ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ς' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος πλ. α' Χαίροις ασκητικών

Στόματι καί ψυχή καί νοϊ, τόν εκ χοός πλαστουργικώς καί τού πτύσματος, ομμάτων τάς κόρας δόντα, καί τόν κοινόν φωτισμόν, ο τό πρίν τυφλώττων ωμολόγη σε, κτισμάτων παγκόσμιον, προβολέα καί πρύτανιν, δι' οίκτον μόνον, βροτωθέντα τού πλάσματος, καί εκήρυττεν, ως Θεόν παντοδύναμον, ού Γραμματείς τόν ζήλον, καί τήν πρός τούτους διάλεξιν, όλως μή φέροντες βλέπειν, αποσυνάγωγον κρίνουσι, τυφλώττοντες πλέον, τού ποτέ τυφλού τάς κόρας, ψυχή καί σώματι.

Τρόπαιον αριστείας τυφλός, κατά βλεπόντων κατά κράτος εξήρατο, τόν Κτίστην καί γάρ τόν τούτου, καί πλαστουργόν τού παντός, καί τυφλός υπάρχων εθεάσατο, ιδών τήν ομμάτωσιν, τήν πλασθείσαν εκ πτύσματος, καί ταύτη μόνη, επιγνούς τόν φωτίσαντα, καί Υιόν Θεού, καί Δεσπότην παγκόσμιον, όν οι ορώντες φθόνου, κακία τυφλώττοντες, όλως ουκ είδον, καί ταύτα, πολλαπλασίονα βλέποντες, εκ τούτου θαυμάτων, ενεργείας παραδόξους, μόνοις τοίς ρήμασιν.

Ύποπτος Γραμματεύσι τυφλοίς, ομματωθείς ο πρίν τυφλώττων τεθέαται ως τάχα μηδόλως βλέπων, αλλά ψευδώς τό οράν, τού Σωτήρος χάριν προσποιούμενος, τυφλώττειν εθέλουσι, σκοτασμοίς τοίς τού γράμματος, εν οίς εκλάμπει, ο γλυκύς Χριστός Ήλιος, σαββατούργησιν, καινουργόν διαπράξας μοι, ός τό σκιώδες τούτου, φωτουργών καί τό κάλυμμα, αίρων τό φώς τό εν τούτοις, τοίς πρίν τυφλοίς εχορήγησε, καί νύν καθορώντες τόν τών φώτων παροχέα, κόσμω κηρύττουσι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ Χριστέ ο Θεός, ο τόν εκ μήτρας τού φωτός εστερημένον, διά τής σής αχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ' άμφω, καί ημών τά όμματα, τών ψυχών αυγάσας, Υιούς ημέρας δείξον, ίνα πίστει βοώμέν σοι, Πολλή σου καί άφατος η εις ημάς ευσπλαγχνία, φιλάνθρωπε δόξα σοι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος πλ. α' Αναστάσιμον

Ο τήν ανάστασιν διδούς τώ γένει τών ανθρώπων ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη.

έφριξαν τούτον οι άρχοντες τού Άδου, καί επήρθησαν πύλαι οδυνηραί, εισελήλυθε γάρ ο Βασιλεύς τής δόξης, Χριστός, λέγων τοίς εν δεσμοίς, Εξέλθετε, καί τοίς εν τώ σκότει, Ανακαλύπτεσθε.

