ΤΗ ΚΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων, Τερεντίου καί Nεονίλλης, καί τού Οσίου Πατρός ημών Στεφάνου τού Σαββαϊτου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν τά εφεξής Προσόμοια Στιχηρά τών Μαρτύρων.

Ήχος δ’

Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Πολυτροποις κολάσεσιν, ανδρικώς ομιλήσαντες, τού εχθρού τήν έπαρσιν κατεβάλετε, ομολογούντες Μακάριοι, τυράννων ενώπιον, τόν οφθέντα δι' ημάς, εν παχύτητι σώματος, καί τά άχραντα, υπομείναντα πάθη εκουσίως, καί πηγάσαντα τώ κόσμω, τόν ιλασμόν καί τό έλεος.

Τερεντίω συνήστραψαν, Νεονίλλα η ένδοξος, Νιτάς τε καί Σάρβιλος οι θαυμάσιοι, καί ο Φωκάς σύν ιέρακι, νομίμως αθλήσαντες, καί τό πύρ τών αικισμών, θεία δρόσω τού Πνεύματος, αποσβέσαντες, καί γενομενοι πύργοι ευσεβείας, καί ευπρόσδεκτοι θυσίαι, καί προσφοραί καθαρώταται.

Ως πολύφωτος Ήλιος, τή Σελήνη ενούμενος, Νεονίλλη τέτοκας ώ Τερέντιε, χορόν αστέρων επτάριθμον, Μαρτύρων εν αίματι, φοινιχθέντων καί φαιδράν, αφιέντων τήν έλλαμψιν, σκηνωσάντων τε, εις ανέσπερον λήξιν, ένθα πάντων, Αθλοφόρων αι αγέλαι, περιφανώς πολιτεύονται.

Καί τού Οσίου

Ήχος πλ. δ’

Ω τού παραδόξου θαύματος

Πάτερ θεοφόρε Στέφανε, θεία φρονήσει τόν νούν, οχυρώσας λαμπρότατα, τόν θυμόν ανδρεία τε, σωφροσύνη τήν έφεσιν, δικαιοσύνη πάσαν τήν δύναμιν, ψυχής ιθύνας φιλοσοφώτατα, άρμα τερπνότατον, αρετών συνήρμοσας, ού επιβάς, χαίρων ανελήλυθας, πρός ύψος Όσιε.

Πάτερ θεορρήμον Στέφανε, θεολογία τόν νούν, κατελάμ πρυνας Όσιε, δορυφόρον οίά περ, τόν θυμόν προτεινόμενος, κατά βλασφήμων μάκαρ αιρέσεων, επιθυμία τρυφής τής άνωθεν, ής κατηξίωσαι, μετασχείν θεσπέσιε, περεστηκώς, θρόνω τού Παντάνακτος, καί Παντοκράτορος.

Πάτερ θεορρήμον Στέφανε, δι' εγκρατείας τόν νούν, πιαινόμενος πάντοθεν, πρός τό πρώτον αίτιον, ανατρέχειν εποίησας, καί κατευνάσας, παθών τόν τάραχον, καί τούς θορύβους αποσεισάμενος, νού καθαρότητι, συνεκράθης πάνσοφε, πρός εφετών, όντως τό ακρότατον, θεόφρον Όσιε.

Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον

Σώσόν με σώσον πανάμωμε, η τόν Σωτήρα Xριστόν, απορρήτως κυήσασα, σέ γάρ μόνην κέκτημαι, προστασίαν καί άρρηκτον, τείχος καί σκέπην καί αγαλλίαμα, καί τής ψυχής μου θείαν παράκλησιν, σύ ούν με λύτρωσαι, ακοιμήτου σκώληκος, καί τού πυρός, τού διαιωνίζοντος, Μήτηρ Χριστού τού Θεού.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σέ καθηλούμενον βλέπουσα, εν τώ Σταυρώ Ιησού, καί τά πάθη δεχόμενον, εκουσίως Δέσποτα, η Παρθένος καί Μήτηρ σου, Τέκνον εβόα, τέκνον γλυκύτατον, πληγάς αδίκως πώς φέρεις ο ιατρός, ο ιασάμενος, βροτών τήν ασθένειαν, καί τής φθοράς, άπαντας ρυσάμενος, τή ευσπλαγχνία σου;

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, αναγινώσκεται εις Κανών τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων οι παρόντες δύο.

