Friday Bright Week

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Ψάλλομεν τήν παρούσαν Ακολουθίαν, τήν γεγονυίαν παρά κυρίου Νικηφόρου Καλλίστου τού Ξανθοπούλου, εις τήν Υπεραγίαν καί Κυριαν Δέσποιναν Θεοτόκον, τήν Ζωοδόχον Πηγήν ου γάρ εύρομεν υπό τυπικού τήν τοιαύτην Ακολουθίαν, αλλ' ετέθη δι' αγάπην τής Υπεραγίας Θεοτόκου

Εις τό, Κύριε εκέκραξα,, ιστώμεν Στίχους ι', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου ς'.

Ήχος πλ. β'

Νίκην έχων Χριστέ, τήν κατά τού Άδου, εν τώ Σταυρώ ανήλθες, ίνα τούς εν σκότει θανάτου καθημένους, συναναστήσης σεαυτώ, ο εν νεκροίς ελεύθερος, ο πηγάζων ζωήν, εξ οικείου φωτός, παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Σήμερον ο Χριστός, θάνατον πατήσας, καθώς είπεν, ανέστη, καί τήν αγαλλίασιν τώ κόσμω εδωρήσατο, ίνα πάντες κραυγάζοντες τόν ύμνον ούτως είπωμεν, Η πηγή τής ζωής, τό απρόσιτον φώς, παντοδύναμε Σωτήρ ελέησον ημάς.

Σέ Κύριε, τόν όντα, εν πάση τή κτίσει, αμαρτωλοί πού φύγωμεν; εν τώ ουρανώ; αυτός κατοικείς, εν τώ Άδη; επάτησας θάνατον, εις τά βάθη τά τής θαλάσσης; εκεί η χείρ σου Δέσποτα, Πρός σέ καταφεύγομεν, σοί προσπίπτοντες ικετεύομεν, ο αναστάς εκ τών νεκρών, ελέησον ημάς.

Στιχηρά Ανατολικά

Εν τώ Σταυρώ σου Χριστέ καυχώμεθα, καί τήν Ανάστασίν σου υμνούμεν καί δοξάζομεν, σύ γάρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν.

Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε, ότι κατήργησας τόν τό κράτος έχοντα τού θανάτου, ανεκαίνισας ημάς διά τού Σταυρού σου, δωρούμενος ημίν ζωήν καί αφθαρσίαν.

Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν Ανάστασιν αυτού, Σταυρόν γάρ υπομείνας, θανάτω θάνατον ώλεσεν.

Καί τής Ζωοδόχου Πηγής τρία.

Ήχος ο αυτός Όλην αποθέμενοι

Ξένα καί παράδοξα, τών ουρανών ο Δεσπότης, επί σοί τετέλεκε, καταρχάς Πανάμωμε, καί γάρ άνωθεν, εμφανώς έσταξεν, υετός καθάπερ, εν τή μήτρα σου Θεόνυμφε, Πηγήν δεικνύων σε, σύμπαν αγαθόν αναβλύζουσαν, πλημμύραν τε ιάσεων, τάς ευεργεσίας προρρέουσαν άπασιν αφθόνως, τοίς χρήζουσι τήν ρώσιν τών ψυχών, καί τήν υγείαν τού σώματος, ύδατι τής χάριτος. (Δίς)

Μάννα σε ουράνιον, καί Παραδείσου Παρθένε, τήν Πηγήν τήν ένθεον, ονομάζω Δέσποινα προσφυέστατα, τής γάρ γής έδραμεν, η ροή καί χάρις, τής Πηγής σου τετραμέρειαν αυτής καλύπτουσα, ξένοις τεραστίοις εκάστοτε, καί πάσι τό αιτούμενον γίνεται τό ύδωρ πινόμενον, όθεν γεγηθότες, Χριστώνυμοι προστρέχομεν πιστώς, αγιασμόν αρυόμενοι, πάντοτε γλυκύρροον.