Κατανυκτικόν

Κύριε, καί τόν φόβον σου πτοούμαι, καί τό πονηρόν ποιείν ου παύομαι, Τίς εν δικαστηρίω τόν δικαστήν ου πτοείται; ή τίς ιαθήναι βουλόμενος, τόν ιατρόν παροργίζει, ως καγώ; Μακρόθυμε Κύριε, επί τή ασθενεία μου σπλαγχνίσθητι, καί ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Τόν θυρεόν τής πίστεως περιβαλλόμενοι, καί τώ τύπω τού Σταυρού εαυτούς διαναστήσαντες, πρός τάς βασάνους ανδρείως απηυτομόλησαν, καί Διαβόλου τήν πλάνην, καί τό θράσος κατήργησαν, οι Άγιοί σου Κύριε, αυτών ταίς ικεσίαις, ως παντοδύναμος Θεός, τώ κόσμω τήν ειρήνην κατάπεμψον, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Ο διά σπλάγχνα ελέους, σαρκωθείς Χριστέ ο Θεός, τόν τού φωτός εστερημένον από μήτρας, σπλάγχνοις αφάτων οικτιρμών, λαμπηδόνος θείας κατηξίωσας, τούτου τάς κόρας, τώ χοϊ τοίς πλαστουργοίς δακτύλοις σου προσψαύσας, Αυτός καί νύν φωτοπάροχε, καί ημών καταύγασον τά τής ψυχής αισθητήρια, ως μόνος αφθονοπάροχος.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον Πατρί καί Πνεύματι, τόν εκ Παρθένου τεχθέντα εις σωτηρίαν ημών, ανυμνήσωμεν πιστοί καί προσκυνήσωμεν, ότι ηυδόκησε σαρκί, ανελθείν εν τώ σταυρώ, καί θάνατον υπομείναι, καί εγείραι τούς τεθνεώτας, εν τή ενδόξω Αναστάσει αυτού.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε πύλη Κυρίου η αδιόδευτος, χαίρε τείχος καί σκέπη τών προστρεχόντων εις σέ, χαίρε αχείμαστε λιμήν καί Απειρόγαμε, η τεκούσα εν σαρκί τόν Ποιητήν σου καί Θεόν, πρεσβεύουσα μή ελλείπης, υπέρ τών ανυμνούντων, καί προσκυνούντων τόν Τόκον σου.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ ς' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος πλ. α' Αναστάσιμον

Κύριε, νεκρός προσηγορεύθης, ο νεκρώσας τόν θάνατον, εν μνήματι ετέθης, ο κενώσας τά μνήματα, άνω στρατιώται τόν τάφον εφύλαττον, κάτω τούς απ' αιώνος νεκρούς εξανέστησας, Παντοδύναμε καί ακατάληπτε Κύριε δόξα σοι.

Κατανυκτικόν

Κριτού καθεζομένου, καί Αγγέλων εστώτων, σάλπιγγος ηχούσης, καί φλογός καιομένης, τί ποιήσεις ψυχή μου, απαγομένη εις κρίσιν, τότε γάρ τά δεινά σοι παρίστανται, τά κρυπτά σου ελέγχονται εγκλήματα, διό πρό τέλους βόησον τώ Κριτή, ο Θεός ιλάσθητί μοι καί σώσόν με.

Μαρτυρι κόν

Λάμπει σήμερον η μνήμη τών Αθλοφόρων, έχει γάρ ουρανόθεν απαύγασμα, ο χορός τών Αγγέλων πανηγυρίζει, καί τών ανθρώπων τό γένος συνεορτάζει, διό πρεσβεύουσι τώ Κυρίω, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Μήτηρ Θεού Παναγία, τό τείχος τών Χριστιανών, ρύσαι λαόν σου συνήθως, κραυγάζοντά σοι εκτενώς, Αντιτάχθητι αισχροίς καί αλαζόσι λογισμοίς, ίνα βοώμέν σοι, Χαίρε η κεχαριτωμένη.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος πλ. α' Τόν συνάναρχον Λόγον

Αναβλέψας οράται Τυφλός τώ πτύσματι, τού τήν βροτών διαρτίαν πρίν πλαστουργήσαντος, μή ορών εκ γενετής τόν μέγαν Ήλιον, όθεν καί χάριτας Θεώ, αναπέμπει εκ ψυχής, τήν τούτου ιδών εικόνα, καθ' ομοίωσιν πεπλασμένην, τού τήν εικόνα πλαστουργήσαντος.

