής Άννης, σκιρτάτωσαν ως πάλαι, γηράσασαν τήν φύσιν, τήν βρότειον καινίζοντα.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Ύμνον εκ ρυπαρών, χειλέων Θεοτόκε, προσδέχου καί τήν λύσιν, δίδου μοι τών πταισμάτων, καί τών κακών διόρθωσιν.

Απολυπίκιον τής Εορτής

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Η γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τή οικουμένη, εκ σού γάρ ανέτειλεν ο ήλιος τής δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, καί λύσας τήν κατάραν, έδωκε τήν ευλογίαν, καί καταργήσας τόν θάνατον, εδωρήσατο ημίν ζωήν τήν αιώνιον.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Αναβόησον Δαυϊδ, τί ώμοσε σοι ο Θεός; Ά μοι ώμοσε φησί, καί εκπεπλήρωκεν ιδού, εκ τού καρπού τής κοιλίας μου δούς τήν Παρθένον, εξ ής ο πλαστουργός, Χριστός ο νέος Αδάμ, ετέχθη βασιλεύς επί τού θρόνου μου, καί βασιλεύει σήμερον, ο έχων τήν βασιλείαν ασάλευτον, Η στείρα τίκτει, τήν Θεοτόκον, καί τροφόν τής ζωής ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα, όμοιον

Εκ τής ρίζης Ιεσσαί, καί εξ οσφύος τού Δαυϊδ, ή θεόπαις Μαριάμ, τίκτεται σήμερον ημίν, καί νεουργείται η σύμπασα, καί θεουργείται, Συγχάρητε ομού, ο ουρανός καί η γή, αινέσατε αυτήν, αι πατριαί τών εθνών, Ιωακείμ ευφραίνεται, καί Άννα, πανηγυρίζει κραυγάζουσα, Η στείρα τίκτει, τήν Θεοτόκον, καί τροφόν τής ζωής ημών.

Ο Κανών τής Εορτής, καί τών Αγίων, ού η Ακροστιχίς.

Τριών αδελφών γνησίων άθλους σέβω, Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος δ'

Ανοίξω τό στόμά μου

Τριάδα τήν άκτιστον, ήν ευσεβώς εκηρύξατε, ημίν ιλεώσασθε, Μάρτυρες ένδοξοι, νύν γεραίρουσιν, υμών τους θείους άθλους, καί τά κατορθώματα, θεομακάριστοι.

Ρημάτων ηλόγησαν, τού δυσμενούς αι Νεάνιδες, τώ θείω φραττόμεναι, όπλω τής πίστεως, καί υπέστησαν, βασάνων τρικυμίαν, καί θάνατον άδικον, διά τήν πάντων ζωήν.

Ισχύϊ ρωννύμεναι, παντοδυνάμω τού κτίσαντος, ανδρείαν ανέλαβον, γνώμην αί πάνσεμνοι, καί τόν δράκοντα, τόν σκολιόν τόν μέγαν, ποσί κατεπάτησαν, καί κατηδάφισαν.

Θεοτοκίον

Ως έμψυχον θάλαμον, ως αδιάφθορον σκήνωμα, ως πύλην ουράνιον, ως θείαν τράπεζαν, ως παλάτιον, καί θρόνον τού Δεσπότου, Μαρίαν τήν άχραντον, ύμνοις τιμήσωμεν.

Ωδή γ'

Ουκ εν σοφία

Νενεκρωμένω, λογισμώ ο παράνομος τύραννος, τήν ζωήν ημών Χριστόν, δεινώς αρνείσθαι ηνάγκαζε, Μάρτυς Μηνοδώρα σε, καταικιζόμενος.

Ατενιζούσης, πρός Θεόν δικαστής ουκ εφείσατο, αλλά ράβδοις απηνώς, συνθλά τά μέλη σου στέφος σοι, πλέκων ως ουκ ώετο, Μάρτυς αμάραντον.

Διά βασάνων, αι τρισόλβιοι άγιαι Μάρτυρες, θησαυρόν εν ουρανοίς, καί αιωνίζουσαν εύκλειαν, εύραντο τρανότερον, Θεώ εγγίζουσαι.

Θεοτοκίον

Επιφανείσα, τής ψυχής μου τό σκότος απέλασον, αμαρτίας τάς σειράς, αγνή Παρθένε διάρρηξον, σώσόν με κυήσασα, τόν πανοικτίρμονα.

