ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Δ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Δύο Ιδιόμελα τής Εορτής,

δευτερούντες τό πρώτον

Ήχος α'

Ο τή παλάμη τή αχράντω πλαστουργήσας τόν άνθρωπον, ήλθες εύσπλαγχνε τούς νοσούντας Ιάσασθαι Χριστέ, τόν Παράλυτον εν τή Προβατική καλυμβήθρα διά τού λόγου σου ανέστησας, Αιμόρρου δέ τό άλγος εθεράπευσας, τής Χαναναίας τήν παίδα ενοχλουμένην ηλέησας, καί τήν αίτησιν τού Εκατοντάρχου ου παρείδες, Διά τούτο κράζομεν Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Άταφος νεκρός υπάρχων ο Παράλυτος, ιδών σε εβόησεν, Ελέησόν με Κύριε, ότι η κλίνη μου τύμβος μοι εγένετο, Τί μοι κέρδος ζωής; ου χρήζω τής Προβατικής κολυμβήθρας, ου γάρ εστί μοι τίς ο εμβάλλων με ταραττομένων τών υδάτων, αλλά σοί τή πηγή προσέρχομαι τών ιαμάτων, ίνα καγώ μετά πάντων κράζω. Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, επί τή Προβατική κολυμβήθρα τή λεγομένη κατά Ιουδαίους Βηθεσδά πέντε στοάς εχούση, έν ταύταις γάρ κατέκειτο πλήθος τών ασθενούντων, Άγγελος γάρ τού Θεού, κατά καιρόν επιφοιτών, διετάραττεν αυτήν, καί ρώσιν εχαρίζετο τοίς προσιούσιν εν πίστει, Καί ιδών ο Κύριος χρονιούντα άνθρωπον, λέγει πρός αυτόν, θέλεις υγιής γενέσθαι; ο ασθενών, απεκρίνατο, Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εις τήν καλυμβήθραν, ιατροίς κατηνάλωσα τόν άπαντά μου βίον, καί ελέους τυχείν ουκ ηξιώθην, αλλ' ο ιατρός τών ψυχών καί τών σωμάτων λέγει πρός αυτόν, Αρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει, κη ρύττων μου τήν δύναμιν, καί τό μέγα έλεος εν τοίς πέρασι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Πεφώτισται τά σύμπαντα, τή αναστάσει σου Κύριε, καί ο Παράδεισος πάλιν ηνέωκται, πάσα δέ η κτίσις ανευφημούσά σε, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Κατανυκτικόν

Σώσόν με Κύριε ο Θεός μου, σύ γάρ πάντων η σωτηρία, ο κλύδων με τών παθών εκταράττει, καί τό βάρος τών ανομιών με βυθίζει, δός μοι χείρα βοηθείας, καί πρός φώς ανάγαγέ με κατανύξεως, ως μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.

Μαρτυρικόν

Μεγάλη τών Μαρτύρων σου Χριστέ η δύναμις, εν μνήμασι γάρ κείνται, καί πνεύματα διώκουσι, καί κατήργησαν εχθρού τήν εξουσίαν, τή πίστει τής Τριάδος, αγωνισάμενοι υπέρ τής ευσεβείας.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Εν τή Στοά τού Σολομώντος, εκεί κατέκειτο πλήθος τών ασθενούντων, καί μεσούσης τής Εορτής, εύρεν ο Χριστός, οκτώ καί τριάκοντα ετών Παράλυτον κείμενον, δεσποτική φωνή λέγει πρός αυτόν, θέλεις υγιής γενέσθαι; ο ασθενών απεκρίνατο, Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εις τήν κολυμβήθραν, ο δέ λέγει πρός αυτόν, Αρόν σου τήν κλίνην, ίδε, υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, Τής Θεοτόκου πρεσβείαις Κύριε, κατάπεμψον ημίν το μέγα έλεος.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Δ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Σαρκί τού θανάτου γευσάμενος Κύριε, τό πικρόν τού θανάτου εξέτεμες τή Εγέρσει σου, καί τόν άνθρωπον νύν κατ' αυτού ενίσχυσας, τής αρχαίας κατάρας, τήν ήτταν ανακαλούμενος, ο υπερασπιστής τής ζωής ημών Κύριε, δόξα σοι.

Κατανυκτικόν

Έως πότε ψυχή μου επιμένεις τοίς πταίσμασιν, έως τίνος λαμβάνεις μετανοίας υπέρθεσιν; λάβε κατά νούν τήν κρίσιν τήν μέλλουσαν, καί βόησον Χριστώ τώ Θεώ, Ήμαρτον, αναμάρτητε Κύριε, ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Εκλάμπετε διά τής πίστεως, υπέρλαμπροι φωστήρες άγιοι, θεοσεβείας ερασταί, Αθλοφόροιπα νεύφημοι, τών τυράννων γάρ τάς αικίσεις μή δειλιάσαντες, τών ειδώλων τήν πλάνην κατηδαφίσατε, τρόπαιον έχοντες αήττητον, τόν Σταυρόν τής αληθείας.