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος πλ. α' Αναστάσιμον

Κύριε, τούς μοχλούς τούς αιωνίους συντρίψας, καί δεσμά διαρρήξας, τού μνήματος ανέστης, καταλιπών σου τά εντάφια, εις μαρτύριον τής αληθούς τριημέρου ταφής σου, καί προήγες εν τή Γαλιλαία, ο εν σπηλαίω τηρούμενος, Μέγα σου τό έλεος, ακατάληπτε Σωτήρ, ελέησον καί σώσον ημάς. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Τά πλήθη τών πταισμάτων μου πάριδε Κύριε ο εκ Παρθένου τεχθείς, καί πάσας εξάλειψον τάς ανομίας μου, λογισμόν μοι παρέχων επιστροφής, ως μόνος φιλάνθρωπος δέομαι, καί ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Οι Αθλοφόροι σου Κύριε, τάς τάξεις τών Αγγέλων μιμησάμενοι, ως ασώματοι ταίς βασάνοις ενεκαρτέρησαν, μονολόγιστον ελπίδα έχοντες τών επηγγελμένων αγαθών τήν απόλαυσιν, ταίς αυτών πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, τήν ειρήνην δώρησαι τώ κόσμω σου, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Τίς λαλήσει τάς δυναστείας σου Χριστέ, ή τίς εξαριθμήσει τών θαυμάτων σου τά πλήθη; διπλούς γάρ ως ωράθης επί γής δι' αγαθότητα, διπλάς καί τάς ιάσεις τοίς νοσούσιν εχορήγεις, ου μόνον γάρ τού σώματος οφθαλμούς διήνοιξας, τού από μήτρας πηρωθέντος, αλλά καί τούς τής ψυχής, όθεν Θεόν σε ωμολόγει τόν κρυπτόμενον, καί πάσι παρέχοντα τό μέγα έλεος.

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος πλ. α' Όσιε Πάτερ

Λάμψιν φωσφόρον, καταλάμψασαν Θεώμενοι, προδήλως εν Σαββάτω τώ φωτοφόρω Τυφλώ οι νόμοις τοίς Μωσέως εντεθραμμένοι, γνώμη τυφλώττουσιν ορώντες σκιά, σκίασμα μή γνόντες τό συγκαλύπτον νόμους, εξ ού ουκ είδον τόν φωτουργόν καί τόν τώ λόγφ Σαββάτου δημιουργόν, τόν ομματώσαντα Τυφλόν τή απονίψει, καί τή τού πτύσματος καινή πηλεργασία, μεθ' ού μιγνύμενοι, Θεόν αυτόν κατίδωμεν, τήν εκτύφλωσιν Φαρισαίων ελέγχοντες οράσει, τή εκ τού κρείττονος.

Στίχ. Επίβλεψον επ εμέ, καί ελέησόν με...

Όρθρος ανίσχει τώ εν σκότει διατρίβοντι, νυκτός αορασίας πολυωδύνω Τυφλώ εν ρείθροις λουσαμένω, τό φώς ομμάτων θείω κελεύσματι, πηγή Σιλωάμ, όθεν σελασφόρος καινότερος οράται, ομίχλην σκότους νυκτοποιόν, τών νομικών διελέγχων Γραμματιστών, καί τήν σκοτόμαιναν, τής τούτων αβλεψίας ταίς αναλάμψεσι φωτίζων ταίς φωσφόροις, εξ ών η τύφλωσις τού πρίν σκιώδους γράμματος, ομματούται ταίς εκ τού Λόγου, ημίν παρεχομέναις φαιδραίς ελλάμψεσιν.

Στίχ. Τά διαβήματά μου κατεύθυνον...