Ο Ειρμός

«Ουκ εν σοφία, καί δυνάμει καί πλούτω καυχώμεθα, αλλ' εν σοί τή τού Πατρός, ενυποστάτω σοφία Χριστέ, ου γάρ εστιν Άγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε».

Κάθισμα τών Μαρτύρων

Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Κατεπλάγησαν υμών, τήν καρτερίαν τήν πολλήν, επουράνιοι χοροί, τών ασωμάτων Λειτουργών, ως περ γάρ άλλου πάσχοντος διέκεισθε, τά σκέλη τοίς μοχλοίς συντριβόμεναι, θάνατον πικρόν υπομένουσαι, καί γυναικείω σώματι, τόν δράκοντα τόν αποστάτην συντρίβουσαι, παρθένοι Νύμφαι, τού Ζωοδότου, πίστεως αι υπέρμαχοι.

Δόξα... Καί νύν.... Τής Εορτής

Η Παρθένος Μαριάμ, καί Θεοτόκος αληθώς, ως νεφέλη τού φωτός, σήμερον έλαμψεν ημίν, καί εκ Δικαίων προέρχεται, εις δόξαν ημών, Ουκ έτι ο Αδάμ, κατακρίνεται, η Εύα τών δεσμών, απολέλυται, καί διά τούτο κράζομεν βοώντες, εν παρρησία τή μόνη Αγνή, Χαράν μηνύει, η γέννησίς σου, πάση τή οικουμένη.

Ωδή δ'

Ο καθήμενος εν δόξη

Λαμπομένη ταίς ακτίσι, τού Σταυρού η αοίδιμος, Μητροδώρα ξύλω, απαιωρουμένη υπέφερε, τήν τού πυρός τιμωρίαν, πλάνης άνθρακας, δροσισμώ αγάπης, τού Χριστού αποσβέσασα.

Φανοτάτη θεωρία, λογισμώ ατενίζουσα, καί φανταζομένη, κάλλος τού Νυμφίου αμήχανον, κατεαγείσα μοχλώ τε η αοίδιμος, Μηνοδώρα, φέρει καρτερώς τά επίπονα.

Ωρωιώθητε παρθένοι, καί φαιδρώς εδοξάοθητε, τόν δεδοξασμένον, Λόγον ολικώς αγαπήσασαι, ού τετρωμέναι τώ πόθω υπεμείνατε, παθημάτων, τάς επαγωγάς καρτερώτατα.

Θεοτοκίον

Νεκρωθέντα με κακία, τού δολίου Πανάχραντε, η ζωήν τεκούσα, ζώωσον, πρός σέ γάρ κατέφυγον, καί εμπεσόντα εις βάθη παραπτώσεων, επανάγαγε, ως συμπαθής Παναμώμητε.

Ωδή ε'

Σύ Κύριέ μου φώς

Γνώμην καρτερικήν, καί αήττητον φρόνημα, αι Μάρτυρες πρό βημάτων, ενδεικνύμεναι νίκης, στεφάνους ανεπλέξαντο.

Νύν φέρει σιδηρών, εξ ονύχων σπαράγματα, στερρότατα κρεμαμένη, Νυμφοδώρα Νυμφίον, ποθούσα τόν αθάνατον.

Η τρίφωτος λαμπάς, τό τριώροφον οίκημα, τό σκήνωμα τής Τριάδος, ευφημείσθωσαν ύμνοις, Παρθένοι αί θεόφρονες.

Θεοτοκίον

Σέ μόνην εκλεκτήν, καί καλήν καί αμώμητον, ευράμενος σωματούται, ο υπέρθεος Λόγος, εκ σού Θεοχαρίτωτε.

Ωδή ς'

Θύσω σοι, μετά φωνής

Ιδείν σου, εφιέμεναι κάλλος αμήχανον, αι τετρωμέναι τώ πόθω, σού τώ γλυκυτάτω άναρχε Λόγε, τών βασάνων, τήν πικρίαν γενναίως υπήνεγκαν.

Ως κρίνα, αθλητών εν λειμώνι εξήνθησαν, αι πανοίδιμοι Κόραι, καί τήν Εκκλησίαν πνοαίς βασάνων, τών ποικίλων, ευωδίασαν Πνεύματος χάριτι.