Ρείθρα τών ιάσεων, αναβλυστάνεις Παρθένε, τοίς πιστώς προστρέχουσι, τή Πηγή σου πάντοτε, θεονύμφευτε, δωρεάν ρέεις γάρ, δαψιλή καί χύδην τοίς νοσούσι τά Ιάματα, τυφλούς εμβλέποντας, φαίνεις εναργώς προσιόντας σοι, χωλούς πολλούς ανώρθωσας καί τούς παρειμένους συνέσφιγξας, τόν δε νεκρωθέντα, εζώωσας προσχύσει τή τριττή, υδρωπικών καί δυσπνόων τε, πάθη εθεράπευσας.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τίς λαλήσει τάς δυναστείας σου Πηγή; ήτις εξ ακενώτων θαυμάτων πλημμυρούσα, πολλά καί υπέρ φύσιν ενεργείς διά ιάσεων, Βαβαί τών μεγαλείων, ών τοίς πάσιν επιρρέεις! ου μόνον γάρ νοσήματα χαλεπά απήλασας, τών προσιόντων μετά πόθου, αλλά καί τά τών ψυχών πάθη εκπλύνεις καθαρίζουσα πανάσπιλε, σύν πάσι βραβεύουσα καί μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος πλ. β'

Τίς μή μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε; τίς μή ανυμνήσει σου τόν αλόχευτον τόκον, ο γάρ αχρόνως εκ Πατρός εκλάμψας Υιός μονογενής, ο αυτός εκ σού τής αγνής προήλθεν, αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων καί φύσει γενόμενος άνθρωπος δι' ημάς, ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ' εν δυάδι φύσεων ασυγχύτως γνωριζόμενος, Αυτόν ικέτευε σεμνή Παμμακάριστε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Αγαπήσω σε Κύριε η Ισχύς μου, Κύριος στερέωμά μου, καί καταφυγή μου, καί ρύστης μου.

Στίχ. Ο Θεός μου βοηθός μου καί ελπιώ επ' αυτόν.

Στίχ. Αινών επικαλέσομαι τόν Κύριον.

Στίχ. Ήκουσεν εκ ναού αγίου αυτού φωνής μου.

Εις τόν Στίχον,

τό Αναστάσιμον Στιχηρόν τής Οκτωήχου

Ήχος πλ. β'

Τήν Ανάστασίν σου Χριστέ Σωτήρ, Άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς, καί ημάς τούς επί γής καταξίωσον, εν καθαρά καρδία σέ δοξάζειν.

Είτα, τά Στιχηρά τού Πάσχα ει δέ βούλει, λέγε πρώτον τά παρόντα Στιχηρά τής Θεοτόκου.

Ήχος πλ. α'

Χαίροις ασκητικών

Χαίροις η ζωηφόρος Πηγή, κατά θαλάσσας πελαγίζουσα θαύματα, πρός πάσαν τήν οικουμένην Ωκεανέ νοητέ, τά Νειλώα ρείθρα υπερβαίνουσα τή χύσει τής χάριτος, Σιλωάμ εκ πέτρας άλλος δεύτερος, ύδωρ πηγάζων, ως παράδοξον, Ιορδάνου τε δεξαμένη ενέργειαν, μάννα σωτηριώδές τε εναργώς τό γινόμενον πρός τού ζητούντος τήν χρείαν, πλούσιον όντως καί άφθονον, Χριστού Μήτερ Κόρη η προχέουσα τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Στίχ. Ηγίασε τό σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος.

Ύμνοις εν εξαισίοις Πιστοί τήν επουράνιον νεφέλην υμνήσωμεν, σταγόνα τήν ουρανίαν, τόν ζωοδότην Χριστόν, επί γής αρρεύστως υετίζουσαν, τό ζών, τό αλλόμενον, καί πηγάζον αθάνατα, ύδωρ τό θείον, τήν αμβροσίαν τού νέκταρος τού μηδέποτε μετά πόσιν εκρέοντος, δίψαν δέ τήν συντήκουσαν ψυχάς απελαύνοντος, ούπερ πιόντες εμφρόνως, ρεύματα θεία προβάλλονται, κοιλίας εκ νόου, επομβρίζοντα τοίς πάσι, χάριν τήν άφθονον.

Στίχ. Τού ποταμού τά Ορμήματα, ευφραίνουσι τήν πόλιν τού Θεού.

