ΤΗ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου ενδόξου Αποστόλου Θωμά.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεv, Στίχους στ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Αποστόλου τρία, δευτερούντες αυτά.

Ήχος δ'

Ως γενναίοv εν Μάρτυσι

Τής πλευράς εφαψάμενος, τού Δεσπότου Πανόλβιε, τών καλών κατείληφας τό ακρότατον, ώσπερ γάρ σπόγγος τά νάματα, εκείθεν εξήντλησας, τήν πηγήν τών αγαθών, καί ζωήν τήν αιώνιοv, καί επότισας, χερσωθείσας καρδίας αγνωσία, τού Θεού θεογvωσίας, αναπηγάζωv τά δόγματα.

Τή πιστή απιστία σου, τούς πιστούς εβεβαίωσας, ως Θεόν καί Κύριοv πάσης κτίσεως, θεολογείv επαρξάμενος, τόv σάρκα φορέσαντα, δι' ημάς τούς επί γής, καί Σταυρόν τε καί θάνατον υπομείναντα, καί τάς τρήσεις τώv ήλωv, καί τή λόγχη, τήν πλευράν διανυγέντα, εξ ής ζωήν αρυόμεθα.

Ο Θωμάς ο θαυμάσιος, τήν πηγήν ανεστόμωσε, τών δογμάτωv Δέσποτα τοίς θεόφροσι, τήν γάρ πλευράν ψηλαφήσας σου, διπλήv τήν ενέργειαν, ταίς ουσίαις ταίς διτταίς, καταλλήλως μεμύηται, καί εβόησε. Σύ Θεός μου υπάρχεις καί Δεσπότης, σύ καί Κύριος τής δόξης, ο δι' εμέ σάρξ γενόμενος.

Δόξα… Ήχος πλ. β’

Ως υπηρέτης τού Λόγου, καί τής αρρήτου σαρκώσεως αυτού, βυθόν σοφίας εξήντλησας, Θωμά Απόστολε, τώ γάρ καλάμω τού Σταυρού, ανιχνεύων εκ τού βυθού τής απάτης, ψυχάς εζώγρησας. Όθεν τή σαγήνη τώv σών δογμάτων, πάσαν εφώτισας τήν οικουμένηv, καί τώ φωτί τής γνώσεως, τάς τών Ινδώv εζοφωμένας ψυχάς κατελάμπρυνας. Διό τής δόξης τηλαυγώς, Χριστού κατατρυφών, αυτόν ικέτευε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημώv.

Καί vύν… Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχοv, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν

Ώσπερ μαργαρίτην σε, εκ τού βυθού ανιμήσατο, τής τού κόσμου συγχύσεως, Xριστός ο φιλάνθρωπος, διά σού πλουτίσας, τούς ηπορημένους, καί τή πενία τών δειvών, συγκεκραμένους Θωμά Απόστολε, διό σε μακαρίζομεν, καί τήν πανέορτον Μνήμην σου, εν αιvέσει δοξάζομεν, ευσεβώς σε γεραίροντες.

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Ινδών κατελάμπρυvας, πάσαν τήν γήν ιερώτατε, καί θεόπτα Απόστολε, φωτίσας γάρ άπαντας, υιούς απειργάσω, φωτός καί ημέρας, τούτους εν Πνεύματι σοφέ, ειδωλικούς τε ναούς κατέρραξας, ανήγειρας δέ χάριτι, Θεού εις δόξαν καί αίνεσιν, εκκλησίας Μακάριε, πρεσβευτά τών ψυχών ημών.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα.

Χειρί φιλοπράγμονι, θείαν πλευράν εξηρεύνησας, καί τών ήλων τά τραύματα, άπερ ο αθάνατος, δι' ημάς υπέστη, καί τήν απιστίαν, μεταβαλών χαρμονικώς, εις ευπιστίαν Θωμά εβόησας. Σύ εί Θεός καί Κύριος, καί σέ δοξάζω φιλάνθρωπε, τόν τοίς πάθεσι βλύσαντα, τοίς πιστοίς τήν απάθειαν.

