ΤΗ Ζ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Προεόρτια τής Γεννήσεως τής Υπεραγίας Θεοτόκου, καί τού Αγίου Μάρτυρος Σώζοντος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Θεοτόκου τρία καί τού Αγίου τρία.

Τής Θεοτόκου

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Τής παγκοσμίου τώ κόσμω, χαράς ανέτειλαν, αι νοηταί ακτίνες, προμηνύουσαι πάσι, τόν ήλιον τής δόξης, Χριστόν τόν Θεόν, εν τή γεννήσει σου Άχραντε, σύ γάρ μεσίτις εδείχθης τής αληθούς, ευφροσύνης τε καί χάριτος.

Η προεόρτιος αύτη, δόξα σου Άχραντε, προκαταγγέλλει πάσι, τάς τής σής ευμενείας, λαοίς ευεργεσίας, σύ γάρ τής νύν, ευφροσύνης η πρόξενος, καί τής μελλούσης αιτία χαράς ημίν, καί τρυφής θείας απόλαυσις.

Η θεοχώρητος Κόρη, καί Θεοτόκος αγνή, τών Προφητών τό κλέος, τού Δαυϊδ η θυγάτηρ, σήμερον γεννάται εξ Ιωακείμ, καί τής Άννης τής σώφρονος, καί τού Αδάμ τήν κατάραν τήν εις ημάς, ανατρέπει εν τώ τόκω αυτής.

Τού Αγίου

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Σθένει δυναμούμενος, τό ασθενές σου Μακάριε, τού ημών τήν ασθένειαν, θελήσει φορέσαντος, τών Μαρτύρων δρόμον, διήνυσας χαίρων, καί τόν ανίσχυρον εχθρόν, ωραιοτάτοις ποσί συνέτριψας, διό σοι ανεπλέξατο, νικητικά διαδήματα, Ιησούς ο φιλάνθρωπος καί Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Εχθρούς ετραυμάτισας, τώ τραυματίζεσθαι Ένδοξε, καί εις γήν κατηδάφισας, Σταυρόν οπλισάμενος, καί τήν παντευχίαν, περιβεβλημένoς, τήν αδιάρρηκτον σαφώς, καί τήν αγάπην ενστερνισάμενος, τού σέ πρός τά βασίλεια, τά νοητά μετοικήσαντος, ως αήττητον Μάρτυρα, ως ουράνιον άνθρωπον.

Σωτήρα καί Κύριον, τόν υπέρ σού τά εκούσια, υποστάντα παθήματα, σαφώς εκμιμούμενος, αθλοφόρε Σώζων, σαυτόν εκουσίως, πρός αικισμούς πρός εκτομάς, πρός ανυποίστους βασάνους δέδωκας, διό σε αντημείψατο, επουρανίοις χαρίσμασι, καί πηγήν ιαμάτων σε, τοίς ποθούσιν ανέδειξε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Τήν πάνσεπτόν σου γέννησιν, Παναγία Παρθένε αγνή, τών Αγγέλων τά πλήθη εν ουρανώ, καί ανθρώπων τό γένος επί τής γής μακαρίζομεν, ότι Μήτηρ γέγονας, τού Ποιητού τών απάντων Χριστού τού Θεού, Αυτόν ικετεύουσα υπέρ ημών μή παύση δεόμεθα, τών εις σέ μετά Θεόν τάς ελπίδας θεμένων, Θεοτόκε πανύμνητε καί απειρόγαμε.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Ώ τού παραδόξου θαύματος! ως εξ αγόνου μητρός, καί ακάρπου στειρώσεως, ράβδος άνθος φέρουσα, αναφύεται σήμερον, η Θεομήτωρ καί απειρόγαμος, εκ τών δικαίων Ιωακείμ καί' Άννης, όθεν καί χαίρει νύν, Προφητών τό σύστημα, Πατριαρχών, πάσα η ομήγυρις, εν τή γεννήσει αυτής.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Σήμερον Δαυϊδ αγάλλεται, καί, Ιεσσαί νύν σκιρτά καί Λευϊ με, γαλύνεται, καί χαίρει τώ πνεύματι, Ιωακείμ ο δίκαιος, καί ατεκνία τής Άννης λύεται, τή σή γεννήσει Μαρία άχραντε, θεοχαρίτωτε, καί Αγγέλων σύστημα, σύν τοίς βροτοίς, πάντες μακαρίζομεν, τήν θείαν μήτραν σου.

Στιχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού.

Χαίροις τών βροτών τό σύστημα, Χαίρε Κυρίου ναέ, χαίρε όρος τό άγιον, χαίρε θεία τράπεζα, χαίρε λύχνε ολόφωτε, χαίρε τό κλέος τών ορθοδόξων σεμνή, χαίρε Μαρία, Μήτηρ Χριστού τού Θεού, χαίρε πανάμωμε, χαίρε θρόνε πύρινε, χαίρε σκηνή, χαίρε βάτε άφλεκτε, χαίρε η πάντων ελπίς.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Γερμανού

Η παγκόσμιος, χαρά, εκ τών δικαίων ανέτειλεν ημίν, εξ Ιωακείμ καί τής Άννης, η πανύμνητος Παρθένος, ήτις δι' υπερβολήν καθαρότητος, ναός Θεού έμψυχος γίνεται, καί μόνη κατά αλήθειαν, Θεοτόκος γνωρίζεται, Αυτής ταίς ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, τώ κόσμω τήν ειρήνην κατάπεμψον, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Κατεπλάγη Iωσήφ

Εκ τής ρίζης Ιεσσαί, καί εξ οσφύος τού Δαυϊδ, η θεόπαις Μαριάμ, τίκτεται σήμερον ημίν, διό καί χαίρει η σύμπασα καί καινουργείται, συγχαίρει τε ομού, ο ουρανός καί η γή, Αινέσατε αυτήν αι πατριαί τών εθνών, Ιωακείμ ευφραίνεται, καί Άννα πανηγυρίζει κραυγάζουσα, Η στείρα τίκτει, τήν Θεοτόκον, καί τροφόν τής ζωής ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Τεχθείσα παραδόξως, στειρωτικών εξ ωδίνων, παρθενικών εκ λαγόνων, εκύησας υπέρ φύσιν, ωραίος φανείσα γάρ βλαστός, εξήνθησας τώ κόσμω τήν ζωήν, διά τούτο αι Δυνάμεις τών ουρανών, βοώσί σοι Θεοτόκε, Δόξα τή νύν προόδω σου σεμνή, δόξα τή παρθενία σου, δόξα τή κυοφορία σου, μόνη Πανάχραντε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. α'

Tόν συνάναρχον Λόγον

Τά ουράνια πάντα νύν επαγάλλονται, τών ανθρώπων τό γένος συνεορτάζει αυτοίς, καί οι Προφήται μυστικώς συνευφραίνονται, ήν γάρ προείδον τυπικώς, εν ταίς αρχαίαις γενεαίς, βάτον καί στάμνον καί ράβδον, νεφέλην πύλην καί θρόνον, καί μέγα όρος, γεννάται σήμερον.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Οι Kανόνες, ο Προεόρτιος τής Θεοτόκου, καί τού Αγίου.

Τής Θεοτόκου, ού ή Ακροστιχίς

Γέννησιν υμνώ τής θεόπαιδος Κόρης. Ιωσήφ.

Ωδή α Ήχος δ'

Ανοίξω τό στόμα μου

Γηθόμενοι σήμερον, μετ' ευφροσύνης υμνήσωμεν, τό θείον γενέθλιον, τής Θεομήτορος, καί γάρ τέτοκε, χαράν τή οικουμένη, λύπην Προμήτορος εξαφανίσασα.

Εκ στείρας προέρχεται, τής αμαρτίας η στείρωσις, ήν νόμος προέγραψε, καί τά κηρύγματα, προεδήλωσαν, τών θείων θεηγόρων, η πάναγνος Δέσποινα, καί παναμώμητος.

Ναός καί παλάτιον, τού Βασιλέως γεγένησαι, έν ώ τήν κατοίκησιν αυτού ποιούμενος, οικητήριον, τής Αγίας Τριάδος, πιστούς απεργάσεται ο υπερούσιος.

