ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα.

Ήχος πλ. α'

Διά τού τιμίου σου Σταυρού Χριστέ, διάβολον ήσχυνας, καί διά τής Αναστάσεώς σου, τό κέντρον τής αμαρτίας ήμβλυνας, καί έσωσας ημάς, εκ τών πυλών τού θανάτου, δοξάζομέν σε Μονογενές.

O τήν Ανάστασιν διδούς τώ γένει τών ανθρώπων, ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, έφριξαν τούτον οι άρχοντες τού Άδου, καί επήρθησαν πύλαι οδυνηραί, εισελήλυθε γάρ ο Βασιλεύς τής δόξης Χριστός, λέγων τοίς εν δεσμοίς, Εξέλθετε, καί τοίς εν τώ σκότει, ανακαλύπτεσθε.

Μέγα θαύμα! ο τών αοράτων Κτίστης, διά φιλανθρωπίαν σαρκί παθών, ανέστη ο αθάνατος. Δεύτε πατριαί τών εθνών, τούτον προσκυνήσωμεν, τή γάρ αυτού ευσπλαγχνία εκ πλάνης ρυσθέντες, εν τρισίν υποστάσεσιν, ένα Θεόν υμνείν μεμαθήκαμεν.

Εσπερινήν προσκύνησιν προσφέρομέν σοι τώ ανεσπέρω Φωτί, τώ επί τέλει τών αιώνων ως εν εσόπτρω διά σαρκός, λάμψαντι τώ κόσμω, καί μέχρις Άδου κατελθόντι, και τό εκεισε σκότος λύσαντι, καί τό φώς τής Αναστάσεως τοίς έθνεσι δείξαντι, φωτοδότα Κύριε δόξα σοι.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Κύριε, παράγων εν τή οδώ, εύρες άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής, καί έκθαμβοι γεγονότες οι Μαθηταί, επηρώτων σε, λέγοντες, Διδάσκαλε, τίς ήμαρτεν, ούτος, ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; Σύ δέ Σωτήρ μου εβόας αυτοίς, Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού, αλλ' ίνα φανερωθή τά έργα τού Θεού εν αυτώ, εμέ δεί εργάζεσθαι τά έργα τού πέμψαντός με, ά ουδείς δύναται εργάζεσθαι, Καί ταύτα ειπών, πτύσας χαμαί, καί πηλόν ποιήσας, επέχρισας τούς οφθαλμούς αυτού, λέξας πρός αυτόν, Ύπαγε, νίψαι εις τού Σιλωάμ τήν κολυμβήθραν, ο δέ, νιψάμενος, υγιής εγένετο, καί εβόα πρός σέ, Πιστεύω, Κύριε, καί προσεκύνησέ σοι, Διό βοώμεν καί ημείς, Ελέησον ημάς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό Δογματικόν Ήχος ο αυτός

Τήν θεοπρεπή καί σεβάσμιον Κόρην τιμήσωμεν, τήν υπέρτιμον τών Χερουβίμ, ο γάρ δημιουργός τών όλων ενανθρωπήσαι βουληθείς, εν αυτή ώκησεν αφράστως, Ω ξένων πραγμάτων, καί παραδόξων μυστηρίων! τίς ουκ εκπλαγή, τούτο ακουτισθείς; ότι Θεός άνθρωπος γέγονε, καί τροπή εν αυτώ ουχ υπήρξε, καί τής παρθενίας πύλας δι' ήλθε, καί μείωσις εν αυτή ουχ υπελείφθη, καθώς ο Προφήτης λέγει, Ανθρωπος ταύτην ου διοδεύσει ποτέ, ειμή μόνος Κύριος, ο Θεός Ισραήλ, ο έχων τό μέγα έλεος.

Εις τόν Στίχον, τό Αναστάσιμον Στιχηρόν.

Ήχος πλ. α'

Σέ τόν Σαρκωθέντα Σωτήρα Χριστόν, καί τών ουρανών μή χωρισθέντα, εν φωναίς ασμάτων μεγαλύνομεν, ότι σταυρόν καί θάνατον κατεδέξω, διά τό γένος ημών, ως φιλάνθρωπος Κύριος, σκυλεύσας Άδου πύλας, τριήμερος ανέστης, σώζων τας ψυχάς ημών.

Είτα, τά παρόντα τής Θεοτόκου.

Ήχος πλ. α' Χαίροις ασκητικών

Στίχ. Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά καί γενεά.

Χαίροις, τών Προφητών η σφραγίς, τών θεηγόρων Αποστόλων τό κήρυγμα, Θεόν γάρ τόν όντως όντα, σεσαρκωμένον ημίν, υπέρ νούν καί λόγον απεκύησας, δι' ού τήν αρχαίαν, απολαβόντες ευγένειαν, καί Παραδείσου, τής τρυφής απολαύοντες σέ τήν πρόξενον, τής τοιαύτης λαμπρότητος, ύμνοις καταγεραίρομεν, και πρέσβιν ευπρόσδεκτον, σέ Παναγία πλουτούντες, τής αϊδίου εντεύξεως, ζωής τού Υιού σου, διανέμοντος πλουσίως τό μέγα έλεος.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Χαίροις ο λογικός ουρανός, εν ώ Θεός σωματωθείς κατεσκήνωσεν, η στάμνος τού θείου μάννα, η τού Ηλίου λαμπάς, τού Θεού τό όρος τό κατάσκιον, παστάς θεοχώρητος, ζωοπάροχε τράπεζα, χρυσή λυχνία, φωτοφόρε Παράδεισε, βάτε άφλεκτε, κιβωτέ αγιάσματος, κλίμαξ η επουράνιος, νεφέλη η έμψυχος, ράβδος εκ ρίζης Παρθένε, τού ιεσσαί η βλαστήσασα, Χριστόν εκδυσώπει ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι τό μέγα έλεος.

Στίχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού τής γής.

Χαίροις η τόν Υιόν τού Θεού, ανερμηνεύτως συλλαβούσα πανάμωμε, καί τούτον τεκούσα, σάρκα, τήν καθημάς αληθώς, εκ τών σών αιμάτων προσλαβόμενον, ψυχήν νοεράν τε, καί αυτεξούσιον έχοντα, ανελλιπώς γάρ, τόν Αδάμ ενδυσάμενος, διεσώσατο, αναπλάσας τόν άνθρωπον, όθεν εν δύο φύσεσιν, ημίν καταγγέλλεται τών εκατέρων δεικνύων, εν εαυτώ τήν ενέργειαν, Χριστός, όν δυσώπει, τοίς υμνούσί σε δοθήναι τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, Χριστέ ο Θεός, ο τόν εκ μήτρας τού φωτός εστερημένον, διά τής σής αχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ άμφω καί ημών τά όμματα, τών ψυχών αυγάσας, υιούς ημέρας δείξον, ίνα πίστει βοώμέν σοι, Πολλή σου καί άφατος, η εις ημάς ευσπλαγχνία, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον Πατρί καί Πνεύματι, τόν εκ Παρθένου τεχθέντα εις σωτηρίαν ημών, ανυμνήσωμεν πιστοί καί προσκυνήσωμεν, ότι ηυδόκησε σαρκί, ανελθείν εν τώ σταυρώ, καί θάνατον υπομείναι, καί εγείραι τούς τεθνεώτας, εν τή ενδόξω Αναστάσει αυτού.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε πύλη Κυρίου η αδιόδευτος, χαίρε τείχος καί σκέπη τών προστρεχόντων εις σέ, χαίρε αχείμαστε λιμήν καί Απειρόγαμε, η τεκούσα εν σαρκί τόν Ποιητήν σου καί Θεόν, πρεσβεύουσα μή ελλείπης, υπέρ τών ανυμνούντων, καί προσκυνούντων τόν Τόκον σου.

ΕΝ ΤΩ MEΓAΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Μετά τό, Χριστός ανέστη... κτλ. εις τό, Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχους ι' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα ζ' καί τά δύο Ιδιόμελα τού Τυφλού, δευτερούντες τό πρώτον.

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος πλ. α'

Διά τού τιμίου σου Σταυρού Χριστέ, διάβολον ήσχυνας, καί διά τής Αναστάσεώς σου, τό κέντρον τής αμαρτίας ήμβλυνας, καί έσωσας ημάς, εκ τών πυλών τού θανάτου, δοξάζομέν σε Μονογενές.

O τήν Ανάστασιν διδούς τώ γένει τών ανθρώπων, ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, έφριξαν τούτον οι άρχοντες τού Άδου, καί επήρθησαν πύλαι οδυνηραί, εισελήλυθε γάρ ο Βασιλεύς τής δόξης Χριστός, λέγων τοίς εν δεσμοίς, Εξέλθετε, καί τοίς εν τώ σκότει, ανακαλύπτεσθε.

