ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ

ΗΤΟΙ

Η ΨΗΛΑΦΗΣΙΣ ΤΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ

Ιστέον, ότι εν ταύτη τή αγία Κυριακή τού Αντιπάσχα ου ψάλλονται. Αναστάσιμα αλλ' άπαντα τής Εορτής.

TΩ ΣΑΒΒΑ ΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Ιστώμεν Στίχους δ', καί ψάλλομεν εις τό, Κύριε εκέκραξα... τά παρόντα Στιχηρά προσόμοια.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Φέρει Χριστός φιλανθρώπως, καί τήν ψηλάφησιν, ως καί Σταυρόν πρό ταύτης, καί τόν άδικον φόνον, τάφου τριημέρως εξαναστάς, εσφραγισμένου τού μνήματος, καί τών θυρών κεκλεισμένων τοίς Μαθηταίς, επιστάς ως παντοδύναμος. (Δίς)

Η τού Θωμά απιστία, τήν κοσμοσώτειραν, τού θεανθρώπου Λόγου, τήν εξ Άδου κευθμώνων, Έγερσιν πιστούται, τρήσιν χειρών καί ποδών τολμηρότερον, εκψηλαφώσα πρός πίστωσιν κοσμικήν, δεξιά τή φιλοπράγμονι.

Συνηθροισμένων τώ φόβω, τώ εκ τού πάθους σου, τών Αποστόλων Λόγε, καί θυρών κεκλεισμένων, άφνω συνεισήλθες, μέσον αυτών, τήν ειρήνην δωρούμενος, καί τώ Θωμά προτεινόμενος ψηλαφάν, τούς σεπτούς πλευράς σου μώλωπας.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Μετά τήν Έγερσίν σου Κύριε, συνηγμένων τών Μαθητών σου, καί τών θυρών κεκλεισμένων, εν μέσω έστης, ειρήνην παρέχων αυτοίς, Πεισθείς δέ καί ο Θωμάς, τή οράσει τών χειρών καί τής πλευράς σου, Κύριον καί Θεόν σε ωμολόγησε, σώζοντα τούς ελπίζοντας εις σέ, φιλάνθρωπε.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Χείλεσι καθαροίς, υμνείτε σύν Αγγέλοις, βροτοί τόν αναστάντα, τριήμερον εκ τάφου, καί κόσμον συνεγείραντα.

Στίχ. Επαίνει Ιερουσαλήμ τόν Κύριον, αίνει τόν Θεόν σου Σιών.

Ώφθης τοίς Ιεροίς, σού Σώτερ Αποστόλοις, τών θυρών κεκλεισμένων, δι' αυτών εγκαινίζων, ημίν τό θείον Πνεύμά σου.

Στίχ. Ότι ενίσχυσε τούς μοχλούς τών πυλών σου.

Νύν σε Παμβασιλεύ, ιδόντες ου βλεφάροις, αλλά καρδίας πόθω, Θεόν πεπιστευκότες,

εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Νέμεις ώ Λυτρωτά, ειρήνην τώ λαώ σου, καί οφλημάτων λύσιν, πρεσβείαις τής πανάγνου, καί μόνης Θεομήτορος.

Απολυτίκιον Ήχος βαρύς

Εσφραγισμένου τού μνήματος η ζωή εκ τάφου ανέτειλας Χριστέ ο Θεός, καί τών θυρών κεκλεισμένων, τοίς Μαθηταίς επέστης η πάντων ανάστασις, πνεύμα ευθές δι' αυτών εγκαινίζων ημίν, κατά τό μέγα σου έλεος. (γ')

Καί Απόλυσις

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Μετά τό ευλογήσαι τόν Ιερέα, τό, Χριστός ανέστη γ', τόν Προοιμιακόν Ψαλμόν, καί τό πρώτον Κάθισμα τού Ψαλτηρίου, εις τό, Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχ. ι' καί ψάλλομεν Στιχηρά Ιδιόμελα ς', δευτερούντες τά τέσσαρα πρώτα, τά δέ δύο δεύτερα, πρός μίαν.

Ήχος α'

Ποίημα Ιωάννου Μοναχού

Τών θυρών κεκλεισμένων τών Μαθητών συνηθροισμένων, εισήλθες άφνω παντοδύναμε, Ιησού, ο Θεός ημών, καί στάς εν μέσω αυτών, ειρήνην δούς, επλήρωσας αγίου Πνεύματος, προσμένειν τε προσέταξας, καί μηδαμού χωρίζεσθαι από Ιερουσαλήμ, έως ού ενδύσωνται τήν εξ ύψους δύναμιν, διό βοώμέν σοι, ο φωτισμός, καί η ανάστασις, καί η ειρήνη ημών, δόξα σοι. (Δίς)

Μεθ' ημέρας οκτώ, τής Εγέρσεώς σου Κύριε, ώφθης τοίς Μαθηταίς σου εν τόπω ού ήσαν συνηγμένοι, καί φωνήσας αυτοίς, Ειρήνη υμίν, τώ απιστούντι Μαθητή τάς χείρας υπέδειξας, καί τήν άχραντον πλευράν, ο δέ πεισθείς εβόα σοι, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι. (Δίς)

Θωμάς, ο λεγόμενος Δίδυμος, ουκ ήν μετ' αυτών, ότε εισήλθες Χριστέ, κεκλεισμένων τών θυρών, όθεν καί ηπίστει τοίς ρηθείσιν αυτώ, εξ απιστίας εις πίστιν βεβαιών, ουκ απηξίωσας δέ Αγαθέ, υποδείξαι αυτώ τήν άχραντον πλευράν σου, καί τών χειρών καί τών ποδών τούς μώλωπας, ο δέ ψηλαφήσας καί ιδών, ωμολόγησε σε είναι Θεόν ου γυμνόν, καί άνθρωπον ου ψιλόν, καί εβόα, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι. (Δίς)