Νυμφών ωραιότατος, θρόνος Θεού υψηλότατος, εδείχθης Θεόνυμφε, εν ώ καθίσας σαρκί, τούς καθημένους, εν σκότει απωλείας, εγερεί πρός γνώσεως, φώς αγαθότητι.

Κανων τού Αγίου. Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α' Ήχος δ'

Θαλάσσης τό ερυθραίον

Σωθήναι τούς τήν σεπτήν σου σήμερον, μνήμην γεραίροντας, από παντοίων Σώζων Πειρασμών, καί κινδύνων καί θλίψεων, τόν ευεργέτην Κύριον, νύν καθικέτευε πανένδοξε.

Αστέρα πυρσοφαή ανέδειξε, Χριστός εν ύψει σε, τής Εκκλησίας Μάρτυς αληθώς, ταίς τών άθλων σου λάμψεσι, τήν οικουμένην άπασαν, καταλαμπρύνοντα πανεύφημε.

Τοξεύσας υπομονής τοίς βέλεσι, τούς τού Κυρίου εχθρούς, καί τής ανδρείας ξίφει τά αυτών, διακόψας στρατεύματα, νικητικόν διάδημα, Σώζων απείληφας μακάριε.

Θεοτοκίον

Ασπόρως τώ τού Πατρός βουλήματι, εκ θείου Πνεύματος, τόν τού Θεού συνείληφας Υιόν, καί σαρκί απεκύησας, τόν εκ Πατρός αμήτορα, καί δι' ημάς εκ σού απάτορα.

Τής Θεοτόκου

Ωδή γ'

Ότι στείρα έτεκεν

Η γή η κατάκαρπος, εκ γής ακάρπου γεννάται, ήτις καρπογονήσει, τόν γεωργόν τών αγαθών, καί ζωηφόρον άσταχυν, τόν τρέφοντα πάντας θείω νεύματι.

Σήμερον εβλάστησε, τής Παρθενίας η ράβδος, εξ ής ανθήσει άνθος, ο φυτουργός ημών Θεός, τά πονηρά βλαστήματα, αποτέμνων άκρα αγαθότητι.

Ίδε τό αλάξευτον, όρος εκ πέτρας αγόνου, αποτεχθέν τόν λίθον, καρπογονεί τόν νοητόν, ός συντριβήν εργάσεται, τών ξοάνων πάντων τού αλάστορος.

Νόμου προχαράγματα, σέ προεδήλωσαν Κόρη, τόν νομοδότην σύ γάρ, νομίμων δίχα εν γαστρί, κυοφορείς τηρούντά σε, υπέρ λόγον άφθορον αμίαντον.

Τού Αγίου

Ευφραίνεται επί σοί

Αιμάτων σου αι ροαί, ποταμηδόν διά Χριστόν ρεύσασαι, πύρ ασεβών έσβεσαν, Μάρτυς αθλοφόρε αοίδιμε.

Υπέστης καρτερικώς, τών αικισμών τάς προσβολάς, άρρηκτος, πύργος καθάπερ Ένδοξε, πλάνης καθελών τό οχύρωμα.

Καθείλες δαυϊτικώς, ως Γολιάθ τόν νοητόν τύραννον, καί τό αυτού στράτευμα, πίστεως σφενδόνη Πανένδοξε.

Θεοτοκίον

Σύ μόνη τοίς επί γής, τών υπέρ φύσιν αγαθών πρόξενος, Μήτηρ Θεού γέγονας, όθεν σοι τό Χαίρε κραυγάζομεν.

Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή, καί στερέωμα».

Κάθισμα τού Αγίου

Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε Σωθείς διά πίστεως, Σώζων πολύαθλε, σωτήριος γέγονας, χειμαζομένων λιμήν, προνοία Χριστού τού Θεού, βρύεις γάρ ιαμάτων, ποταμούς τοίς ποθούσι, παύεις αρρωστημάτων, τόν φλογμόν καθ' εκάστην, διό τήν θείαν μνήμην σου, πίστει γεραίρομεν.