Δόξα... Ήχος πλ. β' Ανατολίου

Tά θεία εποπτεύων, Χριστού τής σοφίας νοητός αναδέδειξαι κρατήρ, μυστικώς θωμά Απόστολε, εv ώ τών πιστών αι ψυχαί ευφραίνονται, τή γάρ θεία σαγήνη τού Πνεύματος, λαούς ανείλκυσας εκ βυθού τής απογνώσεως. όθεν εκ Σιών, ως ποταμός τής χάριτος εξήλθες, τά σά εκβλύζων ένθεα δόγματα, εις τήν σύμπασαν κτίσιν. Διό τού Χριστού τά πάθη εκμιμούμενος, τήν πλευράν ελογχεύθης, καί εν τώ γvόφω εισδύσας τής αφθαρσίας, αυτόν ικέτευε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίοv

Όλην αποθέμενοι

Όταν μου εις έννοιαν, τό φοβερόv έλθη βήμα, τού Υιού σου Πάναγνε, καί τό δικαστήριον τό παγκόσμιον, απορώ δέδοικα, δειλιών καί τρέμων, τήv τών έργων μου εξέτασιν, φαύλα γάρ άπαντα, καί αισχύνης πάσης ανάπλεα, καί σκότους καί κολάσεως, καί αποστροφής όντως άξια. Ίδε μου τήν θλίψιν, καί ίδε τής ψυχής τήν συντριβήν, καί τής ανάγκης εκείνης με, ρύσαι καί κολάσεως.

Απολυτίκιον Ήχος γ'

Απόστολε Άγιε Θωμά, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχάς ημών.

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συvήθης Στιχολογία.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν, Κάθισμα

Ήχος πλ. α'

Τόν Απόστολον πάντες καί μαθητήν τού Χριστού, ευφημήσωμεν ύμνοις επί τή μνήμη αυτού. θεοπρεπώς γάρ τάς ημών διανοίας αυτός, τύπους τών ήλων ψηλαφώv, βεβαίαν πίστιν εκζητών, εστήριξεν εν Κυρίω, αδιαλείπτως πρεσβεύων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα… Καί vύv... Θεοτοκίοv

Τόν εκ σού σαρκωθέντα Θεόν καί Κύριον, δι' ημάς τούς φθαρέντας τοίς αμαρτήμασι, τούτοv ικέτευε αεί, τού οικτειρήσαι ημάς, καί αποστρέψαι τόν θυμόv, καί τήv οργήν αυτού Σεμνή, από τώv πίστει βοώντων, καί ευφημούντων απαύστως, τά μεγαλεία τής σής χάριτος.

Είτα οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αποστόλου ο παρώv, ού η Ακροστιχίς.

Τώv θαυμάτων γέμοντα θωμάν θαυμάσω.

Ποίημα Θεοφάνους

Ωδή α' Ήχος δ'

Τριστάτας κραταιούς

Τόν άναρχον Υιόν, τού Θεού Θεόv Λόγον, τόν φανέντα επί γής, μορφή τή καθ' ημάς, όν εώρακας Έvδοξε, ού καί τάς χείρας παλάμη, καί πλευράν εψηλάφησας, καθικέτευε σώσαι τούς δούλους σου.

Ο γvώστης τών κρυπτών, καί νεφρους ο ετάζων, καί καρδίας ερευνών, Θεός μου Ιησούς, σέ Θωμά παμμακάριστε, τής αυτού θεοφανείας, υπηρέτην καί μάρτυρα, καί Απόστολον θείον προσήκατο.

Ναμάτων μυστικώv, ποταμός αvεδείχθης, περικλύζωv σύ Θωμά, τό πρόσωπον τής γής, Εκκλησίας τε σύστημα, ρεύμασι θεογνωσίας, και τώ ροίζω τού Πνεύματος, τήν πολύθεον πλάνην απήλασας.

Θεοτοκίον

Θανάτου καί φθοράς, καθαιρέτης υπάρχεις, αφθαρσίας τήν πηγήv, τεκούσα τόv Χριστόν, Θεοτόκε παvύμνητε, τόv καί τής αθαvασίας, ωραϊσαντα χάριτι, τώv ανθρώπωv τήν φύσιν πανάμωμε.

