ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Ζ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Αποδίδοται η τής Α ν αλ ή ψ ε ω ς εορτή

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά ιδιόμελα ε'

Ήχος πλ. β'

Ο Κύριος ανελήφθη εις ουρανούς, ίνα πέμψη τόν Παράκλητον τώ κόσμω, οι ουρανοί ητοίμασαν τόν θρόνον αυτού, νεφέλαι τήν επίβασιν αυτού, Άγγελοι θαυμάζουσιν, άνθρωπον ορώντες υπεράνω αυτών, ο Πατήρ εκδέχεται, όν εν κόλποις έχει συναϊδιον, Τό Πνεύμα τό άγιον κελεύει πάσι τοίς Αγγέλοις αυτού, Άρατε πύλας οι άρχοντες ημών, Πάντα τά έθνη κροτήσατε χείρας.

ότι ανέβη Χριστός, όπου ήν τό πρότερον. (Δίς)

Κύριε, τή σή, Αναλήψει, εξεπλάγησαν τά Θεόν, επί Χερουβίμ, θεωρήσαντά σε τον νεφελών ανερχόμενον, τόν επ' αυτών καθεζόμενον, καί δοξάζομέν σε, ότι χρηστόν τό έλεός σου, δόξα σοι. (Δίς)

Εν τοίς όρεσι τοίς αγίοις, θεωρούντές σου τάς υψώσεις Χριστέ, τό απαύγασμα τής δόξης τού Πατρός, ανυμνούμέν σου τήν φωτοειδή τού προσώπου μορφήν, προσκυνούμέν σου τά παθήματα, τιμώμεν τήν Ανάστασιν, τήν ένδοξον Ανάληψιν δοξάζοντες, ελέησον ημάς. (Δίς)

Κύριε, οι Απόστολοι ως ειδόν σε, εν νεφέλαις επαιρόμενον, οδυρμοίς δακρύων, ζωοδότα Χριστέ, κατηφείας πληρούμενοι, θρηνούντες έλεγον, Δέσποτα, μή έάσης ημάς ορφανούς, ούς δι' οίκτον ηγάπησας δούλους σου, ως εύσπλαγχνος, αλλ' απόστειλον, ως υπέσχου ημίν, τό πανάγιόν σου Πνεύμα, φωταγωγούν τάς ψυχάς ημών. (Δίς)

Κύριε, τής οικονομίας πληρώσας τό μυστήριον, παραλαβών τούς σούς Μαθητάς, εις τό όρος τών Ελαιών ανελάμβανες, καί ιδού, τό στερέωμα τού ουρανού παρήλθες, ο δι' εμέ πτωχεύσας κατ' εμέ, καί αναβάς, όθεν ουκ εχωρίσθης, τό πανάγιόν σου Πνεύμα εξαπόστειλον, φωτίζον τάς ψυχάς ημών. (Δίς)

Δόξα... Καί νύν...

Τών κόλπων τών πατρικών μή χωρισθείς, γλυκύτατε Ιησού, καί τοίς επί γής ως άνθρωπος, συναναστραφεις, σήμερον απ' όρους τών Ελαιών ανελήφθης εν δόξη, καί τήν πεσούσαν φύσιν ημών συμπαθώς ανυψώσας, τώ Πατρί συνεκάθισας, όθεν αι ουράνιαι τών ασωμάτων τάξεις, τό θαύμα εκπληττόμεναι, εξίσταντο θάμβει, καί τρόμω συνεχόμεναι, τήν σήν φιλανθρωπίαν εμεγάλυνον, Μεθ' ών καί ημείς οι επί γής, τήν πρός ημάς σου συγκατάβασιν, καί τήν αφ' ημών Ανάληψιν δοξολογούντες, ικετεύομεν λέγοντες, ο τούς μαθητάς καί τήν τεκούσάν σε Θεοτόκον, χαράς απείρου πλήσας εν τή σή Αναλήψει, καί ημάς αξίωσον, τών εκλεκτών σου τής χαράς, ευχαίς αυτών, διά τό μέγα σου έλεος.

Εις τόν Σ τ ί χ ο ν

Στιχηρά Ιδιόμελα Ήχος β'

Ετέχθης ως αυτός ηθέλησας, εφάνης, ως αυτός ηβουλήθης, έπαθες σαρκί, ο Θεός ημών, εκ νεκρών ανέστης, πατήσας τόν θάνατον, ανελήφθης εν δόξη, ο τά σύμπαντα πληρών, καί απέστειλας ημίν Πνεύμα θείον, τού ανυμνείν καί δοξάζειν σου τήν θεότητα.

Στίχ. Πάντα τα έθνη κροτήσατε χείρας...

