TΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Προσόμοια τής Εορτής Ήχος β'

Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Ότε, Μυροφόροι σε Χριστέ, λίαν τό πρωϊ επεζήτουν, τήν τών απάντων ζωήν, μύρα καί αρώματα, έχουσαι ήρχοντο, καί τώ πόθω δακρύουσαι, ήκουον εκ τάφου, νεανίου λέγοντος, Παύσασθε κλαίουσαι, όμως, τή υμών σωτηρία, χαίρουσαι βοήσατε πάσιν, Ότι εξεγήγερται ο Κύριος.

Ίσμεν, ώ ευσχήμων Ιωσήφ, σέ Χερουβικόν καθώς άρμα, τόν Βασιλέα Χριστόν, ώμοις σου βαστάζοντα, Σταυρού κατάγοντα, Μακαρίζομεν χείράς σου, καί όμματα θεία, σέβομεν παλάμας σου, δι' ών τόν Ήλιον, Λόγονκαί Θεόν επί τάφου, φέρων κατατέθεικας, όθεν, καί τήν θείαν μνήμην σου γεραίρομεν.

Ώφθη η πανήγυρις ημίν, τών θεοπρεπών Μυροφόρων, καί Ιωσήφ τού σεπτού, άλλος ως Παράδεισος, πηγήν παρέχων ζωής, τά τής χάριτος νάματα ομβρίζει τώ κόσμω, βρύει τής Εγέρσεως Χριστού τά ρείθρα θερμώς, στίφη τών πιστών εορτάζει, καί κραυγάζει, Δόξα τώ δόντι, τήν αυτού Ανάστασιν τοίς πέρασι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Αι Μυροφόροι όρθριαι γενόμεναι, καί τό μνήμά σου μετά σπουδής καταλαβούσαι, επεζήτουν σε Χριστέ, πρός τό μυρίσαι τό άχραντον σώμά σου, καί τού Αγγέλου τοίς ρήμασιν ενηχηθείσαι, χαροποιά σύμβολα τοίς Αποστόλοις εκήρυττον, Ότι ανέστη ο αρχηγός τής σωτηρίας ημών, σκυλεύσας τόν θάνατον, τώ δέ κόσμω δωρούμενος, ζωήν αιώνιον καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Χριστός ο Σωτήρ ημών, τό καθ' ημών χειρόγραφον προσηλώσας, τώ Σταυρώ εξήλειψε, καί τού θανάτου τό κράτος κατήργησε, Προσκυνούμεν αυτού τήν τριήμερον Έγερσιν.

Κατανυκτικόν

Κράζω σοι Χριστέ Σωτήρ, τού Τελώνου τήν φωνήν, ιλάσθητί μοι, ώσπερ εκείνω, καί ελέησόν με ο Θεός.

Μαρτυρικόν

Τών αγίων Μαρτύρων πρεσβευόντων υπέρ ημών καί τόν Χριστόν υμνούντων, πάσα πλάνη πέπαυται, καί τών ανθρώπων τό γένος πίστει διασώζεται.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Τί τά μύρα τοίς δάκρυσι Μαθήτριαι κιρνάτε; ο λίθος κεκύλισται, ο τάφος κεκένωται, ίδετε τήν φθοράν, τή ζωή πατηθείσαν, τάς σφραγίδας μαρτυρούσας τηλαυγώς, υπνούντας δεινώς τούς φύλακας τών απειθών, Τό θνητόν σέσωσται σαρκί Θεού, ο Άδης θρηνεί, Δραμούσαι χαρά, είπατε τοίς Αποστόλοις, ο νεκρώσας Χριστός τόν θάνατον, πρωτότοκος εκ νεκρών, ημάς προάγει εις τήν Γαλιλαιαν.

Απολυτίκιον

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά, ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

Δόξα...

Ότε κατήλθες πρός τόν θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τόν Άδην ενέκρωσας, τή αστραπή τής θεότητος, ότε δέ καί τούς τεθνεώτας εκ τών καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις τών επουρανίων εκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Καί νύν...

Ταίς Μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα. Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Τόν κόλπον τόν άχραντον εν υψίστοις μή κενώσας, ταφήν καί ανάστασιν υπέρ πάντων κατεδέξω, Κύριε, δόξα σοι.

Κατανυκτικόν

Εγώ υπάρχω τό δένδρον τό άκαρπον, Κύριε, κατ' ανύξέως καρπόν μή φέρων τό σύνολον, καί τήν εκκοπήν πτοούμαι, καί τό πύρ εκείνο δειλιώ τό ακοίμητον, διό σε ικετεύω, Πρό εκείνης τής ανάγκης, επίστρ εψον καί σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Ο φαιδρύνας τούς Αγίους σου υπέρ χρυσόν, καί δοξάσας τούς Οσίους σου ως αγαθός, υπ' αυτών δυσωπούμενος, Χριστέ ο Θεός, τήν ζωήν ημών ειρήνευσον ως φιλάνθρωπος, καί τήν ευχήν κατεύθυνον ως θυμίαμα, ο μόνος εν Αγίοις αναπαυόμενος.