Ύψους επέβη, φωτοφόρου επιβάσεως, φωτί θεογνωσίας καταλαμφθείς ο Τυφλός, κάν πρώην ετυφλούτο εξ αμφοίν, τόν φωτοδότην γνωρίζει καί φωτουργόν τόν αναλάμψαντα εκ τάφου τριημέρως, καί γήν φαιδρύναντα αυτού τή Αναστάσει, εξ ής επέλαμψε, τό φώς τής αναπλάσεως τοίς εν σκότει κεκρατημένοις, βροτοίς, δι' ευσπλαγχνίαν καί μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ, Χριστέ ο Θεός ο τόν εκ μήτρας τού φωτός εστερημένον διά τής σής αχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ' άμφω, καί ημών τά όμματα, τών ψυχών αυγάσας, Υιούς ημέρας δείξον, ίνα πίστει βοώμέν σοι, Πολλή σου καί άφατος, η εις ημάς ευσπλαγχνία, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ς' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Ε Σ Π Ε Ρ ΑΣ

(ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ)

Ιδιόμελα τής Εορτής

Ήχος β'

Ο Τυφλός γεννηθείς, εν τώ ιδίω λογισμώ έλεγεν, Άρα εγώ, δι' αμαρτίας γονέων εγεννήθην αόμματος; Άρα εγώ, δι' απιστίαν εθνών εγεννήθην εις ένδειξιν; ουχ ικανώ τού ερωτάν, Πότε νύξ, πότε ημέρα, ουκ ευτονούσί μου οι πόδες τά τών λίθων προσκρούσματα, ου γάρ είδον τόν ήλιον λάμποντα, ουδέ εν εικόνι τόν εμέ πλαστουργήσαντα, Αλλά δέομαί σου, Χριστέ ο Θεός, Επίβλεψον επ' εμέ, καί ελέησόν με.

Παράγων ο Ιησούς εκ τού Ιερού, εύρεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής, καί σπλαγχνισθείς, επέθηκε πηλόν επί τούς οφθαλμούς αυτού, καί είπε πρός αυτόν, Ύπαγε, νίψαι εις τού Σιλωάμ, καί νιψάμενος ανέβλεψε, δόξαν αναπέμπων Θεώ, οι δέ αγχισταί αυτού, έλεγον αυτώ, Τίς σου τάς κόρας διήνοιξεν, άς ουδείς τών βλεπόντων ιάσαι ίσχυσεν, ο δέ φησί βοήσας, Άνθρωπος, Ιησούς λεγόμενος, εκείνός μοι έφη, Νίψαι εις τού Σιλωάμ, καί ανέβλεψα, Αυτός εστιν αληθώς, όν έφη Μωσής εν τώ νόμω, Χριστόν Μεσσίαν, αυτός εστιν ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Ήχος δ'

Όλον τόν βίον ο Τυφλός, νύκτα λογιζόμενος εβόησε πρός σέ Κύριε, Ανοιξόν μου τάς κόρας, Υιέ Δαυϊδ, ο Σωτήρ ημών, ίνα μετά πάντων καγώ υμνήσω σου τήν δύναμιν.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Κύριε, παράγων εν τή οδώ, εύρες άνθρωπον Τυφλόν εκ γενετής, καί έκθαμβοι γεγονότες οι Μαθηταί, επηρώτων σε, λέγοντες, Διδάσκαλε, τίς ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού ίνα τυφλός γεννηθή; Σύ δέ Σωτήρ μου εβόας αυτοίς, Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού, αλλ' ίνα φανερωθή τά έργα τού Θεού, εν αυτώ, εμέ δεί εργάζεσθαι τά έργα τού πέμψαντός με, ά ουδείς δύναται εργάζεσθαι, Καί ταύτα ειπών, πτύσας χαμαί, καί πηλόν ποιήσας, επέχρισας τούς οφθαλμούς αυτού, λέξας πρός αυτόν, Ύπαγε, νίψαι εις τού Σιλωάμ τήν κολυμβήθραν, ο δέ νιψάμενος, υγιής εγένετο, καί εβόα πρός σέ, Πιστεύω, Κύριε, καί προσεκύνησέ σοι, Διό βοώμεν καί ημείς, Ελέησον ημάς.