Ωδή γ’

Ουκ εν σοφία

Αρετής κάλλει, διαπρέπων θεόπτα καί θαύμασι, τών Ιvδών τό δυσειδές, φωτί τώ θείω κατηύγασας, πίστει καί εφαίδρυνας, τούτων τήν ζόφωσιν.

Υπό τής αίγλης, πυρσωθείς αυτουργία τού Πνεύματος, ως βολίς θεοφεγγής, εξαπεστάλης θεόληπτε, καί κόσμον εφώτισας, Θωμά τοίς θαύμασι.

Μεμυημένος, τής ενθέου σοφίας τά δόγματα, ώσπερ τάχος αστραπής, διερχομένης Απόστολε, Θωμά κατελάμπρυνας, κόσμου τά πέρατα.

Θεοτοκίον

Απειρόγαμε, η Θεόν σαρκωθέντα κυήσασα, τώv παθών ταίς προσβολαίς, κλονούμενόν με στερέωσον, ου γάρ εστιν Άχραντε, πλήν σου βοήθεια.

Ο Ειρμός

«Ούκ εν σοφία καί δυνάμει καί πλούτω καυχώμεθα, αλλ' εν σοί τή τού Πατρός, ενυποστάτω σοφία Χριστέ, ού γάρ εστιν Αγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε».

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τή σαγήνη τών λόγων τών θεϊκών, τούς ιχθύας ζωγρήσας τούς λογικούς, τούτους σύ προσήγαγες, απαρχήν τώ Θεώ ημών, καί τού Χριστού τά στηρίγματα, παθών επενδύσασθαι, μιμητής τού πάθους, αυτού πεφανέρωσαι, όθεv συνελθόντες, κατά χρέος τιμώμεν, Απόστολε ένδοξε, τήν πανέορτον μνήμην σου, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν Αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Καί vύv... Θεοτοκίον

Τήν ουράνιον πύλην καί κιβωτόν, τό παvάγιον όρος τήν φωτεινήν, νεφέλην υμνήσωμεv, βάτον τήv ακατάφλεκτον, τόν λογικόν Παράδεισοv, τής Εύας τήν λύτρωσιv,τής οικουμένης πάσης, τό μέγα κειμήλιον, ότι σωτηρία, εv αυτή διεπράχθη, τώ κόσμω καί άφεσις, τώv αρχαίων εγκλημάτων, διά τούτο βοώμεv αυτή. Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εύσεβώς προσκυνούσι, τόν πανάγιον τόκοv σου.

Ωδή δ'

Ο καθήμεvος εv δόξη

Τή μεγίστη τών θαυμάτωv, επιδείξει χρησάμεvος, καί δογμάτων θείων, δόξαv τηλαυγώς εκτιθέμεvος, τήν οικουμένηv επέσχες τώ κηρύγματι, τήv κραυγάζουσαν. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.

Ως αυτόπτηv σε τού Λόγου, υπηρέτην τε ένθερμοv, καί τής τούτου δόξης, καί μεγαλειότητος μάρτυρα, καί ώς πιστόv οικονόμοv καί Απόστολον, ευφημούμέν σε, μάκαρ Θωμά πανσεβάσμιε.

Νυμφικήv ώσπερ παστάδα, καί σκηνήν επουράvιον, υποβάθραν λίθον, ακρογωvιαίον πηξάμενος, επωκοδόμησας Μάκαρ παvαοίδιμε, Αποστόλων ακρότης, Θωμά τοίς πιστεύουσι.

Θεοτοκίοv

Γήν ανήροτον καί στάχυν, τής ζωής γεωργήσασα, καί νεφέληv κούφην, όμβροv ζωοδότηv πηγάσασαv, τήν Παναγίαν Παρθέvοv Ονομάζομεν, οι κραυγάζοντες. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.

Ωδή ε'

Ασεβείς ουκ όψονται

Ελλαμφθείς Απόστολε, τή δόξη τού Χριστού, καί πλευράν τήν ζωοποιόv, ψηλαφήσας ήντλησας, ανεξιχvίαστον ευλογίας άβυσσον, καί τόv κόσμον κατεπλουτισας.