Αναλαμβανομένου σου Χριστέ, εκ τού όρους τών Ελαιών, αι δυνάμεις ορώσαι ετέρα τή ετέρα εβόων, Τίς εστιν ούτος; καί φησί πρός αυτάς, Ούτός εστιν ο κραταιός καί δυνάστης, ούτός εστιν ο δυνατός εν πολέμω, ούτός εστιν αληθώς ο Βασιλεύς τής δόξης, Καί ίνα τί αυτού ερυθρά τά ιμάτια; Εκ Βοσόρ ήκει, όπερ εστί, τής σαρκός, Αυτός δέ ως Θεός εν δεξιά καθίσας τής μεγαλωσύνης, απέστειλας ημίν τό Πνεύμα τό άγιον ίνα οδηγήση, καί σώση τάς ψυχάς ημών.

Στίχ. Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος.

Ανελήφθης εν δόξη, εκ τού όρους τών Ελαιών Χριστέ ο Θεός ενώπιον τών σών Μαθητών, καί εκάθισας εν δεξιά τού Πατρός ο τά σύμπαντα πληρών τή θεότητι, καί απέστειλας αυτοίς Πνεύμα τό άγιον, τό φωτίζον, καί στηρίζον, καί αγιάζον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος, τού ανυψώσαι τήν πεσούσαν εικόνα τού Αδάμ, καί αποστείλαι Πνεύμα Παράκλητον, τού αγιάσαι τάς ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημών, χαροποιήσας τούς Μαθητάς, τή επαγγελία τού αγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αυτών διά τής ευλογίας, ότι σύ ει ο Υιός τού Θεού, ο λυτρωτής τού κόσμου. (Εκ γ)

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Αγγέλων θαυμαζόντων, τής ανόδου τό ξένον, καί Μαθητών εκπληττομένων, τό φρικτόν τής επάρσεως, ανήλθες μετά δόξης ως Θεός, καί πύλαι σοι επήρθησαν Σωτήρ, διά τούτο αι δυνάμεις τών ουρανών εθαύμαζον βοώσαι, Δόξα τή καταβάσει σου Σωτήρ, δόξα τή βασιλεία σου, δόξα τή Αναλήψει σου, μόνε φιλάνθρωπε.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Ο προαιώνιος Θεός καί άναρχος, ήν περ ανείληφε, φύσιν ανθρώπειον, θεοποιήσας μυστικώς, σήμερον ανελήφθη, Άγγελοι προτρέχοντες, Αποστόλοις εδείκνυον, τούτον πορευόμενον, εις ουρανούς μετά δόξης πολλής, αυτώ δέ προσκυνήσαντες έλεγον, Δόξα Θεώ τώ αναληφθέντι.

Μετά τόν Πολυέλεον

Κάθισμα Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Κατελθών ουρανόθεν εις τά επίγεια, καί τήν κάτω κειμένην εν τή τού Άδου φρουρά, συναναστήσας ως Θεός, Αδαμιαίαν μορφήν, τή Αναλήψει σου Χριστέ, εις ουρανούς αναγαγών, τώ θρόνω τώ πατρικώ σου, συγκάθεδρον απειργάσω, ως ελεήμων καί φιλάνθρωπος.

Οι Κανόνες, ο τού Ήχου πλ. α' μετά τών ειρμών εις η' καί ο τού Ήχου δ' εις ς' [άνευ Στίχων]

Κανών τού Ήχου

Ποίημα Ιωάννου Μοναχού

Ωδή α' Ήχος πλ. α' Ο ειρμός

Τώ Σωτήρι Θεώ, τώ εν θαλάσση λαόν, ποσίν αβρόχοις οδηγήσαντι, καί Φαραώ πανστρατιά καταποντίσαντι, αυτώ μόνω άσωμεν, ότι δεδόξασται.

Άσωμεν πάντες λαοί τώ επί ώμων Χερουβίμ αναληφθέντι, μετά δόξης Χριστώ, καί συγκαθίσταντι ημάς εν δεξιά τού Πατρός, ωδήν επινίκιον, ότι δεδόξασται.

Τόν μεσίτην Θεού καί ανθρώπων Χριστόν, χοροί Αγγέλων θεασάμενοι, μετά σαρκός εν υψίστοις εξεπλήττοντο, συμφώνως δέ ανέμελπον, ύμνον επινίκιον.

Τώ οφθέντι Θεώ, επί τού όρους Σινά, καί νόμον δόντι τώ θεόπτη Μωσεί, τών Ελαιών εκ τού όρους αναληφθέντι σαρκί, αυτώ πάντες άσωμεν, ότι δεδόξασται.

Θεοτοκίον

Άχραντε Μήτερ Θεού, τόν σαρκωθέντα εκ σού, καί εκ τών κόλπων τού γεννήτορος μή εκφοιτήσαντα Θεόν, απαύστως πρέσβευε, εκ πάσης περιστάσεως, σώσαι ούς έπλασεν.