Δόξα... Καί νύν... Προεόρτιον

Ήχος πλ. δ'

Τό προσταχθέν

Αγαλλιάσθω ουρανός, γή ευφραινέσθω, ο τού Θεού γάρ ουρανός, εν γή ετέχθη, η Θεόνυμφος αύτη εξ επαγγελίας, Η στείρα βρέφος θηλάζει τήν Μαριάμ, καί χαίρει επί τώ τόκω lωακείμ, Ράβδος λέγων ετέχθη μοι, εξ ής τό άνθος Χριστός, εβλάστησεν εκ ρίζης Δαυϊδ, Όντως θαύμα παράδοξον!

Τής Θεοτόκου

Ωδή δ'

«Ο καθήμενος εν δόξη, επί θρόνου θεότητος, εν νεφέλη κούφη, ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος, τή ακηράτω παλάμη καί διέσωσε, τούς κραυγάζοντας, δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου».

Υπερτέρα τών Αγγέλων, επί γής Κόρη τίκτεται, εν αγιωσύνη, ούσα καί καθάρσει ασύγκριτος, ήτις τήν κάθαρσιν πάντων Xριστόν τέξεται, αγιότητα, καί παντελή απολύτρωσιν.

Μακαρία η κοιλία, η τής Άννης γεγένηται, τήν γάρ εν κοιλία, μέλλουσαν χωρείν τόν μακάριον, καί μή χωρούμενον Λόγον, απεγέννησεν, αναγέννησιν, πάσι πιστοίς παρεχόμενον.

Νύν ο ζόφος τής κακίας, εκμειούοθαι απάρχεται, η γάρ τού ηλίου, έμψυχος νεφέλη ανέτειλε, στειρωτικών εκ λαγόνων, η πανάμωμος, ής τήν γέννησιν, τήν φωταυγή εορτάσωμεν.

Ως κατάκαρπον ελαίαν, τήν εκ ρίζης βλαστήσασαν, Ιεσσαί Παρθένε, Άννα σέ βλαστάνει βλαστάνουσαν, τόν ελεήμονα Λόγον, ού το έλεος, καί η αλήθεια, διά παντός προπορεύεται.

Τού Αγίου

Επαρθέντα σε ιδούσα

Πυρπολούμενος αγάπη Θεού Παμμάκαρ, τήν φρυγανώδη άπασαν, πλάνην τών αθέων, έφλεξας τοίς λόγοις σου, καί χαίρων εκραυγαζες, Δόξα τή Δυνάμει σου Κύριε.

Αγιότευκος υπάρχων ναός Κυρίου, εις τόν ναόν εισέδραμες τών αθεωτάτων καί τούτων σεβάσματα, γενναίως συνέτριψας Μάρτυς αθλοφόρε πανεύφημε.

Ιατρείον αναδέδεικται πάσης νόσου, τό ιερόν σου τέμενος, πίστει τοίς φοιτώσι καί τάς αριστείας σου, εν τούτω γεραίρουσι, Σώζων αθλοφόρε θαυμάσιε.

Θεοτοκίον

Απειρογάμως εκύησας ώ Παρθένε, καί μετά τόκον ώφθης παρθενεύουσα πάλιν, όθεν ασιγήτοις φωναίς, τό Χαίρέ σοι Δέσποινα, πίστει αδιστάκτω κραυγάζομεν.

Τής Θεοτόκου

Ωδή ε'

Εξέστη τά σύμπαντα

Τό εσφραγισμένον νύν βιβλίον αποτίκτεται, όπερ αναγνώσεται ουδόλως, φύσεως νόμω βροτός τηρούμενον, Λόγου εις κατοίκησιν καθώς, βίβλοι προεδήλωσαν, θεηγόρων εν πνεύματι.

Η άμπελος σήμερον, ετέχθη η σωτήριος, ήτις τόν ακήρατον ανθήσει, βότρυν τόν θείον, γλεύκος προχέοντα, εξ ού πάς ο πίνων μυστικώς, θείαν καί σωτήριον, ευφροσύνην καρπώσεται.

Σκιρτήσατε Άγγελοι, ανθρώποις συγχορεύοντες, σήμερον εκ στείρας η Παρθένος, αποτεχθείσα τήν λύπην έπαυσε, καί προοιμιάζεται χαράν, τοίς πανηγυρίζουσι, τήν αυτής θείαν γέννησιν.

