ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Ζ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν

Έπαθες ως άνθρωπος, ο απαθής τή θεότητι, καί ανέστης τρι ήμερος, σκυλεύσας τόν θάνατον, καί συναναστήσας, πάντας τούς φθαρέντας, καί ανελήλυθας Χριστέ, πρός τόν Πατέρα, επαγγειλάμενος, εκπέμψειν τόν Παράκλητον, τοίς ιεροίς Αποστόλοις σου, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Υμείς τί εστήκατε, πρός ουρανόν ατενίζοντες; οι oρώμενοι Άγγελοι, ως άνθρωποι έλεγον, τοίς τού Λόγου Μύσταις, ούτος, όν oράτε, υπό νεφέλης φωτεινής, αναληφθέντα, αυτός ελεύσεται, όν τρόπον εθεάσασθε, κρίναι τόν κόσμον, ως έφησε, πορευθέντες ούν άπαντα, τά ρηθέντα πληρώσατε.

Μετά τήν εκ τάφου σου, υπέρ κατάληψιν Έγερσιν, παντοδύναμε Κύριε λαβών ούς ηγάπησας, έως Βηθανίας, εξήγαγες Λόγε, καί πρός τό όρος γεγονώς, τού Ελαιώνος, τούτους ηυλόγησας, καί ούτως ανελήλυθας, υποταγέντων Αγγέλων σοι, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Ότε παραγέγονας επί τό όρος, Χριστέ τών Ελαιών, Πατρός επιτελέσαι τήν ευδοκίαν, εξέστησαν οι ουράνιοι Άγγελοι, καί έφριξαν οι καταχθόνιοι, παρίσταντο δέ οι Μαθηταί μετά χαράς έντρομοι, ως ελάλεις αυτοίς, ως θρόνος δέ ητοίμαστο εξ εναντίας νεφέλη προσμένουσα, πύλας δέ ο ουρανός διαπετάσας, τώ κάλλει εφαίνετο, καί η γή τούς κρυπτήρας ανακαλύπτει, Αδάμ τήν κατάβασιν ως γνωσθήναι, καί τήν αύθις ανάβασιν, Αλλ' ίχνη μέν υψούτο, ως υπό χειρός, στόμα δέ μεγάλα ηυλόγει, ως ηκούετο, νεφέλη υπελάμβανε, καί ουρανός ένδον σε υπεδέξατο, Έργον τούτο Κύριε ειργάσω, μέγα καί παράδοξον, εις σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος β' Οίκος τού Ευφραθά

Πληρώσας αγαθέ, Πατρός τήν ευδοκίαν, ενώσας τε τά άνω, τοίς κάτω, ανελήφθης, εν δόξη πρός τό πρότερον.

Στίχ. Πάντα τά έθνη κροτήσατε χείρας.

Ανήλθες πρός τόν σόν, Γεννήτορα οικτίρμον, όθεν ουκ εχωρίσθης, καί ύψωσας τήν κάτω, κειμένην φύσιν Δέσποτα.

Στίχ. Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ...

Νεφέλη σε φωτός, ανέλαβεν εις ύψος, καί Άγγελοι εν φόβω, καί τρόμω διηκόνουν, τώ θείω σου κελεύσματι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Τήν καταβάσαν φύσιν τού Αδάμ, εις τά κατώτερα μέρη τής γής, ο Θεός καινοποιήσας σεαυτώ, υπεράνω πάσης αρχής καί εξουσίας ανήγαγες σήμερον, ως αγαπήσας γάρ, συνεκάθισας, ως συμπαθήσας δέ, ήνωσας σεαυτώ, ως ενώσας συνέπαθες, ως απαθής παθών δέ, συνεδόξασας, Αλλ' οι Ασώματοι, Τίς εστιν ούτος, έλεγον, ο ωραίος ανήρ; αλλ' ουκ άνθρωπος μόνον, Θεός δέ καί άνθρωπος, τό συναμφότερον τό φαινόμενον, Όθεν έξαλλοι Άγγελοι, εν στολαίς περιϊπτάμενοι, τούς Μαθητάς, Άνδρες, εβόων, Γαλιλαίοι, ός αφ' υμών πεπόρευται, ούτος Ιησούς άνθρωπος Θεός, θεάνθρωπος πάλιν ελεύσετάι, κριτής ζώντων καί νεκρών, πιστοίς δέ δωρούμενος, αμαρτιών συγχώρησιν, καί τό μέγα έλεος.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Ζ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος β' Τά άνω ζητών

Υψόθεν εις γήν, Χριστέ καταβέβηκας, καί αύθις εκ γής, εις ύψος ανέδραμες, πρός τόν σόν Γεννήτορα, Μαθητών ορώντων σου τήν άνοδον, σύν αυτοίς ούν εορτάζοντες, υμνούμέν σου Σώτερ τήν Ανάληψιν. (Δίς)

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Ο προαιώνιος Λόγος καί άναρχος, ήν περ ανείληφε, φύσιν ανθρώπειον, θεοποιήσας μυστικώς, σήμερον ανελήφθη, Άγγελοι προτρέχοντες, Αποστόλοις εδείκνυον, τούτον πορευόμενον, εις ουρανούς μετά δόξης πολλής, αυτώ δέ προσκυνήσαντες, έλεγον, Δόξα Θεώ τώ αναληφθέντι. (Δίς)

Εις τόν Στίχον τών Αίνων

Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος β' Οίκος τού Ευφραθά

Ου λείψω ορφανούς, ούς περ εγώ συνήξα, ο Κύριος τοίς φίλοις, ελάλει, αλλά πέμψω, υμίν Πνεύμα τό άγιον.

Στίχ. Πάντα τά έθνη κροτήσατε χείρας.

Άγγελοι τοίς σοφοίς, εβόων Αποστόλοις, Ώ άνδρες Γαλιλαίοι, όν τρόπον καθοράτε, αυτός πάλιν ελεύσεται.

Στίχ. Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ...

Κατήλθον εν χαρά, από τού Ελαιώνος, οι Μαθηταί σου Λόγε, δοξάζοντες, υμνούντες, τήν θείαν σου Ανάληψιν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Ότε ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός τών Μαθητών ορώντων, αι νεφέλαι υπελάμβανόν σε μετά σαρκός, πύλαι επήρθησαν αι ουράνιαι, ο χορός τών Αγγέλων έχαιρεν εν αγαλλιάσει, αι ανώτεραι δυνάμεις έκραζον, λέγουσαι, Άρατε πύλας οι άρχοντες υμών, καί εισελεύσεται ο Βασιλεύς τής δόξης, οι δέ Μαθηταί εκπληττόμενοι έλεγον, Μή χωρισθής ημών, ο Ποιμήν ο καλός, αλλά πέμψον ημίν τόν Πνεύμά σου τό πανάγιον, τό οδηγούν καί στηρίζον τάς ψυχάς ημών.