Κανών τού Ήχου δ'

Ού η ακροστιχίς κατ' αλφάβητον

Εν δέ τή η' καί θ' Ωδή

Ποίημα Ιωσήφ τού Θεσσαλονίκης

Ανοίξω τό στόμα μου

Ανέστης τριήμερος, ο κατά φύσιν αθάνατος, καί ώφθης τοίς ένδεκα, καί πάσι τοίς Μαθηταίς, καί ανέδραμες, Χριστέ πρός τόν Πατέρα, νεφέλη οχούμενος, ο τού παντός ποιητής.

Βοά εμφανέστατα, ψάλλων Δαυϊδ ο θεόπνευστος, Ανέβη ο Κύριος, πρός τά ουράνια, εν αλαλαγμώ, καί σάλπιγγος ηχήσει, καί πρός τόν αρχίφωτον Πατέρα έφθασε.

Γηράσαντα Κύριε, κόσμον πολλοίς αμαρτήμασι, καινίσας τώ Πάθει σου, καί τή Εγέρσει σου, ανελήλυθας, οχούμενος νεφέλη, πρός τά επουράνια, δόξα τή δόξη σου.

Θεοτοκίον

Δεσπότην εκύησας, πάντων πανάμωμε Δέσποινα, τόν Πάθος εκούσιον καταδεξάμενον, καί ανελθόντα, πρός τόν αυτού Πατέρα, όν περ ου κατέλιπε, κάν σάρκα είληφε.

Καταβασία

Θείω καλυφθείς ο βραδύγλωσσος γνόφω,

Ερρητόρευσε τόν θεόγραφον νόμον.

Ιλύν γάρ εκτινάξας όμματος νόου,

Ορά τόν όντα καί μυείται Πνεύματος,

Γνώσιν, γεραίρων ενθέοις τοίς άσμασιν.

Ωδή γ' Ο ειρμός

Δυνάμει τού Σταυρού σου Χριστέ, στερέωσόν μου τήν διάνοιαν, εις τό υμνείν καί δοξάζειν σου, τήν σωτήριον Ανάληψιν.

Ανήλθες Ζωοδότα Χριστέ, πρός τόν Πατέρα καί ανύψωσας, ημών τό γένος φιλάνθρωπε, τή αφάτω ευσπλαγχνία σου.

Αι τάξεις τών Αγγέλων Σωτήρ, βροτείαν φύσιν θεασάμεναι, συνανιούσάν σοι, απαύστως, εκπληττόμεναι ανύμνουν σε.

Εξίσταντο Αγγέλων χοροί, Χριστέ ορώντες μετά σώματος, αναληφθέντα, καί ανύμνουν, τήν αγίαν σου Ανάληψιν.

Τήν φύσιν τών ανθρώπων Χριστέ, φθορά πεσούσαν εξανέστησας, καί τή ανόδω σου ύψωσας, καί σαυτώ ημάς εδόξασας.

Θεοτοκίον

Ικέτευε απαύστως Αγνή, τόν προελθόντα έκ λαγόνων σου, ρυσθήναι πλάνης Διαβόλου, τούς υμνούντάς σε Μητέρα Θεού.

Άλλος

Τούς σούς υμνολόγους

Επάρατε πύλας ουρανίους, ιδού παραγέγονε Χριστός, ο Βασιλεύς καί Κύριος, σώμα φορέσας γήϊνον, ταίς ανωτέραις έλεγον, δυνάμεσιν αι κατώτεραι.

Ζητήσας Χριστέ τόν πλανηθέντα, απάτη τού όφεως Αδάμ, ως τούτον ενδυσάμενος, ανήλθες καί εκάθισας, εκ δεξιών ως σύνθρονος, Πατρός, υμνούντων Αγγέλων σε.

Η γή εορτάζει καί χορεύει, αγάλλεται καί ο ουρανός, τή Αναλήψει σήμερον, τού Ποιητού τής κτίσεως, τού προφανώς ενώσαντος, τά διεστώτα βουλήματι.

Θεοτοκίον

Θανάτου τεκούσα καθαιρέτην τόν μόνον αθάνατον Θεόν, Παρθενομήτορ πάναγνε, τούτον αεί ικέτευε, τά θανατούντα πάθη με, απονεκρώσαι καί σώσαί με.