Ο Κανών τών Μαρτύρων

Ωδή α' Ήχος δ'

Ανοίξω τό στόμα μου

Βυθώ χειμαζόμενος, τής αμαρτίας φιλάνθρωπε, πρός μόνον τό πέλαγος, τής ευσπλαγχνίας σου, ατενίζω μου, τό όμμα τής καρδίας, κυβέρνησον σώσόν με, τών Αθλοφόρων ευχαίς.

Ο άδυτος Ήλιος, υμάς αστέρας ανέδειξεν, εν τώ στερεώματι, τής Εκκλησίας αυτού, καταυγάζοντας, τή λάμψει τών αγώνων, Μάρτυρες πανεύφημοι, ταύτης τό πλήρωμα.

Τής Πίστεως πρόβολος, τής Εκκλησίας εδραίωμα, Τερέντιος γέγονε, Νιτάς τε Σάρβιλος, καί Θεόδουλος, Ιέραξ Νεονίλλα, Βήλης ο θαυμάσιος, Ευνίκη τε καί Φωκάς.

Θεοτοκίον

Χαράς ημίν πρόξενος, ως δεξαμένη τό πλήρωμα, τής όλης θεότητος, ώφθης πανάμωμε, όθεν πάντες σοι, τό Χαίρε τού Αγγέλου, συμφώνως κραυγάζομεν, θεοχαρίτωτε.

Ο Κανων τού Οσίου, ού η Ακροστιχίς.

Σοί Στέφανε στέφανόν σοι ομώνυμον οίσομεν ύμνον.

Θεοφάνους

Ωδή α' Ήχος β'

Εν βυθώ κατέστρωσε

Σοί τής σής παμμάκαρ διδαχής, χρέος προσκομίζοντες, τήν οφειλήν απονέμομεν Στέφανε, εγκώμιον πλέκοντες, σύ δέ ίλεως δεδεγμένος πανόλβιε, ταίς σαίς ικεσίαις, χάριν μοι παράσχου τήν τού Πνεύματος.

Ολεθρίων όρμημα παθών, Πάτερ κατεμάρανας, λογιστικώ κεχρημένος θεόφρονι, ευμενής γάρ γέγονας, ευπροσήγορος, προσηνής τε καί μέτριος, λόγω τής Σοφίας, Στέφανε καί γνώσεως στεφόμενος.

Ιερώς εκόσμησας σαυτόν, Πάτερ διά γνώσεως, καί πρακτικής ενεργείας χαρίσματος, θεορρήμον Στέφανε, εφιέμενος τών στεφάνων τής δόξης Χριστού, όθεν τής ελπίδος άριστα, παμμάκαρ ου διήμαρτες.

Θεοτοκίον

Τών κτισμάτων πέφηνας Αγνή, πάντων αοράτων τε, καί ορατών υπερτέρα πανάμωμε, τόν γάρ Κτίστην τέτοκας, ως ηυδόκησε, σαρκωθήναι εν μήτρα σου, ώ σύν παρρησία πρέσβευε, σωθήναι τάς Ψυχάς ημών.

Tών Μαρτύρων

Ωδή γ’

Ουκ εν σοφία

Ήλιος ώσπερ, πολυφώτω σελήνη ενούμενος, Nεονίλλη ο κλεινός, Τερέντιος απεγέννησεν, αστέρων επτάριθμον, χορόν Μαρτύρων Χριστού.

Η συντριβή σου, τών μελών Αθλοφόρε Τερέντιε χούν εξελέπτυνε, σοί δέ προεξένησε, δόξαν τήν άφραστον.