Θείος προδιέγραψε, Προφήτης προδηλότατα, τόμον σε καινόν εν ώ δακτύλω, Λόγος πατρώω, Κόρη γραφήσεται, βίβλω καταγράφων τής ζωής, πάντας αγαθότητι, τούς αυτώ πειθαρχήσαντας.

Τού Αγίου

Σύ Κύριέ μου φώς

Σύ Μάρτυς τώ φωτί, τής Τριάδος λαμπόμενος, εμείωσας αθεϊας, πολυθέου τόν ζόφον, φωστήρ οφθείς αείφωτος.

Σύ ρόδον ευανθούν, ερυθρώ τών αιμάτων σου, Μακάριε δεδειγμένος, ευωδία θαυμάτων, τόν κόσμον ευωδίασας.

Σύ βότρυς νοητός, τής αμπέλου υπάρχων Χριστού, ανέβλυσας μαρτυρίου, ευκατάνυκτον οίνον, τοίς πίστει σε δοξάζουσι.

Θεοτοκίον

Σέ όπλον αρραγές, κατ' εχθρών προβαλλόμεθα, σέ άγκυραν καί ελπίδα, τής ημών σωτηρίας, Θεόνυμφε κεκτήμεθα.

Τής Θεοτόκου

Ωδή ς'

Τήν θείαν ταύτην

Ετέχθη σήμερον γέφυρα, μετάγουσα πρός φώς τό ανθρώπινον, κλίμαξ ουράνιος, όρος Θεού εμφανέστατον, η Θεοτόκος Κόρη ήν μακαρίσωμεν.

Ο κόχλος Άννα προήγαγε, πορφύραν τήν τό έριον βάψασαν, τής σωματώσεως, τού Βασιλέως εις ύστερον, ήν επαξίως πάντες υμνολογήσωμεν.

Πηγή νυνί προελήλυθε, ρανίδος εκ μικράς η Πανάμωμος, ήτις τήν άβυσσον, τής σωτηρίας κυήσασα, πολυθείας παύσει άπειρα ρεύματα.

Ακάρπου ρίζης εβλάστησας, καί πρόρριζον κακίας τήν άκανθαν, τώ υπέρ φύσιν σου, θείω βλαστώ εναπέτεμες, Θεογεννήτορ Κόρη αειμακάριστε.

Τού Αγίου

Θύσω σοι, μετά φωνής

Θύεσθαι, δι' αγάπην Θεού προελόμενος, άμωμον θύμα καθάπερ, τή αυτού τραπέζη προσενηνέχθης, διά τούτο, ευσεβώς σε τιμώμεν πανεύφημε.

Αβρόχως, διαπλεύσας τής πλάνης τό πέλαγος, εις τόν λιμένα τής άνω, βασιλείας Μάρτυς, εγκαθωρμίσθης, αιωνίου απολαύων γαλήνης μακάριε.

Όνυξι, σιδηροίς σου τά σπλάγχνα κατέξανεν, ανηλεώς ο διώκτης, αλλ' εις χείρας Θεού τό πνεύμα, μετά δόξης εναπέθου Παμμάκαρ αοίδιμε.

Θεοτοκίον

Ώ θαύμα, τών απάντων θαυμάτων καινότερον, ότι Παρθένος εν μήτρα, τόν τά σύμπαντα περιέχοντα, απειράνδρως, συλλαβούσα ουκ εστενοχώρησε.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως κυριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Κοντάκιον Προεόρτιον

Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον

Η Παρθένος σήμερον, καί Θεοτόκος Μαρία, η παστάς η άλυτος, τού ουρανίου Νυμφίου, τίκτεται, από τής στείρας θεοβουλήτως, όχημα, τού Θεού Λόγου ευτρεπισθήναι, εις τούτο γάρ καί προωρίσθη, η θεία πύλη, καί Μήτηρ τής όντως ζωής.

