ΤΗ ΙΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Φιλίππου, ενός τών επτά Διακόνων, καί τού Οσίου Πατρός ημών Θεοφάνους τού Ομολογητού, Επισκόπου Νικαίας, τού Ποιητού καί Γραπτού.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Αποστόλου τρία.

Ήχος δ'

O εξ υψίστου κληθείς

Ο Διακόνοις επτά κατειλεγμένος, ως πλήρης σοφίας τε καί θείας χάριτος, διακονείν μάκαρ Φίλιππε, ταίς τών Αγίων, άμα Στεφάνω χρείαις προκέχρισαι, όθεν αναιρούμενον, τούτον θεώμενος, επί Σαμάρειαν έδραμες, προστάξει θεία, Θεού τόν Λόγον κηρύττων ένδοξε, καί καταυγάζων τούς υπάρχοντας, εν τώ σκότει τό πρίν, ούς ετέλεσας, διά Πνεύματος θείου, τής ημέρας υιούς πάνσοφε.

Θεοσημείας χειρί σου τελουμένας, οι δήμοι θεώμενοι, τυφλών ανάβλεψιν, καί παρειμένων ανόρθωσιν, καί ακαθάρτων, ούπερ κατώκουν πνευμάτων δίωξιν, εξίσταντο Φίλιππε, καί συνηλαύνοντο, πρός τήν σωτήριον κάθαρσιν, εξ απιστίας, πιστοί εξαίφνης αποδεικνύμενοι, άπερ ό θείος ως ακήκοεν, Αποστόλων χορός επευφραίνετο, ότι καί Σαμαρείας, η πληθύς Θεώ προσήνεκται.

Άρμα τού Λόγου υπάρχων Θεηγόρε, εφ' άρματος βλέψας τε, προσεποχούμενον, καί τάς ζητήσεις ποιούμενον, τόν τής Κανδάκης, φθάνεις ευνούχον τόν αξιάγαστον, καί τούτω τήν δήλωσιν, καί τήν σαφήνειαν, τών ποθουμένων Μακάριε, καθυποδείξας, πείθεις τήν θείαν αιτήσαι κάθαρσιν, ής μετασχόντα, θείον κήρυκα, ο παντουργός Θεός απειργάσατο, πάσης Αιθιοπίας, καί Μαρτύρων ακροθίνιον.

Καί τού Οσίου τρία

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Αύτοκίνητον όργανον, ταίς πνοαίς υπηχούμενον, τού Αγίου Πνεύματος εχρημάτισας, τή πυριφθόγγω γάρ γλώττη σου, τά θεία εβρόντησας, καί κατέφλεξας εχθρών, δυσσεβών τά ζιζάνια, τών μή χρώμασιν, υλικοίς προσκυνούντων τού Κυρίου, καί Θεού ημών τό είδος, καί τής αχράντου Μητρός αυτού.

Ως φωστήρ διαυγέστατος, τώ πυρσώ τών δογμάτων σου, καταλάμπεις άπασαν τήν υφήλιον. Δαυϊτικώς τήν κινύραν σου, κινών εμελώδησας, τών Αγίων τού Χριστού, αξιέπαινα άσματα, καί έξέπεμψας, εις τήν ήπειρον πάσαν, διά τούτο, εδοξάσθης επαξίως. Ιερομύστα Θεόφανες.

Ιερέων εν τάγμασιν, Ασκητών ομηγύρεσι, καί χοροίς Μαρτύρων σύ καταλέλεξαι, υπέρ Χριστού μέχρις αίματος, στερρώς ανθιστάμενος, παρανόμου δικαστού, διελέγχων απόνοιαν, καί προστάγματι, ασεβούς Βασιλέως τώ μετώπω , ως εν τίτλω διεγράφης, σημειωθείς θεία χάριτι.

Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον

Απορώ καί εξίσταμαι, τί ποιήσω ό άθλιος, όταν τέλος φθάση, τό τής ζωής μου λοιπόν, πού μοι ό δρόμος ο άκαιρος; πού τά αξιώματα; πού ο πλούτος, πού τρυφή; πού η δόξα η πρόσκαιρος; πού τής φύσεως, τό καινότατον άνθος; Αλλά δεύρο, πρό τού τέλους ώ ψυχή μου, τή Θεοτόκω προσπέσωμεν.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν αμνόν καί ποιμένα σε, επί ξύλου ως έβλεψεν, αμνάς η κυήσασα επωδύρετο, καί μητρικώς σοι εφθέγγετο. Υιέ ποθεινότατε, πώς εν ξύλω τού Σταυρού, ανηρτήθης μακρόθυμε; πώς τάς χείράς σου, καί τούς πόδας σου Λόγε προσηλώθης, υπ' ανόμων καί τό αιμα, τό σόν εξέχεας Δέσποτα;

Απολυτίκιον τού Αποστόλου Ήχος γ’

Απόστολε Άγιε Φίλιππε, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχάς ημών.

Καί τού Οσίου Ήχος πλ. δ’

Ορθοδοξίας Οδηγέ, ευσεβίας διδάσκαλε καί σεμνότητος, τής οικουμένης ο φωστήρ, αρχιερέων θεόπνευστον εγκαλλώπισμα, Θεόφανες σοφέ, ταίς διδαχαίς σου πάντας εφώτισας, λύρα τού Πνεύματος, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, αναγινώσκονται οι Κανόνες, εις τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων οι δύο παρόντες.

Ο Κανών τού Αποστόλου, ού η Ακροστιχίς.

Τό τού Φιλίππου αινέσω κλέος.

Ιωσήφ.

Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ως εν ηπείρω

Ταίς φανοτάταις ακτίσι ταίς τού Χριστού, αστραφθείς Θεότητος, κατά μέθεξιν σοφέ, φώς ωράθης δεύτερον πιστούς, Ιερώς φωταγωγών, ένδοξε Φίλιππε.

Ο υπερούσιος Λόγος ουσιωθείς, όλον τό ημέτερον, Ιερόν σε Μαθητήν, Ιερώς προβάλλεται Σοφέ, ανιέρου σκοτασμού, έθνη λυτρούμενον.

Τή τών χειρών επιθέσει τών Ιερών, Μαθητών εκλέλεξαι, σύν Στεφάνω καί λοιποίς, Ιερός Διάκονος ως ών, πλήρης Πνεύματος Θεού, πάνσοφε Φίλιππε.

Θεοτοκίον

Ο εκ μή όντων τά πάντα δημιουργών, ως αιτίαν έσχε σε, τής σαρκώσεως αυτού, Θεομήτορ άχραντε, διό, κατά χρέος οι πιστοί, σέ μακαρίζομεν.

Ο Κανών τού Οσίου. Ήχος καί Ειρμός ο αυτός.

Τόν τής εμής διανοίας ταίς σαίς λιταίς, ζόφον εξαφάνισον, Ιεράρχα τού Χριστού, όπως μέλπω ένδοξε τήν σήν, φωτοφόρον εορτήν, Πάτερ Θεόφανες.

Ταίς θεϊκαίς λαμπηδόσι τήν σήν ψυχήν, αυγασθείς Θεόφανες, τών παθών τάς ηδονάς, εγκρατείας έφλεξας πυρί, μελωδών ειλικρινώς. Άσωμεν άσμα Χριστώ.

Οίά περ άνθραξ εν κόσμω εκ τής Σιών, ανατείλας δέδειξαι, καί κατέφλεξας πυρί, εξαφθείς εν Πνεύματι Θεού, τών αιρέσεων Σοφέ, τήν ύλην άπασαν.

Θεοτοκίον

Φαεινοτάταις ακτίσι τού σού Υιού, Θεοτόκε φώτισον, τήν ζοφώδη μου ψυχήν, καί παθών τόν τάραχον τή σή, μεσιτεία πρός τόν Θεόν, κόπασον Δέσποινα.

Τού Αποστολου Ωδή γ'

Ουκ έστιν Άγιος ώς σύ

Υιούς ετέλεσας φωτός, τούς εν σκότει αγνοίας, ενυπάρχοντας Μάκαρ, εν σημείοις φοβεροίς, ως ουρανός υψηλός, τήν τού Λόγου, δόξαν διηγούμενος.

Φυλής Ιούδα τόν Χριστόν, ανατείλαντα μάκαρ, Ιερώς καταγγέλλων, τώ τής χάριτος φωτί, υπέδειξας όν Μωσής, καί Προφήται, πάλαι προκατήγγειλαν.