Θεοτοκίον

Τούς νόμους λαθούσα τής φύσεως, τώ θείω τόκω τήν παρθενίαν συνήρμοσας, μόνη γάρ έτεκες τόν πρό σού γεννηθέντα αχρόνως, διό σε Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος β'

Αι Μυροφόροι όρθριαι γενόμεναι, καί τό μνήμα κενόν θεασάμεναι, τοίς Αποστόλοις έλεγον, Τήν φθοράν καθείλεν ο κραταιός, καί τούς εν Άδη ήρπασε τών δεσμών, Κηρύξατε παρρησία, ότι ανέστη Χριστός ο Κύριος, δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος. (Δίς)

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Ειπάτωσαν Ιουδαίοι, Πώς οι στρατιώται απώλεσαν τηρούντες τόν βασιλέα; διά τί γάρ ο λίθος ουκ εφύλαξε τήν πέτραν τής ζωής; Η τόν ταφέντα δότωσαν, ή αναστάντα προσκυνείτωσαν, λέγοντες σύν ημίν, Δόξα τώ πλήθει τών οικτιρμών σου, Σωτήρ ημών, δόξα σοι. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Τάς ανομίας μου πάριδε Κύριε, ο εκ Παρθένου τεχθείς, καί τήν καρδίαν μου καθάρισον, ναόν αυτήν ποιών τού αγίου σου Πνεύματος, μή με εξουδενώσης από τού σού προσώπου, ο αμέτρητον έχων τό έλεος.

Μαρτυρικόν

Τόν Σταυρόν τού Χριστού λαβόντες οι άγιοι Μάρτυρες όπλον ακαταγώνιστον, πάσαν τού Διαβόλου τήν Ισχύν κατήργησαν, καί λαβόντες στέφος ουράνιον, τείχος ημίν γεγόνασιν, υπέρ ημών αεί πρεσβεύοντες.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, αρώματα λα βούσαι, τού Κυρίου τόν τάφον κατέλαβον, άπερ δέ ουκ ήλπιζον ευρούσαι, διελογίζοντο ευλαβούμεναι, τού λίθου τήν μετάθεσιν, καί πρός αλλήλας διελέγοντο, Πού εισιν αι σφραγίδες τού μνήματος; πού εστιν η τού Πιλάτου κουστωδία, καί ακριβής ασφάλεια; Γέγονε δέ μηνυτής τών αγνοουσών Γυναικών, εξαστράπτων Άγγελος, καί φάσκων πρός αυτάς, Τί μετά θρήνων ζητείτε τόν ζώντα, καί ζωοποιήσαντα τό γένος τών βροτών, Εξηγέρθη Χριστός ο Θεός ημών, εκ νεκρών ως παντοδύναμος, παρέχων πάσιν ημίν, αφθαρσίαν καί ζωήν, φωτισμόν καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος β' Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Σέλας τό τρισήλιον εν γή σήμερον φαιδρώς εξαστράπτει καί ζόφον αίρει παθών, φαίνει η Ανάστασις, Χριστού, φρουρούσα πιστούς, Αποστόλων χορεύουσι, τά τάγματα πόθω, Ιωσήφ ευφραίνεται, καί Μυροφόρων σεπτών, μνήμη η φαιδρά καταστέφει, τούς αυτάς πιστώς ευφημούντας, καί τήν θείαν Έγερσιν δοξάζοντας.

Στίχ. Ευδόκησας Κύριε, τήν γήν σου...

Άρας επί ώμων Ιωσήφ, τόν εν δεξιά τή πατρώα Υιόν καθήμενον, μύρον τό ακένωτον, μύροις εκήδευσας, τήν τού κόσμου ανάστασιν, προτέθεικας τάφω, τόν αναβαλλόμενον φώς ως ιμάτιον, λίθω συγκαλύπτεις αφράστως, Όθεν τούτου μέλπωμεν ύμνοις, τά φωσφόρα Πάθη καί τήν Έγερσιν.

Στίχ. Έλεος καί αλήθεια συνήντησαν...

Φρίττει τών Αγγέλων η πληθύς, σέ ώ Ιωσήφ καθορώσα, Χριστόν κηδεύοντα, κόσμος μακαρίζει σε, πιστοί θαυμάζομεν, τήν σεπτήν τε Ανάστασιν, τιμώντες ενθέως, σύν ταίς Μυροφόροις σε, θερμώς γεραίρομεν, όθεν καί βοώμεν απαύστως, Πρέσβευε σύν ταύταις σωθήναι, καί ημάς κινδύνων τε καί θλίψεων.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Μετά φόβου ήλθον αι Γυναίκες, επί τό μνήμα αρώμασι τό σώμά σου μυρίσαι σπουδάζουσαι, καί τούτο μή ευρούσαι δι' ηπόρουν πρός αλλήλας, αγνοούσαι τήν Ανάστασιν, αλλ' επέστη αυταίς Άγγελος καί είπεν, Ανέστη Χριστός, δωρούμενος ημίν τό μέγα έλεος.