Χαίροις η ζωοδόχος Πηγή, η αενάως αναβλύζουσα χάριτας, η βρύσις τών ιαμάτων η πάσαν νόσων Ισχύν, ασθενή καί φαύλην απελέγχουσα, τυφλών η ανάβλεψις, καί λεπρών θεία κάθαρσις, η πηγάζουσα, νοσημάτων πάν φάρμακον, άπασι τοίς προστρέχουσι, πιστώς τώ τεμένει σου, μέγα κοινόν ιατρείον άμισθον όντως καί έτοιμον, Χριστού Μήτερ Λόγου, τού πηγάζοντος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Σαλπίσωμεν φιλέορτοι εν ύμνοις, σκιρτήσωμεν εν ύδασι καί χορεύσωμεν ευφραινόμενοι, τοίς αενάως πλημμυρούσι τής ζωηφόρου Πηγής, Βασιλείς καί άρχοντες συντρεχέτωσαν, καί Πηγής τήν χάριν προχείτωσαν αφθόνως, Βασιλείς γάρ έσωσε, τούς εν κλίνη συσχεθέντας δέ, τή προσψαύσει εξανέστησε, Ποιμένες τε καί σύμπαντες, τήν ομβροφόρον νεφέλην, τό σωτήριον συνελθόντες αρυσώμεθα, οι εν νόσοις οι εν κινδύνοις τήν ρώσιν, τήν αναψυχήν οι εν δίψει, τά όμματά τε οι τυφλοί, οι κωφεύοντες τήν ευηκοϊαν, τήν ιατρείαν οι καχεκτούντες, οι εν θανάτοις τήν ζωηφόρον, οι πάντες τήν πανταχού πιστοίς προρρέουσαν, ύδατα σωτηρίας, ανακροτήσαντες, ούτω κράξωμεν Αείζωα προχέουσα νάματα, εκ Πηγής αγνή, μή διαλίπης Παρθένε πρεσβεύουσα πάντοτε υπέρ τών δούλων σου.

Καί νύν... Ήχος α'

Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Χριστός ανέστη...

Καί απόλυσις

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

Π Ρ Ω Ϊ

Εις τόν Όρθρον ο Κανών τού Πάσχα μετά τών ειρμών εις η', καί τής Θεοτόκου εις ς'.

Ο Κανών τού Πάσχα

Ωδή α' Ήχος α'

Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα, τώ απροσίτω φωτί τής αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες.

Ουρανοί μέν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γή δέ αγαλλιάσθω, εορταζέτω δέ κόσμος, ορατός τε άπας καί αόρατος, Χριστός γάρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος.

Είτα τής Θεοτόκου, ού η ακροστιχίς

Νικηφόρου Καλλίστου τού Ξανθοπούλου

Ειρμός ο αυτός

Νύν πηγάσαις μοι Παρθένε, Θεοτόκε Πηγή, χάριν διδούσα λόγου, ως ανυμνήσω σου πηγήν, τήν βλυστάνουσαν ζωήν, καί χάριν πιστοίς, σύ γάρ ενυπόστατον Λόγον επήγασας.

Ιατρείον υπέρ φύσιν, ο ναός σου σεμνή, δείκνυται πάσι Κόρη, εκ γάρ θανάτου προφανούς τούς προστρέχοντας πιστούς, σαφώς ανιστά, καί πάσι τήν άφθονον, αναβλύζει γλυκύτητα.

Καταρρέεις ουρανόθεν ακενώτως ημίν, χάριτας όντως μόνη, τόν γάρ τυφλώττοντα ποιείς, αναβλέπειν πρός τό φώς, βορβόρω καινώ, φωνήσασα άνωθεν, υπέρ έννοιαν τώ Λέοντι.

Η κοινή φιλοτιμία, τού βροτείου σεμνή, Χαίρε Μαρία, Χαίρε, ο γάρ τών όλων ποιητής, επί σοί ως περ σταγών, κατέβη σαφώς, Πηγήν σε αθάνατον, αναδείξας Θεόνυμφε.

Καταβασία

Ωδή γ'

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γή, καί τά καταχθόνια, εορταζέτω γούν πάσα κτίσις, τήν Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται.

Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθές αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

Τής Θεοτόκου

Φωτεινόν σε άγιον ναόν, τού Δεσπότου τών όλων Κόρη επίσταμαι, καί αφθαρσίας πηγήν, τό ύδωρ προρρέουσαν Χριστόν, εξ ού ποτιζόμεθα.

Όσην χάριν Δέσποινα Πηγή, Αυτοκράτορι δίδως ούρων τήν πρόοδον επεχομένην δεινώς, τού λίθου υπόστασιν φρικτήν, τώ ύδατι λύσασαν.