Μέγα θαύμα! ο τών αοράτων Κτίστης, διά φιλανθρωπίαν σαρκί παθών, ανέστη ο αθάνατος. Δεύτε πατριαί τών εθνών, τούτον προσκυνήσωμεν, τή γάρ αυτού ευσπλαγχνία εκ πλάνης ρυσθέντες, εν τρισίν υποστάσεσιν, ένα Θεόν υμνείν μεμαθήκαμεν.

Στιχηρά Ανατολικά

Εσπερινήν προσκύνησιν προσφέρομέν σοι τώ ανεσπέρω Φωτί, τώ επί τέλει τών αιώνων ως εν εσόπτρω διά σαρκός, λάμψαντι τώ κόσμω, καί μέχρις Άδου κατελθόντι, και τό εκεισε σκότος λύσαντι, καί τό φώς τής Αναστάσεως τοίς έθνεσι δείξαντι, φωτοδότα Κύριε δόξα σοι.

Τόν αρχηγόν τής σωτηρίας ημών, Χριστόν δοξολογήσωμεν, αυτού γάρ εκ νεκρών αναστάντος, κόσμος εκ πλάνης σέσωσται, χαίρει χορός Αγγέλων, φεύγει δαιμόνων πλάνη, Αδάμ πεσών ανίσταται, διάβολος κατήργηται.

Οι τής κουστωδίας ενηχούντο υπό τών παρανόμων. Καλύψατε Χριστού τήν Έγερσιν, καί λάβετε αργύρια, καί είπατε, ότι ημών κοιμωμένων, εκτού μνημείου εσυλήθη ο νεκρός, Τίς είδε, τίς ήκουσε νεκρόν κλαπέντα ποτέ, μάλιστα εσμυρνισμένον καί γυμνόν, καταλιπόντα καί εν τώ τάφω τά εντάφια αυτού. Μή πλανάσθε Ιουδαίοι, μάθετε τάς ρήσεις τών Προφητών, καί γνώτε, ότι αυτός εστιν αληθώς, ο Λυτρωτής τού κόσμου καί Παντοδύναμος.

Κύριε ο τόν Άδην σκυλεύσας, καί τόν θάνατον πατήσας, Σωτήρ ημών, ο φωτίσας τόν κόσμον τώ Σταυρώ τώ τιμίω, ελέησον ημάς.

Στιχηρά Ιδιόμελα τού Τυφλού

Ήχος β'

Ο Τυφλός γεννηθείς, εν τώ ιδίω λογισμώ έλεγεν, Άρα εγώ, δι' αμαρτίας γονέων εγεννήθην αόμματος; Άρα εγώ, δι' απιστίαν εθνών εγεννήθην εις ένδειξιν, ουχ ικανώ τού ερωτάν, πότε νύξ, πότε ημέρα, ουκ ευτονούσί μου οι πόδες τά τών λίθων προσκρούσματα, ου γάρ είδον τόν ήλιον λάμποντα, ουδέ εν εικόνι τόν εμέ πλαστουργήσαντα, αλλά δέομαί σου, Χριστέ ο Θεός, Επίβλεψον επ εμέ, καί ελέησόν με. (Δίς)

Ήχος ο αυτός

Παράγων ο Ιησούς εκ τού ιερού, εύρεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής, καί σπλαγχνισθείς, επέθηκε πηλόν επί τούς οφθαλμούς αυτού, καί είπε πρός αυτόν, Ύπαγε, νίψαι εις τού Σιλωάμ, καί νιψάμενος ανέβλεψε, δόξαν αναπέμπων Θεώ, οι δέ αγχισταί αυτού, έλεγον αυτώ, Τίς σου τάς κόρας διήνοιξεν, άς ουδείς τών βλεπόντων ιάσαι ίσχυσεν, ο δέ φησί βοήσας, Άνθρωπος, Ιησούς λεγόμενος, εκείνός μοι έφη, Νίψαι εις τού Σιλωάμ, καί ανέβλεψα, Αυτός εστιν αληθώς, όν έφη Μωσής εν τώ νόμω, Χριστόν Μεσσίαν, αυτός εστιν ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Κύριε, παράγων εν τή οδώ, εύρες άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής, καί έκθαμβοι γεγονότες οι Μαθηταί, επηρώτων σε, λέγοντες, Διδάσκαλε, τίς ήμαρτεν, ούτος, ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; Σύ δέ Σωτήρ μου εβόας αυτοίς, Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού, αλλ' ίνα φανερωθή τά έργα τού Θεού εν αυτώ, εμέ δεί εργάζεσθαι τά έργα τού πέμψαντός με, ά ουδείς δύναται εργάζεσθαι, Καί ταύτα ειπών, πτύσας χαμαί, καί πηλόν ποιήσας, επέχρισας τούς οφθαλμούς αυτού, λέξας πρός αυτόν, Ύπαγε, νίψαι εις τού Σιλωάμ τήν κολυμβήθραν, ο δέ, νιψάμενος, υγιής εγένετο, καί εβόα πρός σέ, Πιστεύω, Κύριε, καί προσεκύνησέ σοι, Διό βοώμεν καί ημείς, Ελέησον ημάς.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ο αυτός

Εν τή Ερυθρά θαλάσση, τής απειρογάμου νύμφης, εικών διεγράφη ποτέ, Εκεί, Μωϋσής διαιρέτης τού ύδατος, ενθάδε, Γαβριήλ υπηρέτης τού θαύματος, Τότε, τόν βυθόν επέζευσεν αβρόχως Ισραήλ, νύν δέ, τόν Χριστόν εγέννησεν ασπόρως η Παρθένος, Η θάλασσα, μετά τήν πάροδον τού Ισραήλ, έμεινεν άβατος, η άμεμπτος, μετά τήν κύησιν τού Εμμανουήλ, έμεινεν άφθορος, ο ών, καί προών, καί φανείς ως άνθρωπος Θεός, ελέησον ημάς.

Εις τήν Λιτήν

Τό Στιχηρόν του Αγίου τής Μονής

Δόξα... Ήχος δ'

Όλον τόν βίον ο Τυφλός, νύκτα λογιζόμενος, εβόησε πρός σέ Κύριε, Ανοιξόν μου τάς κόρας, Υιέ Δαυϊδ, ο Σωτήρ ημών, ίνα μετά πάντων καγώ, υμνήσω σου τήν δύναμιν.

Καί νύν... Θεοτοκίον ο αυτός

Νεύσον παρακλήσεσι, σών οικετών πανάμωμε, παύουσα δεινών ημών επαναστάσεις, πάσης θλίψεως ημάς απαλλάττουσα, σέ γάρ μόνην ασφαλή, καί βεβαίαν άγκυραν έχομεν, καί τήν σήν προστασίαν κεκτήμεθα, μή αισχυνθώμεν Δέσποινα, σέ προσκαλούμενοι, σπεύσον εις ικεσίαν τών σοί πιστώς βοώντων, Χαίρε Δέσποινα, η πάντων βοήθεια, χαρά καί σκέπη, καί σωτηρία τών ψυχών ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρόν Αναστάσιμον

Ήχος πλ. α'

Σέ τόν σαρκωθέντα Σωτήρα Χριστόν, καί τών ουρανών μή χωρισθέντα, εν φωναίς ασμάτων μεγαλύνομεν, ότι Σταυρόν καί θάνατον κατεδέξω, διά τό γένος ημών, ως φιλάνθρωπος Κύριος, σκυλεύσας Άδου πύλας, τριήμερος ανέστης, σώζων τάς ψυχάς ημών.

Ήχος πλ. α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός o λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

Στιχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Δεύτε από θέας Γυναίκες ευαγγελίστριαι, καί τή Σιών είπατε, Δέχου παρ ημών χαράς ευαγγέλια, τής Αναστάσεως Χριστού, τέρπου, χόρευε, καί αγάλλου Ιερουσαλήμ, τόν Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη εκ τού μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού, καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι πρός τό μνήμα τού Ζωοδότου, εύρον Άγγελον, επί τόν λίθον καθήμενον, καί αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών, τί θρηνείτε τόν άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοίς αυτού Μαθηταίς.

Στίχ. Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ώ Πάσχα λύτρον λύπης, καί γάρ εκ τάφου σήμερον ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τά Γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, Χριστέ ο Θεός, ο τόν εκ μήτρας τού φωτός εστερημένον, διά τής σής αχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ άμφω καί ημών τά όμματα, τών ψυχών αυγάσας, υιούς ημέρας δείξον, ίνα πίστει βοώμέν σοι, Πολλή σου καί άφατος, η εις ημάς ευσπλαγχνία, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Καί νύν...

