ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος πλ. α' Χαίροις ασκητικών

Όμμα oλομελίας βροτών, και οφθαλμούς τού κοσμικού τούτου σώματος, υπάρχων Θεέ καί Λόγε, καί τών ομμάτων καινός, δημιουργός καί πλάστης γνωριζόμενος, καί νύν εκ τού κράματος, τού χοός καί τού πτύσματος Τυφλόν αρρήτως, ομματοίς εν δακτύλοις σοίς, καταπλάττουσι, καί πηλόν καί τήν όρασιν, ής καί τυχών ο πρίν, εν γεννητοίς γνωριζόμενος, ήλιον όλως μή βλέπων, σέ τόν γλυκύν ορά Ήλιον, ιδών τήν εικόνα, τού ημάς δι' ευσπλαγχνίαν, άφατον πλάσαντος.

Μέλη καί διαρτίαν πλουτών, τής τών βροτών σωματικής οργανώσεως, ο πρώην τυφλός εκ μήτρας, τής μητρικής προελθών, ως μηδέ τήν πλάσιν είναι ώετο, ομμάτων τήν στέρησιν, ευπορήσας ανόθευτον, εξ ής τούς πόδας, καί τά πλείω τού σώματος, τοίς προσκρούσμασι, τοίς τών λίθων εξήρθρωτο ός διά σού καί τούτον, τόν πλουτισμόν επικτώμενος, βλέπει τό φώς τό τού κόσμου, καί τόν τών φώτων σε πρύτανιν, Θεόν καί Δεσπότην, τών κτισμάτων καταγγέλλει κτίστην παγκόσμιον.

Ύποπτος Γραμματεύσι τυφλοίς, ομματωθείς ο πρίν τυφλώττων τεθέαται, ως τάχα μηδόλως βλέπων, αλλά ψευδώς τό οράν, τού Σωτήρος χάριν προσποιούμενος, τυφλώττειν εθέλουσι, σκοτασμοίς τοίς τού γράμματος, εν οίς εκλάμπει, ο γλυκύς Χριστός Ήλιος, σαββατούργησιν, καινουργόν διαπράξας μοι, ός τό σκιώδες τούτου, φωτουργών καί τό κάλυμμα αίρων τό φώς τό εν τούτοις, τοίς πρίν τυφλοίς εχορήγησε, καί νύν καθορώντες, τόν τών φώτων παροχέα, κόσμω κηρύττουσι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Ο Τυφλός γεννηθείς, εν τώ ιδίω λογισμώ έλεγεν, Άρα εγώ δι' αμαρτίας γονέων εγεννήθην αόμματος; Άρα εγώ δι' απιστίαν εθνών εγεννήθην εις ένδειξιν, ουχ ικανώ τού ερωτάν, Πότε νύξ, πότε ημέρα, ουκ ευτονούσί μου οι πόδες τά τών λίθων προσκρούσματα, ου γάρ είδον τόν ήλιον λάμποντα, ουδέ εν εικόνι τόν εμέ πλαστουργήσαντα, Αλλά δέομαί σου, Χριστέ ο Θεός, Επίβλεψον επ εμέ καί ελέησόν με.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος πλ. α' Αναστάσιμον

Διά τού τιμίου σου Σταυρού Χριστέ, Διάβολον ήσχυνας, καί διά τής, Αναστάσεώς σου, τό κέντρον τής αμαρτίας ήμβλυνας, καί έσωσας ημάς, εκ τών πυλών τού θανάτου, Δοξάζομέν σε μονογενές.