Νυμφίον, τόν αθάνατον μόνον ποθήσασαι, τού ορωμένου θανάτου, αοράτω σθένει νευρούμεναι, αριδήλως, ουκ εφρόντισαν Κόραι νεάνιδες.

Θεοτοκίον

Άγιος, ο σκηνώσας εν μήτρα σου Κύριος, αγιωτέραν ευρών σε, καί καθαρωτέραν κτίσεως πάσης, Θεομήτορ, κυριώνυμε άχραντε Δέσποινα.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Kοντάκιον Ήχος δ'

Ο υψωθείς

Υπέρ Τριάδος καρτερώς εναθλούσαι, τόν πολυμήχανον εχθρόν ετροπώσασθε, αδελφικώς τώ πνεύματι συνδούμεναι, όθεν εισωκίσθητε, σύν ταίς πέντε Παρθένοις, πρός τόν επουράνιον, Αθληφόροι νυμφώνα, καί σύν Αγγέλοις τώ παμβασιλεί, εν ευφροσύνη απαύστως παρίστασθε.

Ο Οίκος

Ιερωτάτην συγκροτεί, πανήγυριν εν πίστει, η Χριστού Εκκλησία, αυταδέλφων Μαρτύρων επιτελούσα ευσεβώς, μνήμην υμών τήν φωσφόρον, καί λαμπράν καί παμφαή, πανεύφημοι ομότροποι, στερρώς γάρ επί τής γής, τόν αντίπαλον νούν καταπατήσασαι, ανεδήσασθε στεφάνους εκ χειρός τού παμβασιλέως, παρ' ού μοι φωτισμόν αιτήσασθε, όντως ευφημήσαι τήν υμών μνήμην αξίως, καί τάς θαυμαστάς καί θείας ανδραγαθίας, υμείς γάρ τώ παμβασιλεί, εν ευφροσύνη απαύστως παρίστασθε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Ι' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων γυναικών Μηνοδώρας, Μητροδώρας, Νυμφοδώρας.

Στίχοι

· Ηγούντο Μηνοδώρα καί Μητροδώρα,

· Καί Νυμφοδώρα δώρα σαρκός αικίας.

· Θεινόμεναι δεκάτη δωρώνυμοι έκθανον αι τρείς.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Βαρυψαβά.

Στίχοι

· Βαρυψαβάς δι' αίμα θείον Δεσπότου,

· Οικείον αίμα συντριβείς ξύλοις χέει.

Τή αυτή ημέρα, η Αγία Πουλχερία, η Βασίλισσα, εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

· Οντως παρέστη ψαλμικώς Πουλχερία,

· Εκ δεξιών σου Βασίλισσα Χριστέ μου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων Απελλού, Λουκά καί Κλήμεντος.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Ίας, ήτις ξίφει ετελειώθη.

Στίχοι

· Εκ γής εκάρθη κοιλάδων Ία ξίφει,

· Καί σοι προσήχθη Σώτερ ως εύπνουν Ίον.

Ταίς τών σών Αγίων πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Αβραμιαίοι ποτέ

Θύειν ειδώλοις σαφώς, τού δυσσεβούς τυράννου, κελευομένου κατεπτύσατε, βοώσαι Νεάνιδες, ο τών Πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Λελαμπρυσμέναι τόν νούν, θεαρχικαίς ακτίσιν, αχλύν είδώλων ημαυρώσατε, βοώσαι Πανεύφημοι, ο τών Πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Ουκ εκτομαί τών μελών, ού διωγμός ου θλίψις, Χριστού χωρίσαι όλως, ίσχυσαν, βοώσας τάς Μάρτυρας, ο τών Πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Υπερφυώς τόν Θεόν, εν τή γαστρί σου Κόρη, κυοφορήσαι κατηξίωσαι, βροτούς αναπλάττοντα, τούς μελωδούντας πιστώς, Χριστέ ευλογητός εί.

Ωδή η'

Λυτρωτα τού παντός

Στομωθείσαι αγάπη τού κτίσαντος, απημβλύνατε κέντρα τού οφεως, εν γυναικείω σώματι, ανδρικούς διανύουσαι τούς αγώνας, καί στεφάνοις ενθέοις στεφόμεναι.

Συμπλακείσαι εν μέσω τού σκάμματος, αοράτοις εχθροίς μετά σώματος, τούς ασωμάτους έτρεψαν, αι θεόφρονες Κόραι, αναβοώσαι, Ευλογείτε τά έργα τόν Κύριον.

