ΤΗ ΚΖ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Νέστορος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία τού Αγίου Δημητρίου.

Ήχος α’

Τών ουρανίων ταγμάτων

Δεύτε πιστοί συνελθόντες ανευφημήσωμεν, τόν Αθλητήν τόν μέγαν, καί γενναίον οπλίτην, Δημήτριον τόν πάσαν τήν τού εχθρού, δυναστείαν πατήσαντα, τούτω βοώντες εν πίστει. Υπέρ ημών, τόν Χριστόν Μάρτυς ικέτευε.

Τόν αριστέα τόν θείον καί μιμητήν τού Χριστού, τό τής αγνείας κάλλος, τήν πηγήν τών θαυμάτων, Δημήτριον τόν μέγαν πάντες πιστοί, εν ωδαίς ευφημήσωμεν, αγιαζομενοι σώματα καί ψυχάς, εν τή μνήμη τή ενδόξω αυτού.

Θεσσαλονίκη χορεύει επί τή μνήμn σου, καί συγκαλείται πάσας, τών πιστών τάς χορείας, Δημήτριε τρισμάκαρ, τελέσαι τήν σήν, φωτοφόρον πανήγυριν, οίς καί ημείς συνελθόντες ασματικώς, ευφημούμεν τούς αγώνάς σου.

Καί τρία τού Αγίου Νέστορος

Ήχος πλ. δ’

Ω τού παραδόξου θαύματος

Νέστορ Αθλητά μακάριε, τήν πανοπλίαν Χριστού, σεαυτώ περιθέμενος, αισθητώς Λυαίω μέν, συμπλακείς τούτον ώλεσας, ταίς αοράτοις δέ τόν αόρατον, λαβαίς Βελίαρ σύ συνεπόδισας, καί εθανάτωσας, νίκης διαδήματι όθεν τήν σήν, κάραν εστεφάνωσεν, ο μεγαλόδωρος.

Λόγοις ενθέοις νευρούμενος, Νέστορ σοφέ αληθώς, Δημητρίου τού Μάρτυρος, αλαζόνα τύραννον, ανδρικώς εθανάτωσας, καί τόν θανόντα καί Άδην λύσαντα, ομολογήσας Θεόν αθάνατον, θάνατον άδικον, καθυπέστης ένδοξε, όθεν ζωήν, χαίρων ατελεύτητον, εκληρονομησας.

Θείος νεανίας πέφυκας, σώματος ώρα σοφέ, διαπρέπων καί χάριτι, θεϊκή κοσμούμενος, καί ρώμη σεμνυνόμενος. όθεν Λυαίου λύσας τήν δύναμιν, τή δυναστεία τού, Παντοκράτορος, χαίρων ενήθλησας, καί χοροίς ηρίθμησαι τών αθλητών, οίς συναγαλλόμενος, ημών μνημόνευε.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Σήμερον η οικουμένη πάσα, ταίς τού Αθλοφόρου αυγάζεται ακτίσι, καί η τού Χριστού Εκκλησία, τοίς άνθεσιν ωραϊζομένη, Δημήτριε βοά σοι, θεράπον Χριστού, καί προστάτα θερμότατε, μή ελλίπης πρεσβεύειν υπέρ τών δούλων σου.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια, τού Αγίου Δημητρίου.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Μύρον τό νοητόν, σέ Μάρτυς καταθέλξαν, πρός αρετών τά μύρα, διήγειρε καί μύρα, βλύζειν αφθόνως δέδωκε.

Στίχ. Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει καί ωσεί κέδρος η εν τώ Λιβάνω πληθυνθήσεται.

Εύγε τής καλλονής, τού μύρου τής σαρκός σου. υπέρευγε τού μύρου, τού τής ψυχής σου Μάκαρ, ού περ εκείνο γνώρισμα.

Στίχ. Πεφυτευμένοι εν τώ οίκω Κυρίου, εν ταίς Θεού ημών εξανθήσουσι.