Μή παρών τή πρώτη σου, εισόδω ό Θωμάς, απιστώv τε τοίς Μαθηταίς, πιστωθείς δέ ύστεροv, χαίρων εβόησε. Σέ Θεόv καί Κύριον, άναγγέλλω πολυέλεε.

Ουρανός ο έμψυχος, τής δόξης σου Χριστέ, τή βροντή τή πνευματική, ό Θωμάς εβόησεv, εκδιηγούμενος καί Θεόν καί Κύριοv, σέ σεπτώς ευηγγελίσατο.

Θεοτοκίον

Νικητήν ανάδειξοv, Πανάμωμε τόv νούν, τών παθών καί τώ λογισμώ, τάς ό ρ μάς υπόταξον, τούτων θεόνυμφε, η Θεόv γεvvήσασα, τόν Σωτήρα τώv ψυχών ημών.

Ωδή ς’

Θύσω σοι, μετά φωνής

Τήν πάντων, απιστίαν Θωμά τήv ψυχόλεθρον, η απιστία σου μάκαρ, θεραπεύει, σύ γάρ αναμφιλέκτως, καί τών ήλων, καί τής λόγχης τούς τύπους ηρεύvησας.

Αφήκας, ως δυωατός Χριστέ τόv Απόστολον, ηκονημένον ως βέλος, εν εχθρών καρδίαις σου ζωοδότα, καί τών σκύλων, τήν προvομήν σοι τούτων προσήγαγεν.

Θυσίας, ειδωλικάς οικτίρμοv κατήργησας, σφαγιασθείς επί ξύλου, καί σφαγαίς αγίαις τών θεηγόρων, Αποστόλων, τώv τά σά μιμουμέvων παθήματα.

Θεοτοκίοv

Ώ θαύμα, τών απάντων θαυμάτων καινότατον! ότι Παρθένος εv μήτρα, τόν τά σύμπαντα περιέποντα, απειράνδρως συλλαβούσα, ουκ εστενοχώρησεv.

Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Κοvτάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Ο τής θείας χάριτος πεπληρωμένος, τού Χριστού Απόστολος, καί υπηρέτης αληθής, εν μετανοία εκραύγαζε. Σύ μου υπάρχεις, Θεός τε καί Κύριος.

Ο Οίκος

Πρός τόν Χριστού Μαθητήν, καί μέγαν μυστολέκτηv, Θωμάν τόν θεηγορον τού Πέτρου εκβοώντος. «Εωράκαμεν τόν Κύριον», έφησεv ούτος. «Εάν μή ίδω εν ταίς χερσίν αυτού τόv τύποv τώv ήλωv, ψηλαφήσω δέ καί τήv πλευράν, ου μή πιστεύσω». Αλλ' ο Κτίστης τών απάντωv καί Δεσπότης, ώσπερ δούλος ελήλυθε, θέλων πάντας σώσαι, καί λέγει τώ Θωμά. Ψηλάφησον χειρών καί πλευράς τούς τύπους, καί μή απίστει, εγώ γάρ ειμι Κύριος ο Θεός σου». ο δέ εν μετανοία εβόησε. Συ μου υπάρχεις, Θεός τε καί Κύριος.

Σ υ v α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ς’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Θωμά.

Στίχοι

· Ο χείρα πλευρά σή βαλείν ζητών πάλαι,

· Πλευράν υπέρ σού νύττεται Θωμάς Λόγε.

· Δούρασιν ουτάσθη Θωμάς μακροίσιν εν έκτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής αγίας μάρτυρος Ερωτηϊδος.

Στίχοι

· Ερωτηϊδα πυρπολούσι παρθένον,

· Έρωτι Χριστού τήν προπυρπολουμένην.

Ο άγιος νέος Οσιομάρτυς Μακάριος, ο εκ Κίου μέν τής Βιθυνίας καταγόμενος, εν Προύση δέ μαρτυρήσας, λιθοβοληθείς πρότεροv, ύστερον ξίφει τελειούται κατά τό έτος 1590.

