ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Ε ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Σαμαρείτιδος γ'

Ήχος δ' O εξ υψίστου κληθείς

Παρά τό φρέαρ Χριστός τήν Σαμαρείτιν, ευρών εξητήσατο, ύδωρ πιείν εξ αυτής, διψών τήν ταύτης διόρθωσιν, καί σωτηρίαν, ό καί εγνώσθη έργοις πληρούμενον, ταύτην γάρ άνέλκουσαν πόμα τού ύδατος, αυτός ανέλκει, καί πόματος, πληροί τού ζώντος, τοίς συμπολίταις διαγορεύουσαν, ιδού ο πάλαι, εν τώ νόμω ρηθείς Μεσσίας Χριστός, επεφάνη ως άνθρωπος, εννοιών κεκρυμμένων, εκκαλύπτων τά απόρρητα.

Ιδού Μεσσίας Χριστός τοίς εν τή πόλει, εν γή πεφανέρωται, η Σαμαρείτις φησίν, ο γεγραμμένος ελεύσεσθαι, εν νόμω πάλαι, Προφήτης μέγας, Θεός καί άνθρωπος, ός καί τά πρακτέα μοι επεξηγήσατο, καί τά εν βάθει καρδίας μου, εγκεκρυμμένα, πάντα μοι είπεν ως επετέλεσα, Όθεν η πόλις συνδραμούσα ορά, τούς λόγους αυτής κατά πάν αληθεύοντας, καί τό πράγμα θαυμάζει, καί πιστούται τώ θεάματι.

Σέ τόν εν έκτη τή ώρα ως Δεσπότην ποτέ πρός Παράδεισον περιπατούντα Θεόν, η τής Προμήτορος έβλεψε θυγάτηρ πάλιν, εν ώρα έκτη ούτω καθήμενον, ένθα πηγή ύδατος, καί φρέαρ ώρυκτο, καί εξ αυτής εξαιτούμενον, πιείν ως ύδωρ, αυτήν ποτίσης ζωής αλλόμενον ό καί επράχθη καί τού ύδατος, ζωηφόρου τού σού εκροφήσασα, τοίς εν πόλει κηρύττει, τήν τού νάματος δαψίλειαν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Επί τήν πηγήν επέστη, η πηγή τών θαυμάτων, εν τή έκτη ώρα τής Εύας ζωγρήσαι καρπόν, η γάρ Εύα εν ταύτη εξελήλυθεν εκ τού Παραδείσου, απάτη τού όφεως, Ήγγικεν ούν η Σαμαρείτις αντλήσαι ύδωρ, ήν ιδών έφη ο Σωτήρ, Δός μοι ύδωρ πιείν καγώ ύδατος αλλομένου εμπλήσω σε, καί εις τήν πόλιν δραμούσα η σώφρων, τοίς όχλοις ανήγγειλεν ευθύς, Δεύτε, ίδετε Χριστόν τόν Κύριον, τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Hχος δ' Αναστάσιμον

Πύλας Άδου συνέτριψας Κύριε, καί τώ σώ θανάτω, τού θανάτου τό βασίλειον έλυσας, γένος δέ τό ανθρώπινον, εκ φθοράς ηλευθέρωσας, ζωήν καί αφθαρσίαν τώ κόσμω δωρησάμενος, καί τό μέγα έλεος.

Άποστολικόν

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Τών Αποστόλων τόν χορόν, Πνεύματι αγίω εφώτισας Χριστέ, καί ημών τόν ρύπον τής αμαρτίας, δι' αυτών απόπλυνον ο Θεός, καί ελέησον ημάς.

Μαρτυρικόν

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις αυτού ο Θεός Ισραήλ αυτός δώσει δύναμιν καί κραραίωσιν τώ λαώ αυτού ευλογητός ο Θεός.