Τών Μαθητών δισταζόντων, τή ογδόη ημέρα, επέστη ο Σωτήρ, ού ήσαν συνηγμένοι, καί τήν ειρήνην δούς τώ Θωμά εβόησε, Δεύρο Απόστολε, ψηλάφησον παλάμας, αίς τούς ήλους έπηξαν, Ω καλή απιστία τού Θωμά! τών πιστών τάς καρδίας εις επίγνωσιν ήξε, καί μετά φόβου εβόησεν, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι. (Δίς)

Ήχος β'

Μετά τήν Εγερσίν σου Κύριε, συνηγμένων τών Μαθητών σου, καί τών θυρών κεκλεισμένων, εν μέσω έστης, ειρήνην παρέχων αυτοίς, Πεισθείς δέ καί ο Θωμάς, τή οράσει τών χειρών καί τής πλευράς σου, Κύριον καί Θεόν σε ωμολόγησε, σώζοντα τούς ελπίζοντας εις σέ, φιλάνθρωπε.

Τών θυρών κεκλεισμένων, επιστάς ο Ιησούς τοίς Μαθηταίς αφοβίαν καί ειρήνην εδίδου, Είτα λέγει τώ Θωμά, Τί μοι απιστείς, ότι ανέστην εκ νεκρών, τήν χείρά σου, καί, φέρε ώδε βάλε εις τήν πλευράν μου, καί ίδε, σού γάρ απιστούντος, οι πάντες έμαθον τά πάθη καί τήν Ανάστασίν μου, κράζειν μετά σού, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Τών θυρών κεκλεισμένων, επέστης Χριστέ πρός τούς Μαθητάς, Τότε ο Θωμάς, οικονομικώς ουχ ευρέθη μετ' αυτών, έλεγε γάρ, ου μή πιστεύσω, εάν μή ίδω καγώ τόν Δεσπότην, ίδω τήν πλευράν, όθεν εξήλθε τό αίμα, τό ύδωρ, τό βάπτισμα, ίδω τήν πληγήν, εξ ής ιάθη τό μέγα τραύμα ο άνθρωπος, ίδω, πώς ουκ ήν, ως πνεύμα, αλλά σάρξ καί οστέα, ο τόν θάνατον πατήσας, καί Θωμάν πληροφορήσας, Κύριε, δόξα σοι.

Είσοδος. τό, Φώς ιλαρόν

Προκείμενον τής ημέρας

Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπιαν ενεδύσατο.

Στίχ. Ενεδύσατο ο Κύριος δύμαμιν, καί περιεζώσατο.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν οικουμένην, ήτις ου σαλευθήσαται.

Εις τήν Λιτήν

Στιχηρά Ιδιόμελα

Ήχος δ'

Κύριε, τή αστέκτω τής σής θεότητoς αίγλη, τών θυρών επέστης ουσών κεκλεισμένων, καί στάς εν μέσω τών Μαθητών, τήν πλευράν τραυμάτων σου χειρών καί εξεγύμνωσας, και τών ποδών, τάς ωτειλάς δεικνύων, αθυμίας τήν κατήφειάν τε λύων, σαφώς εφώνησας, ον τρόπον εν εμοί καθοράτε, ώ φίλοι, τής σαρκός τήν πρόσληψιν, ου πνεύματος φέρω φύσιν, τώ δέ διστάζοντι Μαθητή, προετρέπου ψηλαφήσαι φρικτώς, κατειπών, Ερευνήσας άπαντα, δεύρο λοιπόν μή αμφίβαλλε, ο δέ αισθόμενος εν τή χειρί, τής σής διπλής ουσίας, εν φόβω ανεβόα πιστώς, τή πίστει ελκόμενος, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Ήχος πλ. δ'

Άψαι Θωμά τής πλευράς τή χειρί, λέγει Χριστός, καί τούς τύπους τών ήλων δεύρο ψηλάφησον, πίστει ερεύνησον, καί γίνου μοι πιστός, καί μή γίνου άπιστος, ο δε Θωμάς, τώ δακτύλω ώς ήψατο τού Δεσπότου, μέγα ανεβόησε, Σύ μου Θεός καί Κύριος, εύσπλαγχνε, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν...

Ήχος πλ. δ' Ανατολίου

Τών θυρών κεκλεισμένων, τών Μαθητών συνθροισμένων, επέστη ο Σωτήρ, ού ήσαν συνηγμένοι, καί στάς εν μέσω αυτών, λέγει τώ Θωμά, Δεύρο ψηλάφησον, καί ίδε τούς τύπους τών ήλων, εκτεινόν σου τήν χείρα, καί άψαι τής πλευράς μου, καί μή γίνου άπιστος, αλλά πίστει κήρυξον, τήν εκ νεκρών μου Ανάστασιν.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Ιδιόμελα

Ήχος δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος! απιστία πίστιν βεβαίαν εγέννησεν, ειπών γάρ ο Θωμάς, Εάν μή ίδω, ου μή πιστεύσω, ψηλαφήσας δέ τήν πλευράν, εθεολόγει τόν σαρκωθέντα, τόν αυτόν Υιόν τού Θεού, εγνώρισεν ως πεπονθότα σαρκί, εκήρυξε τον αναστάντα Θεόν, καί εβόησε λαμπρά τή φωνή, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Στίχ. Επαίνει Ιερουσαλήμ τόν Κύριον, αίνει τόν Θεόν σου Σιών.

