ΚΥΡΙΑΚΗ

ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

 

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

 

Εις τό, Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα.

 

Ήχος δ'

Τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν, απαύστως προσκυνούντες Χριστέ ο Θεός, τήν τριήμερόν σου Ανάστασιν δοξάζομεν, δι' αυτής γάρ ανεκαίνισας, τήν καταφθαρείσαν τών ανθρώπων φύσιν Παντοδύναμε, καί τήν εις ουρανούς άνοδον, καθυπέδειξας ημίν, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

 

Τού ξύλου τής παρακοής, τό επιτόμον έλυσας Σωτήρ, τώ ξύλω τού Σταυρού εκουσίως προσηλωθείς, καί εις Άδου κατελθών Δυνατέ, τού θανάτου τά δεσμά, ως Θεός, διέρρηξας, διό προσκυνούμεν την εκ νεκρών σου Ανάστασιν, εν αγαλλιάσει βοώντες, Παντοδύναμε Κύριε δόξα σοι.

 

Πύλας Άδου συνέτριψας Κύριε, καί τώ σώ θανάτω, τού θανάτου τό βασίλειον έλυσας, γένος δέ τό ανθρώπινον, εκ φθοράς ηλευθέρωσας, ζωήν καί αφθαρσίαν τώ κόσμω δωρησάμενος, καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρόν Ανατολικόν

Δεύτε ανυμνήσωμεν λαοί, τήν τού Σωτήρος τριήμερον Έγερσιν, δι' ως ελυτρώθημεν τών τού Άδου αλύτων δεσμών, καί αφθαρσίαν καί ζωήν, πάντες ελάβομεν κράζοντες, ο σταυρωθείς, καί ταφείς, καί αναστάς, σώσον ημάς τή Αναστάσει σου, μόνε Φιλάνθρωπε.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Παρά τό φρέαρ τού Ιακώβ, ευρών ο Ιησούς τήν Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ' αυτής ο νέφεσι καλύπτων τήν γήν Ω τού θαύματος!ο τοίς Χερουβίμ εποχούμενος, πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας, ύδωρ ζητών, ο πηγάς καί λίμνας υδάτων εκχέων, θέλων ελκύσαι όντως αυτήν, τήν θηρευομένην υπό τού πολεμήτορος εχθρού, καί ποτίσασθαι ύδωρ ζωής, τήν φλεγομένην εν τοίς ατοπήσασι δεινώς, ως μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό Δογματικόν  Ήχος δ'

Ασπόρως συνέλαβες, καί εκύησας αφράστως, τόν καθελόντα δυνάστας από θρόνων, καί υψούντα ταπει νούς, καί εγείροντα κέρας χριστών αυτού, δοξάζοντας Χριστού τόν Σταυρόν, καί τήν Ταφήν, καί τήν ένδοξον Ανάστασιν. Διό σε Θεοτόκε, τήν πρόξενον τών τοσούτων αγαθών, ασιγήτοις εν ω δαίς μακαρίζομεν, ως πρεσβεύουσαν αεί, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

 

Εις τόν Στίχον τό Αναστάσιμον Στιχηρόν.

 

Ήχος δ'

Κύριε ανελθών εν τώ σταυρώ, τήν προγονικήν ημών κατάραν εξήλειψας, καί κατελθών εν τώ άδη, τούς απ' αιώνος δεσμίους ηλευθέρωσας, αφθαρσίαν δωρούμενος τών ανθρώπων τώ γένει, διά τούτο υμνούντες δοξάζομεν, τήν ζωοποιόν καί σωτήριόν σου Έγερσιν.

Ήχος δ'

Ο εξ υψίστου κληθείς

Στίχ. Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά καί γενεά.

 

Ο εξ ανάρχου Πατρός Υιός αχρόνως, διά συγκατάβασιν καί σωτηρίαν βροτών, Θεός ών άνθρωπος γέγονεν, ίνα παράσχη, τώ Πρωτοπλάστω νύν τόν Παράδεισον, άμα καί τήν άπασαν φύσιν λυτρώσηται, εκ τής απάτης τού όφεως, καί τήν εικόνα, πεσούσαν σώση ως ευδιάλλακτος, όθεν Μητέρα απειργάσατο, νυμφοτόκον αγνήν, τήν αμόλυντον, ήν ως άγκυραν πάντες, τών ψυχών ημών κεκτήμεθα.

 

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

 

Σωματωθέντα τόν κτίστην τών απάντων, έσχες εν τή μήτρα σου θεομακάριστε, αναμορφούντα τόν άνθρωπον, τόν πρίν πεσόντα, τή παραβάσει διά τού όφεως, Θεόν γάρ γεγέννηκας, σαρκί αφράστως ημίν, καί τής φθοράς ηλευθέρωσας, τήν φύσιν πάσαν, παλαιωθείσαν διά τού τόκου σου, διό υμνούμεν καί δοξάζομεν, σού τήν χάριν Παρθένε ανύμφευτε, δυσωπούντες ρυσθήναι, διά σού πάσης κολάσεως.

 

Στίχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού τής γής.

 

Ίνα σου πάσι τό πλήθος τού ελέους, καί τής αγαθότητος ανακαλύψης ημίν, τό αδιόριστον πέλαγος, τάς αμαρτίας, τών οικετών σου πάσας εξάλειψον, έσχες γάρ πανάμωμε, ως Μήτηρ ούσα Θεού, τήν εξουσίαν τής κτίσεως, καί διεξάγεις, πάντα ως θέλεις τή δυναστεία σου, καί γάρ η χάρις, η τού Πνεύματος, τού αγίου σαφώς ενοικούσα εν σοί, συνεργεί σοι εν πάσιν, αενάως Παμμακάριστε.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Ως ώφθης επί γής, Χριστέ ο Θεός, δι' άφατον οικονομίαν, ακούσασα η Σαμαρείτις τού λόγου σου τού Φιλανθρώπου, κατέλιπε τό άντλημα επί τό φρέαρ, καί έδραμε λέγουσα τοίς εν τή πόλει, Δεύτε, ίδετε καρδιογνώστην, μήτι ούτος υπάρχει ο προσδοκώμενος Χριστός, ο έχων τό μέγα έλεος.

Καί νύν... ο αυτός,

Μεσούσης τής εορτής, διδάσκοντός σου Σωέλεγον οι Ιουδαίοι, Πώς ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; αγνοούντες, ότι σύ εί η σοφία η κατασκευάσασα τόν κόσμον, Δόξα σοι.

 

Απολυτίκιον  Ήχος δ'

Τό φαιδρόν τής Αναστάσεως κήρυγμα, τού Αγγέλου μαθούσαι αι τού Κυρίου Μαθήτριαι, καί τήν προγονικήν απόφασιν απορρίψασαι, τοίς Αποστόλοις καυχώμεναι έλεγον, Εσκύλευται ο θάνατος, ηγέρθη Χριστός ο Θεός, δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Έτερον τής Εορτής

Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής Εορτής, διψώσάν μου τήν ψυχήν, ευσεβείας πότισον νάματα, ότι πάσι Σωτήρ εβόησας, ο διψών ερχέσθω πρός με καί πινέτω, Η πηγή τής ζωής, Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.

 

Εκτενής καί Απόλυσις

 

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

 

Μετά τό, Χριστός ανέστη... τόν Προοιμιακόν, κτλ. Εις τό, Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχ. ι' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα δ' τής Μεσοπεντηκοστής γ' καί τής Σαμαρείτιδος Ιδιόμελα γ'.

 

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος δ'

Τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν, απαύστως προσκυνούντες Χριστέ ο Θεός, τήν τριήμερόν σου Ανάστασιν δοξάζομεν, δι' αυτής γάρ ανεκαίνισας, τήν καταφθαρείσαν τών ανθρώπων φύσιν Παντοδύναμε, καί τήν εις ουρανούς άνοδον, καθυπέδειξας ημίν, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

 

Τού ξύλου τής παρακοής, τό επιτόμον έλυσας Σωτήρ, τώ ξύλω τού Σταυρού εκουσίως προσηλωθείς, καί εις Άδου κατελθών Δυνατέ, τού θανάτου τά δεσμά, ως Θεός, διέρρηξας, διό προσκυνούμεν την εκ νεκρών σου Ανάστασιν, εν αγαλλιάσει βοώντες, Παντοδύναμε Κύριε δόξα σοι.

 

Πύλας Άδου συνέτριψας Κύριε, καί τώ σώ θανάτω, τού θανάτου τό βασίλειον έλυσας, γένος δέ τό ανθρώπινον, εκ φθοράς ηλευθέρωσας, ζωήν καί αφθαρσίαν τώ κόσμω δωρησάμενος, καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρόν Ανατολικόν

Δεύτε ανυμνήσωμεν λαοί, τήν τού Σωτήρος τριήμερον Έγερσιν, δι' ως ελυτρώθημεν τών τού Άδου αλύτων δεσμών, καί αφθαρσίαν καί ζωήν, πάντες ελάβομεν κράζοντες, ο σταυρωθείς, καί ταφείς, καί αναστάς, σώσον ημάς τή Αναστάσει σου, μόνε Φιλάνθρωπε.

 

Τής Μεσοπεντηκοστής

 

Ήχος ο αυτός

Κύριε, ανελθών εν τώ Σταυρώ

Πάρεστιν η μεσότης ημερών, τών εκ σωτηρίου αρχομένων Εγέρσεως, Πεντηκοστή δέ τή θεία σφραγιζομένων, καί λάμπει τάς λαμπρότητας αμφοτέρωθεν έχουσα, καί ενούσα τάς δύο, καί, παρείναι τήν δόξαν προφαίνουσα, τής δεσποτικής Αναλήψεως σεμνύνεται.

 

Ήκουσε και ευφράνθη η Σιών ευαγγελισθείσης τού Χριστού Αναστάσεως, οι δέ πιστοί αυτής γόνοι ηγαλλιάσαντο, τούτον θεασάμενοι, καί εκπλύνοντα Πνεύματι, ρύπον χριστοκτονίας, ευτρεπίζεται πανηγυρίζουσα, τήν τών εκατέρων ευφρόσυνον μεσότητα.

 

Ήγγικεν η τού θείου δαψιλής, χύσις επί πάντας, ώσπερ γέγραπται, Πνεύματος, η προθεσμία κηρύττει, ημισευθείσα, τής μετά Χριστού θάνατον, καί ταφήν, καί Ανάστασιν, παρ' αυτού δεδομένης, αψευδούς Μαθηταίς υποσχέσεως, τήν τού Παρακλήτου δηλούσης επιφάνειαν.