Έχοντες παρρησίαν πρός τόν Σωτήρα Άγιοι, πρεσβεύσατε απαύστως, υπέρ ημών τών αμαρτωλών, άφεσιν πταισμάτων αιτούμενοι, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Επί τό φρέαρ ως ήλθεν ο Κύριος, η Σαμαρείτις ηρώτα τόν εύσπλαγχνον, Παράσχου μοι τό ύδωρ τής πίστεως, καί λήψομαι τής κολυμβήθρας τά νάματα, αγαλλίασιν καί λύτρωσιν, Ζωοδότα Κύριε, δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Τό φαιδρόν τής Αναστάσεως κήρυγμα, τού Αγγέλου μαθούσαι αι τού Κυρίου Μαθήτριαι, καί τήν προγονικήν απόφασιν απορρίψασαι, τοίς Αποστόλοις καυχώμεναι έλεγον, Εσκύλευται ο θάνατος, ηγέρθη Χριστός ο Θεός, δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Ήχος δ’ Θεοτοκίον

Τό απ' αιώνος απόκρυφον, καί αγγέλοις άγνωστον Μυστύριον, διά σού Θεοτόκε τοίς επί γής πεφανέρωται, Θεός εν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος, καί Σταυρόν εκουσίως υπέρ ημών καταδεξάμενος, δι’ ού αναστήσας τόν Πρωτόπλαστον, έσωσεν εκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Αναστάσιμον Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Ο σταυρωθείς υπέρ ημών εκουσίως, καί λογισθείς εν τοίς νεκροίς Ζωοδότα, καί αναστάς τριήμερος Χριστέ ο Θεός έθραυσας δυνάμει σου, τού θανάτου τό κράτος, πάντας τή Εγέρσει σου, τούς εν Άδη ζωώσας, καί ανυμνούντες σέβομεν τήν σήν, Έγερσιν πάντες, αθάνατε Κύριε.

Αποστολικόν

Ταχύ προκατάλαβε

Φωστήρας εις τά πέρατα, τούς Μαθητάς σου Σωτήρ, ανέδειξας εκλάμποντας, εν τώ κηρύγματι, ψυχάς καταυγάζοντας, πλάνην τήν τών ειδώλων, δι' αυτών αμαυρώσας, δόγμασιν ευσεβείας καταλάμψας τώ κόσμω, Αυτών ταίς ικεσίαις, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Μαρτυρικόν

Σταυρώ οπλισάμενοι οι Αθλοφόροι σου, τήν πλάνην ενίκησαν τού αρχεκάκου εχθρού, Χριστέ ο Θεός ημών, έλαμψαν ως φωστήρες, τούς βροτούς οδηγούντες, νέμουσι τάς ιάσεις, τοίς εν πίστει Αιτούσιν, Αυτών ταίς ικεσίαις, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Θεοτοκίον

Παρθένε πανάμωμε τόν υπεράγαθον, Θεόν η κυήσασα, σύν Αποστόλοις αυτόν, απαύστως ικέτευε, άφεσιν τών πταισμάτων, καί διόρθωσιν βίου δούναι ημίν πρό τέλους, τοίς εν πίστει καί πόθω, υμνούσί σε κατά χρέος μόνη πανύμνητε.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Σαμαρείτιδος

Ήχος πλ. β'

Ως τή πιστή Σαμαρείτιδι Κύριε, τής θεότητος τής σής τήν πηγήν ηνέωξας, καί εβλυσας θεογνωσίαν επ' αυτήν, αρδεύων πόμα θεόληπτον, καί νύν πάσιν ημίν κατάπεμψον, πταισμάτων ιλασμόν υπεράγαθε. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος δ' Αναστάσιμον

Τών πατρικών σου κόλπων μή χωρισθείς μονογενές Λόγε τού Θεού, ήλθες επί γής διά φιλανθρωπίαν, άνθρωπος γενόμενος ατρέπτως, καί Σταυρόν καί θάνατον υπέμει νας σαρκί, ο απαθής τή θεότητι, αναστάς δέ εκ νεκρών, αθανασίαν παρέσχες τώ γένει τών ανθρώπων, ως μόνος παντοδύναμος. (Δίς)

Αποστολικόν

Τούς αγραμμάτους Μαθητάς, τό Πνεύμά σου τό άγιον, παιδευτάς ανέδειξε Χριστέ ο Θεός καί τή πολυφθόγγω αρμονία τών γλωσσών, τήν πλάνην κατήργησεν, ως παντοδύναμος.