Ιόν ψυχόλεθρον φυγείν, καί σωτήριον χάριν, υποδέξασθαι πείθεις, μελιρρύτοις λαλιαίς, τούς απωσθέντας μακράν, αγνωσία Φίλιππε Θεόπνευστε.

Θεοτοκίον

Λυχνία ώφθης μυστική, τό λαμπάδιον Κόρη, περιφέρουσα όντως, τό φωτίσαν τούς νυκτί, τής αγνωσίας τό πρίν, συσχεθέντας, άκρα αγαθότητι.

Τού Οσίου Ο αυτός

Δογμάτων θείας αστραπάς, εξαστράπτων παμμάκαρ, εφυγάδευσας πάσαν, τής αιρέσεως αχλύν, τώ ζωοδότη Χριστώ, αναμέλπων. Άγιος ει Κύριε.

Υπάρχων έμπλεως Σοφέ, θείου Πνεύματος ώφθης, διατρέφων πλουσίως, ευσεβείας γλυκασμώ, τώ λόγω τώ ζωτικώ, τάς καρδίας,

τών προσανεχόντων σοι.

Εις όρος θείων αρετών, ανελθων Ιεράρχα, καί εις γνόφον εισδύσας, συνανεκράθης Θεώ, καί διανοίας πλαξίν, εκομίσω, νόμον τόν τής χάριτος.

Θεοτοκίον

Ιδού η κλίμαξ, Ιακώβ, ήν εώρακε πάλαι, ιδρυμένην εν ή περ, επεστήρικτο Θεός, η φωτοφόρος αγνή, Θεοτόκος, ώφθη παρθενεύουσα.

Ο Ειρμός

«Oύκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα τής ομολογίας σου».

Κοντάκιον τού Αποστόλου

Ήχος δ' Επεφάνης σήμερον

Μιμητής γενόμενος, τού Διδασκάλου, δι' αυτόν Απόστολε, ταίς τών Αγίων τών αυτού, χρείαις πιστώς διηκόνησας, όθεν σε πάντες, πιστοί μακαρίζομεν.

Ο Οίκος

Τούς σωτηρίους τού Χριστού, καί ζωοποιούς λογους, καί τά θαυμαστά έργα, ακούων τε καί βλέπων, φώς εφωτίσθης δι' αυτών τό τής αληθείας, καί χαίρων αυτώ πεπιστευκώς μακάριε, προθύμως καί τοίς άλλοις εκήρυξας, βοών «Η σωτηρία τών βροτών επεφάνη. Ο Ήλιος ανέτειλε τής δικαιοσύνης». Διό πρός τήν επίγνωσιν αυτού Σοφέ καί θείαν πίστιν, πλείστοις εγένου λύχνος καί πυρσός, καί φέγγος τών εν σκότει, όθεν σε πάντες πιστοί μακαρίζομεν.

Κάθισμα τού Αποστόλου

Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Ελατήρ τών δαιμόνων αναδειχθείς, καί φωστήρ τών εν σκότει αποφανείς, έδειξας τόν Ήλιον, εκ Παρθένου εκλάμψαντα, καί ναούς ειδώλων, συντρίψας ανήγειρας, εκκλησίας Μάκαρ, εις δόξαν Θεού ημών, όθεν σε τιμώμεν, καί τήν θείαν σου μνήμην, πιστώς εορτάζομεν, καί συμφώνως βοώμέν σοι. Ώ Απόστολε Φίλιππε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Τού Οσίου