Αναστάσεως ημέρα, καί λαμπρυνθώμεν τή πανηγύρει, καί αλλήλους περιπτυξώμεθα, Είπωμεν αδελφοί, καί τοίς μισούσιν ημάς, Συγχωρήσωμεν πάντα τή Αναστάσει, καί ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοίς εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον Πατρί καί Πνεύματι, τόν εκ Παρθένου τεχθέντα εις σωτηρίαν ημών, ανυμνήσωμεν πιστοί καί προσκυνήσωμεν, ότι ηυδόκησε σαρκί, ανελθείν εν τώ σταυρώ, καί θάνατον υπομείναι, καί εγείραι τούς τεθνεώτας, εν τή ενδόξω Αναστάσει αυτού.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε πύλη Κυρίου η αδιόδευτος, χαίρε τείχος καί σκέπη τών προστρεχόντων εις σέ, χαίρε αχείμαστε λιμήν καί Απειρόγαμε, η τεκούσα εν σαρκί τόν Ποιητήν σου καί Θεόν, πρεσβεύουσα μή ελλείπης, υπέρ τών ανυμνούντων, καί προσκυνούντων τόν Τόκον σου.

Εκτενής, καί Απόλυσις

ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΩ

Ψάλλεται Κανών Τριαδικός. Ού η ακροστιχίς.

Κανών ο πέμπτος φωτί τώ τρισηλίω.

Ωδή α' Ήχος πλ. α'

Ίππον καί αναβάτην

Κράτος τής ενιαίας, καί τρισηλίου μορφής, ανυμνούντες βοώμεν, Τόν νούν ημών καταύγασον, Θεέ παντοδύναμε, καί πρός τήν σήν Δέσποτα, μετεώρισον δόξαν άφραστον.

Άνω σε τών Αγγέλων, διάκοσμοι νοεροί, ασι γήτως υμνούσιν, εν τρισαγίοις άσμασι, μονάδα τρισάριθμον, καί Τριάδα σύμμορφον, υπερούσιον παντοδύναμον.

Νέκταρ τής σής αγάπης, γλυκύτατον φωτουργόν, τή ψυχή μου παράσχου, Τριάς μονάς αρχίφωτε, καί θείαν κατάνυξιν, καθαρτικήν Δέσποτα, πολυέλεε πάσης κτίσεως.

Θεοτοκίον

Ώσπερ επί τόν πόκον, κατήλθεν αψοφητί, ουρανόθεν Παρθένε, ο υετός εν μήτρα σου, ο θείος καί έσωσε, ξηρανθείσαν άπασαν, τών ανθρώπων τήν φύσιν άχραντε.

Ωδή γ'

Ο πήξας επ' ουδενός

Νοήσας τάς νοεράς ουσίας υπέστησας, υμνωδούς απαύστους τής σής θεότητος, τρίφωτε Θεέ καί παντουργέ, αλλά καί τών πηλίνων καί γηγενών, δέξαι τήν αίνεσιν, καί τήν ικεσίαν ως εύσπλαγχνος.

Ο πάσης κατά φύσιν τροπής απαράδεκτος, τοίς αλλοιουμένοις ημίν καί μέλπουσι, τήν ανεξιχνίαστον πηγήν, τής σής αγαθωσύνης, πλημμελημάτων δός συγχώρησιν, καί τήν σωτηρίαν ως εύσπλαγχνος.

Πατέρα καί τόν Υιόν καί Πνεύμα δοξάζομεν, εν απαραλλάκτω μορφή θεότητος, σέ τόν ενικόν καί τριλαμπή, Κύριον τών απάντων, ως οι Προφήται καί Απόστολοι, παρά σού σαφώς εδιδάχθησαν.

Θεοτοκίον

Εφάνης τώ Μωϋσή εν βάτω, ως άγγελος, βουλής τής μεγάλης τού Παντοκράτορος, σού τήν εκ Παρθένου προδηλών, σάρκωσι ν Θεού Λόγε, δι' ής ημάς μετεστοιχείωσας, καί πρός ουρανούς ανεβίβασας.

Καθίσματα

Τόν συνάναρχον Λόγον

Ελεήμων υπάρχεις, Τριάς αμέριστε, ελεείς γάρ τούς πάντας, ως παντοδύναμος, καί πανοικτίρμων συμπαθής καί πολυέλεος, διό προσφεύγομεν πρός σέ, οι αμαρτήμασι πολλοίς, βαρούμενοι κεκραγότες, ιλάσθητι τοίς σοίς δούλοις, καί ρύσαι πάντας πάσης κολάσεως.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Παναγία Παρθένε, ημάς ελέησον, τούς προσφεύγοντας πίστει, πρός σέ τήν εύσπλαγχνον, καί αιτουμένους τήν θερμήν σου νύν αντίληψιν, δύνασαι γάρ ως αγαθή, τούς πάντας σώζειν, ως ούσα, Μήτηρ Θεού τού υψίστου, ταίς μητρικαίς σου πρεσβείαις, αεί χρωμένη θεοχαρίτωτε.

Ωδή δ'

Τήν θείαν εννοήσας σου

Μυείται τής μιάς κυριότητος, τό τριφαές ο Δανιήλ, Χριστόν κριτήν θεασάμενος, πρός τόν Πατέρα ιόντα, καί Πνεύμα τό προφαίνον τήν όρασιν. (Δίς)

Πηλίνοις τούς υμνούντάς σε στόμασι, τόν υπερούσιον Θεόν, τριαδικόν υποστάσεσι, μοναδικόν δέ τή φύσει, τής δόξης τών Αγγέλων αξίωσον.

Θεοτοκίον

Τό όρος τό δασύ καί κατάσκιον, ό είδε πρίν ο Αββακούμ, εξ ού προήλθεν ο Άγιος τόν δυσθεώρητον τόκον, εδήλου σής Παρθένε συλλήψεως.

Ωδή ε'

Ο αναβαλλόμενος

Ο δι' αγαθότητα κτίσας τόν άνθρωπον, κατεικόνα τήν σήν ποιήσας, εν εμοί κατοίκησον τρίφωτε Θεέ μου, ως αγαθός καί εύσπλαγχνος.

Σύ με καθοδήγησον μονάς τρισήλιε, πρός τρίβους θείας τής σωτηρίας, καί τής σής ελλάμψεως, πλήρωσον ως φύσει, Θεός απειροδύναμος.

Φώς τό αδιαίρετον τής μιάς φύσεως, μεμερισμένον, τοίς χαρακτήρσι, τριλαμπές ανέσπερον, τήν εμήν καρδίαν, ταίς αίγλαις σου καταύγασον.

Θεοτοκίον

Ως κατείδε πάλαι σε, Αγνή πανάχραντε, ο Υποφήτης βλέπουσαν πύλην, πρός τό φώς τό άδυτον, ευθύς σε επέγνω, Θεού κατοικητήριον.

Ωδή ς'

Μαι νομένην κλύδωνι

Τριφαής υπάρχουσα, θεαρχία υποστατικώς, ενιαία πέφυκας ως σύμμορφος, καί ισουργός, καί κατ' ουσίαν καί βούλησιν. (Δίς)

Ικανώς εδήλωσεν, ο Προφήτης άδων τώ Πατρί. Σώ φωτί, τώ Πνεύματι, οψόμεθα, φώς τόν Υιόν, ένα Θεόν τόν τρισήλιον.

Θεοτοκίον

Τών πταισμάτων λύτρωσιν, καί κινδύνων εύσπλαγχνε Θεέ, ενικέ καί τρίφωτε κατάπεμψον, σοίς υμνηταίς, πρεσβείαις τής θεομήτορος.

Καθίσματα

Τόν συνάναρχον Λόγον

Τό τρισήλιον σέλας δοξολογήσωμεν, καί απλήν τήν Τριάδα νύν προσκυνήσωμεν, ότι εφώτισεν ημάς καί ηλέησε, καί ερρύσατο φθοράς, τό γένος άπαν τών βροτών, λυτρώσασα εκ τής πλάνης, ειδώλων πάντα τόν κόσμον, καί βασιλείαν ημίν παρέσχετο.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Απορήσας εκ πάντων, πρός σέ κατέφυγον, τήν ελπίδα απάντων, καί τό προσφύγιον, αμαρτωλών καί ταπεινών, κράζων τό, Ήμαρτον, αλλ' επιμένω τοίς κακοίς, αναισθητών ο άθλιος, Ελέησόν με πρό τέλους, επίστρεψόν με καί ρύσαι πάσης κολάσεως τόν ανάξιον.

Ωδή ζ'

Ο υπερυψούμενος

Ως ελέους άβυσσον, κεκτημένος Κύριε, καί πέλαγος άπειρον, οικτίρμον ελέησον, τούς ένα σε υμνούντας, τριλαμπή Θεόν τών όλων. (Δίς)

Τόν απερινόητον, ενικόν καί τρίφωτον, Θεόν σε καί Κύριον, υμνούντες βοώμέν σοι, Παράσχου τοίς σοίς δούλοις, ιλασμόν αμαρτημάτων.

Θεοτοκίον.

Ράδαμνον εβλάστησας, τού Πατρός συνάναρχον, άνθος τής θεότητος, βλαστόν συναϊδιον, Παρθένε τόν διδόντα, τήν ζωήν πάσιν ανθρώποις.

