ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Μεσοπεντηκοστής

Ήχος α' Τών ουρανίων ταγμάτων

Ο ποιητής τών απάντων, καί τής ζωής χορηγός, ο τώ Πατρί τώ θείω συναϊδιος Λόγος, εκών εκ τής Παρθένου, σάρκα λαβών, καί γενόμενος άνθρωπος, τά τής αρρήτου σοφίας ως αγαθός, πάσιν εβλυσε διδάγματα.

Τής εορτής μεσαζούσης, τών Ιουδαίων Χριστέ, τώ ιερώ επέστης, ο τού νόμου Δεσπότης, διδάσκων εξουσία, καί Γραμματείς διελέγχων ως γέγραπται, καί καταπλήττων σοφία λόγων τών σών, θαυμάτων επιδείξεσιν.

Ο χορηγός τής σοφίας καί τών καλών παροχεύς ο χέων θεία ρείθρα εκ πηγής αενάου, Δεύτε πρός με κράζει, ύδωρ ζωής, οι διψώντες αρύσασθε καί ποταμοί εκ κοιλίας υμών, φησί, χαρισμάτων θείων ρεύσουσι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Ότε παρεγένου εν Ιερώ Χριστέ ο Θεός, μεσούσης τής εορτής, τότε τοίς λαοίς εδίδασκες βοών, ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνη, ζήσεται, οι δέ Ιουδαίοι διεπρίοντο, μετά τών Φαρισαίων, καί Σαδδουκαίων, καί Γραμματέων, λέγοντες, Τίς εστιν ούτος, ός λαλεί βλασφημίας; μή λογιζόμενοι, ότι σύ υπάρχεις, ο πρό πάντων αιώνων, σύν Πατρί καί Πνεύματι δοξαζόμενος, Θεός ημών, Δόξα σοι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Τού ξύλου τής παρακοής, τό επιτίμιον έλυσας Σωτήρ, τώ ξύλω τού Σταυρού, εκουσίως προσηλωθείς, καί εις Άδου κατελθών δυνατέ, τού θανάτου τά δεσμά ως Θεός διέρρηξας.

διό προσκυνούμεν τήν εκ νεκρών σου Ανάστασιν, εν αγαλλιάσει βοώντες, Παντοδύναμε Κύριε δόξα σοι.

Κατανυκτικόν

Τίς χειμαζόμενος καί προστρέχων, τώ λιμένι τούτω ου διασώζεται; ή τίς οδυνώμενος καί προσπίπτων, τώ Ιατρείω τούτω, ου θεραπεύεται; Δημιουργε τών απάντων, καί ιατρέ τών νοσούντων, Κύριε, πρίν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Ο τών αγίων Μαρτύρων δεξάμενος τήν υπομονήν καί παρ ημών δέχου τήν υμνωδίαν φιλάνθρωπε, δωρούμενος ημίν, ταίς αυτών ικεσίαις τό έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος γ'

Μεσούσης τής εορτής, δοξάζομεν τόν εν μέσω τής γής, σωτηρίας εργασάμενον, μέσον γάρ δύο ληστών η ζωή εν ξύλω εκρέματο, καί τώ μέν βλασφημούντι εσιώπα, τώ δέ πιστεύοντι εβόα, Σήμερον μετ' εμού έση εν τώ Παραδείσω, Κατήλθεν εν τάφω, εσκύλευσε τόν Άδην, καί ανέστη τριήμερος, σώ ζωντάς ψυχάς ημών.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Αναστάσιμον Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Εκουσία σου βουλή, Σταυρόν υπέμεινας Σωτήρ, καί εν μνήματι καινώ άνθρωποι έθεντο θνητοί, τόν διά λόγου τά πέρατα συστησάμενον, όθεν δεσμευθείς, ο αλλότριος, θάνατος δεινώς εσκυλεύετο, καί οι εν Άδη άπαντες εκραύγαζον, τή ζωηφόρω Εγέρσει σου, Χριστός ανέστη, ο Ζωοδότης, μένων εις τούς αιώνας.

Κατανυκτικόν

Αναλόγισαι ψυχή, πώς παραστώμεν τώ κριτή, επί βήματος φρικτού, τίθενται θρόνοι φοβεροί καί τών ανθρώπων αι πράξεις διελέγχονται, Τότε ο κριτής αδυσώπητος, Εκεί τό πύρ δεινώς συμπαρίσταται ώσπερ αγρία θάλασσα, σύν ήχω κατακαλύψαι τούς πταίσαντας, Αναλογίζου, ταύτα ψυχή μου, καί τά έργα σου εύθυνον.