Τώ τής χάριτος λόγω τάς ακοάς, τών πιστών ενηδύνων ταίς διδαχαίς, ταίς σαίς Παναοίδιμε, ετροπώσω τόν τύραννoν, καί καλώς τόν δρόμον, τελέσας τής πίστεως, επί τέλει δόξης, Μαρτύρων ηξίωσαι, όθεν κατά χρέος, τήν αγίαν σου μνήμην, τιμώμεν αοίδιμε, τόν Σωτήρα δοξάζοντες, Θεοφόρε Θεόφανες. Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Τήν Σοφίαν καί Λόγον εν σή γαστρί, συλλαβούσα αφλέκτως Μήτηρ Θεού, τώ κόσμω εκύησας, τόν τόν κόσμον κατέχοντα, καί εν αγκάλαις έσχες, τόν πάντα συνέχοντα, τόν τροφοδότην πάντων, καί πλάστην τής κτίσεως, όθεν δυσωπώ σε Παναγία Παρθένε, ρυσθήναι πταισμάτων μου, όταν μέλλω παρίστασθαι, πρό προσώπου τού Κτίστου μου. Δέσποινα Παρθένε Αγνή, τήν σήν βοήθειαν τότε μοι δώρησαι, καί γάρ δύνασαι, όσα θέλεις Πανύμνητε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η Παρθένος καί Μήτηρ τού Ιησού, επί ξύλου ορώσα τόν Ποιητήν, έστενε δακρύουσα, καί πικρώς κατετρύχετο, τήν ψυχήν καί τό σώμα, σπαράττουσα τύπτουσα, καί πρός αυτόν βοώσα, πικρώς καί κραυγάζουσα. Οίμοι! ώ Υιέ μου, πώς ενέγκω σόν πάθος, τούς ήλους, τήν λόγχευσιν, καί τόν άδικον θάνατον, αλλά σπεύσον εγερθήναι, τού ιδείν σε Υιέ καί Θεέ, καί τού θρήνου παύσασθαι καί πόνου, καί τούς υμνούντάς σου τά πάθη, πταισμάτων λύσιν κομίσασθαι.

Τού Αποστόλου Ωδή δ'

Χριστός μου δύναμις

Ιδών τελούντά σε, ο Σίμων θαύματα, καί σημεία μεγάλα υποκριθείς, Φίλιππε βαπτίζεται, μή τήν κακίαν δέ φυγών, απωλεία παραδίδοται.

Πολλάς δυνάμεις σε, τελούντα βλέποντες, οι τήν πόλιν οικούντες κήρυξ Χριστού, Σαμαρείας Φίλιππε, τής επιγνώσεως τό φώς, γεγηθότες υποδέχονται.

Πορεύου έφη σοι, Κυρίου Άγγελος, τάς πορείας ευθύνων τού ιερού, Φίλιππε Αιθίοπος, τού επιγνώναι τήν οδόν, τής τού Λόγου σωματώσεως.

Ο Ιερώτατος, Αιθίοψ βλέψας σε, συνετίζοντα τούτον, σού τή χειρί, Φίλιππε βαπτίζεται, καί πλήρης Πνεύματος όφθείς, κήρυξ θείος εχρημάτισεν.

Θεοτοκίον

Υιούς ετέλεσε, Θεού πανάμωμε, τούς υιούς τών ανθρώπων ο σός Υιός, εξ αγνών αιμάτων σου, σωματωθείς καί γεννηθείς. διά τούτό σε δοξάζομεν.

Τού Οσίου Ο αυτός

Ασκήσει πάνσοφε, Πάτερ Θεόφανες, σεαυτόν εκκαθάρας όλος φωτός, έμπλεως γεγένησαι, όλος Θεού χωρητικός, όλος Πνεύματος συμμέτοχος.

Λιμώ τηκόμενος, δειναίς βαλλόμενος, εξορίαις Παμμάκαρ αθλητικώς, πάσχων εκαρτέρησας, εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω αγαλλόμενος.

Αστράψας ένδοξε, τοίς κατορθώμασι, τεθηγμένη εδείχθης οία Θεού, μάχαιρα συγκόπτουσα, αιρετικών τάς μηχανάς, θείω Πνεύματι ρωννύμενος.

Θεοτοκίον

Λυχνία πάμφωτος, η θεία τράπεζα, τού Θεού τό χωρίον η κιβωτός, ράβδος η βλαστήσασα, άνθος εν κόσμω τόν Χριστόν, σύ εδείχθης Μητροπάρθενε.

Τού Αποστόλου Ωδή ε'

Τώ θείω φέγγει σου

Θυμόν ανόμων μή πτοηθείς, μέσον ως αρνίον αληθώς, Φίλιππε λύκων πεπόρευσαι, τούτους μεταπλάττων πρός τήν ευσέβειαν, τής χάριτος τώ λόγω μακαριώτατε.