Ώ τού παραδόξου θαύματος! τού πυρός ο χόρτος αψάμενος σέσωσται, βαλών γάρ ο Θωμάς εν τή πυρίνη πλευρά τήν χείρα, Ιησού Χριστού τού Θεού, ου κατεφλέχθη τή ψηλαφήσει, τής ψυχής γάρ τό δυσπειθές, μετέβαλεν εις ευπιστίαν θερμώς, εκέκραξεν από βαθέων ψυχής, ο Δεσπότης σύ μου εί καί Θεός, ο εκ νεκρών εγηγερμένος, δόξα σοι.

Στίχ. Ότι ενίσχυσε τούς μοχλούς τών πυλών σου.

Ώ τού παραδόξου θαύματος! Ιωάννης στήθει τού Λόγου ανέπεσε, Θωμάς δέ τήν πλευράν προσψηλαφήσαι κατηξιώθη, αλλ' ο μέν, εκείθεν φρικτώς θεολογίας βυθόν ανέλκει, τήν οικονομίαν, ο δέ, ηξίωται μυσταγωγήσαι ημάς, παρίστησι γάρ τάς αποδείξεις τρανώς τής Εγέρσεως αυτού, εκβοών, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Φιλάνθρωπε, μέγα καί ανείκαστον τό πλήθος τών οικτιρμών σου, ότι εμακροθύμησας, υπό Ιουδαίων ραπιζόμενος, υπό Αποστόλου ψηλαφώμενος, καί υπό τών αθετούντων σε πολυπραγμονούμενος, Πώς εσαρκώθης; πώς εσταυρώθης ο αναμάρτητος; αλλά συνέτισον ημάς, ως τόν Θωμάν βοάν σοι, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος βαρύς

Εσφραγισμένου τού μνήματος η ζωή εκ τάφου ανέτειλας Χριστέ ο Θεός, καί τών θυρών κεκλεισμένων, τοίς Μαθηταίς επέστης η πάντων ανάστασις, πνεύμα ευθές δι' αυτών εγκαινίζων ημίν, κατά τό μέγα σου έλεος. (γ')

ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΩ

Κανών Τριαδικός, ψαλλόμενος ότε ου γίνεται Αγρυπνία. Έστι δε καί ούτος, καί οι εφεξής πάντες, ποίημα Μητροφάνους Σμύρνης. Ο δε παρών έχει ακροστιχίδα τήνδε:

Μίαν σε μέλπω τήν τρισήλιον φύσιν.

Ήχος α'

Ωδή α' Σού η τροπαιούχος

Μίαν τρισυπόστατον αρχήν, τά Σεραφίμ ασιγήτως δοξάζουσιν, άναρχον, αϊδιον, ποιητικήν απάντων, ακατάληπτον, ήν καί πάσα γλώσσα, πιστώς γεραίρει τοίς άσμασιν.

Ίνα τοίς ανθρώποις ενικήν, τήν τριλαμπή σου δηλώσης θεότητα, πλάσας πρίν τόν άνθρωπον, κατά τήν σήν εικόνα διεμόρφωσας, νούν αυτώ, καί λόγον καί πνεύμα δούς, ως φιλάνθρωπος.

Άνωθεν δεικνύς μοναδικόν, θεαρχικαίς εν τρισίν υποστάσεσι, κράτος, Πάτερ έφησας, τώ ισουργώ Υιώ σου, καί τώ Πνεύματι, Δεύτε καταβάντες, αυτών τάς γλώσσας συγχέωμεν.

Θεοτοκίον

Νούς μεν ο αγέννητος Πατήρ, εικονικώς τοίς σοφοίς προηγόρευται, Λόγος δέ συνάναρχος, ο συμφυής Υιός, καί Πνεύμα άγιον, τό εν τή Παρθένω, τού Λόγου κτίσαν τήν σάρκωσιν.

Ωδή γ' Ο μόνος ειδώς

Σύ πάλαι σαφώς τώ Αβραάμ, ως ώφθης τρισυπόστατος, μοναδικόςτε φύσει θεότητος, θεολογίας τό ακραιφνέστατον, τυπικώς ενέφηνας, Kαί πιστώς υμνούμέν σε, τόν μονάρχην Θεόν, καί τρισήλιον.

Εκ σού γεννηθείς θεοπρεπώς, αρρεύστως Πάτερ έλαμψε, φώς εκ φωτός, Υιός απαράλλακτος, καί Πνεύμα θείον, φώς εκπεπόρευται, καί μιάς θεότητος, αίγλην τρισυπόστατον, προσκυνούμεν πιστώς καί δοξάζομεν.

Μονάς η Τριάς υπερφυώς, αρρήτως υπέρ έννοιαν, ταίς νοεραίς ουσίαις δοξάζεται, ταίς τρισαγίαις φωναίς, ασίγητον, εκβοώσαις αίνεσιν, αίς συμφώνως υμνείται, καί ημίν τρισυπόστατος Κύριος.

Θεοτοκίον

Εκ σού χρονικώς άνευ σποράς, προήλθεν ο υπέρχρονος, ομοιωθείς ημίν ο ανείδεος, καί μίαν φύσιν καί κυριότητα, τού Πατρός εδίδαξε, καί Υιού, καί Πνεύματος, Θεοτόκε, διό σε δοξάζομεν.

Καθίσματα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Πατέρα καί Υιόν, προσκυνήσωμεν πάντες, καί Πνεύμα τό ευθές, καί ισότιμον δόξη, Τριάδα τήν άκτιστον, καί υπέρθεον δύναμιν, ήν δοξάζουσι, τών ασωμάτων αι τάξεις, ταύτην σήμερον, καί γηγενείς μετά φόβου, πιστώς ευφημήσωμεν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Οδήγησον ημάς, εν οδώ μετανοίας, εκκλίνοντας αεί, πρός κακών ανοδίας, καί τόν υπεράγαθον, παροργίζοντας Κύριον απειρόγαμε, ευλογημένη Μαρία, καταφύγιον, απεγνωσμένων ανθρώπων Θεού ενδιαίτημα.