Ρέει χάρις άφθονος εκ σού, Θεοτόκε Παρθένε χύδην πηγάζουσα χωλοί σκιρτώσιν εν σοί, λεπρών καθαρίζεται πληθύς, καί Δαίμονες πνίγονται.

Όλοις νέμεις ίασιν πιστοίς, βασιλεύσι, δημόταις, καί πένησιν, άρχουσι, πτωχοίς, πλουσίοις κοινώς, τό ύδωρ προχέουσα Πηγή, αποίκιλον φάρμακον.

Καταβασία

Κοντάκιον τού Πάσχα

Ήχος πλ. δ'

Ει καί εν τάφω κατήλθες αθάνατε, αλλά τού Άδου καθείλες τήν δύναμιν, καί ανέστης ως νικητής, Χριστέ ο Θεός, γυναιξί Μυροφόροις φθεγξάμενος, Χαίρετε, καί τοίς σοίς Αποστόλοις ειρήνην δωρούμενος ο τοίς πεσούσι παρέχων ανάστασιν.

Είτα, Κάθισμα τής Θεοτόκου

Ήχος πλ. δ' Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τήν αέναον κρήνην καί ζωηράν, τήν πηγάζουσαν ρείθρα θείαν Πηγήν, συμφώνως αινέσωμεν, οι τήν χάριν αιτούμενοι, καθ' εκάστην βρύει, καί γάρ τά ιάματα, ως ποταμών τά ρεύματα, δεικνύσα ελάχιστα, Όθεν κατά χρέος προσιόντες εν πόθω, πιστώς αρυσώμεθα, εκ Πηγής ανεξάντλητον, ρώσιν όντως αθάνατον, δροσίζουσαν σαφώς τών ευσεβών, τάς καρδίας, καί χείλεσιν εκβοήσωμεν, Σύ εί τών πιστών τό παραμύθιον.

Ωδή δ'

Επί τής θείας φυλακής ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Άρσεν μέν, ως διανοίξαν, τήν παρθενεύουσαν νηδύν, πέφηνε Χριστός, ως βρωτός δέ, αμνός προσηγόρευται, άμωμος δέ, ως άγευστος κηλίδος, τό ημέτερον Πάσχα, καί ως Θεός αληθής, τέλειος λέλεκται.

Ως ενιαύσιος αμνός, ο ευλογούμενος ημίν, στέφανος χρηστός εκουσίως, υπέρ πάντων τέθυται, Πάσχα τό καθαρτήριον, καί αύθις εκ τού τάφου ωραίος, δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν ήλιος.

Ο Θεοπάτωρ μέν Δαυϊδ, πρό τής σκιώδους κιβωτού ήλατο σκιρτών, ο λαός δέ τού Θεού ο άγιος, τήν τών συμβόλων έκβασιν, ορώντες, ευφρανθώμεν ενθέως, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Τής Θεοτόκου

Υπέρ τήν ψάμμον αληθώς, καί τάς σταγόνας υετών, πέφυκε Παρθένε τά πλήθη τής Πηγής τών έργων σου, ακαταπαύστως ρέοντα, άπασαν επί χθόνα πλουσίως πάντα νοσούντα δεινώς, τάχος ιώμενα.

Κατασχεθέντα γυναικός, υπό καρκίνου τόν μαζόν, ύδωρ επιχείται Παρθένε, τής Πηγής σου Δέσποινα, καί παραυτίκα πέπαυται, πάθη θανατηφόρα τώ ρείθρω, καί ο καρκίνος ορθά βαίνειν εγνώρισεν.

Ακατανόητον εν σοί, καί υπέρ φύσιν τό πραχθέν, ένεστι σαφώς Θεοτόκε, τό γάρ ύδωρ γίνεται, τό τής Πηγής σου ίαμα, νόσων θανατηφόρων εναντίον, όπερ η φύσις, σαφώς οίδεν ουδέποτε.

Αεί θανατοί με ο εχθρός, ταίς ενηδόνοις προσβολαίς, Δέσποινα Πηγή Θεοτόκε μή παρίδης, πρόφθασον, η ταχινή βοήθεια, τούτου δέ τών παγίδων με λύτρου, ίνα υμνώ σε αεί τήν πολυύμνητον.

