ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Ε Σ Π Ε Ρ ΑΣ

Ιδιόμελα τής Εορτής

Ήχος β'

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, αρώματα λαβούσαι, τού Κυρίου τόν τάφον κατέλαβον, άπερ δέ ουκ ήλπιζον ευρούσαι, διελογίζοντο ευλαβούμεναι, τού λίθου τήν μετάθεσιν, καί πρός αλλήλας διελέγοντο, Πού εισιν αι σφραγίδες τού μνήματος; πού εστιν η τού Πιλάτου κουστωδία, καί ακριβής ασφάλεια; Γέγονε δέ μηνυτής τών αγνοουσών Γυναικών, εξαστράπτων Άγγελος, καί φάσκων πρός αυτάς, Τί μετά θρήνων ζητείτε τόν ζώντα, καί ζωοποιήσαντα τό γένος τών βροτών; εξηγέρθη Χριστός ο Θεός ημών, εκ νεκρών ως παντοδύναμος, παρέχων πάσιν ημίν, αφθαρσίαν καί ζωήν, φωτισμόν καί τό μέγα έλεος.

Τί τά μύρα τοίς δάκρυσι Μαθήτριαι κιρνάτε; ο λίθος κεκύλισται, ο τάφος κεκένωται, ίδετε τήν φθοράν, τή ζωή πατηθείσαν, τάς σφραγίδας μαρτυρούσας τηλαυγώς, υπνούντας δεινώς τούς φύλακας τών απειθών, τό θνητόν σέσωσται σαρκί Θεού, ο Άδης θρηνεί, δραμούσαι χαρά, είπατε τοίς, Αποστόλοις, ο νεκρώσας Χριστός τόν θάνατον, πρωτότοκος εκ νεκρών, υμάς προάγει εις τήν Γαλιλαίαν.

Αι Μυροφόροι όρθριαι γενόμεναι, καί τό μνήμά σου μετά σπουδής καταλαβούσαι, επεζήτουν σε Χριστέ, πρός τό μυρίσαι τό άχραντον Σώμά σου, καί τού Αγγέλου τοίς ρήμασιν ενηχηθείσαι, χαροποιά σύμβολα τοίς Αποστόλοις εκήρυττον, Ότι ανέστη ο αρχηγός τής σωτηρίας ημών, σκυλεύσας τόν θάνατον, τώ δέ κόσμω δωρούμενος, ζωήν αιώνιον, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Αι Μυροφόροι γυναίκες, τόν τάφον σου καταλαβούσαι, καί τάς σφραγίδας τού μνήματος Ιδούσαι, μή ευρούσαι δέ τό άχραντον Σώμά σου, οδυρόμεναι μετά σπουδής, ήλθον λέγουσαι, Τίς έκλεψεν ημών τήν ελπίδα; τίς είληφε νεκρόν, γυμνόν εσμυρνισμένον, τής Μητρός μόνον παραμύθιον, Ω! πώς ο νεκρούς ζωώσας, τεθανάτωται; ο τόν Άδην σκυλεύσας, πώς τέθαπται; αλλ' ανάστηθι Σωτήρ αυτεξουσίως, καθώς είπας, τριήμερος, σώζων τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος β'

Παρήλθεν η σκιά τού νόμου, τής χάριτος ελθούσης, ως γάρ η βάτος ουκ εκαίετο καταφλεγομένη, ούτω Παρθένος έτεκες, καί Παρθένος έμεινας, αντί στύλου πυρός, δικαιοσύνης ανέτειλεν Ήλιος, αντί Μωϋσέως, Χριστός, η σωτηρία τών ψυχών ημών.

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος β'

Τόν πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντα, τόν Θεόν Λόγον σαρκωθέντα, εκ Παρθένου Μαρίας, δεύτε προσκυνήσωμεν, Σταυρόν γάρ υπομείνας, τή ταφή παρεδόθη, ως αυτός ηθέλησε, καί αναστάς εκ νεκρών, έσωσέ με τόν πλανώμενον άνθρωπον.