Κεχρυσωμέναις, αναπτάσα Ευνίκη ταίς πτέρυξι, τών ανόμων ιξευτών, τάς πανουργίας εξέφυγες, καί ένδον εσκήνωσας, παστάδος τής νοητής.

Θεοτοκίον

Σέ η Σοφία, τού Θεού καθαρώτατον σκήνωμα, ευραμένη εκ τών σών, αγνών αιμάτων σεσάρκωται, καί μετά τήν κύησιν, άφθορον έδειξεν.

Τού Οσίου

Εξήνθησεν η έρημος

Εξέλαμψεν ο βίος σου, θεοφόρε Στέφανε, ολολαμπής ως ήλιος, εν τώ κόσμω καί κατεφώτισε, τούς σοί πίστει καί πόθω προσανέχοντας.

Φωτίζεται τά πέρατα, διδαχαίς σου Όσιε, ως γάρ φωστήρ εξέλαμψας, θεοφόρε τή Εκκλησία Χριστού, εν ή εστερεώθη η καρδία σου.

Αδούλωτον ετήρησας, τήν ψυχήν σου πάθεσι, καί ηδοναίς τού σώματος, θεοφόρε Στέφανε τίμιε, διό νύν επαξίως ευφημούμέν σε.

Θεοτοκίον

Εφάνης καθαρότητι, ωσεί κρίνον Δέσποινα, τών ακανθών εκλάμψασα, λαμπηδόσι τής παρθενίας σου, έν μέσω Θεοτόκε πανσεβάσμιε.

Ο Ειρμός

«Εξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον Κύριε, η τών εθνών στειρεύουσα, Εκκλησία τή παρουσία σου, εν ή εστερεώθη η καρδία μου».

Κάθισμα τών Μαρτύρων

Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν

Ως αστέρες ηλίω φωτοειδείς, Τερεντίω οι παίδες οι ιεροί, σαφώς συνανατέλλουσι, καί τήν κτίσιν αυγάζουσιν, ανδρικών αγώνων, γενναίοις πυρσεύμασι, πολυθεϊας όντως, τήν νύκτα σκεδάσαντες, ούς εν ευφροσύνη μακαρίσωμεν πίστει, ως όντας θεράποντας, τού Θεού καί βοήσωμεν. Αθλοφόροι πανεύφημοι, πρεσβεύσατε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην υμών.

Δόξα… Τού Οσίου

Ήχος ο αυτός

Ανέστης εκ νεκρών

Ναόν φωτοειδή, Πνεύματος τού Αγίου, τελέσας τήν ψυχήν, παναοίδιμε Πάτερ, ένδον έσχες αφράστως, τόν Βασιλέα Χριστόν καί Κύριον, εύρες πλούτον θαυμάτων, καί κόσμω νέμεις χάριν τήν άφθονον, διό κινδύνων πάντας καί φθοράς, συντήρει τούς υμνούντάς σε.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Παρθένε Μαριάμ, τών Αγγέλων η δόξα, ωράϊσμα τερπνόν, καί γηγενών ο κόσμος, δίδου τοίς σέ υμνούσιν, αμαρτημάτων πάντων συγχώρησιν, ίλαθι τοίς σοίς δούλοις, ότι υπάρχεις Αγνή η λύτρωσις, απεγνωσμένων όντως ισχυρόν, προσφύγιον ανθρώπων.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η άσπιλος Αμνάς, τόν Αμνόν καί Ποιμένα, κρεμάμενον Σταυρώ, κατιδούσα εβόα, Τέκνον μου τί τό ξένον, καί παρ' ελπίδα τούτο νύν θέαμα; πώς η ζωή θανάτω, βροτοίς ομοίως καταδικάζεται; αλλά ανάστηθι εκ τών νεκρών, ϊνα χαίρουσα δοξάζω σε.

Τών Μαρτύρων

Ωδή δ'

Επαρθέντα σε

Η επτάδελφος χορεία τών Αθλοφόρων, σύν τοίς δυσί γεννήτορσιν, άμωμος θυσία, σοί τώ δι' ημάς θαυμαστώς, τυθέντι ως πρόβατον, Δέσποτα Χριστέ προσηνέχθησαν.