Καταβασία

Ωδή ε'

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μυρου τόν ύμνον προσοίσομεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Τήν άμετρόν σου ευσπλαγχνίαν, οι ταίς τού Άδου σειραίς, συνεχόμενοι δεδορκότες, πρός τό φώς ηπείγοντο Χριστέ, αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον.

Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τώ προϊόντι Χριστώ εκ τού μνήματος, ως νυμφίω, καί συνεορτάσωμεν ταίς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού τό σωτήριον.

Τής Θεοτόκου

Λαλούμενα Κόρη Παρθένε, τά τής Πηγής σου τώ όντι τεράστια, καταπλήττει τών βροτών διάνοιαν, υπέρ γάρ φύσιν πέφυκε, πάντας πιστούς αγιάζοντα.

Ιστόρησε πόκος τό Μάννα, καί Σιλωάμ καί η πέτρα πηγάζουσα, Σολομώντος η στοά τήν χάριν σου, τά Ιορδάνεια νάματα, καί η πηγή Σαμαρείτιδος.

Σταγόνες σου Κόρη Παρθένε, αι τής Πηγής καί νεκρόν ανεζώωσαν, υπέρ λόγον τό πραχθέν καί έννοιαν! τά σά γάρ πάντα παναγνε, λόγον νικά τόν ανθρώπινον.

Τά πάθη μου Κόρη ιάσαις, τής αιμορροίας πηγήν η ξηράνασα, καί τό ρίγος, τής φλογός τήν άναψιν, καί εκτικήν διάθεσιν, ούρων δεσμά καί γαστρόρροιαν.

Καταβασία

Ωδή ς'

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Φυλάξας τά σήμαντρα σώα Χριστέ, εξηγέρθης τού τάφου, ο τάς κλείς τής Παρθένου μή λυμηνάμενος εν τώ τόκω σου, καί ανέωξας ημίν, Παραδείσου τάς πύλας.

Σώτέρ μου τό ζών τε καί άθυτον, ιερείον, ως Θεός, σεαυτόν εκουσίως, προσαγαγών τώ Πατρί, συνανέστησας, παγγενή τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τής Θεοτόκου

Οι λόγοι τού λόγου ως όντως πηγήν, ανυμνούσί σε Αγνή, τής σοφίας βυθόν γάρ, ως υπέρ λόγον γεννάς, τόν κρεμάσαντα, εν αιθέρι τάς ροάς, καί τήν γήν επί ώδωρ.

Υπήλθες τήν τών κλιμάκων φοράν, απειλούσαν συντριβήν, τούς εκείσε ζωγράφους, ώ παναγία Πηγή, διασώσασα, καί λαόν υπό σεισμού, πεπτωκότος τού δόμου.

Τάς μήτρας αγόνους στειρώσει τό πρίν, διαλύεις εμφανώς, τής Πηγής σου τώ ρείθρω, ως τέξασα σύ παρθενεύουσα, τόν Δεκαί γάρ σπότην τού παντός, καί τούς τόκους βραβεύεις.

Ου λόγος, ου νούς, ουδέ γλώττα τόν σόν εξισχύουσιν Αγνή, τοκετόν ευφημήσαι αλλ' ασθενούσιν εν σοί, καί ελέγχεται, φιλοσόφων τό σεμνόν καί ρητόρων κομψότης.

Καταβασία

Τό Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Τή υπερμάχω

Εξ ακενώτου σου Πηγής θεοχαρίτωτε επιβραβεύεις μοι πηγάζουσα τά νάματα, αενάως τής σής χάριτος υπερ λόγον, τόν γάρ Λόγον ως τεκούσαν υπέρ έννοιαν, ικετεύω σε δροσίζειν με σή χάριτι, ίνα κράζω σοι, Χαίρε ώδωρ σωτήριον.

Ο Οίκος

Άχραντε Θεοτόκε, η τεκούσα αρρήτως, Πατρός τόν προαιώνιον Λόγον πλάτυνόν μου τό στόμα σεμνή, συνεισφέρουσά με πρός τόν σόν έπαινον, ως άν ανευφημήσω σε, κραυγάζων τή πηγή σου ταύτα.

· Χαίρε πηγή, χαρμονής αλλήκτου, χαίρε ροή, καλλονής αρρήτου.