Καταβασία

Έρρηξε γαστρός ητεκνωμένης πέδας,

Ύβριν τε δυσκάθεκτον ευτεκνουμένης,

Μόνη προσευχή τής προφήτιδος πάλαι,

Άννης, φερούσης πνεύμα συντετριμμένον,

Πρός τόν δυνάστην καί Θεόν τών γνώσεων.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Επιβάς εν νεφέλαις τών ουρανών, καταλείψας ειρήνην τοίς επί γής, ανήλθες καί εκάθισας, τού Πατρός δεξιόθεν, ως ομοούσιος τούτω υπάρχων καί Πνεύματι, εν σαρκί γάρ ώφθης, αλλ' άτρεπτος έμεινας, όθεν αναμένεις, συντελείας τό πέρας, τού κρίναι ερχόμενος, επί γής κόσμον άπαντα, Δικαιοκρίτα Κύριε, φείσαι τών ψυχών ημών, τών πταισμάτων άφεσιν δωρούμενος, ως Θεός ελεήμων τοίς δούλοις σου. (Δίς)

Ωδή δ' Ο ειρμός

Εισακήκοα Κύριε τήν ακοήν, τής δυναστείας τού Σταυρού σου, ως Παράδεισος ηνοίγη δι' αυτού, καί εβόησα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ανελήφθης εν δόξη, ο τών Αγγέλων Βασιλεύς, τόν Παράκλητον ημίν εκ τού Πατρός αποστείλαι, Διό βοώμεν, Δόξα Χριστέ τή Αναλήψει σου.

Ως ανήλθεν ο Σωτήρ, πρός τόν Πατέρα σύν σαρκί, κατεπλάγησαν αυτώ, αι τών Αγγέλων στρατιαί, καί εβόησαν, Δόξα Χριστέ τή, Αναλήψει σου.

Αι τών Αγγέλων δυνάμεις, ταίς ανωτέραις εβόων, Πύλας άρατε Χριστώ, τώ ημετέρω Βασιλεί, όν ανυμνούμεν, άμα σύν Πατρί καί τώ Πνεύματι.

Θεοτοκίον

Η Παρθένος έτεκε, καί τά μητέρων ουκ έγνω, αλλά Μήτηρ μέν εστί, Παρθένος δέ διέμεινεν, ήν ανυμνούντες, Χαίρε Θεοτόκε κραυγάζομεν.

Άλλος

Ο καθήμενος εν δόξη

Ιησούς ο Ζωοδότης, προσλαβων ούς ηγάπησεν Ελαιών εις όρος, άνεισι, καί τούτους ευλόγησε, καί τούς πατρώους νεφέλη εποχούμενος κόλπους έφθασεν, ούς ουδαμώς καταλέλοιπε.

Κόσμος όλος εορτάζει, ορατός καί αόρατος, εν αγαλλιάσει, Άγγελοι σκιρτώσι καί άνθρωποι, δοξολογούντες απαύστως τήν Ανάληψιν, τού σαρκί ενωθέντος ημίν αγαθότητι.

Λύσας κράτος τού θανάτου, ως αθάνατος Κύριος, τήν αθανασίαν, πάσιν εδωρήσω φιλάνθρωπε, καί ανελήφθης εν δόξη καθορώντων σε, τών σεπτών Μαθητών, Ιησού παντοδύναμε.

Θεοτοκίον

Μακαρία η κοιλία, σού Πανάμωμε γέγονε, τόν γάρ τήν κοιλίαν Άδου παραδόξως κενώσαντα, ανερμηνεύτως χωρήσαι κατηξίωσαι, όν ικέτευε, σώσαι ημάς τούς υμνούντάς σε.

Καταβασία

Άναξ ανάκτων, οίος εξ οίου μόνος

Λόγος προελθών, Πατρός εξ αναιτίου,

Ισοσθενές σου Πνεύμα τοίς Αποστόλοις,

Νημερτές εξέπεμψας ως ευεργέτης,

Άδουσι, Δόξα τώ κράτει σου Κύριε.

Ωδή ε' Ο ειρμός

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι, Κύριε Σώσον ημάς, σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν.

Πληρώσας ευφροσύνης τά σύμπαντα ελεήμον, ταίς άνω δυνάμεσι, μετά σαρκός επεδήμησας.

Αγγέλων αι δυνάμεις, αιρόμενον σε ιδούσαι, τάς πύλας, εκραύγαζον, τώ Βασιλεί ημών άρατε.

Απόστολοι ιδόντες υψούμενον, τόν Σωτήρα, εν τρόμω εκραύγαζον, τώ Βασιλεί ημών δόξα σοι.

Θεοτοκίον

Παρθένον μετά τόκον υμνούμέν σε, Θεοτόκε, σύ γάρ τόν Θεόν Λόγον, σαρκί τώ κόσμω εκύησας.

Άλλος

Εξέστη τά σύμπαντα

Νεκρώσας τόν θάνατον, τώ σώ θανάτω Κύριε, λαβών ούς ηγάπησας, ανήλθες, τού Ελαιώνος εις όρος άγιον, κακείθεν ανέδραμες Χριστέ, πρός, τόν σόν Γεννήτορα, νεφέλη εποχούμενος.

Ξένη σου η Γέννησις ξένη σου η Ανάστασις, ξένη καί φρικτή σου Ζωοδότα, η εκ τού όρους θεία Ανάληψις, ήν εξεικονίζων Ηλιού, τέθριππος ανήρχετο, ανυμνών σε φιλάνθρωπε.