Ωδή δ' Όρος σε τή χάριτι

Λάμψον μοι θεαρχία τρισήλιε λάμψεσι, σών θεουργών μαρμαρυγών, τοίς τής καρδίας οφθαλμοίς, τό κάλλος φαντάζεσθαι, τής υπέρ νούν θεαρχικής σου λαμπρότητος, καί φωτουργού, καί γλυκείας μεθέξεως.

Πρότερον ουρανούς εστερέωσας Κύριε, καί πάσαν δύναμιν αυτών, τώ Λόγω σου τώ παντουργώ, καί Πνεύματι στόματος τώ συμφυεί, μεθ' ών δεσπόζεις τού σύμπαντος, εν τριλαμπεί μοναρχία θεότητος.

Ως έπλασας κατ' εικόνα με σήν καί Ομοίωσιν, θεαρχική παντουργική, Τριάς ασύγχυτε μονάς, συνέτισον, φώτισον, πρός τό ποιείν τό θέλημά σου τό άγιον, τό αγαθόν εν ισχύϊ καί τέλειον.

Θεοτοκίον

Τέτοκας τής Τριάδος τόν ένα Πανάχραντε, θεαρχικώτατον Υιόν, σωματωθέντα δι' ημάς, εκ σού, καί αυγάζοντα τούς γηγενείς, τής τρισηλίου θεότητος, τώ ανεσπέρω φωτί, καί ταίς λάμψεσιν.

Ωδή ε' Ο φωτίσας τή ελλάμψει

Η τόν πρώτον τών Αγγέλων αμέσως διάκοσμον, απροσίτοις τού σού κάλλους ακτίσιν ελλάμπουσα, ταίς σαίς αίγλαις φώτισον, Τριάς η μοναρχικωτάτη, τούς ορθοδόξως σε μέλποντας.

Νύν η φύσις, ενική θεαρχία τρισήλιε, ανυμνεί σε, ήν ουσίωσας δι' αγαθότητα, τών πταισμάτων λύτρωσιν, καί πειρασμών εξαιτουμένη; καί τών δεινών καί τών θλίψεων.

Τόν Πατέρα καί Υιόν, καί τό Πνεύμα τό άγιον, μίαν φύσιν καί θεότητα, πίστει δοξάζομεν, μεριστήν αμέριστον, ενα Θεόν τής αοράτου, καί Ορωμένης τε κτίσεως.

Θεοτοκίον

Ρήσεις πάσαι Προφητών, προδιέγραψαν Άχραντε τόν σόν τόκον, τόν απόρρητον καί ανερμήνευτον, όν ημείς εγνώκαμεν, μυσταγωγόν τής ενιαίας καί τρισηλίου θεότητος.

Ωδή ς' Εκύκλωσεν ημάς

Ισόρροπον τήν δύναμιν ως έχουσα, Τριάς ή υπερούσιος, εν ταυτότητι βουλήσεως μονάς πέφυκας, απλή καί αδιαίρετος, Σύ ούν ημάς, εν τή δυνάμει σου περιφρούρησον. (Δίς)

Σύ πάντας τούς αιώνας τή βουλήσει σου ως αγαθή υπέστησας, εξ ουκ όντων, ακατάληπτε Τριάς, είτα καί τόν άνθρωπον διέπλασας, Αλλά καί νύν, εκ πάσης ρύσαί με περιστάσεως.

Θεοτοκίον

Ηλίου τού αδύτου οίκος γέγονας, τού κτίσαντος καί τάξαντος, τούς φωστήρας τούς μεγάλους πανσθενώς, άρχαντε Παρθένε Θεονύμφευτε, Αλλά καί νύν τής τών παθών με ρύσαι ζοφώσεως.

Καθίσματα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τριάδα τήν σεπτήν, καί αμέριστον φύσιν, Προσώποις εν τρισί, τεμνομένην ατμήτως, καί μένουσαν αμέριστον, κατ' ουσίαν θεότητος, προσκυνήσωμεν, οι γηγενείς μετά φόβου, καί δοξάσωμεν, ως ποιητήν καί Δεσπότην, Θεόν υπεράγαθον.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Κυβέρνησον Αγνή, τήν αθλίαν ψυχήν μου, καί οίκτειρον αυτήν, υπό πλήθους πταισμάτων, βυθώ ολισθαίνουσαν, απωλείας πανάμωμε, καί εν ώρα με, τή φοβερά τού θανάτου, σύ εξάρπασον, κατηγορούντων Δαιμόνων, καί πάσης κολάσεως.

Ωδή ζ' Σέ νοητήν Θεοτόκε

Λόγε Θεού, συμφυές απαύγασμα, τού παντοκράτορος Θεού, ως υπέσχου τήν παρά σού θεουργόν ενοίκησιν, ποίησον ως εύσπλαγχνος, σύν τώ Πατρί σου καί τώ Πνεύματι, καί φοβερόν, τοίς Δαίμοσί με δείξον καί πάθεσιν. (Δίς)

Ίνα τής σής, ευσπλαγχνίας Δέσποτα, δείξης τό πέλαγος ημίν, τόν Yιόν σου πρός τήν ημών, πέμψας ταπεινότητα αύθις ανεμόρφωσας πρός τήν αρχαίαν λαμπρότητα, Αλλά καί νύν, τώ θείω με συνέτισον Πνεύματι.