Ωδή η'

Σοί τώ παντουργώ

Ίνα τής μιάς, ανακαλύψης πάλαι, σαφώς κυριότητος τριττήν υπόστασιν, ώφθης Θεέ μου, εν σχήματι ανθρώπων, Αβραάμ υμνούντι, σόν κράτος ενιαίον. (Δίς)

Σύ με πρός τάς σάς, θεουργικάς ακτίνας, δέρκειν καταξίωσον, φώς τό απρόσιτον, Πάτερ οικτίρμον, καί Λόγε καί τό Πνεύμα, τού ευαρεστείν σοι, αεί Κύριε πάντων.

Θεοτοκίον

Ήστραψας ημίν, τής τρισηλίου δόξης, τόν ένα Πανύμνητε, Χριστόν τόν Κύριον, πάντας μυούντα, τήν μίαν θεαρχίαν, εν τρισί προσώποις, υμνείν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Ησαϊα χόρευε

Λαλιαί σε βρότειαι, κατ' αξίαν άναρχε μονάς, ου σθένουσιν υμνείν, πλήν ως εφικτόν, τολμώντες εκ πίστεως, θεαρχική σύνθρονε Τριάς, δόξαν προσφέρομεν, τώ σώ κράτει καί τήν αίνεσιν. (Δίς)

Ισορρόπω δόξη σε, τόν μονάρχην τρίφωτον Θεόν, υμνούσι τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, αχράντοις εν στόμασι, μεθ' ών ημάς τούς αμαρτωλούς, πρόσδεξαι Κύριε, τό σόν κράτος μεγαλύνοντας.

Θεοτοκίον

Ως αγνή καί άμωμος, καί Παρθένος τέτοκας Υιόν, λυτρούμενον ημάς από πειρασμών, Θεόν αναλλοίωτον, αλλά καί νύν άφεσιν ημίν, τών παραπτώσεων, τούτον δούναι καθικέτευε.

Τό, Αξιον εστίν..., καί τά λοιπά, ως σύνηθες

καί Απόλυσις

ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Τόν Σταυρόν τού Κυρίου εγκωμιάσωμεν, τήν ταφήν τήν αγίαν ύμνοις τιμήσωμεν, καί τήν Ανάστασιν αυτού υπερδοξάσωμεν, ότι συνήγειρε νεκρούς, εκ τών μνημάτων ως Θεός, σκυλεύσας κράτος θανάτου, καί ισχύν διαβόλου, καί τοίς εν άδη φώς ανέτειλε.

Δόξα...

Κύριε, νεκρός προσηγορεύθης, ο νεκρώσας τόν θάνατον, εν μνήματι ετέθης, ο κιενώσας τά μνήματα, άνω στρατιώται τόν τάφον εφύλαττον, κάτω τούς απ' αιώνος νεκρούς εξανέστησας, Παντοδύναμε καί ακατάληπτε, Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε άγιον όρος καί θεοβάδιστον, χαίρε έμψυχε βάτε καί ακατάφλεκτε, χαίρε η μόνη πρός Θεόν κόσμου γέφυρα, η μετάγουσα θνητούς, πρός τήν αιώνιον ζωήν, χαίρε ακήρατε Κόρη, η απειράνδρως τεκούσα, τήν σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα

Ήχος πλ. α'

Κύριε, εν μέσω σε προσήλωσαν, οι παράνομοι τών καταδίκων, καί λόγχη τήν πλευράν σου εξεκέντησαν, ώ Ελεήμον, ταφήν δέ κατεδέξω, ο λύσας άδου τάς πύλας, καί ανέστης τριήμερος, έδραμον Γυναύκες ιδείν σε, καί απήγγειλαν Αποστόλοις τήν Έγερσιν. Υπερυψούμενε Σωτήρ, όν υμνούσιν Άγγελοι, ευλογημένε Κύριε δόξα σοι.

Δόξα...

Τό ξένον σου Σωτήρ μου μυστήριον, τώ κόσμω σωτηρία γεγένηται, αναστάς γάρ εκ τάφου θεοπρεπώς, τούς φθαρέντας συνήγειρας ως Θεός, η πάντων ζωή, Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Απειρόγαμε Νύμφη θεογεννήτρια, η τής Εύας τήν λύπην χαραποιήσασα, ανυμνούμεν οι πιστοί καί προσκυνούμέν σε, ότι ανήγαγες ημάς εκ τής αρχαίας αράς, καί νύν δυσώπει απαύστως, πανύμνητε Παναγία, εις τό σωθήναι ημας.

Είτα ο Άμωμος τά Ευλογητάρια.

Η Υπακοή Ήχος πλ. α'

Αγγελική οράσει τόν νούν εκθαμβούμεναι, καί θεϊκή Εγέρσει τήν ψυχήν φωτιζόμεναι, αι Μυροφόροι τοίς Αποστόλοις ευηγγελίζοντο. Αναγγείλατε εν τοίς έθνεσι, τήν Ανάστασιν τού Κυρίου, συνεργούντος τοίς θαύμασι, καί παρέχοντος ημίν μέγα έλεος.

Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'

· Εν τώ θλίβεσθαί με Δαυϊτικώς, άδω σοι Σωτήρ μου. Ρύσαί μου τήν ψυχήν εκ γλώσσης δολίας.

· Τοίς ερημικοίς ζωή μακαρία εστί, θεϊκώ έρωτι πτερουμένοις.

Δόξα... καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, περικρατείται πάντα τά ορατά τε σύν τοίς αοράτοις, αυτοκρατές γάρ όν, τής Τριάδος έν εστιν αψεύστως.

Αντίφωνον Β'

· Εις τά όρη ψυχή αρθώμεν, δεύρο εκείσε, όθεν βοήθεια ήκει.

· Δεξιά σου χείρ καμέ, Χριστέ ιπταμένη, σκαιωρίας πάσης περιφυλαξάτω.

Δόξα... καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, θεολογούντες φώμεν, Συ εί Θεός, ζωή, έρως, φώς, νούς, σύ χρηστότης, σύ βασιλεύεις εις τούς αιώνας.

Αντίφωνον Γ'

· Επί τοίς ειρηκόσι μοι. Εις τάς αυλάς προσβώμεν Κυρίου, χαράς πολλής πλησθείς ευχάς αναπέμπω.

· Επί οίκον Δαυϊδ, τά φοβερά τελεσιουργείται, πύρ γάρ εκεί φλέγον, άπαντα αισχρόν νούν.

Δόξα... καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, ζωαρχική αξία, εξ ού πάν ζώον εμψυχούται, ως εν Πατρί, άμα τε καί Λόγω.

Προκείμενον

Ανάστηθι Κύριε ο Θεός μου, ότι σύ βασιλεύεις εις τούς αιώνας.

Στίχ. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου.

Τό, Πάσα πνοή... Ευαγγέλιον Εωθινόν Η' καί τά λοιπά.

Οι Κανόνες τού Πάσχα μετά τού τής Θεοτόκου εις η' καί τού Τυφλού εις ς'.

Κανών τού Πάσχα Ήχος α'

Ωδή α' Ο Ειρμός

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα τώ απροσίτω φωτί τής Αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες.

Ουρανοί μέν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γή δέ αγαλλιάσθω, εορταζέτω δέ κόσμος, ορατός τε άπας καί αόρατος, Χριστός γάρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος.

Κανών τής Θεοτόκου

Ήχος α'

Ού η ακροστιχίς εν τοίς πρώτοις Τροπαρίοις. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ειρμός ο αυτός

Θανατώσεως τόν όρον ανεμόχλευσας, τήν αιωνίαν ζωήν, κυοφορήσασα Χριστόν, τόν έκ τάφου αναλάμψαντα σήμερον, Παρθένε πανάμωμε, καί τόν κόσμον φωτίσαντα.

Αναστάντα κατιδούσα σόν Υιόν καί Θεόν, χαίροις σύν Αποστόλοις, θεοχαρίτωτε αγνή, καί τό Χαίρε πρωτουργώς, ως πάντων χαράς, αιτία εισδέδεξαι, Θεομήτορ πανάμωμε.

Κανών τού Τυφλού

Εχων ακροστιχίδα εν τή θ' Ωδή.

Ι ω σ ή φ.

Ποίημα Ιωσήφ τού Θεσσαλονίκης.

Ωδή α' Ήχος πλ. α' Ο Ειρμός

Γήν εφ' ήν ουκ έλαμψεν, ουκ είδεν ήλιος ην, ποτέ, άβυσσον, ήν ουχ εώρακε γυμνήν, τό κύτος ουρανού, Ισραήλ διώδευσεν αβρόχως, Κύριε, καί εισήγαγες αυτόν εις όρος αγιάσματός σου, άδοντα, ψάλλοντα, επι νίκιον ωδήν.