Ορώσιν εφθέγγοντο, τοίς Αποστόλοις Άγγελοι, Άνδρες Γαλιλαίοι, τί θαμβείσθε, τή Αναλήψει τού Ζωοδότου Χριστού; ούτος ήξει πάλιν επί γής, κρίναι κόσμον άπαντα, ως κριτής δικαιότατος.

Θεοτοκίον

Παρθένον φυλάξας σε, μετά τόν τόκον άφθορον, άνεισι Χριστός πρός τόν Πατέρα, Θεογεννήτορ, όν ου κατέλιπεν, ει καί σάρκα είληφεν εκ σού, έννουν τε καί έμψυχον, διά έλεος άφατον.

Καταβασία

Λυτήριον κάθαρσιν αμπλακημάτων,

Πυρίπνοον δέξασθε Πνεύματος δρόσον,

Ώ τέκνα φωτόμορφα τής Εκκλησίας.

Νύν εκ Σιών γάρ εξελήλυθε νόμος,

Η γλωσσοπυρσόμορφος Πνεύματος χάρις.

Ωδή ς' Ο ειρμός

Εκύκλωσέ με άβυσσος, ταφή μοι τό κήτος εγένετο, εγώ δέ εβόησα πρός σέ τόν φιλάνθρωπον καί έσωσέ με η δεξιά σου Κύριε.

Εσκίρτησαν Απόστολοι, ορώντες μετάρσιον σήμερον, τόν κτίστην αιρόμενον ελπίδι τού Πνεύματος, καί φόβω έκραζον, Δόξα τή ανόδω σου.

Επέστησαν οι Άγγελοι, βοώντες Χριστέ, τοίς Μαθηταίς σου, όν τρόπον κατείδετε, Χριστόν ανερχόμενον, σαρκί ελεύσεται, δίκαιος πάντων κριτής.

Ως είδόν σε Σωτήρ ημών, δυνάμεις αι ουράνιαι, εις ύψος αιρόμενον σύσσωμον, εκραύγαζον λέγουσαι, μεγάλη Δέσποτα η φιλανθρωπία σου.

Θεοτοκίον

Βάτον σε ακατάφλεκτον, καί όρος καί κλίμακα έμψυχον, καί πύλην ουράνιον, αξίως δοξάζομεν, Μαρία ένδοξε, ορθοδόξων καύχημα.

Αλλος

Τήν θείαν ταύτην

Ρανάτωσαν ημίν άνωθεν, νεφέλαι ευφροσύνην αιώνιον, Χριστός νεφέλη γάρ, ως Χερουβίμ εποχούμενος, πρός τόν αυτού Πατέρα άνεισι σήμερον.

Σαρκός φανείς ομοιώματι, τά πρώην διεστώτα συνήγαγες εις έν, φιλάνθρωπε, καί ανελήφθης ορώντων σε, τών Μαθητών οικτίρμον, πρός τά ουράνια.

Τί ερυθρά τά ιμάτια, σαρκός τού ενωθέντος παχύτητι; άγιοι Άγγελοι, Χριστόν ορώντες εφθέγγοντο Πάθους τιμίου θεία, φέροντα σύμβολα.

Θεοτοκίον

Υμνούμεν Κόρη τήν σύλληψιν, υμνούμέν σου τήν άρρητον γέννησιν, δι' ής ερρύσθημεν καταφθοράς, καί κακώσεως, καί ζοφεράς τού Άδου, Αγνή καθείρξεως.

Καταβασία

Ιλασμός ημίν Χριστέ καί σωτηρία,

Ο Δεσπότης έλαμψας εκ τής Παρθένου,

Ίν', ως προφήτην θηρός εκ θαλαττίου

Στέρνων Ιωνάν, τής φθοράς διαρπάσης

Όλον τόν Αδάμ, παγγενή πεπτωκότα.

Κοντάκιον Αυτόμελον

Ήχος πλ. β'

Τήν υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν, καί τά επί γής ενώσας τοίς ουρανίοις, ανελήφθης εν δόξη, Χριστε ο Θεός ημών, ουδαμόθεν χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος, καί βοών τοίς αγαπώσί σε, Εγώ ειμι μεθ' υμών, καί ουδείς καθ' υμών.

Ο Οίκος

Τά τής γής επί τής γής καταλιπόντες, τά τής τέφρας τώ χοϊ παραχωρούντες, δεύτε ανανήψωμεν, καί εις ύψος επάρωμεν, όμματα καί νοήματα, πετάσωμεν τάς όψεις ομού καί τάς αισθήσεις, επί τάς ουρανίους πύλας οι θνητοί, νομίσωμεν είναι τού Ελαιώνος εις όρος, καί ατενίζειν τώ λυτρουμένω επί νεφέλης εποχουμένω, εκείθεν γάρ ο Κύριος εις ουρανούς ανέδραμεν, εκεί καί ο φιλόδωρος τάς δωρεάς διένειμε τοίς, Αποστόλοις αυτού, καλέσας ως Πατήρ, καί στηρίξας αυτούς, οδηγήσας ως Υιούς, καί λέξας πρός αυτούς, ου χωρίζομαι υμών, Εγώ ειμι μεθ' υμών, καί ουδείς καθ' υμών.