Επί σφαγήν ήχθη ως αμνός, ο Εμμανουήλ, καθώς φησίν, ό Ησαϊας ο ένθεος, όπερ εννοήσαι μη σθένων Φίλιππε, ο Ιερός Ευνούχος πρός σού διδάσκεται.

Ιερολόγον σε Μαθητήν, ένα Διακόνων τών επτά, εκλελεγμένον επέγνωμεν, καί τής Εκκλησίας θείον θεμέλιον, καί πάντων τών εν σκότει, φωστήρα Φίλιππε.

Θεοτοκίον

Οι Θεοτόκον σε αληθώς, καθομολογούντες πειρασμών, καί δυσχερών εξαιρούμεθα, σού ταίς πρός τόν πάντων Θεόν καί Κύριον, Παρθένε μεσιτείαις Θεοχαρίτωτε.

Τού Οσίου Ο αυτός

Ταίς φωτοβόλοις σου αστραπαίς, Πάτερ Ιερώτατε αχλύν, τήν ζοφεράν εξηφάνισας, τών αιρετιζόντων θεογνωσίας φωτί, αυγάζων διδαχαίς σου, κόσμου τά πέρατα.

Τών δυσσεβών οι προασπισταί, σέ τόν αξιάγαστον όντα, δειναίς αικίαις ετίτρωσκον. όν Αγγέλων τάξεις περιεπτύσσοντο, Χριστού ως Ιεράρχην, καί θείον Μάρτυρα.

Υπήρξας Πάτερ φωτοειδής, τών πεπλανημένων οδηγός, αδικουμένων κυβέρνησις, τών σαλευομένων Πάτερ Θεόφανες, εδραίωμα καί τείχος ακαταμάχητον.

Θεοτοκίον

Η καλλονή η τού Ιακώβ, ήν Θεός ηγάπησε σαφώς, καί κατοικείν ηρετίσατο, πιστών δέ τό κλέος καί καταφύγιον, Παρθένε Θεοτόκε σύ αναδέδειξαι.

Τού Αποστόλου Ωδή ς'

Τού βίου τήν θάλασσαν

Ναμάτων τού Πνεύματος, πληρωθείς ως ποταμός, θείας Εδέμ πεπόρευσαι, προσεπικλύζων κύματι γαληνώ, τής γής τά πληρώματα, καί αρδεύων καρδίας Αξιάγαστε.

Ανοίξας τό στόμα σου, επληρώθης Μαθητά, πνευματικής συνέσεως, καί διανοίξας φάρυγγος πονηρού, τήν πτύξιν ανέσπασας, αναρίθμητα πλήθη καί διέσωσας.

Ισχύς καταβέβληται, αοράτου δυσμενούς, καί παντελώς ηφάνισται, σού εν Ισχύϊ Πνεύματος τόν Χριστόν, κηρύττοντος Φίλιππε, σταυρωθέντα καί έθνη προσκαλούμενον.

Θεοτοκίον

Νομίμων τής φύσεως, δίχα τέτοκε Χριστόν, τόν πλαστουργόν τής φύσεως, καί υπέρ φύσιν έμεινεν αληθώς, παρθένος αμίαντος, η Αγία σου Μήτηρ Υπεράγαθε.

Τού Οσίου Ο αυτός

Υπάρχων ως ήλιος, θεαυγείς μαρμαρυγάς, παμμάκαρ εξαπέστειλας, ανυμνών τών Μαρτύρων τούς αικισμούς, στρεβλώσεις καί μάστιγας, καί τούς ξένους αγώνας Ιεράρχα Χριστού.

Τήν πάναγνον Δέσποιναν, ευφημών ειλικρινώς, τή γλώσση σου Θεόφανες, εκελάδησας λόγους φωτοειδείς, πιστών τά συστήματα, καί σοφών τάς καρδίας ιλαρύνοντας.

Γραφείς σου τήν πάνσεπτον, καί σεβάσμιον Σοφέ, όψιν τυράννων γράμμασιν, εξαλείφεις τά τούτων θεοστυγή, καί άθεα δόγματα, καταγγέλλων, τιμάσθαι τήν εικόνα Χριστού.

Θεοτοκίον

Ο πάντα βουλήματι, συστησάμενος Θεός, καί περιέχων Πάναγνε, περιγραφή τού σώματος εν ταίς σαίς, αγκάλαις βαστάζεται, ό τή θεία ούσία απερίγραπτος.

Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ εύδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι. Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου πολυέλεε».

Κοντάκιον τού Οσίου

Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Ανεφάνης Όσιε, τή Εκκλησία ώσπερ άλλος ήλιος, ταύτην φωτίζων αστραπαίς, τών σών δογμάτων Θεόφανες, ώς θυηπόλος, Χριστού τού Θεού ημών.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Φιλίππου, ενός τών επτά Διακόνων.

Στίχοι

· Ών περ διηκόνησας εν γή πραγμάτων,

· Εν ουρανοίς Φίλιππε μισθόν λαμβάνεις.

· Λειτουργός λάβε μισθόν εν ενδεκάτη γε Φίλιππος.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί Ομολογητού Θεοφάνους, αδελφού τού Αγίου Θεοδώρου τού Γραπτού.

Στίχοι

· Ο Γραπτός εν γή τήν θέαν Θεοφάνης,

· Καί κλήσίν εστιν εκθανών Γραπτός πόλω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ζηναϊδος καί Φιλονίλλας τών αυταδέλφων.

Στίχοι

· Ειρηνικώς ύπνωσαν ειρήνης φίλαι,

· Η Φιλονίλλα Ζηναϊς τε αι δύο.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, Νεκταρίου, Αρσακίου καί Σισινίου.

Στίχοι

· Ο Νεκτάριος ου τό τού μύθου Λόγε,

· Αληθινόν δέ, σής τρυφής νέκταρ πίνει.

· Τόν Χριστόν εν γή Αρσάκιος δοξάσας,

· Πρός αύτόν ελθών, αντεδοξάσθη πλέον.

· Ασινές ήραν πνεύμα τό Σισινίου,

· Ου συνιασθέν μηχαναίς τών δαιμόνων.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Αποσπόλου Ωδή ζ'

Δροσοβόλον μέν

Επεβίβασεν ως ίππον σε ταράσσοντα, εθνών θαλάσσας Φίλιππε, ο υπέρΘεος, κεφαλάς συνθλώντα τών εχθρών, καί μέλποντα τούτω εμμελώς. Ευλογητός ει ο Θεός, ό τών Πατέρων ημών.

Σαφηνίζων τό πρό πάντων αποκείμενον, αιώνων σύ μυστήριον, μυστολέκτης τε, χρηματίσας Φίλιππε σοφέ, εμύησας έθνη καί λαούς, καί μυστηρίων εναγών εναπεκάθηρας.

Ώφθης ένδοξος αστήρ μέγιστε Φίλιππε, καί Τράλλης εγκαλλώπισμα, εν ή τό σώμα τό σεπτόν σου κείμενον τελεί, θαυμάτων παράδοξα σοφέ, εις φωτισμόν τών εύσεβώς μακαριζόντων σε.

Θεοτοκίον

Κυοφόρον σε Παρθένον ονομάζομεν, Μαρία Θεονύμφευτε, οι σωζόμενοι διά σού ημέρας καί νυκτός, εχθρών επηρείας βλαβεράς, καί πειρασμών παντοδαπών, καί ψυχικών μολυσμών.

Τού Οσίου

Οι Παίδες εν Βαβυλώνι

Ορθοτομήσας τόν λόγον, μαστίγων πείραν υπέμεινας, εξορίας πικρίας καί κακώσεις, κραυγάζων Θεόφανες. Ευλογητός ει Κύριε, ό Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Οι ποταμοί σοι τών λόγων, τών μελιρρύτων Θεόφανες, τών ανθρώπων ψυχάς, εύφροσύνης ενθέου επλήρωσαν, υμνολογούντων άσμασι, τόν Θεόν τών Πατέρων ημών.

Τον δρόμον σου Ιεράρχα, τετελεκώς μεταβέβηκας, εν υψίστοις Xριστώ, σύν Αγγέλοις κραυγάζων Θεόφανες. Εύλογητός ει Κύριε, ό Θεός τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Εν σοί τό μέγα επράχθη, Παρθενομήτορ μυστήριον, ό Υιός τού Θεού, εν γαστρί σου σκηνώσας επέφανεν, ώ γεγηθότες ψάλλομεν. 'Ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Τού Αποστόλου Ωδή η’

Εκ φλογός τοίς Οσίοις

Λόγω θείω Παμμάκαρ καθάπερ άλατι, κεχρημένος τής πλάνης εναπεκάθηρας, σήψιν χαλεπήν, καί καρδίας υγιώσας, σέβειν καί δοξάζειν, Χριστόν είς τούς αιώνας.