Η τού Πνεύματός σοι χάρις ώσπερ εν είδει, περιστεράς οπτάνεται, ένδοξε Ευνίκη, τού επικειμένου σε, κουφίζουσα κλύδωνος, τών δεινών βασάνων καί θλίψεων.

Επαιρόμενον τώ κράτει τής ασεβείας, τόν αλαζόνα τύραννον, πίστεως τοίς όπλοις, Μάρτυρες πανεύφημοι, καθείλετε ψάλλοντες. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Ο θελήματι τά πάντα δημιουργήσας, δημιουργείται θέλων, εξ αγνών σου αιμάτων, σώζων Απειρόγαμε, τούς πίστει κραυγάζοντας. Δόξα τή δυνάμει σου Κυριε.

Τού Οσίου

Ελήλυθας, εκ Παρθένου

Σύ Στέφανε, Μοναζοντων εγένου στεφάνωμα, ού λίθον πολύτιμον, αλλ' αρετήν περικείμενος, ώφθης γάρ μακάριε, θεοχαρίτωτον όντως ενδιαίτημα.

Τήν ένθεον, θεοφόρε σοφίαν τετίμηκας, διό τών χαρίτων σε, αύτη στεφάνοις ελάμπρυνε, δόξαν τήν αϊδιον, σοί προξενήσασα Πάτερ παναοίδιμε.

Επόθησας, ολοκλήροις καρδίας κινήμασιν, ορεκτόν τό έσχατον, κόσμου λιπών τήν τερπνότητα, πόθω δέ κατάλληλον, καί τήν απόλαυσιν εύρες Παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Νεκρώσεως, τόν καρπόν μοι η Εύα προσήγαγε, ζωήν δέ γεννήσασα, τήν ενυπόστατον Πάναγνε, αύθίς με ηνώρθωσας, διό κραυγάζω σοι. Δόξα τή κυήσει σου Δέσποινα.

Τών Μαρτύρων

Ωδή ε'

Σύ Κύριέ μου φώς

Σέ Κύριε ισχύν, κεκτημένοι οι Μάρτυρες, στρεβλώσεων καί μαστίγων, καί πυρός καί θανάτου, ανδρείως κατετόλμησαν.

Ω παίδες ιεροί, ώ θεόδεκτα σφάγια, ώ σύστημα διαλύσαν, μηχανάς πολυπλοκους, εχθρού τού πολεμήτορος!

Νίκαις τήν κεφαλήν, αθανάτοις κατέστεψαι, νικήσασα τόν τήν Εύαν, εκνικήσαντα όφιν, Ευνίκη καλλιπάρθενε.

Θεοτοκίον

Φώς άχρονον ημίν, τού Πατρός τό απαύγασμα, γεγέννηκας υπό χρόνον, αγαθότητος πλούτω, γενόμενον Πανάμωμε.

Τού Οσίου

Μεσίτης Θεού

Ορμήν τών παθών, απαθείας έρωτι κατέσβεσας θεοφόρε Στέφανε, καί ταίς θεωρίαις καί ταίς πράξεσι, κατελάμπρυνας πάσαν, τήν τής ψυχής κατάστασιν.

Νοϊ καθαρώ, ταίς Γραφαίς ωμιλησας τού Πνεύματος, θεορρήμον Στέφανε, καί τής θεωρίας καί τής πράξεως, συνελέξω τόν πλούτον, θεόφρον Πάτερ Όσιε.

Σοφίας βυθόν, ερευνήσας Στέφανε κατέλαβες, ευρείν όσον χρήσιμον, καί τόν μαργαρίτην τόν πολύτιμον, διά πόνων εκτήσω, παμμάκαρ τόν τής γνώσεως.

Θεοτοκίον

Ιδού εν γαστρί, Θεοτόκε πάναγνε Χριστόν τόν Θεόν, υπέρ λόγον έσχηκας, ως περ Ησαϊας προηγόρευσεν, υπέρ φύσιν δέ τούτον, Θεογεννήτορ τέτοκας.