 

Καί τής Σαμαρείτιδος Ιδιόμελα

Ήχος α'

Επί τήν πηγήν επέστη, η πηγή τών θαυμάτων, εν τή έκτη ώρα, τής Εύας ζωγρήσαι καρπόν, η γάρ Εύα εν ταύτη εξελήλυθεν εκ τού Παραδείσου, απάτη τού όφεως, Ήγγικεν ούν η Σαμαρείτις αντλήσαι ύδωρ, ήν ιδών έφη ο Σωτήρ, Δός μοι ύδωρ πιείν, καγώ ύδατος αλλομένου εμπλήσω σε, καί εις τήν πόλιν δραμούσα η σώφρων, τοίς όχλοις ανήγγειλεν ευθύς, Δεύτε, ίδετε Χριστόν τόν Κύριον, τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Ήχος β'

Επί τό φρέαρ ως ήλθεν ο Κύριος, η Σαμαρείτις ηρώτα τόν εύσπλαγχνον, Παράσχου μοι τό ύδωρ τής πίστεως, καί λήψομαι τής κολυμβήθρας τά νάματα, αγαλλίασιν καί λύτρωσιν, Ζωοδότα, Κύριε δόξα σοι.

Ήχος ο αυτός

Ο συνάναρχος καί συναϊδιος Υιός, καί Λόγος τού Πατρός, επί τήν πηγήν επέστη, η πηγή τών ιαμάτων, καί γυνή εκ τής Σαμαρείας αντλήσαι ύδωρ παραγέγονεν, ήν ιδών έφη ο Σωτήρ, Δός μοι ύδωρ πιείν, καί απελθούσα φώνησόν σου τόν άνδρα, Η δέ, ως ανθρώπω διαλεγομένη, καί ου Θεώ, λαθείν σπουδάζουσα έλεγεν, ουκ έχω άνδρα, καί ο Διδάσκαλος πρός αυτήν, Αληθώς είπας, ουκ έχω άνδρα, πέντε γάρ έσχες, καί νύν όν έχεις ουκ έστι σου ανήρ, Η δέ, επί τώ ρήματι εκπλαγείσα, καί εις τήν πόλιν δραμούσα, τοίς όχλοις επεβόα, λέγουσα, Δεύτε ίδετε Χριστόν, ός δωρείται τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Παρά τό φρέαρ τού Ιακώβ, ευρών ο Ιησούς τήν Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ' αυτής ο νέφεσι καλύπτων τήν γήν Ω τού θαύματος! ο τοίς Χερουβίμ εποχούμενος, πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας, ύδωρ ζητών, ο πηγάς καί λίμνας υδάτων εκχέων, θέλων ελκύσαι όντως αυτήν, τήν θηρευομένην υπό τού πολεμήτορος εχθρού, καί ποτίσασθαι ύδωρ ζωής, τήν φλεγομένην εν τοίς ατοπήσασι δεινώς, ως μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.

Καί νύν... Ήχος δ'

Ο διά σέ θεοπάτωρ Προφήτης Δαυϊδ, μελωδικώς περί σού προανεφώνησε, τώ μεγαλείά σοι ποι ήσαντι, Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου, σέ γάρ Μητέρα πρόξενον ζωής ανέδειξεν, ο απάτωρ εκ σού ενανθρωπήσαι ευδοκήσας Θεός, ίνα τήν εαυτού αναπλάση εικόνα, φθαρείσαν τοίς πάθεσι, καί τό πλανηθέν ορειάλωτον ευρών, πρόβατον, τοίς ώμοις αναλαβών, τώ Πατρί προσαγάγη καί τώ ιδίω θελήματι, ταίς ουρανίαις συνάψη δυνάμεσι, καί σώση Θεοτόκε τόν κόσμον, Χριστός, ο έχων τό μέγα καί πλούσιον έλεος.

 

Εις τήν Λ ι τ ή ν

Τό Στιχηρόν τού Αγίου τής Μονής, ως έθος

 

Δόξα... Καί νύν... Ήχος γ'

Αγαλλιάσθω σήμερον φαιδρώς, ο ουρανός καί η γή, ότι Χριστός πεφανέρωται, σαρκούμενος ως άνθρωπος, ίνα τόν Αδάμ εξάρη τής κατάρας παγγενή, καί θαυμαστούται θαύμασιν, εν Σαμαρεία προσαφικόμενος, γυναικί δέ παρέστη, ύδωρ ζητών, ο νεφέλαις ύδασι περιβαλλόμενος, Διό πάντες οι πιστοί προσκυνήσωμεν, τόν δι' ημάς εκουσίως πτωχεύσαντα, ευσπλάγχνω βουλή.

 

Εις τόν Στίχον Στιχηρόν Αναστάσιμον τής Οκτωήχου.

 

Ήχος δ'

Κύριε, ανελθών εν τώ Σταυρώ, τήν προγονικήν ημών κατάραν εξήλειψας, καί κατελθών εν τώ Άδη, τούς απ' αιώνος δεσμίους ηλευθέρωσας, αφθαρσίαν δωρούμενος τών ανθρώπων τώ γένει, διά τούτο υμνούντες δοξάζομεν, τήν ζωοποιόν καί σωτήριόν σου Έγερσιν.

 

Ήχος πλ. α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

 

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός o λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

 

Στιχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

 

Δεύτε από θέας Γυναίκες ευαγγελίστριαι, καί τή Σιών είπατε, Δέχου παρ ημών χαράς ευαγγέλια, τής Αναστάσεως Χριστού, τέρπου, χόρευε, καί αγάλλου Ιερουσαλήμ, τόν Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη εκ τού μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.

 

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού, καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

 

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι πρός τό μνήμα τού Ζωοδότου, εύρον Άγγελον, επί τόν λίθον καθήμενον, καί αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών, τί θρηνείτε τόν άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοίς αυτού Μαθηταίς.

 

Στίχ. Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

 

Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ώ Πάσχα λύτρον λύπης, καί γάρ εκ τάφου σήμερον ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τά Γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Ως ώφθης επί γής, Χριστέ Ο Θεός, δι' άφατον οικονομίαν, ακούσασα η Σαμαρείτις τού λόγου σου τού Φιλανθρώπου, κατέλιπε τό άντλημα επί τό φρέαρ, καί έδραμε λέγουσα τοίς εν τή πόλει, Δεύτε, ίδετε καρδιογνώστην, μήτι ούτος υπάρχει ο προσδοκώμενος Χριστός, ο έχων τό μέγα έλεος.

Καί νύν... ο αυτός,

Μεσούσης τής εορτής, διδάσκοντός σου Σωέλεγον οι Ιουδαίοι, Πώς ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; αγνοούντες, ότι σύ εί η σοφία η κατασκευάσασα τόν κόσμον, Δόξα σοι.

 

Απολυτίκιον  Ήχος δ'

Τό φαιδρόν τής Αναστάσεως κήρυγμα, τού Αγγέλου μαθούσαι αι τού Κυρίου Μαθήτριαι, καί τήν προγονικήν απόφασιν απορρίψασαι, τοίς Αποστόλοις καυχώμεναι έλεγον, Εσκύλευται ο θάνατος, ηγέρθη Χριστός ο Θεός, δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Έτερον τής Εορτής

Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής Εορτής, διψώσάν μου τήν ψυχήν, ευσεβείας πότισον νάματα, ότι πάσι Σωτήρ εβόησας, ο διψών ερχέσθω πρός με καί πινέτω, Η πηγή τής ζωής, Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.

 

Τά αυτά, καί εις τό, Θεός Κύριος

 

ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΩ

 

Ψάλλεται Κανών Τριαδικός

Ού η ακροστιχίς.

Τέταρτος Υμνος τώ Θεώ, Μητροφάνους.

 

Ωδή α' Ήχος δ'

Θαλάσσης τό ερυθραίον

Τριάδα θεαρχικήν δοξάσωμεν, ταίς υποστάσεσι, μοναδικήν δέ φύσιν, τών τριών συναϊδιον, σύνθρονον, ήν δυσωπούντες λέγομεν, Σώσον τούς πίστει σε δοξάζοντας.

 

Εχρίσθη υπό Πατρός τώ Πνεύματι, αγαλλιάσεως θεουργικώ ελαίω, ο Υιός, καί βροτός εχρημάτισε, καί τής μιάς θεότητος, τό τρισυπόστατον εδίδαξε.

 

Τό κάλλος τής απροσίτου δόξης σου, μονάς ο τρισήλιε, τά Σεραφίμ μή φέροντα οράν, συγκαλύπτονται πτέρυξι, καί τρισαγίοις άσμασιν, ακαταπαύστως σε δοξάζουσι.

Θεοτοκίον

Αφράστως τόν ποιητήν γεγέννηκας, τών όλων πάναγνε, τής παλαιάς λυτρούμενον αράς, τούς βροτούς καί θανάτου φθοράς, καί διά σού επέγνωμεν, ένα Θεόν τόν τρισυπόστατον.

 

Ωδή γ'

Ουκ εν σοφία

Ρήμην εξ ύψους, τοίς αγίοις τό πρίν Αποστόλοις σου, ως απέστειλας Χριστέ, παρά Πατρός τόν Παράκλητον τήν μίαν ενέφηνας φύσιν τρισήλιον.

 

Τώ πατριάρχη Αβραάμ, ότι ώφθης εν σχήματι ανδρικώ, τριττή μονάς, τό απαράλλακτον έδειξας, τής σής αγαθότητος, καί κυριότητος.

 

Ο χαρακτήρσιν, έν τρισίν είς Θεός πιστευόμενος, απερίγραπτος σαφώς, απερινόητος άπασι, ρύσαι τάς ψυχάς ημών, εκ πάσης θλίψεως.

Θεοτοκίον

Στοιχειωθέντες τού Υιού σου σοφαίς εισηενικήν καί τριλαμπή, τήν θεαρχίαν δοξάζομεν, καί σέ μακαρίζομεν τήν Αειπάρθενον.

 

Καθίσματα  Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Τρισήλιε άκτιστε καί Ομοούσιε, μονάς τρισυπόστατε, καί ακατάληπτε, τούς δούλους σου οίκτειρον, σώσον εκ τών κινδύνων, ως Θεός ελεήμων, σέ γάρ Κύριε μόνον, λυτρωτήν καί Δεσπότην, κεκτήμεθα βοώντες, Γενού ημίν ίλεως.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Πολλαίς περιστάσεσι, και συμφοραίς τών Παρθένε κυκλούμενοι, καί πρός απόγνωσιν, αεί περιπίπτοντες, μόνην σε σωτηρίαν, καί ελπίδα, καί τείχος, έχομεν Θεοτόκε, καί πρός σέ κατά χρέος, εν πίστει καί νύν προστρέχομεν, Σώσον τούς δούλους σου.