· Χαίρε, νοσημάτων παντοίων κατάλυσις, χαίρε, παθημάτων ποικίλων κατάκλυσις.

· Χαίρε ρείθρον διειδέστατον, υγιάζον τούς πιστούς, χαίρε ύδωρ χαριέστατον τοίς νοσούσι πολλαπλώς.

· Χαίρε νάμα σοφίας, αγνωσίαν εξαίρον, χαίρε κράμα καρδίας, αμβροσίαν προρρέον.

· Χαίρε κρατήρ τού μάννα ζωήρρυτε, χαίρε λουτήρ καί νέκταρ θεόρρευστε.

· Χαίρε, πορθμόν ασθενείας δεικνύσα, χαίρε, φλογμόν αρρωστίας σβεννύσα.

· Χαίρε ύδωρ σωτήριον.

Συναξάριον

Τή Παρασκευή τής Διακαι νησίμου, εορτάζομεν τά εγκαίνια τού ναού τής υπεραγίας Δεσποίνης ημών καί θεομήτορος, τής Ζωηφόρου Πηγής, έτι δέ καί μνείαν ποιούμεθα τών εν τούτω τελεσθέντων υπερφυών θαυμάτων παρά τής Θεομήτορος.

Στίχοι

· Μάννα Σιλωάμ, καί Στοάν Σολομώντος

· Πηγήν Κόρη σήν εμφανώς πάς τις βλέπει.

Ταίς τής σής Μητρός πρεσβείαις, Χριστε ο Θεός, ελέησον ημάς.

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Άγιον, Κύριον, Ιησούν τόν μόνον αναμάρτητον. Τόν Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, καί τήν αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν καί δοξάζομεν, Σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σού άλλον ουκ οίδαμεν, τό όνομά σου ονομάζομεν, Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν τού Χριστού αγίαν Ανάστασιν, ιδού γάρ ήλθε διά τού Σταυρού, χαρά εν όλω τώ κόσμω, Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν Ανάστασιν αυτού, Σταυρόν γάρ υπομείνας δι' ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν. καί, Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος. εκ γ' αμφότερα.

Ωδή ζ'

Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά Πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, οπίσω σου έδραμον, όν δέ ως θνητόν, μετά δακρύων εζήτουν, προσεκύνησαν χαίρουσαι ζώντα Θεόν, καί Πάσχα τό μυστικόν σοίς Χριστέ Μαθηταίς ευηγγελίσαντο.

Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, τής αιωνίου απαρχήν, καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν τών Πατέρων, Θεόν καί υπερένδοξον.

Ως όντως ιερά καί πανέορτος, αύτη η σωτήριος, νύξ καί φωταυγής, τής λαμπροφόρου ημέρας, τής Εγέρσεως ούσα προάγγελος, εν ή τό άχρονον φώς, εκ τάφου σωματικώς πάσιν επέλαμψεν.

Τής Θεοτόκου

Υδρεύσασθε νοσούντες ιάματα, η πάναγνος ρέει γάρ, θείας εκ πηγής, τόν γλυκασμόν τόν αληθή, τόν χειμάρρουν τρυφής όντως βλύζουσα, διό καί πίστει κρουνούς, τούς αφθόνους αρυσώμεθα σύμπαντες.

Ξενίζει τούς ακούοντας Δέσποινα, τά ξένα σου τέρατα, πάντας τούς πιστούς, τούς γάρ αλάλους καί κωφούς, ως ευλάλους δεικνύει τό ύδωρ σου, τούς πάσχοντάς τε δεινώς θεραπεύει, καί ίασιν χαρίζεται.

Ανάγεις εκ καμίνου τών θλίψεων, δροσίζουσα νάμασι, ξένης εκ Πηγής, τούς προσιόντάς σοι Σεμνή, φαγεδαίνης λυτρούται γάρ άνθρωπος, καί λώβης, τόν δέ λεπρόν θεραπεύεις καί άνθρακας κατέσβεσας.

Νεάνιδες καί κόραι τήν Δέσποιναν καί σύμπαντες άνθρωποι, πίστει εκ ψυχής ανευφημήσωμεν λαμπρώς, διατρήσεις γάρ ήλων, υέλωπας, καί έλκη τά πονηρά καί ογκώσεις, καί παράλυτον ιάσατο.