Εις βόθρον τόν Σατάν, όν ώρυξέ σοι Μάκαρ, εμβεβληκώς γενναίως, απέπνιξας τελείως, τοίς ποταμοίς τών μύρων σου.

Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον

Μύρου τού νοητού, αξία μυροθήκη, γεγενημένη Κόρη, παθών με δυσωδίας, απάλλαξον πρεσβείαις σου.

Απολυτίκιοv Ήχος γ’

Μέγαν εύρατο εv τοίς κιvδύvοις, σέ υπέρμαχοv η οικουμένη, Αθλοφόρε τά έθνη τροπούμενον. Ως ούν Λυαίου καθείλες τήν έπαρσιν, εν τώ σταδίω θαρρύvας τόν Νέστορα, ούτως Άγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα… Ήχος δ’

Ταχύ προκατάλαβε

Ο Μάρτυς σου, Κύριε, εν τή αθλήσει αυτού, τό στέφος εκομίσατο τής αφθαρσίας, εκ σού τού Θεού ημών, έχων γάρ τήν ισχύν σου, τούς τυράννους καθείλεν, έθραυσε καί δαιμόνων, τά ανίσχυρα θράση. Αυτού ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Τό απ' αιώνος απόκρυφον, καί αγγέλοις άγνωστον Μυστύριον, διά σού Θεοτόκε τοίς επί γής πεφανέρωται, Θεός εν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος, καί Σταυρόν εκουσίως υπέρ ημών καταδεξάμενος, δι’ ού αναστήσας τόν Πρωτόπλαστον, έσωσεν εκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγονται οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου Νέστορος ο παρών.

Ωδή α’ Ήχος δ’

Άρματα Φαραώ

Άρματι φλογερώ, τώ σώ αίματι Σοφέ, χαίρων επιβέβηκας, καί πρός ουράνιον ύψος, ένθα Ιησούς τό άχρονον φώς, μετά χαράς ανελήλυθας.

Θώρακα νοητόν, τόν τής πίστεως σαυτώ, Νέστορ περιθέμενος, και τόν Σταυρόν ως δόρυ έχων εν χερσί, τάς τού εχθρού, στερρώς συνέκοψας φάλαγγας.

Ζέσει τής τού Χριστού, κρατυνόμενος στοργής, ένδον εισεπήδησας, εν τώ σταδίω καί πάσας, έλυσας Λυαίου μηχανάς, καί νίκης τρόπαιον έστησας.

Θεοτοκίον

Συνέλαβες εν γαστρί, τόν συνάναρχον Πατρί, έτεκες απείρανδρε, υπερφυώς κατά σάρκα, μείνασα παρθένος όντως Αγνή, διό σε πάντες γεραίρομεν.

Ωδή γ’

Ο στερεών βροντήν

Δυναμωθείς τώ κράτει τής ισχύος, τού τούς μοχλούς συντρίψαντος, καί τάς τού Άδου πύλας, σπουδή εις τό στάδιον εισήλθες, καί κραταιώς συνέτριψας, εχθρού μηχανήματα.

Ο παλαιάς απάτης αρχηγέτης, πρό τών ποδών σου ήπλωται, νεανικώς γάρ πρός εκτομήν, προσεχώρησας τού ξίφους, Νέστορ Μαρτύρων καύχημα, διό ευφημούμέν σε.

Προκαταλύσας θράσος παρανόμων, Θεώ θυσίαν έθυσας, Μάρτυς τό αίμά σου αμοιβήν, ιεράν αυτώ παρέχων, διό σε αντημείψατο, πλουσίοις χαρίσμασι.

Θεοτοκίον

Τήν εξ, Αδάμ τού γένους αμορφίαν, επεισαχθείσαν βρώματι, κυοφορούμενος Ιησού, εν γαστρί τής Θεοτόκου, υπερφυώς ανέπλασας, τό πρώτον κάλλος δούς ημίν.