 

Ωδή δ'

Ο καθήμενος έν δόξη

Υπερούσιον Τριάδα, εν μονάδι θεότητος, καί κυριαρχίαν, σύν τοίς Σεραφίμ σε δοξάζομεν, ως αδιαίρετον φύσει, ως ασύγχυτον, ως ισόρροπον, δόξης Θεέ ακατάληπτε.

 

Μεριστήν ούσαν αφράστως, τοίς προσώποις θεότητα, καί ταυτιζομένην, άμα τή μιά κυριότητι, απεριόριστον μόνην, απερίγραπτον, ανυμνούμέν σε, τόν Ποιητήν πάσης κτίσεως.

 

Νούς ο άναρχος τόν Λόγον, απορρήτως γεγέννηκε, καί τό θείον Πνεύμα, τό ισοσθενές εκπεπόρευκε, καί διά τούτο Τριάδι Ομοούσιον, τόν Δεσπότην τών όλων Θεόν καταγγέλλομεν.

Θεοτοκίον

Οπτανόμενος τοίς πάλαι, τυπικώς προκατήγγειλε, τήν εκ σού Παρθένε, σάρκωσιν ο Λόγος, αλλ' ύστερον, επιφανείς τοίς ανθρώποις κατ' αλήθειαν, τρισυπόστατον μίαν αρχήν εφανέρωσεν.

 

Ωδή ε'

Εξέστη τά σύμπαντα

Συνέντες εκ πίστεως, τής παντουργού θεότητος, μίαν μέν απρόσιτον ουσίαν τρείς δ' υποστάσεις ζωαρχικάς συμφυείς, υμνούμεν Πατέρα, καί Υιόν, καί Πνεύμα τό άγιον, συναϊδιον ύπαρξιν.

 

Τό σέλας τρισήλιε, τής ουσιώδους αίγλης σου λάμψον ενιαία μοι θεότης, άκτιστε φύσις, καί φωτουργαία πηγή πάσης φωτοδότιδος αυγής, ίνα κατοπτρίζωμαι τό σόν κάλλος τό άρρητον.

 

Ως μόνον υπάρχοντα, δημιουργόν τού σύμπαντος, καί συνεκτικόν καί κυβερνήτην, πάνσοφον όντως, καί τής ζωής χορηγόν, γνόντες σε, βοώμέν σοι πιστώς, Δέσποτα τρισήλιε, τούς υμνούντάς σε φρούρησον.

Θεοτοκίον

Θεώσαι βουλόμενος, τόν πρίν φθαρέντα άνθρωπον, ο δι' αγαθότητα Παρθένε, πλάσας καί δείξας, εικόνα θείας μορφής, άνθρωπος εγένετο εκ σού καί μίαν τρισάριθμον θεαρχίαν κατήγγειλεν.

 

Ωδή ς'

Εβόησε, προτυπών

Ενέφηνεν, ο Πατήρ εκλαλών τήν υιότητα, καί τό Πνεύμα, τώ Χριστώ βαπτισθέντι ορώμενον, διά τούτο μίαν καί τριττήν θεαρχίαν δοξάζομεν.

 

Ως είδέ σε, τρισαγίαις φωναίς ανυμνούμενον, Ησαϊας, υψηλού επί θρόνου καθήμενον, τήν τριττήν επέγνω, τής μιάς θεαρχίας υπόστασιν.

 

Μετάρσιον, υψηλέ Βασιλεύ τρισυπόστατε, τήν καρδίαν, καί ημών τών σών δούλων ανάδειξον, ίνα τής σής δόξης, θεωρώμεν λαμπρώς τήν φαιδρότητα.

Θεοτοκίον

Ηξίωσε μορφωθήναι σαφώς τό ημέτερον, εκ Παρθένου, ο Υιός τού Θεού ως φιλάνθρωπος, καί τής θείας δόξης, κοινωνούς τούς ανθρώπους εποίησε.

 

Καθίσματα  Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Πατέρα αγέννητον, τόν δέ Υιόν γεννητόν, καί Πνεύμα τό άγιον, εκπορευτόν εκ Πατρός, φρονούντες κηρύττομεν, άναρχον Βασιλείαν, καί θεότητα μίαν, ήν περ δοξολογούντες, ομοφρόνως βοώμεν, Τριάς ομοούσιε, σώσον, ημάς ο Θεός.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν χρόνων επέκεινα, καί πρό αιώνων Θεόν, ον εν χρόνω εκύησας, υπερφυώς εν σαρκί, θεάνθρωπον άχραντε, όθεν σε Θεοτόκον αληθώς καί κυρίως, πάντες ομολογούντες, εκτενώς σοι βοώμεν, Τής δόξης τής αιωνίου πάντας αξίωσον.

 

Ωδή ζ'

Εν τή καμίνω

Τάς τεταγμένας, επουρανίους φύσεις, καί νοεράς τάξεις, ορθοδόξως πάντες οι γηγενείς, εκμιμούμενοι δοξάζομεν, μίαν θεότητα, εν τρισίν ισουργοίς υποστάσεσιν. (Δίς)

 

Ρήσεις Αγίων, υποφητών σε πάλαι συμβολικώς ένα τών αιώνων πάντων Δημιουργόν, προεδήλωσαν ανέκφραστον, Θεόν καί Κύριον θεαρχικαίς εν τρισίν υποστάσεσιν.

Θεοτοκίον

Ο κατ' ουσίαν, αθεώρητος Λόγος και παντουργός, ώφθη τοίς ανθρώποις, άνθρωπος εξ αγνής, Θεομήτορος, τόν άνθρωπον ανακαλούμενος, πρός μετουσίαν τής σής θεότητος.

 

Ωδή η'

Χείρας εκπετάσας

Φώς μοναδικόν και τριλαμπές, ουσία άναρχε, κάλλος αμήχανον, εν τή καρδία μου οίκησον, καί ναόν τής σής θεότητος, φωτοειδή και καθαρόν, δείξόν με κράζοντα, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον. (Δίς)

 

Από τών ποικίλων με παθών, Τριάς αμέριστε, μονάς ασύγχυτε, καί τής ζοφώσεως λύτρωσαι τών πταισμάτων καί καταύγασον, μαρμαρυγαίς σου θεουργαίς, ίνα φαντάζωμαι τό σόν κάλλος, καί ανυμνώ σε τής δόξης τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Νούς μέν ο αγέννητος Πατήρ, καί Λόγος σύμμορφος, καί Πνεύμα σύνθρονον, ουσία δύναμις ύπαρξις, υπερούσιε ανέκφραστε, μεγαλουργέ Τριάς μονάς, φρούρει τήν ποίμνην σου, ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου, ως φύσει φιλάνθρωπος.

 

Ωδή θ'

Άπας γηγενής

Όλην νύν πρός σέ, κινώ τήν καρδίαν μου καί τήν διάνοιαν, καί τάς διαθέσεις δέ, ψυχής απάσας, καί τάς τού σώματος, τόν πλαστουργόν καί ρύστην μου μονάρχα τρίφωτε, και βοώ σοι, Σώσόν με τόν δούλόν σου, πειρασμών εκ παντοίων καί θλίψεων. (Δίς)

 

Ύψωσον ημών, καί νούν καί διάνοιαν, πρός σέ τόν Υψιστον, φώτισον σαίς λάμψεσιν, αχράντοις Πάτερ, Λόγε, Παράκλητε, ο φώς οικών απρόσιτον, τής δόξης ήλιε, φωτοκράτορ, πάντοτε δοξάζειν σε, τόν μονάρχην Θεόν καί τρισήλιον.

Θεοτοκίον

Σώσον τούς εις σέ πιστεύοντας Κύριε, καί καταγγέλλοντας, άναρχον, αϊδιον, ουσίαν μίαν, τρία δέ πρόσωπα θεαρχικά καί σύμμορφα, σής κυριότητος, καί τής θείας, δόξης σου αξίωσον, ταίς λιταίς τής αγνής Θεομήτορος.

 

Τό, Αξιόν εστιν, καί τά λοιπά, και Απόλυσις.

 

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

 

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

 

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος δ'

Αναβλέψασαι τού τάφου τήν είσοδον, καί τήν φλόγα τού Αγγέλου μή φέρουσαι, αι Μυροφόροι σύν τρόμω εξίσταντο λέγουσαι, Άρα εκλάπη, ο τώ Ληστή ανοίξας Παράδεισον, άρα ηγέρθη, ο καί πρό πάθους κηρύξας τήν Έγερσιν, αληθώς ανέστη Χριστός ο Θεός, τοίς εν άδη παρέχων ζωήν καί ανάστασιν.

Δόξα... Ταχύ προκατάλαβε

Ανέστης ως αθάνατος, από τού τάφου Σωτήρ, συνήγειρας τόν κόσμον σου, τή δυναστεία τή σή, Χριστέ ο Θεός ημών, έθραυσας εν ισχύϊ, τού θανάτου τό κράτος, έδειξας ελεήμον, τήν ανάστασιν πάσι, διό σε καί δοξάζομεν, μόνε φιλάνθρωπε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό απ' αιώνος απόκρυφον, καί Αγγέλοις ο άγνωστον μυστήριον, διά σού Θεοτόκε, τοίς επί γής πεφανέρωται, Θεός εν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος, καί Σταυρόν εκουσίως υπέρ ημών καταδεξάμενος, δι' ού αναστήσας τόν Πρωτόπλαστον, έσωσεν εκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

 

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

 

Καθίσματα  Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Εκ τών άνω κατελθών, τών υψωμάτων Γαβριήλ, καί τή πέτρα προσελθών, ένθα η πέτρα τής ζωής, λευχειμονών ανεκραύγαζε ταίς κλαιούσαις, Παύσασθε υμείς, τής θρηνώδους κραυγής, έχουσαι αεί, τό ευσυμπάθητον, όν γάρ ζητείτε κλαίουσαι, θαρσείτε, ως αληθώς εξεγήγερται, διό βοάτε, τοίς Αποστόλοις, ότι ανέστη ο Κύριος.

Δόξα... Κατεπλάγη Ιωσήφ

Εκουσία σου βουλή, Σταυρόν υπέμεινας Σωτήρ, καί εν μνήματι καινώ, άνθρωποι έθεντο θνητοί, τόν διά λόγου τά πέρατα συστησάμενον, όθεν δεσμευθείς ο αλλότριος, θάνατος δεινώς εσκυλεύετο, καί οι έν άδη άπαντες εκραύγαζον, τή ζωηφόρω Εγέρσει σου, Χριστός ανέστη, ο ζωοδότης, μένων εις τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Κατεπλάγη Ιωσήφ, τό υπέρ φύσιν θεωρών, καί ελάμβανεν εις νούν, τόν επί πόκον υετόν εν τή ασπόρω συλλήψει σου Θεοτόκε, βάτον εν πυρί ακατάφλεκτον, ράβδον Ααρών τήν βλαστήσασαν, καί μαρτυρών ο Μνήστωρ σου καί φύλαξ, τοίς ιερεύσιν εκραύγαζε, Παρθένος τίκτει, καί μετά τόκον, πάλιν μένει παρθένος.