Σταύρωσιν εκούσιον, καταδεξάμενος σαρκί, επήγασας ευλογίαν, καί ζωήν τώ κόσμω Δέσποτα, μόνε παντευλόγητε, καί τού παντός δημιουργέ, όθεν ευλογούμέν σε, υμνούμεν καί δοξάζομεν, άδοντες, ψάλλοντες, επι νίκιον ωδήν.

Λάκκω κατωτάτω σε, νεκρόν γενόμενον Χριστέ, έθετο ο ευσχήμων Ιωσήφ, καί προσεκύλισε λίθον τή θύρα τού μνήματος, μακρόθυμε, αλλ' ανέστης εν δόξη, καί κόσμον συνανέστησας, άδοντα, ψάλλοντα, επι νίκιον ωδήν.

Μύρα τί κομίζετε, μετά δακρύων υμείς; έλεγε ταίς τιμίαις Γυναιξίν, ο Άγγελος φανείς, Ο Χριστός εγήγερται, δραμούσαι είπατε, τοίς θεόπταις Μαθηταίς, πενθούσί τε καί κλαίουσιν, όπως σκιρτήσωσι, καί χορεύσωσι φαιδρώς.

Θαύματα παράδοξα, επιτελών ο λυτρωτής, ιάσατο καί Τυφλόν εκ γενετής, πηλόν επι χρίσας, καί ειπών, Πορεύθητι καί νίψαι εν τώ Σιλωάμ, όπως γνώση με Θεόν, επί γής βαδίζοντα, σάρκα φορέσαντα, διά σπλάγχνα οικτιρμών.

Δόξα...

Μίαν τρισυπόστατον, ουσίαν σέβοντες πιστοί, δοξάσωμεν τόν Πατέρα καί Υιόν, καί Πνεύμα τό ευθές, ποιητήν, καί Κύριον, καί λυτρωτήν τού παντός, ένα άκτιστον Θεόν, σύν ασωμάτοις κράζοντες, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί Βασιλεύ.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μήτραν απειρόγαμον, τήν σήν κατώκησεν Αγνή, Κύριος διά σπλάγχνα οικτιρμών, σώσαι βουλόμενος, τόν φθαρέντα άνθρωπον, ταίς μεθοδείαις τού εχθρού, αυτόνούν ικέτευε, τήν πόλιν ταύτην σώζεσθαι, πάσης αλώσεως, καί εχθρών επιδρομής.

Καταβασία

Τώ Σωτήρι Θεώ, τώ εν θαλάσση λαόν, ποσίν αβρόχοις οδηγήσαντι, καί Φαραώ πανστρατιά καταποντίσαντι, αυτώ μόνω άσωμεν, ότι δε δόξασται.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γή καί τά καταχθόνια, εορταζέτω γούν πάσα κτίσις τήν Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται.

Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθές, αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Επί τήν ακήρατον ζωήν, επανέρχομαι σήμερον αγαθότητι, τού γεννηθέντος εκ σού, καί πάσι τοίς πέρασιν Αγνή, τό φέγγος αστράψαντος.

Θεόν όν εκύησας σαρκί, εκ νεκρών καθώς είπεν εξεγειρόμενον, θεασαμένη Αγνή, χόρευε, καί τούτον, ως Θεόν, άχραντε μεγάλυνε.

Τού Τυφλού Ο Ειρμός

Σαλευομένην τήν καρδίαν μου, Κύριε, τοίς, κύμασι, τού βίου στερέωσον, εις λιμένα εύδιον καθοδηγών, ως Θεός.

Σαλευομένων τάς καρδίας εστήριξας, τήν γήν πάσαν σαλεύσας μακρόθυμε, τή σεπτή Σταυρώσει σου, ήν καθυπέστης σαρκί.

Καινώ μνημείω, Ιωσήφ τε κατέθετο, οικτίρμον ο ευσχήμων, ανέστης δέ εκ νεκρών τριήμερος, καινοποιήσας ημάς.

Τί ως νεκρόν επιζητείτε τόν Κύριον, ανέστη καθώς είπεν, ο Άγγελος γυναιξίν εφθέγγετο, αστράπτων θεία μορφή.

Τυφλόν ποτε εκ γενετής, προσελθόντα σοι ιάσω, πανοικτίρμον, δοξάζοντα τήν οικονομίαν σου, καί τά θαυμάσια.

Δόξα...

Θεόν Πατέρα προσκυνούμεν, προάναρχον, Υιόν καί Πνεύμα θείον, τρισάκτιστον φύσιν τρισυπόστατον, ένα Θεόν τού παντός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθενικής από γαστρός απεκύησας, Θεόν σεσαρκωμένον, όν αίτησαι, Παναγία Δέσποινα, κατοικτειρήσαι ημάς.

Καταβασία

Δυνάμει τού Σταυρού σου Χριστέ, στερέωσόν μου τήν διάνοιαν, εις τό υμνείν, καί δοξάζειν σου τήν σωτήριον Ανάληψιν.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Ο τών όλων Δεσπότης καί ποιητής, παρερχόμενος εύρεν εν τή οδώ, Τυφλόν καθεζόμενον, θρηνωδούντα καί λέγοντα, ου κατείδον εν βίω, τόν ήλιον λάμποντα, ουδέ τήν σελήνην, τό φέγγος αυγάζουσαν, όθεν εκβοώ σοι, ο τεχθείς εκ Παρθένου, φωτίσαι τά σύμπαντα, φώτισόν με ως εύσπλαγχνος, ίνα κράζω προσπίπτων σοι, Δέσποτα Χριστέ ο Θεός, τών πταισμάτων άφεσίν μοι δώρησαι, διά πλήθος ελέους, μόνε φιλάνθρωπε. (Δίς)

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Άρσεν μέν ως διανοίξαν, τήν παρθενεύουσαν νηδύν, πέφηνε Χριστός, ως βροτός δέ, αμνός προσηγόρευται, άμωμος δέ, ως άγευστος κηλίδος, τό ημέτερον Πάσχα, καί ως Θεός αληθής, τέλειος λέλεκται.

Ως ενιαύσιος αμνός, ο ευλογούμενος ημίν, στέφανος Χριστός εκουσίως, υπέρ πάντων τέθυται, Πάσχα τό καθαρτήριον, καί αύθις εκ τού τάφου ωραίος, δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν ήλιος.

Ο θεοπάτωρ μέν Δαυϊδ, πρό τής σκιώδους κιβωτού, ήλατο σκιρτών, ο λαός δέ τού Θεού ο άγιος, τήν τών συμβόλων έκβασιν, ορώντες, ευφρανθώμεν ενθέως, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ο διαπλάσας τον Αδάμ, τόν σόν προπάτορα Αγνή, πλάττεται εκ σού, καί θανάτω, τώ οικείω έλυσε, τόν δι' εκείνου θάνατον σήμερον, καί κατηύγασε πάντας, ταίς θεϊκαίς αστραπαίς τής Αναστάσεως.

Όν απεκύησας Χριστόν, ωραιοτάτως εκ νεκρών, λάμψαντα Αγνή καθορώσα, η καλή καί άμωμος, εν γυναιξίν ωραία τε, σήμερον εις πάντων σωτηρίαν, σύν Αποστόλοις αυτόν χαίρουσα, δόξαζε.

Τού Τυφλού Ο Ειρμός

Ακήκοα Κύριε, τήν ακοήν σου καί εφοβήθην, κατενόησα τήν οικονομίαν σου, καί εδόξασά σε, μόνε φιλάνθρωπε.

Τεθνήξαντα ξύλω με, τεθείς εν ξύλω, ζωή υπάρχων, ανεζώωσας διά μέγα έλεος, διά τούτο Λόγε δοξάζω σε.

Τοίς Μύσταις σου Κύριε, συναυλιζόμενος παραδόξως, τούτοις έλεγες, Άπιτε, κηρύξατε, πανταχού τήν εμήν Ανάστασιν.

Πιστούμενος Κύριε, τήν Εγερσίν σου τήν εκ τού τάφου, τοίς φιλούσί σε Χριστέ, εν ημέραις πλείοσι, συνηυλίζου χαροποιών αυτούς.

Ωμμάτωσας Κύριε, Τυφλόν εκ μήτρας γεγεννημένον, ειπών, άπελθε, νίψαι καί ανάβλεψον, τήν εμήν δοξάζων θεότητα.

Δόξα...

Ομότιμε άναρχε, Τριάς αμέριστε τή ουσία, μεριστή ταίς υποστάσεσι, σώζε πάντας, τους πιστώς σε φόβω δοξάζοντας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν τόκον σου Άχραντε, τόν υπέρ φύσιν δοξολογούμεν, μακαρίζοντες πίστει σε πανάμωμε, ως Θεού τών όλων λοχεύτριαν.

Καταβασία

Εισακήκοα τήν ακοήν, τής δυναστείας τού Σταυρού σου, ως Παράδεισος ηνοίγη δι' αυτού, καί εβόησα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσομεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Τήν άμετρόν σου ευσπλαγχνίαν, οι ταίς τού Αδου σειραίς, συνεχόμενοι, δεδορκότες, πρός τό φώς ηπείγοντο Χριστέ, αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον.

Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τώ προϊόντι Χριστώ εκ τού μνήματος, ως νυμφίω, καί συνεορτάσωμεν, ταίς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού τό σωτήριον.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Φωτίζεται θείαις ακτίσι, καί ζωηφόροις ταίς τής Αναστάσεως τού Υιού σου, Θεομήτορ άχραντε, καί χαρμονής εμπίπλαται, τών ευσεβών η Ομήγυρις.

Ουκ ήνοιξας πύλας Παρθένου, εν τώ σαρκούσθαι μνήματος ουκ έλυσας τάς σφραγίδας, Βασιλεύ τής κτίσεως, όθεν εξαναστάντα σε, θεασαμένη ηγάλλετο.

Τού Τυφλού Ο Ειρμός

Τήν τάλαιναν ψυχήν μου, νυκτομαχούσαν τώ σκότει τών παθών, προφθάσας οίκτειρον, καί λάμψον νοητέ Ήλιε, ημεροφαείς ακτίνας, εν εμοί, τού διαυγάσαι τήν νύκτα εις φώς.

Υψώθης επί ξύλου, καί συνανύψωσας πάντας τούς βροτούς, καί τόν πολέμιον οικτίρμον, όφιν εθανάτωσας, καί εζώωσας τό πλάσμα τών χειρών τών σών, ως μόνος Θεός τού παντός.

Ετέθης εν μνημείω, ο εκουσίως γενόμενος νεκρός, καί τά βασίλεια τού Άδου, Βασιλεύ αθάνατε, άπαντα εκένωσας, νεκρούς τή Αναστάσει εγείρας τή σή.

Θαυμάσια μεγάλα, εκτελών Λόγε επί γής, λαός σε απέκτει νεν ανόμων, αλλ' αυτός Κύριε, μόνος δυνατός υπάρχων, εκ νεκρών καθώς προείπας, ανέστης Χριστέ.

Τά όμματα ανοίξας, τού μή ιδόντος τό φώς τό αισθητόν, ψυχής εφώτισας τάς κόρας, καί δοξάζειν έπεισας, τούτον επιγνόντα σε ποιητήν, δι' ευσπλαγχνίαν οφθέντα βροτόν.

Δόξα...

Τριάδα εν μονάδι, καί εν Τριάδι μονάδα, οι πιστοί δοξολογήσωμεν, Πατέρα καί Υιόν άπαντες, Πνεύμα τό ευθές, ένα Θεόν, δημιουργόν τού παντός αληθώς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πώς τέτοκας μή γνούσα, Παρθενομήτορ αγνή, πείραν ανδρός θεοχαρίτωτε; Πώς τρέφεις τόν τήν κτίσιν τρέφοντα; μόνος ως επίσταται αυτός, ο τού παντός ποιητής καί Θεός.

Καταβασία

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι Κύριε, Σώσον ημάς, σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Φυλάξας τά σήμαντρα σώα Χριστέ, εξηγέρθης τού τάφου, ο τάς κλείς τής Παρθένου μή λυμηνάμενος, εν τώ τόκω σου, καί ανέωξας ημίν, Παραδείσου τάς πύλας.

Σώτέρ μου τό ζών τε καί άθυτον, ιερείον ως Θεός, σεαυτόν εκουσίως, προσαγαγών τώ Πατρί, συνανέστησας, παγγενή τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ανήκται τό πάλαι κρατούμενον, τώ θανάτω καί φθορά, διά τού σαρκωθέντος, εκ σής αχράντου γαστρός πρός τήν άφθαρτον, καί αϊδιον ζωήν, Θεοτόκε Παρθένε.

Κατήλθεν εν τοίς κατωτάτοις τής γής ο λαγόσι σου Αγνή, κατελθών καί οικήσας, καί σαρκωθείς υπέρ νούν καί συνήγειρεν, εαυτώ τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τού Τυφλού Ο Ειρμός

Ως τόν Προφήτην τού θηρός, ερρύσω Κύριε, καμέ τού βυθού τών ακαθέκτων παθών, ανάγαγε δέομαι, ίνα προσθήσω τού επιβλέψαι με, πρός ναόν τόν άγιόν σου.

Ο σταυρωθείς μετά ληστών, ερρύσω Δέσποτα, ληστών πονηρών, καί ψυχοφθόρων παθών, φιλάνθρωπε Κύριε πάντας τούς υμνούντάς σου τήν Σταύρωσιν, καί τήν Έγερσιν συμφώνως.

Έθεντο άπνουν σε νεκρόν, Χριστέ εν μνήματι, τόν πάσι νεκροίς εμπνέοντα τήν ζωήν, ανέστης δέ Κύριε, πάντα κενώσας Λόγε τά μνήματα, θεϊκή σου δυναστεία.

Μετά τήν Έγερσιν Χριστέ, τοίς φίλοις έλεγες, Καθίσατε δή εν τή Ιερουσαλήμ, έως άν ενδύσησθε, σθένος εξ ύψους αήττητον, καί βεβαίαν συμμαχίαν.

Πηλόν ποιήσας οφθαλμούς, Τυφλού επέχρισας, τού εκ γενετής, καί εχαρίσω αυτώ τό βλέπειν, υμνούντί σου Λόγε, τήν άχραντον δύναμιν, δι' ής έσωσας τόν κόσμον.

Δόξα...

Η τρισυπόστατος μονάς, Πάτερ αγέννητε, Υιέ γεννητέ, καί Πνεύμα εκπορευτόν, τρισάγιε Κύριε, μία ουσία καί δύναμις, σώζε πάντα τόν λαόν σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τά μεγαλείά σου Αγνή, τίς διηγήσεται; Θεόν γάρ εν σαρκί, έτεκες υπερφυώς, κόσμον διά σού ρυόμενον, Παρθένε πανάμωμε, από πάσης αμαρτίας.

Κάταβασία

Εκύκλωσέ με άβυσσος, ταφή μοι τό κήτος εγένετο, εγώ δέ εβόησα, πρός σέ τόν φιλάνθρωπον, καί έσωσέ με η δεξιά σου Κύριε.

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τής ψυχής τά όμματα πεπηρωμένος, σοί Χριστέ προσέρχομαι, ως ο Τυφλός εκ γενετής, εν μετανοία κραυγάζων σοι, Σύ τών εν σκότει, τό φώς τό υπέρλαμπρον.

Ο Οίκος

Ρείθρόν μοι δώρησαι Χριστέ, σοφίας τής αρρήτου, καί γνώσεως τής άνω, τό φώς τών εν τώ σκότει, καί πλανωμένων Οδηγέ, ίνα διηγήσωμαι, άπερ η θεία βίβλος εδίδαξε τού Ευαγγελίου τής ειρήνης, δηλονότι, τήν τού Τυφλού θαυματοποιϊαν, ότι εκ γενετής τυφλός υπάρχων, οφθαλμούς τούς αισθητούς απολαμβάνει, καί τούς τής ψυχής, εν πίστει ανακραυγάζων, Σύ τών εν σκότει, τό φώς τό υπέρλαμπρον.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Κυριακή έκτη από τού Πάσχα, τό εις τόν εκ γενετής Τυφλόν εορτάζομεν, τού Κυρίου καί Θεού και Σωτήρος ημών, Ιησού Χριστού, θαύμα.

Στίχοι

· Φωτός χορηγός, εκ φάους πλέον φάος,

· Τόν εκ γενετής ομματοίς Τυφλόν, Λόγε.

Τώ απείρω ελέει σου, φωτοδότα Χριστέ ο Θεός ημών ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά Πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, οπίσω σου έδραμον, όν δέ ως θνητόν, μετά δακρύων εζήτουν, προσεκύνησαν, χαίρουσαι ζώντα Θεόν, καί Πάσχα τό μυστικόν, σοίς Χριστέ Μαθηταίς ευηγγελίσαντο.

Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, τής αιωνίου απαρχήν, καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν τών Πατέρων, Θεόν καί υπερένδοξον.

Ως όντως ιερά καί πανέορτος, αύτη η σωτήριος, νύξ καί φωταυγής, τής λαμπροφόρου ημέρας τής εγέρσεως, ούσα προάγγελος, εν ή τό άχρονον φώς, εκ τάφου σωματικώς, πάσιν επέλαμψεν.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Νεκρώσας ο Υιός σου τόν θάνατον, Πανάμωμε σήμερον, πάσι τοίς θνητοίς, τήν διαμενουσαν ζωήν, εις αιώνας αιώνων δεδώρηται, ο μόνος ευλογητός τών πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ο πάσης βασιλεύων τής κτίσεως, γενόμενος άνθρωπος, ώκησε τήν σήν, θεοχαρίτωτε νηδύν, καί σταυρόν υπομείνας καί θάνατον, ανέστη θεοπρεπώς, συνεγείρας ημάς, ως παντοδύναμος.