Ωδήζ' Ο ειρμός

Ο εν καμίνω πυρός, τούς υμνολόγους σώσας Παίδας, ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ο εν νεφέλη φωτός, αναληφθείς καί σώσας κόσμον, ευλογητός ο Θεός, ο τών πατέρων ημών.

Επί τών ώμων Χριστέ, τήν πλανηθείσαν άρας φύσιν, αναληφθείς, τώ Θεώ καί Πατρί προσήγαγες.

Ο ανελθών εν σαρκί, πρός τόν ασώματον Πατέρα, ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Τήν νεκρωθείσαν ημών, τή αμαρτία φύσιν άρας, τώ σώ ιδίω Πατρί Σώτερ προσήγαγες.

Θεοτοκίον

Ο εκ Παρθένου τεχθείς, ήν Θεοτόκον απειργάσω, ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Άλλος

Ουκ ελάτρευσαν

Φωτεινή σε, φώς υπάρχοντα υπέλαβε, νεφέλη Κύριε, από τής γής υπέρ νούν, αναλαμβανόμενον, καί επουράνιοι, δήμοι ήνεσαν σύν Αποστόλοις λέγοντες, ο Θεός ευλογητός εί.

Χείρας άπαντες, γηθόμενοι κροτήσωμεν, τή Αναλήψει Χριστού, καί αλαλάξωμεν, Ανέβη ο Κύριος, εν φωνή σάλπιγγος, καί εκάθισεν, εκ δεξιών ως σύνθρονος, τού Πατρός εις τούς αιώνας.

Ψάλλων πάλαι Μωϋσής ο μέγας έκραζε, Προσκυνησάτωσαν ανερχομένω Χριστώ ουράνιοι Άγγελοι, ως τού παντός Βασιλεί, Ώ κραυγάζομεν, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Ώ θαυμάτων παραδόξων! πώς εχώρησας Θεόν αχώρητον, θεοχαρίτωτε, τόν σάρκα πτωχεύσαντα, καί μετά δόξης πολλής, εις ουράνια, αναληφθέντα σήμερον, καί ζωώσαντα ανθρώπους;

Καταβασία

Σύμφωνον εθρόησεν οργάνων μέλος,

Σέβειν τό χρυσότευκτον άψυχον βρέτας,

Η τού Παρακλήτου δέ φωσφόρος χάρις,

Σεβασμιάζει τού βοάν, Τριάς μόνη,

Ισοσθενής, άναρχος, ευλογητός εί.

Ωδή η' Ο ειρμός

Τόν εκ Πατρός πρό αιώνων, γεννηθέντα Υιόν καί Θεόν, καί επ' εσχάτων τών χρόνων σαρκωθέντα εκ Παρθένου Μητρός, Ιερείς υμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Τόν εν δυσί ταίς ουσίαις, αναστάντα ζωοδότην Χριστόν, εις ουρανούς μετά δόξης καί Πατρί συγκαθεζόμενον, ιερείς υμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Τόν εκ δουλείας τήν κτίσιν, τών ειδώλων λυτρωσάμενον, καί παραστήσαντα ταύτην, ελευθέραν τώ ιδίω Πατρί, σε Σωτήρ υμνούμεν, καί σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Τόν τή αυτού καταβάσει, καθελόντα τόν αντίπαλον, καί τή αυτού αναβάσει, ανυψώσαντα τόν άνθρωπον, ιερείς υμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Τών Χερουβίμ υπερτέρα, ανεδείχθης Θεοτόκε αγνή, εν τή γαστρί σου τόν τούτοις, εποχούμενον βαστάσασα, όν σύν ασωμάτοις, βροτοί δοξολογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Άλλος

Παίδας ευαγείς

Ώφθησαν οι νόες Αποστόλοις, εν τή, Αναλήψει καί εφθέγγοντο, Τί ενατενίζοντες, ίστασθε θαμβούμενοι; ούτος ο ανερχόμενος εις τά ουράνια, ελεύσεται καί πάλιν τού κρίναι, τούς εν γή ανθρώπους, κριτής υπάρχων μόνος.

Δώμεν τώ Θεώ μεγαλωσύνην, αινέσεως συμφωνία αλαλάξωμεν, άσωμεν, χορεύσωμεν, χείράς τε κροτήσωμεν, Ανέβη ο Θεός ημών, εις ουρανούς από γής, Αγγέλων, Αρχαγγέλων υμνούντων, τούτον ως Δεσπότην, καί ποιητήν τών όλων.