 

Μετά τόν Αμωμον, τά Ευλογητάρια.

 

Η Υπακοή  Ήχος δ'

Τά τής σής παραδόξου Εγέρσεως, προδραμούσαι αι Μυροφόροι, τοίς Αποστόλοις εκήρυττον Χριστέ, ότι ανέστης ως Θεός, παρέχων τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Οι Αναβαθμοί  Αντίφωνον Α'

·        Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.

·        Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.

Αντίφωνον Β'

·        Εκέκραξά σοι Κύριε, θερμώς εκ βάθους ψυχής μου, καμοί γενέσθω, πρός υπακοήν τά θείά σου ώτα.

·        Επί τόν Κύριον ελπίδα πάς τις κεκτημένος, υψηλότερος εστί, πάντων τών λυπούντων.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, αναβλύζει τά τής χάριτος ρείθρα, αρδεύοντα, άπασαν τήν κτίσιν πρός ζωογονίαν.

Αντίφωνον Γ'

·        Η καρδία μου πρός σέ Λόγε υψωθήτω, καί ουδέν θέλξει με, τών τού κόσμου τερπνών πρός χαμαιζηλίαν.

·        Επί τήν μητέρα αυτού, ως έχει τις στοργήν, επί τώ Κυρίω θερμότερον φίλτρον χρεωστούμεν.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, θεογνωσίας πλούτος, θεωρίας καί σοφίας, πάντα γάρ εν τούτω τά πατρώα δόγματα, ο Λόγος εκκαλύπτει.

Προκείμενον

Ανάστα Κύριε, βοήθησον ημίν, καί λύτρωσαι ημάς, ένεκεν τής δόξης τού ονόματός σου.

Στίχ. ο Θεός, εν τοίς ωσίν ημών ηκούσαμεν.

 

Τό Πάσα πνοή. Ευαγγέλιον Εωθινόν Ζ'. Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι. Ο Ν' καί τά λοιπά.

 

Οι Κανόνες τού Πάσχα μετά τού τής Θεοτόκου εις ς' τής Μεσοπεντηκοστής εις δ', καί τής Σαμαρείτιδος εις δ'.

 

Κανών τού Πάσχα  Ήχος α'

 

Ωδή α'  Ο Ειρμός

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

 

Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα τώ απροσίτω φωτί τής Αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες.

 

Ουρανοί μέν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γή δέ αγαλλιάσθω, εορταζέτω δέ κόσμος, ορατός τε άπας καί αόρατος, Χριστός γάρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος.

 

Κανών τής Θεοτόκου

 

Ήχος α'

Ού η ακροστιχίς εν τοίς πρώτοις Τροπαρίοις. Θεοφάνους.

 

Ωδή α'  Ειρμός ο αυτός

Θανατώσεως τόν όρον ανεμόχλευσας, τήν αιωνίαν ζωήν, κυοφορήσασα Χριστόν, τόν έκ τάφου αναλάμψαντα σήμερον, Παρθένε πανάμωμε, καί τόν κόσμον φωτίσαντα.

 

Αναστάντα κατιδούσα σόν Υιόν καί Θεόν, χαίροις σύν Αποστόλοις, θεοχαρίτωτε αγνή, καί τό Χαίρε πρωτουργώς, ως πάντων χαράς, αιτία εισδέδεξαι, Θεομήτορ πανάμωμε.

 

Κανών τής Μεσοπεντηκοστής

 

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ'

Θάλασσαν έπηξας

Έθνη κροτήσατε, Εβραίοι θρηνήσατε, ο ζωοδότης γάρ Χριστός, τά δεσμά διέρρηξε τού Άδου, καί νεκρούς ανέστησε, καί νόσους εθεράπευσε τώ λόγω, ούτος εστίν ο Θεός ημών, ο δούς ζωήν τοίς πιστεύουσιν, εν τώ ονόματι αυτού.

 

Θαύμα παρέδειξας, τό ύδωρ εις οίνον μετελθών, ο εν Αιγύπτω ποταμούς, μεταστρέψας Δέσποτα εις αίμα, καί νεκρούς ανέστησας, σημείον τούτο δεύτερον τελέσας, Δόξα Σωτήρ τή αφάτω σου βουλή, δόξα τή κενώσει σου, δι' ής εκαίνισας ημάς.

 

Ρείθρον αέναον, υπάρχων Κύριε, ζωής αληθινής, σύ εί η ανάστασις ημών, θέλων εκοπίασας, Σωτήρ μου, καί εκών εδίψησας, τοίς νόμοις τής φύσεως υπείκων, καί εις Σιχάρ αφικόμενος σαρκί, τό ύδωρ εζήτησας, τή Σαμαρείτιδι πιείν.

Θεοτοκίον

Μόνη εχώρησας, τόν κτίστην τόν ίδιον, Θεογεννήτορ εν γαστρί, καί σαρκί εκύησας, αφράστως, καί Παρθένος έμεινας, μηδέν τής παρθενίας λυμανθείσης, τούτον αγνή, ως Υιόν σου καί Θεόν, απαύστως ικέτευε, υπέρ τής ποίμνης σου αεί.

 

Κανών τής Σαμαρείτιδος

Έχων ακροστιχίδα εν τή θ' Ωδή.

Ιωσήφ.

Ποίημα Ιωσήφ τού Θεσσαλονίκης.

 

Ωδή α'  Ήχος δ'  Ο Ειρμός

Ο πατάξας Αίγυπτον, καί Φαραώ τόν τύραννον, βυθίσας εν θαλάσση, λαόν διέσω σας δουλείας, Μωσαϊκώς άδοντα ωδήν επινίκιον, Ότι δεδόξασται.

 

Ο ταφείς εγήγερται, εν αυτώ συνήγειρε τό γένος τών ανθρώπων, αγαλλιάσθω πάσα κτίσις, καί νοηταί σήμερον, ρανάτωσαν νεφέλαι, δικαιοσύνην σαφώς.

 

Ο σταυρόν εκούσιον, σαρκί καταδεξάμενος, τριήμερος ανέστης εκ τών νεκρών, Άδου ταμεία, ζωαρχικέ Κύριε, κενώσας καί εξάξας, πεπεδημένας ψυχάς.

 

Τή μορφή αστράπτοντα, αι Μυροφόροι βλέψασαι, τόν Άγγελον έν φόβω, εκ τού μνημείου υπεχώρουν, τήν δέ Χριστού Έγερσιν μαθούσαι σπεύδουσι τοίς Μαθηταίς.

 

Ο στεγάζων εν ύδασι, τά υπερώα Κύριε, ύδωρ ζωής υπάρχων, τή Σαμαρείτιδι αιτούση, τά σά σεπτά νάματα παρέσχες, επιγνούση τήν ευσπλαγχνίαν σου.

Δόξα...

Τριάς, τούς πίστει σε, ειλικρινεί δοξάζοντας, Πάτερ, Υιέ, καί Πνεύμα, ως ποιητής τών όλων σώζε, καί ιλασμόν δώρησαι, ημίν αμαρτημάτων ως υπεράγαθος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε θρόνε πύρινε, χαίρε λυχνία πάγχρυσε, χαίρε φωτός νεφέλη, χαίρε παλάτιον τού Λόγου, καί νοητή τράπεζα, άρτον ζωής αξίως, Χριστόν βαστάσασα.

Καταβασία

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

 

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

 

Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γή καί τά καταχθόνια, εορταζέτω γούν πάσα κτίσις τήν Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται.

 

Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθές, αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

 

Τής Θεοτόκου

 

Ο αυτός

Επί τήν ακήρατον ζωήν, επανέρχομαι σήμερον αγαθότητι, τού γεννηθέντος εκ σού, καί πάσι τοίς πέρασιν Αγνή, τό φέγγος αστράψαντος.

 

Θεόν όν εκύησας σαρκί, εκ νεκρών καθώς είπεν εξεγειρόμενον, θεασαμένη Αγνή, χόρευε, καί τούτον, ως Θεόν, άχραντε μεγάλυνε.

 

Τής Μεσοπεντηκοστής

 

Εστερεώθη η καρδία μου

Μή τήν κατ' όψιν κρίσιν κρίνετε Ιουδαίοι, διδάσκων έλεγεν ο Δεσπότης, ως επέστη τώ Ιερώ, καθώς γέγραπται, μεσούσης τής νομικής εορτής.

 

Μή τήν κατ' όψιν κρίσιν κρίνετε' Ιουδαίοι, Χριστός γάρ ήλθεν, όν περ εκάλουν οι Προφήται, εκ Σιών ελευσόμενον, καί κόσμον ανακαλούμενον.

 

Ει καί τοίς λόγοις ου πιστεύετε Ιουδαίοι, τοίς έργοις πείσθητε τού Δεσπότου, τί πλανάσθε αθετούντες τόν άγιον, όν έγραψεν εν τώ νόμω Μωσής;

Θεοτοκίον

Εις τής Τριάδος ών, γενόμενος σάρξ ωράθης, ου τρέψας Κύριε τήν ουσίαν, ουδέ φλέξας τής τεκούσης τήν άφθονον γαστέρα, Θεός ών όλως καί πύρ.

 

Τής Σαμαρείτιδος

 

Ο Ειρμός

Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, τώ διδόντι ευχήν τώ ευχομένω, ότι τόξον δυνατόν ησθένησε, καί οι ασθενούντες περιεζώσαντο δύναμιν.

 

Εθελουσίως επί ξύλου υψώθης Λόγε, καί ορώσαι ερρήγνυντο αι πέτραι, καί η κτίσις εκλονείτο άπασα, καί νεκροί εκ τών τάφων, ως ύπνου εξηγείροντο.

 

Μετά ψυχής σε πρός τόν Άδην ελθόντα Λόγε, κατιδούσαι πάσαι ψυχαί δικαίων, αιωνίων δεσμών απελύοντο, ανυμνολογούσαι, τήν υπέρ νούν δυναστείαν σου.

 

Τί εκθαμβείσθε; τί εν τάφω υμείς ζητείτε, μετά μύρων Γυναίκες τόν Δεσπότην, εξηγέρθη, καί κόσμον συνήγειρεν Άγγελος αστράπτων, ταίς Μυροφόροις εφθέγγετο.

 

Ζωή υπάρχων, καί πηγή τής αθανασίας, εκαθέσθης πρός τή πηγή, Οικτίρμον, καί τών σών αιτησαμένην, έπλησας, πανσόφων ναμάτων Σαμαρείτιν υμνούσάν σε.