Καί νύν...

Εν τή Ερυθρά θαλάσση, τής απειρογάμου νύμφης εικών διεγράφη ποτέ, Εκεί, Μωϋσής διαιρέτης τού ύδατος, ενθάδε, Γαβριήλ υπηρέτης τού θαύματος, Τότε τόν βυθόν επέζευσεν, αβρόχως Ισραήλ, νύν δέ, τό Χριστόν εγέννησεν ασπόρως η Παρθένος, Η θάλασσα, μετά την πάροδον τού Ισραήλ, έμεινεν άβατος, η άμεμπτος, μετά τήν κύησιν τού Εμμανουήλ, έμεινεν άφθορος, ο ών, καί προών, καί φανείς ως άνθρωπος Θεός, ελέησον ημάς.

Εις τόν Στίχον

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος πλ. α'

Διά τού τιμίου σου Σταυρού Χριστέ, Διάβολον ήσχυνας, καί διά τής Αναστάσεώς σου, τό κέντρον τής αμαρτίας ήμβλυνας, καί έσωσας ημάς, εκ τών πυλών τού θανάτου, δοξάζομέν σε Μονογενές.

Στίχ. Ο Κύριος εβασίλευσεν...

Ο τήν ανάστασιν διδούς τώ γένει τών ανθρώπων ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, έφριξαν τούτον οι άρχοντες τού Άδου, καί επήρθησαν πύλαι οδυνηραί, εισελήλυθε γάρ ο Βασιλεύς τής δόξης Χριστός, λέγων τοίς εν δεσμοίς, Εξέλθετε, καί τοίς εν τώ σκότει, Ανακαλύπτεσθε.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν οικουμένην...

Μέγα θαύμα! ο τών αοράτων κτίστης, διά φιλανθρωπίαν, σαρκί παθών, ανέστη ο αθάνατος, Δεύτε πατριαί τών εθνών, τούτον προσκυνήσωμεν, τή γάρ αυτού ευσπλαγχνία, εκ πλάνης ρυσθέντες εν τρισίν υποστάσεσιν, ένα Θεόν υμνείν μεμαθήκαμεν.

Στίχ. Τώ οίκω σου πρέπει αγίασμα...

Σέ τόν σαρκωθέντα Σωτήρα Χριστόν, καί τών ουρανών μή χωρισθέντα, εν φωναίς ασμάτων μεγαλύνομεν, ότι Σταυρόν καί θάνατον κατεδέξω, διά τό γένος ημών, ως φιλάνθρωπος Κύριος, σκυλεύσας Άδου πύλας, τριήμερος ανέστης, σώζων τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ, χριστέ ο Θεός, ο τόν εκ μήτρας τού φωτός εστερημένον, διά τής σής αχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ άμφω, καί ημών τά όμματα τών ψυχών αυγάσας, Υιούς ημέρας δείξον, ίνα πίστει βοώμέν σοι, Πολλή σου καί άφατος η εις ημάς ευσπλαγχνία, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον Πατρί καί Πνεύματι, τόν εκ Παρθένου τεχθέντα εις σωτηρίαν ημών, ανυμνήσωμεν πιστοί καί προσκυνήσωμεν, ότι ηυδόκησε σαρκί, ανελθείν εν τώ σταυρώ, καί θάνατον υπομείναι, καί εγείραι τούς τεθνεώτας, εν τή ενδόξω Αναστάσει αυτού.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε πύλη Κυρίου η αδιόδευτος, χαίρε τείχος καί σκέπη τών προστρεχόντων εις σέ, χαίρε αχείμαστε λιμήν καί Απειρόγαμε, η τεκούσα εν σαρκί τόν Ποιητήν σου καί Θεόν, πρεσβεύουσα μή ελλείπης, υπέρ τών ανυμνούντων, καί προσκυνούντων τόν Τόκον σου.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ ς' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα Αναστάσιμα τής Οκτωήχου

