ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά τής Εορτής γ'

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Ώ τού παραδόξου θαύματος! ο ποιητής τού παντός, σαρκοφόρος γενόμενος, τήν ημών επτώχευσε φύσιν θέλων ως εύσπλαγχνος, καί τοίς ανθρώποις συνδιαιτώμενος, θαυμάτων πλήθη Εβραίοις δέδειχεν, όθεν ιάσατο, τόν ποτέ Παράλυτον, ειπών αυτώ, Αρόν σου τόν κράββατον, εν Βηθεσδά επιστάς.

Σώτερ Θεέ μου καί Κύριε, τούς πεπτωκότας βροτούς, αναστήσαι βουλόμενος, επί γής άνθρωπος, περιήρχου Ιώμενος, πάντων τάς ως νόσους δι' ευσπλαγχνίαν πολλήν, διό φοιτήσας, Προβατική εν στοά, σώον ανέδειξας, τόν ποτέ Παράλυτον λόγω τώ σώ, οκτώ καί τριάκοντα, έτεσι κείμενον.

Φθόνω Εβραίοι τηκόμενοι, ευεργεσίας τάς σάς, υπεράγαθε Κύριε, αφορμήν ποιούμενοι, καί μανίας υπέκκαυμα, παρανομούντες αυτοί τόν νόμον αεί, σέ επεζήτουν, κτείναι τήν όντως ζωήν διά τό Σάββατον, ότε όλον άνθρωπον, έδειξας σύ υγιή, παράλυτον όντα τό πρότερον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Επί τή Προβατική κολυμβήθρα άνθρωπος κατέκειτο εν ασθενεία, καί ιδών σε Κύριε, εβόα, Ανθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εν αυτώ, εν ώ δέ πορεύομαι, άλλος προλαμβάνει με, καί λαμβάνει τήν ίασιν, εγώ δέ ασθενών κατάκειμαι, Καί ευθύς σπλαγχνισθείς ο Σωτήρ, λέγει πρός αυτόν, Διά σέ άνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι, καί λέγεις άνθρωπον ουκ έχω; άρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει, Πάντα σοι δυνατά, πάντα υπακούει, πάντα υποτέτακται, πάντων ημών μνήσθητι, καί ελέησον άγιε, ως φιλάνθρωπος.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Τώ σώ Σταυρώ, Χριστέ Σωτήρ, θανάτου κράτος λέλυται, καί διαβόλου η πλάνη κατήργηται, γένος δέ ανθρώπων, πίστει σωζόμενον, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Κατανυκτικόν

Εσπερινόν ύμνον προσφέρομέν σοι Χριστέ, μετά θυμιάματος, καί ωδών πνευματικών ελέησον Σωτήρ τάς ψυχάς ημών.

Μαρτυρικόν

Μεγάλη τού Σταυρού σου Κύριε η δύναμις, επάγη γάρ εν τόπω, καί ενεργεί εν κόσμω, καί ανέδειξεν εξ αλιέων Αποστόλους, καί εξ εθνών Μάρτυρας, ίνα πρεσβεύωσιν υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Ο τή παλάμη τή αχράντω πλαστουργήσας τόν άνθρωπον, ήλθες εύσπλαγχνε, τούς νοσούντας ιάσασθαι Χριστέ, τόν Παράλυτον εν τή Προβατική κολυμβήθρα, διά τού λόγου σου ανέστησας, Αιμόρρου δέ τό άλγος εθεράπευσας, τής Χαναναίας τήν παίδα ενοχλουμένην ήλέησας, καί τήν αίτησιν τού Εκατοντάρχου ου παρείδες, Διά τούτο κράζομεν, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος γ'

Ευφραινέσθω τά ουράνια, αγαλλιάσθω τά επίγεια, ότι εποίησε κράτος, εν βραχίονι αυτού, ο Κύριος, επάτησε τώ θανάτω τόν θάνατον, πρωτότοκος τών νεκρών εγένετο, εκ κοιλίας άδου ερρύσατο ημάς, καί παρέσχε κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σε τήν μεσιτεύσασαν τήν σωτηρίαν τού γένους ημών, ανυμνούμεν Θεοτόκε Παρθένε, εν τή σαρκί γάρ τή εκ σού προσληφθείση, ο Υιός σου καί Θεός ημών τό διά Σταυρού καταδεξάμενος πάθος, ελυτρώσατο ημάς, εκ φθοράς ως φιλάνθρωπος.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Δ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Χριστός εκ νεκρών εγήγερται, η απαρχή τών κεκοιμημένων, ο πρωτότοκος τής κτίσεως, καί δημιουργός πάντων τών γεγονότων, τήν καταφθαρείσαν φυσιν τού γένους ημών, εν εαυτώ ανεκαίνισεν, ουκ έτι θάνατε κυριεύεις, ο γάρ τών όλων Δεσπότης, τό κράτος σου κατέλυσε.