Τού Τυφλού Ο Ειρμός

Πυρός σβεστήριον τών Παίδων η προσευχή, δροσίζουσα κάμινος, κήρυξ τού θαύματος, μή φλογίζουσα, μηδέ συγκαίουσα, τούς υμνολόγους Θεού τών Πατέρων ημών.

Αναρτηθέντος σου επί τού ξύλου Σωτήρ, εσβέσθη ο ήλιος, γή εκυμαίνετο, εσαλεύετο η κτίσις, άπασα, καί εκ τών τάφων νεκροί εξηγείροντο.

Εξεγερθέντος σου εκ τών νεκρών Βασιλεύ, ψυχαί συνηγέρθησαν, εκεί καθεύδουσαι, καί δοξάζουσαι τήν δυναστείαν σου, δι' ής θανάτου δεσμά διελύθησαν.

Όρθρου μυρίσαι σε γυναίων ήλθε χορός, μαθούσαι δέ Κύριε εξεγερθέντα σε, συνέχαιρον τοίς ιεροίς Μαθηταίς, δι' ών παράσχου ημίν ιλασμόν τών κακών.

Πηλόν επέχρισας τούς οφθαλμούς τού Τυφλού, καί τούτω προσέταξας πρός Σιλωάμ απελθείν, νιψάμενος δέ ανέβλεψεν, υμνολογών σε Χριστέ, Βασιλεύ τού παντός.

Δόξα...

Πατέρα άναρχον, συνάναρχόν τε Υιόν, καί πνεύμα πανάγιον υμνολογήσωμεν Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Θεός, Βασιλεύ τού παντός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μετά τήν κύησιν, παρθένος ώφθης Αγνή, Θεόν γάρ εγέννησας, καινοτομήσαντα φύσεις άχραντε, τή δυνάμει αυτού, όν εκδυσώπει αεί, τού σωθήναι ημάς.

Καταβασία

Ο εν καμίνω πυρός, τούς υμνολόγους σώσας Παίδας, ευλογητός ο Θεός, ο τών πατέρων ημών.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Δεύτε τού καινού τής αμπέλου γεννήματος, τής θείας ευφροσύνης, εν τή ευσήμω ημέρα τής Εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν, ως Θεόν εις τούς αιώνας.

Άρον κύκλω τούς οφθαλμούς σου Σιών, καί ίδε, ιδού γάρ ήκασί σοι, θεοφεγγείς ως φωστήρες, εκ δυσμών, βορρα, καί καί θαλάσσης, καί εώας τά τέκνα σου, εν σοί ευλογούντα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Πάτερ παντοκράτορ, καί Λόγε, καί Πνεύμα, τρισίν ενιζομένη, εν υποστάσεσι φύσις, υπερούσιε, καί υπέρθεε εις σέ βεβαπτίσμεθα, καί σε ευλογούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ήλθε διά σού εις τόν κόσμον ο κτίστης, Παρθένε Θεοτόκε, καί τήν γαστέρα τού Άδου διαρρήξας θνητοίς, τήν Ανάστασιν ημίν εδωρήσατο, διό ευλογούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

Όλον καθελών τού θανάτου τό κράτος, ο Υιός σου Παρθένε, εν τή αυτού Αναστάσει, ως Θεός κραταιός, συνανύψωσεν ημάς, καί εθέωσε, διό ανυμνούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

Τού Τυφλού ο Ειρμός

Αγγέλων σύστημα, ανθρώπων σύλλογος, τόν Βασιλέα καί κτίστην τού παντός, ιερείς υμνείτε, ευλογείτε λευίται, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Αγγέλων τάγματα, Σταυρώ κρεμάμενον, σέ κατιδόντα, Χριστέ παμβασιλεύ, καί τήν κτίσιν πάσαν, αλλοιούντα τώ φόβω, εξέστησαν υμνούντα, τήν σήν φιλανθρωπίαν.

Ο Άδης κάτω σε, ιδών εστέναξε, καί απεδίδου σπουδαίως τούς νεκρούς, τούς εκ τού αιώνος εκείσε φρουρουμένους, Χριστέ υμνολογούντας, τήν σήν φιλανθρωπίαν.

Τελών τεράστια, Χριστέ εξαίσια, εθελουσίως υψώθης εν σταυρώ, καί νεκροίς συνήφθης, ο νεκρώσας τόν Άδην, καί πάντας εν ανδρεία, απέλυσας δεσμίους.

Τυφλόν ωμμάτωσας, σοί προσελθόντα Χριστέ, τούτω προστάξας πηγή τού Σιλωάμ, νίψασθαι καί βλέψαι, καί Θεόν σε κηρύξαι, σαρκί επιφανέντα, εις κόσμου σωτηρίαν.

Δόξα...

Τριάς αμέριστε, μονάς ασύγχυτε, Θεέ τών όλων καί κτίστα τού παντός, τούς υμνολογούντας, καί πιστώς προσκυνούντας, τό κράτος σου παντοίων, πειρατηρίων σώζε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένε άχραντε, θεοχαρίτωτε, τόν σόν δυσώπει Υιόν διαπαντός, μή με καταισχύναι εν ημέρα τής δίκης, αλλά συναριθμήσαι, τοίς εκλεκτοίς προβάτοις.

Καταβασία

Τόν εκ Πατρός πρό αιώνων, γεννηθέντα Υιόν καί Θεόν, καί επ' εσχάτων τών χρόνων, σαρκωθέντα, εκ Παρθένου Μητρός, ιερείς υμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου, επί σέ ανέτειλε, Χόρευε νύν, καί αγάλλου Σιών, σύ δέ αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Ώ θείας! ώ φίλης! ώ γλυκυτάτης σου φωνής! μεθ' ημών αψευδώς γάρ, επηγγείλω, έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ήν οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος, κατέχοντες αγαλλόμεθα.

Ώ Πάσχα τό μέγα, καί ιερώτατον Χριστέ, ώ σοφία καί Λόγε, τού Θεού καί δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, σού μετασχείν, εν τή ανεσπέρω, ημέρα τής βασιλείας σου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Συμφώνως Παρθένε, σέ μακαρίζομεν πιστοί, Χαίρε πύλη Κυρίου, χαίρε πόλις έμψυχε, χαίρε, δι' ής ημίν έλαμψε, σήμερον φώς τού εκ σού τεχθέντος, τής εκ νεκρών αναστάσεως.

Ευφραίνου, αγάλλου, η θεία πύλη τού φωτός, ο γάρ δύνας εν τάφω, Ιησούς ανέτειλε, λάμψας ηλίου φαιδρότερον, καί τούς πιστούς πάντας καταυγάσας, θεοχαρίτωτε Δέσποινα.

Τού Τυφλού Ο Ειρμός

Ότι εποίησέ σοι μεγαλεία ο δυνατός, παρ θένον αναδείξας σε αγνήν, μετά τήν κύησιν, ως τεκούσαν ασπόρως τόν εαυτής ποιητήν, διό σε, Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Ικρίω προσεπάγης τού Σταυρού, Χριστέ ο Θεός, καί πάσας εθριάμβευσας εχθρού, τάς εναντίας αρχάς, καί τήν πρώην κατάραν Σώτερ ηφάνισας, διό σε κατά χρέος μεγαλύνομεν.

Ως έβλεψέ σε Λόγε, Άδης κάτω μετά ψυχής, εστέναξε, καί πάντας τούς νεκρούς, φόβω απέλυσεν, επιγνόντας τό κράτος τής εξουσίας σου, μεθ' ών σε κατά χρέος μεγαλύνομεν.

Σημεία εκτελούντα, καί τεράστια φοβερά, ο δήμος τών Εβραίων καθορών, φθόνω απέκτεινε, τόν σκυλεύσαντα Άδην τή Αναστάσει αυτού, καί πάντας ως δυνατός συνεγείραντα.

Ηγέρθης καθώς είπας, Ζωοδότα εκ τών νεκρών, καί ώφθης τοίς αγίοις Μαθηταίς μετά τήν Έγερσιν, ο σημεία ποιήσας, καί ομματώσας τυφλούς, μεθ' ών σε εις αιώνας μεγαλύνομεν.

Δόξα...

Φώς τόν Πατέρα σέβω, φώς δοξάζω καί τόν Υιόν, φώς ανυμνώ τό Πνεύμα τό ευθές, έν φώς αμέριστον, εν τρισί χαρακτήρσι κατανοούμενον, Θεόν Βασιλέα πάσης κτίσεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Φανείσα πλατυτέρα ουρανών, Παρθένε αγνή, εχώρησας Θεόν σωματικώς, τόν απερίγραπτον, καί εκύησας πάντων εις απολύτρωσιν, τών πίστει αδιστάκτω ανυμνούντων σε.