Ο Ειρμός

«Ο στερεών βροντήν καί κτίζων πνεύμα, στερέωσόν με Κύριε, ϊνα υμνώ σε ειλικρινώς, καί ποιώ τό θέλημά σου, ότι ουκ έστιν Άγιος, ως σύ ο Θεός ημών».

Κάθισμα Ήχος δ’ Ο υψωθείς

Ού κατεπλάγης τών εχθρών τήν μανίαν, ούκ εδειλίασας σαρκός αλγηδόνας, αλλ’ απτοήτως έδραμες πρός πάλην Σοφέ, φέρων τό υπέρμαχον, τού Σταυρού θείον όπλον, όθεν τόν αλάστορα, παρευθύς θανατώσας, εθανατώθης Νέστορ καί ζωής, κατηξιώθης Χριστώ παρ ιστάμενος.

Θεοτοκίον

Ο επί θρόνου Χερουβίμ καθεζόμενος, καί έν τοίς κόλποις τού Πατρός αυλιζόμενος, ως επί θρόνου κάθηται αγίου αυτού, Δέσποινα εν κόλποις σου, σαρκικώς, ο Θεός γάρ, όντως εβασίλευσεν, επί πάντα τά έθνη, καί συνετώς νύν ψάλλομεν αυτώ, όν εκδυσώπει, σωθήναι τούς δούλους σου.

Ωδή δ'

Εισακήκοα ο Θεός

Δημητρίου καταυγασθείς, ταίς φωτοβόλοις διδασκαλίαις, τής Ελλήνων ματαιότητος, τήν αχλύν διέφυγες, καί μαρτυρίου φέγγος απήστραψας.

Απιστίας τήν αλμυράν, ταράξας θάλασσαν γλυκασμώ σου, τής νοστίμου Νέστορ πίστεως, ασεβών στρατεύματα, βυθώ τών σών αιμάτων απέπνιξας.

Φυτευόμενον πρός ζωήν,εδείχθης δένδρον τή ευκαρπία, διατρέφων τών αγώνων σου, τών πιστών τό πλήρωμα, Νέστορ Χριστού Μαρτύρων τό καύχημα.

Θεοτοκίον

Καθαρτήριόν μοι γενού, αμαρτημάτων, καί δός μοι χείρα, βοηθείας κινδυνεύοντι, Παναγία Δέσποινα, Χριστιανών βεβαία αντίληψις.

Ωδή ε'

Ορθρον φαεινόν ημίν

Άογοις θείας γνώσεως, τήν διάνοιαν καταρδευθείς, μαρτυρίου στάχυν ώριμον, ένδοξε Νέστορ εβλάστησας.

Νόμοις τοίς τών λογων σου, ώ Δημήτριε Μάρτυς τού Χριστού, αθεϊας τό ανομημα, ο Νέστωρ τό μέγα κατέπαυσεν.

Εχθρόν πρός ορώμενον, συμπλεκόμενος τήν τού Θεού, αοράτως συμμαχίαν, εκέκτησο Νέστορ αοίδιμε.

Θεοτοκίον

Χαίρε η κυήσασα, τόν Θεόν άνευ σποράς, χαίρε μόνη Θεομήτορ πανάχραντε, χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Ωδή ς'

Ζάλη με λογισμών

Σφραγίδι σημανθείς σου τήν καρδίαν, γενναίως κατέτρωσας τώ δόρατι τής ανδρείας, τήν καρδίαν Λυαίου Αθλητά, καί χαίρων θανατούσαι, διά τήν πάντων ζωήν.

Νυμφίος εκ παστάδος τής σαρκός σου, Νέστορ εκπεπόρευσαι, στολαίς ταίς εξυφανθείσαις, εξ αιμάτων σου Μάρτυς ιερών φαιδρώς ωραϊσμένος, καί τώ Δεσπότη παρέστης Χριστώ.