Θεοτοκίον

Ο Χερουβίμ θρόνω εποχούμενος καί τών απάντων Βασιλεύς, εν γαστρί σου παρθενική, ώκησε Πανάχραντε πάντας εκλυτρούμενος εκ τής φθοράς, ως φιλάνθρωπος, Αλλά καί νύν ταίς σαίς πρεσβείαις με περιφρούρησον.

Ωδή η' Θαύματος υπερφυούς

Νεύματι θεουργικώ Κύριε πάντων, τρισυπόστατε καί παντοκράτορ, ουρανούς εξέτει νας ωσεί δέρριν είτα καί γής, απηώρησας τό βάθος, πανσθενεί σου δρακί, Διό καί τούς δούλους σου κραταίωσον, τή αγάπη καί πίστει τή σή φιλάνθρωπε, ίνα σε δοξάζωμεν πόθω εις αιώνας. (Δίς)

Φώτισον θεαρχικόν φώς τούς υμνούντας, τό τρισήλιον φώς τοίς προσώποις, ενιαίον αύθις δέ τή ουσία και πρός τάς σάς, φωτοδότιδας ακτίνας επιβλέπειν αεί, δι' ών χορτασθήσομαι τήν δόξαν σου τήν γλυκείαν, καί φωτουργόν καί πανόλβιον, καί υπερυψώ σε πιστώς εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ύψωσεν εις ουρανούς τήν τών ανθρώπων, προσλαβόμενος φύσιν ατρέπτως, ο Υιός σου πάναγνε Θεοτόκε, υπερβολή αγαθότητος, ρυσάμενος τής πάλαι φθοράς, ώ καί ευχαρίστως αναμέλπωμεν, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Τύπον τής αγνής

Σώσον ο Σωτήρ τής κτίσεως, τής αισθητής καί νοουμένης τούς δούλους σου, τής τών δυσμενών επιβουλής καί κακώσεως, παναγία Τριάς ομοούσιε, καί φρούρει τήν σήν ποίμνην, διά παντός ανεπιβούλευτον. (Δίς)

Ίνα τόν βυθόν τόν άπειρον, τής ουσιώδους δείξης σου αγαθότητος δέδωκας ημίν επαγγελίας τρισήλιε, καί μονάρχα Θεέ παντοδύναμε, σωστικάς τοίς σοίς δούλοις, άς εκπληρώσαι καταξίωσον.

Θεοτοκίον

Νεύσον ταίς ημών δεήσεσιν ο εν τρισί θεαρχικαίς υποστάσεσι μόνος εις Θεός αληθινός πιστευόμενος, καί παράσχου σοίς δούλοις παράκλησιν πρεσβείαις τής αχράντου, καί πανυμνήτου Θεομήτορος.

Τό, Αξιόν εστι... καί τά λοιπά, καί Απόλυσις.

ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

Ο Εξάψαλμος τό, Θεός Κύριος... ή συνήθης Στιχολογία, αντί δέ τού Αμώμου, ο Πολυέλεος, διά τήν Δεσποτικήν Εορτήν.

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Hχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Τώ φόβω τών Εβραίων, κεκρυμμένων τών Μαθητών, καί εν τή Σιών συνηγμένων, εισήλθες πρός αυτούς Αγαθέ, καί έστης κεκλεισμένων τών θυρών, εν μέσω αυτών χαροποιός καί υπέδειξας αυτοίς τάς χείρας, καί τής αχράντου σου πλευράς τούς μώλωπας, λέγων τώ απιστούντι Μαθητή, Φέρε τήν χείρά σου καί ερεύνα, ότι αυτός εγώ είμι, ο διά σέ παθητός. (Δίς)

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Τόν τάφον σου Σωτήρ

Επέστης η ζωή, τών θυρών κεκλεισμένων, Χριστέ τοίς Μαθηταίς, καί πλευράν υπεδείκνυς, καί χείράς σου καί πόδας σου, τήν εκ τάφου σου Έγερσιν, προπιστούμενος, αλλ' Ο Θωμάς ουχ ευρέθη, όθεν έλεγεν, Ην μή θεάσωμαι τούτον, ου πείθομαι τοίς λόγοις υμών. (Δίς)

Μετά τόν Πολυέλεον

Κάθισμα όμοιον

Ιδών μου τήν πλευράν καί τάς τρήσεις τών ήλων, Θωμά, τί απιστείς, τή εμή Αναστάσει; ο Κύριος έλεγεν αναστάς εκ τού μνήματος, οπτανόμενος, τοίς Αποστόλοις αρρήτως, ο δέ Δίδυμος, πεισθείς εβόα τώ κτίστη, Θεός μου εί καί Κύριος. (Δίς)

Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.

Προκείμενον Ήχος δ'

Επαίνει Ιερουσαλήμ τόν Κύριον, αίνει τον Θεόν σου Σιών.

Στίχ. Ότι ενίσχυσε τούς μοχλούς τών πυλών σου.

Πάσα πνοή...

Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον

Εωθινόν Α'

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι...

καί μετά τόν Πεντηκοστόν Ψαλμόν.

Δόξα... Ήχος β'

Ταίς τών Αποστόλων, πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, τών εμών εγκλημάτων.

Καί νύν...

Ταίς τής Θεοτόκου, πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τά πλήθη, τών εμών εγκλημάτων.

Στίχ. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός σου, καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου εξάλειψον τό ανόμημά μου.

Πεντηκοστάριον Ήχος ο αυτός

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν, τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος.

Ο Κανών. Τούς Ειρμούς ανά δύο καί τά τροπάρια εις δώδεκα.