Ήρθη υπεράνω τών Αγγέλων, η φύσις ημών, η πάλαι έκπτωτος, καί θρόνω ενίδρυται, θείω υπέρ έννοιαν, Δεύτε πανηγυρίσωμεν, καί ανακράξωμεν, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ιδού ο Υιός σου Θεοτόκε, σκυλεύσας Σταυρώ αυτού τόν θανατον, ανέστη τριήμερος, καί τοίς Μαθηταίς αυτού, εμφανισθείς ανέδραμε, πρός τά ουράνια, μεθ' ού σε προσκυνούντες υμνούμεν, καί δοξολογούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Καταβασία

Λύει τά δεσμά, καί δροσίζει τήν φλόγα,

Ο τρισσοφεγγής τής θεαρχίας τύπος.

Υμνούσι Παίδες, ευλογεί δέ τόν μόνον

Σωτήρα καί παντουργόν, ως ευεργέτην,

Η δημιουργηθείσα σύμπασα κτίσις.

Ωδή θ' Ο ειρμός

Σέ τήν υπέρ νούν καί λόγον Μητέρα Θεού, τήν εν χρόνω τόν άχρονον αφράστως κυήσασαν, οι πιστοί ομοφρόνως μεγαλύνομεν.

Σέ τόν λυτρωτήν τού κόσμου, Χριστόν τόν Θεόν, οι Απόστολοι βλέποντες, ενθέως υψούμενον, μετά δέους σκιρτώντες εμεγάλυνον.

Σού τήν θεωθείσαν σάρκα ορώντες Χριστέ, εν τώ ύψει οι Άγγελοι, αλλήλοις διένευον, Άληθώς ούτος εστίν ο Θεός ημών.

Σέ τών ασωμάτων τάξεις Χριστέ ο Θεός, εν νεφέλαις αιρόμενον ιδούσαι εκραύγαζον, Τώ τής δόξης Βασιλεί πύλας άρατε.

Σέ τόν καταβάντα έως εσχάτου τής γής, καί τόν άνθρωπον σώσαντα, καί τή αναβάσει σου ανυψώσαντα, τούτον μεγαλύνομεν.

Θεοτοκίον

Χαίρε Θεοτόκε Μήτηρ Χριστού τού Θεού, όν εκύησας, σήμερον, εκ γής ανιπτάμενον, σύν Άγγέλοις ορώσα εμεγάλυνες.

Άλλος Άπας γηγενής

Μεγαλυνάριον

Άγγελοι, τήν άνοδον τού Δεσπότου, ορώντες εξεπλήττοντο, πώς μετά δόξης επήρθη, από τής γής εις τά άνω.

Ώ τών δωρεών, τών υπέρ κατάληψιν! ώ μυστηρίου φρικτού! πάντων ο δεσπόζων γάρ, εκ γής απαίρων πρός τά ουράνια, τοίς Μαθηταίς απέστειλε, Πνεύμα τό άγιον, τό φωτίσαν τούτων τήν διάνοιαν, καί πυρίνους τελέσαν εν χάριτι.

Άγγελοι, τήν άνοδον τού Δεσπότου, ορώντες εξεπλήττοντο, πώς μετά δόξης επήρθη, από τής γής εις τά άνω.

Στίφει Μαθητών, ο Κύριος έφησεν, Υμείς καθίσατε, εις Ιεροσόλυμα, καγώ εκπέμψω υμίν Παράκλητον, άλλον, Πατρί τόν σύνθρονον, καμοί ομότιμον, όν οράτε, αναλαμβανόμενον, καί νεφέλη φωτός εποχούμενον.

Άγγελοι, τήν άνοδον τού Δεσπότου, ορώντες εξεπλήττοντο, πώς μετά δόξης επήρθη, από τής γής εις τά άνω.

Ήρθη εμφανώς, η μεγαλοπρέπεια, άνωθεν σαρκί πτωχεύσαντος, τών ουρανών, του καί συνεδρία Πατρός τετίμηται, φύσις ημών η έκπτωτος, Πανηγυρίσωμεν, καί συμφώνως πάντες αλαλάξωμεν, καί κροτήσωμεν χείρας γηθόμενοι.

Θεοτοκίον

Φώς τό εκ φωτός, εκλάμψαν πανάμωμε, εκ σού ανέτειλε, καί τήν αμαυρότητα, τής αθείας πάσαν διέλυσε, καί τούς νυκτί καθεύδοντας εφωταγώγησε, διά τούτο πάντες κατά χρέος σε, εις αιώνας αεί μακαρίζομεν.

Καταβασία

Χαίροις Άνασσα, μητροπάρθενον κλέος, Άπαν γάρ ευδίνητον εύλαλον στόμα, Ρητρεύον, ου σθένει σε μέλπειν αξίως, ιλιγγιά δέ νούς άπας σου τόν τόκον Νοείν, όθεν σε συμφώνως δοξάζομεν.