Δόξα...

Είς επί πάντων εν Τριάδι Θεός υμνείται, ο Πατήρ, καί ο Υιός καί θείον Πνεύμα, φόβω όν δοξάζει ουρανών τά τάγματα, τρανώς εκβοώντα Άγιος, Άγιος, Άγιος εί εις τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ανερμηνεύτως συλλαβούσα εν τή γαστρί σου, τόν τών όλων Θεόν Παρθενομήτορ, υπέρ έννοιαν καί λόγον τέτοκας, μείνασα παρθένος, ως πρό τού τόκου Θεόνυμφε.

Καταβασία

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

 

Κοντάκιον τής Μεσοπεντηκοστής

Ήχος δ'  Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τής εορτής τής νομικής μεσαζούσης, ο τών απάντων Ποιητής καί Δεσπότης, πρός τούς παρόντας έλεγες, Χριστέ ο Θεός, Δεύτε καί αρύσασθε, ύδωρ αθανασίας, όθεν σοι προσπίπτομεν, καί πιστώς εκβοώμεν, τούς οικτιρμούς σου δώρησαι ημίν, σύ γάρ υπάρχεις πηγή τής ζωής ημών.

Κάθισμα τής Σαμαρείτιδος  Όμοιον

Αγαλλιάσθω ουρανός, χορευέτω τά επί γής, ότι Χριστός εκ Παρθένου, επιφανείς ως άνθρωπος ερρύσατο φθοράς, άπαν τό ανθρώπινον, τώ ιδίω θανάτω, θαύμασιν εκλάμψας δέ, γυναικί Σαμαρείτιδι ύδωρ αιτών παρέχει τήν πηγήν, τών ιαμάτων, ως μόνος αθάνατος.

Δόξα... Καί νύν...

Τής Μεσοπεντηκοστής  Όμοιον

Ο τής σοφίας χορηγός καί Δεσπότης, τής εορτής τής νομικής επιστάσης, εν ιερώ καθήμενος εδίδασκες, λέγων ούτως άπασιν, Έρχεσθε οι διψώντες, πίετε τού νάματος, ού εγώ νύν παρέχω, δι' ού ζωής ενθέου καί τρυφής, επαπολαύσετε πάντες οι άνθρωποι.

 

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

 

Άρσεν μέν ως διανοίξαν, τήν παρθενεύουσαν νηδύν, πέφηνε Χριστός, ως βροτός δέ, αμνός προσηγόρευται, άμωμος δέ, ως άγευστος κηλίδος, τό ημέτερον Πάσχα, καί ως Θεός αληθής, τέλειος λέλεκται.

 

Ως ενιαύσιος αμνός, ο ευλογούμενος ημίν, στέφανος Χριστός εκουσίως, υπέρ πάντων τέθυται, Πάσχα τό καθαρτήριον, καί αύθις εκ τού τάφου ωραίος, δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν ήλιος.

 

Ο θεοπάτωρ μέν Δαυϊδ, πρό τής σκιώδους κιβωτού, ήλατο σκιρτών, ο λαός δέ τού Θεού ο άγιος, τήν τών συμβόλων έκβασιν, ορώντες, ευφρανθώμεν ενθέως, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

 

Τής Θεοτόκου

 

Ο αυτός

Ο διαπλάσας τον Αδάμ, τόν σόν προπάτορα Αγνή, πλάττεται εκ σού, καί θανάτω, τώ οικείω έλυσε, τόν δι' εκείνου θάνατον σήμερον, καί κατηύγασε πάντας, ταίς θεϊκαίς αστραπαίς τής Αναστάσεως.

 

Όν απεκύησας Χριστόν, ωραιοτάτως εκ νεκρών, λάμψαντα Αγνή καθορώσα, η καλή καί άμωμος, εν γυναιξίν ωραία τε, σήμερον εις πάντων σωτηρίαν, σύν Αποστόλοις αυτόν χαίρουσα, δόξαζε.

 

Τής Μεσοπεντηκοστής

Ο Προφήτης Αββακούμ

Ει Μεσσίαν δεί ελθείν, ο δέ Μεσσίας Χριστός εστι παράνομοι, τί απιστείτε αυτώ; ιδού παραγέγονε, καί μαρτυρεί ά αυτός ποιεί, τό ύδωρ οίνον εποίησε, παράλυτον λόγω συνέσφιγξε.

 

Μή συνιέντες τάς Γραφάς, πλανάσθε πάντες υμείς, Εβραίοι άνομοι, όντως γάρ ήλθε, Χριστός καί πάντας εφώτισε, καί εν υμίν έδειξε πολλά σημεία καί τεράστια, καί μάτην αρνείσθε τήν όντως ζωήν.

 

Εν έργον έδειξα υμίν, καί πάντες ήδη θαυμάζετε, ανέκραζε τοίς Ιουδαίοις Χριστός, υμείς περιτέμνετε, καί εν Σαββάτω άνθρωπον, φησίν, εμοί δέ τί εγκαλείτε λοιπόν, εγείραντι λόγω Παράλυτον;

Θεοτοκίον

Η εν γαστρί σου τόν Θεόν, απεριγράπτως χωρήσασα Θεόνυμφε, Παρθενομήτορ αγνή, μή παύση πρεσβεύουσα υπέρ ημών, όπως διά σού ρυσθώμεν τών περιστάσεων, πρός σέ γάρ αεί καταφεύγομεν.

 

Τής Σαμαρείτιδος

 

Ο Ειρμός

Εισακήκοα Κύριε, τήν ακοήν σου καί ε φοβήθην, κατενόησα τά έργα σου καί εξέ στην, ότι τής σής αινέσεως πλήρης η γή.

 

Οι ουρανοί ευφραινέσθωσαν, εορταζέτω η κτίσις πάσα, εξεγήγερται ο Κύριος καί εφάνη, πάσι τοίς σοφοίς Αποστόλοις αυτού.

 

Κατεπόθη σου θάνατε, η δυναστεία, Χριστού θανέντος, οι νεκροί ως εκ θαλάμων, τή Εγέρσει τούτου, εκ τών τάφων προήλθοσαν.

 

Τί θρηνείτε ώ γύναια; τί μετά μύρων επιζητείτε τόν αθάνατον, εγήγερται, καθώς είπεν, έφη Μυροφόροις ο Άγγελος.

 

Σαμαρείτιδι Κύριε, αιτησαμένη παρέσχες ύδωρ τήν επίγνωσιν τού κράτους σου, όθεν εις αιώνας, ου διψά ανυμνούσά σε.

Δόξα...

Ω Τριάς υπερούσιε, Πάτερ, καί Λόγε καί θείον Πνεύμα, ομοδύναμε, συνάναρχε, σώσον ημάς πάντας, τούς πιστώς ανυμνούντάς σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ακατάφλεκτον βάτον σε, ο νομοθέτης εώρα πάλαι, Δανιήλ δέ όρος άγιον κατενόει,

μόνη Μητροπάρθενε Δέσποινα.

Καταβασία

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

 

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσομεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

 

Τήν άμετρόν σου ευσπλαγχνίαν, οι ταίς τού Αδου σειραίς, συνεχόμενοι, δεδορκότες, πρός τό φώς ηπείγοντο Χριστέ, αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον.

 

Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τώ προϊόντι Χριστώ εκ τού μνήματος, ως νυμφίω, καί συνεορτάσωμεν, ταίς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού τό σωτήριον.

 

Τής Θεοτόκου

 

Ο αυτός

Φωτίζεται θείαις ακτίσι, καί ζωηφόροις ταίς τής Αναστάσεως τού Υιού σου, Θεομήτορ άχραντε, καί χαρμονής εμπίπλαται, τών ευσεβών η Ομήγυρις.

 

Ουκ ήνοιξας πύλας Παρθένου, εν τώ σαρκούσθαι μνήματος ουκ έλυσας τάς σφραγίδας, Βασιλεύ τής κτίσεως, όθεν εξαναστάντα σε, θεασαμένη ηγάλλετο.

 

Τής Μεσοπεντηκοστής

 

Κύριε, ο Θεός ημών

Θαύμασι κατελάμπρυνας τούς Αποστόλους σου, τέρασιν εμεγάλυνας τούς Μαθητάς, εν παντί τώ κόσμω δοξάσας Σωτήρ ημών, καί δούς αυτοίς τήν βασιλείαν σου.

 

Άπαντα κατεφώτισαν τής γής τά πέρατα, θαύμασι καί διδάγμασιν οι Μαθηταί, καί ποικίλοις τρόποις τόν λόγον κηρύξαντες Χριστέ Σωτήρ τής βασιλείας σου.

 

Αίνεσιν αναπέμπομεν τή βασιλεία σου, ύμνον σοι δέ προσάγομεν, τώ δι' ημάς επί γής οφθέντι, καί κόσμον φωτίσαντι, καί τόν Αδάμ ανακαλέσαντι.

Θεοτοκίον

Γέγονεν η κοιλία σου αγία τράπεζα, έχουσα τόν ουράνιον άρτον, εξ ού πάς ο τρώγων ου θνήσκει, ως έφησεν, ο τού παντός Θεογεννήτωρ τροφεύς.

 

Τής Σαμαρείτιδος

 

Ο Ειρμός

Ανάτειλόν μοι Κύριε, τό φώς τών προσταγμάτων σου, ότι πρός σέ Χριστέ, τό πνεύμά μου ορθρίζει, καί υμνεί σε, σύ γάρ εί Θεός ημών καί πρός σέ κατέφυγον, τής ειρήνης βασιλεύ.

 

Τό μνήμά σου τό άγιον, καταλαβούσαι όρθριαι, αι Μυροφόροι, εξαστράπτοντα κατείδον νεανίαν, καί ενεθαμβήθησαν, τήν σήν διδασκόμεναι, θείαν Έγερσιν Χριστέ.

 

Ο θάνατος νενέκρωται, ο Άδης ηχμαλώτισται, οι εν δεσμοίς ηλευθερώθησαν, Χριστού τή Αναστάσει, Αγαλλιασώμεθα καί χείρας κροτήσωμεν, εορτάζοντες φαιδρώς.

 

Απόστολοι σκιρτήσατε, καί Άγγελοι χορεύσατε, οι γηγενείς πάντες αγάλλεσθε, ο Κύριος ανέστη, φθορά εξωστράκισται, καί η λύπη πέπαυται, καί χορεύει ο Αδάμ.

 

Πηγή υπάρχων Κύριε, ζωής ύδωρ αφέσεως, καί επιγνώσεως δεδώρησαι, γυναικί αιτησάση, πάλαι Σαμαρείτιδι, διό ανυμνούμέν σου, τούς αφάτους οικτιρμούς.

Δόξα...