Ο Οίκος

Τή στειρευούση καρπός εδόθη η θεόπαις Μαρία, ήν προείδον ποτέ θείοι Προφήται εν Πνεύματι, ταύτην ημείς σήμερον ορώντες, εν τοίς κόλποις τής Άννης σκιρτώσαν, σύν τώ πιστώ Ιωακείμ, νοητώς πρός εστίασιν συνέλθωμεν, καί τούς πόρρω καλέσωμεν, λέγοντες, Τού κόσμου νύν η ανάκλησις, εξ ακάρπου γαστρός ανεβλάστησεν, η θεία πύλη, καί Μήτηρ τής όντως ζωής.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Ζ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Σώζοντος.

Στίχοι

· Αντείχε Σώζων σώματος πρός αικίας,

· Πρός τόν μόνον σώζοντα τήν ψυχήν βλέπων.

· Εβδομάτη Σώζων θάνε, τυπτόμενος χρόα λαμπρόν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων Ευόδου καί Ονησιφόρου.

Ο Άγιος Ευψύχιος ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Εύψυχος Ευψύχιος ήν πρός τό ξίφος,

· Χαίρων ότι πλάσαντι τήν ψυχήν θυει.

Τή αυτή ημέρα, εορτάζεται η κοίμησις τού Οσίου Λουκά, τού τής Λυκαόνων Επαρχίας, τρίτου δέ Ηγουμένου τής Μονής τού Σωτήρος, τής επιλεγομένης Βαθέος Ρύακος.

Ταίς τών σών Αγίων πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τής Θεοτόκου

Ωδή ζ'

Ουκ ελάτρευσαν

Ιωακείμ τε καί Άννα μακαρίζονται, αποκυήσαντες, τήν μακαρίαν σαφώς, αγνήν Θεομήτορα, Λόγον κυήσασαν, τόν μακάριον, τόν μακαρίους άπαντας, τούς πιστούς αποτελούντα.

Δώρον τίμιον εκτήσαντό σε πάναγνε, οι σοί γεννήτορες, τήν συλλαβούσαν Θεόν, τόν καταπλουτίσαντα, δωρεαίς κρείττοσι, τούς κραυγάζοντας, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Οι μαστοί σου υπέρ οίνον αγαθώτατοι, Άννα Θεόκλητε, ότι μαστοίς αγαθοίς, τήν τόν αγαθώτατον Λόγον θηλάσασαν, σύ εθήλασας, τόν χορηγόν τού γάλακτος, καί πνοής τροφέα πάσης.

Σκίρτα κρούε τήν κινύραν σου θεόπνευστε, Δαυίδ καί χόρευε, η κιβωτός γάρ ιδού, ήν πάλαι προήγγειλας, εκ στειρευούσης γαστρός, προελήλυθε, τώ βασιλεί τής κτίσεως, καί Θεώ τετηρημένη.

Τού Αγίου

Εν τή καμίνω

Εν τή καμίνω, τών αλγεινών βασάνων Μάρτυς βληθείς, δρόσον εκ Θεού εδέξω υπομονής, ευχαρίστως τε εκραύγαζες, Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Εκλαμπροτέραν, παντός χρυσίου έχων ψυχήν, θύσαι χρυσοτεύκτω Μάρτυς Θεώ, καί αψύχω ου προήρησαι, σεαυτόν θυσίαν δέ, ευωδεστάτην Θεώ τέθυκας.

Ποιμήν ο μέγας, ποιμένα όντα προβάτων σε, Μάρτυς ως αρνίον άμωμον, τή αυτού απλανεί ποίμνη συνέταξε, λυκοις ανάλωτον, τοίς νοητοίς σε δείξας πανεύφημε.

Θεοτοκίον

Τό τού υψίστου, ηγιασμένον θείoν σκήνωμα χαίρε, διά σού γάρ δέδοται η χαρά, Θεοτόκε τοίς κραυγάζουσιν. Ευλογημένη σύ εν γυναιξίν, υπάρχεις Πανάμωμε.