Στίχ. Ο Κύριος εβασίλευσεν...

Χριστός ο Σωτή ρ ημών, τό καθ' ημών χειρόγραφον, προσηλώσας τώ Σταυρώ, εξήλειψε, καί τού θανάτου τό κράτος κατήργησε, Προσκυνούμεν αυτού, τήν τριήμερον Έγερσιν.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν οικουμένην...

Σύν Αρχαγγέλοις υμνήσωμεν, Χριστού τήν Ανάστασιν, αυτός γάρ λυτρωτής εστι, καί σωτήρ τών ψυχών ημών, καί εν δόξη φοβερά, καί κραταιά δυνάμει πάλιν έρχεται, κρίναι κόσμον όν έπλασεν.

Στίχ. Τώ οίκω σου πρέπει αγίασμα...

Η Ανάστασίς σου Χριστέ Σωτήρ άπασαν εφώτισε τήν οικουμένην, καί ανεκαλέσω τό ίδιον πλάσμα, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Σέ τόν αναβαλλόμενον τό φώς ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από τού ξύλου σύν Νικοδήμω, καί θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν, Οίμοι! γλυκύτατε ιησού, όν πρό μικρού ο ήλιος, εν Σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καί η γή τώ φόβω εκυμαίνετο, καί διερρήγνυτο ναού τό καταπέτασμα, αλλ' ιδού νύν βλέπω σε, δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον, Πώς σέ κηδεύσω Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δέ προσψαύσω τό σόν ακήρατον Σώμα, ή ποία ά σματα μέλψω τή σή εξόδω οικτίρμον; Μεγαλύνω τά Πάθη σου, υμνολογώ καί τήν ταφήν σου, σύν τή Αναστάσει κραυγάζων, Κύριε, δόξα σοι.

Τροπάρια Ήχος β'

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά, ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

Δόξα...

Ότε κατήλθες πρός τόν θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τόν Άδην ενέκρωσας, τή αστραπή τής θεότητος, ότε δέ καί τούς τεθνεώτας εκ τών καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις τών επουρανίων εκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Καί νύν...

Ταίς Μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα. Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΠΡΩΪ

Μετά τήν α' Στιχολογιαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμα

Τόν λίθον τού μνήματος, σφραγισθήναι μή κωλύσας, τήν πέτραν τής πίστεως αναστάς, παρέσχες πάσι, Κύριε, δόξα σοι.

Τόν κόλπον τόν άχραντον, εν υψίστοις μή κενώσας, ταφήν καί ανάστασιν, υπέρ πάντων κατεδέξω, Κύριε, δόξα σοι.

Θεοτοκίον

Πάντα υπέρ έννοιαν, πάντα υπερένδοξα, τά σά Θεοτόκε μυστήρια, τή αγνεία εσφραγισμένη, καί παρθενία φυλαττομένη Μήτηρ εγνώσθης αψευδής, Θεόν τεκούσα αληθινόν, Αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος β'

Τών Μαθητών σου ο χορός, σύν Μυροφόροις γυναιξίν, αγάλλεται συμφώνως, κοινήν γάρ εορτήν σύν αυταίς εορτάζουσιν, εις δόξαν καί τιμήν τής σής Αναστάσεως, καί δι' αυτών βοώμέν σοι, Φιλάνθρωπε Κύριε, τώ λαώ σου παράσχου τό μέγα έλεος. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου

Ήχος β'

Πάσα πνοή καί πάσα κτίσις, σέ δοξάζει Κύριε, ότι διά τού Σταυρού τόν θάνατον κατήργησας, ίνα δείξης τοίς λαοίς, τήν εκ νεκρών σου Ανάστασιν, ως μόνος φιλάνθρωπος.