Κατανυκτικόν

Κύριε, αμαρτάνων ου παύομαι, φιλανθρωπίας αξιούμενος, ου γινώσκω, νίκησόν μου τήν πώρωσιν, μόνε αγαθέ, καί ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Τών επιγείων απάντων καταφρονήσαντες, καί τών βασάνων ανδρείως κατατολμήσαντες, τών μακαρίων ελπίδων ουκ ηστοχήσατε, αλλ' ουρανών βασιλείας κληρονόμοι γεγόνατε, πανεύφημοι Μάρτυρες, έχοντες παρρησίαν πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν, τώ κόσμω τήν ειρήνην αιτήσασθε, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Παράγων ο Ιησούς εκ τού ιερού, εύρεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής, καί σπλαγχνισθείς, επέθηκε πηλόν επί τούς οφθαλμούς αυτού, καί είπε πρός αυτόν, Ύπαγε, νίψαι εις τού Σιλωάμ, καί νιψάμενος ανέβλεψε, δόξαν αναπέμπων Θεώ, οι δέ αγχισταί αυτού, έλεγον αυτώ, Τίς σου τάς κόρας διήνοιξεν, άς ουδείς τών βλεπόντων ιάσαι ίσχυσεν, ο δέ φησί βοήσας, Άνθρωπος, Ιησούς λεγόμενος, εκείνός μοι έφη, Νίψαι εις τού Σιλωάμ, καί ανέβλεψα, Αυτός εστιν αληθώς, όν έφη Μωσής εν τώ νόμω, Χριστόν Μεσσίαν, αυτός εστιν ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον Πατρί καί Πνεύματι, τόν εκ Παρθένου τεχθέντα εις σωτηρίαν ημών, ανυμνήσωμεν πιστοί καί προσκυνήσωμεν, ότι ηυδόκησε σαρκί, ανελθείν εν τώ σταυρώ, καί θάνατον υπομείναι, καί εγείραι τούς τεθνεώτας, εν τή ενδόξω Αναστάσει αυτού.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε πύλη Κυρίου η αδιόδευτος, χαίρε τείχος καί σκέπη τών προστρεχόντων εις σέ, χαίρε αχείμαστε λιμήν καί Απειρόγαμε, η τεκούσα εν σαρκί τόν Ποιητήν σου καί Θεόν, πρεσβεύουσα μή ελλείπης, υπέρ τών ανυμνούντων, καί προσκυνούντων τόν Τόκον σου.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ς' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου Αναστάσιμον

Ήχος πλ. α' Τόν Συνάναρχον Λόγον

Τόν Σταυρόν τού Κυρίου εγκωμιάσωμεν, τήν Ταφήν τήν αγίαν ύμνοις τιμήσωμεν, καί τήν Ανάστασιν αυτού υπερδοξάσωμεν, ότι συνήγειρε νεκρούς, εκ τών μνημάτων ως Θεός, σκυλεύσας κράτος θανάτου, καί ισχύν Διαβόλου, καί τοίς εν Άδη φώς ανέτειλε.

Κατανυκτικόν

Πάντες αγρυπνήσωμεν, καί Χριστόν υπαντήσωμεν πιστοί, μετά πλήθους ελαίου καί λαμπάδων φαεινών, όπως τού νυμφώνος ένδον αξιωθώμεν, ο γάρ τής θύρας εξω φθανόμενος, άπρακτα τώ Θεώ κέκραγεν, Ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Κύριε, τό ποτήριον τού πάθους σου οι Αθλοφόροι σου ζηλώσαντες, κατέλιπον τήν τού βίου τερπνότητα, καί γεγόνασι τών Αγγέλων συμμέτοχοι, αυτών ταίς παρακλήσεσι, παράσχου ταίς ψυχαίς ημών ειρήνην, Χριστέ ο Θεός, καί τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Μετά Αγγέλων τά ουράνια, μετα ανθρώπων τά επίγεια, εν φωνή αγαλλιάσεως Θεοτόκε βοώμέν σοι, Χαίρε πύλη τών ουρανών πλατυτέρα, χαίρε μόνη τών γηγενών σωτηρία, χαίρε σεμνή, χαίρε κεχαριτωμένη, η τεκούσα Θεόν σεσωματωμένον.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα της Εορτής Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Πρό τού Σταυρού σου οικτίρμον καί τής Εγέρσεως, παριόντι σοι πηρός από γεννήσεως, ανεβόα σοι θερμώς, Υιέ Δαυϊδ ελέησον, δός μοι τό φώς οφθαλμών, ίνα βλέψω σε καγώ, ού τάς κόρας επιχρίσας, πηλόν εκ πτύσματος Λόγε, αυτώ τό φώς λαμπρώς εχορήγησας. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος πλ. α' Αναστάσιμον

Κύριε, εσφραγισμένου τού τάφου υπό τών παρανόμων, προήλθες εκ τού μνήματος, καθώς ετέχθης εκ τής Θεοτόκου, ουκ έγνωσαν πώς εσαρκώθης, οι ασώματοί σου Άγγελοι, ουκ ήσθοντο πότε ανέστης, οι φυλάσσοντές σε στρατιώται, αμφότερα γάρ εσφράγισται τοίς ερευνώσι, πεφανέρωται δέ τά θαύματα, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει τό μυστήριον, ό ανυμνούσιν, απόδος ημίν αγαλλίασιν, καί τό μέγα έλεος. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Οίμοι! τί ωμοιώθην εγώ τή ακάρπω συκή, καί πτοούμαι τήν κατάραν σύν τή εκκοπή; αλλ' επουράνιε γεωργέ, Χριστέ ο Θεός, τήν χερσωθείσάν μου ψυχήν καρποφόρον ανάδειξον, καί ως τόν Άσωτον Υιόν δέξαι με, καί ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Ευλογημένος ο στρατός τού Βασιλέως τών ουρανών, ει γάρ γηγενείς υπήρχον οι Αθλοφόροι, αλλ' αγγελικήν αξίαν έσπευδον φθάσαι, τών σωμάτων καταφρονήσαντες, καί διά τών παθημάτων, τής τών Ασωμάτων αξιωθέντες τιμής, Ευχαίς αυτών Κύριε, κατάπεμψον ημίν τό μέγα σου έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Όλον τόν βίον ο Τυφλός νύκτα λογιζόμενος, εβόησε πρός σέ Κύριε, Ανοιξόν μου τάς κόρας Υιέ Δαυϊδ, ο Σωτήρ ημών ίνα μετά πάντων καγώ υμνήσω σου τήν δύναμιν.