Τής Θεοτόκου

Ωδή η'

Παίδας ευαγείς

Κινήσωμεν γλώτταν Υμνωδίας, τό Θείον γενέθλιον γεραίροντες, τής τόν υπερύμνητον, Λόγον καί υπέρθεον, σωματωσάσης Πνεύματι, καί ανακράξωμεν, τόν Κύριον Υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Οι θείοι σκιρτήσατε Προφήται, τιμώντες Παρθένου τό γενέθλιον, αύτη γάρ επλήρωσε, πάντα τά κηρύγματα, τόν υφ' υμών δηλούμενον αποκυήσασα, Χριστόν τόν τού παντός Βασιλέα, όν υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Ρήξατε τά Όρη ευφροσύνην, απόστολοι Μάρτυρες χορεύσατε, όσιοι καί Δίκαιοι, νύν αγαλλιάσθητε, τώ γενεθλίω σήμερον τής τού Κυρίου Μητρός, τόν Κύριον Υμνείτε βοώντες, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ήνθησε τό μήλον τό ευώδες, τό ρόδον το θείον πεφανέρωται, καί κατευωδίασε, σήμερον τά πέρατα, καί τό δυσώδες έπαυσε, τής Αμαρτίας ημών, η Πάναγνος καί Μήτηρ τού Λόγου, ήν υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Στειρεύουσα φύσις τών ανθρώπων, σεπτών χαρισμάτων θείου Πνεύματος, σήμερον ευφράνθητι, στείρας τήν θεόπαιδα, αποτεχθείσαν βλέπουσα καί αναβόησον, τόν Κύριον Υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Τού Αγίου

Χείρας εκπετάσας

Χείρα χρυσοτεύκτου αφελών, σοφέ ιδρύματος, πένησι δέδωκας, τόν αδαπάνητον ένδοξε, σεαυτώ περιποιούμενος, τού μαρτυρίου αληθώς, πλούτον αοίδιμε, Ευλογείτε κράζων, τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Σαρκί τώ ασάρκω συμπλακείς, τή συμμαχία Χριστού, τούτον κατέβαλες, βραβείον όθεν σοι Ένδοξε, τών θαυμάτων τήν ενέργειαν, αυτός παρέσχετο, πρός όν χαίρων εκραύγαζες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ανοίξας επλήρωσας σαυτού, τό στόμα Πνεύματος, Σώζων πανεύφημε, εχθρών δέ στόματα έπλησας, βλασφημούντων τόν ποιήσαντα, πάσης αισχύνης, καί Χριστώ χαίρων εκραυγαζες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Σύ μόνη εν πάσαις γενεαίς, Παρθένε άχραντε, Μήτηρ εδείχθης Θεού, σύ τής θεότητος γέγονας, ενδιαίτημα πανάμωμε, μή φλογισθείσα τώ πυρί, τού απροσίτου φωτός, όθεν πάντες, σέ ευλογούμεν Μαρία Θεόνυμφε.

Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Τής Θεοτόκου

Ωδή θ'

Άπας γηγενής

Ίδε τού Θεού, ο τόπος ο άγιος προφανώς δέδεικται, πόλις η περίδοξος, τού Βασιλέως ανωκοδόμηται, ο φωταυγής Παράδεισος, φαιδρώς εξήνθησε, Παραδείσου, πρόξενος υπάρχουσα, πρός Θεόν τε ανθρώπων οικείωσις.

Ωφθη η λαμπάς, λυχνία τε σήμερον, η χρυσαυγίζουσα, φώς τό προαιώνιον, εν ή οικήσαν, τούς εν νυκτί τών δεινών, καταφωτίσει παύσει τε, τής αθεϊας αχλύν, καί ημέρας, πάντας απεργάσεται, κοινωνούς αληθώς διά πίστεως.

Σήμερον η γή, χορεύει, τόν νέον γάρ, ουρανόν έβλεψε, Θεού τόν τερπνότατον, αποτεχθένταεν ώ οικήσας σαρκί, τών ουρανών επέκεινα, αναβιβάσει βροτούς, καί θεώσει, πάντας αγαθότητι, όν υμνούντες πιστώς μεγαλύνομεν.

Ηπερικαλής, δυάς ανεβλάστησεν, Άννα καί Ιωακείμ, δάμαλιν τήν άσπιλον, εξ ού ο μόσχος ο σιτευτός προελθών, υπέρ τού κόσμου τέθυται, αίρων τά πταίσματα, τών ανθρώπων, τάς προσαγομένας τε, καταπαύων θυσίας τοίς δαίμοσι.