Καταβασία

Ωδή η'

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, ενή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Δεύτε τού και νού τής αμπέλου γεννήματος τής θείας ευφροσύνης, εν τή ευσήμω ημέρα τής εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν, ως Θεόν εις τούς αιώνας.

Άρον κύκλω τούς οφθαλμούς σου Σιών καί ίδε, ιδού γάρ ήκασί σοι, θεοφεγγείς ως φωστήρες, εκ δυσμών καί βορρά, καί θαλάσσης, καί εώ ας τά τέκνα σου εν σοί ευλογούντα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Πάτερ παντοκράτορ, καί Λόγε, καί Πνεύμα, τρισίν ενιζομένη, εν υποστάσεσι φύσις, υπερούσιε καί υπέρθεε εις σέ βεβαπτίσμεθα, καί σέ ευλογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Τής Θεοτόκου

Θείον η Πηγή καί σεβάσμιον ύδωρ, προρρέει σου Παρθένε, υδρωπικών γάρ τό ρεύμα, αναχαιτίζει σφοδρώς, επικλήσει τή θεία τής χάριτος, διό σε τιμώμεν, Πηγή εις τούς αιώνας.

Πάντες τό σεπτόν και ζωήρρυτον ύδωρ, υμνήσωμεν προφρόνως, τής γάρ δυσπνοίας τό ρεύμα κατά χώραν Ιστά, καί ελεύθερον ποιεί πρός διέξοδον, Βαβαί σών θαυμασίων! αγνή Θεοκυήτορ.

Ποίον ευφημήσει Πανύμνητε στόμα, τού τόκου σου τό ξένον,, αλλά καί νούς οποίος, τών θαυμάτων πηγήν περιβλέψαιτο, καί λόγοις κροτήσειεν, ουκ έστι τή φύσει ισχύς, τά σά θαυμάζειν.

Όλον επί σοί τού θανάτου τό κράτος, ηφάνισται αθρόον, ώ Βασιλίς καί Κυρία, Βασιλέα καί γάρ, τήν αθάνατον ζωήν σύ επήγασας, τό ύδωρ τό μάννα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Καταβασία

Ωδή θ'

Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σέ ανέτειλε, Χόρευε νύν, καί αγάλλου Σιών, σύ δέ αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Ώ θείας, ώ φίλης, ώ γλυκυτάτης σου φωνής, μεθ' ημών αψευδώς γάρ, επηγγείλω έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ήν οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος, κατέχοντες αγαλλόμεθα.

Ώ Πάσχα τό μέγα, καί ιερώτατον Χριστέ, ώ σοφία καί Λόγε, τού Θεού καί δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, σού μετασχείν, εν τή Ανεσπέρω ημέρα τής βασιλείας σου.

Τής Θεοτόκου

Υδάτων απάντων, Κόρη υπέρκειται αγνή, τής Πηγής σου τό ύδωρ, εμφανώς δωρούμενον, απαλλαγήν νοσημάτων δεινών, καί ταίς ψυχαίς, άπασαν τήν ρώσιν, ως υπερ φύσιν χεόμενον.

Λυτήρα τών νόσων, τόν νέον ιδού Σιλωάμ, τής Πηγής σου Παρθένε, καθορώμεν άπαντες, όμματα γάρ προσλαμβάνει πηρός, άπαντες δέ, ρώσιν αενάως, πρός τή ζωή ποριζόμεθα!

Οι ρώσιν ζητούντες, προσδράμετε εν τή Πηγή, η γάρ Κόρη Παρθένος, ενοικεί τώ ύδατι, Σκίρτα πιστών, καί ευφραίνου πληθύς, ούτω ως χρή, έξεις τώ τεμένει, τήν αμοιβήν τών αιτήσεων.

Υψώθη Πηγής σου, τό ύδωρ υπέρ ουρανούς, καί τής γής τάς αβύσσους, ταίς ροαίς διέδραμε, τούτο εστίν αμβροσία ψυχής, νέκταρ πιστών, μέλι τό εκ πέτρας, καί η τού μάννα διάδοσις.

Ευφραίνεις Παρθένε, τόν Άνακτα υπερφυώς, αναβλύζουσα χάριv, εκ Πηγής αέναον, τούτω διδούσα, κατ' εχθρών τήν ισχύν, νίκας αεί, ρώσιν καί ειρήνην, και αιτημάτων εκπλήρωσιν.