Ποίημα Ιωάννου Μοναχού

Ωδή α' Ήχος α' Ο Ειρμός

Άσωμεν πάντες λαοί, τώ εκ πικράς δουλείας, Φαραώ τόν Ισραήλ απαλλάξαντι, καί εν βυθώ θαλάσσης, ποδί αβρόχως οδηγήσαντι, ωδήν επινίκιον, ότι δεδόξασται.

Σήμερον έαρ ψυχών, ότι Χριστός εκ τάφου, ώσπερ ήλιος εκλάμψας τριήμερος, τόν ζοφερόν χειμώνα απήλασε τής αμαρτίας ημών, αυτόν ανυμνήσωμεν, ότι δεδόξασται.

Η βασιλίς τών ωρών, τή λαμπροφόρω ημέρα, ημερών τε βασιλίδι φανότατα, δορυφορούσα τέρπει, τόν έγκριτον τής Εκκλησίας λαόν, απαύστως ανυμνούσα, τόν αναστάντα Χριστόν.

Πύλαι θανάτου Χριστέ, ουδέ τού τάφου σφραγίδες, ούδε κλείθρα τών θυρών σοι αντέστησαν, αλλ' εξαναστάς επέστης, τοίς φίλοις σου ειρήνην Δέσποτα δωρούμενος, τήν πάντα νούν υπερέχουσαν.

Καταβασία

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Στερέωσόν με Χριστέ, επί τήν πέτραν τών εντολών σου, καί φώτισόν με φωτί τού προσώπου σου, ουκ έστι γάρ άγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε.

Καινούς αντί παλαιών, αντί φθαρτών δέ αφθάρτους, διά Σταυρού σου Χριστέ, τελέσας ημάς, έν καινότητι ζωής πολιτεύεσθαι, αξίως προσέταξας.

Εν τάφω περικλεισθείς, τή περιγράπτω σαρκί σου, ο απερίγραπτος, Χριστέ ανέστης, θυρών κεκλεισμένων δέ επέστης, σού τοίς Μαθηταίς, παντοδύναμε.

Τούς μώλωπάς σου Χριστέ, ούς εκουσίως υπέστης, υπέρ ημών τοίς Μαθηταίς σου φυλάξας μαρτύριον, τής σής έδειξας, ενδόξου Αναστάσεως.

Καταβασία

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Η Υπακοή Ήχος πλ. β'

Ως εν μέσω τών μαθητών σου παρεγένου Σωτήρ, τήν ειρήνην διδούς αυτοίς, ελθέ καί μεθ' ημών, καί σώσον ημάς.

Καί Ανάγνωσις εις τόν Θεολόγον.

Εγκαίνια τιμάσθαι.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Μέγα τό μυστήριον, τής σής Χριστέ οικονομίας! τούτο γάρ άνωθεν προβλέπων, θεοπτικώς ο Αββακούμ, Εξήλθες εβόα σοι, εις σωτηρίαν λαού σου φιλάνθρωπε.

Χολής μέν εγεύσατο, τήν πάλαι γεύσιν ιώμενος, νυνί δέ σύν κηρίω μέλιτος, τού φωτισμού μεταδιδούς Χριστός τώ Προπάτορι, καί τής αυτού γλυκείας μεθέξεως.

Χαίρεις ερευνώμενος, διό φιλάνθρωπε πρός τούτο, προτρέπεις τόν Θωμάν, προτείνων τώ διαπιστούντι τήν πλευράν, κόσμω πιστούμενος, τήν σήν Χριστέ τριήμερον Έγερσιν.

Πλούτον αρυσάμενος, εκ θησαυρού τού ασυλήτου, τής θείας Ευεργέτα, λόγχη διανοιγείσης σου πλευράς, σοφίας καί γνώσεως, αναπιμπλά τόν κόσμον ο Δίδυμος.

Σού η παμμακάριστος, υμνείται γλώσσα ώ Δίδυμε, πρώτη γάρ ευσεβώς κηρύττει τόν ζωοδότην Ιησούν, Θεόν τε καί Κύριον, εκ τής αφής πλησθείσα τής χάριτος.

Καταβασία

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Εκ νυκτός ορθρίζοντες υμνούμέν σε Χριστέ, τόν τώ Πατρί συνάναρχον, καί Σωτήρα τών ψυχών ημών, τήν ειρήνην τώ κόσμω, παράσχου φιλάνθρωπε.

Επιστάς τοίς Φίλοις αθυμούσιν ο Σωτήρ, τή παρουσία άπασαν, απελαύνει τήν κατήφειαν, καί σκιρτάν διεγείρει, τή Αναστάσει αυτού.

Ώ τής αληθώς επαινουμένης τού Θωμά, φρικτής εγχειρήσεως! τολμηρώς γάρ εψηλάφησε τήν πλευράν, τήν τώ θείω πυρί απαστράπτουσαν.

Απιστίαν πίστεως γεννήτριαν ημίν, τήν τού Θωμά ανέδειξας, σύ γάρ πάντα τή σοφία σου, προνοείς συμφερόντως, Χριστέ ώς φιλάνθρωπος.

Καταβασία

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσωμεν τώ Δεσπότη , καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Τόν Προφήτην διέσωσας, εκ τού κήτους Φιλάνθρωπε, καμέ τού βυθού τών πταισμάτων, ανάγαγε δέομαι.

Τόν Θωμάν ου κατέλιπες, βαπτιζόμενον Δέσποτα, βυθώ απιστίας παλάμας, προτείνας εις έρευναν.

Ο Σωτήρ ημών έλεγε, Ψηλαφώντές με ίδετε, οστέα καί σάρκα φορούντα, εγώ ουκ ηλλοίωμαι.

Τήν πλευράν εψηλάφησε, καί πιστεύσας επέγνωκε, Θωμάς μή παρών σου τή πρώτη, εισόδω Σωτήρ ημών.