Υψώσας επί πέτραν σού τούς πόδας, ευσεβείας έστησε, Χριστός τής ζωής η πέτρα, καί κατεύθυνε Νέστορ πρός αυτον, τά διαβήματά σου, καί τούς εχθρούς σου κατήσχυνε.

Θεοτοκίον

Ρήξον μου τάς σειράς τών εγκλημάτων, η Θεόν κυήσασα, τόν αίροντα τήν τού κοσμου αμαρτίαν, Παρθένε Μαριάμ, εν σοί γάρ τάς ελπίδας, τής σωτηρίας ανέθηκα.

Ο Ειρμός

«Zάλη με λογισμών καταλαβούσα, εις βυθόν καθέλκει με, αμέτρων πλημμελημάτων, αλλά σύ Κυβερνήτα αγαθέ, προφθάσας διάσωσόν με».

Κοντάκιον Ήχος β’

Τά άνω ζητών

Αθλήσας καλώς, αθάνατον τήν εύκλειαν, κεκλήρωσαι νύν, καί στρατιώτης άριστος, τού Δεσπότου γέγονας, ταίς ευχαίς Δημητρίου τού Μάρτυρος, σύν αυτώ ούν Νέστορ σοφέ, πρεσβεύων μή παύση υπέρ πάντων ημών.

Ο Οίκος

Ρώμη Θεού αθλήσας, παμμάκαρ, νικηφόρος εδείχθης, τόν εχθρόν τοίς ποσί καταπατήσας, δεδόξασαι, στεφανίτης σύν ταίς χορείαις τών σεπτών Αθλοφόρων Νέστορ εφάνης, καί Ααρών υπερήρθης Χριστού Αθλητά, σύν Άβελ αίμα τό θείον σου προσενέγκας, καί θρόνω θείω τού κτίσαντος παρεστώς, σύν Αγγέλων τοίς τάγμασι, πρεσβεύων μή παύση υπέρ πάντων ημών.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΖ’ τού αυτού μηνος, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Νέστορος.

Στίχοι

· Ομού Λυαίον καί λύμην τήν τής πλάνης,

· Κτείνας ο Νέστωρ, τέμνεται διά ξίφους.

· Εικάδι εβδομάτη αποκέρσαν Νέστορα κεδνόν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Καπιτωλίνης, καί Ερωτηϊδος.

Στίχοι

· Κτείνουσι δούλην εκ ξίφους καί κυρίαν,

· Δούλας Τριάδος, τής αληθούς Κυρίας.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Κυριακού, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Στίχοι

· Ο Κυριακος, εκλιπών γήν καί βίον,

· Πρός αυτόν ήκει Κύριον τών κυρίων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Πρόκλης, συζύγου τού Πιλάτου.

Στίχοι

· Εχειπαρεστώσάν σε, Πρόκλα Δεσπότης,

· Ο Πιλάτω πρίν σώ παραστάς συζύγω.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Ο εν τώ όρει τώ Μωσεί

Ο καταυγάσας τών πιστών τάς καρδίας, ακτίσι τών αγώνων τού, Αθλοφόρου, ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Τής ασεβείας κατασβέσας τήν φλογα, τή δρόσω τών αιμάτων σου Μάρτυς Νέστορ, Ευλόγητός ει μέλπεις νύν, ό Θεός τών Πατέρων ημών.

Θυσία ζώσα εις οσμήν ευωδίας, Κυρίω προσαγόμενος Μάρτυς Νέστορ, Ευλογητός εί έκραζες, ό Θεός τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Αγιωτέρα Χερουβίμ ανεδείχθης, τεκούσα υπεράγιον Θεόν Λόγον, Υπεραγία Δέσποινα, τόν ημάς αγιάζοντα.