Εστερέωντο βάσεις χωλών τώ λόγω σου, καί βοώντα μεγάλη φωνή εξήρχετο, πνεύματα Σοφέ, τών εχόντων ακάθαρτα, φέρειν τήν δοθείσαν, μή σθένοντά σοι χάριν.

Οι Σαμάρειαν πάλαι οικούντες Φίλιππε, τό τής χάριτος φέγγος υπό σού δέχονται, βλέποντες πολλά, εκτελούντά σε θαύματα, Πνεύματος δυνάμει, πηγής τών χαρισμάτων.

Θεοτοκίον

Σαλευθείσαν κακία τού πολεμήτορος, τήν ψυχήν μου Παρθένε αγνή στερέωσον, η τόν θεϊκή επιβλέψει σαλεύοντα, πάντα δεξαμένη, καί μή σαλευομένη.

Τού Οσίου

Νόμων Πατρώων

Νόμων πατρώων παμμακάριστε, τής αληθείας φέρων τόν εννομώτατον, βασιλεύοντος κατέπτυσας, προσταγής αλογίστου, τού αναιρούντος Πάτερ τού Κυρίου την μορφήν, εύσεβώς κατασπάζεσθαι, ήν λαβών εν τώ κόσμω, επέφανεν εκ Κόρης Παρθένου, όν υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο νούς ο θείος η τού Πνεύματος, τού παναγίου λύρα η παναρμόνιος, άηδων η καλλικέλαδος τών πιστών η ακρότης, ορθοδοξίας στύλος, καί εδραίωμα σοφέ, Εκκλησίας τό στήριγμα, Μοναζόντων τό κλέος Θεόφανες, Πατέρων η δόξα, μέλπων ανεδείχθης, Χριστόν είς τούς αιώνας.

Η μυροθήκη η τού Πνεύματος, τού παναγίου Πάτερ σύ αναδέδειξαι, προφορά τών μυριπνόων σου, καί σοφών διδαγμάτων, εξαφανίζεις πλάνης δυσωδεστάτην φθοράν, καί μυρίζεις τοίς λόγοις σου τήν σεπτήν Εκκλησίαν, κραυγάζων ασιγήτως εν ύμνοις. Σέ υπερυψούμεν, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Θεού τό όρος τό πιότατον, ό ο προπάτωρ πάλαι Δαυϊδ προέγραψε, μελωδών προφητικώτατα, σύ εδείχθης Παρθένε, εξ ού ετμήθη, λίθος ο ακρόγωνος Χριστός, καί συνέτριψεν άπασαν, τήν ισχύν τών ειδώλων, αυτόν ακαταπαύστως υμνούμεν, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Nόμων πατρώων οι μακαριστοί, εν Βαβυλώνι νέοι προκινδυνεύοντες, βασιλεύοντος κατέπτυσαν, προσταγής αλογίστου, καί συνημμένοι, ώ ουκ εχωνεύθησαν πυρί, τού κρατούντος επάξιον, ανέμελπον τόν ύμνον. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας».

Τού Αποστόλου Οδή θ'

Θεόν ανθρώποις

Ιδων τά πάλαι σοι ελπιζόμενα, καί τού Θεού λαβών τήν βασιλείαν ασάλευτον, περί ής τούς ανθρώπους εδίδαξας, Φίλιππε Θεηγόρε, τερπου καί χόρευε, θείου απολαύων, φωτισμού καί παρακλήσεως.

Ως φώς ώς άστρον ως μέγας ήλιος, φωτιστικαίς ακτίσιν οικουμένην επέδραμες, διαγγέλλων τό ένθεον κήρυγμα. Τράλλην δέ τής, Ασίας, πόλιν επέφθασας, ής επιτροπεύσας, εν αυτή Μάκαρ κεκοίμησαι.