Μονάδα τρισυπόστατον, Τριάδα Ομοούσιον, Πατέρα, Λόγον, καί Πνεύμα άγιον, αμέριστον τή φύσει, Θεόν ένα σέβομεν, ποι ητήν καί Κύριον, καί Δεσπότην τού παντός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ πύλην αδιόδευτον, καί χώραν αγεώργητον, καί κιβωτόν τό Μάννα φέρουσαν, καί στάμνον καί λυχνίαν, καί θυμιατή ριον τού αϋλου άνθρακος, ονομάζομεν Αγνή.

Καταβασία

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσωμεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

 

Ωδή ς'  Ο Ειρμός

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

 

Φυλάξας τά σήμαντρα σώα Χριστέ, εξηγέρθης τού τάφου, ο τάς κλείς τής Παρθένου μή λυμηνάμενος, εν τώ τόκω σου, καί ανέωξας ημίν, Παραδείσου τάς πύλας.

 

Σώτέρ μου τό ζών τε καί άθυτον, ιερείον ως Θεός, σεαυτόν εκουσίως, προσαγαγών τώ Πατρί, συνανέστησας, παγγενή τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

 

Τής Θεοτόκου

 

Ο αυτός

Ανήκται τό πάλαι κρατούμενον, τώ θανάτω καί φθορά, διά τού σαρκωθέντος, εκ σής αχράντου γαστρός πρός τήν άφθαρτον, καί αϊδιον ζωήν, Θεοτόκε Παρθένε.

 

Κατήλθεν εν τοίς κατωτάτοις τής γής ο λαγόσι σου Αγνή, κατελθών καί οικήσας, καί σαρκωθείς υπέρ νούν καί συνήγειρεν, εαυτώ τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

 

Τής Μεσοπεντηκοστής

 

Ως ύδατα θαλάσσης

Ο πάντα περιέπων τά πέρατα ανήλθες Iησού, καί εδίδασκες, εν τώ ιερώ τούς όχλους, τόν λόγον τής αληθείας, τής εορτής μεσούσης, ως Ιωάννης βοά.

 

Τό έργον τού Πατρός ετελείωσας, τοίς έργοις επιστώσω τούς λόγους σου, ιάσεις τελών Σωτήρ καί σημεία, Παράλυτον ανορθών, λεπρούς καθαίρων, καί τούς νεκρούς ανιστών.

 

Ο άναρχος Υιός αρχή γέγονε, λαβών τό καθημάς ενηνθρώπησε, καί μέσον τής εορτής εδίδασκε, λέγων, Προσδράμετε τή πηγή τή αενάω, ζωήν αρύσασθαι.

Θεοτοκίον

Παρθένον μετά τόκον υμνούμέν σε, Παρθένον καί Μητέρα δοξάζομεν, σέ μόνην αγνή Θεόνυμφε Κόρη, εκ σού γάρ όντως Θεός εσαρκώθη, καινοποιήσας ημάς.

 

Τής Σαμαρείτιδος

 

Ο Ειρμός

Μή καταποντισάτω με καταιγίς ύδατος, μηδέ καταπιέτω με βυθός, απέρριμμαι γάρ εις βάθη, καρδίας θαλάσσης, τών κακών μου, διό σοι κραυγάζω ως Ιωνάς, Αναβήτω εκ φθοράς η ζωή μου πρός σέ, ο Θεός ημών.

 

Σταυρώ σε οι παράνομοι, Ιησού ήλωσαν, καί λόγχη εξεκέντησαν Χριστέ, καί Ιωσήφ ο ευσχήμων σε κηδεύει, εν τώ καινώ μνημείω, εξ ού μετά δόξης εξαναστάς, συνανέστησας Σωτήρ, πάσαν κτίσιν υμνούσαν τό κράτος σου.

 

Μοχλούς καί πύλας Δέσποτα, δυνατώς έθραυσας τού Άδου, καί ανέστης ως Θεός, καί υπαντήσας, τό Χαίρε προσείπας ταίς Γυναιξί, καί ταύτας ειπείν εξαπέστειλας Μαθηταίς, Εξεγήγερται ο ζών, καί ωράθη φωτίζων τά πέρατα.

 

Τί κλαίετε; τί φέρετε ως θνητώ Γύναια τά ι μύρα; εξηγέρθη ο Χριστός, εβόα πάλαι αστράπτων μεγάλως, ο φανείς νεανίας, κενάς τάς σινδόνας καταλιπών, απελθούσαι τοίς αυτού, απαγγείλατε φίλοις τήν Έγερσιν.

 

Ρείθρον υπάρχων Κύριε, τής ζωής άφθονον, καί άβυσσος ελέους αγαθέ Οδοιπορήσας καθέζη, πλησίον τού φρέατος τού όρκου, καί τή Σαμαρείτιδι εκβοάς, Δός μοι ύδωρ τού πιείν, όπως λάβης αφέσεως νάματα.

Δόξα...

Υμνώ Πατέρα άναρχον, καί Υιόν σύνθρονον καί Πνεύμα ομοούσιον πιστώς, μίαν ουσίαν, καί φύσιν καί δόξαν, καί μίαν βασιλείαν, Θεόν τών απάντων καί ποιητήν, συνοχέα τού παντός, μετά τών ασωμάτων δυνάμεων.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένον μόνην τίκτουσαν, καί νηδύν άφθορον τηρήσασαν, υμνούμέν σε Αγνή θρόνον Κυρίου, καί πύλην καί όρος, καί νοητήν λυχνίαν, νυμφώνα ολόφωτον τού Θεού, καί σκηνήν δόξης σαφώς, κιβωτόν τε καί στάμνον καί τράπεζαν.

Καταβασία

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

 

Κοντάκιον τής Σαμαρείτιδος

Ήχος πλ. δ'

Πίστει ελθούσα εν τώ φρέατι, η Σαμαρείτις εθεάσατο, τό τής σοφίας ύδωρ σε, ώ ποτισθείσα δαψιλώς βασιλείαν τήν άνωθεν εκληρώσατο, αιωνίως η αοίδιμος.

Ο Οίκος

Τών σεπτών μυστηρίων ακούσωμεν, Ιωάννου ημάς εκδιδάσκοντος, τά εν τή Σαμαρεία γινόμενα, πώς γυναικί ωμίλει ο Κύριος, ύδωρ αιτήσας, ο τά ύδατα εις τάς συναγωγάς αυτών συνάξας, ο Πατρί καί τώ Πνεύματι σύνθρονος, ήλθε γάρ εκζητών τήν εικόνα αυτού, αιωνίως, ως αοίδιμος.

 

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα Κυριακή πέμπτη από τού Πάσχα, τήν τής Σαμαρείτιδος εορτήν εορτάζομεν.

Στίχοι

·          Ύδωρ λαβείν ελθούσα τό φθαρτόν, γύναι,

·          Τό ζών απαντλείς, ώ ρύπους ψυχής πλύνεις.

 

Ταίς τής σής Μάρτυρος Φωτεινής πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

 

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά Πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

 

Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, οπίσω σου έδραμον, όν δέ ως θνητόν, μετά δακρύων εζήτουν, προσεκύνησαν, χαίρουσαι ζώντα Θεόν, καί Πάσχα τό μυστικόν, σοίς Χριστέ Μαθηταίς ευηγγελίσαντο.

 

Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, τής αιωνίου απαρχήν, καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν τών Πατέρων, Θεόν καί υπερένδοξον.

 

Ως όντως ιερά καί πανέορτος, αύτη η σωτήριος, νύξ καί φωταυγής, τής λαμπροφόρου ημέρας τής εγέρσεως, ούσα προάγγελος, εν ή τό άχρονον φώς, εκ τάφου σωματικώς, πάσιν επέλαμψεν.

 

Τής Θεοτόκου

 

Ο αυτός

Νεκρώσας ο Υιός σου τόν θάνατον, Πανάμωμε σήμερον, πάσι τοίς θνητοίς, τήν διαμενουσαν ζωήν, εις αιώνας αιώνων δεδώρηται, ο μόνος ευλογητός τών πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

 

Ο πάσης βασιλεύων τής κτίσεως, γενόμενος άνθρωπος, ώκησε τήν σήν, θεοχαρίτωτε νηδύν, καί σταυρόν υπομείνας καί θάνατον, ανέστη θεοπρεπώς, συνεγείρας ημάς, ως παντοδύναμος.

 

Τής Μεσοπεντηκοστής

 

Τών Χαλδαίων η κάμινος

Σαρκικώς εκοπίασας, η ανάπαυσις πάντων, εκουσίως εδίψησας, η πηγή τών θαυμάτων, τό ύδωρ εζήτησας, ύδωρ τό ζών, Ιησού απαγγειλάμενος.

 

Σαμαρείτιδι Κύριε, γυναικί προσωμίλεις, διελέγχων τήν άνοιαν, τών ανόμων Εβραίων, η μέν γάρ επίστευσεν Υιόν σε είναι Θεού, οι δέ ηρνήσαντο.

 

Οι τόν άρτον εσθίοντες, τής σαρκός τού Κυρίου, καί τό αίμα λαμβάνοντες, τής πλευράς τού Δεσπότου καινότητι Πνεύματος πολιτευσώμεθα, ζώντες τή χάριτι.

Θεοτοκίον

Εν γαστρί σου εχώρησας, τόν αχώρητον Λόγον, εκ μαζών σου εθήλασας, τού κόσμου τόν τροφέα, αγκάλαις εβάστασας, τόν ποιητήν τού παντός, Θεογεννήτορ αγνή.

 

Τής Σαμαρείτιδος

 

Ο Ειρμός

Μή παραδώης ημάς εις τέλος, διά τό όνομά σου καί μή διασκεδάσης τήν διαθήκην σου, καί μή αποστήσης τό έλεός σου αφ' ημών, Κύριε ο Θεός τών Πατέρων ημών, ο υπερυψούμενος εις τούς αιώνας.

 

Μετά ανόμων, Χριστέ οικτίρμον, εκών κατελογίσθης, καιρώ τού θείου Πάθους, καί ταύτα βλέπουσα εσείετο η γή, καί πέτραι παντουργώ νεύματι ερρήγνυντο, ακατάληπτε, καί ανίσταντο νεκροί οι απ' αιώνος.

 

Μετά ψυχής καταβάς, εις μέρη κατώτερα τού Άδου, εξήγες εν ανδρεία δεσμίους άπαντας, ούς εκ τού αιώνος θάνατος είχεν, ο πικρός τύραννος, εκβοώντάς σοι Χριστέ ο Θεός, Δόξα σου τή φρικτή οικονομία.