Φώτισον ημάς, τό φώς η κυήσασα τούς τήν φωσφόρον σου, γέννησιν εν Πνεύματι, Θεογεννήτορ πανηγυρίζοντας, καί τού φωτός τού μέλλοντος, δείξον αγνή κοινωνούς, καί ειρήνην, βράβευσον καί λύτρωσιν, τών δεινών μητρικαίς ικεσίαις σου.

Τού Αγίου

Λίθος αχειρότμητος

Λίθος εκλεκτός ανεδείχθης, Χριστού τού ακρογωνιαίου, Μάρτυς κυλιόμενος εν γή, καί τό τής πλάνης λύων οχύρωμα, τάς τών πιστών καρδίας δέ, εδραιοτέρας εργαζόμενος.

Ρείθρόν σε ζωής κεκτημένην, η τού Χριστού νύν Εκκλησία, αίμασιν ως νάμασι τοίς σοίς, καταρδευθείσα Μάρτυς τών άθλων σου, καί τών θαυμάτων πάντοτε, τή ευπρεπεία ωραϊζεται.

Εύρες αμοιβήν τών αγώνων, καί τών θαυμάτων σου θεόφρον, τήν τών ουρανών βασιλείαν, εν ή τών πίστει επιτελούντων σου, τό ιερόν μνημόσυνον, Σώζων μνημόνευε πανεύφημε.

Θεοτοκίον

Σειράς τών εμών νύν πταισμάτων, λύσον Παρθένε Θεοτόκε, η τής ευσπλαγχνίας την πηγήν, τεκούσα μόνη θεοχαρίτωτε, καί θυμηδίας έμπλησον, όπως αξίως μεγαλύνω σε.

Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον τού Μάρτυρος

Γυναίκες ακουτίσθητε

Τώ όπλω τού τιμίου σου, Σταυρού θωρακισάμενος, ο Αθλοφόρος σου Λόγε, τάς εναντίας δυνάμεις, στερρώς υπερενίκησε, καί τούς τυράννους ήσχυνε, καί υπέρ σού ενήθλησε, καί σοί Χριστέ μου παντάναξ, συμβασιλεύει απαύστως.

Τής Θεοτόκου

Τοίς μαθηταίς συνέλθωμεν

Αγάλλου κτίσις άπασα, τήν χαράν αισθομένη, εξ Άννης τής θεόφρονος, ήτις λέγεται Χάρις, Ιωακείμ τε τού θείου, τίκτεσθαι παρ' ελπίδα, Μαρίαν τήν πανάχραντον καί αγνήν Θεοτόκον, ής ο καρπός, σωτηρία γέγονε τοίς ανθρώποις, Χριστός ο σαρκωθείς Θεός, εξ αυτής απορρήτως.

Εις τόν Στίχον τών Aίνων, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Δεύτε οι εξ Αδάμ, τήν εκ Δαυίδ φυείσαν, καί τόν Χριστόν τεκούσαν, υμνήσωμεν Παρθένον, Μαρίαν τήν πανάχραντον.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Αίνον τώ λυτρωτή, προσάξωμεν Κυρίω, τώ εκ τής στείρας δόντι, ημίν τήν Θεότοκον, καί μόνην αειπάρθενον.

Στιχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού.

Σήμερον η χαρά, πάσης τής οικουμένης, στειρωτικής εκ μήτρας, γεννάται παραδόξως, η Μήτηρ τού Κυρίου μου.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Η προορισθείσα παντάνασσα Θεού κατοικητήριον, εξ ακάρπου σήμερον νηδύος προήκται, τής Άννης ηγλαϊσμένης, τής αϊδίου ουσίας τό θείον τέμενος, δι' ής ιταμός Άδης καταπεπάτηται, καί παγγενή Εύα εν ασφαλεί ζωή εισοικίζεται, ταύτη επαξίως εκβοήσωμεν, Μακαρία σύ εν γυναιξί, καί ο καρπός τής κοιλίας σου ευλογημένος.

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.