Τών Μαρτύρων

Ωδή ς'

Θύσω σοι, μετά φωνής

Τείνεσθαι, ανηλεώς προστάττει ό τύραννος, καί τοίς τροχοίς συνδεσμείσθαι, πολυτρόπω βίω τούς Μάρτυρας, αλλ' ησχύνθη, αηττήτους αυτούς θεασάμενος.

Σάρβιλος, Nεονίλλα Φωκάς καί θεόδουλος, Βήλης Ιέραξ Ευνίκη, καί Νιτάς ό θείος σύν Τερεντίω, ως γενναίοι, ευσεβώς ευφημείσθωσαν Μάρτυρες.

Λειμώνι, τής υμών εισιόντες αθλήσεως, οσμής πληρούμεθα θείας, τών υμών αγώνων Μακάριοι, τό δυσώδες, τών παθών εκ ψυχής απορρίπτοντες.

Θεοτοκίον

Η βάτος, προετύπου τό μέγα μυστήριον, τής υπέρ νούν σου λοχείας, τώ πυρί διόλου σπαργανουμένη, καί μηδόλως, καιομένη Παρθένε πανύμνητε.

Τού Οσίου

Εν αβύσσω πταισμάτων

Οικουμένης φωστήρ φαεινότατος, Πάτερ αναδέδειξαι λόγου λαμπρότησι, καταφωτίζων Στέφανε, τούς σοί πίστει καί πόθω προστρέχοντας.

Μακαρίως τόν βίον διήνυσας, μύσας τάς αισθήσεις γάρ έξω γεγένησαι, τής κοσμικής συγχύσεως, καί Θεώ προσωμίλησας Στέφανε.

Ως καλός ως ωραίος ο στέφανος, ώ νύν εστεφάνωσαι πάνσοφε Στέφανε, ταίς αρεταίς στεφόμενος, καί παθών βασιλεύσας πανάριστε.

Θεοτοκίον

Υπέρ φύσιν Παρθένε εκύησας, καί διαιωνίζεις Παρθένος εμφαίνουσα, τής αληθούς θεότητος, τού Υιού καί Θεού σου τά σύμβολα.

Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι ά»βυσσον. Εκ φθοράς ό Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον τού Οσίου

Ήχος δ’

Ο υψωθείς

Καταφυτεύσας αρετών τόν παράδεισον, καί καταρδεύσας ταίς ροαίς τών δακρύων, ως τής ζωής Πανένδοξε τού ξύλου τυχών, σώσον ικεσίαις σου, εκ φθοράς τήν σήν ποίμνην, ρύσαι περιστάσεως τούς θερμώς σε τιμώντας, σέ γάρ προστάτην μέγιστον Σοφέ, πάντες εν πίστει καί πόθω κεκτήμεθα.

Ο Οίκος

Ως καθαιρέτην τών παθών, καί τύπον ορθού βίου, αλείπτην τε αζύγων, κανόνα Mοναζοντων, και αρετών υπογραμμόν, πάντες συνελθόντες εν τή μνήμη σου Σοφέ, οι φοιτηταί σου κράζομεν. Δόξα τώ σέ αξίως δοξάσαντι, τέρασιν αλήκτοις καί σημείοις φοβεροίς, ουκ εν βίω μόνον, αλλά καί μετά τέλος. Διό εκδυσωπείν Χριστώ, μή ελλίπης, τοίς τιμώσί σε αεί, καταπεμφθήναι λύσιν τών πολλών καί χαλεπών εγκλημάτων, σέ γάρ προστάτην μέγιστον Σοφέ, πάντες εν πίστει καί πόθω κεκτήμεθα.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΗ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Τερεντίου καί Νεονίλλης, καί τών τέκνων αυτών, Νιτά, Σαρβίλου, Ιέρακος, Θεοδούλου, Φωκά, Βήληη καί Ευνίκης.