Κατανυκτικόν

Παροικούσα εν τή γή, ψυχή μου μετανόησον, χούς εν τάφω ουχ υμνεί, πταισμάτων ου λυτρούται, βόησον Χριστώ τώ Θεώ, Καρδιογνώστα, ήμαρτον, πρίν καταδικάσης με, ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Τό εύψυχον τής καρτερίας ημών, ενίκησε τά μηχανήματα τού αρχεκάκου εχθρού, Αθλοφόροι μακάριοι, διά τούτο τής αιωνίου κατηξιώθητε μακαριότητος, Αλλά πρεσβεύσατε τώ Κυρίω, τού φιλοχρίστου λαού σώσαι τό ποίμνιον, Μάρτυρες υπάρχοντες τής αληθείας.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν ωραιότητα, τής παρθενίας σου, καί τό υπέρλαμπρον, τό τής άγνείας σου, ο Γαβριήλ καταπλαγείς, εβόα σοι Θεοτόκε, Ποίόν τί δέ ονοσοι εγκώμιον, προσαγάγω επάξιον, μάσω σε; απορώ καί εξίσταμαι, διό ως προσετάγην, βοώ σοι, Χαίρε η κεχαριτωμένη.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Τήν ωραιότητα

Πάρεσιν εύραντο, τήν Ολοσώματον, οι παραλύσεσι, φθόνου σφιγγόμενοι, τήν εν Σαββάτω Παραλύτου σφίγξιν κατανοούντες, λέγοντες, ουκ έξεστι, θεραπεύειν τοίς Σάββασι, λύειν τε τήν πάτριον, τού Σαββάτου κατάπαυσιν, τού νόμου σε μή γνόντες Δεσπότην, καί θεραπευτήν τών ψυχών ημών. (Δίς)

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Δεύτε πάντα τά έθνη, γνώτε τού φρικτού μυστηρίου τήν δύναμιν, Χριστός γάρ ο Σωτήρ ημών, ο εν αρχή Λόγος, εσταυρώθη δι' ημάς, καί εκών ετάφη, καί ανέστη εκ νεκρών, τού σώσαι τά σύμπαντα, Αυτόν προσκυνήσωμεν. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Πολλάκις τήν υμνωδίαν εκτελών, ευρέθην τήν αμαρτίαν εκπληρών, τή μέν γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τή δέ ψυχή άτοπα λογιζόμενος, αλλ' εκάτερα διόρθωσον, Χριστέ ο Θεός, διά τής μετανοίας, καί σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Τών αγίων Αθλοφόρων τήν μνήμην, δεύτε λαοί άπαντες τιμήσωμεν, ότι θέατρον γενόμενοι, Αγγέλοις καί ανθρώποις, τόν τής νίκης στέφανον παρά Χριστού εκομίσαντο, καί πρεσβεύουσιν υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Άταφος νεκρός υπάρχων ο Παράλυτος, ιδών σε εβόησεν, Ελέησόν με Κύριε, ότι ή κλίνη μου τύμβος μοι εγένετο, Τί μοι κέρδος ζωής; ου χρήζω τής Προβατικής κολυμβήθρας, ου γάρ εστί μοι τίς ο εμβάλλων με, ταραττομένων τών υδάτων, αλλά σοί τή πηγή προσέρχομαι τών ιαμάτων, ίνα καγώ μετά πάντων κράζω, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος γ' Μεγάλη τού Σταυρού σου Κύριε

Σημείων καί τεράτων βλέποντες τήν δύναμιν, οι φθόνω παρειμένοι, καί δυνατοί κακία, ουκ επίστευον, ως σύ Θεού Υιός υπάρχεις καί τού παντός πρύτανις, ο καί Παράλυτον υγιή δείξας λόγω.

Στίχ. Τά ελέη σου Κύριε εις τόν αιώνα άσομαι.

Ιδόντες οι Σαββάτων φύλακες Παράλυτον, σφιγχθέντα εν Σαββάτω, τήν ψυχήν εχαυνούντο, καί, ουκ έξεστιν, εν τώ Σαββάτω θεραπεύει ν, καί βεβηλούν τό Σάββατον, τάχα ως νόμιμοι, Γραμματείς επεβόων.

Στίχ. Ότι είπας, εις τόν αιώνα έλεος οικοδομηθήσεται.

Σαββάτων αυτουργόν μή γνόντες σε καί Κύριον, οι Σάββατα τηρούντες, τού Παραλύτου σφίγξιν, διεγόγγυζον, τήν εν Σαββάτω γενομένην, Ω; ου καλόν, λέγοντες, αίρειν τόν κράββατον, εν ημέρα Σαββάτου.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, επί τή Προβατική κολυμβήθρα, τή λεγομένη κατά Ιουδαίους Βηθεσδά, πέντε στοάς εχούση, εν ταύταις γάρ κατεκειτο πλήθος τών ασθενούντων, Άγγελος γάρ τού Θεού κατά καιρόν επιφοιτών, διετάραττεν αυτήν, καί ρώσιν εχαρίζετο τοίς προσιούσιν εν πίστει, Καί ιδών ο Κύριος χρονιούντα άνθρωπον, λέγει πρός αυτόν, θέλεις υγιής γενέσθαι; ο ασθενών απεκρίνατο, Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εις τήν κολυμβήθραν, ιατροίς κατηνάλωσα τόν άπαντά μου βίον, καί ελέους τυχείν ουκ ηξιώθην, αλλ' ο ιατρός τών ψυχών καί τών σωμάτων, λέγει πρός αυτόν, Αρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει, κηρύττων μου τήν δύναμιν, καί τό μέγα έλεος εν τοίς πέρασι.