Σταυρόν καί θάνατον καί τήν έγερσιν, τού Λυτρωτού τοίς πέλας καί τοίς πόρρω κατήγγειλας, ουρανός χρηματίσας κατάστερος, θείαις φωτοχυσίαις αγλαϊζόμενος, Φίλιππε Αποστολε, Χριστού αξιοθαύμαστε.

Η γή τό σώμά σου τό πολύαθλον, μαρμαρυγάς εκπέμπον ιαμάτων εκάλυψεν, ουρανός δέ τό άγιον πνεύμά σου, μετά τών Αποστόλων φέρει γηθομενον, μεθ' ών ημών μέμνησο Σοφέ, τών ευφημούντων σε.

Θεοτοκίον

Φωνήν προσάγει σοι χαριστήριον, πάσα πνοή βοώσα χαρμοσύνως καί λέγουσα. Χαίρε θρονε Υψίστου πυρίμορφε, χαίρε Θεού χωρίον εύρυχωρότατον, χαίρε Αποστόλων, ευπρεπές Αγνή στεφάνωμα.

Τού Οσίου

Απορεί πάσα γλώσσα

Υπερμαχούντα υπέρ τής Χριστού Εκκλησίας, ο βροτοκτονος βλέπειν ουκ ισχύων σε, πειρασμούς σοι επεκτείνει, όμως ακλινής μεμένηκας, ανδρειοφρονως πρός βασιλείς σκαιούς, ανθιστάμενος καλώς, πείθων προσκυνείν τήν εικόνα Χριστού Θεόφανες.

Τών σών αγώνων είληφας αξίως τά γέρα, καί στεφηφορος, νύν εν Ουρανοίς μετ' Αγγέλων συνευφραίνη, ένθα Προφητών τό σύστημα, καί Αποστόλων, καί τών Μαρτύρων όντως στράτευμα μάκαρ, ένθα Πατριαρχών αι χορείαι Πάτερ Θεόφανες.

Μή επιλάθη εν ταίς πρός Θεόν σου πρεσβείαις, τών εκτελούντων, σού τήν πανσεβάσμιον ημέραν Ιεράρχα, πάσης απειλής λυτρούμενος, απαγωγής τε δεινής τών εναντίων, καί θλίψεων πολλών, σώζων καί περιέπων εκ βλάβης, Πάτερ Θεόφανες.

Θεοτοκίον

Υπερμαχούσα Άνακτι πιστώς, εν πολέμοις κατά βαρβάρων, δίδου νικητήρια Παρθένε Θεοτόκε, σκέπουσα παντοίας βλάβης εχθρών ευλογημένη, δεδοξασμένη Μήτερ, απείρανδρε Κόρη, ίνα τόν σόν Υιόν ανυμνούντες, σέ μεγαλύνωμεν.

Ο Ειρμός

«Απορεί πάσα γλώσσα ευφημείν πρός αξίαν, ιλιγγιά δέ νούς καί υπερκόσμιος, υμνείν σε Θεοτόκε, όμως αγαθή υπάρχουσα, τήν πίστιν δέχου, καί γάρ τόν πόθον οίδας, τόν ένθεον ημών, σύ γάρ Χριστιανών εί προστάτις, σέ μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς

Ιθυτενείς ποιούμενος, ο Κανδάκης Ευνούχος, τάς τρίβους επί άρματος, Ησαϊου τήν βίβλον, αναγινώσκων ηπόρει, όν ο Φίλιππος φθάσας, υπό τού θείου Πνεύματος, τών απόρων τήν λύσιν, μυσταγωγεί, καί βαπτίσας, κήρυκα αποστέλλει, τής Ιησού Θεότητος, πάση Αιθιοπία.

Έτερον τού Οσίου, καί Θεοτοκίον, ομού.

Τώ τού Χριστού νύν βήματι, παρεστως Ιεράρχα, μετά τής Θεομήτορος, καί πανάγνου Παρθένου, εκδυσωπών μή ελλίπης, νίκην κατά βαρβάρων, τώ σταυροφόρω Άνακτι, καί ειρήνην τώ κόσμω, καί ψυχικήν, σωτηρίαν πάνσοφε τοίς τελούσι, τήν μνήμην σου Θεόφανες, δούναι τόν Εύεργέτην.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Καί τά άλλα κατά τήν τάξιν αυτών, καί Απόλυσις.