Στίχοι

· Σύν επτά τέκνοις η δυάς τών συζύγων

· Τιμήν τομήν ηγείτο τήν εκ τού ξίφους.

· Δειρήν ογδοάτη γε Τερέντιος εικάδι κάρθη.

Τή αύτή ημέρα, Mνήμη τού Οσίου πατρός ημών Στεφάνου τού Σαββαϊτου, τού καί Επισκόπου γενομένου.

Στίχοι

· Επώνυμος Στέφανος ού φορεί στέφους,

· Ό πρακτική χείρ αρετής πλέκειν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Τερεντίου, Αφρικανού, Μαξίμου, Παμπηϊου, καί ετέρων τριάκοντα έξ.

Στίχοι

· Τέμνουσι Τερέντιον, δς βλύσας γάλα,

· Εδειξε καινόν καί τετμημένος τέρας.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Φιρμιλιανού Επισκόπου Καισαρείας, καί Μελχίωνος σοφιστού, πρεσβυτέρου Αντιοχείας, οίτινες καθείλον Παύλον τόν Σαμοσατέα.

Στίχοι

· Ειρηνικώς θνήσκουσιν ειρήνης τέκνα,

· Φιρμιλιανός καί σύν αυτώ Μελχίων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Φεβρωνίας, θυγατρος Ηρακλείου Βασιλέως καί τού Αγίου Ιερομάρτυρος Κυριακού, τού φανερώσαντος τόν τίμιον Σταυρόν επί τής Βασιλείας Κωνσταντίνου τού Μεγάλου καί Ελένης, τής αυτού μητρός.

Στίχοι

· Μίξας ελαίω, Κυριακέ παμμάκαρ,

· Σόν αίμα σεπτόν, μίγμα καινόν ειργάσω.

Τή αυτή ημέρα, η μήτηρ τού Aγίου Κυριακού Άννα, λαμπάσι φλεχθείσα καί ξεσθείσα, ετελειώθη.

Στίχοι

· Φλεχθείσα σάρκα Μάρτυς Άννα λαμπάσιν,

· Αειφανής υπήρξε λαμπάς Κυρίου.

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών, Αθανασίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τού εν τώ Άθω ασκήσαντος.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τών Μαρτύρων

Ωδή ζ'

Εν τή καμίνω

Εν τή καμίνω, τών αικισμών οι θείοι Μαρτυρες, δρόσον ουρανόθεν εύρον υπομονής, ευχαρίστως αναμέλποντες. Ευλογημένος εί εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Ερηρεισμένον, τό τής ψυχής έχοντες φρόνημα, πέτρα τής ατρέπτου πίστεως τού Χριστού, τών αθέων τά φρυάγματα, σεισμόν οι Μάρτυρες, δι' ευχής εκτελούντες κατέβαλον.

Aναρτηθέντες, καί τάς πλευράς ευτόνως ξεόμενοι, όξει δριμυτάτω τε καί πυρκαϊά, συμφλεγόμενοι Μακάριοι, πάσαν εφλέξατε, τήν ολώδη απάτην, υμνούντες τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ο περιβάλλων, τόν ουρανόν εν νεφέλαις Πανάχραντε, άλλον ουρανόν σε έδειξε επί γής, καί εκ σού περιεβάλετο, όλον τόν άνθρωπον, καί θεοί με δι' οίκτον αμέτρητον.

Τού Οσίου

Aντίθεον πρόσταγμα

Μυρίζουσιν Όσιε τών σών δογμάτων, οι λόγοι τή χάριτι, τού Πνεύματος λαμπόμενοι, θεότητα μίαν γάρ σέβων, προσώποις τρισί, Λόγου τε τήν σάρκωσιν υμνών, ευωδιάζεις ημάς πανόλβιε.

Ο βίος τώ λόγω σου συνδραμών Πάτερ, διπλούν σοι τόν στέφανον, παμμάκαρ προεξένησε, σοφίας γάρ όργανον, Πάτερ πανέντιμε, γέγονας τώ Κτίστη σου βοών. Ευλογημένος καί υπερένδοξος.