Μαρτυρικόν

Τών εν όλω τώ κόσμω Μαρτύρων σου, ως πορφύραν καί βύσσον τά αίματα, η Εκκλησία σου στολισαμένη, δι' αυτών βοά σοι, Χριστέ ο Θεός, Τώ λαώ σου τούς οικτιρμούς σου κατάπεμψον, ειρήνην τή πολιτεία σου δώρησαι, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Φοβερόν τό μυστήριον καί τό θαύμα παράδοξον! πώς η Παρθένος σέ τόν Κτίστην τών απάντων εβάστασε, καί μετά τόκον πάλιν σώα καί Παρθένος διέμεινεν; ο τεχθείς εξ αυτής, τήν πίστιν στήριξον, τά έθνη πράϋνον, καί τόν κόσμον ειρήνευσον, ως φιλάνθρωπος.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Μεσοπεντηκοστής

Ήχος πλ. δ' Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τής σοφίας τό ύδωρ καί τής ζωής, αναβλύζων τώ κόσμω πάντας Σωτήρ, καλείς τού αρύσασθαι, σωτηρίας τά νάματα, τόν γάρ θείον νόμον σου, δεχόμενος άνθρωπος, εν αυτώ σβεννύει, τής πλάνης τους άνθρακας, όθεν εις αιώνας, ου διψήσει, ου ληξει, τού κόρου σου Δέσποτα, Βασιλεύ επουράνιε, διά τούτο δοξάζομεν τό κράτος σου Χριστέ ο Θεός, τών πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι, καταπέμψαι πλουσίως τοίς δούλοις σου. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος δ' Αναστάσιμον

Εν τώ Σταυρώ σου Χριστέ, τής αρχαίας κατάρας ηλευθέρωσας ημάς, καί εν τώ θανάτω σου, τόν τήν φύσιν ημών τυραννήσαντα, Διάβολον κατήργησας, εν δέ τή Εγέρσει σου, χαράς τά πάντα επλήρωσας, Διό βοώμέν σοι, ο αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε δόξα σοι. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Πλύνόν με, τοίς δάκρυσί μου Σωτήρ, ότι ρερύπωμαι εν πολλαίς αμαρτίαις, διό καί προσπίπτω σοι, ελεήμον, Ήμαρτον, ελέησόν με ο Θεός.

Μαρτυρικόν

Αγγέλων συμμέτοχοι γεγόνατε, άγιοι Μάρτυρες, εν σταδίω τόν Χριστόν ανδρείως κηρύξαντες, πάντα γάρ τά εν κόσμω κατελίπετε τερπνά, ως ανύπαρκτα, τήν πίστιν δέ, ως άγκυραν ασφαλή εκρατήσατε, όθεν καί τήν πλάνην απελάσαντες, πηγάζετε τοίς πιστοίς ιαμάτων χαρίσματα, απαύστως πρεσβεύοντες, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Κύριε, πρό τού αχράντου σου Σταυρού, τής εορτής μεσούσης, εν τώ Ιερώ ανήλθες, Ιουδαίους παρρησία διδάσκων τά Μωσέως, καί εν νόμω διά σού νομοθετηθέντα, εκπληττόμενοι δέ Χριστέ, τής σής σοφίας τό άφραστον μυστήριον, τήν κατά σού σκευωρίαν εν εαυτοίς φθόνω εμελέτων, Πώς ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; αγνοούντες σέ τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Στιχηρά Προσόμοια τής Μεσοπεντηκοστής

Ήχος β'

Τέλος ών καί αρχή, μεσότης τε εν μέσω, τής εορτής επέστης, τώ ιερώ Χριστέ μου, πηγάζων μοι τήν άφεσιν.

Στίχ. Μνήσθητι τής συναγωγής σου...

Ήκουσεν η Σιών τής, Αναστάσεώς σου, τό θείον κράτος Λόγε, καί χαίρει σύν τοίς τέκνοις, υμνούσά σε τόν εύσπλαγχνον.

Στίχ. Ο δέ Θεός Βασιλεύς ημών...

Σέλας τό εκ Πατρός, εξέλαμψας ο Λόγος, αλλ' επ' εσχάτων χρόνων, εφάνης ως βροτός μοι, πταισμάτων νέμων άφεσιν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής εορτής τού Πάσχα, εν τώ ναώ ανήλθες τού ιερού, ο Σωτήρ ημών, καί στάς εν μέσω τού όχλου, εδίδασκες αυτούς παρρησία, καί έλεγες, Εγώ ειμι τό φώς τού κόσμου, ο εμοί ακολουθών, ου μή περιπατήση εν τή σκοτία, αλλ' έξει τό φώς τής αθανάτου ζωής.