Ειπάτωσαν Ιουδαίοι, Πώς οι στρατιώται άπώλεσαν, τηρούντες τόν Βασιλέα; διά τί γάρ ο λίθος ουκ εφύλαξε τήν πέτραν τής ζωής; Η τόν ταφέντα δότωσαν, ή αναστάντα προσκυνείτωσαν, λέγοντες σύν ημίν, Δόξα τώ πλήθει τών οικτιρμών σου Σωτήρ ημών δόξα σοι.

Χαίρετε λαοί καί αγαλλιάσθε, Άγγελος εκάθισεν εις τόν λίθον τού μνήματος, αυτός ημάς ευηγγελίσατο, ειπών, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, ο Σωτήρ τού κόσμου, καί επλήρωσε τά σύμπαντα ευωδίας, Χαίρετε λαοί καί αγαλλιάσθε.

Άγγελος μέν τό Χαίρε, πρό τής σής συλλήψεως Κύριε τή Κεχαριτωμένη εκόμισεν, Άγγελος δέ τόν λίθον, τού ενδόξου σου μνήματος, έν τή σή Αναστάσει εκύλισεν, ο μέν, αντί τής λύπης, ευφροσύνης σύμβολα μηνύων, ο δέ, αντί θανάτου, Δεσπότην ζωοδότην κηρύττων ημίν, διό βοώμέν σοι, Ευεργέτα τών απάντων, Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Ήλθον επί τό μνημείον, η Μαγδαληνή καί η άλλη Μαρία ζητούσαι τόν Κύριον, καί τόν Άγγελον είδον, ωσεί αστραπήν, καθεζόμενον επί τόν λίθον, καί λέγοντα αυταίς, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών τεθνεώτων; ανέστη καθώς είπεν, εν Γαλιλαία αυτόν ευρήσετε, Πρός όν βοήσωμεν, ο αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε, δόξα σοι.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος β' Αυτόμελον

Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρόν ο Αριμαθαίας καθείλε τήν τών απάντων ζωήν, σμύρνη καί σινδόνι σε, Χριστέ εκήδευσε, καί τώ πόθω ηπείγετο, καρδία καί χείλει, Σώμα τό ακήρατον σού περιπτύξασθαι, όμως, συστελλόμενος φόβω, χαίρων ανεβόα σοι, Δόξα, τή συγκαταβάσει σου φιλάνθρωπε.

Στίχ. Ευδόκησας Κύριε τήν γήν σου...

Ότε, εν τώ τάφω τώ καινώ υπέρ τού παντός κατετέθης, ο λυτρωτής τού παντός, Άδης ο παγγέλαστος, ιδών σε έφριξεν, οι μοχλοί συνετρίβησαν, εθλάσθησαν πύλαι, μνήματα ηνοίχθησαν, νεκροί ηγείροντο, τότε, ο Αδάμ ευχαρίστως, χαίρων ανεβόα σοι, Δόξα, τή συγκαταβάσει σου φιλάνθρωπε.

Στίχ. Έλεος καί αλήθεια συνήντησαν...

Ότε, αι δυνάμεις σε Χριστέ, πλάνον υπ' ανόμων εώρων, συκοφαντούμενον, έφριττον τήν άφατον, μακροθυμίαν σου καί τόν λίθον τού μνήματος, χερσί σφραγισθέντα, αί σου τήν ακήρατον, πλευράν ελόγχευσαν, όμως, τή ημών σωτηρία, χαίρουσαι εβόων σοι, Δόξα, τή συγκαταβάσει σου φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Ητήσατο Ιωσήφ τό σώμα τού Ιησού, καί απέθετο εν τώ καινώ αυτού μνημείω, έδει γάρ αυτόν εκ τάφου ως εκ παστάδος προελθείν, ο συντρίψας κράτος θανάτου, καί ανοίξας πύλας Παραδείσου, ανθρώποις, δόξα σοι.