Καταβασία

Σέ τήν υπέρ νούν, καί λόγον Μητέρα Θεού, τήν εν χρόνω τόν άχρονον αφράστως κυήσασαν, οι πιστοί ομοφρόνως μεγαλύνομεν.

Τό, Αγιος Κύριος ο Θεός ημών...

Εξαποστειλάριον τού Πάσχα

Ήχος β'

Σαρκί υπνώσας ως θνητός, ο Βασιλεύς καί Κύριος, τρι ήμερος εξανέστης, Αδάμ εγείρας εκ φθοράς καί καταργήσας θάνατον, Πάσχα τής αφθαρσίας, τού κόσμου σωτήριον.

Τού Τυφλού Όμοιον

Τούς νοερούς μου οφθαλμούς, πεπηρωμένους Κύριε, εκ ζοφεράς αμαρτίας, σύ φωταγώγησον ενθείς, οικτίρμον τήν ταπείνωσιν, καί τοίς τής μετανοίας καθάρας με δάκρυσιν.

Έτερον Γυναίκες ακουτίσθητε

Παράγων ο Σωτήρ ημών, εύρε Τυφλόν αόμματον, πτύσας χαμαί καί ποιήσας, πηλόν επέχρισε τούτον, πρός Σιλωάμ απέστειλε, τού απελθείν καί νίψασθαι, ο δέ νιψάμενος ήλθε, βλέπων τό φώς σου Χριστέ μου.

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Ιστώμεν Στίχους η' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα ζ'.

Ήχος πλ. α'

Κύριε, εσφραγισμένου τού τάφου υπό τών παρανόμων, προήλθες εκ τού μνήματος, καθώς ετέχθης εκ τής Θεοτόκου, ουκ έγνωσαν πώς εσαρκώθης, οι ασώματοί σου Άγγελοι, ουκ ήσθοντο πότε ανέστης, οι φυλάσσοντές σε στρατιώται, αμφότερα γάρ εσφράγισται τοίς ερευνώσι, πεφανέρωται δέ τά θαύματα, τοίς προσκυνούσιν, εν πίστει τό μυστήριον, ο ανυμνούσιν, απόδος ημίν αγαλλίασιν, καί τό μέγα έλεος.

Κύριε, τούς μοχλούς τούς αιωνίους συντρίψας, καί δεσμά διαρρήξας, τού μνήματος ανέστης, καταλιπών σου τά εντάφια, εις μαρτύριον τής αληθούς τριημέρου ταφής σου, καί προήγες εν τή Γαλιλαία, ο εν σπηλαίω τηρούμενος. Μέγα σου τό έλεος, ακατάληπτε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Κύριε, αι Γυναίκες έδραμον επί τώ μνήμα, τού ιδείν σε τόν Χριστόν, τόν δι' ημας παθόντα, καί προσελθούσαι, εύρον Άγγελον επί τόν λίθον καθήμενον, τώ φόβω κυλισθέντα, καί πρός αυτάς εβόησε λέγων, Ανέστη ο Κύριος, είπατε τοίς μαθηταίς, ότι ανέστη εκ νεκρών, ο σώζων τάς ψυχάς ημών.

Κύριε, ώσπερ εξήλθες εσφραγισμένου τού τάφου, ούτως εισήλθες καί τών θυρών κεκλεισμένων, πρός τούς μαθητάς σου, δεικνύων αυτοίς τά τού σώματος πάθη, άπερ κατεδέξω Σωτήρ μακροθυμήσας, ως εκ σπέρματος Δαυϊδ, μώλωπας υπήνεγκας, ως Υιός δέ τού Θεού, κόσμον ηλευθέρωσας. Μέγα σου τό έλεος, ακατάληπτε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Στιχερά Ανατολικά

Κύριε, ο Βασιλεύς τών αιώνων, καί Ποιητής τών απάντων, ο δι' ημάς σταύρωσιν, καί ταφήν σαρκί καταδεξάμενος, ίνα ημάς τού Άδου ελευθερώσης πάντας, σύ εί ο Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν.

Κύριε, τά υπερλάμποντά σου θαύματα τίς διηγήσεται; ή τίς αναγγελεί τά φρικτά σου μυστήρια; ενανθρωπήσας γάρ δι' ημάς, ως αυτός ηθέλησας, τό κράτος εφανέρωσας τής δυνάμεώς σου, εν γάρ τώ Σταυρώ σου, τώ Ληστή Παράδεισον ήνοιξας, καί εν τή Τάφη σου, τούς μοχλούς τού Άδου συνέτριψας, καί έν τή Αναστάσει σου, τα σύμπαντα επλούτισας. Εύσπλαγχνε δόξα σοι.

Μυροφόροι γυναίκες, τόν τάφον σου καταλαβούσαι, λίαν πρωϊ, επεζήτουν σε μυρίσαι τόν Αθάνατον Λόγον καί Θεόν, καί τού Αγγέλου τοίς ρήμασιν ενηχηθείσαι, υπέστρεφον εν χαρά, τοίς, Αποστόλοις μηνύσαι έμφανώς, ότι ανέστης η ζωή τών απάντων, καί παρέχεις τώ κόσμω ιλασμόν, καί τό μέγα έλεος.

Καί τού Τυφλού Ιδιόμελον έν

Ήχος πλ. δ'

Στίχ. Επίβλεψον επ' εμέ, καί ελέησόν με.

Ο διά σπλάγχνα ελέους σαρκωθείς, Χριστέ ο Θεός, τόν τού φωτός εστερημένον από μήτρας, σπλάγχνοις αφάτοις οικτιρμών, λαμπηδόνος θείας κατηξίωσας, τούτου τάς κόρας, τώ χοϊ τοίς πλαστουργοίς δακτύλοις σου προσψαύσας, Αυτός καί νύν φωτοπάροχε, καί ημών καταύγασον, τά τής ψυχής αισθητήρια, ως μόνος αφθονοπάροχος.

Δόξα... Ήχος ο αυτός

Τίς λαλήσει τάς δυναστείας σου Χριστέ; ή τίς εξαριθμήσει τών θαυμάτων σου τά πλήθη; διπλούς γάρ ως ωράθης επί γής δι' αγαθότητα, διπλάς καί τάς ιάσεις τοίς νοσούσιν εχορήγεις, ου μόνον γάρ τού σώματος οφθαλμούς διήνοιξας, τού από μήτρας πηρωθέντος, αλλά καί τούς τής ψυχής, όθεν Θεόν σε ωμολόγει τόν κρυπτόμενον, καί πάσι παρέχοντα τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, διά γάρ τού εκ σού σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα εζωοποιήθημεν, διό ανυμνούντες βοώμεν. Ευλογητός Χριστός ο Θεός ημών, ο ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι.

Δοξολογία μεγάλη

Καί Απόλυσις

Εις τήν α' Ώραν

ΕΩΘΙΝΟΝ Η' Ήχος πλ. δ'

Τά τής Μαρίας δάκρυα ου μάτην χείνται θερμώς, ιδού γάρ κατηξίωται, καί διδασκόντων Αγγέλων, καί τής όψεως τής σής ώ Ιησού, αλλ' έτι πρόσγεια φρονεί, οία γυνή ασθενής, διό καί αποπέμπεται μή προσψαύσαί σοι Χριστέ. Αλλ' όμως κήρυξ πέμπεται τοίς σοίς Μαθηταίς, οίς ευαγγέλια έφησε, τήν πρός τόν Πατρώον κλήρον άνοδον απαγγέλλουσα. Μεθ' ής αξίωσον καί ημάς, τής εμφανείας σου, Δέσποτα Κύριε.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Οι Μακαρισμοί τού Ήχου

Ληστής εν τώ Σταυρώ, Θεόν είναί σε πιστεύσας Χριστέ, ωμολόγησέ σε ειλικρινώς εκ καρδίας, Μνήσθητί μου Κύριε βοών, εν τή βασιλεία σου.

Τόν εν τώ ξύλω τού Σταυρού, ζωήν ανθήσαντα τώ γένει ημών, καί ξηράναντα τήν εκ τού ξύλου κατάραν, ως Σωτήρα καί δημιουργόν, συμφώνως υμνήσωμεν.

Σταυρωθέντος σου Χριστέ, εν μέσω δύο καταδίκων ληστών, ο μέν εις βλασφημών σε κατεκρίθη δικαίως, ο δέ άλλος σέ ομολογών, Παράδεισον ώκησε.

Τών Αποστόλων τόν χορόν, παραγενόμεναι γυναίκες σεμναί, ανεβόησαν, ο Χριστός ανέστη, ως Δεσπότην καί δημιουργόν, αυτόν προσκυνήσωμεν.

Καί από τού κανόνος τού Τυφλού, Ωδή ς'

Απόστολος, καί Ευαγγέλιον τής ημέρας

Κοινωνικόν

Αινείτε τόν Κύριον εκ τώv ουρανώv, Αινείτε αυτόν εν τοίς υψίστοις. Αλληλούϊα.