Καταβασία

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Τή φιλοπράγμονι δεξιά, τήν ζωοπάροχόν σου πλευράν, ο Θωμάς εξηρεύνησε Χριστέ ο Θεός, συγκεκλεισμένων γάρ τών θυρών ώς εισήλθες, σύν τοις λοιποίς Αποστόλοις εβόα σοι, Κύριος υπάρχεις καί Θεός μου.

Ο Οίκος

Τίς εφύλαξε τήν τού Μαθητού παλάμην τότε αχώνευτον, ότε τή πυρίνη πλευρά προσήλθε τού Κυρίου; τίς έδωκε ταύτη τόλμαν, καί ίσχυσε ψηλαφήσαι φλόγεον οστούν, πάντως η ψηλαφηθείσα, είμη γάρ η πλευρά δύναμιν εχορήγησε πηλίνη δεξιά, πώς είχε ψηλαφήσαι παθήματα, σαλεύσαντα τά άνω καί τα κάτω; Αύτη η χάρις Θωμά εδόθη, ταύτην ψηλαφήσαι, Χριστώ δέ εκβοήσαι, Κύριος υπάρχεις καί Θεός μου.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Κυριακή δευτέρα από τού Πάσχα, τά εγκαίνια εορτάζομεν τής Χριστού Αναστάσεως, καί τήν τού αγίου Αποστόλου Θωμά ψηλάφησιν.

Στίχοι

· Ει νηδύος κλείς, ή τάφου μή κωλύει,

· Σήν Σώτερ ορμήν κλείς θυρών πώς κωλύσει;

Ταίς τού σού Αποστόλου Θωμά πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Εικόνι λατρεύειν, μουσικής συμφωνίας, συγκαλουμένης λαούς, εκ τών ωδών Σιών άδοντες, πατρικώς οι Παίδες Δαυϊδ, τυράννου έλυσαν, τό παλίμφημον δόγμα, καί τήν φλόγα εις δρόσον μετέβαλον, ύμνον αναμέλποντες, ο υπερυψούμενος τών Πατέρων καί ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ως πρώτη υπάρχει, ημερών καί κυρία, η λαμπροφόρος αύτη, εν ή αγάλλεσθαι άξιον, τόν και νόν καί θείον λαόν, εν τρόμω φέρει γάρ, καί αιώνος τόν τύπον, ώς ογδοάς τελούσα τού μέλλοντος, ο υπερυψούμενος τών Πατέρων καί ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ο μόνος τολμήσας, τή α πίστω τε πίστει, ευεργετήσας ημάς, Θωμάς ο Δίδυμος, λύει μέν τήν ζοφώδη άγνοιαν τοίς πάσι πέρασι, τή πιστή απιστία, εαυτώ δέ τόν στέφανον πλέκει σαφώς, λέγων, Σύ εί Κύριος, ο υπερυψούμενος τών Πατέρων καί ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ου μάτην διστάσας, ο Θωμάς τή Εγέρσει σου, ου κατέθετο, αλλ' αναμφίλεκτον έσπευδεν, αποδείξαι ταύτην, Χριστέ τοίς πάσιν έθνεσιν, όθεν δι' απιστίας πιστωσάμενος πάντας, εδίδαξε λέγειν, Σύ εί Κύριος, ο υπερυψούμενος, τών Πατέρων καί ημών, Θεός ευλογητός εί.

Εμφόβως τήν χείρα, ο Θωμάς τή πλευρά σου, τή ζωηφόρω Χριστέ, ενθείς υπότρομος ήσθετο, ενεργείας Σώτερ διπλής τών δύο φύσεων, τών εν σοί ηνωμένων ασυγχύτως, καί πίστει εκραύγαζε, λέγων, Σύ εί Κύριος, ο υπερυψούμενος, τών Πατέρων καί ημών, Θεός ευλογητός εί.

Καταβασία

Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Τόν εν φλογί πυρός, καιομένης καμίνου διαφυλάξαντα Παίδας, καί εν μορφή Αγγέλου συγκαταβάντα τούτοις, υμνείτε Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Επιποθήσας σου, τήν χαρμόσυνον θέαν, τό πρίν ηπίστει ο Θωμάς, αξιωθείς δέ ταύτης, Θεόν καί Κύριόν σε εκάλει Δέσποτα.

Τόν υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας, όν ανασχόμενον τής Θωμά απιστίας, καί υποδείξαντα πλευράν, καί τή αυτού παλάμη ακριβολογηθέντα, υμνείτε Κύριον, καί υπερυψούτε αυτόν εις τούς αιώνας.

Σού τό περίεργον, θησαυρόν ημίν ανέωξε Θωμά, θεολογήσας γλώσση γάρ θεοφορουμένη, Υμνείτε, έλεγες, καί υπερυψούτε Χριστόν εις τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν καί προσκυνούμεν τόν Κύριον.

Καταβασία

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Σέ τήν φαεινήν λαμπάδα, καί Μητέρα Θεού, τήν αρίζηλον δόξαν καί ανωτέραν παντων τών ποιημάτων εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Σού τήν φαεινήν ημέραν, καί υπέρλαμπρον Χριστέ τήν ολόφωτον χάριν, εν ή ωραίος κάλλει τοίς Μαθηταίς σου, επέστης μεγαλύνομεν.