Καταβασία

Εξαποστειλάριον τού Πάσχα

Σαρκί υπνώσας ως θνητός, ο Βασιλεύς καί Κύριος, τριήμερος εξανέστης, Αδάμ εγείρας εκ φθοράς καί καταργήσας θάνατον, Πάσχα τής αφθαρσίας, τού κόσμου σωτήριον.

Τής Θεοτόκου

Πηγή υπάρχεις αληθώς, ύδατος ζώντος Δέσποινα, εκπλύνεις ούν νοσήματα, ψυχών σωμάτων χαλεπά, εν τή προσψαύσει μόνη σου ύδωρ τής σωτηρίας, Χριστόν η προχέουσα.

Εις τούς Αίνους ιστώμεν Στίχ η', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου δ'.

Ήχος πλ. β'

Ο Σταυρός σου Κύριε, ζωή καί ανάστασις, υπάρχει τώ λαώ σου, καί επ αυτώ πεποιθότες, σε τόν αναστάντα Θεόν ημών υμνούμεν, Ελέησον ημάς.

Η ταφή σου Δέσποτα, Παράδεισον ήνοιξε τώ γένει τών ανθρώπων, καί εκ φθοράς λυτρωθέντες, σέ τόν αναστάντα Θεόν ημών υμνούμεν, Ελέησον ημάς.

Σύν Πατρί καί Πνεύματι, Χριστόν ανυμνήσωμεν, τόν αναστάντα εκ νεκρών, καί πρός αυτόν εκβοώμεν, Σύ ζωή υπάρχεις ημών καί ανάστασις, Ελέησον ημάς.

Τριήμερος ανέστης Χριστέ, εκ τάφου, καθώς γέγραπται, συνεγείρας τόν Προπάτορα ημών, διό σε καί δοξάζει, τό γένος τών ανθρώπων, καί ανυμνεί σου τήν Ανάστασιν.

Τής Θεοτόκου

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Ύδωρ τό τής Πηγής, σωτήριον υπάρχει, πάσι τοίς ασθενούσι, προσέλθωμεν ούν πίστει, καί χάριν αρυσώμεθα.

Φρέαρ τό ζωηρόν, Πηγής τής αθανάτου τοίς προσιούσι πόθω, ιάσεων παρέχει, πλημμυραν ανεξάντλητον.

Στίχ. Ηγίασε τό σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος.

Ρώννυσι τάς ψυχάς, τό ύδωρ τής Παρθένου, οι τών παθών εν ρύποις, προσδράμωμεν τή Κόρη, καί τούτους αποπλύνωμεν.

Στίχ. Τού ποταμού τά Ορμήματα ευφραίνουσι τήν πόλιν τού Θεού.

Στάμνος η ιερά, τό μάννα νύν αφθόνως, Πηγής εξ αενάου, προχέει τοίς αιτούσι, τήν χρείαν πάς αντλήσωμεν.

Ήχος πλ. α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

Στίχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ω τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Δεύτε από θέας Γυναίκες ευαγγελίστριαι, καί τή Σιών είπατε, Δέχου παρ ημών χαράς ευαγγέλια, τής Αναστάσεως Χριστού, τέρπου, χόρευε, καί αγάλλου Ιερουσαλήμ, τόν Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη εκ τού μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού. καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι πρός τό μνήμα τού Ζωοδότου, εύρον Άγγελον, επί τόν λίθον καθήμενον, καί αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε. Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών; τί θρηνείτε τόν άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοίς αυτού Μαθηταίς.

Στίχ. Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα, καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ώ Πάσχα λύτρον λύπης, καί γάρ εκ τάφου σήμερον ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τά Γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Δόξα... Καί νύν...

Αναστάσεως ημέρα, καί λαμπρυνθώμεν τή πανηγύρει, καί αλλήλους περιπτυξώμεθα, Είπωμεν αδελφοί, καί τοίς μισούσιν ημάς, Συγχωρήσωμεν πάντα τή Αναστάσει, καί ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοίς εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Εις τήν Λ ε ι τ ο υ ρ γ ί α ν

Αντίφωνον α'

Ήχος β'.

Στίχ. Αλαλάξατε τώ Κυρίω πάσα η γή.