Ταίς αυτώv αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Aμήv.

Ωδή ζ'

Εν τή καμίνω

Μετά τής άνω, χοροστασίας ως Απόστολος, χαίρων συγχορεύεις Μάκαρ εν ουρανοίς, αναμέλπεις τε γηθόμενος, Ευλογημένος εί εν τώ vαώ, τής δόξης σου Κύριε.

Από περάτωv, έως περάτων ο σός διέδραμε, φθόγγος καί ρημάτων θείων η προφορά, τούς κραυγάζοντας παιδεύουσα. Εύλογημένος εί εν τώ vαώ, τής δόξης σου Κύριε.

Ναός εγένου, σύ τής Τριάδος παναοίδιμε, όθεν καί vαούς, ειδώλων τε καί βωμούς, απεκάθηρας Απόστολε, ναούς δέ ήγειρας εις υμνωδίαv, καί αίνον Χριστού τού Θεού.

Θεοτοκίον

Νόμου δουλείας, τή σή γεννήσει λελυτρώμεθα, σύ γάρ Θεοτόκε τόν ελευθερωτήν, απειράνδρως ημίv τέτοκας, Eυλογημένη σύ εv γυvαιξίν, υπάρχεις πανάμωμε.

Ωδή η' Παίδας ευαγείς

Θεώ ομιλών σεσαρκωμέvω , σαρκός επιλελησμένος εναπέφηνας, τήν δέ υπερκόσμιοv, θέωσιv επλούτησας, τή πρός Θεόν εγγύτητι θεοποιούμεvος, καί Κύριον υμνείτε κραυγάζωv, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Αγάπη Θεώ συγκεκραμέvος, τόv θάνατον μετ' αυτού Μάκαρ επόθησας, τοίς συναποστόλοις σου, Άγωμεν φθεγξάμενος, καί σύν αυτώ τόν θάνατον καταδεξώμεθα. Τόν κυριον υμvείτε βοώντες, καί υπερυψούτε, αύτόν εις τους αιώνας.

Υμάς ο Χριστός τούς Αποστόλους, νεφέλας τής ουρανίου βροχής έδειξεν, όμβροις επικλύζοντας, θείας επιγνώσεως, τάς Εκκλησίας πάνσοφοι, καί καταρδεύοντας, καί Κύριον υμνείτε βοώντας, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίοv

Μώμων καθαρά καί μολυσμάτων, καί πάσης αγιωσύνης ούσα τέμενος, Λογον τόν παναγιον, πάντας αγιάζοντα, τόν τώ Πατρί συνάναρχον εκυοφόρησας, διό σε τήν Παρθένον υμνούμεν, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τους αιώνας.

Ο Ειρμός

«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, vύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν αγείρει ψάλλειν σοι. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώ»vας».

Ωδή θ'

Λίθος αχειρότμητος όρους

Άρμα φωτοφόροv εδείχθης, επικαθήμενον τόν Λόγον, τή ευπειθεστάτη ψυχή σου, καί θεοφόρω επιφερόμεvος, πρός σωτηρίαν Ένδοξε, ηνιοχούντα τούς υμνούντάς σε.

Σού τήv παμμακάριστον μνήμην, επιτελούντες δυσωπούμεν, πάσης τρικυμίας ρυσθήναι, τή μεσιτεία τής παρρησίας σου, ήν ως Χριστού Απόστολος, έχεις θεόπτα πανσεβάσμιε.

Σήμερον τήν μνήμην σου πάντες, Θωμά Απόστολε τελούμεν, φώτισον αγίασον πίστει, πειρατηρίωv καί περιστάσεων, καί παθημάτων πάντοτε, απολυτρούμενος πρεσβείαις σου.

Θεοτοκίον

Ώφθης θεονύμφευτος Μήτηρ, καί πανακήρατος Παρθένος, σύ γάρ παρθενίαν καί τόκον, εις εν συνήψας άχραντε Δέσποινα, τόν Ποιητήν καί Κύριον, πάσης τής Κτίσεως γεννήσασα.