Σέ τόν χοϊκή παλάμη, ψηλαφώμενον πλευράν, καί μή φλέξαντα ταύτην, πυρί τώ τής αϋλου θείας ουσίας, εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Σέ τόν ως Θεόν εκ τάφου, αναστάντα Χριστόν, ου βλεφάροις ιδόντες, αλλά καρδίας πόθω πεπιστευκότες, εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Καταβασία

Φωτίζου, φωτίζου η νέα Iερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νύν καί αγάλλου, Σιών, σύ δέ, αγνή, τέρπου, Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Τό, Άγιος Κύριος ο Θεός ημών... εκ γ'.

Εξαποστειλάρια Ήχος γ'

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Εμών μελών χειρί σου, εξερευνήσας τάς πληγάς, μή μοι Θωμά απιστήσης, τραυματισθέντι διά σέ, σύν Μαθηταίς ομοφρόνει, καί ζώντα κήρυττε Θεόν. (Δίς)

Σήμερον έαρ μυρίζει, καί καινή κτίσις χορεύει, σήμερον αίρονται κλείθρα, θυρών καί τής απιστίας, Θωμά τού φίλου βοώντος, ο Κύριος καί Θεός μου. (Άπαξ)

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια γ' δευτερούντες τό α'

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Μετά τήν εκ τάφου σου φρικτήν, Ζωοδότα Έγερσιν, ώσπερ σφραγίδας ουκ έλυσας, Χριστέ τού μνήματος ούτω κεκλεισμένων, θυρών εισελήλυθας, πρός τούς πανευκλεείς Άποστόλους σου, χαροποιών αυτούς, καί ευθές σου παρεχόμενος, τούτοις Πνεύμα, δι' άμετρον έλεος. (Δίς)

Θωμάς ο καί Δίδυμος ουκ ήν, ενδημών ηνίκα συ, τοίς Μαθηταίς ώφθης Κύριε, όθεν ηπίστησε, τή σή Αναστάσει, καί τοίς κατιδούσί σε, εβόα, Ει μή βάλω τόν δάκτυλον, εις τήν πλευράν αυτού, καί τών ήλων τά τυλώματα, ου πιστεύω, ότι εξεγήγερται.

Ως θέλεις ψηλάφησον Χριστός τώ Θωμά εβόησε, βάλε τήν χείρα καί γνώθί με οστέα έχοντα, καί γεώδες σώμα, καί μή γίνου άπιστος, επίσης δέ τοίς άλλοις πιστώθητι, ο δέ εβόησεν, ο Θεός μου καί ο Κύριος, σύ υπάρχεις, δόξα τή Εγέρσει σου.

Δοξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Μεθ' ημέρας οκτώ τής Εγέρσεώς σου Ιησού βασιλεύ, μονογενές Λόγε τού Πατρός, ώφθης τοίς Μαθηταίς σου, κεκλεισμένων τών θυρών, τήν ειρήνην σου παρεχόμενος, καί τώ απιστούντι Μαθητή τούς τύπους έδειξας, Δεύρο ψηλάφησον τάς χείρας, καί τούς πόδας, καί τήν ακήρατόν μου πλευράν, ο δέ πεισθείς εβόα σοι, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

Από δέ τής σήμερον άρχονται πάλιν αι Λιταί εν τώ Νάρθηκι, ωσαύτως καί αι Κατηχήσεις τού οσίου Πατρός ημών Θεοδώρου τού Στουδίτου, εν ή ψάλλομεν τό Εωθινόν Ιδιόμελον τού ήχου.

Ήχος α'

Εις τό όρος τοίς μαθηταίς επειγομένοις, διά ήν χαμόθεν έπαρσιν επέστη ο Κύριος, καί προσκυνήσαντες αυτόν, καί τήν δοθείσαν εξουσίαν, πανταχού διδαχθέντες, εις τήν υπ' ουρανόν εξαπεστέλλοντο, κηρύξαι τήν εκ νεκρών Ανάστασιν, καί τήν εις ουρανούς αποκατάστασιν, οίς καί συνδιαιωνίζειν ο αψευδής επηγγείλατο, Χριστός ο Θεός, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓIAN

Τά Τυπικά, καί εν τοίς Μακαρισμοίς, ψάλλομεν, εκ τού Κανόνος τής Εορτής Ωδήν γ' καί ς'.

Απολυτίκιον Ήχος βαρύς

Εσφραγισμένου τού μνήματος η ζωή εκ τάφου ανέτειλας Χριστέ ο Θεός, καί τών θυρών κεκλεισμένων, τοίς Μαθηταίς επέστης η πάντων ανάστασις, πνεύμα ευθές δι' αυτών εγκαινίζων ημίν, κατά τό μέγα σου έλεος.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Τή φιλοπράγμονι δεξιά, τήν ζωοπάροχόν σου πλευράν, ο Θωμάς εξηρεύνησε Χριστέ ο Θεός, συγκεκλεισμένων γάρ τών θυρών ώς εισήλθες, σύν τοις λοιποίς Αποστόλοις εβόα σοι, Κύριος υπάρχεις καί Θεός μου.

Τό Τρισάγιον

Προκείμενον τού Αποστόλου Ήχος γ'

Μέγας ο Κύριος ημών, καί μεγάλη η ισχύς αυτού.

Στίχ. Αινείτε τόν Κύριον, ότι αγαθός. Πράξεων τών Αποστόλων.

Εν ταίς ημέραις εκείναις, διά τών χειρών τών Αποστόλων...

Αλληλούϊα Ήχος πλ. δ'

Δεύτε αγαλλιασώμεθα τώ Κυρίω.

Στίχ. Οτι Θεός μέγας Κύριος.

Ευαγγέλιον κατά Ιωάννην. Εωθινόν θ'

Ούσης οψίας τή ημέρα εκείνη...

Κοινωνικόν

Επαίνει Ιερουσαλήμ τόν Κύριον, αίνει τόν Θεόν σου Σιών. Αλληλούϊα.