Ωδή η’

Γή καί πάντα τά εν αυτή

Γή τό αίμά σου τό σεπτόν, εδέξατο χυθέν υπέρ Χριστού, οι ουρανοί δέ τήν ψυχήν, ώσπερ νύμφην ωραϊσμένην, Μαρτύρων χορείαι, καί Δικαίων απάντων τά πνευματα, εν αγαλλιάσει, υπήντησάν σοι Μάρτυς.

Ω ψυχής σου θεοφιλούς, τόν θάνατον τόν πρόσκαιρον, ουδέν ηγησαμένης, τό δέ ζήν εν Κυρίω εκλεξαμένης! ώ θείας ανδρείας, εχθρών κραταιότητα, τών μή ομολογούντων Χριστόν στηλιτευσάσης!

Τόν αγώνά σου τόν καλόν, ηγώνισαι τόν δρόμον αληθώς, Νέστορ τετέλεκας σοφέ, καί τετήρηκάς σου τήν πίστιν, λοιπόν σοι τό στέφος, τό τής δικαιοσύνης απόκειται, όπερ παρέξει Χριστός εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ου πτοούμαι τού δυσμενούς, τά θήρατρα σέ έχων βοηθόν, ου φοβηθήσομαι κακά, σοί προστρέχων Θεοκυήτορ, εν σοί γάρ καυχώμαι, καί εν σοί υπερβήσομαι Πάναγνε, τείχος αμαρτίας σωθείς τή σή πρεσβεία.

Ο Ειρμός

«Γή καί πάντα τά εν αυτή, θάλασσα καί πάσαι αι πηγαί, οι ουρανοί τών ουρανών, φώς καί »σκότος, ψύχος καί καύσων, υιοί τών ανθρώπων, ιερείς ευλογείτε τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Ότι εποίησέ μοι μεγαλεία

Πορφύραν εξ αιμάτων, βεβαμμένην σου ιερών, φορέσας καί κατέχων δεξιά ώσπερ σκήπτρον τόν Σταυρόν, συμβασιλεύεις τώ Χριστώ, Νέστορ μακάριε.

Πέπειρος βότρυς ώφθης, τής αμπέλου τής νοητής, ληνοίς δέ μαρτυρίου εκθλιβείς, κατανυξεως ημίν, οίνον ανέβλυσας πιστοίς, Νέστορ πολύαθλε.

Χορεύων μετ' Αγγέλων, πρό προσώπου τού Ιησού, καί δόξης απολαύνων τής αυτού, τών τελούντων σου πιστώς, Νέστορ τήν μνήμην τήν σεπτήν, αεί μνημόνευε.

Θεοτοκίον

Φωτός ώφθης δοχείον, τού σκεδάσαντος τήν αχλύν, τής πάλαι αγνωσίας αληθώς, αγιάσματος σκηνή, χρυσή λυχνία ουρανών, υψηλοτέρα Αγνή.

Ο Ειρμός

«Οτι εποίησέ μοι, μεγαλεία ο δυνατός, καί άγιον τό όνομα αυτού, καί τό έλεος αυτού, εις γενεάν και γενεάν, τοίς φοβουμένοις αυτόν».

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Λυαίου τήν απόνοιαν, καί μανιώδη έπαρσιν, τή τού Σταυρού δυναστεία, καί ταίς ευχαίς Δημητρίου, τού πανενδόξου Μάρτυρος, καθείλες Νέστορ πρότερον, τά πάθη τροπωσάμενος, καί Μάρτυς άριστος ώφθης, Χριστού σοφέ αθλοφόρε.

Θεοτοκίον

Συνήθως τά ελέη σου, φιλάγαθε πανύμνητε, καί τούς πολλούς οικτιρμούς σου, δείξον καί νύν Θεοτόκε, εκ πάσης περιστάσεως, κινδύνων τε καί θλίψεων, πάντας ημάς εξαίρουσα, τής απειλής τού σεισμού τε, τής φοβεράς λυτρουμένη.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια, άπερ είπομεν χθές εν τώ Εσπερινώ.

Καί τά λοιπά τού Όρθρου, καί Απόλυσις.