Ήχος πλ. α' Τόν συνάναρχον Λόγον

Τόν Σταυρόν τού Κυρίου εγκωμιάσωμεν, τήν Ταφήν τήν αγίαν ύμνοις τιμήσωμεν, καί τήν Ανάστασιν αυτού υπερδοξάσωμεν, ότι συνήγειρε νεκρούς εκ τών μνημάτων ως Θεός, σκυλεύσας κράτος θανάτου καί Ισχύν Διαβόλου καί τοίς εν Άδη φώς ανέτειλε.

Δόξα...

Κύριε, νεκρός προσηγορεύθης, ο νεκρώσας τόν θάνατον, εν μνήματι ετέθης, ο κενώσας τά μνήματα, άνω στρατιώται τόν τάφον εφύλαττον, κάτω τούς απ' αιώνος, νεκρούς εξανέστησας, Παντοδύναμε καί ακατάληπτε, Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε άγιον όρος, καί θεοβάδιστον, χαίρε έμψυχε βάτε, καί ακατάφλεκτε, χαίρε η μόνη πρός Θεόν κόσμου γέφυρα, η μετάγουσα θνητούς, πρός τήν αιώνιον ζωήν, χαίρε ακήρατε Κόρη, η απειράνδρως τεκούσα, τήν σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τού Τυφλού

Ήχος πλ. α' Τόν συνάναρχον Λόγον

Τώ Πατρί καί τώ Πνεύματι ο συνάναρχος ο τό φώς ως χιτώνα περιβαλλόμενος, φιλανθρώπως τήν ημών φύσιν ενδέδυται, καί τάς νόσους τών βροτών, απελαύνων ως Θεός, εφώτισε καί τάς κόρας, τού εκ νηδύος μητρώας, εστερημένου φωτός.

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά Αναστάσιμα δ'

Ήχος πλ. α'

Κύριε, εσφραγισμένου τού τάφου υπό τών παρανόμων, προήλθες εκ τού μνήματος, καθώς ετέχθης εκ τής Θεοτόκου, ουκ έγνωσαν πώς εσαρκώθης, οι ασώματοί σου Άγγελοι, ουκ ήσθοντο πότε ανέστης, οι φυλάσσοντές σε στρατιώται, αμφότερα γάρ εσφράγισται τοίς ερευνώσι, πεφανέρωται δέ τά θαύματα, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει τό μυστήριον, ό ανυμνούσιν, απόδος ημίν αγαλλίασιν, καί τό μέγα έλεος.

Κύριε, τούς μοχλούς τούς αιωνίους συντρίψας, καί δεσμά διαρρήξας, τού μνήματος ανέστης, καταλιπών σου τά εντάφια, εις μαρτύριον τής αληθούς τριημέρου ταφής σου, καί προήγες εν τή Γαλιλαία, ο εν σπηλαίω τηρούμενος, Μέγα σου τό έλεος, ακατάληπτε Σωτήρ, ελέησον καί σώσον ημάς.

Κύριε, αι γυναίκες έδραμον επί τό μνήμα, τού ιδείν σε τόν Χριστόν, τόν δι' ημάς παθόντα, καί προσελθούσαι, εύρον Άγγελον επί τόν λίθον καθήμενον, τώ φόβω κυλισθέντα, καί πρός αυτάς εβόησε λέγων, Ανέστη ο Κύριος, είπατε τοίς Μαθηταίς, ότι ανέστη εκ νεκρών, ο σώζων τάς ψυχάς ημών.