Θεοτοκίον

Καταφυγή καί δύναμις ημών Θεοτόκε, η κραταιά βοήθεια τού κόσμου, ταίς πρεσβείαις σου σώζε τούς δούλους σου, από πάσης ανάγκης, μόνη ευλογημένη.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος γ' Τήν ωραιότητα

Πάρεσιν εύραντο, τήν ολοσώματον, οι παραλύσεσι φθόνου σφιγγόμενοι, τήν εν Σαββάτω Παραλύτου σφίγξιν κατανοούντες, λέγοντες, ουκ έξεστι, θεραπεύειν τοίς Σάββασι, λύειν τε τήν πάτριον, τού Σαββάτου κατάπαυσιν, τού νόμου σε μή γνοντες Δεσπότην, καί θεραπευτήν τών ψυχών ημών. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στίχον τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Διηγήσαντο πάντα τά θαυμάσια, οι φύλακές σου Κύριε, αλλά τό συνέδριον τής ματαιότητος, πληρώσαν δώρων τήν δεξιάν αυτών, κρύπτειν ενόμιζον τήν Ανάστασίν σου, ήν ο κόσμος δοξάζει, Ελέησον ημάς. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Τόν διεσπαρμένον μου νούν συνάγαγε Κύριε, καί τήν χερσωθείσάν μου καρδίαν καθάρισον, ως τώ Πέτρω διδούς μοι μετάνοιαν, ως τώ Τελώνη στεναγμόν, καί ως τή Πόρνη δάκρυα, ίνα μεγάλη τή φωνή κραυγάζω σοι, ο Θεός σώσόν με, ως μόνος εύσπλαγχνος, καί φιλάνθρωπος.

Μαρτυρικόν

Βασιλέων καί τυράννων τόν φόβον απώσαντο, οι Χριστού στρατιώται, καί ευθαρσώς καί ανδρείως αυτόν ωμολόγησαν τών απάντων Κύριον, Θεόν καί Βασιλέα ημών, καί πρεσβεύουσιν απαύστως, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Κύριε, τόν Παράλυτον ουχ η κολυμβήθρα εθεράπευσεν, αλλ' ο σός λόγος ανεκαίνισε, καί ουδέ η πολυχρόνιος αυτώ ενεπόδισε νόσος, ότι τής φωνής σου οξυτέρα η ενέργεια εδείχθη, καί τό δυσβάστακτον βάρος απέρριψε, καί τό φορτίον τής κλίνης εβάστασεν εις μαρτύριον τού πλήθους τών οικτιρμών σου, δόξα σοι.

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος γ' Μεγάλη τού Σταυρού σου

Εφάνη παρειμένοις μέλεσιν ο λόγος σου, ως σφίγμα ζωηφόρον, ζωοποιέ μου Λόγε, ου μαρτύριον, η παρ' ελπίδα κλίνης άρσις, ήν κελευσθείς έφερεν, ο κατακείμενος επ αυτής επί πλείστον.

Στίχ. Τά ελέη σου, Κύριε, εις τόν αιώνα...

Γηθόμενος πληροί τό πρόσταγμα Παράλυτος, τής σής παντοδυνάμου, Δεσποτικής ισχύος, καί τόν κράββατον φέρων αυτού περιεπάτει, καί μαρτυρών εκραύγαζεν, ο ιασάμενος, τούτο ποιείν κελεύει.

Στίχ. Ότι είπας, εις τόν αιώνα έλεος...

Εν έτεσι πολλοίς καί χρόνοις κατακείμενος, Ελέησόν με κράζει, ο παρειμένος μέλη, λυτρωτά Χριστέ, συνεσφιγμένος απορία, καί ο Σωτήρ κράββατον αίρειν προσέταττε κατασφίγξας τά μέλη.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Επί τή Προβατική κολυμβήθρα, άνθρωπος κατέκειτο εν ασθενεία, καί ιδών σε Κύριε, εβόα, Ανθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εν αυτώ, εν ώ δέ πορεύομαι, άλλος προλαμβάνει με, καί λαμβάνει τήν ίασιν, εγώ δέ ασθενών κατάκειμαι, Καί ευθύς σπλαγχνισθείς ο Σωτήρ, λέγει πρός αυτόν, Διά σέ άνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι, καί λέγεις άνθρωπον ουκ έχω; άρόν σου τόν κράββατον, και περιπάτει, Πάντα σοι δυνατά, πάντα υπακούει, πάντα υποτέτακται, πάντων ημών μνήσθητι, καί ελέησον άγιε, ως φιλάνθρωπος.