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος πλ. α' Όσιε πατερ

Τύφλωσις ώφθη, ο Τυφλός τοίς τάχα βλέπουσι, σκοτίζων καί τάς φρένας, καί τάς ψυχάς, καί τόν νούν, τήν τούτου θεωρούσιν αωρον βλέψιν, καί φωνήσαντες ηρώτων δεινώς, Πώς άρτι οράσαι, ως είς τών φώς ορώντων, τυφλός υπάρχων εκ γενετής, καί προκαθήμενος τρίβοις, καί προσαιτών, Όθεν υπέδειξε τόν τό φώς χορηγούντα, καί πλαστουργήσαντα τά φώτα εν τώ κόσμω, εξ ών κηρύττεται, Υιός Θεού προάναρχος, επ' εσχάτων εκ τής Παρθένου βροτός φανείς, δι' οίκτον εκ θείου Πνεύματος.

Στίχ. Επίβλεψον επ' εμέ καί ελέησόν με...

Ώσπερ φορτίον, καί γεώδες αχθοφόρημα, ωράτο τοίς εν κόσμω, περιπατών ο Τυφλός, καί εν ταίς πλατείαις πόδας συντρίβων, τάχα ως όρασιν τήν ράβδον πλουτών, όθεν καταφεύγει πρός τόν φωτοδότην, εξ ού λαμβάνει τό φώς οράν, καί οφθαλμοίς αυτού βλέπειν τόν ποιητήν, τόν καθ' ομοίωσιν αυτού καί κατ' εικόνα, δημιουργήσαντα τήν φύσιν τών ανθρώπων, εκ γής τό πρότερον, καί νύν χοϊ καί πτύσματι, καταυγάσαντα τούτου τάς κόρας, καί δόντα φιλανθρώπως βλέπειν τόν ήλιον.

Στίχ. Τά διαβήματά μου κατεύθυνον...

Σύμμορφον είδε, τής ανθρώπων διαπλάσεως, τόν Λόγον τόν πατρώον, τό φώς ιδών ο Τυφλός, εξ ού καί τόν φωσφόρον καί ημεράρχην, έβλεψεν Ήλιον, ως άλλοι βροτοί, χαίρων τή οράσει τή καινοπρεπεστέρα, δι' ής ωράθη ευθυπορών, τόν καί απροσκόπτως βαδίζων τάς ατραπούς, καί φωτίσαντα Υιόν Θεού γνωρίζων, ενανθρωπήσαντα δι' άκραν ευσπλαγχνίαν, καί ό ήν μείναντα, Θεόν βροτόν γενόμενον, καί λαβόντα ό ουχ υπήρχεν, ασύγχυτόν τε τηρούντα τήν τούτου ένωσιν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Κύριε παράγων εν τή οδώ, εύρες άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής, καί έκθαμβοι γεγονότες οι Μαθηταί, επηρώτων σε λέγοντες, Διδάσκαλε, τίς ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; Σύ δέ Σωτήρ μου εβόας αυτοίς, ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτου, αλλ' ίνα φανερωθή τά έργα τού Θεού εν αυτώ, εμέ δεί εργάζεσθαι τά έργα τού πέμψαντός με, ά ουδείς δύναται εργάζεσθαι, Καί ταύτα ειπών, πτύσας χαμαί, καί πηλόν ποιήσας, επέχρισας τούς οφθαλμούς αυτού, λέξας πρός αυτόν, Ύπαγε νίψαι εις τού Σιλωάμ τήν κολυμβήθραν, ο δέ νιψάμενος υγιής εγένετο, καί εβόα πρός σέ, Πιστεύω, Κύριε, καί προσεκύνησέ σοι, Διό βοώμεν καί ημείς, Ελέησον ημάς.