Μαρτυρικόν

Πώς υμών θαυμάσωμεν τούς αγώνας, άγιοι Μάρτυρες, ότι σώμα θνητόν περικείμενοι, τούς ασωμάτους εχθρούς ετροπώσασθε, ουκ εφόβησαν ημάς τών τυράννων αι απειλαί, ου κατέπτηξαν ημάς τών βασάνων αί προσβολαί, όντως αξίως παρά Χριστού εδοξάσθητε, καί ταίς ψυχαίς ημών αιτείσθε τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Ο συνάναρχος καί συναϊδιος Υιός καί Λόγος τού Πατρός, επί τήν πηγήν επέστη, η πηγή τών ιαμάτων, καί γυνή εκ τής Σαμαρείας αντλήσαι ύδωρ παραγέγονεν, ήν ιδών έφη ο Σωτήρ, Δός μοι ύδωρ πιείν, καί απελθούσα φώνησόν σου τόν άνδρα, Η δέ, ως ανθρώπω διαλεγομένη, καί ου Θεώ, λαθείν σπουδάζουσα έλεγεν, ουκ έχω άνδρα, Καί ο Διδάσκαλος πρός αυτήν, Αληθώς είπας, Ουκ έχω άνδρα, πέντε γάρ έσχες, καί νύν όν έχεις ουκ έστι σου ανήρ, Η δέ, επί τώ ρήματι εκπλαγείσα, καί εις τήν πόλιν δραμούσα, τοίς όχλοις επεβόα λέγουσα, Δεύτε ίδετε Χριστόν, ός δωρείται τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Στιχηρά Προσόμοια τής Σαμαρείτιδος

Ήχος δ' Ως γενναίον εν μάρτυσιν

Σύ πηγή αγαθότητος, καθυπάρχων καί πέλαγος, τής ζωής ταμίας τε, μόνε εύσπλαγχνε, πώς γυναικί Σαμαρείτιδι, ομιλών εφώνησας, δός μοι ύδωρ τού πιείν, όπως λάβης τήν άφεσιν, Ανυμνούμέν σου, τήν πολλήν ευσπλαγχνίαν, δι' ής σώζεις, τών βροτών άπαν τό γένος, διά πολλήν αγαθότητα.

Στίχ. Έντεινε καί κατευοδού καί βασίλευε...

Δεύτε ίδετε άνθρωπον, ός εξείπέ μοι σήμερον τή πηγή καθήμενος, τί εποίησα, Προφήτης γάρ αληθέστατος, υπάρχει καί μέγιστος, τά κρυπτά καί φανερά, επιστάμενος άπαντα, αλλά δώρησαι, ύδωρ ζών, ο παρέχεις τοίς διψώσιν, ίνα μή διψήσω πάλιν εις τόν αιώνα φιλάνθρωπε.

Στίχ. Ήγάπησας δικαιοσύνην...

Η πηγή η αέναος, η ζωή η αθάνατος, ρείθρον τό ακένωτόν τε καί άφθαρτον, οδοιπορήσας εκάθητο, πλησίον τού φρέατος, τούς οικείους Μαθητάς, αποστείλας πρός βρώματα, προσωμίλει δέ, γυναικί απαντλούση, ταύτην θέλων, τού θηρεύσαι καί φωτίσαι, τά τής ψυχής αυτής όμματα.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος γ'

Αγαλλιάσθω σήμερον φαιδρώς, ο ουρανός καί η γή, ότι Χριστός πεφανέρωται, σαρκούμενος ως άνθρωπος, ίνα τόν Αδάμ εξάρη εκ κατάρας παγγενή, καί θαυμαστούται θαύμασιν, εν Σαμαρεία προσαφικόμενος, γυναικί δε παρέστη, ύδωρ ζητών, ο νεφέλης ύδασι περιβαλλόμενος, διό πάντες οι πιστοί προσκυνήσωμεν, τόν δι' ημάς εκουσίως πτωχεύσαντα, ευσπλάγχνω βουλή.