 

Μετά νεκρών τί υμείς ζητείτε, τόν ζώντα εις αιώνας; ηγέρθη, καθώς είπεν, ιδού ως βλέπετε κεναί αι σινδόνες, κενός ο τάφος, ο φανείς έλεγε, Γυναιξί νεανίας, σπουδή άπιτε, είπατε τοίς, Αποστόλοις.

 

Ύδωρ υπάρχεις ζωής, εβόα Χριστώ η Σαμαρείτις, πότισον ούν με Λόγε διψώσαν πάντοτε, σού τήν θείαν Χάριν, όπως μηκέτι Ιησού Κύριε, αγνωσίας κρατώμαι αυχμώ, αλλά κηρύττω σου τά μεγαλεία.

Δόξα...

Πατέρα καί τόν Υιόν, καί θείον υμνολογούμεν Πνεύμα, αμέριστον Τριάδα, φύσει υπάρχουσαν, μεριστήν προσώποις, μίαν ουσίαν συμφυή, άναρχον, ποιητήν τού παντός καί Θεόν, όν πάσαι ου ρανών υμνούσι τάξεις.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μετά λοχείαν φρικτήν, παρθένος αγνή διεφυλάχθης, αγία Θεοτόκε, διό σε άπασαι, Αγγέλων χορείαι, καί τών ανθρώπων γενεαί άπασαι, ασιγήτοις ανυμνούσι φωναίς χωρίον, καθαρόν τού αχωρήτου.

Καταβασία

Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

 

Ωδή η'  Ο Ειρμός

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

 

Δεύτε τού καινού τής αμπέλου γεννήματος, τής θείας ευφροσύνης, εν τή ευσήμω ημέρα τής Εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν, ως Θεόν εις τούς αιώνας.

 

Άρον κύκλω τούς οφθαλμούς σου Σιών, καί ίδε, ιδού γάρ ήκασί σοι, θεοφεγγείς ως φωστήρες, εκ δυσμών, βορρα, καί καί θαλάσσης, καί εώας τά τέκνα σου, εν σοί ευλογούντα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

 

Πάτερ παντοκράτορ, καί Λόγε, καί Πνεύμα, τρισίν ενιζομένη, εν υποστάσεσι φύσις, υπερούσιε, καί υπέρθεε εις σέ βεβαπτίσμεθα, καί σε ευλογούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

 

Τής Θεοτόκου

 

Ο αυτός

Ήλθε διά σού εις τόν κόσμον ο κτίστης, Παρθένε Θεοτόκε, καί τήν γαστέρα τού Άδου διαρρήξας θνητοίς, τήν Ανάστασιν ημίν εδωρήσατο, διό ευλογούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

 

Όλον καθελών τού θανάτου τό κράτος, ο Υιός σου Παρθένε, εν τή αυτού Αναστάσει, ως Θεός κραταιός, συνανύψωσεν ημάς, καί εθέωσε, διό ανυμνούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

 

Τής Μεσοπεντηκοστής

 

Άγγελοι καί ουρανοί

Δεύτε ίδετε λαοί, τόν επί θρόνου δόξης καθεζόμενον, υπό λαών ανόμων βλασφημούμενον, καί ιδόντες, υμνείτε, τόν εν Προφήταις Μεσσίαν προρρηθέντα.

 

Σύ εί όντως ο Χριστός, ο εις τόν κόσμον τούτον προερχόμενος, εξ ού η σωτηρία, καί η άφεσις τών πατρώων σφαλμάτων, σύ η όντως ζωή, τών σοί πεπιστευκότων.

 

Η Σοφία τού Θεού, τής εορτής μεσούσης καθώς γέγραπται, τώ ιερώ επέστη καί εδίδασκεν, Ότι όντως αυτός ήν, ο Μεσσίας Χριστός, δι' ού η σωτηρία.

Θεοτοκίον

Πώς εγέννησας ειπέ, τόν εκ Πατρός αχρόνως προεκλάμψαντα, καί σύν αγίω Πνεύματι ανυμνούμενον; ή ως οίδεν Ο μόνος ευδοκήσας εκ σού, τεχθήναι Θεοτόκε.

 

Τής Σαμαρείτιδος

 

Ο Ειρμός

Τά σύμπαντα Δέσποτα τή σή σοφία συνεστή σω, γής δέ πάλιν ήδρασας, ως οίδας τόν πυθμένα, τή βάσει πηξάμενος επί υδάτων, διό πάντες βοώμεν αναμέλποντες, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου, απαύστως τόν Κύριον.

 

Θάνατον υπέμεινας, μόνε αθάνατε βουλήσει, Άδην ηχμαλώτευσας, πύλας χαλκάς συνέτριψας βασιλεύ ουράνιε, καί αφείλες δεσμίους, απ' αιώνος εκείσε χρηματίζοντας, ανυμνούντας απαύστως, τό κράτος τής σής αγαθότητος.

 

Υψώθης μακρόθυμε, εθελουσίως επί ξύλου, καί πέτραι εσχίσθησαν, καί ήλιος εσβέσθη, ναού διερράγη, καί η καί τό καταπέτασμα του ή εσαλεύθη, καί ετρόμαξεν ο παγγέλαστος Άδης, καί πάντας δεσμίους απέλυσε.

 

Επέφανες Κύριε, τοίς εν τώ σκότει καθημένοις, φώς υπάρχων άδυτον, καί ζωή τών απάντων, διό σε ώς έβλεψε, τών δικαίων ο δήμος, ανεσκίρτησε Λόγε, καί ανεβόησεν, Ήλθες πάντας δεσμών απολύσαι, υμνούμεν τό κράτος σου.

 

Πλησίον εκάθισας πηγής, εν ώρα Σώτερ έκτη, καί τή Σαμαρείτιδι, ύδωρ τό ζών παρέσχες καί γνώσεως νάματα, διά πολλήν ευσπλαγχνίαν, μεθ' ής πάντες βοώμεν αναμέλποντες, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου, απαύστως τόν Κύριον.

Δόξα...

Πατέρα προάναρχον, Υιόν συνάναρχον υμνούμεν Πνεύμα το άγιον, Θεόν ένα τά τρία, ασύγχυτον, άτμητον, δημιουργόν τών απάντων, ομοδύναμον κράτος αυτεξούσιον, καί βοώμεν, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου, απαύστως τόν Κύριον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Άνθρακι καθαίρεται, ο Ησαϊας προκηρύττων, τόν νοητόν άνθρακα σαρκούμενον Παρθένε, εκ σού υπέρ έννοιαν, καταφλέγοντα πάντων τών βροτών τά υλώδη αμαρτήματα, καί θεούντα δι' οίκτον, τήν φύσιν ημών παναμώμητε.

Καταβασία

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

 

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου, επί σέ ανέτειλε, Χόρευε νύν, καί αγάλλου Σιών, σύ δέ αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

 

Ώ θείας! ώ φίλης! ώ γλυκυτάτης σου φωνής! μεθ' ημών αψευδώς γάρ, επηγγείλω, έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ήν οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος, κατέχοντες αγαλλόμεθα.

 

Ώ Πάσχα τό μέγα, καί ιερώτατον Χριστέ, ώ σοφία καί Λόγε, τού Θεού καί δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, σού μετασχείν, εν τή ανεσπέρω, ημέρα τής βασιλείας σου.

 

Τής Θεοτόκου

 

Ο αυτός

Συμφώνως Παρθένε, σέ μακαρίζομεν πιστοί, Χαίρε πύλη Κυρίου, χαίρε πόλις έμψυχε, χαίρε, δι' ής ημίν έλαμψε, σήμερον φώς τού εκ σού τεχθέντος, τής εκ νεκρών αναστάσεως.

 

Ευφραίνου, αγάλλου, η θεία πύλη τού φωτός, ο γάρ δύνας εν τάφω, Ιησούς ανέτειλε, λάμψας ηλίου φαιδρότερον, καί τούς πιστούς πάντας καταυγάσας, θεοχαρίτωτε Δέσποινα.

 

Τής Μεσοπεντηκοστής

 

Αλλότριον τών μητέρων

Τής εορτής μεσαζούσης τών Ιουδαίων, ανήλθες ο Σωτήρ μου επί τό ιερόν σου, καί εδίδασκες πάντας, εθαύμαζον δέ Ιουδαίοι, καί πόθεν ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; έλεγον.

 

Ίαματα χαρισμάτων ο λυτρωτής μου, πηγάζων επετέλει, τέρατα καί σημεία, φυγαδεύων τάς νόσους, ιώμενος τούς ασθενούντας, αλλ' Ιουδαίοι εξεμαίνοντο, τώ πλήθει τών θαυμάτων αυτού.

 

Ο σαρκικός Ιουδαίος κατά τήν σάρκα, νοών τά γεγραμμένα, τώ γράμματι προσπταίει αντιπίπτει δέ πάλιν, τώ Πνεύματι τής αληθείας, ημείς δέ τούτον παρωσάμενοι, φρονώμεν τά τού Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Εχώρησας εν γαστρί σου Παρθενομήτορ, τόν ένα τής Τριάδος, Χριστόν τόν Ζωοδότην, όν υμνεί πάσα κτίσις, καί τρέμουσιν οι άνω θρόνοι, αυτόν δυσώπει παμμακάριστε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

 

Τής Σαμαρείτιδος

 

Ο Ειρμός

Εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού, καθείλε γάρ δυνάστας από θρόνων, καί ύψωσε τα πεινούς ο Θεός τού Ισραήλ, εν οίς επεσκέψατο ημάς, ανατολή εξ ύψους, καί κατεύθυνεν ημάς εις οδόν ειρήνης.

 

Ιδού καθωράθη, η ζωή πάντων Χριστός, κρεμάμενος εν ξύλω εκουσίως, καί ταύτα βλέπουσα γή εσαλεύθη, καί πολλά Αγίων ηγέρθη εμφανών, σώματα κοιμηθέντων καί τό δεσμωτήριον Άδου εσαλεύθη.

 

Ωραίος εκ τάφου, ως νυμφίος εκ παστού, πεπόρευσαι, θανάτου καταλύσας, τήν τυραννίδα Χριστέ, καί τού Άδου τούς μοχλούς, συντρίψας δυνάμει θεϊκή, καί τής Εγέρσεώς σου, τώ φωτί τώ νοητώ, καταυγάσας κόσμον.

 

Στησώμεθα πάντες νύν χορούς πνευματικούς καί κράξωμεν, ο Κύριος ανέστη, αγαλλιάσθω η γή, ευφραινέσθω, ουρανός νεφέλαι ρανάτωσαν ημίν, δικαιοσύνης όμβρους εορτάζουσι φαιδρώς καί Χριστόν υμνούσιν.