Ο λόγος σου άλατι διηρτυμένος, ο βίος σου χάριτι Παμμάκαρ λαμπρυνόμενος, εφάνη θεσπέσιε, διό τάς άνω μονάς, ώκησας γηθόμενος Χριστώ, σύν παρρησία νύν παριστάμενος.

Θεοτοκίον

Ιθύνασα πάναγνε τόν εμόν βίον, πρός τόν σόν πανεύδιον λιμένα καθοδήγησον, Θεόν ως κυήσασα, τών αγαθών τήν πηγήν, τοίς πάσι παρέχοντα πιστοίς, τής αφθαρσίας τήν αγαθότητα.

Τών Μαρτύρων

Ωδή η’

Χείρας εκπετάσας

Πυρός κατετόλμησαν φωτί, τού θείου Πνεύματος καταλαμπομενοι, λεβήτων βράσματα, έδειξαν ανενέργητα, τήν ένθεον αναψυχήν εξ ουρανού οι θείοι Μάρτυρες, δεδεγμένοι, ούς επαξίως πιστοί ανυμνήσωμεν.

Αγγέλων επέφανε πληθύς, εν τώ σταδίω φαιδρώς παραθαρρύνουσα, υμάς πανεύφημοι Μάρτυρες, καί τών πόνων υπεξαίρουσα, μεθ' ών τών Παίδων τήν ωδήν ανεκραυγάζετε. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Εγρήγορον έχων πρός Θεόν, τό όμμα Σάρβιλε, τό τής καρδίας σου, βλεφάρων έφερες κέντησιν, διελέγχων τόν δικάζοντα, τής αθεϊας τή νυκτί περικρατούμενον, όθεν πάντες, σέ ως ημέρας υιόν μακαρίζομεν.

Θεοτοκίον

Πατρός ευδοκία τόν Υιόν, εν μήτρα είληφας επισκιάσαντος, τού θείου Πνεύματος Άχραντε, καί τεκούσα ως πρίν πάναγνος, διαμεμένηκας. πρός όν απαύστως πρέσβευε, λυτρωθήναι, πάντα τόν κόσμον φθοράς καί κολάσεως.

Τού Οσίου

Κάμινος ποτέ

Στέφος ευπρεπές, Χριστός ο ζωοδότης, τή κορυφή σου επιτέθεικε, φερώνυμε Στέφανε, καί γάρ πράξεσι διέπρεψας, καί θεωρίαις έφανας κράζων. Υπερυψούτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Όλην υπερβάς,τήν αίσθησιν παμμάκαρ, νοϊ τώ πρώτω προσωμίλησας, ψυχής καθαρότητι πολιτείας τε σεμνότητι, στεφανηφορε Στέφανε, κράζων. Υπερυψούτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Μάρτυρας Χριστού, θεόφρον ανυμνήσας, καί τών αγίων τά συστήματα, σύν τούτοις εσκήνωσας, ευφροσύνης εμφορουμενος, καί θείας απολαύσεως, κράζων Υπερυψούτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Νούς ο απαθής, εν μήτρα σου ενούται, τώ ανθρωπίνω, νοϊ Πάναγνε, σαρκός τε παχύτητι, υπό χρόνoν δέ εγένετο, αιώνων ο υπέρτερος, όθεν σε Θεοτόκον, πίστει καί πόθω δοξάζομεν.

Ο Ειρμός

«Κάμινος ποτέ, πυρός εν Βαβυλώνι, τάς ενεργείας διεμέριζε, τώ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τούς δέ πιστούς δροσίζουσα ψάλλοντας. Ευ»λογείτε πάντα τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον».

Τών Μαρτύρων

Ωδή θ’

Λίθος αχειρότμητος

Παράδεισος ώφθητε μέσον, ζωής τό ξύλον κεκτημένοι, κρήνη τε προχέουσα κρουνούς, τών ιαμάτων καί ποταμός αληθώς, πεπληρωμένοι Άγιοι, θείων ναμάτων τών τού Πνεύματος.