Εξαποστειλάριον Αυτόμελον

Ήχος β'

Τών Μαθητών ορώντων σε ανελήφθης, Χριστέ πρός τόν Πατέρα συνεδριάζων, Άγγελοι προτρέχοντες εκραύγαζον Άρατε πύλας άρατε, ό Βασιλεύς γάρ ανήλθε, πρός τήν αρχίφωτον δόξαν. (Εκ γ')

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά Προσόμοια γ'

Ήχος α' Τών ουρανίων ταγμάτων

Αγγελικώς οι εν κόσμω, πανηγυρίσωμεν, τώ επί θρόνου δόξης, Θεώ εποχουμένω, κραυγάζοντες τόν ύμνον, Άγιος εί, ο Πατήρ ο ουράνιος, ο συναίδιος Λόγος, Άγιος ει, καί τό Πνεύμα τό πανάγιον. (Δίς)

Οι αρχηγοί τών Αγγέλων, κατανοούντες Σωτήρ, τό τής ανόδου ξένον, διηπόρουν αλλήλοις, Τίς η θέα αύτη; άνθρωπος μέν, τή μορφή ο ορώμενος, ως δέ Θεός, υπεράνω τών ουρανών, μετά σώματος ανέρχεται.

Οι Γαλιλαίοι ορώντες, αναληφθέντα σε, από τού Ελαιώνος, μετά σώματος Λόγε, ήκουον Αγγέλων, βοώντων αυτοίς, Τί εστήκατε βλέποντες; ούτος ελεύσεται πάλιν μετά σαρκός, καθ' όν τρόπον εθεάσασθε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Ετέχθης, ως αυτός ηθέλησας, εφάνης, ως αυτός ηβουλήθης, έπαθες σαρκί, ο Θεός ημών, εκ νεκρών ανέστης, πατήσας τόν θάνατον, ανελήφθης έν δόξη, ο τά σύμπαντα πληρών, καί απέστειλας ημίν Πνεύμα θείον, τού ανυμνείν καί δοξάζειν σου τήν θεότητα.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΗΝ AEΙTOYΡΓΙAN

Αντίφωνον Α'

Ήχος β'

Στίχ. α' Πάντα τά έθνη κροτήσατε χείρας.

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Στίχ. β' Ότι Κύριος ύψιστος, φοβερός, βασιλεύς μέγας επί πάσαν τήν γήν.

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Στίχ. γ' Υπέταξας λαούς ημίν, καί έθνη υπό τούς πόδας ημών.

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Δόξα... Καί νύν...

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Α ν τ ί φ ω ν ο ν Β'

Ο αυτός

Στίχ. α' Μέγας Κύριος, καί αινετός σφόδρα.

Σώσον ημάς, Υιέ Θεού, ο εν δόξη αναληφθείς αφ' ημών εις τούς ουρανούς, ψάλλοντάς σοι, Αλληλούϊα.

Στίχ. β' Ό Θεός εν ταίς βάρεσιν αυτής γινώσκεται.

Σώσον ημάς, Υιέ Θεού, ο εν δόξη...

Στίχ. γ' Ότι Ιδού οι βασιλείς τής γής συνήχθησαν.

Σώσον ημάς, Υιέ Θεού, ο εν δόξη...

Δόξα... Καί νύν...

Ο μονογενής Υιός καί Λόγος τού Θεού...

Αντίφωνον Γ'

Ήχος δ'

Στίχ. α' Ακούσατε ταύτα πάντα τά έθνη.

Ανελήφθης εν δόξη...

Στίχ. β' Τό στόμα μου λαλήσει σοφίαν, καί η μελέτη τής καρδίας μου σύνεσιν.

Ανελήφθης εν δόξη...

Στίχ. γ' Κλινώ εις παραβολήν τό ούς μου, ανοίξω εν ψαλτηρίω τό πρόβλημά μου.

Ανελήφθης εν δόξη...

Εισοδικόν

Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ Κύριος εν φωνή σάλπιγγος, Σώσον ημάς, Υιέ Θεού, ο εν δόξη...

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημών, χαροποιήσας τούς Μαθητάς, τή επαγγελία τού αγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αυτών διά τής ευλογίας, ότι σύ ει ο Υιός τού Θεού, ο λυτρωτής τού κόσμου.

Κοντάκιον Αυτόμελον

Ήχος πλ. β'

Τήν υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν, καί τά επί γής ενώσας τοίς ουρανίοις, ανελήφθης εν δόξη, Χριστε ο Θεός ημών, ουδαμόθεν χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος, καί βοών τοίς αγαπώσί σε, Εγώ ειμι μεθ' υμών, καί ουδείς καθ' υμών.

Κοινωνικόν

Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος, Αλληλούϊα.