 

Η ζωή τών ζώντων, η πηγή τών αγαθών, ο Κύριος πλουσίως, επιρραίνων διδαχάς, εκβοά τή γυναικί, Παράσχου μοι ύδωρ τού πιείν, όπως σοι δώσω ύδωρ, τών αμαρτημάτων σου, τάς πηγάς ξηραίνον.

Δόξα...

Φώς έν αμερίστως, η τρισήλιος μονάς, Ο άναρχος Πατήρ, Υιός, καί Πνεύμα θεότης μία ζωή καί τών όλων ποιητής, Αυτόν ανυμνήσωμεν πιστοί, μετά τών ασωμάτων, τρισαγίοις άσμασιν ιερολογούντες.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Φωτός γενομένη, οικητήριον Αγνή, καταύγασον τάς κόρας τής ψυχής μου, αμαυρωθείσας πολλαίς, μεθοδείαις τού εχθρού, καί βλέψαι αξίωσον τρανώς, τό αναλάμψαν φέγγος, εκ σού υπέρ έννοιαν, καθαρά καρδία.

Καταβασία

Φωτίζου, φωτίζου η νέα Iερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νύν καί αγάλλου, Σιών, σύ δέ, αγνή, τέρπου, Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

 

Τό, Αγιος Κύριος ο Θεός ημών γ'

 

Εξαποστειλάριον τού Πάσχα

Ήχος β'

Σαρκί υπνώσας ως θνητός, ο Βασιλεύς καί Κύριος, τρι ήμερος εξανέστης, Αδάμ εγείρας εκ φθοράς καί καταργήσας θάνατον, Πάσχα τής αφθαρσίας, τού κόσμου σωτήριον.

Έτερον τής Σαμαρείτιδος

Γυναίκες ακουτίσθητε

Σαμάρειαν κατέλαβες, Σωτήρ μου παντοδύναμε, καί γυναικί ομιλήσας, εζήτεις ύδωρ τού πιείν, ο εκ πέτρας ακροτόμου πηγάσας ύδωρ, Εβραίοις, ήν πρός πίστιν σήν έλαβες, καί νύν ζωής απολαύει, εν ουρανοίς αιωνίως.

Τής Μεσοπεντηκοστής  Όμοιον

Μεσούσης παραγέγονας, τής εορτής φιλάνθρωπε, εν ιερώ καί ελάλεις, Οι δίψης έμπλεοι πρός με, έλθετε καί αρύσασθε, ύδωρ ζών καί αλλόμενον, δι' ού τρυφής καί χάριτος, ζωής τε τής αθανάτου, επαπολαύσετε πάντες.

 

Εις τούς Αίνους

Ιστώμεν Στίχ. η', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα ς', καί τής Σαμαρείτιδος β'.

 

Στιχηρά Αναστάσιμα  Ήχος δ'

Ο σταυρόν υπομείνας καί θάνατον, καί αναστάς εκ τών νεκρών, παντοδύναμε Κύριε, δοξάζομέν σου τήν Ανάστασιν.

 

Εν τώ σταυρώ σου Χριστέ, τής αρχαίας κατάρας ηλευθέρωσας ημάς, καί εν τώ θανάτω σου, τόν τήν φύσιν ημών τυραννήσαντα, διάβολον κατήργησας, εν δέ τή Εγέρσει σου, χαράς τα πάντα επλήρωσας, διό βοώμέν σοι, ο αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε δόξα σοι.

 

Τώ σώ Σταυρώ Χριστέ Σωτήρ, Οδήγησον ημάς επι τήν αλήθειάν σου, καί ρύσαι ημάς, τών παγίδων τού εχθρού, ο αναστάς εκ τών νεκρών, ανάστησον ημάς πεσόντας τή αμαρτία, εκτείνας τήν χείρά σου, φιλάνθρωπε Κύριε, τή πρεσβεία τών Αγίων σου.

 

Τών Πατρικών σου κόλπων, μή χωρισθείς μονογενές Λόγε τού Θεού, ήλθες επί γής διά φιλανθρωπίαν, άνθρωπος γενόμενος ατρέπτως, καί Σταυρόν καί θάνατον υπέμεινας σαρκί, ο απαθής τή θεότητι, αναστάς δέ εκ νεκρών αθανασίαν παρέσχες τώ γένει τών ανθρώπων, ως μόνος παντοδύναμος.

 

Θάνατον κατεδέξω σαρκί, ημίν αθανασίαν πραγματευσόμενος Σωτήρ, καί εν τάφω ώκησας, ίνα ημάς τού άδου ελευθερώσης, συναναστήσας εαυτώ, παθών, μέν ως άνθρωπος, αλλ' αναστάς ως Θεός. Διά τούτο βοώμεν. Δόξα σοι ζωοδότα Κύριε, μόνε Φιλάνθρωπε.

 

Πέτραι εσχίσθησαν Σωτήρ, ότε εν τώ Κρανίω ο Σταυρός σου επάγη, έφριξαν άδου πυλωροί, ότε εν τώ μνημείω ως θνητός κατετέθης, καί γάρ του θανάτου καταργήσας τήν ισχύν, τοίς τεθνεώσι πάσιν αφθαρσίαν παρέσχες, τή Αναστάσει σου Σωτήρ. Ζωοδότα Κύριε δόξα σοι.

 

Στιχηρά Ιδιόμελα τής Σαμαρείτιδος

Ήχος γ

 

Στίχ. Έντεινε καί κατευοδού καί βασίλευε ένεκεν αληθείας καί πραϋτητος καί δικαιοσύνης.

 

Αγαλλιάσθω σήμερον φαιδρώς, ο ουρανός καί η γή, ότι Χριστός πεφανέρωται, σαρκούμενος ως άνθρωπος, ίνα τόν Αδάμ εξάρη εκ κατάρας παγγενή, καί θαυμαστούται θαύμασιν, εν Σαμαρεία προσαφικόμενος, γυναικί δέ παρέστη, ύδωρ ζητών, ο νεφέλης ύδασι περιβαλλόμενος, διό πάντες οι πιστοί προσκυνήσωμεν, τόν δι' ημάς εκουσίως πτωχεύσαντα, ευσπλάγχνω βουλή.

 

Ήχος πλ. β'

Στίχ. Ηγάπησας δικαιοσύνην, καί εμίσησας ανομίαν διά τούτο έχρισέν σε ο Θεός ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τούς μετόχους σου.

 

Τάδε λέγει Κύριος τή Σαμαρείτιδι, Ει ήδεις τήν δωρεάν τού Θεού, καί τίς εστιν ο λέγων σοι, Δός μοι ύδωρ πιείν, σύ άν ήτησας αυτόν, καί έδωκέ σοι πιείν, ίνα μή διψήσης εις τόν αιώνα, λέγει Κύριος.

Δόξα... Ήχος ο αυτός

Η πηγή τής ζωαρχίας, Ιησούς ο Σωτήρ ημών, επί τήν πηγήν επιστάς τού Πατριάρχου Ιακώβ, πιείν εζήτει ύδωρ παρά γυναικός Σαμαρείτιδος. Τής δέ τό ακοινώνητον τών Ιουδαίων προσειπούσης, ο σοφός δημιουργός μετοχετεύει αυτήν, ταίς γλυκείαις προσρήσεσι, μάλλον πρός αίτησιν τού αϊδίου ύδατος, ό καί λαβούσα, τοίς πάσιν εκήρυξεν ειπούσα, Δεύτε, ίδετε τών κρυπτών γνώστην καί Θεόν, παραγενόμενον σαρκί, διά τό σώσαι τόν άνθρωπον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, διά γάρ τού εκ σού σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα εζωοποιήθημεν, διό ανυμνούντες βοώμεν. Ευλογητός Χριστός ο Θεός ημών, ο ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι.

 

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

 

Εις τήν α' Ώραν, τό Εωθινόν.

Ήχος βαρύς

Ιδού σκοτία καί πρωϊ, καί τί πρός τό μνημείον Μαρία έστηκας, πολύ σκότος έχουσα ταίς φρεσίν, υφ' ού πού τέθειται ζητείς ο Ιησούς; αλλ' όρα τούς συντρέχοντας Μαθητάς, πώς τοίς οθονίοις, καί τώ σουδαρίω, τήν Ανάστασιν ετεκμήραντο, καί ανεμνήσθησαν τής περί τούτου Γραφής, Μεθών, καί δι' ών, καί ημείς πιστεύσαντες ανυμνούμέν σε τόν ζωοδότην Χριστόν.

 

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

 

Τά Τυπικά, καί οι Μακαρισμοί τού Ήχου

 

Ήχος δ'

Διά ξύλου ο Αδάμ, Παραδείσου γέγονεν άποικος, διά ξύλου δέ Σταυρού, ο Ληστής Παράδεισον ώκησεν, ο μέν γάρ γευσάμενος, εντολήν ηθέτησε τού ποιήσαντος, ο δέ συσταυρούμενος, Θεόν ωμολόγησε τόν κρυπτόμενον, Μνήσθητί μου βοών, εν τή βασιλεία σου.

 

Ο σταυρωθείς καί αναστάς, ως δυνατός εκ τάφου τριήμερος, καί τόν πρωτόπλαστον Αδάμ, εξαναστήσας μόνε αθάνατε, καμέ εις μετάνοιαν, επιστρέψαι Κύριε καταξίωσον εξ όλης καρδίας μου, καί εν θερμή τή πίστει αεί κραυγάζειν σει, Μνήσθητί μου Σωτήρ εν τή βασιλεία σου.

 

Όντως ανέστη ο Χριστός, καί μαρτυρεί ο τάφος παράνομοι, τά γάρ εντάφια αυτού καταλιπών ανέστη τριήμερος, ο λίθος εσφράγιστο, καί πρό τού τάφου φύλακες περιϊσταντο, ο Άδης εσκύλευται, ο θάνατος τέθνηκε, Πιστεύσατε ούν σύν ημίν τή Αναστάσει αυτού.

 

Τόν αναστάντα εκ νεκρών, καί τό τού Άδου κράτος σκυλεύσαντα, καί οραθέντα γυναιξί, Μυροφόροις λέγοντα Χαίρετε, πιστοί δυσωπήσωμεν, εκ φθοράς λυτρώσασθαι τάς ψυχάς ημών, κραυγάζοντες πάντοτε, Ληστού τού ευγνώμονος τήν φωνήν πρός αυτόν, Μνήσθητι καί ημών εν τή βασιλεία σου.

 

Καί εκ τού Κανόνος τής Μεσοπεντηκοστής, Ωδή γ', καί τής Σαμαρείτιδος Ωδή ς'.

 

Απόστολον καί Ευαγγέλιον τής Σαμαρείτιδος.

 

Κοινωνικόν

Αινείτε τόν Κύριον εκ τώv ουρανώv, Αινείτε αυτόν εν τοίς υψίστοις. Αλληλούϊα.