Πυργοι τής Χριστού Εκκλησίας, καί γαληνότατοι λιμένες, τών εν τώ πελάγει τών δεινών, χειμαζομένων Μάρτυρες ώφθητε, καί τής ειρήνης τρόφιμοι, καί τών Αγγέλων ομοδίαιτοι.

Τών αμαραντίνων στεφάνων, επιτυχόντες Αθλοφόροι, καί τού Παραδείσου τό πλάτος, χοροβατούντες πάσης στενώσεως, καί πειρασμών λυτρώσασθε, τούς επί γής υμάς γεραίροντας.

Θεοτοκίον

Η τών ουρανών πλατυτέρα, καί Χερουβίμ αγιωτέρα, πάσης τε τής κτίσεως ομού, τιμιωτέρα Θεόν όν έτεκες, υπέρ ημών ικέτευε, Παρθενομήτορ τών τιμώντων σε.

Τού Οσίου

Ανάρχου Γεννήτορος

Υπέρτιμε Στέφανε, νύν καθαρώς ηδόμενος, καί τρυφής απολαύων τής υπέρ έννοιαν, ένθα τών Αγίων οι δήμοι, περί Θεόν χορεύουσι Μάκαρ, τούς σοί καταφεύγοντας, μεσιτεύων πρός σέ έλκυσον.

Μετέστης γηθόμενος, πρός εφετών ακρότατον, πρός τό μόνον τώ όντι σαφώς μακάριον, πρός τό πανυπέρτατον κάλλος, πρός τήν ζωήν, τήν όντως αγήρω, πρός φώς τό ανέσπερον, θεοφόρε Πάτερ Στέφανε.

Ως ήλιος έλαμψας, εν Mοναστών συστήμασιν, απαλών εξ ονύχων καθιερούμενος, καί ώσπερ ακτίνας εκπέμπων, τάς αρετάς, τής σής πολιτείας, γλυκύτατε Στέφανε, θεοφόρε Πάτερ Όσιε.

Θεοτοκίον

Νοήσαντες πόρρωθεν, προβλεπτικοίς τοίς όμμασιν, οι Προφήταί σε πάντες προανεφώνησαν, ως γενησομένην Μητέρα, τού παντουργού, καί πάντων Δεσπότου, διό σε πανύμνητε, Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμός

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά »εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον τών Μαρτύρων

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Σύν Τερεντίω ήστραψ εν, η σεπτή Νεονίλλα, Νιτάς Φωκάς καί Σάρβιλος, Βήλης τε καί Ιέραξ, Θεόδουλος καί Ευνίκη, τού Χριστού γάρ προθύμως, γενναίως υπερήθλησαν, καί τυράννους καθείλον, οι ευκλεείς, Αθλοφόροι Μάρτυρες ούς τιμώντες, φαιδρώς πανηγυρίζομεν, τήν λαμπράν αυτών μνήμην.

Καί τού Οσίου

Στεφανηφόρε Στέφανε, σύ δεξάμενος ζέσιν, τού Παναγίου Πνεύματος, απερράγης τού κόσμου, τόν σόν σταυρόν άρας Πάτερ, συγκραθείς τώ Χριστώ δέ δι' ακριβούς ασκήσεως, καί αγνής παρθενίας, τών υπέρ νούν, χαρισμάτων Όσιε ήξιώθης, έξ ών πλουτίζεις πάνσοφε, τήν υφήλιον πάσαν.

Θεοτοκίον

Τόν σαρκωθέντα Κύριον, εξ άγνών σου αιμάτων, Παρθενομήτορ Άχραντε, δυσωπούσα μή παύση, υπέρ αχρείων σών δούλων, όπως εύρωμεν χάριν, καί εύκαιρον βοήθειαν, εν ημέρα ή κρίνη, γένος βροτών, ως Θεός παρέχων τά κατ' αξίαν, σέ γάρ προστάτιν άπαντες, έχομεν εν ανάγκαις.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί τά λοιπά τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.