Εν Θεώ τώ Σωτήρι νευρούμεναι, εν Χριστώ Ιησού δυναμούμεναι, τό τού εχθρού ανίσχυρον, διωλέσατε κράτος, αναβοώσαι, Ευλογείτε τά έργα τόν Κύριον.

Βασιλείας τής άνω ετύχετε, σύν Χριστώ Ιησού βασιλεύουσαι, πεποικιλμέναι στίγμασι, τών βασάνων τώ κάλλει διηνθισμέναι, αξιάγαστοι Κόραι νεάνιδες.

Θεοτοκίον

Ως Θεού ακηλίδωτον τέμενος, υπεδέξω αυτόν σωματούμενον, καί εν δυσί ταίς φύσεσι, γνωριζόμενον Κόρη, ώ μελωδούμεν, Ευλογείτε τά έργα τόν Κύριον.

O Ειρμός

«Λυτρωτά τού παντός Παντοδύναμε, τούς εν μέσω φλογός ευσεβήσαντας, συγκαταβάς εδρόσισας, καί εδίδαξας μέλπειν, Πάντα τά έργα, ευλογείτε υμνείτε τόν Κύριον,

Ωδή θ'

Λίθος αχειρότμητος

Ιδείν εφιέμεναι κάλλος, τό τού Νυμφίου ολοτρόπω, νεύσει πρός αυτόν θεοφόροι, αθανασίαν εμελετήσατε, εν τώ θνητώ τού σώματος, όθεν αξίως μακαρίζεσθε.

Ώφθητε τυράννων εν μέσω, οίά περ λύκων ωμοτάτων, άσπιλοι αμνάδες τήν τούτων, θηριωδίαν καταπαλαίουσαι, καί τώ Χριστώ ευπρόσδεκτα, ως Ιερεία προσαγόμεναι.

Στέφος ανεπλέξασθε άμα, μή παλαιούμενον παρθένοι, θείας επετύχετε δόξης, καί βασιλείαν όντως ασάλευτον, παραλαβείν ως Μάρτυρες, μετά Μαρτύρων ηξιώθητε.

Ής κατηξιώθητε δόξης, καί επετύχετε χορείαις, τούς επιτελούντας εκ πόθου, υμών τήν μνήμην τυχείν πρεσβεύσατε, ως παρρησίαν έχουσαι, πρός τόν Δεσπότην Σεμνοπάρθενοι.

Θεοτοκίον

Φείσαί μου Χριστέ όταν έλθης, κρίναι τόν κόσμον μετά δόξης, λύσον τήν αχλύν τών παθών μου, ταίς ικεσίαις τής κυησάσης σε, καί τών σεπτών Μαρτύρων σου, ως αγαθός καί πολυέλεος.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, έξ «ασαλεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη Χριστός, συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Φώς αναλλοίωτον

Αι τρείς παρθένοι Τριάδα, Θεόν αφράστως ποθούσαι, κηρύττουσι τών τυράννων, ενώπιον διά τούτο, βασανισθείσαι τού στέφους, τυγχάνουσι τού αφθάρτου.

Θεοτοκίον όμοιον

Ο γλυκασμός τών Αγγέλων, ο φωτισμός τών ανθρώπων, η προστασία τού κόσμου, Θεογεννήτορ Μαρία, τούς σέ υμνούντας εν πίστει, ρύσαι πταισμάτων Παρθένε.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων Στιχηρά.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Γόνος Ιωακείμ, καί Άννης η Παρθένος, εφάνη τοίς ανθρώποις, τών δεσμών αφιείσα, τής αμαρτίας άπαντας.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Όρος ως αληθώς, κατάσκιον εδείχθη, η στείρωσις τής Άννης, εξ ού η σωτηρία, πάσι πιστοίς δεδώρηται.

Στιχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού.

Ρήξασα τά δεσμά, στειρώσεως τής Άννης, η πάναγνος Παρθένος, προήλθε τοίς ανθρώποις, τήν άφεσιν βραβεύουσα.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Ίωμεν οι πιστοί, δοξάζοντες τήν Κόρην, ετέχθη γάρ εκ στείρας, τήν στειρωθείσαν φύσιν, ημών ανακαινίζουσα.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.