Κύριε, ώσπερ εξήλθες, εσφραγισμένου τού, τάφου, ούτως εισήλθες, καί τών θυρών κεκλεισμένων, πρός τούς μαθητάς σου, δεικνύων αυτοίς τά τού σώματος πάθη, άπερ κατεδέξω Σωτήρ μακροθυμήσας, ως εκ σπέρματος Δαυϊδ, μώλωπας υπήνεγκας, ως Υιός δέ τού Θεού, κόσμον ηλευθέρωσας, Μέγα σου τό έλεος, ακατάληπτε Σωτήρ, ελέησον καί σώσον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Τίς λαλήσει τάς δυναστείας σου Χριστε; ή τίς εξαριθμήσει τών θαυμάτων σου τά πλήθη; διπλούς γάρ ως ωράθης επί γής δι' αγαθότητα, διπλάς καί τάς ιάσεις τοίς νοσούσιν εχορήγεις, Ου μόνον γάρ τού σώματος οφθαλμούς δι' ήνοιξας, τού από μήτρας πηρωθέντος, αλλά καί τούς τής ψυχής, όθεν Θεόν σε ωμολόγει τόν κρυπτόμενον, καί πάσι παρέχοντα τό μέγα έλεος.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος πλ. α' Όσιε Πάτερ

Λάμψιν φωσφόρον, καταλάμψασαν Θεώμενοι, προδήλως εν Σαββάτω, τώ φωτοφόρω Τυφλώ, οι νόμοις τοίς Μωσέως εντεθραμμένοι, γνώμη τυφλώττουσιν, ορώντες σκιά, σκίασμα μή γνόντες τό συγκαλύπτον νόμους, εξ ού ουκ είδον τόν φωτουργόν, καί τόν τώ λόγω Σαββάτου δημιουργόν, τόν ομματώσαντα Τυφλόν τή απονίψει, καί τή τού πτύσματος καινή πηλεργασία, μεθ' ού μιγνύμενοι, Θεόν αυτόν κατίδωμεν, τήν εκτύφλωσιν Φαρισαίων ελέγχοντες οράσει, τή εκ τού κρείττονος.

Στίχ. Επίβλεψον επ εμέ, καί ελέησόν με...

Όρθρος ανίσχει, τώ εν σκότει, διατρίβοντι, νυκτός αορασίας πολυωδύνω Τυφλώ, εν ρείθροις λουσαμένω, τό φώς ομμάτων θείω κελεύσματι, πηγή Σιλωάμ, όθεν σελασφόρος καινότερος οράται, ομίχλην σκότους νυκτοποιόν, τών νομικών διελέγχων Γραμματιστών, καί τήν σκοτόμαιναν, τής τούτων αβλεψίας, ταίς αναλάμψεσι φωτίζων ταίς φωσφόροις, εξ ών η τύφλωσις τού πρίν σκιώδους γράμματος, ομματούται ταίς εκ τού Λόγου, ημίν παρεχομέναις, φαιδραίς ελλάμψεσιν.

Στίχ. Τά διαβήματά μου κατεύθυνον...

Ύψους επέβη φωτοφόρου επιβάσεως, φωτί θεογνωσίας καταλαμφθείς ο Τυφλός, κάν πρώην ετυφλούτο εξ αμφοίν τόν φωτοδότην γνωρίζει καί φωτουργόν, τόν αναλάμψαντα εκ τάφου τριημέρως, καί γήν φαιδρύναντα αυτού τή, Αναστάσει εξ ής επέλαμψε, τό φώς τής αναπλάσεως, τοίς εν σκότει κεκρατημένοις, βροτοίς δι' ευσπλαγχνίαν καί μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Ο διά σπλάγχνα ελέους σαρκωθείς Χριστέ ο Θεός, τόν τού φωτός εστερημένον από μήτρας σπλάγχνοις αφάτοις οικτιρμών, λαμπηδόνος θείας κατηξίωσας, τούτου τάς κόρας, πηλόν τοίς σοίς πλαστουργοίς δακτύλοις επιχρίσας, Αυτός καί νύν φωτοπάροχε καί ημών καταύγασον τά τής ψυχής αισθητήρια, ως μόνος αφθονοπάροχος, Εκτενής, καί Απόλυσις.