Ο Ειρμός

»Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Γυvαίκες ακουτίσθητε

Αυτόπτα καί Απόστολε, Χριστού τού πανοικτίρμονος, ειρήνην δώρησαι πάση, τή οικουμένη καί νίκας, τώ φιλοχρίστω Άνακτι, ημίν πταισμάτων άφεσιv, καί σωτηρίαν αίτησαι, τοίς σέ Θωμά ευφημούσιν, ως μαθητήv θεηγόρον.

Έτερον

Χριστός ό μέγας Ήλιος, ακτίνά σε πολύφωτον, εv τή Ινδία εκπέμπει, τήν ζοφεράν πλάνην μύστα, συντόνως εκδιώκοντα, Θωμά σοφέ Απόστολε, καί τούς λαούς φωτίζοντα, Τριάδα σέβειν τήν θείαν, παρ' ής φρουρούμεθα πάντες.

Θεοτοκίον

Πανάμωμε Μητρόθεε, τό μέγα περιήχημα, τών Αποστόλων Μαρτύρων, καί Προφητών καί Οσίων, τόν σόv Υιόν καί Κύριον, ιλέωσαι τοίς δούλοις σου, ημίν θεογεννήτρια, όταν καθίση τού κρίναι, τά κατ' αξίαν εκάστω.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν τά παρόντα τρία Στιχηρά ιδιόμελα, δευτερούντες τό πρώτοv.

Ήχος β' Ανατολίου

Χριστώ ηκολούθησας, Θωμά Απόστολε, καί τού κόσμου κατεφρόνησας καί τά τούτου διδάγματα, εν τώ ταμείω σου κρύψας, ανεδείχθης, Απόστολος, όθεν γενόμενος εν τοίς έθvεσι, τάς τούτων υπό τής πλάνης, καί τών παθών σκοτισθείσας ψυχάς, εντολαίς τού Σωτήρος εφώτισας, πιστεύειv εις Τριάδα ομοούσιον.

Ήχος δ'

Τώ τής γνώσεως θείω πυρί, την ψυχήν καταυγασθείς, εν πάσι τού Δεσπότου μιμητής γέγονας, ως έννομος μαθητής, Θωμά Απόστολε, τώ γάρ καλάμω τού Σταυρού, εκ τού βυθού τής αγνωσίας, ευσεβών ψυχάς εζώγρησας. Όθεν καί τήv τώv Ινδών εζοφωμένην διάνοιαν, τώ τού θείου Πνεύματος αγκίστρω εσαγήνευσας. Χριστόν τόν Θεόν αεί δυσώπει, καί ημάς ρυσθήvαι τής τού εχθρού εζοφωμένης όψεως, καί σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ο αυτός

Τόν τής αλείας βυθόν καταλιπών, τώ τού Σταυρού καλάμω πίστει προσέδραμες, καί εv αυτώ πάντας εζώγρησας, Θωμά Απόστολε. διό καί τήν άχραντον πλευράν τού Λόγου, τή χειρί ψηλαφήσας, τών πεπαρμένων ήλων τάς ωτειλάς, τώ δακτύλω κατιδείν κατηξίωσαι. Χριστώ τώ Θεώ εκτενώς πρέσβευε αεί, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα… Ήχος πλ. δ'

Τά θεία εποπτεύωv, Χριστού τής σοφίας, νοητός αναδέδειξαι κρατήρ, μυστικώς Θωμά Απόστολε, εv ώ τών πιστών αι ψυχαί ευφραίνονται, τή γάρ θεία σαγήνη τού Πνεύματος, λαους αvείλκυσας, εκ βυθού τής απογνώσεως, όθεν εκ Σιών, ως ποταμός τής χάριτος εξήλθες, τά σά εκβλύζων ένθεα δόγματα, εις τήν σύμπασαν κτίσιν. Διό τού Χριστού τά πάθη εκμιμούμενος, τήν πλευράν ελογχεύθης, καί εν τώ γvόφω εισδύς της αφθαρσίας, αυτόν ικέτευε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δοξολογία Μεγάλη, καί Απόλυσις.

Εις τήν Λειτουργίαv, τά Τυπικά, καί τά λοιπά ως συνήθως.